Η ανάγκη της φιλοσοφίας

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: Μήπως δεν υπάρχει Φιλοσοφία στους σημερινούς καιρούς για να πρέπει να προστρέξουμε στο κλασικό στιλ; Ναι, υπάρχει, αλλά... Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες των πανεπιστημιακών προγραμμάτων ούτε σ' αυτά που υπαγορεύουν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Υπάρχουν μαθήματα Φιλοσοφίας, αλλά αυτή η ύλη γεμίζει ή όχι τη ζωή όσων τη διδάσκονται, όχι τόσο σύμφωνα με τα προγράμματα, αλλά σε σχέση με τους καθηγητές που τη διδάσκουν. Μόνο αυτοί που αφοσιώνονται με πραγματική αγάπη στη δουλειά τους καταφέρνουν να γίνουν κατανοητοί από τους μαθητές και ξυπνούν ένα συναίσθημα αναζήτησης και συνάντησης.Οι υπόλοιποι δημιουργούν ένα θλιβερό νοητικό χάος που καταλήγει στους γνωστούς τρόπους που χρησιμοποιούνται για να χαρακτηριστεί η Φιλοσοφία: ασυναρτησίες περίεργων λέξεων και ανυπόφορων και άχρηστων εννοιών. Αυτή είναι η βαριά και άδικη κατάρα που υποφέρει η Φιλοσοφία: να είναι άχρηστη.Δεν χρειάζεται για τίποτα το πρακτικό ούτε δίνει λεφτά. Δηλαδή, για να τα βγάλει πέρα στη ζωή σ' αυτό το έδαφος πρέπει να ασχοληθεί κανείς με τον εκπαιδευτικό τομέα (και όχι πάντα με καλή διάθεση) ή να έχει την απίστευτη τύχη να εκδώσει κάποιο βιβλίο που να διαβαστεί και να γίνει αποδεκτό. Ακόμη αντηχούν οι ήχοι της πολεμικής που έγινε στην Ισπανία όταν αποφασίστηκε να βγει αυτή η ύλη από τα προγράμματα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Χωρίς να ειπωθεί ξεκάθαρα, αφηνόταν να διαφαίνεται η ιδέα "αχρηστίας". Διαμαρτυρήθηκαν καθηγητές και μαθητές και ήταν ευχάριστο το γεγονός ότι μερικοί τόλμησαν να βεβαιώσουν ότι χωρίς Φιλοσοφία οι νέοι δεν θα μάθαιναν να σκέπτονται. Και δεν είναι εκεί, ίσως, ο κόμπος του ζητήματος; Ίσως αυτό που πράγματι ενδιαφέρει -δεν θα μπορούσα να πω ποιους, αλλά πρέπει να υπάρχουν πάνω από ένας- είναι να μη σκέπτεται ο νεαρός κόσμος και να αφήνεται να παρασυρθεί από τα αποβλακωτικά ρεύματα της μόδας. Δεν θα ήταν μήπως πολύπλοκο να χειραγωγηθεί μία νεολαία με ικανότητα να σκέπτεται; Σε ποια κατάσταση μένουν αυτοί που, επιτέλους, καταφέρνουν να τελειώσουν την πανεπιστημιακή φιλοσοφική σχολή; Μετά από κάποια χρόνια εργασίας, στο νου τους βράζουν εκατοντάδες αντιφατικές ιδέες στοχαστών διαφόρων εποχών, χωρίς να μπορεί κανείς να βρει το νήμα που ενώνει τις ιστορικές περιόδους και τις σκέψεις που προκύπτουν.Ο νέος σημερινός φιλόσοφος (μπορεί όμως να ονομαστεί φιλόσοφος όποιος τελειώνει αυτές τις σπουδές;) ζει στη σύγχυση, ή τείνει για εκείνες τις δοξασίες που με επιδέξιο τρόπο του παρουσιάστηκαν ως οι "καλύτερες". 'Η νιώθει ανίκανος με τόσα επιχειρήματα που δεν του προσφέρουν λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά. Γι' αυτό, το θέμα δεν είναι ότι λείπει εντελώς η Φιλοσοφία, αλλά...ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ;Έχουμε διαβάσει τόσους ορισμούς διαφόρων προελεύσεων, που δεν είναι απλό να μείνουμε με έναν άλλο ακόμα. Ούτε θέλουμε να μπλεχτούμε στην πολεμική που έχουν κατά καιρούς αναπτύξει οι διάφοροι στοχαστές μεταξύ τους. Είτε θεωρηθεί μία ξεχωριστή επιστήμη, είτε μία επιστήμη όλων των επιστημών, ή μία μη-επιστήμη, οι σημερινές έννοιες είναι τόσο μπλεγμένες που δυστυχώς δίνουν το δίκιο σ' όσους είναι της γνώμης ότι η Φιλοσοφία δεν έχει σχέση με την ίδια τη ζωή και, επομένως, δεν προσφέρει άλλη χρησιμότητα από μία σκέτη διανοητική άσκηση. Και ούτε μας ενδιαφέρει να αναπτύσσουμε το σύνολο των περιστάσεων που μετάλλαξαν την έννοια και το σκοπό της Φιλοσοφίας. Ας αρκεστούμε στο να επισημάνουμε ότι αν σήμερα μπορεί να φανεί κάτι το απρόσιτο και άγονο, όμως στις κλασικές εποχές Ανατολής και Δύσης, η Φιλοσοφία προσπάθησε να ξεδιαλύνει τις μεγάλες ερωτήσεις για το Σύμπαν και τον Άνθρωπο, και κυρίως προσπάθησε να εδραιώσει έναν τρόπο ζωής, μία σημαντική βοήθεια για τον Άνθρωπο ως μέρος του Σύμπαντος.Αν βασιζόμαστε στις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις, αυτός που διατύπωσε πρώτος τον όρο λέγεται ότι ήταν ο Πυθαγόρας, ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος δεν ήταν ένας σοφός, αλλά απλώς ένας εραστής της Σοφίας, ένας "φιλόσοφος". Αυτή είναι η πιο απλή και πιο βαθιά εξήγηση που βρίσκουμε. Είναι η Αγάπη στη Σοφία αυτή που νικάει τους ανθρώπους, που ανοίγει τα μάτια στον κόσμο, που τον βγάζει από μία εγωιστική απομόνωση, και είναι αυτή που τον κάνει να είναι με υγιή τρόπο ανήσυχος στην αναζήτηση και συνάντηση κάποιων χρήσιμων αληθειών για την ύπαρξή του. Η Αγάπη είναι ένας ισχυρός κινητήρας και, όταν η Αγάπη οδηγεί στη Σοφία, πολλές εσωτερικές πόρτες, πριν απαγορευμένες και άγνωστες για τον ίδιο τον εαυτό του, ανοίγονται. Δεν αναζητάει κανείς "την Αλήθεια", τη μεγάλη και μοναδική Αλήθεια, επειδή είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι υπόκεινται σε σφάλματα. Αλλά ο καθένας, ο κάθε φιλόσοφος με τον τρόπο του, προσπάθησε να βρει κάποια κλειδιά που να επέτρεπαν σε όλους τους ανθρώπους -όχι μόνο τους ίδιους, ατομικά- να φτάσουν κάποιο μέρος, κάποια απόχρωση της Αλήθειας.ΣΕ ΤΙ ΜΑΣ ΧΡΗΣΙΜΕΥΕΙ;Μετά από πολλά χρόνια που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Φιλοσοφία δεν χρησιμεύει σε τίποτα, ούτε έχει να κάνει με την πραγματική ζωή, κοστίζει πολύ να ξαναπάρουμε την ιδέα της χρησιμότητάς της. Είναι φανερό ότι σαν άσκηση νοητικής οξυδέρκειας δεν αξίζει άλλο παρά για να αναπτύσσει τους διανοητικούς "μυς", για να ακονίζει τις γλώσσες και τις πένες, για να μπορεί να εκφράζεται ή να γράφει κανείς με τρόπο όλο και περισσότερο συγκεχυμένο αν και φαινομενικά μορφωμένο. Αυτή η μορφή Φιλοσοφίας δεν μπορεί να μας βοηθήσει ως ανθρώπους. Αλλά ας γυρίσουμε στην πρακτικότητα που προσπαθούμε να παραχωρούμε στη ζωή. Ποιος δεν έχει κάνει στον εαυτό του ερωτήσεις στην παιδική ηλικία, στην εφηβεία, στη νιότη και ακόμα και στην ωριμότητα, μερικές φορές κρυμμένες για να μην αποδείξουμε αδυναμία ή άγνοια; Πόσες φορές αυτές οι ερωτήσεις δεν έμειναν αιωρούμενες στην διάσταση του αδύνατου και απρόσιτου; Πόσες φορές δεν έχουμε βασανιστεί σκεπτόμενοι τη γέννηση και το θάνατο, την αρρώστια και τα γηρατειά; Πόσες φορές δεν έχουμε ψάξει μία απάντηση για τον κόσμο και την παρουσία μας σ' αυτόν; Πόσες φορές δεν έχουμε περιφερθεί γύρω από την ιδέα του Θεού, μερικές φορές για να την αρνηθούμε εξαιτίας της περιπλοκότητάς της, μερικές άλλες φορές για να την αφήσουμε να ζει σαν ένα αδύνατο για μετάφραση συναίσθημα; Πόσες φορές δεν έχουμε χρειαστεί τη Φιλοσοφία για να βοηθηθούμε μέσα στις αμφιβολίες, την αγωνία και την απελπισία;Ξέρουμε ότι η Φιλοσοφία δεν χρησιμεύει για να μας κάνει σοφούς ούτε για να βρούμε το κλειδί όλων των μυστηρίων του Σύμπαντος. Αλλά ξέρουμε ότι μας χρησιμεύει για να ξεκαθαρίσουν κάποιες αβεβαιότητες, για να χρησιμοποιήσουμε το δικό μας νου, για να θέσουμε στον εαυτό μας όχι μόνο ερωτήσεις, αλλά και να τολμήσουμε να σκιαγραφήσουμε απαντήσεις. Ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε, όπως καλά έλεγε ο Σωκράτης, αλλά γι' αυτό η Φιλοσοφία μας βάζει στο δρόμο της γνώσης. Σιγά σιγά, χωρίς βιασύνη, χωρίς άγχος, αποδεχόμενοι την άπειρη ποικιλία βεβαιοτήτων που αποκτούμε.Η Φιλοσοφία χρησιμεύει για να ζούμε. Είναι μία τέχνη πολύ δύσκολη με την οποία κανείς δεν ασχολείται και της οποίας κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει την τεχνική. Απλώς ερχόμαστε στη ζωή και αφήνουμε το ένστικτο να υπαγορεύει τους κανόνες του παιχνιδιού, ή τους παραμορφώνουμε σύμφωνα με συγκεκριμένες παροδικές αποδοχές. Αλλά το Ζην, με κεφαλαία, είναι κάτι διαφορετικό. Είναι να ξέρουμε ποιοι είμαστε, ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί, ότι αυτές που μας φαίνονται οδυνηρές δοκιμασίες και δυσκολίες δεν είναι άλλο παρά σκαλοπάτια για να μάθουμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας, να τα βγάλουμε πέρα με τα δικά μας μέσα. Είναι να διαισθανθούμε ότι πηγαίνουμε προς κάποιον άλλο χρόνο-χώρο και ας μην είναι αυτός που τώρα γνωρίζουμε. Είναι να αντιλαμβανόμαστε ένα νήμα συνάφειας που μπορούμε να ονομάσουμε -αν θέλουμε- αιωνιότητα.Η Φιλοσοφία χρησιμεύει για να αιτιολογήσουμε τη Ζωή και όχι να αφηνόμαστε να παρασυρθούμε από αυτή. Χρησιμεύει για να αξιολογήσεις όλα τα ζωντανά όντα και όχι μόνο τα ανθρώπινα. Χρησιμεύει για να κοιτάζεις τον ουρανό και τη γη, για να σκαλίζεις στο βάθος της γης και για να τρυπήσουμε τη βαθύτητα του ουρανού, για να δούμε γύρω γύρω, για να αισθανθούμε, για να σκεφτούμε. Για να είμαστε φιλόσοφοι συνειδητοί των ερωτήσεών τους και των απαντήσεών τους, μη οριστικών, αλλά που οδεύουν προς μία βαθμιαία κατανόηση της Αλήθειας. Κανείς δεν θα μας πληρώσει γι' αυτό. Δεν θα κερδίσουμε τα προς το ζην με αυτό τον τρόπο, αλλά θα κερδίσουμε το να ξέρουμε να ζούμε και θα είμαστε αρκετά πλήρεις με την ίδια τη δική μας εσωτερική σιγουριά και αυτοπεποίθηση.ΠΟΙΟΙ ΤΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ;Όλοι. Η Φιλοσοφία δεν είναι ιδιοκτησία αυτών που μπορούν να σχηματίσουν θεωρίες περισσότερο ή λιγότερο καλά εκτεθειμένες, χειριζόμενοι μία γλώσσα που δε συνηθίζει να είναι προσιτή σ' αυτούς που δεν έχουν κάνει ειδικές μελέτες. Η Φιλοσοφία, ως τρόπος ζωής, ως αναζήτηση της γνώσης, είναι για όλους και σε όλους χρειάζεται αυτή η δυνατότητα να αναρωτηθούν ελεύθερα πάνω στις διάφορες όψεις του όντος και του κόσμου. Να αναρωτηθεί κανείς είναι ένας τρόπος ζωής. Και αν, αφού βρήκαμε κάποιες βασικές απαντήσεις βάσης που προσαρμόζονται στις ανάγκες μας, μπορούμε να τις εφαρμόσουμε καθημερινά, καλύτερα. Αυτό είναι που μας μετατρέπει όλους σε φιλοσόφους και όχι οι πανεπιστημιακοί τίτλοι που, το πολύ, βεβαιώνουν ότι έχουμε παρακολουθήσει μαθήματα σε μία σχολή, αλλά όχι ότι έχουμε μάθει να σκεπτόμαστε και να ζούμε. Ούτε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η Φιλοσοφία είναι μία απασχόληση που ταιριάζει στους ενήλικες. Ως ζωτική έκφραση εκδηλώνεται στα παιδιά και στα πρώτα τους "γιατί", και στους νεαρούς, τους γεμάτους ερωτηματικά και έκπληξη μπρος στη δική τους ανάπτυξη και μπρος σε ένα περιβάλλον που τους είναι ελκυστικό και συνάμα ταραχώδες.Η απόδειξη αυτής της πολυποίκιλης χρησιμότητας της Φιλοσοφίας βρίσκεται στην επιτυχία που γνώρισε το βιβλίο "ο Κόσμος της Σοφίας" του Jostein Gaarder, κρατώντας στη διάρκεια περισσοτέρων από 40 συνεχόμενες εβδομάδες -τουλάχιστον στην Ισπανία- την πρώτη θέση ανάμεσα στα περισσότερο πουλημένα βιβλία. Και το αξιοπερίεργο και ευχάριστο της περίπτωσης είναι ότι αυτοί που είναι πιο παθιασμένοι με το έργο, είναι οι έφηβοι και οι νέοι, που αισθάνονται σαν σε πορτραίτο σ' αυτό το μυθιστόρημα μυστηριώδους αναζήτησης κάποιων αληθειών που ενδιαφέρουν όλους. Μπορεί να είναι ότι αυτό το μυθιστόρημα, όπως διευκρινίζει ο ίδιος ο συγγραφέας του, έχει αποφύγει τις υπερβολικά σοβαρές θέσεις των φιλοσοφικών δοξασιών ή τη σκοτεινή γλώσσα που χρησιμοποιούν κάποιοι στοχαστές και καθηγητές. Και εκεί εδρεύει το κλειδί της επιτυχίας του: το να μπορέσει να απαντήσει σε μία ζήτηση με απλό και χρήσιμο τρόπο, έτσι όπως μόνο μπορεί να το κάνει η Φιλοσοφία. "Ποιός είσαι;" "Από πού έρχεται ο κόσμος;" Και ποιός δεν χρειάζεται απάντηση που να τον ενθαρρύνει να συνεχίζει να ψάχνει σ' αυτές τις όψεις;ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΟντως, χρειαζόμαστε πιο πολύ Φιλοσοφία, αλλά πραγματική Φιλοσοφία, τόσο απλή και τόσο βαθιά όπως η ίδια η ζωή είναι. Δεν χρειαζόμαστε τεχνητές περιπλοκότητες ούτε κριτικές για όσα οι μεν ή οι δε έχουν γράψει στη διάρκεια της Ιστορίας. Ποιός έχει τόση σοφία για να μπορέσει να κριτικάρει τους μεγάλους στοχαστές εν ονόματι μίας Αλήθειας που ούτε καν έχει φθάσει; Ενα είναι η απλή βαθύτητα του Σύμπαντος και του ανθρώπου -για να μην εισαγάγουμε το μυστήριο του Θείου- και ένα άλλο πολύ διαφορετικό είναι το πολύπλοκο δίκτυ θεωριών που δεν οδηγούν πουθενά ούτε λύνουν τη φυσική ανησυχία όλων όσων χρειαζόμαστε Φιλοσοφία.Η Φιλοσοφία πρέπει να είναι φυσική, τόσο όσο είναι όλα όσα υπάρχουν. Πρέπει να συμμορφώνεται προς τη Φύση, όχι μόνο σαν περιβάλλον αλλά και όσον αφορά τους νόμους που όλα τα διέπουν, από το Θεό μέχρι ένα μικρόβιο. Σήμερα το πρόβλημα φαίνεται να εδρεύει στο να κλείσουμε τις ιδέες κάτω από κατανοητά για κάποιους λίγους μυημένους στην ύλη κλειδιά. Ετσι η Φιλοσοφία γίνεται ψευδώς εσωτερική και δίνει το δίκαιο σ' αυτούς που δυσφημούν τον εσωτερισμό σαν μία μορφή αποκρυφισμού. Εσωτερικά είναι όλα όσα αγνοούμε -που είναι αρκετά- και ο ρόλος της Φιλοσοφίας έγκειται στο να ελαττώνει βαθμιαία το σκοτάδι της άγνοιας για να το μετατρέψει στη λαμπρότητα της γνώσης.Πέρα από μόδες ο μεγάλος φιλόσοφος Πλάτων έλεγε στο έργο του "Παρμενίδης" :"Είναι όμορφο και θείο η φλογερή ορμή που σε εκτοξεύει στους λόγους των πραγμάτων. Αλλά εξασκήσου και εκπαιδεύσου σ' αυτές τις ασκήσεις που φαινομενικά δε χρησιμεύουν για τίποτα, και που ο λαός ονομάζει λεπτή περιττολογία, ενώ είσαι ακόμα νέος. Αντίθετα, η αλήθεια θα σου φύγει από τα χέρια".Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο... Ούτε ο χρόνος που περνάει μπορεί να παραμορφώσει αυτό το πρωταρχικό πνεύμα που μας κάνει να τείνουμε προς τη Φιλοσοφία και που, όταν εκδηλώνεται, μιλάει ξεκάθαρα για τη νιότη αυτού του πνεύματος, όσα φυσικά χρόνια και να έχει.Για κάποιο λόγο επίσης οι κλασικοί Ελληνες είχαν ανακαλύψει ότι η "Χρυσή Αφροδίτη" -ή η αιώνια νιότη- σφύζει στις καρδιές που ποτέ δεν κλείνονται στα αινίγματα της Ζωής, αλλά βγαίνουν αποφασιστικά να τα κατακτήσουν.

Delia Steinberg Guzman Διεθνής Διευθύντρια της "Νέας Ακρόπολης"

Σταυρός των Παρισίων σε Επιστήμες, Τέχνες και Γράμματα, από το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης.

Η αλήθεια της φύσης δεν πρέπει να συσχετίζεται με προσωπικότητες

Η απουσία προσώπων-προτύπων, με θετική διαχρονική συνεισφορά στην πνευματική και ψυχική ανέλιξη των ανθρώπων, που μορφοποιούνται είτε ως ηγέτες (πολιτικοί, στρατιωτικοί, κοινωνικοί) είτε ως ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος (διανόηση), είτε ως καλλιτέχνες της μουσικής, του θεάτρου της ποίησης έχει καταστεί περισσότερο από πρόδηλη στη σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα. Εκείθεν απορρέει η εντονότερη ανάγκη της προσωπικής έρευνας και αναζήτησης της αλήθειας και των "νόμων της φύσης" για την εκπλήρωση της πνευματικής ανέλιξης του ανθρώπου, της νίκης επάνω στο φόβο του θανάτου και της επίγνωσης του σκοπού της παρουσίας του στη γη. Διαφωτιστικό είναι σχετικό κείμενο του νεοπυθαγόρειου φιλόσοφου Σπυρίδωνα Νάγου:
"...Εξαιρετικώς με ικανοποιεί η μελέτη της ελληνικής παραδόσεως και η ιδεολογία των εξοχωτέρων αρχαίων ελλήνων μυστών και φιλοσόφων, ως επίσης και η μέθοδος την οποίαν ηκολούθησαν εις την διατύπωσιν των ιδεών των.
Τούτο νομίζω θα ικανοποιεί πάντα μελετητήν και ερευνητήν των αληθειών της φύσεως, τον απηλλαγμένον από τας δεσμεύσεις της σκέψεώς του και μη δεδουλωμένον εις ιδεολογίας αίτινες είναι αποτέλεσμα φαντασίας και ουχί πραγματικής και αληθούς γνώσεως προερχομένης εξ αυτών τούτων των εκδηλώσεων της φύσεως και του ενεργούντος εν αυτή πνεύματος.
Η αλήθεια της φύσεως και του πνεύματός της δια να γνωσθή δεν πρέπει να συσχετίζεται με προσωπικότητας.
Αυτό είναι το μέγιστον σφάλμα, εις το οποίον εδουλώθη η ανθρωπίνη σκέψις και περί του οποίου επιμελώς εφρόντισε η ελληνική παράδοσις, από τους προϊστορικούς χρόνους, να μη εμφανισθή και εμποδίση την πτήσιν της ανθρωπίνης διανοήσεως.
Δι' αυτόν ακριβώς τον λόγον, η ελληνική παράδοσις διετυπώθη επάνω εις ζωντανάς εικόνας.
Εις τας εικόνας αι οποίαι εμφανίζουν όλας τας λειτουργίας της πνευματικής φύσεως και αι οποίαι όταν ερευνηθούν επιμελώς, ανοίγουν την οδόν εις την ανθρωπίνην διάνοιαν δια να εύρη και καθορίση την έννοιαν αυτής και τον σκοπόν τον οποίον πρέπει να πληρώση.
Το γεγονός ωσαύτως τούτο, υπαγόρευσε την σύστασιν των ελληνικών Μυστηρίων, και ως σκοπός των ετέθη η έρευνα και η εξακρίβωσις των εννοιών των εικόνων της ελληνικής παραδόσεως.
Η μύησις δε των αρχαίων μυστών απεκάλυπτε την πνευματικήν οδόν εις τους μυουμένους, τουτέστιν την αλήθειαν των ενεργειών του πνεύματος, η οποία είχε διατυπωθή εις τας ζώσας εικόνας της ελληνικής παραδόσεως.
Ο σύγχρονος κόσμος τας εικόνας ταύτας εθεώρησε ως πλάσματα σκέψεως των πρώτων και εν αδυναμία ευρισκομένων ανθρωπίνων διανοιών.
Δεν ηθέλησε μάλιστα ούτε να εισέλθη καν εις την έρευνάν των, δια να διαπιστώση ότι η σοφία των αρχαίων εκείνων Ελλήνων υπήρξεν αποτέλεσμα της αναλύσεως των εννοιών αίτινες είχον διατυπωθή εις τας εικόνας της ελληνικής παραδόσεως και ότι εκείθεν είχεν εξορμηθή ο ελληνικός πολιτισμός.
Οι διατυπώσαντες τας θείας αληθείας της πνευματικής φύσεως έζησαν υπό τον ελληνικόν ουρανόν.
Το γαλανόν αυτού χρώμα και το ακτινοβολούν αυτού φώς επέδρασαν επί τοσούτον της διανοίας των, ώστε η ακτίς της σκέψεώς των διεισέδυσεν μέσα εις τας λειτουργίας της πνευματικής φύσεως.
Εκείθεν ήντλησαν την αλήθειαν την οποίαν εχάραξαν μέσα εις τας ζώσας εικόνας της ελληνικής παραδόσεως και κατά τρόπον μάλιστα, ώστε να μη δύναται η αμάθεια και η ανοησία των ανθρώπων να την διαφθείρη.
Οι θεοί της ελληνικής παραδόσεως και ο πνευματικός των Όλυμπος, αποτελούν το αντικείμενον της σπουδής και των νεοτέρων μυστών, εκείνων οίτινες έχουν εξαγνίσει την φύσιν και την διάνοιάν των, εις βαθμόν ώστε αι ακτίνες των να διεισύουν μέσα εις τας θείας αληθείας.
Ευτυχείς έσονται οι ούτως παρασκευασθέντες.
Τα ανωτέρω εχάραξα ουχί διότι είμαι Έλλην και ευρίσκομαι υπό τας επιδράσεις του ελληνικού ουρανού, αλλά διότι ήντλησα ταύτα εκ της μελέτης μου επί της ελληνικής παραδόσεως, η οποία φρονώ ότι θα αποτελέσει σπουδήν εις τους μέλλοντας χρόνους της ανθρωπίνης γενεάς όταν αφυπνισθή από τον ληθαργικόν ύπνον της. Τον ύπνον τον οποίον της επέβαλλον δοξασίαι μη έχουσαι σχέσιν προς την αλήθειαν.
Αι ανωτέρω σκέψεις μου ευρίσκονται έξω των θρησκευτικών αντιλήψεων των ανθρώπων. Περί αυτών ουδέποτε συζητώ."
Σ. Νάγος
Πηγή: περιοδικό "Ιδεοθέατρον" τεύχος 30

AIDS: Φενάκη φαρμακευτικών εταιρειών, στρατοκρατών και ΜΜΕ;

Γειά σας!
Οπως ο περισσότερος κόσμος έτσι κι εγώ, η δημοσιογράφος Μαίρη Παπαγιαννίδου, δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με το αν ο ιός "HIV" είναι η αιτία του λεγόμενου "AIDS". Βρέθηκα το 1995 να έχω "πλήρες AIDS" και αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να υπομείνω στο εξής τα φάρμακα κατά του ιού "HIV". Η διαρκής επιδείνωση της υγείας μου αποδιδόταν στην πορεία του "ιού". Ολα τα υποψιαζόμουν, αλλά ότι ο λεγόμενος ιός ήταν ένας κατά φαντασίαν εχθρός δε μου πέρασε από το μυαλό. Ούτε όταν ξεκίνησα αυτή την ιστοσελίδα μπορούσα να το διανοηθώ. Χρειάστηκα πάνω από έναν χρόνο έρευνας και δύο βιβλία για να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί και τελικά να σταματήσω τα χάπια, τους γιατρούς και τις εξετάσεις του "AIDS" στις 23 Απριλίου 2007. Χαίρω ξανά άκρας υγείας μετά από 12 χρόνια απίστευτης περιπέτειας, όπως μπορείτε να δείτε στην τελευταία συνέντευξή μου στην εκπομπή Αξιον Εστί του Βασίλη Βασιλικού στην ΕΤ3 (15 λεπτά).
Εν ολίγοις, έχουμε επιλογή στο θέμα AIDS και δεν το ξέρουμε. Είναι αυτή που εφάρμοσα εγώ, έστω και αργά, και παρουσιάζεται μεταξύ άλλων στο ντοκιμαντέρ The Other Side of AIDS (87 λεπτά). Ακόμα στο βίντεο του Gary Null The real heroes of AIDS, με δεύτερη συνέχεια και τρίτη, όπου μιλούν οροθετικοί που έχουν σταματήσει πριν από χρόνια τα φάρμακα του AIDS και αισθάνονται έκτοτε περίφημα. Αντί να τους ρωτήσουν οι "υπεύθυνοι για την αντιμετώπιση του AIDS" πώς το πέτυχαν αυτό, μήπως ενδιαφέρει και τους άλλους, βλέπουμε το αντίθετο: αυτοί που καταπολεμούν το AIDS, το υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια.
---
Ημασταν πάλι τυχεροί που βρέθηκε ο καθηγητής Dr Andrew Maniotis να μας πληροφορήσει πρόσφατα για το αμαρτωλό χτίσιμο της επιστήμης του AIDS σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Παρασκευή +13 στις 7 Δεκεμβρίου 2007, ένα 32σελιδο ένθετο με τον εύγλωττο τίτλο "AIDS, ένα παγκόσμιο σκάνδαλο".
Φυσικά, το ζήτημα δεν σχολιάστηκε από κανέναν. Πιπέρι στο στόμα. Αλλά τώρα ξέρουμε γιατί. Εξηγεί ο ίδιος ο καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Σικάγο, πρόκειται για πολύ συμφέρουσα συμφωνία και έχει επιβληθεί σε όλους:
"...Επιστημονικοί κριτικοί, σαν εμένα, αποκαλούνται «αρνητές» για να μην περιμένει κανείς πια την αναζήτηση μιας αντικειμενικής αλήθειας. Και οι πληρωμένοι κράχτες των φαρμακευτικών εταιρειών θεωρούνται «ακτιβιστές» και «ερευνητές»".
«Ποτέ δεν αναφέρει κανείς ότι όλοι αυτοί αμείβονται ευθέως και γενναιόδωρα από όχι μια, αλλά αρκετές από τις φαρμακοβιομηχανίες που παράγουν τα φάρμακα που αυτοί υπερασπίζονται τόσο σθεναρά». "Αποτέλεσμα, η θαυμάσια ευρεσιτεχνία του να έχεις αρρώστους υγιείς ανθρώπους".
---
Ας ακούσουμε τώρα τον Dr David Rasnick στο ντοκιμαντέρ "AIDS Inc." να παρουσιάζει την πηγή του κακού:
"Αυτοί που διαφεντεύουν και συντηρούν την υπόθεση του HIV/AIDS είναι δύο βασικά Ιδρύματα. Το CDC (Αμερ. Υπ.Υγείας) και το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας (NIH) στη Βηθεσθά του Μέριλαντ.Ο κόσμος θα εκπλαγεί αν μάθει ότι και τα δύο αυτά Ιδρύματα είναι στρατιωτικοί οργανισμοί. 'Οταν έχεις τέτοια στρατιωτική δομή σε Οργανισμούς όπως το CDC και το NIH, κρατάς τον έλεγχο των αντιδράσεων. Μπορείς να περιορίζεις την ροή των πληροφοριών. Και δεν είναι μόνο αυτό. Από την ώρα που το NΙΗ είναι η βασική πηγή των χρηματοδοτήσεων για όλες τις πανεπιστημιακές ιατρικές έρευνες, ελέγχει σε ποιόν και για ποια έρευνα θα δοθούν λεφτά. Μ' αυτό τον τρόπο, μπορεί να ελέγχει τι θα εκδίδεται και το πιο σημαντικό, τι θα αποκλείεται..."

Η πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια στο σχετικό δικτυακό τόπο: www.hivwave.gr

Ένα αποκαλυπτικό για το σήμερα κείμενο γραμμένο 100 χρόνια πριν :

''Σιχαίνομαι τη φρονιμάδα σου. Αν μπορούσα να καταστρέψω μονος μου το κρατος το Ελληνικό θα το έκανα αμεσως. Τι χρησιμεύει ενα κράτος Ελληνικό που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική διορίζει προξένους στην Ανατολή και πρεσβεις στη Δυση και τους ξεπροβαδίζει με την μονάκριβη ευχή και οδηγία ''προσέχετε να μην γεννάτε ζητήματα'', Αν το κράτος δεν νοιώθει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει, δεν αξίζει να ζει. Έχουμε δυνάμεις αμέρητες και στην Μακεδονία και στην Θράκη και σε όλη την Ανατολή. Και αν το κράτος δεν τις ξερει, δεν θα πει πως πρέπει να μην τις ξέρω και εγώ. Και αν το κράτος τις αφήνει κρυμμένες ή σκόρπιες και δεν θέλει να τις περιμαζέψει, δεν είναι λόγος να μην τις περιμαζέψω εγώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Ναι εσύ θα σώσεις το ρωμέικο, ω φρόνιμε. Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σε αυτόν έλαχε να σώσει το έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει. Και αλήθεια να ήταν πως ούτε έναν Ελληνα δεν βρίσκεις στην Μακεδονία, πρεπει να ειναι Ελληνική η Μακεδονία. Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες και εμείς, και εκείνα που είναι δικά μας, και εκείνα δεν κρατούμε. Σκιαζόμαστε μην μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας. Με ντροπή μας μεγάλη και δειλά-δειλά ξεστομίζουμε πως έχουμε κάποια επιρροή στην Μακεδονία , γιατί τι θα πει η κοινή γνώμη αν μας ακούσει; Αφού οι βουλγαροι την έχουν στο μάτι την Μακεδονία και φωνάζουν και την θέλουν δική τους, ταιριάζει να μην την θέλουμε εμείς; Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση η για το κράτος, έγινα για το έθνος, και το ξέρω επειδή γι' αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνει οτι γίνει. Ξυπνώ καθε ύπνο, κεντρίζω καθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω καθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή.

Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ . ''
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Ο χρόνος ξετυλίγει τα μυστικά του και αλλάζει τις ζωές μας

Μια πρόσφατη επιστημονική ανακάλυψη για την Υφή του Χρόνου

H επιστήμη, σε ιστορική καμπή, ξανα-ανακαλύπτει τις γνώσεις των αρχαίων Eλλήνων για την υφή του Xρόνου και τη σωστή κατανόηση του Σύμπαντος και της Zωής, λύνοντας συγχρόνως τα πολλαπλά παράδοξά της,
με αποφασιστικές ωφέλειες για την ανθρώπινη ισορροπία.

Ιωάννης ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, Δρ. Πυρηνικής Μηχανικής, Βρυξέλλες

Ο Χρόνος στην σύγχρονη επιστήμη
H φύση του χρόνου απασχόλησε τον άνθρωπο από την πιο βαθιά αρχαιότητα και οι μύθοι των διαφόρων πολιτισμών το φανερώνουν. Oι φιλόσοφοι είναι αυτοί που προσπαθούν ανέκαθεν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «από πού προέρχεται ο χρόνος;», «τι είναι αυτό που κάνει τον χρόνο να κινείται έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε;». Το πλατύ κοινό όμως, στην καθημερινή του ζωή ασχολείται μόνο με τα αποτελέσματα του χρόνου όπως εμφανίζονται στην υποκειμενική πραγματικότητα. Για παράδειγμα, η μη αντιστρεψιμότητα των γεγονότων που είναι το βέλος του χρόνου που ζούμε καθημερινά, όπως επίσης ο ψυχολογικός χρόνος, δηλαδή το πως νιώθουμε το πέρασμα του χρόνου. Όλα αυτά όμως είναι απλώς φαινόμενα που προκαλεί ο χρόνος, και όχι μια ιδιότητα του χρόνου του ιδίου που είναι μια πολύ πιο βασική έννοια.
Kατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα έγιναν τεράστιες πρόοδοι στις επιστήμες και βασικές αναθεωρήσεις στον τρόπο που καταλαβαίνουμε την πραγματικότητα. Oι πιο γνωστές είναι η Θεωρία της Σχετικότητας του Aϊνστάiν, που εξηγεί τον Μακρόκοσμο, και η Kβαντομηχανική με πολλούς πρωταγωνιστές, που εξηγεί τον Mικρόκοσμο των στοιχειωδών σωματιδίων που συμπεριφέρονται και σαν κύματα, εξαρτώμενα από το αν τα παρατηρούμε ή όχι. Tα θεωρητικά αποτελέσματα έχουν επιβεβαιωθεί πειραματικά για τις δυο αυτές θεωρίες, και υπάρχουν πλατειές εφαρμογές σε πολλούς τομείς της σημερινής επιστήμης και τεχνολογίας.
Tα μεγάλα αυτά οικοδομήματα της επιστήμης δεν αρκούν όμως να ικανοποιήσουν την γνώση μας για το πώς λειτουργεί το Σύμπαν. Aπό την αρχή των θεωριών αυτών οι επιστήμονες προσπάθησαν, με εναν από τους πρώτους τον Aiνστάϊν, και προσπαθούν ακόμη, να ενοποιήσουν τις θεωρίες τους. Να βρουν πιο βασικές και πιο απλές αρχές πίσω απ’ αυτά, που να εξηγούν με μια μοναδική θεωρία όλο το φάσμα των γεγονότων, από την κίνηση των γαλαξιών, μέχρι τα στοιχειώδη σωματίδια στα άδυτα της ύλης.
Πολλές προσπάθειες έγιναν τα τελευταία 80 χρόνια λοιπόν, που εντείνονται την τελευταία 20-ετία. Kάθε μία απ’ αυτές τις θεωρίες λύνει μερικά από τα παράδοξα των άλλων θεωριών αλλά δυστυχώς εισάγει καινούριες υποθέσεις και διορθωτικούς συντελεστές στις εξισώσεις χωρίς βάση και επομένως εισάγει καινούρια παράδοξα που πρέπει με την σειρά τους να λυθούν. Για παράδειγμα, ότι ο χρόνος είναι συνεχής και γραμμικός και ότι η ταχύτητα του φωτός είναι μοναδική και αξεπέραστη στο σύμπαν. Xωρίς εξηγήσεις. Παρόλα αυτά παρατηρούμε γαλαξίες που φαίνονται να απομακρύνονται με αδιανόητα μεγαλύτερες ταχύτητες ενώ στοιχειώδη σωματίδια άλληλοπληροφορούνται ακαριαία σε τεράστιες αποστάσεις. Χώρια που το big-bang απαιτεί την παραδοχή δημιουργίας ύλης εκ του μηδενός, ενώ ο αιθέρας που βασίζεται σε αυτή την αρχή από την αρχαιότητα έχει απορριφθεί από την ίδια αυτή επιστήμη. Ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς ακόμη και εάν δεν υπολογίσουμε την άγνοια μας για την λειτουργία της Ζωής. Κτίστηκε έτσι ένα τεράστιο διανοητικό οικοδόμημα με γυάλινες βάσεις ενώ το πλατύ κοινό έχει την εντελώς εσφαλμένη εντύπωση ότι η επίσημη επιστήμη τα έχει όλα είναι υπό έλεγχο και ιδίως τις πιο βασικές αρχές ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Ο θεμελιώδης λόγος της ασυναρτησίας αυτής είναι ότι έχουμε σοβαρότατο προβλήματα με την πιο βασική αρχή της Φύσης που είναι η έννοια του Xρόνου. Δεν γνωρίζουμε τελικά τι είναι στην ουσία, και από την αρχή κάναμε υποθέσεις περιοριστικές πάνω στον Xρόνο, που μας ακολουθούν σαν φαντάσματα και αποτελούν τα βασικά συστατικά των περαιτέρω προσπαθειών μας για εξηγήσεις. Θα έπρεπε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν κάτι πάει λάθος από την αρχή, έτσι ώστε αναθεωρώντας το να εξαφανισθούν όλα τα παράδοξα και να εμφανισθεί η απαραίτητη συνοχή. Όπως περίπου η ηλιοκεντρική θεωρία εξάλειψε την ανάγκη των επικύκλων του Πτολεμαίου που επέμεινε να έχει σαν κέντρο του συστήματος την Γη.
Mια τέτοια αναθεώρηση των πρώτων αρχών της Φυσικής θα αποτελούσε μια τεράστια “επανάσταση” για την ανθρώπινη σκέψη, εάν έλυνε όλα τα σημερινά παράδοξα και συμφωνούσε με τα πειραματικά αποτελέσματα. Tο άρθρο αυτό ανακοινώνει πως αυτή η αναθεώρηση έχει ήδη γίνει εδώ και μερικά χρόνια, λύνει τα παράδοξα της Φυσικής με μια μονοκονδυλιά (όπως θα περίμενε εξ’ άλλου κανείς, εφ’ όσον πρόκειται για τις βασικές αρχές) και έχει τεράστιες επιπτώσεις όχι μόνο στην Φυσική, αλλά και στην ζωή των οργανισμών, ιδίως του ανθρώπου με πιο εξελιγμένο επίπεδο συνείδησης. Είναι επίσης η πρώτη φορά που η επιστήμη μπόρεσε να ορίσει και να εξηγήσει το ένστικτο και την διαίσθηση.
Aυτή η πρόσφατη θεωρία (της Διττότητας) που αναθεωρεί δραστικά την έννοια του Χρόνου είναι αποτέλεσμα εργασίας 17 ετών του Δρ. Jean-Pierre Garnier Malet, φυσικού, συγγραφέα του πρόσφατου βιβλίου για το πλατύ κοινό «ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΑΣ ΜΕ ΤΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» (Εκδοτικός οίκος JMG, Γαλλία, Δεκέμβριος 2003) και έγινε αντικείμενο πολλών επιστημονικών δημοσιεύσεων (1997-2005). Tον Δεκέμβριο 2003 το περιοδικό Tρίτο Mάτι δημοσίευσε ένα άρθρο του Δρ. Garnier Malet με γενική παρουσίαση των βασικών αρχών της θεωρίας και των επιπτώσεων της στον καθένα μας και στο σύνολο, ενώ ένα διήμερο σεμινάριο από τον ίδιο στην Αθήνα τον Φεβρουάριο 2004 συγκέντρωσε 80 άτομα.
O χρόνος δεν είναι συνεχής, γραμμικός, όπως νομίζαμε, και όπως η καθημερινή ζωή μας δίνει την εντύπωση. Κυλά μόνο κάπου-κάπου, σε στιγμές τόσο μικρές που είναι ανεπαίσθητες στην βιολογία μας, δίνοντας μας την εντύπωση μιας συνεχούς ροής του χρόνου. Eίναι λοιπόν διακεκριμένος, κομματιαστός, στροβοσκοπικός, και η ταχύτητα με την οποία εκτυλίσσονται οι στιγμές του είναι διαφορετική σε κάθε πραγματικότητα. Αυτά που λέμε παρελθόν είναι στην ουσία μια πραγματικότητα όπου οι στιγμές κυλούν πολύ πιο αργά από ότι στο παρόν μας εδώ και τώρα (η δική μας αναφορά) ενώ σε αυτό που ονομάζουμε μέλλον οι στιγμές ρέουν με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι στο παρόν. Έτσι υπάρχουν και τρία όρια ταχυτήτων: η γνωστή μας ταχύτητα του φωτός 300.000km/sec (στο παρόν) και δύο άλλες πολύ μεγαλύτερες, εκ των οποίων η ταχύτερη είναι 3 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός (!!!) και λύνει άμεσα πολλά παράδοξα της Φυσικής, όντας η μόνη που εξηγεί πρόσφατα πειραματικά επιστημονικά αποτελέσματα.
Η Θεωρία της Διττότητας δεν αλλάζει στην ουσία τις εξισώσεις της Σχετικότητας και της Kβαντομηχανικής για να τις αντικαταστήσει με δικές της. Δίνει με ακριβή και τεκμηριωμένο μαθηματικά τρόπο την πολυπόθητη εξήγηση για το τι υπάρχει πίσω από αυτές τις σύγχρονες θεωρίες και πως είναι δυνατόν να λειτουργούν στην πραγματικότητα, χωρίς παράδοξα να παραμένουν στα ράφια των άλυτων ερωτήσεων.

Αποφασιστικές ωφέλειες για την υγειά μας - Καινούριες διαστάσεις θεραπείας

Oι παραπάνω επιπτώσεις στην επιστημη είναι τεράστιας σημασίας και θα ήταν αρκετες για μια δραστική αναθεώρηση της πραγματικότητας. Υπάρχουν όμως και άλλες επιπτώσεις, ακόμη μεγαλύτερες, για την ύπαρξη του καθενός μας αυτή τη φορά, και όχι μόνο για την ικανοποίηση τους επιστημόνων.
Είδαμε ότι υπάρχουν “συγχρόνως” οι τρεις πραγματικότητες που μας αφορούν (παρελθόν, παρόν, μέλλον) αλλά εκτυλίσσονται με διαφορετικές ταχύτητες που δεν μας είναι αισθητές. Το ότι υπάρχουν “συγχρόνως” και οι τρεις ισχύει μόνο για έναν εξωτερικό παρατηρητή που παρατηρεί το σύνολο, έξω λοιπόν από την δική μας διάσταση πραγματικότητας και επομένως κατανόησης. Αυτή είναι και η πιο δύσκολη έννοια της θεωρίας και αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά της Δημιουργίας. Το θεμελιώδες στοιχείο είναι ότι υπάρχει επικοινωνία παρελθόν-παρόν-μέλλον, αρκεί να είμαστε ΔΥΟ (από όπου και ο όρος Διττότητα), δηλαδή εμείς (η διάσταση μας εδώ στο παρόν) και η διττή μας διάσταση. Διότι οτιδήποτε στο σύμπαν, από τα στοιχειώδη σωμάτια μέχρι τους γαλαξίες, είναι διττό, δηλαδή αποτελείται από δυο σκέλη μοιρασμένα σε δυο διαφορετικές ροές χρόνου. Με τον ίδιο τρόπο και όλα τα έμβια όντα.
Αυτό το διττό σώμα ταξιδεύει με μεγάλη ταχύτητα μεταξύ των τριών χρόνων, ερευνώντας για ζωτικές πληροφορίες. Η τεράστια επιτάχυνση των χρονικών στιγμών σε αυτό που καλούμε μέλλον επιτρέπει τον διττό εαυτό μας να ελέγξει τις επιπτώσεις των πράξεων μας πριν τις ζήσουμε στο παρόν μας, όπως οι ταχείς ηλεκτρονικοί υπολογιστές προβλέπουν την κακοκαιρία πριν αυτή φτάσει σε μας. Μόνο που στην περίπτωση της Ζωής μπορούμε να αποφύγουμε την κακοκαιρία χάρη στον διττό μας εαυτό και τα ταξίδια του στις τρεις ροές του χρόνου. Στην αργή ροή, που ονομάζουμε παρελθόν, έχει την πληροφορία σύνθεσης για όλα αυτά που είναι αρμονικά για μας, ενώ στην τάχιστη ροή, που ονομάζουμε μέλλον, παρατηρεί τις επιπτώσεις των πράξεων και σκέψεων μας. Αντί λοιπόν να υποστούμε μοιρολατρικά τις οποιεσδήποτε κακοκαιρίες (κακές επιπτώσεις στην ζωή μας : σωματική και ψυχολογική υγειά, συναισθηματική και επαγγελματική ζωή κτλ), ο διττός εαυτός στέλνει σε μας τις κατάλληλες πληροφορίες με τα ένστικτα και τις διαισθήσεις που έχουμε, έτσι ώστε να αλλάξουμε το σενάριο στο παρόν μας, και να ζήσουμε την καλύτερη δυνατή αρμονία του παρόντος.
Η απομνημόνευση των πληροφοριών που συλλέγονται κατά την διάρκεια των ταξιδιών δια μέσου του χρόνου, χάρη στην ύπαρξη των ανοιγμάτων του χρόνου, γίνεται στο φυσικό μας σώμα με το νερό που υπάρχει σ’ αυτό χάρη στις ειδικές δομές του. Δεν είναι δυνατό να ζήσουμε χωρίς νερό και χωρίς πληροφορία. Η επικοινωνία αυτή παρελθόν-παρόν-μέλλον εξηγεί επίσης με φυσικότητα και όλα τα ψυχικά και συχνά μυστικιστικά (μέχρι τώρα) φαινόμενα.
H ισορροπία μας λοιπόν εξαρτάται από την ισορροπία μεταξύ αυτών των τριών σκελών της πραγματικότητας μας και μπορούμε να την ελέγχουμε κατά βούληση χάρη στην διττή μας διάσταση. H επίγνωση και εφαρμογή της λειτουργίας αυτής των ανοιγμάτων του Xρόνου από την ανθρώπινη συνείδηση, οδηγεί από την πρώτη κιόλας νύχτα (διότι ο διττός εαυτός μας εκμεταλλεύεται τα χρονικά ανοίγματα που λαμβάνουν χώρα την νύχτα στον παράδοξο ύπνο μας) σε μεγαλύτερη γενική ισορροπία του οργανισμού που την αισθανόμαστε άμεσα το πρωί. Οι θετικές επιπτώσεις στα διάφορα προβλήματα μας είναι άμεσες και θεαματικές διότι πρόκειται κάθε φορά για εξεύρεση μιας χαμένης ισορροπίας.
Παράξενα όλα αυτά από πρώτη άποψη αλλά, αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι μια φυσιολογική συνέπεια, διότι τα πάντα στον οργανισμό φέρουν την σφραγίδα του Xρόνου. Ένας από τους βασικούς στόχους της θεωρίας είναι να μας διδάξει τον έλεγχο αυτών των ανταλλαγών που μας επιτρέπει να καλυτερεύσουμε το μέλλον πριν το ζήσουμε, να καταλάβουμε την ζωή μας, και να δημιουργήσουμε μια ισορροπία για τον καθένα μας και για τον πλανήτη.
Ο J.P. Garnier Malet γράφει ότι: «Συνδεδεμένος με ένα κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας και μια ουσιώδη ιδιότητα του χρόνου, μια «Διττότητα» μας κάνει να ζούμε σε δύο διαφορετικούς χρόνους, δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα να προλαμβάνουμε το καλύτερο μας μέλλον και να διαλέγουμε τις πιο ευνοϊκές στιγμές για κάθε μια από τις πράξεις μας».
Το σώμα μας είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί αυτές τις εντολές που έρχονται πέρα από το παρόν για να επιτυγχάνει την ζωτική του ισορροπία και αυτό συμβαίνει ενστικτωδώς και τέλεια στα ζώα και στα μικρά παιδιά. Μεγαλώνοντας, κλεινόμαστε στις οποιεσδήποτε βεβαιότητες μας και αγνοούμε αυτές τις πληροφορίες διαίσθησης, δημιουργώντας στρες με όλη την ακολουθία από στενοχώριες και αγωνίες που οδηγούν σε φυσικές και ψυχικές ανισορροπίες. Αντίθετα, ακολουθώντας αυτές τις πληροφορίες, μπορούμε να διακρίνουμε τα προβλήματα από πριν, να προβλέπουμε τις λύσεις, να ανακαλύπτουμε τα απαραίτητα και χρήσιμα σχέδια μας και να εγκαταλείπουμε τα άλλα χωρίς λύπη. Χωρίς ποτέ να ενοχλούν την ελευθερία του καθενός, μας επιτρέπουν να δημιουργούμε ένα δυνητικά ευχάριστο μέλλον και να δίνουμε ένα ακριβή σκοπό σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Αυτή η θεωρία καθιστά μια βασική και ζωτική πληροφορία για τον καθένα μας και επιτρέπει την άμεση ανακάλυψη μέσα μας ενός μεγάλου ενεργειακού δυναμικού. Καταλαβαίνοντας και ελέγχοντας αυτό το δυναμικό μας, επιτρέπει να βάλουμε τάξη στις ανισορροπίες όλων των μορφών (φυσικές, ψυχικές, συναισθηματικές, επαγγελματικές, οικονομικές, κτλ.). Αυτός ο έλεγχος των ανοιγμάτων του Χρόνου δεν έρχεται σε καμία αντίθεση με τις διάφορες θεραπείες και άλλες μεθόδους ισορροπίας του οργανισμού, αλλά μεγιστοποιεί τα αποτελέσματα τους.

Οι αρχαίοι Έλληνες τα γνωρίζανε όλα και η γλώσσα μας φέρνει τα σημάδια της θεωρίας
Η εξισορρόπηση της ανθρώπινης υγείας χάρη στα ανοίγματα του χρόνου, που δίνει θεαματικά αποτελέσματα σε όλα τα προβλήματα ανισορροπίας χωρίς εξαίρεση, είναι μια πρώτη εφαρμογή. Αυτή η θεωρία όμως ανοίγει στενούς δεσμούς με πολλούς άλλους τομείς και παραδόσεις, διότι αναθεωρείται η πιο θεμελιώδης αρχή της Φύσης. Ερμηνεύονται επίσης οι βασικές διεργασίες στην Βιολογία (γονιμοποίηση, φαινόμενο πλασέμπο, παιδιά indigo, ομοιοπαθητική, κλπ), ο συμβολισμός των κύκλων στους αγρούς (crop circles στην Αγγλία και αλλού), το σύμβολο του Ταο, οι βασικές αρχές του Yi-King, η ελληνική μυθολογία, τα γραπτά της αρχαίας κλασσικής ελληνικής γραμματείας, ο μύθος της γένεσης στη Βίβλο, οι μύθοι των Σουμερίων και των Αιγυπτίων, η Αστρολογία κτλ. Για παράδειγμα, ο Πλάτωνας εκφράζει αναμφίβολα τις μορφές του Χρόνου σύμφωνα με την θεωρία της Διττότητας όπως τις περιγράφει με λεπτομέρεια στον Τίμαιο. Ανακαλύπτουμε εκεί την αρχέγονη σημασία του Άλφα και του Ωμέγα, τον λόγο 243/256 στην δημιουργία της ψυχής, την σχέση αστεριών και ψυχών, τα Πλατωνικά στερεά, την δωδεκαεδρική και πενταγωνική δομή του σύμπαντος, κτλ.
Η ευκαιρία αυτής της διάλεξης είναι ιδιαίτερα σημαντική για μας τους Έλληνες διότι ο J.P. Garnier Malet θα μας αποδείξει επιπλέον «τον κεντρικό ρόλο που έπαιξε η ελληνική γλώσσα από τα βάθη των αιώνων στην κωδικοποίηση των γνώσεων που αφορούν την διαίρεση των χρόνων (Ώρα), ορίζοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, καθώς και τις εφαρμογές στην καθημερινή ζωή μιας ζωτικής αρχής που ονομαζόταν από τους Έλληνες, η καλύτερα τους ‘’γιους του Ήλιου’’ το ‘’άλφα και το ωμέγα’’ ».
Αυτή η κωδικοποίηση των ανοιγμάτων του χρόνου που πιστοποιούμε με την μελέτη της ελληνικής γλώσσας και των αρχαίων κειμένων, αποδεικνύει το ότι η ελληνική γλώσσα υπήρξε προγενέστερη όλων των άλλων γλωσσών.
Το ηλιακό μας σύστημα εξελίσσεται σύμφωνα με ένα κύκλο 24840 ετών για να χωρίσει το παρελθόν και το μέλλον από το παρόν σε 12 περιόδους των 2070 ετών. Στην Βίβλο αναφέρεται αυτός ο κύκλος των 6 ημερών και 6 νυχτών που διαχωρίζει τον επιβραδυμένο χρόνο (φωτεινή ταλάντωση = ημέρα) από τον επιταχυνόμενο χρόνο (σκοτεινή ταλάντωση = νύχτα). Οι αρχαίοι πολιτισμοί πολύ σωστά μιλούσανε για το φως και το έρεβος που χωρίζουν το παρελθόν από το μέλλον. Οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που μετέδωσαν αυτή την βασική έννοια του διαχωρισμού (Ωρα) που επιτρέπει σε ένα δημιούργημα να μεγαλώσει στο μέλλον (αρΩ). Έχοντας τώρα πια αποδειχθεί επιστημονικά, αυτός ο διαχωρισμός ονομαζόταν από τους Έλληνες η « αρχή του άλφα και του Ωμέγα », του πρώτου (α = 1) και του τελευταίου (Ω = 800). Σε μια μακρινή εποχή όπου έχουμε την εντύπωση πως ο άνθρωπος ζούσε σαν άγριος, αυτή η αρχή επέτρεψε σε ασύγκριτους επιστήμονες, αστρονόμους και μαθηματικούς να καταγράψουν τις 54 απαραίτητες διακλαδώσεις, του χρόνου, που ονομάζονται στην σημερινή θεωρία υποχρεωτικά σημεία περάσματος, με την βοήθεια 27 μικρών και 27 κεφαλαίων σημάτων που αποτελούν το αρχαίο Ελληνικό αλφάβητο.
Χάρη στην θεωρία της Διττότητας (Doubling theory) είναι τώρα πια δυνατόν να καταλάβουμε την πρωταρχική σημασία της ελληνικής γλώσσας και του αλφαβήτου της που κωδικοποιούν στην εντέλεια τις αυστηρά επιστημονικές έννοιες αυτής της θεωρίας. Αυτό σημαίνει επίσης ότι πολύ πριν από όλους τους άλλους, ο πολιτισμός αυτός έφερε στους ανθρώπους μια ουσιώδη αρχή της ζωής, που βασίζεται στην χρησιμοποίηση των πληροφοριών από το παρελθόν και το μέλλον στο παρόν. Το κηρύκειο, σύμβολο της μαντείας του Ερμή, χρησιμοποιεί την διπλή έλικα της Διττότητας. Αυτός ο ελικοειδής δεσμός, που παρουσιάζεται σαν φίδι, ενώνει τους διάφορους χρόνους, επιτρέποντας τις προβλέψεις που ονομάζονται στην σημερινή θεωρία « προβλεπτικές » πληροφορίες (anticipatory, hyperincursive information).
Η ελληνική μυθολογία, που έχει διαστρεβλωθεί από χιλιετηρίδες σκοταδισμού, επιτρέπει την διδασκαλία της δημιουργικής αρχής του άλφα και του Ωμέγα που μπορεί να παρατηρηθεί τόσο στους γαλαξίες όσο και στα σωματίδια. Είναι από εδώ και πέρα δυνατόν να εξηγήσουμε τον δεσμό μεταξύ της αρχαίας ελληνικής γραφής και της θεωρίας της Διττοτητας. Αυτό μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα την θεμελιώδη αρχή του Χρόνου που μας δίνει την δυνατότητα να προ-καταλαβαίνουμε τα δυνητικά μας μέλλοντα. Όπως το εφαρμόζανε κάποτε οι Έλληνες που γνωρίζανε την χρήση του φιδιού της θεωρίας της Διττότητας (Πύθιος Απόλλων) για να προβλέψουν (Πυθία) τους κινδύνους και έτσι να τους αποτρέψουν, αντί να τους περιμένουν μοιρολατρικά. Όπως τότε οι Έλληνες, μπορούμε ξανά εμείς σήμερα να χρησιμοποιήσουμε την ασυνέχεια του Χρόνου που μας τροφοδοτεί με συνεχείς πληροφορίες μέσα από τα ανεπαίσθητα ανοίγματα του με την μορφή διαισθήσεων και προμηνυμάτων. Οι Πυθαγόρειοι εφαρμόζανε αυτή την αρχή καθημερινά στην ζωή τους, όπως διαβάζουμε στα χρυσά έπη.
Η διδασκαλία στα μυστήρια της Ελευσίνας και στα άδυτα των Αιγυπτιακών ιερών των ιστορικών εποχών, ήταν προσπάθειες να διασωθούν πολύ αρχαιότερες γνώσεις για την δημιουργία και την ζωή. Ο πέπλος μυστηρίου ήταν απαραίτητος για να περάσει ακέραιο το μήνυμα μέσα από τις γενιές Μυστών για τους κίνδυνους που καραδοκούσαν στο μέλλον. Σήμερα, στο τέλος του Πλατωνικού ενιαυτού των 25 000 ετών, φθάσαμε και αποτελούμε αυτό το μέλλον των πολύ αρχαίων Ελλήνων, και αντιμετωπίζουμε στο ηλιακό μας σύστημα την αμείλικτη σύγκλιση των τριών ροών του Χρόνου σε μια μόνο ροή, και επομένως τον κίνδυνο να ζήσουμε δυσάρεστα δυναμικά που έχουμε σπείρει εμείς οι ίδιοι όλες αυτές τις χιλιετίες. Ήταν λοιπόν φαίνεται απόλυτα επείγον να γίνουν τα μυστήρια αυτά κοινός τόπος, γνώσεις διαθέσιμες στον καθένα μας, για να επιτύχουμε μια προσωπική και συλλογική ισορροπία και να αποφύγουμε έτσι τους κίνδυνους.
Ο Δρ. Garnier Malet γράφει : « Η εξισορρόπηση του καθενός μας συμβάλλει στην εξισορρόπηση των άλλων και του πλανήτη. Δεν είναι λοιπόν πια καιρός για κάτι τέτοιο, ιδίως στην χώρα όπου ζουν οι απόγονοι αυτών των καταπληκτικών γιων του Ηλίου, δημιουργών και μεταδοτών μιας θεμελιώδους συμπαντικής θεωρίας που η επιστήμη μας μόνο τώρα ξανά ανακαλύπτει ; »
Ο Γάλλος επιστήμονας αποδεικνύει αναμφίβολα τον πρωταρχικό ρόλο που έπαιξαν η αρχαία ελληνική γλώσσα και σκέψη στην κατανόηση από τον άνθρωπο για το πώς λειτουργούν το Σύμπαν και η Zωή μας. Πολλές χιλιάδες χρόνια αργότερα αυτές οι γνώσεις ξανάρχονται στην επιφάνεια σαν…... “καινούργιες’’ επαναστατικές ιδέες που αποδεικνύονται επιστημονικά. H καμπή στην κατανόηση των επιστημών θα είναι τεράστια στα επόμενα μερικά χρόνια. Eμείς οι Έλληνες μπορούμε να ξαναπαίξουμε ένα πολύ σημαντικό ρόλο, διότι έχουμε πάντα την γλώσσα μας και είμαστε διαποτισμένοι περισσότερο από κάθε άλλον από την αρχαία Eλληνική σκέψη. Oι επιστήμονές μας (φυσικοί, ιατροι, θεραπευτες, γλωσσολόγοι, λατρες του Ελληνισμου, κτλ) και οι λόγιοι μας, μπορούν, πέρα από την κατανόηση, να νοιώσουν επίσης πολύ βαθύτερα από άλλους την ουσία των πραγμάτων, για να προχωρήσουν ακόμη πιο μακριά.

Jean-Pierre GARNIER MALET
Διδάκτωρ Μηχανικής των Ρευστών, είναι αυτός που ανακάλυψε, δόμησε και διαδίδει την θεωρία της Διττοτητας (Doubling Theory). Συγγραφέας των επιστημονικών άρθρων της θεωρίας αυτής, του πρόσφατου βιβλίου «Αλλάξτε την ζωή σας με τα ανοίγματα του Χρόνου» και ενός καινούριου βιβλίου το οποίο μεταφράζω τώρα στα ελληνικά. Είναι ειδικός σε θέματα Ουράνιας Μηχανικής και Σχετικότητας. Έχει εργασθεί πολλά χρόνια στο Γαλλικό εθνικό σύστημα έρευνας.

Τί μαθαίνεις από τις επετειακές γιορτές!!!

Πήγα να δώ τις κόρες μου στη σχολική επετειακή γιορτή. Σε ένα από τα θεατρικά λοιπόν τα "δευτεράκια" μίλησαν για τον Κοσμά τον Αιτωλό και την εκστρατεία του:
"Φτιάξτε σχολεία αν θέλετε ελεύθερους Έλληνες..."
Εκεί κόλλησα! το έχασα το υπόλοιπο έργο. Η σκέψη μου εγκλωβίστηκε στην αναστροφή:
"αν θέλετε ελεγχόμενους Έλληνες διαλύστε τους τα σχολεία..."
Τι μαθαίνεις από τους πανηγυρικούς των εθνικών επετείων! Άξιζε τον κόπο!!!

Προκήρυξη της Μεσσηνιακής Γερουσίας

“Προειδοποίησις εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς, εκ μέρους του φιλογενούς αρχιστρατήγου των Σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρου Μαυρομιχάλη και της Μεσσηνιακής Συγκλήτου.
Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας εις το διάστημα ενός και επέκεινα αιώνος, κατήντησεν εις μίαν ακμήν, ώστε να μήν μείνη άλλο εις τους δυστυχείς Πελοποννήσιους Γραικούς εις μή μόνον πνοή και αυτή δια να ωθή κυρίως τους εγκαρδίους των αναστεναγμούς.
Εις τοιάυτην όντες κατάστασιν στερημένοι από όλα τα δίκαιά μας, με μίαν γνώμην ομοφώνως απεφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα, και να ορμήσωμεν κατά των τυράννων. Πάσα προς αλλήλους μας φατρία και διχόνοια ως καρποί της τυραννίας απερρίφθησαν εις τον βυθόν της λήθης, και άπαντες πνέομεν πνοήν ελευθερίας.
Αι χείρες ημών αι δεδεμέναι μέχρι του νύν από τας σιδηράς αλύσσους της βαρβαρικής τυραννίας, ελύθησαν ήδη, και υψώθηκαν μεγαλοψύχως και έλαβον τα όπλα προς μηδενισμόν της βδελυράς τυραννίας.
Οι πόδες ημών οι περιπατούντες εν νυκτί και ημέρα εις τας εναγκαρεύσεις τας ασπλάχνους τρέχουν εις απόκτησιν των δικαιωμάτων μας. Η κεφαλή μας η κλίνουσα τον αυχένα υπό τον ζυγόν τον απετίναξε και άλλο δεν φρονεί, ει μη την ελευθερίαν.
Η γλώσσα μας η αδυνατούσα εις το να προφέρει λόγον εκτός των ανωφελών παρακλήσεων, προς εξιλέωσιν των βαρβάρων τυράννων, τώρα μεγαλοφώνως φωνάζει και κάμνει να αντηχή ο αήρ το γλυκύτατο όνομα της ελευθερίας.
Εν ενί λόγω απεφασίσαμεν, ή να απελευθερωθώμεν, ή να αποθάνωμεν. Τούτου ένεκεν προσκαλούμεν επιπόνως την συνδρομήν και βοήθειαν όλων των εξευγενισμένων Ευρωπαίων γενών, ώστε να δυνηθώμεν να φθάσωμεν το ταχύτερον εις τον ιερόν και δίκαιον σκοπόν μας και να λάβωμεν τα δίκαιά μας.
Να αναστήσωμεν το τεταλαιπωρημένον Ελληνικόν γένος μας. Δικαίω τω λόγω η μήτηρ μας Ελλάς εκ της οποίας και υμείς εφωτίσθητε, απαιτεί ως εν τάχει την φιλάνθρωπον συνδρομήν σας και ευέλπιδες ότι θέλει αξιωθώμεν, και ημείς θέλομεν σας ομολογή άκραν υποχρέωσιν, και εν καιρώ θέλομεν δείξη πραγματικώς την υπέρ της συνδρομής σας ευγνωμοσύνην μας.
1821 Μαρτίου 23 εν Καλαμάτα. Εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου.
Πέτρος Μαυρομιχάλης, αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού στρατού.”

(το πρωτότυπο έγγραφο βρίσκεται (πού αλλού... στα αρχεία του Foreign Office)

Η στρατηγική του Δελφινιού

Πρόκειται για ένα βιβλίο με θέμα το μάναντζμεντ, που όμως οφείλει τον τίτλο και το περιεχόμενό του στα χαρακτηριστικά του Δελφινιού. Θ' αναφερθούμε παρακάτω στο περιεχόμενο του βιβλίου αυτού, τονίζοντας κάποια από τα θέματα που θίγει. Βέβαια, η ευρύτητα της ανάπτυξης των επιμέρους θεμάτων και το μέγεθος του βιβλίου δεν μας επιτρέπει μια διεξοδική ανάλυση σ'ένα άρθρο. Ομως, ο στόχος είναι να παρακινηθεί ο κάθε ενδιαφερόμενος και να μελετήσει ο ίδιος το βιβλίο. Ακόμη να προσθέσουμε ότι το περιεχόμενό του είναι τέτοιο, που δεν είναι απαραίτητο αυτός που θα το διαβάσει ν' ασχολείται μ' επιχειρήσεις. Τα στοιχεία προβληματισμού που περιέχει το κάνουν χρήσιμο για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για την αυτογνωσία και την αυτοανάπτυξή του, καθώς και για τις σχέσεις του με τους άλλους.Να σκέφτεσαι και να ενεργείς σαν Δελφίνι, είναι ο κύριος άξονας του θέματός μας. Ομως, όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται και ενεργούν έτσι; Σίγουρα όχι! Μέσα στο χώρο της "ανθρωποθάλασσας" κυκλοφορούν πολλοί τύποι ανθρώπων. Τονίζεται η ύπαρξη τριών κύριων τύπων:του Δελφινιού, του Καρχαρία και του ΚυπρίνουΣτον Καρχαρία θ' αναγνωρίσουμε τον επιθετικό και αρπακτικό τυπο, που θέλει πάντα να έχει όσο το δυνατόν περισσότερα. Στις θέσεις της "Δεξαμενής της Υπαρξης " παίρνει τη θέση του διώκτη. Χωρίζει τους άλλους σε θύτες και θύματα, σε χαμένους και κερδισμένους και τα παρόμοια. Μέσα στα "χωρικά ύδατα" του Καρχαρία υπάρχει απάτη, ομίχλη, ("θόλωμα των νερών") αλαζονία, έλεγχος και άλλα παρόμοια που "σηματοδοτούν" την περιοχή του. Η τακτική που εφαρμόζει είναι η εξαγορά και ο συμβιβασμός, μια και έχει να κάνει με θύματα.Ομως, μέσα στη "δεξαμενή" έχουν χώρο και άλλες τακτικές, όπως π.χ. η Υπέρβαση, αλλά και η Φυγή. Στην Υπέρβαση θ' αναγνωρίσουμε το Δελφίνι, που "σπάει" τα όρια και διευρύνει τις διαστάσεις της δεξαμενής, ενώ οι Κυπρίνοι παίρνουν τη γωνιά του θύματος και υιοθετούν τη Φυγή με τις διάφορες μορφές της. Η Φυγή και η υποχώρηση είναι οι πρακτικές που θα υιοθετήσει ο Κυπρίνος, όταν βρεθεί αντιμέτωπος με δυσκολίες. Ομως υπάρχουν και κάποια άλλα προσωπεία που μπορεί να υιοθετήσει μια και η πίστη του είναι ότι δεν είναι μόνο αυτός θύμα, αλλά και οι άλλοι. Ετσι, μπορεί να εμφανιστεί σαν σωτήρας (για άλλα θύματα) σαν εμπόδιο στη διεξαγωγή του παιχνιδιού, (όποιο κι άν είναι αυτό) στο να παριστάνει τον καλό ή τον προβληματικό ή αυτόν που μένει απέξω.Ομως, οι Κυπρίνοι μέσα από ένα τρόπο προσαρμογής στην πραγματικότητα κατορθώνουν τελικά να επιβιώσουν. Ενα μεγάλο πλήθος απ' αυτούς κατηγορεί, αλλά ταυτόχρονα στηρίζεται στο σύστημα. Προκειται για τους ψευτοανοικτόμυαλους Κυπρίνους, του ΨΑΚ (όπως αναφέρονται στο βιβλίο), οι οποίοι θα λέγαμε ότι καταλαμβάνουν ένα μεγάλο χώρο μέσα στην κοινωνική δεξαμενή του σημερινού υλιστικού και εμπορικού πολιτισμού, που κυριαρχεί στον πλανήτη.Πρόκειται για τους μικροαστούς, που έχουν άνετο εισόδημα, εποφθαλμιούν και θέλουν μεγαλύτερο, αλλά φοβούνται και το χάσιμο της άνεσης και τους κινδύνους που περιέχει το ρίσκο μιας οποιασδήποτε απόφασης. Ετσι, υιοθετούν και αυτοί τις τακτικές τους προκειμένου να επιβιώσουν. Δεν περνά από το μυαλό τους ότι ίσως κάποια στιγμή υπάρξει έλλειψη σε ο,τιδήποτε, γιατί πιστεύουν στην αφθονία. Δεν αναλαμβάνουν ευθύνες για αλλαγές. Είναι ο τύπος του διανοούμενου, που μόνο συζητά για τα κακώς κείμενα και τα υποδεικνύει.* Αφήνουν το χρόνο να διαλέξει για τα πράγματα, δεν εμβαθύνουν στους σκοπούς και πιστεύουν ότι τελικά "όλα θα πάνε καλά".Ενα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο μέσα στα χαρακτηριστικά τους είναι αυτό της επιπόλαιης γενίκευσης. Εδώ αναφέρεται η θεωρία του εκατοστού πιθήκου, που βασίζεται στην ποσοτική θεώρηση των πραγμάτων. Αν εκατό άτομα κάνουν κάτι, τότε και όλοι οι άλλοι θα αρχίσουν να το κάνουν. Αυτό έχει μια δόση αλήθειας, αλλά κρύβει μέσα του τον κίνδυνο της επιπόλαιας γενίκευσης, που εξομοιώνει εύκολα τα πάντα.Να επαναλάβουμε λοιπόν εδώ ότι μέσα στην κοινωνική Δεξαμενή κυκλοφορούν Καρχαρίες, Δελφίνια και ΨΑΚ (ψευτοανοικτόμυαλοι Κυπρίνοι). Τα Δελφίνια υποκινούν το κύμα, εκμεταλλεύονται το "δημιουργικό" άγχος, διευρύνουν τα όρια της Δεξαμενής, πετυχαίνουν την Υπέρβαση, επιδιώκουν πάντα το κομψό αποτέλεσμα.Οι Καρχαρίες κυνηγούν απεγνωσμένα τη νίκη, λέγοντας συνεχώς: "πρέπει να νικήσω"! Θεοποιούν τον ανταγωνισμό, βλέπουν μόνο χαμένους και κερδισμένους. Και όμως, τελικά νικιούνται από τα Δελφίνια.Οι Κυπρίνοι χαρακτηρίζονται από την ηττοπάθεια και έτσι μια και "τραγουδούν": " δεν μπορώ να είμαι νικητής", προσπαθούν με κάθε τρόπο να "τα βολέψουν", καλύπτοντας με κάθε τρόπο τον συμβιβασμό και την αποτυχία τους, την οποία μάλιστα δεν θέλουν να δουν. Προτιμούν να μην ξέρουν. Δέχονται την ήττα, τη θυσία και την αδυναμία σαν κύριους κανόνες του παιχνιδιιού της ζωής.Ανατρέχοντας στις γραμμές του κειμένου, ο καθένας μπορεί να διακρίνει τον εαυτό του, αλλά και τους "άλλους". Ομως πρέπει ν' αναρωτηθούμε. Για τον καθένα έξω από μένα και εγώ δεν ανήκω στους άλλους;Ας αναφέρουμε ακόμη κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία που συναντάμε στο βιβλίο αυτό. Ετσι π.χ. αναφέρονται τα κύματα του Τόφλερ,* που ως γνωστόν -για να το σημειώσουμε περιληπτικά- τονίζει ότι η ανθρωπότητα πέρασε από τη βάση του κυνηγού νομάδα, στη γεωργική φάση, μετά στη βιομηχανική και σήμερα βρίσκεται στη φάση (κύμα) που οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές αντικαθιστούν τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ενώ άλλο κύμα εξέλιξης βρίσκεται μπροστά μας ή ίσως άλλα κύματα που θε εξαπλωθούν με πολύ γρήγορο ρυθμό, ενώ πολλοί άνθρωποι δεν θα προλάβουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.Ακόμη αναφέρεται η θεωρία του Χάους με όλα τα αξιοπερίεργα που κρύβει. Κυρίως όμως το ότι το Χάος είναι φαινομενικό, υπάρχει μια αδιόρατη τάξη στο εμφανιζόμενο χαοτικό σύμπαν, ενώ φαινομενικά ασήμαντοι παράγοντες μπορεί να οδηγήσουν, λόγω της κλιμάκωσής τους, σε τεράστιες διαταραχές.Ενα ταξίδι μέσα στη δεξαμενή ακόμη εμφανίζει "τύπους" ανθρώπων, οι οποίοι διακρίνονται από τους άλλους βάσει της κοσμοαντίληψής τους.* Αναφέρουμε χαρακτηριστικά μερικούς: ο συμμέτοχος, ο ατομιστής, ο νομοταγής, ο κυνηγός επιλογών. Ο καθένας υιοθετεί κάποιες αξίες και κάνει κάποιες επιλογές προκειμένου να επιβιώσει. Εσείς σε ποιο μέρος της Δεξαμενής κινείστε; Και με τι τρόπο αξιολογείται τους άλλους και κυρίως τον εαυτό σας;Παράλληλα αναφέρεται και η μεγάλη σημασία που έχουν τα ημισφαίρια του εγκεφάλου και οι τρόποι συμπεριφοράς που αντιστοιχούν στο καθένα. Προχωρούν ακόμη οι ερευνητές μας στις συμπεριφορές που αντιστοιχούν στα τεταρτημόρια του εγκεφάλου που επικρατούν στον καθένα. Επίσης, στη σχέση του ανθρώπου με το χρόνο και πώς τοποθετείται ο καθένας μπροστά στο όραμα του μέλλοντος. Μέχρι και τα Μορφογενετικά Πεδία αναφέρονται (πρόκειται για τη Δεξαμενή από την οποία αντλούνται όλες οι ανθρώπινες εμπνεύσεις κάθε είδους για να το αναφέρουμε απλά). Ομως αγγίζει αυτή η θεώρηση βαθύτερες εσωτερικές αλήθειες.*Τελικά, είναι χρήσιμο το διάβασμα ενός βιβλίου για το σύγχρονο Μάναντζμεντ; Αν το προσεγγίσει κανείς με φιλοσοφικό πνεύμα, πιστεύω πως ναι. Σημασία δεν έχει να προσπαθήσει κανείς να δει τον εαυτό του σαν Δελφίνι που νικά τους Καρχαρίες και πάντα δημιουργεί "κομψά" αποτελέσματα, που νικά το άγχος και τη μονοτονία, που σπα τα όρια και "δημιουργεί όραμα".Σημασία εχει το ότι μια και είμαστε άνθρωποι και σκεφτόμαστε, πρέπει ν' ασχοληθούμε και με το πώς Σκεφτόμαστε. Αλλιώς θα σκέφτονται και θ'αποφασίζουν άλλοι για μας.

Η Εαρινή Ισημερία στις 20 Μαρτίου

Εαρινή Ισημερία έχουμε την 20ή Μαρτίου. Κατά την ημερομηνία αυτή ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Κριού και έτσι εισερχόμαστε αστρονομικά στην εποχή της άνοιξης.
Η Εαρινή Ισημερία του Ηλίου συμβολίζει τον θάνατο της τιτανικής φύσεως του ανθρώπου και την ανάστασή του στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου των αθανάτων. Ταυτόχρονα συμβολίζει τον θάνατο των παθών της τιτανικής φύσεως των μυημένων και την εμφάνιση (στη θέση των παθών) των αρετών εκείνων, οι οποίες εξασφαλίζουν τον θρίαμβο των μυστών επί του νόμου του θανάτου.
Η περίοδος από την Εαρινή Ισημερία μέχρι την Θερινή Τροπή του Ηλίου συμβολίζει την εποχή της αναγεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρωπίνων ψυχών στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου ως και της προετοιμασίας τους για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρεβος. Στο φυτικό επίπεδο, είναι η εποχή της μεταμορφώσεως των ανθέων και των χρωμάτων αυτών.

Η σπηλιά λειτουργεί

ΝΑΙ, λειτουργεί, και όλοι είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε καθημερινά τα όλο και πιο ποικίλα, άθλια και βλαβερά σκηνικά της Σπηλιάς. Αναφερόμαστε, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, στη σπηλιά του Πλατωνικού μύθου, σε αυτόν τον κόσμο από σκιές και ψέματα μεταμφιεσμένα με πραγματικότητες, εικόνα με την οποία ο κλασικός φιλόσοφος περιγράφει, όχι μόνο την εποχή του, αλλά και πολλές άλλες στιγμές της Ιστορίας. Και ανάμεσα σε αυτές, την τωρινή στιγμή.
Εκτός από τις συνηθισμένες πολιτικές ομιλίες που καταφέρνουν να μας δείξουν αντικρουόμενες όψεις ενός ίδιου γεγονότος, η επιστήμη, που είναι σήμερα πρωτοπόρος της αντικειμενικής έρευνας, έχει πέσει στα δίχτυα μιας απλουστευμένης παρουσίασης για λιγότερο καταρτισμένους αναγνώστες, και κάτω από την προστασία ευγενικών λέξεων, χειραγωγεί και αυτή τα γεγονότα με κρυφή σκοπιμότητα.
Τον Αύγουστο, είχα την ευκαιρία να διαβάσω ένα τμήμα της «ψυχαγωγικής Επιστήμης» σε κάποιο περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας. Κάθε μέρα, με λίγα λόγια, παρουσίαζε κάποιο θέμα κοινού ενδιαφέροντος, με εύκολα και συμπαθητικά συμπεράσματα... Αλλά... αληθινά; Είναι αλήθεια ότι πάντα μπορούμε να μάθουμε κάτι περισσότερο, αλλά το κάνουμε κάτω από τον παραμορφωτικό φακό μιας συμφεροντολογικής επικοινωνίας.
Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο υποβιβάζουν το επίπεδο των μεγάλων προσωπικοτήτων, ώστε να έχουμε όλο και λιγότερα μεγάλα παραδείγματα στα οποία να μπορούμε να αναφερθούμε. Είναι σαν να έχει αναλάβει η επιστήμη να μας δείξει ότι όλοι είμαστε ίδιοι, αλλά μεταφέροντας τα μέτρα και τα σταθμά πολύ χαμηλά, στα χυδαία και τα επιπόλαια. Η μεγαλοφυΐα δεν υπάρχει. Είναι ένα λάθος της Φύσης. Ακριβώς έτσι ονομάζεται το άρθρο που θέλω να σχολιάσω: «λάθη προς τα πάνω».
Ο συγγραφέας περιγράφει δύο πολύ γνωστές περιπτώσεις εξαιρετικών ανθρώπων: ενός μουσικού, του Μότσαρτ, και ενός φιλοσόφου, του Καντ. Αναφέρεται σε μελέτες που προσπαθούν να αποδείξουν ότι τόσο ο ένας όσο και ο άλλος ήταν άρρωστοι, και αυτό που εμείς θεωρούμε μεγαλοφυΐα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα γενετικών λαθών.
Στην περίπτωση του Μότσαρτ, γίνεται λόγος για το «σύνδρομο του Ουίλλιαμς», που δημιουργεί προβλήματα αρτηριακής κυκλοφορίας, κάποια διανοητική καθυστέρηση, χαμηλή προσοχή και μεγάλο άγχος. Αντίθετα, δημιουργεί πολύ κοινωνικούς ανθρώπους, με καλή ακουστική μνήμη και μεγάλο ταλέντο για τη μουσική. Αυτό το σύνδρομο δημιουργείται σε ένα χρωμόσωμα που επηρεάζει 16 γονίδια, δηλ. ένα γενετικό λάθος, το οποίο, αν το δει κανείς από την προοπτική άπειρων όπως εμείς ανθρώπων, μετατρέπεται σε ένα «λάθος προς τα πάνω». Δεν υπάρχει μεγαλοφυΐα, υπάρχει λάθος στη Φύση. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος είναι ένα λάθος της Φύσης.
Η περίπτωση του Καντ είναι παρόμοια. Αναλύοντας τα γραπτά του, μας λένε ότι όλα τους είχαν μεγάλη σαφήνεια ιδεών και εκθέτονταν πολύ σωστά, μέχρι που έφτασε στα 47 του χρόνια. Από τότε και μετά ο Καντ οδήγησε τη φιλοσοφική του έρευνα προς το έδαφος του Λόγου. Γεννήθηκαν τα πιο μεγαλειώδη έργα του, στα οποία θεμελιώνει την ανθρώπινη γνώση σε εννοιολογικές δομές ανεξάρτητες από τις συγκινήσεις.
Συμπτωματικά, από τότε παραπονιέται για δυνατούς πονοκεφάλους και απώλεια όρασης στο αριστερό μάτι, στοιχεία που δίνουν την εντύπωση ότι είχε κάποιο εγκεφαλικό όγκο στον αριστερό μετωπιαίο λοβό, εκεί όπου βρίσκονται τα κέντρα που κάνουν δυνατή τη σχέση μεταξύ των συναισθημάτων και του ορθού λόγου.Έτσι λοιπόν, η ικανότητα του Καντ να φτάσει στον Καθαρό Λόγο, να αποκολληθεί η σκέψη από τη συναισθηματική επιρροή, είναι άλλο ένα γενετικό λάθος στους εγκεφαλικούς νευρώνες. Πρέπει να είναι κανείς άρρωστος, λοιπόν, για διαχωρίσει το λόγο από το συναίσθημα και για να δώσει στο λόγο το ρόλο στήριξης των υπερβατικών ανθρώπινων γνώσεων!!!Ο συγγραφέας του άρθρου δεν ισχυρίζεται τίποτα. Παρουσιάζει αυτές τις μελέτες και αφήνει τον αναγνώστη ελεύθερο να αναλύσει αυτές -και ίσως και άλλες- περιπτώσεις ως πιθανές. Καταλήγει λέγοντας: «Εν τέλει, τι είναι η εξέλιξη αν όχι μια υπομονετική συλλογή λαθών προς τα πάνω;».Αυτή είναι, πιθανόν -για να αφήσουμε κάποιο χώρο στην αμφιβολία, όπως το απαιτεί η σημερινή μόδα- η κρυφή γλώσσα της μυθικής Σπηλιάς του Πλάτωνα. Τίποτα από όσα βλέπουμε δεν είναι πραγματικότητα. Παρατηρούμε μονάχα σκιές, οι οποίες, εξαιτίας μιας ειδικής διάθεσης της Σπηλιάς, φαίνονται πραγματικότητες στις αισθήσεις μας, και ίσως και στο λογισμό μας...Αν συνεχίζουμε αυτόν το συλλογισμό, η εξέλιξη δεν είναι πια μια προοδευτική ανύψωση της ανθρώπινης κατάστασης, η οποία επιτρέπει να αναπτύξουμε και να γεννήσουμε τις εσωτερικές και τις πρακτικές μας αξίες. Η εξέλιξη είναι ένα λάθος της Φύσης. Τραβάει προς τα επάνω, επειδή παράγει εξαιρέσεις, αλλά όχι επειδή αποτελεί μια υπέρβαση. Το «φυσικό» είναι να είμαστε όπως είμαστε, σήμερα, αύριο και πάντα. Γιατί να αλλάξουμε, αφού έχουμε μια εξαιρετική γενετική μηχανή που μας αποκαλύπτει πώς πρέπει να είμαστε εμείς οι άνθρωποι;Σε κάτι όμως είμαστε σύμφωνοι.Αυτή η ασφυκτική μαζικοποίηση μέσα στην οποία είμαστε βυθισμένοι, πρέπει να έχει κάποιο «λάθος», μια πόρτα διαφυγής, για να μπορούμε να αναπνεύσουμε πιο καθαρούς ανέμους, πιο υψηλούς. Η Σπηλιά έχει μια πόρτα εξόδου, και ο άνθρωπος που είναι αρκετά έξυπνος για να τη βρει, θα βρει επίσης την πραγματικότητα, με ή χωρίς όγκους στον εγκέφαλο.
Και επίσης συμφωνούμε στο ότι η εξέλιξη είναι μια υπομονετική συλλογή... αλλά ανθρώπινων δυνατοτήτων, ανοιχτών σε μια όλο και πιο σωστή έκφραση, μια υπομονετική συλλογή αρετών, όσο και αν δεν αρέσει πολύ σήμερα η λέξη αρετή.
Η εξέλιξη πάντα πηγαίνει προς τα επάνω. Και σε αυτό είμαστε. Μέσα στη Σπηλιά, αλλά προσπαθώντας να βγούμε έξω.

Delia Steinberg Guzman,
πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Νέα Ακρόπολη,
Σταυρός των Παρισίων του Πανεπιστημίου της Σορβόνης σε Επιστήμες, Τέχνες και Γράμματα.
Άρθρο περιοδικού "Νέα Ακρόπολη" (Τεύχος: 112)

Απελευθερώστε τον εγκέφαλό σας

Τί ξέρουμε σήμερα για την λειτουργία του εγκεφάλου; Σύμφωνα με την έκφραση του Maurice Auroux που επαναπροσδιορίζει την εξέλιξη της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος έχει τρείς εγκεφάλους σε έναν, οι οποίοι λειτουργούν στα δύο ημισφαίρια.
Η ανθρώπινη πολυπλοκότητα προκύπτει από μια διαρκή σύγκρουση ανάμεσα σ' αυτούς τούς τρείς εγκεφάλους και στην αλληλεπίδρασή τους. Τουλάχιστον απο την εποχή των Ελλήνων, η λειτουργία του εγκεφάλου ασκεί μια πραγματική γοητεία, ανακατεμένη καμμιά φορά με φόβο, μπροστά στο πολύπλοκο μυστήριο του "μαύρου κουτιού".ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΜΑΣ;Στην αρχή συναντάμε τον ερπετώδη εγκέφαλο -ή αρχαϊκό εγκέφαλο- που λέγεται έτσι επειδή τον ξανασυναντάμε στα ερπετά, στα ψάρια, στις θαλασσινές χελώνες και στα κατώτερα σπονδυλωτά. Είναι η έδρα των αρχέγονων ωθήσεων μας: της επιθετικότητας, του φόβου, της υπεράσπισης, του εδάφους, των ενστίκτων συντήρησης και αναπαραγωγής, όλων των ωθήσεων που έχουν προορισμό την εξασφάλιση της επιβίωσης του είδους.Δεν μπορούμε να ενεργούμε με τον ερπετώδη εγκέφαλο που έχει προγραμματιστεί μια για πάντα, είναι ανίκανος για μαθητεία, αναίσθητος στην εμπειρία Υπάρχει λοιπόν ενας ολόκληρος κόσμος μη ρηματικός από χειρονομίες και αυτόματους τρόπους συμπεριφοράς η ρίζα των οποίων είναι ο ερπετώδης εγκέφαλος. Πάνω απο τον ερπετώδη βρίσκεται ο θηλαστικός εγκέφαλος που κυβερνά τα συναισθήματα, την στοργή και την επικοινωνία με τους άλλους. Είναι επίσης το μέρος των μηχανισμών κινητοποίησης /ακινητοποίησης, αρέσκειας / απαρέσκειας, αμοιβής / τιμωρίας ... Σ'αυτόν εγγράφονται οι αρνητικές ή θετικές εμπειρίες, αλλά είναι κυρίως το φίλτρο των πληροφοριών που συλλαμβάνονται απο τον ανώτερο εγκέφαλο, το φλοιό.Ο φλοιός προνόμιο των ανώτερων μαστοφόρων (του σκύλου, του αλόγου) και του... ανθρώπου, είναι η έδρα της συμβολικής συνείδησης, της γλώσσας, της αφηρημένης σκέψης. Ο φλοιός κόσμημα του ανθρώπινου εγκεφάλου, είναι ο εγκέφαλος που μας επιτρέπει να δημιουργούμε θεωρίες, να διαλογιζόμαστε το αφηρημένο, να επινοούμε ...Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΜΙΑΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗΣΧάρις στο φλοιό του ο άνθρωπος είναι ικανός να ανταποκρίνεται με πρωτότυπο τρόπο σε ένα πρόβλημα που τίθεται απο το περιβάλλον. Ο φλοιός επιτρέπει την διάτρηση και τη δημιουργία των ιδεών. Οι ερπετώδεις και θηλαστικοί εγκέφαλοι δεν "μιλούν" μόνο ο φλοιός έχει αυτή την ικανότητα ομιλίας έχει μια πολύπλοκη γλώσσα, ικανή να εκφράζει όλη τη λεπτότητα των συγκινήσεων και των σκέψεων και την ικανότητα να περιγράφει τις τεχνικές πραγματικότητες.Δεν πρέπει όμως να παραμελήσουμε την σημασία των "κατώτερων " εγκεφάλων, κυρίως του θηλαστικού εγκεφάλου. Πράγματι η πληροφορία κυκλοφορεί πάντα από τον θηλαστικό στο φλοιό. Ετσι, ενα ερέθισμα φτάνει στο θηλαστικό. Αν του προκαλεί ευχάριστη ανάμνηση, ο θηλαστικός ενδιαφέρεται και μεταβιβάζει τη πληροφορία στο φλοιό. Αν τον δυσαρεστεί, το αποδοκιμάζει.Αυτή η λειτουργία που συνδέεται με την στοργή εξηγεί την αποτυχία των υπερβολικά διανοητικών διαμορφώσεων. Στη Γαλλία συχνά πιστεύουν οτι μπορούν να επιλύσουν μια διαφορά συζητώντας γύρω απο ένα τραπέζι, δραστηριότητα του φλοιού κατ'εξοχήν. Η, συχνότερα, είναι προτιμότερο πρώτα να ενεργεί κανείς.Αντί να πείτε στο συνομιλητή σας "Σας έχω εμπιστοσύνη" εμπιστευθήτε του μια αποστολή εμπιστευτική. Η θετική ανάμνηση που θα διατηρήσει θα παρακινήσει τον θηλαστικό να μεταβιβάσει πληροφορίες προερχόμενες απο σας.Ολο και περισσότεροι δημιουργοί το γνωρίζουν και προτείνουν στους συμμετέχοντες ειδικές ασκήσεις για να έχουν το maximum των πιθανοτήτων επιτυχίας. Η επιτυχία τους καταγράφεται στον θηλαστικό ο οποίος μεταβιβάζει ενα θετικό μήνυμα στο φλοιό.Είναι μια διαδικασία διαμετρικά αντίθετη από το κλασσικό σχολικό σύστημα, που βασίζεται στην άποψη κυρώσεων σε περίπτωση αποτυχίας. Αν φοβόσαστε το νερό καμμιά λογική κουβέντα ("δεν διακινδυνεύεις τίποτα ") δεν σας κάνει να αλλάξετε, όποια και αν είναι. Αλλά αν κάποιος σας κάνει να ζήσετε μια ευχάριστη εμπειρία στο νερό, ο θηλαστικός την καταγράφει, εύχεται να την ανανεώσει και στέλνει στο φλοιό θετικό μήνυμα.Με άλλα λόγια μια διαμόρφωση δεν είναι αποτελεσματική αν δεν περάσει από το θηλαστικό με τη μορφή μιας θετικής πράξης που αυτός ο τελευταίος αποθηκεύει και μεταβιβάζει στο φλοιό για να μετατραπεί σε αφηρημένη ιδέα.Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι τόσο πλούσιος και περίπλοκος ώστε οι βιολόγοι όχι μόνο ανακάλυψαν "τρείς εγκεφάλους" , δηλαδή μια κάθετη εξειδίκευση λειτουργίας, που ανακεφαλαιώνει την εξέλιξη της ανθρωπότητας, παρούσα μ' αυτόν τον τρόπο στο καθένα μας, αλλά επίσης μια οριζόντια εξειδίκευση ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου, το δεξί ημισφαίριο και το αριστερό ημισφαίριο. Αυτή η εξειδίκευση δεν είναι πια ένας διαχωρισμός εφόσον το τυλώδες σώμα (ενα σύστημα δύο εκατομμυρίων ινών) εξασφαλίζει πολυάριθμες ενδοσχέσεις ανάμεσα στα δύο αυτά ημισφαίρια.ΟΙ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΙ ΤΗΣ ΝΟΗΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ: ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑΟι σχετικοί ρόλοι των δύο ημισφαιρίων ανακαλύφθηκαν από το Γάλλο βιολόγο Paul Broca, ο οποίος διαπίστωσε ότι τραυματίες που είχαν υποστεί βλάβες σ'ενα συγκεκριμένο μέρος του αριστερού φλοιού παρουσίαζαν προβλήματα ομιλίας, προβλήματα που δεν υπήρχαν σε ασθενείς που είχαν υποστεί τις ίδιες βλάβες στη δεξιά πλευρά. Το αριστερό ημισφαίριο είναι έδρα του λόγου και της λογικής; Δεν χρειαζόταν περισσότερα για να θεωρηθεί "το ευγενές" ημισφαίριο, ενώ το δεξί ημισφαίριο παρουσιάστηκε σαν δευτερεύον. Αυτή η υπερβολική υπεροχή διαρκεί ακόμα και σήμερα. Εν τούτοις οι μελέτες του ερευνητή Roger Sperry (βραβείο Νόμπελ 1981) πάνω στον ρόλο των εγκεφαλικών ημισφαιρίων απέδειξαν την σπουδαιότητα του δεξιού εγκεφάλου, ειδικού στην μουσική και στις τέχνες, ικανού να αναγνωρίζει εικόνες, να ερμηνεύει μια έννοια οπτικά και να συλλαμβάνει ένα σύστημα ολιστικά, ενώ το αριστερό ημισφαίριο δεν μπορεί παρά να αναλύει. Είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε ένα μοντέλλο όπου να διασταυρώνονται οι κάθετες και οι οριζόντιες προσεγγίσεις. Οι διαφορές ανάμεσα στο δεξί και στο αριστερό ημισφαίριο συμπληρώνονται με τις διαφορές ανάμεσα στο θηλαστικό και στο φλοιώδες σύστημα. Αυτό απέδειξε μια ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Τέξας, υπό την διεύθυνση του Ned Hermann, ο οποίος κατέδειξε τις τέσσερις εγκεφαλικές ζώνες.ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΜΑΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑΠρόκειται στην πραγματικότητα για τέσσερις ειδικούς τομείς ερεθισμού, σύμφωνα με τους οποίους επικαλούμαστε μάλλον τον φλοιώδη (αριστερό ή δεξιό) ή καλύτερα τον θηλαστικό (αριστερό ή δεξιό). Πράγματι, όλα τα άτομα δεν έχουν τον ίδιο τρόπο αντίδρασης απέναντι σ' ένα γεγονός: κάποιοι αναλύουν το πρόβλημα, κρατούν σημειώσεις, αναζητούν μια λογική λύση. Αλλοι διαβλέπουν μια σφαιρική λύση και σπεύδουν να την εφαρμόσουν. Εκτός από παθολογικές περιπτώσεις ή ατύχημα, τα δύο ημισφαίρια λειτουργούν μόνιμα. Αντίθετα, υπάρχουν εγκεφαλικές προτιμήσεις που οφείλονται στην μόρφωση και στην κουλτούρα, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Ενας έμπειρος λογιστής λειτουργεί περισσότερο με τον αριστερό του εγκέφαλο. Αν γίνει μουσικός, ενεργοποιεί επιπλέον τον δεξιό του εγκέφαλο.Επομένως, οι εγκεφαλικές προτιμήσεις δεν είναι αμετάβλητες. Μπορούν να αλλάξουν στην διάρκεια της ζωής. Γνωρίζοντας ότι τα δύο ημισφαίρια είναι συμπληρωματικά, είναι ενδιαφέρον να αναπτύξουμε τον αριστερό εγκέφαλο και αντίστροφα, για να αυξήσουμε την αποτελεσματικότητά του και την ικανότητά του να αντιμετωπίζει και να επιλύει τα πιο διαφορετικά προβλήματα. Σχηματικά, ο αριστερός φλοιώδης αντιπροσωπεύει την λογική νοημοσύνη, ο δεξιός φλοιώδης, την διαισθητική νοημοσύνη. Ο αριστερός θηλαστικός την συγκίνηση κυριαρχημένη και στραμμένη προς την δράση. O δεξιός θηλαστικός την ωθητήριο συγκινησιακότητα. Ολα αυτά συνδυάζονται σε ευμετάβολες αναλογίες.Είναι φανερό ότι, για να καταλάβουμε έναν αριστερό φλοιώδη, δεν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για τον δεξιό θηλαστικό. Ας έχουμε υπόψη ότι η επικοινωνία μας κινδυνεύει να είναι ατελέσφορη."Ενας αριστερός φλοιώδης αναλυτικός είναι ίσως ανίκανος να βρει τον δρόμο του στο δάσος, ενώ ένας δεξιός φλοιώδης αντιλαμβάνεται εύκολα τον χώρο, αλλά δεν μπορεί να προσανατολιστεί σ' έναν χάρτη επιτελείου", υπογραμμίζει ο Louis Timbal - Duclaux, υπεύθυνος του Ινστιτούτου Hermann France. Καταλαβαίνουμε το ενδιαφέρον αυτού του μοντέλλου και τον πλούτο της πρακτικής χρησιμοποίησης για να περιγράφουμε όλες τις ποικιλίες των τρόπων συμπεριφοράς. Οι συνδυασμοί ανάμεσα σ' αυτές τις τέσσερις ζώνες είναι πολυάριθμοι και επιτρέπουν μια πολύ λεπτή ανάλυση των εγκεφαλικών προτιμήσεων σύμφωνα με τα έργα, τα άτομα, τις ομάδες ή την κουλτούρα.ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ;Η επαγγελματική εξιδείκευση, που κινητοποιεί ορισμένες ζώνες του εγκεφάλου μας προς βλάβην άλλων, έχει προφανώς μικρή επίδραση στις εγκεφαλικές μας προτιμήσεις. Βέβαια, μπορούμε να την ζήσουμε με τρόπο ικανοποιητικό με μια εγκεφαλική προτίμηση καλά καθορισμένη, εφόσον τίποτα δεν αλλάζει στο σύμπαν της, αλλά απέναντι σε προβλήματα ενός νέου είδους, θα συναντήσουμε πραγματικές δυσκολίες προσαρμογής. Χρειάζεται πολύς χρόνος και κόπος για να ξυπνήσουν οι ζώνες των αποκοιμισμένων νευρώνων. Γι' αυτό και η ανάγκη όχι μόνο να διατηρούμε τα νευρώδη κυκλώματα που έχουμε ασκήσει, αλλά και να διευρύνουμε τις εγκεφαλικές μας προτιμήσεις, κάνοντας έκκληση στις πολλές δυναμικές μας ικανότητες. Ανάμεσα στα στάδια της διαμόρφωσής μας, αυτά στα οποία μεταχειριζόμαστε την λειτουργία του εγκεφάλου έχουν ακριβώς για αντικειμενικό σκοπό να κάνουν τα συμμετέχοντα μέρη να συνειδητοποιούν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να λειτουργήσουν τα άλλα: το κλειδί των αναρρίθμητων συγκρούσεων βρίσκεται σ' αυτή την αντίληψη.Για παράδειγμα, ένας "αριστερός φλοιώδης" φαντάζεται ότι αρκούν σαφείς, ακριβείς, ταξινομημένοι σκοποί, για να κάνουν τις ομάδες του να λειτουργήσουν. Αν ο προσωπικός του, μάλλον ο "δεξιός θηλαστικός" λειτουργεί με συναισθηματικότητα η αποτυχία είναι σίγουρη.Το να τοποθετείται ένας "δεξιός φλοιώδης", ακόμα και λαμπρός, σε θέση όπου κυριαρχεί ο "αριστερός εγκέφαλος", σημαίνει να τον προορίζουμε για στρεςς και για αποτελεσματικότητα.Μπορούμε επίσης να θεωρήσουμε ολόκληρη την ανάληψη εργασίας σαν έναν εγκέφαλο και να αναζητήσουμε την εξισορρόπησή της με τα διάφορα στοιχεία. "Κάθε ανάληψη εργασίας έχει ανάγκη από τους αριστερούς φλοιώδεις για σκέψη και ανάλυση και από τους αριστερούς θηλαστικούς για δημιουργία και διαχείριση, από τους δεξιούς φλοιώδεις για νεωτερισμό και εμπορικότητα, από τους δεξιούς θηλαστικούς για τις εξωτερικές σχέσεις και για την διαχείριση του προσωπικού" λέει ο Louis Timbal - Duclaux.Δυσκολεύεστε να πουλήσετε εξαιρετικά προϊόντα; Στρατολογείστε μερικούς δεξιούς θηλαστικούς που ξέρουν να βρίσκουν επιχειρήματα που συγκινούν το κοινό. Οι συνελεύσεις σας καταντούν σε ανιαρές φλυαρίες; Κάνετε να συμμετέχουν σ' αυτές αριστεροί θηλαστικοί, στραμμένοι προς την δράση και την διαχείριση. Ποιό καινούριο προϊόν προωθείτε; Οργανώστε μια ομάδα από δεξιούς φλοιώδεις για τις ιδέες και από "αριστερούς εγκεφάλους" (φλοιώδεις και θηλαστικοί) για την πραγματοποίηση.ΑΠΛΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟΥΔεν μπορούμε βέβαια να αλλάξουμε εγκεφαλικό προφίλ σαν πουκάμισο, δεδομένου του βάρους του πολιτισμού και της εκπαίδευσης. Αλλά, μπορούμε παρόλα αυτά να αναπτύξουμε νέες εγκεφαλικές προτιμήσεις με κάποιες ασκήσεις: Αν σε σας επικρατεί ο "αριστερός εγκέφαλος" και επιθυμείτε να αναπτύξετε τον "δεξιό σας εγκέφαλο": - Για τον δεξιό φλοιώδη: παίξτε με την ζύμη, επινοείστε και ετοιμάστε μια γαστρονομική συνταγή. Στο ξύπνημα βρείτε χρόνο για να ονειροπολήσετε. Οδηγείστε το αυτοκίνητό σας χωρίς σκοπό και χωρίς οδικό χάρτη. Τρέξτε από ευχαρίστηση, χωρίς να έχετε σκοπό την διατήρηση της φόρμας ή της υγείας- Για τον δεξιό θηλαστικό: ακούτε την μουσική που σας αρέσει όταν έχετε διάθεση. Παίζετε με τα παιδιά σας όπως το επιθυμούν. Αφήνετε τον εαυτό σας να κλάψει χωρίς ντροπή αν έχετε συγκινηθεί. Βρείτε δέκα λεπτά την ημέρα για να αφουγκράζεστε τα συναισθήματά σας. Ζωγραφείστε ή σχεδιάστε, εμψυχώστε μια ομάδα. Αν σε σας επικρατεί ο δεξιός εγκέφαλος και θέλετε να αναπτύξετε τον αριστερό:- Για τον αριστερό φλοιώδη: συμμετέχετε σε μια λέσχη επενδυτών. Υπολογείστε ακριβώς την προσεχή σας υποχώρηση. Μάθετε να χρησιμοποιείτε έναν μικρο-οργανωτή. Οργανώστε ένα ταξίδι μέχρι τις πιο μικρές του λεπτομέρειες. Προσπαθείστε να επιλύσετε ένα πρόβλημα χωρίζοντάς το σε λογικές σειρές.- Για τον αριστερό θηλαστικό: συγκεντρώστε τα απαραίτητα ακολουθώντας τον τρόπο χρήσης. Κάνετε τους υπολογισμούς σας. Ταξινομείστε τα βιβλία και τους δίσκους σας σε κατηγορίες. Να είστε ακριβείς στη διάρκεια μιας ολόκληρης ημέρας. Κάνετε το γενεαλογικό σας δέντρο.Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΔΕΝ ΦΘΕΙΡΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ!!Δώσαμε μια ιδέα των δυνατοτήτων του εγκεφάλου μας επικαλούμενοι τον αριθμό των νευρώνων που τον αποτελούν. Αυτό το ψηφίο φτάνει τα 100 δισεκατομμύρια, αριθμός ιλιγγιώδης. Αλλά πρέπει να συμπληρωθεί με μια άλλη πληροφορία που πολλαπλασιάζει κι άλλο την ικανότητα και που αφορά τα κύτταρα gliale.Αυτά που είναι τόσα πολλά ώστε να μην μπορούν να μετρηθούν (90% της εγκεφαλικής μάζας), έχουν την ικανότητα της αναπαραγωγής, αντίθετα από τους νευρώνες. Ο αριθμός τους αυξάνει βαθμηδόν όσο μαθαίνουμε, πράγμα που μας κάνει να σκεφτούμε ότι έχουμε κάποια ευθύνη για την αποτελεσματικότητα της εγκεφαλικής μας μηχανής. Δεν πρέπει λοιπόν να διστάζουμε... πρέπει να κάνουμε τα περίφημα μικρά γκρίζα κύτταρα να λειτουργήσουν και θα ανακαλύψουμε ανυποψίαστες μέχρι σήμερα δυνατότητες.

Brigitte Ludwig
(nea-acropoli.gr)

Παιδαγωγοί και Βέβηλοι

Ο χώρος της Παιδείας είναι ιερός. Η γνήσια Παιδεία βρίσκεται στο ύψιστο σημείο του διαχρονικού κορμού αξιών, καθώς δεν προσφέρει μόνο γνώση αλλά επίγνωση και συνείδηση. Δεν είναι τόσο ο αγράμματος άνθρωπος ξύλο απελέκητο κατά τη λαϊκή ρήση, όσο ο απαίδευτος.
Είναι δυστυχώς πολλοί οι ειδήμονες επιστημονικών κλάδων, οι οποίοι στα παιδευτικά πλαίσια της κριτικής σκέψης, της ευαισθησίας, της ορθής συνείδησης και της πολύπλευρης κοσμοαντίληψης βρίσκονται κάτω από το όριο της πνευματικής ένδειας. Είναι ακόμα πνευματικά ανώριμοι να επεξεργαστούν με οξύ και καθαρό βλέμμα την ατόφια πραγματικότητα, το ευρύ φάσμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα μηνύματα φαίνεται του νεότερου Διαφωτισμού -δε μιλάμε για τον Ελληνικό Διαφωτισμό αφού έγινε τόσο νωρίτερα ώστε να λησμονιέται εύκολα- δεν κατάφεραν να συγκινήσουν το μεσαιωνικό τρόπο σκέψης τους. «Διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητά του για την οποία ο ίδιος είναι υπεύθυνος» θα φωνάξει ο Γερμανός Καντ και θα σημάνει το εναρκτήριο λάκτισμα για ριζικές αναθεωρήσεις στον τρόπο σκέψης και δράσης των σύγχρονων πολιτών του κόσμου. Εδώ βρίσκεται λοιπόν η ουσία της Παιδείας και εδώ το ιερό του χαρακτήρα της, αφού θα σμιλέψει τον άνθρωπο και σαν άλλη υπέρτατη δύναμη θα ζωογονήσει πολύπτυχα το πνεύμα του. Δεν έχουν κατανοήσει όλοι όμως την ουσία της Παιδείας, άλλοι την υπηρετούν και άλλοι -βέβηλοι- την υπονομεύουν.
Η Εκπαίδευση είναι η θεσμοθετημένη έκφραση της Παιδείας και κατά συνέπεια οι εκπαιδευτικοί αποτελούν τους θεσμοθετημένους φορείς της Παιδείας, τίτλος βαρυσήμαντος. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που δικαιολογούν και αξίζουν αυτό τον τίτλο; Είναι σαφέστατα εκείνοι που δε στοχεύουν κοντόφθαλμα μονάχα στην παροχή επιστημονικών γνώσεων, αλλά στην πολυπρισματική καλλιέργεια της προσωπικότητας του νέου. Είναι εκείνοι που αγωνίζονται να αποδιώξουν από τις φιλοδοξίες των ατόμων το ίνδαλμα του τεχνοκρατισμού, το πρότυπο του στυγνού επαγγελματία. Εκείνοι που απομακρύνουν το νέο από τα καλούπια της στείρας απομνημόνευσης και του αυστηρού επαγγελματικού προσανατολισμού, ωθώντας τον στην ανάπτυξη των πραγματικών του δεξιοτήτων, ικανοτήτων και πιθανότητα ταλέντων και χαρισμάτων. Η κοινωνία δεν έχει έλλειψη από καλούς ειδικούς επιστήμονες αλλά από πρόσωπα που έχουν όραμα, ευρύ πνεύμα και ανοιχτούς ορίζοντες. Από πρόσωπα που αξιολογούν σωστά την ανάγκη του γνήσιου στοχασμού, που ο Bertrand Russell θα σημειώσει με ακρίβεια την πραγματική αξία του, αλλά συνάμα και την αιτία που οι πολλοί δείχνουν σημάδια αποστροφής προς κάθε είδους ορθή και δίκαια συλλογιστική σκέψη και αντίληψη: « Οι άνθρωποι φοβούνται το στοχασμό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, περισσότερο από την καταστροφή, περισσότερο ακόμα και από τον ίδιο το θάνατο. Ο στοχασμός είναι ανατρεπτικός και επαναστατικός, καταστρεπτικός και φοβερός. Είναι ανελέητος μπροστά στα αξιώματα, στα καθιερωμένα και τις συνήθειες. Ο στοχασμός κοιτάζει στο βάραθρο της κόλασης και δε φοβάται. Ο στοχασμός είναι σπουδαίος, καταιγιστικός κι ελεύθερος, το φως του κόσμου και η ύψιστη μεγαλοπρέπεια του ανθρώπου .» Η γνήσια και αποτελεσματική εκπαίδευση του μέλλοντος θα ήταν καταστροφικό να στηρίζεται αποκλειστικά στο γνωστικό εμπλουτισμό του ανθρώπου. Είναι πλέον ανάγκη ζωτικής σημασίας να φέρουμε στην επιφάνεια τις παραγκωνισμένες αξίες που κάνουν τον άνθρωπο να υπάρχει και να συνυπάρχει επιτυχώς και ευτυχώς. Το ήθος και η αξιοπρέπεια, η κατανόηση και η πολυειδής ευαισθητοποίηση θα δώσουν εκείνα που χρειάζεται ο κόσμος του μέλλοντος. Μόνο έτσι θα βγει ψεύτης ο Αϊνστάιν που έκανε την απαισιόδοξη, άμεσα συνυφασμένη ωστόσο με την αντικειμενική πραγματικότητα διαπίστωση ότι η τεχνολογία ξεπέρασε τον ανθρωπισμό μας.

filosofia.gr

"ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΥΣΗ"

Η Μουσική Παύση είναι τμήμα της μουσικής σύνθεσης. Δίνει το χρόνο στον εγκέφαλο να αφομοιώσει αυτό που ακούει και να φανταστεί (να πλάσει μέσα του) τη συνέχεια που θα ακολουθήσει. Έχει το ιδίωμα να παρέχει στον καθένα τη δική του ερμηνεία σε αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις του ανάλογα με το βαθμό ευαισθησίας που τις διακρίνει. Ο χρόνος καταγραφής της ερμηνείας στον εγκέφαλο του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικός.
Ο συνθέτης ορίζει το χρονικό διάστημα της παύσης που θεωρεί ότι συντελεί στην αρμονία.
Στην σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία που έχει περάσει από στάδια Τουρκοκρατίας, Επανάστασης, Μικρασιατικής καταστροφής, παγκοσμίων πολέμων, εμφυλίου πολέμου, δικτατορίας, ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η «μουσική σύνθεση» έχει συνέχεια, ο «συνθέτης» (οι εκάστοτε διαχειριζόμενοι την εξουσία) πρέπει να κατέχει την Τέχνη της Σύνθεσης μέρος της οποίας είναι και η παύση. Αυτή (η παύση) καταλαμβάνει το απαραίτητο διάστημα ώστε να βρίσκεται σε αρμονία με τα παρελθόντα γεγονότα και με τα μέλλοντα γεγονότα που υπόσχεται ότι θα μας δώσει -διαμορφώσει προς απόλαυση.
Επειδή η παύση που όλοι βιώνουμε κατά τη γνώμη μου είναι πολύ μεγάλη και για να σταματήσουμε, όλοι εμείς οι συμμετέχοντες στο άκουσμα, να φανταζόμαστε και να πλάθουμε το δικό μας διαφορετικό σενάριο ο καθένας, επειγόντως «ο συνθέτης» πρέπει να μας πει το παρακάτω της υπόθεσης και να αναδείξει τις καλλιτεχνικές του ικανότητες. Αν είναι σε αρμονία με τα προηγούμενα συνεχίζουμε και ακούμε. Αν όχι κλείνουμε το ραδιόφωνο και παίρνουμε τη κατάσταση στα χέρια μας.

Μείνετε συντονισμένοι θα επανέλθω δριμύτερος μετά «τα απαραίτητα διαφημιστικά μηνύματα».
Πέτρος Γ. Πλανάκης

Οι Πνευματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας που έχουν κρυφτεί;

Στις 03/03/2008 ένας/μία Ανώνυμος φίλος/η άφησε το παρακάτω σχόλιο για την ανάρτησή μας: "ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: Τέλος στην προδοσία και την ασχήμια"
«Το σημαίνον δεν είναι η πολιτική ανάλυση με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνεί ή διαφωνεί. Η στάση όμως που προτείνει μπορεί και ίσως πρέπει κάποια στιγμή να αφυπνήσει όλους μας από την αποβλάκωση που μας έχουν οδηγήσει.Αλήθεια οι υπόλοιποι "πνευματικοί" άνθρωποι αυτής της χώρας, που έχουν κρυφτεί..;;»
Επειδή κρίνω ότι είναι καθολικού ενδιαφέροντος το δημοσιεύω σε ιδιαίτερη ανάρτηση μαζί με την απάντησή μου.

Αγαπητέ φίλε,
Αυτή η ερώτηση ψάχνει απάντηση μερικές δεκαετίες τώρα.
Η ανάρτηση κάτω από τον τίτλο του ιστολογίου: "Ζητούνται απεγνωσμένα φορείς εφαρμοσμένης διανόησης" είναι ταυτόσημη με την ερώτηση σου.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να είναι πάνω από τα κόμματα, τις θρησκευτικές, τις κοινωνικές, τις συντεχνιακές σκοπιμότητες και ιδεοληψίες και κυρίως ανθρώπους που να τα έχουν βρεί με τον εαυτό τους όπως (ο Μίκης Θεοδωράκης) που να βλέπουν πάνω από τις κορφές (ή έξω από το σπήλαιο) και να δείχνουν το δρόμο στο μέσο Έλληνα που ζει μέσα στις ψευδαισθήσεις των σκιών του σπηλαίου (το γρήγορο και χωρίς κόπο πλουτισμό, το χρήμα ως απόλυτο μέτρο αξιολόγησης της ζωής του, την παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζει την εισβολή της νέας τάξης) τον γεμάτο με ανασφάλειες, απωθημένα, συμπλέγματα κατωτερότητας από το παρελθόν και αυτήν την ξενομανία που τον μεταλλάσσει συνεχώς.
Είναι σίγουρο ότι οι νέες γενιές αποστρέφονται τους περισσότερους από τους παραπάνω δαίμονες του νεοέλληνα. Έχουν συναισθηματική επάρκεια που τους αποδεσμεύει τη λογική έτσι ώστε να μπορούν να εμβαθύνουν, να αναλύουν, να διαμορφώνουν άποψη για τη ζωή τους. Όμως κινδυνεύουν πάντα να «προσαρμοστούν» στο σύστημα όταν «ωριμάσουν». Αλήθεια σκεφτήκαμε ποτέ πόση ψυχική δύναμη και τί βαθμός αυτογνωσίας απαιτείται από ένα υπάλληλο του δημοσίου τομέα προκειμένου να αντιμετωπίσει την περίπτωση διεφθαρμένων συναδέλφων του που δεν τους αγγίζει τίποτε επί μακρόν (ατιμωρησία), ώστε να μην ενδώσει στον πειρασμό να τους μοιάσει μια μέρα;
Η «πνευματικοί» άνθρωποι υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας. Μπορεί να είναι καταξιωμένοι διανοούμενοι γνωστοί παγκοσμίως, μπορεί όμως να είναι και απλοί άνθρωποι που μερικές φορές δεν έχουν ολοκληρώσει τα βασικά επίπεδα εκπαίδευσης.
Πολλές φορές λέω σε κουβέντες με φίλους, ότι η γιαγιά μου ήταν από τους ανθρώπους που υπό «τεχνικές» προϋποθέσεις θα μπορούσε να κυβερνήσει την Ελλάδα. Τέτοιοι άνθρωποι κτίσανε την Ελλάδα. Δεν τους ξέρει κανείς, αφήσανε το αλέτρι, πήγανε στο μέτωπο και δώσανε τη ζωή τους ή σακατευθήκανε και γυρίσανε πίσω και ζήσανε μια ζωή αθόρυβη. Είναι γνωστοί σε «μικρό κύκλο». Είναι οι άγνωστοι στρατιώτες. Γι’ αυτούς θα ακούσεις σε συζητήσεις γύρω απ’ το τζάκι το χειμώνα (με κλειστή την τηλεόραση).
Για εκείνους όμως που είναι αναγνωρισμένοι για το έργο τους, για τη συνέπεια της ζωής τους, για τις γνώσεις και τη δύναμη του πνεύματος υπάρχει μια Μοίρα και ένα ΧΡΕΟΣ. Να φωτίζουν το δρόμο των άλλων. Να αφυπνίζουν συνειδήσεις. Να συσπειρώνουν. Να εμπνεύουν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν υποχρέωση, αλλά ΧΡΕΟΣ να βγουν δημοσίως και να δείξουν στο σύγχρονο Ελληνα ότι δεν υπάρχει μόνο η φαυλότητα και το εφήμερο, η τάξη της αρπαχτής και της μετριότητας, αλλά υπάρχει εναλλακτικός δρόμος («πάρτο αλλιώς» που λέμε).

Χέρι και Μηχανή

Η ένταση και η οργή του στοχασμού του Ρουσσώ για την παιδεία και την επιστήμη της εποχής του δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί με τα τρέχοντα μέτρα της ανάλυσης και της έρευνας. Τον κοσμογονικό και τον κοσμοφόρο λόγο που κρύβουν οι προτάσεις του αρχίζεις να τον εννοείς, μόνο όταν βουτήξεις στα γερανίζοντα βάθη.
Και ο πυθμένας εδώ είναι μια ορογένεση ιστορίας. Είναι μια πραγματικότητα που τέμνει την εξέλιξη του ανθρώπου σε δύο μέρη.
O Ρουσσώ είναι το χρηστηριασμένο πνεύμα που προορίστηκε να εξηγήσει αυτή την τομή. Στέκεται στην κόψη της, και αντικρύζει το παλαιό σαν αποτιμητής και τιμητής. Στρέφεται μπροστά και βλέπει το καινούργιο σαν οραματιστής και νομοθέτης.
Ποια είναι αυτή η τομή; Είναι το ρηγματικό όριο που χώρισε τον κόσμο του χεριού από τον κόσμο της μηχανής. Oρίζει το σημείο της μετάβασης από τη λειτουργική συμπεριφορά του βιοτέχνη στην τυπική μίμηση του βιομήχανου.
Η μεταπήδηση από το χέρι και την τέχνη του, τη χειροτεχνία, στη μηχανή και στη μάζα, στην ένταση της παραγωγής, στέρησε την ανθρώπινη δράση από το άρωμα και την ψυχή. Η λατινική λέξη industria, απ’ όπου έχουμε τη λέξη industrie που σημαίνει στις σύγχρονες γλώσσες τη βιομηχανία, εδήλωνε την εντατική παραγωγή. Μία φιλοπονία που φτάνει ως τη βαναυσότητα.
O χειροτεχνικός άνθρωπος εδούλεψε τη γης και χάραξε πάνω της το πρόσωπό του σε μια χρονική πορεία που ξεπερνάει τις οχτώ χιλιετίες. O βιομηχανικός άνθρωπος άρχισε να αναδύεται πριν από δυόμισυ εκατονταετίες. Από τα μέσα δηλαδή του 18ου αι. Και σήμερα κοντεύει να εξαντληθεί. Νομίζει κανείς ότι αγγίζει κιόλας το βιολογικό και το ιστορικό του τέλος.
Αυτή η ανισομέρεια των δύο εποχών λέει πολλά από την άποψη της φυσικότητας, της έντασης, της φθοράς, της ποιότητας που τις χαρακτηρίζει.
Η διαφορά ποιότητας ανάμεσα στο χέρι και στη μηχανή δίνει το μέτρο της απόστασης ανάμεσα στην αγωγή του Ρουσσώ που στηρίζεται στη φύση, και στην αγωγή της τρέχουσας αντίληψης που πηγάζει από τη μονοσήμαντη εμπιστοσύνη των ανθρώπων στο μυαλό τους.
Θυμηθείτε πως αρχίζει ο Αιμίλιος: Όλα είναι καλά όταν βγαίνουν από τα χέρια του Πλάστη των πραγμάτων· όλα εκφυλίζουνται στα χέρια του ανθρώπου15. Πλάστης των πραγμάτων εδώ είναι το άγιο θέλημα της Φύσης.
Το χέρι μας, λοιπόν, είναι ο φορέας του σώματος και της ψυχής μας. Συγκλίνει μέσα του την πλούσια χώρα της γνωστικής μας συνείδησης. Μία ολότητα πνεύματος, δηλαδή, που συνταιριάζει και αρμονίζει ολάκερο το ζωϊκό μας ανάβρυσμα. Τις επιθυμίες, τη βούληση, το φως του λόγου, την κόλαση των παθών και τον ήλιο της κυριαρχίας στα πάθη μας.
Στο χέρι μας διαχύνουνται και φλεβίζουν τα βιώματα και οι εμπειρίες, η κληρονομική παρακαταθήκη των γνώσεων, οι πόθοι και οι φόβοι μας, η βουή της φαντασίας που μέσα σε μέτρα κατέχει να γίνεται περιβόλι των πουλιών, και ημέρα Λαμπρής.
Το χέρι μας είναι το μεταλλείο ενός αχώρητου παρελθόντος. Είναι η βασιλική κληρονομία της ζωής μας. Oι δοκιμές και οι δοκιμασίες, οι γνωρισμοί και τα γνωρίσματα, οι λύπες, οι αγώνες μας που χαράζουν μια ατελεύτητη γραμμή θριάμβων και πτώσεων.
Από πού αρχίζει και πού τελειώνει αυτή η τροχιά ουρανού στη γη, που μεταμόρφωσε τη φύση σε ιστορία; Αρχίζει από τις πιθηκοφόρες αναδύσεις του είδους, και από το homo habilis. Και φτάνει ως τα παιδιά μας. Μετρά κανείς εποχές και καιρούς, τη συσσώρεψη και τις αποθέσεις για δύο εκατομμύρια ενιακόσιες χιλιάδες χρόνια.
Oλάκερη ετούτη η αριστοκρατική αλυσίδα κληρονομίας και γένους κλείνεται μέσα στο χέρι μας με την έννοια ότι τα προϊόντα που μας δίνει περιέχουν τη ζεστασιά της ψυχής και την ευγένεια του νου, όπως τα μοίρανε τα καλόπλασε και τα ευλογεί η φύση.

Απέναντι στο χέρι έλαβε θέση η μηχανή. Τη μηχανή δεν την έπλασε η φύση, αλλά ο άνθρωπος που είναι πλάσμα της φύσης. Έτσι, καθώς έρχεται από δεύτερο χέρι, είναι ένα ειδωλοποιημένο είδωλο16, όπως θά 'λεγε ο Πλάτων.
Η μηχανή είναι εύρημα άψυχο, ετεροκίνητο, κρυαδερό. Αλλά και τέλειο. Η μόνη της ατέλεια είναι η τελειότητά της. Όπως το μόνο τρωτό στον άτρωτο Αχιλλέα ήταν η φτέρνα.
Η μηχανή μας κοιτά ατενώς. Έχει ορθάνοιχτο το μάτι της ωσάν του πεθαμένου. Όταν γελά φυλάγει τα χείλη της κλειστά, ενώ τα ζυγωματικά της μένουν ασάλευτα. Και δουλεύει τυφλά, άκριτα, αδιαφόρετα, επιταγμένα.
Τα πόδια της είναι ραιβόσχημα, και τα χέρια κομμένα στον καρπό. Το νευρικό της σύστημα δείχνει ένα κουβάρι καλώδια κόκκινα, κίτρινα και μαύρα.
Έχει για στόμα μια χοάνη δίχως γλώσσα. Τρώει χωρίς ποτέ να πεινά. Και η φύση δύσκολα ανακυκλώνει τα περιτώματά της.
O εγκέφαλος της μηχανής δε μετριέται σε όγκο, αλλά σε εμβαδό. Και μέσα στην κάψα του κρανίου της ο χειρουργός χειρουργεί δείχτες ψηφία αριθμούς, τετράγωνα κύκλους κλίμακες, και μετρητές κάθε λογής.
Κάποιες φορές, όταν τρέχει στους δρόμους μοιάζει τον τίγρη που σπαράζει ζαρκάδι ή γεροβόνασους. Κι όταν κλαίει, το δάκρυ της κυλάει μαύρος υδράργυρος.
Oι μηχανές γεννιούνται ενήλικες και ενήλικες γερνούν. Μοιάζουν τις πόρνες, τους ποδοσφαιριστές, και τους παλαιούς κλαντιάτορες.
O ύπνος τους δε ξέρει από όνειρα. Και σαν έρθει η ώρα για να πεθάνουν δε γνέφουν και δε μιλούν.
Πώς λυπάται, όταν πεθαίνει εκείνος που δεν εγεννήθηκε; O γιος ενός άτεκνου, για παράδειγμα. Έτσι λυπούνται οι μηχανές, όταν εννοήσουν το θάνατο.
Και στο κοιμητήρι τους δε βρίσκεις καντήλι, φανάρι, ή μάρμαρο. Oύτε επιγραφές και Μυροφόρες. Βρίσκεις μονάχα τσακισμένα σωρό τα κόκκαλα, και χαρακίρι σε όλα τα χρώματα τσυ ουράνιου τόξου. Και άφθονη σκουριά.
Που η σκουριά είναι για τα πράγματα το ισοδύναμο της λήθης για τους ανθρώπους.

(Λιαντίνη Δ)