Γιατί δεν μιλάς;…. η εύλογη απορία του φίλου Τάσου.
Η στάση μου είναι στάση αρχής και σεβασμού και αυτή τη στάση την κράτησαν και τη κρατούν χιλιάδες φοιτητές εκείνης της περιόδου. Σαν από ένστικτο, έχουμε δώσει δεκάδες μεταδικτατορικούς αγώνες εναντίον των κομμάτων. Τους γαμούσαμε το κέρατο και τους εξαναγκάζαμε να παραδεχθούν, ότι οι αγώνες των φοιτητών και όλων των Ελλήνων, ανήκαν σε όλους και κανένας δεν είχε το δικαίωμα οικειοποίησης. Αυτές οι κόντρες περνούσαν στα ψιλά γράμματα και δίνονταν αφορμή για διαγραφές χιλιάδων αγωνιστών από τα κόμματα της συμφοράς.
Ναι, στις παρέες μας, (γιατί παρεούλες ήμασταν, που κάποτε ξεθαρέψαμε και καταφέραμε να απλωθούμε), υπήρχαν όλοι! Και Δεξιοί (συντηρητικοί που είχαν αηδιάσει με το καθεστώς Δέσποινας, Ασλανίδη, Μπαλόπουλου κ.ά. τότε σκανδαλοποιών), Κεντρώοι (σαν και λόγου μου) Κομμουνιστές και άλλοι. όλοι είχαμε βάλει στη πάντα οτιδήποτε μας χώριζε, και υιοθετήσαμε όλα όσα μας ένωναν και ήσαν πολλά. Ακόμα και αναρχικοί, και μη τους φαντάζεσαι σαν τα σημερινά βούρλα που παριστάνουν τους αναρχικούς.
Στη κορυφή όλων των συναισθημάτων όλων μας, ήταν η αγάπη για τη Πατρίδα. Άσχετα αν μεταξύ μας υπήρξε ένα περίπου 1% που υποκρινόταν και αποδείχθηκε βρόμικο. Ακόμα και ο αυτοεξαναγκασμός αυτών των λίγων καθικιών, να υποκρίνονται ότι αποδέχονταν τις ίδιες αρχές, ήταν κέρδος προσωρινό, που πολύ δεν θέλουν να το δουν ή να το καταλάβουν. Αν κυριαρχούσαν οι υποψίες και οι αμφιβολίες του καθενός, τίποτα δεν θα γινόταν. Δες σήμερα τι συμβαίνει. Μας έχουν κάνει χίλια κομμάτια και δεν μπορούμε να συμφωνήσαμε σχεδόν πουθενά και όλοι περιμένουν από άλλους, αυτά που πρέπει να κάνει ο καθένας.
Πέρα από τις αντιδράσεις των περισσότερων από εμάς, κατά της κομματικοποίησης, άμεσα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε, ότι αν δημιουργούνταν ευρύτερες συζητήσεις επί του θέματος, γρήγορα μετατρέπονταν σε οξύτατους καυγάδες από ασήμαντη αφορμή και από «περίεργα» άτομα. Κι΄ εμείς (και είμαστε δεκάδες χιλιάδες) έχουμε αηδιάσει με κάποιους που αποδείχθηκαν γρήγορα τι πραγματικά ήσαν. Και το αντιληφθήκαμε πολύ πριν αυτοί αποκτήσουν εξουσία. Για παράδειγμα, πάνω από 2.000 αγωνιστές έχει διαγράψει το ΚΚΕ από τη ΚΝΕ, από το 1975 έως το 1985. Ακόμα περισσότερους το ΠΑΣΟΚ (για το οποίο έχω αναρτήσει ολόκληρο ημερολόγιο-κατεβατό για τις φασιστικές διαγραφές αντιφρονούντων, κυρίως το διάστημα 1974-1981).
Έχεις δει ή έχεις ακούσει ποτέ, άνθρωπο συνηθισμένο σαν και μένα, να αποδίδει εύσημα σε Λαλιώτη, σε Δαμανάκη, σε Ανδρουλάκη και σε ομοίους τους; Εμείς κάναμε ηρωίδα τη Δαμανάκη ή «παράγοντες» τον Λαλιώτη ή τον Ανδρουλάκη; Θα φορτωθεί μια γενιά δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων, τις κομματικές ίντριγκες ανάδειξης καραγκιόζηδων στη στελέχωση διεφθαρμένων κομμάτων; Αποκτήσαμε ποτέ κάποια δύναμη πραγματικής εξουσίας, ώστε πέρα από τις αντιδράσεις που μπορούσαμε να κάνουμε, να σταματήσουμε τη κάθε κομματική προπαγάνδα; Ούτε στα ψιλά των εφημερίδων δεν καταγράφονταν οι αντιδράσεις αντιφρονούντων.
Στο Πολυτεχνείο υπήρξαν οι κατασκευαστές του ραδιοφωνικού σταθμού μικρής εμβέλειας. Ασχολήθηκε ποτέ κανένας με αυτούς τους πραγματικούς ήρωες;
Στο Πολυτεχνείο υπήρξαν τρεις εκφωνητές: Ο Παπαχρήστος, η Δαμανάκη και ένα άλλο παιδί, που να με συγχωρά, δεν ενθυμούμαι το όνομά του. Βασικός εκφωνητής μέχρι τέλους, ήταν ο Παπαχρήστος, που κάλυπτε με ιδιαίτερο πάθος, το 60% του χρόνο των αναμεταδόσεων και μόνο από περίπου 20% η Δαμανάκη και ο άλλος φοιτητής. Εμείς θάψαμε τον Παπαχρήστο και προβάλαμε την Δαμανάκη; Είναι τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτό τι μεταδικτατορικό παιχνίδι παίχθηκε για να θαφτεί η γενιά του Πολυτεχνείου και να επιπλεύσουν κάποιοι εγκάθετοι;
Η στάση μου είναι στάση αρχής και σεβασμού και αυτή τη στάση την κράτησαν και τη κρατούν χιλιάδες φοιτητές εκείνης της περιόδου. Σαν από ένστικτο, έχουμε δώσει δεκάδες μεταδικτατορικούς αγώνες εναντίον των κομμάτων. Τους γαμούσαμε το κέρατο και τους εξαναγκάζαμε να παραδεχθούν, ότι οι αγώνες των φοιτητών και όλων των Ελλήνων, ανήκαν σε όλους και κανένας δεν είχε το δικαίωμα οικειοποίησης. Αυτές οι κόντρες περνούσαν στα ψιλά γράμματα και δίνονταν αφορμή για διαγραφές χιλιάδων αγωνιστών από τα κόμματα της συμφοράς.
Ναι, στις παρέες μας, (γιατί παρεούλες ήμασταν, που κάποτε ξεθαρέψαμε και καταφέραμε να απλωθούμε), υπήρχαν όλοι! Και Δεξιοί (συντηρητικοί που είχαν αηδιάσει με το καθεστώς Δέσποινας, Ασλανίδη, Μπαλόπουλου κ.ά. τότε σκανδαλοποιών), Κεντρώοι (σαν και λόγου μου) Κομμουνιστές και άλλοι. όλοι είχαμε βάλει στη πάντα οτιδήποτε μας χώριζε, και υιοθετήσαμε όλα όσα μας ένωναν και ήσαν πολλά. Ακόμα και αναρχικοί, και μη τους φαντάζεσαι σαν τα σημερινά βούρλα που παριστάνουν τους αναρχικούς.
Στη κορυφή όλων των συναισθημάτων όλων μας, ήταν η αγάπη για τη Πατρίδα. Άσχετα αν μεταξύ μας υπήρξε ένα περίπου 1% που υποκρινόταν και αποδείχθηκε βρόμικο. Ακόμα και ο αυτοεξαναγκασμός αυτών των λίγων καθικιών, να υποκρίνονται ότι αποδέχονταν τις ίδιες αρχές, ήταν κέρδος προσωρινό, που πολύ δεν θέλουν να το δουν ή να το καταλάβουν. Αν κυριαρχούσαν οι υποψίες και οι αμφιβολίες του καθενός, τίποτα δεν θα γινόταν. Δες σήμερα τι συμβαίνει. Μας έχουν κάνει χίλια κομμάτια και δεν μπορούμε να συμφωνήσαμε σχεδόν πουθενά και όλοι περιμένουν από άλλους, αυτά που πρέπει να κάνει ο καθένας.
Πέρα από τις αντιδράσεις των περισσότερων από εμάς, κατά της κομματικοποίησης, άμεσα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε, ότι αν δημιουργούνταν ευρύτερες συζητήσεις επί του θέματος, γρήγορα μετατρέπονταν σε οξύτατους καυγάδες από ασήμαντη αφορμή και από «περίεργα» άτομα. Κι΄ εμείς (και είμαστε δεκάδες χιλιάδες) έχουμε αηδιάσει με κάποιους που αποδείχθηκαν γρήγορα τι πραγματικά ήσαν. Και το αντιληφθήκαμε πολύ πριν αυτοί αποκτήσουν εξουσία. Για παράδειγμα, πάνω από 2.000 αγωνιστές έχει διαγράψει το ΚΚΕ από τη ΚΝΕ, από το 1975 έως το 1985. Ακόμα περισσότερους το ΠΑΣΟΚ (για το οποίο έχω αναρτήσει ολόκληρο ημερολόγιο-κατεβατό για τις φασιστικές διαγραφές αντιφρονούντων, κυρίως το διάστημα 1974-1981).
Έχεις δει ή έχεις ακούσει ποτέ, άνθρωπο συνηθισμένο σαν και μένα, να αποδίδει εύσημα σε Λαλιώτη, σε Δαμανάκη, σε Ανδρουλάκη και σε ομοίους τους; Εμείς κάναμε ηρωίδα τη Δαμανάκη ή «παράγοντες» τον Λαλιώτη ή τον Ανδρουλάκη; Θα φορτωθεί μια γενιά δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων, τις κομματικές ίντριγκες ανάδειξης καραγκιόζηδων στη στελέχωση διεφθαρμένων κομμάτων; Αποκτήσαμε ποτέ κάποια δύναμη πραγματικής εξουσίας, ώστε πέρα από τις αντιδράσεις που μπορούσαμε να κάνουμε, να σταματήσουμε τη κάθε κομματική προπαγάνδα; Ούτε στα ψιλά των εφημερίδων δεν καταγράφονταν οι αντιδράσεις αντιφρονούντων.
Στο Πολυτεχνείο υπήρξαν οι κατασκευαστές του ραδιοφωνικού σταθμού μικρής εμβέλειας. Ασχολήθηκε ποτέ κανένας με αυτούς τους πραγματικούς ήρωες;
Στο Πολυτεχνείο υπήρξαν τρεις εκφωνητές: Ο Παπαχρήστος, η Δαμανάκη και ένα άλλο παιδί, που να με συγχωρά, δεν ενθυμούμαι το όνομά του. Βασικός εκφωνητής μέχρι τέλους, ήταν ο Παπαχρήστος, που κάλυπτε με ιδιαίτερο πάθος, το 60% του χρόνο των αναμεταδόσεων και μόνο από περίπου 20% η Δαμανάκη και ο άλλος φοιτητής. Εμείς θάψαμε τον Παπαχρήστο και προβάλαμε την Δαμανάκη; Είναι τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτό τι μεταδικτατορικό παιχνίδι παίχθηκε για να θαφτεί η γενιά του Πολυτεχνείου και να επιπλεύσουν κάποιοι εγκάθετοι;
Ένας σταθμός που ακουγόταν μέχρι αχτίνα χιλίων μέτρων το
πολύ! Όμως ο σταθμός αυτός ακούστηκε σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο Αττικής, γιατί
βρέθηκαν άλλοι 40-50 τρελάρες ραδιοερασιτέχνες, οι οποίοι αναμετέδιδαν τον
ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου! Είδες ποτέ κανένα ΜΜΕ ή κάποιον κομματικό
μηχανισμό, να προβάλει και να τιμά, αυτούς τους αφανείς ήρωες.
«Γιατί τους είχατε» είναι μια μόνιμη επωδός. Ήμασταν παιδιά 19 έως 24 χρονών γεμάτα τρέλα και ιδανικά. Δεν ήμασταν ΚΥΠατζήδες για να μπορούσαμε να ξέρουμε ο καθένας τα πάντα για τον καθένα τι κρύβει μέσα του. Εκείνο που μπορούσε να συμβεί, ήταν να συμφωνήσουμε σε κοινά αποδεκτά σημεία. Είναι γελοίο και ισοπεδωτικό, να εξισώνονται χιλιάδες άνθρωποι και να υβρίζονται και να ταυτίζονται με τις μεταχουντικές πολιτικές πουστιές και πουτανιές Λαλιώτηδων, Δαμανάκηδων, Ανδρουλάκηδων κλπ γυρολόγων.
Μια άλλη μας, μεγάλη αδυναμία, ήταν το ότι η γενιά του Πολυτεχνείου, δεν είχαμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις προπαγάνδες κομματικών μηχανισμών, οι οποίοι πάλι με πρωταγωνιστές τους Λαλιώτη, Δαμανάκη, Ανδρουλάκη και 4-5 ακόμη, είχαν αρχίσει να μοιράζουν πιστοποιητικά «αντιστασιακού» σε άτομα που δεν έχουν καμία συμμετοχή στα φοιτητικά γεγονότα επί χούντας. Για παράδειγμα, οι Παπουτσής, Σηφουνάκης, Κανελλόπουλος, Πρωτόπαπας και δεκάδες άλλοι μεταχουντικοί χουντικοί και δυνάστες είναι μεταχουντικά κατασκευάσματα του ΠΑΣΟΚικού κομματικού μηχανισμού, για τις ανάγκες προβολής του κόμματος αυτού (όπως το ίδιο έκαναν και τα άλλα κόμματα, που εξόντωναν τους πραγματικούς αγωνιστές). Γιατί οι φασιστικές συμπεριφορές αυτών των κομματόσκυλων με τα πλαστά πιστοποιητικά «αντιστασιακού» να μετατρέπεται τεχνιέντως σαν χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας ολόκληρης γενιές, της γενιάς του Πολυτεχνείου; Είναι μεγάλη αδικία.
Επί χούντας, ο κρατικός μηχανισμός ήταν 98% χουντικός. Από αυτούς, ένα πολύ μικρό ποσοστό, που αφορούσε κραυγαλέες περιπτώσεις απομακρύνθηκε. Οι υπόλοιποι; Μιλάμε για ένα περίπου 97% του κρατικού μηχανισμού!
Τους έδιωξε ο Καραμανλής; Όχι!
Τους έδιωξε ο Παπανδρέου; Όχι!
Μπορούσε να τους αποβάλει η γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία κατά 98% ήταν εκτός κρατικού μηχανισμού και εκτός εξουσίας; Βεβαίως όχι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά τη πτώση της χούντας, οι φοιτητές κατάφεραν να πετύχουν την απομάκρυνση πολύ λίγων μεγαλοχουντικών καθηγητών. Τίποτε άλλο.
Τι απέγιναν οι χουντικοί του κρατικού μηχανισμού; Άνοιξε η γη και τους κατάπιε;
Όχι, φίλε μου Τάσο! Τους κατάπιαν οι κομματικοί μηχανισμοί και υπηρέτησαν τα νέα τους αφεντικά. Ακόμα και πολλά μέλη της «Συμβουλευτικής» του Παπαδόπουλου, εξαγνίστηκαν και ….εκλέχθηκαν βουλευτές! Αυτούς που εσύ χαρακτηρίζεις σαν γενιά του Πολυτεχνείου, είναι οι χουντικοί που απορροφήθηκαν από τα κόμματα εξουσίας.
«Γιατί δεν μιλάς;» — Εύκολη ερώτηση που δύσκολα απαντιέται από ανθρώπους σαν κι΄ εμάς. Δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους συνηθισμένους σαν κι΄ εμένα….
Πέρα από το να κονταίνω κάποιον που σίγουρα ξέρω ότι είναι προϊόν απάτης, να κάνω, τι; Να φορέσω ένα λοφίο και να γυρνώ από δω κι΄ από κει και να λέω «τραλαλά – τραλαλό είμαι αντιστασιακός;» — Μα όλους αυτούς, που ανταλλάσουν μεταξύ τους κάλπικα πιστοποιητικά, τους θεωρώ γελοίους καραγκιόζηδες και δεν σταμάτησα ποτέ να τους πολεμάω. Ακόμα και με αυτόν το πόλεμο, το αιώνιο σάπιο καθεστώς, έκανε προσπάθειες, να με κατατάξει στην «οικογένεια» των…. ιδιόμορφων και περιθωριακών!
Στο κάτω-κάτω, εγώ ποτέ δεν ένιωσα, ούτε θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να νιώσει, ότι έκανε κάτι διαφορετικό και ξέχωρο, απ΄ ότι έκαναν φίλοι μου, σαν τον Ηλία, τον Γιάννη, τον Καγιά, τον Μήτσο, τον Στραβόκωλο, τον Γιάγκο και δεκάδες χιλιάδες ανώνυμων Ελλήνων που θελήσαμε να παραμείνουμε ανώνυμοι. Ίδια πάστα. Κανένας μας δεν χρειάστηκε πιστοποιητικό.
Η γενιά του Πολυτεχνείου…. Φίλε μου Τάσο, δες εκδήλωση συμπεριφορών απλών ανθρώπων, ηλικίας 59-69 χρονών…. Δες και εκδήλωση συμπεριφορών μικρότερων ηλικιών και πες μου: Καλά δεν τα χώνουμε και στη χούντα που μας τυραννά τώρα, εμείς της γενιάς του Πολυτεχνείου;
Γιατί δεν μιλάς;…. Να περιγράψω κι΄ εγώ τις εικόνες που έζησα εκείνη τη νύχτα; Εμείς φίλε μου Τάσο, δεν είμαστε κρεατομηχανές, να ρίξουμε κρέας σε αρένες λεόντων. Υπήρξαν νεκροί. Έναν είδα εγώ, λίγο πριν φύγω, ενώ το πρώτο τανκ είχε πλησιάσει στα 80-100 μέτρα από τη κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου. Νωρίτερα είδα και τραυματίες που τους έφεραν στο ιατρείο. Στις 19-11-1973, η χούντα ανακοίνωσε 11 νεκρούς στους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους. Για 15 μέρες, ανακοινώνονταν και άλλοι νεκροί, σε πιο απομακρυσμένα σημεία από… εξοστρακισμούς σφαιρών.
Έχει σημασία αν σκοτώθηκαν 11 ή 24 ή 39;
Έχει σημασία αν σκοτώθηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο, ή στη Βεραντζέρου ή στη Μάρνης ή στη Πατησίων ή στην Ομόνοια; Άμεσο αποτέλεσμα των γεγονότων του Πολυτεχνείου δεν ήσαν; Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, που θα ξεκινούσε από το Πολυτεχνείο, για να πάει με τα πόδια στον Άνω Χολαργό και σε όλη τη διαδρομή να ακούει πυροβολισμούς αυτόματων όπλων και μυδραλίων. Μπορείς να φανταστείς πόσα χρώματα έχει αλλάξει; Λες να μπόρεσε να κλείσει μάτι για αρκετές μέρες; Ξέρεις πόσος κόσμος κρυβόταν επί μέρες, μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα; Για «το εντός του Πολυτεχνείου» το μόνο που διαδόθηκε και δεν με ενδιαφέρει να το αποδείξω ή να το απορρίψω, ήταν η έντονη φήμη για καταπλάκωση και σοβαρό τραυματισμό μιας κοπέλας, που ήταν σκαρφαλωμένη στη σιδερένια πόρτα, όταν χτύπησε το τανκ.
Έχει μεγάλη σημασία, αν το Πολυτεχνείο εκκενώθηκε σχετικά ήρεμα, όταν υπήρχαν ήδη νεκροί στους γύρω δρόμους και μάλιστα 2 έχουν αποδειχθεί ότι πυροβολήθηκαν από κάποιον λοχαγό Λυμπέρη, από τη ταράτσα του ΟΤΕ, όπου είχε πάρει θέση στρατιωτική φρουρά;
Τι να πω; Έχει σημασία αν σημειώθηκαν κάποιες μικροπροβοκάτσιες, μέσα ή έξω απ΄ το Πολυτεχνείο, τις οποίες αν τις σκεφτεί κάποιος μετά από πολλά χρόνια, μπορεί να σκεφθεί, ότι θα έπρεπε να τις είχαμε προσέξει περισσότερο και πέρα από μια απλή αποκατάσταση; Μα τότε δεν υπήρχαν οι ενδείξεις του 1990 ή του 2005 για να αξιολογήσουμε μια μικρή «παρασπονδία» στις 15-11-1973! Αυτό που μετρούσε εκείνες τις μέρες, ήταν ότι κάποιοι φουρναραίοι, αλλά και απλές γριούλες, έφερναν πανέρια και σακούλες γεμάτες σάντουϊτς και κουλούρια και μας τα μοίραζαν!
Όλες οι μέχρι τώρα συζητήσεις για τους νεκρούς, δεν ωφελούν κανέναν απολύτως και κυρίως συνεχώς τους νεκρούς προσβάλουν.
«Γιατί τους είχατε» είναι μια μόνιμη επωδός. Ήμασταν παιδιά 19 έως 24 χρονών γεμάτα τρέλα και ιδανικά. Δεν ήμασταν ΚΥΠατζήδες για να μπορούσαμε να ξέρουμε ο καθένας τα πάντα για τον καθένα τι κρύβει μέσα του. Εκείνο που μπορούσε να συμβεί, ήταν να συμφωνήσουμε σε κοινά αποδεκτά σημεία. Είναι γελοίο και ισοπεδωτικό, να εξισώνονται χιλιάδες άνθρωποι και να υβρίζονται και να ταυτίζονται με τις μεταχουντικές πολιτικές πουστιές και πουτανιές Λαλιώτηδων, Δαμανάκηδων, Ανδρουλάκηδων κλπ γυρολόγων.
Μια άλλη μας, μεγάλη αδυναμία, ήταν το ότι η γενιά του Πολυτεχνείου, δεν είχαμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις προπαγάνδες κομματικών μηχανισμών, οι οποίοι πάλι με πρωταγωνιστές τους Λαλιώτη, Δαμανάκη, Ανδρουλάκη και 4-5 ακόμη, είχαν αρχίσει να μοιράζουν πιστοποιητικά «αντιστασιακού» σε άτομα που δεν έχουν καμία συμμετοχή στα φοιτητικά γεγονότα επί χούντας. Για παράδειγμα, οι Παπουτσής, Σηφουνάκης, Κανελλόπουλος, Πρωτόπαπας και δεκάδες άλλοι μεταχουντικοί χουντικοί και δυνάστες είναι μεταχουντικά κατασκευάσματα του ΠΑΣΟΚικού κομματικού μηχανισμού, για τις ανάγκες προβολής του κόμματος αυτού (όπως το ίδιο έκαναν και τα άλλα κόμματα, που εξόντωναν τους πραγματικούς αγωνιστές). Γιατί οι φασιστικές συμπεριφορές αυτών των κομματόσκυλων με τα πλαστά πιστοποιητικά «αντιστασιακού» να μετατρέπεται τεχνιέντως σαν χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας ολόκληρης γενιές, της γενιάς του Πολυτεχνείου; Είναι μεγάλη αδικία.
Επί χούντας, ο κρατικός μηχανισμός ήταν 98% χουντικός. Από αυτούς, ένα πολύ μικρό ποσοστό, που αφορούσε κραυγαλέες περιπτώσεις απομακρύνθηκε. Οι υπόλοιποι; Μιλάμε για ένα περίπου 97% του κρατικού μηχανισμού!
Τους έδιωξε ο Καραμανλής; Όχι!
Τους έδιωξε ο Παπανδρέου; Όχι!
Μπορούσε να τους αποβάλει η γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία κατά 98% ήταν εκτός κρατικού μηχανισμού και εκτός εξουσίας; Βεβαίως όχι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά τη πτώση της χούντας, οι φοιτητές κατάφεραν να πετύχουν την απομάκρυνση πολύ λίγων μεγαλοχουντικών καθηγητών. Τίποτε άλλο.
Τι απέγιναν οι χουντικοί του κρατικού μηχανισμού; Άνοιξε η γη και τους κατάπιε;
Όχι, φίλε μου Τάσο! Τους κατάπιαν οι κομματικοί μηχανισμοί και υπηρέτησαν τα νέα τους αφεντικά. Ακόμα και πολλά μέλη της «Συμβουλευτικής» του Παπαδόπουλου, εξαγνίστηκαν και ….εκλέχθηκαν βουλευτές! Αυτούς που εσύ χαρακτηρίζεις σαν γενιά του Πολυτεχνείου, είναι οι χουντικοί που απορροφήθηκαν από τα κόμματα εξουσίας.
«Γιατί δεν μιλάς;» — Εύκολη ερώτηση που δύσκολα απαντιέται από ανθρώπους σαν κι΄ εμάς. Δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους συνηθισμένους σαν κι΄ εμένα….
Πέρα από το να κονταίνω κάποιον που σίγουρα ξέρω ότι είναι προϊόν απάτης, να κάνω, τι; Να φορέσω ένα λοφίο και να γυρνώ από δω κι΄ από κει και να λέω «τραλαλά – τραλαλό είμαι αντιστασιακός;» — Μα όλους αυτούς, που ανταλλάσουν μεταξύ τους κάλπικα πιστοποιητικά, τους θεωρώ γελοίους καραγκιόζηδες και δεν σταμάτησα ποτέ να τους πολεμάω. Ακόμα και με αυτόν το πόλεμο, το αιώνιο σάπιο καθεστώς, έκανε προσπάθειες, να με κατατάξει στην «οικογένεια» των…. ιδιόμορφων και περιθωριακών!
Στο κάτω-κάτω, εγώ ποτέ δεν ένιωσα, ούτε θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να νιώσει, ότι έκανε κάτι διαφορετικό και ξέχωρο, απ΄ ότι έκαναν φίλοι μου, σαν τον Ηλία, τον Γιάννη, τον Καγιά, τον Μήτσο, τον Στραβόκωλο, τον Γιάγκο και δεκάδες χιλιάδες ανώνυμων Ελλήνων που θελήσαμε να παραμείνουμε ανώνυμοι. Ίδια πάστα. Κανένας μας δεν χρειάστηκε πιστοποιητικό.
Η γενιά του Πολυτεχνείου…. Φίλε μου Τάσο, δες εκδήλωση συμπεριφορών απλών ανθρώπων, ηλικίας 59-69 χρονών…. Δες και εκδήλωση συμπεριφορών μικρότερων ηλικιών και πες μου: Καλά δεν τα χώνουμε και στη χούντα που μας τυραννά τώρα, εμείς της γενιάς του Πολυτεχνείου;
Γιατί δεν μιλάς;…. Να περιγράψω κι΄ εγώ τις εικόνες που έζησα εκείνη τη νύχτα; Εμείς φίλε μου Τάσο, δεν είμαστε κρεατομηχανές, να ρίξουμε κρέας σε αρένες λεόντων. Υπήρξαν νεκροί. Έναν είδα εγώ, λίγο πριν φύγω, ενώ το πρώτο τανκ είχε πλησιάσει στα 80-100 μέτρα από τη κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου. Νωρίτερα είδα και τραυματίες που τους έφεραν στο ιατρείο. Στις 19-11-1973, η χούντα ανακοίνωσε 11 νεκρούς στους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους. Για 15 μέρες, ανακοινώνονταν και άλλοι νεκροί, σε πιο απομακρυσμένα σημεία από… εξοστρακισμούς σφαιρών.
Έχει σημασία αν σκοτώθηκαν 11 ή 24 ή 39;
Έχει σημασία αν σκοτώθηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο, ή στη Βεραντζέρου ή στη Μάρνης ή στη Πατησίων ή στην Ομόνοια; Άμεσο αποτέλεσμα των γεγονότων του Πολυτεχνείου δεν ήσαν; Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, που θα ξεκινούσε από το Πολυτεχνείο, για να πάει με τα πόδια στον Άνω Χολαργό και σε όλη τη διαδρομή να ακούει πυροβολισμούς αυτόματων όπλων και μυδραλίων. Μπορείς να φανταστείς πόσα χρώματα έχει αλλάξει; Λες να μπόρεσε να κλείσει μάτι για αρκετές μέρες; Ξέρεις πόσος κόσμος κρυβόταν επί μέρες, μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα; Για «το εντός του Πολυτεχνείου» το μόνο που διαδόθηκε και δεν με ενδιαφέρει να το αποδείξω ή να το απορρίψω, ήταν η έντονη φήμη για καταπλάκωση και σοβαρό τραυματισμό μιας κοπέλας, που ήταν σκαρφαλωμένη στη σιδερένια πόρτα, όταν χτύπησε το τανκ.
Έχει μεγάλη σημασία, αν το Πολυτεχνείο εκκενώθηκε σχετικά ήρεμα, όταν υπήρχαν ήδη νεκροί στους γύρω δρόμους και μάλιστα 2 έχουν αποδειχθεί ότι πυροβολήθηκαν από κάποιον λοχαγό Λυμπέρη, από τη ταράτσα του ΟΤΕ, όπου είχε πάρει θέση στρατιωτική φρουρά;
Τι να πω; Έχει σημασία αν σημειώθηκαν κάποιες μικροπροβοκάτσιες, μέσα ή έξω απ΄ το Πολυτεχνείο, τις οποίες αν τις σκεφτεί κάποιος μετά από πολλά χρόνια, μπορεί να σκεφθεί, ότι θα έπρεπε να τις είχαμε προσέξει περισσότερο και πέρα από μια απλή αποκατάσταση; Μα τότε δεν υπήρχαν οι ενδείξεις του 1990 ή του 2005 για να αξιολογήσουμε μια μικρή «παρασπονδία» στις 15-11-1973! Αυτό που μετρούσε εκείνες τις μέρες, ήταν ότι κάποιοι φουρναραίοι, αλλά και απλές γριούλες, έφερναν πανέρια και σακούλες γεμάτες σάντουϊτς και κουλούρια και μας τα μοίραζαν!
Όλες οι μέχρι τώρα συζητήσεις για τους νεκρούς, δεν ωφελούν κανέναν απολύτως και κυρίως συνεχώς τους νεκρούς προσβάλουν.
http://tsoutsouneros.arvanitis.eu/archives/28625
