Οι Πνευματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας που έχουν κρυφτεί;

Στις 03/03/2008 ένας/μία Ανώνυμος φίλος/η άφησε το παρακάτω σχόλιο για την ανάρτησή μας: "ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: Τέλος στην προδοσία και την ασχήμια"
«Το σημαίνον δεν είναι η πολιτική ανάλυση με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνεί ή διαφωνεί. Η στάση όμως που προτείνει μπορεί και ίσως πρέπει κάποια στιγμή να αφυπνήσει όλους μας από την αποβλάκωση που μας έχουν οδηγήσει.Αλήθεια οι υπόλοιποι "πνευματικοί" άνθρωποι αυτής της χώρας, που έχουν κρυφτεί..;;»
Επειδή κρίνω ότι είναι καθολικού ενδιαφέροντος το δημοσιεύω σε ιδιαίτερη ανάρτηση μαζί με την απάντησή μου.

Αγαπητέ φίλε,
Αυτή η ερώτηση ψάχνει απάντηση μερικές δεκαετίες τώρα.
Η ανάρτηση κάτω από τον τίτλο του ιστολογίου: "Ζητούνται απεγνωσμένα φορείς εφαρμοσμένης διανόησης" είναι ταυτόσημη με την ερώτηση σου.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να είναι πάνω από τα κόμματα, τις θρησκευτικές, τις κοινωνικές, τις συντεχνιακές σκοπιμότητες και ιδεοληψίες και κυρίως ανθρώπους που να τα έχουν βρεί με τον εαυτό τους όπως (ο Μίκης Θεοδωράκης) που να βλέπουν πάνω από τις κορφές (ή έξω από το σπήλαιο) και να δείχνουν το δρόμο στο μέσο Έλληνα που ζει μέσα στις ψευδαισθήσεις των σκιών του σπηλαίου (το γρήγορο και χωρίς κόπο πλουτισμό, το χρήμα ως απόλυτο μέτρο αξιολόγησης της ζωής του, την παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζει την εισβολή της νέας τάξης) τον γεμάτο με ανασφάλειες, απωθημένα, συμπλέγματα κατωτερότητας από το παρελθόν και αυτήν την ξενομανία που τον μεταλλάσσει συνεχώς.
Είναι σίγουρο ότι οι νέες γενιές αποστρέφονται τους περισσότερους από τους παραπάνω δαίμονες του νεοέλληνα. Έχουν συναισθηματική επάρκεια που τους αποδεσμεύει τη λογική έτσι ώστε να μπορούν να εμβαθύνουν, να αναλύουν, να διαμορφώνουν άποψη για τη ζωή τους. Όμως κινδυνεύουν πάντα να «προσαρμοστούν» στο σύστημα όταν «ωριμάσουν». Αλήθεια σκεφτήκαμε ποτέ πόση ψυχική δύναμη και τί βαθμός αυτογνωσίας απαιτείται από ένα υπάλληλο του δημοσίου τομέα προκειμένου να αντιμετωπίσει την περίπτωση διεφθαρμένων συναδέλφων του που δεν τους αγγίζει τίποτε επί μακρόν (ατιμωρησία), ώστε να μην ενδώσει στον πειρασμό να τους μοιάσει μια μέρα;
Η «πνευματικοί» άνθρωποι υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας. Μπορεί να είναι καταξιωμένοι διανοούμενοι γνωστοί παγκοσμίως, μπορεί όμως να είναι και απλοί άνθρωποι που μερικές φορές δεν έχουν ολοκληρώσει τα βασικά επίπεδα εκπαίδευσης.
Πολλές φορές λέω σε κουβέντες με φίλους, ότι η γιαγιά μου ήταν από τους ανθρώπους που υπό «τεχνικές» προϋποθέσεις θα μπορούσε να κυβερνήσει την Ελλάδα. Τέτοιοι άνθρωποι κτίσανε την Ελλάδα. Δεν τους ξέρει κανείς, αφήσανε το αλέτρι, πήγανε στο μέτωπο και δώσανε τη ζωή τους ή σακατευθήκανε και γυρίσανε πίσω και ζήσανε μια ζωή αθόρυβη. Είναι γνωστοί σε «μικρό κύκλο». Είναι οι άγνωστοι στρατιώτες. Γι’ αυτούς θα ακούσεις σε συζητήσεις γύρω απ’ το τζάκι το χειμώνα (με κλειστή την τηλεόραση).
Για εκείνους όμως που είναι αναγνωρισμένοι για το έργο τους, για τη συνέπεια της ζωής τους, για τις γνώσεις και τη δύναμη του πνεύματος υπάρχει μια Μοίρα και ένα ΧΡΕΟΣ. Να φωτίζουν το δρόμο των άλλων. Να αφυπνίζουν συνειδήσεις. Να συσπειρώνουν. Να εμπνεύουν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν υποχρέωση, αλλά ΧΡΕΟΣ να βγουν δημοσίως και να δείξουν στο σύγχρονο Ελληνα ότι δεν υπάρχει μόνο η φαυλότητα και το εφήμερο, η τάξη της αρπαχτής και της μετριότητας, αλλά υπάρχει εναλλακτικός δρόμος («πάρτο αλλιώς» που λέμε).