Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

H νέμεση να αποτρέψει την εκδίκηση



Ο «μέσος» πολίτης, ο χωρίς ειδικές γνώσεις λειτουργίας της οικονομίας, έχει ένα καίριο ερώτημα – είναι λογικό να υποθέτουμε ότι το έχει: Τού λένε ότι το μεγαλύτερο μέρος του τεράστιου (πράγματι) ποσού «βοήθειας» που χορηγούν στην Ελλάδα οι δανειστές της για την ανάκαμψη της οικονομίας της, έχει πια (με δόσεις) εκταμιευθεί. Όμως στην «πραγματική οικονομία» της χώρας, είναι σε όλους φανερό, δεν έχει εισρεύσει ούτε ελάχιστο ίχνος αυτού του χρήματος. H αγορά παραμένει σε βαθύτατο κώμα, η ανεργία καλπάζει νεκρώνοντας κάθε κοινωνική δυναμική, ο λαός βυθίζεται σε παραλυτικό πανικό. Πού πηγαίνει λοιπόν η γαλαντόμος βοήθεια, γιατί χρήμα ακούμε και χρήμα δεν βλέπουμε;

H απάντηση που δίνεται, βεβαιώνει: Mε το μικρότερο μέρος αυτών των χρημάτων εξοφλούνται κρατικά χρέη και τοκοχρεωλύσια. Tο μεγαλύτερο μέρος χορηγείται στις τράπεζες για την ....
«ανακεφαλαιοποίησή» τους. Xωρίς την «ανακεφαλαιοποίηση» των Τραπεζών η οικονομία της χώρας είναι αδύνατο να επανενεργοποιηθεί. Aν συνειδητοποιήσει ο αδαής πολίτης ποιου μεγέθους χρηματικά ποσά απαιτεί η «ανακεφαλαιοποίηση» των Τραπεζών, την ταυτίζει με εφιαλτική συμφορά, κυριολεκτικό ολοθρεμό. Διότι, για τις τρέχουσες ανελαστικές ανάγκες του κράτους η κυβέρνηση δανείζεται, κατά διαστήματα, ποσά της τάξεως του ενός, δύο, τριών δισεκατομμυρίων ευρώ. Ενώ η κατά δόσεις βοήθεια που της έχει ώς τώρα εκταμιευθεί, φτάνει περίπου τα διακόσια δισεκατομμύρια!

Πρέπει λοιπόν να μάθει ο πολίτης τι είναι αυτή η «ανακεφαλαιοποίηση», που σαν προμηθεϊκός γύπας τρώει το συκώτι της ελλαδικής κοινωνίας καρφωμένης στον βράχο του χρέους. Nα μάθει ότι είναι το χρήμα που εκβιαστικά, γκανγκστερικά λήστευαν από τις Τράπεζες τα κόμματα. Επί χρόνια.

Είναι διεθνής κανόνας ότι για να λειτουργήσει με αξιοπιστία μια Τράπεζα, πρέπει να διαθέτει δικό της κεφάλαιο ίσο με το 10% (τουλάχιστον) του κύκλου εργασιών της (καταθέσεων που δέχεται και δανείων που χορηγεί). Στις ελληνικές Τράπεζες αυτό το απαραίτητο αποθεματικό κεφάλαιο μειώθηκε τα τελευταία χρόνια σε σημείο απαγορευτικό για τη λειτουργία των Τραπεζών. Οι Τράπεζες δεν μπορούν πια να δανείσουν τους πολίτες (επιχειρηματίες, κατασκευαστές, καλλιεργητές, εμπόρους) ώστε να κινηθεί χρήμα στην αγορά και να ζωντανέψει η νεκρωμένη οικονομία.

Ποιος ήταν ο λόγος που μειώθηκε το αποθεματικό των Τραπεζών; Οι επεμβάσεις των κυβερνήσεων, δηλαδή του κομματικού κράτους. Οι κυβερνήσεις υποχρέωναν τις Τράπεζες να χορηγούν δάνεια τεράστια, εξωφρενικά, που ήταν αδύνατο να εξοφληθούν ποτέ. Σε ποιους; Στα ίδια τα κόμματα, που τα έξοδα λειτουργίας τους και αυτοδιαφήμισής τους ήταν αχαλίνωτα, επομένως τα χρέη τους ιλιγγιώδη. Αλλά οι Τράπεζες εκβιάζονταν να δανείζουν και δημόσιους οργανισμούς, που τα έσοδά τους είχε λεηλατήσει το κομματικό κράτος. Nα δανείζουν, χωρίς προοπτική επιστροφής, επιχειρηματίες διαπλεκόμενους με τα κόμματα, εργολήπτες και προμηθευτές του Δημοσίου που μοιράζονταν με τους πολιτικούς τη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος.

Aυτό σημαίνει ότι, πιθανότατα, το σύνολο της παρεχόμενης σήμερα διεθνούς βοήθειας προς την Ελλάδα έχει κιόλας ξοδευτεί, χωρίς να έχουν ακόμα καλυφθεί οι «τρύπες», τα κενά, τα ελλείμματα που δημιούργησαν οι κακουργίες των κομματανθρώπων. Kαι ο πολίτης, με το επίσης λεηλατημένο βάναυσα, από τους ίδιους, εισόδημά του, την κατεστραμμένη ζωή του, ασφυκτιά παγιδευμένος στον πνιγμό του παραλόγου: Πώς κατάφεραν αυτοί που βαρύνονται με το κατάφωρο κακούργημα του υπερδανεισμού της χώρας και την (απομνημειωμένη λογιστικά) κλοπή των τραπεζικών αποθεματικών κεφαλαίων, αυτοί οι ίδιοι να διαχειρίζονται και τη «σωτηρία» μας από τη γενοκτονική καταστροφή που απεργάστηκαν;

H απάντηση στο ερώτημα είναι απλή, όσο περισσότεροι πολίτες τη συνειδητοποιούν τόσο θα δυναμώνει η ελπίδα: Tα κατάφεραν να επιπλέουν οι υπόδικοι, γιατί πρόλαβαν να σφετεριστούν τη σύνταξη του Συντάγματος. Αναθεωρούν κάθε τόσο το Σύνταγμα, το κόβουν και το ράβουν για να το φέρουν στα μέτρα τους: να είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη η κομματοκρατία, νομιμοποιημένη η αυθαιρεσία και η φαυλότητα, να έχουν ασυλία οι κομματάνθρωποι για οποιοδήποτε έγκλημα, να κλέβουν, να ληστεύουν χωρίς να ελέγχονται από κανέναν. Ελπίδα για τους Έλληνες θα υπάρξει, όταν μια κρίσιμη μάζα πολιτών συνειδητοποιήσει ότι πραγματική έξοδος από τον σημερινό εφιάλτη είναι μόνο μία: Συντακτική Εθνοσυνέλευση και καινούργιο Σύνταγμα. Mε αποκλεισμό, μέσω της λαϊκής ψήφου, όλων όσοι με οποιονδήποτε τρόπο συνέργησαν στη σημερινή καταστροφή και ντροπή.

Βέβαια, η κρίσιμη μάζα που θα απαιτήσει κοινωνικό μετασχηματισμό μέσω αλλαγής του Συντάγματος, δεν θα προκύψει με ευχολόγια ούτε με αρθρογραφίες «διανοουμένων». Θα σχηματιστεί, όταν η αγανάκτηση, η οργή, ο πνιγμός της αδικίας σφυρηλατήσουν ωριμάζοντας κάποια ανυποχώρητα, πάγκοινα αιτήματα. Πώς ξεκίνησαν μεγαλοαστοί (και όχι «προλετάριοι») την αντίσταση στη χούντα, έτσι η κοινή οργή θα υποχρεώσει δικαστικούς με ραχοκοκαλιά και ταλαντούχους νομικούς να τολμήσουν πρωτοβουλίες για να λειτουργήσει νέμεση. Δεν γίνονται ριζοσπαστικές κοινωνικές (συνταγματικές) μεταρρυθμίσεις χωρίς συνεπή, τίμια κάθαρση. Kαι το κατεπείγον αίτημα είναι, να χειριστούν την κάθαρση οι εκτός κοινοβουλίου κοινωνικοί θεσμοί, όχι η εκτός κοινοβουλίου απρόσωπη μάζα.

Έχει τεράστια συμβολική (αλλά και πραγματιστική - οικονομική) σημασία να δημευθούν οι περιουσίες των αυτουργών της καταστροφής: Όσων εισηγούντο και όσων αποφάσιζαν τον εγκληματικό υπερδανεισμό της χώρας, τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, την καταλήστευση των δημόσιων οργανισμών, τις εκβιαστικές τραπεζικές δανειοδοτήσεις. Όσων εισηγούντο και όσων αποφάσιζαν να κατευθύνονται αυτοί οι πακτωλοί στα κομματικά ταμεία, στην εξυπηρέτηση του πελατειακού κράτους, στον διαπλεκόμενο με τα κόμματα «χλιδάτο» υπόκοσμο. Nα δημευθούν οι περιουσίες όσων υπερψήφιζαν στη Bουλή (νομιμοποιούσαν) τις κακουργηματικές αποφάσεις. Όσων, από υπουργικούς ή άλλους διοικητικούς θώκους, τις εκτελούσαν. Όσων επωφελήθηκαν από την εκτέλεση των αποφάσεων πλουτίζοντας με το «εγκεκριμένο» προϊόν κλοπής του κοινωνικού χρήματος – εργοληπτών, προμηθευτών, μεσαζόντων.

H ελληνική κοινωνία πρέπει και δικαιούται να σταθεί στα πόδια της, να ξαναζήσει. Όχι επειδή έχει Ιστορία, ένδοξους προγόνους, γλώσσα – αυτά είναι πια χαμένα εδώ και χρόνια, και η απώλεια έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που αποκλείεται να δικαστεί.

Πρέπει να σταθεί στα πόδια της η ελληνική κοινωνία, γιατί έχει ακόμα ανθρώπινη ποιότητα πολύτιμη – μειονοτική, χλευασμένη, εξουθενωμένη, αλλά ελληνική. Kαι η ελληνική ιδιαιτερότητα μπορεί να είναι ακόμα μέτρο ποιότητας με ιστορική δυναμική.

Χρήστος Γιανναράς
από το "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους"

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Μολονότι συμφωνούμε ε πολλοίς με τον κ. Γιανναρά στην ανάλυσή του και κυρίως στη θέση του για Συντακτική Εθνοσυνέλευση και νέο δημοκρατικό Σύνταγμα που αποτελούν επίσης αδιαπραγμάτευτη δική μας θέση, οφείλουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

1. Τα χρήματα που μας δίνουν οι ξένοι δεν αποτελούν οποιουδήποτε είδους βοήθεια. Είναι δάνεια και μάλιστα με επαχθέστατους όρους ρευστοποίησης όλης της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων.  Η χώρα έχει μετατραπεί έτσι σε μια δουλοπαροικία χρέους και δεν πρόκειται ποτέ να ανασάνει, αν δεν αποφασίσει ο λαός της να απαλλαγεί άπαξ δια παντός διαγράφοντας μονομερώς το χρέος, που η αποπληρωμή του χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την επιβολή της νέας κατοχής.

2. Όλα αυτά τα ποσά που εισρέουν με τη μορφή «βοήθειας» επανεξάγονται σε ασφαλείς τοποθετήσεις στο εξωτερικό από τους ίδιους τους τραπεζίτες και βέβαια το πολιτικό προσωπικό που τους εξυπηρετεί. Άρα ένοχοι του μεγάλου εγκλήματος στα όρια της γενοκτονίας που επιτελείται σε βάρος της χώρας και του λαού και που συνεχίζεται με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, ως καλά αμειβόμενο υπαλληλικό προσωπικό των επικυρίαρχων, αλλά και τα μεγάλα αφεντικά τους, οι τραπεζίτες και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Έτσι το πρώτο καθήκον μιας νέας Κυβέρνησης που θα θελήσει να υπηρετήσει το Εθνικό συμφέρον και τα δικαιώματα των πολιτών είναι μαζί με την μονομερή διαγραφή του χρέους, να θέσει υπό τον απόλυτο δημόσιο έλεγχο τις τράπεζες, να τις θέσει υπό εκκαθάριση και τότε θα φανεί σε όλη του την έκταση το έγκλημα που έχει συντελεστεί.

http://seisaxthia-epam.blogspot.gr

Η Κόστα Ρίκα κλείνει τους ζωολογικούς κήπους, απελευθερώνει τα ζώα



Σαν Χοσέ
Η κυβέρνηση της Κόστα Ρίκα, μιας χώρας γνωστής για την πλούσια βιοποικιλότητα της ζούγκλας της, ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να κλείσει τους δημόσιους ζωολογικούς κήπους και να απελευθερώσει όσα περισσότερα ζώα μπορεί.

Ο υπουργός Περιβάλλοντος Ρενέ Κάστρο ανακοίνωσε ότι το μότο της νέας πολιτικής είναι «τέρμα στα κλουβιά».

Η Κόστα Ρίκα έχει απαγορεύσει τα τσίρκο με ζώα από το 2002 και επιπλέον δεν επιτρέπει το κυνήγι για λόγους αναψυχής.

Μιλώντας στην εφημερίδα La Nacion, ο Κάστρο είπε ότι πηγή έμπνευσης για την τελευταία απόφαση ήταν ο παπαγάλος της γιαγιάς του.

«Μια μέρα μεταφέραμε τον παπαγάλο στην αυλή. Έτυχε τότε να περνά ένα σμήνος από άγριους παπαγάλους, και ο παπαγάλος μας πέταξε μαζί τους» είπε.

»Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση επειδή νόμιζα ότι τον φροντίζαμε πολύ καλά. Του προσφέραμε τροφή και στοργή [...] όλα όσα νομίζαμε ότι χρειάζεται. Όταν όμως είχε την ευκαιρία προτίμησε να φύγει».

Ο Ζωολογικός Κήπος «Σιμόν Μπολίβαρ» στην πρωτεύουσα Σαν Χοσέ πρόκειται τώρα να μετατραπεί σε βοτανικό κήπο. Σε πάρκο θα μετατραπεί επίσης το Κέντρο Προστασίας «Σάντα Άνα» δυτικά της πόλης.

Οι δύο κήποι φιλοξενούν σήμερα περίπου 400 ζώα από 60 είδη.

Το ίδρυμα που τους διαχειρίζεται, με την ονομασία Fundazoo, διαμαρτυρήθηκε για την απόφαση επισημαίνοντας ότι τα ζώα χρειάζονται ειδικό κτηνίατρο και διατροφολόγο.

H Κόστα Ρίκα στην Κεντρική Αμερική αντιστοιχεί μόλις στο 0,25% της ξηράς του πλανήτη, εκτιμάται όμως ότι φιλοξενεί το 5% της παγκόσμιας βιοποικιλότητας.
Newsroom ΔΟΛ