Η ασυνείδητη υπακοή απόρροια του φόβου εγκατάλειψης που πρωταρχικά βιώνεται τη στιγμή της γέννησης

Η στιγμή της σύλληψής μας είναι εκστατική, ευλογημένα μυστική και άγρια ποτισμένη από χαρά και επιθυμία. Η εμβρυακή μας ανάπτυξη είναι μία αιωρούμενη πλεύση σ' ένα ιδανικό περιβάλλον με τη συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση να θριαμβεύουν... Κι έπειτα;
Κι έπειτα έρχεται η στιγμή της γέννησης, με τη βιαιότητα που της επιφύλαξε η εξουσία εδώ και χιλιετηρίδες, για να διασπάσει τον κύκλο της ζωής και της επιθυμίας προς όφελος του θανάτου, του φόβου και της εξουσίας. Ο έλεγχος της στιγμής της γέννησης βάζει την σφραγίδα του στο γεγονός πως, αντί για όντα που κινούνται με βάση τις επιθυμίες τους και εκπληρώνουν τους πόθους τους, είμαστε ασυνείδητα υπάκουοι σε ρητές και άρρητες επιταγές, παντοτινά τρομαγμένοι από τον ασαφή φόβο μιας έλλειψης, μιας πιθανής απώλειας.
Σαφώς και δεν είναι μόνο η γέννηση που επιτάσσει και καθορίζει την μελλοντική υπακοή, η εκπαίδευση, η οικογένεια, η θρησκεία και άλλα παίζουν βασικό ρόλο, μα είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πόσο πολλά έχουν γραφεί γι' αυτούς τους παράγοντες και πόσο λίγα για το φαινομενικά ουδέτερο γεγονός της γέννησης.
Ας προσπαθήσουμε όμως να πάρουμε το ζήτημα από την αρχή. Η πρωταρχική κατάρα του χριστιανισμού για τη γυναίκα περί γέννησης, δεν επηρεάζει μόνο την ίδια, μα και τους απογόνους της ανεξαρτήτως φύλλου. Η γυναίκα που διώχνεται από τον παράδεισο θα γεννάει με πόνο γιατί ο παράδεισος είναι μια γέννα χωρίς αυτόν, όπως ακριβώς είναι για τον άντρα η εύρεση της τροφής χωρίς τον «ιδρώτα του προσώπου του» και τα δύο σε συνδυασμό είναι ο παράδεισος για όλους.
Στα ασηπτικά και ανέραστα νοσοκομεία, η οξιτοκίνη, χαρακτηρισμένη από τους ορμονολόγους ως η «ορμόνη του έρωτα», δίνεται ενέσιμη στη γυναίκα κατά τη διάρκεια του τοκετού για να «διευκολύνει» τις συσπάσεις -τους σπασμούς της μήτρας. Κι αυτό γιατί αποκρύβεται (μας είναι έως και αδιανόητο), πως η γέννα είναι μία σημαντική στιγμή της ερωτικής ζωής μιας θηλυκής ύπαρξης. Οι γυναίκες που γεννούν σε συνθήκες ανάλογες μ' αυτές με τις οποίες προστατεύουμε τη στιγμή της ερωτικής συνεύρεσης (χαμηλός διακριτικός φωτισμός, απουσία ερεθισμάτων που προκαλούν στρες, προστατευμένος από εξωτερικό βλέμματα και παρεμβάσεις χωροχρόνος, οικειότητα, κλπ) δύνανται ακόμη και σήμερα να αποφύγουν τον «δεδομένο» πόνο της γέννας. Αν μάλιστα οι γυναίκες αυτές έχουν υγιή και γεμάτη απόλαυση ερωτική ζωή και είναι εξοικειωμένες με το γεγονός και την ιδέα πως βιώνουν μια ερωτική στιγμή και τέλος -ίσως το σημαντικότερο- είναι απαλλαγμένες από τον φόβο του πόνου του τοκετού, έχουν επιπλέον την δυνατότητα να βιώσουν οργασμικούς τοκετούς, με την έννοια πως η γέννα συνοδεύεται και διευκολύνεται από έναν σεξουαλικό οργασμό. Στις παραπάνω κατάλληλες συνθήκες, οι γυναίκες βιώνουν εκστατικά και αποκομμένες από το περιβάλλον τους τη γέννα με φωνές και βογκητά απόλαυσης σε μια κατάσταση ανάλογη με αυτήν μιας επιτυχημένης συνουσίας. (για την επιβεβαίωση με στοιχεία του παραπάνω απίστευτου όντως γεγονότος, ελέγξτε το site του Primal Health Research Center http://www.birthworks.org/primalhealth/ που περιέχει συντριπτικά στοιχεία γύρω από τη γέννηση.)
Αναφερόμενοι στον υπόλοιπο ζωικό κόσμο, μόνον η προβολή των αντιλήψεών μας για τη γέννηση –των καθορισμένων από τη χριστιανική κατάρα- μπορεί να οδηγήσει στο εσφαλμένο συμπέρασμα πως τα ζώα γεννούν με επώδυνο τρόπο και με κυρίαρχο τον πόνο. Μόνο οι αγελάδες και άλλα εξημερωμένα από τον άνθρωπο ζώα βιώνουν επώδυνες έως και αδύνατες χωρίς εξωτερική παρέμβαση γέννες και αυτό εξηγείται εύκολα από το γεγονός της καταπίεσης της φυσικής και ως εκ τούτου «άγριας» συμπεριφοράς τους με την εξημέρωσή τους.
Έπειτα από χιλιετηρίδες πατριαρχικής καταπίεσης των γυναικών και της ερωτικής τους ζωής και συμπεριφοράς, σήμερα μας είναι αδιανόητο έστω και να φανταστούμε το ενδεχόμενο μιας γέννας με σαφή και ανεπτυγμένη ερωτική διάθεση. Κι αυτό συμβαίνει καθώς ειδικά στον σύγχρονο δήθεν ανεπτυγμένο κόσμο η γέννηση είναι μια αυστηρά ελεγχόμενη από την ιατρική εξουσία καθοριστική στιγμή της ανθρώπινης ζωής και είναι σαφές πως, στις συνθήκες που επιφυλάσσει το νοσοκομείο για την γυναίκα, μια απολαυστική γέννα όπως άλλωστε και μια απολαυστική συνουσία θα ήταν αδύνατη.
Είναι άξιο παρατήρησης πως δεν είναι μόνο η γέννηση, μα και ο θάνατος που ελέγχεται και καθορίζεται ασφυκτικά από την ιατρική εξουσία σήμερα. Με ορισμένη την είσοδο και την έξοδο από την ζωή, θα μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να θεωρήσουμε πως η πορεία της ζωής προκαθορίζεται, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι απαραίτητα μια σειρά από σχετικά «κάγκελα» για να διασαφηνίζουν και στο ενδιάμεσο τα όρια…
Αφήνοντας στην άκρη όμως τον θάνατο, αξίζει να παρατηρήσουμε πως ο έλεγχος της γέννησης δεν είναι νέο φαινόμενο. Αναφέρεται πως διαχρονικά, στις πατριαρχικά ελεγχόμενες κοινωνίες, η διαδικασία και η στιγμή της γέννησης καταπιέζονται ανάλογα με το βαθμό βιαιότητας που απαιτεί η κοινωνία από τα ενήλικα μέλη της. Ένα προφανές και σκληρό παράδειγμα έρχεται από τη στρατιωτικά προσανατολισμένη αρχαία Σπάρτη όπου ο πατέρας έπαιρνε τα νεογέννητα αγόρια και τα άφηνε να πέσουν από ψηλά στο έδαφος και μόνο όσα επιβίωναν του σοκ γλίτωναν τον Καιάδα.
… Αναπόδραστα αυτά θα γινόταν καλοί στρατιώτες πολεμιστές... (*)
Πώς όμως επηρεάζει σήμερα τις ανθρώπινες υπάρξεις η σε πολλαπλά επίπεδα βιαιότητα που επιφυλάσσει η ιατρική εξουσία για τη γέννησή τους; Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πολιτικά διαστάσεις αυτού του ζητήματος είναι η ακόλουθη:
Στον δήθεν ανεπτυγμένο κόσμο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ανθρώπινες υπάρξεις έρχονται στον κόσμο βίαια τραβηγμένες από τα ντυμένα με πλαστικά γάντια χέρια ενός γιατρού ακόμη και όταν η γέννηση θεωρείται «φυσιολογική». Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, ανάλογα με το νοσοκομείο, τα νεογέννητα περνάνε από ασηπτικό καθαρισμό πριν έρθουν σε επαφή με το ποθητό στήθος της μάνας. Η μάνα είναι φασκιωμένη με λευκά πανιά και σε πολλές περιπτώσεις ημιαναίσθητη όταν της παραδίδεται το μωρό στα χέρια. Γνωρίζουμε από τη βιολογία πως η πρώτη έξωθεν επαφή μάνας -παιδιού είναι καθοριστική σε όλο το ζωικό κόσμο και παρατηρείται το φαινόμενο που ονομάζεται imprinting (εν-τύπωση). Το imprinting είναι η καταγραφή του μεταξύ τους δεσμού που μπορεί να ειπωθεί πως έχει χαρακτήρα ερωτικής σύνδεσης στον εγκέφαλο και τον ψυχισμό και των δύο,. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα πως τα νεογέννητα παπάκια θα αντιμετωπίζουν ως μητέρα σε όλη τους της ζωή το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσουν μετά την έξοδο τους από το αυγό. Το πείραμα έχει γίνει με μία μπάλα, την οποία αναγνώριζαν ως μάνα τα παπάκια.
Στην περίπτωση του ανθρώπου η διαδικασία του imprinting διακόπτεται, αναστρέφεται ή καταστρέφεται από τις εξωτερικές παρεμβάσεις που αναφέρθηκαν, με πολλαπλό αντίκτυπο σε μητέρα και παιδί και στην μεταξύ τους σχέση, αντίκτυπο που θα διερευνήσουμε στην συνέχεια.
Αρκεί εδώ να τονιστεί ο βάσιμος ισχυρισμός πως αν οι μητέρες βίωναν μη επώδυνα την γέννα και συνδέονταν αρμονικά με το νεογέννητο, δεν θα τους ήταν δυνατό να συναινέσουν και να συμβάλλουν σε μια εκπαίδευση που στηρίζεται στην καταστολή της επιθυμίας των παιδιών και ολοφάνερα κινείται ενάντια στις φυσικές τους ανάγκες.
Μετά τη γέννα και πιεσμένες επιπλέον από τις κοινωνικές αντιλήψεις για τη «σωστή διαπαιδαγώγηση», οι μητέρες -ερχόμενες σε συνεχή αντίθεση με τα ίδια τους τα ένστικτα- χρησιμοποιούν ως «εκπαιδευτικό εργαλείο» τον συναισθηματικό εκβιασμό χωρίς απαραίτητα να έχουν συνείδηση των πράξεων τους και των επιπτώσεων τους πάνω στην ψυχολογία των νέων υπάρξεων. Η «ερωτική» σύνδεση μητέρας-νέας ύπαρξης θα την απέτρεπε τόσο από το να εφαρμόζει το «εκπαιδευτικό τρυκ» του συναισθηματικού εκβιασμού όσο και από το να παραδώσει σε τρυφερή ακόμη ηλικία την νέα ύπαρξη στο προσχολικό ή σχολικό σύστημα. Η μη σύνδεση με το νεογέννητο, οδηγεί επίσης συχνά στη σκληρότητα και την τιμωρία και στην αντιμετώπιση του μωρού ως ανεπιθύμητου βάρους από την πλευρά της μη συνδεδεμένης μητέρας.
Από εξελικτικής -βιολογικής άποψης η φύση είναι λογικό να έχει αναπτύξει έναν μηχανισμό ισχυρής σύνδεσης των ανθρώπινων νεογνών με τις μητέρες τους, καθώς πρόκειται για έναν εξελιγμένο μηχανισμό προστασίας των ανθρώπινων όντων τα οποία παρά την παρατεταμένη τους κύηση εξαρτώνται απόλυτα για μια μεγάλη περίοδο από τη μητέρα για την επιβίωσή τους. Μετά την κύηση, αν και τα νεογνά έχουν ανεπτυγμένο σε μεγάλο βαθμό τον εγκέφαλό τους, το σώμα τους δεν είναι προικισμένο με αποτελεσματικά εργαλεία και μηχανισμούς άμυνας και επιβίωσης.
Το αντίκτυπο της παρέμβασης στην διαδικασία του imprinting, και της επίπτωσης της πάνω στην σχέση μητέρας νεογνού σε κοινωνικό επίπεδο γίνεται ακόμη πιο σαφές αν αναλογιστούμε πως όλες οι μορφές αγάπης-έρωτα στον κόσμο των ανθρώπων έχουν το αρχέτυπό τους, το πρότυπο πάνω στο οποίο εξελίχθηκαν στην δεδομένη αγάπη που συνδέει τη μητέρα με το νεογνό.
Ας περάσουμε όμως σε αυτό το τελευταίο για να δούμε ποιες είναι οι επιπτώσεις πάνω του μιας βίαιης και επώδυνης γέννας και της μη ολοκληρωμένης ή ακόμη και μη-σύνδεσης με τη μάνα. Καθώς το έμβρυο αναπτύσσεται στο τέλειο περιβάλλον της μήτρας, το είναι του είναι συντονισμένο με το ρυθμό της καρδιάς της μητέρας, που είναι ο καθολικός παλμός καθ' όλη τη διάρκεια της κύησης. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που μετά τη γέννησή του το βρέφος ησυχάζει αυτόματα όταν βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας, αφού έρχεται εξωτερικά ξανά σε επαφή με αυτόν τον παλμό.
Αυτός δε είναι και ένας από τους άμεσα αντιληπτούς μηχανισμούς που εξηγούν την ισχυρή επίδραση της ψυχολογικής κατάστασης της μητέρας στο έμβρυο καθώς κάθε αλλαγή σ' αυτήν αντικατοπτρίζεται στον παλμό της. Τη στιγμή της εξόδου του από τη μήτρα, το νεογέννητο έχει άμεση ανάγκη την επανασύνδεση με το κορμί της μητέρας και τον καθησυχαστικό παλμό του για τη μετέπειτα αρμονική εξέλιξη της σχέσης του με το περιβάλλον του. Ανάλογη με το βαθμό βιαιότητας της γέννησης και της πιθανής μη -σύνδεσης με τη μητέρα είναι και η επίπτωση στον ψυχισμό του μωρού καθώς αυτά καθορίζουν αυτό που μπορεί να ονομαστεί: «πρωταρχικό τραύμα», «πρωταρχική απώλεια» ή «πρωταρχική έλλειψη».
Είναι βάσιμη η εικασία πως ο φόβος της έλλειψης που συνοδεύει τα ανθρώπινα όντα -συχνά καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους- έχει τη ψυχολογική του βάση σ' αυτό το πρωταρχικό τραύμα, η ασυνείδητη επιστροφή στο οποίο μετατρέπει τον φόβο σε τρόμο και αποτρέπει τους ανθρώπους από το να ζουν σύμφωνα με τους πόθους και τις επιθυμίες τους. Παραδείγματα τέτοιων φόβων απώλειας υπάρχουν πάμπολλα στις ζωές μας και αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά: δεν μπορώ να πω στο αφεντικό μου την άποψή μου για το πρόσωπό του και τις συνθήκες δουλειάς μου γιατί θα την χάσω, δεν μπορώ να σταματήσω τις σπουδές γιατί θα χάσω τη δυνατότητα να βρω δουλειά, δεν μπορώ να φύγω από την πόλη γιατί θα τα χάσω όλα, δεν μπορώ να αφήσω τον/ την σύζυγο μου γιατί θα μείνω μόνος, δεν μπορώ να μην παραστώ στο γάμο του ξαδέλφου γιατί θα χάσω την εύνοια της οικογένειας κλπ.
Αποτέλεσμα σε ατομικό επίπεδο: Αν ρωτήσουμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους γύρω μας τι θα ήθελαν να κάνουν, σχεδόν κανείς δεν θα απαντήσει αυτό που όντως κάνει.
Αποτέλεσμα στο κοινωνικό επίπεδο: Το κοινωνικό μας τοπίο διαμορφώνεται σαν μία σπείρα ελλείψεων, φόβων και υπακοής αντί να διατρέχεται από την επιθυμία και τους πόθους που εκπληρώνονται.
Σαφώς και κάτι τέτοιο δεν οφείλεται αποκλειστικά στις συνθήκες της γέννησής μας και της μετέπειτα σχέσης με την μητέρα, μα εκεί βρίσκεται ένα κλειδί για μια πόρτα που δυσκολευόμαστε ή αδυνατούμε να συλλάβουμε νοητικά και πολύ περισσότερο ν' αγγίξουμε και ν' ανοίξουμε. Το καθεστώς της ασυνείδητης υπακοής στην οποία σε μεγάλο βαθμό βιώνουμε τις ζωές μας, είναι ένα καθεστώς φόβου και ο φόβος είναι φόβος εγκατάλειψης με την ψυχολογική του βάση θεμελιωμένη πάνω στην πρωταρχική εγκατάλειψη που βιώνεται τη στιγμή της βίαιης γέννας. Το καθεστώς αυτό εδραιώνεται και ενισχύεται από τον συναισθηματικό εκβιασμό που ορίζει την άτυπη μας εκπαίδευση. Στην αυθόρμητη και ενστικτώδη προσπάθεια των μικρών υπάρξεων να επανασυνδεθούν με την μητέρα συναντούν πάμπολλους εκβιασμούς του τύπου: «μη λερωθείς παίζοντας γιατί δεν θα σου πάρω γλειφιτζούρι», πίσω από τους οποίους άρρητα αλλά σταθερά βρίσκεται το «ΜΗ, γιατί θα χάσεις την αγάπη μου» και σε αυτό ακριβώς συνίσταται ο συναισθηματικός εκβιασμός που αναφέραμε, στον οποίο εγκλωβίζεται το πιτσιρίκι.
«Χωρίς μια πατριαρχική μητέρα που να ενσωματώνει στις ανθρώπινες υπάρξεις από την πιο τρυφερή τους παιδικότητα “αυτό που δεν πρέπει να είναι”, που μπλοκάρει το ερωτικό -ζωτικό τους δυναμικό και το καναλιζάρει προς “αυτό που πρέπει να είναι”, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ο νόμος του Πατέρα που συμβολίζει και αναπτύσσει με έναν τρόπο πιο ακριβή “αυτό που πρέπει να είναι”».
Η ενσωμάτωση στις νεαρές υπάρξεις “αυτού που πρέπει να είναι” σε συνδυασμό με τον πανταχού παρόντα φόβο της έλλειψης -της πιθανής εγκατάλειψης οδηγεί τους ανθρώπους στην ασυνείδητη υπακοή που αναφέραμε.
Σημαντική διάσταση του “πρέπει να είναι” είναι η καταστολή με διάφορους τρόπους αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε “βασική ή διάχυτη σεξουαλικότητα” και η οποία ξεκινάει και αυτή από τη διαταραγμένη σχέση της μητέρας με την ύπαρξη με καταλυτική την παρουσία και επίδραση του πατέρα και της φαλλοκρατικής (προσανατολισμένης στη συνουσία) αντίληψης για τη σεξουαλικότητα. Η καταστολή από τα πρώτα παιδικά χρόνια της σεξουαλικότητας της νέας ύπαρξης, οδηγεί σταδιακά σε ενήλικες υπάρξεις στερημένες απ' το χάδι και τη σωματική επαφή, στα οποία υπάρχει πρόσβαση μόνο στα πλαίσια του σεξουαλικού ζευγαρώματος το οποίο ντύνεται με τα χαρακτηριστικά της ιδιοκτησίας.
«Μπορώ να πω μόνο ότι από την σεξουαλικότητα μας σκλαβωνόμαστε ευκολότερα τόσο άντρες όσο και γυναίκες. Μπορεί εκεί ακριβώς να είναι πιο δύσκολο να κρατήσουμε την ελευθερία μας. Η πολιτική της σάρκας είναι η ρίζα της εξουσίας»
«Ποιος καλύτερος τρόπος να σκοτώσεις τους πόθους και το πάθος απ' το να κάνεις να πιστέψουν οι άνθρωποι πως τέτοια πράγματα θα μπορούσαν να αποτελούν ιδιωτική περιουσία και να φυλάσσονται στο σπίτι δια βίου με το άλμπουμ των φωτογραφιών απ' τον γάμο κλπ».
Η ανάγκη του γαμήλιου ζευγαρώματος προκύπτει εκβιαστική για να υπάρχει μια σιγουριά για να μη βρεθούμε εγκαταλελειμμένες, για να μη ξεσκεπαστεί το πρωταρχικό τραύμα «γιατί κάθε εγκατάλειψη που βιώνεται στη ζωή συνδέεται με τη πρωταρχική εγκατάλειψη που κείτεται αποκοιμισμένη στο υποσυνείδητο».
Ο γάμος και η οικογένεια δεν είναι παρά η μεταφορά της αρχής της ιδιοκτησίας επί των ανθρώπων και αυτό αντικατοπτρίζεται στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε (η γυναίκα Μου, το παιδί Μου, ο άντρας Μου). Αν και όχι πάντα ρητά, η αποδοχή του γάμου και των χαρακτηριστικών του για «αποκλειστική κατοχή και χρήση» του εν λόγω προσώπου, εσαεί δέσμευση κλπ, θεωρείται η ασφαλιστική δικλείδα για να έχουμε σίγουρη πρόσβαση στο χάδι, το σεξ και τη συντροφιά και να μην απομείνουμε μόνοι. Περισσότερο από κάθε κοινωνικό μόρφωμα, η πυρηνική οικογένεια ως αποτέλεσμα του γάμου, είναι ο εγγυητής της αναπαραγωγής του άρρητου–ασυνείδητου συστήματος υπακοής που κατά κάποιο τρόπο βρίσκεται στη βάση του συστήματος εκμετάλλευσης ως κεντρικός πυλώνας του.
«Όλα είναι ιδιοκτησία (σαν να λέμε ένας γάμος). Όλος ο πλανήτης γη είναι ιδιοκτησία. Το ίδιο συμβαίνει με τον πόθο και τον έρωτα».
Για την διερεύνηση της πολιτικής διάστασης του πόθου -της επιθυμίας και της καταστολής του είναι ενδιαφέρουσα η οπτική των Deleuze & Guattari, ενώ η πολιτική διάσταση της ελεύθερης σεξουαλικότητας, της ηδονής και της καταστολής τους έχει αναλυθεί διεξοδικά από τον Βίλχελμ Ράιχ που, ακριβώς γι' αυτό το κομμάτι των μελετών του, κυνηγήθηκε ανελέητα από το κατεστημένο της εποχής του.
Γνωρίζουμε ακόμη πως μέρος της επιτυχίας του καπιταλισμού οφείλεται στην εύστοχη και εξεζητημένη οργάνωση της έλλειψης μέσα στην αφθονία και απαραίτητο στρατηγικό όπλο είναι ένα μείγμα φόβου, ανασφάλειας, ενοχής και αισθήματος έλλειψης που οδηγεί τα ανθρώπινα όντα στην υπακοή και υποταγή σε συνθήκες ενάντια των θέλω και του είναι τους. Ήδη διερευνήθηκε εν συντομία η σημασία της γέννησης και της πρώιμης ανατροφής των ανθρώπων στα πλαίσια της πατριαρχικής οικογένειας στην διαμόρφωση και σταθεροποίηση του «μίγματος».
Ακόμη μπορούμε να αναφέρουμε μερικά επιμέρους στοιχεία για την πρώιμη ανατροφή, όπως η μεγάλη σημασία της αγκαλιάς για τη μετέπειτα σταθερότητα και ανεξαρτησία του μωρού η οποία ειδικά τα πρώτα δύο χρόνια της ζωής, του είναι απόλυτα απαραίτητη. Είναι χαρακτηριστική η παρατήρηση πως στους ιθαγενείς της Τσιάπας των οποίων τα μωρά περνούν τουλάχιστον τα 2 πρώτα χρόνια της ζωής κρεμασμένα σ' ένα πανί σε άμεση επαφή με το σώμα της μάνας ή της μικρής αδελφής, τα πιτσιρίκια δεν κλαίνε καθόλου κι όταν πια κατεβαίνουν από την αγκαλιά έχουν ένα ανεπτυγμένο επίπεδο ανεξαρτησίας και αισθήματος αυτοασφάλειας αδιανόητο για εμάς τους δυτικούς. Με τη δικαιολογία να «μη τα καλομάθουμε» τα δυτικά μωρά στερούνται συχνά της αγκαλιάς και του θηλασμού όποτε και για όσο τον επιζητούν και επιθυμούν και τέλος στερούνται τον μοιρασμένο ύπνο και τη σωματική επαφή με τα θερμά σώματα των γονιών φυλακισμένα στα ειδικά τους πάρκα, καροτσάκια και κρεβατάκια αν και περιτριγυρισμένα από του κόσμου τα ειδικά μπλι-μπλίκια. Η σημασία των παραπάνω για την εξέλιξη του πρωταρχικού αισθήματος εγκατάλειψης και του φόβου της έλλειψης είναι παραπάνω από προφανής και το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι παιδιά και ενήλικες ανασφαλείς και εξαρτημένοι, όπως ακριβώς τους παραγγέλνει ο καπιταλισμός για τις ανάγκες του.
Κλείνοντας αυτή τη σύντομη παρουσίαση πρέπει να αναφέρω πως οι παραπάνω προβληματισμοί -τοποθετήσεις περιέχονται στο αυτοεκδιδόμενο από την ίδια τη συγγραφέα Casilda Rodriganez βιβλίο με τίτλο: «Επίθεση στον Άδη - Η εξέγερση του Οιδίποδος». Το καλογραμμένο και εμπεριστατωμένο με πλούσιες βιβλιογραφικές αναφορές βιβλίο, αναφέρεται στους παραπάνω και μια σειρά σχετικούς με αυτούς προβληματισμούς και αγγίζει με ριζοσπαστικό και αποκαλυπτικό τρόπο ένα παραγνωρισμένο ζήτημα για την πολιτική θεωρία που έρχεται να καλύψει το σχετικό κενό με μια συνολικά ανατρεπτική προοπτική. Για όσες/ όσους γνωρίζουν ισπανικά ολόκληρο το βιβλίο υπάρχει στην ιστοσελίδα: http://www.casildarodriganez.org/ μέχρι αισίως να μεταφραστεί στα ελληνικά.... Αν και οι εγγενείς περιορισμοί αυτού του κειμένου σίγουρα δεν επέτρεψαν την ολοκληρωμένη παρουσίαση του βιβλίου και του θέματος που διαπραγματεύεται, ελπίζω να δίνεται μια χρήσιμη γενική ιδέα.
«Το πιο ανατρεπτικό που μπορεί να γίνει σε αυτόν εδώ τον κόσμο είναι να αυτοεξουσιοδοτηθούμε να νιώσουμε και να παράγουμε επιθυμίες και να είμαστε συνεπείς με όλα τα συναισθήματα. Τόσο απλό και τόσο ανατρεπτικό».
«Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο μίζερη είναι η σύγχρονη ανθρώπινή μας υπόσταση και όλα όσα χάνουμε. Αυτό που θα μπορούσε να είναι, όχι μόνο ο έρωτας, το πάθος και ο πόθος, αλλά επίσης η φιλία, η αδελφικότητα και η αλληλεγγύη... αν άφηναν τη ζωή να είναι η αναπτυσσόμενη επέκταση ικανοποιημένων πόθων αντί για μια σπείρα έλλειψης, φόβου και υπακοής».
Casilda Rodriganez
http://www.vrahokipos.net/
(*): Η αναφορά στο παράδειγμα του Καιάδα στην αρχαία Σπάρτη ελέγχεται ιστορικά για την ακρίβειά της. Σε (πρόσφατες) ανασκαφές στο σπηλαιοβάραθρο του Καιάδα που βρίσκεται στις υπώρειες του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 750μ. δεν έχουν ανεβρεθεί οστά παιδιών παρά μόνο ενηλίκων. Οι ενήλικες αυτοί ήσαν αιχμάλωτοι και καταδικασμένοι σε θάνατο για κακουργήματα. Όπως αναφέρει σε συνέντευξή του ο καθηγητής κ. Σαράντος Καργάκος ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίλαος ήταν χωλός και ως εκ του γεγονότος τούτου δεν θα έπρεπε να είχε επιζήσει. Σχετικές πληροφορίες στις παρακάτω διαδικτυακές διευθύνσεις:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=1954
http://www.youtube.com/watch?v=7oYzUHKYQXw