Όταν κάνουμε πράγματα μέσα από αίσθηση καθήκοντος, δεν είμαστε αληθινοί, αυθεντικοί, ενώ πιο συχνά αποδεικνύεται ότι δεν άξιζε. Επειδή όντως δεν άξιζε! Το καθήκον είναι επιβολή, είναι υποχρέωση και αφαιρεί την επιλογή, την αγάπη και την αφοσίωση.
Φτιάχνουμε κανόνες που ακολουθούμε, καθήκοντα που υπηρετούμε, υποχρεώσεις που δεν αμφισβητούμε, γιατί χτίσαμε σε ανύπαρκτη βάση τους εαυτούς μας και τις ζωές μας. Εν τέλει, παγιδευτήκαμε, σε ένα ξένο κόσμο που νοιώθουμε ότι δεν μας ανήκει και από τον οποίο θέλουμε να δραπετεύσουμε. Ο κόσμος που καλούμαστε, ως πρόκληση, αυτή τη στιγμή να γκρεμίσουμε, είναι ο εσωτερικός κόσμος της πλάνης που δεσμεύει το νου και κλείνει την καρδιά μας. Όμως φοβόμαστε να το κάνουμε, και έτσι επιτρέπουμε το γκρέμισμα του εξωτερικού κόσμου της εκδήλωσης που φαίνεται να μη μπορούμε να σταματήσουμε.
Ανύπαρκτοι σχεδόν εσωτερικά, υπεργεμισμένοι νοητικά με άπειρους κανόνες, καθήκοντα και υποχρεώσεις, ταυτισμένοι με τους διάφορους ρόλους, την προσωπική και τη συλλογική ταυτότητα μας, όλα αυτά που φροντίζουν επάξια την διατήρηση της εικόνας μας αλλά ακόμα περισσότερο την ψευδή αίσθηση της ύπαρξης μας στον κόσμο της ύλης. Αδυνατούμε να βρούμε σταθερές απαντήσεις και διαχρονικές αλήθειες που θα εξασφάλιζαν την ηρεμία μας, την χαμένη αίσθηση σκοπού και τη χαρά που τόσο λείπει από τις καρδιές μας. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας: να υπηρετούν άλλους, να «αναλαμβάνουν τα καθήκοντα τους», να πλαισιώνονται με δεσμεύσεις που «θα τους εξασφαλίσουν το μέλλον τους».
Όμως η Γνώση είναι δύναμη, που στα χέρια των μη σοφών ανθρώπων γίνεται καταχρηστική, καταστρέφει και καταδυναστεύει. Η Γνώση χρειάζεται την Αγάπη γιατί μαζί δημιουργούν θαύματα που ο επιφανειακός νους δεν κατανοεί και δεν πιστεύει, μέσα από την περιορισμένη του οπτική. Η Αγάπη όμως δεν γνωρίζει καθήκοντα, κανόνες, υποχρεώσεις ούτε δεσμεύσεις. Την υποτίμησε ο άνθρωπος γιατί φοβήθηκε τη δύναμη της, αρνήθηκε τη σοφία της, απομακρύνθηκε από την αγκαλιά της. Μόνος και έρημος αναζητά τη λύτρωση, από τον ίδιο τον κατακτητή του. Χωρίς την αγάπη παρασύρεται στην εκμετάλλευση, πλανεύεται από το προσωρινό, τις αισθήσεις, την πλάνη του ονείρου που ζει και εγωιστικά προσπαθεί να κατακτήσει, αυτό που ψάχνει (ουσιαστικά) αλλά δεν βρίσκει.
Το καθήκον εμποδίζει τη δημιουργία. Η πλάνη εμποδίζει την καρδιά να προσφέρει τη σοφία της.
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη όταν δώσουμε ξανά στον εαυτό μας επιλογές. Αφοσιωνόμαστε όταν συνειδητά επιλέγουμε. Οι κανόνες εμποδίζουν την ικανότητα της διάκρισης γιατί υποτιμούν την ουσία μας. Δεν υπάρχουν όμως απαντήσεις και σταθερές αξίες σε ένα σύστημα και έναν νου που στηρίχθηκε σε ανύπαρκτες βάσεις και χρειάζεται να αμφισβητηθεί για να γκρεμιστεί και να ξαναδημιουργηθεί συνδέοντας την Καρδιά με το Νου, την Αγάπη με τη Γνώση, το Σκοτάδι με το Φως, τη μαγνητική ενέργεια με την ηλεκτρική ενέργεια. Γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αντίθετα, αλλά συμπληρωματικά.
Χριστιάνα
http://enallaktikimathisi.blogspot.com
