… Πολλοί, κι ύστερα ακριβώς από τα αμέτρητα επιχειρήματα τούτου του βιβλίου, θ' αναρωτιούνται, για το πως, παρ' όλα αυτά, επικράτησε ο χριστιανισμός στον κόσμο. Μυστήριο δεν υπάρχει. Μίλησα στην αρχή για «μακρόπνοο εβραϊκό σχέδιο» που στόχευε στην εξόντωση της ελληνικής παιδείας από το πρόσωπο της γης. Εξόντωση, που στην περίπτωση αυτή σήμαινε: την αλλαγή της νοοτροπίας του πολιτισμένου ανθρώπου. Χρειάστηκε δηλαδή να ξεριζωθεί από τα θεμέλια του ανθρώπινου νου, αλλά και του κορμιού του ακόμα, η αντίληψη της ζωής, καθώς και το όραμα του κόσμου. Και αντίθετα, να ποτιστεί ως τα κατάβαθα του είναι του μ' έναν βαθύτατο φόβο. Για να το πετύχει αυτό ο εβραιοχριστιανισμός εξασφάλισε πρώτα, και σίγουρα, την κατάκτηση και την υποταγή της εγκαταλειμμένης και «αμελητέας» μάζας. Ή για να χρησιμοποιήσουμε τη σύγχρονη ορολογία, την κατάκτηση της βάσης: από τα κάτω. Πανίσχυρος, με τον άσσο αυτό στο χέρι πως διαφεντεύει τη μάζα πειθήνια και υποταγμένη εμφανίζεται στη Ρώμη για να κατακτήσει και την κορφή: την Εξουσία. Γιατί, ρωτώ, ποιος άρχοντας, ποιος κυβερνήτης δε θά 'βρισκε ιδανική μια τόσο εξυπηρετική θρησκεία; Ο μηχανισμός λειτουργεί αριστουργηματικά από κει κι έπειτα. Διαλέγει νέους, αριστοκράτες φιλόδοξους, καριερίστες και τους προσφέρει αξιώματα που τους εξασφαλίζουν πολιτική δύναμη και μεγάλες προοπτικές για το μέλλον: Οι Νέες Ιδέες εισβάλλουν στη Σύγκλητο, όπου πολλές φορές, δειλά στην αρχή, θ' ακουστούν περιφρονητικές νύξεις «για τα παλιά και αρτηριοσκληρωμένα μυαλά, για την αδυναμία τα παρακμιακών να δουν τα νέα μηνύματα» και άλλα παρόμοια. Και τότε, με φιλόδοξους Ρωμαίους στα πόστα, θα επιβάλει με Νόμους και εκ τα άνω την περιπόθητη αλλαγή της νοοτροπίας. Πώς; Με την καθιέρωση του «κληρικού πολιτισμού»…
Λιλή Ζωγράφου: απόσπασμα από το βιβλίο της «Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού» 1974
