Τα παιδιά...

"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοί και οι κόρες της χαράς της ζωής για τη ζωή. Για τη ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν μπορείς να επισκεφτείς ούτε καν στα όνειρά σου. Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθείς όμως να τα κάνεις όμοια σου. Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δε σταματά στο χθες. Είσαι το τόξο απ' το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη. Κάνε τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια σου κρατάς να σημαίνει χαρά."
(Από το βιβλίο "Ο κήπος του προφήτη" του Kahlil Gibran)