Για όσους πιστεύουν στην ενωμένη Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια έννοια συνυφασμένη με το όραμα μιας Ομοσπονδίας (Federalism) όπως Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είναι όμως πλέον όχι μόνο έντονα αισθητό αλλά απόλυτα πραγματικό, ότι η Ενωμένη Ευρώπη 'ιδρύεται' κατά μια εντελώς αντίστροφο δυναμική και ουσία αλλά και πρόθεση και σκοπιμότητα από την γενεσιουργό δυναμική εκείνη, τα κίνητρα, τις προθέσεις και την ιδιοσυστασία της κοινωνίας, ηγετών και Λαού, που συγκρότησαν τις σημερινές ΗΠΑ.
Η Αμερικανική Επανάσταση 'κλονοποιήθηκε' μέσα από το Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας μέσα από το οποίο η Βρετανία Εξουσίαζε δυναστικά τους άποικους της γεωγραφικής περιοχής που σήμερα αντιλαμβανόμεθα ως Η.Π.Α. Υπήρχε σαφώς ένα Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας καθώς η Διοίκηση των αποίκων γινόταν απ' ευθείας από την Βρετανία και οι άποικοι δεν είχαν καμία εκπροσώπηση στην διακυβέρνηση τους. Το πολιτικό αυτό έλλειμμα δημοκρατίας, δεν ήταν μόνο διαγνώσιμο από την 'τυπική' και πραγματική απουσία αντιπροσώπευσής τους στους Βρετανικούς πολιτικούς μηχανισμούς διακυβέρνησης (τυπικό πολιτικό έλλειμμα δημοκρατίας) αλλά και από την ουσιαστική μεταχείριση τους από το πολιτικό σύστημα το οποίο ηρνείτο 'να τους λάβει υπ'όψιν' η να τους σεβασθεί σαν ισότιμους πολίτες, η να τους αντιμετωπίσει σαν πολίτες με ίσα δικαιώματα, η ακόμα περισσότερο να τους αντιμετωπίσει σαν μια κοινωνία του 'αποδιδώναι εκάστω τα ίδια' (ουσιαστικό κριτήριο ύπαρξης Δημοκρατίας).
Αντίθετα το πολιτικό σύστημα χειριζόταν τους αποίκους αυταρχικά και με μοναδικό γνώμονα την αναπαραγωγή, επίταση και διαιώνιση της εξουσίας της Βρετανίας πάνω στους αποίκους, αλλά και του κατεστημένου της Βρετανικής κοινωνίας. Το πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας ήταν ορατό μέσα από το οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας που εμφανιζόταν τόσο με την μορφή των σκληρών φόρων, όσο και μέσα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που ήταν έτσι οργανωμένο ώστε να ελέγχει πλήρως την κοινωνία των αποίκων και να εξασφαλίζει μια συνεχή αναδιανομή του πλούτου από τις αποικίες προς την Βρετανία, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την διατήρηση του κατεστημένου και της πυραμίδας της εξουσίας.
Και εάν το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αρκετά πολύπλοκο και δυσνόητο στους μη υποψιασμένους για να εντοπισθεί το ότι είναι σκόπιμα σχεδιασμένο για να αναδιανέμει τον πλούτο εκ των κάτω προς τα άνω και να αναπαράγει την κοινωνική αδικία την ανισότητα και την εξουσία, οι σκληροί φόροι που συχνά επέβαλε η Βρετανική Κυριαρχία είχαν πολύ ορατή την αποκλειστικά εισπρακτική τους σκοπιμότητα και την χρήση τους ως εργαλείου αναδιανομής του πλούτου από τις αποικίες προς την Βρετανία και από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους, έτσι ώστε να αναπαράγουν και να διαιωνίζουν την αδικία, την τεχνητή ανισότητα, την εξουσία και τους εξουσιαστές. Έτσι το πρώτο κυρίαρχο επαναστατικό αίτημα ενάντια στο Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας, ήταν «όχι φόροι χωρίς αντιπροσώπευση» (Νo taxation without Represenation).
Ένα αμιγές Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας της κοινωνίας των άποικων ήταν και το ότι δεν είχαν το δικαίωμα να δημιουργούν χρήμα . Η έλλειψη του δικαιώματος δημιουργίας χρήματος (εκδοτικό προνόμιο) στο γεωγραφικό χώρο των αποικιών (Αμερική) είχε σαν συνέπεια την απόλυτη εξάρτηση της οικονομικής δραστηριότητας τους τόσο στο εσωτερικό των αποικιών όσο και στο εμπόριο τους με την Βρετανία, από τους Βρετανούς πιστωτές. Κάθε συναλλαγή στο 'εσωτερικό' της 'Αμερικής' και κάθε συναλλαγή μεταξύ «Αμερικής» και Βρετανίας γινόταν με χρήμα που «δάνειζε» η Βρετανία στους αποίκους με δυσβάστακτα υψηλούς τόκους που επροσδιορίζοντο από τις εκάστοτε προθέσεις των Βρετανών Πιστωτών . Το χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο που εξασφάλιζε την συνεχή αναδιανομή του πλούτου από την 'Αμερική' στην Βρετανία.
Κάθε φορά που οι Βρετανοί ήθελαν να ελέγξουν τεχνητά το τι και πόσο θα παραχθεί στένευαν τις πιστώσεις η/και αύξαναν τους τόκους, και κάθε φορά που ήθελαν πλούτος που είχε παραχθεί στις αποικίες.... ' να μεταφερθεί στις τσέπες των βρετανών εξουσιαστών', αύξαναν τους τόκους. Οι άποικοι είχαν νοιώσει στο πετσί τους την σκληρότητα της Βρετανικής εξουσίας, που όπως κάθε εξουσία εφεύρισκε λογικοφανείς εξηγήσεις και επιστημονικοφανείς θεωρίες «περί χρήματος» ώστε να παρουσιάζεται ως 'μονόδρομος' τόσο η έννοια του χρήματος, όσον και η όλη συγκρότηση του «χρηματοπιστωτικού συστήματος».
Αυτός ο δήθεν ...μονόδρομος....σκληρής φορολογικής λεηλασίας και ενός ελεγχόμενου και κατευθυνόμενου χρηματοπιστωτικού συστήματος είχε σαν σκοπιμότητα την συνεχή εκμετάλλευση και καταλήστευση των αποίκων από τους βρετανούς εξουσιαστές αλλά και σαν πρόθεση και συνέπεια ταυτόχρονα την αναπαραγωγή και διαιώνιση της Βρετανικής εξουσίας στο Νέο Κόσμο.
Οι τόκοι, είναι μια προκατασκευασμένη δομική δυναμική άνισης ανταλλαγής για την εξασφάλιση συνεχούς αναδιανομής του πλούτου από την διάσταση της παραγωγικής δραστηριότητας (όπου παράγεται ο πραγματικός πλούτος και Κεφαλαίο), στον χώρο του Χρηματοοικονομικού Κεφαλαίου ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από εικονικός πλούτος που η εξουσία επιβάλει με εξαναγκασμό 'ωσάν πραγματικό' και με τον οποίο η εξουσία αναδιανέμει προς όφελος της και κατά τις επιθυμίες της τον πραγματικό, με σκοπό την αναπαραγωγή και διαιώνιση της.
Οι τόκοι δεν είναι παρά ένα εργαλείο έλεγχου και λεηλασίας του πραγματικού πλούτου, και είναι «ένα τίμημα που εισπράττεται για το τίποτα» (they take something for nothing) όπως αποδεικνύει εμπεριστατωμένα η βιβλιογραφία της πολιτικής οικονομίας με δημοκρατική φιλοσοφία. Ο εννοιολογικός προσδιορισμός του χρήματος εξαρτάται από την Πολιτική Φιλοσοφία και την πολιτική βούληση που το Χρήμα καλείται να υλοποιήσει. Αν επιδίωξη μιας κοινωνίας είναι η άσκηση Αριστοτέλειας Δημοκρατίας, τότε το Χρήμα είναι μέσο επικοινωνίας για την συνολική κοινωνικοοικονομική δημιουργία. Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό περιεχόμενο το χρήμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χαρτί στο οποίο περιέχονται εντολές και συμφωνίες, και η σημασία και η άξια του αλλά και η δεοντολογία του είναι εκείνη του 'Λόγου Τιμής'. Σ' αυτά τα εννοιολογικά πλαίσια πολιτικής φιλοσοφίας και Αποστόλης, το χρήμα πρέπει να υπάρχει απεριόριστα διαθέσιμο κατά τον ίδιο τρόπο που υπάρχει το οποιοδήποτε χαρτί πάνω στο οποίο μπορούν να καταγραφούν εντολές, συμφωνίες, υποσχέσεις, και πάνω από όλα χωρίς μεγαλύτερο κόστος από αυτό το χαρτί, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η μεγίστη δυνατή 'επικοινωνία' και να στηρίζει και να διασφαλίζει (το χρήμα ως μέσο επικοινωνίας) την δυνατότητα 'μεγιστοποίησης' της συνολικής κοινωνικοοικονομικής δημιουργίας. Αν βέβαια η συνειδητή επιδίωξη είναι η αναπαραγωγή και η διαιώνιση της εξουσίας και η αναπαραγωγή, διαιώνιση και επίταση της Κοινωνικής αδικίας, τότε 'το Χρήμα' είναι εργαλείο «έλεγχου και εξάρτησης» (Power and Control) και του δίνεται η αποστολή του μέτρου και της αποθήκευσης πλούτου και δύναμης, που είναι συμβατό και με το μοντέλο ποσοτικού διαφορισμού που είναι και ο απόλυτα επιδιωκόμενος στόχος της εξουσίας για όλο το φάσμα κάθε υπαρκτού προσδιορισμού μια και ένας τέτοιος προσδιορισμός (ποσοτικός) την αναπαράγει (την εξουσία).
Στη διαχρονική πάλη του καλού με το κακό που είναι η ζωή, με το 'καλό' να εμφανίζεται με την μορφή της Αριστοτέλειας Δημοκρατίας και το 'κακό' με το αποκρουστικό προσωπείο της Εξουσίας, το χρήμα είχε σχεδόν πάντα την λειτουργία του εργαλείου αναπαραγωγής της εξουσίας, (1) με συνέπεια η κλασική βιβλιογραφία (textbook) να 'διδάσκει' και να αναλύει το χρήμα με αυτόν του τον προσδιορισμό δίνοντας έτσι την εσφαλμένη εντύπωση ότι είναι και ο μοναδικός. (2) Είτε η επιδίωξη μιας κοινωνίας έχει επιτευχθεί να είναι η άσκηση δημοκρατίας, είτε σε μια κοινωνία η εξουσία επιδιώκει την αναπαραγωγή της, είναι δεδομένο ότι από τα πρωταρχικά κυριαρχικά δικαιώματα ενός Λαού, είναι και το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος . Δηλαδή η ανεξάρτητη δυνατότητα αυτού του Λαού να συνεννοείται μεταξύ του (μέσω του χρήματος) , χωρίς εξωγενείς έλεγχους και εξαρτήσεις, για την συνολική και συλλογική συνδημιουργία του . Και αυτή η ανεξαρτησία κατοχυρώνεται η δηλώνεται σε όλα τα επίσημα έγγραφα, κείμενα η συνθήκες που αποτελούν ιδρυτική πράξη ενός Κράτους, η διακήρυξη ανεξαρτησίας ενός Λαού, που δεν παραλείπουν να διευκρινίζουν ρητά ότι η ανεξάρτητη αυτή Πολιτεία έχει το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος (έκδοση νομίσματος). Απουσία μιας τέτοιας δυνατότητας, απουσία της δυνατότητας δημιουργίας χρήματος αποτελεί ένα ουσιαστικό οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας, κατά τον ίδιο τρόπο που θα αποτελούσε πολιτικό έλλειμμα δημοκρατίας ο περιορισμός του Λόγου η της καθ οιονδήποτε τρόπο επικοινωνίας και συνεννόησης .
Είναι γνωστό ότι η ίδρυση των ΗΠΑ στηρίχθηκε πρώτα στην διακήρυξη της ανεξαρτησίας (Declaration of Independence) και εν συνεχεία στην Συνταγματική και Νομοθετική κατοχύρωση της αντιπροσώπευσης και της δυνατότητας δημιουργίας χρήματος, εγκαθιδρύοντας μια ανεξάρτητη Χώρα με όλες τις προϋποθέσεις για να μην έχει ούτε πολιτικό ούτε οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας. (3)
Αντίθετα με τις Η.Π.Α., η Ενωμένη Ευρώπη Ιδρύεται με ακριβώς αντίστροφο τρόπο από εκείνο των Η.Π.Α..: Ι) Με την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ κατάργηση της αντιπροσωπευτικότητας του λαού και ΙΙ) Με την κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος. Η Ενωμένη Ευρώπη ιδρύεται σ κ ο π ι μ α μέσα από ένα Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας που κατασκευάζει τεχνητά δομές και δυναμική που θα οξύνουν και θα παγιώσουν οξυμένη την κοινωνική αδικία και ανισότητα σε μη ανατάξιμη κατάσταση και θα αναπαράγουν και θα διαιωνίζουν την Εξουσία .
Η Ύπαρξη και άσκηση Δημοκρατίας σε μια Πολιτεία και σε μια Κοινωνία, πρέπει να αναζητείται στον πολιτισμό που βιώνει, σαν Αλήθεια, σαν έννοια και σαν καθημερινή πρακτική. Δημοκρατία υπάρχει όταν οι Πολίτες (4) έχουν την Ικανότητα ελεύθερης αναζήτησης της Αλήθειας και ολοκλήρωσης του Ιδεατού τους. Δημοκρατία Υπάρχει όταν το 'Είναι' ,είναι προσδιορισμού περιεχομένου, εννοιολογικού προσδιορισμού, σε μια δυναμική που δημιουργεί αξίες, και ο 'διαφορισμός' είναι διαφορισμός εννοιών και περιεχομένου. Δημοκρατία υπάρχει όταν η ζωή είναι πράξη, δηλαδή δράση με περιεχόμενο, κι ακόμα περισσότερο όταν η ζωή είναι πράξη με Κατάθεση Ψυχής, που δικαιώνει τον άνθρωπο μέσα από την Δημιουργία, που διαφορίζει από το 'Μηδέν' και ακόμα περισσότερο από το 'κενό', και κερδίζει την ..Αθανασία. Η Δημοκρατία -αντίθετα με την εξουσιαστική παγίδα της ύπουλης απλοϊκότητας της ισοπέδωσης- αναγνωρίζει, στηρίζει και εκφράζει τον διαφορισμό. Δημοκρατία υπάρχει όταν δεν υπάρχει ισοπέδωση αλλά υψηλός διαφορισμός του κακού από το καλό, του καλού από το καλύτερο και του καλύτερου από το άριστο, αλλά και ταυτόχρονα όταν υπάρχει και η ακλόνητη πίστη και πεποίθηση ότι όλοι οι Πολίτες έχουν την ικανότητα να αριστεύσουν, και όταν η Πολιτεία διαμορφώνει και εξασφαλίζει τους ανάλογους μηχανισμούς για να στηρίξει την εξατομικευμένη προσπάθεια κάθε Ανθρώπου να κατακτήσει το Ιδεατό του μέσα στην συλλογική συνδημιουργία της Αριστοτέλειας Δημοκρατίας του «αποδιδώναι εκάστω τα ίδια». Δημοκρατία υπάρχει όταν στους Ανθρώπους και στο Κοινωνικό σύνολο υπάρχει πίστη ότι αυτό που δεν υπάρχει μπορεί να δημιουργηθεί, ότι το καλύτερο και το άριστο είναι μέσα στο Ανθρώπινο μέτρο. Η Δημοκρατία και η Πολιτιστική ανάταση, συνυπάρχουν και συντίθενται και συνθέτουν μαζί με τις έννοιες της Ελευθερίας, της Αλήθειας και της Αγάπης. Δεν υπάρχει Δημοκρατία όταν ο όποιος προσδιορισμός είναι προσδιορισμός σχήματος, εικόνας, διαδικασίας η δράσης. Ένας τέτοιος προσδιορισμός αναγκαστικά καταλήγει μόνον -και περιοριστικά- σε ποσοτικό διαφορισμό που δεν παράγει αξίες, αλλά είτε είναι το απόλυτο «κενό» εκ προοιμίου λόγω έλλειψης περιεχομένου, είτε παράγει το «Μηδέν» μέσα από την αντίφαση. Ένας τέτοιος περιοριστικός προσδιορισμός στερεί τον άνθρωπο από την ικανότητα ερμηνείας της πράξης, αφαίρεσης και ελεύθερης αναζήτησης της αλήθειας ευνουχίζοντας μη ανατάξιμα την Δημοκρατία. Σε μια τέτοια δυναμική, Δεν υπάρχει Δημοκρατία γιατί η ζωή αναγκαστικά δεν είναι πλέον πράξη, αλλά ένα διαδικασιακό κυνηγητό του χρόνου για να καλυφθεί το 'τίποτα'. Κι ακόμα δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία γιατί χωρίς εννοιολογικούς προσδιορισμούς περιεχομένου η ανθρώπινη δράση (που δεν μπορεί να είναι πράξη) είναι ανίκανη να έχει συνέπεια και αρμονία, και πέρα από την αντιφατικότητα της γίνεται και συγκρουσιακή με συνέπεια την ανάγκη «εξαναγκασμού σε τάξη» πράγμα που εκμεταλλεύεται δεόντως η εξουσία όχι μόνο για να την επιβάλει, αλλά και για να την επιβάλει για την αναπαραγωγή, επίταση και διαιώνισή της.
Μέσα από τον αποκλειστικό και περιοριστικό προσδιορισμό του ποσοτικού διαφορισμού δεν υπάρχει Δημοκρατία. Γιατί μοιραία υπάρχει ισοπέδωση (εννοιών) που πέρα από το «κενό» και το απόλυτο «Μηδέν» που ...εξασφαλίζουν, εξασφαλίζουν και την συνεχή πολιτιστική πτώση αλλά και το μη ανατάξιμο του Ανθρώπου και της κοινωνίας μια και δεν υπάρχει διαφορισμός του κακού από το καλό το καλύτερο και το άριστο. Μοιραία συνέπεια της κακοποίησης της από την εξουσία, μια Κοινωνία με συνεχή αίσθηση ακύρωσης από την αντίφαση, αίσθηση μηδενός, αίσθηση κενού, μια κοινωνία που δεν έχει καμία πίστη και δυνατότητα να διασπάσει τα όρια του υπαρκτού και να δημιουργήσει το ανύπαρκτο κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα, αφού ούτε την δυνατότητα να ξεχωρίσει το κακό, από το καλό το καλύτερο και το άριστο έχει, αλλά και ψυχικά κακοποιημένη (η Κοινωνία) όπως είναι, όχι μόνο δεν έχει το σθένος που είναι απαραίτητο για έναν αγώνα, αλλά -όπως κάθε ψυχολογικά κακοποιημένος/η- είναι εξαρτημένη ψυχολογικά και παρανοϊκά νομίζει ότι είναι ερωτευμένη με τον βασανιστή της την εξουσία, την οποία αποζητά, αναπαράγει και στηρίζει. Η ανυπαρξία Δημοκρατίας και η πολιτιστική πτώση και συνολική κρίση συνυπάρχουν σε μια σωρευτική αποσύνθεση. Το μέτρο της Ύπαρξης -η Μη- Δημοκρατίας, είναι στην ουσία του Πολιτισμού που βιώνουν οι Πολίτες και η Κοινωνία.. Υπάρχει βέβαια και μια συνηθισμένη προσέγγιση για την διαπίστωση της ύπαρξης η μη δημοκρατίας σε μια κοινωνία. Εξετάζεται το αν και κατά πόσον πληρούνται κάποιες τυπικές προϋπόθεσης ύπαρξης Δημοκρατίας με συνηθισμένα κριτήρια, αν υπάρχει διάκριση των εξουσιών (εκτελεστική, δικαστική, Νομοθετική), αν διενεργούνται εκλογές, αν οι εκλογές διεξάγονται ομαλά η με βία και νοθεία (5), κ.α. Όμως μια τέτοια ανάλυση βασισμένη σε ΤΥΠΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ, μπορεί να αποβεί παραπλανητική και για τον πλέον έμπειρο αναλυτή, καθόσον πάντα ο Τύπος, το σχήμα, μπορεί να λάβει περισσότερα του ενός περιεχόμενα, και να έχουμε μια κοινωνία που πληροί όλα τα τυπικά κριτήρια της δημοκρατίας, αλλά στην ουσία αυτά να φαλκιδεύονται κατά τρόπο που εξασφαλίζει στην Εξουσία την στυγνή έκφραση της. Ένας έντιμος και αντικειμενικός αναλυτής θα προσεγγίζει ελευθέρα την Αλήθεια μόνο όταν εξετάζει την ουσιαστική ύπαρξη Δημοκρατίας με κριτήριο την Αριστοτέλεια Πολιτεία του «αποδιδώναι εκάστω τα ιδία» την Πολιτεία στην οποία στους Πολίτες αποδίδονται αυτά τα οποία εκείνοι δικαιούνται-χρειάζονται για να φθάσουν το ιδεατό τους.
Ιδιαίτερα επικίνδυνοι για την Αλήθεια είναι εκείνοι οι Αναλυτές οι οποίοι κακοποιημένοι από το σύστημα ευρίσκονται στην κατάσταση ψυχικής εξάρτησης και παράνοιας τέτοιας ώστε να ερωτεύονται τον βασανιστή τους. Ο κάθε άνθρωπος που έχει περιέλθει σε αυτή την ψυχονευρωτική κατάσταση σαν αποτέλεσμα ψυχικής κακοποίησης και βασανισμού του από το σύστημα, αποδέχεται με ευγνωμοσύνη κάθε αδικία και ταπείνωσή του από το σύστημα το οποίο μάλιστα αντιμετωπίζει όχι μόνο με κατανόηση αλλά και θαυμασμό. Βρίσκει δε κάθε δυνατή δικαιολογία, έστω και εάν είναι εμπαιγμός του εαυτού του, για να στηρίξει τον δήμιο του και να του εκφράσει την υποταγή και τον θαυμασμό του. Άνθρωποι που αποδέχθηκαν την ήττα τους από την εξουσία και την υποταγή τους στο σύστημα γίνονται οι χειρότεροι γενίτσαροι εναντίον εκείνων που αγωνίζονται για ουσιαστική δημοκρατία γιατί αλλιώς θα πρέπει να παραδεχθούν τον εξευτελισμό τους και την λάθος επιλογή που έχουν κάνει.
Τέτοιοι συνήθως ψυχικά κατεσταλμένοι άνθρωποι αναμασούν την ξύλινη γλώσσα των αποκρουστικών επιχειρημάτων στήριξης του συστήματος, αναπαράγοντας την απάτη πλύσης εγκεφάλου που τους έχει γίνει, με όλα τα εργαλεία και τις τεχνικές mind games και manipulation που χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του «το σύστημα». Είναι χρήσιμο να γίνεται αντιληπτό αν μια συγκεκριμένη επιχειρηματολογία εκφράζει μια ελεύθερη προσέγγιση στην αλήθεια, που είναι η ερμηνεία ενός ελευθέρου Ανθρώπου, η αν είναι η έκφραση μιας ψυχικά εξαρτημένης προσωπικότητας.
Ακόμα και από πλευράς Τυπικών Κριτηρίων Η Ευρωπαϊκή Ένωση συγκροτείται με ένα τεράστιο Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας. Είναι ιστορικά η πλέον «παρά φύση» διαδικασία με υποκριτική επίφαση Δημοκρατίας. Η επιλογή μιας χώρας για ένταξη στην ΕΟΚ είτε δεν τέθηκε ποτέ σε δημοψήφισμα στους Λαούς, είτε και όταν ετέθη, δεν εξασφαλίσθηκε ελεύθερο ψήφισμα μια και οι Λαοί βρέθηκαν μπροστά σε εξαναγκασμό αποδοχής με τεχνητά διλήμματα του Τύπου η υποτάσσεστε η πεινάτε, και οπωσδήποτε μπροστά σε προαποφασισμένα και συνειδητά απατηλά υπεσχημένα (για το τι καλό θα φέρει η ένταξη) που στην υλοποίηση τους εμφανίσθηκαν στην πράξη να είναι ακριβώς αντίθετα. Όλες οι σημαντικές κανονιστικές πράξεις που καθορίζουν τα πάντα για τους Λαούς, λαμβάνονται πρωτογενώς από όργανα που δεν έχουν καμία σχέση αντιπροσωπευτικότητας με τους Λαούς. Όλες οι συνθήκες που καθορίζουν σκληρά την μοίρα των Λαών, όπως αυτό το αποκρουστικό Μάαστριχ, έχουν περιεχόμενο καθαρά αυθαίρετο συνταχθέν και συμφωνηθέν ερήμην των Λαών. Οι Εθνικές κυβερνήσεις ούτως η άλλως δεσμεύονται από τις αυθαίρετα συναφθείσες συνθήκες να επικυρώνουν τυπικά και να δίνουν και τυπικά την ισχύ νόμου στα αυθαιρέτως και ερήμην των λαών συμφωνηθέντα. Το ότι τα άτομα που συμφωνούν τα όσα συμφωνούνται είναι αιρετοί άρχοντες των χωρών δεν ικανοποιεί την αρχή της αντιπροσωπευτικότητας γιατί τα όσα αποφασίζονται έχουν ισχύ νόμου, και οι Νόμοι δεν συντάσσονται από Πρωθυπουργούς η υπουργούς αλλά από Εθνικές αντιπροσωπείες. Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ασκούν την αποστολή τους οι εθνικές αντιπροσωπείες δεν ικανοποιεί το κριτήριο της αντιπροσωπευτικότητας, πρώτον γιατί είναι προσυμφωνημένο ότι θα αποδεχθούν και θα δώσουν Νομικό περίβλημα στα αυθαιρέτως προαποφασισθέντα, αλλά και διότι οι βουλευτές ψηφίζουν συντεταγμένοι χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός ρόλος του κοινοβουλίου. Η αντιπροσωπευτικότητα η δεν υπάρχει, η όταν υπάρχει είναι τυπική και κενό γράμμα. Χωρίς να λησμονούμε ότι ουσιαστική Δημοκρατία υπάρχει όταν ασκείται σαν συμμετοχική δημοκρατία και όχι σαν αντιπροσωπευτική δημοκρατία, και ακόμα ότι δεν νοείται Δημοκρατία μια Πολιτεία της οποίας οι πολίτες έχουν την αντίληψη ότι «εμείς εκλέγουμε κάθε 4 χρόνια αυτούς που τον υπόλοιπο χρόνο θα μας λένε τι να κάνουμε» κατά προσφιλέστατη διατύπωση (αμερικανών) φοιτητών.
Όταν η Νομοθετική Συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνεται ουσιαστικά αυθαίρετα σε επίπεδο Λέσχης Εξουσιαστών (Μάαστριχ) η εκτελεστικής εξουσίας (Κομισιόν) , η ύπαρξη Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που συγκροτείται μεν από εκλεγμένους αντιπρόσωπους αλλά δεν νομοθετεί αυτό αλλά οι 'συνθήκες' και η Κομισιόν, και Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που είναι υποχρεωμένο να ασκεί Δικαιοσύνη στη βάση της αυθαίρετα παραγόμενης νομοθεσίας, όχι μόνο μπορούμε να μιλάμε για Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας, αλλά για ουσιαστικά και σκόπιμα παντελή έλλειψη Δημοκρατίας και για την ύπαρξη ενός αυθαίρετου και αυταρχικού εξουσιαστικού καθεστώτος.
Αλλά έστω και αν ακόμα η Ευρωπαϊκή Ένωση πληρούσε κάποια τυπικά κριτήρια Δημοκρατίας, το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΥΓΑΛΕΟ είναι εύκολο να εντοπισθεί τόσο με βάση την μεθοδολογία ουσίας που διατυπώθηκε ενωρίτερα, αλλά ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού εκθαμβωμένου από την τεχνητή κρίση και κακοποίηση αλλά και την περιφρόνηση, και την περιθωριοποίηση των Λαών καθώς σκόπιμα υλοποιείται η προκατασκευασμένη κοινωνικοοικονομική πυραμίδα της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, μέσα από κανονιστικές πράξεις που άλλοτε εμφανίζονται ως αποτέλεσμα πλήρους Δημοκρατικής διαδικασίας, και άλλοτε με την παραδοχή του όντως υπαρκτού Ελλείμματος Δημοκρατίας, αλλά με την καθησυχαστική δήλωση της προοδευτικής βελτίωσης του.
Το επιχείρημα της 'υπόσχεσης προοδευτικής βελτίωσης' δεν είναι παρά μια παγίδα αποδεκτή μόνο από άτομα που έχουν εξαρτημένη ψυχοπαθητική προσωπικότητα με ανάγκη εξάρτησης από τον βιαστή τους. Μόνο κάτι τέτοιο εξηγεί το ότι αποδέχονται με ευγνωμοσύνη την κακοποίηση τους, αναντίρρητα και αυτονόητα το ότι τους δίδεται, και δεν έχουν την ικανότητα να αναζητήσουν ελευθέρα άλλους δρόμους εκτός από τον μονόδρομο του εξουσιασμού που τους «προσφέρεται».
Η κατάρριψη του επιχειρήματος του 'μονόδρομου' αποκαλύπτει την απάτη και την σκοπιμότητα του Δημοκρατικού ελλείμματος, αλλά και το υποβολιμιαίον του επιχειρήματος-υπόσχεσης της σιγά-σιγά βελτίωσης. Όταν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για άμεση πλήρη άσκηση Δημοκρατίας, η σιγά-σιγά βελτίωση και μείωση του Πολιτικού Ελλείμματος Δημοκρατίας, έχει μόνο μια σκοπιμότητα και δη εξουσιαστική. Να κερδηθεί χρόνος από την εξουσία με την υπόσχεση της μελλοντικής εξάλειψης του Ελλείμματος Δημοκρατίας, ώστε μέχρι τότε να παγιωθούν δομές και να δημιουργηθούν πραγματικότητες που θα συγκροτήσουν την από την εξουσία ποθητή οξεία προκατασκευασμένη κοινωνικοοικονομική πυραμίδα μη ανατάξιμα, και ακόμα επί πλέον -τεχνητά αλλά και εμπειρικά- κατοχυρώνουν την επιχειρηματολογία της εξουσίας για την αναπαραγωγή της. πχ μέσα από έλλειμμα δημοκρατίας η εξουσία εξασφαλίζει την άνιση παιδεία ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες κατά τις επιθυμίες της. Όταν μετά από καιρό το έλλειμμα δημοκρατίας θα έχει εξαλειφθεί, θα είναι μη ανατάξιμα ακρωτηριασμένοι και τραυματισμένοι οι άνθρωποι με μόνιμες κοινωνικές, πολιτιστικές και δημιουργικές και επαγγελματικές αναπηρίες πάνω στις οποίες η εξουσία (που τις δημιούργησε) θα στηρίξει το επιχείρημα της ότι Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι η συνειδητή διατήρηση της πυραμίδας που πλέον αποτελείται από τα πραγματικά «ανθρώπους-ναυάγια» που αυτή σκόπιμα δημιούργησε. (6) Αυτή η σκοπιμότητα και μόνο υποκρύπτεται πίσω από το Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Η συγκρότηση της ποθητής από την εξουσία, οξείας Προκατασκευασμένης κοινωνικής ανισότητας και αδικίας, Κοινωνικοοικονομικής πυραμίδας .
Και ενώ με την Αμερικανική ανεξαρτησία, -οι αμερικανοί αποκτούν το κυριαρχικό δικαίωμα να δημιουργούν χρήμα, δηλαδή την ανεξάρτητη δυνατότητα να συνεννοούνται μεταξύ τους (μέσω του χρήματος) χωρίς εξωγενείς έλεγχους και εξαρτήσεις για την συνολική και συλλογική κοινωνικοοικονομική δράση τους, πράγμα που τους επιτρέπει και να μην έχουν περιορισμούς στην συνεννόηση και να μην έχουν περιορισμούς στην όποια δραστηριότητα και συνολική δημιουργία θέλουν να επιλέξουν, ούτε τεχνητά εμπόδια και περιορισμούς στο μέγεθος του τελικού αποτελέσματος που μπορούν να πετύχουν-, με την 'συγκρότηση' της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Λαοί χάνουν την δυνατότητα να δημιουργούν χρήμα. Ταυτόχρονα με την κατάργηση του εκδοτικού προνομίου ενώ το χρήμα που απαιτείτο για συνεννόηση για δράση μπορούσε απλά να δημιουργηθεί, τώρα το ίδιο μέσο συνεννόησης πρέπει να βρεθεί από 'δανεισμό' από Ιδιώτες δανειστές. Οι δανειστές αυτοί εισπράττουν σκληρούς τόκους και είναι σε θέση να προσδιορίζουν το είδος και το μέγεθος της οικονομικής δραστηριότητας των Λαών.
Η κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος, συνοδευόμενη και από την κατάλληλη προπαγανδιστική ερμηνεία της εξουσίας, μετατρέπει το απλά λογιστικό και ουσιαστικά ανύπαρκτο εσωτερικό χρέος σε πραγματικό μέσα από την ιδιωτικοποίηση του, και την ταυτόχρονη συμφωνία (Μάαστριχ) για την μη νομισματικοποίηση του, πράγμα που επιτρέπει στην εξουσία να βρει λογικοφανείς αιτιολογίες και ηθική τάχα βάση, για την ανήθικη εξαναγκαστική αναδιανομή του πλούτου εκ των κάτω προς τα άνω μέσα από συνεχή φορολογική λεηλασία, και τοκογλυφία, χάριν της δήθεν κάλυψης ελλειμμάτων, ανύπαρκτων σε μια πραγματικότητα με εν ενεργεία το κυριαρχικό δικαίωμα της δημιουργίας χρήματος.
Η Ευρώπη κάνει ένα σκληρό πισωγύρισμα στον μεσαίωνα, και «επιτυγχάνει» τις ίδιες συνθήκες Οικονομικού ελλείμματος δημοκρατίας που είχε η Αμερική πριν την ανεξαρτησία της.
Στην ουσία η κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος μεταλλάσσει το χρήμα από μέσο συνεννόησης για δημιουργία σε εργαλείο ελέγχου και εξάρτησης για την αναπαραγωγή της εξουσίας όπως αναλύθηκε ενωρίτερα.. Με την κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος δημιουργίας χρήματος, υπάρχει «τεχνητή» ανεπάρκεια μέσων συνεννόησης για κοινωνικοοικονομική δράση, με συνέπεια άνθρωποι και πόροι να παραμένουν «τεχνητά» ανενεργοί, με συνέπεια μετατόπιση της Οικονομίας από Οικονομία θετικού αποτελέσματος σε οικονομία συνολικής κρίσης. Η δυναμική αυτή μαζί με την άγρια φορολογική λεηλασία, επιτρέπει στην εξουσία να συγκροτήσει την οξείας προκατασκευασμένης ανισότητας και αδικίας κοινωνικοοικονομική πυραμίδα. Αυτή η σκοπιμότητα και μόνο υποκρύπτεται πίσω από το οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τόσο το Πολιτικό, όσο και το Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας στην Ευρώπη υπάρχουν από την πρόθεση και την σκοπιμότητα της εξουσίας να ανακατανείμει τον κόσμο σε μια Πυραμίδα οξύτατης κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής ανισότητας και αδικίας και μάλιστα μη ανατάξιμη ώστε να αναπαράγει, επιτείνει και διαιωνίζει αυτόματα την εξουσία. Είναι δε και το Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας και το Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας μέχρι σήμερα και αναστρέψιμα και ανατάξιμα. Κάτι που πρέπει να γίνει αν η Ευρώπη και γενικότερα η παγκοσμιοποιουμένη κοινωνία θα έχει προσανατολισμό την Πολιτεία της Αριστοτελικής Δικαιοσύνης, και όχι 'παίγνιο' μιας Λέσχης εξουσιαστών σε νέο μεσαίωνα.
Ανδρέας Αθηναίος
καθηγητής Πανεπιστημίων στις ΗΠΑ
Αναλυτής στον τηλεοπτικό δίαυλο "High Channel" κάθε δεύτερη Τετάρτη 23:00μ.μ.
Σημειώσεις:
1. Ο Κευνσιανισμός που εφαρμόσθηκε μεταπολεμικά από την καπιταλιστική πραγματικότητα, αποτελεί την μεγαλύτερη προσέγγιση του χρήματος σε ρόλο άσκησης δημοκρατίας. Ενώ ο προσδιορισμός του χρήματος στα πλαίσια της Νέας Τάξης πραγμάτων, είναι στις μέρες μας το πλέον στυγνό εργαλείο επίτασης της κοινωνικής αδικίας, ανθρώπινης λεηλασίας και βίαιης αναπαραγωγής της εξουσίας.
2. Εννοείται ότι η μονοδιάστατη διδασκαλία και η παρουσίαση του χρήματος με όλα τα χαρακτηριστικά που το βιώνουμε καθημερινά δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της σχεδόν συνεχούς χρήσης του στο συγκεκριμένο αυτό ρόλο από την εξουσία, αλλά οφείλεται και στο γεγονός ότι η εξουσία μέσα από τον έλεγχο της επιστήμης και της παιδείας φροντίζει να διαμορφώνει την σκέψη -και φυσικά και την κοινή γνώμη- έτσι ώστε τα φαινόμενα να αντιμετωπίζονται αποκλειστικά με την εννοιολογική διάσταση που συγκροτεί συμπεριφορές και μονομανίες που αναπαράγουν την εξουσία.
3. Οι 'Αμερικανοί' είχαν εκδώσει δικό τους χρήμα για την χρηματοδότηση διάφορων πολεμικών επιχειρήσεων* πολύ πριν την ανεξαρτησία τους, αλλά χρειάσθηκε να το αποσύρουν μέχρι να συγκροτηθούν σε 'κυρίαρχο Κράτος. *Το γεγονός αυτό αποδεικνύει και εμπειρικά την επικοινωνιακή λειτουργικότητα του 'εκδοτικού προνομίου' και την ιδιοσυστασία του χρήματος σαν μέσου επικοινωνίας για αποτελεσματική δημιουργία και όχι σαν 'αξίας' όπως θέλει να το προβάλει και να το μεταχειρίζεται το 'σύστημα' χάριν της αναπαραγωγής της εξουσίας.
4. Πολίτες και όχι υπήκοοι, συμμέτοχοι στο πολιτικό γίγνεσθαι και όχι οπαδοί
5. Όπως πχ οι δικές μας του 1962
6. και οι μόνοι που δεν το βλέπουν αυτό είναι αυτοί που οι ίδιοι είναι κάπου ναυαγοί...... οι 'τσαρλατανιδιδες'
Η Αμερικανική Επανάσταση 'κλονοποιήθηκε' μέσα από το Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας μέσα από το οποίο η Βρετανία Εξουσίαζε δυναστικά τους άποικους της γεωγραφικής περιοχής που σήμερα αντιλαμβανόμεθα ως Η.Π.Α. Υπήρχε σαφώς ένα Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας καθώς η Διοίκηση των αποίκων γινόταν απ' ευθείας από την Βρετανία και οι άποικοι δεν είχαν καμία εκπροσώπηση στην διακυβέρνηση τους. Το πολιτικό αυτό έλλειμμα δημοκρατίας, δεν ήταν μόνο διαγνώσιμο από την 'τυπική' και πραγματική απουσία αντιπροσώπευσής τους στους Βρετανικούς πολιτικούς μηχανισμούς διακυβέρνησης (τυπικό πολιτικό έλλειμμα δημοκρατίας) αλλά και από την ουσιαστική μεταχείριση τους από το πολιτικό σύστημα το οποίο ηρνείτο 'να τους λάβει υπ'όψιν' η να τους σεβασθεί σαν ισότιμους πολίτες, η να τους αντιμετωπίσει σαν πολίτες με ίσα δικαιώματα, η ακόμα περισσότερο να τους αντιμετωπίσει σαν μια κοινωνία του 'αποδιδώναι εκάστω τα ίδια' (ουσιαστικό κριτήριο ύπαρξης Δημοκρατίας).
Αντίθετα το πολιτικό σύστημα χειριζόταν τους αποίκους αυταρχικά και με μοναδικό γνώμονα την αναπαραγωγή, επίταση και διαιώνιση της εξουσίας της Βρετανίας πάνω στους αποίκους, αλλά και του κατεστημένου της Βρετανικής κοινωνίας. Το πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας ήταν ορατό μέσα από το οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας που εμφανιζόταν τόσο με την μορφή των σκληρών φόρων, όσο και μέσα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που ήταν έτσι οργανωμένο ώστε να ελέγχει πλήρως την κοινωνία των αποίκων και να εξασφαλίζει μια συνεχή αναδιανομή του πλούτου από τις αποικίες προς την Βρετανία, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την διατήρηση του κατεστημένου και της πυραμίδας της εξουσίας.
Και εάν το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αρκετά πολύπλοκο και δυσνόητο στους μη υποψιασμένους για να εντοπισθεί το ότι είναι σκόπιμα σχεδιασμένο για να αναδιανέμει τον πλούτο εκ των κάτω προς τα άνω και να αναπαράγει την κοινωνική αδικία την ανισότητα και την εξουσία, οι σκληροί φόροι που συχνά επέβαλε η Βρετανική Κυριαρχία είχαν πολύ ορατή την αποκλειστικά εισπρακτική τους σκοπιμότητα και την χρήση τους ως εργαλείου αναδιανομής του πλούτου από τις αποικίες προς την Βρετανία και από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους, έτσι ώστε να αναπαράγουν και να διαιωνίζουν την αδικία, την τεχνητή ανισότητα, την εξουσία και τους εξουσιαστές. Έτσι το πρώτο κυρίαρχο επαναστατικό αίτημα ενάντια στο Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας, ήταν «όχι φόροι χωρίς αντιπροσώπευση» (Νo taxation without Represenation).
Ένα αμιγές Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας της κοινωνίας των άποικων ήταν και το ότι δεν είχαν το δικαίωμα να δημιουργούν χρήμα . Η έλλειψη του δικαιώματος δημιουργίας χρήματος (εκδοτικό προνόμιο) στο γεωγραφικό χώρο των αποικιών (Αμερική) είχε σαν συνέπεια την απόλυτη εξάρτηση της οικονομικής δραστηριότητας τους τόσο στο εσωτερικό των αποικιών όσο και στο εμπόριο τους με την Βρετανία, από τους Βρετανούς πιστωτές. Κάθε συναλλαγή στο 'εσωτερικό' της 'Αμερικής' και κάθε συναλλαγή μεταξύ «Αμερικής» και Βρετανίας γινόταν με χρήμα που «δάνειζε» η Βρετανία στους αποίκους με δυσβάστακτα υψηλούς τόκους που επροσδιορίζοντο από τις εκάστοτε προθέσεις των Βρετανών Πιστωτών . Το χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο που εξασφάλιζε την συνεχή αναδιανομή του πλούτου από την 'Αμερική' στην Βρετανία.
Κάθε φορά που οι Βρετανοί ήθελαν να ελέγξουν τεχνητά το τι και πόσο θα παραχθεί στένευαν τις πιστώσεις η/και αύξαναν τους τόκους, και κάθε φορά που ήθελαν πλούτος που είχε παραχθεί στις αποικίες.... ' να μεταφερθεί στις τσέπες των βρετανών εξουσιαστών', αύξαναν τους τόκους. Οι άποικοι είχαν νοιώσει στο πετσί τους την σκληρότητα της Βρετανικής εξουσίας, που όπως κάθε εξουσία εφεύρισκε λογικοφανείς εξηγήσεις και επιστημονικοφανείς θεωρίες «περί χρήματος» ώστε να παρουσιάζεται ως 'μονόδρομος' τόσο η έννοια του χρήματος, όσον και η όλη συγκρότηση του «χρηματοπιστωτικού συστήματος».
Αυτός ο δήθεν ...μονόδρομος....σκληρής φορολογικής λεηλασίας και ενός ελεγχόμενου και κατευθυνόμενου χρηματοπιστωτικού συστήματος είχε σαν σκοπιμότητα την συνεχή εκμετάλλευση και καταλήστευση των αποίκων από τους βρετανούς εξουσιαστές αλλά και σαν πρόθεση και συνέπεια ταυτόχρονα την αναπαραγωγή και διαιώνιση της Βρετανικής εξουσίας στο Νέο Κόσμο.
Οι τόκοι, είναι μια προκατασκευασμένη δομική δυναμική άνισης ανταλλαγής για την εξασφάλιση συνεχούς αναδιανομής του πλούτου από την διάσταση της παραγωγικής δραστηριότητας (όπου παράγεται ο πραγματικός πλούτος και Κεφαλαίο), στον χώρο του Χρηματοοικονομικού Κεφαλαίου ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από εικονικός πλούτος που η εξουσία επιβάλει με εξαναγκασμό 'ωσάν πραγματικό' και με τον οποίο η εξουσία αναδιανέμει προς όφελος της και κατά τις επιθυμίες της τον πραγματικό, με σκοπό την αναπαραγωγή και διαιώνιση της.
Οι τόκοι δεν είναι παρά ένα εργαλείο έλεγχου και λεηλασίας του πραγματικού πλούτου, και είναι «ένα τίμημα που εισπράττεται για το τίποτα» (they take something for nothing) όπως αποδεικνύει εμπεριστατωμένα η βιβλιογραφία της πολιτικής οικονομίας με δημοκρατική φιλοσοφία. Ο εννοιολογικός προσδιορισμός του χρήματος εξαρτάται από την Πολιτική Φιλοσοφία και την πολιτική βούληση που το Χρήμα καλείται να υλοποιήσει. Αν επιδίωξη μιας κοινωνίας είναι η άσκηση Αριστοτέλειας Δημοκρατίας, τότε το Χρήμα είναι μέσο επικοινωνίας για την συνολική κοινωνικοοικονομική δημιουργία. Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό περιεχόμενο το χρήμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χαρτί στο οποίο περιέχονται εντολές και συμφωνίες, και η σημασία και η άξια του αλλά και η δεοντολογία του είναι εκείνη του 'Λόγου Τιμής'. Σ' αυτά τα εννοιολογικά πλαίσια πολιτικής φιλοσοφίας και Αποστόλης, το χρήμα πρέπει να υπάρχει απεριόριστα διαθέσιμο κατά τον ίδιο τρόπο που υπάρχει το οποιοδήποτε χαρτί πάνω στο οποίο μπορούν να καταγραφούν εντολές, συμφωνίες, υποσχέσεις, και πάνω από όλα χωρίς μεγαλύτερο κόστος από αυτό το χαρτί, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η μεγίστη δυνατή 'επικοινωνία' και να στηρίζει και να διασφαλίζει (το χρήμα ως μέσο επικοινωνίας) την δυνατότητα 'μεγιστοποίησης' της συνολικής κοινωνικοοικονομικής δημιουργίας. Αν βέβαια η συνειδητή επιδίωξη είναι η αναπαραγωγή και η διαιώνιση της εξουσίας και η αναπαραγωγή, διαιώνιση και επίταση της Κοινωνικής αδικίας, τότε 'το Χρήμα' είναι εργαλείο «έλεγχου και εξάρτησης» (Power and Control) και του δίνεται η αποστολή του μέτρου και της αποθήκευσης πλούτου και δύναμης, που είναι συμβατό και με το μοντέλο ποσοτικού διαφορισμού που είναι και ο απόλυτα επιδιωκόμενος στόχος της εξουσίας για όλο το φάσμα κάθε υπαρκτού προσδιορισμού μια και ένας τέτοιος προσδιορισμός (ποσοτικός) την αναπαράγει (την εξουσία).
Στη διαχρονική πάλη του καλού με το κακό που είναι η ζωή, με το 'καλό' να εμφανίζεται με την μορφή της Αριστοτέλειας Δημοκρατίας και το 'κακό' με το αποκρουστικό προσωπείο της Εξουσίας, το χρήμα είχε σχεδόν πάντα την λειτουργία του εργαλείου αναπαραγωγής της εξουσίας, (1) με συνέπεια η κλασική βιβλιογραφία (textbook) να 'διδάσκει' και να αναλύει το χρήμα με αυτόν του τον προσδιορισμό δίνοντας έτσι την εσφαλμένη εντύπωση ότι είναι και ο μοναδικός. (2) Είτε η επιδίωξη μιας κοινωνίας έχει επιτευχθεί να είναι η άσκηση δημοκρατίας, είτε σε μια κοινωνία η εξουσία επιδιώκει την αναπαραγωγή της, είναι δεδομένο ότι από τα πρωταρχικά κυριαρχικά δικαιώματα ενός Λαού, είναι και το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος . Δηλαδή η ανεξάρτητη δυνατότητα αυτού του Λαού να συνεννοείται μεταξύ του (μέσω του χρήματος) , χωρίς εξωγενείς έλεγχους και εξαρτήσεις, για την συνολική και συλλογική συνδημιουργία του . Και αυτή η ανεξαρτησία κατοχυρώνεται η δηλώνεται σε όλα τα επίσημα έγγραφα, κείμενα η συνθήκες που αποτελούν ιδρυτική πράξη ενός Κράτους, η διακήρυξη ανεξαρτησίας ενός Λαού, που δεν παραλείπουν να διευκρινίζουν ρητά ότι η ανεξάρτητη αυτή Πολιτεία έχει το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος (έκδοση νομίσματος). Απουσία μιας τέτοιας δυνατότητας, απουσία της δυνατότητας δημιουργίας χρήματος αποτελεί ένα ουσιαστικό οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας, κατά τον ίδιο τρόπο που θα αποτελούσε πολιτικό έλλειμμα δημοκρατίας ο περιορισμός του Λόγου η της καθ οιονδήποτε τρόπο επικοινωνίας και συνεννόησης .
Είναι γνωστό ότι η ίδρυση των ΗΠΑ στηρίχθηκε πρώτα στην διακήρυξη της ανεξαρτησίας (Declaration of Independence) και εν συνεχεία στην Συνταγματική και Νομοθετική κατοχύρωση της αντιπροσώπευσης και της δυνατότητας δημιουργίας χρήματος, εγκαθιδρύοντας μια ανεξάρτητη Χώρα με όλες τις προϋποθέσεις για να μην έχει ούτε πολιτικό ούτε οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας. (3)
Αντίθετα με τις Η.Π.Α., η Ενωμένη Ευρώπη Ιδρύεται με ακριβώς αντίστροφο τρόπο από εκείνο των Η.Π.Α..: Ι) Με την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ κατάργηση της αντιπροσωπευτικότητας του λαού και ΙΙ) Με την κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος. Η Ενωμένη Ευρώπη ιδρύεται σ κ ο π ι μ α μέσα από ένα Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας που κατασκευάζει τεχνητά δομές και δυναμική που θα οξύνουν και θα παγιώσουν οξυμένη την κοινωνική αδικία και ανισότητα σε μη ανατάξιμη κατάσταση και θα αναπαράγουν και θα διαιωνίζουν την Εξουσία .
Η Ύπαρξη και άσκηση Δημοκρατίας σε μια Πολιτεία και σε μια Κοινωνία, πρέπει να αναζητείται στον πολιτισμό που βιώνει, σαν Αλήθεια, σαν έννοια και σαν καθημερινή πρακτική. Δημοκρατία υπάρχει όταν οι Πολίτες (4) έχουν την Ικανότητα ελεύθερης αναζήτησης της Αλήθειας και ολοκλήρωσης του Ιδεατού τους. Δημοκρατία Υπάρχει όταν το 'Είναι' ,είναι προσδιορισμού περιεχομένου, εννοιολογικού προσδιορισμού, σε μια δυναμική που δημιουργεί αξίες, και ο 'διαφορισμός' είναι διαφορισμός εννοιών και περιεχομένου. Δημοκρατία υπάρχει όταν η ζωή είναι πράξη, δηλαδή δράση με περιεχόμενο, κι ακόμα περισσότερο όταν η ζωή είναι πράξη με Κατάθεση Ψυχής, που δικαιώνει τον άνθρωπο μέσα από την Δημιουργία, που διαφορίζει από το 'Μηδέν' και ακόμα περισσότερο από το 'κενό', και κερδίζει την ..Αθανασία. Η Δημοκρατία -αντίθετα με την εξουσιαστική παγίδα της ύπουλης απλοϊκότητας της ισοπέδωσης- αναγνωρίζει, στηρίζει και εκφράζει τον διαφορισμό. Δημοκρατία υπάρχει όταν δεν υπάρχει ισοπέδωση αλλά υψηλός διαφορισμός του κακού από το καλό, του καλού από το καλύτερο και του καλύτερου από το άριστο, αλλά και ταυτόχρονα όταν υπάρχει και η ακλόνητη πίστη και πεποίθηση ότι όλοι οι Πολίτες έχουν την ικανότητα να αριστεύσουν, και όταν η Πολιτεία διαμορφώνει και εξασφαλίζει τους ανάλογους μηχανισμούς για να στηρίξει την εξατομικευμένη προσπάθεια κάθε Ανθρώπου να κατακτήσει το Ιδεατό του μέσα στην συλλογική συνδημιουργία της Αριστοτέλειας Δημοκρατίας του «αποδιδώναι εκάστω τα ίδια». Δημοκρατία υπάρχει όταν στους Ανθρώπους και στο Κοινωνικό σύνολο υπάρχει πίστη ότι αυτό που δεν υπάρχει μπορεί να δημιουργηθεί, ότι το καλύτερο και το άριστο είναι μέσα στο Ανθρώπινο μέτρο. Η Δημοκρατία και η Πολιτιστική ανάταση, συνυπάρχουν και συντίθενται και συνθέτουν μαζί με τις έννοιες της Ελευθερίας, της Αλήθειας και της Αγάπης. Δεν υπάρχει Δημοκρατία όταν ο όποιος προσδιορισμός είναι προσδιορισμός σχήματος, εικόνας, διαδικασίας η δράσης. Ένας τέτοιος προσδιορισμός αναγκαστικά καταλήγει μόνον -και περιοριστικά- σε ποσοτικό διαφορισμό που δεν παράγει αξίες, αλλά είτε είναι το απόλυτο «κενό» εκ προοιμίου λόγω έλλειψης περιεχομένου, είτε παράγει το «Μηδέν» μέσα από την αντίφαση. Ένας τέτοιος περιοριστικός προσδιορισμός στερεί τον άνθρωπο από την ικανότητα ερμηνείας της πράξης, αφαίρεσης και ελεύθερης αναζήτησης της αλήθειας ευνουχίζοντας μη ανατάξιμα την Δημοκρατία. Σε μια τέτοια δυναμική, Δεν υπάρχει Δημοκρατία γιατί η ζωή αναγκαστικά δεν είναι πλέον πράξη, αλλά ένα διαδικασιακό κυνηγητό του χρόνου για να καλυφθεί το 'τίποτα'. Κι ακόμα δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία γιατί χωρίς εννοιολογικούς προσδιορισμούς περιεχομένου η ανθρώπινη δράση (που δεν μπορεί να είναι πράξη) είναι ανίκανη να έχει συνέπεια και αρμονία, και πέρα από την αντιφατικότητα της γίνεται και συγκρουσιακή με συνέπεια την ανάγκη «εξαναγκασμού σε τάξη» πράγμα που εκμεταλλεύεται δεόντως η εξουσία όχι μόνο για να την επιβάλει, αλλά και για να την επιβάλει για την αναπαραγωγή, επίταση και διαιώνισή της.
Μέσα από τον αποκλειστικό και περιοριστικό προσδιορισμό του ποσοτικού διαφορισμού δεν υπάρχει Δημοκρατία. Γιατί μοιραία υπάρχει ισοπέδωση (εννοιών) που πέρα από το «κενό» και το απόλυτο «Μηδέν» που ...εξασφαλίζουν, εξασφαλίζουν και την συνεχή πολιτιστική πτώση αλλά και το μη ανατάξιμο του Ανθρώπου και της κοινωνίας μια και δεν υπάρχει διαφορισμός του κακού από το καλό το καλύτερο και το άριστο. Μοιραία συνέπεια της κακοποίησης της από την εξουσία, μια Κοινωνία με συνεχή αίσθηση ακύρωσης από την αντίφαση, αίσθηση μηδενός, αίσθηση κενού, μια κοινωνία που δεν έχει καμία πίστη και δυνατότητα να διασπάσει τα όρια του υπαρκτού και να δημιουργήσει το ανύπαρκτο κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα, αφού ούτε την δυνατότητα να ξεχωρίσει το κακό, από το καλό το καλύτερο και το άριστο έχει, αλλά και ψυχικά κακοποιημένη (η Κοινωνία) όπως είναι, όχι μόνο δεν έχει το σθένος που είναι απαραίτητο για έναν αγώνα, αλλά -όπως κάθε ψυχολογικά κακοποιημένος/η- είναι εξαρτημένη ψυχολογικά και παρανοϊκά νομίζει ότι είναι ερωτευμένη με τον βασανιστή της την εξουσία, την οποία αποζητά, αναπαράγει και στηρίζει. Η ανυπαρξία Δημοκρατίας και η πολιτιστική πτώση και συνολική κρίση συνυπάρχουν σε μια σωρευτική αποσύνθεση. Το μέτρο της Ύπαρξης -η Μη- Δημοκρατίας, είναι στην ουσία του Πολιτισμού που βιώνουν οι Πολίτες και η Κοινωνία.. Υπάρχει βέβαια και μια συνηθισμένη προσέγγιση για την διαπίστωση της ύπαρξης η μη δημοκρατίας σε μια κοινωνία. Εξετάζεται το αν και κατά πόσον πληρούνται κάποιες τυπικές προϋπόθεσης ύπαρξης Δημοκρατίας με συνηθισμένα κριτήρια, αν υπάρχει διάκριση των εξουσιών (εκτελεστική, δικαστική, Νομοθετική), αν διενεργούνται εκλογές, αν οι εκλογές διεξάγονται ομαλά η με βία και νοθεία (5), κ.α. Όμως μια τέτοια ανάλυση βασισμένη σε ΤΥΠΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ, μπορεί να αποβεί παραπλανητική και για τον πλέον έμπειρο αναλυτή, καθόσον πάντα ο Τύπος, το σχήμα, μπορεί να λάβει περισσότερα του ενός περιεχόμενα, και να έχουμε μια κοινωνία που πληροί όλα τα τυπικά κριτήρια της δημοκρατίας, αλλά στην ουσία αυτά να φαλκιδεύονται κατά τρόπο που εξασφαλίζει στην Εξουσία την στυγνή έκφραση της. Ένας έντιμος και αντικειμενικός αναλυτής θα προσεγγίζει ελευθέρα την Αλήθεια μόνο όταν εξετάζει την ουσιαστική ύπαρξη Δημοκρατίας με κριτήριο την Αριστοτέλεια Πολιτεία του «αποδιδώναι εκάστω τα ιδία» την Πολιτεία στην οποία στους Πολίτες αποδίδονται αυτά τα οποία εκείνοι δικαιούνται-χρειάζονται για να φθάσουν το ιδεατό τους.
Ιδιαίτερα επικίνδυνοι για την Αλήθεια είναι εκείνοι οι Αναλυτές οι οποίοι κακοποιημένοι από το σύστημα ευρίσκονται στην κατάσταση ψυχικής εξάρτησης και παράνοιας τέτοιας ώστε να ερωτεύονται τον βασανιστή τους. Ο κάθε άνθρωπος που έχει περιέλθει σε αυτή την ψυχονευρωτική κατάσταση σαν αποτέλεσμα ψυχικής κακοποίησης και βασανισμού του από το σύστημα, αποδέχεται με ευγνωμοσύνη κάθε αδικία και ταπείνωσή του από το σύστημα το οποίο μάλιστα αντιμετωπίζει όχι μόνο με κατανόηση αλλά και θαυμασμό. Βρίσκει δε κάθε δυνατή δικαιολογία, έστω και εάν είναι εμπαιγμός του εαυτού του, για να στηρίξει τον δήμιο του και να του εκφράσει την υποταγή και τον θαυμασμό του. Άνθρωποι που αποδέχθηκαν την ήττα τους από την εξουσία και την υποταγή τους στο σύστημα γίνονται οι χειρότεροι γενίτσαροι εναντίον εκείνων που αγωνίζονται για ουσιαστική δημοκρατία γιατί αλλιώς θα πρέπει να παραδεχθούν τον εξευτελισμό τους και την λάθος επιλογή που έχουν κάνει.
Τέτοιοι συνήθως ψυχικά κατεσταλμένοι άνθρωποι αναμασούν την ξύλινη γλώσσα των αποκρουστικών επιχειρημάτων στήριξης του συστήματος, αναπαράγοντας την απάτη πλύσης εγκεφάλου που τους έχει γίνει, με όλα τα εργαλεία και τις τεχνικές mind games και manipulation που χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του «το σύστημα». Είναι χρήσιμο να γίνεται αντιληπτό αν μια συγκεκριμένη επιχειρηματολογία εκφράζει μια ελεύθερη προσέγγιση στην αλήθεια, που είναι η ερμηνεία ενός ελευθέρου Ανθρώπου, η αν είναι η έκφραση μιας ψυχικά εξαρτημένης προσωπικότητας.
Ακόμα και από πλευράς Τυπικών Κριτηρίων Η Ευρωπαϊκή Ένωση συγκροτείται με ένα τεράστιο Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας. Είναι ιστορικά η πλέον «παρά φύση» διαδικασία με υποκριτική επίφαση Δημοκρατίας. Η επιλογή μιας χώρας για ένταξη στην ΕΟΚ είτε δεν τέθηκε ποτέ σε δημοψήφισμα στους Λαούς, είτε και όταν ετέθη, δεν εξασφαλίσθηκε ελεύθερο ψήφισμα μια και οι Λαοί βρέθηκαν μπροστά σε εξαναγκασμό αποδοχής με τεχνητά διλήμματα του Τύπου η υποτάσσεστε η πεινάτε, και οπωσδήποτε μπροστά σε προαποφασισμένα και συνειδητά απατηλά υπεσχημένα (για το τι καλό θα φέρει η ένταξη) που στην υλοποίηση τους εμφανίσθηκαν στην πράξη να είναι ακριβώς αντίθετα. Όλες οι σημαντικές κανονιστικές πράξεις που καθορίζουν τα πάντα για τους Λαούς, λαμβάνονται πρωτογενώς από όργανα που δεν έχουν καμία σχέση αντιπροσωπευτικότητας με τους Λαούς. Όλες οι συνθήκες που καθορίζουν σκληρά την μοίρα των Λαών, όπως αυτό το αποκρουστικό Μάαστριχ, έχουν περιεχόμενο καθαρά αυθαίρετο συνταχθέν και συμφωνηθέν ερήμην των Λαών. Οι Εθνικές κυβερνήσεις ούτως η άλλως δεσμεύονται από τις αυθαίρετα συναφθείσες συνθήκες να επικυρώνουν τυπικά και να δίνουν και τυπικά την ισχύ νόμου στα αυθαιρέτως και ερήμην των λαών συμφωνηθέντα. Το ότι τα άτομα που συμφωνούν τα όσα συμφωνούνται είναι αιρετοί άρχοντες των χωρών δεν ικανοποιεί την αρχή της αντιπροσωπευτικότητας γιατί τα όσα αποφασίζονται έχουν ισχύ νόμου, και οι Νόμοι δεν συντάσσονται από Πρωθυπουργούς η υπουργούς αλλά από Εθνικές αντιπροσωπείες. Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ασκούν την αποστολή τους οι εθνικές αντιπροσωπείες δεν ικανοποιεί το κριτήριο της αντιπροσωπευτικότητας, πρώτον γιατί είναι προσυμφωνημένο ότι θα αποδεχθούν και θα δώσουν Νομικό περίβλημα στα αυθαιρέτως προαποφασισθέντα, αλλά και διότι οι βουλευτές ψηφίζουν συντεταγμένοι χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός ρόλος του κοινοβουλίου. Η αντιπροσωπευτικότητα η δεν υπάρχει, η όταν υπάρχει είναι τυπική και κενό γράμμα. Χωρίς να λησμονούμε ότι ουσιαστική Δημοκρατία υπάρχει όταν ασκείται σαν συμμετοχική δημοκρατία και όχι σαν αντιπροσωπευτική δημοκρατία, και ακόμα ότι δεν νοείται Δημοκρατία μια Πολιτεία της οποίας οι πολίτες έχουν την αντίληψη ότι «εμείς εκλέγουμε κάθε 4 χρόνια αυτούς που τον υπόλοιπο χρόνο θα μας λένε τι να κάνουμε» κατά προσφιλέστατη διατύπωση (αμερικανών) φοιτητών.
Όταν η Νομοθετική Συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνεται ουσιαστικά αυθαίρετα σε επίπεδο Λέσχης Εξουσιαστών (Μάαστριχ) η εκτελεστικής εξουσίας (Κομισιόν) , η ύπαρξη Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που συγκροτείται μεν από εκλεγμένους αντιπρόσωπους αλλά δεν νομοθετεί αυτό αλλά οι 'συνθήκες' και η Κομισιόν, και Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που είναι υποχρεωμένο να ασκεί Δικαιοσύνη στη βάση της αυθαίρετα παραγόμενης νομοθεσίας, όχι μόνο μπορούμε να μιλάμε για Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας, αλλά για ουσιαστικά και σκόπιμα παντελή έλλειψη Δημοκρατίας και για την ύπαρξη ενός αυθαίρετου και αυταρχικού εξουσιαστικού καθεστώτος.
Αλλά έστω και αν ακόμα η Ευρωπαϊκή Ένωση πληρούσε κάποια τυπικά κριτήρια Δημοκρατίας, το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΥΓΑΛΕΟ είναι εύκολο να εντοπισθεί τόσο με βάση την μεθοδολογία ουσίας που διατυπώθηκε ενωρίτερα, αλλά ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού εκθαμβωμένου από την τεχνητή κρίση και κακοποίηση αλλά και την περιφρόνηση, και την περιθωριοποίηση των Λαών καθώς σκόπιμα υλοποιείται η προκατασκευασμένη κοινωνικοοικονομική πυραμίδα της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, μέσα από κανονιστικές πράξεις που άλλοτε εμφανίζονται ως αποτέλεσμα πλήρους Δημοκρατικής διαδικασίας, και άλλοτε με την παραδοχή του όντως υπαρκτού Ελλείμματος Δημοκρατίας, αλλά με την καθησυχαστική δήλωση της προοδευτικής βελτίωσης του.
Το επιχείρημα της 'υπόσχεσης προοδευτικής βελτίωσης' δεν είναι παρά μια παγίδα αποδεκτή μόνο από άτομα που έχουν εξαρτημένη ψυχοπαθητική προσωπικότητα με ανάγκη εξάρτησης από τον βιαστή τους. Μόνο κάτι τέτοιο εξηγεί το ότι αποδέχονται με ευγνωμοσύνη την κακοποίηση τους, αναντίρρητα και αυτονόητα το ότι τους δίδεται, και δεν έχουν την ικανότητα να αναζητήσουν ελευθέρα άλλους δρόμους εκτός από τον μονόδρομο του εξουσιασμού που τους «προσφέρεται».
Η κατάρριψη του επιχειρήματος του 'μονόδρομου' αποκαλύπτει την απάτη και την σκοπιμότητα του Δημοκρατικού ελλείμματος, αλλά και το υποβολιμιαίον του επιχειρήματος-υπόσχεσης της σιγά-σιγά βελτίωσης. Όταν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για άμεση πλήρη άσκηση Δημοκρατίας, η σιγά-σιγά βελτίωση και μείωση του Πολιτικού Ελλείμματος Δημοκρατίας, έχει μόνο μια σκοπιμότητα και δη εξουσιαστική. Να κερδηθεί χρόνος από την εξουσία με την υπόσχεση της μελλοντικής εξάλειψης του Ελλείμματος Δημοκρατίας, ώστε μέχρι τότε να παγιωθούν δομές και να δημιουργηθούν πραγματικότητες που θα συγκροτήσουν την από την εξουσία ποθητή οξεία προκατασκευασμένη κοινωνικοοικονομική πυραμίδα μη ανατάξιμα, και ακόμα επί πλέον -τεχνητά αλλά και εμπειρικά- κατοχυρώνουν την επιχειρηματολογία της εξουσίας για την αναπαραγωγή της. πχ μέσα από έλλειμμα δημοκρατίας η εξουσία εξασφαλίζει την άνιση παιδεία ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες κατά τις επιθυμίες της. Όταν μετά από καιρό το έλλειμμα δημοκρατίας θα έχει εξαλειφθεί, θα είναι μη ανατάξιμα ακρωτηριασμένοι και τραυματισμένοι οι άνθρωποι με μόνιμες κοινωνικές, πολιτιστικές και δημιουργικές και επαγγελματικές αναπηρίες πάνω στις οποίες η εξουσία (που τις δημιούργησε) θα στηρίξει το επιχείρημα της ότι Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι η συνειδητή διατήρηση της πυραμίδας που πλέον αποτελείται από τα πραγματικά «ανθρώπους-ναυάγια» που αυτή σκόπιμα δημιούργησε. (6) Αυτή η σκοπιμότητα και μόνο υποκρύπτεται πίσω από το Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Η συγκρότηση της ποθητής από την εξουσία, οξείας Προκατασκευασμένης κοινωνικής ανισότητας και αδικίας, Κοινωνικοοικονομικής πυραμίδας .
Και ενώ με την Αμερικανική ανεξαρτησία, -οι αμερικανοί αποκτούν το κυριαρχικό δικαίωμα να δημιουργούν χρήμα, δηλαδή την ανεξάρτητη δυνατότητα να συνεννοούνται μεταξύ τους (μέσω του χρήματος) χωρίς εξωγενείς έλεγχους και εξαρτήσεις για την συνολική και συλλογική κοινωνικοοικονομική δράση τους, πράγμα που τους επιτρέπει και να μην έχουν περιορισμούς στην συνεννόηση και να μην έχουν περιορισμούς στην όποια δραστηριότητα και συνολική δημιουργία θέλουν να επιλέξουν, ούτε τεχνητά εμπόδια και περιορισμούς στο μέγεθος του τελικού αποτελέσματος που μπορούν να πετύχουν-, με την 'συγκρότηση' της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Λαοί χάνουν την δυνατότητα να δημιουργούν χρήμα. Ταυτόχρονα με την κατάργηση του εκδοτικού προνομίου ενώ το χρήμα που απαιτείτο για συνεννόηση για δράση μπορούσε απλά να δημιουργηθεί, τώρα το ίδιο μέσο συνεννόησης πρέπει να βρεθεί από 'δανεισμό' από Ιδιώτες δανειστές. Οι δανειστές αυτοί εισπράττουν σκληρούς τόκους και είναι σε θέση να προσδιορίζουν το είδος και το μέγεθος της οικονομικής δραστηριότητας των Λαών.
Η κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος, συνοδευόμενη και από την κατάλληλη προπαγανδιστική ερμηνεία της εξουσίας, μετατρέπει το απλά λογιστικό και ουσιαστικά ανύπαρκτο εσωτερικό χρέος σε πραγματικό μέσα από την ιδιωτικοποίηση του, και την ταυτόχρονη συμφωνία (Μάαστριχ) για την μη νομισματικοποίηση του, πράγμα που επιτρέπει στην εξουσία να βρει λογικοφανείς αιτιολογίες και ηθική τάχα βάση, για την ανήθικη εξαναγκαστική αναδιανομή του πλούτου εκ των κάτω προς τα άνω μέσα από συνεχή φορολογική λεηλασία, και τοκογλυφία, χάριν της δήθεν κάλυψης ελλειμμάτων, ανύπαρκτων σε μια πραγματικότητα με εν ενεργεία το κυριαρχικό δικαίωμα της δημιουργίας χρήματος.
Η Ευρώπη κάνει ένα σκληρό πισωγύρισμα στον μεσαίωνα, και «επιτυγχάνει» τις ίδιες συνθήκες Οικονομικού ελλείμματος δημοκρατίας που είχε η Αμερική πριν την ανεξαρτησία της.
Στην ουσία η κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος μεταλλάσσει το χρήμα από μέσο συνεννόησης για δημιουργία σε εργαλείο ελέγχου και εξάρτησης για την αναπαραγωγή της εξουσίας όπως αναλύθηκε ενωρίτερα.. Με την κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος δημιουργίας χρήματος, υπάρχει «τεχνητή» ανεπάρκεια μέσων συνεννόησης για κοινωνικοοικονομική δράση, με συνέπεια άνθρωποι και πόροι να παραμένουν «τεχνητά» ανενεργοί, με συνέπεια μετατόπιση της Οικονομίας από Οικονομία θετικού αποτελέσματος σε οικονομία συνολικής κρίσης. Η δυναμική αυτή μαζί με την άγρια φορολογική λεηλασία, επιτρέπει στην εξουσία να συγκροτήσει την οξείας προκατασκευασμένης ανισότητας και αδικίας κοινωνικοοικονομική πυραμίδα. Αυτή η σκοπιμότητα και μόνο υποκρύπτεται πίσω από το οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τόσο το Πολιτικό, όσο και το Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας στην Ευρώπη υπάρχουν από την πρόθεση και την σκοπιμότητα της εξουσίας να ανακατανείμει τον κόσμο σε μια Πυραμίδα οξύτατης κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής ανισότητας και αδικίας και μάλιστα μη ανατάξιμη ώστε να αναπαράγει, επιτείνει και διαιωνίζει αυτόματα την εξουσία. Είναι δε και το Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας και το Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας μέχρι σήμερα και αναστρέψιμα και ανατάξιμα. Κάτι που πρέπει να γίνει αν η Ευρώπη και γενικότερα η παγκοσμιοποιουμένη κοινωνία θα έχει προσανατολισμό την Πολιτεία της Αριστοτελικής Δικαιοσύνης, και όχι 'παίγνιο' μιας Λέσχης εξουσιαστών σε νέο μεσαίωνα.
Ανδρέας Αθηναίος
καθηγητής Πανεπιστημίων στις ΗΠΑ
Αναλυτής στον τηλεοπτικό δίαυλο "High Channel" κάθε δεύτερη Τετάρτη 23:00μ.μ.
Σημειώσεις:
1. Ο Κευνσιανισμός που εφαρμόσθηκε μεταπολεμικά από την καπιταλιστική πραγματικότητα, αποτελεί την μεγαλύτερη προσέγγιση του χρήματος σε ρόλο άσκησης δημοκρατίας. Ενώ ο προσδιορισμός του χρήματος στα πλαίσια της Νέας Τάξης πραγμάτων, είναι στις μέρες μας το πλέον στυγνό εργαλείο επίτασης της κοινωνικής αδικίας, ανθρώπινης λεηλασίας και βίαιης αναπαραγωγής της εξουσίας.
2. Εννοείται ότι η μονοδιάστατη διδασκαλία και η παρουσίαση του χρήματος με όλα τα χαρακτηριστικά που το βιώνουμε καθημερινά δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της σχεδόν συνεχούς χρήσης του στο συγκεκριμένο αυτό ρόλο από την εξουσία, αλλά οφείλεται και στο γεγονός ότι η εξουσία μέσα από τον έλεγχο της επιστήμης και της παιδείας φροντίζει να διαμορφώνει την σκέψη -και φυσικά και την κοινή γνώμη- έτσι ώστε τα φαινόμενα να αντιμετωπίζονται αποκλειστικά με την εννοιολογική διάσταση που συγκροτεί συμπεριφορές και μονομανίες που αναπαράγουν την εξουσία.
3. Οι 'Αμερικανοί' είχαν εκδώσει δικό τους χρήμα για την χρηματοδότηση διάφορων πολεμικών επιχειρήσεων* πολύ πριν την ανεξαρτησία τους, αλλά χρειάσθηκε να το αποσύρουν μέχρι να συγκροτηθούν σε 'κυρίαρχο Κράτος. *Το γεγονός αυτό αποδεικνύει και εμπειρικά την επικοινωνιακή λειτουργικότητα του 'εκδοτικού προνομίου' και την ιδιοσυστασία του χρήματος σαν μέσου επικοινωνίας για αποτελεσματική δημιουργία και όχι σαν 'αξίας' όπως θέλει να το προβάλει και να το μεταχειρίζεται το 'σύστημα' χάριν της αναπαραγωγής της εξουσίας.
4. Πολίτες και όχι υπήκοοι, συμμέτοχοι στο πολιτικό γίγνεσθαι και όχι οπαδοί
5. Όπως πχ οι δικές μας του 1962
6. και οι μόνοι που δεν το βλέπουν αυτό είναι αυτοί που οι ίδιοι είναι κάπου ναυαγοί...... οι 'τσαρλατανιδιδες'
