Μήνυμα απελπισίας έστειλε ανήλικη στον πατέρα της. Εκείνος ειδοποίησε την αστυνομία και ο ευσυνείδητος αστυνομικός τον εισαγγελέα. Αστυνομία και εισαγγελέας πήραν τηλέφωνο την εταιρία κινητής τηλεφωνίας να διαπιστώσει από ποια περιοχή εστάλη το μήνυμα και η εταιρία απαίτησε γραπτό αίτημα με σφραγίδες. Η «γραφειοκρατική» δήθεν νοοτροπία στοίχισε στην κακοποίηση της ανήλικης. Αλλά ποιος θα θορυβηθεί; Εδώ μας είχαν εξαγγείλει με τυμπανοκρουσίες ότι η Βόνταφον παρακολουθούσε το τηλέφωνο του πρωθυπουργού και δεν άνοιξε μύτη. Μόνο ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης είχε πει στη Βουλή, πως «αν ήταν πρωθυπουργός θα είχε απελάσει τον Αμερικανό πρέσβη». Ελπίζουμε να το θυμηθεί και να το κάνει μόλις αναλάβει. Και για να θυμηθούμε τι είχε πει κάποτε αγανακτισμένος κάποιος παλιότερος πρωθυπουργός: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;». Βρε μπας και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα αν και έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από τότε που τέθηκε το ερώτημα; Ίσως για τους κυβερνώντες δεν υπάρχει πρόβλημα, επειδή το γνωρίζουν και υπακούουν κατά γράμμα στα κελεύσματά τους. Εμείς όλοι οι άλλοι όμως; Επάνω που υπήρχαν σκέψεις να γιορτάσουν τα είκοσι χρόνια από τον θρίαμβο του καπιταλισμού, ήρθε η αναπάντεχη (;) παγκόσμια οικονομική κρίση. Τι παγκόσμια δηλαδή. Τον δρόμο έδειξαν κάποιες σπουδαιοφανείς αμερικανικές «πολυεθνικές» που χωρίς να διαβλέπουν ότι δεν φτάνει η παγκόσμια κυριαρχία, η ανεξέλεγκτη εκτύπωση δολαρίων, οι μαζικές απολύσεις, η ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος (θυμήσου ΕΝRΟΝ), έπρεπε να μετακυληστεί η ανικανότητα διαχείρισης του συστήματος ως ντόμινο, παγκοσμίως. Μάζεψαν όσα μάζεψαν από τον ομοσπονδιακό κορβανά –καπιταλισμός με εθνικοσοσιαλιστικές φιοριτούρες- και έδειξαν το δρόμο πως το μεγάλο κεφάλαιο θα ενισχυθεί από το τραπεζικό κεφάλαιο και εκείνο με τη σειρά του από όλους τους επενδυτές. Μια πυραμίδα που θύμισε έντονα το παιχνίδι του χρηματιστηρίου και όλα εκείνα που παραπέμπουν στον καπιταλιστικό τζόγο. Α, να μην το ξεχάσω, αν δεν θέλετε να παρακολουθήσετε σαδομαζοχιστικά στο ΣΚΑΙ, υπάρχει και η διαφήμιση του χαρτοπαίγνιου –πόκερ στο Μεγκα. Επειδή η οικονομία που βιώνουμε είναι τζόγος, δομημένα ή γαμημένα ομόλογα δηλαδή, καλό θα είναι να μάθουμε πως παίζουν επιστημονικά οι μεγάλοι τζογαδόροι. Επειδή αν δεν τζογάρεις όλα αυτά που σου περισσεύουν από τους μισθούς και τις συντάξεις εσύ μικρο-μεσαίε πως θα επενδύσεις; Τι, θα μου πείτε. Τον μισθό που πλήρωσαν οι Αμερικανοί πολίτες στα «χρυσά αγόρια» της AIG για παράδειγμα. Τσέπωσε το δάνειο η εταιρία, και το έδωσε σε μπόνους στα καλόπαιδά της. Αλλά η κρίση, κρίση. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα που μας δίνουν οι ΗΠΑ ως Μέκκα του Καπιταλισμού; Καταναλώνετε κι έτσι θα σωθούμε. Τι λέει η Μέρκελ, που έχει γνωρίσει τι θα πει και κοινωνικό κράτος, μια και χρόνια είχε ζήσει στην Ανατολική Γερμανία; Εγγυημένες θέσεις εργασίας. Ανάμεσα ένας ωκεανός. Και κάποια «αμερικανάκια», που ξέχασαν πως κάθονται στο ίδιο έδρανο κάποιων Ευρωπαίων οραματιστών. Έτσι ο Σαρκοζί, επανέφερε τη Γαλλία στις στρατιωτικές δομές του ΝΑΤΟ. Δικαιολογία; «Για αν συμμετέχει στις αποφάσεις». Ποιες αποφάσεις; Αν θα στείλει και η Γαλλία στρατεύματα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ η στον επόμενο στόχο των ΗΠΑ; Αν λειτουργούσε το ΝΑΤΟ με δημοκρατικούς θεσμούς, τότε δεν θα ίσχυε το αμερικανικό βέτο πως στρατιωτικός αρχηγός θα είναι πάντα Αμερικανός στρατηγός. Πάρτε οι Ευρωπαίοι τον γενικό γραμματέα. Τον διεκπεραιωτή δηλαδή. Ποιο παράδειγμα μας δίνουν οι Αμερικάνοι; Αυτό που έχει προκαλέσει ρίγη σε όσους καταλαβαίνουν, μια και στα Μέσα του συρμού το αστυνομικό δελτίο είναι πάντα πρώτο θέμα. Κι ας κόπτονται –δήθεν- τι συμβαίνει αλλού. Ξεσηκώθηκε λοιπόν, η διανόηση εναντίον του διεθνούς αμερικανικού ασφαλιστικού κολοσσού AIG όταν από την τεράστια αυτή εταιρία ανακοινώθηκε ότι πλέον του μισού ποσού των αμερικάνων φορολογούμενων που της δόθηκε ως ενίσχυση, (κάπου 90 δισεκατομμύρια δολάρια) σπαταλήθηκε για να πληρωθούν οι επενδύσεις στην Goldman Sachs, την Deutche Bank, την Societe Generale και την Barclays. Χώρια τα 165 εκατομμύρια που δόθηκαν υπό μορφή «μπόνους» σε μεγαλοστελέχη της εταιρίας. Παρόλο που θεωρητικά δεν συνέβη κάτι παράνομο, γεγονός είναι πως η μεταφορά των χρημάτων σε άλλες τράπεζες προκαλούν ερωτηματικά αν και πόσο απαραίτητο ήταν το μέτρο, που έσπευσαν να μιμηθούν και στην Ευρώπη προς όφελος πάντα του μεγάλου κεφαλαίου και των Τραπεζών. Αλλού πάνε τα δισεκατομμύρια –δηλαδή- και αλλού μόλις 100 άντε 200 ευρώ. Σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα, έχουμε διδαχθεί πως οι αγορές, έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Τίποτα πιο «φυσικό» δηλαδή, από αυτό που συμβαίνει τώρα. Μόνο που κάποιοι έχουν τον τρόπο και το μεγαλοποιούν προς ίδιον όφελος. Τι θέλω να πω: Πριν ένα χρόνο μας είχαν μουρλάνει πως το πετράλαιο θα φτάσει να πουλιέται προς 200 δολάρια το βαρέλι. Το φτάσανε λίγο πιο κάτω από τα 150 $, κι ύστερα το κατρακύλησαν κάτω από 40$ για ν’ αρχίσουν να ανεβάζουν πάλι λίγο – λίγο την τιμή του. Έτσι και τώρα. Τα παπαγαλάκια των κερδοσκόπων μας έχουν πάρει τα μυαλά διατυμπανίζοντας ότι τέτοια κρίση δεν έχει ματαδεί η ανθρωπότητα. Και παίρνουν μέτρα, σε βάρος ποιών; Της μεγάλης μάζας των εργαζόμενων. (Απόδειξη πως τα μεγαλοστελέχη δεν στερήθηκαν τα μπόνους, ενώ οι εργάτες των εργοστασίων της κάποτε κραταιής αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας απολύθηκαν… Τι μηνύματα είναι όλα αυτά; Πως κάποιοι επωφελούνται προσπαθώντας να πείσουν πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Μόνο που πόσο άνισα πληρώνουμε τα λάθη κάποιων περισπούδαστων οικονομολόγων που παίρνουν νόμπελ οικονομίας για να μας εξηγούν πως «τα πράγματα ήταν αναπότρεπτα». Αν ήσασταν μάγκας κύριε Κρούγκμαν, να τα προλαβαίνατε (εννοώ εσείς κι όμοιοί σας) να μην συμβούν όλα τούτα τα δεινά. Εκτός κι αν συμπεριλαμβάνεστε στα παπαγαλάκια. Αλλιώς από κατοπινές αναλύσεις μπορούν κι οι δευτεροετείς φοιτητές.
Κώστας Μπετινάκης
http//www.styx.gr
Σάββατο 21 Μαρτίου 2009
Αναζητώντας τον "μέντορα" των σύγχρονων ευρωπαίων ηγετών...
Τα κράτη ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό
Το άρωμα του Μάρτη μυρίζει Μάη. Δεν βλέπει κανείς κάθε μέρα διαδηλώσεις στη Γουόλ Στριτ.
Σε εκείνα τα μέρη, ο Μπαράκ Ομπάμα μοιάζει να κατεβαίνει από το τρένο στο οποίο επιμένουν να επιβαίνουν οι Ευρωπαίοι. Εκτός από τις τράπεζες επενδύει και στα σχολεία και στην Υγεία για να αποφύγει μια κοινωνική αναταραχή.
Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ κρατάει κλειστά τα θησαυροφυλάκιά του, στερώντας το χρήμα από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Η εμμονή του είναι τόση, που ανάγκασε τον οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν να πει: «Αναρωτιέμαι τι καιρό άραγε να κάνει στον πλανήτη που ζει».
Η κίνηση του Ομπάμα είναι ευπρόσδεκτη σε μια χώρα που, από τα χρόνια του Ρίγκαν, είχε αφήσει τους πλούσιους να πλουτίζουν επαίσχυντα, ενώ ολοένα και περισσότεροι γίνονταν οι φτωχοί.
Αν όμως ο Ομπάμα εγκαταλείψει τελικά το ταλαιπωρημένο τρένο του νεοφιλελευθερισμού, τότε οι μόνοι που θα απομείνουν να τρέχουν με αυτό προς το άγνωστο θα είναι οι Ευρωπαίοι.
Γιατί η κυβέρνηση των Βρυξελλών παραμένει πιστή στον νεοφιλελευθερισμό, μολονότι παντού στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις αισθάνονται τους κοινωνικούς κραδασμούς που προκαλεί η εφαρμογή του. Οι ανισότητες βαθαίνουν. Και σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης σε 31 χώρες μέλη του, η Βρετανία, η Γερμανία και η Ιταλία, μαζί με τις ΗΠΑ, είναι από τις χώρες με τις μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες (όπως και η Ελλάδα).
Μέχρι το 2007, γράφει ο Ζαν-Κλοντ Πεκλέ στην ελβετική εφημερίδα «Le Τemps», οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονταν ανεκτές και οι ευρωπαϊκές χώρες παραδίδονταν στο αγγλοσαξονικό δόγμα της «αξιοκρατίας» (όποιος αξίζει πραγματικά, θα βρει τον δρόμο του). «Όταν οι αγορές λειτουργούν κανονικά, οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονται ευκολότερα αποδεκτές», παρατηρεί ο οικονομολόγος Ρέτο Φέλμι. «Από τα κέρδη των πλουσίων ελπίζουν οφέλη όλοι. Όμως, οι οικονομολόγοι ασχολούνταν περισσότερο με το κόστος αναδιανομής του εισοδήματος παρά με το κόστος των ανισοτήτων».
Ώσπου ήρθε η κρίση και αποκάλυψε όλη την κενότητα της αγγλοσαξονικής «αξιοκρατίας». Μονομιάς, η νομιμότητα των εισοδηματικών ανισοτήτων κατέρρευσε, καθώς οι απλοί πολίτες ανακάλυπταν ξαφνικά πως ήταν οι πιο ευάλωτοι της κοινωνικής πυραμίδας.
«Οι άνθρωποι βλέπουν τα κράτη να ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό», λέει ο Χουάν Σομαβία, διευθυντής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Το παράδοξο είναι πως η συζήτηση για τις εισοδηματικές ανισότητες ξανανοίγει σε μια περίοδο που η πτώση των χρηματιστηρίων τις έχει μειώσει, όχι επειδή οι φτωχοί βγήκαν κερδισμένοι, αλλά επειδή, σύμφωνα με το περιοδικό «Φορμπς», οι πλούσιοι έχασαν σε αυτά το ένα τρίτο των περιουσιών τους.
Όταν βέβαια ένας πλούσιος χάνει το 30% της περιουσίας του, το πολύ πολύ να περιορίσει τις διακοπές του στο Άσπεν. Όταν όμως ένας χρεωμένος μισθωτός χάνει το 10% από τον μισθό του, καταλήγει κατευθείαν στην κοινωνική πρόνοια. Γι΄ αυτό λένε πως από εδώ και πέρα κάθε μήνας θα έχει άρωμα από Μάη.
Ρούσσος Βρανάς
"ΤΑ ΝΕΑ" 20.3.2009
Το άρωμα του Μάρτη μυρίζει Μάη. Δεν βλέπει κανείς κάθε μέρα διαδηλώσεις στη Γουόλ Στριτ.
Σε εκείνα τα μέρη, ο Μπαράκ Ομπάμα μοιάζει να κατεβαίνει από το τρένο στο οποίο επιμένουν να επιβαίνουν οι Ευρωπαίοι. Εκτός από τις τράπεζες επενδύει και στα σχολεία και στην Υγεία για να αποφύγει μια κοινωνική αναταραχή.
Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ κρατάει κλειστά τα θησαυροφυλάκιά του, στερώντας το χρήμα από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Η εμμονή του είναι τόση, που ανάγκασε τον οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν να πει: «Αναρωτιέμαι τι καιρό άραγε να κάνει στον πλανήτη που ζει».
Η κίνηση του Ομπάμα είναι ευπρόσδεκτη σε μια χώρα που, από τα χρόνια του Ρίγκαν, είχε αφήσει τους πλούσιους να πλουτίζουν επαίσχυντα, ενώ ολοένα και περισσότεροι γίνονταν οι φτωχοί.
Αν όμως ο Ομπάμα εγκαταλείψει τελικά το ταλαιπωρημένο τρένο του νεοφιλελευθερισμού, τότε οι μόνοι που θα απομείνουν να τρέχουν με αυτό προς το άγνωστο θα είναι οι Ευρωπαίοι.
Γιατί η κυβέρνηση των Βρυξελλών παραμένει πιστή στον νεοφιλελευθερισμό, μολονότι παντού στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις αισθάνονται τους κοινωνικούς κραδασμούς που προκαλεί η εφαρμογή του. Οι ανισότητες βαθαίνουν. Και σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης σε 31 χώρες μέλη του, η Βρετανία, η Γερμανία και η Ιταλία, μαζί με τις ΗΠΑ, είναι από τις χώρες με τις μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες (όπως και η Ελλάδα).
Μέχρι το 2007, γράφει ο Ζαν-Κλοντ Πεκλέ στην ελβετική εφημερίδα «Le Τemps», οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονταν ανεκτές και οι ευρωπαϊκές χώρες παραδίδονταν στο αγγλοσαξονικό δόγμα της «αξιοκρατίας» (όποιος αξίζει πραγματικά, θα βρει τον δρόμο του). «Όταν οι αγορές λειτουργούν κανονικά, οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονται ευκολότερα αποδεκτές», παρατηρεί ο οικονομολόγος Ρέτο Φέλμι. «Από τα κέρδη των πλουσίων ελπίζουν οφέλη όλοι. Όμως, οι οικονομολόγοι ασχολούνταν περισσότερο με το κόστος αναδιανομής του εισοδήματος παρά με το κόστος των ανισοτήτων».
Ώσπου ήρθε η κρίση και αποκάλυψε όλη την κενότητα της αγγλοσαξονικής «αξιοκρατίας». Μονομιάς, η νομιμότητα των εισοδηματικών ανισοτήτων κατέρρευσε, καθώς οι απλοί πολίτες ανακάλυπταν ξαφνικά πως ήταν οι πιο ευάλωτοι της κοινωνικής πυραμίδας.
«Οι άνθρωποι βλέπουν τα κράτη να ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό», λέει ο Χουάν Σομαβία, διευθυντής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Το παράδοξο είναι πως η συζήτηση για τις εισοδηματικές ανισότητες ξανανοίγει σε μια περίοδο που η πτώση των χρηματιστηρίων τις έχει μειώσει, όχι επειδή οι φτωχοί βγήκαν κερδισμένοι, αλλά επειδή, σύμφωνα με το περιοδικό «Φορμπς», οι πλούσιοι έχασαν σε αυτά το ένα τρίτο των περιουσιών τους.
Όταν βέβαια ένας πλούσιος χάνει το 30% της περιουσίας του, το πολύ πολύ να περιορίσει τις διακοπές του στο Άσπεν. Όταν όμως ένας χρεωμένος μισθωτός χάνει το 10% από τον μισθό του, καταλήγει κατευθείαν στην κοινωνική πρόνοια. Γι΄ αυτό λένε πως από εδώ και πέρα κάθε μήνας θα έχει άρωμα από Μάη.
Ρούσσος Βρανάς
"ΤΑ ΝΕΑ" 20.3.2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
