Αναζητώντας τον "μέντορα" των σύγχρονων ευρωπαίων ηγετών...

Τα κράτη ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό
Το άρωμα του Μάρτη μυρίζει Μάη. Δεν βλέπει κανείς κάθε μέρα διαδηλώσεις στη Γουόλ Στριτ.
Σε εκείνα τα μέρη, ο Μπαράκ Ομπάμα μοιάζει να κατεβαίνει από το τρένο στο οποίο επιμένουν να επιβαίνουν οι Ευρωπαίοι. Εκτός από τις τράπεζες επενδύει και στα σχολεία και στην Υγεία για να αποφύγει μια κοινωνική αναταραχή.
Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ κρατάει κλειστά τα θησαυροφυλάκιά του, στερώντας το χρήμα από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Η εμμονή του είναι τόση, που ανάγκασε τον οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν να πει: «Αναρωτιέμαι τι καιρό άραγε να κάνει στον πλανήτη που ζει».
Η κίνηση του Ομπάμα είναι ευπρόσδεκτη σε μια χώρα που, από τα χρόνια του Ρίγκαν, είχε αφήσει τους πλούσιους να πλουτίζουν επαίσχυντα, ενώ ολοένα και περισσότεροι γίνονταν οι φτωχοί.
Αν όμως ο Ομπάμα εγκαταλείψει τελικά το ταλαιπωρημένο τρένο του νεοφιλελευθερισμού, τότε οι μόνοι που θα απομείνουν να τρέχουν με αυτό προς το άγνωστο θα είναι οι Ευρωπαίοι.
Γιατί η κυβέρνηση των Βρυξελλών παραμένει πιστή στον νεοφιλελευθερισμό, μολονότι παντού στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις αισθάνονται τους κοινωνικούς κραδασμούς που προκαλεί η εφαρμογή του. Οι ανισότητες βαθαίνουν. Και σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης σε 31 χώρες μέλη του, η Βρετανία, η Γερμανία και η Ιταλία, μαζί με τις ΗΠΑ, είναι από τις χώρες με τις μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες (όπως και η Ελλάδα).
Μέχρι το 2007, γράφει ο Ζαν-Κλοντ Πεκλέ στην ελβετική εφημερίδα «Le Τemps», οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονταν ανεκτές και οι ευρωπαϊκές χώρες παραδίδονταν στο αγγλοσαξονικό δόγμα της «αξιοκρατίας» (όποιος αξίζει πραγματικά, θα βρει τον δρόμο του). «Όταν οι αγορές λειτουργούν κανονικά, οι εισοδηματικές ανισότητες γίνονται ευκολότερα αποδεκτές», παρατηρεί ο οικονομολόγος Ρέτο Φέλμι. «Από τα κέρδη των πλουσίων ελπίζουν οφέλη όλοι. Όμως, οι οικονομολόγοι ασχολούνταν περισσότερο με το κόστος αναδιανομής του εισοδήματος παρά με το κόστος των ανισοτήτων».
Ώσπου ήρθε η κρίση και αποκάλυψε όλη την κενότητα της αγγλοσαξονικής «αξιοκρατίας». Μονομιάς, η νομιμότητα των εισοδηματικών ανισοτήτων κατέρρευσε, καθώς οι απλοί πολίτες ανακάλυπταν ξαφνικά πως ήταν οι πιο ευάλωτοι της κοινωνικής πυραμίδας.
«Οι άνθρωποι βλέπουν τα κράτη να ξοδεύουν δισεκατομμύρια για τις τράπεζες και ψίχουλα για τον λαό», λέει ο Χουάν Σομαβία, διευθυντής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Το παράδοξο είναι πως η συζήτηση για τις εισοδηματικές ανισότητες ξανανοίγει σε μια περίοδο που η πτώση των χρηματιστηρίων τις έχει μειώσει, όχι επειδή οι φτωχοί βγήκαν κερδισμένοι, αλλά επειδή, σύμφωνα με το περιοδικό «Φορμπς», οι πλούσιοι έχασαν σε αυτά το ένα τρίτο των περιουσιών τους.
Όταν βέβαια ένας πλούσιος χάνει το 30% της περιουσίας του, το πολύ πολύ να περιορίσει τις διακοπές του στο Άσπεν. Όταν όμως ένας χρεωμένος μισθωτός χάνει το 10% από τον μισθό του, καταλήγει κατευθείαν στην κοινωνική πρόνοια. Γι΄ αυτό λένε πως από εδώ και πέρα κάθε μήνας θα έχει άρωμα από Μάη.
Ρούσσος Βρανάς
"ΤΑ ΝΕΑ" 20.3.2009