Η προφανέστερη μα και πιο δύσκολη αλήθεια σχετικά με τις
συντροφικές σχέσεις που φαίνεται να ξεχνάμε ξανά και ξανά είναι ότι εγώ και εσύ
ακόμα και αν είμαστε χρόνια μαζί, ακόμα και αν έχουμε παιδιά, ακόμα και αν
έχουμε καταφέρει να χτίσουμε έναν κοινό κώδικα κατανόησης ο ένας για τον άλλον
ή έναν κώδικα επικοινωνίας, παραμένουμε πάντα δύο εντελώς διαφορετικοί
άνθρωποι.
Δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι που έχουν συνεπώς μια διαφορετική
αντίληψη για το τι σημαίνει αγάπη, για το πως δείχνουμε ή παίρνουμε αγάπη ο
ένας από τον άλλον! Στο δικό μου μυαλό υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος χάρτης
της αγάπης με συγκεκριμένη πορεία, συγκεκριμένες συντεταγμένες και συγκεκριμένα
ναρκοπέδια! Έχω έναν πολύ συγκεκριμένο χάρτη που μάλλον δε θα στο δείξω ποτέ!
Όπως άλλωστε θα κάνεις και εσύ με το δικό σου πολύ συγκεκριμένο χάρτη! Γιατί
και οι δύο μας φανταζόμαστε ότι έχουμε το ίδιο. Και για να γίνω πιο σαφής εγώ
πιστεύω ότι έχεις έναν ίδιο με το δικό μου και εσύ πιστεύεις οτι εγώ έχω έναν
ίδιο σαν το δικό σου. Λες και είμαστε ίδιοι αλλά όπως είπαμε πιο πριν δεν
είμαστε ίδιοι είμαστε διαφορετικοί!
Και έτσι με αυτήν την πλάνη, κάθε φορά που εσύ
αποτυγχάνεις να διαβάσεις το δικό μου εσωτερικό χάρτη της αγάπης εγώ
απογοητεύομαι που δε μπορείς να με βρεις. Και Πως θα μπορούσες άλλωστε αφού εσύ
ακολουθείς το δικό σου χάρτη της αγάπης. Και πολύ συχνά εγώ απαιτώ να ξέρεις
και να ακολουθείς το δικό μου χάρτη χωρίς καν να σου έχω μιλήσει για αυτόν,
χωρίς καν να σου έχω δώσει ένα αντίγραφο! Και το ίδιο ισχύει και για σένα.
Και
πληγωνόμαστε και οι δύο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Και ανάμεσα σε μένα και σένα
απλώνεται μια απόσταση διαφορετικών συντεταγμένων. Συναντιόμαστε και οι δύο με
την εσφαλμένη ελπίδα ότι ο τωρινός σημαντικός για μας άλλος μπορεί και θα
εκπληρώσει τη βαθιά, ασυνείδητη επιθυμία για μια τέτοια συγχώνευση, όπου εσύ ο
σημαντικός για μένα άλλος θα μπορείς να καταλαβαίνεις και φροντίζεις όλες μου
τις συναισθηματικές ανάγκες, χωρίς εγώ καν να τις επικοινωνήσω.
Σαν εσύ να
μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων τι υπάρχει μέσα μου, σαν εγώ και εσύ να
είμαστε ένα, όπως ίσως κάποτε υπήρξε ένα βρέφος με τη μητέρα του. Και ξεχνώ
όπως άλλωστε ξεχνάς και εσύ ότι δεν είμαστε ένα, είμαστε διαφορετικοί. Και
συνεπώς η αγάπη, η αόριστη, η ιδεατή ποτέ δε φτάνει!
Γιατί προτού αφεθώ στο
συναρπαστικό μα και επικίνδυνο χορό της αγάπης, προτού πάρω την αγάπη σου ή σου
δώσω τη δική μου χρειάζεται να σου μάθω την αγάπη μου και να μου μάθεις τη δική
σου. Και ίσως αντί να περιμένω μαγικά να καταλάβεις, ίσως να σου εξηγήσω. Και
ίσως αντί να περιμένω μαγικά να δώσεις, ίσως να ζητήσω και αν δε πάρω αυτό που
θέλω, ίσως τότε να πάρω αυτό που δίνεις και να είμαι καλά με αυτό γνωρίζοντας
ότι είναι ο δικός σου τρόπος να αγαπάς.
Και έτσι να βρεθούμε κάπου στη μέση και γιατί όχι να
ενώσουμε τους χάρτες μας! Και έτσι στο μαγικό ταξίδι μας εγώ θα κρατάω το δικό
σου χάρτη και εσύ θα κρατάς το δικό μου διασφαλίζοντας πως δε πρόκειται να
χαθούμε ποτέ!
Σοφία Γιουρούκου
