Αισθάνθηκα μετά το σοκ της θλίψης από το γεγονός του χαμού των δύο παλικαριών την ανάγκη να γράψω κάτι, να αλαφρώσω..
Δύο παιδιά, γεμάτα ζωή, ομορφιά, με γαλήνη αλλά και ικμάδα στο βλέμμα τους…
Είναι λίγα χρόνια τώρα που παρατηρώ στους δρόμους της Αθήνας νέα παιδιά, γύρω στα 20 με 25 να περιπολούν με τις μηχανές τους σε τετράδες. Άλλοτε πάλι τους βλέπω «ξεπεζεμένους», να στέκονται στα πεζοδρόμια στις γωνίες, ανάμεσά τους και κοπέλες, ζωηρά βλέμματα χαμόγελα, κάποια πειράγματα. Και τα πρόσωπά τους… κατά ένα περίεργο τρόπο οικεία, θα μπορούσαν να’ ναι παιδιά μας, ανίψια μας, παιδιά των φίλων μας, γειτονόπουλα που δίνουν ξεχωριστό τόνο στις ομοιόμορφες πολυκατοικίες, της γειτονιάς μας. Χάρμα οφθαλμών.
Με τη φωτιά να καίει μέσα τους, ρίχτηκαν στο κατόπι των ληστών. Με πείσμα, αίσθηση τους καθήκοντος, και νεανικό ενθουσιασμό έτρεξαν ξωπίσω τους. Εκείνοι αδίστακτοι, έστησαν καρτέρι, θυμίζοντάς μας στυγνούς επαγγελματίες – δολοφόνους αμερικάνικων ταινιών. Μόνο που τούτη τη φορά δεν επρόκειτο για ταινία αλλά για ζωντανό δρώμενο.
Αποφεύγω συνειδητά να προσεγγίσω τον πόνο της μάνας και του πατέρα, των αδελφιών και των αγαπημένων που εντελώς αναπάντεχα τους έχασαν από τη ζωή τους. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να νοηθεί τέτοιος πόνος. Συνειρμικά ανακαλώ τα λόγια του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης κ. Σκουλαρίκη (δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή), γύρω στα μέσα της δεκαετία του ’80 που παραδεχόταν ότι οι αστυνομικοί δεν εκπαιδεύονται όπως πρέπει. Και ήταν και ο ίδιος προϊστάμενος της αρμόδιας κρατικής αρχής…
Και ξάφνου μου έρχονται στη θύμηση εικόνες των άλλων παιδιών, που μετείχαν λέει σε κάποιους «πυρήνες» τρομοκρατών… Ήταν ένα άλλο σοκ εκείνων των ημερών, όχι πολύ πίσω χρονικά… Κοίταζα και ξανακοίταζα τότε τις φωτογραφίες εκείνων των παιδιών. Παιδιά της διπλανής πόρτας. Όχι, εκείνα δεν έχασαν τη ζωή τους, έχουν όμως μαύρο μέλλον μπροστά τους. Τι το κοινό; Οι εξίσου πολύ οικείες φυσιογνωμίες, σε αντίστοιχες ηλικίες με τα παιδιά που χάθηκαν χτες… Ακόμη πιο φριχτή σκέψη κλονίζει το νου μου… Θα μπορούσε άραγε να αντάμωναν οι μεν με τους δε, εκείνοι που «παίζουν» τον αστυνομικό κει εκείνοι που «παίζουν» τον επαναστάτη! Ναι, ομολογώ, δεν ξέρω τις συνιστώσες της εμπλοκής τους στην παρανομία, ίσως η δικαστική συνδρομή μας φωτίσει στο μέλλον. Άραγε ποιοί επιτήδειοι ινστρούχτορες, με τι πειθώ και μεθοδολογία «εκπαίδευσης» και εξοικείωσης τα έμπλεξαν στα γρανάζια δήθεν επαναστατικών επιλογών και ύστερα ίσως τα παρέδωσαν σε στιγμές σκοπιμότητας στη δικαιοσύνη.
Και η επίσημη Πολιτεία, αποσαθρώνει και γκρεμίζει το όποιο υφιστάμενο σύστημα Παιδείας. Συνωστίζει τους μαθητές σε ανύπαρκτες αίθουσες σχολείων, ανέχεται ή και στηρίζει την αποδόμηση της εθνικής συνείδησης μέσα στα κείμενα των εκπαιδευτικών συγγραμμάτων.
Πλησιάζει η ώρα των αδούλωτων να μιλήσουν;
Δύο παιδιά, γεμάτα ζωή, ομορφιά, με γαλήνη αλλά και ικμάδα στο βλέμμα τους…
Είναι λίγα χρόνια τώρα που παρατηρώ στους δρόμους της Αθήνας νέα παιδιά, γύρω στα 20 με 25 να περιπολούν με τις μηχανές τους σε τετράδες. Άλλοτε πάλι τους βλέπω «ξεπεζεμένους», να στέκονται στα πεζοδρόμια στις γωνίες, ανάμεσά τους και κοπέλες, ζωηρά βλέμματα χαμόγελα, κάποια πειράγματα. Και τα πρόσωπά τους… κατά ένα περίεργο τρόπο οικεία, θα μπορούσαν να’ ναι παιδιά μας, ανίψια μας, παιδιά των φίλων μας, γειτονόπουλα που δίνουν ξεχωριστό τόνο στις ομοιόμορφες πολυκατοικίες, της γειτονιάς μας. Χάρμα οφθαλμών.
Με τη φωτιά να καίει μέσα τους, ρίχτηκαν στο κατόπι των ληστών. Με πείσμα, αίσθηση τους καθήκοντος, και νεανικό ενθουσιασμό έτρεξαν ξωπίσω τους. Εκείνοι αδίστακτοι, έστησαν καρτέρι, θυμίζοντάς μας στυγνούς επαγγελματίες – δολοφόνους αμερικάνικων ταινιών. Μόνο που τούτη τη φορά δεν επρόκειτο για ταινία αλλά για ζωντανό δρώμενο.
Αποφεύγω συνειδητά να προσεγγίσω τον πόνο της μάνας και του πατέρα, των αδελφιών και των αγαπημένων που εντελώς αναπάντεχα τους έχασαν από τη ζωή τους. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να νοηθεί τέτοιος πόνος. Συνειρμικά ανακαλώ τα λόγια του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης κ. Σκουλαρίκη (δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή), γύρω στα μέσα της δεκαετία του ’80 που παραδεχόταν ότι οι αστυνομικοί δεν εκπαιδεύονται όπως πρέπει. Και ήταν και ο ίδιος προϊστάμενος της αρμόδιας κρατικής αρχής…
Και ξάφνου μου έρχονται στη θύμηση εικόνες των άλλων παιδιών, που μετείχαν λέει σε κάποιους «πυρήνες» τρομοκρατών… Ήταν ένα άλλο σοκ εκείνων των ημερών, όχι πολύ πίσω χρονικά… Κοίταζα και ξανακοίταζα τότε τις φωτογραφίες εκείνων των παιδιών. Παιδιά της διπλανής πόρτας. Όχι, εκείνα δεν έχασαν τη ζωή τους, έχουν όμως μαύρο μέλλον μπροστά τους. Τι το κοινό; Οι εξίσου πολύ οικείες φυσιογνωμίες, σε αντίστοιχες ηλικίες με τα παιδιά που χάθηκαν χτες… Ακόμη πιο φριχτή σκέψη κλονίζει το νου μου… Θα μπορούσε άραγε να αντάμωναν οι μεν με τους δε, εκείνοι που «παίζουν» τον αστυνομικό κει εκείνοι που «παίζουν» τον επαναστάτη! Ναι, ομολογώ, δεν ξέρω τις συνιστώσες της εμπλοκής τους στην παρανομία, ίσως η δικαστική συνδρομή μας φωτίσει στο μέλλον. Άραγε ποιοί επιτήδειοι ινστρούχτορες, με τι πειθώ και μεθοδολογία «εκπαίδευσης» και εξοικείωσης τα έμπλεξαν στα γρανάζια δήθεν επαναστατικών επιλογών και ύστερα ίσως τα παρέδωσαν σε στιγμές σκοπιμότητας στη δικαιοσύνη.
Και η επίσημη Πολιτεία, αποσαθρώνει και γκρεμίζει το όποιο υφιστάμενο σύστημα Παιδείας. Συνωστίζει τους μαθητές σε ανύπαρκτες αίθουσες σχολείων, ανέχεται ή και στηρίζει την αποδόμηση της εθνικής συνείδησης μέσα στα κείμενα των εκπαιδευτικών συγγραμμάτων.
Πλησιάζει η ώρα των αδούλωτων να μιλήσουν;
