Η Νέα Τάξη και τα όργανά της, πρώτα εκβιάζουν τους λαούς προκειμένου να εγκρίνουν τις επιλογές της και μετά χρησιμοποιεί τις "εγκεκριμένες" επιλογές για να τις στρέψει σε βάρος τους:
Η συμφωνία που επιτεύχθηκε στην άτυπη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στη Λισαβόνα, για τη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», αποτελεί έναν πολιτικό συμβιβασμό των κρατών - μελών της ΕΕ.
Οι αντιθέσεις τους όμως, που αφορούν κυρίως στο ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στις εξελίξεις που διαμορφώνονται, παραμένουν ανοιχτές και εκφράζονται ανάγλυφα στο κείμενο των Δηλώσεων, που προσαρτάται στη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», και βέβαια δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.
Η μετονομασία της Συνθήκης από «Συνταγματική» σε «Μεταρρυθμιστική» μοναδικό στόχο έχει να παρακάμψει την υποχρέωση της διαδικασίας του δημοψηφίσματος, που απαιτείται από τη συνταγματική τάξη κάποιων κρατών για να επικυρωθεί διεθνής συνθήκη με συνταγματικό χαρακτήρα.
Η προσπάθεια να επαναφέρουν από το παράθυρο, με τέτοιου είδους νομικά «τερτίπια», το «ευρωσύνταγμα», περιφρονώντας προκλητικά τη θέληση των λαών, αποκαλύπτει την υποκρισία των διακηρύξεων της ΕΕ περί δήθεν σεβασμού «της δημοκρατίας και της βούλησης των Ευρωπαίων πολιτών». Εμβάθυνση των αντιδραστικών χαρακτηριστικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπορούμε να πούμε ότι συνολικά σε σχέση με την προηγούμενη συμφωνία του 2004 για το «ευρωσύνταγμα», φαίνεται ένας σκεπτικισμός σε σχέση με την ταχύτητα της πολιτικής ενοποίησης του οικοδομήματος της ΕΕ, γι' αυτό βλέπουμε κάποιες υποχωρήσεις κυρίως σε ζητήματα συμβολικού χαρακτήρα, παραμένει όμως ακέραιη και ανέπαφη η ουσία του, που είναι η παραπέρα εμβάθυνση των αντιδραστικών χαρακτηριστικών της ΕΕ στο σύνολό της. Με την ευρωσυνθήκη, όπως και με το «ευρωσύνταγμα»:
Οι αντιθέσεις τους όμως, που αφορούν κυρίως στο ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στις εξελίξεις που διαμορφώνονται, παραμένουν ανοιχτές και εκφράζονται ανάγλυφα στο κείμενο των Δηλώσεων, που προσαρτάται στη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», και βέβαια δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.
Η μετονομασία της Συνθήκης από «Συνταγματική» σε «Μεταρρυθμιστική» μοναδικό στόχο έχει να παρακάμψει την υποχρέωση της διαδικασίας του δημοψηφίσματος, που απαιτείται από τη συνταγματική τάξη κάποιων κρατών για να επικυρωθεί διεθνής συνθήκη με συνταγματικό χαρακτήρα.
Η προσπάθεια να επαναφέρουν από το παράθυρο, με τέτοιου είδους νομικά «τερτίπια», το «ευρωσύνταγμα», περιφρονώντας προκλητικά τη θέληση των λαών, αποκαλύπτει την υποκρισία των διακηρύξεων της ΕΕ περί δήθεν σεβασμού «της δημοκρατίας και της βούλησης των Ευρωπαίων πολιτών». Εμβάθυνση των αντιδραστικών χαρακτηριστικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μπορούμε να πούμε ότι συνολικά σε σχέση με την προηγούμενη συμφωνία του 2004 για το «ευρωσύνταγμα», φαίνεται ένας σκεπτικισμός σε σχέση με την ταχύτητα της πολιτικής ενοποίησης του οικοδομήματος της ΕΕ, γι' αυτό βλέπουμε κάποιες υποχωρήσεις κυρίως σε ζητήματα συμβολικού χαρακτήρα, παραμένει όμως ακέραιη και ανέπαφη η ουσία του, που είναι η παραπέρα εμβάθυνση των αντιδραστικών χαρακτηριστικών της ΕΕ στο σύνολό της. Με την ευρωσυνθήκη, όπως και με το «ευρωσύνταγμα»:
1. Εντείνεται η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, αφού θεσμοθετείται το δικαίωμά της να επεμβαίνει πολιτικά και στρατιωτικά σ' ολόκληρο τον κόσμο με δυνάμεις ταχείας αντίδρασης, είτε στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», είτε στο όνομα της πρόληψης και διαχείρισης κρίσεων ή ανθρωπιστικών αποστολών. Ταυτόχρονα, εισάγεται και θεσμοθετείται ο μηχανισμός της μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας. Σύμφωνα με το μηχανισμό αυτό, μία ομάδα κρατών - μελών της ΕΕ (που θα αποτελείται βέβαια από τις ισχυρότερες χώρες της Ένωσης) μπορεί να συνιστά μόνιμη στρατιωτική συνεργασία που θα ακολουθεί κοινή εξοπλιστική πολιτική, θα εναρμονίζει τις στρατιωτικές ανάγκες «με τη διάθεση από κοινού... των αμυντικών τους μέσων και δυνατοτήτων» και «μέτρα για την ενίσχυση της διαθεσιμότητας, της διαλειτουργικότητας, της ευελιξίας και της δυνατότητας ανάπτυξης των δυνάμεών τους». Αυτό σημαίνει ότι δημιουργείται μία μόνιμη ομάδα στρατιωτικών δυνάμεων ταχείας αντίδρασης, έτοιμη να επέμβει στρατιωτικά σε κάθε χώρα του πλανήτη, όποτε κρίνει ότι εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης, ακόμη και παρά την αντίθεση κάποιων κυβερνήσεων των κρατών - μελών της ΕΕ.
2. Η Ε.Ε υιοθετεί για τον εαυτό της το δόγμα των ΗΠΑ περί «προληπτικού πολέμου». Αποδεικνύεται έτσι πόσο σαθρά είναι τα επιχειρήματα των πολιτικών απολογητών της ΕΕ ότι μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο στη δήθεν βάρβαρη πολιτική των ΗΠΑ. Αυτό που επιδιώκει η ΕΕ είναι να δυναμώσει τη θέση της στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ, ακολουθώντας την ίδια εγκληματική πολιτική σε βάρος των λαών.
3. Με τη «ρήτρα αλληλεγγύης» κατοχυρώνει το δικαίωμα της ΕΕ να παρεμβαίνει στρατιωτικά και πολιτικά στις εσωτερικές εξελίξεις ακόμη και των κρατών - μελών της και μάλιστα χωρίς καν αίτημά τους, με πρόσχημα την «καταπολέμηση τρομοκρατικών απειλών και της τρομοκρατίας».
4. Περιορίζει ακόμη περισσότερο την εθνική κυριαρχία των κρατών - μελών απονέμοντας πλέον αρμοδιότητες στην ΕΕ σχεδόν στο σύνολο των τομέων άσκησης πολιτικής ενός κράτους, ακόμη και σε τομείς, όπως, η κοινωνική ασφάλεια και προστασία των εργαζομένων που μετακινούνται στο εσωτερικό της ΕΕ, η ενέργεια, το Διάστημα, ο τουρισμός, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός.
Κατοχυρώνει την υπεροχή του κοινοτικού απέναντι στα εθνικά δίκαια των κρατών - μελών, χρησιμοποιώντας το «κόλπο» της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, το οποίο, με το μανδύα ενός δήθεν «ανεξάρτητου δικαστικού οργανισμού», θα επιβάλλει το κοινοτικό δίκαιο, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα άσκησης κυρίαρχης εθνικής πολιτικής από τα κράτη - μέλη και τα Κοινοβούλιά τους.
Οι υποστηρικτές της αντιτάσσουν το επιχείρημα ότι με την ευρωσυνθήκη - «ευρωσύνταγμα» ενισχύεται ο ρόλος των εθνικών Κοινοβουλίων, αφού αποκτούν το δικαίωμα να ελέγχουν εάν η νομοθεσία της ΕΕ σέβεται τη λεγόμενη αρχή της επικουρικότητας, δηλαδή το αποκλειστικό δικαίωμα των κρατών - μελών να νομοθετούν αυτά και όχι η ΕΕ σε κάποιους τομείς. Το πρώτο που πρέπει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι αυτοί οι τομείς της αποκλειστικής εθνικής αρμοδιότητας γίνονται πλέον ελάχιστοι. Το δεύτερο είναι ότι το «δικαίωμα» αυτό δεν μπορεί να το ασκήσει κάθε εθνικό Κοινοβούλιο που θεωρεί ότι θίγεται η δική του νομοθετική αρμοδιότητα, αλλά μόνο αν συγκεντρώνεται αριθμός 9 τουλάχιστον Κοινοβουλίων, ισάριθμων κρατών - μελών της Ένωσης. Και το σπουδαιότερο: Ακόμη και αν συγκεντρωθεί ο αριθμός αυτός τα όργανα της Ένωσης δεν έχουν καμία απολύτως υποχρέωση να λάβουν υπόψη τους τη γνώμη των Κοινοβουλίων. Μοναδική τους υποχρέωση είναι να απαντήσουν αιτιολογημένα γιατί διαφωνούν με τη θέση των εθνικών Κοινοβουλίων και τίποτε παραπάνω. Είναι φανερό ότι ο δήθεν αυξημένος ρόλος των εθνικών Κοινοβουλίων δεν είναι παρά διακοσμητικός, στάχτη στα μάτια των λαών για να δεχτούν τον δραστικό περιορισμό, της εθνικής κυριαρχίας των χωρών - μελών της ΕΕ.
Κατοχυρώνει την υπεροχή του κοινοτικού απέναντι στα εθνικά δίκαια των κρατών - μελών, χρησιμοποιώντας το «κόλπο» της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, το οποίο, με το μανδύα ενός δήθεν «ανεξάρτητου δικαστικού οργανισμού», θα επιβάλλει το κοινοτικό δίκαιο, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα άσκησης κυρίαρχης εθνικής πολιτικής από τα κράτη - μέλη και τα Κοινοβούλιά τους.
Οι υποστηρικτές της αντιτάσσουν το επιχείρημα ότι με την ευρωσυνθήκη - «ευρωσύνταγμα» ενισχύεται ο ρόλος των εθνικών Κοινοβουλίων, αφού αποκτούν το δικαίωμα να ελέγχουν εάν η νομοθεσία της ΕΕ σέβεται τη λεγόμενη αρχή της επικουρικότητας, δηλαδή το αποκλειστικό δικαίωμα των κρατών - μελών να νομοθετούν αυτά και όχι η ΕΕ σε κάποιους τομείς. Το πρώτο που πρέπει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι αυτοί οι τομείς της αποκλειστικής εθνικής αρμοδιότητας γίνονται πλέον ελάχιστοι. Το δεύτερο είναι ότι το «δικαίωμα» αυτό δεν μπορεί να το ασκήσει κάθε εθνικό Κοινοβούλιο που θεωρεί ότι θίγεται η δική του νομοθετική αρμοδιότητα, αλλά μόνο αν συγκεντρώνεται αριθμός 9 τουλάχιστον Κοινοβουλίων, ισάριθμων κρατών - μελών της Ένωσης. Και το σπουδαιότερο: Ακόμη και αν συγκεντρωθεί ο αριθμός αυτός τα όργανα της Ένωσης δεν έχουν καμία απολύτως υποχρέωση να λάβουν υπόψη τους τη γνώμη των Κοινοβουλίων. Μοναδική τους υποχρέωση είναι να απαντήσουν αιτιολογημένα γιατί διαφωνούν με τη θέση των εθνικών Κοινοβουλίων και τίποτε παραπάνω. Είναι φανερό ότι ο δήθεν αυξημένος ρόλος των εθνικών Κοινοβουλίων δεν είναι παρά διακοσμητικός, στάχτη στα μάτια των λαών για να δεχτούν τον δραστικό περιορισμό, της εθνικής κυριαρχίας των χωρών - μελών της ΕΕ.
5. Καταργεί, προς όφελος των ισχυρών χωρών, το δικαίωμα του βέτο στο σύνολο των αποφάσεων της ΕΕ, ιδιαίτερα στους τομείς της αστυνομικής και δικαστικής συνεργασίας στις ποινικές υποθέσεις, ακόμη και στους τομείς της κοινωνικής προστασίας και ασφάλειας.
6. Υιοθετεί την αρχή της διπλής πλειοψηφίας στη λήψη των αποφάσεων στα όργανα της ΕΕ. Η λήψη μιας απόφασης δηλαδή απαιτεί την υποστήριξη του 55% των κρατών - μελών (δηλαδή 15 από τα 27) με τον όρο να αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον το 65% του πληθυσμού της ΕΕ.
http://ellinikoforum.blogspot.com/
http://ellinikoforum.blogspot.com/
