Ζωή στην επιτάχυνση, θάνατος στη διαπασών. Ο κρότος του πυροβολισμού που έκοψε το νήμα της ζωής του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού συντάραξε το Σύνταγμα, διαπέρασε τους πέτρινους τοίχους και λόγους της Βουλής, απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα, έσπασε τα σύνορα της χώρας.
Ο Δημήτρης Χριστούλας αποφάσισε χθες το πρωί να αυτοκτονήσει, στέλνοντας μήνυμα-κραυγή διαμαρτυρίας για την Ελλάδα του Μνημονίου. «Δεν μπορώ να βρω άλλον τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος», γράφει στο συγκλονιστικό ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε πίσω του. Βαθιά πολιτικοποιημένος και ευαισθητοποιημένος κοινωνικά, κινούμενος πάντα στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, θυσιάστηκε για να «ξυπνήσει» τη συνείδηση του πολιτικού κόσμου αλλά και εκείνων που πιστεύουν πως κυβερνούν την Ελλάδα από τις Βρυξέλλες.
Άνθρωπος περήφανος που ζούσε με σύνταξη των 800 ευρώ, την οποία κατάφερε να πάρει μετά από 35 χρόνια δουλειάς, δεν ήθελε να δει ποτέ τον εαυτό του να ψάχνει πάνω από έναν κάδο. Η σκέψη ότι αυτό μπορεί να είναι το επόμενο βήμα για εκείνον του όπλισε χθες το πρωί το χέρι.
Έφυγε από το σπίτι του στους Αμπελοκήπους στις 8, έχοντας στις τσέπες του ένα πιστόλι και ένα χειρόγραφο σημείωμα. Ίσως αυτή να ήταν και η πρώτη φορά που έπιανε όπλο στη ζωή του. Πήγε στο παρτέρι της πλατείας Συντάγματος απέναντι από το σταθμό του μετρό και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Οι περαστικοί πρόλαβαν να ακούσουν τις τελευταίες του λέξεις: «Στα παιδιά μας δεν πρέπει να αφήσουμε μία χρεοκοπημένη χώρα».
Πάντοτε προοδευτικός και ιδεολόγος, δεν μπόρεσε ποτέ να συμβιβαστεί με την εικόνα της «χρεοκοπημένης» Ελλάδας. Η οικογένειά του -ήταν διαζευγμένος και έχει μία κόρη- το ήξερε καλά, αλλά ποτέ δεν περίμενε ο άνθρωπός τους να φτάσει στην αυτοκτονία. «Ο πατέρας μου ό,τι είχε να πει το είπε με το σημείωμά του. Δεν είχε προειδοποιήσει και ούτε μας είχε δώσει κάποιο σημάδι», λέει στον «Ε.Τ.» η Ευθυμία Χριστούλα, κόρη του άτυχου συνταξιούχου, η οποία έχει εργαστεί για χρόνια ως δημοσιογράφος.
Ο 77χρονος συνταξιούχος, μέλος του Φαρμακευτικού Συλλόγου από το 1994, διατηρούσε φαρμακείο λίγα στενά μακριά από το σπίτι του στην οδό Λογοθετίδη στους Αμπελοκήπους. Ύστερα από 35 χρόνια προσφοράς το πούλησε πριν από λίγα χρόνια σε συνάδελφό του, που όταν έμαθε τι έχει συμβεί βούρκωσε. «Τον είχα σαν πατέρα», ήταν τα μόνα λόγια που μπόρεσε να βγάλει από το στόμα του.
Στη γειτονιά τον ήξεραν όλοι. Ήταν ο μικρόσωμος ηλικιωμένος με τις «φρέσκιες» ιδέες. Τον τελευταίο καιρό είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας.
Τα βράδια έβγαινε για περπάτημα στους δρόμους γύρω από την πλατεία Πανόρμου -αθλητικό τύπο τον χαρακτήρισαν κάποιοι- και συχνά έπιανε την κουβέντα με φίλους του που σύχναζαν στο πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ της γειτονιάς. «Βγείτε στους δρόμους. Αύριο έχει διαδήλωση στο Σύνταγμα», συνήθιζε να τους λέει.
Κανείς, όμως, δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η πλατεία-σύμβολο για αυτόν θα γίνει τόπος προσκυνήματος στη μνήμη του. Εκατοντάδες πολίτες άφησαν χθες ένα λουλούδι και άναψαν ένα κερί κάτω από το δέντρο που βάφτηκε με αίμα. Ακόμα και μικρά παιδιά κολλούσαν στον κορμό του σημειώματα. «Κυβέρνηση ηθικών αυτουργών», γράφει ένα από αυτά, που αφιερώνεται σε όσους αντιστέκονται στους δρόμους.
Ένας από αυτούς ήταν και ο 77χρονος φαρμακοποιός. Στο μπαλκόνι του σπιτιού του ένα κίτρινο πλακάτ του κινήματος «Δεν πληρώνω» έχει μείνει να θυμίζει κάτι από το αγωνιστικό του πνεύμα.
Αν η ζωή του ήταν τραγούδι, θα του ταίριαζαν οι στίχοι που τραγούδησε η Χαρούλα Αλεξίου: «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει». Στον Δημήτρη Χριστούλα συνέβησαν και τα δύο.
Αλέξανδρος Καλαφάτης στον “Ελεύθερο Τύπο”
