Μέσα από πολύπλοκες, αλλά αδιαφανείς διεργασίες, στο
διάστημα αυτών των δυόμισι τελευταίων ετών, και σε πείσμα της συνεχούς
τρομοκράτησής του, στις 6 Μαΐου ο
ελληνικός λαός έδωσε την ετυμηγορία του. Βροντοφώνησε, επιτέλους, ένα μεγάλο
και καθαρό ΟΧΙ στην εξαθλίωση, που του επέβαλαν οι εντός και εκτός «σωτήρες
του». Διαμήνυσε, προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι δεν θέλει πια να εξακολουθήσει
να «σώζεται», ότι απορρίπτει με βδελυγμία Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και όλο
το αποτρόπαιο συνονθύλευμα των τεράτων, που στοίχειωσαν τη ζωή του χωρίς να τον
ρωτήσουν, που καταληστεύουν καθημερινά το βιός του και το μέλλον των παιδιών
του, και που τον έχουν καταντήσει δουλοπάροικο, μέσα στην ίδια του την πατρίδα.
Μέσα από τις κάλπες, όπου επικράτησε όχι μόνο ο μεγάλος θυμός, αλλά και η
ωριμότητα, αλλά και η αποφασιστικότητα ενός οικτρά δοκιμαζόμενου λαού, από
ξένους αλλά δυστυχώς και από δικούς του ανθρώπους, μας αναγγέλλει με
υπερηφάνεια ότι, ναι, θέλει και μπορεί να πάρει τις τύχες στα χέρια του και να
ξαναγεννηθεί.
Οι εντολές του, μέσα από το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου ξεχειλίζουν από πόνο και δάκρυα, από μια σαφή τάση εκδίκησης απέναντι σε όλους και σε όλα, αλλά πάνω απ’ όλα κατακλύζονται από ελπίδα, αλλά και από πίστη, στα πεπρωμένα του, στις ικανότητές του, ακριβώς σ’ αυτές που με τόση βαρβαρότητα και ποταπότητα διαμφισβητήθηκαν, και τέλος στο μέλλον αυτού του τόπου, στο αύριο της ακριβής του Ελλάδας.
Η κορυφαία του εκδίκηση είναι, βέβαια, το 7% που έδωσε στη Χρυσή Αυγή.
Αυτά είναι τα νύχια του, που προβάλλουν στην απελπισία του… που του ανήκουν και αυτά, και που προφανώς κρίνει ότι πρέπει να τα χρησιμοποιήσει στις πολύ δύσκολες ώρες του. Πέρα όμως από εκδίκηση, ο ελληνικός λαός δίνει, με την ψήφο του, διαταγές και νουθεσίες. Καταρχήν, στέλνει στο «πυρ το εξώτερο» όλους εκείνους που τόλμησαν να τον εξευτελίσουν και να τον τελειώσουν, υπογράφοντας τη θανατική του καταδίκη με διάφορες αστείες δικαιολογίες. Και, φυσικά, οι ψηφοφόροι αρνούνται να τηρήσουν «λογιστικά βιβλία» για το ποιος υπόγραψε το πρώτο, ποιός το δεύτερο Μνημόνιο της ντροπής, ποιος δηλαδή εγκλημάτησε λιγότερο ή περισσότερο εναντίον του ή ποιος επέδειξε μεγαλύτερη ή μικρότερη εφευρετικότητα στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να εμφανίσει λιγότερα αποκρουστικά τα εγκλήματά του.
Στη συνέχεια, ο ελληνικός λαός πρόσταξε τους υποψήφιους κυβερνήτες του, αυτούς που οπωσδήποτε δεν βαρύνονται με εγκληματικές υπογραφές, να «κόψουν το λαιμό τους» και να του εξασφαλίσουν «κυβέρνηση συνεργασίας», που να τον βγάλει όσο πιο γρήγορα γίνεται από τη σκοτεινή καταπακτή, και να τον οδηγήσει προς το ελληνικό φως, προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη, μακριά από τρόικες, μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και λοιπά διαβολικά κατασκευάσματα. Και, ναι, ο ελληνικός λαός τα θέλει όλα αυτά, αλλά παραμένοντας στην ΕΕ.
Η σαφής λαϊκή εντολή, για συνεργασία, εξηγείται βέβαια από την πλήρη συνειδητοποίηση της ανάθεσης μιας εξαιρετικά δύσκολης και επικίνδυνης αποστολής. «Όλοι μαζί», διατάζει ο λαός…. βάλτε πλάτη να με βγάλετε από δω μέσα, πριν πνιγώ από ασφυξία». Και να μερικές από τις δυσκολίες:
*Πρώτα απ’ όλα, φυσικά, αυτή η ίδια η «συνεργασία», ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις, πεποιθήσεις, αλλά και σε γενικευμένα αρχηγικά σύνδρομα. «Αυτά να τα ξεχάσετε» λένε οι κάλπες, γιατί τώρα αυτό «που χρειάζεται δεν οι αρχηγοί, αλλά οι στρατιώτες».
*Δεύτερον, η προσπάθεια ιδεολογικής επικράτησης: προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, και με πόση ακριβώς απόκλιση. Η ψήφος του λαού μας δηλώνει ότι πριν φθάσουμε σε τέτοια διλήμματα, οπωσδήποτε απολύτως ορθά, κάτω από ομαλότερες συνθήκες, το πρώτιστο είναι η απελευθέρωσή μας από την απάνθρωπη κατοχή. Να δώσουμε, λένε οι κάλπες, εδώ και τώρα, έναν υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία μας. Διαφορετικά, τι νόημα θα έχει η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αριστερής, κεντρώας ή δεξιάς κατεύθυνσης, αν αυτή θα συνεχίσει να έχει ως κύρια καθήκοντά της, το πώς:
- θα ικανοποιήσει καλύτερα και πιο γρήγορα, τις αιμοβόρες απαιτήσεις της τρόικας, όπως ανάμεσα σε άλλες, την άμεση απόλυση 150.000 δημόσιων υπαλλήλων, επειδή δήθεν είναι άχρηστοι, στα πλαίσια ενός δημόσιου τομέα, που δήθεν είναι υπερμεγέθης, ενώ θα αρκούσε η προσπάθεια, αυτός να καταστεί λιγότερο αναποτελεσματικός,
-θα βαφτίσει ως «μεταρρυθμίσεις» ή και ως «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας», τη σχεδόν δωρεάν εκχώρηση του συνολικού ελληνικού πλούτου στους δανειστές, καταληστεύοντας έτσι τους δικαιούχους,
-θα παραμυθιάζει πιο αποτελεσματικά το λαό, και ταυτόχρονα θα τον απειλεί και θα τον εκβιάζει, ότι δεν θα του επιβληθούν άλλα νέα και επώδυνα μέτρα, αν….. «στέρξει να αυτοκτονήσει», ενόσω όλα αυτά τα νέα μέτρα έχουν όχι μόνο αποφασιστεί, αλλά και υπογραφεί, και ενόσω πρόκειται για μέτρα αμέτρητα μιας Λερναίας Ύδρας,
- θα αποκοιμίζει τον ελληνικό λαό με διαβεβαιώσεις ότι δήθεν «πηγαίνουμε καλύτερα», και ότι δήθεν «οι θυσίες δεν πάνε χαμένες», ενόσω πάμε από το κακό στο χειρότερο και ενόσω επίσημα προβλέπεται ότι το 2020 το χρέος μας θα είναι μεγαλύτερο από όσο ήταν το 2009.
*Το περιεχόμενο, εξάλλου, της κάλπης χλευάζει και γελοιοποιεί την μέχρι τώρα απέλπιδα προσπάθεια των «Μνημονιακών» να απαλλάσσονται από διαφορετικές γνώμες, χαρακτηρίζοντάς τες συλλήβδην και αφελώς ως «λαϊκίστικες», και τους υποστηρικτές τους ως «λαϊκιστές». Ο λαός μας απέρριψε, με περισσή περιφρόνηση, τους «μονόδρομους», τις «απόλυτες αλήθειες», τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία. Ο λαός καταδίκασε όλα αυτά και όλους αυτούς που τον εξευτέλιζαν ασύστολα τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Απαιτεί, τώρα, συνδυασμούς, φαντασία, τόλμη και πίστη, κατά την εκστρατεία καταγγελίας των απάνθρωπων Μνημονίων, καθώς και αποδέσμευση από το επαχθές και επαχθές τμήμα του χρέους. Ο λαός μας θέλει να ενωθούμε σε μια γροθιά, όλοι οι Αντιμνημονιακοί, και να καταγγείλουμε τα επαίσχυντα χαρτιά, χωρίς φυσικά τους Μνημονιακούς, που τα υπέγραψαν…. γιατί, πως αλήθεια θα μπορούσαν αυτοί να τα καταγγείλουν! Ο λαός εκλαμβάνει ξεκάθαρα Μνημόνια και Μνημονιακούς, ως δημιουργούς του προβλήματός του. Συνεπώς, αυτοί οι ίδιοι δεν μπορεί να είναι και λύση του.
Οι εταίροι μας, με επικεφαλής την κυρία Μέρκελ, παρακολουθούν πανικόβλητοι το διπλό ταυτόχρονο χτύπημα των γαλλικών και ελληνικών εκλογών, εναντίον της ατέρμονης λιτότητας. Το μήνυμα που διαχέουν αυτές οι δύο εκλογές είναι η πλήρης αποτυχία της παρανοϊκής συνταγής του ΔΝΤ, που υιοθετήθηκε χωρίς δισταγμούς από την ΕΕ και που τώρα κινδυνεύει να την διαλύσει. Αναγγέλλει το τέλος της Μερκοζύ και την υπόσχεση ανάδυσης μιας νέας Ευρώπης, φιλικής και όχι εχθρικής απέναντι στους λαούς της. Και ας ψελλίζει πανικόβλητη η Γερμανίδα καγκελάριος ότι «η Ελλάδα δεν θα παρεκκλίνει από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της». Προφανώς, η κυρία Μέρκελ δεν κατανόησε το περιεχόμενο της ψήφου του ελληνικού λαού.
Οι εντολές του, μέσα από το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου ξεχειλίζουν από πόνο και δάκρυα, από μια σαφή τάση εκδίκησης απέναντι σε όλους και σε όλα, αλλά πάνω απ’ όλα κατακλύζονται από ελπίδα, αλλά και από πίστη, στα πεπρωμένα του, στις ικανότητές του, ακριβώς σ’ αυτές που με τόση βαρβαρότητα και ποταπότητα διαμφισβητήθηκαν, και τέλος στο μέλλον αυτού του τόπου, στο αύριο της ακριβής του Ελλάδας.
Η κορυφαία του εκδίκηση είναι, βέβαια, το 7% που έδωσε στη Χρυσή Αυγή.
Αυτά είναι τα νύχια του, που προβάλλουν στην απελπισία του… που του ανήκουν και αυτά, και που προφανώς κρίνει ότι πρέπει να τα χρησιμοποιήσει στις πολύ δύσκολες ώρες του. Πέρα όμως από εκδίκηση, ο ελληνικός λαός δίνει, με την ψήφο του, διαταγές και νουθεσίες. Καταρχήν, στέλνει στο «πυρ το εξώτερο» όλους εκείνους που τόλμησαν να τον εξευτελίσουν και να τον τελειώσουν, υπογράφοντας τη θανατική του καταδίκη με διάφορες αστείες δικαιολογίες. Και, φυσικά, οι ψηφοφόροι αρνούνται να τηρήσουν «λογιστικά βιβλία» για το ποιος υπόγραψε το πρώτο, ποιός το δεύτερο Μνημόνιο της ντροπής, ποιος δηλαδή εγκλημάτησε λιγότερο ή περισσότερο εναντίον του ή ποιος επέδειξε μεγαλύτερη ή μικρότερη εφευρετικότητα στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να εμφανίσει λιγότερα αποκρουστικά τα εγκλήματά του.
Στη συνέχεια, ο ελληνικός λαός πρόσταξε τους υποψήφιους κυβερνήτες του, αυτούς που οπωσδήποτε δεν βαρύνονται με εγκληματικές υπογραφές, να «κόψουν το λαιμό τους» και να του εξασφαλίσουν «κυβέρνηση συνεργασίας», που να τον βγάλει όσο πιο γρήγορα γίνεται από τη σκοτεινή καταπακτή, και να τον οδηγήσει προς το ελληνικό φως, προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη, μακριά από τρόικες, μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και λοιπά διαβολικά κατασκευάσματα. Και, ναι, ο ελληνικός λαός τα θέλει όλα αυτά, αλλά παραμένοντας στην ΕΕ.
Η σαφής λαϊκή εντολή, για συνεργασία, εξηγείται βέβαια από την πλήρη συνειδητοποίηση της ανάθεσης μιας εξαιρετικά δύσκολης και επικίνδυνης αποστολής. «Όλοι μαζί», διατάζει ο λαός…. βάλτε πλάτη να με βγάλετε από δω μέσα, πριν πνιγώ από ασφυξία». Και να μερικές από τις δυσκολίες:
*Πρώτα απ’ όλα, φυσικά, αυτή η ίδια η «συνεργασία», ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις, πεποιθήσεις, αλλά και σε γενικευμένα αρχηγικά σύνδρομα. «Αυτά να τα ξεχάσετε» λένε οι κάλπες, γιατί τώρα αυτό «που χρειάζεται δεν οι αρχηγοί, αλλά οι στρατιώτες».
*Δεύτερον, η προσπάθεια ιδεολογικής επικράτησης: προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, και με πόση ακριβώς απόκλιση. Η ψήφος του λαού μας δηλώνει ότι πριν φθάσουμε σε τέτοια διλήμματα, οπωσδήποτε απολύτως ορθά, κάτω από ομαλότερες συνθήκες, το πρώτιστο είναι η απελευθέρωσή μας από την απάνθρωπη κατοχή. Να δώσουμε, λένε οι κάλπες, εδώ και τώρα, έναν υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία μας. Διαφορετικά, τι νόημα θα έχει η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αριστερής, κεντρώας ή δεξιάς κατεύθυνσης, αν αυτή θα συνεχίσει να έχει ως κύρια καθήκοντά της, το πώς:
- θα ικανοποιήσει καλύτερα και πιο γρήγορα, τις αιμοβόρες απαιτήσεις της τρόικας, όπως ανάμεσα σε άλλες, την άμεση απόλυση 150.000 δημόσιων υπαλλήλων, επειδή δήθεν είναι άχρηστοι, στα πλαίσια ενός δημόσιου τομέα, που δήθεν είναι υπερμεγέθης, ενώ θα αρκούσε η προσπάθεια, αυτός να καταστεί λιγότερο αναποτελεσματικός,
-θα βαφτίσει ως «μεταρρυθμίσεις» ή και ως «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας», τη σχεδόν δωρεάν εκχώρηση του συνολικού ελληνικού πλούτου στους δανειστές, καταληστεύοντας έτσι τους δικαιούχους,
-θα παραμυθιάζει πιο αποτελεσματικά το λαό, και ταυτόχρονα θα τον απειλεί και θα τον εκβιάζει, ότι δεν θα του επιβληθούν άλλα νέα και επώδυνα μέτρα, αν….. «στέρξει να αυτοκτονήσει», ενόσω όλα αυτά τα νέα μέτρα έχουν όχι μόνο αποφασιστεί, αλλά και υπογραφεί, και ενόσω πρόκειται για μέτρα αμέτρητα μιας Λερναίας Ύδρας,
- θα αποκοιμίζει τον ελληνικό λαό με διαβεβαιώσεις ότι δήθεν «πηγαίνουμε καλύτερα», και ότι δήθεν «οι θυσίες δεν πάνε χαμένες», ενόσω πάμε από το κακό στο χειρότερο και ενόσω επίσημα προβλέπεται ότι το 2020 το χρέος μας θα είναι μεγαλύτερο από όσο ήταν το 2009.
*Το περιεχόμενο, εξάλλου, της κάλπης χλευάζει και γελοιοποιεί την μέχρι τώρα απέλπιδα προσπάθεια των «Μνημονιακών» να απαλλάσσονται από διαφορετικές γνώμες, χαρακτηρίζοντάς τες συλλήβδην και αφελώς ως «λαϊκίστικες», και τους υποστηρικτές τους ως «λαϊκιστές». Ο λαός μας απέρριψε, με περισσή περιφρόνηση, τους «μονόδρομους», τις «απόλυτες αλήθειες», τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία. Ο λαός καταδίκασε όλα αυτά και όλους αυτούς που τον εξευτέλιζαν ασύστολα τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Απαιτεί, τώρα, συνδυασμούς, φαντασία, τόλμη και πίστη, κατά την εκστρατεία καταγγελίας των απάνθρωπων Μνημονίων, καθώς και αποδέσμευση από το επαχθές και επαχθές τμήμα του χρέους. Ο λαός μας θέλει να ενωθούμε σε μια γροθιά, όλοι οι Αντιμνημονιακοί, και να καταγγείλουμε τα επαίσχυντα χαρτιά, χωρίς φυσικά τους Μνημονιακούς, που τα υπέγραψαν…. γιατί, πως αλήθεια θα μπορούσαν αυτοί να τα καταγγείλουν! Ο λαός εκλαμβάνει ξεκάθαρα Μνημόνια και Μνημονιακούς, ως δημιουργούς του προβλήματός του. Συνεπώς, αυτοί οι ίδιοι δεν μπορεί να είναι και λύση του.
Οι εταίροι μας, με επικεφαλής την κυρία Μέρκελ, παρακολουθούν πανικόβλητοι το διπλό ταυτόχρονο χτύπημα των γαλλικών και ελληνικών εκλογών, εναντίον της ατέρμονης λιτότητας. Το μήνυμα που διαχέουν αυτές οι δύο εκλογές είναι η πλήρης αποτυχία της παρανοϊκής συνταγής του ΔΝΤ, που υιοθετήθηκε χωρίς δισταγμούς από την ΕΕ και που τώρα κινδυνεύει να την διαλύσει. Αναγγέλλει το τέλος της Μερκοζύ και την υπόσχεση ανάδυσης μιας νέας Ευρώπης, φιλικής και όχι εχθρικής απέναντι στους λαούς της. Και ας ψελλίζει πανικόβλητη η Γερμανίδα καγκελάριος ότι «η Ελλάδα δεν θα παρεκκλίνει από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της». Προφανώς, η κυρία Μέρκελ δεν κατανόησε το περιεχόμενο της ψήφου του ελληνικού λαού.
Αυτό που κυρίως προβληματίζει, στη μετεκλογική περίοδο, δεν
είναι τόσο η εμφανής αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, όσο η απτόητα
συνεχιζόμενη τρομοκράτηση του λαού. Τα δύο πολιτικά κόμματα, αν και
αποδοκιμάστηκαν, έντονα, από την τελευταία λαϊκή ετυμηγορία δείχνουν να μην
έχουν διόλου συνειδητοποιήσει το γιατί. Εξακολουθούν, λοιπόν, να υποστηρίζουν,
με περισσή επιπολαιότητα, αλλά και απύθμενο κυνισμό, ότι η μοναδική, πράγματι,
λύση που απέμεινε στην Ελλάδα,- που οι ίδιοι με τις υπογραφές τους
κατέστρεψαν-, δεν είναι εφικτή, είναι επικίνδυνη, ή και απραγματοποίητη.
Ουσιαστικά, παρά τη φαινομενική τους βούληση για συνεργασία, παραμένουν
προσκολλημένοι στα Μνημονιακά.
Η συμπεριφορά αυτή των δύο πάλαι ποτέ «μεγάλων κομμάτων» παραβιάζει κατάφορα μια από τις βασικότερες εντολές της κάλπης, αυτήν δηλαδή της ανάγκης σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, που να βρίσκεται σαφώς εκτός Μνημονίων και συμπαρομαρτούντων. Η μεγάλη, δηλαδή, πλειοψηφία των ψηφοφόρων πιστεύει- και δεν κάνει λάθος- ότι για να βγούμε από το εγκληματικό περιβάλλον των Μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και όλου αυτού του συρφετού, που η υλοποίησή του αφανίζει την Ελλάδα και τους Έλληνες, πρέπει όλοι μαζί να αρνηθούμε, αποφασιστικά, την εφαρμογή του. Όλοι μαζί κυρίως, όμως, εκείνοι που, όχι μόνο έβαζαν τις υπογραφές τους, κάτω από τα επαίσχυντα αυτά κείμενα, αλλά και μέχρι προχθές εναγωνίως αναζητούσαν τρόπους αποδοτικότερης εφαρμογής του περιεχομένου τους.
Δεν απαίτησε, ακριβώς, ο ελληνικός λαός έγγραφη μεταμέλεια των πρωτεργατών της ελληνικής καταστροφής, αλλά ειλικρινή συμπόρευση με τους υπολοίπους, στον αγώνα, έτσι που να του δοθεί χάρη από την καταδίκη του σε θάνατο.
Δυστυχώς, όμως, φάνηκε αμέσως πως οι Μνημονιακοί, σε πείσμα του συντριπτικού αποτελέσματος της κάλπης, ήταν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν με όλους τους τρόπους τα Μνημόνια, με αποτέλεσμα να είμαστε μάρτυρες συζήτησης «μεταξύ κωφών», και συζήτησης που παραβιάζει κατάφορα τους βασικούς κανόνες της απλής λογικής.
Έτσι, όπως, ακριβώς, και πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, στο επίκεντρο των απειλών, εναντίον του λαού και της ελευθερίας επιλογών του αιωρείται ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ της εξόδου από το ευρώ, που ακολουθείται από έωλα επιχειρήματα της μορφής:
*Θα χάσουμε μια δεκαετία,-- ενόσω ήδη, ακριβώς, εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής έχουμε χάσει πολύ περισσότερο από δεκαετία.
*Θα θιγούν κυρίως οι αδύναμοι- ωσάν, με την άθλια πολιτική των δυόμισι τελευταίων ετών να θίγονται οι «ισχυροί».
Και, ερωτάται, αλήθεια, από πού τα αντλούν αυτά τα μη σοβαρά και χωρίς βάση φόβητρα;
Αλλά, προς τι η απορία, δεδομένου ότι, όπως ανενδοίαστα προκύπτει, η εγχώρια τρομοκράτηση προς την παραπάνω αυτή κατεύθυνση είναι ενορχηστρωμένη με την αντίστοιχη των ιθυνόντων της Τρόїκας, οι οποίοι απροκάλυπτα μας απειλούν, ο ένας μετά τον άλλο, ακριβώς με τα ίδια δήθεν επιχειρήματα …..λησμονώντας προφανώς ότι δεν υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη αποπομπής μέλους από την ευρωζώνη…..λησμονώντας ακόμη ότι πριν από ελάχιστες μόνο εβδομάδες οι ίδιοι αυτοί μας διαβεβαίωναν ότι δεν μπορεί να τεθεί ζήτημα εξόδου μας από το ευρώ….λησμονώντας επίσης ότι τα spreads του τελευταίου δανεισμού της Ισπανίας άγγιξαν πια το κόκκινο. Αλλά, και λησμονώντας πάνω απ’ όλα ότι έχουν στην κατοχή τους, τουλάχιστον, τρεις σοβαρές μελέτες, που τους πληροφορούν για καταστροφικές απώλειες, που ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια, αν η Ελλάδα –ή οποιοδήποτε άλλο μέλος της- αποχωρήσει από την ευρωζώνη. Παρά ταύτα, και στα πλαίσια ενός κακόγουστου θεάτρου του παράλογου, μας διαμηνύουν οι εταίροι μας ότι : «κάντε ότι πρέπει γιατί ο κίνδυνος να βρεθείτε εκτός της ευρωζώνης είναι μεγάλος»!!! Πώς να μη σκεφθεί κανείς ότι εντείνουν την τρομοκρατική εκστρατεία, με την ελπίδα αποφυγής ενός ακόμη χειρότερου- για τους ίδιους- αποτελέσματος από τις προσεχείς εκλογές; Πως ακόμη να μη σκεφθεί κανείς ότι εμφανίζονται πεπεισμένοι ότι απευθύνονται σε λαό ανίκανο να αντιληφθεί οτιδήποτε.
Και τα παράλογα δεν εξαντλούνται: Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων, που ο λαός μας τιμώρησε παραδειγματικά, απευθύνονται στον Αλέξη Τσίπρα, που υποστηρίζει το αυταπόδεικτο, για την εθνική μας σωτηρία, αυτό δηλαδή που έπρεπε να κάνουμε από την αρχή, αντί να υπογράφουμε τα άθλια Μνημόνια, διαμηνύοντας του ότι….. «οφείλει να τους εγγυηθεί ότι δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη χώρα»-ωσάν η χώρα, τώρα, ευημερεί- και ότι «δεν θα την βγάλει από το ευρώ»!!!! Απαίτηση, διττώς, ανεδαφική, πρώτον επειδή ουδείς μπορεί να μας δείξει την έξοδο της ευρωζώνης, αλλά και δεύτερον επειδή με ασύγγνωστη ελαφρότητα, και σε αντίθεση με αρκετές αντικειμενικές και σοβαρές μελέτες, δεν είναι διόλου βέβαιο, ούτε δεδομένο, ούτε αυταπόδεικτο ότι, παραμένοντας στην ευρωζώνη και με τις παρούσες οικτρές συνθήκες των Μνημονίων, θα έχουμε καλύτερη τύχη, παρά αν επιστρέψουμε στη δραχμή. Πως, αλήθεια, σε τόσο μα τόσο κρίσιμες ώρες, μπορεί να δικαιολογηθεί τόσης έκτασης επιπολαιότητα, από αυτούς που έλαχε να πρέπει να αποφασίζουν για τις τύχες μας;
Και, ακριβώς, η συνέχιση της δραχμικής τρομοκρατίας, που θα μπορούσε να είναι το ισχυρότατο όπλο μας από την αρχή, αν δεν το είχαμε τόσο μα τόσο απερίσκεπτα απενεργοποιήσει, γίνεται πια εγκληματική σ’ αυτή τη φάση της ελληνικής τραγωδίας, για δύο κυρίως λόγους:
1. Επειδή, σε ελάχιστο χρόνο, όπως προβλέπεται από όλους τους σοβαρούς οικονομολόγους, θα αναγκαστούμε με δική μας απόφαση να επιστρέψουμε στη δραχμή, για κάποιο διάστημα ή και για πάντα, αν μετά απ’ αυτό δεν υπάρχει πια ευρωζώνη. Είναι, συνεπώς, θέμα ζωής και θανάτου να έχει προετοιμαστεί, και όχι να τρέμει στο άκουσμα του εθνικού του νομίσματος ελληνικός λαός.
2. Επειδή, αυτή η επιστροφή θα έπρεπε να προετοιμαστεί με σοβαρότητα και σε όλες της τις λεπτομέρειες της, έτσι που οι αναπότρεπτες δυσκολίες να μην είναι καταστρεπτικές.
Δεν είναι, άραγε, απολύτως, κατανοητό ότι η επιμονή της πλειοψηφίας του λαού μας, υπέρ της παραμονής μας στο ευρώ, παρότι τα μέχρι τώρα αποτελέσματά της είναι οικτρά, αποτελεί υποπροϊόν αυτής της συνεχούς και μεθοδευμένης τρομοκράτησής του;;;
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια
Στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 9.5.2012
Η συμπεριφορά αυτή των δύο πάλαι ποτέ «μεγάλων κομμάτων» παραβιάζει κατάφορα μια από τις βασικότερες εντολές της κάλπης, αυτήν δηλαδή της ανάγκης σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, που να βρίσκεται σαφώς εκτός Μνημονίων και συμπαρομαρτούντων. Η μεγάλη, δηλαδή, πλειοψηφία των ψηφοφόρων πιστεύει- και δεν κάνει λάθος- ότι για να βγούμε από το εγκληματικό περιβάλλον των Μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και όλου αυτού του συρφετού, που η υλοποίησή του αφανίζει την Ελλάδα και τους Έλληνες, πρέπει όλοι μαζί να αρνηθούμε, αποφασιστικά, την εφαρμογή του. Όλοι μαζί κυρίως, όμως, εκείνοι που, όχι μόνο έβαζαν τις υπογραφές τους, κάτω από τα επαίσχυντα αυτά κείμενα, αλλά και μέχρι προχθές εναγωνίως αναζητούσαν τρόπους αποδοτικότερης εφαρμογής του περιεχομένου τους.
Δεν απαίτησε, ακριβώς, ο ελληνικός λαός έγγραφη μεταμέλεια των πρωτεργατών της ελληνικής καταστροφής, αλλά ειλικρινή συμπόρευση με τους υπολοίπους, στον αγώνα, έτσι που να του δοθεί χάρη από την καταδίκη του σε θάνατο.
Δυστυχώς, όμως, φάνηκε αμέσως πως οι Μνημονιακοί, σε πείσμα του συντριπτικού αποτελέσματος της κάλπης, ήταν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν με όλους τους τρόπους τα Μνημόνια, με αποτέλεσμα να είμαστε μάρτυρες συζήτησης «μεταξύ κωφών», και συζήτησης που παραβιάζει κατάφορα τους βασικούς κανόνες της απλής λογικής.
Έτσι, όπως, ακριβώς, και πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, στο επίκεντρο των απειλών, εναντίον του λαού και της ελευθερίας επιλογών του αιωρείται ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ της εξόδου από το ευρώ, που ακολουθείται από έωλα επιχειρήματα της μορφής:
*Θα χάσουμε μια δεκαετία,-- ενόσω ήδη, ακριβώς, εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής έχουμε χάσει πολύ περισσότερο από δεκαετία.
*Θα θιγούν κυρίως οι αδύναμοι- ωσάν, με την άθλια πολιτική των δυόμισι τελευταίων ετών να θίγονται οι «ισχυροί».
Και, ερωτάται, αλήθεια, από πού τα αντλούν αυτά τα μη σοβαρά και χωρίς βάση φόβητρα;
Αλλά, προς τι η απορία, δεδομένου ότι, όπως ανενδοίαστα προκύπτει, η εγχώρια τρομοκράτηση προς την παραπάνω αυτή κατεύθυνση είναι ενορχηστρωμένη με την αντίστοιχη των ιθυνόντων της Τρόїκας, οι οποίοι απροκάλυπτα μας απειλούν, ο ένας μετά τον άλλο, ακριβώς με τα ίδια δήθεν επιχειρήματα …..λησμονώντας προφανώς ότι δεν υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη αποπομπής μέλους από την ευρωζώνη…..λησμονώντας ακόμη ότι πριν από ελάχιστες μόνο εβδομάδες οι ίδιοι αυτοί μας διαβεβαίωναν ότι δεν μπορεί να τεθεί ζήτημα εξόδου μας από το ευρώ….λησμονώντας επίσης ότι τα spreads του τελευταίου δανεισμού της Ισπανίας άγγιξαν πια το κόκκινο. Αλλά, και λησμονώντας πάνω απ’ όλα ότι έχουν στην κατοχή τους, τουλάχιστον, τρεις σοβαρές μελέτες, που τους πληροφορούν για καταστροφικές απώλειες, που ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια, αν η Ελλάδα –ή οποιοδήποτε άλλο μέλος της- αποχωρήσει από την ευρωζώνη. Παρά ταύτα, και στα πλαίσια ενός κακόγουστου θεάτρου του παράλογου, μας διαμηνύουν οι εταίροι μας ότι : «κάντε ότι πρέπει γιατί ο κίνδυνος να βρεθείτε εκτός της ευρωζώνης είναι μεγάλος»!!! Πώς να μη σκεφθεί κανείς ότι εντείνουν την τρομοκρατική εκστρατεία, με την ελπίδα αποφυγής ενός ακόμη χειρότερου- για τους ίδιους- αποτελέσματος από τις προσεχείς εκλογές; Πως ακόμη να μη σκεφθεί κανείς ότι εμφανίζονται πεπεισμένοι ότι απευθύνονται σε λαό ανίκανο να αντιληφθεί οτιδήποτε.
Και τα παράλογα δεν εξαντλούνται: Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων, που ο λαός μας τιμώρησε παραδειγματικά, απευθύνονται στον Αλέξη Τσίπρα, που υποστηρίζει το αυταπόδεικτο, για την εθνική μας σωτηρία, αυτό δηλαδή που έπρεπε να κάνουμε από την αρχή, αντί να υπογράφουμε τα άθλια Μνημόνια, διαμηνύοντας του ότι….. «οφείλει να τους εγγυηθεί ότι δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη χώρα»-ωσάν η χώρα, τώρα, ευημερεί- και ότι «δεν θα την βγάλει από το ευρώ»!!!! Απαίτηση, διττώς, ανεδαφική, πρώτον επειδή ουδείς μπορεί να μας δείξει την έξοδο της ευρωζώνης, αλλά και δεύτερον επειδή με ασύγγνωστη ελαφρότητα, και σε αντίθεση με αρκετές αντικειμενικές και σοβαρές μελέτες, δεν είναι διόλου βέβαιο, ούτε δεδομένο, ούτε αυταπόδεικτο ότι, παραμένοντας στην ευρωζώνη και με τις παρούσες οικτρές συνθήκες των Μνημονίων, θα έχουμε καλύτερη τύχη, παρά αν επιστρέψουμε στη δραχμή. Πως, αλήθεια, σε τόσο μα τόσο κρίσιμες ώρες, μπορεί να δικαιολογηθεί τόσης έκτασης επιπολαιότητα, από αυτούς που έλαχε να πρέπει να αποφασίζουν για τις τύχες μας;
Και, ακριβώς, η συνέχιση της δραχμικής τρομοκρατίας, που θα μπορούσε να είναι το ισχυρότατο όπλο μας από την αρχή, αν δεν το είχαμε τόσο μα τόσο απερίσκεπτα απενεργοποιήσει, γίνεται πια εγκληματική σ’ αυτή τη φάση της ελληνικής τραγωδίας, για δύο κυρίως λόγους:
1. Επειδή, σε ελάχιστο χρόνο, όπως προβλέπεται από όλους τους σοβαρούς οικονομολόγους, θα αναγκαστούμε με δική μας απόφαση να επιστρέψουμε στη δραχμή, για κάποιο διάστημα ή και για πάντα, αν μετά απ’ αυτό δεν υπάρχει πια ευρωζώνη. Είναι, συνεπώς, θέμα ζωής και θανάτου να έχει προετοιμαστεί, και όχι να τρέμει στο άκουσμα του εθνικού του νομίσματος ελληνικός λαός.
2. Επειδή, αυτή η επιστροφή θα έπρεπε να προετοιμαστεί με σοβαρότητα και σε όλες της τις λεπτομέρειες της, έτσι που οι αναπότρεπτες δυσκολίες να μην είναι καταστρεπτικές.
Δεν είναι, άραγε, απολύτως, κατανοητό ότι η επιμονή της πλειοψηφίας του λαού μας, υπέρ της παραμονής μας στο ευρώ, παρότι τα μέχρι τώρα αποτελέσματά της είναι οικτρά, αποτελεί υποπροϊόν αυτής της συνεχούς και μεθοδευμένης τρομοκράτησής του;;;
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια
Στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 9.5.2012
http://marianegreponti-delivanis.blogspot.com
Παρένθεση:
Κάποια στοιχεία για τον κ. Φώτη Κουβέλη που λύνουν απορίες, στο βίντεο που ακολουθεί εδώ:
Κάποια στοιχεία για τον κ. Φώτη Κουβέλη που λύνουν απορίες, στο βίντεο που ακολουθεί εδώ:
