Μέσα σ' αυτό το επί αιώνες σταθερό σκηνικό μία φορά
"επαναστάτησε" η γυναίκα. "Επαναστάτησε" τον τελευταίο
αιώνα και άρα την εποχή που φαίνονταν πλέον τα κέρδη της ανθρώπινης προόδου και
άρα της θυσίας της. "Επαναστάτησε" υποτίθεται, για να ζητήσει το
μερίδιό της από αυτήν την πρόοδο, στην οποία είχε συμβάλει μέσω της θυσία της.
Αυτό ήταν το μέγα λάθος της και δυστυχώς δεν ήταν δικό της. Η μεγαλύτερη
"ήττα" της γυναίκας οφείλεται στην υποτιθέμενη μεγάλη και ίσως
μοναδική της "νίκη". Στη "νίκη" της
"χειραφέτησής" της. Γιατί ήταν "ήττα"; Γιατί ήταν νίκη με
βάση την ανδρική σκέψη. Οι άνδρες έβαλαν τη γυναίκα να ανταγωνίζεται τους
άνδρες, για να την παγιδεύσουν. Οι γυναίκες δεν είχαν ανάγκη τη χειραφέτηση. Οι
γυναίκες είχαν ανάγκη την ελευθερία. Η ελευθερία τους έλειπε. Η ελευθερία να
κάνουν τις επιλογές τους ελεύθερα και να μην μπορεί ο κάθε κάφρος - όποιος κι
αν είναι αυτός - να τις "νοθεύει". Η ελευθερία να κάνουν τις επιλογές
της αρεσκείας τους και όχι η ελευθερία να γίνουν πυροσβέστες, πιλότοι ή οδηγοί
τραμ. Η ελευθερία να ζήσουν όπως θέλουν
και όχι να "χτίσουν" ό,τι θέλουν.
Η γυναίκα ήταν "ενήλικη" και δεν χρειαζόταν τη
χειραφέτηση. Τη χειραφέτηση την αναζητά αυτός, ο οποίος αναζητά τον ρόλο που
δικαιούται και τον στερείται. Η γυναίκα είχε ρόλο και δεν αναζητούσε ρόλο. Ήταν
η μητέρα του εαυτού της και όλων των ανδρών. Ήταν ο έρωτας όλων των ανδρών. Με
αυτά μπορούσε να ζήσει ...δεν είχε ανάγκη τίποτε άλλο. Εκεί την "πάτησε".
Αν μέχρι τη χειραφέτησή της ήταν "δούλα" του συστήματος και της
οικογένειάς της, στην εποχή της χειραφέτησής της έγινε "δούλα" του
σφάλματός της. Έγινε "δούλα" των δικών της "αναγκών", τις
οποίες δεν έλεγχε πλέον. Η "ενήλικη" από τα δώδεκά της χρόνια γυναίκα
μπήκε στον ανδρικό κόσμο και έγινε "ανήλικη" ετών τριάντα. Μορφώνεται
στα καλύτερα πανεπιστήμια και έχει μικρότερη ωριμότητα από ένα αγράμματο
κοριτσάκι των δεκατριών ετών. Αναζητεί την αλήθεια μέσα στις βιβλιοθήκες των
ανδρών και αγνοεί την αλήθεια που κουβαλάει μέσα της. Απέκτησε απορίες, τις
οποίες δεν είχε από την εποχή της Δημιουργίας.
Τα σφάλματα όμως πληρώνονται και οι γυναίκες δεν θα
μπορούσαν να αποφύγουν αυτήν την πληρωμή. Γιατί; Γιατί ο χρόνος γι' αυτές είναι
το απόλυτα εχθρικό μέγεθος. Όταν αρχίζουν τα "καμπανάκια" και
χτυπάνε, σκορπίζεται ο τρόμος. Η δυστυχία βρίσκεται προ των πυλών πιο φουριόζα
και από τον Αννίβα. "Χτίζουν" καριέρες με τον κόπο που το κάνουν οι
άνδρες και έρχονται αντιμέτωπες με τον μεγάλο τους εχθρό απροετοίμαστες. Ό,τι
και να κάνουν, θα "κλάψουν". Γιατί; Γιατί, αν επιλέξουν ν'
ακολουθήσουν τη φύση τους, θα πρέπει να "γκρεμίσουν" αυτό το οποίο
"έχτισαν". Θα πρέπει να παρατήσουν τις με αίμα φτιαγμένες καριέρες
τους, για να γίνουν μάνες. Θα πρέπει να εγκαταλείψουν έναν αγώνα ζωής, για να
κάνουν αυτό το οποίο για τις ίδιες είναι η ζωή. Αν το κάνουν, θα είναι
δυστυχείς. Αν δεν το κάνουν, θα είναι επίσης δυστυχείς, γιατί καμία καριέρα και
κανένα βραβείο δεν μπορεί να καλύψει μια κενή ζωή. Μια άτεκνη γριά με τοίχους
γεμάτους από βραβεία και διακρίσεις είναι μια δυστυχισμένη γυναίκα. Μια
αποτυχημένη γυναίκα. Τόσο αποτυχημένη γυναίκα, που απορεί μ' αυτήν ακόμα και
ένα δεκατριάχρονο κοριτσάκι.
Αντιλαμβανόμαστε ότι η απόλυτη ήττα της γυναίκας οφείλεται
στην παγίδευσή της από τον άνδρα. Η απόλυτη ήττα της ήταν που άρχισε να
σκέπτεται όμοια με τον άνδρα. Δεν χρειαζόταν πλέον ο άνδρας να είναι βίαιος ή
εξουσιαστικός, προκειμένου να πάρει από αυτήν ό,τι επιθυμούσε. Η γυναίκα πλέον
ήταν μάνατζερ του εαυτού της και σκεφτόταν με τον ανδρικό τρόπο. Με τον τρόπο
της αντικειμενικότητας και όχι του συναισθήματος. Δεν χρειαζόταν ένας
τυραννικός πατέρας να την αναγκάσει να κάνει επιλογές πέρα από τον έρωτα. Τις
έκανε μόνη της, γιατί είχε πλέον "μορφωθεί". Έκανε καριέρα και θα
έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να την υποβοηθήσει. Θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να
μεγιστοποιήσει αυτά τα κέρδη. Ένας γάμος με έναν εξίσου "πετυχημένο"
άνδρα θα ήταν η απόλυτη "επιτυχία".
Οι άνδρες ήταν ευτυχείς. "Νίκησαν". Πέτυχαν αυτό
το οποίο ήθελαν. Έβαλαν τη γυναίκα στα δικά τους "χωράφια". Μπορούσαν
πλέον ν' αγωνίζονται, χωρίς να έχουν αμφιβολίες ότι θα "ανταμειφθούν"
...όσα χρόνια κι αν περνούσαν. Δεν χρειαζόταν πλέον να τις πιέζουν με τη βία ν'
"ανταποκριθούν". Το έκαναν πλέον οι γυναίκες μόνες τους. Οι
"πρωτοπόρες" γυναίκες. Αυτές, οι οποίες είχαν τόσο πολύ
"μεθύσει" με τον νέο τους ρόλο, που στο τέλος έφτασαν όχι μόνον να
μιμούνται τους άνδρες, αλλά να γίνουν τέλειοι άνδρες. Τόσο τέλειοι, που στο
τέλος άλλαξαν και "στρατόπεδο". Χειραφετημένες, μορφωμένες
καριερίστριες είναι οι περισσότερες λεσβίες. Τα νέα "μουλάρια" του
άλλου "στρατοπέδου". Κανένας άνδρας και ποτέ δεν έκανε μεγαλύτερο
κακό στις γυναίκες από τις λεσβίες και τις φεμινίστριες. Από αυτές, που, για να
καλύψουν τις δικές τους "ιδιόμορφες" ανάγκες, εφεύραν νέο
"ρόλο" για τις γυναίκες. Αυτές, που έβαλαν την απόλυτα ανδρική
αντίληψη των πραγμάτων μέσα στο γυναικείο φύλο.
Όμως, τα φύλα δεν είναι αντίπαλοι μεταξύ τους, ώστε η
καταστροφή του ενός να είναι η επιτυχία του άλλου. Τα φύλα λειτουργούν
συμπληρωματικά μεταξύ τους. Η απόλυτη "ήττα" του ενός δεν σημαίνει τη
"νίκη" του άλλου, αλλά την καταστροφή του. Απλά πράγματα. Δεν
πριονίζεις το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεσαι. Δεν το νικάς, επειδή μπορείς να το
κόψεις. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα δύο φύλα. Οι άνδρες έκοψαν το κλαδί στο
οποίο κάθονταν. Η μεγάλη "νίκη" τους ήταν η τέλεια καταστροφή τους.
Γιατί; Γιατί αυτοί "έτρεχαν" και δεν "έφταναν", τότε που η
γυναίκα με το απλό ανθρωπινό της κεφάλαιο ήταν σκληρή κριτής απέναντί τους.
Όταν η γυναίκα με απλοϊκή σκέψη και άπειρο συναίσθημα τους αγαπούσε και τους
επέλεγε πολλές φορές πέρα από κάθε λογική και βέβαια πέρα από τα συμφέροντά
της. Μετατρέποντάς την σε ένα πανίσχυρο και συμφεροντολογικό ανδροπρεπές
"τέρας", τίναξαν τα πάντα στον "αέρα". Ο "πήχης"
ανέβηκε τόσο πολύ, που δεν μπορεί πλέον ο μέσος άνδρας να τον πιάσει με κανέναν
τρόπο.
Όμως, για όσο διάστημα ο άνδρας δεν μπορεί να περάσει τον
"πήχη", δεν μπορεί να ενηλικιωθεί. Θα τελειώσει το Λύκειο και δεν του
φτάνει πλέον για να κάνει οικογένεια, γιατί και η γυναίκα τον
"ακολουθεί" κι αναζητεί απόφοιτο Πανεπιστημίου τουλάχιστον. Θα
τελειώσει το Πανεπιστήμιο, αλλά επίσης δεν θα του φτάνει, γιατί και πάλι η
γυναίκα θα τον "ακολουθεί". Θα πάει στα μεταπτυχιακά, θα πάει στις
ειδικές εκπαιδεύσεις. Θα γίνει μεσόκοπος και ακόμα θα "μαζεύει"
προσόντα, γιατί από "κάτω" σπρώχνουν οι γυναίκες. Οι γυναίκες, οι
οποίες δεν κοιτάζουν ποτέ πιο "κάτω" απ' όπου βρίσκονται οι ίδιες.
Αυτό είναι ένα φυσικό χαρακτηριστικό των γυναικών. Το έχουν
από τη φύση τους και αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα της Δημιουργίας. Δεν κοιτάνε
πιο "κάτω" από εκεί που βρίσκονται οι ίδιες. Γιατί; Γιατί, ανεξάρτητα
από το "επίπεδο" στο οποίο βρίσκονται, αυτό το θεωρούν βάση της
"επιβίωσης". Δεν αποδέχεται ο "οργανισμός" τους να
προσφέρουν στα παιδιά τους λιγότερα απ' όσα απόλαυσαν οι ίδιες ως παιδιά. Στη
χειρότερη περίπτωση θα τους προσφέρουν τα ίδια. Ως εκ τούτου κοιτάνε πάντα προς
τα "πάνω" και άρα για βελτίωση αυτού που θεωρούν σαν βασικό επίπεδο.
Κοιτάνε για βελτίωση αυτού, που απόλαυσαν οι ίδιες ως παιδιά.
Αυτό το φαινόμενο δεν οφείλεται σε κάποιου είδους απληστία
των γυναικών. Αυτό είναι ένα δεδομένο που χαρακτηρίζει τη γυναίκα και
εξασφαλίζει πάντα την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Ένα δεδομένο, το οποίο
"σπρώχνει" την ανθρωπότητα προς την πρόοδο. Ένα δεδομένο, το οποίο
αναγκάζει την κάθε επόμενη γενεά να προσπαθεί να γίνει καλύτερη από την
προηγούμενη. Ένα δεδομένο, το οποίο επαναλαμβάνεται ατόφιο σε κάθε νέα γενεά
γυναικών που γεννιέται.
Αυτό δεν είναι απειλητικό για την ομαλή λειτουργία της
κοινωνίας. Δεν είναι απειλητικό όμως μόνον όταν οι άπειρες γυναίκες, που
γεννιούνται, βρίσκονται στο βασικό επίπεδο του ανθρώπινου κεφαλαίου. Στο
επίπεδο που τις ενδιαφέρει να ευτυχίσουν μέσω του έρωτα και να φτιάξουν
οικογένεια. Τότε που είναι μόνον γυναίκες και όχι γυναίκες-θηρία, που αρνούνται
την ευτυχία για μια καριέρα και αγωνίζονται να φτιάξουν μια
οικογένεια-επιχείρηση. Τότε κοιτάνε προς τα "πάνω", αλλά έχουν
απέναντί τους το σύνολο του ανδρικού πληθυσμού, προκειμένου να επιλέξουν τον
σύντροφό τους. Αυτό κάνουν από την πρώτη στιγμή που υπάρχουν. Ένα δεκατριάχρονο
κοριτσάκι δεν κοιτά ποτέ ένα μικρότερο αγόρι από αυτήν. Ούτε καν έναν
συνομήλικο. Της το απαγορεύει η φύση και το DNA της ανθρωπότητας. Κοιτά έναν
μεγαλύτερο και άρα ισχυρότερο. Έναν άνδρα, που θα την πλημμυρίσει από έρωτα και
θα τη γεμίσει με το συναίσθημα της ασφάλειας.
Όταν λοιπόν οι άνδρες έβαζαν τις γυναίκες στη διαδικασία της
μαζικής υψηλής εκπαίδευσης, στην πραγματικότητα ενεργοποιούσαν μια
"βόμβα", την οποία δεν γνώριζαν πόσο καταστροφική μπορεί να γίνει.
Τους ενθουσίασαν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα και δεν καταλάβαιναν τι
ακολουθεί. Δεν καταλάβαιναν ότι, "τραβώντας" τις γυναίκες προς το
μέρος τους, "έσπρωχναν" τα δικά τους όρια, οδηγώντας τους εαυτούς
τους προς την καταστροφή. Μετέτρεψαν τις γυναίκες σε "μάνατζερ" των
εαυτών τους, αλλά οι ίδιοι έπρεπε πλέον να γίνουν "προϊόντα" υψηλής
ποιότητας, προκειμένου να επιλεγούν από αυτές. "Προϊόντα" σπάνια και
δυσεύρετα, ώστε να είναι επιθυμητά. "Προϊόντα", που με μαθηματική
βεβαιότητα δεν μπορούν να γίνουν όλοι οι άνδρες και άρα μιλάμε για κίνδυνο
μαζικών "αποκλεισμών" από την "αγορά". Όταν μετατρέπεις την
κοινωνία σε αγορά, πρέπει να είσαι σίγουρος ότι είσαι "Μερσεντές",
γιατί διαφορετικά θα την πατήσεις ...και εκεί την πάτησαν οι άνδρες. Όλοι μαζί
δημιούργησαν τις συνθήκες αγοράς, αλλά δεν ήταν όλοι "Μερσεντές".
Όταν αυτό το απλό φυσικό χαρακτηριστικό της γυναίκας - να
μην κοιτά προς τα "κάτω" - μπαίνει στα "προσόντα", η
κατάσταση γίνεται εφιαλτική για τους άνδρες. Τώρα οι γυναίκες, ακολουθώντας με
αυτοκτονικό πάθος τους άνδρες, έχουν ανεβεί στον τελευταίο "όροφο"
της ανθρώπινης "πολυκατοικίας" και εκείνοι που βρίσκονται στην
"ταράτσα" είναι ελάχιστοι. Όλες "ερωτευμένες" με τους
ελάχιστους, οι οποίοι δεν φτάνουν πλέον πληθυσμιακά να καλύψουν τις ανάγκες
τους. Οι "ίσοι" άνδρες της μάζας απλά είναι "κατώτεροι" και
άρα δεν "υπάρχουν". Τα
αποτελέσματα; Αυτά που βλέπουμε καθημερινά. Η απόλυτη δυστυχία, μιζέρια και
θλίψη. Εκεί που επί αιώνες οι γυναίκες με τη βία καθηλώνονταν στα δωμάτιά τους,
για να μην ερωτευτούν τον "λάθος" με αντικειμενικά κριτήρια άνδρα,
σήμερα κάνουν το ίδιο από μόνες τους.
Περιφέρονται όλη την ημέρα στους δρόμους και όλη τη νύχτα
στα μπαρ με τα ίδια αποτελέσματα. Όπως βγαίνουν από τα σπίτια τους, έτσι
γυρνάνε. Μόνες βγαίνουν και μόνες μπαίνουν. Δεν συνάπτουν σχέσεις με τους
άνδρες και συνθέτουν "συμμορίες" κυνηγών, που αναζητούν τον μεγάλο
"στόχο". Κυνηγών πολύ πιο ανηλεών από τους άνδρες. Ανηλεών, όχι όταν
"πυροβολάνε", αλλά όταν απορρίπτουν "θήραμα". Αυτό είναι
ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί για τον ανδρικό κόσμο. Αυτοί οι
"κυνηγοί" δεν "βλέπουν" άνδρες μπροστά τους, γιατί
περιφέρονται πλέον σε έναν κόσμο "κενό". Σε έναν κόσμο όπου τα
επιθυμητά "θηράματα" είναι ελάχιστα. Σε έναν κόσμο ενιαίο και
παγκοσμιοποιημένο έχουν μπερδευτεί. Σε έναν κόσμο, που, λόγω της τεχνολογίας,
έχει γίνει μικρός ίσα με ένα χωριό, ψάχνουν τον καλύτερο του
"χωριού". Ψάχνουν για "πρότυπα", τα οποία απλά δεν
υπάρχουν. Ψάχνουν για έναν άνδρα με την ομορφιά του Άδωνη, τις καταθέσεις του
Μίδα, τη γενναιότητα του Αχιλλέα, την εξυπνάδα του Οδυσσέα και λίγο από το
χιούμορ του Αριστοφάνη.
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι φτάσαμε στον απόλυτο
"πάτο". Η γυναίκα τείνει στην απόλυτη εκπόρνευση και ο άνδρας στην
αιώνια ανωριμότητα. Η ανέραστη και "χειραφετημένη" σύγχρονη γυναίκα
τις λίγες φορές πλέον που κάνει σεξ, το κάνει με μοναδικό κριτήριο την κάλυψη
μιας φυσικής ανάγκης, εφόσον "περιμένει" τον ιδανικό άνδρα. Γερνάει,
περιμένοντας ν' αποδώσει καρπούς η "επένδυση" του Πανεπιστημίου και
της καριέρας. Από την άλλη πλευρά ο νεαρός άνδρας ούτε το σεξ της ανάγκης
μπορεί να έχει, γιατί πλέον δεν είναι "ιδανικός" για καμία. Ούτε καν
για τη μεθυσμένη, που, μόλις ξεμεθύσει, θα τον απορρίψει. "Τρέχει" σε
έναν αγώνα που δεν έχει τέλος και στο τέλος τον "σκοτώνει".
Γεμάτη είναι πλέον η κοινωνία από δυστυχισμένους ανθρώπους.
Ανθρώπους και των δύο φύλων. Γυναικοπαρέες καθημερινά κατακλύζουν τους δρόμους
και τα μπαρ. Πίνουν και βρίζουν σαν μεθυσμένοι Βρετανοί τουρίστες,
"περιμένοντας" τον ιδανικό άνδρα. Σε ηλικίες που οι πρόγονές τους
είχαν ζήσει πλήρεις ζωές, αυτές αναζητούν ακόμα το καλύτερο ντεκαπάζ, για να
βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους σε έναν "αγώνα", ο οποίος
κινδυνεύει ν' "αναβληθεί" ελλείψει συμμετοχών. Την ίδια ώρα οι
άνδρες, φοβισμένοι "ανήλικοι" των τριάντα και πλέον ετών, παραμένουν
στα πατρικά τους, ζώντας virtual ζωές μέσα από το ίντερνετ. Σε ηλικίες που
κάποτε οι πρόγονοί τους γίνονταν παππούδες, αυτοί παίζουν counter strike. Σε
ηλικίες που οι γονείς τους αντιμετώπιζαν πραγματικά προβλήματα πραγματικών
ανθρώπων, αυτοί παίζουν Ikariam και ως κατά φαντασίαν αυτοκράτορες στέλνουν
στις αποικίες τους πέτρες, χρυσάφι και κρασί.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για απόλυτο "πάτο".
Έχουν πλέον ενεργοποιηθεί τα απόλυτα ένστικτα της κοινωνίας και ζούμε τον
απόλυτο εφιάλτη. Τα πάντα έχουν πάρει ακραίες μορφές. Το "θηρίο", που
λέγεται γυναίκα, στον "αγώνα" της σύγχρονης μορφής της
"επιβίωσης" έχει βγει με όλα του τα "όπλα". Την ώρα που οι
"πετυχημένες" και "χειραφετημένες" γριές ψάχνουν πλαστικούς
γιατρούς και στυλίστες, για να "βελτιώσουν" το βασικό τους κεφάλαιο, έχουν
βγει στην "πιάτσα" αυτές, οι οποίες δεν χρειάζονται επιστημονικές ή
άλλες "βοήθειες". Την ώρα που οι "χτισμένες" τεντώνουν
δέρματα και φτιάχνουν μύτες, προσπαθώντας να βελτιώσουν το βασικό τους
κεφάλαιο, οι νεαρές "άχτιστες" σαρώνουν τα πάντα.
Βλέπουμε νεαρές - σχεδόν ανήλικες - γυναίκες να
"σαρώνουν" τα πάντα, στηριζόμενες αποκλειστικά στο μεγάλο κεφάλαιο
της γυναίκας, που είναι η φυσική της υπόσταση. Αυτές πλέον με το γυναικείο
κεφάλαιό τους στην υπέρτατη μορφή διεκδικούν και παίρνουν τα πάντα, "δικαιώνοντας"
και ανταμείβοντας τους "επιτυχημένους" γέροντες.
Γυναίκες με δική τους πρωτοβουλία κάνουν αυτό το οποίο επί
αιώνες τους επέβαλαν με τη βία και επαναστατούσαν. Αυτό, το οποίο μερικές
δεκαετίες πριν θα φαινόταν ανήθικο, σήμερα φαίνεται λογικό. Γέροντες
πραγματικοί αποτελούν "φιλέτα" για ανήλικες. Ο γηραιός Μπερλουσκόνι
κατηγορείται για σχέσεις με ανήλικη και η κοινωνία το "αντέχει". Τον
ζηλεύουν οι "συναγωνιστές" του και την ανήλικη τη ζηλεύουν οι
ανήλικες, οι οποίες λαχταράνε μεγαλεία, χρήμα και ναρκωτικά ...για να
"μειώνουν" το κόστος των επιλογών τους.
Αυτή είναι η απόλυτη κόλαση και είναι
"σφραγισμένη". Όταν μια δεκαοκτάχρονη κούκλα "ερωτεύεται"
έναν υπερήλικα Golden Boy του συστήματος, όλοι οι "ενδιάμεσοι"
συνθλίβονται. "Σφραγίζεται" μια κοινωνία και "ζουν" μόνον
τα άκρα της. Τα απόλυτα άκρα της. Τα άκρα, τα οποία εκφράζουν το απόλυτο
ανθρώπινο κεφάλαιο. Η γυναίκα με το απόλυτο φυσικό γυναικείο κεφάλαιο και ο
άνδρας με το απόλυτα τεχνητό ανδρικό κεφάλαιο. Όλοι οι υπόλοιποι αποτελούν το
"φόντο" της γιγαντομαχίας. "Μουλάρια", που δεν τα θέλει
κανένας. Απόλυτες συνθήκες αγοράς. Ανάλογα με το τι "διαθέτει"
κάποιος, παίρνει ό,τι "θέλει". Όποιος διαθέτει τα "πάντα",
διαλέγει και παίρνει ό,τι θέλει. Όταν λέμε "όποιος", εννοούμε όποιος
...και όταν λέμε "ό,τι", εννοούμε ό,τι. Γιατί; Γιατί στο
"όποιος" σήμερα προστέθηκαν και οι γυναίκες της επιτυχίας. Τα Golden
Boys δεν είναι μόνον αρσενικά. Είναι και θηλυκά. Αυτά τα θηλυκά, σκεπτόμενα με
τον ανδρικό τρόπο, αναζητούν "τεκνά". Αναζητούν τον άνδρα με το φυσικό
του κεφάλαιο στον υπέρτατο βαθμό και τον αναζητούν με τον ίδιο τρόπο και
χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα που αναζητούν τις νεαρές γυναίκες οι άνδρες
συνάδελφοί τους.
Μιλάμε για την απόλυτη δυστυχία, η οποία είναι αποτέλεσμα
της απόλυτης βλακείας. Στο απόλυτο επίπεδο της "επιτυχίας" οι
"πετυχημένοι" αναζητούν αυτό το οποίο είχαν αρνηθεί, όταν δεν
χρειαζόταν καμία "επιτυχία" για να το πάρουν. Αυτό ισχύει τόσο για
τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Όταν οι άνδρες ήταν νέοι, αρνούνταν τις
νέες, που τους προσφέρονταν δωρεάν και "κοιμούνταν" με τις γριές, για
να τους βοηθήσουν στις καριέρες τους. Τώρα που ολοκλήρωσαν τις καριέρες τους,
θέλουν τις νέες με τον ακριβό τρόπο και άρα "αγοράζοντάς" τες. Το
ίδιο συμβαίνει και με τις "πετυχημένες" γυναίκες. Όταν ήταν νέες
"επενδύτριες", δεν ήθελαν τους νέους και "κοιμούνταν" με
τους "πετυχημένους" γέρους. Οι νέοι ήταν "ξεβράκωτοι" και
δεν τους ήθελαν. Τώρα έγιναν "τεκνατζούδες" και ονειρεύονται
ξεβράκωτους νέους. Το απόλυτο τέλμα. Οι νέοι ζηλεύουν τους επιτυχημένους γέρους
και οι επιτυχημένοι γέροι τους νέους. Ο καθένας από αυτούς θα πουλούσε την
"ψυχή" του στον Διάβολο, προκειμένου ν' αποκτήσει αυτό που ζηλεύει.
Από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού:
«Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΘΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»
