Μέσα από την δήθεν κατανόηση για
το τι θα κάνει το νέο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της Ελλάδας, πολιτικοί
και παπαγαλάκια των ΜΜΕ δίνουν ως μοναδική λύση επιβίωσης των νέων την
μετανάστευση, με μία απλοϊκότητα που σου γυρίζει το στομάχι. Όλοι λοιπόν,
γιατροί, μηχανικοί, οικοδόμοι, εργάτες μαζέψτε τα και βρείτε την τύχη σας σε
μία αναπτυγμένη χώρα γιατί το καράβι Ελλάδα βυθίζεται. Επειδή το τελευταίο
διάστημα τίποτε δεν λέγεται από αφέλεια και από συμπάθεια απέναντι σε καμία
κοινωνική ομάδα της χώρας, είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτό που θέλουν είναι η
χώρα να χάσει την οποιαδήποτε δυναμική έχει, ακόμα και αν αυτή είναι σε ύπνωση
λόγω της πολιτικής που ασκείται.
Όταν προτρέπεις, λόγω της δύναμης
που έχει ο δημόσιος λόγος σου, τους νέους να εγκαταλείψουν την Ελλάδα πρέπει να
τους προετοιμάζεις για το τι θα αντιμετωπίσουν και εκεί που θα τους δοθεί
ευκαιρία εργασίας. Αν ένας νέος γιατρός εγκατασταθεί στη Γαλλία για να
εξασκήσει το επάγγελμά του και πάρει 4,000 ευρώ, τι θα πετύχει με αυτό;
Γνωρίζει κανείς από αυτούς το κόστος ζωής σε μία αναπτυγμένη χώρα; Να δουλέψει
για ποιο λόγο; Για να μπορεί να πληρώνει ενοίκιο και φόρους ή να αγοράσει
σπιτάκι στην Champs Elysees; Για άλλες κατηγορίες νέων όπως εργάτες, οικοδόμοι
κλπ δεν το συζητάμε. Στοιβαγμένοι σε ένα σπίτι 5 μαζί σε καταστάσεις κανονικής
δουλείας, μεροδούλι - μεροφάι, με ανασφάλιστη εργασία. Τι κάνεις εσύ που μιλάς
με ελαφρά τη καρδία λέγοντας: “Φύγετε να σωθείτε!”. Θα σωθούν ή θα μπουν στο
παγκόσμιο σκλαβοπάζαρο που τα τελευταία χρόνια έχει στηθεί από το Ντουμπάι
μέχρι την Αμερική;
Φυσικά δεν μπορεί να νοηθεί ως
αφέλεια η προτροπή σου να φύγουν όλοι οι νέοι από την χώρα. Ξέρεις πολύ καλά
ότι χωρίς νέους μια χώρα δεν έχει συνέχεια. Διότι δεν μπορεί να θεωρηθούν τυχαίες
οι ανάλογες προτροπές που έκανε η Άνγκελα Μέρκελ και οι όμοιοί της ένα χρόνο
πριν λέγοντας στους νέους του Νότου: “Ελάτε για μεροκάματο στις αναπτυγμένες
χώρες”. Από τη μια είσαι ενάντια στην πολιτική Μέρκελ αλλά από την άλλη κάνεις
τα πάντα ουσιαστικά να την στηρίξεις. Η Μέρκελ και οι όμοιοί της γνωρίζουν πολύ
καλά ότι χωρίς εργασιακό δυναμικό και χωρίς την ελπίδα συνέχισης της εργασίας
σε μία χώρα, τα πράγματα γίνονται πολύ εύκολα για το πλήρες ξεκλήρισμά της.
Να φύγουν οι νέοι από την Ελλάδα,
και να μείνουν να παλέψουν ποιοι σε αυτή την λαίλαπα; Από τη μια υποστηρίζεις
ότι έχουμε πόλεμο και από την άλλη διώχνεις τους ικανούς που μπορούν και να
αμυνθούν αλλά και να νικήσουν αυτόν τον πόλεμο; Η ζωή του κάθε νέου ανθρώπου
δεν είναι μόνο οι υλικές απολαβές που θα έχει από την εργασία, όπως προσπαθούν
διακαώς τις τελευταίες δεκαετίες να τους πείσουν ότι έτσι είναι. Αν φθάσουμε
στο σημείο να θεωρούμε ότι κάνουμε παιδιά μόνο για να επιβιώνουν και όχι για να
ζουν, έχουμε χάσει την ουσία της ύπαρξης.
Οι Έλληνες μεταναστεύουν
εκατοντάδες χρόνια. Και μιλάμε για άγριες εποχές πάντα όμως όσο μακριά κι αν
πήγαιναν, ακόμα κι αν ήξεραν ότι ποτέ δεν θα γυρίσουν, γνώριζαν ότι πίσω
αφήνουν ένα κομμάτι πατρίδας που ήταν αποκλειστικά δικό τους. Είτε πατρικό
σπίτι, είτε χωράφι, είτε καλύβα στο βουνό, είτε βάρκα. Είχαν καρφωμένο στην
ψυχή τους το Νόστο. Βρισκόμαστε σε έναν πόλεμο που καταστρέφει το πατρικό, το
χωράφι, την καλύβα, την βάρκα και ό,τιδηποτε είναι ο κρίκος που δένει την άγκυρα
της καρδιάς σου όσο μακριά και αν πηγαίνει το καράβι της ξενιτιάς. Αυτός ο
πόλεμος πετυχαίνει εκτός των άλλων να σκοτώσει και το Νόστο και αυτός δεν
αναπληρώνεται ούτε με χιλιάδες ευρώ μισθό, ούτε με σεντούκια αποταμιεύσεων.
Όταν ξεκαρφωθεί από μέσα σου παύεις να έχεις ταυτότητα και προορισμό.
Βουλιάζεις την Ιθάκη πριν ακόμα την αποχωριστείς.
Αντί λοιπόν να σπρώχνονται οι νέοι
να μπουν σε πολυτελή σαπιοκάραβα κόβοντας τα δάχτυλά τους στα γρανάζια
εργοστασίων που θα παράγουν χρήμα για τους παγκόσμιους τσιφλικάδες, πρέπει να
γίνουμε η πλάτη στήριξής τους να αρχίζουν να κόβουν γλώσσες, που λένε πολλά και
επικίνδυνα, αλλά και κεφάλια που μετατρέπουν σε αναλώσιμο την Ελπίδα αυτής της
χώρας.-
Του Γιάννη Λαζάρου
