Αυτονόητη όμως για εμάς είναι και η κατάδειξη του αδιεξόδου
που υπάρχει στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, που αδυνατεί να κατανοήσει ότι
όσο συνεχίζει να κραυγάζει και να παίζει το ρόλο του τιμητή τόσο πιο πολύ
αποξενώνεται από την πλειοψηφία των πολιτών. Ακόμα περισσότερο όταν δεν
ξεκινάει από μια ειλικρινή αυτοκριτική, αλλά συνεχίζει να δείχνει με το δάχτυλο
του όλους τους άλλους δίπλα του.
«Να καταδικάσουμε την πολιτική βία λοιπόν». Πολύ ωραία. Να
δώσουμε όμως και τον ορισμό της. Γιατί αν μιλάμε για χειροδικία, πρόκληση
σωματικών βλαβών, απώλεια ανθρώπινης ζωής, αυτά νομίζω αντιμετωπίζονται από το
Νόμο. Είναι καθαρές εγκληματικές πράξεις του κοινού Ποινικού Δικαίου. Εάν δεν
εφαρμόζονται νόμοι, εάν δεν παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα η Δικαιοσύνη, εάν δε
γίνονται αγωγές και μηνύσεις, εάν δεν πραγματοποιούνται συλλήψεις, νομίζω ότι
υπάρχει θέμα ελλιπούς θεσμικής λειτουργίας των συντεταγμένων οργάνων της
Πολιτείας. Άρα κενό νομικό δεν υπάρχει. Κενό πολιτικής βούλησης και πολιτικής
Παιδείας, μπορεί.
Τώρα, εάν συζητήσουμε για τις ιδεολογικές και πολιτικές
θεωρίες και προσεγγίσεις σχετικά με την πολιτική βία, εκτιμώ ότι θα υπάρχει
πρόβλημα.
Και αυτό γιατί σε πάρα πολλούς χώρους (από την άκρα δεξιά,
έως και την άκρα αριστερά), η βία ως πολιτική πρακτική και ως μέσο κατάκτησης
εξουσίας, όχι μόνο δεν απορρίπτεται αλλά συνιστά και εργαλείο επικράτησης.
Και εκεί ακριβώς τίθενται τα διλήμματα. Εάν καταδικάσεις και
αντιμετωπίσεις με νομικό τρόπο τις «προθέσεις», τότε νομίζω ότι αρκετοί δεν
έχουν θέση σε ένα αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς. Εάν πάλι εξαιρέσεις
κάποιους, τότε μπορεί να δημιουργήσεις «δύο μέτρα και δύο σταθμά», κάτι που
πιθανώς θα συσπειρώσει και θα ενισχύσει αυτούς που «αδίκησες».
Αλλά ακόμα και αν ξεπεράσουμε τα παραπάνω ερωτήματα και
μιλήσουμε για τα αποτελέσματα των πολιτικών όσον αφορά τις ζωές των ανθρώπων,
θα βρεθούμε μπροστά σε μεγάλα διλήμματα:
- Είναι βία ή όχι η
κατ' εξακολούθηση παραβίαση του Συντάγματος με την εφαρμογή του μνημονίου;
- Είναι βία ή όχι η
εξώθηση στην ανεργία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν σοβαρά
βιοποριστικά προβλήματα;
- Είναι βία ή όχι οι
μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας με καθυστερήσεις στις πληρωμές, τουλάχιστον δύο
μηνών, και με υπερωρίες που δεν καταβάλλονται ποτέ;
- Είναι βία ή όχι το
κυνήγι σε «φοροφυγάδες» την ώρα που το κράτος τους χρωστάει λεφτά και δεν τους
τα αποδίδει;
Βεβαίως, κάποιοι θα πουν ότι αυτά είναι αποτελέσματα
πολιτικών που εφαρμόζονται συγκυριακά, κάποιοι άλλοι όμως μπορούν βασίμως να
ισχυριστούν ότι και αυτά συνιστούν πολιτική βία και μάλιστα σε βάρος των
πολλών.
Μήπως λοιπόν η λύση στο πρόβλημα των νεοφασιστικών
μορφωμάτων –που αυτή τη στιγμή αποτελεί προτεραιότητα- είναι πιο απλή απ' ότι
νομίζουμε: άτεγκτη και άμεση εφαρμογή των νόμων σε οιαδήποτε παραβατική
συμπεριφορά και στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία στις εφαρμογές πολιτικών που
αφορούν την πλειοψηφία των πολιτών.
Ίσως όμως επειδή είναι τόσο απλό, κάποιους βολεύει να το
κάνουν να φαίνεται τόσο δύσκολο. Γιατί πώς αλλιώς θα δικαιολογηθεί τόση
ανικανότητα...
Σχετικά:
