Ο δρόμος προς την πνευματική αναγέννηση

Σκοπός της απανταχού Φύσεως είναι η εμφάνιση εκ της ουσίας της συνειδητών νοητικών υπάρξεων, σκοπός των συνειδητών νοητικών υπάρξεων είναι η ατέρμων εκδήλωση νέων ενεργητικών νόμων και ιδιοτήτων, καθώς και η απελευθέρωση τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε κόσμους θειότερης ενέργειας, οι οποίοι τους εξασφαλίζουν την ελευθερία των ενεργειών τους και την ανέλιξη των δυνάμεών τους. Προϋπόθεση της εισόδου σε κόσμους θειότερης ενέργειας είναι η πνευματική αναγέννηση της πνευματικής νοητικής οντότητας.
Εκ των προλεχθέντων συνάγεται ότι η πνευματική αναγέννηση είναι ένα πολύ ουσιώδες επίτευγμα του ανθρώπου και τα κατά την αρχαιότητα λειτουργήσαντα μυστήρια απέβλεπαν στο να εξηγήσουν στους μύστες τους την σημασία αυτής της πνευματικής αναγεννήσεως. Για να κατανοήσουμε με απλά λόγια τι είναι πνευματική αναγέννηση πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι κάθε εξελικτικό επίπεδο έχει τέσσερες βαθμίδες και συνεπώς το ανθρώπινο επίπεδο έχει τέσσερες εξελικτικές βαθμίδες. Επίσης κάθε εξελικτικό επίπεδο έχει τον σκοπό του και γίνεται το αίτιο άλλου εξελικτικού επίπεδου και εκείνο άλλου με ευρύτερο περιεχόμενο ενεργείας. Το γεγονός αυτό πρέπει να είναι η βάση της εξερεύνησης της αληθείας για την εξέλιξη του πνεύματος στην Φύση.
Η Πρώτη Βαθμίδα αποτελεί την απαρχή της εισόδου της ψυχικής ατομικότητος στο ανθρώπινο επίπεδο και αναφέρεται ως η εκδήλωση της λογικής νοήσεως. Κατά την ελληνική παράδοση η γέννηση της λογικής νοήσεως συμβολίζεται με την εμφάνιση της Κόρης της Πρωτογόνης και εορτάζεται κατά την Φθινοπωρινή ισημερία από τους διαπνεόμενους από την ελληνική παράδοση. Η περίοδος που ακολουθεί συμβολίζει την περίοδο κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου θα περάσει το πρώτο στάδιο εξελίξεώς της που είναι η καλλιέργεια των σπερμάτων των προς γονιμοποίηση Ιδεών. Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις με την επενέργεια του νόμου της ειμαρμένης. Κατά την περίοδο αυτήν η ανθρώπινη ψυχή θα δεχθεί τις επιδράσεις του Ουρανού, θα διαπλάσει τον ηθικό της χαρακτήρα και θα διαμορφώσει την συνείδησή της κατά τρόπον ώστε να διακανονίζει την ζωή της σε αρμονία προς τους ομοίους της.
Στην Δεύτερη Βαθμίδα γεννάται στον άνθρωπο σθεναρά επιθυμία να μελετήσει και να γνωρίσει τον ίδιο τον εαυτόν του δηλαδή να αποκτήσει αυτογνωσία γιατί αυτό ακριβώς σήμαινε το Δελφικό επίγραμμα «άνθρωπε γνώθι σ αυτόν». Τότε θα αντιληφθεί ότι έχει πάθη και ψευδείς δοξασίες και γενικότερα ατέλειες. Τότε γεννάται μέσα του η επιθυμία να κατανικήσει όλα τα πάθη του, όπως έπραξε ο ήρωας Ηρακλής, γιατί η κατανίκηση των παθών είναι πράξη ηρωισμού και συνεπώς πρέπει να γίνει ένας Ηρακλής με αδάμαστη θέληση και αμετακίνητη απόφαση για να κατανικήσει τα πάθη του. Κατά την ελληνική παράδοση η γέννηση του Ήρωα Ηρακλή κατά την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου αυτό ακριβώς υπονοούσε γι ατό εορτάζεται κατά την χειμερινή τροπή (τριέσπερο). Ομοίως εορτάζεται η γέννηση όλων των ηρώων των θρησκευτικών παραδόσεων π.χ. ο Καδμίλος των Καβείρων, ο Άδωνις των Φοινίκων, ο Κρίσνα των Ινδουιστών, ο Ηρακλής της Ελληνικής Θρησκείας και ο Ιησούς της Χριστιανικής Θρησκείας. Η ελληνική εσωτερική παράδοση προσομοιάζει τα πάθη με τους Τιτάνες και το γήινο περιβάλλον το θεωρεί ως τιτανικό περιβάλλον και αναφέρει σχετικά ότι ο Ζευς πρώτα κατανίκησε τους τιτάνες, (δηλαδή τα πάθη του), και κατόπιν έγινε κυρίαρχος του Ολύμπου. Αυτό το μέρος της ελληνικής παραδόσεως δείχνει ότι για να γίνουμε κυρίαρχοι του πνευματικού Ολύμπου πρέπει πρώτα να νικήσουμε τους τιτάνες που εδρεύουν μέσα μας δηλαδή τα πάθη μας.
Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι Πάθη είναι οι από πλάνη σχηματισμένες ιδέες στην διάνοια μας και ψευδείς δοξασίες είναι η πίστη που σχηματίζουμε στη διάνοια μας από τις εκ πλάνης σχηματισμένες ιδέες. Τα πάθη όμως είναι συσσωρευμένες ενέργειες οι οποίες, όταν επιχειρήσουμε να τις περιορίσουμε ή συγκρατήσουμε, μεγαλώνουν και αν δεν βρουν διέξοδο μπορεί να γίνουν δυνατότερες από τη λογική, γι’ αυτό ο «θάνατος» όλων των παθών (και ιδιαίτερα του εγωισμού) είναι οδυνηρός. Τα πάθη ομοιάζουν με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, που όταν ο Ήρωας Ηρακλής έκοβε ένα, στη θέση του φύτρωναν δύο νέα και απαιτήθηκε, πέραν του ηρωισμού και η ευφυΐα του ήρωα Ηρακλή για να κόψη όλα τα κεφάλια της. Συνεπώς για να κόψουμε όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που εδρεύει μέσα μας απαιτείται να γίνουμε σαν τον ήρωα Ηρακλή και ιδιαίτερα για να κόψουμε τον κορμό της Λερναίας Ύδρας που εδρεύει μέσα μας γιατί ο κορμός αυτού του τέρατος είναι ο εγωισμός ο οποίος αποτελεί το βάθρο εδράσεως όλων των παθών.
Η εξάλειψη όλων των παθών γίνεται στην διάνοια εκείνη που της το επιτρέπει ο τρόπος ζωής και το κατάλληλο περιβάλλον. Η διάνοια όμως εκείνη που ζει σε μη φυσικό περιβάλλον (π.χ. μοναστηριακή ζωή) δεν έχει την δυνατότητα να εξαλείψει τις από πλάνη σχηματισμένες ιδέες και ζει καθηλωμένη στα πάθη της και τις ψευδείς της δοξασίες. Επισημαίνεται ότι οι σημαντικότερες από τις ψευδείς δοξασίες είναι αυτές που προέρχονται από τα θρησκευτικά πιστεύω με τα οποία μας γαλουχούν από την τρυφερή παιδική ηλικία.
Την εξάλειψη όλων των παθών και ιδιαίτερα του εγωισμού θα την πετύχουμε με την δύναμη εκείνη που δημιούργησε τον άνθρωπο. Η δύναμη αυτή είναι ο Νόμος της παγκόσμιας Αγάπης που αποτελεί τη συγκολλούσα το άπειρο δύναμη και τη συγκρατούσα αυτό σε αρμονία. Η ΑΓΑΠΗ είναι ο υπέρτατος Νόμος της Φύσεως και εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνου που έχει εκδηλώσει τον Νόμο της Δικαιοσύνης και τον Νόμο της Αρμονίας.
Η τρίτη βαθμίδα στο ανθρώπινο επίπεδο αρχίζει με την οριστική κατανίκηση όλων των παθών και αυτό αποτελεί την απαρχή της πνευματικής του αναγεννήσεως. Αυτός ο «θάνατος» και η εν συνεχεία «ανάσταση» αποτέλεσε το κεντρικό στοιχείο όλων των θρησκειών και των λειτουργησάντων και λειτουργούντων μυσταγωγικών σκηνωμάτων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Έτσι, κατά την εαρινή ισημερία οι ήρωες όλων των θρησκειών και μυσταγωγικών συστημάτων πεθαίνουν και στη συνέχεια ανασταίνονται. Αυτή η «ανάσταση» του απαλλαγμένου πλέον από τα πάθη ανθρώπου συμβολίζει την επίτευξη της πνευματικής του αναγεννήσεως.
Στην ελληνική παράδοση έχουμε τον οδυνηρό θάνατο του Ηρακλέους στην πυρά και ακολούθως την άνοδό του στον πνευματικό Όλυμπο. Μάλιστα η άνοδος του ήρωα Ηρακλή στον πνευματικό Όλυμπο, κατά την ιερή παράδοση, γίνεται μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία και η πανσέληνος αυτή είναι η πανσέληνος που αντιστοιχεί στην κυριαρχία της Θεάς της Σοφίας. Αυτό συμβολίζει ότι ο ανιστάμενος άνθρωπος έχει κατακτήσει και την Σοφία και μάλιστα προ της ανόδου του στον πνευματικό Όλυμπο. Συνεπώς (το τονίζω με έμφαση) η αποβολή των παθών και των ψευδών δοξασιών είναι η βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της πνευματικής της αναγεννήσεως και της κατακτήσεως της Σοφίας.
Στην Χριστιανική παράδοση έχουμε ανάλογο συμβολισμό που είναι ο οδυνηρός σταυρικός θάνατος του Ιησού (γιατί, όπως είπαμε, ο θάνατος των παθών είναι οδυνηρός) και την εν συνεχεία ανάσταση του που γιορτάζεται την Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας δηλαδή μετά της πανσέληνο της κυριαρχίας της θεάς Αθηνάς. Οι πρώτοι χριστιανοί, συμβόλιζαν με τον «ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ» την θεά της Σοφίας κατερχομένης εκ του πνευματικού Ολύμπου και με το «ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ» την κάθοδο του Ιερού Πυρός του πνευματικού Ολύμπου το οποίο υπό μορφή φλογών επικάθισε στα μέτωπα των αποστόλων οι οποίοι κατά την χριστιανική παράδοση, κατόπιν αυτού, αποκτούν την Σοφία.
Επιπλέον, εκτός από την απαλλαγή από τα πάθη του, ο οδεύων προς θειότερους κόσμους άνθρωπος πρέπει να εκδηλώσει στο ψυχικό του κέντρο του νόμους της Ηθικής και της Αρετής γιατί η μεν Αρετή αναφέρεται στον ατομικό τρόπο ζωής του κάθε ανθρώπου, ενώ η Ηθική αναφέρεται προς την εν γένει συμπεριφορά του και τις εκδηλώσεις του προς τους άλλους. Οι έννοιες των όρων αρετή και ηθική διαστρεβλώθηκαν κατά τον μεσαίωνα. Κατωτέρω θα εξετάσουμε τις έννοιες των όρων Αρετή, Ηθική, Καθήκον και Δόξα του ενιστάμενου πνεύματος που οδεύει προς θειότερους κόσμους.
Κατά την ελληνική παράδοση μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση γιατί Αρετή είναι η προσπάθεια εναρμόνισης του ανθρώπου προς τους Νόμους της Φύσεως και Ηθική είναι η αυθόρμητη έφεση που εκδηλώνει προς εκπλήρωση του νόμου της αρετής. Συνεπώς πρέπει να γίνει κανείς πρώτα ενάρετος με την εναρμόνισή του προς τους νόμους της Φύσεως και κατόπιν να δημιουργηθεί μέσα του έφεση ώστε η τήρηση αυτών των νόμων και αυτή η έφεση πρέπει να γίνεται αυθόρμητα, χωρίς κανένα ενδοιασμό ή σκοπιμότητα και προϋποθέτει την εκδήλωση μέσα του Νόμου της Θελήσεως. Επίσης με βάση αυτούς τους ορισμούς της Ηθικής και της Αρετής ορίζονται περαιτέρω οι έννοιες του καθήκοντος αλλά και της Δόξας που δικαιούται ο ανερχόμενος προς θειότερους κόσμους. Έτσι ως Καθήκον ορίζεται η μετάδοση προς τους άλλους των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής. Αν ο μύστης δεν επιτελέσει αυτό το καθήκον του, τότε δεν μπορεί να επιτύχει την τέλεια αθανασία και την είσοδο στους χώρους του ανέσπερου φωτός όπου επικρατεί η διαρκής ημέρα. Τέλος ως Δόξα ορίζεται η ανάπαυση και η γαλήνη οι οποίες προκύπτουν από την εναρμόνιση προς τους Νόμους της Αρετής, της Ηθικής και του Καθήκοντος. Η εκδήλωση των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής είναι δυνατή μόνον στον άνθρωπο εκείνον ο οποίος δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τις κατά συνθήκη ιδέες των κοινωνιών, οι οποίες υπονομεύουν ριζικότατα την πρόοδο του ανθρωπίνου γένους. Πέραν αυτών πρέπει ο άνθρωπος να εναρμονισθεί και εκδηλώσει τους Νόμους της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης που αποτελούν το επιστέγασμα της τελειώσεώς του στο ανθρώπινο επίπεδο.
Με την κατάκτηση της Σοφίας ο μύστης αποκτά την δυνατότητα να αναβαθμιστεί στις τάξεις των αθανάτων πνευμάτων, εφ’ όσον έχει αποκτήσει και τον κατάλληλο οργανισμό, απαραίτητο για τους χώρους του ανέσπερου φωτός.
Τα αθάνατα πνεύματα πάντα επεμβαίνουν παρέχοντα ουσιαστική βοήθεια, όπως είναι η κάθοδος του ιερού Πυρός του πνευματικού Ολύμπου, ώστε τα πλέον εξελιγμένα ανθρώπινα πνεύματα να ,μπορέσουν να περάσουν ταχύτερα αυτούς τους εξελικτικούς σταθμούς, μέσω των πραγματικών μυσταγωγικών σκηνωμάτων δια δοκιμασιών και καθαρμών, και αυτό ακριβώς εννοεί το γνωστό λόγιο «όπως ο χρυσός δοκιμάζεται δια του πυρός, έτσι και ο δίκαιος θα καθαριστεί δια του πυρός».
Στυλιανός Τάκας, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής.
http://lykomidis.wordpress.com/

Βρέθηκε το ανάκτορο του Οδυσσέα στην Ιθάκη;

Δύο Έλληνες αρχαιολόγοι από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων που τα τελευταία 16 χρόνια ανασκάπτουν την περιοχή Αγ. Αθανάσιος στην Ιθάκη εκτιμούν ότι βρίσκονται σε μια από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις των τελευταίων δεκαετιών.«Σύμφωνα με τα έως σήμερα στοιχεία, κινητά και ακίνητα, που είναι ιδιαίτερα σοβαρά, και με κάθε επιστημονική επιφύλαξη, πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στο Ανάκτορο του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, το μόνο από τα Ανάκτορα των Ομηρικών Επών, που δεν έχει ανακαλυφθεί», δήλωσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων-ΜΠΕ ο καθηγητής Αρχαιολογίας, Θανάσης Παπαδόπουλος, ο οποίος μαζί με τη σύζυγό του, Λίτσα Κοντορλή, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων παρουσίασαν στις 20 Αυγούστου την επιστημονική τους ανακάλυψη. Πρόκειται για ένα μέγαρο τριών επιπέδων με κλιμακοστάσιο λαξευμένο στον βράχο και μέσα σε αυτό υπολείμματα μυκηναϊκής κεραμικής. Ένα ακόμα σημαντικό εύρημα είναι μια κρήνη, που τοποθετείται στον 13ο αιώνα π.Χ, περίοδο κατά την οποία έζησε ο Οδυσσέας. Αντίστοιχες κρήνες ήρθαν στο φως στην Ακρόπολη των Μυκηνών και την Τίρυνθα. «Πιστεύουμε ότι με τα ευρήματα, που έχουμε, τεκμηριώνουμε με επιστημονικό τρόπο την παράδοση, που αναφέρεται από τον Όμηρο και οι περιγραφές που γίνονται ταιριάζουν, παρά τις καταστροφές που έχουν υποστεί, γιατί πρώτον, η περιοχή κατοικήθηκε και χάθηκαν πολύτιμα στοιχεία και δευτερευόντως επειδή ο χώρος ήταν άφρακτος με αποτέλεσμα περίεργοι περιπατητές να εισβάλλουν σε αυτόν καθημερινά». Ο κ. Παπαδόπουλος ζητεί την φροντίδα της Πολιτείας και του Υπουργείου Πολιτισμού, προκειμένου να συνεχισθεί η ανασκαφή, αλλά να γίνει και η περίφραξη του χώρου. Σημειώνεται ότι πριν από τέσσερα χρόνια, τον Νοέμβριο του 2006, ήρθε στο φώς ένα σημαντικό εύρημα από την Ιθάκη. Επρόκειτο για πινακίδα, στην οποία γίνεται αναφορά σε ένα από τα επεισόδια της Οδύσσειας. Το εύρημα παρουσιάστηκε σε γερμανικό έγκριτο αρχαιολογικό έντυπο (ΚΑDMOS). Πρόκειται για την απεικόνιση πλοίου με τον Οδυσσέα, δεμένο στο κατάρτι, και τερατόμορφα σχέδια, μια τρίαινα και σημάδια γραφής Γραμμικής Α. Την επιστημονική δημοσίευση συνυπογράφουν δύο Έλληνες αρχαιολόγοι με τον ειδικό σε θέματα επιγραφικής Βρετανό Τζ. Όουενς. Η περιοχή Αγ. Αθανασίου, στην οποία γίνονται ανασκαφές είναι έκτασης 25 στρεμμάτων και είναι απαλλοτριωμένη με απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Προσφάτως, μάλιστα, το Νομαρχιακό Συμβούλιο Ιθάκης ενέκρινε για το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων χρηματοδότηση 115.000 ευρώ, προκειμένου να συνεχισθεί η αρχαιολογική έρευνα. Ο επί εικοσαετίας πρώην δήμαρχος Ιθάκης, Σπύρος Αρσένης, δήλωσε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ότι «πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις για την ελληνική, και όχι μόνον, αρχαιολογία, καθώς ο Οδυσσέας αποτελεί εμβληματική μορφή για την παγκόσμια κοινότητα, τα μέλη της οποίας τον γνωρίζουν από τα μαθητικά τους χρόνια». Από την πλευρά του Υπουργείου Πολιτισμού δεν διατυπώθηκε σχόλιο για το θέμα...

http://www.tovima.gr

Η τύχη του κολοσσού της Ρόδου...

Αναφέραμε σε προηγούμενο σημείωμά μας για τον Δημήτριο τον Πολιορκητή που δεν κατόρθωσε να εκπορθήσει τη Ρόδο, αφού ο Διόγνητος με την ευφυΐα του τον ανάγκασε να λύσει την πολιορκία.
Οι πολιορκητές έφυγαν. Άφησαν όμως πίσω τους την τεράστια πολιορκητική μηχανή τους. Αυτή τη μηχανή την εκμεταλλεύτηκαν οι Ρόδιοι. Την τεμάχισαν και την πούλησαν ως μέταλλο.
Τότε οι Ρόδιοι, ενθουσιασμένοι για την ελευθερία τους, με τα χρήματα που έλαβαν από το μέταλλο, αποφάσισαν να τιμήσουν τον προστάτη του νησιού, το θεό Ήλιο. Θα κατασκεύαζαν το ομοίωμα ενός άνδρα σε υπερφυσικές διαστάσεις με τη μορφή του ήλιου (ή την ακτινοβολία του ήλιου). Την κατασκευή του ανέλαβε ο Χάρης ο Λίνδιος από τη Ρόδο που ήταν μαθητής του Λύσιππου.
Η κατασκευή του τεράστιου ομοιώματος κράτησε δώδεκα χρόνια. Ήταν έτοιμο το 280 περίπου π.Χ. Στήθηκε στο λιμάνι του νησιού και είχε ύψος τριάντα μέτρα. Ονομάστηκε ‘Κολοσσός της Ρόδου’ και αποτέλεσε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου.
Τα γόνατα του Κολοσσού δεν άντεξαν σε έναν σεισμό που έγινε το 226 π.Χ. και κατέρρευσε, ισοπεδώνοντας τριάντα οικείες. Αυτό δηλώνει πως το κατασκεύασμα δεν ήταν μέσα στη θάλασσα αλλά στην άκρη του λιμανιού. Έμεινε εκεί σωριασμένο πολλούς αιώνες προξενώντας το θαυμασμό των επισκεπτών του νησιού. Οι Ρωμαίοι δεν το πείραξαν, ούτε οι βυζαντινοί. Χίλια περίπου χρόνια ( 936 για την ακρίβεια) έμεινε σωριασμένο το γιγάντιο είδωλο του θεού ήλιου στο λιμάνι της Ρόδου. Είχε γίνει, πια, ένα μνημείο του νησιού. Ώσπου ήρθε το έτος 654 με τους Αγαρηνούς πειρατές.
Τότε αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν ο Κώνστας Β΄ ο Πωγωνάτος ( ‘μουσάτος’) που βασίλευσε από το 641 έως το 668.
Ας δούμε όμως τι μας λέει ο βυζαντινός συγγραφέας Ζωναράς (1100-1180) για τους Αγαρηνούς το Κώνστα και την τύχη του Κολοσσού.

Πήγε, λοιπόν, ο Κώνστας στο Φοίνικα που ήταν νεώριο της Λυκίας (παράλια Μικράς Ασίας) και ετοίμασε το στόλο του. Δεν είχε καλή τύχη. Ήταν δηλωτικό και το όνειρο που είδε (!) μας λέει ο Ζωναράς. Βάφτηκε με αίμα Ρωμαίων η θάλασσα και στη ναυμαχία υπερίσχυσαν οι Αγαρηνοί: «τοσούτος γέγονε φόνος Ρωμαίων ως εκ του αίματος πορφυρωθήναι την θάλασσαν».
Ο αυτοκράτορας για να γλιτώσει πέταξε τα βασιλικά ρούχα και φόρεσε λαϊκά μπήκε σε ένα τυχαίο πλοίο και διέφυγε. Επί λέξει: «Ο δε βασιλεύς εσθήτα φαύλην ενδύς και εις πλοίον εμβεβηκώς το παρατυχόν μετά τινων ολίγων διέδρα και εις το Βυζάντιον διασέσωστο.»
Τότε οι πειρατές κατέλαβαν το νησί. Η τύχη του σωριασμένου για χίλια χρόνια κολοσσού στην ακτή της Ρόδου έλαχε να έχει τέλος. Τον τεμαχίσανε ο Αγαρηνοί και τον πούλησαν. Σημειώνει μάλιστα πως ο Εβραίος έμπορος που τον πήρε χρησιμοποίησε εννιακόσιες (!) καμήλες. Επί λέξει: «τον χαλκόν Ιουδαίος πριάμενος έμπορος εννακοσίαις καμήλοις λέγεται τούτον μετενεγκείν».
http://echedoros-a.blogspot.com