Γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε χωρίς να καταλάβουμε το πώς και το γιατί. Ο χρόνος και ο ρυθμός κίνησης του βίου μας μοιάζει με ένα ποταμό που μας παρασέρνει στην ορμή του. Ο κόσμος που κληρονομούμε και αντιλαμβανόμαστε είναι έτσι όπως τον έφτιαξαν άλλοι για μας, δίχως να μας ρωτήσουν. Στην γέννησή μας μοιάζουμε με λευκό πίνακα που εμπεριέχει μέσα του όλες τις πιθανές ζωικές και ανθρώπινες τάσεις, οι οποίες καταπιέζονται, εκδηλώνονται βίαια ή εξελίσσονται σε κάτι ευγενέστερο , όπως συμβαίνει με το ακατέργαστο μάρμαρο που λαξεύεται σε ζώντες ανδριάντες. Από τις πρώτες μας αναπνοές αποτυπώνονται μέσα μας υποβολές που δομούν σκεπτομορφές και γκρίζες πραγματικότητες. Φόβος, εξουσία, αδικία, θρησκεία, λάθος πρότυπα, Μ.Μ.Α. (μέσα μαζικής αποχαύνωσης) δημιουργούν ένα άρρωστο πλέγμα μέσα στο πλέγμα που ονειρευόμαστε. Χρόνος, Χρήμα, Μέριμνα. Όταν ο άνθρωπος προσέβαλε την Αιδώ, η Δίκη επέφερε την Μέριμνα στο ανθρώπινο γένος και η σκιά της Μέριμνας έριξε τους ανθρώπους σε διπλό ύπνο, στον λήθαργο της Οντολογικής Λήθης. Έκτοτε, το σιδηρούν γένος μεταστοιχειώθηκε σε πλαστικό, λόγω του ότι αρνήθηκε να ακολουθήσει το Ιδεώδες του Εσθλού και να εναρμονιστεί με το Μέτρο του Λόγου που θεμελίωσε ο Ελληνικός Πολιτισμός σε αυτή τη χώρα και σε αυτόν το πλανήτη. Περιφρόνησε ο άνθρωπος τον Όμηρο και τον Ορφέα, καταδίκασε σε θάνατο τον Σωκράτη, λησμόνησε τον Λεωνίδα. Κατέστρεψε κάθε δείγμα του κλασσικού πολιτισμού και το αντικατάστησε με το καρκίνωμα της ψυχής του γεμίζοντας την φύση με τσιμέντο και πλαστικό. Από τότε κάνει μετάνοιες σε μαυροφορεμένους ρασοφόρους και σε σαπισμένες εικόνες. Αντί να τιμά τους θεούς, λατρεύει το χρήμα και προσκυνά σκεβρωμένους αλλότριους προφήτες. Αντί για την ελληνική Αρετή χτίζει μία ψεύτικη ηθική υποκρισία. Στην θέση των φιλοσόφων και των ποιητών έθεσε αστρολόγους, θεοσοφιστές, τέκτονες, ουφολόγους, τσαρλατάνους, παπάδες και τραγουδιστές του όχλου. Χαίρε βάθος αμέτρητο!....Έκτοτε, έσβησε το ακάματον ιερόν πυρ της Α-λήθειας και στέρεψε το Λάλον Ύδωρ. Ο άνθρωπος έπεσε στην βαθύτερη οντολογική λήθη, τα Τάρταρα. Πόλεμοι, καταστροφές, μαύρο αίμα χύνεται, νεογέννητα πεθαίνουν πριν καν γεννηθούν, η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο μολυσμένη, θρησκευτικοί πόλεμοι, σταυροφορίες, καρκίνοι, επαναστάσεις, μεταστάσεις, νόσοι, υποδούλωση, παγκοσμιοποίηση, υπερκαταναλωτισμός, Νέα Τάξη Πραγμάτων, Νέα Εποχή, μεταλλαγμένα είδη, οικονομική κρίση, επερχόμενος παγκόσμιος πόλεμος, βροχή από φωτιά, Χάος, καταστροφή, Αποκάλυψη, Χριστιανισμός. Όπως δεν έχει κορυφή το Είναι, έτσι δεν έχει πάτο και το Μηδέν.Εφόσον δεν είναι αρκετή η Δίκη ώστε να αφυπνίσει τον άνθρωπο, τα ηνία τα αναλαμβάνει πλέον η Νέμεσις. Ένας κόσμος καταστρέφεται κι ένας άλλος περιμένει να αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Το πότε και το πώς μας το αφήνει άδηλο. Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε και ο Τυφών ξεχύθηκε στην χθόνα με αβυσσαλέα ορμή. Μόνον η Ιδέα έμεινε εκεί ψηλά κι όταν κατέρχεται γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και σπορά τερατογενέσεων. Η Ιδέα όμως μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε αρμονία με τον εαυτό του και την φύση. Το Αρχέτυπο της Ιδεατής Πολιτείας που θα ανυψώσει νοητικά τον άνθρωπο σαν μονάδα και σαν σύνολο. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Όταν εναρμονιστεί η γήινη με την ουράνια Πολιτεία, ο κόσμος θα αναγεννηθεί ομαλά με συμμετρία, κάλλος και αρμονία σαν εκκολαπτόμενο αυγό. Διαφορετικά θα σπάσει σαν αυγό που το πετάμε στο τηγάνι. Ο πλανήτης νοσεί και μαζί του νοσεί και ετούτη η χώρα, η Ελλάδα. Τελικά τι είναι η Ελλάδα ή ορθότερα ποιος είναι Έλλην;Έλλην είναι ο έχων το ομόγλωττον, το ομόθρησκον, το ομότροπον και το ομόαιμον. Δηλαδή Είδος. Το ομόγλωττον κι όσο αυτό τείνει προς την Ομηρική. Πέρα από τις διαφορές της αττικής από την ιωνική διάλεκτο, ο κορμός της ελληνίδος γλώσσης είναι κοινός. Το είναι, το έχειν, το λέγω, το πράττω δηλώνουν κοινές ενέργειες. Ομοίως το άγαλμα, ο ήλιος, ο ίππος, η θάλασσα, το πυρ δημιουργούν κοινές εικόνες, όπως και το περί, το τούδε, το όπερ, το ένεκα συνδέουν μεταξύ τους εικόνες και ενέργειες, συνάπτουν προτάσεις με τελικό ή προσδιοριστικό σκοπό, ορίζουν την σχέση εικόνων και ενεργειών, δίχως να δημιουργούν νέες.Το ομόθρησκον κι όσο αυτό τείνει προς το όντως όν. Πέρα από τις διαφορές των ελευσίνιων από των σαμοθρακικών ονομάτων. Ο Διόνυσος, η Δήμητρα, η Κόρη κι όσα συμβολίζουν. Όχι ο Βούδας, ούτε ο Κούδας, ούτε ο Ιησούς κι ο Ιούδας.Το ομότροπον κι όσο αυτό τείνει προς το αρχαϊκόν. Το μουσικόν, το αθλητικόν, το επιστημονικόν, το φιλοσοφικόν, το πολιτικόν, το εθιμικόν, το θεατρικόν, το αρχιτεκτονικόν, το γλυπτικόν, το ενδυματολογικόν και προπάντων το ομονοητικόν. Όλα εκείνα τα στοιχεία αγωγής που χαρακτηρίζουν τον μετέχοντα στην ημετέρα παιδείαν. Το ομόαιμον, το οποίο εκφράζει το ομόψυχον. Πώς μπορούμε να το διακρίνουμε αυτό μέσα από τις φυλετικές μείξεις τόσων αιώνων και τις καθόδους τόσων ψυχών; Με ένα δάκρυ στους Δελφούς, με την αγαλλίαση όταν κοιτάζουμε ένα άγαλμα του Απόλλωνα, με την συγκίνηση που νιώθουμε όταν παρατηρούμε μία τραγωδία του Αισχύλου στην Επίδαυρο ή την υπερηφάνεια που νιώθουμε κοιτάζοντας έναν ανδριάντα του Λεωνίδα. Τις στιγμές εκείνες μιλάει το Αίμα και συν-κινεί την Ψυχή. Το έμφυτο γίνεται επίκτητο μέσω της Ελληνικής Παιδείας και Αγωγής όπως εκείνη εμπνέεται από την Ιδανική Πολιτεία. Πολιτεία εστί η άριστη κατάσταση της ψυχής, της ψυχής εκείνης που βγήκε από το δεσμωτήριο του σπηλαίου και δεν έμεινε εκεί ψηλά στις νήσους των μακάρων, αλλά κατέβηκε πάλι στο δεσμωτήριο ώστε να βοηθήσει κι άλλους να ανελιχθούν, μέσα από το πρότυπο της Πολιτείας που περιγράφει η φιλοσοφία. Φιλοσοφία είναι μόνον η οντολογία. Κάθε άλλο είναι γνώμη ή δόξα των σκιών των ειδώλων που αντιλαμβάνονται οι δεσμώτες. Μέρη της φιλοσοφίας, η διαλεκτική/μαιευτική, η γεωμετρία/στερεομετρία και τα μαθηματικά που άγουν στον τόπο των νοητών ειδών , έξω από την σφαίρα του γίγνεσθαι. Αρχή της φιλοσοφίας η ονομάτων επίσκεψις και μέσο της οι επακτικοί/αποφατικοί λόγοι και οι καθολικοί ορισμοί. Το να ορίσει κάποιος έναν ορισμό ακριβή, σαφή, δίχως περιττό, χωρίς λιγότερο, άρτιο, μαθηματικά λογικό και επαγωγικά επαληθεύσιμο, διατηρώντας ωστόσο την υλοζωϊκή του δραματικότητα και ζωντάνια σαν την λεπίδα που κόβει την σάρκα σου κι όχι την σάρκα κάποιου άλλου, είναι αν όχι ακατόρθωτο, τότε σίγουρα πολύ δύσκολο. Μυριάδες κύκλοι γύρω από το ίδιο όν και η ταχύτητα σκέψης να υπερβαίνει την ταχύτητα του φωτός, έτσι ώστε με τρόπο γεωμετρικό και χειρουργικό να προσθέτεις και να αφαιρείς μία λέξη, ένα γράμμα, μία τελεία μέχρι να παραμείνει καθαρή η ουσία του ορισμού, όπου κάθε περαιτέρω τελειοποίηση θα καταστρέψει όλο το δημιούργημα. Αν αυτό φαντάζει δύσκολο στο χαρτί, τότε να σκεφτούμε πώς θα ήταν να γινόταν αυτό διαλεκτικά σε ένα συμπόσιο δέκα ανθρώπων όπου ο καθένας είχε σπουδάσει την μοναδική του κοσμοθεωρία επί 30 και βάλε έτη στις εσχατιές του νου του. Σε μια εποχή που δεν υπάρχει διάλογος αλλά υπάρχουν παράλληλοι δογματικοί μονόλογοι, ας σκεφτούμε πώς θα ήταν να χαράξεις μία ευθεία στο νου σου και ο συνομιλητής σου να εφάπτει μία κάθετη σχηματίζοντας ορθή γωνία. Κι αν σου φύγει λίγο η γραμμή με μία λέξη λάθος ή ένα άτοπο κόμμα, μουτζουρώνεται το λευκό χαρτί των Ιδεών. Ας σκεφτούμε πώς θα ήταν οι μοίρες, οι γωνίες, οι ευθείες και τα διαστήματα να μην έχουν την μορφή σχημάτων αλλά νοηματικών ορισμών. Κι ακόμη πιο δύσκολο είναι αυτό που έχεις στο νου σου , αυτό ακριβώς να μεταδίδεται μέσω του λόγου στο νοητικό επίπεδο του άλλου. Ο κάθε ορισμός για οριστεί ορθώς, απαιτεί μία νέκυια στον Άδη, στις εσχατιές του νου και τα τρίσβαθα της ψυχής. Η κάθε λέξη του συμποσίου καλείται να επιβιώσει σε αγώνα αντοχής και ταχύτητας μέσα στον χρόνο κι από μάρμαρο να γίνει αφαιρετικά άγαλμα αποκτώντας ενδοκοσμική αθανασία και δημιουργώντας επιστήμη (επί και ίσταμαι, ίσταμαι επί των όντων). Παράλληλα, η Πολιτεία μας χρειάζεται την αγωγή του πολέμου και της μουσικής. Ως τέχνη πολέμου εννοούμε κάθε μορφή εξάσκησης, γυμναστικής, αθλητικών αγώνων και στρατηγικής, η οποία θα εκπαιδεύει τα μέλη της Πολιτείας από μικρά ώστε να είναι άξια να υπερασπιστούν τον τόπο τους και να είναι ικανά να πεθάνουν πάνω στην ασπίδα για το ιδεώδες της ελευθερίας, του εσθλού και της πατρίδος/μητρίδος. Κι ως πρότυπο λαμβάνουμε την Πολιτεία των Λακεδαιμονίων. Η μουσική είναι η τέχνη των μουσών και κάθε μούσα αντιστοιχεί σε μία μορφή τέχνης. Σαν τέχνη εννοούνται το αττικό δράμα, η αριστοφανική κωμωδία, η λυρική ποίηση, το μυθολογικό έπος, ο χορός, η ιστορία και η αστρονομία που έχουν ποιητική επίδραση πάνω στον άνθρωπο, καθώς δρα συλλογικά ο άνθρωπος. Στην Πολιτεία μας, είναι όλα κοινά. Κτίρια, χωράφια, αγαθά, γνώσεις, παιδιά, μα πάνω απ’όλα εξέχουσα θέση θα έχει η Αγωγή και η Αρετή. Στην Πολιτεία μας, αγάλματα, ανδριάντες, άνθρωποι και θεοί θα είναι ένα. Ο καθένας μέσα σε αυτήν προσπαθεί να τελειοποιήσει τον εαυτό του σε όλα τα επίπεδα κι όταν το καταφέρει προσπαθεί να βοηθήσει άλλους 10 να εξελιχθούν ελεύθεροι κι ο καθένας από αυτούς θα κάνει το ίδιο με την σειρά του, χωρίς ιδιοτέλεια, με μοναδικό σκοπό το κοινό ευ ζην και το κοινό αγαθό. Όταν ένας αριθμός ψυχών φτάσει εκεί και επιστρέψει, τότε τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο και η Πολιτεία μας θα έχει ενσαρκωθεί εδώ.Ας εξοριστούν για πάντα από την Πολιτεία μας οι δειλοί, οι αμαθείς, οι ταπεινοί, οι σοφιστές, οι ανόητοι, οι ανθέλληνες και οι αφιλοσόφητοι. Όσοι περιμένουν τον θεό να τους σώσει ενώ καταστρέφουν την Πολιτεία. Όσους βρήκαν απαντήσεις στον ιουδαιοχριστιανισμό και τις αιρέσεις του , αγνοώντας την φιλοσοφία και την μυθολογία. Όσοι δεν κάνουν τίποτα να αλλάξουν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Στην Πολιτεία μας δεν έχουν θέση οι χριστιανοί, διότι η ιδανική μας πολιτεία δεν έχει ανάγκη από δούλους. Η Πολιτεία μας εμπνέεται από το αεί θείο πρότυπο της Ελληνικής Ιδέας –της Αθηνάς- και τον ολοφώτεινο Λόγο του Όντος –τον Απόλλωνα-. Σαν ιδανικά έχει την δικαιοσύνη, την σωφροσύνη, την φρόνηση, την ανδρεία και σαν αρχές την αρμονία, την συμμετρία και το κάλλος. Η Πολιτεία μας εμπνέεται από τους θεούς και σε αυτούς αποβλέπει. Στην Αλήθεια, στην Αρετή, στον Νόμο, στην Φιλία, στον Έρωτα, στην Παιδεία, στην Σοφία, στο Αγαθόν. Ας εξοριστεί για πάντα κάθετί ξένο από αυτήν.
