Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Η ελληνική «νύχτα των κρυστάλλων»

Στις 6 Δεκεμβρίου, ένας Ελληνας αστυνομικός παραβίασε τους σαφείς διατυπωμένους κανόνες εμπλοκής της υπηρεσίας του και χρησιμοποίησε παρανόμως το όπλο του. Ηταν τόσο άτυχος, ώστε να σκοτώσει ένα μικρό παιδί. Οι καταστροφές που ακολούθησαν δεν είχαν όμως καμιά σχέση με την τύχη. Δεκάδες Ελληνες δημοσιογράφοι έσπευσαν να βάψουν τα χέρια τους με το αίμα του Αλέξη. Χωρίς να περιμένουν την αυτοψία, τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης ή το πόρισμα των ανακριτικών αρχών, αποφάνθηκαν ότι η αστυνομία «δολοφόνησε εν ψυχρώ το νεαρό». Προσέθεσαν δε ότι ο θάνατος του Αλέξη ακολουθεί τη λογική παρόμοιων περιπτώσεων στο παρελθόν και ενισχύει τον ισχυρισμό ότι η ελληνική αστυνομία είναι εκτός ελέγχου. Η δέουσα αντίδραση της κοινωνίας απεικονίστηκε από τον ταλαντούχο σκιτσογράφο της «Καθημερινής», Ηλία Μακρή, ο οποίος στις 9 Δεκεμβρίου ζωγράφισε μια πένα να διαπερνά τρεις αστυνομικούς με την επισήμανση «συγγνώμη, εξοστρακίστηκε».
Καθώς περπατούσα στη Φιλελλήνων και έβλεπα τους εμπόρους να μαζεύουν τις σπασμένες βιτρίνες των καταστημάτων τους, μου ήλθε στο μυαλό η «Kristallnacht», η «Νύχτα των Κρυστάλλων». Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι οι βανδαλισμοί των καταστημάτων των Εβραίων από τους Ναζί, το 1938, ξεκίνησαν από τη δολοφονία ενός Γερμανού διπλωμάτη στο Παρίσι από έναν Εβραίο θερμοκέφαλο. Το ιδεολόγημα της συλλογικής ενοχής, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από κάθε πολιτισμένο λαό, ζει και βασιλεύει στον κόσμο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οι αστυνομικοί είναι φονιάδες. Γι’ αυτό πρέπει να τους λούσουμε με βενζίνη και φωτιά. Για να τους φέρουμε σε απόσταση βολής, δεν πρέπει να διστάσουμε να σπάσουμε καταστήματα ή να προβούμε σε εμπρησμούς.
Αναμφίβολα, οι Ελληνες δημοσιογράφοι θα προσβληθούν από την εν λόγω σύγκριση. Αλλωστε, το πογκρόμ των τελευταίων ημερών δεν στράφηκε εναντίον Εβραίων ή Αθίγγανων, αλλά εναντίον των τρισκατάρατων αστυνομικών. Για να μην τους προκαλέσω περισσότερο λοιπόν, τους καλώ να διαβάσουν την προκήρυξη της 17 Νοέμβρη μετά το θάνατο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ελάχιστα διαφέρει από εκείνη που χρησιμοποιούσε τότε η τρομοκρατική οργάνωση. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι οι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν χρειάζεται να παγιδεύσουν το αμάξι ενός αστυνομικού με εκρηκτικά, για να κατακτήσουν το δικαίωμα να παροτρύνουν άλλους να το κάνουν.
Η Νύχτα των Κρυστάλλων, ήταν ένας εκτραχηλισμός που απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει. Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Αθήνα. Οταν όσοι έχουν κύρος στην ελληνική κοινωνία – δάσκαλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι – καθιστούν σαφές στους νέους ότι η καταστροφική τους μανία αποτελεί ένδειξη πολιτικής αρετής και δεν θα τύχει οιασδήποτε τιμωρίας, μία μικρή μεν, ικανή δε, ομάδα εξ αυτών θα εκμεταλλευθεί την ελευθερία κινήσεων που της παρέχεται. Για όσους δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, η άποψη ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες φαντάζει τουλάχιστον βλακώδης. Εκπληκτοι οι τουρίστες παρακολουθούν τους Ελληνες οδηγούς να παραβιάζουν κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας και ασφάλειας και να παραμένουν ατιμώρητοι. Σε άλλες χώρες, θεωρείται κοινός τόπος ότι ο σεβασμός στους νόμους σώζει πολύ περισσότερες ζωές από όσες καταστρέφει. Στην Ελλάδα όμως, τα ελληνικά σχολεία θρηνούν εκατοντάδες συμμαθητές του Αλέξη κάθε χρόνο, λόγω της ανοχής της κοινωνίας στη δολοφονική συμπεριφορά των οδηγών, στη διαφθορά των επιθεωρητών εργασίας και στην απόρριψη των τοξικών αποβλήτων των εργοστασίων στα ποτάμια.
Ο ανεπαρκής εξοπλισμός και εκπαίδευση και το πεσμένο ηθικό της ελληνικής αστυνομίας είναι συμπτώματα και όχι αιτίες της κατάρρευσης του κράτους δικαίου. Κάθε μήνα, το ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίζει και έναν καινούργιο κακογραμμένο νόμο για να κατευνάσει την οργή της κοινής γνώμης για κάποια περίπτωση κατάχρησης εξουσίας. Οι Ελληνες, από την πλευρά τους, χειροκροτούν την ψήφιση αυτών των νόμων, αλλά αντιτίθενται στην εφαρμογή τους. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Οι ανεφάρμοστοι νόμοι και οι εξευτελιστικοί μισθοί εγγυώνται την άνθηση της διαφθοράς στην ελληνική αστυνομία. Η διαφθορά οδηγεί μαθηματικά στην καταρράκωση του κύρους της. Η έλλειψη κύρους και σεβασμού για τα σώματα ασφαλείας αποτελούν μία πολύ βολική λογική εξήγηση για την ανομία σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.
Πράγματι, υπάρχουν θερμόαιμοι στους κόλπους της αστυνομίας, οι οποίοι ενίοτε υιοθετούν βίαιες συμπεριφορές απέναντι σε όσους μετανάστες πέφτουν στα χέρια τους. Αλλά οι νταήδες αυτοί είναι ταυτόχρονα και δειλοί, ενώ η δημογραφική ομάδα των ανυπεράσπιστων τους οποίους μπορούν να βασανίσουν ατιμώρητα είναι μικρή και συρρικνώνεται συνεχώς. Οι αστυνομικοί που παραβιάζουν τον όρκο τους διακινδυνεύουν την ίδια βραδυκίνητη και επιφυλακτική απονομή δικαιοσύνης που περιμένει κάθε Ελληνα που παρανομεί.
Ο σεβασμός του κράτους δικαίου απαιτεί ο θάνατος του Αλέξη να τύχει παραδειγματικής και ταχείας τιμωρίας. Οι δικαστές και οι ένορκοι, έχοντας κατά νου όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, οφείλουν να ζυγίσουν από τη μία πλευρά το δικαίωμα της αυτοάμυνας κάθε ανθρώπινου όντος –συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών– και από την άλλη την υποχρέωση των οργάνων της πολιτείας να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους. Η ελληνική κοινωνία θα γίνει υγιέστερη μόνο αν τιμωρηθεί το ίδιο το έγκλημα και όχι αυτό που τα ΜΜΕ αντιλαμβάνονται ως έγκλημα.
Κάθε Νύχτα των Κρυστάλλων αποτελεί πλήγμα για τον αυτοσεβασμό ενός έθνους. Αφού διασκεδάσαμε ολόκληρο τον κόσμο με την ανικανότητα της ελληνικής αστυνομίας να υπερασπίσει την Αθήνα ενάντια σε μερικές εκατοντάδες ταραξίες, τώρα μερικοί υπεύθυνοι δημοσιογράφοι αλλάζουν γραμμή προκειμένου να συντονιστούν με τον προβληματισμό της κοινής γνώμης. Ισως τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας να εντάσσονται σε μία ευρύτερη διαδικασία ωρίμασης. Οι δημοσιογράφοι είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας. Ας τους αφήσουμε να δικαιολογήσουν τις ναρκισσιστικές επαναστατικές τους ασκήσεις, παίζοντας το ρόλο της νομιμοποιημένης εκδοχής της 17 Νοέμβρη, αντί να υπερασπιστούν με σθένος, ως οφείλουν, το κράτος δικαίου σε μία στιγμή που το κράτος αποτυγχάνει, όπως τώρα, να προστατεύσει τους πολίτες του.

του Brady Kiesling*
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14-12-08

* O κ. Brady Kiesling είναι πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ. Παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ κι έκτοτε ζει μόνιμα στη χώρα μας.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ

Κάποτε σε ένα χωριό στο οποίο κατοικούσαν αγρότες, εμφανίστηκε ένας ξένος ο οποίος ανακοίνωσε ότι ενδιαφερόταν να αγοράσει πιθήκους προσφέροντας 10 τάλαρα (υποθετικό τοπικό νόμισμα) για κάθε πίθηκο.
Οι χωρικοί καθότι ήξεραν ότι υπήρχαν άπειροι πίθηκοι στο δάσος παράτησαν τις γεωργικές εργασίες τους και ξεχύθηκαν στο δάσος να τους μαζέψουν.
Ο ξένος - τηρώντας την υπόσχεση του - αγόρασε όλους τους χιλιάδες πιθήκους που του προμήθευσαν, προς 10 τάλαρα το κεφάλι. Η προσφορά όμως άρχισε να μειώνεται. Βλέπετε, οι χωρικοί τους είχαν πιάσει σχεδόν όλους...
Βλέποντας το ο ξένος αυτό, τους ανακοίνωσε ότι τώρα θα πλήρωνε 20 τάλαρα για κάθε πίθηκο. Αυτό ήταν αρκετό για τους χωρικούς να προσπαθήσουν ακόμα πιο σκληρά να βρουν και να πιάσουν τους πιθήκους εκείνους που τους είχαν ξεφύγει ή είχαν κρυφτεί στα πιο απίθανα και απομακρυσμένα μέρη. Σύντομα η προσφορά έπεσε σε τόσο χαμηλά επίπεδα που δεν είχε νόημα να κυνηγούν πιθήκους.
Έτσι επέστρεψαν σιγά-σιγά στις αρχικές γεωργικές εργασίες τους.
Όμως η προσφορά για αγορά αυξήθηκε σε ακόμα πιο ψηλά επίπεδα: 25 τάλαρα για κάθε πίθηκο! Τώρα πια η προσφορά πιθήκων ήταν τόσο χαμηλή πού ήταν σχεδόν αδύνατο να δεις κανείς πίθηκο στο δάσος. Πόσο δε να τον πιάσει...
Και εκεί που φαινόταν ότι η ιστορία με τους πιθήκους θα τελείωνε, ο ξένος έκανε την πιο απίστευτη προσφορά: θα πλήρωνε 35 τάλαρα για κάθε νέο πίθηκο που θα κατάφερναν να του παραδώσουν! Όμως επειδή θα απουσίαζε στην πόλη για κάποιες δουλειές, θα άφηνε την βοηθό του για την πληρωμή.
Εν τη απουσία του αφεντικού της η πονηρή βοηθός έκανε μια πρόταση στους χωρικούς: «Κοιτάξτε όλους αυτούς τους πιθήκους στα κλουβιά που έχει μαζέψει το αφεντικό μου. Αντί να ψάχνετε να βρείτε καινούργιους σας πουλάω αυτούς προς 35 τάλαρα τον έναν. Όταν επιστρέψει το αφεντικό θα σας τους αγοράσει προς 50 τάλαρα τον έναν.»
Ήταν μοναδική ευκαιρία! Οι χωρικοί μάζεψαν όλες τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλους τους πιθήκους. Από τότε δεν ξαναείδαν ούτε τη βοηθό, ούτε το αφεντικό, αλλά έβλεπαν καθημερινά μόνο τους πιθήκους που είχαν κατακλύσει το χωριό τους....

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

ΜΜΕ: Το ατσάλινο χέρι του εφιάλτη

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου:
Ζούμε τον φρενοβλαβή παραλογισμό και την κτηνωδία των πλανητικών και διεθνών «νταβάδων». Από τους γιγάντιους προπαγανδιστικούς διαύλους του καθεστώτος προτρέπουν και κατευθύνουν τα μικρά παιδιά σε αυτό το φαύλο κύκλο των ψυχωτικών αποφορτίσεων. Αυτοί οι άθλιοι μηχανισμοί του καθεστώτος αφού έχουν δηλητηριάσει τη νεολαία με όλα τα υποπροϊόντα της παρακμής που παράγουν και εμπορεύονται, αφού τη δολοφονούν, καθημερινά, ανελέητα, έρχονται τώρα να «ξύσουν» τα ζωώδη ένστικτα τμήματος της τσακισμένης και ακρωτηριασμένης αυτής νεολαίας, και να τα κατευθύνουν στις καταστροφές και στο τυφλό μίσος. Οι «νταβάδες» και όλα τα ιδεολογικά, πολιτικά και δημοσιογραφικά τους φερέφωνα εγκωμιάζουν το απολιτικό και άναρχο χάος, ανάγουν τη ζούγκλα τού «όλοι εναντίον όλων» σε «αγωνιστική» αρετή, τις καταστροφές, τις φωτιές, το πλιάτσικο και τους κουκουλοφόρους, σε «ανατρεπτική στάση»!!! Αυτός είναι ο νεοταξικός εφιάλτης, η στρατηγική των πολυεθνικών: Η διάλυση των πάντων: εθνών, θεσμών, ιστορικών κατακτήσεων, κοινωνικών σχέσεων και ανθρώπων, κάθε πολιτικού και πολιτισμικού ιστού. Θέλουν να μετατρέψουν τους λαούς σε αγέλη χωρίς ιστορική υπόσταση, χωρίς ταυτότητα και σκέψη, χωρίς αξίες και αρμούς συνοχής. Το χαλύβδινο χέρι που κατευθύνει αυτή την ολοκληρωτική κατεδάφιση είναι τα ΜΜΕ: η σύγχρονη αυτή δικτατορία των ισχυρών κέντρων εξουσίας, ωμή και αποκρουστικά αυθάδης. Και τα «τάγματα» αυτού του ανατριχιαστικού φασισμού του γκανγκστερικού, πολυεθνικού κεφαλαίου, είναι τα ιδεολογικά φερέφωνα της πονηρής προοδευτικότητας και οι «αριστεροί» νέο-γενίτσαροι. Ο παλιός φασισμός των εθνικών κρατών έχει αντικατασταθεί με τον σύγχρονο πλανητικό φασισμό των υπερεθνικών μονοπωλίων: ακόμα πιο θηριώδη και καταστροφικό, διότι είναι ύπουλος και αποκρουστικά πολυπρόσωπος: Το παλιό φαιό χρώμα έχει αντικατασταθεί με το ροζ, το μαύρο και πολλές άλλες αποχρώσεις «αναρχοσοσιαλιστικές». Οι πρακτικές, βεβαίως παραμένουν οι ίδιες. Και ο σημερινός ροζέ, οργανώνει τα απολιτικά τμήματα της κλονισμένης και εξοντωμένης από το σύστημα νεολαίας, της ριγμένης στα έσχατα όρια της πνευματικής και ψυχικής εξαθλίωσης. Αυτή τη νεολαία την κατευθύνει μέσα στα σκοταδιστικά της αδιέξοδα και την εκπαιδεύει στην καταστροφή, στο παιχνίδι με τα όπλα, στους εμπρησμούς, στην τυφλή βία και τρομοκρατία εναντίον της κοινωνίας, της πολιτικής, των ιδεών, των θεσμών και εναντίον κάθε ανθρώπινης αξίας. Αν παρατηρήσει κανείς νηφάλια τις αγελαίες ψυχώσεις αυτών των ημερών (τις είπαν οι έμμισθοι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί υπάλληλοι «κοινωνική εξέγερση» και μάλιστα οι πολιτικοί προβοκάτορες (ΣΥΡΙΖΑ) παρομοίωσαν τα γεγονότα με τα ιστορικά κινήματα, ακόμα ανώτερα και από την επανάσταση του 1821!!!), αν τα παρατηρήσει κανείς όλα αυτά θα βρεθεί μπροστά στον εξής παραλογισμό: Η εξουσία του κεφαλαίου και όλα τα όργανά της αποτελούσαν τους κήρυκες και τους «ηγέτες» αυτής της «λαϊκής εξέγερσης»!!! Ακριβώς, γιατί δεν ήταν ΚΑΜΙΑ «λαϊκή εξέγερση» εναντίον του καθεστώτος, αλλά μια «εξέγερση» του καθεστώτος εναντίον της κοινωνίας, του λαού και των αυθεντικών κινημάτων που κυοφορούνται. Μια «εξέγερση» των «νταβάδων» και των υπαλλήλων τους για τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, τη μετατροπή της σε ζούγκλα, συνακόλουθα την ισχυροποίηση της μακάβριας δικτατορίας του πλανητικού κράτους και του «νταβατζίδικου» παρακράτους. Τον τόνο της «καθοδήγησης» τον δίνουν οι πιο καλοδουλεμένες μήτρες της «νταβατζίδικης» καμαρίλας: Το Λαμπρακιστάν και η «Ελευθεροτυπία». Τα πρωτοσέλιδα αυτών των Εφημερίδων είναι αποκαλυπτικά. Το ίδιο αποκαλυπτική είναι η πρακτική των εστιών του Σόρος: «Ιός» και «indymedia». Ενδεικτικά μόνο αναφέρω το σημερινό πρωτοσέλιδο της «Ε»
«Μάθημα 1ο, Έφοδος στα Τμήματα: Ο λόγος τώρα στους μαθητές. Αφήνουν τα σχολεία και φτιάχνουν «πρόγραμμα αντίδρασης» ώς τα Χριστούγεννα. Πετροπόλεμος σε αστυνομικά τμήματα και αποκλεισμοί δρόμων, διαδηλώσεις κάθε εβδομάδα. Σε συντονισμό και οι φοιτητές, που καταλαμβάνουν σχολές σε ΑΕΙ της Αθήνας και της περιφέρειας». Μόνο οι αθεράπευτα τυφλοί, ίσως, να μη μπορούν να διακρίνουν ότι η εφημερίδα δεν χειροκροτεί απλώς τη «νέα γραμμή» ( εκτονωτικές, τυφλές και πολιτικά ανέξοδες επιθέσεις-προκλήσεις κατά των αστυνομικών τμημάτων), αλλά δίνει ΓΡΑΜΜΗ για τέτοιες επιθέσεις!!! Αυτοί είναι οι χαλύβδινοι «στρατηγοί» που καθοδηγούν και κατευθύνουν, ποικιλοτρόπως, το «κίνημα» των κουκουλοφόρων. Οι «αρχηγοί» της «επανάστασης» των νέων!!!

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Ειδοποιός διαφορά ΜΗΔΕΝ

Όταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ανάψεις ένα κερί, προκαλείται άπειρη (%) διαφορά μεταξύ των Εντυπώσεων (με τον ορισμό της Ψυχολογίας) πρίν και μετά. Όταν στη συνέχεια ανάψεις δεύτερο κερί η ειδοποιός διαφορά είναι 100%. Στο τρίτο 50%. Στο τέταρτο 33% κοκ. Όταν στα εκατό κεριά ανάψεις το εκατοστό πρώτο ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτό ισχύει και στην περίπτωση της ‘Κοινής Γνώμης’ όσον αφορά το μέτρο της εντύπωσης που προκαλείται από τα γεγονότα γύρω μας.
Η ειδοποιός διαφορά όμως είναι αυτή που κινητοποιεί τον άνθρωπο στο να σκεφτεί και στη συνέχεια να ενεργήσει/ να πράξει.
Η συμπεριφορά μιάς κοινωνίας ακολουθεί τους ίδιους απαράλλακτους φυσικούς νόμους με εκείνους που διέπουν τον άνθρωπο ώς προσωπο.
Ο Α.Α. Γρηγορόπουλος είναι το δικό μας παιδί, που σκοτώθηκε τυχαία ή σκόπιμα.
Δεν συμμετείχε στις διαδηλώσεις. Είχε βγεί με την παρέα του για τη γιορτή κάποιου φίλου του Νίκου.
Δεν είναι εύκολα τα συμπεράσματα.
Ας σταματήσουμε τους στρουθοκαμηλισμούς και ας κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό, προσπαθώντας να εντοπίσουμε ο καθένας τις δικές του ευθύνες στο ορατό πλέον αδιέξοδο που οδηγούμαστε από τις επιλογές μας ώς μέλη της κοινωνίας μας.
Ένα είναι σίγουρο. Ότι με την «αντικειμενική ενημέρωση» των ΜΜΕ και στο «ρεπορτάζ» μεταξύ των διαφημίσεων για το «συγκλονιστικό», «δραματικό» συμβάν εκφυλίζεται η όποια δυνατότητα αυτοκριτικής μας απέμεινε μέσω του μηχανισμού της ειδοποιούς διαφοράς, γιατί πλέον (με την επανάληψη) δεν νοιώθουμε τον πόνο, αλλά μας τον περιγράφουν άλλοι.
Νιώθω την ανάγκη σαν μέλος της Ελληνικής κοινωνίας να ζητήσω συγνώμη από το παιδί που χάθηκε, γιατί έχω ευθύνη έστω και έμεσα για το αναποτελεσματικό σύστημα που του παρέχω, γιατι:
- Επί τρείς δεκαετίες καί... τα εξάρχεια τα ανέχτηκα βολεμένος στο προσωπικό μου κλουβί μακρυά από το πρόβλημα.
- Διεβρωσα τον κρατικό μηχανισμό μέσα από τις επιλογές μου έτσι ώστε ο κάθε πλέον τομέας του να αποδίδει κάτω του μετρίου.
- Έγινα προοδευτικά ένας «Α-πολιτικός» καταναλωτικός «πολίτης» ενός κράτους που η κοινωνία του έχει ασαφείς αξιακές δομές.
- Άφησα να με κυβερνούν μετριότητες κατά πλειοψηφία. Τους λίγους επαρκείς πολιτικούς που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα δεν τους ανέδειξα ούτε τους στήριξα επαρκώς γιατί τους θεώρησα αδύναμο κρίκο της οπορτουνιστικής αλυσίδας της διαπλοκής.
- Απαίτησα από απλούς ανθρώπους που ψάχνανε δουλιά όπως και γώ και τη βρήκανε στο αστυνομικό σώμα να έχουν πολλαπλάσια ανθεκτικότερο σύστημα αξιών από το δικό μου και να κόψουν το λαιμό τους να με προστατεύσουνε πάση θυσία.
- Άφησα ανεξέλεγκτους τους δικαστές να βγάζουν αποφάσεις βολικές για λίγους.
- Άφησα ανεξέλεγκτους τους μηχανισμούς των κομμάτων να επιβάλουν στους βουλευτές να ψηφίζουν νόμους που «εξυπηρετούν» τους λίγους και αδρανοποιούν τους μηχανισμούς ελέγχου και αντικειμενικής εφαρμογής της δικαιοσύνης.
- Υπερτίμησα το φαύλο και το γυαλιστερό και υποτίμησα το έντιμο και ηθικά ερματισμένο τμήμα αυτής της κοινωνίας.
Έκανα πολλά λάθη παιδί μου. Ελπίζω η γενιά σου να μπορέσει να τα συμμαζέψει...
Ισαακ

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Η θέση των πυραμίδων στη γη και η αντιστοίχισή τους με τη θέση ουρανίων σωμάτων

Είναι γνωστό ότι πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί όπως οι Κέλτες, ή οι Μάγιας έδιναν ιδιαίτερη έμφαση στην αστρονομική συσχέτιση των σημαντικών οικοδομημάτων τους με συνηθέστερη αυτή του προσανατολισμού στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πολλοί από αυτούς διέθεταν μάλιστα σημαντικές γνώσεις Αστρονομίας (πρόγνωση εκλείψεων κλπ.). Σχετικά πρόσφατες μελέτες και θεωρίες δείχνουν ότι κάτι τέτοιο συνέβαινε και στον αρχαίο αιγυπτιακό πολιτισμό και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι νομίζαμε έως τώρα. Αρχικά, κάτι που πολύ εύκολα διαπιστώνεται είναι ότι οι πυραμίδες της Γκίζας είναι τέλεια προσανατολισμένες προς τα σημεία του ορίζοντα. Με τη βοήθεια της πυξίδας του διαδικτυακού προγράμματος Google Earth παρατηρούμε τις 4 πλευρές τους να «κοιτάζουν» Ανατολή, Δύση, Βορρά, Νότο με απίστευτη ακρίβεια, ενώ και η Σφίγγα «βλέπει» ακριβώς προς την Ανατολή. Η εξερεύνηση του εσωτερικού της Μεγάλης Πυραμίδας έδειξε ότι υπάρχουν 2 μεγάλα δωμάτια, ένα του βασιλιά-Φαραώ και ένα άλλο χαμηλότερα της βασίλισσας. Τα δωμάτια διαθέτουν πλάγια φρεάτια που φτάνουν μέχρι την επιφάνεια της πυραμίδας και θυμίζουν ανοίγματα εξαερισμού. Και πράγματι αυτή τη χρησιμότητα τους έχουν αποδώσει οι αιγυπτιολόγοι. Όμως μια έρευνα που έγινε τη δεκαετία του 1970 έδειξε ότι 2 από τα φρεάτια αυτά δείχνουν δύο πολύ σημαντικά άστρα: Τον Alnitak, αστέρα της ζώνης του Ωρίωνα δείχνει το φρεάτιο του θαλάμου του βασιλιά και το Σείριο αυτό του θαλάμου της βασίλισσας, ας σημειωθεί δε ότι αυτό δε συμβαίνει τη σημερινή εποχή αλλά κατά τη μεσουράνηση των άστρων αυτών την εποχή κατασκευής των πυραμίδων, δηλαδή το 2500 π.Χ. Ποια όμως η σημασία του φαινομένου; Σύμφωνα με την αιγυπτιακή μυθολογία ο αστερισμός του Ωρίωνα συμβόλιζε το θεό Όσιρι ενώ ο Σείριος τη θεά Ίσιδα, Όσιρις δε και Ίσιδα αποτελούσαν το πρώτο βασιλικό ζεύγος των Αιγυπτίων. Μια πιο πρόσφατη μελέτη των Hancock και Bauval επεκτείνεται κι άλλο διαπιστώνοντας ότι ο σχηματισμός στο έδαφος των τριών διάσημων πυραμίδων αποτυπώνει τα τρία άστρα της ζώνης του Ωρίωνα σύμφωνα μάλιστα με τη σχετική λαμπρότητά τους . Η μικρότερη από τις τρεις πυραμίδες αντιστοιχεί στο αμυδρότερο άστρο της ζώνης και βρίσκεται εκτός της ευθείας που ορίζουν οι άλλες 2, όπως ακριβώς και το άστρο αυτό σε σχέση με τα άλλα 2 άστρα της ζώνης. Παρ’ όλα αυτά θα σημειώσω εδώ μια προσωπική παρατήρηση: Διαπίστωσα μια μικρή απόκλιση στην απόσταση της μεσαίας από τη μικρότερη πυραμίδα σε σχέση με την απόσταση των αντίστοιχων άστρων στον ουρανό: Η απόσταση των άστρων είναι ελαφρώς μικρότερη (οι αποστάσεις μετρήθηκαν με εργαλεία των προγραμμάτων GoogleEarth και Redshift αντίστοιχα). Ωστόσο υπάρχει, όπως θα δούμε, μια ολόκληρη σειρά αντιστοιχιών μεταξύ των γήινων και των ουράνιων σχηματισμών: Αρχικά, το σχήμα του Νείλου ποταμού στην περιοχή των πυραμίδων μοιάζει καταπληκτικά με αυτό του Γαλαξία στην περιοχή της ζώνης του Ωρίωνα. Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ονόμαζαν το Γαλαξία Νείλο ποταμό. Επίσης ο προσανατολισμός των τριών πυραμίδων ως προς το Νείλο είναι όμοιος με τον προσανατολισμό των τριών άστρων της ζώνης ως προς το Γαλαξία. Μόνο η γωνία που σχηματίζει η ευθεία που ορίζουν τα τρία άστρα (για την ακρίβεια τα δύο πιο φωτεινά) με τον ουράνιο μεσημβρινό όταν τον διαβαίνουν δεν ταιριάζει με τη γωνία της ευθείας των πυραμίδων με το γήινο μεσημβρινό (45ο). Όμως αν αναπαραστήσουμε με ένα πρόγραμμα πλανηταρίου τον ουρανό του 10500 π.Χ. θα δούμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει και τα άστρα της ζώνης σχηματίζουν με τον ουράνιο μεσημβρινό γωνία 45ο. Άραγε η Σφίγγα, ένα άλλο σημαντικό μνημείο της περιοχής, έχει τέτοιες ουράνιες αντιστοιχίσεις; Η Σφίγγα όπως είπαμε κοιτάζει ακριβώς ανατολικά. Η Ανατολή είναι το σημείο στο οποίο ανατέλλει ο ήλιος κατά τις ισημερίες. Ίσως η Σφίγγα θα έπρεπε να «βλέπει» κατά την ανατολή του ηλίου στον ουρανό σε μία από τις ισημερίες κάποιον αστερισμό που να της μοιάζει. Η Σφίγγα μοιάζει πολύ με καθιστό λιοντάρι. Ειδικά τα μπροστινά της πόδια παραπέμπουν σ’ αυτό. Είναι άραγε ο αστερισμός του Λέοντα το ουράνιο αντίστοιχο της Σφίγγας; Άλλοι θα συμφωνούσαν και άλλοι θα διαφωνούσαν με αυτό. Μήπως τον «κοιτάζει» κατά την εαρινή ισημερία του 2500 π.Χ. (πιθανή εποχή κατασκευής της μαζί με τις πυραμίδες); Όχι, «βλέπει» τον αστερισμό του Ταύρου. Με ένα πρόγραμμα πλανηταρίου όμως βρίσκουμε ότι η Σφίγγα «βλέπει» το Λέοντα κατά την εαρινή ισημερία του 10500π.Χ. Έχουμε ξανασυναντήσει αυτή την χρονολογία. Προφανώς κάτι σημαίνει αυτό. Ας δούμε όμως πρώτα πώς τα αρχαία κείμενα και άλλες επιστημονικές παρατηρήσεις θεμελιώνουν το συσχετισμό Σφίγγας-Λέοντος: Κατά το Νέο Βασίλειο, γύρωστα 1550 π.Χ., η Σφίγγα ήταν γνωστή ως «Ώρ-εμ-Άκτι», «Ώρος στον ορίζοντα»,«Τόπος του Ώρου». Ο Ώρος, μια ουράνια θεότητα, λατρευόταν ως προστάτης των Βασιλέων από την αρχή ακόμα του αιγυπτιακού πολιτισμού. Σύμφωνα με τα κείμενα, ο Φαραώ ή βασιλιάς-Ώρος ταυτίζεται με τον ηλιακό δίσκο και έχει να κάνει ένα ταξίδι ακολουθώντας ένα ουράνιο χάρτη: Πρέπει να ξεκινήσει από τις όχθες του Νείλου 70 μέρες πριν από το θερινό ηλιοστάσιο και, διασχίζοντας τον ποταμό, να ενωθεί με τον «Ώρ-Άκτι», τον «Ώρο του ορίζοντα». Αν αναπαραστήσουμε σε ένα πρόγραμμα πλανηταρίου τον ουρανό της περιοχής κατά το 2500 π.Χ., εποχή που γράφτηκαν τα κείμενα, θα δούμε ότι ο ήλιος βρίσκεται στις «όχθες» του Γαλαξία 70 μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο. Μέρα με τη μέρα εισέρχεται και διασχίζει το Γαλαξία για να βρεθεί στα μπροστινά «πόδια» του αστερισμού του Λέοντα τη μέρα του ηλιοστασίου. Από αυτά ο Χάνκοκ συμπεραίνει ότι ο Λέοντας είναι ο «Ώρ-Άκτι»ή αλλιώς η Σφίγγα. Η Σφίγγα λοιπόν, που ταυτίζεται με το Λέοντα, τον «κοιτάζει» όπως είπαμε κατά την ανατολή του ήλιου στην εαρινή ισημερία του 10500 π.Χ. Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο εκπληκτικό: Ακριβώς τη στιγμή της ανατολής ο αστέρας Alnitak της ζώνης του Ωρίωνα διαβαίνει τον ουράνιο μεσημβρινό και τα τρία άστρα της σχηματίζουν γωνία 45ο με αυτόν, όπως και οι τρεις πυραμίδες με το γήινο μεσημβρινό. Έχουμε έτσι πλήρη αντιστοίχηση των γήινων σχηματισμών με τα ουράνια φαινόμενα. Γιατί όμως άραγε να συμβαίνουν όλα αυτά κατά το 10500 π.Χ.; Η χρονολογία αυτή σημαίνει για τους αρχαίους Αιγυπτίους την εποχή των μακρινών προγόνων τους, μυθικών βασιλέων που για πρώτη φορά κατοίκησαν στη γη της Αιγύπτου. Αναφέρεται ως «Τεπ Ζέπι», που θα πει «Πρώτη Φορά». Αυτά αποτυπώνονται σε μια τοιχογραφία στην Άβυδο που εκτείνεται σε δύο ανικρυστούς τοίχους: Στον ένα αναφέρονται όλοι οι βασιλείς από την αρχή του αιγυπτιακού πολιτισμού περίπου το 3000 π.Χ. και στον άλλο όλοι οι μυθικοί βασιλείς μέχρι χιλιάδες χρόνια παλαιότερα. Κάτι μάλιστα αξιοσημείωτο συμβαίνει στον ουρανό την εποχή της «Πρώτης Φοράς»: Ο αστερισμός του Ωρίωνα βρίσκεται στο κατώτατο σημείο της τροχιάς που φαίνεται να διαγράφει στον ουρανό λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γης. Η τροχιά αυτή διαρκεί 26000 χρόνια και οφείλεται στην κίνηση του άξονα της Γης που διαγράφει ένα κύκλο στον ουρανό. Λόγω της κίνησης αυτής ο Ωρίωνας αρχικά ανεβαίνει και ακολούθως κατεβαίνει στην ουράνια σφαίρα ταλαντούμενος αριστερά και δεξιά. Αυτός είναι ο λόγος που τα τρία άστρα της ζώνης σχηματίζουν γωνία 45ο με τον μεσημβρινό μόνο κατά το 10500 π.Χ. Είναι φανερό λοιπόν ότι οι αρχαίοι επιθυμούν να αποτυπώσουν στο έδαφος τον ουρανό του 10500 π.Χ., εποχή που όπως προκύπτει από τα κείμενά τους τοποθετούν τους μυθικούς προγόνους τους. Προκύπτει όμως ένα δικό μου ερώτημα: Γνώριζαν την κίνηση της μετάπτωσης ώστε να μπορέσουν αρχικά να αναπαραστήσουν τον ουρανό του 10500 π.Χ. και κατόπιν να τον αποτυπώσουν στο έδαφος; Σε περίπτωση που δεν τη γνώριζαν, το μόνο που μπορούμε να υποθέσουμε είναι ότι υπήρχε κάποιος πολιτισμός στην περιοχή που αποτύπωσε τον ουρανό και τους τον κληροδότησε. Ίσως αυτοί να είναι οι μυθικοί πρόγονοί τους που παριστάνονται στην τοιχογραφία. Μάλιστα ο Πλάτωνας αναφέρει σε ένα από τα έργα του διηγήσεις αιγυπτίων ιερέων που μιλούν για τον πόλεμο Ατλάντων και Αθηναίων και τον τοποθετούν περίπου εκείνη την εποχή. Βέβαια δεν υπήρχαν τότε Αθηναίοι αλλά θα μπορούσε να εννοεί τους τότε κατοίκους της περιοχής ή της Ελλάδας γενικότερα. Εξάλλου κάποιος γεωλόγος ονόματι West υποστηρίζει ότι η Σφίγγα δεν είναι σύγχρονη των πυραμίδων αλλά κατασκευάστηκε κι αυτή περίπου το 10500 π.Χ. Βασίζει τον ισχυρισμό του στα σημάδια διάβρωσης που υπάρχουν στο μνημείο και δεν είναι μόνο οριζόντιες αλλά και κάθετες γραμμές. Οι πρώτες οφείλονται στη διάβρωση από τον άνεμο και την άμμο ενώ οι δεύτερες σε διάβρωση από βροχοπτώσεις. Τέτοιες συνέβαιναν άφθονες και με μεγάλη ένταση στην περιοχή την εποχή εκείνη και μέχρι περίπου το 8000 π.Χ. Είναι λοιπόν οι Άτλαντες οι μυθικοί πρόγονοι των Αιγυπτίων; Είναι αυτοί οι κατασκευαστές της Σφίγγας; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Ας επιστρέψουμε όμως στις ουράνιες και γήινες αντιστοιχίσεις. Κατά την ανατολή στην εαρινή ισημερία του 10500 π.Χ. που εξετάζουμε, ο ήλιος βρίσκεται κάτω από τα πίσω πόδια του Λέοντα, του αντίστοιχου της Σφίγγας. Ο ήλιος είναι ένα σημαντικό ουράνιο αντικείμενο. Μήπως υπάρχει και γι αυτόν αντίστοιχο στο έδαφος; Μήπως υπάρχει κάτι κάτω από τα πίσω πόδια της Σφίγγας; Ένας υπόγειος θάλαμος έχει ανακαλυφθεί κάτω από τα μπροστινά πόδια. Μάλιστα το 1995 εντοπίστηκε διάδρομος που ξεκινά από το θάλαμο αυτό και συνεχίζει κάτω από το σώμα. Ίσως να καταλήγει σε άλλο θάλαμο στο πίσω μέρος που μπορεί να περιέχει κάτι σημαντικό. Ίσως εκεί να βρίσκονται αρχεία πολύτιμα για τη γνώση μας σχετικά με αρχαίους και εξαφανισμένους πολιτισμούς, μια γνώση που ίσως αλλάξει ριζικά την εικόνα που έχουμε για τον αρχαίο κόσμο.
Ιωάννης Βέργος,
Φυσικός
Εταιρεία Αστρονομίας και Διαστήματος Βόλου

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Το ελληνικό αλφάβητο και η μυστική προσευχή-επίκληση που υπάρχει μέσα του

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης. Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα Σίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ – ΒΗΤΑ – ΓΑΜΑ – ΔΕΛΤΑ – ΕΨΙΛΟΝ – ΣΤΙΓΜΑ – ΖΗΤΑ – ΗΤΑ – ΘΗΤΑ – ΙΩΤΑ – ΚΑΠΠΑ – ΛΑΜΒΔΑ – ΜΙ – ΝΙ – ΞΙ – ΟΜΙΚΡΟΝ – ΠΙ – ΡΟ – ΣΙΓΜΑ – ΤΑΥ – ΥΨΙΛΟΝ – ΦΙ – ΧΙ – ΨΙ – ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας τη γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.
Εν συνεχεία αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής – επίκκλησης προς την πηγή του φωτός:
«ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)».
Η επίκληση αυτή είναι καταγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων. Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτεται η σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:
ΑΛ= Ο νοητός ήλιος
ΦΑος= το φώς
ΒΗ= προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)
ΤΑ= Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, στην
ΓΑ=Γη (δωρικός τύπος)
ΑΜΑ=(επίρρημα που σημαίνει συγχρόνως)
ΕΛ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
ΕΨ= ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος
ΙΛΩΝ= Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός
ΣΤΗ= προστακτική ρήματος ίστημι που σημαίνει στέκομαι
ΙΓΜΑ= καταστάλαγμα, απόσταγμα
ΖΗ= προστακτική ρήματος ζω
Η= υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι
ΘΗ= προστακτική ρήματος θέτω
ΠΑΛΑΝ= ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς=πάλλουσα, περιστρεφόμενη (βλέπε Παλλάς Αθηνά)
ΔΑ= άλλος τύπος της Γα, Γης (βλέπε Δα μήτηρ – Δημήτηρ – Δήμητρα – Μητέρα Γη)
ΝΥΞ= νύκτα
Ο= το οποίο, που
Φύ(οι)= ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι)
Δηλαδή:
«Αλ, εσύ που είσαι το φως, έλα στη γη! Κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά) για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύκτα που είναι το μικρό, και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει να χαθεί) το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα υλή, και ας αναπτυχθεί η ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!»
"Ιδεοθέατρον"

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Η αντίφαση του νεοέλληνα (2ο μέρος)

…Θα σε καλέσω όμως σ’ένα απλό περίπατο. Θα κάνουμε ένα πείραμα, που λένε οι φυσικοί. Για νάχουμε αποτέλεσμα έμπεδο. Και η γνώση που θα κερδίσουμε να’ναι σίγουρη.
Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη χώρα απ’άκρη σ’άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το Ταίναρο.
Θα ρωτήσουμε νεοέλληνες απ’όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς, φιλέρημους και χαροκόπους. Για να’ναι το δείγμα μας ευρύ και πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες.
Όλα ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε δυό τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το Εβραίικο.
Στο Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ γραφικότητες.
Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια, ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο, ούτε τάν ή επί τάς, μέτρον άριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη, ούτε αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο τον Αλέξανδρο.
Τέτοια γνώση της κλασικής Ελλάδας θα’τανε τουρισμός στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές. Θα ζητήσουμε γνώση ουσίας.
Να μας ειπούνε δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης Λαέρτιος, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας, που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν, Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μετεβάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκιδίδη.
Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία).
Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιος γνωρίζει και διδάσκει από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους είναι φυσικοί επιστήμονες, ότι στη διάλεξή του για την αρετή ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα, ότι η διδασκαλία τραγωδίας στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος, ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.
Δε νομίζω αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνά μας θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους νεοέλληνες που να υπερβαίνουν τους δύο στους χίλιους.
Τι φωνάζουμε τότε και φουσκώνουμε και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε έλληνες; Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη.
Θα μου ειπείτε:
-Μήπως και οι ευρωπαίοι γνωρίζουν σε τέτοιο βάθος την αρχαία Ελλάδα;
Θα σας ειπώ:
-Όχι. Αλλά οι ευρωπαίοι δεν καυχιούνται ότι είναι έλληνες, όπως εμείς. Καυχιούνται ότι είναι γάλλοι, και ιταλοί και βέλγοι.
Γιατί αυτό είναι στην ουσία της η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι τα πασουμάκια του Ηρακλή στο παλάτι της Ομφάλης. Ούτε ο Οδυσσέας με το παλούκι του στη σπηλιά του Κύκλωπα.
Η αρχαία Ελλάδα είναι ένας πολιτισμός ασύγκριτος. Μια κοσμοθεωρία πλήρης. Ένας τρόπος ζωής ολοκληρωμένος και τέλειος. Είναι πιο κοντά στη φύση και στη φυσική αϊδιότητα κοινωνία, που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος.
Δεν είναι τυχαίο που λέξεις ελληνικές, όπως μουσική, θέατρο, οργασμός, φιλοσοφία, μαθηματικά, φυσική, δημοκρατία, γεωμετρία, πολιτική, περάσανε σε όλες τις γλώσσες των εθνών του ΟΗΕ σήμερα. Και με τις λέξεις αυτές ζουν και δηλώνουν τις βαθύτερες ουσίες του ανθρώπινου βίου τα δισεκατομμύρια του πλανήτη.
Δεν είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης αλλά και ο ουρανός, το σύμπαν ολόκληρο είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς, και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε αστερισμού.
Όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκείνο που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στη χώρα που παλαιά την εκατοίκησαν οι έλληνες, ονομάζουνται έλληνες. Η έρευνά μας έδειξε ότι μόνο έλληνες δεν είναι. Γιατί τους έλληνες ούτε τους βλέπουν ούτε τους γνωρίζουν.
Φεύ και παπαί και ουαί και αλλοί. Φελλάχοι και παπούας και βουσμάνοι και αλήδες.
Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαϊας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα.
Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην τους ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται ενιακόσια τόσα και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα.
Το ίδιο συμβαίνει και για φράσεις όπως Προς Κολασαείς, Προς Κορινθίους, Εκ του Κατά Λουκάν. Εδώ μάλιστα μεγάλος αριθμός νεοελλήνων ξεύρει απόξω ολόκληρα χωρία και περικοπές.
…Στους χρόνους της Άλωσης οι στρατιώτες του Παλαιολόγου που υπεράσπισαν τα τείχη ήσαν οχτώ χιλιάδες. Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του κράτους βρίσκουνταν τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του μάχιμου άντρα. Να τρώνε και να πέρδονται και να τρέφουνε πρωκτό.
Και ο αρχηγός του κράτους την Κυριακή έψελνε πατριάρχης στην αγια-Σοφιά, και τη Δευτέρα γονάτιζε τσανακογλείφτης στο σαράι.
Έτσι, μιλώντας για πατριάρχη και για σουλτάνο, φτάνουμε στους πρώτους κύκλους της Κόλασης του Δάντη.
Κάποτε πρέπει να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της ιστορίας μας. Και να φέρουμε στο φως τους «όφεις και τα φίδια» που είναι κλεισμένα.
Να ειπούμε δηλαδή, ότι το πρώτο μέλημα του πορθητή της Πόλης ήτανε να θρονιάσει στο στασίδι των σκλάβων τουρκόφρονα πατριάρχη. Όχι για να προστατέψει τα νιτερέσα του δούλου γένους, όπως μας λένε αιώνες τώρα οι δάσκαλοι στα βιβλία. Αλλά για να τον έχει δόλιο και χθόνιο συνεργάτη στο αρειμάνιο οθωμανιλίκι του. Στο να μη σηκώσουνε δηλαδή, ποτέ κεφάλι οι ραγιάδες.
-Εσύ από τη μεριά σου παπά, είπε ο Πορθητής στον πατριάρχη Γεννάδιο, αυτόν που διέταξε να κάψουν τα βιβλία του Πλήθωνα για τον Πλάτωνα, θα’σαι το δικό μου μούτρο με τη μουστακοφόρα και τη ραγιάδικη προβοσκίδα. Ο κρυφός πολυχρονεμένος πατισάχ. Θα τους λες, μαζί με την κυρά-Δέσποινα, υπομονή και κουράγιο, και «πάλε με χρόνους με καιρούς…». Και θα τους κρατάς καλά στους χαλκάδες και τις άλυσες. Με τον καιρό θα μάθεις. Και η συμπεριφορά σου θα γενεί πολιτική σκεπαστή, και υψηλή διπλωματία.
Με τους δραγομάνους και τους οσποδάρους που θα σου φτιάξω και δίπλα στους ιδικούς μου τζοχανταραίους, τον πασά και τον μουφτή, τον κατή και το βοϊβοντα, θα οργανώσουμε ένα τέλειο σύστημα διοίκησης. Τη συντήρηση δηλαδή και το διαιωνισμό της σκλαβιάς. Και του’κλεισε το μάτι.
Εγώ από τη μεριά μου, υποσχέθηκε, θα σ’έχω στα χρυσά και στην πορφύρα. Θα τρως και θα πίνεις.
Και τα «οθωμανικά» τερτίπια μου, αν το βαστά η καρδούλα σου και κείνα δικά σου. Παπαδάκια και γιουσουφάκια. Μόνο πρόσεχε! Στο κρυφό και στο σκεπασμένο. Θά’χεις τις εκκλησιές σου, τις πισκοπές και τα μοναστήρια σου. Δίσκους, κεριά, λιβάνια, τάματα, διαθήκες, άσπρα και γρόσια, βακούφια και χτήματα μοναστηριακά, ούλα αφορολόγητα. Θα τα γιομίζεις με διάκους και με καλόγερους τίγκα. Κι αμάν αμάν. Αλλά τη συμφωνία μας και τα μάτια σου. Γιατί θα σε κρεμάσω με τ’άντερά σου.
…Έτσι λοιπόν, από τούτη τη συμφωνία του πατριάρχη με το σουλτάνο, πέρα από τους τέσσερες αιώνες της φοβέρας και της σκλαβιάς, τι βγήκε; Βγήκε η περίφημη ρασοφόρα διπλωματία του ραγιά και του καγιά. Σήμερα τη λέμε φανάρι και φαναριωτισμό.
Είναι οι φαναριώτες. Οι αόρατοι τουρκολάτρες. Οι πρίντζιπες και οι ηγεμόνες της Βλαχομπογδανίας που λέει ο Ρήγας. Οι καρατζάδες, οι μουρούζηδες, οι σούτσοι, οι ραγκαβήδες, οι μαυροκορδάτοι και οι πανάθλιοι κωλέττηδες.
Αυτή η λύμη και η συφορά. Το θρεφτάρι του πατριάρχη και του σουλτάνου. Το θρεφτάρι του ελληνοεβραίικου φυράματος δηλαδή, στην καινούργια του μετάλλαξη, που όταν θα’ρθεί η ώρα του μεγάλου Σηκωμού, θα παίξει τον ολέθριο ρόλο του.
Θα δημιουργήσει τη μοιραία αντιπαράθεση ανάμεσα στους γνήσιους έλληνες, τους ελληνοέλληνες αλλιώτικα και στους μούλους έλληνες, τους ελληνοεβραίους αλλιώτικα.
…Το σχήμα ελληνοέλληνες και ελληνοεβραίοι στο μεγάλο Σηκωμό θα λάβει διπλή διάταξη. Από δω οι αγωνιστές και οι αγράμματοι, από κει οι πολιτικοί και οι κοντυλοφόροι φαναριώτες.
…Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι εκείνος που σύνταξε το κείμενο του αφορισμού στα 1799. Και η εκκλησία το βρόντηξε αργότερα στην ανθρωπιά του Καϊρη, όπως η κατάρα τον κεραυνό στο μέτωπο του Κάϊν. Του φωτισμένου σοφού, και του ήρωα στους ιερούς αγώνες Καίρη. Γιατί άρχισε να ξεμπροστιάζει τους παπάδες και να φωτίζει τον κοσμάκη.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο ίδιος που αφόρισε τον Υψηλάντη και τους Φιλικούς. Το μεγαλείο και το μυστήριο της Εταιρείας.
Θα μου πεις πως τον εκρέμασε ο σουλτάνος. Θα σου ειπώ, μα πώς αλλιώς λοιπόν; Επρόδωσε την καταχθόνια συμφωνία τους. Εκοιμήθηκε. Και χωρίς να το νιώσει άφησε να ξεσφίξει η θηλειά στο λαιμό του ραγιά. Εφούσκωσε στο σκαφίδι το προζύμι του εθνικού άρτου και πια δεν ημπορούσε να το κρατήσει με τίποτα.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι αυτός που στα 1819 με πατριαρχικό φιρμάνι απαγόρεψε στους παπάδες να βαφτίζουν τα παιδιά μας με ονόματα ελληνικά.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο πατριάρχης που έσκασε από το κακό του, γιατί τον εμποδίσαν και δεν επρόφταξε να αφορίσει το Ρήγα. Το μεγαλομάρτυρα Ρήγα.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο πατριάρχης που βλέπουμε τον αδριάντα του μπροστά στο εθνικό πανεπιστήμιο. Δίπλα στο Ρήγα. Πού ξανακούστηκε τέτοιο κυλώνειο άγος! Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης αγκαλιά. Η ελληνική σχιζοφρένεια αγαλματοποιημένη μπροστά στα πόδια της ελληνικής παιδείας. Μπροστά στο αγνό βάθρο του μέλλοντος των παιδιών μας.
…Η σμαρδή και φαναριώτικη πολιτική στον Αγώνα, με Μαυροκορδάτο και Κωλέττη και παπάδες, θα περάσει ύστερα και θα δώσει το ρυθμό και τον τόνο της στην πολιτική ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
Φατρίες, κομματισμός, αρριβισμός, βουλευτοτσιφλικάδικα. Εθνική αφασία, ξενοκίνητα νήματα της μαριονέττας, το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο, το ρωσόφιλο. Πολιτική του ρουσφετιού και της ασυδοσίας, δουλοφροσύνη, λεονταρισμοί, απαξία, ιδιοτέλεια. Ό,τι ανθίζει πια και ότι καρπίζει σήμερα στη χώρα. Νούλες και κουλούρηδες, χάχηδες και σάκηδες, ντόρες και ντορήδες. Περάστε κόσμε.
…Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες. Και περιμένουν.
Το’δειξε ο Θοδωράκης και ο Σολωμός. Το’δειξε ο Καποδίστριας και η Λιογέννητη. Το’δειξε το δώδεκα δεκατρία και ο Τρικούπης. Το’δειξε ο Γοργοπόταμος, ο Καβάφης και το ύψωμα 731 κοντά στο Βεράτι.
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνες θα ειπεί να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.
Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: στάθι και οίκτιρον.
Σταμάτα και δάκρυσε γιατί δε ζω πιά. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.
Ακόμη κι ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τόριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη…
Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε:
Τρεις αντρειωμένοι εβούλησαν να βγουν από τον Άδη,
Ένας το Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη
Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ανοίξει γιοματάρι.
Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.
-Κόρη, βροντούν τα’ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,
Και τα χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος.

Δημήτρης Λιαντίνης στη"Γκέμμα" (2000)

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Η αντίφαση του νεοέλληνα

Γράφει ο Δημήτρης Λιαντίνης στο τελευταίο βιβλίο του "Γκέμμα" :
Είναι καιρός από τις ασκήσεις επί χάρτου να περάσουμε στα πεδία των επιχειρήσεων. Να κοιτάξουμε την πυρκαγιά που αποτεφρώνει το σπιτάκι μας.
Γιατί είμαστε σβησμένοι από τον κατάλογο των εθνών;
Γιατί η Μακεδονία γίνεται Σκόπια, η Κύπρος γίνεται τουρκιά, το Αιγαίο διεκδικείται ως mare nostrum των οθωμανών; Γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας είπε πρόσφατα στην Αθήνα, ότι είμαστε μια επαρχία του παλιού οθωμανικού κράτους που αποσχίσθηκε και πρέπει να μας ξαναπροσαρτήσουν; Γιατί ο Μπερίσα της Αλβανίας έχει να λέει πως οι έλληνες κάνουν διπλωματία που έρχεται από το Μεσαίωνα και τους παπάδες; Γιατί ο Αλέξανδρος βαφτίζεται Ισκαντέρ και ο Όμηρος Ομέρ Βρυώνης; Γιατί οι διακόσιες χιλιάδες έλληνες της Πόλης γίνανε χίλιοι και οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης θρασομανούν και γίνουνται όγκος κακοήθης που΄τοιμάζει μεταστάσεις;
Γιατί δύο από τους πιο σημαντικούς ποιητές μας, ο μέτριος Σεφέρης κι ο μεγάλος Καβάφης, καταγράφουνται στις διεθνείς ανθολογίες και τους ποιητικούς καταλόγους μισό έλληνες μισό τούρκοι;
Γιατί όλα τα αυτονόητα εθνικά μας δίκαια ευρωπαίοι και αλβανοί, βούλγαροι και εβραίοι, ορθόδοξοι και ρούσοι, τούρκοι και βουσμανοαμερικανοί τα βλέπουν σαν ανόητες και μίζερες προκλήσεις, σαν υλακές και κλεφτοεπαιτείες; Ποια τύφλωση μας φέρνει να μη βλέπουμε ότι στα μάτια των ξένων εκαταντήσαμε πάλι οι παλαιοί εκείνοι γραικολιγούρηδες; Οι esurientes graeculi του Γιουβενάλη και του Κικέρωνα;
Το πράγμα έχει και περιγραφή και ερμηνεία.
Μέσα στη χώρα, μέσα στην παιδεία δηλαδή και την παράδοσή μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί που οι έξω από τη χώρα μας βλέπουνε ποντίκια. Θαρρούμε πως είμαστε τα παιδόγγονα του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου. Οι ξένοι όμως σε μας βλέπουνε τις μούμιες που βρεθήκανε σε κάποια ασήμαντα Μασταβά. Γιατί;
Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον. Είναι’τη: νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.
Αν εφαρμόσουμε αυτή την εξίσωση στα πράγματα, θα μας δώσει δύο γινόμενα. Το πρώτο είναι ότι ζούμε σε εθνική πόλωση. Το δεύτερο, ακολουθία του πρώτου, ότι ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα.
Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι ούτε όνοι, ούτε όνισσες, ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δε γεννούν.
Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σα να είμαστε εβραίοι.
Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά.
Στην πιο απλή διατύπωση σημαίνει νάσαι τουρκόγυφτας και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκιπα. Σημαίνει να σε θεωρείς λιοντάρι και οι ξένοι να σε λογαριάζουνε πόντικα.
Απώλεια της εθνικής ταυτότητας είναι να σε βλέπουν οι άλλοι αρκουδόρεμα και εσύ να τους φωνάζεις πως ντε και καλά είσαι η Ολυμπία. Και ύστερα να τους ζητάς Ολυμπιακούς αγώνες στην Καλογρέζα. Χλευαστικό του καλογριά.
Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα. Θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο.

Δ. Λιαντίνης στη "Γκέμμα" (2000)

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Ο Αδαμάντιος Κοραής και η πνευματική και πολιτική αναγέννηση του τόπου

Ο μέγας Γερμανός φιλόλογος και ελληνιστής Βιλαμόβιτς (Wilamowitz 1848-1931) έγραψε: «Είναι τόσο μεγαλειώδης η δράση του Κοραή, ώστε οφείλει να τον τιμά, όχι μόνο το έθνος αυτού, ως ανακαινιστή της γλώσσας, αλλά και κάθε άνθρωπος αισθανόμενος παλμούς φιλοπατρίας. Η δράση του ανδρός, διδάσκει ότι το πνεύμα είναι αθάνατο και η ευλογία των προγόνων και μετά πάροδο αιώνων πολλών, δίδει εις τους απογόνους την δύναμη να ανοικοδομήσουν τον ίδιο οίκο. Διότι ο Κοραής, όλος αφοσιωθείς εις την αρχαία Ελλάδα, προπαρασκεύασε την πνευματική και πολιτική αναγέννηση του έθνους του. Και ούτω τους Ρωμιούς έκαμε Έλληνες».
Για τους κατ’ όνομα θεοφοβούμενους βυζαντινούς αυτοκράτο­ρες, αλλά και για την διαχρονική συνέργεια της εκκλησίας μαζί τους, γράφει ο θαυμάσιος Κοραής:
«Χριστιανοί έγιναν, για να φυλάξουν της εξουσίας το βλάσφημον όνομα "Αυτοκράτωρ". Ιδιοποιήθησαν λοιπόν την εξουσία (δια) να τρέφονται απ’ τους ιδρώτες του λαού, χωρίς να σέβονται πλέον ούτε κτήματα, ούτε τιμή, μήτ’ αυτήν των υπηκόων την ζωή... Τόση καταδυνάστευση, φυσικά, (θα) έπρεπε να κινεί σε γογγυσμούς και κάποτε να διεγείρει και τον καταθλιβόμενο λαό σε εξεγέρσεις. Ευρέθη (όμως) και εις τούτο θεραπεία, η καθ’ υποκρισίαν ευλάβεια εις τα θεία και ακολούθως, η προς τους υπηρέτες των θείων (ιερείς) καταφυγή. Και πολλούς των ιερωμένων, βλέπουμε να φορολογούν τον λαό, με την πρόφαση της εξάλειψης πάσας αδικίας, με τις προς τον θεόν πρεσβείες τους.
»Ανήγειραν λοιπόν, από του αναστενάζοντος λαού τους ιδρώτες, μεγαλοπρεπέστατους ναούς... και μετέβαλαν τους ταπεινούς ευκτηρίους οίκους, σε πολυτελέστατα πολυπληθή ιερά.
»Κατεστόλισαν τους ιερουργούντας τα μυστήρια, με χρυσοΰφαντα και ποικιλτά ενδύματα, πολυτελέστερα της στολής του Ααρών, μ’ όλον ότι, η θρησκεία έπαυσε να είναι πλέον κατά την τάξιν Ααρών. Τους κατεπλούτισαν με σατραπικά εισοδήματα και τους εκραταίωσαν υπέρ τους σατράπας, συγχώρησαν δε εις αυτούς, τέτοια μερίδα εξουσίας, που με τον καιρόν έμελλε τόσο ν’ αυξηθεί, ώστε να κατασταθεί φοβερά και εις αυτούς ακόμα τους βασιλείς.
»Δεν ηρκέσθησαν δε εις τούτο, αλλ’ έκτισαν και φρούρια, ονομάσαντες αυτά Μοναστήρια και τα επροίκισαν από τα κοινά των πολιτών κτήματα, δια να κατοικούν σ’ αυτά όχι στρατιώτες φύλακες της κοινής ελευθερίας, ή εργάτες αναγκαίοι εις την προκοπήν της βιομηχανίας, αλλ’ άνθρωποι αργοί, επαγγελόμενοι άρνησιν του κόσμου, οι οποίοι άλλην αμοιβή δεν έμελλε να δώσουν στον εργαζόμενο γι’ αυτούς ταλαίπωρο λαό, παρά να κολακεύουν τους τυράννους του και να συμμερίζονται την βία και τον δόλο των τυράννων κατά του λαού και να κυβερνούν και αυτοί... αναγκαστικώς και αισχροκερδώς, ως κοσμικοί τύραννοι, τον λαόν...»
Για όλα τα ανωτέρω, αλλά και για την σκανδαλώδη αγαμία του κλήρου, ακάθεκτος καταλήγει ο Κοραής:
«η τοιαύτη δε δίψα (πλουτισμού) γίνεται έτι φλογεροτέρα όταν (οι κληρικοί) επαγ­γέλλονται την αγαμία... Όστις έχει τέκνα και γυναίκα, μετριά­ζει τα πάθη... αλλ’ ο άγαμος (ιερέας) οπλισμένος με χρυσάφι και εξουσία, σπουδάζει ν’ απολαύσει κατακόρως όλες του χρυσού και της εξουσίας τις ηδονές... Τέτοια ψυχική διάθεση, έχει φυ­σικά σύντροφο την βία και επειδή η βία, όσον κραταιά και αν είναι, απαντά πολλάκις απροσδόκητα εμπόδια, αναγκάζεται (ο ιερέας) να προσλάβει σύμμαχον αυτής τον δόλο και την υπο­κρισία και τότε γίνεται αληθής λύκος, ενδεδυμένος δέρμα προ­βάτου και όχι ιερεύς στολισμένος δικαιοσύνη.
»Από τέτοια δε ελεεινή μεταμόρφωση, εγεννήθησαν πολλές (ψευδείς) ιεροπραξίες... επλάσθησαν πολλά λείψανα μαρτύρων και θαύματα ετολμήθησαν άγνωστα... και το χειρότερο, αμελή­θη παντάπασιν η παιδεία του λαού. Εις ανθρώπους, οι οποίοι έκαμαν πορισμόν την ευσέβειαν (βιοποριστικό επάγ­γελμα) και την εκκλησία μετέβαλαν εις μεταπράτου εργαστή­ριον, δεν εσύμφερε πλέον λαός φωτισμένος».

Ο Κοραής γράφει για μια ολόκληρη στρατιά καλογέρων: «ο ενθουσιασμός της μοναχικής ζωής εξήφθη και εις την Ανατολήν και εις την Δύση εις αληθή μανία ώστε από τους αναρίθμητους μοναχούς, ως μαρτυρεί η ιστορία, ήτο δυνατόν να στρατολογη­θώσιν ολόκληρα πολεμικά τάγματα, με ανεπαίσθητον ελάττωσιν του αριθμού». (*)
Ο βιογράφος του Κοραή Θερινός γράφει: «οι ιεροί αυτοί δάσκα­λοι (καλόγεροι και μεγαλο-κληρικοί) έθιζαν τους χριστιανούς στην ελπίδα της θειας πρόνοιας και (προέτρεπαν) μόνο εξ αυτής να προσδοκούν την γιατρειά των συμφορών, να υπομένουν τις συμφορές αγογγύστως και να την επικαλούνται μετά δακρύων... σε όλα οι χριστιανοί να δέχονται την ειμαρμένη (μοίρα) και να υποκλί­νονται προς την κρατούσα τάξη»! Με βαθιά του θλίψη διαπιστώνει ότι, ενώ οι Έλληνες έχουν προς φωτισμόν, μόνο το «άγιον φως»... οι Ευρωπαίοι: «ζουν μεταξύ αληθινών σοφών, περικυκλωμένοι από Ακαδημίες και Λύκεια, από πάσης τέχνης και επιστήμης διδακτήρια. Έχουν ανοιχτές, λαμπρές δημόσιες βιβλιοθήκες και τα πιεστήρια των τυπογραφείων τους, βουίζουν καθημερινά και ασταμάτητα».
Μεγάλη απέχθεια, έτρεφε επίσης ο Κοραής για την Βυζαντινή περίοδο, τους δε βυζαντινούς αυτοκράτορες θεωρούσε υπαίτιους του εκβαρβαρισμού των Ελλήνων, αλλά ακόμα και της παρακμής του χριστιανισμού, όπως έλεγε: «Από την αυλή των Γραικορωμαίων αυτοκρατόρων, δεν έλειπε ποτέ ο αστρολόγος, τον οποίον εσυμβουλεύετο ο αυτοκράτωρ σε όλες τις πράξεις και τις επιχειρήσεις, ακόμα και για τις σωματικές του ασθένειες! Διότι και του σώματος οι ασθένειες, πίστευαν ότι δαιμόνων είναι δημιουργήματα, για την θεραπεία των οποίων, απαιτούντο εξορκισμοί, (επ)ωδές (ψαλμοί) και φυλακτά... έπειθαν δε τους αρρώστους, ότι τους γιάτρευαν με ρητά και ψαλμούς, γραμμένα από την Παλιά ή την Νέα Διαθήκη, που έδεναν στα πόδια ή τα χέρια των ασθενών».
«Τέτοιους ψαλμούς, χρησιμοποιούσε ο γιατρός του μεγάλου Θεοδοσίου Μάρκελλος, ο δε πολύ σοφότερός του ο Τραλλιανός, ξόρκιζε την ποδάγρα με λόγια, που έραβε μέσα σε φυλακτά μαζί με ρίζα υοσκυάμου. Άλλοτε δε περιοριζόταν σε κραυγές... ο χριστιανισμός... κατάντησε αληθινός Φαρισαϊσμός. Τα παραγγέλματα της Νέας Διαθήκης, μεταμορφώθηκαν σε μαγικές ψαλμωδίες (επωδές)».
(*)
Και συνεχίζει ο ασυγκράτητος Κοραής, περιγράφοντας την άθλια συμπεριφορά του χριστιανικού ιερατείου, κατά τους χρόνους του Βυζαντίου: «Μετά την έκτη και έβδομη εκατονταετία, καθώς επληθύνοντο οι εκκλησίες, τα μοναστήρια και οι εορτές, με τον ίδιο τρόπο επληθύνοντο και οι ψαλμωδίες και εμακρύνοντο οι εκκλησιαστικές ακολουθίες τόσο, ώστε... ακόμα και ο προσεκτικότερος ακροατής, να προσμένει την απόλυση της ακολουθίας, με σφοδρότερη επιθυμία απ’ όση θα έχει ο φυλακισμένος να δει την θύρα της φυλακής του ν’ ανοίγει...»
Για την μάστιγα των της υμνομανίας και των ψαλμωδών γράφει: «εις την αυτήν περίοδο του χρόνου ανεφάνησαν και οι Μελογράφοι... τα τροπάρια... τα ιδιόμελα τα εξαποστειλάρια και άλλα πολυποίκιλα και πολυώνυμα, συνταχθέντα πρώτα από μοναχούς, μόνο δια μοναχούς, εις πολλούς τόμους ονομασθέντες με διάφορα ονόματα και εμεταφέρθησαν από τα μοναστήρια εις τας πόλεις. Επειδή εις αυτές (τις πόλεις) συνέρρεαν και οι μοναχοί αφήνοντες τα μοναστήρια και από τους μοναχούς εχειροτονούντο οι Επίσκοποι, οι Πατριάρχες, οι Αρχιερείς... (όμως) οι μελογράφοι αυτοί και οι υμνωδοί, δεν επρόβλεψαν ούτε τον υπερβολικόν θαυμασμόν που επροξένησαν τα τροπάρια τους, ούτε πόσους άλλους μιμητάς τροπαριογράφους έμελλε να γεννήσει ο τοσούτος θαυμασμός». (*)
Περί της ιερατικής αρχομανίας έγραφε: «Ποιος μπορεί να αρνηθεί τα προνόμια, ενόσω ευλογούνται από ιερείς άρχοντες; Ποιος καταφρονεί τους τίτλους ενόσω βλέπει τους επισκόπους στολισμένους με βαρβαρικά τυράννων επίθετα, τόσον υπέρογκα, ώστε να γίνονται γελοία;»
Οι μεθοδεύσεις για την ανάδειξή τους οι αισχρότερες: «Οι φιλόπρωτοι κοσμικοί, από φιλόπρωτους ιερείς ευαγγελίζονται και ο φιλόπρωτος (ιερέας) αν επιθυμεί να σώσει τα πρωτεία του, τους κοσμικούς δέσποτες θα κολακεύει και στους λαούς θα διδάσκει τυφλή υποταγή στα δεσποτικά θελήματα. Ακόμα και ωτακουστές (καταδότες) των αρχόντων γίνονται, για να καταδιώκουν και να παραδίδουν τους πολίτες, εις την εκδίκηση των τυράννων. Ακόμα και να μαστροπεύουν, γιατί και τούτο έγινε, τις γυναίκες και τις θυγατέρες των πολιτών στην τυραννική ασέλγεια».
«Τέτοιος ήταν ο χριστιανισμός του μεσαίωνα και τόσα τα εξ’ αυτού κακά και στην Ανατολή και στην Δύση... Διότι στην Ανατολή οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες οι περισσότεροι κυβέρνησαν ως άθεοι... και έγιναν χριστιανοί τυφλώνοντας, ρινοτομώντας και σφάζοντας ένας τον άλλον. Στον θρόνο ανέβαιναν ληστρικά Θράκες, Ισπανοί, Ίβηρες, Αρμένιοι, Ίσαυροι και άλλοι βάρβαροι, με βαρβάρους αυλικούς, ώστε αποβαρβάρωσαν τον ταλαίπωρο ελληνικό λαό». (*)
Ο χριστιανός κληρικός λοιπόν, στην θεο-σκότεινη αυτή περίοδο του Ρωμαιο-χριστιανο-βαρβαρισμού, δεν ήταν παρά ένας ακόμα φαύλος αυλικός, ανάμεσα στους τυχοδιώκτες, μάγους, μάντεις και ονειρολόγους της αυτοκρατορικής αυλής!
Ναι, στο Βυζάντιο, ο Κοραής έβλεπε τον χειρότερο εκπερσισμό των Ελλήνων: «Εκτός από τον υπουργούντα τους ναούς κλήρο, (δηλαδή τους μικρο-κληρικούς) η αυλή είχε δικό της κλήρο, πολυπληθή και ταυτόχρονα, ονειροκρίτες, αστρολόγους, παρατηρητές ευτυχών και δύστυχων ημερών, για να διευθύνουν των αυτοκρατόρων τις πράξεις και άλλους μωρούς γελωτοποιούς... όπως κάποτε είχαν και έχουν ακόμα των Τούρκων και των Περσών οι δεσπότες». (*)
«Ο (χριστιανικός) κλήρος, αφού εμιμήθη της αυλής τους φίλαρχους τίτλους, επόμενο ήταν να μιμηθεί και την ασωτία και την φιλοχρηματία των (υπόλοιπων) αυλικών. Και όλες αυτές της αυλής και της εκκλησίας τις επιθυμίες, συντηρούσαν και έτρεφαν από του εργαζόμενου λαού τον ιδρώτα».
Δικαίως λοιπόν ο Κοραής γίνεται καυστικότερος και συνειδητά αποκαλυπτικότερος: «Μαζί μ’ αυτούς, ο ταλαίπωρος λαός, βασανιζόταν και από άλλες βδέλλες, πλήθος άπειρο αναχωρητών, ερημιτών και παντός σχήματος μοναχών, οι οποίοι αφήνοντας τις ερήμους και τα μοναστήρια, εχύνοντο στις πόλεις ως ακρίδες και ανεμειγνύοντο σε όλες τις υποθέσεις των πολιτών, συνεφατρίαζαν με τους κληρικούς και πλήθος προξενούσαν ταραχές». (*)
«εκδίωξαν τα λείψανα της παλαιάς παιδείας και ως νέφος σκοτεινών κατεσκίασε τους λαούς η απαιδευσία, ώστε και εις τον αυτοκρατορικό θρόνο να φτάσουν άνθρωποι κυρίως αναλφάβητοι». (*)
Στις υποσημειώσεις του ο ίδιος ο Κοραής γράφει: «ο Ιουστίνος (ετ. 518) ήταν τόσον αναλφάβητος ώστε υπέγραφε το όνομα του χειραγωγούμενος από άλλου χείρα, ως μαρτυρεί ο Ιστορικός Προκόπιος». (**)
Παρ’ όλα αυτά, οι κριτικές θέσεις του Κοραή, πριν και μετά την έκρηξη της επανάστασης του 21, ούτε λίγες, ούτε χαριστικές ήταν, απεναντίας ήταν πολλές, σαφείς και αιχμηρές: «τι το καλόν είδε το Γένος από τους καλογήρους; (αναρωτιέται ο Κοραής) δεν εστάθησαν πάντοτε φιλοτάραχοι, πάντοτε φιλόδοξοι, πάντοτε ύπουλοι; Δεν είναι ούτοι το αίτιον της σημερινής αξιοδακρύτου αιχμαλωσίας του Γένους;»
Το 1790 (σαράντα δυο ετών) έγραφε ο Κοραής κάτι εκπληκτικά επιγραμματικό: «Δεν είναι αυτοί, οι οποίοι όταν η βασιλεία των Ρωμαίων ψυχομαχούσε, όχι μόνο κατεγίνοντο εις μωράς συζη­τήσεις, αλλά έκαμαν και τους ηλίθιους ημών αυτοκράτορας, θεολόγους αντί στρατηγών;».
Έπ’ αυτού, συνεχίζει ο Κοραής, που πρέπει να γνώριζε πολλά: «άλλο κακόν όχι ολιγότερον ικανό να τρέφει την τότε αγριότητα του λαού, ο Ιουστινιανός, ως και οι προ αυτού Αναστάσιος και Ζήνων και πολλοί άλλοι μετ’ αυτόν αυτοκράτορες, έγιναν και θεολόγοι και διώκται αιμοβόροι των αιρετικών και ιδιαιτέρως των Ελλήνων οι οποίοι και εις Ανατολήν και εις την δύσιν εδιώχθησαν, εδημεύθησαν, εβασανίσθησαν, κατεσφάγησαν, όχι άπαξ ή κατ’ άνδρα, αλλά πολλαί πολλάκις μυριάδες ανδρών, γυναικών, παιδιών. Και τούτο ωνομάζετο ζήλος θεού, τον οποίον έδειχναν μεταφερόμενοι από τον ιππόδρομον εις τους ναούς και Πράσινοι και Βένετοι, με τους βασιλείς και τους ιερείς των, λιτανεύοντες, δοξολογούντες με παντοδαπούς ύμνους και υψούντες εις τον θεό της ειρήνης και της ευσπλαχνίας χείρας βαπτισμένας εις εμφύλια αίματα. Περί τούτων και τοιούτων, όποιος δυσπιστεί, ας αναγνώσει και την πολιτικήν και την εκκλησιαστικήν ιστορίαν του μεσαίωνος». (*)
Κατηγορηματικός και ασυμβίβαστος γράφει για: «του Ιουστινιανού τας μοναστηριακάς και εκκλησιαστικάς ασώτους δαπάνας. Τούτου κτίσμα είναι και ο περιβόητος ναός της Αγίας Σοφίας. Το μεγαλούργημα τούτο εδόξασε βεβαίως τον Ιουστινιανόν. Εάν όμως τις το ανακρίνει κατά τους κανόνας και της φιλοσοφίας και της θρησκείας... αν συλλογισθείς ότι εις την κτίσιν του ναού συνέργησαν τα κομμένα σιτηρέσια των δασκάλων και πολλοί νέοι φόροι από φτωχούς και δεισιδαίμονος λαού ιδρώτας... θέλεις συμπεράνει ότι το μεγαλούργημα του Ιουστινιανού έμελλε ν’ αυξήσει επί πλέον την δεισιδαιμονίαν του λαού, την τρυφήν, την δεσποτείαν και την υψηλοφροσύνην των ιερέων».
«Του μεγαλόπρεπους αυτού ναού μεγαλοπρεπή έπρεπε να είναι και τα σκεύη και των ιερέων τα φορέματα. Πολλοί του ναού οι υπηρέται στολισμένοι με πολλούς αρχοντικούς τίτλους, πολλαί αι δοξολογίαι και πολλοί οι ύμνοι οι οποίοι έμελλαν μετά σχεδόν διακόσια έτη να καταχωρισθώσι και εις βιβλία ολόκληρα και να στρέψωσι την πρόνοια της ηθικής του λαού διαγωγής εις απεράντους προσευχάς και ψαλμωδίας... Είδαμε (όμως) ότι αι μακραί ακολουθίαι εσυνοδεύοντο με τας πολλάς και μακράς αδικίας, καθώς αι μακραί των Φαρισαίων προσευχαί». (*)
Για την μάστιγα της θαυματομανίας έγραφε ότι και κάθε λογικός άνθρωπος: «είναι ανοησία η προσμονή θαυμάτων από εκείνον (τον θεό) που μας χάρισε μέγα θαύμα, ΤΟ ΛΟΓΙΚΟΝ, δια να βοηθούμεθα εις όλας ημών τας χρείας (ανάγκες) δια της τελειοποιήσεώς του».
Για τους υπεράριθμους ναούς και τον καταστολισμό τους, έγραφε φανερά εκνευρισμένος: «όσοι ναοί κτίζονται, πλιότεροι της χρείας, φανερώνουν μωρία των κτιζόντων. Εάν δε και τους στολίζουν υπέρ το μέτρον, ουδέ την αληθινήν ιδέαν της θρησκείας, συνέλαβον ποτέ, οι ευλαβείς τούτοι στολισταί».
Για την εξουσιομανία και την τιτλομανία του κλήρου, επισημαίνει: «πως θέλετε να μην τιτλομανεί ο πολίτης, όταν βλέπει το συνάθροισμα των ηθικών διδασκάλων του, αυτό το ιερατικόν πολίτευμα, κατεχόμενον από των τίτλων την μανίαν;».
Κάποια στιγμή, καταθέτει τον βαρύ προβληματισμό και την πηγαία απέχθειά του, για την αισχρή αφαίμαξη των Ελλήνων από τα λαμπροφορεμένα αρπακτικά της ιεραρχίας: «ποίος ελησμόνησε πολλών εκκλησιαστικών μας προεστώτων την πλεονεξίαν, οι οποίοι λαμπροφορεμένοι και δορυφορούμενοι ως σατράπαι του τυράννου, περιήρχοντο τας επαρχίας δια να αρπάσωσιν από του πτωχού το στόμα, ότι δεν ετόλμησεν ν’ αρπάσει ουδέ αυτή των Τούρκων η αχορτασία».
Ο διορατικός Κοραής, ελληνικά σκεπτόμενος, έλαβε την αναμενόμενη θέση και στο σημερινό καυτό πρόβλημα της αναγραφής ή όχι του θρησκεύματος και αντιστάθηκε από τότε στον θεσμό μιας κρατικοδίαιτης θρησκείας: «θερμός υπέρμαχος της ανεξιθρησκείας, άτοπον έκρινε την ανα­γραφήν στο πολίτευμα (σύνταγμα) της Ελλάδος, -επικρατούσα θρησκεία είναι η Ανατολική- διότι (αυτό) προσκρούει στο δόγ­μα της ισονομίας και δίδει υποψία υπεροχής, σε ένα μόνο μέρος των πολιτών».
Μια από τις σπάνιες, λαμπρές στιγμές της ελληνικής Ιστορίας, ήταν όταν ο Κοραής τιμήθηκε εν ζωή από την Γ΄ εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, ως άξιον τέκνο της Ελλάδος, με το εξής συγκινητικό ψήφισμα:
«Η Ελλάς σε συγχαίρει, άριστε συμπολίτα, χαίροντα δια την ανάστασιν αυτής. Ευγνωμονεί ευεργετηθείσα ευεργεσίαν ανεκτίμητον, ένεκα των αρίστων συγγραμμάτων σου. Ο προ την παιδείαν έρως των Ελλήνων, επήγασε από τα φώτα, όσα προ τινών χρόνων ενέσπειραν εις τας καρδίας των, τα προλεγόμενά σου, από τα βιβλία, όσα επρομήθευσεν εις την πατρίδα ο πατριωτισμός σου, από τα σχολεία, όσα ήγειραν αι σοφαί συμβουλαί σου. Τοιούτων αγαθοποιών αιτιών αποτελέσματα, είναι τα εκ της ελευθερίας αγαθά, όσα οι συμπολίται σου απολαμβάνουν την σήμερον. Τοιαύτα ανεκτίμητα αγαθά, είναι άξια της ευγνωμοσύνης των γενεών και των αιώνων.
Το ελληνικόν έθνος συνηγμένον εις Γ΄ Εθνικήν συνέλευσιν, δια τα μεγάλα του συμφέροντα, σου προσφέρει το σέβας και την εκ μέσης καρδίας αγάπην του. Άλγει αισθανόμενον ότι δεν εμπορεί να κατασπασθή, την ιεράν σου κορυφήν, καταφιλεί όμως τα χρυσά σου λόγια, τα σοφά σου παραγγέλματα, συνομιλεί με τα βιβλία σου, φωτίζει το πνεύμα και την καρδίαν του, ευχόμενον να μην παύσης του να κοινοποιείς τα αγαθά σου φρονήματα εις τους συμπολίτες σου, συμβουλεύων τα κοινά συμφέροντα.
Είθε να ζής υγιαίνων, σεβασμιότατε Γέρων, της ελευθερίας υπέρμαχε».


«Εν Τροιζήνι τη 9 Απριλίου 1827».

(*): Κοραής. Προλεγόμενα προς Τιμόθεον και Τίτον. Παρίσι 10/10/1831
(**): (Σουϊδα τομ. 2 σελ. 128).
Πηγή: www.greatlie.com

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Στα βήματα του Σαμάνου

Ο ψυχολόγος Alberto Villoldo, ταξίδεψε προ τινός στο Περού για να κάνει έρευνες σχετικά με το τροπικό φυτό Ayahuasca που οι Ινδιάνοι αποκαλούν “Κλήμα του Θανάτου”. Το συγκεκριμένο αναρριχητικό φυτό χρησιμοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια από τους εκεί Σαμάνους για να τους οδηγήσει “σε μέρη δύναμης και αρχέγονης γνώσης”. Σε μία ανάλογη με εκείνη του Κάρλος Καστανέντα μαθήτευση δίπλα σ’ έναν ινδιάνο Σαμάνο που ονομαζόταν Δον Χικαράμ, ο Α. Villoldo μυήθηκε στη Σαμανική κοσμοθέαση. Αποτέλεσμά της το βιβλίο του “The Four Wilds” («Οι Τέσσερις Άνεμοι») που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Harper & Row. Οι προσωπικές παρατηρήσεις του Villoldo, θα βοηθήσουν τον αναγνώστη σε πλησιέστερη προσέγγιση εκείνου του συγκλονιστικού κόσμου, που κρύβει πίσω της η πανάρχαια παράδοση των Σαμάνων, την οποία οι ευρωπαίοι εθνολόγοι και ιεραπόστολοι εξέλαβαν λαθεμένα σαν… «Ινδιάνικη Θρησκεία»
Αν ρίξουμε μία ματιά στους καιρούς που η ανθρωπότητα κατάφερε κάποια μεγάλα εξελικτικά άλματα θα δούμε πως όλοι τους ήταν καιροί που την απειλούσαν με πιθανό αφανισμό. Όταν όλα πάνε καλά, δεν υπάρχει φυσικά καμία ανάγκη για αλλαγή. Μόνο μπροστά στην άμεση απειλή αφανισμού της η ανθρωπότητα καταφέρνει να υπερβεί τον προηγούμενο εαυτό της και σε μία τέτοια απειλή βρισκόμαστε ξανά μπροστά σήμερα. Έτσι αρκετοί υποχρεωνόμαστε να επανανακαλύψουμε τα ξεχασμένα νευραλγικά μας κλειδιά για να πραγματοποιήσουμε το απαραίτητο “πέρασμά” μας προς τον χωροχρόνο που μας αποκάλυψαν πολλές φορές στο παρελθόν μας προικισμένοι medicine men (αυτό που χυδαία λέμε «μάγοι της φυλής») και οι οραματιστές.
Πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια ο ανθρώπινος εγκέφαλος σχεδόν διπλασιάσθηκε σε μέγεθος και ο ίδιος απέκτησε ένα ολοκαίνουργιο νευρικό κομπιούτερ που ακόμα και σήμερα ελάχιστες από τις λειτουργίες του έχει καταφέρει να κατανοήσει. Η κατανόηση κι αφύπνιση κάποιων απαραβίαστων από την μεγάλη μάζα τμημάτων του μυαλού απετέλεσε για χιλιετίες την κατευθυντήρια δύναμη πίσω από τους προφήτες, τους οραματιστές, τις επιστημονικές διάνοιες και τους μεγάλους «medicine» άντρες και γυναίκες. Με παραβιασμένο ένα τέτοιο κομμάτι του, ο ανθρώπινος εγκέφαλος ποτέ του δεν ξαναγυρίζει στις καθιερωμένες αντιλήψεις περί χώρου και χρόνου. Κάποιες μάλιστα ζορισμένες από τους καίριους χρόνους που διανύουμε ανάλογες παραβιάσεις στον εγκέφαλο του σύγχρονου ανθρώπου, στο μέτρο που αυτός αδυνατεί να κατανοήσει τις δυνατότητές του, τελικά στρέφονται εναντίον του, δημιουργώντας ψυχοσωματικές αρρώστιες κι ανωμαλίες. Ωστόσο την ίδια στιγμή άσχετα από τις δικές μας ικανότητες να τις κατανοήσουμε, μας προσφέρουνε δυνάμεις αυτοθεραπείας και υπεύθυνης επιλογής των προσωπικών μας “πεπρωμένων”. Πάνω από κάθε τι άλλο όμως μας προσφέρουν την δυνατότητα ν’ αντιληφθούμε ολικά αυτό που αποτελεί την ανθρώπινη γνώση μέσα από τα media και μέσα από την παρατήρηση της φύσης. Ο Σαμανισμός δεν είναι παρά ένας πανάρχαιος χάρτης θετικού χειρισμού όλων εκείνων των -φανερών και κρυμμένων- νοητικών μας δυνατοτήτων.
Ο Σαμανισμός πρώτα και κύρια προσφέρει μία πολύ διαφορετική μυθολογία σχετικά με την προέλευσή μας καθεαυτή. Πιο βασική του επέμβαση στην “δυτική” μας μυθολογία και κοσμοθεώρηση, είναι η απροκάλυπτη καταγγελία του γνωστού μύθου που μας παρουσιάζει έκπτωτους από την φύση και τελείως ξένους, αν όχι εχθρικούς προς αυτήν. Η ιουδαιοχριστιανική μυθολογία δεν είναι απελευθερωτική, αλλά εξιλεωτική. Απ’ ό,τι τουλάχιστον ξέρω, είναι η μοναδική μυθολογία που παρουσιάζει τους ανθρώπους της να εξορίζονται από τον παράδεισο και να υποχρεώνονται να αποκτήσουν το δικαίωμα επιστροφής τους μόνο μέσα από μετάνοιες, ταπεινώσεις και βάσανα. Η Οικολογία που εμείς την ανακαλύψαμε μόνο πολύ απελπιστικά πρόσφατα, έρχεται από μόνη της και απόλυτα φυσικά στον Ινδιάνο και τον Σαμάνο γιατί ποτέ τους δεν εκδιώχθηκαν έξω από αυτό που τελικά είναι ο Παράδεισος. Δεν είναι κάτι που πρέπει να κοπιάσεις για να το βρεις, κάτι που πρέπει να το πράξεις. Είναι κάτι που το ζεις. Είναι το ινδιάνικο ιδανικό τού “να βαδίζεις με ομορφιά” επάνω στη Γη.
Η γνωριμία μου με τους περουβιανούς Σαμάνους με πέρασε από μία μυθολογία ολοκληρωτικής απελευθέρωσης. Ένας από τους βασικούς λόγους που η Εκκλησία και το Κράτος επί αιώνες κατεδίωξαν τον Σαμανισμό, είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτει αυτός ένα όραμα Απόλυτης Ελευθερίας. Προτείνει μία άμεση Μετάληψη του Θείου, αλλά και την δυνατότητα του ατόμου να μεταβάλει την μοίρα του. Ο Σαμανισμός δεν είναι religion, δηλαδή θρησκεία (1). Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτόν κανένας ιδρυτής Χριστός ή Βούδας, κανένας που να βγαίνει και να φωνάζει “Ακολουθείστε με!” Ο Σαμανισμός απαιτεί από τον καθένα μας, να περπατήσει μοναχός του, στο δικό του μονοπάτι και τα βήματά του να’ χουν προσωπικό κουράγιο, συμπάθεια για τους άλλους και ένα τίμιο Όραμα που να καλύπτει το Σύμπαν ολόκληρο. Σε υποχρεώνει να μάθεις πώς να διδάσκεσαι από τη Φύση. Σε διδάσκει πώς να συναντάς άμεσα την δύναμη, πώς να την αγκαλιάζεις και πώς να την διεκδικείς.
Οδηγός κι εργαλείο του Σαμάνου είναι ο “Θεραπευτικός Τροχός”. Αντιπροσωπεύει τα τέσσερα βήματα του ανθρώπου προς την δύναμη και τη γνώση. Η κάθε του κατεύθυνση έχει κι έναν συγκεκριμένο τομέα με τον οποίο σχετίζεται και τον οποίο φυσικά αντιπροσωπεύει. Ο Νότος είναι ο τομέας του Φιδιού. Το Μονοπάτι του Θεραπευτή. Η δουλειά εδώ είναι η απόρριψη του παρελθόντος σου. Απαλλάσσεται απ’ το παρελθόν σου, όπως ακριβώς το Φίδι απαλλάσσεται απ’ το φιδοτόμαρό του. Μονομιάς. Για τον Σαμάνο, αυτό είναι μία πράξη δύναμης. Αφήνεις ξοπίσω σου, όχι μόνο τον πόνο του παρελθόντος σου, αλλά και τις χαρές του. Συγχωρείς εκείνους που σε βλάψανε και συμπονάς εκείνους που έβλαψες εσύ. Η ψυχολογία, προσπαθεί ν’ απελευθερώσει τα άτομα από το παρελθόν τους ανατέμνοντας τις τραυματικές εμπειρίες της ζωής τους. Ο Σαμανισμός, απαιτεί απ’ αυτά να εκδιώξουν μονομιάς όλα τα πνεύματα του παρελθόντος που στοιχειώνουν το Είναι τους. Και μιλώντας για πνεύματα, δεν μιλάμε μόνο για ανθρώπους νεκρούς, αλλά για ανθρώπους που μπορεί κάλλιστα να είναι εν ζωή, αλλά κατά τον α ή β τρόπο να έχεις παγιδέψει κάποια κομμάτια σου μέσα στην ψυχική τους επικράτεια.
Η επόμενη κατεύθυνση είναι η Δύση. Ο Δρόμος του Πολεμιστή. Συμβολίζει κι αντιπροσωπεύεται από τον Ιαγουάρο και είναι ο τομέας της πανουργίας, της αρπαγής και της ηρεμιστικής αυτοπεποίθησης. Εστιάζεται στην δυνατότητα να χτυπάς στιγμιαία κι άμεσα. Όταν διδασκόμουν επάνω σε αυτό το μονοπάτι, ο σε αυτό Σαμάνος δάσκαλος μου Δον Ραμόν, μου ζήτησε να περπατήσω μέσα στην ζούγκλα του Αμαζονίου δίχως να κάνω τους ήχους της να βουβαθούνε. Στην πρώτη μου προσπάθεια, με τα πρώτα κιόλας βήματά μου, οι παπαγάλοι σταμάτησαν να στριγκλίζουν και σύντομα σώπασαν οριστικά. Ο Ραμόν μου ‘πε πως αυτό έγινε γιατί τα ζώα, μυρίσανε τη βία που εγώ έκρυβα μέσα μου. Αυτός αντίθετα περπάτησε μέσα στη ζούγκλα και ο θόρυβος της δεν διακόπηκε ούτε στιγμή. Τα ζώα δεν κατάλαβαν ποτέ την εκεί παρουσία του. Του ’πα πως ίσως ο λόγος ήταν ότι το κορμί του μύριζε σαν την ζούγκλα και πως αν κι εγώ μύριζα παρόμοια, πιθανόν τα ζώα να μη μ’ αντιλαμβάνονταν επίσης. Αργότερα συναντήσαμε δύο ινδιάνους κυνηγούς, που λειώνανε κοντά σ’ ένα ποτάμι το λίπος απ’ τα θηράματά τους. Τους ζήτησα λίγο υγρό λίπος κι έτριψα μ’ αυτό το κορμί μου. Τα ρουθούνια μου δεν άντεχαν την βρώμα. Ξαναμπήκα στη ζούγκλα. Το πρώτο και δεύτερο βήμα μου, ήταν πετυχημένα. Τα ζώα φάνηκε να μην καταλαβαίνουνε τίποτα. Όμως με το τρίτο βήμα μου, κάθε ήχος -και κυριολεκτώ σε αυτό- σταμάτησε οριστικά. Μου χρειάστηκε προσπάθεια πέντε ολόκληρων χρόνων για να πετύχω ό,τι έκανε ο Δον Ραμόν. Πέντε ολόκληρα χρόνια. Το τρίτο σημείο του “Θεραπευτικού Τροχού” είναι ο Βορράς, που σηματοδοτεί τον Δρόμο της Κυριαρχίας και της Υπεροχής. Συμβολίζεται από τον Άσπρο Βούβαλο, από τη Χιονολεοπάρδαλη και από τον Δράκοντα. Στον τομέα αυτό, ο Σαμάνος κατανοεί τις λειτουργίες της Γης και τ’ Ουρανού κι αποκτάει την Δύναμη να χειρίζεται τις δυνάμεις της Φύσης και την ικανότητα να επηρεάζει το συλλογικό μας πεπρωμένο. Ο περίφημος Rolling Thunder, ο μάγος-θεραπευτής της φυλής των βορειοαμερικανών Ινδιάνων Σοσόνι, θα μείνει στην ιστορία για την αναμφισβήτητη ικανότητά του να επηρεάζει τον καιρό. Τον είχα δει παλιά, να προκαλεί από το τίποτα μια ολόκληρη καταιγίδα, στο μέσον μίας μεγάλης ξηρασίας. Η κάθετη από Βορρά προς Νότο διάμετρος του “Θεραπευτικού Κύκλου” αποφεύγεται από τους Σαμάνους. Είναι επικίνδυνη και πολλές φορές οδηγεί στην κατάχρηση της δύναμης και την μανία για εξουσία.
Η Ανατολή, τέλος, αντιπροσωπεύει την κατεύθυνση και τον τομέα της θεραπευτικής μέσα από την Δύναμη του Οράματος. Δίνει έμφαση στο πιθανό και το πραγματοποιήσιμο. Συμβολίζεται από τον Αετό και διδάσκει στον Σαμάνο την χρήση του Οράματος. Το Όραμα είναι πολυτιμότερο από την Όραση, είναι μία δύναμη δημιουργίας και σχηματισμού ενός μέλλοντος που επιθυμούμε εμείς.
Η οριζόντια τέλος από Ανατολή προς Δύση διάμετρος του “Κύκλου” είναι η πορεία της κατανόησης, της συμπόνοιας και του Οράματος. Είναι ο Ορίζοντας που εκεί ακριβώς κινείται και δρα ο Σαμάνος. Επιτρέπει τον χειρισμό της Δύναμης, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται κι από συμπόνοια κι αρωγή. Στα γραπτά τού Κάρλος Καστανέντα βλέπουμε, ότι αυτή η διάσταση απουσιάζει σχεδόν καθολικά. Ο δάσκαλός του, ο Δον Χουάν, είναι περισσότερο Μάγος παρά Σαμάνος. Σε καμία από τις σελίδες τού Καστανέντα δε συναντάμε πρόθεση θεραπευτική. Εκτιμώ τα γραπτά του, είναι καλός αφηγητής, ωστόσο όμως εκείνα που περιγράφει τελικά, δεν είναι Σαμανισμός. Ο Δον Χουάν είναι ένας Μάγος, δηλαδή ένας άνθρωπος που μπορεί να συγκεντρώνει, να συσσωρεύει και να χειρίζεται τη Δύναμη. Ο Σαμανισμός χειρίζεται την Δύναμη μόνο για να θεραπεύει και να βοηθά.
Ο ρόλος του Σαμάνου είναι σύνθετος και μοιράζεται ανάμεσα σε τέσσερις μικρότερους ρόλους: Θεραπευτής, Μάγος, Ιερέας-Μεσολαβητής και τέλος Μυθοπλάστης. Οι δικοί μας ιερείς, επαναλαμβάνουν απαράλλακτα τις παλιές ιστορίες και διαιωνίζουν την ίδια συμπαγή «κυρίαρχη μυθολογία», ενώ ο Σαμάνος προσπαθεί πάντα να μας συνδέσει απευθείας με την Γνώση που κρύβεται επιδέξια πίσω από τον όποιο μύθο. Πολιτισμοί που θέλουνε τον ιερέα να κάθεται στην κορυφή μιας αυστηρής κοινωνικής ιεραρχίας κρατώντας φιλάρεσκα τη γνώση στα χέρια του και μακριά από τον λαό, δεν μπορούν φυσικά να ανεχθούν τη Σαμανιστική αντίληψη και λειτουργία. Εκεί είναι και που ξεκινούν την προσπάθεια για αφανισμό των Σαμάνων. Θα βρείτε ακόμα Σαμάνους στην Βόρεια Αμερική σήμερα, ωστόσο οι πιο ανέγγιχτοι απ’ αυτούς θα βρεθούν μόνον στον Αμαζόνιο και στις νοτιοαμερικάνικες οροσειρές, όπως οι Άνδεις. (2) Οι ιερείς των Θρησκειών της πεπατημένης, ενδιαφέρονται περισσότερο για “απαντήσεις”. Ο Σαμάνος αντίθετα, ενδιαφέρεται περισσότερο να σε προκαλέσει να κάνεις ερωτήσεις που θα σ’ οδηγήσουν σε παράδοξα και δυαδικότητες. Θέλει να σε κάνει να μάθεις, πώς μπορείς να δραπετεύσεις από τον μονοχρονικό Χρόνο, τον γραμμικό Χρόνο, που μοιάζει μεν γραμμικός, πλην όμως ξεδιπλώνεται προς τα εμπρός πατώντας πάνω στον ίδιο του τον εαυτό. Στις περισσότερες μη - ιουδαιοχριστιανικές κουλτούρες, βλέπουμε συχνά το Χρόνο και την Ιστορία να επαναλαμβάνονται. Κι εάν μπορέσεις να κατανοήσεις τους κύκλους της Ιστορίας, τότε προβλέπεις και το μέλλον της. Αν έχεις κατανοήσει τις εποχές, τότε γνωρίζεις πάρα πολύ καλά πως η άνοιξη πάντα διαδέχεται και θα διαδέχεται τον χειμώνα και πως αυτός ο κάθε χειμώνας, είναι η εποχή που τα πάντα αναδιπλώνονται. Άπαξ και συντονισθείς με την περιοδικότητα της Φύσης, αρχίζεις ταυτόχρονα να κατανοείς την ύπαρξη των δυνατοτήτων δραπέτευσης από τον συμβατικό Χρόνο στον Ονειρόχρονο. Εκεί δεν θα κουβαλήσεις μαζί σου το Εγώ σου, αλλά μόνο τις Προθέσεις σου. Η “προσωπικότητα” δεν σημαίνει εκεί τίποτε απολύτως.
Η περί χρόνου αντίληψη του Σαμάνου, δεν είναι γραμμική. Τρομερό ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που ο Σαμάνος αντικρίζει το μέλλον. Πιστεύει πως αυτό είναι που μπορεί να επηρεασθεί, σε βαθμό ανάλογο με την “Θεωρία του Χάους”, που μας δηλώνει πως μια καταιγίδα που σαρώνει το Τέξας, υπάρχει πιθανότητα να προκλήθηκε ουσιαστικά κάποιες μέρες πριν από μία ασήμαντη πεταλούδα που φτερούγιζε αθόρυβα στο Πεκίνο.
Ο Σαμάνος μας διδάσκει πως οφείλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας, με ψυχική δύναμη, αξιοπρέπεια και τιμή. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να φαντασθούμε τον εαυτό μας κατά δέκα χρόνια γηραιότερο να αναρωτιέται: Τι είναι εκείνο που θα ‘θελα να είχα προσπαθήσει –προσπαθήσει, όχι πετύχει- αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν; Τι θα με είχε κάνει να γίνω εκείνο που πάντοτε ήθελα;
Οι Σαμάνοι διδάσκουν πως όλοι μας έχουμε από ένα μέλλον, μα μόνο μερικοί άνθρωποι έχουν έναν προορισμό. Δηλαδή κάτι που πρέπει να επιτελέσουν. Και διδάσκουν επίσης ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεχάσουμε οριστικά τις μυθολογίες που μας θέλουν εκπεσόντες τάχα κακούργους και εξόριστους εξαθλιωμένους ανθρώπους, διωγμένους από κάποιον αόριστο παράδεισο, και να υιοθετήσουμε υγιείς μυθολογίες που θέλουν “να συνεχίσουμε να περπατάμε με ομορφιά επάνω στην Γη”. Και πως για να γίνει αυτό, πρέπει να ζήσουμε τις ζωές μας με Μεγαλείο και με Οράματα, συμφιλιωμένοι παράλληλα με τη συνειδητοποίηση ότι κάθε άλλος άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται και να αντιλαμβάνεται όμοια με εμάς. Μιλάμε για μία Εσωτερική και Προσωπική μας Οικολογία. Αυτή είναι και η μοναδική πρακτική του Σαμανισμού.
Μετάφραση από τα αγγλικά: Βλάσης Ρασσιάς
Σημειώσεις του μεταφραστή:
(1) Σύμφωνα με το «Collins English Dictionary» η λέξη «religion» προέρχεται από το λατινικό «religio», που σημαίνει τρόμο για το υπερφυσικό με περαιτέρω συγγένεια προς τα «religare» και «ligare» που και τα δύο εκφράζουν δέσιμο, δέσμευση. (2) Οι τελευταίοι αυτοί αυθεντικοί Σαμάνοι υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίσουν καν την αυγή της επόμενης χιλιετίας, αφού στις ημέρες μας εξολοθρεύονται συστηματικά μαζί με ολόκληρες σχεδόν τις φυλές τους, είτε στα πλαίσια εθνοκαθάρσεων των διαφόρων παραστρατιωτικών, είτε από τις «εκπολιτιστικές» μπουλντόζες των καπιταλιστών «αναβαθμιστών» του Αμαζονίου.

Περιοδικό ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ, τεύχος 27 Φθινόπωρο 1991

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Ο άνθρωπος της πρωϊνής αιχμής

Ένας από τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο παίζει εξαίσια μουσική παριστάνοντας τον πλανόδιο μουσικό την ώρα της πρωινής αιχμής σε σταθμό του μετρό της Ουάσιγκτον. Άραγε πόσοι θα σταματήσουν για να τον ακούσουν;
Το πείραμα έκανε η «Ουάσιγκτον Ποστ». Ο βιολιστής ήταν ο 39χρονος Τζόσουα Μπελ, διεθνούς φήμης βιρτουόζος που τρεις μέρες νωρίτερα είχε γεμίσει τη μεγαλοπρεπή Αίθουσα Συμφωνικής Μουσικής της Βοστώνης. Το βιολί του, ένα πολύτιμο Στραντιβάριους. Στις 7.51 π.μ. της Παρασκευής 12 Ιανουαρίου, την ώρα της πρωινής αιχμής, σ' έναν σταθμό που εξυπηρετεί κυρίως εργαζομένους σε κυβερνητικά γραφεία, ο Μπελ, ντυμένος με τζιν, μπλουζάκι και καπέλο του μπέιζμπολ, εκτέλεσε μέσα σε 43 λεπτά της ώρας έξι αριστουργήματα της κλασικής μουσικής - ξεκίνησε με το «Chaconne» από την παρτίτα Αρ. 2 του Μπαχ. Μπροστά του είχε ανοιχτή τη θήκη του βιολιού, με μερικά δολάρια για «μαγιά».
Τρία λεπτά πέρασαν χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Εξήντα τρεις άνθρωποι είχαν ήδη περάσει όταν ένας μεσήλικας κοντοστάθηκε για κλάσμα του δευτερολέπτου και έστρεψε το κεφάλι προς τον μουσικό. Μισό λεπτό αργότερα, μια γυναίκα έριξε ένα δολάριο στη θήκη και απομακρύνθηκε. Χρειάστηκε να περάσουν έξι λεπτά για να σταματήσει κάποιος, να ακουμπήσει στον τοίχο και να ακούσει.
Στα τρία τέταρτα που έπαιξε ο Μπελ πέρασαν από μπροστά του 1.097 άνθρωποι. Επτά σταμάτησαν τουλάχιστον ένα λεπτό για να απολαύσουν τη μουσική. Είκοσι επτά έδωσαν χρήματα, οι περισσότεροι χωρίς να επιβραδύνουν - συγκεντρώθηκαν 32 δολάρια και κάτι ψιλά. Απομένουν 1.070 άνθρωποι που πέρασαν χωρίς να καταλάβουν τίποτε, πολλοί μόλις ένα μέτρο μακριά από τον βιρτουόζο, οι περισσότεροι χωρίς καν να γυρίσουν το κεφάλι. Και στις τρεις ομάδες υπήρχαν λευκοί, μαύροι και ασιάτες, νέοι και ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες. Μία μόνο δημογραφική ομάδα είχε απολύτως συνεπή συμπεριφορά. Κάθε φορά που περνούσε ένα παιδί, προσπαθούσε να σταματήσει για να δει και να ακούσει. Και κάθε φορά ένας γονιός το έσπρωχνε μακριά. Όλα βιντεοσκοπήθηκαν με μια κρυφή κάμερα. Στην ταινία βλέπεις ανθρώπους να περνούν κατά κύματα, με χάρτινα ποτήρια καφέ στο χέρι και κινητά στο αυτί, σ' έναν θλιβερό χορό αδιαφορίας, αδράνειας και βιασύνης. Ο βιολιστής μοιάζει αποκομμένος από το κοινό του, που δεν τον βλέπει και δεν τον ακούει - ένα φάντασμα. Όμως είναι ο μοναδικός που βρίσκεται πραγματικά εκεί - τα φαντάσματα είναι οι άλλοι. Αν δεν μπορούμε να βρούμε λίγο χρόνο στη ζωή μας για να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο να παίζει μερικά από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, σχολιάζει η «Ποστ», αν η πίεση της σύγχρονης ζωής μάς κατακυριεύει σε σημείο να γινόμαστε κωφοί και τυφλοί σε κάτι τέτοιο, τότε τι άλλα πράγματα μπορεί να χάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;
Γιώργος Αγγελόπουλος ("ΤΑ ΝΕΑ" , 13/04/2007)

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Η αυθεντική ματιά του έρωτα

Οι άνθρωποι λες και δεν ξέρουν πια να αγαπιούνται. Ξέχασαν την τέχνη της αγάπης κυνηγώντας το χρήμα, θέσεις, επιτυχίες. Λησμόνησαν τον έρωτα, παρασυρμένοι από το μαυλιστικό τραγούδι των σειρήνων του τεχνολογικού πολιτισμού. Και είμαστε σε αδιέξοδο.
Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε από την αρχή. Ολοκληρωμένα. Μάθαμε να κάνουμε σεξ, ή έτσι νομίζουμε. Ας μάθουμε και να αγαπάμε.
Ο έρωτας είναι γυιός του Πλούτου και της Πενίας, θνητής και αθανάτου, ούτε πλούσιος, ούτε πτωχός.
Εμείς αντίθετα, τον έρωτα τον ντύσαμε με ακριβά φανταχτερά ρούχα, τον βάλαμε να κοιμηθεί σε ορθοπεδικά στρώματα. Τον κάναμε δειλό, του αφαιρέσαμε τη γοητεία του ή τον έχουμε αγαλματάκι να στολίζει κάποια γωνιά του σαλονιού μας.
Ο έρωτας είναι και πόνος. Σε κάνει να συνειδητοποιείς τα όριά σου, να βλέπεις πως είσαι ελλιπής, πεπερασμένος. Είναι όμως ευτυχία και δημιουργία, γιατί σε ωθεί να τα ξεπεράσεις αυτά τα όρια και να γίνεις ολοκληρωμένος, τελειωμένος, αθάνατος.
Εμείς τον πόνο τον στενέψαμε στα μέτρα ενός αισθηματικού ρομάντσου και τη μέθη της χαράς του τη μασκαρέψαμε με τα χάχανα των συναναστροφών.
Το πρώτο κοίταγμα δύο υπάρξεων, το ψυχανέμισμά τους, τον ηλεκτρομαγνητικό κυκλώνα που δημιουργείται από το μακρινό πλησίασμά τους, το ονομάζουμε φλερτ. Σας είπαν θηλυκά, πώς πρέπει να φλερτάρετε, πώς να ορκιζόσαστε, πώς να καμώνεστε τις αδιάφορες, για να «ανάβετε» τα αρσενικά.
Πνίγετε την καθαρή ματιά σας, κάτω από τα τσαχπίνικα βλεφαρίσματα. Αποδυναμώνετε την ένταση της ψυχής σας με ευπρέπειες κοινωνικές.
Αντί να σταθείτε αντιμέτωποι με αυτόν που σας μαγνήτισε, να αναμετρηθείτε, να ζυγιαστείτε απλά, σαν δύο άγρια θηρία.
Ποιος άνδρας, όμως και ποια γυναίκα; Χάσαμε την ταυτότητα του φύλου μας, πλαστογραφήσαμε το πρόσωπό μας. Ξεκομμένοι από τη φύση, παρατημένοι στη μέση ενός αχανούς σύμπαντος πρέπει να ψάξουμε και πάλι για την αλήθεια.
Ο άνδρας υποδούλωσε τη γυναίκα και η γυναίκα σήκωσε μαχαίρι να κτυπήσει τη σάρκα της.
Ο πόλεμος των φύλων. Δεν έχει γράψει γι αυτόν η ιστορία. Όμως αυτός ο πόλεμος μας στοίχισε κιόλας πολύ.
Η συμβίωση. Να ζεις με κάποιον άλλο, να μοιράζεσαι τη ζωή σου. Να είσαι ένα με τον άλλο και να μη χάνεις την προσωπικότητά σου. Να συνταιριάζεις τους ρυθμούς σου με του άλλου τους ρυθμούς, χωρίς παραφωνίες. Τέχνες άγνωστες σε μας.
Εμείς τη συμβίωση την κάμαμε ρουτίνα. Γρήγορα κουραζόμαστε από τον άλλο. Νομίζουμε πως τον ξέρουμε, πως αποκρυπτογραφήσαμε το μυστικό της υπάρξεώς του. Τον κάνουμε εξάρτημα του σπιτιού μας. Απαραίτητο, μα με χωρίς ενδιαφέρον, οικιακό σκεύος. Πόσο γελιόμαστε. Πόσο λίγο τον ξέρουμε τον άγνωστο που έχουμε δίπλα μας! Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τον εαυτό μας. Πόσα επίπεδα έχουμε, πόσες αντιθέσεις, πόσες φωτοσκιάσεις, που αγνοούν οι άλλοι. Μέσα μας δίνονται μάχες, κερδίζονται πόλεμοι. Πονάμε, λυγάμε, ορθονώμαστε. Πόσοι θάνατοι και πόσες γέννες συντελούνται στη ψυχή μας!
Η ματιά μας είναι επιπόλαιη,. Σταματάει στην επιφάνεια. Πάψαμε να θαυμάζουμε, να απορούμε μπροστά στο μυστήριο του ανθρώπου. Η μοναδικότητα, η προσωπικότητα του ανθρώπου μοιάζει να έχει ξεχαστεί.
Και το κορμί του, το αγνοούμε. Μάθαμε ανατομία, αλλά το κορμί ως αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητας, το αγνοούμε. Και ας είναι το μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Κοιτάμε το κορμί μόνο αισθησιακά. Αν πληροί τους σύγχρονους περί αισθησιασμού όρους, καλώς. Αλλιώς, το απορρίπτουμε. Πρέπει, λέει, να ζυγίζει τόσο, οι αναλογίες στήθους, γοφών και μέσης να είναι αυτές και αυτές.
Κρέας με το κιλό, εμπόριο. Κατανάλωση. Το κόβουμε και το ράβουμε. Το διορθώνουμε, για να μοιάζει στο ιδανικό που επιβάλλουν οι έμποροι. Τι θα φορεθεί εφέτος; Πώς τη θέλουν τη γυναίκα το 2009; Λεπτή; Ψηλή; Ναι, αλλά και με καμπύλες και σιλικόνες. Οι σύγχρονοι Προκρούστες επί τω έργω.
Κάνουμε σεξ όχι έρωτα. Ανακαλύψαμε τη σημασία του οργασμού και ανασκουμπωθήκαμε. «Πόσους οργασμούς είχες;» «Δύο» «Μόνο;» «Να πας σε σεξολόγο». Και πήγε! Και ο έρωτας έγινε γυμναστική! Τα βίντεο, τα περιοδικά και τα βιβλία γύρω από το σεξ μοσχοπουλιούνται, διαστρεβλώνοντας ιδιαίτερα τους νέους. «Πώς θα γίνετε καλοί εραστές». «Πενήντα τρόποι να κάνεις έρωτα». Τα διαβάζουμε και πέφτουμε στα κρεβάτια μας και τα εφαρμόζουμε, για να έχουμε οργασμούς. Και οι οργασμοί έρχονται, μα δεν μας δίνουν αυτό που περιμένουμε. Μας πρόδωσαν. Και η γεύση στο στόμα μας πικρή. Και είμαστε πιο μόνοι από πριν. Με μία ψυχή που δεν γνωρίσαμε, γιατί δεν ξέρουμε πώς.
Αγνοούμε τη ψυχή του, αγνοούμε τους ρυθμούς του, τα «κλειδιά» του. Κι όμως θέλουμε να το κάνουμε να βγάλει μελωδία. Πώς θα γευτείς τη μουσική του ανθρώπου, του πιο δύσκολου και περίπλοκου οργάνου, αν δεν το σπουδάσεις;
Δεν έχουμε χρόνο. Χαμένοι στο φαύλο κύκλο του κυνηγιού της επιτυχίας, δεν έχουμε χρόνο να γνωριστούμε. Τρέχουμε, τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα και τελικά δεν προφταίνουμε να ζήσουμε. Η ευτυχία δεν βρίσκεται εκεί που την κυνηγάμε. Σπαταλάμε τη ζωή μας για ψευδαισθήσεις.
Βέβαια, δε λέω πως πρέπει να εγκαταλείψουμε τα πάντα και να κοιταζόμαστε στα μάτια. Μιλάω για ποιότητα ζωής. Για ποιότητα επαφής. Συνταγές δεν υπάρχουν. Επισημαίνω μόνο τις ελλείψεις μας. Καθένας πρέπει να βρει τη δική του αλήθεια.
Ο έρωτας και η αγάπη είναι ποιότητες και όχι ποσότητες. Η έκφραση «πόσο με αγαπάς» είναι λανθασμένη. Η σωστή είναι «πως με αγαπάς». Τι κάνεις για μένα, τι κάνω για σένα. Ο διάλογος. Η επικοινωνία. Η ευτυχία να μοιράζεσαι τις σκέψεις, τα βιώματά σου με κάποιον άλλο. Ο λόγος και ο αντίλογος. Να μπορείς να λες αυτό που νιώθεις, ελεύθερα, χωρίς φραγμούς. Η συμφωνία ή η δημιουργική διαφωνία. Ο εσωτερικός διάλογος. Η συγκλονιστική εμπειρία να καταλαβαίνεις τον άλλο, χωρίς λόγια. Με μια κίνηση, με ένα βλέμμα. Η ευγλωττία της σιωπής. Η γεμάτη ήχους σιωπή.
Εμείς λέμε λόγια, λόγια, λόγια που δε σημαίνουν τίποτα. Και από πάνω αγνοούμε και τις μυστικές γλώσσες του κορμιού. Την αφή, την όσφρηση, την όραση, την ακοή, τη γεύση. Τη γλώσσα των αισθήσεων.
Τα δάχτυλά μας δεν έχουν αγγίξει το αγαπημένο κορμί, σε όλη του την έκταση. Δεν έχουν ανακαλύψει τις μικρές πτυχές του, το δέρμα του, τη θερμότητά του. Δεν έχουμε μυρίσει τις οσμές, τις ιδιαίτερες, τις χαρακτηριστικές οσμές, γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν πια οσμές.
Τις εξαφανίσαμε. Τις πνίξαμε στα αποσμητικά και τα αρώματα. Το βλέμμα μας δεν στέκεται αρκετά πάνω στις λεπτομέρειες. Τα μάτια του, αλήθεια, θυμόμαστε τι χρώμα έχουν; Η ακοή μας έχασε την ικανότητα να πιάνει ηχοχρώματα λεπτά, βομβαρδισμένη από τους βάρβαρους ήχους της τεχνολογίας.
Κυνηγάμε την ομορφιά. Αλλά ποια ομορφιά; Ξεχνάμε πως όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι γιατί είναι μοναδικοί.
Η αυθεντικότητα είναι ομορφιά. Κάθε προσπάθεια μιμήσεως και αλλαγής είναι ψεύδος. Και δε μπορούμε ούτε να ζήσουμε, ούτε να αγαπηθούμε μέσα στο ψεύδος.
Πριν αγαπήσουμε τον άλλο, ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Γι αυτό που είναι και για αυτό που μπορεί να γίνει. Γιατί ο άνθρωπος είναι μια δυνατότητα και όχι μια τελειωμένη υπόθεση.
Άννα Μαρκάκη
περιοδικό "Ιδεοθέατρον"

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Γαία, ο ζωντανός πλανήτης

Πριν από λίγες δεκαετίες ο Τζέιμς Λάβλοκ παρουσίασε μια επιστημονική θεωρία που έμελλε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπει ο σύγχρονος άνθρωπος τον πλανήτη Γη. Η θεωρία αυτή δεν είναι άλλη από τη Θεωρία της Γαίας η οποία στάθηκε πηγή έμπνευσης για πλήθος ανθρώπων που αφουγκράζονταν τις ανάγκες του πλανήτη και προσπαθούσαν να θεραπεύσουν τις πληγές και την ανισορροπία που ο άνθρωπος έχει επιφέρει πάνω στη Γη.
Σύμφωνα με τη Θεωρία της Γαίας που παρουσίασε ο Λάβλοκ και την οποία τεκμηρίωσε με συγκεκριμένα επιστημονικά επιχειρήματα, ο ίδιος ο πλανήτης Γη αποτελεί ουσιαστικά μια ζωντανή οντότητα ικανή να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, να μαθαίνει από αυτές, να ισορροπεί κάθε ανισορροπία, να αυτοθεραπεύεται και να εξελίσσεται όπως κάθε άλλος ζωντανός οργανισμός. Σύμφωνα με τις προϋπάρχουσες της Γαίας επιστημονικές θεωρήσεις, η ζωή πάνω στη Γη προσαρμόστηκε στις συνθήκες που βρήκε και έτσι μπόρεσε να αναπτυχθεί και να εκλεπτυνθεί. Επρόκειτο για μα μηχανιστική και παθητική διαδικασία προσαρμογής. Ωστόσο, ο Λάβλοκ αντέστρεψε αυτό το επιχείρημα ισχυριζόμενος ότι το σύνολο της ζωής πάνω στη Γη μέσα από την δημιουργική και αρμονική αλληλεπίδραση όλων των μερών του ήταν εκείνο που τροποποίησε τις συνθήκες του πλανήτη έτσι ώστε να η ζωή να μπορέσει να στεριώσει πάνω σε αυτόν και να εξελιχθεί. Με άλλα λόγια ο Λάβλοκ ισχυρίζεται ότι δεν ήταν η ζωή που προσαρμόστηκε στις συνθήκες που βρήκε, αλλά ότι ήταν η ζωή που έφτιαξε τις κατάλληλες συνθήκες.
Τα συμπεράσματα του Λάβλοκ, ο οποίος σημειωτέον απασχολείτο ως χημικός της ατμόσφαιρας από τη NASA, είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα γιατί μας λένε κάτι πολύ σημαντικό. Λένε ούτε λίγο ούτε πολύ πως η Γη στο σύνολό της αποτελεί μια ζωντανή οντότητα ικανή να αυτορυθμίζεται κάθε στιγμή προς μια κατάσταση δυναμικής ισορροπίας. Πέρα όμως από την καθαρά βιολογική και χημική θεώρηση του συνόλου της βιόσφαιρας του πλανήτη μας ο Λάβλοκ οδηγήθηκε στο συμπέρασμα πως υπάρχουν συγκλίνουσες ενδείξεις για το ότι εκτός από τη βιολογική συνάφεια του συνόλου της ζωής πάνω στη Γη υπάρχει και συνάφεια σε συγκινησιακό και σε νοητικό επίπεδο. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως τα συναισθήματά μας και οι σκέψεις μας μπορούν να αλληλεπιδρούν και να διαμορφώνουν καταστάσεις πάνω στον πλανήτη οι οποίες τελικά γίνονται αντιληπτές ως φυσικά φαινόμενα.
Όπως ήταν φυσικό η παρουσίαση μιας τέτοιας θεωρίας άνοιξε τους «ασκούς του Αιόλου». Ήταν η πρώτη φορά που ένας επιστήμονας ευθαρσώς υποστήριξε μια τέτοια άποψη και αυτός ήταν και ο λόγος που δέχτηκε έναν μεγάλο πόλεμο από πολλά μέλη της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Παρόλο όμως τον πόλεμο που δέχτηκε, η Θεωρία της Γαίας βρήκε απήχηση σε εκατομμύρια ανθρώπους που αναγνώριζαν σε αυτή κάτι πολύ ουσιαστικό που μιλούσε στην ίδια τους την ψυχή. Από εκεί και πέρα η θεωρία τούτη αποτέλεσε τον πυρήνα κα το σημείο αναφοράς μεταγενέστερων επιστημονικών και οικολογικών ερευνών που συνδύαζαν την επιστήμη με τη διάθεση προσφοράς προς τον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Έτσι σιγά -σιγά δομήθηκε μια γέφυρα ανάμεσα στην επιστήμη και τις εσωτερικές ανάγκες των ανθρώπων. Μια γέφυρα που είναι ορατή σήμερα για όλους εκείνους που με όλη τους την καρδιά νοιάζονται για το σύνολο της ζωής πάνω στη Γη, αλλά που παραμένει αόρατη για εκείνους που δεν θέλουν να αποδεχθούν ότι τα πάντα γύρω μας είναι ζωντανά και εξελίσσονται, ίσως επειδή φοβούνται να αναλάβουν τις ευθύνες και το μόχθο που σημαίνει μια τέτοια συνειδητοποίηση και αποδοχή.
Η Μητέρα Γη
Η Θεωρία της Γαίας αν και πρωτόγνωρη για τα επιστημονικά δεδομένα δεν ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για τον άνθρωπο, αφού εδώ και χιλιάδες χρόνια στις εσωτερικές παραδόσεις η Γη πάντοτε αντιμετωπιζόταν με μεγάλο σεβασμό όχι μόνο ως ένας απλός ζωντανός οργανισμός αλλά σαν Μητέρα Γη από την οποία η ζωή ανάβλυζε και στην οποία επέστρεφε μέσω της διαδικασίας του θανάτου.
Η Γη αποτέλεσε πάντα και για όλους τους λαούς του κόσμου πηγή ζωής και συνείδησης. Ειδικά στη μακρινή αρχαιότητα ο άνθρωπος έχοντας μια πιο άμεση επαφή με τη φύση και δίχως τη σημερινή καταδυνάστευση από τον νου, μπορούσε να αφουγκράζεται τον παλμό της φύσης και να αναγνωρίζει ότι τα πάντα γύρω του σφύζουν από ζωή. Μα πάνω απ’ όλα αναγνώριζε ότι όλα γύρω του αλληλεπιδρούν, ως ζωντανοί οργανισμοί που είναι, και ότι όλα μαζί αποτελούν κύτταρα ενός ευρύτερου ζωντανού οργανισμού που είναι ο ίδιος ο πλανήτης. Κυριολεκτικά οι μακρινοί μας πρόγονοι βίωναν την στοργική αγκαλιά της Μητέρας Γης. Αυτή τους έδινε τροφή, αυτή τους καθοδηγούσε στην κατανόηση του κόσμου και τη γνώση των Νόμων της ζωής, αυτή τους χάριζε κάθε χαρά και πόνο και με περισσή αγάπη πάντα συνέπασχε μαζί τους. Κάτω από το βλέμμα της κάθε πέτρα, φυτό, ζώο και άνθρωπος είναι αδέλφια που συμπορεύονται στο ίδιο μονοπάτι. Δεν είναι τυχαίο ότι στις επικλήσεις και τις προσευχές των Ινδιάνων τις Αμερικής όλα τα πλάσματα αποκαλούνται και βιώνονται ως «αδέλφια ανθρώπου» και ότι οι Ινδιάνοι, οι Δρυίδες και οι απανταχού Σαμάνοι προσεγγίζουν με μεγάλο σεβασμό και ταπεινότητα το Πνεύμα της Μητέρας Γης. Οι αποκαλούμενες «πρωτόγονες» φυλές που υπάρχουν σε διάφορα μέρη του κόσμου απ’ ότι φαίνεται κατέχουν σημαντικά κλειδιά που ο «πολιτισμένος» σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει εδώ και πολλούς αιώνες. Παρόλα αυτά είναι παρήγορο το γεγονός της σημερινής αυξανόμενης παρουσίας οικολογικών κινημάτων που δρουν συνδυάζοντας τις εσωτερικές αξίες και πρακτικές με την επιστημονική δράση.
Η πλανητική ύπαρξη
Σύμφωνα με τη δυτική εσωτερική παράδοση η Γη αποτελεί όντως έναν ζωντανό οργανισμό που εξελίσσεται. Η Γη δεν είναι, όπως λανθασμένα θεωρεί ο σύγχρονος άνθρωπος, ένας νεκρός πλανήτης από πετρώματα που πάνω του ζουν κάποιοι ζωντανοί οργανισμοί όπως τα ζώα, τα φυτά και ο άνθρωπος.
Άλλωστε αποτελεί βασική παραδοχή της εσωτερικής παράδοσης ότι τα πάντα είναι συνείδηση και ότι τα πάντα διαπερνώνται από την πνοή ζωής του Δημιουργού. Υπό τούτη την οπτική τίποτα μέσα στην Εκδήλωση δεν μπορεί να είναι νεκρό. Όλα είναι ζωντανά και διαρκώς εξελίσσονται. Έτσι και η Γη αποτελεί έναν ζωντανό οργανισμό. Κατά την Εσωτερική Παράδοση πάνω στη Γη υπάρχουν και εξελίσσονται το ορυκτό, το φυτικό, το ζωικό και το ανθρώπινο βασίλειο, καθώς και το βασίλειο των στοιχειακών οντοτήτων που μοχθούν αέναα για να συγκροτούν και να υποβοηθούν τη μορφή του κόσμου μας. Όλα αυτά τα βασίλεια, σε κάθε επίπεδο ύπαρξης και λειτουργίας τους, λέγεται πως αποτελούν αυτό που ονομάζουμε Ζωντανή Γη, Γαία, ή Πλανητική Ύπαρξη σύμφωνα με τον όρο που χρησιμοποιείται από τη δυτική εσωτερική παράδοση. Η Πλανητική Ύπαρξη είναι η συνισταμένη πλανητική συνείδηση που αναδύεται από τη σύνθεση όλων των συνιστωσών συνειδήσεων όλων των βασιλείων του πλανήτη. Είναι μια εξελισσόμενη συνείδηση που μοχθεί για να εξελιχθεί και σε αυτό το σημείο πολλά έχουν να προσφέρουν οι άνθρωποι ως τα πιο προηγμένα εξελικτικά παιδιά της. Ο ρόλος της ανθρωπότητας, μας λένε οι εσωτερικές παραδόσεις, είναι ιδιαίτερα νευραλγικός και σημαντικός τόσο για την εξέλιξη του κάθε βασιλείου χωριστά αλλά και της ίδιας της Πλανητικής ύπαρξης, καθώς μπορεί να δράσει καταλυτικά στα εξελικτικά δρώμενα του πλανήτη ως αγωγός και εκφραστής ισχυρών πνευματικών και κοσμικών δυνάμεων ικανών να μετουσιώσουν ραγδαία την ποιότητα της ζωής πάνω στη Γη.
Η Ντιον Φόρτσιουν στο έργο της «Κοσμικό Δόγμα» αναφέρεται με πολύ γλαφυρό τρόπο στην Πλανητική Ύπαρξη: «Η Πλανητική Ύπαρξη είναι ένα πελώριο Στοιχειακό που αποτελείται από τη συνείδηση (χρησιμοποιώντας τη λέξη με την πλατιά της έννοια) καθενός από τα παιδιά της – τα παιδιά της είναι όλες οι ζωές πάνω στη γη, άνθρωποι, αγρίμια, πουλιά, ερπετά, ψάρια, έντομα, κ.λ.π. Στο Μεγάλο Στοιχειακό, την Πλανητική Ύπαρξη, όλα αυτά είναι, ή θα έπρεπε να είναι, ένα. Επειδή αυτή η ενωτική σχέση έχει κλονιστεί, εκδηλώνονται διάφορες αρρώστιες. Μπορεί να υποτεθεί ότι όταν ‘‘έρθει η Βασιλεία’’, όταν η Λογοϊκή Ιδέα αυτού του πλανήτη εκδηλωθεί αληθινά, τότε πραγματικά όλα τα γήινα πλάσματα θα γίνουν ένα σ’ ένα ορισμένο επίπεδο.
“Θα πρέπει να θυμάσαι ότι οι ανθρώπινες υπάρξεις, καθώς αναπτύσσονται και προοδεύουν, οφείλουν ένα μεγάλο χρέος στη γη, η οποία είναι η μητέρα τους, ο γονιός τους. Είναι πλασμένοι από την ουσία της και ζουν επάνω της και όλα όσα κάνουν εδώ στη γη, όλα όσα ανακαλύπτουν στην επιστήμη, όλα όσα δημιουργούν στην τέχνη ή στη βιομηχανία, είναι επίσης μέρος δικό της. Αλλά αυτή αναπτύσσεται με πιο αργό ρυθμό από τα παιδιά της και είναι καθήκον των παιδιών της να βοηθήσουν τη δική της εξέλιξη μέσα από τη δική τους. Επομένως, οτιδήποτε κάνεις, ας γίνεται όχι μόνο για το προσωπικό σου κέρδος ή συμφέρον, αλλά και για όφελος της Πλανητικής Ύπαρξης. Όσο περισσότερο μοιράζεσαι συνειδητά με αυτή την πελώρια Στοιχειακή μάνα ό,τι κάνεις, τόσο αυτό που κάνεις θα καρποφορεί και θα ευημερεί περισσότερο – όχι μόνο μέσα σ’ αυτήν, αλλά και σε σένα. Δεν υπάρχει κανένα πλάσμα πάνω στη γη, ούτε ακόμα και εκείνα που ήρθαν αργότερα στον πλανήτη που να μην ενδιαφέρουν την Πλανητική Ύπαρξη. Ο άνθρωπος έχει πολύ μεγάλη ευθύνη όχι μόνο προς τον εαυτό του, αλλά επίσης και προς τη μεγάλη ομαδική ψυχή της γης, τη μεγάλη μητέρα όλης της ανθρωπότητας”.
Οι κοσμικές προοπτικές της Γαίας
Ο πλανήτης Γη ως ζωντανή οντότητα αποτελεί αδελφό πλανήτη των υπολοίπων πλανητών που γυρνούν γύρω από τον Ήλιο και ζωντανό κύτταρο αυτού του ευρύτερου οργανισμού που τον αποκαλούμε Ηλιακό Σύστημα. Μέσα σε αυτό τον οργανισμό αλληλεπιδρά διαρκώς με τους υπόλοιπους πλανήτες και για αυτό το λόγο όσο πιο πολύ εξελίσσεται τόσο πιο αποτελεσματικά προσφέρει μέσα σε αυτόν τον γιγάντιο οργανισμό. Έτσι γίνεται αντιληπτό πως η εξέλιξη της Πλανητικής Ύπαρξης της Γης έχει ιδιαίτερα μεγάλη σημασία για το σύνολο της ζωής μέσα στο Ηλιακό μας Σύστημα (η εσωτερική παράδοση θεωρεί πως το Ηλιακό μας Σύστημα σφύζει από ποικίλες μορφές ζωής που δεν είναι κατ’ ανάγκη εκδηλωμένες στο φυσικό πεδίο). Λέγεται πως ο πλανήτης μας δεν ανήκει, ακόμη, στους αποκαλούμενους «Ιερούς Πλανήτες» του Ηλιακού μας Συστήματος και ότι σε αυτό ακριβώς το σημείο ο άνθρωπος μπορεί να συμβάλει καθοριστικά με τη συνειδητή προσφορά του προς το σύνολο της ζωής της Γης. Έτσι κάποια στιγμή η Μητέρα Γη θα μπορέσει να αφυπνιστεί συνειδητά και να λειτουργήσει ως συνειδητός φορέας του Πνεύματος, αποκτώντας το δικό της ενεργό ρόλο μέσα στον απέραντο Κοσμικό Χορό του Σύμπαντος.
Όμως η Μητέρα Γη και όλοι εμείς, τα παιδιά της, δε στεκόμαστε μόνοι και αβοήθητοι σε αυτή την τεράστια προσπάθεια εξέλιξης. Σύντροφοι, συνοδοιπόροι και καθοδηγητές μας στέκονται εκείνες οι υπάρξεις που έχοντας τελειώσει την εκπαίδευσή τους πάνω στο σχολείο που ονομάζουμε Γη, στέκονται δίπλα μας για μας βοηθήσουν να φθάσουμε εκεί που εκείνοι έφθασαν. Πρόκειται για τους Διδασκάλους της Σοφίας, εκείνες τις λαμπρές πνευματικές υπάρξεις που μοχθούν αέναα για την εξέλιξη της Γης και οι οποίες αποτελούν μέρος του ευρύτερου ιστού της Κοσμικής Ιεραρχίας μέσω του οποίου ενεργός βοήθεια διαρκώς καταφθάνει πάνω στη Μητέρα Γη.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία
Abraham, R.H., Chaos, Gaia, Eros, Harper Collins, 1994Bunyard, P. Gaia in Action: Science of the Living Earth, Floris Books, 1996Lovelock, J.E., Gaia: A New Look at Life on Earth, Oxford University Press, 1979Lovelock, J.E., Healing Gaia. Harmony Books, 1991Margulis, L. and Sagan, D., Slanted Truths: Essays on Gaia, Evolution and Symbiosis, New York, 1997Maturana, H.R. and F.J. Varela, The Tree of Knowledge, Shambala, 1987

Πηγή: "earthhour.gr"

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Ο σύγχρονος άνθρωπος

Οι άνθρωποι βιάζονται να αποβάλουν την παιδικότητά τους, θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να ξαναγίνουν παιδιά. Από την προσκόλληση στο παρελθόν αγχώνονται για το μέλλον τους, φοβούνται το παρόν τους κι έτσι δεν ζουν. Χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν χρήματα και ύστερα χάνουν χρήματα προσπαθώντας να ξαναβρούν την υγεία τους. Ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν να μην έζησαν καθόλου.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Boriska: ένα χαρισματικό παιδί indigo (2ο μέρος)


Χρονικά του Άρη
Ένα χρόνο αργότερα πήγα στο Zhirnovsk να συναντήσω τον Boriska και να μάθω νεότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του. Η πρώτη βέβαια κουβέντα έγινε με τη μητέρα του.
“Κοίταξα στο δωμάτιο, γιατί άκουσα τον Boriska να μιλάει με κάποιον, ήμουν όμως σίγουρη ότι ήταν μόνος του” θυμάται η Nadezhda Alexandrovna, η μητέρα του Μπoρίσκα. “ήταν πράγματι μόνος του και είχε μπροστά του ένα παιχνίδι με γεωμετρικά σχήματα, που είχε άριστα συναρμολογήσει ο ίδιος και πάνω του υπήρχε το σχέδιο του διπλού έλικα του DNA! Αναγνώρισα ξεκάθαρα την εικόνα του ανακαλώντας την από την εποχή που σπούδαζα στην ιατρική σχολή”.
“Είπε δε σε κάποιον, «είμαι ο πιλότος ενός ερευνητικού σκάφους, ένας επιστήμονας, δεν θα πειραματιστώ όμως ποτέ με τη σταυροειδή αναπαραγωγή ανθρώπου με ερπετικό DNA! Είναι αντίθετο με τους νόμους της φυσικής επιλογής…” και ακολούθησαν κάποιες λέξεις του στην λατινική. Έμεινα άναυδη… και αντί να συνεχίσω να τον παρακολουθώ, τον έσπρωξα απαλά: “Τι είναι αυτά; Με ποιόν μιλάς;” Και ξαφνικά ο Boriska συνήλθε από την έκστασή του, μπερδεμένος, μουρμουρίζοντας: “παίζω…”.
“Για άλλη μια φορά συνειδητοποιούσα ότι δεν γνώριζα το γιο μου πολύ καλά… Είναι αλήθεια, ότι όταν αργότερα τον ρώτησα σχετικά, μου είπε ότι οι πληροφορίες αυτές δεν είναι για τους ανθρώπους και ότι όταν ζούσε στον Άρη είχαν ελαφρά διαφοροποιημένο DNA σε σύγκριση με αυτό της φυλής των Λεμούριων.
“Βασικά όμως κατάλαβα ότι εάν ανακαλεί γεγονότα από τη ζωή του στον Άρη, θα πρέπει να αναφέρεται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είχε αρκετές ενσαρκώσεις στον Άρη και θυμάται επεισόδια από τις ζωές του που καλύπτουν ίσως και αρκετές χιλιάδες χρόνια”.
“Νομίζεις λοιπόν ότι αυτά αποτελούν απλά παιδικές φαντασιώσεις;”
“Θα μου άρεσε να σκεφτώ κάτι τέτοιο, αλλά δεν στέκει… Υπάρχει αρκετή ασυνήθιστη γνώση στα θέματα που αναφέρεται. Δεν θα ήταν σε θέση να αντλήσει όλες αυτές τις πληροφορίες από κάποια πηγή”.
“Για να πω την αλήθεια, δεν πιστεύω ότι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του, με τον ίδιο τρόπο που θυμάται όσα συνέβησαν την προηγούμενη μέρα. Σίγουρα όχι. Η μνήμη του είναι αποσπασματική, αναδύεται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και είναι πιθανό ότι με τον καιρό θα αρχίσει να εξασθενεί. Ναι, έχει τη δυνατότητα να συνδέεται με εξωτερικές πηγές πληροφοριών και να αποτελεί το μέσο μετάδοσής τους, δέκα λεπτά μετά όμως μπορεί να ξεχάσει την εμπειρία αυτή και να συνεχίσει να φέρεται σαν συνηθισμένο παιδί”.
Είναι αλήθεια ότι αυτή η σύνδεση συμβαίνει όλο και πιο σπάνια: είτε το κανάλι επικοινωνίας σταδιακά κλείνει, είτε υπάρχει άλλη εξήγηση γι αυτό… Και η συσκευή καταγραφής ήχου που αγόρασαν οι γονείς του για να ηχογραφούν τις ιστορίες του Boriska από τις προηγούμενες ζωές του, χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο.
Στις αντίστοιχες εγγραφές των τελευταίων μηνών, υπάρχουν αναμνήσεις του Boriska για σοβαρούς κατακλυσμούς που συνέβησαν στον Άρη. Για παράδειγμα, ο Boriska επιμένει ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ετών, υπήρξαν εκεί σοβαρά προβλήματα με το νερό. Ο Άρης άρχισε να χάνει την ατμόσφαιρά του και το νερό του. Ο Boriska είπε ότι υπήρχαν ειδικά σκάφη που πήγαιναν στον κοντινότερο πλανήτη τη Γη για να φέρουν νερό έμοιαζαν με κυλίνδρους και έπαιζαν το ρόλο του σκάφους ανεφοδιασμού.
Είπε αρκετά για τα καθήκοντά του στο διάστημα. Δεν του αρέσουν οι αμερικάνικες ταινίες διαστημικής περιπέτειας και πολέμου και λέει ότι στις ταινίες αυτές όλα είναι διαστρεβλωμένα και παραποιημένα. Τα σκάφη των Αρειανών μπορούσαν να ταξιδεύουν σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα και είχαν αρκετές βάσεις σε πλανήτες και δορυφόρους.
Ο ίδιος μάλιστα ήταν καλός πιλότος, με υψηλού επιπέδου επαγγελματικές δεξιότητες. Στις ιστορίες του αναφέρει για τις συχνές πτήσεις του στον Κρόνο. Η δυσκολότερη πτήση ήταν αυτή ανάμεσα στους δακτύλιους με τους αστεροειδείς. Πολλοί φίλοι του είχαν χάσει τη ζωή τους στη συγκεκριμένη περιοχή.
“Ξέρεις μαμά, δεν έφερνα μόνο νερό στον Άρη” είπε μια μέρα. “Ήμουν υπεύθυνος σε διάφορες αποστολές εκεί, αλλά και στο Δία! Μελετούσαμε ένα εξαιρετικό έργο, τη δημιουργία ενός δεύτερου ήλιου στο ηλιακό μας σύστημα. Κι αυτός ο δεύτερος ήλιος επρόκειτο να είναι ο Δίας. Χρειαζόταν όμως εξαιρετική ποσότητα μάζας για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, η οποία δεν υπήρχε σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα. Έτσι το πρόγραμμα απέτυχε”.
Και κάποτε ανέφερε ότι οι επιστήμονες στη Γη θα ενδιαφερόντουσαν πολύ να μάθουν ότι δεν υπάρχουν μόνο εννέα πλανήτες στο ηλιακό μας σύστημα, αλλά δύο επιπλέον. Βρίσκονται πέραν του Πλούτωνα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ο Άρης κάποτε βρισκόταν κοντύτερα στο Δία και η Σελήνη ήταν δορυφόρος του. Μετά από ένα γιγαντιαίο κοσμικό κατακλυσμό, ο Άρης άλλαξε τροχιά και η Σελήνη έγινε δορυφόρος της Γης. Ο Boriska δε μπορεί να θυμηθεί περισσότερες λεπτομέρειες για την περίοδο εκείνη.
Στην ερώτηση που αφορά στο αν ο Boriska είχε οικογένεια στον Άρη, η Nadezhda απαντά ότι δεν γνωρίζει. Ο Boriska δεν έχει ποτέ αναφερθεί σε θέματα οικογενειακών σχέσεων κατά τη διάρκεια των ενσαρκώσεών του στον Άρη. Μια φορά όμως, ενώ παρακολουθούσε στην τηλεόραση ένα πρόγραμμα του Discovery Channel, άρχισε να μιλάει με μεγάλο ενθουσιασμό για τον πολιτισμό των γκρι, μικρών ανθρωποειδών με μεγάλα μάτια.
“Δεν είναι αρειανοί” είπε δείχνοντας την οθόνη της τηλεόρασης. “Δεν είμαστε σαν αυτούς, μοιάζουμε περισσότερο με τους Λεμούριους και τους Άτλαντες. Πρώτον, είμαστε ψηλοί και αυτοί είναι νάνοι. Δεύτερο, οι γκρι είναι ωμοί, απάνθρωποι. Έρχονται από διαφορετικό γαλαξία και επιτρέπουν στους εαυτούς τους να κάνουν πάσης φύσεως πειράματα στους ανθρώπους. Χρειάστηκε ακόμη και να τους πολεμήσουμε, εξαιτίας των επιδρομών τους. Η φυλή μας ήταν καλοσυνάτη, λιγότερο επιθετική και η πλέον νοητικά εξελιγμένη, καθώς μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε και την ψυχική ενέργεια…
Αφού εκστομίσει τις προτάσεις του, μερικές φορές με κάποια χροιά τραυλίσματος στην έκφραση, πολύ σύντομα, το παιδί στρέφει ξανά την προσοχή του στα παιχνίδια του και δεν ασχολείται πια με το πρόβλημα των γκρι, σύμφωνα με τα λεγόμενα της μητέρας του. Φαίνεται σαν να αποτελεί μια αναλαμπή μνήμης, η οποία μπορεί να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά.
Οι σύγχρονοι ερευνητές των Α.Τ.Ι.Α. γνωρίζουν ήδη για τους γκρι. Οι προσωρινές απαγωγές ανθρώπων τα πειράματα πάνω τους επιλεκτικού και γενετικού χαρακτήρα, οι ζωοτομές (φοβερές επεμβάσεις που έχουν να κάνουν με την αφαίρεση ολόκληρης της ποσότητας αίματος από το σώμα βοοειδών όπως έχουν εντοπιστεί κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 70 και 80), έχουν συσχετιστεί από αυτόπτες μάρτυρες και ερευνητές με τη δραστηριότητα της εξωγήινης φυλής των γκρι. Και ο Boriska ξαφνικά θυμάται και προειδοποιεί για την επικινδυνότητά τους…
Είναι αμφίβολο πλέον εάν θα υπάρξουν άλλες αναφορές γύρω από τη ζωή στο σύμπαν, στον Άρη ή σε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα. Το παιδί, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ειδικών, «κλείνει». Η πιο πιθανή αιτία γι αυτό είναι οι δυσχέρειες από το γήινο περιβάλλον οι οποίες είναι ακόμη πιο έντονες για τα χαρισματικά παιδιά indigo.

Η καθημερινότητα στη Γη
Ο Boriska κοιτάζει απορροφημένος την οθόνη του υπολογιστή του και χειρίζεται με ταχύτητα τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο. Στην οθόνη του προβάλλεται κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι με ένα υπόγειο κάστρο. Προσπάθησα να του μιλήσω, να του αποσπάσω την προσοχή από το παιχνίδι, χωρίς όμως επιτυχία.
Ο ενθουσιασμός του εννιάχρονου αγοριού δεν μετριάστηκε παρόλο ότι έπαιζε αδιάλειπτα για τρεις ώρες. Η μητέρα του, η στενή του φίλη Valentina Rubstovaya-Gorshunova κι εγώ του θυμίζαμε τα γεγονότα της προηγούμενης χρονιάς, ο Boriska όμως δεν απέσπασε καθόλου την προσοχή του από το παιχνίδι και δεν ήθελε να συμμετάσχει στη συζήτησή μας για τη ζωή στον Άρη.
Ένα χρόνο πριν ήταν πολύ πιο ομιλητικός και απαντούσε στις ερωτήσεις μου με ενθουσιασμό. Είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή τότε, είχε πει ξαφνικά “αυτή ήταν η τελευταία σου ερώτηση!” και χωρίς να αναμένει απάντηση γύρισε στο παιχνίδι του. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό από την μη αναμενόμενη προειδοποίησή του και την κακόηχη λέξη “ήταν” που χρησιμοποίησε…
Τώρα ο Boriska δεν έχει χρόνο για ανακλήσεις προηγούμενων ζωών. Η ευφυΐα και ο ανοικτός χαρακτήρας του παιδιού έπαιξαν αρνητικό ρόλο στη μοίρα του. Τα συνομήλικα αλλά και τα μεγαλύτερά του σε ηλικία παιδιά της κοινωνίας μας αντέδρασαν ως συνήθως, με ζήλια και φθόνο στην παρουσία του. Το ξύλο και οι προσβολές ήταν πολύ συχνότερες σε αυτόν από οποιοδήποτε άλλο παιδί.
Και ο Boriska έμαθε επίσης να αντιπαλεύει, παρόλο που ένα χρόνο πριν είχε πει με θέρμη: “Εάν κάποιος σε προσβάλει, γονάτισε μπροστά του και ζήτα του συγνώμη…”Ο τρόπος ζωής στη Γη δεν ταιριάζει με αυτό το βαθμό καλοσύνης στις σχέσεις”.
Οι κάτοικοι άρχισαν να τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά μετά την εντυπωσιακή δημοσιότητα του ονόματός του. Η πλειοψηφία αντέδρασε με περιέργεια, ένα ποσοστό 15-17% όμως αντέδρασε με ακατανόητη εχθρότητα και θυμό. Δυστυχώς αυτοί αποτελούν και τους πλέον ανήθικους διώκτες του παιδιού. Το γεγονός ανακαλεί συνειρμικά στη μνήμη την περίπτωση του Χριστού, ο οποίος εμφανίστηκε και δίδαξε γύρω από το καλό και το κακό, διδασκαλία που κάποιοι θεώρησαν προσβλητική. “Σταυρώστε τον!” φώναξαν οι διώκτες του και σταυρώθηκε….
Ο 21ος αιώνας ξεκίνησε, κατά κάποιο τρόπο όμως έχουμε επιστρέψει στους σκληρούς εκείνους καιρούς και φαίνεται ότι λίγα έχουν από τότε αλλάξει. Οι ερευνητές των Α.Τ.Ι.Α. όμως ακόμα ονειρεύονται επαφές με εξωγήινους…. Τι είδους επαφές άραγε; Είμαστε έτοιμοι να πιάσουμε τον συνάνθρωπό μας και να τον σταυρώσουμε, για να εξαλείψουμε τη διαφορετικότητά του! Αλλοίμονο, οι επισκέπτες μας, μας γνωρίζουν καλά, όπως φαίνεται και δε βιάζονται να μας μάθουν καλύτερα…
Και ίσως αν οι δάσκαλοι του Boriska διέθεταν μεγαλύτερη σοφία και συνδέονταν διαφορετικά μαζί του, αλλά… “Λοιπόν, είναι απλά ένας ηλίθιος!” είπε κάποιος από την παρέα της Nadezhda, ένας ψυχίατρος της περιοχής, μετά την ολιγοήμερη επικοινωνία που είχε με το παιδί.
Αλλοίμονο, ο νέος δεν ταιριάζει με το μέσο όρο ενός παιδιού και το φαινόμενο Boriska έκανε το γύρο του κόσμου. Πριν όχι και πολύ καιρό, μια μητέρα έστειλε το εξής μήνυμα στο σχολείο:“Βγάλτε τον έξω από την τάξη, διδάσκει στα παιδιά μας πώς να πεθάνουν…”
Μετά από σχετική έρευνα, διαπιστώθηκε ότι το παιδί μιλούσε στους συμμαθητές του στην τάξη για τη μετενσάρκωση, που αφορά τις ψυχές (κάτι το οποίο αφορά και τον ίδιο που έχει και τις σχετικές αναμνήσεις). Φαίνεται όμως ότι η συγκεκριμένη λέξη και η σημασία της δεν ήταν γνωστή στους περισσότερους στο σχολείο κι έτσι ανησυχούσαν για την πιθανότητα αυτοκτονίας μεταξύ των παιδιών. “Α, θα ήταν τόσο αστείο, αν δεν ήταν τόσο λυπηρό”.
Με την ευκαιρία, ο Boriska αντιδρά με το συνήθη τρόπο που αντιδρούν τα παιδιά όταν δεν τον ενδιαφέρει κάποιο μάθημα…
Ένα πρόσθετο πρόβλημα αποτελεί ο χωρισμός των γονιών του και όσα το συνοδεύουν, αναπόφευκτοι διαπληκτισμοί και η μετακόμιση σε καινούργιο διαμέρισμα σε νέο κτίριο. Στη διαμάχη των γονιών δεν υπήρχε χώρος για παιδικά προβλήματα: πεινασμένος, συχνά πήγαινε στη θεία Valya για να γευματίσει, παρόλο το γεγονός ότι το σπίτι της δεν ήταν κοντά τους. Το πόσο θα διαρκέσουν οι άμεσες συνέπειες του διαζυγίου δεν είναι δυνατό να προβλεφθεί και η κατάσταση επιδεινώνει το στρες για όλους.
“Ναι, ο Boriska τώρα βρίσκεται σε δύσκολη θέση”, παρατηρεί η Valentina Gorshunova-Rubtsova μια από τις πιο στενές φίλες του και μόνιμο μέλος της ομάδας “έρευνας του διαστήματος”.
“Άνοιξε τον εαυτό του στους ανθρώπους, προσπαθεί να μας βοηθήσει να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και τη Γη, δεν μπορούν όμως να τον κατανοήσουν και να συνδέσουν τη γνώση αυτή με τη δημιουργία; Σε όλες τις εποχές λίθοι και αναθέματα έχουν ριχτεί σε προφήτες, ή τους σταύρωσαν. Στην εποχή μας οι πέτρες και οι σταυροί διαφέρουν, η στάση όμως απέναντι σε αυτούς που διαθέτουν ενόραση δεν έχει αλλάξει.
“Οι πρώτες πέτρες έχουν ήδη εκτοξευτεί εναντίον του Boriska… και ο ίδιος έχει αρχίσει να «κλείνει». Η κύρια αιτία βεβαίως είναι η στάση των ανθρώπων. Μπορείς όμως να δρέψεις καρπούς από σπόρους που μόλις έχουν βλαστήσει; Εύκολα αναρωτιέται κάποιος, τι πρόκειται να του συμβεί και αν θα το αντέξει”
Με άλλα λόγια, είναι προφανές ότι ο Boriska δεν θα έχει εύκολη ζωή.

Το ενδιαφέρον της επιστήμης
Το ενδιαφέρον των εκπροσώπων των επιστημών αποτελεί γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Ο καθηγητής Vladislav Lugovenko δόκτωρ στη Φυσικομαθηματική επιστήμη του Ινστιτούτου Γήινου Μαγνητισμού, Ιονόσφαιρας και Εκπομπής Ραδιοκυμάτων της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών (IZMIRAN) συναντήθηκε με τον Boriska και τον προσκάλεσε στη Μόσχα για να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας.
Κάποιοι από τους συναδέλφους του Lugovenko συμμετείχαν στη μελέτη του αγοριού. Ο Lugovenko διεξάγει έρευνα για τα προικισμένα παιδιά indigo που γεννήθηκαν για κάποιο λόγο τα τελευταία είκοσι χρόνια στη Ρωσία και σε άλλες χώρες. Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν τροποποιημένο έλικα DNA που τους παρέχει ένα εξαιρετικά ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα, ικανό να νικήσει ακόμη και το aids. Τα παιδιά indigo συνδέονται με την ανάπτυξη ενός μελλοντικού γήινου πολιτισμού.
Αργότερα ο Boriska και η μητέρα του προσκλήθηκαν σε μια εκπαιδευτική αποστολή στη λίμνη Atalsky στην επαρχία Tulskaya, όπου υπάρχει ένα μέρος όπου η γήινη ενέργεια έχει ιδιαίτερες επιδράσεις στον άνθρωπο.
Έχω διαβάσει μια επιστημονική αναφορά για τις μετρήσεις για τα αιτιώδη, αιθερικά, συναισθηματικά και νοητικά όρια του βιοενεργειακού πεδίου των μελών της αποστολής. Πρέπει να πω ότι πρώτο, το αγόρι έχει ένα πραγματικά ισχυρό βιοενεργειακό πεδίο σε σύγκριση με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες και δεύτερο, το πεδίο του έγινε πολύ ευρύτερο των υπολοίπων μετά το πέρας της αποστολής.
Οι φωτογραφίες της αύρας του λένε πολλά για το παιδί. Για να αναφέρω ένα γεγονός: “Πριν το πείραμα, το χρώμα που επικρατούσε στη φωτογραφία της αύρας του ήταν το γαλάζιο, το οποίο χαρακτηρίζει το επίπεδο της νοητικής δύναμης ενός χαρούμενου και ελκυστικού ατόμου. Στην κάτω αριστερή γωνία επισημαίνεται ένα φωτεινό κόκκινο χρώμα, το οποίο φανερώνει την ενεργητικότητα και τον δραστήριο και ανιδιοτελή χαρακτήρα του αγοριού. Μετά το πείραμα, η φωτογραφία άλλαξε λίγο και ένα ανοιχτό πράσινο χρώμα εμφανίστηκε στην κάτω αριστερή γωνία. Αυτό χαρακτηρίζει τη δύναμη ζωής, τη θετική και φιλική προδιάθεση του αγοριού.
Ο Vladislav Lugovenko προτίθεται να συνεχίσει την έρευνα για τον Boriska και πρόσφατα πήγε στο Zhirnovsk και εξοικειώθηκε με τους ρυθμούς της ζωής στο σπίτι του. Επισκέφτηκε την ασυνήθιστη ζώνη στη μπλε οροσειρά, που απέχει μερικές δωδεκάδες χιλιόμετρα από το Zhirnovsk.
“’Ημουν σίγουρος ότι σε ηθικό επίπεδο τα indigo παιδιά διαφέρουν πολύ από τα συνομίληκά τους, αναφέρει σχετικά ο δόκτωρ Lugovenko. “Έχουν μια εξαιρετική ευαισθησία απέναντι σε ό,τι επίπλαστο, ανεπτυγμένη διαίσθηση, τηλεπαθητικές ικανότητες και μια σύνδεση με την κοσμική ολότητα. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι το αγόρι θα εκπληρώσει την αποστολή του στη Γη για την οποία ούτε ο ίδιος ούτε εμείς μπορούμε να υποθέσουμε κάτι ακόμα”.
“Εάν αρνητικές δυνάμεις δεν τον εμποδίσουν…” θα πρόσθετα.
…Ίσως όμως, θέλω να ελπίζω ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει θα τον ισχυροποιήσουν. Εξάλλου η μοίρα δε στάθηκε εύκολη ούτε για παράδειγμα στον Αϊστάιν. Σε μικρή ηλικία ζούσε στο χείλος της φτώχιας, δεν έτρωγε καλά, μόλις που κατάφερε να τελειώσει το σχολείο, επειδή οι γονείς του δεν διέθεταν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν τις σπουδές του και παρόλα αυτά άντεξε.
Άντεξε και έφθασε σε υψηλά επιστημονικά επιτεύγματα. Οι δυσκολίες στη ζωή του τον όπλισαν με απίστευτη αντοχή και καρτερία. Ευχόμαστε την ίδια αντοχή στον απεσταλμένο από τον Άρη που γεννήθηκε στις παραμονές της νέας χιλιετίας στα βάθη της Ρωσίας.
Ένα πράγμα έγινε σαφές σε μένα μετά τις συζητήσεις μου με τον Boriska: μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι αυτά τα παιδιά εισήλθαν στην κοινωνία των ανθρώπων της Γης με δυνάμεις πέραν των ανθρώπινων δυνατοτήτων και αυτό το γεγονός έχει λάβει τόσο εκτεταμένες διαστάσεις και έχει τόσο σκοπούμενο χαρακτήρα ώστε να έχουν επισημανθεί ταυτόχρονα σε πολλές χώρες.
Τα παιδιά indigo διαφοροποιούνται ως προς τις ασυνήθιστες δυνατότητες, ιδιαίτερα την ακηδεμόνευτη οπτική του κόσμου, γνωρίζουν ότι έχουν να επιτελέσουν κάποια αποστολή στη Γη, έχουν την ικανότητα να αντλούν πληροφορίες και γνώση από τη νοοσφαίρα με τη βοήθεια μιας απίστευτα ανοικτής ενσυνείδησης. Η αποστολή και ο ρόλος τους στη εξελικτική διαδικασία της ανθρωπότητας δεν έχουν γίνει ακόμη σαφή, μπορεί όμως κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν αναμένονται ασήμαντα. Η έρευνά μου με έχει φέρει σε επαφή με τέτοια indigo παιδιά στην Κίνα, στην Ινδία, στο Βιετνάμ και αλλού.
Στον ίδιο χώρο έρευνας όμως έχω αντιμετωπίσει και καταστάσεις διαφορετικού χαρακτήρα. Για παράδειγμα, στην επιστημονική περιοδική έκδοση του ακαδημαϊκού V.I.Vernadsky, διάβασα ότι ένας σημαντικός αριθμός από διάσημους ανθρώπους της ιστορίας είχαν την υποστήριξη κάποιων απώτερων δυνάμεων και με κυμαινόμενη επιτυχία έφεραν σε πέρας συγκεκριμένες αποστολές στη Γη.

Μετάφραση και απόδοση στη νεοελληνική από andreas

Πηγές:
http://projectcamelot.org/
http://english.pravda.ru