Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Οι καλοί άνθρωποι



H ζωή τεστάρει τους ανθρώπους κάθε μέρα. Και για λόγους που δεν γνωρίζουμε, ο καθένας περνάει μια διαφορετική δοκιμασία. Κάποιοι παλεύουν με δύσκολους υπολογισμούς κι άλλοι αντιμετωπίζουν απλά μαθηματικά. Έτσι ή αλλιώς, όλοι πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό που μας έτυχε.
Γιατί τελικά, όλα μας δίνονται στην τύχη. Γονίδια, τόπος, οικονομική κατάσταση – όλα είναι ζήτημα του που θα κάτσει η μπίλια. Ωστόσο, ό,τι κι αν φέρει η ζωή στο δρόμο σας, εσείς πρέπει να αποφασίσετε αν θα είστε θύμα ή αγωνιστής. Εσείς επιλέγετε αν η ζωή σας θα είναι γλυκιά ή πικρή. Και εκείνοι που επιλέγουν να είναι γλυκιά – οι αγωνιστές – είναι οι ισχυρότεροι.

Ο Ελβετός ψυχίατρος και συγγραφέας, Elisbeth Kübler-Ross, έχει δηλώσει πολύ σωστά: Οι πιο όμορφοι άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν γνωρίσει την ήττα, τον πόνο, τον αγώνα, την απώλεια και βρήκαν το δρόμο τους. Αυτά τα άτομα έχουν μια εκτίμηση, μια ευαισθησία και μια κατανόηση της ζωής που τους γεμίζει με συμπόνια, ευγένεια, και ένα βαθύ ενδιαφέρον αγάπης. Με άλλα λόγια, οι καλοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν καλοί – επέλεξαν να είναι.

Οι καλοί άνθρωποι φέρνουν φως στον κόσμο, επειδή προέρχονται από σκοτεινά παρελθόντα.

Στον κόσμο του σκότους στον οποίο γεννήθηκαν, χρησιμοποιούν τη θετικότητα ως ένα φανάρι για να δημιουργήσουν περισσότερο φως. Αντιμετωπίζουν συχνά κακοτυχίες. Ωθούνται σε επιζήμιες καταστάσεις, όπως τα ναρκωτικά ή η φτώχεια. Και έχουν μάθει όχι μόνο να πετυχαίνουν. Έχουν μάθει να ξεπερνούν. Πετάνε τα δεκανίκια και κάνουν το αδύνατο: Διδάσκουν τον εαυτό τους να τρέχει και να καλύπτει τη διαφορά με τους άλλους σε έναν κόσμο που δεν περιμένει κανέναν.

Οι καλοί άνθρωποι αγαπούν τα δύσκολα επειδή έχουν πληγωθεί περισσότερο.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιθανόν να σας περιποιηθούν καλύτερα αν έχουν πληγωθεί από έναν πρώην εραστή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τα άτομα που έχουν ραγισμένες καρδιές ξέρουν πως είναι να ξανακολλάνε τα κομμάτια τους.

Οι καλοί άνθρωποι έχουν μάθει με σκληρό τρόπο ότι τα μειονεκτήματα είναι ευκαιρίες για ανάπτυξη.

Συνήθως γεννιούνται απαισιόδοξοι. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, μαθαίνουν πώς να είναι θετικοί. Ίσως συνειδητοποιούν ότι κάθε μικρό πράγμα που φαίνεται να τους τραβάει κάτω στη ζωή γίνεται τελικά ένα σκαλοπάτι προς την επιτυχία.

Οι καλοί άνθρωποι δεν θέλουν να πληγωθούν οι άλλοι με τον τρόπο που πληγώθηκαν οι ίδιοι.

Μπορεί να έχουν δεχθεί πειράγματα για τις φακίδες τους, τα μεγάλα αυτιά ή την ακμή. Ίσως μια σωματική αναπηρία τους κάνει να αισθάνονται αόρατοι στους άλλους ανθρώπους. Ίσως η ίδια η αόρατη αναπηρία τους αποτρέπει από το να πάρουν τη φροντίδα που χρειάζονται. Και επειδή ξέρουν πως είναι να αισθάνεσαι βασανισμένος, δεν θα ήθελαν ποτέ να προκαλέσουν σε κάποιο άλλον αυτό το ίδιο είδος πόνου. Η καλοσύνη προκύπτει από εκείνους που έχουν γνωρίσει μόνο την σκληρότητα. Αντί να παρενοχλούν τους άλλους, οι καλοί άνθρωποι σπάνε την κυκλική φύση της αναισθησίας. Δίνουν φιλοφρονήσεις και λένε λόγια ενθάρρυνσης. Θέλουν οι άλλοι να αισθάνονται πραγματικά όμορφοι και με αυτοπεποίθηση αντί άσχημοι και κακοί.

Οι καλοί άνθρωποι επιλέγουν να είναι αγωνιστές που βοηθούν τους άλλους να επιβιώσουν.

Μπορούν να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε κατάσταση βρεθεί στον δρόμο τους. Ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν παντού, επειδή το έχουν ήδη κάνει. Γνωρίζοντας ότι μπορούν να υπομένουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν τους άλλους να προχωρήσουν μπροστά. Στον αγώνα της ζωής, οι περισσότεροι δρομείς συνήθως κοιτάνε μόνο μπροστά και επικεντρώνονται στον εαυτό τους. Αλλά οι άνθρωποι που έχουν υποφέρει κοιτάνε εκείνους που μπορεί να βιώνουν παρόμοιες δυσκολίες. Φτιάχνουν το κέφι των φίλων, μοιράζουν μπουκάλια νερού και παρακινούν τους άλλους να τρέξουν μαζί τους. Γίνονται η χείρα βοηθείας που θα ήθελαν να είχαν για τον εαυτό τους.

Απόδοση Φανή Καρδάση –  themamagers.gr
image by SharonGracias

http://www.awakengr.com

Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Εκείνοι που θα σε φέρουν πιο κοντά στην δική σου Ιθάκη



Σου μιλώ για εκείνους τους ανθρώπους…

Εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν μία αμυχή στην ψυχή σου, που με φόρα εισβάλλουν στον κόσμο σου, που με το ελεύθερο πνεύμα και την αλήθεια τους σε παρασύρουν στην πιο τρελή βόλτα της ζωής σου…

Εκείνους τους ανθρώπους που απολαμβάνουν κάθε στιγμή της ζωής τους καλή και άσχημη, που η σιωπή και το μελαγχολικό τους βλέμμα είναι πιο πλούσια ακόμη και από τις πιο περίτεχνες λέξεις, που φεύγουν βίαια όσο βίαια ήρθαν όχι γιατί δεν σε αγαπούν αλλά γιατί έτσι είναι προορισμένοι να αντιδρούν στον κατακλυσμό συναισθημάτων…
              
Εκείνους τους ανθρώπους που γεμίζουν κάθε κενό σου κομμάτι με τις σφιχτές τους αγκαλιές και τον τρόπο που σε αγγίζουν, που γελούν δυνατά, κλαίνε και αυτοσαρκάζονται ακόμη και στις πιο μαύρες σελίδες της ζωής τους…

Εκείνους τους ανθρώπους που σε παροτρύνουν να κυνηγήσεις την πιο βαθιά, τρελή σου επιθυμία, που πιστεύουν σε σένα, που σε κοιτάζουν με λατρεία και με ένα χαριτωμένο χαμόγελο μικρού παιδιού τη στιγμή που αφοσιώνεσαι σε κάτι που αγαπάς γιατί ξέρουν να παραμερίζουν κάθε είδους εγωλατρεία και να θέλουν μόνο να σαι ευτυχισμένη…

Εκείνους τους ανθρώπους που αγκιστρώνονται στην ψυχή σου και πολιορκούν το νου και το σώμα σου, που σαν μία φωτεινή σκιά θα σε ακολουθούν πάντα νοητά, που χάθηκαν κάπου στην πορεία αλλά πάντα θα ναι εκεί, που σε μάγεψαν, σε φρόντισαν, σε αγάπησαν , σε λάτρεψαν και μετά σε άφησαν γιατί δεν είχαν κάτι άλλο να σου δώσουν και δεν ήθελαν να παρασιτούν στη ζωή σου.

Γιατί ξέρουν πως όταν αγαπάς κάποιον αληθινά, σταματάς την υπέροχη βόλτα που σου χάρισε πριν ο χρόνος αμαυρώσει τη μαγεία της..

Εκείνοι οι άνθρωποι είναι σαν αερικά, που αν έτυχε ποτέ να τα γνωρίσεις θα σε φέρουν ένα βήμα πιο κοντά στην δική σου Ιθάκη…

Εκείνοι οι άνθρωποι κι ο έρωτας τους είναι που πρέπει να θεωρείς πραγματικό κόσμημα.

Όλοι οι άλλοι είναι κάλπικοι μέσα σε φανταχτερά περιτυλίγματα…

Ζωή Αργύρη
http://www.awakengr.com

Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Τολμώντας την αλλαγή



Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, λένε. Η ελπίδα συναρτάται με το μέλλον. Εμάς, όμως νοιάζει το παρόν, σωστά; Τότε, γιατί λέμε ότι ελπίζουμε ακόμη;

Τι ελπίζεις ότι θ αλλάξει; Γιατί μένεις ακόμη σε μια δουλειά που δε σου αρέσει; Γιατί μένεις ακόμη σ εκείνο το σπίτι που μόνο προβληματικό είναι; Γιατί μένεις ακόμη σ αυτή τη σχέση, αφού δεν παίρνεις αυτά που θέλεις; Περιμένεις ότι θ αλλάξει κάτι, έτσι δεν είναι;

Eυελπιστούσες ότι θ αλλάξουν όλα προς το καλύτερο. Πως θα πάρουν την τροπή που επιθυμείς εσύ. Ο λίγος καιρός έγινε πολύς κι εσύ από μεγάλος έγινες μικρός. Απλά περιμένεις, απλά επιθυμείς, απλά ελπίζεις.

Ποιος σου είπε, όμως, ότι θ αλλάξουν όλα από μόνα τους αν κι εσύ δε βοηθήσεις λίγο; Για να πάρεις αυτό που θέλεις πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ δεν έκανες. Γι αυτό φύγε. Φύγε, όσο ακόμη είναι νωρίς. Ακόμα κι εσύ που άργησες, προλαβαίνεις.
Δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον και δε μας νοιάζει, διότι αν δεν ασχοληθείς με το παρόν, το μέλλον δε θα έρθει ποτέ.

Σταμάτα τα παράπονα και την κλάψα και ξεκίνα να παίρνεις αποφάσεις για σένα. Μην τη φοβάσαι τη φυγή, μην ακούς που λένε ότι αποδεικνύει δειλία. Κάποιες φορές είναι απαραίτητη. Αυτή τη φορά είναι μία απ αυτές.

Μην ξεχνάς ότι έχεις το πλεονέκτημα να ξεκινάς κάθε φορά απ την αρχή. Την αρχή μπορείς να την φτιάξεις εσύ όπως θες, κι άμα θες μη βάλεις μέσα τίποτα απ το χθες. Δικιά σου είναι, γούστο σου καπέλο σου.

Μη φοβάσαι ν αφήσεις πίσω σου ό,τι δε σου φέρει πια καλό. Μόλις τ αφήσεις και με λίγη προσπάθεια από σένα, ό,τι επιθυμείς θα έρχεται το ένα πίσω απ το άλλο. Τότε, είναι που θα καταλάβεις πόσο ανόητος ήσουν που δεν έκανες αυτό το βήμα νωρίτερα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Η ελπίδα μόνο δύναμη δεν μπορεί να σου φέρει. Τα όριά της είναι τόσο λεπτά, που αν τα περάσεις μπαίνεις στο πλαίσιο της ψευδαίσθησης. Το μυαλό σου δημιουργεί σενάρια κι ιδανικές καταστάσεις αλλά είναι τέτοιες, που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να συμβούν ούτε στο ελάχιστο.

Σκέψου και το άλλο. Η ελπίδα είναι το έσχατο σημείο. Γιατί να χρειαστεί να ελπίζεις; Γιατί κάτι να σ αφήσει έτσι; Γιατί τελικά είναι και αυτό ένα βήμα πριν το τέλος.
Ίσως, η ελπίδα είναι απλώς η απόδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά.

Συγγνώμη που σου γκρεμίζω τα όνειρα, αλλά αυτό που ζεις είναι απλώς μια ψευδαίσθηση. Αν δε βάλεις κι εσύ το χεράκι σου δε θα έχεις ποτέ κεκτημένα.
Τι ζητάς; Να συνεχίσεις να μένεις απλώς σ ένα ουτοπικό ιδανικό περιβάλλον του μυαλού σου ή να κοιμάσαι το βράδυ μ αυτά που θέλεις στα χέρια σου;

Χριστίνα Χατζηκαμπούρη

Πηγή: ilov.gr
http://www.awakengr.com

Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

Η αντιστοίχιση των οργάνων του σώματος στην παλάμη



Γνωρίζατε ότι συγκεκριμένα σημεία πίεσης στην παλάμη του χεριού σας μπορούν να σας ανακουφίσουν άμεσα από πόνους σε άλλες περιοχές του σώματός σας;
Κι όμως συμβάνει!
Μελετήστε προσεκτικά την παρακάτω εικόνα και στη συνέχεια:
1. Πιέστε το σημείο του χεριού σας που αντιστοιχεί στην περιοχή που θέλετε να ανακουφίσετε, για 5 δευτερόλεπτα.
2. Αφήστε για 3 δευτερόλεπτα και πιέστε ξανά.
3. Επαναλάβετε όσες φορές χρειαστεί καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας.




https://www.mymind.gr

Κυριακή 7 Μαΐου 2017

Περί των εκλογών στη Γαλλία



Από την εκλογική προεδρική αναμέτρηση στη Γαλλία μεταξύ Μακρόν και Λε Πεν, μόνον ένα και μοναδικό είναι το σαφές κι αδιάψευστο συμπέρασμα που θα πρέπει να κρατήσουν ως «κόρη οφθαλμού» όσοι δεν έχουν ενσωματωθεί στο "παγκόσμιο σύστημα" και δεν υποκύπτουν σε χαρακτηρισμούς που εξαπολύει η νέα τάξη με ευκολία, όπως ρατσιστές, ξενόφοβοι, αντιδραστικοί, ομοφοβικοί, ακροδεξιοί, εθνικιστές κ.α.π.

Όταν εμφανίζεται -έστω αμυδρά- μια ουσιαστική αλλαγή ή κάποιος τριγμός στο κυρίαρχο "παγκόσμιο σύστημα", τότε:  πολιτικοί και "θεσμική" πολιτική, οικονομολόγοι, τραπεζίτες, χρηματιστές, δημοσιογράφοι και "διανοούμενοι" best seller, κάθε μικρό και μεγάλο γρανάζι του συστήματος... υπερασπίζονται το σύστημα, το δικό τους σύστημα.

Συσπειρωμένη η "αριστερά" υπέρ του συστήματος για να μην έλθει η "ακροδεξιά", να μην χαθούν οι "ευρωπαϊκές κατακτήσεις" (ποιες είναι άλλωστε;), να μην αποσταθεροποιηθεί το ευρώ (λες κι είναι νόμισμα της Ε.Ε. κι όχι ενός ιδιωτικού φορέα που πουλάει τυπωμένο χαρτί με αντίτιμο αίμα), λες και σήμερα στην Ε.Ε. υπάρχει κίνδυνος "πραξικοπήματος" όταν τα πάντα είναι υπόθεση των τραπεζιτών, η δικτατορία του υπερεθνικού κεφαλαίου.

Συσπειρωμένη κι η δεξιά, μαζί με την "αριστερά" για τους ίδιους λόγους, με ένα επιπρόσθετο κέρδος: ξεπλυμένη ως πρώην όργανο του κεφαλαίου.
Έτσι πέφτουν οι μάσκες, η φτηνή βαφή των βαψομαλλιάδων όταν βρέχει.

Δηλαδή στηρίζουμε Λε Πεν;
Το "φαινόμενο" Λε Πεν είναι αποκλειστικό έργο της ανύπαρκτης αριστεράς, ή σωστότερα της "δικαιωματικής μεταρρυθμιστικής αριστεράς" που υπηρετεί το 4ο Ράιχ.
Στηρίζουμε κάθε ρωγμή, κάθε χαραμάδα που προκαλεί το "σύστημα", γιατί έτσι μπορούμε να σηματοδοτήσουμε στους λαούς τον κύριο εχθρό, το σημερινό ταξικό αντίπαλο των λαών: την ιμπεριαλιστική "αριστερά"!

Το 40% του Γαλλικού λαού (αυτό θα είναι περίπου το ποσοστό που θα συγκεντρώσει η Λε Πεν) δεν είναι ακροδεξιοί... Είναι τα θεμέλια της αριστεράς, η χειμαζόμενη εργατική τάξη, οι άνεργοι, οι εξαθλιωμένοι, όσοι στενάζουν στο ζυγό της τρόικα και του διευθυντηρίου. Είναι ο λαός που εγκατέλειψε η κοσμοπολίτικη "αριστερά" των τραπεζιτών και που αναζητεί ένα καλύτερο κι ειρηνικό μέλλον.

Η σημερινή αναμέτρηση στη Γαλλία είναι μια ακόμη ευκαιρία να φανεί πιο καθαρά πως μπορεί να "Χωρίζει η ήρα από το σιτάρι, να κοσκινίζεται ο κόσμος".

Η επιστράτευση της η πάλαι ποτέ αριστερής εφημερίδας "Liberation", σήμερα ιδιοκτησίας Ρότσιλντ, η έκκληση Μελανσό κατά Λε Πεν, δείχνει την αδυναμία του συστήματος, το φόβο τους κι απόψε η τρόικα θα "εκλέξει" πρόεδρο στη Γαλλία, αλλά ο σπόρος της αμφισβήτησης χώθηκε στο χώμα, θα φυτρώσει και θ' ανθίσει η αμφισβήτηση...

Σχόλιο, λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες στη Γαλλία, Νίκου Κλειτσίκα
http://www.press-gr.com

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Η συμπαντική ιδιοσυστασία του ανθρώπινου DNA



Πρόσφατη Ρωσική επιστημονική έρευνα, με αντικείμενο το ανθρώπινο DNA, αποδεικνύει ότι αυτό είναι «ολογραφικός» υπολογιστής, συνδεδεμένος μάλιστα με το Σύμπαν, έξω από τις χωροχρονικές διαστάσεις!

Αυτό, όπως είναι φυσικό, εξηγεί δυσεξήγητα φαινόμενα όπως η μαντική ικανότητα, η τηλεπάθεια, η διαίσθηση, η εξ αποστάσεως θεραπεία, η αυτοθεραπεία, η θεραπεία με μεθόδους ενεργειακής (ηλεκτρομαγνητικής) επίδρασης, η επήρεια του μυαλού στο περιβάλλον κ.α.

Η δυτική γενετική επιστήμη θεωρεί ότι μόνον το 10% του DNA μας χρησιμοποιείται στο να κατασκευάζει πρωτεΐνες και έτσι να κατευθύνει τις λειτουργίες των κυττάρων, βάσει του πυρηνικού κώδικα που διαθέτει, ενώ το άλλο 90%, που το βλέπουν «σιωπηλό» το ονομάζουν junk(σκουπιδό)-DNA.

Τώρα όμως έρχεται o Ρώσος Βιοφυσικός και Μοριακός Βιολόγος Pjotr Garjajev με την ομάδα του και αποδεικνύει ότι αυτό ακριβώς το θεωρούμενο άχρηστο γενετικό υλικό λειτουργεί σαν ολογραφικός υπολογιστής, ενώ το ενεργό μικρό κομμάτι του είναι απλά ο μηχανικός του βραχίονας!

Επίσης οι Ρώσοι ερευνητές απέδειξαν ότι αυτό το DNA δεν είναι μόνο υπεύθυνο για την δομή και την λειτουργία του σώματός μας, αλλά αποτελεί την αποθήκη όλων των πληροφοριών που εκ γενετής φέρουμε και επιπλέον επικοινωνεί και ανταλλάσσει συνεχώς πληροφορίες με όλο το Σύμπαν!

Το πιο καταπληκτικό όμως είναι ότι κατάφεραν να κατανοήσουν τη γλώσσα προγραμματισμού του, που μάλιστα μοιάζει πολύ με την ανθρώπινη γλώσσα και έτσι τώρα έχουν την δυνατότητα επαναπρογραμματισμού του με την εισαγωγή νέων πληροφοριών, μέσω συχνοτήτων με την εφαρμογή κατάλληλα διαμορφωμένων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων!

Εκεί ακριβώς βασίζονται και τα πολλές φορές θαυματουργά αποτελέσματα των θεραπειών με την μέθοδο του βιοσυντονισμού, όπου οι Ρώσοι έχουν κάνει τεράστια πρόοδο, ανατρέποντας μάλιστα τα έως τώρα δεδομένα παγκοσμίως, αφού εφαρμόζοντας ανάλογα προγράμματα θεραπείας, ακόμη και με φορητές συσκευές βιοσυντονισμού, επιτυγχάνουν αποτελέσματα που πλησιάζουν το 100% και για ανίατα, ακόμη, νοσήματα κατά τη συμβατική επιστήμη!

http://www.el.gr

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Ελεύθερος Άνθρωπος




Ξημερώματα Πρωτομαγιά; του 1976, το Fiat που οδηγούσε ο Αλέκος Παναγούλης, καρφώθηκε σε ένα υπόγειο κατάστημα στη συμβολή της Λ.Βουλιαγένης με την οδό Όλγας.
Ο Αλέκος Παναγούλης είναι από τους ελάχιστους ήρωες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας που «ΖΕΙ». Ίσως γιατί η δράση του, πολυσχιδής, ανατρεπτική, αναμφίβολα επαναστατική, υπερμεγέθης, την περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών, συνταιριάζεται με ένα πρόσωπο τρυφερό και ταυτόχρονα οικείο, χαμογελαστό, ερωτικό.
Ο άντρας που πέρασε – και άντεξε – από το ελληνικό «Γκουαντάναμο» της εποχής, τις στρατιωτικές φυλακές στο Μπογιάτι, σε ένα κελί – τάφο, είναι ο ίδιος που φωτογραφίζεται ερωτευμένος, αγκαλιά με τη ντίβα της ιταλικής δημοσιογραφίας Οριάνα Φαλάτσι – σε μια σχέση εκρηκτική, καθοριστική, τόσο που πολλά χρόνια αργότερα, εκείνη θα εκμυστηρευθεί ότι δεν κατάφερε να πάει ποτέ «στον τάφο του Αλέκου».
Ο Παναγούλης φλέρταρε με τον θάνατο, αλλά αγαπούσε τη ζωή. Πέρασε από κόμματα, αλλά δεν χώρεσε στα κοστούμια τους. Η προσωπική του «τρέλα» υπερέβαινε όρια, φραγμούς στερεότυπα.

Στα νύχια της χούντας
Ο μύθος του αντέχει στον χρόνο και για ακόμη έναν λόγο: υποκλίθηκαν μπροστά του οι εχθροί του. Ο Θόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, ο αρχιβασανιστής της Χούντας, ο άνθρωπος που επί τρία χρόνια του κεντούσε με καυτές βελόνες την ουρήθρα του, στο Μπογιάτι, παραλήρησε κάποια στιγμή ενώπιον των δικαστών : «παρακαλώ να πιστέψει ότι τον εκτιμώ πολύ, ότι πάντα τον εκτιμούσα, ότι και τότε τον εκτιμούσα, τον εκτιμούσαμε πολύ… Διότι, κύριοι, ήταν ο μοναδικός που δεν υπέκυψε! Ο μοναδικός που δεν λύγισε ποτέ!».
Ο αρχηγός της ΕΣΑ Δημήτρης Ιωαννίδης έκπληκτος απέναντι στο σθένος του κρατούμενου, θα παραδεχθεί για τον Παναγούλη : «Δεν μιλάει. Πέσαμε στην περίπτωση ∙ ένας στο εκατομμύριο…»

Η απόπειρα κατά του δικτάτορα
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στη Γλυφάδα το 1939. Ήταν ο δεύτερος κατά σειρά γιος του αξιωματικού του στρατού ξηράς Βασιλείου Παναγούλη και της Αθηνάς Παναγούλη. Την εποχή της κορύφωσης του αγώνα για το 1-1-4, σπούδαζε στη Σχολή Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων του Πολυτεχνείου ενώ είχε ενταχθεί στην Οργάνωση της Νεολαίας της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου. Έναν μήνα μετά την επιβολή του πραξικοπήματος, λιποτακτεί, εγκαταλείπει το στράτευμα στο οποίο έκανε τη θητεία του, και οργανώνει την αντιστασιακή του δράση. Ήταν η εποχή που γνωρίζει τον αμφιλεγόμενο κύπριο υπουργό Άμυνας -και αρχικώς διώκτη του- Πολύκαρπο Γεωρκάτζη, ο οποίος υπόσχεται να συμπλεύσει με τον Παναγούλη, ώστε να γίνει πραγματικότητα η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου.
Εκρηκτικά, χρήματα και προκηρύξεις φθάνουν στην Αθήνα, κρυμμένα στους διπλωματικούς σάκους της κυπριακής πρεσβείας.
Είναι Τρίτη και 13, Αύγουστος του 1968, ώρα 7.30 το πρωί. Συνοικισμός, Καλύβια, Λαγονήσι. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος μπαίνει στο αλεξίσφαιρο αυτοκίνητο, δώρο επιχειρηματιών, που κάποτε ανήκε στον αφρικανό πρώην δικτάτορα της Γκάνα, τον Κοάμε Νικρουμά. Μπροστά οι μοτοσυκλετιστές, πιο πίσω το αυτοκίνητο της Αστυνομίας και πίσω από την πρωθυπουργική λιμουζίνα το αυτοκίνητο της Ασφάλειας. Ο μηχανισμός θα εκπυρσοκροτήσει στη στροφή του 31ου χιλιόμετρου της παραλιακής Αθηνών – Σουνίου, δευτερόλεπτα μετά το πέρασμα της αυτοκινητοπομπής. «Εγώ το έκανα, εγώ που δεν μπορώ να σκοτώσω άνθρωπο. Εγώ που πρέπει, έπρεπε, να σκοτώσω τον τύραννο», θα γράψει αργότερα ο ίδιος.
Βουτάει στη θάλασσα για να ξεφύγει… Ο Παναγούλης συλλαμβάνεται και οδηγείται στο ΕΑΤ – ΕΣΑ, για να βασανιστεί με αγριότητα πρωτοφανή, που θα τον «αγιοποιούσε» στα μάτια του κόσμου, από τον Θεοφιλογιαννάκο, τον Μάλλιο, τον Μπάμπαλη.

Εφημερίδα Ακρόπολις, 14 Αυγούστου 1968
Η «Ακρόπολη» της επόμενης ημέρας κυκλοφορεί στα περίπτερα με πρωτοσέλιδο τη «Δολοφονική απόπειρα εναντίον του Πρωθυπουργού» και στο πλάϊ δημοσιεύει φωτογραφία του Παναγούλη, με το μαγιό, ξυπόλητο: «Αυτός είναι ο δράστης».
Στη δίκη που θα ακολουθήσει τον Νοέμβριο, θα καταδικαστεί δις εις θάνατον. Μεταφέρεται στην Αίγινα για να τουφεκιστεί αλλά η διεθνής κατακραυγή, ακόμη και με διπλωματικά διαβήματα, αλλάζει τον ρου των γεγονότων. Στην Ιταλία, στις 12 το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, νεκρώνουν οι δρόμοι. Ακινητοποιούνται όλα τα μέσα μεταφοράς και τα ΙΧ, οι πολίτες τηρούν πέντε λεπτών σιγή.

Η Χούντα κάνει ένα βήμα πίσω
Στη φυλακή ξεκινά απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενος για το δράμα που ζει. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός ζητούν να τον δουν, αλλά η Χούντα αρνείται. Πλανάται η φήμη ότι έχει «φύγει». Δυο φύλακες του βγάζουν τις χειροπέδες, τον βοηθούν να πλυθεί, τον ξυρίζουν, τον κουρεύουν, του δίνουν ρούχα καθαρά και μια μπάλα, τον βγάζουν στο προαύλιο. Την επόμενη μέρα θα δημοσιευτούν φωτογραφίες του στις εφημερίδες, για να πεισθεί ο κόσμος ότι ο Παναγούλης καλοπερνάει στο Μπογιάτι.

Σιδηροδέσμιος
Τον Ιούνιο του 1969, ο φρουρός του Γιώργος Μωράκης τον βοηθά να δραπετεύσει. Παίρνουν μαζί το λεωφορείο της γραμμής (!), ο Παναγούλης προκλητικά ψύχραιμος κάνει αστεία με τον εισπράκτορα. Τέσσερις μέρες μετά την απόδραση, δεν έχουν βρει σπίτι να τον φιλοξενήσει. Τρέμουν οι πάντες. Ο κλοιός σφίγγει. Το σχέδιο είναι να φύγουν για την Ιταλία, αλλά δεν θα το υλοποιήσουν ποτέ. . Στόματα ανοίγουν, ο Παναγούλης γνωρίζει τι θα πει προδοσία και βρίσκεται και πάλι στη φυλακή. Νέα απεργία πείνας, νέα προσπάθεια απόδρασης (συνολικά τρεις), ο ίδιος θα καταγγείλει αργότερα σωματική και ψυχολογική βία ασύλληπτων διαστάσεων, μέχρι και απόπειρα δολοφονίας του τον Απρίλιο του 1970.

Ο έρωτας με τη Φαλάτσι
Στις 21 Αυγούστου του 1973, ύστερα από βάσανα και περιπέτειες περίπου τεσσάρων ετών στις φυλακές, αποφυλακίζεται με ειδικό διάταγμα χάριτος, αρνούμενος την αμνηστία από το καθεστώς.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή που η μητέρα του φωτογραφιζόταν με το Ευαγγέλιο ανά χείρας, αυτό στο οποίο προσευχόταν για το μελλοθάνατο παιδί της.
Η οικογένεια γιορτάζει ∙ δυο ημέρες μετά την αποφυλάκιση του Αλέκου, έχει αποφυλακιστεί και ο τρίτος γιος ο Στάθης, μετέπειτα βουλευτής. Το πατρικό στη Γλυφάδα σφύζει από κόσμο. Ανάμεσα τους, η Οριάνα Φαλάτσι, που φθάνει στην Αθήνα για να πάρει συνέντευξη από τον «ήρωα». Έχει μόλις επιστρέψει από το Βιετνάμ, ενώ κουβαλάει το κύρος των συνεντεύξεων με τον Φεντερίκο Φελίνι, την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, τον Νόρμαν Μέιλερ.

Αλέκος και Οριάνα
Το αφιέρωμα θα δημοσιευθεί στο περιοδικό «L’ Europeo», έναν μήνα αργότερα, προδίδοντας μια γυναίκα συνεπαρμένη από την προσωπικότητα του Παναγούλη.
«…Εκείνη τη μέρα, είχε το πρόσωπο ενός Χριστού, ξανασταυρωμένου δέκα φορές, κι έμοιαζε μεγαλύτερος από τα 34 του χρόνια», γράφει.
Κάνουν βόλτες στην πόλη. Την κερνάει στου «Ψαρόπουλου», στη Γλυφάδα, περπατούν στην Πλάκα, διασκεδάζουν στα μαγαζιά της παραλίας. Ζουν μαζί από τον Οκτώβριο 1973, όταν ο Παναγούλης αυτοεξορίζεται στη Φλωρεντία.
-«Θα πεθάνω, κι εσύ θα γράψεις ένα βιβλίο για μένα», της λέει προφητικά ο Παναγούλης.
-«Αλέκο, είσαι τρελός!», απαντά γελώντας.
-«Κι αν πέθαινα εγώ πριν από σένα ή μαζί με σένα;»
-«Όχι, όχι», επιμένει εκείνος. «Δεν θα πεθάνεις ούτε πριν από μένα, ούτε μαζί με μένα… Διότι πρέπει να διηγηθείς την ιστορία».
Έτσι κι έγινε. Το 1979, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του, η Φαλάτσι θα γράψει το «Ένας Άνδρας», πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα σε ολόκληρο τον κόσμο, χαρίζοντας στον Παναγούλη παγκόσμια αίγλη. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, τον σκιαγραφεί: «…Ο συνηθισμένος μύθος του ήρωα που αγωνίζεται μόνος, που χτυπιέται από τους άλλους, που τον περιφρονούν, που δεν τον καταλαβαίνουν. Η συνηθισμένη ιστορία του ανθρώπου που αρνιέται να υποταχθεί σε εκκλησίες, φόβους, μόδες, ιδεολογικά σχήματα, απόλυτες αρχές, απ’ όπου κι αν προέρχονται, μ’ ότι χρώμα κι αν είναι ντυμένες, και κηρύσσει την ελευθερία. Η συνηθισμένη τραγωδία του ατόμου που δεν προσαρμόζεται, που δεν παραδίνεται, που σκέφτεται με το μυαλό του και γι’ αυτό πεθαίνει σκοτωμένος απ’ όλους. Να την, και συ ο μοναδικός δυνατός συνομιλητής μου, εκεί κάτω στο χώμα, ενώ το ρολόι χωρίς δείχτες σημαίνει την πορεία της θύμησης».

Ευτυχισμένοι, μαζί
Στην αυτοβιογραφία της, στον τίτλο της οποίας αυτοπροσδιορίζεται ως μια άβολη γυναίκα («Μόνο εγώ μπορώ να γράψω την ιστορία μου. Αυτοπροσωπογραφία μιας άβολης γυναίκας»), η Φαλάτσι δηλώνει : «δεν αγάπησα κανέναν όπως τον Αλέκο».
«Στον τάφο του Αλέκου δεν άφησα ποτέ ένα λουλουδάκι. Κάθε 1η Μαϊου, σε κάθε επέτειο του θανάτου του, του έστελνα 37 κόκκινα τριαντάφυλλα: ναι, ήταν 37 χρονών όταν τον σκότωσαν. Στο κοιμητήριο της οικογένειας μου, στη Φλωρεντία, έχω βάλει μια επιτύμβια στήλη στη μνήμη του: ναι. Την έχω βάλει στη γωνιά που θα θαφτώ. Η ψυχή του βρίσκεται στην καρδιά μου». Η Φαλάτσι πέθανε και ετάφη στη Φλωρεντία το 2006.

Η μοιραία Πρωτομαγιά
Με τη Μεταπολίτευση, ο Παναγούλης επιστρέφει στην Αθήνα και εκλέγεται βουλευτής στη Β΄ Αθηνών, με την Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις του Γεωργίου Μαύρου. Δεν συμπαθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον θεωρεί επικίνδυνο. Συγκρούεται με στελέχη της Δεξιάς, ιδίως με τον Ευάγγελο Αβέρωφ για τη σχέση που διατηρούσαν με το καθεστώς. Παραιτείται από την Ένωση Κέντρου, αλλά παραμένει στο Κοινοβούλιο ως ανεξάρτητος βουλευτής. Δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα στο σπίτι και το γραφείο του.

Το αυτοκίνητο από το οποίο ανασύρθηκε νεκρός ο Αλέκος Παναγούλης
Λίγες ημέρες πριν από τον θάνατο του, ο ίδιος προαναγγέλλει ότι έχει συγκεντρώσει στοιχεία από σημαντικά αρχεία της ΕΣΑ για τη σχέση των χουντικών με εν ενεργεία πολιτικούς και σκοπεύει να τα παρουσιάσει στη Βουλή.
Ξημερώματα Πρωτομαγιάς του 1976, το Fiat Mirafiori του Παναγούλη – δώρο της Φαλάτσι – καρφώνεται σε ένα υπόγειο κατάστημα, στη συμβολή της λεωφόρου Βουλιαγμένης με την οδό Όλγας, στον Άγιο Δημήτριο. Μάρτυρες καταθέτουν ότι τον ακολουθούσαν δυο ή και τρία αυτοκίνητα. Είναι πολλοί αυτοί που κάνουν λόγο για πολιτική δολοφονία.
Στις 3 Μαϊου, εμφανίζεται ο Μιχάλης Στέφας που υποστηρίζει ότι προκάλεσε χωρίς δόλο το ατύχημα. Ο Τύπος συνδέει ευθέως τον θάνατο του Παναγούλη με τις προθέσεις του για αποκαλύψεις.
«ΤΑ ΝΕΑ» βγαίνουν στα περίπτερα με πρωτοσέλιδο «Τον σκότωσαν για να μη κάνη αποκαλύψεις» (σσ: διατηρείται η ορθογραφία της εποχής), Την ημέρα της κηδείας του, στις 5 Μαϊου, η Αθηναϊκή κυκλοφορεί υπό τον τίτλο «Τι θα απεκάλυπτε ο Παναγούλης στη Βουλή».

 «Τα Νέα» υιοθέτησαν αμέσως την άποψη περί δολοφονίας του Παναγούλη
Η κηδεία θυμίζει συλλαλητήριο, κάποιοι μιλούν για ενάμιση εκατομμύριο κόσμου. Παρά το πλήθος, πάνω από το γυάλινο φέρετρο απουσιάζει η θεσμική ελίτ της χώρας: ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Τα ποιήματα
Στο Μπογιάτι, ο Παναγούλης γράφει για να μην τρελαθεί. Κι επειδή δεν είχε χαρτί και μολύβι, γράφει στους τοίχους με το αίμα του. Δυο συλλογές ποιημάτων του θα εκδώσει με μεγάλη επιτυχία ο ιταλικός οίκος Rizzoli, με τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι να υπογράφει τον πρόλογο και στις δυο εκδόσεις. Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιεί κάποια από αυτά τα ποιήματα. Ο Παναγούλης τιμάται με το διεθνές βραβείο λογοτεχνίας Βιαρέτζιο.

Το 1979 κυκλοφορεί το άλμπουμ «Non devi dimenticare» («Δεν πρέπει να ξεχάσεις»), σε μουσική του Ένιο Μορικόνε, στο οποίο απαγγέλλει ο ίδιος ποιήματα του με τον Παζολίνι, τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ, την Αντριάνα Άστι.
Βιβλία για τον Αλέξανδρο Παναγούλη έχουν συγγράψει, εκτός από τη Φαλάτσι, και Έλληνες. «Πρόβες Θανάτου» επιγράφεται το βιβλίο του Κώστα Μαρδά (σσ: από το οποίο και σταχυολογήθηκαν αρκετές πληροφορίες του κειμένου αυτού), «Ο Παναγούλης και οι άλλοι», του Γιάννη Βούλτεψη, «Η Δίκη του Αλέξανδρου Παναγούλη», του Λέανδρου Καραμφυλλίδη, συνηγόρου του Παναγούλη στη δίκη του 1968.

Λαϊκός ήρωας: στην κηδεία του χιλιάδες πολίτες
Τον προσεχή Νοέμβριο – οπότε και η επέτειος από την καταδίκη του σε θάνατο (17/11/68) – θα εκδοθεί στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Παπαζήση, το βιβλίο του γάλλου δικηγόρου Denis Langlois «panagoulis, le sang de la grece» («Παναγούλης, το αίμα της Ελλάδας»). Ο ίδιος εκδοτικός οίκος έχει εκδώσει και στην ελληνική και την ιταλική γλώσσα, τα ποιήματα του Παναγούλη.
Το κινηματογραφικό πορτρέτο του, «Panagulis Vive» («Ο Παναγούλης ζει»), έχει σκηνοθετήσει ο Τζουζέπε Φεράρα, με πρωταγωνιστή τον Στάθη Γιαλέλη ενώ μόλις πριν από τρία χρόνια έγιναν, και στην Ελλάδα, τα γυρίσματα τηλεταινίας με θέμα τον έρωτα του Αλέκου Παναγούλη και της Οριάνας Φαλάτσι, για τη RAI.
Στο Facebook, υπάρχουν περισσότερες της μιας σελίδες στο όνομα του, κάποιες στα ιταλικά, με φωτογραφικό υλικό και στοιχεία για τη δράση του.
Προσφάτως το όνομα του δόθηκε σε οδό της Νάπολης, ενώ δρόμος Αλέξανδρου Παναγούλη υπάρχει και στην Ολλανδία. Στην Αθήνα, ο σταθμός του μετρό στον Άγιο Δημήτριο φέρει το όνομα του, όπως ασφαλώς και πολλοί δρόμοι, ενώ ορειχάλκινος ανδριάντας του – έργο του γλύπτη Αχιλλέα Βασιλείου – έχει στηθεί στην πλατεία Δικαστηρίων (επί της Πανεπιστημίου, απέναντι από το κινηματοθέατρο Rex), με παραχώρηση της πλατείας από τον Νικήτα Κακλαμάνη ως δήμαρχο Αθηναίων. Ο ανδριάντας θα στηνόταν εξολοκλήρου με χορηγία της Βουλής, αλλά λόγω παλινωδιών ένα μέρος του έργου κατέληξε να υλοποιηθεί με δωρεές φίλων.


Ελευθερία Κόλλια
PROTAGON