Η προέλευση και τα συστατικά στοιχεία της ζωής στον "Τίμαιο" του Πλάτωνα

Ξεκινάμε λίγο παράδοξα αυτό το άρθρο μας, με δυο ερωτήσεις:
1η Ερώτηση: Τι αναπνέουμε;
Απάντηση: Αέρα
2η Ερώτηση: Από τι αποτελείται ο αέρας;
Απάντηση:
Α-ΖΩΤΟΝ - N2 -78.084 %
ΟΞΥ-ΓΟΝΟΝ - O2 - 20.9476 %
ΑΡΓΟΝ – Ar - 0.934 %
ΔΙΟΞΕΙΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ - CO2 - 0.0314 %
ΝΕΟΝ - Νe - 0.001818 %
ΜΕΘΑΝΙΟΝ - CH4 - 0.0002 %
ΗΛΙΟΝ – He - 0.000524 %
ΚΡΥΠΤΟΝ – Kr - 0.000114 %
ΥΔΡΟ-ΓΟΝΟΝ - H2 - 0.00005 %
ΞΕΝΟΝ – Xe - 0.0000087 %
Παρατηρούμε ότι το Α-ΖΩΤΟΝ, δηλαδή «το εκ των ων ουκ άνευ της ζωής», αποτελεί το συντριπτικό ποσοστό του αέρα που αναπνέουμε και αποτελεί ουσιαστικά τον αέρα-ΑΗΡ μέσα στον οποίο «κατοικεί» αυτό που γεννά την καύση και καίει, δηλαδή το ΠΥΡ, που δεν είναι άλλο από το ΟΞΥ-ΓΟΝΟ.
Εκεί επίσης «κατοικεί» και η ουσία που γεννά το ΥΔΩΡ, δηλαδή το ΥΔΡΟ-ΓΟΝΟΝ. Εκεί μέσα επίσης βρίσκεται και το αποτέλεσμα των καύσεων, δηλαδή το Διοξείδιο του ΑΝΘΡΑΚΑ. Ο ΑΝΘΡΑΞ είναι το εκ της ΓΑΙΑΣ-Γης ληφθέν στοιχείο, που δια του ΥΔΩΡ-ΓΟΝΟΥ που βρίσκεται με ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής μέσα στο σύνολο του αέρα, σχηματίζει το μεθάνιο CH4 (γαιαέριον ή αέριον Grisou ). Αέριο, το οποίο ήταν και το βασικό στοιχείο της αρχικής ατμόσφαιρας πριν την δημιουργία ζωής, όπου εκάει από το ΠΥΡ, δηλαδή το ΟΞΥ-ΓΟΝΟ, και έδωσε το CO2 και το Νερό και όπου εχρειάζετο, πάλι ΑΝΘΡΑΚΑ δια της ατελούς καύσεως.
Δηλαδή η ΓΗ, είναι ο ΑΝΘΡΑΞ, αφού η ένωση αυτού με το ΥΔΩΡ-ΓΟΝΟ έδωσε την αρχική σούπα της διαθέσιμης ύλης, και η ένωση αυτού με το ΟΞΥΓΟΝΟ το CO2, που επιστρέφει ως αποτέλεσμα της χρήσης του αέρα από τα έμβια όντα, προκειμένου να κάνουν τις αναγκαίες βιολογικές τους καύσεις.
Ξέρω, θα μου πείτε ότι κάτι αρχίζει να «κουδουνίζει» στο μυαλό μας. Πάμε όμως λίγο παρακάτω. Τα υπόλοιπα στοιχεία He (Ήλιον), New (Νέον), Ar (Αργόν), Kr (Κρυπτόν), Xe (Ξένον) είναι τα λεγόμενα αδρανή αέρια ή «ευγενή», που ως γνωστόν δεν αντιδρούν δια των υπολοίπων, και σκέφτεται κάποιος: Τι ρόλο άραγε να παίζουν εκεί, μέσα στην ατμόσφαιρα; Επειδή ακριβώς είναι αδρανή, δηλαδή δεν αντιδρούν με άλλα στοιχεία του περιβάλλοντος, φαίνεται ότι έχουν τον ρόλο του περιοριστή της συγκέντρωσης ανά μονάδα όγκου, ποσοτήτων των λοιπών στοιχείων που και ενεργά είναι, αλλά και η ισορροπία της συγκέντρωσης τους είναι σημαντικότατη για την ύπαρξη της ζωής. Διότι εάν η συγκέντρωση για παράδειγμα του ΥΔΩΡ-ΓΟΝΟΥ αύξανε, τότε θα είχαμε πρόκληση έκρηξης λόγω της βιαίας του ένωσης με το ΠΥΡ-Οξυγόνο. Αυτό θα τροφοδοτούσε μια σειρά άλλων ενδόθερμων αντιδράσεων, στις οποίες θα συμμετείχε το μεθάνιο με το άζωτο και τελικά το σύστημα θα οδηγούνταν σε κατάσταση που δεν θα επέτρεπε των σχηματισμό αμινοξέων και πρωτεϊνών.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και το τελευταίο της σειράς ευγενές αέριο, το Rn (Ραδόνιο), το οποίο όμως δεν ευρίσκεται στην ατμόσφαιρα, αλλά παράγεται διαρκώς από την Γη και είναι ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΟ. Το περίεργο με το Ραδόνιο είναι, ότι όση ποσότητα και να έχουμε από αυτό το στοιχείο μαζεμένη κάπου, σε τέσσερις μόνο μέρες θα έχει εξαφανιστεί λόγω συνεχούς εκπομπής ακτινοβολίας. Έχει πολύ μικρό χρόνο ημι-ζωής και είναι θέμα προσεχούς μελέτης μας τα εξής δυο βασικά ερωτήματα που προκύπτουν: α) Πως η Γη το παράγει συνεχώς ; β) Ποιος είναι ο ρόλος του στην αλληλεπίδραση με τα στοιχεία της ατμόσφαιρας ;
Ας πάμε όμως τώρα να δούμε την χημική σύσταση των δομικών λίθων που συνθέτουν το DNA. Είναι οι τέσσερις πολύ γνωστές Χημικές-Βάσεις με τα ονόματα Αδενίνη, Γουανίνη, Θυμίνη και Κυτοσίνη, η διασύνδεση των οποίων, κατά αποκλειστικά ζεύγη Γουανίνης - Κυτοσίνης (GC) και Αδενίνης – Θυμίνης (AT), σε μια απειρία συνδυασμών και δισεκατομμυρίων ζευγών, σαν μικρά καρφιά, συγκροτούν και συγκρατούν τις δυο λουρίδες της αλυσίδας του DNA.
Οι δομικοί λίθοι της ζωής, αποτελούνται από ΑΗΡ-Άζωτον, ΥΔΩΡ-Υδρογόνο, ΠΥΡ-Οξυγόνο και ΓΗ-Άνθρακα. Τα τέσσερα στοιχεία της φύσης δηλαδή τα οποία, «κατ εντολή του άκτιστου θεού, τα κτίσματα του οι τέλειοι θεοί, τα πήραν, υπό προκαθορισμένες και κατ’ εντολή του αναλογίες και έπλασαν το γένος των ανθρώπων. Συνέδεσαν αυτά σε ένα ενιαίο σύνολο, όχι αδιάλυτο όπως το δικό τους, αλλά στερεώνοντας τα με αμέτρητα καρφιά τόσο μικρά που ήταν αόρατα» [ Πλάτωνος Τίμαιος 43 α ].
Μπορώ να πω ότι μετά από τόσες ανα-ΓΝΩΣΕΙΣ, βρίσκομαι πλέον σε θέση να πω ότι μελετώ τον ΤΙΜΑΙΟ. Σε κάθε νέα μελέτη, αναδύονται νέες εικόνες της πραγματικότητας. Ώσπου αυτές άρχισαν τελικά να συνδέονται και να αποδίδουν την αληθινή σημασία και πληροφορία που θέλει να μας μεταφέρει ο Πλάτωνας. Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή και το σοκ από την διαπίστωση αυτή ήταν ήδη τεράστιο. Από ότι τώρα βλέπω, η συσχέτιση και αποκάλυψη της επιστημονικής γνώσης που φαίνεται ότι υπάρχει κωδικοποιημένη μέσα στον ΤΙΜΑΙΟ, αλλά και σε πολλά αλλά Αρχαία συγγράμματα, θα χωρούσε ίσως μόνο σε μια εκτεταμένη σειρά βιβλίων. Εάν δε, όπως έχω ήδη αποδελτιώσει, συσχετίσουμε την πληροφορία αυτή με την Λογική του ΟΡΓΑΝΟΥ του Αριστοτέλη, όπως αυτή εφαρμόζεται μέσα στις αποδείξεις των προσταγμάτων του στα ΦΥΣΙΚΑ, τα ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΑ, και τα ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, τότε πιθανόν να χρειάζεται επαναθεώρηση των θεμελίων των επιστήμων.
Δεν θα αναφερθούμε εδώ, στον χιλιο-γραμμένο και χιλιο-ειπωμένο λόγο των Αιγυπτίων ιερέων προς τον Σόλωνα [ΤΙΜΑΙΟΣ 22-25], περί των λαμπρών προγονών των Ελλήνων που έζησαν χιλιάδες χρόνια πριν από το ταξίδι αυτό, και ότι ήταν αυτοί που μετέφεραν την γνώση στους Αιγυπτίους. Δεν υπάρχει προς το παρον να λεχθεί κάτι νέο. Ο ΤΙΜΑΙΟΣ από μόνος του, χωρίς δηλαδή να διαβαστεί η ημιτελής συνέχειά του , ο ΚΡΙΤΙΑΣ, είναι ένα κείμενο που φαίνεται ότι είναι κυριολεκτικά ένα ΚΛΕΙΔΙ. Όσο περισσότερο τον μελετάς τόσο περισσότερο διαπιστώνεις τις φοβερές γνώσεις που προσπαθεί να κληροδοτήσει ο μυημένος ΠΛΑΤΩΝ στο γένος των ανθρώπων. Το ίδιο βεβαίως, αλλά με υψηλότερο βαθμό κωδικοποίησης κάνει και ο Αριστοτέλης.
Και από ότι φαίνεται, όταν και ενώ οι φυσικοί απόγονοι τους οι Έλληνες, υπέφεραν επί 2000 χρόνια από κάθε είδους κατοχική ή θρησκευτική-θεοκρατική σκλαβιά, η ΔΥΣΗ, αυτές τις γνώσεις τις αναγνώριζε, τις μελετούσε, τις υλοποιούσε και τις μετέτρεπε στον πολιτισμό που ζούμε σήμερα. Δυστυχώς παρέλειψε ή βαρέθηκε ή δεν συνέφερε να μελετήσει εξίσου και ισοσθενώς και τις υπόλοιπες γραφές τους. Περί ηθικής, δικαιοσύνης, νόμων, εξουσίας, σκέψης.
Δεν υπάρχει πραγματικά εδάφιο μέσα στον ΤΙΜΑΙΟ, που να μην αποκαλύπτεται μια επιστημονική γνώση τεράστιου βάρους και άξιας. Συνεχίζουμε λοιπόν μια πρώτη προσέγγιση άλλων πολύ σημαντικών εδαφίων.
Η σύγχρονη Κβαντική Φυσική, έχει πλέον δείξει πειραματικά, όπως από καταβολής Κβαντικής οι θεμελιωτές της υποψιάζοντο, ότι τελικά για τα φαινόμενα ισχύει η Μη Τοπικότητα. Ότι δηλαδή το σύμπαν έχει τον τρόπο του να μεταδίδει ακαριαία την πληροφορία, σε οποιοδήποτε σημείο του, από οποιοδήποτε άλλο σημείο, αγνοώντας, χλευάζοντας θα λέγαμε επιδεικτικά, τόσο το όριο της ταχύτητας του Φωτός όσο και την ψυχρή λογική που αναδύεται μέσα από τις Θεωρίες της Σχετικότητας εν γένει. Έχουμε συχνά γράψει σχετικά με τα ζητήματα αυτά, πολύ αναλυτικά, στην στήλη Επιστημονικά Νέα του περιοδικού HELLENIC NEXUS.
Πληροφορίες, για το συγκεκριμένο ζήτημα της μη Τοπικότητας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης και στο http://www.atlascom.gr/gravity.htm επιλέγοντας το υπ’ αριθμόν 5) υπερσύνδεσμο, αλλά και άλλους που συνεχώς προστίθενται.
Η πειραματική αυτή απόδειξη της Μη Τοπικότητας, σημαίνει ότι ο χρόνος δεν έχει δομή σύμφωνα με το σχήμα παρελθόν-παρόν-μέλλον, με το οποίο οι θρησκόπληκτοι άνθρωποι έχουν στομώσει το μυαλό και το πνεύμα μας. Μελετώντας τα εδάφια [ΤΙΜΑΙΟΣ 37 e & d], μας αποκαλύπτεται ότι ο χρόνος είναι η εικόνα της κίνησης μέσα στην σταθερή αιωνιότητα και όχι το μέτρο της αιωνιότητας αυτής. Αυτά που εμείς ονομάζουμε παρελθόν και μέλλον είναι απλά μορφές του χρόνου, δηλαδή της κίνησης. Εσφαλμένα όμως τις αποδίδουμε στην δημιουργία ως ιδιότητές της. Αυτή η δημιουργία δεν υπάγεται στα πλαίσια περιγραφών του τύπου ότι «κάτι υπήρχε» και του τύπου ότι «κάτι θα υπάρχει» αλλά απλά ότι, η δημιουργία αυτή υπάρχει.
Το υπήρχε και το θα υπάρχει, είναι απλά κινήσεις μέσα στην αμετάβλητη ουσία της δημιουργίας, που δεν μπορεί να είναι πιο παλιά η να γίνεται πιο νέα με το πέρασμα του χρόνου, νοουμένου αυτού ως η φυσική κίνηση των πάντων.
Ο Αριστοτέλης στα Φυσικά, θέτει τον χρόνο με πιο κατανοητό τρόπο, ως εκείνο όχι το δια του οποίου μετρούμε αλλά το μετρούμενον. Τον ορίζει με αυστηρά λογική επαγωγή ως αριθμόν της κίνησης, «...αριθμός εστί κινήσεως....».
Τελικά η ουσία είναι, ότι από όλη αυτήν την μελέτη, αλλά και από τα σύγχρονα πειραματικά δεδομένα, αποδεικνύεται ότι ο χρόνος δεν έχει καμία αντικειμενική σχέση με την Φύση της Δημιουργίας. Όπως έχουμε όμως εμείς μάθει να τον προσεγγίζουμε, αποτελεί μόνο την αντανάκλαση της δικής μας πεπερασμένης θρησκόπληκτης αντίληψης, που εντελώς εσφαλμένα την έχουμε εγκλωβίσει μέσα στο μεταφυσικό-θανατολαγνικό πλαίσιο γένεσης-θανάτου και ως έτσι πλανώμεθα πλάνη οικτράν
Ουσιαστικά, εάν σκεφτούμε ότι η μόνη αντικειμενικά διαχωριστική κόκκινη γραμμή μεταξύ της μελέτης της Λογικής (Μαθηματικά) και της μελέτης της Φύσης (Φυσικής) είναι η εισαγωγή της έννοιας του χρόνου στην δεύτερη, θα παρατηρήσουμε αμέσως ότι ολόκληρη η Φυσική θα μπορούσε να αναχθεί στην μελέτη Λογικών Κανόνων, απλά και μόνο αίροντας από μέσα της, τον πονηρό θεό χρόνο, που με μεγάλη μαεστρία τα ιερατεία έχουν φυτέψει από πολύ-πολύ παλιά, και έχουν χαρακτηρίσει ως μια ποιότητα που πρέπει αναγκαστικά να συνυπολογίζεται στα φαινόμενα. Με τον τρόπο αυτό έχουν δέσει τα Μαθηματικά στο άρμα της Φυσικής, που τα κατά καιρούς δόγματά της, π.χ. η θεωρία της Σχετικότητας, καταλήγουν να γίνονται θρησκευτική πίστη. Έτσι, ενώ τα Μαθηματικά που κατά βάση θα έπρεπε να οδηγούν, ως εκ’ φύσεως, στην παραγωγή ολοένα και περισσότερο προχωρημένων λογικών σχημάτων και αναπτυγμάτων που θα αποκαλύπτουν συνεχώς νέους δρόμους κατανόησης των δεδομένων που προκύπτουν από την νόηση, την παρατήρηση και το πείραμα, δηλαδή από την άσκηση μιας Πραγματικής Φυσικής, αντ’ αυτού καλούνται να παράξουν μοντέλα που έστω και σε ένα πολύ μερικό και περιορισμένο βαθμό μπορούν να απεικονίσουν σχεδόν επιτυχώς, αλλά χωρίς σχεδόν ποτέ να την εξηγούν, μια οποιαδήποτε νέα Φυσική Θεωρία που το Παγκόσμιο ιερατείο της εγκατεστημένης Φυσικής έχει αποφασίσει να επιβάλει.
«.....όποιος λοιπόν αγαπάει την νόηση και την γνώση, πρέπει πρώτα να εξετάζει τις αιτίες της Λογικής Φύσης, και ύστερα να ενδιαφέρεται για εκείνες που δημιουργούνται από άλλες ή που κινούν και άλλες. [ΤΙΜΑΙΟΣ 46e]» Και συνεχίζει πιο κάτω, με την αυτονόητη σήμερα σε κάθε ερευνητή αρχή ότι «....εάν η λογική και η αληθινή γνώμη είναι δυο διαφορετικά πράγματα, τότε θα πρέπει να υπάρχουν, να αναζητηθούν δηλαδή, τα καθ’ αυτά είδη, που δεν γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις μας, αλλά μόνο από την νόηση». [ΤΙΜΑΙΟΣ 51 d & e].
Που σημαίνει, ότι εάν οι κανόνες της Λογικής οδηγούν σε συμπεράσματα διαφορετικά από την γνώμη που σχηματίζουμε για κάποια φαινόμενα, από την παρατήρησή τους και μόνο, τότε σημαίνει ότι το παρατηρούμενον δεν αντανακλά στην αντικειμενική πραγματικότητα αλλά ίσως μόνο σε μια εκδοχή της.
Την τεράστια αυτή πνευματική σύλληψη, που συχνά οι επιστήμονες αγνοούν ή και σκόπιμα παραβλέπουν, μπορούμε να την παρουσιάσουμε μέσα από το εξής παράδειγμα που έχει σχέση με την βαρύτητα.
Το βάρος ενός σώματος όχι μόνο διαφέρει από τόπο σε τόπο, αλλά και μηδενίζεται όταν το σώμα που μελετάμε απομακρυνθεί τελείως από την έλξη της Γης, η μειώνεται δραματικά όταν για παράδειγμα ζυγιστεί μέσα σε ένα δοχείο με υγρό που του προκαλεί κάποια άνωση. Ενώ λοιπόν αισθανόμαστε ξεκάθαρα αυτό το κάτι, το αίτιο δηλαδή που θα λέγαμε, που τραβάει αυτό το σώμα προς τα κάτω, αυτό επιμένει να αλλάζει, ανάλογα με τις συνθήκες μέτρησης και κίνησής του.
Ανακαλώντας τις πρώτες στιγμές της καθόδου μας με ένα ασανσέρ, στο χέρι που ενδεχομένως κρατάμε ένα βάρος, αισθανόμαστε άμεσα ένα βραχύ ξαλάφρωμα. Μολονότι όλα τα παραπάνω συνθέτουν αληθινές γνώμες, εν τούτοις η λογική μας λέει ότι κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία του γεγονότος ότι κάθε φορά η μέτρηση μας για το ίδιο σώμα θα δίνει διαφορετικό αποτέλεσμα βάρους, ως συνέπεια της θέσης ή της κίνησης του πειραματικού δείγματος.
Για όλα αυτά, χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα, ο Τίμαιος, δια γραφίδας Πλάτωνος μας αφηγείται τις γνώσεις που έφερνε ο Σόλων σχετικά με το θέμα αυτό, αλλά και σχετικά με το θέμα της επιταχυνόμενης κίνησης. Ας προσέξουμε τα επόμενα:
[ΤΙΜΑΙΟΣ 63 c, d, e]
«….. όταν βρισκόμαστε στην Γη και πάρουμε ύλες για να τις ζυγίσουμε, τις σέρνουμε (τις κινούμε) και τότε αυτές αντιδρούν και επιδιώκουν να παραμείνουν ως έχουν……». Νόμος της Αδράνειας και της Κίνησης, γνωστοί και ως νόμοι του Newton – Ποιοτική Περιγραφή.
«….. η μικρότερη μάζα όμως υποχωρεί ευκολότερα ……». Δηλαδή επιταχύνεται περισσότερο, «βιάζεται» όπως λέει ο Τίμαιος, υπό την επίδραση του ίδιου αιτίου κίνησης, ή γ1=F/m1 , γ2=F/m2 , όπου στην μικρότερη μάζα δηλαδή αντιστοιχεί μεγαλύτερη επιτάχυνση – Ποσοτική Περιγραφή.
Και παρακάτω...
«…… πρέπει λοιπόν να προσέξουμε ότι η μετακίνηση κάθε στοιχείου προς το συγγενικό του σώμα είναι αυτό που το κάνει να φαίνεται βαρύ και μας επιβάλλει να λέμε κάτω τον τόπο προς τον οποίο κινείται ….»
Δηλαδή εδώ, σε συνδυασμό με το αμέσως προηγούμενο, έχουμε την ξεκάθαρη αποτύπωση της αρχής της ισοδυναμίας περί βαρών και επιταχύνσεων, γνωστή και ως Αρχή Ισοδυναμίας του Einstein !!!! Τα συμπεράσματα ανήκουν στον καθένα μας.
Ο ΤΙΜΑΙΟΣ όμως, για όσους μελετήσουν τα σχετικά εδάφια, προχωρά και στην διάκριση μεταξύ ευθύγραμμης και κυκλικής κίνησης, τόσο σε ποσοτικό, όσο και σε ποιοτικό επίπεδο.
Επίσης:
[ΤΙΜΑΙΟΣ 67 c ]
«…. Η γρήγορη κίνηση προκαλεί τους οξείς (πρίμους) ήχους, ενώ η αργή του πιο βαθιούς (μπάσους) ήχους….» Δηλαδή μας μαθαίνει ότι η συχνότητα του ήχου είναι ανάλογη της ταχύτητας του αίτιου που τον προκαλεί !!
Επίσης:
[ΤΙΜΑΙΟΣ 89 c & d]
«… όποιος εργάζεται διανοητικά και με ένταση πρέπει επίσης να ασκεί ανάλογα και το σώμα του με την γυμναστική, ενώ εκείνος που ασκεί το σώμα του πρέπει να κάνει και τις ανάλογες ασκήσεις για την ψυχή με μουσική και φιλοσοφία ……» «… η γυμναστική και η άσκηση είναι το καλύτερο για να διατηρείται ένα σώμα υγιές…» «..… η κάθαρση με φάρμακα είναι το χειρότερο είδος για να φροντίσουμε ένα σώμα παρά μόνο σε υπέρτατη ανάγκη και καμία ασθένεια που δεν συνεπάγεται μεγάλους κινδύνους δεν πρέπει να την ερεθίζουμε με φάρμακα….»
Η πληρότητα και η ολοκληρωμένη αντίληψη περί ζωής, σε όλο της το μεγαλείο. Εμείς ευτυχώς έχουμε τις φαρμακευτικές εταιρίες να μας «φροντίζουν» κατάλληλα και τον καναπέ για να τις χρηματοδοτούμε.
Ένα αρκετά εκτεταμένο χωρίο από τον Τίμαιο, αναφέρεται στον τρόπο και τις αναλογίες δια των οποίων, τα στοιχεία της δημιουργίας, δηλαδή το Πυρ, το Ύδωρ, ο Αήρ και η Γη, συνενώθηκαν για να συντεθεί το ορατό σύμπαν αλλά και η ζωή. Προσέξτε ότι εδώ μιλάμε για 420 χρόνια πριν την έναρξη της Ιουδαιοχριστιανικής χρονολόγησης και έχουμε σε πλήρη ανάπτυξη από τις παραγράφους 32a, 35b & 35c, ολόκληρη την καταγραφή της επονομαζόμενης Χρυσής Αναλογίας που εκφράζεται με το αριθμό «φ». Πέραν δε τούτου γίνεται και συγκεκαλυμμένη επισήμανση της Τετρακτύος του Πυθαγόρα. Συγκεκριμένα, στην παράγραφο 35b, αριθμούνται 7 διαδοχικοί μερισμοί της ουσίας της δημιουργίας. Στην θέση των τεσσάρων πρώτων μερισμών, οι αναλογίες της ουσίας ακολουθούν την τάξη αρίθμησης τους και είναι οι: Α – 2Α – 1,5χ2Α – 2χ2Α που σημαίνει 1, 2, 3 ,4 δηλαδή η ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ του Πυθαγόρα που συνθέτει ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ τρίγωνο.
Στις επόμενες τρεις θέσεις μερισμού, την 5η την 6η και την 7η, οι ουσίες έχουν ποσότητες αντίστοιχα: 3 φορές την ποσότητα της 3ης θέσης, δηλαδή 9, 8 φορές την ποσότητα της 1ης θέσης δηλαδή 8 και 27 φορές την ποσότητα της 1ης θέσης που είναι 27 ενώ οι αριθμοί που προκύπτουν δεν ακολουθούν την τάξη τους.
Στην συνέχεια μας καθοδηγεί να φτιάξουμε τις αναλογίες ποσοτήτων των εχόντων λόγο 2 και των εχόντων λόγο 3. Αυτό μας οδηγεί στην κατασκευή των προφανών αναλογιών 2/1=4/2=8/4 και 3/1=9/3=27/9.
Σε όλες τις παραπάνω σχέσεις, αλλά και ειδικά στην παράγραφο 31c και 32a, αποκαλύπτεται η Χρυσή Αναλογία, η οποία ουσιαστικά αφορά σε μια γεωμετρική ΑΠΟΦΑΣΗ της ΦΥΣΗΣ να την ενθέτει σε όλες τις κατασκευές της. Εδώ, δεν θα εξετάσουμε το ζήτημα της αντικειμενικότητας της αντίληψης μας στο όριο του κατωφλιού της πραγματικότητας, που μέσω της θεσπισμένης μαθηματικής μας αξιωματικής βάσης ποσοτικοποιεί την παρατήρηση των γεωμετρικών δομών και άρα και την αναλογία αυτή. Αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά την κοσμοθεωρητική μας προσέγγιση περί του εάν ο κόσμος είναι αυτός που βλέπουμε ή είναι απλά η εικόνα που εμείς μπορούμε να δούμε λόγω της κατασκευαστικής μας δομής. Υπάρχει απάντηση και σαφής και πλήρης στο ερώτημα αυτό, αλλά δεν είναι της παρούσης. Και ο Τίμαιος επίσης μας απαντά σε αυτό. Εμείς εδώ στεκόμαστε στο γεγονός ότι ο Πλάτων μας μεταφέρει δια μέσου των αιώνων μια γνώση περί «φ», επί της οποίας, μεταξύ πολλών άλλων, στηριχθέντες οι πεφωτισμένοι της Αναγέννησης δημιούργησαν πάλι τεχνικό και πνευματικό πολιτισμό.
Ο αριθμός αυτός φ, εμφανίζεται με μια πεισματική επανάληψη σε όλα τα επίπεδα της παρατήρησης της φύσης και η τιμή του είναι 1,618....... Είναι χαρακτηριστικό, ότι η ακολουθία των αριθμών του Πυθαγόρα, δηλαδή η 1,1,2,3,5,8,13,21,,,,,, όπου ο κάθε αριθμός της σειράς παράγεται από το άθροισμα των δυο προηγούμενων του, υπακούει στον αριθμό Φ. Εάν διαιρέσουμε έναν οποιονδήποτε όρο της ακολουθίας με τον προηγούμενο του, ο λόγος είναι Φ. Επίσης, σήμερα είναι γνωστό ότι οι αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο, ακολουθούν την αναλογία Φ, που σημαίνει ότι εάν διαιρέσουμε την απόσταση οποιουδήποτε πλανήτη από τον Ήλιο, με την απόσταση του προηγούμενου πλανήτη του από τον Ήλιο, ο λόγος είναι πάλι Φ, όπως εξ’ άλλου και ο Τίμαιος συγκεκαλυμμένα πάλι μας αναφέρει στην 38b,c,d όπου συνδέει άμεσα τις αναλογίες με τους πλανήτες και τις τροχιές τους.
Αυτή ακριβώς είναι και η ανακάλυψη από τον κ. Ιπποκράτη Δακογλου, του Δέκατου Πλανήτη που αναλυτικά περιγράφει στους τέσσερις τόμους του «Ο Μυστικός Κώδικας του Πυθαγόρα» και που επιβεβαιώθηκε αργότερα και ανακοινώθηκε επίσημα από την ΝASA. Η αναλογία «Φ» επίσης υπάρχει στην κατασκευή όλων των αρμονικών επιπέδων και στέρεων αντικειμένων, όπως το Πεντάγωνο και το Δωδεκάεδρο.
Στον Τίμαιο επίσης, γίνεται και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία η ανάδειξη της επιστημονικής μεθόδου ως του μοναδικού εργαλείου γνώσης, όπου δια μέσου της λογικής, των στοιχείων και της μελέτης τους οδηγούμεθα σε αποδείξεις, σε αντιδιαστολή με τις απόψεις εκείνων που δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά και μεταθέτουν σε υπερφυσικές αιτίες και σε θεούς, την εξήγηση των φαινομένων.
Μας λέει συγκεκριμένα στην 40c,d:
«....θα ήταν όμως ματαιοπονία, αφού δεν διαθέτουμε πρότυπα για να μελετήσουμε τις κινήσεις των άστρων, να μιλήσουμε για τις συνόδους των και για τις προσεγγίσεις και απομακρύνσεις τους .......... οι οποίες στέλνουν ανησυχητικά σημάδια στους ανθρώπους που δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά για τα πράγματα που θα συμβούν στο μέλλον.»
Και λίγο πιο κάτω αναφέρει ότι:
«αναγκαστικά δεν μπορούν να μην πιστεύσουν, (οι άνθρωποι) στα όσα αναφέρεται ότι οι θεοί κατασκεύασαν, (αυτά που δηλαδή οι Αιγύπτιοι ιερείς μετέφεραν στον Σόλωνα) ΠΑΡ’ ΟΛΟ ΠΟΥ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΕΠΑΡΚΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ. (40d,e).
Το χωρίο αυτό είναι και η οριστική απάντηση του ίδιου του Πλάτωνα σε όσους θεόπληκτους δια μέσου των αιώνων ήθελαν να τον παρουσιάσουν ως ενάντιο στην φιλοσοφία του επιστημονικού ρεαλισμού που εισήγαγαν οι Προ-Σωκρατικοί Φυσικοί Φιλόσοφοι αλλά και ο Αριστοτέλης, καθώς και οι μετά Τούτου επίσης επιστήμονες φιλόσοφοι.
Ο Πλάτων είναι απόλυτα ξεκάθαρος στο έργο αυτό. Είναι ένα από τα τελευταία έργα της ζωής του, της πιο ώριμης και κατασταλαγμένης, όπου αναγορεύει την Λογική και την Απόδειξη ως τα κυρίαρχα εργαλεία δια των οποίων ο άνθρωπος έχει εφοδιαστεί από την δημιουργία και που θα πρέπει να τα χρησιμοποιεί για να βρει την θέση του μέσα στο σύμπαν. Διότι όπως λέει με καταπληκτική σαφήνεια ο Τίμαιος στην 59d, :
«όταν ο άνθρωπος για αναψυχή παραμερίζει τις σκέψεις που αφορούν στα αιώνια όντα (δηλαδή όταν παύει να είναι ένας θανατολόγος-θρησκόπληκτος θεοαναλυτής), και αρχίζει να ασχολείται με τις πιθανές αιτίες της δημιουργίας του σύμπαντος, κάτι δηλαδή που του προσφέρει ευχαρίστηση και άβλαβη ικανοποίηση, τότε δίνει στην ζωή του φρόνιμη και όμορφη απασχόληση.»
Εδώ πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο γεγονός ότι ο Πλάτων θέτει το ζήτημα της γνώσης και της ερμηνείας των αιτιών και της δημιουργίας, όχι σε υπερβατικό επίπεδο, όπως έχουν κάνει όλες οι ελεεινές ,κυρίως μονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά μέσα σε απολύτως ανθρώπινα πλαίσια.
Ολόκληρο το εποικοδόμημα της σύγχρονης Μαθηματικής Λογικής, αλλά και οι βάσεις της, από τότε που τα Μαθηματικά άρχισαν να ξαναπαίρνουν την θέση τους μέσα στην ανθρώπινη πνευματική ενασχόληση και να παραμερίζουν σταδιακά, ως όργανον της Λογικής πλέον, τις βρωμερές θεοσοφίες του Μεσαίωνα, απαντώνται στα εδάφια 48-52.
Είναι τεράστια η εσωτερική δόνηση που θα αισθανθεί ο μελετητής καθώς θα διαπιστώνει ότι όλες οι βάσεις και οι αρχές της γνώσης ήταν μπροστά μας, διασωσμένες από πάντα.
Γνώσεις που εμείς ουδέποτε διδασκόμαστε από τα γιαχβικά εκπαιδευτικά μας συστήματα.
Θα αναφερθούμε μόνο στο εδάφιο 51d, για να καταλάβει ο αναγνώστης την τεράστια μεγατονική πνευματική ισχύ που μεταφέρει ο Πλατωνικός Λόγος δια μέσου του Τίμαιου,
«....ΕΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΤΟΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΘΑΥΤΑ ΤΑ ΕΙΔΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΟΗΣΗ. ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΟΜΩΣ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΥ, ΟΠΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ, ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ (που εκδηλώνει την νόηση) ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...» Η συνεχεία του χωρίου αυτού αποτελεί ουσιαστικά την επιτομή της επιστήμης της Μαθηματικής Λογικής και της Γεωμετρικής αρμονίας του ορατού κόσμου.
Σε ολόκληρο το σώμα του κειμένου, ο Πλάτων χρησιμοποιεί τα στοιχεία ΠΥΡ, ΥΔΩΡ, ΑΗΡ, και ΓΗ με εναλλασσόμενες διατάξεις αντιστοίχισής τους επί των ορατών ουσιών αλλά και επί εννοιών. Στις παραγράφους 56d και 56e, ουσιαστικά παραδίδει μαθήματα Χημείας αναφορικά με την σύνθεση και την στοιχειομετρία του νερού όπου και αποκαλύπτει τον χημικό του τύπο Η2Ο.
Συνεχίζει δε στην παράγραφο 57, όπου μας υποδεικνύει την δράση του Οξυγόνου ως ουσίας που καίει και διασπά, αλλά και ως ουσίας που συνεννούται με τα άλλα στοιχεία που προαναφέρει, σε αδιάσπαστα είδη (χημικές ενώσεις), οι οποίες είναι αδιάσπαστες από την παρουσία της φωτιάς μόνης της, δηλαδή του ίδιου του Οξυγόνου μόνου του.
Εκεί όμως που ο Πλάτων δίνει την χαριστική βολή, σε όσους έχουν δια μέσου των αιώνων επιχειρήσει να αποδώσουν στην Ελληνική Επιστημονική Σκέψη γεω-κεντρισμό είναι στο εδάφιο 62d και 63a. Αναφέρει συγκεκριμένα ο Τίμαιος πως:
«....... αφού λοιπόν το σύμπαν είναι παντού ομοιόμορφο, πώς θα έλεγε κάποιος ότι έχει σωστή αντίληψη, αν του αποδώσει ιδιότητες αντίθετες με την φύση του ; Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι στο κέντρο του υπάρχει κάποιο σώμα στέρεο και ισορροπημένο, δεν θα μπορούσε ποτέ να μεταφερθεί σε κάποιο άκρο, αφού όλα αυτά είναι απολύτως όμοια μεταξύ τους....»
Μεγάλο τμήμα των επόμενων παραγράφων αφιερώνεται στην όραση και εν γένει στις αισθήσεις σε συνδυασμό με τις αληθινές γνώμες που ΔΕΝ μπορούμε να έχουμε στηριζόμενοι μόνο σε αυτές καθ’αυτές τις αισθήσεις. Κάπου εκεί αποκαλύπτει και την σχέση συχνότητας και μήκους κύματος, όταν αναφέρει στην παράγραφο 67b-c ότι:
«.... η γρήγορη κίνηση προκαλεί τους οξείς ήχους ενώ η αργή τους πιο βαθιούς ...»!!!
Πρέπει να προσέξουμε ειδικά και την παράγραφο 70c και d, όπου ο Τίμαιος μας αποκαλύπτει την γνώση περί του ότι στους πνεύμονες γίνεται η είσοδος του Πυρός (Οξυγόνου).
Στην παράγραφο δε 72 ξεμπερδεύει μια και καλή με τους αποκαλούμενους μάγους και μάντεις.
Ο μέγας συγκλονισμός έρχεται στην 86b έως και την 89d, όπου μέσα σε μια σελίδα διατυπώνεται ολόκληρη η ουσία των ασθενειών εν-γένει. Μόλις τώρα, στις αρχές του 21ου αιώνα η Παγκόσμια Ιατρική και Ψυχοθεραπευτική επιστήμη έρχεται να μας ομολογήσει και να αρχίζει να εφαρμόζει ακριβώς, αυτά που θα έπρεπε ποτέ να μην είχαν λείψει από το γένος των ανθρώπων, δηλαδή:
ο ΙΣΟΡΟΠΗΜΕΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ, και η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ.
Είδη, που και τα δυο εξέλειπαν τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα πολύ καθυστερημένο, μερικώς καλό τεχνικά, πλην όμως θανατολαγνικό και μίζερο Πολιτισμό.
Το πως ξεφεύγουμε απαντάται στις 90b,c και d.
Και το μέγα συμπέρασμα από όλα αυτά είναι:
«... να χρησιμοποιούμε την νόηση μας για τον σκοπό που μας δόθηκε.......»
Όποια παράγραφο ή ομάδα παραγράφων του ΤΙΜΑΙΟΥ και να μελετήσουμε, θα ανακαλύψουμε συγκλονιστικές πληροφορίες που θα τις εντοπίσουμε εύκολα ως κινητήριες ιδέες μέσα στα μεγάλα κινήματα από την Αναγέννηση και μετά. Πολιτική, Ηθική, Επιστήμη, Φιλοσοφία, Ιατρική, Μαθηματικά, Φυσική, Γενετική, Ψυχολογία, Πληροφορική και ένα πλήθος άλλων ανθρώπινων κατακτήσεων του σύγχρονου πολιτισμού μας, έχουν ΠΡΩΤΟΓΡΑΦΤΕΙ στον ΤΙΜΑΙΟ. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει κάτι για τον οποιοδήποτε από εμάς και του τι είδους επανάσταση μπορεί να τον ωθήσει να κάνει μέσα του, αλλά σίγουρα φαντάζομαι ότι θα σταθεί σε πρώτη φάση ικανό να τον κάνει να αρχίσει να μελετά και να αποκωδικοποιεί τα μηνύματα που οι φωτισμένοι αυτοί άνθρωποι μας παρέδωσαν, προς όφελος μας και μόνο.
Για τα αποσπάσματα από τον ΤΙΜΑΙΟ, χρησιμοποιήθηκε το βιβλίο ΤΙΜΑΙΟΣ – ΚΡΙΤΙΑΣ των Εκδόσεων ΚΑΚΤΟΣ.
(κείμενο: Γιάννης Πηλιούνης)