Ο όρος σύνδρομο της Στοκχόλμης (Stockholm Syndrome) καθιερώθηκε από το Σουηδό ψυχίατρο και εγκληματολόγο Nils Bejerot και περιγράφει μια παράδοξη κατάσταση όπου οι όμηροι, οι αιχμάλωτοι, οι δέσμιοι, ταυτίζονται και τρέφουν συμπάθεια, προς αυτούς που τους αιχμαλώτισαν και από τους οποίους εξαρτώνται απόλυτα για την επιβίωση τους.
Το 1973 τέσσερεις Σουηδοί που κρατήθηκαν όμηροι στο θησαυροφυλάκιο τράπεζας (της Sveriges Kreditbank) κατά τη διάρκεια ληστείας, συνδέθηκαν συναισθηματικά με τους ενόπλους που τους κρατούσαν. Σύμφωνα με ψυχολόγους ο παράξενος αυτός δεσμός με τους κακοποιούς ήταν ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας που ανέπτυξαν τα θύματα για να αντέξουν τη βία.
Ταυτίσθηκαν κατά κάποιο τρόπο με τους θύτες, ενώ ταυτόχρονα ένοιωθαν φόβο γι' αυτούς. Η ταύτιση αυτή βασίζεται στην ιδέα ότι ο εγκληματίας δεν θα βλάψει τον αιχμάλωτο, αν αυτός είναι συνεργάσιμος. Ο αιχμάλωτος προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του εγκληματία, αντιλαμβάνεται δε τις προσπάθειες όσων προσπαθούν να τον σώσουν-ελευθερώσουν ως απειλή.
Το να υποκύπτεις στον καθημερινό βιασμό της αξιοπρέπειάς σου μέσω της λεηλασίας του εισοδήματός σου και των εργασιακών σου δικαιωμάτων. Το να ανέχεσαι τον καταλογισμό συλλογικών ευθυνών σε οικονομικά εγκλήματα κατασπατάλησης και διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Το να καλείσαι να καλύψεις ταμειακά ελλείμματα του δημοσίου από τον οικογενειακό σου προϋπολογισμό και συνάμα να αποδέχεσαι ότι όλα αυτά που σου επιβάλουν οι «ΑΠΑΓΩΓΕΙΣ» της ψήφου σου είναι για το καλό σου. Τότε έχουμε να κάνουμε με το «Σύνδρομο της Αθήνας».
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=155553
