Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Πασκάλ Μπρίκνερ "Ο πειρασμός της αθωότητας" Εκδόσεις Αστάρτη και αναδημοσιεύτηκε στο περιοδικό tempo newsweek, στο τεύχος 21, σελ.3 στις 27/9/1997.
Ίσως αν είχε δοθεί η ανάλογη προσοχή σε αυτά που περιέγραφε η κοινωνία μας σήμερα να μην αντιμετώπιζε αυτή την κρίση που βασίζεται σε στρατευμένους ηλίθιους. Εκείνη την εποχή η Αθήνα ήταν μια πόλη ασφαλής ακόμα, οι Έλληνες ζούσαν σε μια, υποτίθεται, από της πιο αναπτυγμένες χώρες στον κόσμο και ο Ελληνικός λαός έκανε θυσίες για να μπούμε στην ΟΝΕ που ήταν ο εθνικός μας στόχος.
Η εποχή μας έχει πάψει να σέβεται τη μελέτη και τη μόρφωση. Τα είδωλά της βρίσκονται αλλού: στην "γκλαμουριά", την κομπίνα, το σουσουδισμό. Το πιο δημοφιλές από τα media μας, η τηλεόραση, καταφέρνει μερικές φορές να διευρύνει ως το μη περαιτέρω τα όρια της μηδαμινότητας, σε σημείο που εξαναγκαζόμαστε να σωπάσουμε, γοητευμένοι ή εξουθενωμένοι. Μια και αυτοί που αποστρέφονται τη μωρολογία, τους αυτοματισμούς, την αυτάρεσκη κουφότητα θεωρούνται βλάκες, έχει σχεδόν χαθεί η ντροπή που μέχρι πρόσφατα περιέβαλλε τους κουμπούρες και τους απαίδευτους. Αντίθετα μάλιστα, τους βλέπουμε να κυριαρχούν στα media σαν ράθυμοι βασιλιάδες που όχι μόνο δεν κοκκινίζουν καθόλου για την αμάθειά τους, αλλά αντίθετα τη θεωρούν τιμή τους και καμάρι τους. Και το χειρότερο: είναι οι εκπρόσωποι μιας στρατευμένης, χολερικής βλακείας που μισεί θανάσιμα καθετί πνευματικό.
Στη λέξη κουλτούρα βγάζουν περίστροφο-επικαλούμενοι τα ρεκόρ τους στην τηλεθέαση ή την ακροαματικότητα- και μαζί με το κοινό τους γιουχάρουν όλους τους σνομπ, τους σχολαστικούς, τους ξενέρωτους που δεν εκστασιάζονται μπροστά στο μεγάλο μιντιοδιαφημιστικό τσίρκουλο. Μη αρκούμενοι να χλευάζουν το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, θέλουν σώνει και καλά να τα υποκαταστήσουν, να αποδείξουν με το προσωπικό τους παράδειγμα πως η επιτυχία και το χρήμα δεν περνούν πια μέσα από αυτούς τους ναούς της γνώσης. Ο πεισματικός κρετινισμός τους δεν ανέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση της δεσποτείας τους, τα πάντα οφείλουν να υποχωρούν μπροστά στην υπερφίαλη σαχλότητά τους, που χρησιμοποιεί όλα τα όπλα του "ωχαδερφισμού", της χυδαιότητας, της χαμέρπειας. Και η μωρία τους είναι ακαταμάχητη, επειδή αποκλείει κάθε ιδέα απόστασης και ειρωνείας.
Η θριαμβευτική επιστροφή του αγράμματου στα καθοδικά δίκτυα επιτελείται από το διπλό σήμα της υπερηφάνειας και του αγώνα: δεν είναι πια ο αδαής που έχει επίγνωση της κατωτερότητάς του, αλλά ο μεγαλόστομος που με τα γαβγίσματά του κόβει την οποιαδήποτε αντιλογία. Αν ο επιθετικός ηλίθιος κατορθώσει κάποτε να γίνει ο απόλυτος άρχοντας της κοινωνίας μας, τότε ο καλλιεργημένος άνθρωπος θα καταντήσει να θεωρείται ευήθης, σαν ένα αξιοπερίεργο δείγμα αυτής της εξαφανιζόμενης φυλής που εξακολουθεί ακόμα να ευλαβείται το βιβλίο, το ήθος και τη σκέψη.
