Η αρρυθμία της ελληνικής Πολιτείας

Το βιβλίο και η μικρού μήκους ταινία The Shock Doctrine της Naomi Klein, αναφέρονται στο πως οι πολιτικές της ελεύθερης αγοράς, έχουν ανέλθει σε εξέχουσα θέση σε χώρες όπως τη Χιλή (υπό την ηγεσία του Pinochet), τη Ρωσία (υπό το Γιέλτσιν), τις Ηνωμένες Πολιτείες (π.χ. στην Νέα Ορλεάνη μετά από τον τυφώνα Katrina), την ιδιωτικοποίηση της οικονομίας του Ιράκ (υπό την Προσωρινή κυβέρνηση συνασπισμού), στην Βρετανία (επί Θάτσερ) και αλλού, όχι επειδή οι ηγέτες εκεί ήταν αρκετά δημοφιλείς, αλλά επειδή ώθησαν κατευθείαν όλες τις επίπονες πολιτικές και μεταρρυθμίσεις στις οποίες αντιδρούσε η κοινωνία, ενώ οι πολίτες των χωρών αυτών ήταν κλονισμένοι και αποπροσανατολισμένοι από τις καταστροφές ή τις αναταραχές που λάμβαναν χώρα ώστε να είναι ανίκανοι να αντιδράσουν. Το σχέδιο είναι βρώμικο και απλό: Κάθε φορά που υπάρχει μια κρίση, να προωθούνται όλες οι επίπονες και απάνθρωπες μεταρρυθμίσεις. Παρόμοιες κρίσεις συμβαίνουν και τώρα όπως ή οικονομική κρίση. Έτσι βλέπουμε πάντα πως οι μόνοι αρμόδιοι για να λύσουν αυτά τα προβλήματα είναι οι εκλεγμένοι ηγέτες όλων των χωρών και κυρίως των πλουσιότερων. Έτσι βλέπουμε ο κόσμος να έχει αγωνιά για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση που δημιουργήθηκε σκόπιμα από την οικονομική ελίτ, και που προβάλλεται με εκφοβιστικό τρόπο από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης), τα οποία αντί να πληροφορήσουν τον κόσμο για τα πραγματικά αίτια που δημιούργησαν αυτή την κρίση, προτιμούν σκοπίμως να τον εκφοβίζουν και να τον τρομοκρατούν με τις συνέπειες που έχει δημιουργήσει αυτή, ώστε να μην μπορεί κανείς να αντιληφθεί τα βρώμικα σχέδια, που εφαρμόζονται με έντεχνο τρόπο από την πολιτική και επιχειρηματική ελίτ παγκοσμίως, με μοναδικό πάντα γνώμονα το κέρδος. Είναι Φανερό ότι αυτή η κρίση δημιουργήθηκε εσκεμμένα ώστε να γίνουν κάποιες αλλαγές στο οικονομικό σύστημα παγκοσμίως. Γι' αυτό μην απορήσετε άμα δείτε τις οικονομίες της Βόρειας Αμερικής να συνενώνονται μεταξύ τους ή στην Ελλάδα να δούμε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα των πάντων σε ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες, ώστε να μπορέσει ξεπεραστεί το δημόσιο χρέος - το οποίο πάντα θα υπάρχει, αφού είναι το μόνο μέσο που υποκινεί χώρες και κοινωνίες (ξεπούλημα στους Κινέζους λιμάνια και στους Γερμανούς τις τηλεπικοινωνίες κ.τ.λ.) καθώς επίσης και την λήψη περισσότερων φορολογικών μέτρων σε βάρος των φτωχών ώστε να ξεπεραστεί η κρίση αυτή. Και επειδή τα ΜΜΕ είναι το μεγαλύτερο μέσο αποπλάνησης σήμερα: Αλήθεια πόσο Σοκαρισμένοι αισθάνεστε μετά από κάθε φορά που βλέπετε τα δελτία ειδήσεων;Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΛΟΝΙΣΜΟ!ΟΠΛΙΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!!!
http://antihistory-gr.blogspot.com/

Σχόλια:

1) Είναι γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις από πολλών ετών, αντί για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, προτιμούσαν να χορηγούν βελτιώσεις των μισθών υπό μορφή επιδομάτων. Τα επιδόματα ως γνωστόν δεν εκλαμβάνονται ως μέρος του εν ενεργεία μισθού κατά τον υπολογισμό του ύψους της σύνταξης, με συνακόλουθο το χαμηλότερο ύψος της χορηγούμενης σύνταξης. Ήταν ένα σόφισμα (τρικ) των κυβερνήσεων (ανεξαρτήτως χρώματος) για την εξοικονόμηση χρημάτων από τις συντάξεις, ο υπολογισμός των οποίων βασιζόταν στις εισφορές των εργαζομένων που ως γνωστόν, κατετίθεντο άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδος. Η περικοπή λοιπόν των επιδομάτων σήμερα, συνιστά μείωση των αποδοχών των εργαζομένων και σαν τέτοια μπορεί να προσβληθεί νομικά από τους ενδιαφερόμενους. Είναι ένα γεγονός που ανησυχεί ήδη τους εμπνευστές του σχετικού νομοσχεδίου που ετοιμάζεται να γίνει νόμος του κράτους.

Από την φιλοσοφία των κυβερνώντων απουσιάζει παντελώς η αναπτυξιακή προοπτική της οικονομίας. Η εξοικονόμηση πόρων για την μερική, ούτως ή άλλως, μείωση του εξωτερικού μας χρέους, δεν λύνει το πρόβλημα και αντίθετα δημιουργεί άλλα. Τι αποτέλεσμα μπορεί άραγε να έχει αυτή η θυσία στην οποία θα υποβληθούν οι αεί πάσχοντες μισθωτοί; Μείωση της κατανάλωσης, αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών, πάγωμα της αγοράς γενικότερα και τελικά βαθύτερη ύφεση. Και το κεφαλαιοποιουμένων τόκων χρέος μας να συνεχίζει να υφίσταται (αλήθεια, από το νομοθέτημα για τη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, γιατί εξαιρούνται ανερυθρίαστα, αυτοί που πρώτοι θα έπρεπε να δώσουν το παράδειγμα: οι 300 βουλευτές;)

2) Το θέμα της αθρόας παροχής ιθαγένειας σε λαθρομετανάστες προσκρούει στο Σύνταγμα της Ελλάδος όπως γνωμοδοτεί στο παρελθόν και ο γνωστός συνταγματολόγος κ. Δ. Τσάτσος. Σχετικό το δημοσίευμα στη συνέχεια:
«Τον καθηγητή Δ. Τσάτσο τον γνωρίζουμε όλοι. Έγκριτος συνταγματολόγος και, προσφάτως, σύμβουλος του κ. Ραγκούση στα κρίσιμα θέματα του Υπουργείου του. Ο Δ. Τσάτσος ασχολήθηκε και με το ζήτημα της ψήφου των μεταναστών στις δημοτικές εκλογές σε ανύποπτο χρόνο. Έτσι, στο Συνταγματικό του Δίκαιο (τόμος Γ΄, Θεμελιώδη Δικαιώματα, 1988, σελ. 164 -165) παίρνει σαφώς θέση υπέρ της αντισυνταγματικότητας του δικαιώματος ψήφου των μεταναστών, λέγοντας χαρακτηριστικά ....
... «Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε πως το Σύνταγμα και αυτό το δικαίωμα το επεφύλαξε μόνο στους Έλληνες πολίτες… Η αναγνώριση τέτοιων δικαιωμάτων στους αλλοδαπούς προϋποθέτει συνταγματική μεταβολή. Τελικά η συνταγματική μεταβολή που θα ήταν αναγκαία για την αναγνώριση ενός τέτοιου δικαιώματος για τους αλλοδαπούς δεν συντελέσθηκε».
Στο σημείο αυτό αξίζει να αντιδιασταλεί η μετανάστευση των δεκαετιών 50, 60, 70 και 80 των Ελλήνων προς χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αυστραλίας με τη σημερινή αντίστροφη κατάσταση εισροής λαθρομεταναστών. Για να γίνουν δεκτοί οι έλληνες μετανάστες, έπρεπε κατ’ ελάχιστον να τύχουν σχετικής πρόσκλησης από κάποιον επιχειρηματία της χώρας προορισμού τους, να πληρούν όλους τους αυστηρούς κανόνες υγιεινής και να έχουν συστατικές επιστολές προσωπικοτήτων που έχαιραν υπόληψης και κύρους στις κοινωνίες τους. Καμία σχέση με την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα όπου ανεξέλεγκτα όποιος θέλει περνά τα θαλάσσια σύνορα, βασιζόμενος έναντι σημαντικής χρηματικής αντιπαροχής, στους αντίστοιχους έμπορους των οποίων η επιχειρηματική «τάξη» διευρύνεται συνεχώς, και γίνεται δεκτός ως μετανάστης (!)
3) Η αντίδραση του κόσμου στην ασύγνωστη λειτουργία ή καλύτερα αρρυθμία της Πολιτείας, είναι αυθόρμητη, πηγαία, αγκαλιάζει συνεχώς όλο και μεγαλύτερες ομάδες της κοινωνίας μας. Μήπως συνδέεται ακριβώς με αυτήν την ακηδεμόνευτη διογκούμενη αντίδραση του κόσμου η καθυστερημένη αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης «στο κοινό περί δικαίου αίσθημα»; Μήπως ο φόβος ότι το ρεύμα αυτό θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις είναι το ζητούμενο πίσω από την όψιμη προσπάθεια να ελεγχθεί η αυθόρμητη αυτή δυναμική με τον εναγκαλισμό της από ελεγχόμενο κοινοβουλευτικό φορέα;