Η αρχική αίσθηση της ελευθερίας που ένοιωθα στην ουσία δεν
ήταν ελευθερία αλλά φυσικότητα. Με τον καιρό και όσο μεγάλωνα μου βάζανε
κανόνες, πώς να μιλάω, πώς να ντύνομαι, πώς να τρώω, πώς να σέβομαι τους
μεγαλύτερους ή τους θεσμικούς, τι να διαβάζω, τι εθνικότητας είμαι, πώς να
ευχαριστώ τους άλλους, πώς να ξεχωρίζω κ.ο.κ.. Αυτοί οι κανόνες, χωρίς να το
καταλάβω, έγιναν Εγώ! Διαμόρφωσαν αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε
¨χαρακτήρας¨. Έγιναν όλοι αυτοί οι κανόνες το μέσα μου και το έξω μου. Δηλαδή
σύμφωνα με την εσωτερική μου διαμόρφωση έβλεπα και το περιβάλλον μου. Ήμουν
λυπημένος, έβλεπα γύρω μου θλίψη, ήμουν χαρούμενος και έβλεπα ευτυχία, ήμουν
θυμωμένος και έβλεπα μίσος. Άρχισα δηλαδή να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια. Αλλά
όπως είπαμε τα ¨ιδίων¨ μου δεν ήταν δικά μου, δεν ήταν το φυσικό μου, ήταν
διαμορφωμένα από τους κανόνες.
Η τωρινή μου κατάσταση, το Εγώ μου απέχει χρόνια από την
ελεύθερη μου νιότη. Τώρα είμαι ο χαρακτήρας μου. Ένα πέτασμα δημιουργήθηκε που
ξεχωρίζει το μέσα από το έξω και με προφυλάσσει. Τα ηνία της περιφρούρησης του
επίκτητου χαρακτήρα που πήρε το μυαλό μου. Η σκέψη μου πλέον ανεξέλεγκτη από
μένα δουλεύει ακατάπαυστα δημιουργώντας τις κατάλληλες και ιδεατές συνθήκες για
να υπάρχει το μόρφωμα μου, ο χαρακτήρας μου.
Κάπου βαθιά μέσα μου αισθάνομαι αυτή την φαυλότητα, ότι αυτό
που δείχνω και πασχίζω για να το δείξω έτσι, στην ουσία δεν είμαι εγώ. Τι είναι
αυτό που με αποτρέπει από την αποδοχή της κατάστασης μου; Είναι αυτοί οι
δαίμονες που με κρατάνε ξύπνιο τα βράδια και κοιμισμένο την ημέρα. Είναι αυτοί
οι δαίμονες που προσπαθούν να συντηρήσουν το ψέμα. Ένα ψέμα το οποίο δεν πρέπει
να το αντιληφθούν οι άλλοι, αλλά ούτε και γω! Δεν φοβάμαι τους γύρω μου μόνο,
αλλά ενδόμυχα φοβάμαι και ντρέπομαι για την κατάσταση μου. Θέλω να αλλάξω, θέλω
να ξεφύγω από την ματαιότητα τούτη, αλλά και δεν ¨θέλω¨. Αυτή την άρνηση και
αυτόν τον δισταγμό τον θρέφει η σκέψη. «Μα πώς να αλλάξω τόσα χρόνια πορεύτηκα
έτσι! Και αν η άλλη κατάσταση δεν είναι καλή;». Έτσι η σκέψη έχει βρει ένα
τέχνασμα να με κρατά σε λήθαργο, την ευχαρίστηση. Αισθάνομαι όμορφα όταν με
επιβραβεύουν για αυτό που δείχνω ότι είμαι. Αυτή η αγαλλίαση είναι βάλσαμο αλλά
και μπούσουλας που λέει ότι σωστά πράττω, σωστά έχω διαμορφωθεί.
Η ευχαρίστηση αυτή που εισπράττω μου προσφέρει μια γαλήνη
ψευδεπίγραφη αλλά και μία ασφάλεια. Στην αναζήτηση της ασφάλειας κλείνομαι όλο
και πιο πολύ στο καβούκι μου αλλά λαθεμένα πιστεύω πως ανοίγομαι. Ανοίγομαι σε
νέους κοινωνικούς κύκλους όπου μέσα από αυτούς ψάχνω την επιβεβαίωση του
πλαστού χαρακτήρα μου. Η ευχαρίστηση που αισθάνομαι ποτέ δεν είναι χείμαρρος,
είναι τζούρες μικρές και όλο και επιζητώ την επανάληψη τους και όσο
επαναλαμβάνεται τόσο φθίνει σε ένταση. Τότε είναι που βρίσκει την κερκόπορτα
ανοιχτή ο φόβος και εισχωρεί. Φοβάμαι πως δεν θα επαναληφθεί η αίσθηση της
ευχαρίστησης που λαμβάνω ως επισφράγισμα του διαμορφωμένου μου χαρακτήρα και
συνεπώς θα μου αποκαλυφθεί το ψέμα μου μέσα στο οποίο με βάλανε να ζω.
Μπερδεμένα πράματα! Εκεί όμως πατάει η σκέψη. Δώσε στη σκέψη μπέρδεμα και αυτή
θα παίζει στην έδρα της! Δώσε στην σκέψη τους γρήγορους ρυθμούς της
καθημερινότητας θα παίζει και με τον δωδέκατο παίχτη!
Όλη αυτή η ατέρμονη κατάσταση με ρουφάει, με στραγγίζει από
κάθε απόθεμα ενέργειας που έχω. Πρέπει να μοχθήσω να απαλλαγώ από αυτήν. Το
πρώτο μου βήμα θα πρέπει να είναι αυτό της αποδοχής. Να αποδεχτώ και να
παραδεχτώ την ύπαρξη της κατάστασης αυτής. Πρέπει να δώσω χρόνο για να το
αποδεχτώ. Όχι από αύριο αλλά τώρα, πρέπει να δώσω χρόνο σιωπής και ηρεμίας ώστε
να ανακτήσω δυνάμεις για τον ανήφορο της αλλαγής. Μένοντας σιωπηλός θα ακούσω
το βαθύτερο μου κέντρο, θα έρθω σε επαφή με αυτό που πριν έλεγα φυσικότητα.
Μέσα από την σιωπή θα αρχίσω να αισθάνομαι τον παλμό των γύρω μου και θα αντιλαμβάνομαι
περισσότερα από ότι με τον λόγο και αυτό γιατί θα δω ότι οι άλλοι είναι σαν
εμένα, ίδιοι. Πριν δεν μπορούσα να αντιληφθώ εμένα, πώς θα μπορούσα τους
άλλους;
Μετά την αποδοχή πρέπει να μάθω να αγαπώ πραγματικά τον
εαυτό μου, αλλιώς πώς θα αγαπήσω ειλικρινά τους γύρω μου; Θα πρέπει να
ξεκαθαρίσω μέσα μου την ανάγκη από την αγάπη. Αγαπώ άδολα τους γύρω μου ή μέσα
από την ανάγκη μου τους έχω κοντά και από την συχνή επαφή και την πάροδο του
χρόνου ξέχασα ότι μου καλύπτουν κάποιους φόβους και πλανώμαι πως τους αγαπώ;
Μήπως έχω μπερδέψει την αποδοχή από τους άλλους του φαλκιδευμένου μου Εγώ και
αυτή την αποδοχή την εκλαμβάνω ως αγάπη; Οι απαντήσεις αυτές θα με οδηγήσουν
στην αυτογνωσία και όχι οι αναγνώσεις εκατοντάδων βιβλίων που μου αποσπούν την
προσοχή και ξεκλειδώνουν και πάλι την κερκόπορτα. Τότε το είδωλο μου δεν θα
είναι το επιφανειακό, το φθαρτό, το πρόσκαιρο αλλά αυτό το άδολο, το αθώο, το
ενάρετο όμοιο των συνανθρώπων μου, αυτή είναι η έννοια της αυτογνωσίας. Πρέπει
μέσα από την αυτογνωσία να αντιληφθώ το μάταιο της φιλοδοξίας να γίνω κάτι
καλύτερο από αυτό που είμαι. Πρέπει να γίνω αυτό που είμαι. Και πώς θα γίνει
αυτό; Αφαιρώντας τους φλοιούς της μορφοποίησης από τους τόσους κανόνες που έχω
εισαγάγει στην κατά τα άλλα απλή ζωή. Δηλαδή πρέπει να αφαιρώ, όχι να προσθέτω.
Κάπως έτσι θα φτάσω στο κέντρο μου, κάπως έτσι θα φτάσω στο
πριν μου. Για να φτάσω όμως θα πρέπει με θάρρος και χωρίς αμφιβολίες να αφεθώ
στο ποτάμι της αυτοανακάλυψης. Θα πρέπει να απαγκιστρωθώ από όλες μου τις
προκαταλήψεις, όλα μου τα πιστεύω, όλες μου τις κρίσεις, όλες μου τις
επικρίσεις. Και έτσι με καθαρή ματιά αλλά και αδειανό χώρο μέσα μου θα μπορέσω
να γεμίσω με το νέο, το καθαρό το αιθέριο, το σύμπαν όλο, δηλαδή τον νέο Εμένα.
Όταν πάρω όλο το βάρος της ευθύνης για την κατάσταση μου χωρίς να το απεμπολώ
τότε θα βρω γαλήνη. Μια γαλήνη που θα προέρχεται από την συνειδητοποίηση ότι
αφού εγώ φταίω γι αυτό που έγινα, εγώ μπορώ να με ξανά αλλάξω!
