Ο τρόπος που ερχόμαστε στον κόσμο διαμορφώνει τον τρόπο που θα ζήσουμε αργότερα σε αυτόν. Με ποσοστά που αγγίζουν στο 100% ανθρωπολόγοι έχουν τη δυνατότητα να προβλέψουν τη φύση τής κοινωνίας – βίαιη ή ειρηνική – από τον τρόπο που γεννιούνται τα παιδιά. Ωστόσο, η φύση τού φυσικού τοκετού έχει μικρή σχέση με τη μοντέρνα εκδοχή της, όπως εμφανίζεται από τις ποικίλες οργανώσεις και ατομικές πρωτοβουλίες, επειδή αγνοούνται τα βασικότερα δεδομένα.
Αυτά είναι οι ανακαλύψεις τού Ράιχ για τη σωματική και χαρακτηρολογική θωράκιση, που δεν επιτρέπει στο είδος μας να έχει φυσικό τοκετό, επειδή απλούστατα η φύση μας είναι βαριά διαταραγμένη, γεγονός που παρεμβαίνει στη φυσική διαδικασία τού τοκετού, μετατρέποντας την έκφραση “φυσικός τοκετός” σε γκροτέσκα παραλλαγή και σε μια ακόμα τραυματική διαδικασία για το νεογνό και την εγκυμονούσα.
Όταν είχα την τύχη να παρακολουθήσω τη διάλεξη στα ελληνικά, τής ψυχιάτρου – νευρολόγου Θεοδότας Χασάπη, (η οποία δίνει σχεδόν την ίδια διάλεξη στην έδρα τού Αμερικανικού Κολεγίου τής Οργονομίας στις ΗΠΑ), έμεινα κατάπληκτος για την παντελή άγνοια αυτών των κινημάτων γύρω από το τι πραγματικά είναι φυσικός τοκετός και την απίστευτη έλλειψη επαφής που τα διακρίνει για τις πραγματικές ανάγκες τής εγκυμονούσας και τού νεογνού, οι οποίες είναι πολύ πέρα από τον τοκετό στο σπίτι με μια μαία ή τον τοκετό σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους κλινικών ή νοσοκομείων.
Δυστυχώς έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να βαδίσουμε για να βρεθούμε στη θέση να φέρνουμε στον κόσμο παιδιά, που δεν θα έχουν στο σώμα και την ψυχή τους τα σημάδια τής βίας και τής έλλειψης επαφής, αλλά μόνο το βάλσαμο τής αγάπης. Όπως είχε πει ο εξαιρετικά διάσημος για τις ανακαλύψεις του, σχετικά με τον τοκετό, Μισέλ Οντάν, “είναι αδύνατο να γεννιούνται παιδιά με αγάπη, όταν οι μητέρες δεν εκκρίνουν την ορμόνη τής αγάπης”. Ακόμα και αν τα παιδιά γεννιούνται “φυσικά” στο σπίτι ή σε χώρους “φυσικού” τοκετού, θα πρόσθετα.
Δυστυχώς, ακόμα και ο Οντάν βρίσκεται μακριά από τις αναγκαίες προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν στις μητέρες να εκκρίνουν τις ορμόνες τής αγάπης, επειδή η έκκρισή τους δεν είναι μηχανιστική διαδικασία, αλλά συμμετοχή ολόκληρης τής ψυχοσωματικής δομής, μια συμμετοχή, για την οποία ο Οντάν φαίνεται να αγνοεί σε σημαντικό βαθμό, ότι τίθενται αξεπέραστα εμπόδια από τη θωράκιση, αν και έχει δηλώσει, πως το σημαντικότερο βιβλίο τού 20ού αιώνα είναι “Η δολοφονία τού Χριστού” τού Βίλχελμ Ράιχ.
Ωστόσο, ο Οντάν έγραψε πρόσφατα ένα θαυμάσιο βιβλίο με τίτλο: “The Functions of the Orgasms”, αφιερωμένο στον Ράιχ και στη συγκλονιστική ανακάλυψή του για το ανακλαστικό τού οργασμού, (όπως περιγράφεται στο βιβλίο τού Ράιχ “Η λειτουργία τού οργασμού”). Τα ερωτήματα που θέτει ο Οντάν με βάση τις ανακαλύψεις, τις έρευνες και την τεράστια εμπειρία του, είναι συγκλονιστικά, επειδή αγγίζουν το μέλλον μας. Η ανησυχία του ότι ο κόσμος μας χωρίζεται πλέον σε πολλούς που είναι γεννημένοι χωρίς τις ορμόνες τής αγάπης και τη δυνατότητα τής βαθιάς ανθρώπινης επαφής (ένα είδος ανθρώπινων ρομποκόπ θα έλεγα) και σε λίγους που έχουν γεννηθεί με τις ορμόνες τής αγάπης και την ικανότητα τής βαθιάς επαφής, δημιουργεί το αναπόφευκτο ερώτημα εάν είναι δυνατό να επιβιώσει ο κόσμος μας με όλους εμάς, τους στερημένους ανθρώπους που αποτελούμε την πλειοψηφία.
Η άποψη τού Ράιχ διαμορφωμένη εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα ήταν ότι “η χαρακτηροδομή των παιδιών τού μέλλοντος θα καθορίσει τη μοίρα τής ανθρωπότητας “. Αυτή η άποψη απαντά ευθέως στο ερώτημα τού Οντάν δημιουργώντας την επιτακτική ανάγκη για ευρύτερη συνειδητοποίηση τής υπάρχουσας αρνητικής για τη ζωή κατάστασης. Με μια τέτοια συνειδητοποίηση μπορεί να υπάρξει ευρεία αλλαγή στον τρόπο που γεννάμε τα παιδιά μας και στον τρόπο που τα μεγαλώνουμε.
Πιστεύω ότι εάν δεν αλλάξουν τα πάντα σε αυτό το χώρο, εάν δεν γίνουν ευρέως γνωστές οι ανακαλύψεις τού Ράιχ για το πώς διαταράσσεται η δυνατότητα τής αγάπης και τής επαφής κατά τον τοκετό και στη συνέχεια, εάν με άλλα λόγια δεν σπάσει αυτή η “καταραμένη” αλυσίδα τής θωράκισης, που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, το τρένο τού κόσμου μας κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την άβυσσο.
Χρήστος Μουσουλιώτης
http://yperthesi.wordpress.com/
Αυτά είναι οι ανακαλύψεις τού Ράιχ για τη σωματική και χαρακτηρολογική θωράκιση, που δεν επιτρέπει στο είδος μας να έχει φυσικό τοκετό, επειδή απλούστατα η φύση μας είναι βαριά διαταραγμένη, γεγονός που παρεμβαίνει στη φυσική διαδικασία τού τοκετού, μετατρέποντας την έκφραση “φυσικός τοκετός” σε γκροτέσκα παραλλαγή και σε μια ακόμα τραυματική διαδικασία για το νεογνό και την εγκυμονούσα.
Όταν είχα την τύχη να παρακολουθήσω τη διάλεξη στα ελληνικά, τής ψυχιάτρου – νευρολόγου Θεοδότας Χασάπη, (η οποία δίνει σχεδόν την ίδια διάλεξη στην έδρα τού Αμερικανικού Κολεγίου τής Οργονομίας στις ΗΠΑ), έμεινα κατάπληκτος για την παντελή άγνοια αυτών των κινημάτων γύρω από το τι πραγματικά είναι φυσικός τοκετός και την απίστευτη έλλειψη επαφής που τα διακρίνει για τις πραγματικές ανάγκες τής εγκυμονούσας και τού νεογνού, οι οποίες είναι πολύ πέρα από τον τοκετό στο σπίτι με μια μαία ή τον τοκετό σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους κλινικών ή νοσοκομείων.
Δυστυχώς έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να βαδίσουμε για να βρεθούμε στη θέση να φέρνουμε στον κόσμο παιδιά, που δεν θα έχουν στο σώμα και την ψυχή τους τα σημάδια τής βίας και τής έλλειψης επαφής, αλλά μόνο το βάλσαμο τής αγάπης. Όπως είχε πει ο εξαιρετικά διάσημος για τις ανακαλύψεις του, σχετικά με τον τοκετό, Μισέλ Οντάν, “είναι αδύνατο να γεννιούνται παιδιά με αγάπη, όταν οι μητέρες δεν εκκρίνουν την ορμόνη τής αγάπης”. Ακόμα και αν τα παιδιά γεννιούνται “φυσικά” στο σπίτι ή σε χώρους “φυσικού” τοκετού, θα πρόσθετα.
Δυστυχώς, ακόμα και ο Οντάν βρίσκεται μακριά από τις αναγκαίες προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν στις μητέρες να εκκρίνουν τις ορμόνες τής αγάπης, επειδή η έκκρισή τους δεν είναι μηχανιστική διαδικασία, αλλά συμμετοχή ολόκληρης τής ψυχοσωματικής δομής, μια συμμετοχή, για την οποία ο Οντάν φαίνεται να αγνοεί σε σημαντικό βαθμό, ότι τίθενται αξεπέραστα εμπόδια από τη θωράκιση, αν και έχει δηλώσει, πως το σημαντικότερο βιβλίο τού 20ού αιώνα είναι “Η δολοφονία τού Χριστού” τού Βίλχελμ Ράιχ.
Ωστόσο, ο Οντάν έγραψε πρόσφατα ένα θαυμάσιο βιβλίο με τίτλο: “The Functions of the Orgasms”, αφιερωμένο στον Ράιχ και στη συγκλονιστική ανακάλυψή του για το ανακλαστικό τού οργασμού, (όπως περιγράφεται στο βιβλίο τού Ράιχ “Η λειτουργία τού οργασμού”). Τα ερωτήματα που θέτει ο Οντάν με βάση τις ανακαλύψεις, τις έρευνες και την τεράστια εμπειρία του, είναι συγκλονιστικά, επειδή αγγίζουν το μέλλον μας. Η ανησυχία του ότι ο κόσμος μας χωρίζεται πλέον σε πολλούς που είναι γεννημένοι χωρίς τις ορμόνες τής αγάπης και τη δυνατότητα τής βαθιάς ανθρώπινης επαφής (ένα είδος ανθρώπινων ρομποκόπ θα έλεγα) και σε λίγους που έχουν γεννηθεί με τις ορμόνες τής αγάπης και την ικανότητα τής βαθιάς επαφής, δημιουργεί το αναπόφευκτο ερώτημα εάν είναι δυνατό να επιβιώσει ο κόσμος μας με όλους εμάς, τους στερημένους ανθρώπους που αποτελούμε την πλειοψηφία.
Η άποψη τού Ράιχ διαμορφωμένη εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα ήταν ότι “η χαρακτηροδομή των παιδιών τού μέλλοντος θα καθορίσει τη μοίρα τής ανθρωπότητας “. Αυτή η άποψη απαντά ευθέως στο ερώτημα τού Οντάν δημιουργώντας την επιτακτική ανάγκη για ευρύτερη συνειδητοποίηση τής υπάρχουσας αρνητικής για τη ζωή κατάστασης. Με μια τέτοια συνειδητοποίηση μπορεί να υπάρξει ευρεία αλλαγή στον τρόπο που γεννάμε τα παιδιά μας και στον τρόπο που τα μεγαλώνουμε.
Πιστεύω ότι εάν δεν αλλάξουν τα πάντα σε αυτό το χώρο, εάν δεν γίνουν ευρέως γνωστές οι ανακαλύψεις τού Ράιχ για το πώς διαταράσσεται η δυνατότητα τής αγάπης και τής επαφής κατά τον τοκετό και στη συνέχεια, εάν με άλλα λόγια δεν σπάσει αυτή η “καταραμένη” αλυσίδα τής θωράκισης, που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, το τρένο τού κόσμου μας κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την άβυσσο.
Χρήστος Μουσουλιώτης
http://yperthesi.wordpress.com/
