Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια! Δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις
τον χρόνο που τρέχει ανελέητα και έχεις ήδη μεγαλώσει. Έγινες σύζυγος και
μητέρα. Η καθημερινή σου ρουτίνα είναι μονότονη κι εξαντλητική. Σηκώθηκες
σήμερα νωρίς όπως κάθε μέρα, έφτιαξες το
πρωινό, φρόντισες με λεπτομέρεια να μη
λείπει τίποτα, ετοίμασες τα παιδιά για το σχολείο και τον άνδρα σου για τη
δουλειά του. Η πόρτα μόλις έκλεισε. Έφυγαν όλοι τους και είσαι πλέον μόνη. Το
φευγαλέο κοίταγμα στον καθρέπτη, στη διαδρομή απ’ την εξώπορτα προς τη κουζίνα,
σου υπενθυμίζει πως δεν είσαι πια νέα, ούτε όμορφη. Ο χρόνος έχει σκάψει το
πρόσωπό σου κι έχει χαλαρώσει το σώμα σου.
Τίποτα απ’ αυτά δεν έχει μεγάλη σημασία. Η ψυχή που κρύβεται
πίσω απ’ αυτό το πρόσωπο, μέσα σ’ αυτό το σώμα, που οι σύγχρονοι φιλόσοφοι
χαίρονται τόσο όταν καταφέρνουν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει, δε νιώθει πως
ανήκει σε μια μεσόκοπη γυναίκα. Κάθεσαι τώρα, μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο που
υπάρχει στην κουζίνα σου κι αρχίζεις να απομονώνεις αυτή την ψυχή,
χρησιμοποιώντας τις σωματικές σου αισθήσεις, για να τονίσεις την ξεχωριστή σου
ύπαρξη. Χρησιμοποιείς τόσο τις ευχάριστες σωματικές αισθήσεις, όπως η αίσθηση
της πρωινής αύρας στο πρόσωπό σου, όσο και τις δυσάρεστες, όπως αυτός ο πόνος
στη μέση που μέρες σε ταλαιπωρεί, για το σκοπό αυτό. Ο πόνος αυτός, όπως κάθε
πόνος, συχνά είναι ένα κίνητρο για την αφύπνιση της συνείδησής σου. Η θέλησή
σου να υπερβείς ή να αντιμετωπίσεις τον πόνο αυτό, σου δίνει την απαραίτητη
ώθηση για να προσπαθήσεις, σαν αντιστάθμισμα, να απολαύσεις περισσότερο τον
ήλιο, τον ουρανό, την πρωινή δροσιά και ό,τι άλλο υπάρχει γύρω σου.
Χαλαρώνοντας τώρα μπροστά στο παράθυρό σου, αρχίζεις να
αντιλαμβάνεσαι την απόλυτη μοναχικότητα της πραγματικής ενδόμυχής σου
ταυτότητας. Στο βάθος της συνειδήσεώς σου νιώθεις πως είσαι ανεξάρτητη, τόσο
από τον άντρα σου, όσο και από τα παιδιά σου. Καθώς τους σκέπτεσαι τώρα,
απομακρύνονται όλο και πιο πολύ, λες και είναι φανταστικές δημιουργίες από ένα
παιδικό σου όνειρο. Μέσα στη χαλάρωσή σου, δε ξεθωριάζουν μόνο αυτά τα πρόσωπα,
αλλά και ολόκληρη η χειροπιαστή, κοσμική ζωή σου∙ οι αξίες της, τα βάσανά της,
οι ματαιοδοξίες της, οι θριαμβευτικές νίκες και οι δραματικές αποτυχίες της.
Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει καμία σημασία. Η ψυχή
σου, σπρωγμένη από τους σωματικούς πόνους που γενναία υπερβαίνεις, και
καταπραϋμένη από μια ιδιαίτερη σωματική επίγνωση που τόσο χαίρεσαι να βιώνεις,
απελευθερώνεται και με διαύγεια κοιτάζει το δρόμο έξω απ’ το σπίτι σου, τον
συννεφιασμένο ουρανό, τα γυμνά κλαδιά των δέντρων, τον χλωμό υδάτινο ήλιο.
Αρχίζεις να στοχάζεσαι πως οι γυναίκες της ανθρωπότητας για
δεκάδες αιώνες, περπάτησαν και έζησαν πάνω σ’ αυτό το κομμάτι γης που ατενίζεις
εσύ τώρα και ξαπόστασαν κάτω από δέντρα που ήταν πρόγονοι των κλαδιών που
υπάρχουν έξω από το παράθυρό σου. Πριν εμφανιστούν αυτές οι γυναίκες στην
υδρόγειο, θηλυκά ερπετά, ατένιζαν για χιλιάδες χρόνια, με τα πονηρά αινιγματικά
τους μάτια, τον ίδιο ακριβώς υδάτινο ήλιο και έσερναν τα κορμιά τους, στο ίδιο
υγρό χώμα. Αυτή η μυστηριώδης τρεμούλα ευτυχίας που αρχίζει τώρα να συνοδεύει
την ελεύθερη από βάρη ενατένιση της φύσεως, είναι ίσως ο ένας και μοναδικός
στόχος της λιγόχρονης επίγειας ζωής. Αυτό το ρίγος, αυτός ο κραδασμός, αυτή η
πλημμύρα από κάτι πιο λεπτό κι απ’ τον αέρα, που με ορμή εισέρχεται μέσα σου ξαφνικά
και λιώνει να κόκκαλά σου, δεν απαιτεί καμιά θεωρία για την αιωνιότητα ή για
την αρχή και το τέλος του σύμπαντος για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Είναι
η ίδια του η δικαίωση. Είναι η ίδια η ζωή που σκύβει με εκστατική ομορφιά,
επάνω από τον φλεγόμενο ήλιο ή που ξαπλώνει στο υγρό χορτάρι της ευλογημένης
γης, ή που ερωτικά μας ψιθυρίζει για να μας ενθαρρύνει στην επιδίωξη αυτής της
μοναχικής έκστασης, αυτής της επίγνωσης της καθαρής Ύπαρξης ή του Ανώτερου Εγώ,
που οι δραστήριοι της σύγχρονης κοινωνίας θεωρούν θανάσιμο αμάρτημα.
Ναι είναι η ίδια η Ζωή, τόσο ασύγκριτα πιο πραγματική απ’
όλες τις ορθολογιστικές αφαιρέσεις που τις ονομάζουμε χρόνο και χώρο, καλό και
κακό, πνεύμα και ύλη. Είναι η ίδια η Ζωή που μόνο η μοναχική ψυχή μπορεί να τη
γνωρίζει, να την αγγίζει, να τη νιώσει, να την αισθανθεί στις πιο μεγάλες της,
στις πιο ήρεμες, στις πιο μαγικές της απόρροιες. Μην αφήσεις λοιπόν κανέναν,
εσύ, είτε κορίτσι είσαι, είτε αγόρι, είτε γυναίκα είτε άνδρας που ρεμβάζεις απ’
το παράθυρό σου, με τα μάτια σου καρφωμένα στον μακρινό δρόμο, να σε πείσει ότι
είναι κακό να χάνεις τον πολύτιμο χρόνο σου σε τέτοιους οκνηρούς ρεμβασμούς.
Δεν είναι καθόλου κακό∙ αντιθέτως… Όλα σου τα καθήκοντα – σχολείο, σπίτι,
γραφείο, ανατροφή παιδιών – όλα σου τα προβλήματα – οικονομικά, πολιτικά,
συζυγικά– δεν είναι παρά μέσα που μ’ αυτά μπορείς να αγοράζεις το αναφαίρετο
δικαίωμα σου να συμμετέχεις στην επιδίωξη της απερίγραπτης αυτής μοναχικής
έκστασης.
