Ο πιο «κακός ο μαθητής» αποδεικνύεται ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, σύμφωνα με τα λεγόμενα του καθηγητή του στο κολέγιο Άμχερστ της Μασαχουσέτης, οικονομολόγου Ρίτσαρντ Γουλφ. Μιλώντας στους φοιτητές του, ο οικονομολόγος κ. Γουλφ εκθέτει την πρότασή του για την αντιμετώπιση της κρίσης, που είναι η φορολόγηση των εχόντων, των πλουσίων δηλαδή, σε αντιδιαστολή με την άποψη που πρεσβεύει τον περαιτέρω δανεισμό του κράτους, τη λιτότητα και τον περιορισμό των κρατικών εξόδων. Με αρκετό χιούμορ, ο καθηγητής ανατρέπει τα όσα πολλοί πιστεύουν για τον «μονόδρομο» που επιβάλλουν τα κρατικά ελλείμματα, μιλάει με τον δικό του τρόπο για τα αίτια της κρίσης στην Ελλάδα, για την ανισοκατανομή του πλούτου στη χώρα μας, αλλά και για τον πιο... «σκράπα» μαθητή που γνώρισε ποτέ: τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Όπως λέει ο καθηγητής, για όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνονται στην Ελλάδα ευθύνεται ο πρώην μαθητής του, επικεφαλής του σοσιαλιστικού κόμματος, και, μεταξύ σοβαρού και αστείου, αναγνωρίζει ότι... έπρεπε να τον είχε διδάξει καλύτερα. Μάλιστα, είναι τόσο διαφορετική η πολιτική του πρωθυπουργού από αυτά που τον δίδαξε ο καθηγητής του, που όταν πρόσφατα, μεσούσης της κρίσης, ο κ. Γουλφ κλήθηκε να δώσει σειρά διαλέξεων στην Αθήνα, συνάδελφοί του καθηγητές, αφού πληροφορήθηκαν ότι ο Γ. Παπανδρέου υπήρξε μαθητής του, του είπαν ότι... ίσως να μην του επιτραπεί η είσοδος στη χώρα!
Ο καθηγητής Ρίτσανρτ Γουλφ έχει γεννηθεί το 1942, είναι απόφοιτος του Χάρβαρντ, του Στάνφορντ και του Γέηλ και έχει διδάξει σε διάσημα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως το Άμχερστ της Μασαχουσέτης, το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Έχει ειδικευτεί στη μαρξιστική ανάλυση και συνεργάστηκε με τον μαρξιστή φιλόσοφο Λουίς Αλτουσέρ και τον Ετιέν Μπαλιμπάρ, επίσης μαρξιστή.
Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της διάλεξης του καθηγητή Richard D. Wolff:
…Στην Ελλάδα αυτό που συμβαίνει για πολλά χρόνια είναι το ίδιο με αυτό που τώρα βλέπετε στην Ουάσινγκτον.
Η Ελλάδα όπως όλες οι καπιταλιστικές χώρες μπαίνει συνεχώς σε δίλημμα – κι αυτό είναι μια αντίφαση αυτού του συστήματος. Οι πολιτικοί μπαίνουν συνέχεια σε δίλημμα από μια θεμελιώδη δυσλειτουργία. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι θέλουν την κυβέρνηση να τους υπηρετεί και όχι να τους βάζει φόρους. Καμία έκπληξη. Ο λαός θέλει επίσης το ίδιο, θέλει την κυβέρνηση να τους ωφελεί και να μην τους φορολογεί.
Αυτό φέρνει τους πολιτικούς σε μια πολύ άσχημη θέση. Από τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις χρειάζονται τα χρήματα για την πολιτική τους δράση. Από τον λαό χρειάζονται τις ψήφους. Με ποιο τρόπο θα χειριστούν αυτό το δίλημμα;
Λύση: δώσε και στις δύο πλευρές αυτό που θέλουν, μη φορολογείς κανέναν και λύσε το πρόβλημα με δανεισμό. Είναι πολύ καλή λύση. Ο λαός δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, δεν έχουν τουλάχιστον φόρους και έχουν τις κρατικές υπηρεσίες τους. Είναι χαρούμενοι. Οι πλούσιοι είναι εξίσου χαρούμενοι – παίρνουν αυτό που θέλουν-, δεν πληρώνουν, αλλά έχουν κι ένα έξτρα μπόνους. Τα χρήματα που δεν πληρώνουν σε φόρους, είναι τα χρήματα που δανείζουν στην κυβέρνηση για το έλλειμμα. Αυτός είναι ο λόγος που οι πλούσιοι δεν ενοχλούνται από τα ελλείμματα. Κερδίζουν διπλά. Εάν η κυβέρνηση χρειάζεται να πάρει χρήματα για να πληρώσει τα προγράμματά της, μπορεί να πάει στους πλούσιους και τις επιχειρήσεις και να τους φορολογήσει. Δεν το κάνει. Αντιθέτως δανείζεται τα χρήματα από αυτούς.
Σ’ αυτό το σημείο, εάν είχαμε χρόνο, θα έπαιζα ξανά τον εθνικό ύμνο. Εάν καταλαβαίνετε τι σας είπα μόλις τώρα... Το έλλειμμα είναι μια υπηρεσία προς τους πλούσιους.
Θα σας δώσω έναν υπολογισμό, μια πολύ απλή επεξήγηση. Στις Η.Π.Α. υπάρχει αυτό το όνομα, ΑΥΚΘ. Η Μέριλ Λίντς σε συνδυασμό με άλλους οίκους, δίνει ένα κατάλογο με τους πλουσιότερους ανθρώπους της Αμερικής. Για την ακρίβεια, τον δίνει για τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα όνομα: Άτομα Υψηλής Καθαρής Θέσης (Α.Υ.Κ.Θ.). Δεν το εφηύρα εγώ.. Είναι προγενέστερο. Στην περίπτωση που το βρίσκετε σέξυ, υπάρχουν και οι Α.Ε.Υ.Κ.Θ. – ούτε αυτό το εφηύρα προσωπικά. Σημαίνει «Άτομα Εξαιρετικά Υψηλής Καθαρής Θέσης. Είτε θα κλάψετε με αυτό, είτε θα γελάσετε, πρέπει να κάνετε ή το ένα ή το άλλο. Αν δεν κάνετε τίποτε από τα δύο, χρειάζεστε βοήθεια. Τι είναι λοιπό ο ΑΥΚΘ; Είναι ένα πολίτης των Η.Π.Α. που έχει τουλάχιστον ένα ή περισσότερα εκατομμύρια δολάρια στο μετοχικό του χαρτοφυλάκιο. ΑΕΥΚΘ είναι κάποιος που έχει 30 ή περισσότερα εκατομμύρια. Αυτή είναι η διαφορά. Πόσοι ΑΥΚΘ υπήρχαν στις Η.Π.Α. το 2009, το τελευταίο έτος για το οποίο διαθέτουμε σχετικά μεγέθη; 2,.9 εκατομμύρια άτομα. Με άλλα λόγια, λιγότερο από το 1% του πληθυσμού στις ΗΠΑ είναι ΑΥΚΘ. Η συνολική αποτίμηση του μετοχικού τους χαρτοφυλακίου το 2009 ήταν περίπου 12,7 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Θέλω να βεβαιωθώ ότι το καταλάβατε. Η Υψηλή Καθαρή Θέση αναφέρεται μόνο στο μετοχικό σας χαρτοφυλάκιο. Δεν υπολογίζονται σπίτια, αυτοκίνητα, κοσμήματα, έργα τέχνης ή κάτι άλλο. Μονάχα χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων. Ποιο ήταν το έλλειμμα, το συνολικό ποσό που η κυβέρνηση έπρεπε να δανειστεί «για να ζωντανέψει την οικονομία» το 2009; Το έλλειμμα ήταν περίπου 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Εάν εφαρμόζαμε ως έθνος 10% φορολόγηση στο χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων των ΑΥΚΘ χωρίς να πειράξουμε τα σπίτια τους, τα εισοδήματά τους, τα τιμαλφή τους, τα αυτοκίνητά τους και η αξία του χαρτοφυλακίου τους έπεφτε μόλις στο 90% απ’ότι ήταν πριν ένα χρόνο, εάν φορολογούσαμε με 10% τα 12,7 τρις, βγαίνει περίπου αυτό το ποσό (το ποσό του ελλείμματος δηλ. 1,3 τρις δολάρια).
Δεν θα υπήρχε καθόλου έλλειμμα. Κανένας τόκος για να πληρώσουμε, καμία μεγάλη κρίση για να ανησυχούμε, καθόλου έλλειμμα. Θα πήγαινε στους λιγότερο από 1% πλουσιότερους ανθρώπους. Οι υπόλοιποι 99% από εσάς, θα μένατε ανεπηρέαστοι από αυτό. Δεν θα είχατε όμως έλλειμμα, ούτε ανησυχία μήπως φορολογηθείτε για να το καλύψετε, καμία ανάγκη να κόψετε τα κοινωνικά προγράμματα, τίποτε από αυτά. Οι πλούσιοι θα έπρεπε να πληρώσουν 10% από το χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων τους. Τα τελευταία 30 χρόνια αυτοί με τις μετοχές και τα ομόλογα τα πήγαν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Είχαν τα καλύτερα 20 χρόνια στην ιστορία του χρηματιστηρίου της Αμερικής. Θα πας λοιπόν στους πλουσιότερους, που είναι λιγότεροι από 1%, αυτοί που είναι προφανώς πιο ικανοί να πληρώσουν και τα πήγαν καλύτερα από όλους τα τελευταία 30 χρόνια και θα τους πεις: «Ως πατριώτης και πιστός Αμερικάνος, είναι το λιγότερο που μπορείς να συνεισφέρεις, 10%.
Κι αυτό καλύπτει όλα όσα χρειαζόμαστε και δεν θα επιβαρύνουμε την κυβέρνηση στο ελάχιστο». Αν λοιπόν κάποιος σας πει: «Έχουμε έλλειμμα, πρέπει να περικόψουμε τις κρατικές δαπάνες και πρέπει…» Σταμάτα! Αυτό μοιάζει σαν να σας σταματάει κάποιος στο δρόμο και να λέει: «θα σου δώσω τώρα ελευθερία επιλογής. Μπορείς να επιλέξεις αν θα σε μαχαιρώσω ή θα σε στραγγαλίσω». Κι όλοι σας γνωρίζετε ότι η απάντηση σ’ αυτό είναι: «Δεν αποδέχομαι το εύρος των επιλογών». Όταν λοιπόν κάποιος σας λέει ότι έχουμε έλλειμμα κι επομένως πρέπει να πληρώστε μεγαλύτερους φόρους διαφορετικά θα ξοδέψουμε λιγότερα για κοινωνικές υπηρεσίες, η απάντηση ξανά είναι «δεν αποδέχομαι αυτές τις επιλογές». Θα προτιμούσα να τα χώσω στους πλούσιους. Αυτό θα ήθελα να κάνω. Κι αυτό θα έλυνε το πρόβλημά μας και δεν θα είχαμε έλλειμμα. Και παρεμπιπτόντως, τα καταναλωτικά έξοδα των πλουσιοτέρων αυτών ανθρώπων δεν θα άλλαζαν σημαντικά εάν φορολογούσες τον πλούτο τους. Κάθε οικονομολόγος που διδάχτηκε κάποτε μακροοικονομία το γνωρίζει. Όσοι από εσάς είχατε αυτά τα μαθήματα, θα θυμάστε ότι μάθατε κάτι για την οριακή ροπή προς αποταμίευση. Οριακή ροπή προς αποταμίευση. Οριακή ροπή προς κατανάλωση. Κεντρική ιδέα: όσο πιο φτωχός είσαι, τόσο περισσότερο ξοδεύεις από το εισόδημά σου. Όσο πλουσιότερος είσαι, τόσο λιγότερο ξοδεύεις από το εισόδημά σου. Γιατί; Διότι είσαι πλούσιος και δεν χρειάζεσαι. Οι πλούσιοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ξοδεύουν, γιατί τα έξοδά τους δεν καθορίζονται ποτέ από τον πλούτο τους. Και αν πιστεύετε κάτι τέτοιο, είναι επειδή δεν είστε ένας από αυτούς. Αυτό μπορεί να σας πληγώνει, αλλά έτσι είναι. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Επομένως δεν υπάρχει λογική. Θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να λύσει τα προβλήματά της; Φυσικά και θα μπορούσε. Η ελληνική κυβέρνηση θα έλυνε τα προβλήματά της εάν φορολογούσε τον πλούτο. Ο πλούτος στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά άνισα κατανεμημένος. Υπάρχει ένα σχετικά μικρό μέρος του ελληνικού πληθυσμού το οποίο είναι εξαιρετικά πλούσιο.
Τι γίνεται με αυτούς; Στην Ελλάδα το πρόβλημα ήταν όπως αυτό που σας περιέγραψα. Πολιτικοί δεξιοί, αριστεροί, δεν έχει διαφορά. Όλοι τους δανείστηκαν χρήματα και τα ξόδεψαν. Όταν η Ελλάδα έγινε μέλος της Ε.Ε., όλοι είπαν, ωραία, είναι μέλη της Ε.Ε. κι όλα αυτά τα πλούσια κράτη, Γαλλία, Γερμανία θα τους στηρίξουν. Θα δανείσουμε λοιπόν στην Ελλάδα. Υπέροχα, είπε η ελληνική κυβέρνηση. Λύσαμε όλα μας τα προβλήματα. Συνεχίστε να δανείζεστε. Κρατάμε τον κόσμο χαρούμενο, δίνοντας χρήματα χωρίς να φορολογούμε. Οι πλούσιοι θα είναι χαρούμενοι. Τους δίνουμε ό,τι θέλουν χωρίς να τους φορολογούμε. Δανειζόμαστε, δανειζόμαστε, δανειζόμαστε… Μέχρι που φτάνει η μέρα και οι δανειστές λένε: «Η κατάσταση πάει να ξεφύγει εδώ». Στο σημείο αυτό η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να πάρει μια απόφαση. Κι αυτή θα ήταν: «εντάξει, πρέπει να περικόψουμε το δανεισμό μας, κι ο τρόπος να το κάνουμε χωρίς να πειράξουμε τα κρατικά έξοδα είναι να βάλουμε φόρο στους πλούσιους. Θα μπορούσε να το κάνει. Ίσως αυτό θα περιμένατε να ακούσετε.
Στην ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται το σοσιαλιστικό κόμμα ΠΑΣΟΚ. Κέρδισαν τις εκλογές. Βρίσκονται στην εξουσία αυτή τη στιγμή. Η λιτότητα, η αύξηση των φόρων στο μέσο Έλληνα πολίτη, οι περικοπές στις κρατικές δαπάνες και την απασχόληση οι οποίες είναι σφοδρές στην Ελλάδα, εφαρμόζονται από το σοσιαλιστικό κόμμα της Ελλάδας. Και ο αρχηγός του ονομάζεται Παπανδρέου, κατάγεται από την οικογένεια Παπανδρέου. Ο πατέρας του και ο παππούς του ήσαν πολιτικοί ηγέτες της Ελλάδας. Είναι λοιπόν μια από παλιά εγκαθιδρυμένη οικογένεια αριστερής χροιάς πολιτικών. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν φοιτητής στις Οικονομικές επιστήμες στο κολλέγιο Άμχερστ της Μασαχουσέτης. Κι όσο βρισκόταν εκεί παρακολούθησε δύο διδακτικές ενότητες από εμένα. Με άλλα λόγια τον δίδασκα.
(Παρέμβαση): - ‘Έπρεπε να είχατε κάνει καλύτερη δουλειά
(Απάντηση): - Έπρεπε…
Προσκλήθηκα και πήγα στην Ελλάδα το Μάιο αυτού του έτους (2010). Ακριβώς στη μέση της κρίσης, πήγα να δώσω διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Κάποια στιγμή, οι καθηγητές που με είχαν προσκαλέσει, έμαθαν δεν ξέρω πώς, ότι ήμουν καθηγητής του πρωθυπουργού και μου είπαν ότι ίσως δεν μου επιτραπεί η είσοδος. Δεν ξέρω τι θα λέγατε κάτω από αυτές τις συνθήκες, αλλά αποφάσισα να πάω και το χειρότερο που θα μπορούσαν να μου κάνουν θα ήταν να μη με αφήσουν να βγω από το αεροδρόμιο κι έτσι να πάω κάπου αλλού στην ηλιόλουστη νότια Ευρώπη και να περάσω καλά. Δεν υπήρξε όμως πρόβλημα, πήγα εκεί, κανείς δεν με ενόχλησε κι έδωσα τις διαλέξεις μου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και τους είπα όλα αυτά που σε γενικές γραμμές έχω πει και σε σας.
Δείτε εδώ το σχετικό βίντεο:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=236516&cid=6
Ο καθηγητής Ρίτσανρτ Γουλφ έχει γεννηθεί το 1942, είναι απόφοιτος του Χάρβαρντ, του Στάνφορντ και του Γέηλ και έχει διδάξει σε διάσημα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως το Άμχερστ της Μασαχουσέτης, το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Έχει ειδικευτεί στη μαρξιστική ανάλυση και συνεργάστηκε με τον μαρξιστή φιλόσοφο Λουίς Αλτουσέρ και τον Ετιέν Μπαλιμπάρ, επίσης μαρξιστή.
Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της διάλεξης του καθηγητή Richard D. Wolff:
…Στην Ελλάδα αυτό που συμβαίνει για πολλά χρόνια είναι το ίδιο με αυτό που τώρα βλέπετε στην Ουάσινγκτον.
Η Ελλάδα όπως όλες οι καπιταλιστικές χώρες μπαίνει συνεχώς σε δίλημμα – κι αυτό είναι μια αντίφαση αυτού του συστήματος. Οι πολιτικοί μπαίνουν συνέχεια σε δίλημμα από μια θεμελιώδη δυσλειτουργία. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι θέλουν την κυβέρνηση να τους υπηρετεί και όχι να τους βάζει φόρους. Καμία έκπληξη. Ο λαός θέλει επίσης το ίδιο, θέλει την κυβέρνηση να τους ωφελεί και να μην τους φορολογεί.
Αυτό φέρνει τους πολιτικούς σε μια πολύ άσχημη θέση. Από τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις χρειάζονται τα χρήματα για την πολιτική τους δράση. Από τον λαό χρειάζονται τις ψήφους. Με ποιο τρόπο θα χειριστούν αυτό το δίλημμα;
Λύση: δώσε και στις δύο πλευρές αυτό που θέλουν, μη φορολογείς κανέναν και λύσε το πρόβλημα με δανεισμό. Είναι πολύ καλή λύση. Ο λαός δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, δεν έχουν τουλάχιστον φόρους και έχουν τις κρατικές υπηρεσίες τους. Είναι χαρούμενοι. Οι πλούσιοι είναι εξίσου χαρούμενοι – παίρνουν αυτό που θέλουν-, δεν πληρώνουν, αλλά έχουν κι ένα έξτρα μπόνους. Τα χρήματα που δεν πληρώνουν σε φόρους, είναι τα χρήματα που δανείζουν στην κυβέρνηση για το έλλειμμα. Αυτός είναι ο λόγος που οι πλούσιοι δεν ενοχλούνται από τα ελλείμματα. Κερδίζουν διπλά. Εάν η κυβέρνηση χρειάζεται να πάρει χρήματα για να πληρώσει τα προγράμματά της, μπορεί να πάει στους πλούσιους και τις επιχειρήσεις και να τους φορολογήσει. Δεν το κάνει. Αντιθέτως δανείζεται τα χρήματα από αυτούς.
Σ’ αυτό το σημείο, εάν είχαμε χρόνο, θα έπαιζα ξανά τον εθνικό ύμνο. Εάν καταλαβαίνετε τι σας είπα μόλις τώρα... Το έλλειμμα είναι μια υπηρεσία προς τους πλούσιους.
Θα σας δώσω έναν υπολογισμό, μια πολύ απλή επεξήγηση. Στις Η.Π.Α. υπάρχει αυτό το όνομα, ΑΥΚΘ. Η Μέριλ Λίντς σε συνδυασμό με άλλους οίκους, δίνει ένα κατάλογο με τους πλουσιότερους ανθρώπους της Αμερικής. Για την ακρίβεια, τον δίνει για τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα όνομα: Άτομα Υψηλής Καθαρής Θέσης (Α.Υ.Κ.Θ.). Δεν το εφηύρα εγώ.. Είναι προγενέστερο. Στην περίπτωση που το βρίσκετε σέξυ, υπάρχουν και οι Α.Ε.Υ.Κ.Θ. – ούτε αυτό το εφηύρα προσωπικά. Σημαίνει «Άτομα Εξαιρετικά Υψηλής Καθαρής Θέσης. Είτε θα κλάψετε με αυτό, είτε θα γελάσετε, πρέπει να κάνετε ή το ένα ή το άλλο. Αν δεν κάνετε τίποτε από τα δύο, χρειάζεστε βοήθεια. Τι είναι λοιπό ο ΑΥΚΘ; Είναι ένα πολίτης των Η.Π.Α. που έχει τουλάχιστον ένα ή περισσότερα εκατομμύρια δολάρια στο μετοχικό του χαρτοφυλάκιο. ΑΕΥΚΘ είναι κάποιος που έχει 30 ή περισσότερα εκατομμύρια. Αυτή είναι η διαφορά. Πόσοι ΑΥΚΘ υπήρχαν στις Η.Π.Α. το 2009, το τελευταίο έτος για το οποίο διαθέτουμε σχετικά μεγέθη; 2,.9 εκατομμύρια άτομα. Με άλλα λόγια, λιγότερο από το 1% του πληθυσμού στις ΗΠΑ είναι ΑΥΚΘ. Η συνολική αποτίμηση του μετοχικού τους χαρτοφυλακίου το 2009 ήταν περίπου 12,7 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Θέλω να βεβαιωθώ ότι το καταλάβατε. Η Υψηλή Καθαρή Θέση αναφέρεται μόνο στο μετοχικό σας χαρτοφυλάκιο. Δεν υπολογίζονται σπίτια, αυτοκίνητα, κοσμήματα, έργα τέχνης ή κάτι άλλο. Μονάχα χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων. Ποιο ήταν το έλλειμμα, το συνολικό ποσό που η κυβέρνηση έπρεπε να δανειστεί «για να ζωντανέψει την οικονομία» το 2009; Το έλλειμμα ήταν περίπου 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Εάν εφαρμόζαμε ως έθνος 10% φορολόγηση στο χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων των ΑΥΚΘ χωρίς να πειράξουμε τα σπίτια τους, τα εισοδήματά τους, τα τιμαλφή τους, τα αυτοκίνητά τους και η αξία του χαρτοφυλακίου τους έπεφτε μόλις στο 90% απ’ότι ήταν πριν ένα χρόνο, εάν φορολογούσαμε με 10% τα 12,7 τρις, βγαίνει περίπου αυτό το ποσό (το ποσό του ελλείμματος δηλ. 1,3 τρις δολάρια).
Δεν θα υπήρχε καθόλου έλλειμμα. Κανένας τόκος για να πληρώσουμε, καμία μεγάλη κρίση για να ανησυχούμε, καθόλου έλλειμμα. Θα πήγαινε στους λιγότερο από 1% πλουσιότερους ανθρώπους. Οι υπόλοιποι 99% από εσάς, θα μένατε ανεπηρέαστοι από αυτό. Δεν θα είχατε όμως έλλειμμα, ούτε ανησυχία μήπως φορολογηθείτε για να το καλύψετε, καμία ανάγκη να κόψετε τα κοινωνικά προγράμματα, τίποτε από αυτά. Οι πλούσιοι θα έπρεπε να πληρώσουν 10% από το χαρτοφυλάκιο μετοχών και ομολόγων τους. Τα τελευταία 30 χρόνια αυτοί με τις μετοχές και τα ομόλογα τα πήγαν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Είχαν τα καλύτερα 20 χρόνια στην ιστορία του χρηματιστηρίου της Αμερικής. Θα πας λοιπόν στους πλουσιότερους, που είναι λιγότεροι από 1%, αυτοί που είναι προφανώς πιο ικανοί να πληρώσουν και τα πήγαν καλύτερα από όλους τα τελευταία 30 χρόνια και θα τους πεις: «Ως πατριώτης και πιστός Αμερικάνος, είναι το λιγότερο που μπορείς να συνεισφέρεις, 10%.
Κι αυτό καλύπτει όλα όσα χρειαζόμαστε και δεν θα επιβαρύνουμε την κυβέρνηση στο ελάχιστο». Αν λοιπόν κάποιος σας πει: «Έχουμε έλλειμμα, πρέπει να περικόψουμε τις κρατικές δαπάνες και πρέπει…» Σταμάτα! Αυτό μοιάζει σαν να σας σταματάει κάποιος στο δρόμο και να λέει: «θα σου δώσω τώρα ελευθερία επιλογής. Μπορείς να επιλέξεις αν θα σε μαχαιρώσω ή θα σε στραγγαλίσω». Κι όλοι σας γνωρίζετε ότι η απάντηση σ’ αυτό είναι: «Δεν αποδέχομαι το εύρος των επιλογών». Όταν λοιπόν κάποιος σας λέει ότι έχουμε έλλειμμα κι επομένως πρέπει να πληρώστε μεγαλύτερους φόρους διαφορετικά θα ξοδέψουμε λιγότερα για κοινωνικές υπηρεσίες, η απάντηση ξανά είναι «δεν αποδέχομαι αυτές τις επιλογές». Θα προτιμούσα να τα χώσω στους πλούσιους. Αυτό θα ήθελα να κάνω. Κι αυτό θα έλυνε το πρόβλημά μας και δεν θα είχαμε έλλειμμα. Και παρεμπιπτόντως, τα καταναλωτικά έξοδα των πλουσιοτέρων αυτών ανθρώπων δεν θα άλλαζαν σημαντικά εάν φορολογούσες τον πλούτο τους. Κάθε οικονομολόγος που διδάχτηκε κάποτε μακροοικονομία το γνωρίζει. Όσοι από εσάς είχατε αυτά τα μαθήματα, θα θυμάστε ότι μάθατε κάτι για την οριακή ροπή προς αποταμίευση. Οριακή ροπή προς αποταμίευση. Οριακή ροπή προς κατανάλωση. Κεντρική ιδέα: όσο πιο φτωχός είσαι, τόσο περισσότερο ξοδεύεις από το εισόδημά σου. Όσο πλουσιότερος είσαι, τόσο λιγότερο ξοδεύεις από το εισόδημά σου. Γιατί; Διότι είσαι πλούσιος και δεν χρειάζεσαι. Οι πλούσιοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ξοδεύουν, γιατί τα έξοδά τους δεν καθορίζονται ποτέ από τον πλούτο τους. Και αν πιστεύετε κάτι τέτοιο, είναι επειδή δεν είστε ένας από αυτούς. Αυτό μπορεί να σας πληγώνει, αλλά έτσι είναι. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Επομένως δεν υπάρχει λογική. Θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να λύσει τα προβλήματά της; Φυσικά και θα μπορούσε. Η ελληνική κυβέρνηση θα έλυνε τα προβλήματά της εάν φορολογούσε τον πλούτο. Ο πλούτος στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά άνισα κατανεμημένος. Υπάρχει ένα σχετικά μικρό μέρος του ελληνικού πληθυσμού το οποίο είναι εξαιρετικά πλούσιο.
Τι γίνεται με αυτούς; Στην Ελλάδα το πρόβλημα ήταν όπως αυτό που σας περιέγραψα. Πολιτικοί δεξιοί, αριστεροί, δεν έχει διαφορά. Όλοι τους δανείστηκαν χρήματα και τα ξόδεψαν. Όταν η Ελλάδα έγινε μέλος της Ε.Ε., όλοι είπαν, ωραία, είναι μέλη της Ε.Ε. κι όλα αυτά τα πλούσια κράτη, Γαλλία, Γερμανία θα τους στηρίξουν. Θα δανείσουμε λοιπόν στην Ελλάδα. Υπέροχα, είπε η ελληνική κυβέρνηση. Λύσαμε όλα μας τα προβλήματα. Συνεχίστε να δανείζεστε. Κρατάμε τον κόσμο χαρούμενο, δίνοντας χρήματα χωρίς να φορολογούμε. Οι πλούσιοι θα είναι χαρούμενοι. Τους δίνουμε ό,τι θέλουν χωρίς να τους φορολογούμε. Δανειζόμαστε, δανειζόμαστε, δανειζόμαστε… Μέχρι που φτάνει η μέρα και οι δανειστές λένε: «Η κατάσταση πάει να ξεφύγει εδώ». Στο σημείο αυτό η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να πάρει μια απόφαση. Κι αυτή θα ήταν: «εντάξει, πρέπει να περικόψουμε το δανεισμό μας, κι ο τρόπος να το κάνουμε χωρίς να πειράξουμε τα κρατικά έξοδα είναι να βάλουμε φόρο στους πλούσιους. Θα μπορούσε να το κάνει. Ίσως αυτό θα περιμένατε να ακούσετε.
Στην ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται το σοσιαλιστικό κόμμα ΠΑΣΟΚ. Κέρδισαν τις εκλογές. Βρίσκονται στην εξουσία αυτή τη στιγμή. Η λιτότητα, η αύξηση των φόρων στο μέσο Έλληνα πολίτη, οι περικοπές στις κρατικές δαπάνες και την απασχόληση οι οποίες είναι σφοδρές στην Ελλάδα, εφαρμόζονται από το σοσιαλιστικό κόμμα της Ελλάδας. Και ο αρχηγός του ονομάζεται Παπανδρέου, κατάγεται από την οικογένεια Παπανδρέου. Ο πατέρας του και ο παππούς του ήσαν πολιτικοί ηγέτες της Ελλάδας. Είναι λοιπόν μια από παλιά εγκαθιδρυμένη οικογένεια αριστερής χροιάς πολιτικών. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν φοιτητής στις Οικονομικές επιστήμες στο κολλέγιο Άμχερστ της Μασαχουσέτης. Κι όσο βρισκόταν εκεί παρακολούθησε δύο διδακτικές ενότητες από εμένα. Με άλλα λόγια τον δίδασκα.
(Παρέμβαση): - ‘Έπρεπε να είχατε κάνει καλύτερη δουλειά
(Απάντηση): - Έπρεπε…
Προσκλήθηκα και πήγα στην Ελλάδα το Μάιο αυτού του έτους (2010). Ακριβώς στη μέση της κρίσης, πήγα να δώσω διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Κάποια στιγμή, οι καθηγητές που με είχαν προσκαλέσει, έμαθαν δεν ξέρω πώς, ότι ήμουν καθηγητής του πρωθυπουργού και μου είπαν ότι ίσως δεν μου επιτραπεί η είσοδος. Δεν ξέρω τι θα λέγατε κάτω από αυτές τις συνθήκες, αλλά αποφάσισα να πάω και το χειρότερο που θα μπορούσαν να μου κάνουν θα ήταν να μη με αφήσουν να βγω από το αεροδρόμιο κι έτσι να πάω κάπου αλλού στην ηλιόλουστη νότια Ευρώπη και να περάσω καλά. Δεν υπήρξε όμως πρόβλημα, πήγα εκεί, κανείς δεν με ενόχλησε κι έδωσα τις διαλέξεις μου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και τους είπα όλα αυτά που σε γενικές γραμμές έχω πει και σε σας.
Δείτε εδώ το σχετικό βίντεο:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=236516&cid=6
