Ποιοι πραγματικά είμαστε;

Η ανθρωπότητα κατά τις δύο τελευταίες χιλιετίες ακολουθεί την πορεία μιας ατελείωτης κατηφόρας. Ο πλανήτης καταστρέφεται, ο άνθρωπος υποφέρει από ασθένειες, που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί, ότι θα τον πλήξουν. Ασθένειες νοητικές, ψυχικές και σωματικές. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι γι΄αυτή την τραγική κατάσταση, που βρίσκεται η Γη. Λειτουργούμε πλέον ως ένα αυτοκαταστροφικό ον, που κατατρώει τον πλανήτη και φυσικά τον ίδιο μας εαυτό.

Βιώνουμε μια ζωή τύπου matrix. Οι κινήσεις μας, οι σκέψεις μας, οι πράξεις μας είναι αυτοματοποιημένες. Ό,τι κάνουμε, ό,τι αισθανόμαστε, ό,τι σκεπτόμαστε, ακολουθούν ένα είδος λειτουργικού. Λειτουργούμε ασυνείδητα, αφού οι πλείστες των πράξεών μας είναι αρκετά διαταραγμένες. Η ομόρρυθμη και αρμονική λειτουργία των τριών κέντρων τού ανθρώπου (σώμα-ψυχή-νους), όπου εν συνόλω αποτελούν τον φυσιολογικό άνθρωπο, έχουν πάψει να συνεργάζονται και να λειτουργούν φυσιολογικά προ πολλού.

Οι άνθρωποι μετά την ηλικία των εικοσιπέντε περίπου ετών, παύουν να σκέφτονται λογικά και να λειτουργούν αυτόνομα και πρωτότυπα, κινούνται μιμητικά με τον ίδιο παλαιό τρόπο, που τους έμαθε η παράδοση και η κοινωνία τους. Στα σαράντα περίπου, οι πλείστοι εξ΄αυτών παύουν να έχουν οποιαδήποτε συναισθηματική πρωτοτυπία, ο ήδη συρρικνωμένος συναισθηματικός τους κόσμος αργοπεθαίνει.

Από το ίδιο αυτό ηλικιακό σημείο, οι άνθρωποι πλήττονται και από τις ψυχοσωματικές εκφυλιστικές ασθένειες (καρκίνοι, καρδιαγγειακά, σακχαροδιαβήτης, πίεση, κ.ά.), καθώς κι από πρόωρα γηρατειά. Από κει και μετά, στην κυριολεξία φυτοζωούν ως ζόμπι μέχρι και τη λήξη τής συντομευμένης ζωής τους σχεδόν νεκροί και τελικά (στην καλύτερη περίπτωση) πεθαίνουν σακάτηδες μέσα σε κάποιο νοσοκομείο ή κάπου αλλού κατάκοιτοι και καταπονημένοι από τις λεγόμενες εκφυλιστικές νόσους.

Κι εδώ τίθενται τα απλά ερωτήματα: Αυτός είναι τελικά ο προορισμός μας ως όντα; Αυτή είναι η φύση μας, τα χρόνια, που μας οφείλεται να ζήσουμε, το λεγόμενο ως πεπρωμένο μας; Αυτό είναι το χρονικό διάστημα ζωής, που μάς δίνει ο κατασκευαστής μας, η Φύση; Να ζούμε και να πεθαίνουμε νωρίς, άρρωστοι και κενοί;

Ως απαντήσεις αυτών θα θέταμε τις εξής ερωτήσεις: Μήπως ο πρόωρος αυτός εκφυλισμός δεν έχει σχέση με τη φυσική μας πραγματικότητα; Μήπως δεν κάνουμε κάτι καλά εμείς οι ίδιοι; Μήπως θα πρέπει να επανεξετάσουμε πολλά από τα πεπραγμένα τού βίου μας;

Ας προσπαθήσουμε σιγά-σιγά να αντιληφθούμε και να εξετάσουμε τα αίτια τής υπολειτουργίας τού ανθρώπινου όντος, τού πρόωρου εκφυλισμού και θανάτου του. Ο άνθρωπος είναι ένα ον όμοιο ως προς το μεγάλο μέρος τής φύσης του με τα άλλα όντα τού πλανήτη μας, θηλαστικά και μη. Ένα άλλο όμως μέρος του, που τού έχει επίσης δοθεί από τη Φύση, είναι η νοημοσύνη του, κάτι, που τού δίνει τη δυνατότητα να διαφοροποιηθεί από τα άλλα θηλαστικά και να ελευθερωθεί από το ζωώδες μέρος του χρησιμοποιώντας αυτό το πλεονέκτημα για τον καθορισμό και την εκδήλωση τής δικής του προσωπικότητας και ατομικότητας.

Όλα ξεκινούν από πολύ μικρή ηλικία. Τα κέντρα ενός νεογέννητου παιδιού μπορούν να συγκριθούν με τα άγραφα CDs. Από την πρώτη ώρα τής γέννησης, από τις πρώτες μέρες, καταγράφονται εντυπώσεις από τον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμο. Οι διαδικασίες τής σκέψης, τής λογικής, τής αντίληψης, τής φαντασίας, τής μνήμης, που μας συνοδεύουν στη ζωή μας, είναι το αποτέλεσμα των καταγραφών αυτών. Οι εγγραφές αυτές σχεδόν πάντοτε μπαίνουν σε λειτουργία αυτόματα μετά από κάποια εξωτερικά ερεθίσματα και λειτουργούν ως συνειρμοί. Έτσι, δημιουργούνται συνδυασμοί τυχαίοι, αλλά και αυτοματοποιημένοι.

Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από τους συνειρμούς αυτούς και ποτέ ολοκληρωμένα, πότε με το ένα ή με το άλλο κέντρο τής ύπαρξής του, τυχαία χωρίς συνολική βούληση, ατομική κριτική και αντίληψη, όπως έτυχε να μάθει από την περίοδο τής παιδικής του ηλικίας μέχρι την στιγμή τής ενηλικίωσης.

Κάθε συμπέρασμα, στο οποίο φτάνει ο κάθε άνθρωπος και κάθε κρίση του, είναι απόρροια τής εργασίας ενός και μόνο μέρους του, η έκφραση μιας μικρής μόνο ποσότητας τού υλικού, που έχει αποθηκεύσει. Γι΄αυτό το λόγο οι κρίσεις του και τα συμπεράσματά του σχεδόν πάντοτε είναι καθαρά μεροληπτικά και κατά συνέπεια λανθασμένα.

«Ό,τι λέγει ο νους, πρέπει αναμφιβόλως να το λέγει κατόπιν διαλογισμού,
ειδ΄άλλως το δοχείο σου (σ.σ. το σώμα σου)
θα κατοικηθεί από χθόνια θηρία».
Ρητό τού Ζωροάστρη

Με το πέρασμα τού χρόνου και κατά τη διάρκεια τού βίου, οι λειτουργικές ανωμαλίες, στις οποίες υπόκειται η ανθρώπινη οντότητα σε συνηθισμένες συνθήκες, αυξάνονται. Για να μπορέσει να επανέλθει η ομαλή λειτουργία στην ανθρώπινη οντότητα, απαιτείται μια μεγάλη και αποφασιστική προσπάθεια με τις ανεπάρκειες, που έχουν προκύψει σε αυτόν. Ανεπάρκειες, που υφίστανται πλέον και στα τρία επίπεδα τής οντότητας, σώμα-ψυχή-νους.

Με τις συνηθισμένες προσπάθειες τής παιδείας και τής παράδοσης, που ήδη γνωρίζουμε, δεν είναι δυνατόν να ανταπεξέλθει κάποιος σ΄αυτόν τον αγώνα ούτε μπορεί να κερδίσει κάτι ουσιαστικό με τις διάφορες μεθόδους, οι οποίες παρουσιάζονται στις μέρες ως σωτήριες, που είναι και πολύ τής μόδας. Μέθοδοι θρησκευτικές (με νηστείες, προσευχές, ασκητισμούς, κοινόβια και πνευματικούς, να καθοδηγούν τη ζωή ανθρώπων), εσωτερικές ομάδες, αιρέσεις, λέσχες, clubs κ.ά..

Αυτές οι μέθοδοι συνιστώνται μαζικά στον καθένα χωρίς να υπολογίζονται οι ατομικές ανάγκες, οι διαφορετικές ικανότητες και οι ιδιαιτερότητες, που δημιουργούν τις τόσο πολύπλοκες και διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες των ανθρώπων. Κατά συνέπεια, είναι άχρηστες και επικίνδυνες, αφού επεμβαίνουν στις ανθρώπινες ζωές επιβάλλοντας αλλαγές, όπου το κάθε άτομο δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανεχθεί και να υιοθετήσει, με αποτέλεσμα να μη μπορεί στη συνέχεια να προφυλαχθεί από αυτές.

Ο Σωκράτης υπήρξε ένας σοφός τής εποχής του, που, ενώ γνώριζε πολλά, δήλωνε, ότι δεν γνωρίζει τίποτα. «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα».
Το συγκεκριμένο σχόλιό του δείχνει τη βαθιά συνειδητότητά του περί τής αγνοίας του και τής ανθρώπινης αγνοίας εν γένει, κάτι, που μπορεί να το αντιληφθεί μόνο ένας σοφός.
Το «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα», παρερμηνεύτηκε από τους μετέπειτα ανθρώπους ως σωκρατική ειρωνεία (!) κάτι, που δεν έχει ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ο Σωκράτης υπήρξε ένας από τους ελάχιστους γνωστούς ανθρώπους, που πέρασαν και είχαν πλήρη συνείδηση για την άγνοιά τους...

Αν και η νοητική απελευθέρωση αυτή είναι εφικτή για τον κάθε άνθρωπο, η ευκαιρία να φθάσει κάποιος σ΄αυτήν δεν δίνεται στον καθένα. Αυτό μπορεί να μη το επιτρέπουν πολλές αιτίες, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν εξαρτώνται από εμάς ούτε από τους μεγάλους κοσμικούς νόμους, που υφίστανται στο σύμπαν και στον άνθρωπο.

Κύριες από αυτές είναι η κληρονομικότητά μας και η περίοδος, κατά την οποία συντελέστηκε η διαδικασία τής προπαρασκευαστικής μας ηλικίας. Αυτοί οι δύο παράγοντες δημιουργούν τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Αυτές οι δύο συνθήκες, αλλά και άλλες, αρκούν, για να καταστήσουν αυτή την απελευθέρωση ανέφικτη.

Κατ΄αυτό τον τρόπο δημιουργείται ο μέσος-συνηθισμένος άνθρωπος, ένα είδος σκλάβου χωρίς συνείδηση, ένα μέλος μιας αγέλης (ποδοσφαιρικής, πολιτικής, θρησκευτικής, πανεπιστημιακής…). Μπορεί να παραμείνει δε έτσι, από την στιγμή, που γεννήθηκε και διαμορφώθηκε υπό την δράση κάθε λογής επιδράσεων, επιδράσεις, που έχουν καθορίσει απόλυτα τις συνθήκες τής ύπαρξής του και να παραμείνει ο ίδιος μέχρι τη στιγμή τού θανάτου του.

«Η κοινωνία θέλει τον κάθε άνθρωπο να ζει ως υπηρέτης της,
μην επιτρέποντας σε κανένα να είναι αυτό, που τον έχει προορίσει η Φύση.
Η κοινωνία τον θέλει χρήσιμο, αποτελεσματικό, υπάκουο, σα ρομπότ,
ποτέ να μην δηλώνει την ατομικότητά του».
Osho

 
Το ένστικτο τού σκλάβου και τής αγέλης αποτελεί αδιαμφισβήτητη ιδιότητα τής πλειονότητας των σημερινών ανθρώπων, η εκδήλωση τής οποίας συνίσταται, στο ότι αυτό το είδος ανθρώπων αντί να ενεργούν σύμφωνα με το λογισμό τους, ακολουθούν τυφλά το παράδειγμα των άλλων, δηλαδή την αγέλη.

Tα «πειράματα συμμόρφωσης» τού Solomon Asch τού Swarthmore College ήταν μία σειρά μελετών, που πρωτοδημοσιεύτηκαν τη δεκαετία τού΄50 επιδεικνύοντας τη δύναμη τής συμμόρφωσης τού ατόμου, σύμφωνα με τη συμπεριφορά τού κοινωνικού περιγύρου.
Στα πειράματα, ζητούνταν από μια ομάδα να πάρει μέρος σε ένα δήθεν «οπτικό τεστ». Στην πραγματικότητα, όλοι οι συμμετέχοντες πλην ενός, ήταν συνεργάτες τού ερευνητή, και το αντικείμενο τής μελέτης ήταν το πώς αυτός ο ένας θα αντιδρούσε στη συμπεριφορά των «συνεννοημένων» συμμετεχόντων. 
Παρατηρείστε στο βίντεο, ότι το υποκείμενο αρνείται τις ενδείξεις των αισθήσεών του και παραδίδεται στην επιρροή τής ομάδας.

Ο άνθρωπος θα έπρεπε πραγματικά να κατέχει μεταξύ όλων των άλλων μορφών ζωής, που υπάρχουν πάνω στη Γη, την υπέρτατη θέση, την θέση τού διευθυντή-ρυθμιστή τής δικής του ζωής, αλλά και της ζωής των άλλων όντων επαγρυπνώντας για την ισορροπία και την ορθότητά τους. Αν και κατά το απώτερο παρελθόν, αυτό φαίνεται, ότι συνέβαινε ως κάποιο σημείο ανάμεσα σε κάποιες ομάδες μυημένων στη γνώση αυτή, που έζησαν σε διάφορα σημεία τού πλανήτη, στην εποχή μας, αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει.

Όπως η ορθότητα τής υγείας κάθε οργάνου εξαρτάται από την ορθότητα τής υγείας όλου τού οργανισμού, έτσι και η ορθότητα τής ζωής μας εξαρτάται από την ορθότητα τής ζωής όλων των άλλων μορφών ζωής, που εμφανίζονται και υπάρχουν συγχρόνως με εμάς πάνω στον πλανήτη μας. Κατά ένα τρόπο είμαστε όλοι ενωμένοι σαν μία τεράστια προέκταση, ένα όλον. Όταν υποφέρει λοιπόν το μέρος υποφέρει αναπόφευκτα και το όλον. Κάθε ανωμαλία ή δυσαρμονία, που εμφανίζεται σε κάποια μορφή ζωής, προκαλεί ανωμαλία και δυσαρμονία σε κάποια άλλη. Αν και οι φράσεις αυτές ηχούν ωραία στα αυτιά όλων, σχεδόν κανείς δεν τα κάνει πράξη. Γιατί άραγε; Από πού ξεκινά όλο αυτό το κακό;

Ξεκινά από το ήδη υπάρχον, το παλαιό, την οικογένεια και την παράδοση και συνεχίζεται με τη σχολική και πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Μια φυσιολογική κοινωνία, που θα ακολουθούσε μια φυσιολογική παιδεία, θα είχε ως στόχο να καλλιεργήσει και ν΄αναπτύξει στα μέλη της και τις τρεις ανθρώπινες υποστάσεις, σώμα-ψυχή-νου. Παράγωγο αυτής τής ολοκληρωμένης παιδείας θα ήταν η δημιουργία  φυσιολογικών ανθρώπων με αποτέλεσμα τη φυσιολογική κοινωνία.

Όμως, εδώ και πολύ καιρό, εμείς οι άνθρωποι έχουμε αντικαταστήσει την παιδεία με τη στείρα εκπαίδευση, την ατομικότητα με την κοπαδοποίηση, τη συνειδητότητα με τη ρομποτοποίηση, τη θέληση με τη ραθυμία, την έρευνα με την πίστη, τα σπορ με τον πρωταθλητισμό, την υγεία με την αρρώστια κ.ά.. Πολιτιστικά κεκτημένα χιλιετιών έχουν ξεπέσει. Η γυμναστική, σπουδαίο αρχαίο κληροδότημα, έχει συρρικνωθεί ή μεταλλαχτεί σε πρωταθλητισμό (υπερπροπόνηση, αναβολικά, χρηματισμοί, στημένα…). Οι τέχνες, ομοίως, υποφέρουν, η μουσική, η αρχιτεκτονική, η γλυπτική, το θέατρο, έχουν απόλυτα εκφυλιστεί. Οι επιστήμες θα έπρεπε να είναι απόρροια των τεχνών, οι επιστήμονες θα έπρεπε να γνωρίζουν τις τέχνες, όμως αυτές έχουν γίνει κατεστημένα και έχουν κατακερματιστεί, η ιατρική, η αρχιτεκτονική, η κοσμολογία κ.ά. Διάφορα συμφέροντα έχουν εισχωρήσει σε αυτές, με αποτέλεσμα τον ξεπεσμό τους.

«Σήμερα, η επιστημονική στάση έχει πάρει τη θέση τής θρησκευτικής στάσης. Ένα σύνολο από προλήψεις έχει αντικαταστήσει ένα άλλο. Οι επιστήμονες είναι απασχολημένοι με το να ανατέμνουν το πτώμα τού σύμπαντος, τους ενδιαφέρει το πώς-αποτέλεσμα κι όχι το γιατί-αίτιο. Η επιστήμη βλέπει τα πάντα μηχανικά μέσω ενός μόνο μέρους, μέσω μίας ελαφριάς εξωτερικής οπτικής, ως αποτέλεσμα δεν μπορεί να δώσει απάντηση στις ανθρώπινες ανάγκες».
 Γεώργιος Γκουρτζίεφ

Η φιλοσοφία για παράδειγμα. Σκοπός της είναι η αλήθεια μέσα από πολλές οπτικές και αλληλοεξαρτώμενες επιστήμες και τέχνες, που χρησιμοποιούσαν οι φιλόσοφοι. Όμως, αυτό το συνολικό έχει χαθεί ολοκληρωτικά, αφού έχει κατακερματιστεί. Έτσι έχει επικρατήσει η άσκοπη ρητορική, η εκλεπτυσμένη διαλεκτική και εν γένει η λαμπρότητα τής διαδικασίας. (Διαβάστε: Όταν η Φιλοσοφία αποκόπηκε από τα Μαθηματικά).

Η ιατρική. Σκοπός της είναι η πραγματική θεραπεία και πρωτίστως η πρόληψη των ασθενειών, με αποτέλεσμα την υγεία. Σήμερα όμως, αυτά έχουν αντικατασταθεί από την καταστολή και την οργανωμένη εξάπλωση τής νοσηρότητας από τα ίδια τα ιατρικά κέντρα. Αποτέλεσμα, η αύξηση των εκφυλιστικών ασθενειών, οι παραφυσικοί θάνατοι σε παγκόσμιο επίπεδο και ο πλουτισμός των γιατρών-φαρμακευτικών σε βάρος των μαζών.

Σχεδόν κανείς από όλους εμάς δεν έχει μία σαφή αίσθηση για την ορθή κατεύθυνση και τη φυσιολογική πορεία τής ζωής του. Είμαστε κάπου χαμένοι στο χώρο και αναγκασμένοι να κινηθούμε, μα η μόνη κατεύθυνση, προς την οποία μπορούμε να κατευθυνθούμε, είναι αυτή, που έχουν κανονίσει κάποιοι άλλοι για μας. Γι΄αυτό και η τυφλή εμπιστοσύνη και προσήλωση, που όλοι δείχνουμε, προς αυτά, που μάς δίδαξαν οι προηγούμενοι: οικογένεια, παράδοση, έθνος, θρησκεία, ιατρική, εκπαίδευση.

Στο κομμάτι τής εκπαίδευσης (αντί για παιδεία), το κύριο πρόβλημα είναι η αποτυχία να διδαχθούν οι σύγχρονοι άνθρωποι περί αντίληψης, συνειδητότητας και ηθικής.

Είμαστε προσαρμοσμένοι να ζούμε ως άρρωστοι, κοπάδια προβάτων, που ακολουθούν τους ποιμένες τους. Κανείς δεν νοιώθει ικανοποιημένος με τη ζωή του, κανείς δεν χαμογελά με την ψυχή του. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη ευχαρίστησης και σκοπού στη ζωή.

Η σημερινή ανθρωπότητα ακολουθεί ένα είδος προβατοποίησης. Υπεύθυνοι γι΄αυτή την κατάσταση είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι αρχικά και το Σύστημα. Το Σύστημα αποτελείται από την παιδεία (κονσερβοποίηση και εκτός ουσίας γνώσεις), τη θρησκεία (φόβος και αποβλάκωση), την ιατρική (νοσηρότητα και εξασθένιση), την οικογένεια («εγώ» και ιδιοκτησία), την παράδοση (κοπαδοποίηση)...
Τα τελευταία χρόνια, την ολοκλήρωση τής αποβλάκωσης αυτής έχουν αναλάβει η τηλεόραση, τα media, αλλά και το διαδίκτυο, στο οποίο επικρατεί η βλακοκρατία και δικτατορία τής cyber-μάζας. (Κάνοντας copy-paste αναπαράγουν σωρηδόν απίστευτες ανοησίες, ενώ, όταν προσβάλλονται οι εθνικοπατριωτικές κυρίως φαντασιώσεις τους, προβαίνουν σε  ομαδικές καταγγελίες σε Facebook, Youtube κ.ά. και κατεβάζουν «ασεβή» ή «αντεθνικά» προφίλ, σελίδες, βίντεο κ.λπ.).
Ο απόλυτος έλεγχος και η κοπαδοποίηση τής ανθρωπότητας είναι πλέον γεγονός. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα λειτουργούν ως φωτοαντίγραφα κι όχι ως αυτόνομες και ανεξάρτητες οντότητες. 

Ένα από τα αποτελέσματα αυτών των ελλείψεων είναι η αντικατάσταση των αγαθών από τα μέσα και η υπερεκτίμησή τους. Τα αυτοκίνητα, το χρήμα, τα σπίτια, τα ρούχα και άλλα καταναλωτικά αγαθά είναι τα μέσα, για να έχουμε μία άνετη και εύκολη ζωή. Όμως, ο σημερινός άνθρωπος ταυτίζεται, υπερκτιμά και υπεραγαπά τα υλικά αυτά αγαθά-μέσα και ζει σχεδόν αποκλειστικά γι’ αυτά. Έτσι, χάνεται ο πραγματικός σκοπός τής ζωής και μαζί του η πραγματική ευχαρίστηση και η ευδαιμονία.

Στο φυσικό επίπεδο, στο σώμα δηλαδή, τα πράγματα είναι πάλι άσχημα. Από τη βρεφική μας ηλικία ξεκινά ένα είδος μόλυνσης, ένας χημικός πόλεμος εναντίον τού ανθρώπινου σώματος. Φάρμακα, εμβόλια, χημικά, ακτινοβολίες, χειρουργεία, ραδιενέργεια, επικίνδυνες και άδειες τροφές κ.ά. καταστρέφουν από νωρίς το φυσικό μας σώμα, το γερνάνε πρόωρα και το αρρωσταίνουν. Όλοι είναι βαθύτατα πεπεισμένοι. ότι «έτσι πρέπει να γίνει, και ότι γίνεται γίνεται για το καλό μας».

Πώς όμως, συμβαίνουν όλα αυτά χωρίς να αντιλαμβάνεται το παραμικρό η πλειοψηφία; Για πολλά χρόνια οι άνθρωποι έχουμε χάσει το φυσικό μας κριτήριο και αναγκαστικά δεχόμαστε το κριτήριο, που κάποιοι μας πλασάρουν. Η δυσκολία αυξάνεται, επειδή η πραγματική παιδεία συρρικνώνεται συνεχώς, χειραγωγείται και κατευθύνεται. Έχουμε μόνο εικασίες και εμμονές διαφόρων επιστημόνων, γεωλόγων, εθνολόγων, ιστορικών, αρχαιολόγων, ιατρών, διάφορα κατεστημένα, που υπόκεινται σε οικονομικά, πολιτικά, θρησκευτικά και άλλα συμφέροντα. Η κάθε γενιά και η κάθε σχολή θα αμφισβητήσει και θα ανασκευάσει προς δική της ικανοποίηση τα πορίσματα μιας άλλης. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις για το τι είναι το κάθε τι.

Μπορεί κανείς να θυμηθεί ή να μελετήσει προηγούμενους πολιτισμούς, την κουλτούρα, την τέχνη, την φιλοσοφία τους και να θεωρήσει τον εαυτό του κληρονόμο τους. Κάποιοι άλλοι, με την πλύση εγκεφάλου, που τους έχει γίνει, φθάνουν σε σημείο να θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους αρίων φυλών, ή αρχαίων δοξασμένων λαών ή ακόμα να νομίζουν, ότι είναι θεματοφύλακες θρησκειών. Π.χ. Η άρια Γερμανία τού Χίτλερ, οι ισλαμιστές και οι χριστιανοί τού Μωάμεθ και τού Χριστού αντίστοιχα, οι νεοέλληνες ως απόγονοι των αρχαίων ελλήνων (αλλά νεορωμιοί, στην πραγματικότητα), οι σημερινοί κάτοικοι τής Μικράς Ασίας ως απόγονοι των τούρκων κ.ά.. Υπάρχουν μόνο φήμες γι΄ αυτά, πλύσεις εγκεφαλικές, φληναφήματα, φανατισμοί  και ψευτοκατασκευές. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει πραγματική συνέχεια τής γνώσης ούτε εθνικές καταγωγές ούτε ακόλουθοι θρησκειών. Ουσιαστικά,  μιλάμε για ανθρώπινες ψυχώσεις: εθνική ψύχωση, πολιτική ψύχωση, θρησκευτική ψύχωση, ποδοσφαιρική ψύχωση κ.ά.

Osho, ο πολεμιστής:

«Το να είσαι πολεμιστής δε σημαίνει να είσαι στρατιώτης.
Ο πολεμιστής είναι μια ποιότητα τού νου. Ο στρατιώτης δεν είναι πια πολεμιστής, παρά υπάλληλος. Πατάς ένα κουμπί ρίχνεις μια βόμβα στη Χιροσίμα και όλα τελειώνουν. Και για να ρίξεις τη βόμβα δε χρειάζεται να ΄σαι πολεμιστής.
Ο πολεμιστής αντιμετωπίζει τον εχθρό πρόσωπο με πρόσωπο.
Δυο άνθρωποι με τραβηγμένα σπαθιά να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον. Μπορούν να σκεφτούν; Αν σκεφτούν, θα χάσουν, τότε η σκέψη σταματάει. Κινούνται ταυτόχρονα, γίνονται μή νους... Η δράση έρχεται χωρίς σκέψη, δράση χωρίς νου, δράση ολοκληρωτική.
Όμως, μπορείς να γίνεις πολεμιστής χωρίς να πας στον πόλεμο. Όλη σου η ζωή είναι ένας πόλεμος. Αν έχεις εγρήγορση, θα αντιληφθείς, ότι όλη η ζωή είναι ένας πόλεμος κι ότι κάθε στιγμή μπορείς να πεθάνεις...
Ένας συνειδητοποιημένος πολεμιστής δεν μπορεί να έχει καμία σχέση σήμερα με τον πόλεμο. Δεν πολεμάει τους άλλους, αλλά το μέσα του, τα πάθη του.
Με αυτόν τον τρόπο στην Ιαπωνία βγήκε από τον διαλογισμό όλος ο κόσμος των σαμουράι και έκτοτε οι πολεμικές τέχνες έγιναν μονοπάτια προς την εσωτερική ειρήνη...»

Υπάρχει ένα ακόμα σημαντικό αίτιο τής πτώσης μας, λειτουργικό αυτή τη φορά. Οι άνθρωποι είναι πολύ επιρρεπείς και δεκτικοί σε επιρροές. Η δεκτικότητα αυτή είναι μία δευτερογενής αδυναμία, η οποία είναι αποτέλεσμα τού εγωισμού του. Αν δεν υπήρχε ο εγωισμός, ο άνθρωπος δεν θα ήταν επιρρεπής σε υποβολές. Η δεκτικότητα αυτή σε επιρροές είναι μία εκδήλωση αδυναμίας πολύ σοβαρή, που εισχωρεί πολύ βαθιά στην ψυχή, χωρίς οι άνθρωποι να είναι σε θέση να αντιληφθούν τη σοβαρότητα τής κατάστασης αυτής. Πίσω από την δεκτικότητα και τον εγωισμό βρίσκεται η αξιοθρήνητη άγνοια τής ανθρώπινης φύσης.

Γνωρίζουμε αρκετά πλέον για την πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα, που ασκούν τα  Μ.Μ.Ε., αλλά και άλλοι κύκλοι στις μάζες. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση αυτή είναι πολύ σοβαρή, αφού η ζημιά αυτή, που γίνεται πάνω στην ανθρώπινη φυλή για πολλά χρόνια, έχει ήδη επιφέρει πολλά καταστροφικά αποτελέσματα. Η κοινωνία, το Σύστημα με τα απεριόριστα μέσα επιρροής, που διαθέτει και έχει επιβάλλει επάνω στις μάζες, έχει σχεδόν καταστήσει αδύνατον τον άνθρωπο να ζει κάτω από συνθήκες, που θα τού ήταν φυσιολογικές.

Ενώ ο σύγχρονος πολιτισμός μας έχει ανοίξει στον άνθρωπο νέους ορίζοντες στη γνώση και στην επιστήμη και έχει βελτιώσει το υλικό επίπεδο τής ζωής του ως ένα σημείο, από την άλλη, αντί να τον ανυψώσει σ΄ένα ψηλότερο επίπεδο εξέλιξης, έχει καταφέρει να τον υποβιβάσει σε ένα πολύ χαμηλό πεδίο αντίληψης και συνειδητότητας. Απ΄την άλλη μεριά, έχει καταφέρει να αναπτύξει μόνο συγκεκριμένες μονοδιάστατες ικανότητες τού ανθρώπου σε βάρος άλλων, πολλές από τις οποίες έχει καταστρέψει ολοκληρωτικά. Λειτουργούμε πολύ αποτελεσματικά και υπερβολικά εξωτερικά, αλλά παραμένουμε αναποτελεσματικοί και ελλιπείς εσωτερικά.

Εν κατακλείδι, θα λέγαμε, ότι ο πολιτισμός μας, η κουλτούρα, που έχει επικρατήσει, έχουν ουσιαστικά απομακρύνει τον άνθρωπο από τον αυθεντικό του τύπο και από τις φυσικές και πραγματικές ποιότητες τής κληρονομικότητάς του, αποκόβοντας συνάμα την αρμονική του ανάπτυξη, από το «γνώθι σ΄αυτόν». Επομένως, αντί να παράγει ένα ατομικά ολοκληρωμένο άνθρωπο, προσαρμοσμένο στη φύση του και στο περιβάλλον του, έχει δημιουργήσει ένα ον έξω από το στοιχείο του, ανίκανο να ζήσει μια ολοκληρωμένη ζωή, έναν άνθρωπο ξένο από τον ίδιο τον εαυτό του, ένα ον απομακρυσμένο από τη ζωή, που δικαιωματικά τού ανήκει.

«Ο σοφός άνθρωπος καταλαβαίνει τον ανόητο, διότι και αυτός κάποτε ήταν ανόητος, όμως, ο ανόητος δεν καταλαβαίνει ποτέ τον σοφό, επειδή αυτός δεν ήταν ποτέ σοφός».
Περσική παροιμία

Μια από τις μεγάλες αυταπάτες τού ανθρώπου είναι, ότι μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο και τις εξωτερικές συνθήκες τής ζωής, ότι μπορεί να τροποποιήσει ακόμα και την ίδια τη ζωή, όπως εκείνος επιθυμεί και νομίζει, για προσωπικό του συμφέρον και κέρδος.
Εμείς, μόνο τους εαυτούς μας μπορούμε ν’ αλλάξουμε, να επέμβουμε στις διαθέσεις μας, να τροποποιήσουμε τις αντιδράσεις μας, να μην καλλιεργούμε συνεχώς τα αρνητικά συναισθήματα, που νιώθουμε και εκφράζουμε, να πετάξουμε τον εγωισμό μας και την αλαζονεία μας. Ο κόσμος μας είναι τέλειος έτσι ακριβώς, όπως είναι. Το μόνο, που πρέπει να αλλάξει, είναι εμείς...

 
Ας δούμε λίγο τις ανθρώπινες αυτές υπολειτουργίες πιο αναλυτικά. Κάθε αληθινά συνειδητή σκέψη, αντίληψη, κίνηση και έκφραση ενός ανθρώπου, πρέπει να είναι το αποτέλεσμα τής ταυτόχρονης και συντονισμένης εργασίας και των τριών μερών-κέντρων τής ανθρώπινης οντότητας (σώμα-ψυχή-νους), κάτι, που στους σημερινούς ανθρώπους, συμβαίνει σπάνια. Το κάθε κέντρο θα πρέπει να έχει το δικό του ρόλο και συνεισφορά στο συνολικό έργο. Έτσι, μια ολοκληρωμένη και συνειδητή σκέψη ή αντίληψη ή κίνηση ή έκφραση, σε κάθε περίπτωση, είναι δυνατή μόνο αν και τα τρία κέντρα συνεργάζονται από κοινού.

Εξ αιτίας όμως των πολλών και ποικίλων επιρροών και επιδράσεων, που αναστατώνουν και επηρεάζουν το σύγχρονο άνθρωπο, αλλά και των αυτοματοποιημένων συνειρμών, που εμφωλεύουν, το έργο των τριών αυτών κέντρων παραμένει πάντα ασύνδετο, αποκομμένο και μονοδιάστατο. Ως αποτέλεσμα, οι ενστικτώδεις-κινητικές λειτουργίες (σώμα), οι συναισθηματικές (ψυχή) και οι διανοητικές (νους), αδυνατούν να συμπληρώσουν και να αρμονιστούν η μία με την άλλη, λειτουργούν δε αυτοματοποιημένα ακολουθώντας τους τυχαίους συνειρμούς, που εγκαταστάθηκαν παλαιότερα. Καθ΄όλη τη διάρκεια τής ζωής μας, οι λειτουργίες αυτές ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, σπάνια διασταυρώνονται και συναντιούνται ακόμα πιο σπάνια. Μάλιστα, όταν συναντώνται, διαφωνούν ή συγκρούονται μεταξύ τους. Γι΄αυτό και ο σύγχρονος άνθρωπος ζει σε μία μόνιμη εσωτερική διαμάχη και μια ζωή ασυνείδητη και τυχαία.

Έτσι, φτάνουμε να έχουμε τρεις διαφορετικούς ρομποτοποιημένους ανθρώπους, που αδυνατούν να συμβιώσουν μεταξύ τους, καθότι δεν είναι ευέλικτοι, αφού δεν έχουν συνείδηση. Αποτέλεσμα χαοτικό, αφού ο κάθε ένας από αυτούς κάθε στιγμή παρεμβαίνει στη λειτουργία τού άλλου, στα σχέδια και στην εργασία του. Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, οι τρεις διαφορετικοί αυτοί άνθρωποι επικαλύπτονται από το «εγώ», μια κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια μέσα από την άρρωστη κληρονομιά μας.

Μεταξύ τους δεν μπορούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο, δεν μπορούν να συνεργαστούν, επεμβαίνουν, σταματούν, λογοκρίνουν και τσακώνονται συνεχώς. Πόσες φορές δεν έχουμε πει: Η λογική μου λέει ναι, μα το συναίσθημα όχι... ή είμαι αριστερός ιδεολογικά, αλλά ζω με καπιταλιστικό τρόπο… ή δεν πιστεύω, είμαι άθεος, αλλά πιστεύω στο κόμμα… Το χάος αυτό διευρύνεται, όταν μπαίνει στο παιχνίδι αυτό και ο τέταρτος άνθρωπος ο σεξουαλικός (συγγενής τού συναισθηματικού). Αγαπώ τόσο πολύ τη γυναίκα μου και δεν θα την απατούσα ποτέ… τώρα όμως, με αυτή την ξανθιά... Το κακό είναι ότι ο κάθε ένας από αυτούς, την ώρα, που μπαίνει σε δράση, εκφράζεται ως βασικός εντολοδόχος και αρχηγός καθοδηγούμενος πάντα από τους αυτοματοποιημένους συνειρμούς, που τον κουνούν ως μαριονέτα, αλλά και από το άρρωστο «εγώ».

«Τα τρία είδη συνειρμών, που υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο, εξηγούν εκείνη τη μοναδική, εντύπωση που ο καθένας δοκιμάζει ορισμένες στιγμές, ώστε να νοιώθει, ότι ζουν μέσα του πολλά διαφορετικά όντα».
Γεώργιος Γκουρτζίεφ

Αν παρατηρήσουμε το κάθε κέντρο ξεχωριστά, θα δούμε ξεκάθαρα πόσο αντιφατικά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους είναι. Έτσι, σχεδόν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να καταστεί κύριος τού εαυτού του, αφού  αδυνατεί σε έσχατο σημείο να ελέγξει την λειτουργία των κέντρων του. Κάθε κέντρο μπορεί ν΄αρχίσει να λειτουργεί μετά από κάποιο ερέθισμα εντελώς ξαφνικά,  παρορμητικά και αυτόνομα, από μόνο του χωρίς καμία εντολή. Αυτό το γεγονός δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε, ότι συμβαίνει, επειδή όλα τα κέντρα μας είναι σε πλήρη σύγχυση. Ο Γκουρτζίεφ αυτή την κατάσταση σύγχυσης την ονομάζει ως «απώλεια εαυτού».

Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις ψυχικές π.χ. εκδηλώσεις ενός σύγχρονου ανθρώπου, θα αντιληφθεί, ότι σχεδόν ποτέ δεν ενεργεί από δική του πρωτοβουλία και για δικούς του εσωτερικούς λόγους, αλλά ως αποτέλεσμα κάποιας εξωτερικής  επιρροής, που έχει ενσωματώσει παλαιότερα σε αυτόν. Δεν ενεργεί ο ίδιος κατόπιν επιλεκτικής βούλησης, αλλά κάτι άλλο, που υπάρχει μέσα του, σκέπτεται γι΄αυτόν. Είμαστε θύματα των αυτοματοποιημένων σκέψεων και συνειρμών, που έχουν καταγραφεί παλαιότερα μέσα μας.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι η υπερβολική σημασία, που αποδίδει ο καθένας στο «εγώ» του και στο δήθεν μεγαλείο του. Αυτό αποτελεί και το ουσιαστικότερο κομμάτι τής εργασίας, που οφείλει στον εσωτερικό εαυτό του, εργασία, που θα τον βοηθήσει να διαπιστώσει τον μεγαλύτερο αριθμό ανώμαλων γεγονότων, που υφίστανται κατά τη διάρκεια των σωματικών και ψυχικών λειτουργιών του, με λίγα λόγια να ασκήσει αυτό, που οι πυθαγόρειοι ανέφεραν ως «παρατήρηση τού εαυτού».

Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή προσπάθεια, που χρειάζεται σε καθημερινή βάση, για «να θυμάται κάποιος τον εαυτό του», εργασία, που θα δώσει την δύναμη στον άνθρωπο να παλέψει συνειδητά εναντίων των ανωμαλιών, που έχουν αποκρυσταλλωθεί στην ατομικότητά του, λόγω των απρόσφορων συνθηκών, μέσα στις οποίες έχει περάσει κατά την προπαρασκευαστική του ηλικία. Συνθήκες, που μεταφράζονται με κάθε είδους αδυναμίες, των οποίων το σύνολο προκαλεί την αβουλία του, την έλλειψη χαρακτήρα του, την αδράνειά του, τη δειλία του, την αλαζονεία του κ.ο.κ.. Μόνο όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσει την ανεπάρκειά του μέσω τής «παρατήρησης τού εαυτού του», μπορεί να προχωρήσει παραπέρα κάνοντας κάποιο βήμα προς την εξέλιξή του.

«Όποιος δεν νίκησε ποτέ την ψευτιά και την υποκρισία μέσα του, όποιος δεν συνειδητοποίησε ποτέ την αυτοκαταστροφή, που συνεχώς συμβαίνει στον εαυτό του, δεν μπορεί ποτέ να κάνει τίποτε για κανέναν. Ο άνθρωπος πεθαίνει, γιατί υποκρίνεται και λέει ψέματα... και προπαντός στον ίδιο τον εαυτό του».
Elio D’ Anna

Το Ikido είναι μια ιαπωνική πολεμική τέχνη, που μπορεί να σού αλλάξει στην κυριολεξία τον τρόπο, που κινείσαι εξωτερικά και εσωτερικά. Μέσα από μία πολεμική τέχνη, όπως αυτή, μαθαίνει κανείς την άγνοιά του σε θέματα κίνησης, αισθημάτων, ακόμα και σκέψης.
Είναι ένα σχολείο, που διδάσκει πώς να ξεπεράσει κάποιος την άγνοιά του μέσα από μια συκγεκριμένη κινησιολογία και ψυχική μαθητεία. 

Σχεδόν κανένας δεν μπορεί να φροντίσει ουσιαστικά το σώμα του, σχεδόν κανένας δεν μπορεί πλέον να αισθάνεται, να θυμάται και να παρατηρεί τον εαυτό του, σχεδόν κανένας δεν μπορεί να ζήσει στιγμές ειλικρίνειας και ν΄ αντιληφθεί, ότι όλες του οι λειτουργίες δεν αποτελούν προϊόν συνειδητής βούλησης, παρά εκδηλώσεις κονσερβοποιημένες και αυτοματοποιημένες. Οι πλείστοι εξ΄ημών ζούμε χαμένοι στο παρελθόν ή στο μέλλον χάνοντας κυριολεκτικά το παρόν, την στιγμή. Η κοσμολογία λέει, ότι το παρόν δεν υπάρχει και όλοι σχεδόν έχουν πειστεί γι΄αυτό. Όμως, αυτά, που σίγουρα δεν υπάρχουν, είναι το παρελθόν και το μέλλον, δύο φανταστικές καταστάσεις, που οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί και ζουν μέσα σε αυτά.

Παρατηρήστε τον ίδιο τον εαυτό σας, για να αντιληφθείτε αρχικά, ότι η παρατηρητικότητά σας δεν λειτουργεί κι ότι λειτουργείτε σπασμωδικά χωρίς καμία εξουσία επάνω στο σώμα σας. Παρατηρήστε το σώμα σας, όταν κάθεστε, όταν περπατάτε, όταν μιλάτε, όταν τρώτε… Θα εκπλαγείτε με όσα δεν έχετε καν σκεφτεί, ότι συμβαίνουν μέχρι στιγμής στο σώμα σας. Κάνετε πολλές και διάφορες νευρικές, ανυπόμονες ίσως και σπασμωδικές κινήσεις, αποδεικνύοντας την έλλειψη ελέγχου και ισορροπίας στο σώμα σας, κάτι, που δεν το είχατε αντιληφθεί μέχρι τώρα. Το σώμα σας στέκεται ή περπατά λανθασμένα και ασυντόνιστα χωρίς να το καταλαβαίνετε, το πόδι σας ή το χέρι σας μπορεί να κινείται σπασμωδικά για ώρες, ενώ εσείς σκέφτεστε ή μιλάτε, την ώρα που παρακολουθείτε τηλεόραση μπορεί να δαγκώνεται μετά μανίας τα χείλη σας ή το στόμα σας χωρίς καν να το αντιλαμβάνεστε.

Παρατηρήστε τον εαυτό σας όταν οδηγείτε, μπορεί να μιλάτε ταυτόχρονα στο τηλέφωνο κι επίσης να καπνίζετε. Κάνετε τρία πράγματα μαζί χωρίς καμία συνείδηση για το κάθε ένα από αυτά. Μπορεί να κάνετε έρωτα και να σκέφτεστε κάποια άλλη-ον, μπορεί να τρώτε, να συνομιλείτε και να διαβάζετε ταυτόχρονα χωρίς να απολαμβάνετε κανένα από αυτά. Μπορεί να σας μιλάει κάποιος και σεις να μην τον ακούτε καν, αφού θα σκέπτεστε κάτι άλλο…

Παρατηρήστε το μυαλό σας, πάρτε ένα μολύβι και ένα χαρτί και καταγράψτε για ένα λεπτό κάθε σκέψη, που περνά από το μυαλό σας χωρίς να απορρίψετε καμία. Θα εκπλαγείτε με το τί σάς περνά από το μυαλό για το κάθε λεπτό τής ημέρας! Μόνο απ΄το μυαλό ενός τρελού θα μπορούσαν να περάσουν τόσες πολλές, ασύνδετες, παράλογες και διαφορετικές σκέψεις σε ένα λεπτό τής ώρας…

Παρατηρήστε τα συναισθήματά σας, δείτε, ότι πάθη, όπως μίσος, λύπη, ζήλεια, επικριτικότητα, επιθετικότητα κ.ά. κυριαρχούν σε κάθε στιγμή στην καθημερινότητά σας, επιτίθεστε, φθονείτε, κουτσομπολεύετε, λυπάστε, δεν αφήνετε τον άλλο να μιλήσει και όλα αυτά δεν τα έχετε μέχρι τώρα αντιληφθεί. Καταγράψτε σ΄ένα άλλο χαρτί πόσα ψέματα ξεστομίζετε καθημερινά χωρίς να το συνειδητοποιείτε. Αυτά όλα είναι ένα πολύ μικρό βήμα, ένα ξεκίνημα για να αντιληφθεί κάποιος την τρέλα και τον αυτοματοποιημένο παραλογισμό του, που τον κυβερνά με ένα τόσο σιωπηλό και ιδιαίτερο τρόπο, χωρίς ποτέ ο ίδιος να έχει συνειδητοποιήσει το παραμικρό για την κατάσταση αυτή.

Οι άνθρωποι αρεσκόμαστε να φοράμε ένα εξωτερικό προσωπείο, μία μάσκα, έναν εξωτερικό τύπο ανθρώπου, που δεν έχει τίποτα κοινό με τον πραγματικό τύπο. Καθώς ένας άνθρωπος μεγαλώνει, η μάσκα αυτή γίνεται όλο και πιο συμπαγής, τόσο, που στο τέλος αδυνατεί κυριολεκτικά πλέον να ξεχωρίσει τον αληθινό του εαυτό εξ αιτίας αυτής τής μάσκας. Η μάσκα αυτή είναι το «εγώ» του. Επομένως, η μοναδική λύση για αλλαγή πορείας από τον ύπνο προς την συνειδητότητα είναι ο θάνατος τού παλιού μέσα μας. Το γκρέμισμα όλων αυτών των αυτοματισμών, των λανθασμένων συνειρμών και αντιλήψεων, τού «εγώ»… Πρέπει κάποιος να πεθάνει εσωτερικά για ν΄αναγεννηθεί πάλι.

«Όση γνώση κι αν έχει ένας άνθρωπος, αν δεν έχει εξετάσει τον εαυτό του και δεν έχει παραδεχθεί, ότι δεν γνωρίζει όσα κι αν έχει αποκτήσει θα είναι “σαν άνεμος στα χέρια του”».
Σούφικη παροιμία

Το κακό όμως, είναι, ότι, όταν κάποια στιγμή το παλιό πεθάνει, συνήθως κάποιο άλλο παλιό παρόμοιο με το προηγούμενο, που απλά διαφέρει εξωτερικά, καταλαμβάνει τη θέση του. Όμως, αυτό εσωτερικά είναι ακριβώς το ίδιο με το προηγούμενο. Π.χ. ένας άνθρωπος, που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα περιβάλλον συντηρητικό και θρησκευτικό, μόλις ενηλικιωθεί και βγει στην κοινωνία μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος τής απάτης, που αντιπροσωπεύει η θρησκεία του και να διαφωνήσει με τη συντηρητικότητά του. Αποτέλεσμα, να γκρεμίσει τον θρησκευόμενο συντηρητικό εαυτό του και να προσκολληθεί σε έναν άλλο παρόμοιο με τον προηγούμενο, που φοράει τον μανδύα τής δήθεν επανάστασης. Δηλαδή, από χριστιανός να γίνεις κομμουνιστής ή από δωδεκαθεϊστής να γίνεις εθνικιστής... Τόσος κόπος για το τίποτα. Καμία ουσιαστική αλλαγή, ο θεός αντικαταστάθηκε από το κόμμα και οι εθνικοί από τους εθνικιστές! Εσύ θα εξακολουθείς να κάνεις τα ίδια λάθη, να ζεις πάλι αυτοματοποιημένα, να έχεις το ίδιο «εγώ», να κάνεις τα ίδια λάθη και να σε καταλαμβάνει η ίδια εσωτερική σύγχυση. Έτσι, θα συνεχίσεις να περιμένεις από άλλους (θεούς, πατρίδες, κόμματα) για την πρόοδο και την εξέλιξή σου.

«Οι άνθρωποι πάντοτε επιδιώκουν να βολευτούν. Μόνον όμως, όσοι είναι ξεβολεμένοι, υπάρχει ελπίδα γι’ αυτούς».
Ralph Waldo Emerson

Όλοι μας έχουμε ένα σοφό άνθρωπο μέσα μας, όμως, ο σοφός αυτός κοιμάται. Πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσει και να μπορέσει να ελέγξει όλα αυτά τα πάθη και τις επιθυμίες, που αλωνίζουν εδώ και χρόνια μέσα μας. Αυτή η διολίσθηση και η σύγκρουση, που υφίσταται καθημερινά στο σύγχρονο άνθρωπο, με αποτέλεσμα να κυβερνάται πότε από το μυαλό του, πότε από τα συναισθήματά του, πότε από σώμα του και πότε από το σεξουαλικό του κέντρο, ονομάζεται από τους πολλούς ελεύθερη βούληση!

Συμπερασματικά, θα λέγαμε, ότι ζούμε μια ζωή κάτω από ένα ιδιόρρυθμο καθεστώς ανυπαρξίας. «Υπάρχω μόνο όταν είμαι» στο εδώ και τώρα, όταν είμαι παρών στην κάθε στιγμή που περνά, όταν αισθάνομαι την κάθε ανάσα που αναπνέω, όταν νοιώθω τον κάθε χτύπο τής καρδιάς μου, όταν αντιλαμβάνομαι την κάθε κίνηση τού σώματός μου, όταν θυμώνω, επειδή το θέλω εκείνη τη στιγμή κι όχι να μού βγαίνει παρορμητικά χωρίς να μπορώ να το ελέγξω. «Είμαι», όταν αισθάνομαι τη λύπη μου και γρήγορα να μπορώ να την ξεπερνάω, όταν βιώνω έντονα τη χαρά μου, όταν γελάω ή κλαίω με την καρδιά μου κι όχι προσποιητά, όταν λέω την αλήθεια κι όχι ατελείωτα ψέματα, όταν σέβομαι και φροντίζω τη Φύση και όλα τα άλλα όντα. Όμως, όλα αυτά πρέπει να τα κάνω συνειδητά κι όχι επειδή πρέπει. Δεν έχει καμία σημασία και κανένα νόημα για την ίδια την ύπαρξή μας αν δηλώνουμε χριστιανοί, κομμουνιστές, άθεοι, ολυμπιακοί, δεξιοί, προοδευτικοί, έλληνες, άριοι… Όλα αυτά είναι ταυτότητες, επίθετα χωρίς καμία ουσία, που το μόνο, που κάνουν, είναι να λερώνουν την υπόστασή μας ως άνθρωποι.

«Ο καθένας από εμάς αποτελείται από δύο ανθρώπους, την ουσία και την προσωπικότητα. Ουσία είναι όλα αυτά, με τα οποία γεννιόμαστε: κληρονομικότητα, τύπος, χαρακτήρας, φύση, αυτό είναι και το πραγματικό μας μέρος. Η ουσία δεν αλλάζει. Η προσωπικότητα είναι ένα τυχαίο πράγμα, το οποίο αποκτούμε αμέσως μετά από την γέννησή μας. Καθορίζεται από το περιβάλλον, την οικογένεια, τις εξωτερικές επιδράσεις, την εκπαίδευση, την κοινωνία. Είναι σαν ένα ρούχο που φοράς, μία μάσκα, κάτι το τυχαίο, που αλλάζει, όταν αλλάζουν οι περιστάσεις. Είναι το ψεύτικο μέρος τού ανθρώπου. Ένας άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα μπορεί να έχει μέσα του κρυμμένη την ουσία και την αθωότητα ενός παιδιού».
Γεώργιος Γκουρτζίεφ 

Το επιθυμητό από όλους μας είναι μια κατάσταση ελευθερίας, που ποτέ δεν έρχεται. Ελευθερία στην προκειμένη περίπτωση είναι ο απώτατος σκοπός όλων των σοφών, φιλοσόφων, σκεπτικιστών. Είναι κάτι μέγιστο. Ο καθένας από εμάς συνειδητά ή ασυνείδητα επιθυμεί την ελευθερία. Υπάρχουν δύο είδη ελευθερίας: η απελευθέρωση τού εαυτού από τις εξωτερικές επιδράσεις (κοινωνία, παιδεία, οικογένεια, παράδοση…) και η απελευθέρωσή του από τις εσωτερικές επιδράσεις («εγώ»). Η εσωτερική σκλαβιά είναι πολύ βαθύτερη, το «εγώ» είναι ένα πολύπλοκο τέρας, είναι ο μέγιστος εχθρός μας που βρίσκεται μέσα μας και έχει κυριαρχήσει επί του «είναι» μας. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το «εγώ»).

Όταν το «εγώ» θιχτεί, πληγώνεται και παραμένει πληγωμένο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα πληγωμένα συναισθήματα κλείνουν την πόρτα τής ζωής και μάς κρατούν έξω απ΄αυτήν. Οι εγωιστές φαντασιώνονται, ότι η ζωή υπάρχει μόνο μέσα τους ή περιστρέφεται γύρω από αυτούς, όμως αυτό δεν είναι ζωή, παρά τρέλα. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνος με τον εαυτό του, είμαστε όλοι συνδεδεμένοι ή καλύτερα προέκταση τού εξωτερικού κόσμου, «από μέσα προς τα έξω και από κάτω προς τα πάνω», όπως αναφέρει και ο Σμαράγδινος Πίνακας.

Το να με αποκαλέσει κάποιος ανόητο είναι αρκετό να κεντρίσει τον εγωισμό μου και να πληγωθώ, όμως, αν το εξέταζα λογικά δεν θα έπρεπε να πληγωθώ. Αυτό, διότι ή αυτός, που μου το΄πε είναι πραγματικά σοφός ή ανόητος. Αν κάποιος τού μίλησε για μένα κι αυτός έβαλε στο μυαλό του ηλίθιες ιδέες, ενεργεί ο ίδιος ως ανόητος, άρα δεν υπάρχει λόγος να πληγωθώ. Ή στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί πραγματικά να φέρθηκα ανόητα, πράγμα, που σημαίνει, ότι θα πρέπει να τον ευχαριστήσω, που μου υπέδειξε την ανοησία μου. Επομένως, το να πληγωθώ είναι μία μεγάλη ανοησία, αυτό δηλαδή, που δεν θα έπρεπε για κανένα λόγο να αισθανθώ, μια ανοησία, που κατευθύνεται από το υπερτροφικό και άρρωστο «εγώ» μου.

Έτσι, μπορούμε ν΄αντιληφθούμε, ότι οι πλειονότητα των πράξεών μας και των συναισθημάτων μας κατευθύνονται από το «εγώ» μας. Είμαστε όλοι σκλάβοι του. Δεν μπορούμε με κανένα τρόπο να ελευθερωθούμε από τον εσωτερικό δυνάστη μας. Άλλωστε και η λέξη ελευθερία σημαίνει κάτι, που θα έρθει…

«Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του».
Γκάντι

Πρόσφατη δήλωση βουλευτή τής Χρυσής Αυγής:
«Υπάρχει ήδη εμφύλιος πόλεμος στη χώρα μας».
Ο μόνος πραγματικός εμφύλιος, που υπάρχει,
είναι μέσα στην ψυχή του και στο μυαλό του,
διότι ο μόνος και πραγματικός εχθρός του
είναι ο ίδιος ο εαυτός του.

Συμπερασματικά, κάποιος θα μπορούσε να δει, ότι τα δεινά του οφείλονται στον ίδιο κι όχι σε κάποιους άλλους, που έχει ως αποτέλεσμα την διαστρέβλωση τής ίδιας του τής φύσης. Πρόκειται, για τις τεράστιες εσωτερικές και εξωτερικές ελλείψεις, αλλά και τα πολλά ελαττώματα, που μας ακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια, στα οποία εμείς οι άνθρωποι δεν δίνουμε σχεδόν καμία σημασία. Οι πλείστοι εξ΄ημών είμαστε σκλάβοι πολλών ανόητων και ασήμαντων δυνάμεων, που μάς επηρεάζουν και κυριολεκτικά μάς καθοδηγούν σε μια κατάσταση ασυνειδησίας. Αποτέλεσμα, να αφήνουμε τον εαυτό μας να ασχολείται με πράγματα, που είναι αντίθετα με ο,τιδήποτε θεωρούμε δίκαιο και σωστό και που μάς είναι απαραίτητο για μια φυσιολογική ζωή. Αυτή η παράξενη και αξιοθρήνητη κατάσταση τής ανθρωπότητας είναι σήμερα στην κυριολεξία αβοήθητη.

Βασίλειος Μαυρομμάτης

http://freeinquiry.gr/