Είναι πολλές οι φορές που στην
προσπάθειά μας να πετύχουμε το καλύτερο ακολουθούμε δρόμους που μας φαίνονται
οικείοι και άρα κρύβουν μικρότερο ρίσκο. Πάντα μια γνωστή μυρωδιά,
μυστηριακά μας χαλυβδώνει με πλαστή αυτοπεποίθηση και απομακρύνει την
ανασφάλεια του αύριο. Ο καθένας από μας είμαστε ένα αποτέλεσμα των επιλογών μας
και οι επιλογές μας είναι ένα αποτέλεσμα νομίζουμε ελεύθερης σκέψης.
Είναι όμως η σκέψη μας πραγματικά
ελεύθερη; Ελεύθερη με μια βαθύτερη έννοια. Μια ελευθερία που σε κάνει να
εκπληρώνεις προσωπικές επιθυμίες, προσδοκίες δικές σου προερχόμενες από μια
συμπαντική σχέση με τον ανώτερο εαυτό σου. Η απάντηση τις περισσότερες φορές
τολμώ να πω πως είναι "όχι".
Η οικογένεια είναι ένας
οργανισμός σημαντικός για την εξέλιξη του κάθε ανθρώπου. Εντός των
οικογενειακών συνόρων υπάρχουν τα συστατικά της αγάπης, της ζεστασιάς αλλά και
του αλληλοεπηρεασμού.
Κοιτάω την κοινωνία από ψηλά.
Είναι μια κοινωνία που ψάχνει να βρει τις ισορροπίες της. Ένας κόσμος σαθρός
που αλλάζει γρήγορα μα οι περισσότεροι δείχνουν να μένουν με το στόμα ανοιχτό
εκστασιασμένοι, ανήμποροι να παίξουν ρόλο αντισώματος. Τι είναι αυτό που καθορίζει
αυτό που είμαι;
Πόσο συχνά μια οικογένεια
μεταλαμπαδεύει φαύλες ιδέες στα παιδιά της; Πόσες φορές ειπώθηκε, "το
παιδί μου εγώ θα το κάνω..". Πότε ήταν η τελευταία φορά που υποχώρησες σε
ένα θέλω σου για χάρη μιας οικογενειακής πίεσης; Πόσο συχνά η ψήφος σου ήταν
προέκταση μιας οικογενειακής συνήθειας; Γιατί βάζεις κόκκινο ή πράσινο κασκόλ
πηγαίνοντας στο γήπεδο, επειδή το χρώμα αυτό είδες να φοράνε οι γονείς σου;
Πόσο συχνά κοιμόσουν με μια ψεύτικη αλήθεια μόνο και μόνο επειδή η πραγματική
αλήθεια κοιμόταν σε ένα άλλο διαμέρισμα; Πόσο εύκολο είναι να ακολουθήσεις ένα
λάθος με τη δικαιολογία ότι μεγάλωσες μαζί του; Και πόσο δύσκολο να αλλάξεις
κάτι όταν ανακαλύπτεις πως δε σου ταιριάζει ποια...
Τα πρώτα εμπόδια στη σκέψη μας
έρχονται μέσα από την ίδια μας την οικογένεια. Είναι πολλές φορές που τα παιδιά
αποτελούν μια ξενέρωτη συνέχεια της οικογενειακής τους νοοτροπίας και αυτό
είναι που τα κάνει αφανείς θεατές της καθημερινότητας. Σίγουρα η οικογένειά σου
θέλει το καλύτερο για σένα, όμως ίσως δεν έμαθε ποτέ να ξεχωρίζει το ωραίο και
είσαι θύμα μιας κακόγουστης αισθητικής. Ίσως δεν έμαθες και συ παγιδευμένος
στην οικογενειακή προϋπάρχουσα αισθητική να αφήνεις τα βαρίδια του παρελθόντος
μακριά και να αγκαλιάζεις το διαφορετικό που μέσα του βρίσκεις νέα ουσία και
απαντήσεις με άλλη οπτική.
Κάποιες φορές αυτό που σε αγαπάει
ίσως δεν σε ευεργετεί, αλλά σου κόβει τα φτερά της προσωπικής σου πνευματικής
ανάπτυξης. Είναι κάποιες φορές η οικογένεια μια σπηλιά και συ άθελά σου
δεσμώτης ανήμπορος να δεις φως.
Η σκέψη είναι αέρινη, τρέφεται
από παντού και είναι ελεύθερη όταν δε μπαίνει σε καλούπια.
