Να μία από εκείνες τις ιστορίες που σου δίνουν μπόι. Σε
ανεβάζουν. Σε φορτίζουν με κουράγιο και ελπίδα. Δυστυχώς, τα συμβατικά μέσα
ενημέρωσης τις αγνοούν τις ιστορίες αυτές και τις προσπερνούν. Εμείς εδώ, όχι.
Λοιπόν, η ιστορία αυτής της φωτογραφίας έχει ως εξής. Στις 2
του περασμένου Δεκεμβρίου, ο Βάσκος αθλητής Ιβάν Φερναντέζ Ανάγια συμμετείχε σε
έναν αγώνα ανώμαλου δρόμου στην Μπουρλάντα, στο Ναβάρρε.
Βρισκόταν στη δεύτερη θέση, σε αρκετά μεγάλη απόσταση από
τον προπορευόμενο Αμπέλ Μουτάι, ο οποίος είχε κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο
αγώνισμα των 3000 μέτρων
στήπλ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το περασμένο καλοκαίρι.
Μπαίνοντας όμως στην τελική ευθεία, ο Βάσκος αθλητής είδε
τον Κενυάτη δρομέα - σίγουρο νικητή της κούρσας - σαν να χάνει την αίσθηση του
χώρου και να σταματά να τρέχει μόλις 10 μέτρα πριν από το νήμα, νομίζοντας πως είχε
κιόλας περάσει τη γραμμή!
Ο Φερναντέζ Ανάγια τον έφτασε και, αντί να τον προσπεράσει
και να τερματίσει εκείνος πρώτος, σταμάτησε επί τόπου και με διάφορα νοήματα
κατηύθυνε τον Μουτάι προς την γραμμή και τον βοήθησε να τερματίσει πρώτος.
Αμέσως μετά, ο Ανάγια, που είναι αθλητής με μεγάλο
μέλλον (ήδη πρωταθλητής Ισπανίας στα 5 χιλιόμετρα, στη κατηγορία των
νέων), δήλωσε:
"Ακόμα και εάν μου έλεγε κάποιος ότι, κερδίζοντας αυτόν
τον αγώνα θα εξασφάλιζα μια θέση με την ισπανική ομάδα στο Πανευρωπαϊκό
Πρωτάθλημα Στίβου, δεν θα το έκανα. Η ενέργειά μου να βοηθήσω τον πελαγωμένο
συναθλητή μου ήταν αυθόρμητη, και η ηθική μου ικανοποίηση από αυτήν είναι πολύ
μεγαλύτερη από οποιοδήποτε μετάλλιο. Για μένα, ιδίως με όσα συμβαίνουν σήμερα
στη κοινωνία, στην πολιτική, κλπ, όπου ο κάθε ένας κοιτάζει μόνο το δικό του
συμφέρον, νομίζω ότι το να ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου, έχει μία
ιδιαίτερη αξία".
Αυτό το παιδί, που μας έδειξε όλους ότι νικητής μπορεί να
είσαι και χωρίς να τερματίζεις πρώτος, με γέμισε τόση χαρά που θέλω να το
φιλήσω!
