Έλλην... αγνώστου πατρός!
Κάποτε ο Έλληνας μπορούσε να καυχηθεί: «Εγώ είμαι ο Οδυσσέας, ο γιος του Λαέρτη, που όλοι οι άνθρωποι με μελετάνε για τις πανουργίες μου και η δόξα μου έφτασε στον ουρανό» Οδύσσεια I.19
Αυτός ήταν κάποτε ο Έλληνας, που με τον πολυμήχανο νου του έγραφε ιστορία. Δεν είχε καμιά ανάγκη να είναι υμνητής αλλότριων κατορθωμάτων, ούτε ουραγός και πειθήνιο όργανο αντιμισθίας... !
Ήταν ο ίδιος δημιουργός και κυρίαρχος της δικής του ένδοξης πραγματικότητας και κρατούσε την μοίρα του σταθερά στα πανάξια χέρια του, γιατί όπως έλεγε: «Εγώ πάντας δόλους και μήτιν[1] ύφαινον» Οδύσσεια Ι΄420.
Αυτά έλεγε κάποτε ο πολυμήχανος και «πολύτροπος» στην σκέψη Οδυσσέας, ο ενδοξότερος και ίσως ο αντιπροσωπευτικότερος πρόγονος των Ελλήνων.
Τι απέγινε όμως όλη αυτή η πολύτροπος νόησης; Πόσο βαθιά είναι τελικά χαμένος μέσα μας αυτός ο πατριάρχη των Ελλήνων Οδυσσέας;
Πως μπορούμε να ξεφύγουμε από την επαιτεία που μας επιβάλει η επίμονη πνευματική μας τύφλωση; Πως μπορούμε να ανακτήσουμε την χαρά της διάκρισης, και την αναγκαία υπερηφάνεια στην προσπάθεια της αξιοπρεπούς επιβίωσης, της ευημερίας και του πολιτισμού;
Τελικά, μετά από πολυχιλιόχρονη ιστορία αγώνων, προσφορών και διακρίσεων, γιατί δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ’ την μετριότητα και την αφάνεια και την βασανιστική επανάληψη των λαθών μας; Τι μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε καθαρά, πότε αποτελούμε στόχο θυματοποίησης και πότε πολλές φορές μόνοι μας βάλουμε κατά των ίδιων των ζωτικών μας συμφερόντων; Υπάρχει επιτέλους "κάτι" που μπορεί να μας απαλλάξει απ’ τον ύπουλο παλιμπαιδισμό, και να απαντήσει σε όλες αυτές και σε άλλες παρόμοια σημαντικές, αλλά και τόσο οδυνηρές ερωτήσεις;
Ναι, σίγουρα υπάρχει...! Αυτό το αναντικατάστατο "κάτι" είναι η ιερή σπουδή της ιστορίας.
Καλύτερα όμως θα μας τα πει κάποιος άλλος που συνέγραψε αλλά και εκτίμησε βαθύτερα την σωτήρια λειτουργία της ιστορίας.
Λέει λοιπόν Διόδωρος ο Σικελιώτης: «είναι ωραίο πράγμα να γίνεσαι ικανός να χρησιμοποιείς τα λάθη των άλλων και να διορθώνεις τις δικές σου πλάνες, ώστε να μην είσαι αναγκασμένος απ’ την αρχή να αναζητάς τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων, αλλά να ακολουθείς τον δρόμο της επιτυχίας που είναι δοκιμασμένος από το παρελθόν.
Ο καθένας λοιπόν μπορεί να εκτιμήσει ότι η μελέτη και η αφομοίωση της ιστορίας είναι υπόθεση χρησιμότατη... και ενώ μερικοί άνθρωποι έφτασαν να γίνουν ιδρυτές πόλεων, άλλοι εισηγητές νόμων, άλλοι να προάγουν φιλότιμα τις επιστήμες και τις τέχνες και ενώ η ευημερία είναι πράγματι συνδυασμένη λειτουργία όλων αυτών... τον πρώτο όμως έπαινο πάντων, πρέπει να απονέμουμε στην ιστορία. Γιατί πρέπει να θεωρούμε την ιστορία φρουρό της αρετής, μάρτυρα της μοχθηρίας των φαύλων ανθρώπων και ευεργέτη ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους.
Πρέπει λοιπόν να πιστεύουμε ότι προφήτισσα της αλήθειας (!) είναι η ιστορία, και τρόπον τινά μητρόπολη της φιλοσοφίας, που μπορεί να επηρεάζει τους ανθρώπους αποφασιστικά προς την καλοκαγαθία... γιατί η ιστορία εγκωμιάζει τους καλούς και απαγγέλλει αμείλικτο «κατηγορώ» στους φαύλους προσφέροντας στους γνώστες της ένα τεράστιο απόθεμα σοφίας.» Διόδ. Σικελιώτης. (1ΟΣ π.Χ.αι.) Βιβλιοθήκη των Ελλήνων Α΄1-2
Η ιστορία λοιπόν, δεν θα έπρεπε να είναι "κάποιο μάθημα" στα μαθητικά μας χρόνια... είναι η σημαντικότερη και ιερότερη μορφή παιδείας. Οι δε μελετητές και οι διδάσκαλοι της ιστορίας, οι βασικότεροι παράγοντες της παιδείας!
Η ιστορία είναι το ιδανικότερο απόθεμα δοκιμασμένων λύσεων! Η πολυτιμότερη παρακαταθήκη δεδομένων. Η διαχρονική φανέρωση της σχέσης λόγων και έργων. Τα αποτελέσματα των προσπαθειών, προικισμένων ανθρώπων του πνεύματος και μάχιμων ηρώων του πολιτισμού, που αποτελούν την δυναμικότερη σχολή αφύπνισης, και τον αναντικατάστατο οπλοστάσιο, απέναντι στα αιώνια προβλήματά μας.
Όμως... μπροστά απ’ αυτόν τον υπέροχο θησαυρό, τον οποίο θα μπορούσαμε ατέλειωτα να επαινούμε, υπάρχει ένα σχεδόν αξεπέραστο εμπόδιο... στην διαχείριση της πολύτιμης αυτής παρακαταθήκης γνώσεων, επεμβαίνει αποφασιστικά η θρησκεία του κάθε λαού και τόπου!
Το μεγάλο λοιπόν αυτό απόθεμα της ανθρώπινης εμπειρίας, με τις σοφές και σωτήριες καταγραφές λαθών, σοφών εκτιμήσεων και συμπερασμάτων... τον ανεκτίμητο αυτόν θησαυρό, την ιερή αυτή φλόγα ενίσχυσης των μικρών αντιληπτικών μας δυνάμεων... την φυλάει άγρυπνα (όπως συμβαίνει άλλωστε με όλους τους ανεκτίμητους θησαυρούς) ένας ικανότατος "δράκος";, που αποτρέπει αποτελεσματικά την κλοπή της προμηθεϊκής φλόγας, και την ευεργετική χρήση της απ’ τους ανίσχυρους, εφήμερους και καταδικασμένους σε ισόβια επαιτεία "θνητούς" ανθρώπους, αφήνοντας τους σε αξιοθρήνητη παγωνιά και ένδεια, απ’ όπου μόνο ο τοπικός "καλός θεός" με το πρόθυμο ιερατείο του (αν ευαρεστηθεί) μπορεί να τους βοηθήσει!
Έτσι και οι "σωτήρες" μας έχουν τα χέρια τους γεμάτα δουλειά, κι εμείς οι ταλαίπωροι, ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει!
Ναι καλά καταλάβατε.. Η θρησκεία από την φύση και την θέση της, έχει κάθε λόγο να αποτρέπει την σοφία της συνολικής ιστορικής γνώσης. Αποτρέποντας την γνώση της ιστορίας, καταφέρνει να υπάρχει πάντοτε διαθέσιμος χώρος στην λαϊκή φαντασία, για τις δικές της μυθομανίες, ώστε τις θέσεις και τα πανάκριβα εργαλεία του πολύτιμου αγώνα της ζωής μας, να τα καθορίζει και να τα εμπορεύεται με το αζημίωτο η ίδια!
Μια λοιπόν απ’ τις καταστροφικότερες παρεμβάσεις της θρησκείας στην ζωή μας, είναι η κακοδιαχείριση των αποθεμάτων της ιστορικής σοφίας. Η αναγνώριση της μάλιστα ως τον ηθικό και εθνικό θεματοφύλακα, την αναγορεύει δυστυχώς και σε δικαιωματικό κριτή και διαχειριστή της ιστορικής αλήθειας!
Αιώνες τώρα, η θρησκεία έχοντας ρίξει επιλεκτικά το τεράστιο "ιερό" βάρος της, σε συγκεκριμένες πράξεις, ιδέες και ανθρώπους, έχει επιτυχώς "αγιοποιήσει" ένα σύνολο από θρησκευτικούς ήρωες και περιστατικά, ενώ αντιστοίχως κάτω από τις ιδανικές συνθήκες της πάνδημης σχεδόν αποδοχής της, έχει καταφέρει, δαιμονοποιώντας ασταμάτητα, να εκτοπίσει τμήματα ολόκληρα ιστορίας εξωθρησκευτικών ηρώων, δημιουργώντας έτσι, το αποτελεσματικότερο φράγμα-εμπόδιο στην αξιοποίησης της αφυπνιστικής ιστοριογνωσίας.
Ειδικά στην ελληνική πραγματικότητα, όπου η ιστορία έχει δημιουργήσει τα μεγαλύτερα και πολυτιμότερα αποθέματα ανθρώπινων εμπειριών, η ζημιά απ’ την θρησκευτική κηδεμονία ξεπερνά κάθε φαντασία, αφού όχι μόνο ερμηνεύει κατά πως συμφέρει στις ιδέες της την ιστορία των Ελλήνων, αλλά τεράστια τμήματα ιστορίας του πανάρχαιου αυτού λαού, έχουν φυλακιστεί στο έρεβος της αφάνειας, του αναθέματος, και της αιώνιας παρασιώπησης.
Είναι δε η έλλειψη της ιστορικής αυτογνωσίας τόσο ισχυρή, που ο πάλε ποτέ αυτός ένδοξος και φιλομαθής λαός, παρουσιάζει πια ακραία φαινόμενα ιστορικής αφασίας, μια και κανένα σχεδόν απ’ τα σημερινά Ελληνόπουλα δεν γνωρίζει, για φαντάσου, ούτε καν από που προέρχεται το όνομα «Έλλην» που φέρουν!
Ρωτήσαμε πράγματι ένα μεγάλο αριθμό παιδιών λυκείου, και στην κυριολεξία κανένα απ’ αυτά δεν ήξερε ότι αιτία γι’ το ένδοξο όνομα τους, είναι κάποιος προγονός και προπάτορας τους, «ο Έλλην»! Ο πρωτότοκος γιος, του προκατακλυσμικού πατριάρχη των Ελλήνων Δευκαλίωνα!
Απεικόνιση του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα απ' την μυθολογία Στεφανίδη
Ο Έλλην αν και (σύμφωνα με τον μύθο) επέζησαν ενός τρομακτικού κατακλυσμού, και με την πατρική κιβωτό διέσωσε μαζί με την οικογένεια του και ένα πλήθος ζώων, παραδόξως ξεχάστηκε εντελώς από τον λαό που αργότερα ανάστησε και μέχρι σήμερα φέρε τ’ όνομα του!
Φυσικά ακόμα και τον κατακλυσμό αυτόν που φέρει το όνομα του προπάτορα των Ελλήνων Δευκαλίωνα, οι Έλληνες ζώντας κάτω απ’ τον ζυγό της θρησκοκρατούμενης παιδείας τους, τον αγνοούν επίσης.
Στην λησμονιά όμως δεν πετάχτηκαν μόνο οι συγκεκριμένοι προπάτορες των Ελλήνων. Αλλά και ολόκληρος ο αρχαιοελληνικός θησαυρός. Η σημαντικότερη πνευματική παραγωγή του ανθρώπινου γένους. Ο πρώτος και καλύτερος πολιτισμός της ανθρωπότητας. Η πολυτιμότερη παγκοσμίως ιστορική πνευματική παρακαταθήκη, θαμμένη επιμελώς κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα θρησκευτικής σπίλωσης, υποτίμησης και διαστροφής, αποκλείσθηκε για μια σειρά αιώνων, απ’ την γνώση του Έλληνα. Και για να προλάβουμε μερικούς που έκπληκτοι θα πουν ότι υπερβάλουμε, θέτουμε ξανά την οδυνηρή ερώτηση που νομίζω τα λέει όλα...!
Γιατί κανένα ελληνόπουλο της σημερινής παιδείας δεν γνωρίζει:
«Ότι (από) Δευκαλίωνος και Πύρας Έλλην, εκ’ του οποίου Ελλάς και Έλληνες» Ελλάνικος 1a,4,F.6a & Σχόλ. Απολλώνιο Ρόδιο 248.7
Ήταν τόσο δύσκολο να συμπεριληφθεί η παραπάνω φράση, με τα ονόματα των Ελλήνων αυτών προπατόρων στην παιδεία των Ελλήνων; Ή μήπως η θρησκευτική κηδεμονία παραμέρισε κάθε τι ελληνικό, για να εξασφαλισθεί ζωτικός χώρος για τους θρησκευτικούς ξενόφερτους ήρωες και αλλοεθνείς σφετεριστές προγόνους;
Τι είναι επιτέλους η θρησκεία; Εχθρός της ιστορίας του τόπου και αυθαίρετος δυνάστης της ιστορικής μνήμης;
Ας εμβαθύνουμε λοιπόν λίγο στα παράξενα δεδομένα της θρησκείας.
Γενικότερα γύρω από την έννοια της λέξεως «θρησκεία» στην ελληνική αρχαιότητα, και στη λέξη «θρησκεύει»[2] το λεξικό του Σουΐδα αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα: «λέγεται ότι ο Ορφέας ο Θράκας πρώτος τεχνολόγησε (τακτοποίησε) τα των Ελλήνων μυστήρια και τις τιμές προς τον θεόν θρησκεύειν ονόμασε, ως Θρακίας (δηλαδή θρακικής) ούσης είναι της ευρέσεως ή από του θεόν δερκεύειν,[3] ο εστίν οράν (ορώ =βλέπω)» Σουΐδας. Ο Ησύχιος ο λεξικογράφος το αποδίδει πιο κοφτά: «Θρησκώ = νοώ»!!!
Τα λεξικά αυτά, αρχαιότερα απ’ τα σημερινά,[4] πολύ κοντύτερα στην αρχική χρήση των συγκεκριμένων λέξεων, κατακράτησαν πιθανότατα ορθότερα την καταγωγή και την ουσία της λέξεως θρησκεία. Η λέξη λοιπόν «θρησκεία» κατά την εκδοχή αυτή, είναι Ορφεο-θρακικής, δηλαδή "ολύμπιας"[5] προελεύσεως, και δείχνει ότι η τότε θρησκεία των Ελλήνων, ξεκίνησε για τον πολύ συγκεκριμένο αυτόν λόγο! Για να καλύψει τις ανάγκες της κατανόησης του κόσμου μας, και όχι να δώσει λόγους επαγγελματικής ύπαρξης σε αυτόκλητους "σωτήρες" και στους ατέλειωτους αμειβόμενους "θεϊκούς" μεσάζοντες.
Η προσπάθεια λοιπόν του Έλληνος ανθρώπου να δέρκει, δηλαδή να βλέπει, να παρατηρεί, να κοιτάζει, να αντιλαμβάνεται, να διακρίνει τα θεϊκά πράγματα που τον περιστοιχίζουν, και να αποδίδει σ’ αυτά της πρέπουσες τιμές, ονομάστηκε απ’ τον ίδιο τον αρχιερέα και προπάτορα των Ελλήνων τον Ορφέα: θρακία ή θρησκεία!
Ο Μεσογειακός λοιπόν άνθρωπος ήθελε να "δει". να καταλάβει, να κατανοήσει τον κόσμο και τις δυνάμεις που ορίζουν την μοίρα του. Η θρακική αυτή διευθέτηση, έδινε με ιεροπρέπεια σε όλους τους εραστές της παρατήρησης, την ευκαιρία να πλησιάσουν κάθε τι που τόσο οδυνηρά ξέφευγε απ’ την ορμή της ολοζώντανης νοημοσύνης του.
Έτσι γεννήθηκε για τον Έλληνα η ιερή γνώση. Έτσι γεννήθηκαν οι ιερές αφετηρίες εξερεύνησης για την θεραπεία της παντοειδούς άγνοιας. Σαν δώρα των σοφών και φιλεύσεβων ανθρώπων, στους φιλόθεους εξερευνητές της κατανόησης.
Τα πράγματα όμως με την "θρησκεία", δυστυχώς δεν έμειναν στην αρχαιοελληνική αυτή βάση, της παντοειδούς αναζήτησης γνώσεων. Έχουμε διανύσει συντροφιά με την θρησκευτικότητά μας ατελείωτους χρόνους. Η καταγεγραμμένη ιστορία, έχει πλέον κάτι περισσότερο από σοβαρές αντιρρήσεις, για τον αγαθό ρόλο της θρησκείας στη ζωή μας.
Σήμερα δεν είναι καθόλου λίγοι, εκείνοι που χωρίς περιστροφές και με σοβαρά επιχειρήματα, θεωρούν την θρησκεία την ισχυρότερη τροχοπέδη στην διανοητική ανόρθωση των λαών. Ειδικότερα για την ελληνική ιστορική πραγματικότητα, η θρησκεία φαίνεται πως υπήρξε κάτι περισσότερο από απλή τροχοπέδη.
Δεν χρειάζεται περισσότερο από μια εξεταστική μάτια στα ιστοριοθρησκευτικά δεδομένα των Ελλήνων, για να διαπιστώσει και ο πλέον ανυποψίαστος, ότι απ’ την εποχή που με πρωτοβουλίες της σημερινής του θρησκείας, τα βασικότερα ιστορικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων παραμερίστηκαν, και σταμάτησε κάθε παραγωγή του πλουσιότατου και ποικιλόμορφου ιαματικού πολιτισμού τους.
Κάθε κομμάτι εκείνου του ολοζώντανου ελληνισμού, ήταν οργανικά δεμένο με την συλλογική ή ατομική παραγωγή πολιτισμού. Οι ναοί, τα θέατρα, οι σχολές, οι βιβλιοθήκες ακόμα οι αγορές, τα βουλευτήρια γυμναστήρια και οι στοές ήταν όλα ένα αδιαίρετο πολιτισμικό σύνολο!
Σήμερα λοιπόν, μετά την παρέλευση τόσων αιώνων, ανεξάρτητα απ’ τις όποιες ενστάσεις και διαφωνίες μπορεί να έχει και ο πιο προκατειλημμένος εκτιμητής του αρχαιοελληνικού κόσμου, ένα παραμένει παγκοσμίως παραδεκτό: η παραγωγή του αυτόφωτου αλλά και σύνθετου ιαματικού πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων, ξεπέρασε σε λαμπρότητα, απόδοση και ποιότητα, κάθε άλλη φιλότιμη ή φιλόδοξη πρόταση ζωής.
Τι συνέβη όμως, και σήμερα η πάλε ποτέ χώρα των παντοειδών ερωτήσεων, με τους μέγιστους ήρωες πολιτισμού και τους λαμπρότερους προγόνους παγκοσμίως, βρίσκεται παθιασμένα σφιχταγκαλιασμένη με τις προσωπικότητες της θρησκευτικής ιστορίας ενός αλλού λαού.
Γιατί όλοι οι Έλληνες, από μικρού έως μεγάλου, διδάχθηκαν και γνωρίζουν τους εβραιο-πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης όπως... Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, αλλά αγνοούν ολότελα τα ονόματα την ύπαρξη και την ιστορία, ακόμα και των βασικών ελληνο-προγονικών τους ονομάτων; Γιατί ακόμα και η τελευταία ηλικιωμένη Ελληνίδα, είναι σε θέση με ανυπόκριτη ευλάβεια να επικαλείται σχεδόν καθημερινά, τα πολλά υποσχόμενα ονόματα ηρώων της αρχαιο-εβραϊκής ιστορίας, (όπως τους πασίγνωστους κόλπους του Αβραάμ), δεν έχει όμως ξανακούσει τίποτε, ούτε για την ανεπανάληπτη ιστορία, ούτε καν το όνομα... του Προμηθέα!
Ο θυσιαστικότερος και πλέον φιλάνθρωπος αυτός Τιτάνας, κατά μιαν τουλάχιστον εκδοχή, είναι πατέρας του Δευκαλίωνα, άρα παππούς του Έλληνα, άρα και προπάππους των Ελλήνων! Κι όμως, το όνομα του μαχητικότερου αλλά και πολύπαθου, σταυρωμένου για την ανθρωπότητα αυτού Τιτάνα, παραμένει μαζί με τις υπόλοιπες, άπειρες, υπέροχες προγονικές ιστορίες, στο παγερό έρεβος της αχρήστευσης και του θρησκευτικού αναθεματισμού!
Γιατί όλοι οι Έλληνες από μικρού έως μεγάλου γνωρίζουν τον Νώε, αλλά αγνοούν τον Δευκαλίωνα, ξέρουν τον Αβραάμ αλλά δεν έχουν ακούσει ποτέ για τον Έλληνα;
Μήπως λοιπόν οι προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν απίστευτα σημαντικότερες και συντριπτικά ανώτερες των αρχαιοελληνικών, ώστε δικαιολογημένα οι ήρωες της δικής μας πατρογονικής ιστορίας παραμερίστηκαν στην λήθη και την απαξίωση;
Μήπως οι Βιβλικές ιστορίες, έχουν τέτοια ποιοτικά μηνύματα, ώστε δικαιολογείται έτσι η ανταλλαγή αυτή, και ο συστηματικός αφανισμός των συχνά πανομοιότυπων αλλά και πληρέστερων Ελληνικών ιστοριών;
Ήταν πραγματικά σοφή, ή έστω συμφέρουσα και δικαιολογημένη η αντικατάσταση των Ελληνικών ιδεών και ηρώων, από τις αντίστοιχες εβραιοβιβλικές προσωπικότητες και τις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης; Ή μήπως όλη αυτή η συστηματική αντικατάσταση είναι επίτευγμα μιας πνευματικής ιδεολογικο-θρησκευτικής κατοχής, που οι Έλληνες εν άγνοια τους πλέον βιώνουν εδώ και πολλές εκατονταετίες;
M. Kαλόπουλος
Παραπομπές:
[1]«Μήτις = σύνεση» Λεξικό Σουΐδα
[2] «θρησκεύει: θεοσεβεί, τους θεούς υπηρετεί». Σουΐδας
[3] δερκεύειν =κατανοώ, εξ’ ου και «οξυδέρκεια». Οράν: εκ του ορώ= βλέπω.
[4] Του λεξικό του Σουΐδα είναι του 1150 μ.Χ. ενώ του Αλεξανδρέα γραμματικού Ησύχιου, είναι μόνο του 5ου μ.Χ. αιώνα! Όπως εξηγεί ο ίδιος ο Ησύχιος στο έργο του συμπεριέλαβε και προγενέστερους λεξικογράφους όπως Αππίων, Ηλιόδωρος, Αρίσταρχος, καθώς και τμήμα απ’ το εκπληκτικό έργο «Προς Περιεργοπένητας» του εγκυκλοπαιδιστή Διογενιανού.
[5] Περί της καταγωγής του Ορφέως από τα ολύμπια Λίβηθρα ομιλεί ο Παυσανίας: «εν τω Ολύμπω, πόλις οικοίτο Λίβηθρα... (εκεί) είναι το του Ορφέως μνήμα» ΒΟΙΩΤΙΚΑ 30.9
http://www.greatlie.com
