Ο προοδευτικός παροπλισμός του κράτους και της δημοκρατίας από τους παράγοντες της οικονομικής παγκοσμιοποίησης

Μήνυμα του Πέδρο Ολάγια για την «κρίση» στην Ελλάδα:

«Χαίρετε,

Θα ήθελα να πω λίγα λόγια σε όλους όσους με ακούν, στην Ισπανία ή αλλού.

Επείγοντα λόγια, που τα απευθύνω στους φίλους μου από την Αθήνα, μια Αθήνα όλο και πιο σακατεμένη.

Θέλω να σας ενημερώσω για μια κατάσταση που αφορά όλους μας και που εξ αιτίας της σοβαρότητάς της, κάνει το οποιοδήποτε άλλο ζήτημα μας απασχολεί τον τελευταίο καιρό να μοιάζει άνευ ουσίας..

Θέλω επίσης να σας ζητήσω κάτι σημαντικό, αλλά αυτό το αφήνω για το τέλος, γιατί πιστεύω πως δεν σας πειράζει να περιμένετε πέντε λεπτά.

Τον τελευταίο καιρό, πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης, στην Ισπανία και άλλες χώρες, έχουν σαν βασικό τους μότο ότι, ευτυχώς δεν είμαστε Ελλάδα, ότι τα ισοζύγιά μας είναι καλύτερα από των Ελλήνων, που τους αξίζει αυτό που παθαίνουν, γιατί είναι τεμπέληδες κι απείθαρχοι κι όλη την ώρα κάνουν απεργίες ή διαδηλώσεις.

Ελπίζω τώρα που φτάνει και στην Ισπανία και αλλού το παλιρροϊκό κύμα, τώρα που αρχίζουν να περικόπτονται παντού συντάξεις, δικαιώματα και προνόμια, να αναθεωρήσουν οι Ισπανοί και οι Ευρωπαίοι τη γνώμη τους για την Ελλάδα και να αντιληφθούν την αληθινή φύση της κατάστασης που μας απειλεί όλους, όπως και τις αληθινές διαστάσεις της.

Τι συμβαίνει;

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι με ιστορικούς όρους μιλώντας, εκείνοι που ελέγχουν την οικονομική εξουσία στον κόσμο οικειοποιούνται όλο και περισσότερα τμήματα της πολιτικής εξουσίας μέσω της δημιουργίας και εκμετάλλευσης χρέους. Και το κάνουν αυτό με τη συνενοχή της κυβέρνησής μας και την έλλειψη μιας οργανωμένης απάντησης από τους πολίτες.

Άρα το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ένα τοπικό πρόβλημα. Είναι το ορατό αποτύπωμα στην Ευρώπη μιας τραγωδίας που μας αφορά όλους: ο προοδευτικός παροπλισμός του κράτους και της δημοκρατίας από τους παράγοντες της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Αυτό που συμβαίνει είναι πολύ σοβαρό, γιατί όταν θα έχουν κατακτήσει πλήρως οι οικονομικές και επενδυτικές δυνάμεις την πολιτική εξουσία, η πολιτική ως άσκηση κυριαρχίας, θα εξαφανιστεί. Η δημοκρατία θα είναι απλά μια γκροτέσκα χίμαιρα κι ανεξάρτητα ποιος θα κυβερνάει θα είμαστε όλοι σκλάβοι μιας χούφτας μεγιστάνων του πλούτου.

Το να αντισταθούν ως πολίτες σ’συτή τη διαδικασία είναι το βαθύτερο νόημα όλων των κινητοποιήσεων που τον τελευταίο ενάμισι χρόνο απασχολεί καθημερινά τους περισσότερους Έλληνες.

 Οι Έλληνες είναι πρόθυμοι να κάνουν θυσίες, πολλές, αλλά έχουν αρχίσει σιγά-σιγά να συνειδητοποιούν ότι οι θυσίες που τους απαιτούνται και τους επιβάλλονται  δεν αποσκοπούν στην ανατροπή ενός διεστραμμένου συστήματος, παρά στη τροφοδότηση και διαιώνισή του.

Γιατί;

Γιατί το «σχέδιο σωτηρίας» που μας επέβαλαν η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. ως μοναδική λύση της συμφοράς απέναντι στη χρεοκοπία, είναι ένα σχέδιο φτιαγμένο για να περιφρουρήσει τα συμφέροντα των σπεκουλαδόρων, να ελαχιστοποιήσει τα ρίσκα τους και να τους ανοίξει το δρόμο στην ιδιοποίηση του εθνικού πλούτου.

Δεν είναι καθόλου ένα σχέδιο που αποσκοπεί στη βελτίωση της κατάστασης της χώρας, στη δημιουργία ανάπτυξης ή στην πιο δίκαιη ανακατανομή του πλούτου για όλους. Αντίθετα, είναι ένα σχέδιο για να συνεχίσουν τα χρήματα του κόσμου να κυλάνε άδικα σε όλο και λιγότερα χέρια.

Ας είμαστε σαφείς: αυτό που παρουσιάζεται σαν «κρίση», στην πραγματικότητα είναι μια οργανωμένη οικονομική επίθεση, κι αυτό που παρουσιάζεται σαν «χρέος» είναι ένα προσεκτικά σχεδιασμένο προϊόν καθυπόταξης, που δίνει συνέχεια στην αποικιοκρατία και διαιωνίζει την ίδια βία.

Ένα στα πέντε δολάρια του παγκόσμιου χρέους το χρωστάμε στο Δ.Ν.Τ. και στην Παγκόσμια Τράπεζα. Για όσους έχουν κάποια ιδέα από τη σύγχρονη ιστορία, οι πρακτικές αυτών των οργανισμών είναι πασίγνωστες στις χώρες όπου τις άσκησαν μέχρι τώρα. Εάν δεν είναι ενήμεροι, μπορούν να ρωτήσουν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής κάτω από τη Σαχάρα, της νοτιοανατολικής Ασίας, ή του επονομαζόμενου Τρίτου Κόσμου, που τις τελευταίες δεκαετίες ζουν αιμορραγώντας εξαιτίας μιας αυξανόμενης συσσώρευσης χρέους, ενώ επιστρέφουν στον Πρώτο Κόσμο επτά φορές όσα δέχονται με τη μορφή αναπτυξιακής βοήθειας.

Οι οργανισμοί αυτοί λειτουργούν ως οικονομικού ενδιάμεσοι και μέσω των δανείων τους, προσφέρουν καλύτερες εγγυήσεις στους επενδυτές απ’ότι οι ίδιες οι χώρες όπου επενδύουν. Ο στόχος των επενδυτών, όπως είναι γνωστό, είναι η απόδοση κεφαλαίου, αλλά ως ιδιωτικοί επενδυτές δεν έχουν καμία εγγύηση ότι οι χώρες στις οποίες επενδύουν θα παράγουν τα αναμενόμενα κέρδη και θα τους αποδοθούν όντως τα χρήματα που προσδοκούν. Υπόκεινται στο ρίσκο του τζόγου και το εισπρακτικό τους δικαίωμα περιορίζεται σε ένα μέρος μόνο των οφελών και όχι βέβαια στον εθνικό πλούτο των χωρών όπου επενδύουν.

Έτσι, προκειμένου να υπάρχει εγγύηση για την απόδοση της επένδυσής τους, στόχος είναι να φέρουν στις χώρες έναν εισπρακτικό μηχανισμό που να μπορεί να μετατρέψει την ιδιωτική κερδοσκοπία σε δημόσιο χρέος. Κι αυτό είναι που κάνει το Δ.Ν.Τ. από την πρώτη στιγμή της σύστασής του.

Αλλά για να το πετύχεις, πρέπει να έχεις τη συνενοχή ορισμένων πολιτικών. Κι αυτό είναι που κατάφεραν στην Ελλάδα.

Τώρα, χάρη στο «σύστημα μετατροπής» του Δ.Ν.Τ., η Ελλάδα δε χρωστάει πια χρήματα σε ιδιώτες σπεκουλαδόρους αλλά σε άλλα κράτη, πράγμα που κάνει πιο πολύπλοκη τη μη πληρωμή.

Το αποτέλεσμα είναι ότι καλείται να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις με τον ιδρώτα του φορολογούμενου και – ακόμα ελκυστικότερο για τους επενδυτές – τον εθνικό πλούτο, που η κυβέρνηση φρόντισε να βάλει στο τραπέζι σαν εγγύηση πίσω από τους αδιαπραγμάτευτους όρους του πρόσφατα υπογεγραμμένου μνημονίου.

Ας δούμε: είναι η Ελλάδα η πιο χρεωμένη χώρα στην Ευρώπη ή στον κόσμο όπως προσπαθούν κάποιοι να μας κάνουν να πιστέψουμε εδώ και αρκετό καιρό;

Φυσικά όχι.

Στον τομέα του εξωτερικού χρέους σε εκατομμύρια δολάρια βρίσκεται στη 18^η θέση, στον τομέα του ιδιωτικού χρέους σε σχέση με το Α.Ε.Π. κατέχει την 9^η θέση και στον τομέα του κατά κεφαλήν χρέους την 15^η, πολύ πίσω από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία και την Ελβετία, πολύ πίσω ακόμα και από την Ισπανία. Ούτε είναι η Ελλάδα πρώτη στον τομέα του ιδιωτικού χρέους και στις δημόσιες δαπάνες ή στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά ναι, είναι η χώρα με τον υψηλότερο συντελεστή φορολογίας σε καταναλωτικά είδη πρώτης ανάγκης και οι περισσότεροι Έλληνες έχουν στραφεί από καιρό στην οικογένεια, ή σε δεύτερες δουλειές κι επισφαλή μεροκάματα για να βγάλουν το μήνα.

Οπότε, τι είναι αυτό το χρέος;

90% του χρέους εξαιτίας του οποίου αναγκάζεται η Ελλάδα να ζητήσει το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία της ανθρωπότητας, είναι από κρατικά ομόλογα. Και τα κρατικά ομόλογα δεν είναι ακριβώς «χρέος». Είναι «μηχανισμοί επένδυσης» ελεύθερα διαπραγματεύσιμοι στην αγορά αξιών, στοιχήματα με χρήματα που μπορεί να κερδίσεις ή να χάσεις. Κι αυτό είναι μια μεγάλη διαφορά.

Σήμερα, το κεφάλαιο που διακινείται στην παγκόσμια αγορά δανεισμού είναι 158 τρις δολάρια, ενώ η ετήσια παραγωγή φτάνει τα 57. Η αιτία της «χρεοκοπίας» του κόσμου, βρίσκεται σ’αυτή την αβυσσαλέα αναντιστοιχία. Δεν οφείλεται στο πραγματικό έλλειμμα μα στην «ανάγκη» να εκμεταλλευτούν αυτό το «κεφάλαιο» 1.600 μεγαλοεπενδυτές. Τις τελευταίες δεκαετίες από άποψη οικονομική κατασκευάσαμε έναν κόσμο που δεν είναι μόνο άδικος μα και παράλογος. Κι ωστόσο μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε οτιδήποτε δυνατό για να μην τον αφήσουμε να καταρρεύσει.

Έτσι, χωρίς συζήτηση, πριν δύο χρόνια οι Έλληνες εγγυοδότησαν για τις τράπεζες με 70 δις ευρώ από τα χρήματα των φορολογουμένων για ν’αποφευχθούν υποτίθεται τα χειρότερα. Και τώρα πρέπει να σώσουμε τον οικονομικό τομέα, ξανά με τα λεφτά των φορολογουμένων.

Στο μεταξύ – και προσέξτε το αυτό! – 50% των χρημάτων που διακινούνται παγκόσμια, διακινούνται μέσω off-shore εταιρειών, με έδρα φορολογικούς παραδείσους, όπου κατοχυρώνεται η πλήρης ανωνυμία των κατόχων τους. Στην Ελλάδα μόνο λειτουργούν 4.000 off-shore εταιρείες. Και τα τελευταία δέκα χρόνια περισσότερες από 1.000.000 από αυτές τις εταιρείες αγγλοσαξωνικής καταγωγής, έχουν ιδρυθεί ανά τον κόσμο.

Σήμερα τα πραξικοπήματα γίνονται από τους επενδυτές. Ο ελληνικός λαός, ακολουθώντας τις επιταγές των Ευρωπαίων, της Κεντρικής Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ., οφείλει να υποστεί αυξήσεις φόρων, περικοπές μισθών, απολύσεις, τη διαρπαγή του συστήματος υγείας και των κοινωνικών κατακτήσεων. Του επιβάλλεται ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών. Αναγκάζεται να αφήσει τον εθνικό πλούτο της χώρας στα χέρια ξένων επενδυτών. Αναγκάζεται να αγοράσει όπλα από τους δανειστές του κι επιπλέον να δίνει «εισφορές αλληλεγγύης».

Στο μεταξύ οι τράπεζες χρηματοδοτούνται κι ούτε ένας ελάχιστος συντελεστής φορολογίας, της τάξης του 0.1%, που θα απέφερε 600 εκατομμύρια το χρόνο, στο υποτιθέμενο ελληνικό χρέος χωρίς να αγγίξει κανείς τις τσέπες των φορολογουμένων ή την πείνα των φτωχών.

Όμως αυτό δεν γίνεται, μάλλον ακούγεται ανήθικο. Όσο λειτουργεί έτσι ο κόσμος, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι κεφαλαιούχοι, έχουν το ηθικό δικαίωμα να επιβάλλουν τις θυσίες που θέλουν.

Και τι θα μπορούσε να γίνει, θα με ρωτήσετε.

Τι είναι αυτό που δεν γίνεται;

Πρώτα απ’όλα, αυτό που σήμερα λέμε ευρωπαίος πολίτης (αν υποθέσουμε ότι ισχύει) στην Ελλάδα, την Ισπανία κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πρέπει να δημιουργήσει ένα κοινό μέτωπο απέναντι στην κατάχρηση της εξουσίας. Πρέπει να απαιτήσει από τις κυβερνήσεις να βάλουν φρένο στους κερδοσκόπους ή να πάνε σπίτι τους, υποχρεώνοντας τους πιστωτές να αναλάβουν το ρίσκο των επί το πλείστον ύποπτων δραστηριοτήτων τους, αντί να τρέχουν να τους σώσουν με δημόσιο χρήμα ώστε να τους αφήνουν πάντα στο τέλος να κερδίζουν. Πρέπει με δυο λόγια, να κυβερνούν για τους ανθρώπους που τους εμπιστεύτηκαν την εξουσία κι όχι για τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, ο ευρωπαίος πολίτης θα πρέπει να την υποστηρίξει να αρνηθεί την αναγνώριση αυτού του χρέους. Οποιοδήποτε σχέδιο για διαπραγμάτευση του χρέους θα οδηγήσει σε χρεοκοπία, με τους όρους των δανειστών. Των πάντων όχι μόνον της Ελλάδας. Ο δρόμος του χρέους είναι ένα βαρέλι χωρία πάτο, όπως επανειλημμένα μας έχει διδάξει η ιστορία.

Οπότε πρέπει να απαιτήσουμε να αλλάξει η σημερινή πολιτική πρακτική. Πρέπει να σταματήσουμε άμεσα να πληρώνουμε το «χρέος».

Πρέπει να διευκρινίσουμε τη φύση και την προέλευση αυτού του «χρέους», να δούμε κατά πόσο έχουν διαπράξει έγκλημα κάποιοι απ’αυτούς που υπέγραψαν για το δανεισμό και να αποφασίσουμε σε ποιο βαθμό είναι «απεχθές χρέος» το υπέρογκο αυτό ποσό, μια σύμβαση υπογεγραμμένη ενάντια στα συμφέροντα ενός λαού, σε πλήρη επίγνωση του δανειστή, θέμα που πρώτες διατύπωσαν οι Η.Π.Α., για το δικό τους συμφέρον, μετά τον πόλεμο με την Ισπανία για την απελευθέρωση της Κούβας.

Και αφού ξεκαθαριστούν όλα αυτά και τιμωρηθούν οι ένοχοι, να παρθούν αποφάσεις με ηρεμία και δικαιοσύνη πάνω στο ποια δάνεια, ποιες πωλήσεις και ποια νέα μέτρα έχουν να κάνουν με το νόμιμο χρέος.

Το πραγματικό έλλειμμα αυτής της χώρας την τελευταία δεκαετία είναι μόλις 4%.

Ένα τέτοιο μέτρο για παράδειγμα, θα ήταν η απαίτηση των πολεμικών αποζημιώσεων που η Γερμανία έχει κληθεί να αποδώσει στην Ελλάδα μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και που παρ’όλη τη στρατιωτική κατοχή και τις μαζικές αποστολές σε στρατόπεδα εκτελέσεων και τον αφανισμό περισσότερων από 1.000.000 ανθρώπων δεν έχει δώσει ακόμη.

Άλλα μέτρα, με περισσότερο οικονομικό χαρακτήρα και λιγότερο «ιστορικά» θα ήταν, ας πούμε, να απαγορευτεί η λειτουργία των off-shore εταιρειών στο ελληνικό έδαφος, να μπλοκάρουν τα περιουσιακά στοιχεία τους και να υποχρεώσουν τους ανώνυμους μετόχους να εμφανιστούν ως φυσικά πρόσωπα και να πληρώσουν τους φόρους τους προκειμένου να ξεμπλοκάρουν τα χρήματά τους.

Πιθανόν, οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα τολμούσαν καν να προσέλθουν.

Επίσης θα πρέπει να υποχρεωθούν οι τράπεζες να επιστρέψουν τα κεφάλαια διάσωσής τους και να επιβληθούν φόροι στις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές όπως και δίκαιοι συντελεστές φορολογίας στις επαίσχυντες καταθέσεις στην Ελβετία και άλλους φορολογικούς παραδείσους. Μια σειρά από φορολογικά μέτρα ώστε να μπει τέλος στην αληθινή φοροδιαφυγή, η οποία συντελείται σήμερα μέσω του τραπεζικού συστήματος, των χρηματιστηρίων και των off-shore εταιρειών. Κι εκτός απ’όλα αυτά θα πρέπει να ξαναδούμε τη σχέση μας με την Ε.Ε. και το ενιαίο της νόμισμα, το ευρώ, που είναι σχεδιασμένο με νεοφιλελεύθερα κριτήρια για την κατοχύρωση προνομιακών οφειλών για τη Γερμανία και ορισμένους άλλους εταίρους.

Αν αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος, θα μας πετάξουν έξω από τις αγορές για κάποιο διάστημα και θα μας μποϋκοτάρουν για όσο περισσότερο μπορούν.

Από την άλλη, όμως, θα γλιτώσουμε χρήματα από την κερδοσκοπία στα ομόλογα και θα σώσουμε μεγάλο μέρος του εθνικού πλούτου που διαφορετικά θα πάει σε μεγάλους επενδυτικούς ομίλους.

Οι τόκοι των ομολόγων μόνο για φέτος είναι 16 δις ευρώ, όσα δηλαδή και τα χρήματα που προβλέπονται στην Ελλάδα για την παιδεία και την υγεία!

Αν δεν αναγνωρίσουμε το χρέος, αντί να τρέφουμε την κερδοσκοπία θα μπορούμε να ασχοληθούμε με το έλλειμμα. Θα μπορούμε να στηρίξουμε την πραγματική οικονομία του κράτους, να ξαλαφρώσουμε από τις πιέσεις τους πολίτες, να αναθερμάνουμε το εμπόριο και να ενθαρρύνουμε την αποταμίευση. Και το κυριότερο, οι θυσίες μας, που θα είναι πολλές, θα έχουν σαν αληθινό αποτέλεσμα την ανατροπή ενός άδικου συστήματος και τη δημιουργία ενός καλύτερου.

Και τώρα, φτάνοντας στο τέλος αυτού του χαιρετισμού από την Αθήνα, ήρθε η στιγμή να σας ζητήσω κάτι πολύ σημαντικό.

Μπρος στην κατάχρηση εξουσίας της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, βοηθήστε να παγκοσμιοποιήσουμε την αντίσταση. Οι ευρωπαίοι πολίτες αναπαύονται στην πολιτική διαχείριση των φτωχών δημοκρατιών της.

Κι όμως χρειάζεται κατεπειγόντως να γίνουν πιο προοδευτικοί στα πιστεύω τους και να αντιδράσουν αποφασιστικά στους καινούργιους πραξικοπηματίες.

Να πολεμούν αποτελεσματικά την αδικία και την άγνοια, αντί να τις κουκουλώνουν ή να τις ευνοούν για σκοτεινά συμφέροντα  Κι αυτό πρέπει να γίνει για το καλό όλων μας. Γιατί όσοι απολαμβάνουν περισσότερο από άλλους ελευθερία, ευημερία και πολιτισμό, έχουν αυτό το ηθικό χρέος στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Ναι, παραδέχομαι ότι είμαι εναντίον του συστήματος, επειδή δεν καταλαβαίνω πώς σε έναν κόσμο όπου 50 εταιρείες συγκεντρώνουν περισσότερο πλούτο από 100 χώρες μαζί, μπορεί κάποιος που πιστεύει στην αλληλεγγύη να είναι υπέρ του συστήματος αυτού.

Πιστεύω ότι στους καιρούς που ζούμε, το «σύστημα» μας, χρειάζεται περισσότερους διαφωνούντες από ποτέ. Ανθρώπους έτοιμους να σκεφτούν ανοιχτά, να νιώσουν βαθιά και να μιλήσουν καθαρά.

Σας εύχομαι τα καλύτερα από την Ελλάδα.»  

Pedro Olalla

Στοιχεία για τον Pedro Olalla εδώ: http://pedroolalla.com/

Το βίντεο της ομιλίας εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=jX7Kqb21b44