Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Το brand name "Μάχη του Μαραθώνα"...!


Το Υπουργείο Πολιτισμού μέσω του ΚΑΣ (Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου) απαγόρευσε την εξαιρετικά συμβολική παράσταση του Ιδεοθεάτρου "Προμηθέας Δεσμώτης" που είχε προγραμματισθεί για την προσεχή Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου στο χώρο του Τύμβου των Μαραθονομάχων. Η παράσταση σε συμφωνία με το δήμο Μαραθώνα είχε ενταχθεί στα πλαίσια των εορτασμών του Δήμου, για τα 2500 χρόνια από τη μάχη των Ελλήνων εναντίον των Περσών. Η δικαιολογία του Υπουργού εστιάζεται στην άποψή του, ότι το brand name "Μάχη του Μαραθώνα" θα προωθείται και πωλείται διεθνώς με αθλητικό μόνο περιεχόμενο εκδηλώσεων, ήτοι το μαραθώνιο δρόμο!
Η δήλωση του υπουργού Γερουλάνου:
«Το υπουργείο ποτέ δεν θα έβαζε υπό την αιγίδα του εκδηλώσεις που δεν υπηρετούν τις προδιαγραφές που έχει θέσει για τον Μαραθώνιο. Η φιλοσοφία του ΥΠΠΟ είναι να µην κάνει απλώς εορταστικές εκδηλώσεις για τα 2.500 χρόνια, αλλά να δηµιουργήσουµε ένα ισχυρό brand name, το οποίο θα βοηθήσει τη χώρα διαχρονικά και στο µέλλον. Για τον λόγο αυτό, επιλέξαµε όλο το επίκεντρο των εκδηλώσεων να δίνει προστιθέµενη αξία σε ένα ετήσια επαναλαµβανόµενο γεγονός, τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας, ο οποίος αναδεικνύεται και σε κορυφαίο τουριστικό γεγονός»
Στην κρίση σας...

Συμπεράσματα 2500 χρόνια μετά τη μάχη του Μαραθώνα


Σήμερα 11/9 και ώρα 20.30 με επίκεντρο τον Τύμβο των πεσόντων Μαραθωνομάχων εορτάζεται για πρώτη φορά η επέτειος των 2.500 χρόνων από την κοσμοϊστορική μάχη του Μαραθώνα. Φυσικά η επίσημη Πολιτεία απουσιάζει από τους εορτασμούς, τους οποίους διοργανώνει ο Δήμαρχος Μαραθώνος κ. Σπύρος Ζαγάρης και άλλες προσωπικότητες, Έλληνες και ξένοι. Και λέγω φυσικά διότι οι κατοχικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών δεν είναι Ελληνικές παρότι διαθέτουν τον ψευδεπίγραφο τίτλο, αλλά παραρτήματα της διεθνούς χούντας των τραπεζιτών και των τοκογλύφων. Τα κυριότερα συμπεράσματα της μάχης του Μαραθώνα είναι τα εξής:
1/ Η Ελευθερία έναντι της Τυραννίας. Η μάχη αυτή έκρινε την τύχη της Ευρώπης και του κόσμου ολοκλήρου, διότι αν επικρατούσε η Ασιατική στρατιά του βασιλιά Ξέρξη ο πολιτισμός θα είχε πάρει εντελώς διαφορετική τροπή. Θα είχε επικρατήσει ο ασιατικός δεσποτισμός, αυταρχισμός, υλισμός, θεοκρατία έναντι του πνεύματος της ελευθερίας, δημοκρατίας, ορθολογισμού, ανεξιθρησκίας κ.α.
2/ Ο Ελιγμός. Στην μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. εγκαινιάσθηκε για πρώτη φορά από τον στρατηγό Μιλτιάδη το στοιχείο του ελιγμού έναντι της μάχης εκ παρατάξεως. Τούτο επέβαλε το ολιγάριθμο των Ελλήνων (10.000 Αθηναίοι και 1000 Πλαταιείς ) έναντι των 110.000-300.000 Περσών με ιππικό και ισχυρότατο στόλο. Ενίσχυσε τα δύο πλευρά της παρατάξεως του και άφησε ασθενές το κέντρον και εκτέλεσε ελιγμό ιλάγρας(τανάλιας) γύρω από την αντίπαλη δύναμη.
3/ Ο Αιφνιδιασμός και η Ορμή Κρούσεως ήτο ο δεύτερος καθοριστικός παράγων της νίκης των Ελλήνων. Ήτο τόσο θυελλώδης η επιθετική κρούση ώστε οι περσικοί ίπποι τρόμαξαν, επεκράτησε πανικός και οι Πέρσες τρομοκρατημένοι ετράπησαν σε άτακτη φυγή προς τα πλοία για την σωτηρία τους.
4/ Ο ισχυρότερος επιθετικός και αμυντικός οπλισμός των Ελλήνων έναντι των Περσών. Ο οπλισμός και η πανοπλία του Περσικού πεζικού το καθιστούσε ακατάλληλο για αγώνα εκ του συστάδην ιδιαίτερα με τους βαριά οπλισμένους Έλληνες οπλίτες.
5/ Η ταχυκινησία και το άριστο σύστημα πληροφοριών των Αθηναίων οι οποίοι έσπευσαν δρομαίως στο Μαραθώνα όταν πληροφορήθηκαν ότι απεβιβάσθησαν οι Πέρσες στο Σχινιά και μετά την λήξη της Μάχης, όταν έσπευσαν στο Φάληρο να αντιμετωπίσουν τον Περσικό στόλο που είχε κινηθεί εκεί με σκοπό να αποβιβάσει την κυρία δύναμη εναντίον των Αθηνών, τις οποίες θεωρούσαν ανυπεράσπιστες.
6/ Οι υπέρτερες ηθικές δυνάμεις των Ελλήνων, οι οποίοι εμάχοντο υπέρ βωμών και εστιών, έναντι των μισθοφορικών συνονθυλευμάτων του βασιλιά Ξέρξη, τα οποία εμάχοντο για το μισθό και του φόβου του μαστιγίου και της βασιλικής τιμωρίας.
7/ Τα Ηγετικά Προσόντα του Μιλτιάδου. Ο στρατηγός Μιλιάδης ήτο ένας εκ των εκλεκτότερων στρατηγών. Υπήρχαν τρεις τρόποι ενεργείας: α/ Ν' αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στα τείχη (ολέθριος) β/ Να τους αναμένουν στην διάβαση της Παλλήνης(κακός) γ/ Να τους αντιμετωπίσουν στο Μαραθώνα. Ο Μιλτιάδης επέβαλε τον τρίτο και ενίκησε.
8/ Ανέκαθεν η Γεωπολιτική θέση της Ελλάδος είλκυσε την κατακτητική μανία των επίδοξων κοσμοκρατόρων. Η επεκτατική πολιτική προς τη Δύση ήτο η αιτία της εκστρατείας για τον Δαρείο και τον διάδοχο του Ξέρξη. Η Ελλάδα και ιδιαίτερα η Αθήνα ήτο το κύριον εμπόδιον. Η στοχοποίηση της Ελλάδος συμβαίνει και σήμερον από τις ίδιες δυνάμεις.
9/ Οι Εβραίοι δια του Μαρδονίου(=Μαρδοχάι) υποκίνησαν την εκστρατεία κατά της Ελλάδος, όπως συμβαίνει και σήμερον με τους διεθνείς Εβραίους τοκογλύφους -τραπεζίτες που υποκινούν τη Δύση κατά της Ελλάδος.
Να γιατί η κατοχική κυβέρνηση των Αθηνών δεν συμμετέχει στις εκδηλώσεις!!! Διότι απλούστατα αυτές έχουν τον συμβολισμός τους, ότι, και πάλι η μεγάλη μας χώρα έχει μπει πρωτοπόρος στον αγώνα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δέχεται και πάλι μετά 2500 χρόνια μια εξ ίσου βάρβαρη επίθεση από τους ανθρώπους της ανατολής-με την συνδρομή των εντόπιων προδοτών και συνεργατών του εχθρού σαν τον Ιππια (575;-490 π.Χ.)- ο οποίος κατηύθυνε τα σχέδια του Ξέρξη. Τώρα λέγονται Γιωργάκηδες, Πάγκαλοι, Χρυσοχοίδηδες, Γερουλάνοι, Διαματοκόλλητες Μπίλντερμπεργκες κ.α.
Όμως και πάλι η Ελλάδα θα νικήσει. Η Ελευθερία θα νικήσει τη δουλεία, η Δημοκρατία τον ολοκληρωτισμό. Το Πνεύμα την υλική βία, ο Ανθρωπισμός το μαστίγιο του ΔΝΤ, το Φως το σκοτάδι της Αβρααμικής θεοκρατίας.
Αμφικτύων, Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Αναδημοσίευση από: http://www.schizas.com

Η υπομονή, η παθητικότητα, η υποχωρητικότητα και η κόκκινη γραμμή για τον Έλληνα...


«Στην εορταστική συναυλία στον Λυκαβηττό δεν είπα μόνο τη λέξη “Κατοχή” αλλά και απηύθυνα προς κάθε κατεύθυνση την προειδοποίηση ότι με βάση την ιστορική πείρα “ο Έλληνας όταν στριμώχνεται, καθώς είναι πολυμήχανος, υποχωρεί, με τη σκέψη ότι τελικά κάτι θα γίνει για να αποφύγει το κόστος της αναμέτρησης. Υποχωρεί, υποχωρεί λοιπόν έως ότου τον αναγκάσουν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Τότε μη έχοντας άλλη διαφυγή, θα γίνει είτε ήρωας είτε ραγιάς”. Είναι λοιπόν φρόνιμο, για τους εκάστοτε δυνατούς, να μην ξεγελιώνται από την υπομονή, την παθητικότητα και την υποχωρητικότητα του ελληνικού λαού αγνοώντας είτε υποτιμώντας το γεγονός ότι ο ίδιος έχει θέσει λόγω της ιδιομορφίας του χαρακτήρα του την κόκκινη γραμμή, όπου η “σύνεση” μεταβάλλεται σε κείνο το γνωστό ΟΧΙ, χάρη στο οποίο άλλωστε η έννοια “ελληνικότητα” από αρχαιοτάτων χρόνων είναι συνυφασμένη με υπεράνθρωπες θυσίες με καταστροφικές για τον ίδιο συνέπειες, που όμως τελικά μας χαλυβδώνουν το ήθος και μας επιτρέπουν να βαδίζουμε όρθιοι με το κεφάλι ψηλά. Κι αυτός είναι ο λόγος που αγάπησα με τόσο πάθος την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι η καθημερινότητά τους με απωθεί σε σημείο που να αποζητώ την απομόνωση. Γνωρίζω όμως και κάτι άλλο: ότι ο Έλληνας με τους καλούς γίνεται καλύτερος, ενώ με τους κακούς χειρότερος. Γι΄ αυτό και το σύνθημα “η Ελλάδα στους Έλληνες” τον ομόρφυνε και τον συστράτευσε, γιατί πίσω απ΄ αυτό έβλεπε ότι κάποιοι δυνατοί θέλουν να παλέψουν μαζί του για κείνο που αγαπά περισσότερο: την εθνική ανεξαρτησία! Κοίταξε όμως πόσο παράξενος σκηνοθέτης είναι η ζωή, ώστε ύστερα από τριάντα χρόνια να βρεθεί ένας “κλώνος” εκείνου που ανέμισε το σύνθημα αυτό πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων, να πει το ακριβώς αντίθετο! Ότι δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρήσουμε ένα μέρος από την εθνική μας ανεξαρτησία. Υποχρεωμένοι από ποιους; Και τι είναι η εθνική ανεξαρτησία για να την παραχωρείς και μάλιστα εθελοντικά πιστεύοντας και διαλαλώντας ότι έτσι σώζεις τον λαό; Όμως η εθνική ανεξαρτησία είναι η ψυχή, η πνοή, η ίδια η ζωή ενός ελεύθερου λαού. Χωρίς αυτήν ο λαός είναι ουσιαστικά νεκρός. Μιας και η ψυχή δεν είναι ένα φτηνό πανί που το κόβεις για να δώσεις ένα κομμάτι εδώ κι ένα κομμάτι εκεί. Είναι ένα ΟΛΟΝ, ομοούσιο και αδιαίρετο... Και μου προκαλεί αληθινό πόνο το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και αξιόλογοι, ξεκινώντας από τον Γιώργο Παπανδρέου, λησμόνησαν τις θυσίες αυτού του λαού για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας. Θα ΄θελα εδώ να υπενθυμίσω ότι ο Ιταλός πρεσβευτής στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ζήτησε από τον Ιωάννη Μεταξά την άδεια να χρησιμοποιήσουν οι Ιταλοί ορισμένα λιμάνια και αεροδρόμια. Και εκείνος είπε ΟΧΙ εκφράζοντας τη θέληση ολόκληρου του ελληνικού λαού. Δεν δήλωσε “για να γλιτώσω τη χώρα από την καταστροφή ενός ενδεχομένου πολέμου “παραχώρησα ένα μέρος της εθνικής μας ακεραιότητας””. Και ρωτώ: συγκριτικά ποια παραχώρηση είναι πιο σημαντική για την ανεξαρτησία ενός λαού; Ο έλεγχος 2-3 λιμανιών ή η καθολική υποταγή της οικονομίας; Με άλλα λόγια ποια θα ήταν βαρύτερη μορφή ξένης κατοχής; Η πρώτη ή η δεύτερη; Και κάτι ακόμη: Πιστεύω και μπορώ να το αποδείξω, ότι δεν είναι η οικονομική μας κρίση που οδήγησε την Τρόικα στη χώρα μας αλλά ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνωμοσίας με όργανα τρεις Τράπεζες, μια Αμερικανική και δυο Ευρωπαϊκές. Το πώς και το γιατί, όπως φαίνεται, ο ελληνικός λαός θα το δει μόνο όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Και τότε θα πονέσει πολύ. Πάρα πολύ. Όσο για τον ρόλο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θέλω να εκφράσω μόνο μια ευχή: Ότι έχουν πέσει θύματα της πρωτοφανούς συκοφαντικής εκστρατείας που κάποιοι ενορχήστρωσαν κατά της χώρας και του λαού μας με καταστροφικές βλέψεις για το μέλλον μας, που άλλωστε δεν τις κρύβουν και που για ανεξήγητους λόγους δεν φαίνεται να τις έχουν αντιληφθεί ακόμα τόσοι και τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων την ευθύνη και τον πατριωτισμό κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Όμως και μόνο το γεγονός αυτό αποτελεί κατά την ταπεινή μου γνώμη μέγιστη τραγωδία, δεδομένου ότι γίνονται έτσι άθελά τους ο καλύτερος αγωγός- σε σχέση με την κομματική γεωγραφία της χώρας μας- για να επιβληθεί η πιο σατανική και καταστρεπτική επίθεση από όσες έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα. Γιατί χτυπούν ταυτόχρονα το σώμα και την ψυχή μας αποβλέποντας στην ολοκληρωτική μας διάλυση.
Με θερμούς χαιρετισμούς,
Μίκης Θεοδωράκης 9.8.2010
Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" την 13.8.2010