Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα στην Πολιτεία των χειρίστων αρχόντων

Τέλη κυκλοφορίας: Πλήρης ευτελισμός του νομικού μας συστήματος.

Για να καταλάβεις τι παίχτηκε φέτος με τα τέλη κυκλοφορίας, θα το γράψω με όσο πιο απλά λόγια γίνεται…

Δεν επιτρέπεται η είσπραξη ούτε η έναρξη αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος της περιουσίας του φορολογούμενου με την ταμειακή βεβαίωση των τελών κυκλοφορίας, αν προηγουμένως ο φορολογούμενος δεν λάβει ειδικό εκκαθαριστικό σημείωμα που του αποστέλλει το Υπ.Οικ., από το οποίο λαμβάνει πλήρη γνώση της σε βάρος του καταλογιστικής πράξης των τελών κυκλοφορίας και της μεθόδου υπολογισμού τους (κυβισμός, παλαιότητα, εκπομπή ρύπων, στοιχεία κυκλοφορίας οχήματος, κλπ).

Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που οι οικονομικές υπηρεσίες του κράτους δεν κοινοποίησαν τέτοιο έγγραφο… Αντί αυτού, οι φορολογούμενοι «κλήθηκαν» να μπουν στο ιντερνέτ (!) και ειδικότερα στο σάιτ της ΓΓΠΣ (Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων) όπου «όφειλαν» να τυπώσουν ένα πι-ντι-εφ που σε συνθήκες πλήρους συνταγματικής εκτροπής υποκαθιστά υποτίθεται την κοινοποίηση έγκυρης διοικητικής πράξης!

Το πι-ντι-εφ όμως αυτό που έβγαλαν στο ιντερνέτ δεν αποτελεί νομίμως κοινοποιηθείσα καταλογιστική πράξη, διότι κατ αρχήν, δεν προκύπτει ημερομηνία νόμιμης κοινοποίησης από την οποία ξεκινά η προθεσμία άσκησης προσφυγής (διηγώντας τα να κλαις και να γελάς...). Για να ήταν η διαδικασία αυτή νόμιμη θα έπρεπε η «ανατολική ορθόδοξη ελληνική επαρχία της Τέταρτης Γερμανικής Αυτοκρατορίας», να έχει υλοποιήσει πλήρως σύστημα ηλεκτρονικής ταυτοποίησης μέσω προηγμένης ηλεκτρονικής υπογραφής.

Εφόσον λοιπόν σου κοινοποιούσαν εγκύρως καταλογιστική πράξη θα μπορούσες να ισχυριστείς, με προσφυγή που θα έκανες, ότι τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων έχουν χαρακτήρα ανταποδοτικών τελών, δεν είναι φόροι, και επιβάλλονται στους ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων για τη χρησιμοποίηση από τους τελευταίους του οδικού δικτύου της χώρας και την εξεύρεση των αναγκαίων πόρων για τη συγκάλυψη των δαπανών συντήρησης του δικτύου τούτου, όπως με την 428/2005 απόφασή Του έκρινε ο Άρειος Πάγος. Προκύπτει λοιπόν ότι κατ αρχήν, η διοίκηση σου αποστέρησε το δικαίωμα άσκησης προσφυγής…

Πάμε τώρα στο «καλύτερο»: το διοικητικό όργανο, διαρκούσης της προθεσμίας άσκησης της προσφυγής, κωλύεται να προβεί στην ταμειακή βεβαίωση του συνολικού ποσού του χρέους για τα τέλη κυκλοφορίας, το οποίο (χρέος) οριστικοποιείται στην περίπτωση αυτή με την πάροδο Άπρακτης της προθεσμίας ασκήσεως κατ’ αυτής προσφυγής… Άρα από το γεγονός ότι φέτος δεν έγινε νόμιμη κοινοποίηση της καταλογιστικής πράξης των τελών κυκλοφορίας από την οποία (κοινοποίηση) θα ξεκινούσε η προθεσμία για την άσκηση προσφυγής, προκύπτει με βεβαιότητα ότι:

α) δεν υπήρξε ο από το άρθρο 2 Κ.Ε.Δ.Ε. προβλεπόμενος νόμιμος τίτλος ή αυτός είναι άκυρος, δεδομένου ότι το πι-ντι-εφ που σε συνθήκες πλήρους συνταγματικής εκτροπής έβγαλαν στο ιντερνέτ, δεν αποτελεί νόμιμο τίτλο και συνεπώς δεν επιτρέπεται και είναι άκυρη η διοικητική εκτέλεση.

β) η «ταμειακή» ΔΗΘΕΝ «βεβαίωση», που έχουν αναρτήσει για όσους δεν πλήρωσαν στο ιντερνέτ είναι άκυρη, αφού ουδέποτε τους κοινοποιήθηκε καταλογιστική πράξη για τα τέλη κυκλοφορίας και άρα δεν έχει έως σήμερα παρέλθει άπρακτη η προθεσμία ασκήσεως κατ’ αυτής προσφυγής, λόγος για τον οποίο κωλύεται η διοίκηση να προβεί στην ταμειακή βεβαίωση του συνολικού ποσού του χρέους…

Τα παραπάνω (που αποτελούν το πρώτο από τα τρία κεφάλαια τυχόν προσφυγής ή ανακοπής), δημοσιεύεται σε πλήρη ανάπτυξη του νομικού συλλογισμού εδώ.

Ο δεύτερος λόγος (νομικός κι αυτός) συμπυκνώνεται στο έξης πολύ απλό ερώτημα: «καλά ρε παιδιά, αφού ο Βενιζέλος ισχυρίζεται ότι τα τέλη κυκλοφορίας είναι ΦΟΡΟΣ, τότε γιατί απαλλάσσετε από την πληρωμή τους όσους δηλώνουν ακινησία του οχήματος; Αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε γιατί δε μου επιτρέπετε να κάνω μια δήλωση ακατοικισίας και για το εξοχικό, μπας κι απαλλαγώ από τους φόρους που το βαρύνουν; Μήπως τελικά παιδιά, τα τέλη κυκλοφορίας είναι τέλη ανταποδοτικά και για αυτό επιτρέπετε την απαλλαγή από αυτά κατόπιν δήλωσης ακινησίας, με τη λογική, ότι πληρώνει μόνο όποιος χρησιμοποιεί το οδικό δίκτυο;» (ποστ εδώ)

Κλείνοντας θα προσπαθήσω να δώσω απάντηση σε ένα δύσκολο ερώτημα: «πως στο καλό μπορεί ο πολίτης να πάει στα δικαστήρια και να αμφισβητήσει τα τέλη κυκλοφορίας, όταν ο κώδικας διοικητικής δικονομίας δεν προβλέπει (ακόμα) προσφυγή ή ανακοπή κατά ατομικής διοικητικής πράξης που εκδίδεται σε πι-ντι-εφ και κοινοποιείται μέσα από δημόσια σελίδα στο ιντερνέτ;»

Ο πρώτος τρόπος είναι να πας στην Εφορία, να πέσεις γονυπετής στα πόδια του έφορα και να τον παρακαλέσεις να σου κοινοποιήσει την «ατομική ειδοποίηση» που έχει αναρτηθεί προς γνώση του οφειλέτη στο... ιντερνέτ! Το βλέπω πάντως απίθανο, αφού λογικά, αν η διοίκηση λειτουργεί υποτυπωδώς έστω, θα δοθεί αυστηρή οδηγία, να μην κοινοποιηθεί «ατομική ειδοποίηση», αφού ο Δικαστής που θα δικάσει την ανακοπή θα ξεχάσει και τα νομικά που ήξερε…. Ο δεύτερος, είναι να παρακαλέσεις τον πρώτο αστυνομικό που πέσει στο δρόμο σου, να σου αφαιρέσει τα στοιχεία κυκλοφορίας του οχήματος, για το λόγο ότι δεν έχεις πληρώσει τέλη κυκλοφορίας (παρεμπίπτον έλεγχος της νομιμότητας είσπραξης των τελών κυκλοφορίας κατόπιν προσφυγής κατά της πράξης αφαίρεσης των στοιχείων κυκλοφορίας του οχήματος).
Αστεία βεβαίως πράγματα, αφού κανείς δεν πρόκειται να το κάνει, ούτε βεβαίως η διοίκηση προτίθεται να ενοχλήσει όσους δεν πλήρωσαν, αφού αν η υπόθεση φτάσει στα δικαστήρια το δημόσιο θα βγει χαμένο (ότι πήραμε πήραμε).

Να μη ξεχάσω και το τελευταίο... Ότι κυκλοφορεί σε διάφορες βερσιόν στο ιντερνέτ, δημοσίευμα που στη Google δίνει 48.600 αποτελέσματα, με τίτλους πηχυαίους, όπως «Κατάσχεση ΙΧ και παρακράτηση μισθού για όσους «ξέχασαν» τα τέλη κυκλοφορίας», «Δυσάρεστες εκπλήξεις για όσους δεν πλήρωσαν τα τέλη κυκλοφορίας», «Αρχίζουν τις κατασχέσεις ΙΧ (και όχι μόνο) για όσους δεν πλήρωσαν τα τέλη»! που πάνω κάτω μου θυμίζουν ετούτο…

alampasis

http://www.logiosermis.net

Περί του ποιόντος:
https://www.youtube.com/watch?v=ASO0Gn3iDh8  

Χωρίς τιμωρία...

Ο  Δρ. Arun Gandhi, εγγονός του Μαχάτμα Γκάντι και ο ιδρυτής του M.K. Gandhi Ινστιτούτου για τη μη-βία, σε μια διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο, μοιράστηκε την ακόλουθη προσωπική του ιστορία ως παράδειγμα της «μη βίας στην ανατροφή των παιδιών»:

“Ήμουν 16 χρονών και ζούσα με τους γονείς μου στο Ινστιτούτο που ο παππούς μου είχε ιδρύσει 18 μίλια έξω από το Durban, στη Νότια Αφρική, μέσα σε φυτείες ζάχαρης. Ήμασταν βαθιά μέσα στη χώρα, χωρίς γείτονες, έτσι οι δύο αδελφές μου κι εγώ  ψάχναμε αφορμή για να πάμε στην πόλη να επισκεφθούμε τους φίλους μας ή να δούμε μια καλή ταινία στο σινεμά.

Μια μέρα, ο πατέρας μου ζήτησε να τον οδηγήσω στην πόλη για ένα ολοήμερο συνέδριο, και έτσι άδραξα την ευκαιρία. Δεδομένου ότι θα πήγαινα στην πόλη, η μητέρα μου έδωσε μια λίστα με ψώνια που χρειαζόταν και  αφού είχα ολόκληρη την ημέρα ελεύθερη, ο πατέρας μου ανέθεσε να διεκπεραιώσω διάφορες δουλειές που εκκρεμούσαν, όπως να πάω το αυτοκίνητο στο συνεργείο για σέρβις.  Όταν τον άφησα στο συνέδριο εκείνο το πρωί μου είπε: «θα σε συναντήσω εδώ στις 5:00 μ.μ. για να επιστρέψουμε στο σπίτι μαζί».

Αφού τέλειωσα βιαστικά τις δουλειές μου, πήγα κατ' ευθείαν στο πλησιέστερο κινηματογράφο. Ήμουν τόσο απορροφημένος από την ταινία που ξέχασα εντελώς την ώρα. Ήταν 17:30 όταν θυμήθηκα το ραντεβού με τον πατέρα μου. Μέχρι να πάω στο συνεργείο να πάρω το αυτοκίνητο και φτάσω στο σημείο όπου ο πατέρας μου περίμενε ήταν σχεδόν 18:00. Με ρώτησε με αγωνία: «Γιατί άργησες;». Ντράπηκα τόσο να του πω ότι έβλεπα ένα καταπληκτικό γουέστερν με τον Τζων Γουέιν και έτσι είπα ψέματα  ότι το αυτοκίνητο δεν ήταν έτοιμο κι έπρεπε να περιμένω. Ο πατέρας μου όμως είχε ήδη τηλεφωνήσει στο συνεργείο. Μόλις αντιλήφθηκε ότι έλεγα ψέματα μου είπε με λύπη: 

«Κάποιο λάθος πρέπει να έχω κάνει στον τρόπο που σε ανέθρεψα  αφού δεν μου έχεις εμπιστοσύνη να μου πεις την αλήθεια. Για να καταλάβω αυτό το λάθος μου θα περπατήσει 18 μίλια μέχρι το σπίτι μόνος μου για να σκεφτώ.»

Έτσι, ντυμένος με το κοστούμι του και τα καλά του παπούτσια, άρχισε να κατευθύνεται προς το σπίτι μέσα στο σκοτάδι περπατώντας πάνω στον κακοτράχαλο χωμάτινο δρόμο. Δεν μπορούσα να τον αφήσω μόνο του, κι έτσι για πεντέμισι ώρες οδηγούσα πίσω του, ακολουθώντας τον και  βλέποντας τον να περνάει όλη αυτή τη δοκιμασία για ένα ηλίθιο ψέμα.

Αποφάσισα τότε, εκείνη τη νύχτα, ότι ποτέ δε θα ξαναέλεγα ψέματα στη ζωή μου. Συχνά σκέφτομαι εκείνο το επεισόδιο και αναρωτιέμαι: «Αν με είχε τιμωρήσει με τον τρόπο που τιμωρούμε εμείς τα παιδιά μας θα είχε καθόλου αξία η τιμωρία;». Δε νομίζω. Θα είχα ίσως υπομείνει  την τιμωρία και θα ξαναέκανα το ίδιο σφάλμα. Αλλά αυτή η μοναδική μη-βίαιη δράση ήταν τόσο ισχυρή που είναι ακόμα ζωντανή μέσα μου σαν να συνέβη χθες. Αυτή είναι η αληθινή δύναμη της μη-βίας.”

http://nekthl.blogspot.gr/

Δεν θα είμαστε ποτέ σε θέση να ξεπληρώσουμε στην Ελλάδα όσα της οφείλουμε

Εξαιρετική ομιλία του Stephen Fry στον οργανισμό Intelligence, που διοργανώνει συζητήσεις για πολλά σημαντικά ζητήματα.

Ο γνωστός Βρετανός ηθοποιός, συγγραφέας, δημοσιογράφος και κωμικός επιχειρηματολογεί πάνω στην άποψη πως τα μάρμαρα του Παρθενώνα πρέπει να επιστραφούν στην Αθήνα.

Η ομιλία εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=J0IYBCCBA0g

Στη γαλήνη της αγκαλιάς...

«Χρειαζόμαστε τέσσερις αγκαλιές τη μέρα για να επιβιώσουμε, οκτώ αγκαλιές την ημέρα για να συντηρηθούμε και δώδεκα αγκαλιές την ημέρα για να αναπτυχθούμε», έχει πει η αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια Virginia Satir. Και οι επιστήμονες, όσο και η αίσθηση που αποκομίζουμε μετά από μια ζεστή αγκαλιά με ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, φροντίζουν να το αποδείξουν με χειροπιαστά στοιχεία, τα οποία συγκεντρώνουμε παρακάτω. Με μια προτροπή: Αγκαλιάστε περισσότερο, κάνει καλό.

*Η αγκαλιά νικά την κατάθλιψη
Και όχι μόνο: Η μοναξιά, ο θυμός και κάθε αρνητικό συναίσθημα καταπολεμάται από την οξυτοκίνη, την ορμόνη που παράγει ο οργανισμός μας όταν αγκαλιαζόμαστε. Παράλληλα, αυξάνονται τα επίπεδα σεροτονίνης, της «ουσίας της ευτυχίας».

*Η αγκαλιά τονώνει το ανοσοποιητικό μας σύστημα
Η ήπια πίεση που επιτυγχάνεται με την επαφή του στέρνου μας με αυτό κάποιου άλλου και το συναισθηματικό φορτίο που αυτή δημιουργεί ενεργοποιεί τον θυμοειδή αδένα του εγκεφάλου, ο οποίος ρυθμίζει και εξισορροπεί την παραγωγή λευκών αιμοσφαιρίων. Τα οποία με την σειρά τους φροντίζουν να μας κρατούν υγιείς. Η αύξηση της αιμοσφαιρίνης, άλλωστε, που επιτυγχάνεται με την αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου βοηθά στην μεταφορά του οξυγόνου στον οργανισμό και την επούλωσή του μετά από μία ασθένεια.

*Η αγκαλιά κρατά την καρδιά υγιή
Η υψηλή αρτηριακή πίεση είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων. Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει πως ο εναγκαλισμός μπορεί να μειώσει την πίεση και επομένως να μειώσει τον κίνδυνο αυτό.

*Η αγκαλιά βοηθά τις σχέσεις μας
Μπορεί η αγκαλιά να αποτελεί έκφραση και απότοκο της καλής μας σχέσης με τον/την σύντροφό μας, αλλά το ίδιο ισχύει και αντίστροφα: Οι συχνές αγκαλιές, που παράγουν τις ορμόνες της σεροτονίνης και της ντοπαμίνης, βοηθούν στην διατήρηση της αρμονίας μεταξύ δύο συντρόφων και το χτίσιμο μιας καλής σχέσης.

*Η αγκαλιά τονώνει την αυτοπεποίθησή μας
Διότι δεν αποτελεί μόνο δείγμα της αγάπης κάποιου άλλου προς το πρόσωπό μας, αλλά μας βοηθά και εμάς τους ίδιους να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Από την στιγμή που γεννιόμαστε, άλλωστε, λαμβάνουμε την αγάπη των γονιών μας κυρίως μέσα από το άγγιγμά τους, κάτι που μας επιβεβαιώνει ότι την αξίζουμε. Αυτό, λένε οι επιστήμονες, «εγγράφεται» στα κύτταρά μας και οι αγκαλιές καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας, μας θυμίζουν αυτή τη σύνδεση του σωματικού επιπέδου με την ικανότητα να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον εκτιμάμε.

*Η αγκαλιά βοηθά το νευρικό σύστημα
Συγκεκριμένα, η γαλβανική απόκριση της επιδερμίδας μας σε μια αγκαλιά αποδεικνύει την αγωγιμότητα του δέρματός μας, του οποίου η υγρασία και το ηλεκτρικό φορτίο μπορεί να μεταβληθεί και να εξισορροπηθεί χάρη σε ένα άγγιγμα.

*Η αγκαλιά μας μαθαίνει να δίνουμε και να παίρνουμε
Πάντα χρειάζονται δύο (τουλάχιστον) για μια αγκαλιά, κάτι που μας μαθαίνει με τον πιο άμεσο τρόπο πως όταν δίνουμε, αυτόματα παίρνουμε. Ουσιαστικά, η αγκαλιά μας διδάσκει πως η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που… ρέει σε διπλή κατεύθυνση.

*Η αγκαλιά μας απελευθερώνει
Όταν αγκαλιάζουμε κάποιον, σταματάμε αυτόματα να σκεφτόμαστε οτιδήποτε άλλο: Η ενέργεια της αγκαλιάς μας κατακλύζει, μας αποσυνδέει από τις σκέψεις μας και μας επιτρέπει να επικεντρωθούμε στα συναισθήματά μας. Έχετε παρατηρήσει πως κατά την διάρκεια της αγκαλιάς μπορείτε να ακούσετε τον χτύπο της καρδιάς σας και να εστιάσετε στην αναπνοή σας; Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα και όταν διαλογιζόμαστε ή όταν γελάμε – όλα τα παραπάνω αποτελούν διαδικασίες που μας βοηθούν να αφεθούμε στη στιγμή και να νιώσουμε καλύτερα.

http://bemary.com

Γενετικό τρικ επέτρεψε στα λουλούδια να κατακτήσουν τον πλανήτη

Ουάσινγκτον

Πριν από περίπου 160 εκατομμύρια χρόνια, ο πλανήτης γέμισε ξαφνικά λουλούδια. Η εξάπλωσή τους ήταν μάλιστα τόσο γρήγορα ώστε χαρακτηρίστηκε από το Δαρβίνο «απαίσιο μυστήριο» της φύσης. Το γονιδίωμα ενός ζωντανού απολιθώματος στο βασίλειο των φυτών αποκαλύπτει τώρα το γενετικό τρικ που έδωσε στα λουλούδια το πάνω χέρι.

Ολόκληρες γενιές επιστημόνων προσπάθησαν να λύσουν το παζλ

Τα φυτά που παράγουν άνθη, γνωστά ως αγγειόσπερμα, αποτελούν σήμερα τη συντριπτική πλειονότητα των φυτών σε όλο τον πλανήτη. Πιστεύεται ότι προήλθαν από τα γυμνόσπερμα, φυτά χωρίς πραγματικά άνθη, στα οποία κατατάσσονται τα σημερινά κωνοφόρα.

Ερευνητές αμερικανικών ιδρυμάτων παρουσιάζουν τώρα στο περιοδικό Science το γονιδίωμα του δέντρου Amborella trichopoda, το οποίο φύεται αποκλειστικά στο κύριο νησί της Νέας Καληδονίας στον Ειρηνικό, και θεωρείται ζωντανό απολίθωμα.

Το Amborella θεωρείται ο πλησιέστερος σύγχρονος συγγενής των πρώτων αγγειόσπερμων φυτών -η εξελικτική γραμμή του διαχωρίστηκε από τα υπόλοιπα αγγειόσπερμα λίγο μετά το άνοιγμα του πρώτου μπουμπουκιού στον πλανήτη.

Η σύγκριση του γονιδιώματός του με τα γονιδιώματα άλλων φυτών δείχνει τώρα να επιβεβαιώνει μια θεωρία που είχε προταθεί ως απάντηση στο «απαίσιο μυστήριο» του Δαρβίνου: πριν από περίπου 200 εκατ. χρόνια, οι πρόγονοι των ανθοφόρων φυτών υπέστησαν διπλασιασμό του γενετικού υλικού τους.

Το φαινόμενο είναι γνωστό ως πολυπλοειδία και είναι σύνηθες ακόμα και στα σημερινά φυτά -η πατατιά, για παράδειγμα, φέρει δύο έως έξι αντίγραφα κάθε γονιδίου και κάθε χρωμοσώματος.

Η αντιγραφή ενός γονιδίου σε πολλά αντίτυπα μέσα στο ίδιο γονιδίωμα πιστεύεται ότι δίνει στην εξέλιξη περιθώριο για αλλαγές: το αρχικό γονίδιο μπορεί να διατηρήσει τη λειτουργία του, αφήνοντας έτσι τα αντίγραφά του να μεταλλαχθούν και να αναλάβουν τελικά νέες λειτουργίες.

Τα ίδια τα άνθη αποτελούν εξάλλου παράδειγμα για το πώς μπορεί αυτό να συμβεί: τα πέταλα και τα σέπαλα των λουλουδιών σχηματίζονται από διαφοροποιημένα αντίγραφα γονιδίων τα οποία αρχικά εμπλέκονταν στον σχηματισμό των φύλλων. Με άλλα λόγια, τα σέπαλα και τα πέταλα είναι διαφοροποιημένα φύλλα.

«Ο διπλασιασμός του γονιδιώματος μπορεί επομένως να προσφέρει μια εξήγηση στο "απαίσιο μυστήριο" του Δαρβίνου -τη φαινομενικά απότομη εμφάνιση νέων ειδών ανθοφόρων φυτών την Κρητιδική περίοδο» λέει ο Κλοντ ντεΠαμφιλίς του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

«Ολόκληρες γενιές επιστημόνων προσπάθησαν να λύσουν αυτό το παζλ» επισημαίνει.

Η ομάδα του ήταν τυχερή που πρόλαβε να λύσει το απαίσιο μυστήριο, αφού η μοναδική Amborella επιζεί σήμερα μόνο σε 18 σημεία της Νέας Καληδονίας και το μέλλον της είναι αβέβαιο.

Τα αποτελέσματα των γενετικών συγκρίσεων παρουσιάζονται σε τρεις επιμέρους μελέτες στο Science, διαθέσιμες εδώ.

Επιμέλεια: Βαγγέλης Πρατικάκης

Newsroom ΔΟΛ

Ας ξεφύγουμε από το μαρτύριο του Σίσυφου

Ο Σίσυφος ήταν από τους πιο ονομαστούς παλιούς ήρωες, γιός του Αιόλου, είχε χτίσει την Εφύρα –τη σημερινή Κόρινθο- όπου είχε γίνει και βασιλιάς της. Δεν ήταν η παλικαριά που τον είχε κάνει ξακουστό, γιατί δεν είχε κάνει ατομικούς άθλους ούτε πήρε μέρος σε εκστρατείες. Τη φήμη του τη χρωστούσε στη μεγάλη του εξυπνάδα και στην πονηριά του. Κατέστρωνε πανούργα σχέδια σε βάρος θεών. Ακόμη και το θάνατο μαζί με τους θεούς του Κάτω Κόσμου ξεγέλασε τον καιρό που κινδύνεψε να πεθάνει πριν της ώρας του.

Όταν λοιπόν, κάποτε ο Δίας έκλεψε την Αίγινα την κόρη του ποταμού Ασωπού, ο Σίσυφος τον είδε από το παλάτι του. Σε λίγο έφτασε ο Ασωπός γυρεύοντας τη χαμένη του κόρη, και ο Σίσυφος του μαρτύρησε ότι ο κλέφτης της θυγατέρας του ήτανε ο Δίας, ο οποίος για να τον εκδικηθεί παρακάλεσε τον αδελφό του τον Πλούτωνα να στείλει τον Θάνατο να πάρει τον καταδότη στον Κάτω Κόσμο, εκείνος όμως κατάφερε να τον ξεγελάσει και να τον αλυσοδέσει.

Από την ώρα που ο Θάνατος βρέθηκε δεμένος, ακολούθησαν χρόνια που κανείς πια δεν πέθαινε και η Γη άρχισε να στενάζει κάτω από το βάρος των πολλών ανθρώπων. Στο τέλος κατέβηκε ο Άρης, σταλμένος από το Δία και ελευθέρωσε τον Θάνατο. Του Θανάτου η πρώτη δουλειά τώρα ήτανε να αρπάξει τον Σίσυφο και να τον παραδώσει στους Θεούς του Κάτω Κόσμου. Ο πανούργος βασιλιάς Σίσυφος όμως δεν ήθελε να παραδεχτεί την ήττα του και πριν πεθάνει, έδωσε εντολή στη γυναίκα του να μην του προσφέρει καμία από τις καθιερωμένες για τους νεκρούς θυσίες.

Έτσι νεκρός πια, μια μέρα ο Σίσυφος παρουσιάζεται στη βασίλισσα του Άδη, την Περσεφόνη και της λέει θυμωμένος τάχα.. ‘Δώσε μου λίγες μέρες άδεια να ανέβω στη γη για να τιμωρήσω τη γυναίκα μου. Ακόμη καλά-καλά δεν πέθανα και με ξέχασε! Ακούς εκεί να μην κάνει καμία από τις προσφορές που μου ανήκουν! Και δεν είμαι εγώ μόνον ο αδικημένος, είστε κι εσείς που χάνετε το μερίδιό σας από τις προσφορές. Η Περσεφόνη ξεγελιέται και τον αφήνει να γυρίσει στο φως του ήλιου. Από τότε κατάφερε να μείνει στον Απάνω Κόσμο. Ο Θάνατος θα το συλλογιόταν πολύ να ξανάρθει, μήπως του κάνει πάλι καμία άσχημη δουλειά ο Σίσυφος!

Πως και πότε βρέθηκε οριστικά στον Άδη –οπωσδήποτε σε βαθιά γεράματα- κανείς δεν ήξερε να πει. Τον είχαν θάψει στον Ισθμό, αν και λίγοι ήταν οι σύγχρονοί του Εφυραίοι (Κορίνθιοι) που γνώριζαν που ακριβώς βρισκόταν ο τάφος του. Στον Κάτω Κόσμο όμως τον περίμεναν μεγάλα μαρτύρια, όχι τόσο γιατί είχε εξαπατήσει τους Κάτω Θεούς, όσο γιατί ο Δίας δεν ξεχνούσε πως ο Σίσυφος είχε ανακατευτεί στις ερωτικές του υποθέσεις. Για όποιο όμως από τα ανομήματά του και να πλήρωνε, βρέθηκε καταδικασμένος στον Άδη να ανεβάζει, σπρώχνοντας με χέρια και με πόδια, λουσμένος στον ιδρώτα και πνιγμένος στη σκόνη, έναν πελώριο βράχο σ’ ένα απότομα ύψωμα, μόλις όμως κόντευε να τον φτάσει στην κορυφή, ο βράχος του ξέφευγε και κατρακυλούσε πίσω ως κάτω. Ο Σίσυφος ξανάρχιζε τον αγώνα, χωρίς να παίρνει ποτέ τέλος το μαρτύριό του!

Για την πονηριά του Σίσυφου έχει να λέει ο κόσμος όλος! Ο Όμηρος, ο Πίνδαρος, ο Θέογνις, ο Αριστοφάνης, ο Αισχύλος και πολλοί άλλοι τον παρουσιάζουν ως πρότυπο εξυπνάδας και προνοητικότητας. Το όνομά του προελληνικό, το ετυμολογούν από το σι(=θεός) και συφός(=σοφός), ώστε Σίσυφος= θεόσοφος.

Στο ομώνυμο δοκίμιό του, ο συγγραφέας και στοχαστής Albert Camus χρησιμοποίησε τον παραπάνω μύθο προκειμένου να μιλήσει για την παράλογη καθημερινότητα του ανθρώπου. Όπως αναφέρει, το μαρτύριο του Σίσυφου γίνεται πιο τραγικό γιατί ο ήρωας έχει συνείδηση του μαρτυρίου του και στηρίζεται στην ελπίδα ότι μπορεί την επόμενη φορά να τα καταφέρει… αλλά κάθε φορά βιώνει ξανά τον πόνο της ματαίωσης. Υποστηρίζει ότι γεύεται για μία μόνο στιγμή την ελευθερία. Εκείνη τη μοναδική στιγμή που τελειώνει το σπρώξιμο του βράχου πριν ακόμη ξεκινήσει πάλι από την αρχή.

Τα κύρια χαρακτηριστικά σημεία του μύθου είναι ο φαύλος κύκλος της επαναλαμβανόμενης τιμωρίας του και ο ουσιαστικός λόγος της. Το επίπονο, συνεχές, επαναλαμβανόμενο ανέβασμα του βράχου στην κορυφή και το ακόλουθο κατρακύλισμα. Ο λόγος της τιμωρίας του είναι η προδοσία των θεών και ειδικότερα η κατάλυση του θανάτου, όχι μόνον για τον εαυτό του μα και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, κάτι που οι ζηλόφθονοι θεοί το απαγόρευαν ρητά, το θεωρούσαν ‘ύβρη’ και το τιμωρούσαν με βασανισμούς. Επειδή ο Σίσυφος βρήκε τον τρόπο να ξεγελάσει τους θεούς κατορθώνοντας δύο φορές να νικήσει τον θάνατο, να κάνει πραγματικότητα ένα από τα πιο ουτοπικά όνειρα της ανθρωπότητας οι θεοί του επέβαλαν την πιο τρομερή καταδίκη. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στον κόσμο από το να αναγκαζόμαστε να επαναλαμβάνουμε για πάντα μια πράξη μάταιη και ανέλπιδη. Είναι παράλογο να κάνουμε προσπάθειες που δεν έχουν νόημα, που το τέλος τους θα είναι πάλι η ίδια αρχή. Είναι τραγικό όταν συνειδητοποιούμε αυτές τις άσκοπες προσπάθειες και ενέργειές μας. Είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσουν στην ματαιότητα και την κατάθλιψη.

Νοιώθω την ανάγκη να εκφράσω τον προβληματισμό μου παρακολουθώντας τους Σίσυφους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Αυτούς που αδιαμαρτύρητα σηκώνουν τους δικούς τους βράχους υπομένοντας καρτερικά το μαρτύριο της δικής τους αποτυχίας, στον φαύλο κύκλο που επαναλαμβάνουν βασανιστικά γνωρίζοντας ότι δε μπορούν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους. Όσο πιο πολύ συνειδητοποιούν την κατάστασή τους, τόσο περισσότερο δένονται, γίνονται ένα, με το πρόβλημά τους δηλαδή με το βράχο τους! Οι σημερινοί ‘Σίσυφοι’ που αποφάσισαν να υπομείνουν την τιμωρία τους για να υποστηρίξουν τις παρελθοντικές τους επιλογές αυτοκαταστρέφονται! Ας ξεφύγουμε από το μαρτύριο του Σίσυφου… πληρώσαμε για τις επιλογές μας, εξαγνιστήκαμε! Ας πάψουμε να προσπαθούμε για ότι φαντάζει μάταιο, γιατί η ίδια η ζωή δεν είναι μάταιη, έχει νόημα! Ας αναζητήσουμε το σκοπό της ύπαρξής μας. Ο καθένας από εμάς δίνει μόνος του το νόημα της ζωής του, σταματώντας την παράλογη επανάληψη, καθορίζοντας μόνος του τη μοίρα του. Από τη γέννησή μας μαθαίνουμε να σηκώνουμε πέτρες, κοτρόνες, βράχους. Είναι η άσκηση που μας βοηθάει να αναπτυσσόμαστε πνευματικά αναγνωρίζοντας κάθε φορά το βράχο μας που ποτέ δεν έχει τον ίδιο όγκο ή το ίδιο βάρος γιατί και αυτός αλλάζει ανάλογα με την εξέλιξή μας.

http://revealedtheninthwave.blogspot.gr

Παράλληλοι γενετικοί κώδικες στο DNA

Επιστήμονες στις ΗΠΑ, με επικεφαλής τον Γιάννη Σταματογιαννόπουλο, καθηγητή γενετικής της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Ουάσιγκτον του Σιάτλ, βρήκαν έναν δεύτερο γενετικό κώδικα μέσα στο DNA.

H ομάδα του Σταματατογιαννόπουλο ανακάλυψε πως το γονιδίωμα χρησιμοποιεί τον γενετικό κώδικα για να «γράψει» δύο διαφορετικές «γλώσσες» βιολογικού προγραμματισμού. Η μία κωδικοποιεί και κατευθύνει τις πρωτεΐνες και η άλλη καθοδηγεί το κύτταρο σχετικά με το πώς τα γονίδια θα ελέγχονται. Η μια «γλώσσα» είναι «γραμμένη» πάνω στην άλλη και γι' αυτό ο δεύτερος κώδικας είχε παραμείνει για τόσο καιρό κρυφός.

«Εδώ και πάνω από 40 χρόνια», δήλωσε ο ελληνικής καταγωγής επιστήμονας, «υποθέταμε ότι οι αλλαγές στο DNA που επιδρούν στον γενετικό κώδικα, έχουν επίπτωση απλώς στη δημιουργία των πρωτεϊνών. Τώρα ξέρουμε ότι αυτή η έως τώρα κεντρική υπόθεση για την ανάγνωση του ανθρωπίνου γονιδιώματος αποτελούσε μόνο το ήμισυ της εικόνας. Τα νέα ευρήματα φανερώνουν πως το DNA είναι μια απίστευτα ισχυρή συσκευή αποθήκευσης πληροφοριών, την οποία η φύση έχει αξιοποιήσει με απρόσμενους τρόπους».

Ο κανονικός γενετικός κώδικας χρησιμοποιεί ένα βιοχημικό «αλφάβητο» 64 «γραμμάτων», που λέγονται κωδικόνια. Η ομάδα του Σταματογιαννόπουλου βρήκε ότι μερικά κωδικόνια μπορούν να έχουν δύο «νοήματα», ένα (ήδη γνωστό) που αφορά τη δημιουργία των πρωτεϊνών και ένα δεύτερο (άγνωστο έως τώρα) που αφορά τον έλεγχο των γονιδίων. Οι δύο αυτοί κώδικες φαίνεται να έχουν εξελιχτεί διαχρονικά σε συνάφεια μεταξύ τους. Έτσι, οι εντολές που αφορούν τον έλεγχο των γονιδίων (ο δεύτερος κώδικας) βοηθάνε να σταθεροποιηθούν ορισμένα επωφελή για τον οργανισμό χαρακτηριστικά των πρωτεϊνών.

Η σημασία της ανακάλυψης είναι δυνητικά μεγάλη για το πεδίο της ιατρικής και της φαρμακευτικής. «Το γεγονός ότι ο γενετικός κώδικας μπορεί να γράφει ταυτόχρονα δύο είδη πληροφοριών, σημαίνει ότι πολλές αλλαγές στο DNA που φαίνονται να μεταβάλουν τις αλληλουχίες των πρωτεϊνών, μπορεί επίσης στην πραγματικότητα να διαταράσσουν τα προγράμματα ελέγχου των γονιδίων και έτσι να προκαλούν ασθένειες», δήλωσε ο Σταματογιαννόπουλος.

Ο ελληνικής καταγωγής επιστήμονας σπούδασε βιολογία στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνια και ιατρική στο πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον, ενώ ειδικεύτηκε στην Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Χάρβαρντ και στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης.

*Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση:
http://www.sciencemag.org/content/342/6164/1367.abstract

http://www.defencenet.gr

Η σκέψη μορφοποιεί την ύλη

Ο άνθρωπος μέσω της εγκεφαλικής του ενεργειακής στόχευσης είναι ο δημιουργός της μελλοντικής υλικής του πραγματικότητας.
Είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε.

Η διάλεξη του καθηγητή κ. Μάνου Δανέζη εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=lbYr3WCv7w0

Στην Ισπανία, στην Ιταλία, αποφασίζουν με ποιόν θα πάνε και ποιόν θ'αφήσουν...

Στην Ιταλία έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι είναι ένας λαός αστυνομία, και πολίτες, και άρχισαν να κάνουν πορείες μαζί! Δεν μιλάμε για οποιουσδήποτε αστυνομικούς αλλά για τα ιταλικά riot police (ΜΑΤ), αυτά που το σύστημα περιμένει να το προστατέψουν. Όπως καταλάβατε στην Ιταλία ανησυχούν πολύ, γιατί αν κατεβάσουν τις ασπίδες δεν υπάρχει κανείς να τους προστατέψει.
Αίσθηση και πρωτοσέλιδα έχει προκαλέσει, η κίνηση αστυνομικών να βγάλουν τα κράνη τους υπό το χειροκρότημα διαδηλωτών που στέκονταν απέναντί τους μπροστά από την έδρα της Περιφέρειας του Πιεμόντε στην Πιάτσα Καστέλο του Τορίνο.
Ανάλογη κίνηση αλληλεγγύης προς τους διαδηλωτές καταγράφηκε στη Γένοβα. Διαδηλωτές ζήτησαν από τους αστυνομικούς να βγάλουν τα κράνη και όταν το έκαναν άρχισαν να τους αγκαλιάζουν και να τους φιλούν πανηγυρίζοντας και φωνάζοντας «όλοι μαζί».
Το συνδικάτο των αστυνομικών Siulp εξέφρασε και με επίσημη ανακοίνωσή του την αλληλεγγύη του προς τους κλάδους που διαδηλώνουν εναντίον της υψηλής φορολογίας και των μέτρων λιτότητας που έχουν γονατίσει τους Ιταλούς.
«Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και συμμεριζόμαστε πλήρως τους λόγους που οδήγησαν στις διαμαρτυρίες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Στηρίζουμε την διαμαρτυρία των πολιτών που ζητούν να σταματήσει άμεσα ο στραγγαλισμός και η εκμετάλλευση των ιταλικών οικογενειών» αναφέρει ο γραμματέας του συνδικάτου, Φελίτσε Ρομάνο.
Η ηγεσία της αστυνομίας επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις κάνοντας λόγο για μία «συνηθισμένη κίνηση, η οποία εξηγείται από το ότι η βάρδια των συγκεκριμένων οργάνων της τάξης είχε μόλις λήξει», όμως το συνδικάτο την διέψευσε.
Όπως βλέπετε το σύστημα θέλει να ελπίζει ότι η αστυνομία θα είναι δικιά του.

http://www.youtube.com/watch?v=_jqzUX8fkMk


http://www.defencenet.gr

Η πολίτης που μίλησε με τη γλώσσα όλων μας

http://www.youtube.com/watch?v=KriIRC3hEYY

Τα παιδιά του μέλλοντος

Αποσπάσματα από το έργο του Βίλχελμ Ράιχ «Τα παιδιά του μέλλοντος»:

Ο έρωτας, η εργασία κι η γνώση είναι οι αστείρευτες πηγές της ζωής μας. Αυτές πρέπει να την κυβερνούν. (σ.7)

Παιδιά της μελλοντικής εποχής
Διαβάζοντας αυτό το φύλλο της οργής
Να ξέρετε πως σε παλιότερα χρόνια
Ο έρωτας ο γλυκός λογιάζονταν για κρίμα. (σ.8 πρόλογος του Γουίλιαμ Μπλέηκ)

Πάντα, σ’ όλη μου τη ζωή, αγαπούσα τα μωρά, τα παιδιά και τους νέους, κι αυτά το ίδιο πάντα μ’ αγαπούσαν και μ’ ένιωθαν.
Τα μωρά μου χαμογελούσαν γιατί είχα μαζί τους μια βαθιά επαφή και πολλές φορές, παιδιά δυο και τριών χρόνων γίνονταν σκεπτικά και σοβαρά μόλις με κοίταζαν.
Ήταν αυτό ένα από τα μεγάλα και ευτυχή προνόμια που είχα στη ζωή μου,
και θέλω να εκφράσω κατά κάποιο τρόπο την ευγνωμοσύνη μου για τούτη την αγάπη που μου χάρισαν οι μικροί μου φίλοι.
Είθε η μοίρα και ο μεγάλος ωκεανός της ζωντανής ενέργειας, απ’ όπου ήρθαν κι όπου αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν,
να τους ευλογήσουν με ευτυχία, ευδαιμονία κι ελευθερία στη ζωή τους.
Ελπίζω να ‘χω συμβάλει κι εγώ αρκετά στη μελλοντική τους ευτυχία (σ.9 πρόλογος του Βίλχελμ Ράιχ).

Αυτά τα όμορφα, άδολα και χαρούμενα πλάσματα, τα μωρά, πώς άραγε γίνονται σαν κι εμάς, άνθρωποι ανασφαλείς, μπερδεμένοι, ανίκανοι να ζήσουν μαζί αρμονικά, άνθρωποι που γυρεύουν τα υπέρμετρα πλούτη, την περισσή εξυπνάδα, τη ζηλευτή ομορφιά, την παγκόσμια φήμη, όπια και αν είναι αυτή, άνθρωποι που αναζητούν κάποτε το Θεό (που κάπου μοιάζει να είναι κρυμμένος) και ελπίζουν να μη τους μοιάσουν τα παιδιά τους;
Γεννιόμαστε άγγελοι και γινόμαστε απολωλότα πρόβατα.
Κι όπως μαθαίνουμε διαβάζοντας τους παλιότερους, έτσι γινόταν πάντα. Πώς γίνεται αυτό;
Γιατί εμείς οι άνθρωποι, που είμαστε από κάθε άποψη τα πιο νοήμονα από όλα τα ζώα, δεν καταφέρνουμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που ο κάθε σκύλος, φάλαινα ή ποντίκι αυτόματα γνωρίζει, ότι είναι μέρος της φύσης κι ότι πρέπει να συνεργάζεται μαζί της, να υπακούει στους νόμους της;
Γιατί αποξενωνόμαστε από τη ζωή;
Ποιο είναι το λάθος μας;
Ποιο είναι το λάθος μας στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;

Ο Ράιχ πάντα έθετε ερωτήματα σαν κι αυτά. Ήταν από τους σπάνιους εκείνους ανθρώπους που μπορούν και βγαίνουν έξω από τον πολιτισμό τους για να εξετάσουν με αμερόληπτη ματιά.
Αυτό το βιβλίο περιέχει ένα μέρος από το τεράστιο έργο του Ράιχ σχετικά με την ανθρώπινη παθολογία.
Αποτελείται από μελέτες, που έγιναν ανάμεσα στα 1926 και 1952, για τις βλάβες που προκαλούμε στα παιδιά μας όταν καταστέλλουμε τις φυσικές τους παρορμήσεις, μερικές από τις οποίες είναι σεξουαλικές.
Το ενδιαφέρον που έχουν αυτές οι μελέτες είναι κάθε άλλο παρά εφήμερο. Μέσα σ’ ένα κόσμο όπου τα έθνη ετοιμάζουν την εξόντωσή τους, τη δική τους και ολόκληρου του πλανήτη, για να επιβάλουν αποφασιστικά τις διάφορες ιδεολογικές τους απόψεις, εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να μελετάμε με ζήλο καθετί που μπορεί μνα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς βρεθήκαμε σ’ αυτή την τρομακτική θέση (σ.11 πρόλογος του Γουίλιαμ Στάιγκ 1983).

Όταν ένα παιδί γεννιέται, βγαίνει μέσα από μια ζεστή μήτρα θερμοκρασίας 37 βαθμών σ’ ένα περιβάλλον 18-20 βαθμών.
Το σοκ της γέννησης μεγάλο κακό.
Μα θα μπορούσε να αντέξει αν δεν γίνονταν τα υπόλοιπα.
Μόλις βγει έξω, το σηκώνουν από τα πόδια και το χτυπούν στα πισινά.
Το πρώτο καλωσόρισμα είναι χαστούκι. Και το επόμενο: το παίρνουν από τη μητέρα. 
Είναι κάτι που μετά από 100 χρόνια θα φαίνεται απίστευτο.
Επίσης, πριν από 6 ή 7 χιλιάδες χρόνια, οι Εβραίοι καθιέρωσαν την περιτομή.
Κόψιμο του πέους.
Αυτό είναι δολοφονία.
Η περιτομή είναι από τα χειρότερα που μπορούν να γίνουν στα παιδιά.
Και ύστερα έρχεται το χειρότερο:
το καημένο το παιδί, το μωρό, πασχίζει συνέχεια να τεντωθεί, να βρει κάποια ζεστασιά, από κάπου να πιαστεί.
Πλησιάζει τη μητέρα κι αγγίζει τα χείλη του στη μητρική θηλή.
Τι γίνεται τότε;
Η θηλή είναι κρύα ή δεν ορθώνεται ή δε βγάζει γάλα ή το γάλα είναι κακό. Και τι κάνει λοιπόν αυτό το μωρό.
Λέει «όχι».
Από το πρώτο κιόλας ξεκίνημα, αρχίζει να αναπτύσσεται το μίσος.
Εδώ αρχίζει να αναπτύσσεται, το «όχι», το μεγάλο «όχι» της ανθρωπότητας.
Κι ύστερα ρωτάτε γιατί άραγε ο κόσμος έχει τέτοια χάλια. (σ.13 Η πηγή του ανθρώπινου «όχι»)

Τον περασμένο αιώνα (εννοεί τον 19ο) οι γονείς και οι παππούδες μας προσπάθησαν πολλές φορές να διαπεράσουν το τείχος του κοινωνικού κακού με κάθε είδους κοινωνικές θεωρίες, πολιτικά προγράμματα, μεταρρυθμίσεις, ψηφίσματα και επαναστάσεις.
Και όλες τις φορές απέτυχαν οικτρά.
Όλες οι προσπάθειες για βελτίωση της τύχης του ανθρώπου απέτυχαν.
Το χειρότερο όμως ήταν ότι με κάθε νέα προσπάθεια, η αθλιότητα γινόταν ακόμα βαθύτερη και η εμπλοκή ακόμα χειρότερη.
Προσπαθήσαμε απεγνωσμένα να πηδήξουμε προς την ελευθερία με αλυσοδεμένα πόδια και πέσαμε. (σ.15)

Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να πούμε στα παιδιά μας πώς να φτιάξουν το μέλλον τους, αφού αποδειχτήκαμε ακατάλληλοι να φτιάξουμε το δικό μας παρόν.
Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε ωστόσο, είναι να πούμε στα παιδιά μας πού και πώς αποτύχαμε.
Δεν είναι δυνατό να ελπίζουμε ότι θα φτιάξουμε ανεξάρτητους ανθρώπους,
όταν η αγωγή των παιδιών βρίσκεται στα χέρια των πολιτικών.
Δεν πρέπει να παραδίνουμε τα παιδιά μας σε τέτοιο άθλιο τρόπο (σ.16).

Το νεογέννητο παιδί είναι, πρώτα απ’ όλα, ένα μέρος της ζωντανής φύσης, ένα οργονοτικό σύστημα που διέπεται από ορισμένους βιοενεργειακούς νόμους. Κανείς δε μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι η ζωντανή φύση είναι ένας χώρος ζωής απείρως ευρύτερος από την εκκλησία, το κράτος ή ένα συγκεκριμένο πολιτισμό (σ.23).

Ενώ η φύση έχει την τάση να συνενώνει την ανθρωπότητα με τις βαθιές αρχές της ζωής, η πολιτιστική, η θρησκευτική η κρατική και οι άλλες αρχές, τείνουν αυτόματα να καταλύσουν και να διασπάσουν αυτή τη βασική ενότητα της παγκόσμιας ανθρώπινης ύπαρξης (σ.24)

Τα παιδιά, όπως και τα άλλα ζώα, γεννιούνται παντού χωρίς θωράκιση.
Ο αθωράκιστος άνθρωπος μπορεί και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής με άνεση.
Έχει αποδειχθεί ότι οι οργανισμοί που λειτουργούν σύμφωνα με το φυσικό νόμο είναι απαλλαγμένοι από βιοπάθειες (σ.25).

Το σκότωμα της φυσικής αρχής είναι που δημιουργεί τη δευτερογενή διεστραμμένη και βίαιη φύση, τη λεγόμενη ανθρώπινη φύση, κι ότι αυτά ακριβώς τα τεχνητά πολιτιστικά κατασκευάσματα δημιουργούν τις αναγκαιότητες της καταναγκαστικής ηθικής και των σκληρών νόμων.
Εκείνο που ευθύνεται πρωταρχικά για τη συστηματική θωράκιση κάθε καινούργιας γενιάς είναι ο τρόμος που κυριεύει το θωρακισμένο ανθρώπινο ζώο καθώς αντικρίζει κάθε εκδήλωση της ζωής.
Το βίαιο μίσος που στηρίζεται στον τρόμο είναι αυτό που κανονίζει τη θωράκιση του νεογέννητου παιδιού (σ.26).

Στις επανειλημμένες και απεγνωσμένες της προσπάθειες να διαπεράσει την ακαμψία,
η ερωτική παρόρμηση του θωρακισμένου ανθρώπου μετατρέπεται σε μίσος.
Ο άνθρωπος δε θέλει να μισεί.
Η θωράκισή του τον αναγκάζει.
Τώρα ξέρουμε ότι η σκληρότητα του ανθρώπου στρέφεται κυρίως εναντίον εκείνου που πιο πολύ επιθυμεί.
Τώρα φαίνεται ξεκάθαρα γιατί όσο μιλά για «ειρήνη», άλλο τόσο κάνει «πόλεμο» (σ.27).

Το βασικό έργο κάθε παιδαγωγικής που κατευθύνεται από το συμφέρον του παιδιού και όχι από το συμφέρον των κομματικών προγραμμάτων, του κέρδους, της εκκλησίας κλπ., είναι να απομακρύνει κάθε εμπόδιο που βρίσκεται στο δρόμο αυτής της φυσικά δοσμένης παραγωγικότητας και πλαστικότητας της βιολογικής ενέργειας.
Πρέπει να μαθαίνουμε απ’ τα παιδιά κι όχι να τους επιβάλουμε τις δικές μας στραβές ιδέες και κακές έξεις που έχουν ήδη αποδειχθεί εξαιρετικά καταστροφικές και γελοίες για κάθε νεώτερη γενιά.
Ας αφήσουμε τα παιδιά να αποφασίσουν για το μέλλον τους.
Έχουν τις φυσικές δυνάμεις για να το κάνουν, κι είναι καθήκον μας να τις προστατέψουμε (σ.28).

Η άποψη ότι η υγεία είναι οπωσδήποτε κάτι «τέλειο», κι ότι ένα «υγιές» παιδί δεν πρέπει να έχει τίποτα, δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την πραγματικότητα ούτε με τη λογική (σ.39).

Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας όταν ένα παιδί λέει ότι θα σκοτώσει ή όταν παίρνει ένα μαχαίρι και κάνει σαν να ήθελε να το χρησιμοποιήσει.
Αντίθετα έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε όταν ένα παιδί, ενώ είναι πάντα ευγενικό και υπάκουο και ποτέ δεν απειλεί να σκοτώσει, τρέφει μέσα στη χαρακτηρολογική του δομή έντονες φονικές φαντασιώσεις ή αναπτύσσει φοβίες σχετικές με μαχαίρια και φόνους.
Είναι γνωστό ότι πολλοί δολοφόνοι είναι ύπουλοι κι ευγενικοί.
Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τον ύπουλο χαρακτήρα ενός Χίμλερ ή ενός Στάλιν (σ.41).

Το παιδί πρέπει να ζει σύμφωνα με τη φύση του, πρακτικά κι ολοκληρωμένα (σ.44).

Να προετοιμαστούμε προσεχτικά, παρά να προχωρήσουμε απροετοίμαστοι μόνο και μόνο για να υποχωρήσουμε αργότερα ολοκληρωτικά ηττημένοι (σ.45).

Εκείνοι που λειτουργούν με «πρέπει» και δεν «πρέπει», είναι σαν αν μην έχουν ιδέα από έμφυτη ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου.
Αν αφήνετε το παιδί σας να μεγαλώνει όπως το έπλασε η φύση, αν δεν στρεβλώνετε τις βασικές του ανάγκες σε αφύσικες, α-κοινωνικές δευτερογενείς ενορμήσεις, τότε δε θα είναι καθόλου απαραίτητη η καταναγκαστική καταστολή της «κακίας». Ο φαύλος κύκλος των αυστηρών ηθών και της κακής φύσης θα πάψει να αφανίζει τις ανθρώπινες ζωές (σ.49).

Η ηθικολογία μόνο αυξάνει την πίεση του κρίματος και της ενοχής και ποτέ δεν φτάνει ή δε μπορεί να φτάσει στις ρίζες του προβλήματος.
Πρώτα απ’όλα μην καταστέλλετε τη φύση για να μη δημιουργούνται αντικοινωνικές ενορμήσεις που θα πρέπει να κατασταλούν καταναγκαστικά.

Αυτό που τόσο απελπισμένα και μάταια προσπαθείτε να πετύχετε με τον πειθαναγκασμό, υπάρχει στο νεογέννητο μωρό, έτοιμο να ζήσει και να λειτουργήσει όπως προστάζει η φύση (σ.54).

Γι’ αυτό μια υγιής, σεξουαλικά έμπειρη και στοργική χωριάτισσα μπορεί πολλές φορές να βρίσκει σωστές απαντήσεις σε μια κρίσιμη κατάσταση του παιδιού, πολύ πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά και από τον πιο μορφωμένο παιδαγωγό (σ.70).

Αντιμετωπίζοντας τα παιδιά βρισκόμαστε μπροστά σε αληθινά κοσμικά γεγονότα,
που η έκτασή τους ξεπερνάει κατά πολύ τα συμφέροντα μιας τοπικής εκκλησίας ή ενός κομματικού αφεντικού (σ.72).

Η έκπτωση του Αδάμ και της Εύας από τον κήπο της Εδέμ αναφέρεται στην από πολύ καιρό χαμένη επαφή του ανθρώπου με τη φύση.
Δεν μπορεί να ξαναμπεί, για όσο ακόμα θα είναι «αμαρτωλός».
Κατά την άποψή μας, δεν μπορεί να ξαναγυρίσει στη φύση, γιατί υπάρχει κάτι που αντιφάσκει με τη φύση.
Αφού ο άνθρωπος είναι ένα ελάχιστο μέρος της φύσης, πρέπει να υπακούει τους νόμους της για να μη χάσει την αληθινή του φύση,
για να μη γίνει ακατάλληλος, και για να μην καταλήξει στο χάος που βρίσκεται σήμερα.
Δε χρησιμεύει σε τίποτα να καλούμε τον άνθρωπο «να ξαναγυρίσει στο Θεό», αν δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει στην πραγματικότητα «Θεός».
Το να μη γνωρίζουμε το Θεό είναι ένα μέρος της φρούρησης της εισόδου, η τιμωρία, ένα μέρος της πτώσης του ανθρώπου (σ.74).

Ένας από τους πιο τραγικούς κα παράξενους παραλογισμούς είναι ότι ο άνθρωπος είναι πρόθυμος να διακινδυνέψει τη ζωή του για μια εθνική ιδέα ή μια οποιαδήποτε σταυροφορία, ενώ μαζεύεται και δειλιάζει, όταν καλείται να υπερασπιστεί
την απλούστερη πεποίθηση για τη ζωή, την εργασία, τον έρωτα, τα παιδιά, την αλήθεια (σ.79).

Βίλχελμ Ράιχ: Τα παιδιά του μέλλοντος (1952)

εκδόσεις: αποσπερίτης 1984

http://www.laodimos.com

Την πνευματική και τεχνολογική εξέλιξη των αρχαίων Ελλήνων θα τη συναντήσουμε στο μέλλον

Εξαιρετική ομιλία της καθηγήτριας Μαρίας Τζάννη.
Με αφορμή τη μελέτη του μηχανισμού των Αντικυθήρων, και με τη χρήση των σχετικών αναφορών στην Ελληνική Γραμματεία, φωτίζει την πρόοδο του Ελληνισμού, στην όχι πολύ μακρινή αρχαιότητα. Στα χρόνια μας υπάρχουν τεχνολογικά επιτεύγματα, που στηρίζονται στην προσεκτική επιστημονική μελέτη και αποκωδικοποίηση ευρημάτων και σχετικών κειμένων του παρελθόντος μας.

Δείτε το σχετικό πολύ ενδιαφέρον βίντεο της ομιλίας εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=4A2NWqc2nPo