"Τέλος παιχνιδιού" Σημαίνουσα ομιλία Πούτιν

Τις θέσεις της Ρωσίας για την αποτροπή τoυ εφιάλτη γενικευμένης βίας και χάους που απειλεί την ανθρωπότητα, μετά την ανατροπή του συστήματος ισορροπιών και κανόνων που οικοδομήθηκε στο τέλος του Β’ Π.Π., ανέπτυξε ο Πρόεδρος Πούτιν, την προ-περασμένη εβδομάδα στο Σόχι.

Σκιαγράφησε σε αδρές γραμμές μια νέα τάξη στις διεθνείς σχέσεις , βασιζόμενη στο Διεθνές Δίκαιο, το οποίο θα πρέπει να στηρίζεται σε ηθικές αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα και η αλήθεια και ιδιαίτερα τόνισε την υποχρέωση κατοχύρωσης της εθνικής κυριαρχίας και της μη επεμβάσεως στις εσωτερικές υποθέσεις άλλου κράτους.

Αμερικανοί Γάλλοι και άλλοι δημοσιολόγοι χαρακτήρισαν την ομιλία ιστορικής σημασίας. Ο Αμερικανός καθηγητής Π. Γ. Ρόμπερτς την δημοσίευσε ολόκληρη στην προσωπική του ιστοσελίδα, με εκτεταμένο πρόλογο, όπου γράφει: « Σε μια ισορροπημένη Δυτική κοινωνία οι δηλώσεις του Πούτιν θα δημοσιεύονταν στο σύνολό τους, θα οργανώνονταν συζητήσεις με ειδικούς της αξίας του καθηγητή Στέφεν Κόεν και στη τηλεόραση θα ακούγονταν ομοφωνίες επιδοκιμασίας . Επειδή –κατά τον κ. Ρόμπερτς- το κείμενο αναδεικνύει « έναν ηγέτη που αγωνίζεται για έναν ανθρώπινο και βιώσιμο κόσμο, στον οποίο είναι σεβαστά τα συμφέροντα όλων των λαών».

Το έτσι περιγραφόμενο ιστορικό κείμενο, με τις θέσεις μεγάλης γειτονικής και ομόδοξης δύναμης, αφορά ασφαλώς την Ελλάδα (στην Κύπρο αναφέρεται και ονομαστικά) και πρέπει, κατ αρχήν, να ενδιαφέρει τους κατοίκους των δύο χωρών.

Το θέμα των συνομιλιών της εφετινής 11ης συνεδρίασης της Λέσχης, στις οποίες συμμετείχαν 180 πολιτικοί, διπλωμάτες, επιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί δημοσιολόγοι και δημοσιογράφοι από διάφορες χώρες, ήταν:

Νέοι κανόνες, ή παιχνίδι χωρίς κανόνες;

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν απευθύνθηκε στη γεμάτη αίθουσα με την προσφώνηση: « Συνάδελφοι, κυρίες και κύριοι, φίλοι», αναφέρθηκε εισαγωγικά στις φιλοδοξίες της λέσχης να καθιερωθεί ως εξέχων χώρος διεθνών συζητήσεων των παγκόσμιων προβλημάτων, σε πνεύμα απόλυτης ελευθερίας και ειλικρινούς έκφρασης των πιο διαφορετικών απόψεων. Και συνέχισε:

«Ας μου επιτραπεί να πω ότι από αυτή την άποψη δεν θα σας απογοητεύσω και θα μιλήσω ευθέως και με ειλικρίνεια. Μερικά από όσα έχω να πω μπορεί να φανούν λίγο σκληρά, αλλά αν δεν μιλούμε ίσια και τίμια για όσα πραγματικά σκεπτόμαστε, τότε δεν θα είχε καν νόημα τέτοια συνάντηση. Θα ήταν καλύτερα σε τέτοια περίπτωση να συνεχίσουμε τις διπλωματικές συναθροίσεις, όπου κανένας δεν λέει τίποτα με πραγματικό νόημα και – για να θυμηθούμε τα λόγια ενός διάσημου διπλωμάτη- διαπιστώνεις πως οι διπλωμάτες έχουν τη γλώσσα για να κρύβουν την αλήθεια.

Εμείς συγκεντρωνόμαστε για άλλους λόγους. Για να μιλήσουμε ειλικρινά ο ένας στον άλλο. Είναι ανάγκη να είμαστε ευθείς και οξείς σήμερα όχι για να ανταλλάξουμε αιχμές, αλλά για να προσπαθήσουμε να φθάσουμε στο βάθος του τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο, να κατανοήσουμε γιατί ο κόσμος γίνεται λιγότερο ασφαλής και περισσότερο απρόβλεπτος και γιατί οι κίνδυνοι αυξάνουν παντού γύρω μας.

Η σημερινή συζήτηση είχε ως θέμα: Νέοι κανόνες, ή Παιχνίδι χωρίς κανόνες; Νομίζω πως αυτή η διατύπωση περιγράφει σωστά την ιστορική καμπή όπου εφθάσαμε σήμερα και την επιλογή που όλοι αντιμετωπίζουμε. Είναι ασφαλώς δύσκολο να μην προσέξει κανείς τις δραματικές μεταμορφώσεις στην διεθνή πολιτική και στην οικονομία, στη δημόσια ζωή και στη βιομηχανία, στην πληροφόρηση και στις κοινωνικές τεχνολογίες.

Κατά την ανάλυση της σημερινής καταστάσεως ας μην ξεχνούμε τα διδάγματα της Ιστορίας. Πρώτο από όλα, πως οι αλλαγές στην παγκόσμια τάξη – και αυτά που βλέπουμε είναι γεγονότα αυτής της τάξεως- συνήθως συνοδεύονται, αν ίσως όχι από παγκόσμιο πόλεμο και σύρραξη, πάντως από σειρές σημαντικών συρράξεων τοπικού επιπέδου. Δεύτερο, η διεθνής πολιτική αφορά προπάντων στην οικονομική ηγεσία, σε υποθέσεις πολέμου και ειρήνης και στην ανθρωπιστική διάσταση, που περιλαμβάνει και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο κόσμος είναι πλήρης αντιθέσεων σήμερα. Θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς όταν ρωτάμε, ο ένας τον άλλο, εάν έχουμε στερεώσει ένα αξιόπιστο δίχτυ ασφαλείας. Δυστυχώς δεν υπάρχει εγγύηση, ούτε βεβαιότητα ότι το σημερινό σύστημα διεθνούς και περιφερειακής ασφάλειας είναι ικανό να μας προστατέψει από τις αναστατώσεις. Το σύστημα έχει καταστεί σοβαρά εξασθενημένο, θρυμματισμένο και παραμορφωμένο. Οι διεθνείς και περιφερειακές οργανώσεις πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής συνεργασίας περνούν επίσης δύσκολους καιρούς.

Ναι, πολλοί από τους μηχανισμούς που διαθέτουμε για να ασφαλίσουμε την διεθνή τάξη είχαν δημιουργηθεί εδώ και πολύ καιρό, περιλαμβανομένης και κυρίως της περιόδου αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η στερεότητα του συστήματος που δημιουργήθηκε τότε βασιζόταν όχι μόνο στη ισορροπία ισχύος και στα δικαιώματα των νικητριών χωρών αλλά και στο γεγονός ότι οι «πατέρες-θεμελιωτές» του συστήματος εσέβοντο ο ένας τον άλλο, δεν επιχειρούσαν να ασκήσουν πιέσεις στους άλλους αλλά προσπαθούσαν να φθάσουν σε συμφωνίες.

Το βασικό θέμα είναι πως αυτό το σύστημα χρειάζεται να αναπτυχθεί και, παρά τις διάφορες ελλείψεις του, χρειάζεται να είναι ικανό να διατηρεί τα σημερινά προβλήματα του κόσμου μέσα σε ορισμένα όρια και να ρυθμίζει την ένταση του φυσιολογικού ανταγωνισμού μεταξύ των χωρών.

Πεποίθησή μου είναι πως δεν μπορούμε να πάρουμε αυτόν τον μηχανισμό των ελέγχων και αντισταθμισμάτων που στήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, κάποτε με τόση προσπάθεια και δυσκολία, και απλώς να τον κουρελιάσουμε χωρίς να δημιουργήσουμε κάτι στη θέση του. Αλλιώς θα μέναμε χωρίς άλλα εργαλεία εκτός από την ωμή βία.
Αυτό που χρειαζόταν να κάνουμε ήταν να προβούμε σε μια ορθολογική ανοικοδόμηση και προσαρμογή του στις νέες πραγματικότητες στο σύστημα των διεθνών σχέσεων.

Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας αυτοανακηρυχθεί νικήτριες του ψυχρού πολέμου, δεν είδαν χρησιμότητα σε αυτό. Αντί της καθιέρωσης μιας νέας ισορροπίας ισχύος, απαραίτητης για την διατήρηση της τάξεως και της σταθερότητος, προχώρησαν σε ενέργειες που έφεραν το σύστημα σε οξεία και σοβαρή ανισορροπία.

Ο ψυχρός πόλεμος τερματίσθηκε, αλλά δεν έκλεισε με μια συνθήκη ειρήνης, με σαφείς και διαφανείς συμφωνίες για τον σεβασμό των υφισταμένων κανόνων ή την καθιέρωση άλλων κανόνων και κριτηρίων. Αυτό δημιούργησε την εντύπωση ότι οι λεγόμενοι νικητές του ψυχρού πολέμου αποφάσισαν να πιέσουν τα γεγονότα και να διαμορφώσουν τον κόσμο έτσι ώστε να εξυπηρετεί τις δικές τους ανάγκες και τα συμφέροντα. Εάν το υφιστάμενο σύστημα διεθνών σχέσεων, Διεθνούς Δικαίου και ελέγχων και αντισταθμισμάτων υψωνόταν στον δρόμο αυτών των επιδιώξεων, το σύστημα αυτό κηρυσσόταν άχρηστο, απαρχαιωμένο και κατεδαφιστέο.

Με συγχωρείτε για την αναλογία, αλλά έτσι συμπεριφέρονται οι νεόπλουτοι όταν ξαφνικά βρίσκονται με μεγάλη περιουσία, στην προκειμένη περίπτωση, υπό τη μορφή της παγκόσμιας ηγεσίας και κυριαρχίας. Αντί να διαχειρισθούν τον πλούτο τους με σύνεση, προς το δικό τους όφελος φυσικά, νομίζω ότι έκαναν πολλές τρέλες.

Μπήκαμε σε μια περίοδο διαφορετικών ερμηνειών και εσκεμμένων αποσιωπήσεων στη διεθνή πολιτική. Το Διεθνές Δίκαιο εξαναγκάσθηκε να υποχωρήσει, ξανά και ξανά, απέναντι στην επίθεση του νομικού μηδενισμού. Η αντικειμενικότητα και η δικαιοσύνη θυσιάσθηκαν στον βωμό της πολιτικής σκοπιμότητος. Αυθαίρετες ερμηνείες και μεροληπτικές εκτιμήσεις αντικατέστησαν τους νομικούς κανόνες. Ταυτοχρόνως, ο πλήρης έλεγχος των μαζικών μέσων ενημερώσεως προσφέρει την δυνατότητα, όταν είναι επιθυμητό, να παρουσιάζεται το άσπρο ως μαύρο και το μαύρο ως άσπρο.

Σε κατάσταση όπου υπάρχει κυριαρχία μιας χώρας και των συμμάχων της, η μάλλον των δορυφόρων της, η αναζήτηση συνολικών λύσεων συχνά εξελίσσετο σε μιαν απόπειρα επιβολής των δικών τους συνταγών γενικής χρήσεως. Οι φιλοδοξίες αυτής της ομάδας διογκώθηκαν τόσο ώστε να παρουσιάζουν τις πολιτικές που κατέστρωναν στους διαδρόμους της εξουσίας ως απόψεις ολόκληρης της διεθνούς κοινότητος. Αλλά δεν ήταν έτσι.

Αυτή η ίδια η έννοια της εθνικής κυριαρχίας κατέστη μια σχετική αξία για τις περισσότερες χώρες. Αυτό που επροτείνετο στην ουσία ήταν η αρχή ότι όσο περισσότερη η νομιμοφροσύνη προς το μοναδικό παγκόσμιο κέντρο εξουσίας, τόσο μεγαλύτερη, αυτού η εκείνου του καθεστώτος, η νομιμοποίηση.

Τα μέτρα που ελαμβάνοντο εναντίον εκείνων που αρνούντο να υποταγούν είναι πολύ γνωστά και δοκιμάσθηκαν πολλές φορές. Περιλάμβαναν τη χρήση βίας, οικονομική και προπαγανδιστική πίεση, επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις και επίκληση κάποιου είδους «υπερνομικής» νομιμοποίησης, όταν χρειαζόταν να δικαιολογηθεί η παράνομη επέμβαση σε αυτήν ή εκείνη τη σύγκρουση ή να ανατραπούν μη συνεργάσιμα καθεστώτα. Τελευταία, είχαμε επίσης αυξανόμενα στοιχεία ότι απροκάλυπτοι εκβιασμοί είχαν χρησιμοποιηθεί σε βάρος ορισμένων ηγετών. Δεν είναι για το τίποτα που ο «Μεγάλος Αδελφός» δαπανά δισεκατομμύρια δολάρια για να κρατά υπό παρακολούθηση όλο τον κόσμο, των στενοτέρων συμμάχων του συμπεριλαμβανομένων.

Ας αναρωτηθούμε πόσο βολικά αισθανόμαστε έτσι, πόσο ασφαλείς είμαστε, πόσο ευτυχείς ζώντας σε αυτόν τον κόσμο, και πόσο δίκαιος και λογικός έχει γίνει. Μήπως ίσως να μη έχουμε πραγματικούς λόγους ανησυχίας, να αμφισβητούμε και να διατυπώνουμε ενοχλητικά ερωτήματα; Μήπως η εξαιρετική θέση των ΗΠΑ και ο τρόπος που ασκούν τη ηγεσία τους να είναι πράγματι για όλους μας μια ευλογία και η επέμβασή τους στα γεγονότα ολόγυρα στον κόσμο να φέρνει την ειρήνη, την ευημερία, την ανάπτυξη και την δημοκρατία και εμείς θα έπρεπε να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε;

Ας μου επιτραπεί να πω πως δεν είναι έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι.

Η μονομερής επιταγή και η επιβολή των προτύπων του ενός παράγει τα αντίθετα αποτελέσματα. Αντί να διευθετεί διαμάχες οδηγεί στην κλιμάκωσή τους, αντί για κυρίαρχα και σταθερά κράτη βλέπουμε την αυξανόμενη εξάπλωση του χάους και αντί για τη δημοκρατία υποστηρίζεται ένα αμφιλεγόμενο ακροατήριο, που ποικίλλει από απροκάλυπτους νέο-φασίστες μέχρι ακραίους ισλαμιστές. Γιατί υποστηρίζουν τέτοιους ανθρώπους; Το κάνουν επειδή αποφάσισαν να τους χρησιμοποιήσουν σαν εργαλεία στην πορεία για την επίτευξη των στόχων τους, αλλά στη συνέχεια καίνε τα δάκτυλα τους και υποχωρούν. Δεν παύω να καταπλήσσομαι με τον τρόπο που οι εταίροι μας απλώς επιμένουν να πατάνε την ίδια τσουγκράνα, όπως λέμε εδώ στη Ρωσία, δηλαδή να κάνουν το ίδιο λάθος ξανά και ξανά.

Επροστάτευαν κάποτε εξτρεμιστικά ισλαμιστικά κινήματα για να πολεμήσουν τη Σοβιετική ΄Ενωση. Αυτές οι ομάδες απέκτησαν την πολεμική πείρα τους στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια γέννησαν τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάϊντα. Η Δύση, αν δεν υποστήριζε, τουλάχιστον έκλεινε το μάτια της και θα έλεγα παρείχε πληροφορίες, πολιτική και οικονομική στήριξη στην εισβολή διεθνών τρομοκρατών στη Ρωσία (αυτό δεν το έχουμε ξεχάσει) και στις χώρες της Κεντρικής Ασίας. Μόνον όταν φρικώδεις τρομοκρατικές επιθέσεις διαπράχθηκαν στο ίδιο το αμερικανικό έδαφος αφυπνίσθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στον κίνδυνο της διεθνούς τρομοκρατίας. Επιτρέψατε μου να σας θυμίσω ότι εμείς ήμαστε τότε η πρώτη χώρα που εξέφρασε τη στήριξή της στον αμερικανικό λαό, οι πρώτοι που αντιδράσαμε σαν φίλοι και εταίροι στην τρομερή τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου.

Στις συνομιλίες μου με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους ηγέτες πάντοτε μίλησα για την ανάγκη να πολεμήσουμε μαζί την τρομοκρατία, σαν πρόκληση παγκόσμιας κλίμακας. Δεν μπορούμε να παραιτηθούμε και να δεχθούμε την ύπαρξη αυτής της απειλής, δεν μπορούμε να την τεμαχίσουμε σε ξεχωριστά κομμάτια χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Οι εταίροι μας δήλωσαν πως συμφωνούν αλλά μετά από λίγο καιρό καταλήξαμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε.

Πρώτα έγινε η στρατιωτική επιχείρηση στο Ιράκ, έπειτα στη Λιβύη, η οποία ωθήθηκε στο χείλος της διάλυσης. Γιατί ωθήθηκε η Λιβύη σε αυτή τη κατάσταση; Σήμερα είναι μια χώρα σε κίνδυνο κατακερματισμού και έχει καταστεί πεδίο εκγύμνασης τρομοκρατών. Μόνο η αποφασιστικότητα και η σωφροσύνη της σημερινής αιγυπτιακής ηγεσίας έσωσε αυτή την Αραβική χώρα-κλειδί από το χάος και την ανεξέλεγκτη δράση των τρομοκρατών .

Στη Συρία, όπως στο παρελθόν, οι Η.Π.Α. και σύμμαχοί τους άρχισαν να χρηματοδοτούν και να εξοπλίζουν απ’ ευθείας τους τρομοκράτες και να τους επιτρέπουν να συμπληρώνουν τις δυνάμεις τους με μισθοφόρους από διάφορες χώρες. Ας μου επιτραπεί να ρωτήσω από πού αυτοί οι αντάρτες παίρνουν χρήματα, όπλα και στρατιωτικούς ειδικούς; Από πού έρχονται όλα αυτά; Πως αυτό το διαβόητο Ισλαμικό Κράτος κατόρθωσε να καταστεί μια ισχυρή ομάδα, ουσιαστικά μια στρατιωτική δύναμη;

΄Οσο για τις πηγές χρηματοδότησης, σήμερα τα χρήματα έρχονται όχι μόνο από τα ναρκωτικά – η παραγωγή των οποίων δεν αυξήθηκε απλώς κατά μερικά ποσοστά, αλλά πολλαπλασιάσθηκε από τότε που εγκαταστάθηκαν οι δυνάμεις της διεθνούς συμμαχίας στο Αφγανιστάν. Αυτό το γνωρίζετε. Οι τρομοκράτες εισπράττουν χρήματα επίσης από την πώληση πετρελαίου. Πετρέλαιο παράγεται σε περιοχές κατεχόμενες από τους τρομοκράτες, οι οποίοι το παράγουν, το μεταφέρουν και το πουλούν σε τιμές ξεπουλήματος. Αλλά κάποιοι το αγοράζουν αυτό το πετρέλαιο, το ξαναπουλάνε και βγάζουν κέρδος, χωρίς να σκεφθούν ότι χρηματοδοτούν έτσι τους τρομοκράτες, οι οποίο μπορεί να έρθουν, αργά ή γρήγορα, στο δικό τους έδαφος και να σπείρουν την καταστροφή στη χώρα τους.

Από πού αντλούν εθελοντές; Στο Ιράκ, μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσσείν, οι κρατικοί θεσμοί, συμπεριλαμβανομένου του στρατού αφέθηκαν σε ερείπια. Το είχαμε πει τότε, προσέξτε το πολύ καλά. Ρίχνετε ανθρώπους στον δρόμο και τι θα κάνουν εκεί; Μην ξεχνάτε ότι (καλώς ή κακώς) ήσαν στην ηγεσία μιας μεγάλης περιφερειακής δύναμης και τώρα σε τι τους μετατρέπετε;

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες, αξιωματικοί και τέως δρώντα μέλη του κόμματος Μπάαθ έχουν ενταχθεί στις τάξεις των ανταρτών. ΄Ισως αυτό εξηγεί γιατί η ομάδα του Ισλαμικού Κράτους έχει γίνει τόσο αποτελεσματική; Σε στρατιωτικούς όρους δρα πολύ αποτελεσματικά και διαθέτει ορισμένα πολύ επαγγελματικά μέλη.

Η Ρωσία προειδοποίησε κατ’ επανάληψη για τους κινδύνους μονομερών στρατιωτικών ενεργειών, επεμβάσεων στις υποθέσεις κυριάρχων κρατών και ερωτοτροπιών με τρομοκράτες και ριζοσπαστικά στοιχεία. Επιμέναμε να συμπεριληφθούν οι ομάδες που πολεμούσαν εναντίον της κεντρικής εξουσίας της Συρίας και προπάντων οι ισλαμιστές, στους καταλόγους των τρομοκρατικών οργανώσεων. Αλλά είδαμε οποιαδήποτε αποτελέσματα; Εκάναμε μάταιες εκκλήσεις.

΄Εχουμε μερικές φορές την εντύπωση πως οι συνάδελφοι και φίλοι μας μάχονται συνεχώς εναντίον των συνεπειών των δικών τους πολιτικών αποφάσεων, σπαταλούν όλες τους τις προσπάθειες για την αντιμετώπιση των κινδύνων που οι ίδιοι εδημιούργησαν και πληρώνουν ολοένα και υψηλότερο τίμημα.

Συνάδελφοι, αυτή η περίοδος της μονοπολικής κυριαρχίας επέδειξε πειστικά πως η ύπαρξη ενός μόνου κέντρου εξουσίας δεν καθιστά περισσότερο διαχειρίσιμες τις διεθνείς διαδικασίες. Αντίθετα η ασταθής κατασκευή αυτού του είδους απέδειξε την ανικανότητά της να καταπολεμήσει τις πραγματικές απειλές όπως οι περιφερειακές συρράξεις, η τρομοκρατία, το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, ο θρησκευτικός φανατισμός, ο σωβινισμός και ο νεοναζισμός. Ταυτόχρονα άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για υπερφίαλη εθνική ματαιοδοξία, χειραγώγηση της κοινής γνώμης και άδεια στον ισχυρό να φοβερίζει και να καταπιέζει τον αδύνατο.

Ουσιαστικά ο μονοπολικός κόσμος είναι απλά ένα μέσο δικαιολόγησης της δικτατορίας επί λαών και χωρών. Ο μονοπολικός κόσμος αποδείχθηκε πολύ στενόχωρος, βαρύς και δύσχρηστο φορτίο ακόμη και για τον αυτό-ανακηρυχθέντα ηγέτη. Σχόλια σε αυτή τη γραμμή σκέψης διατυπώθηκαν νωρίτερα και εδώ και συμφωνώ απολύτως με αυτά. Γι’ αυτό και θεωρούμε τις προσπάθειες, σε αυτή τη νέα ιστορική φάση, για την αναδημιουργία ενός είδους σχεδόν διπολικού κόσμου, ως ένα βολικό μοντέλο για την διαιώνιση της αμερικανικής ηγεσίας. Δεν έχει σημασία ποιος παίρνει τη θέση του κέντρου του Κακού στην αμερικανική προπαγάνδα, την παλαιά θέση της Σοβιετικής ΄Ενωσης ως του κυρίου αντιπάλου. Θα μπορούσε να είναι το Ιράν, ως η χώρα που επιδιώκει να αποκτήσει πυρηνική τεχνολογία, η Κίνα, ως η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, ή η Ρωσία, ως μια πυρηνική υπερδύναμη.

Σήμερα βλέπουμε νέες προσπάθειες κατατεμαχισμού του κόσμου, χάραξης νέων διαχωριστικών γραμμών, συγκόλλησης νέων συνασπισμών, που δημιουργούνται όχι για κάτι αλλά κατευθύνονται εναντίον κάποιου, οποιουδήποτε, δημιουργούν την εικόνα ενός εχθρού, όπως συνέβαινε στα χρόνια του ψυχρού πολέμου και εξασφαλίζουν το δικαίωμα στην ηγεσία ή στο διατάσσειν αν προτιμάτε. Έτσι παρουσιαζόταν η κατάσταση κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. ΄Ολοι το κατανοούμε και το γνωρίζουμε Οι Ηνωμένες Πολιτείες πάντοτε έλεγαν στους συμμάχους τους: «΄Εχουμε έναν κοινόν εχθρό. Είναι τρομερός αντίπαλος. Το κέντρο του Κακού. Και εμείς σας υπερασπίζουμε εσάς τους συμμάχους μας από αυτόν τον εχθρό και επομένως έχουμε το δικαίωμα να σας διατάσσουμε, να σας αναγκάζουμε να θυσιάζετε τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντά σας και να πληρώνετε το μερίδιό σας σε αυτή τη συλλογική άμυνα, αλλά το πρόσταγμα, φυσικά, θα το έχουμε εμείς.

Αλλά αυτές οι απόπειρες είναι σε ολοένα μεγαλύτερη διάσταση από την πραγματικότητα και σε αντίθεση με την πολλαπλότητα του κόσμου. Βήματα αυτού του είδους αναπόφευκτα προκαλούν σύγκρουση και αντίμετρα και έχουν αποτελέσματα αντίθετα προς τους επιδιωκόμενους σκοπούς.

Βλέπουμε τι συμβαίνει όταν η πολιτική αρχίζει απερίσκεπτα να επεμβαίνει στην οικονομία και η λογική των ορθολογικών αποφάσεων υποχωρεί μπροστά στη λογική της σύγκρουσης, η οποία μόνο ζημία επιφέρει στις οικονομικές θέσεις και τα συμφέροντα του ίδιου, συμπεριλαμβανομένων των συμφερόντων των εθνικών του επιχειρήσεων.

Κοινά οικονομικά προγράμματα και αμοιβαίες επενδύσεις αντικειμενικά φέρνουν τις χώρες πλησιέστερα και συμβάλλουν στην εξομάλυνση τρεχόντων προβλημάτων στις σχέσεις μεταξύ κρατών. Αλλά σήμερα η διεθνής επιχειρηματική κοινότητα αντιμετωπίζει πιέσεις χωρίς προηγούμενο από Δυτικές κυβερνήσεις. Για ποιες επιχειρήσεις, οικονομική αναγκαιότητα και πραγματισμό μπορούμε να μιλήσουμε όταν ακούμε συνθήματα όπως «η πατρίδα κινδυνεύει», «ο ελεύθερος κόσμος απειλείται» και «η δημοκρατία αντιμετωπίζει κίνδυνο»; Και επομένως απαιτείται γενική κινητοποίηση. Με αυτό μοιάζει η πολιτική πραγματικής κινητοποίησης.

Οι κυρώσεις υπονομεύουν ήδη τα θεμέλια του διεθνούς εμπορίου, τους κανόνες της Οργανισμού Διεθνούς Εμπορίου και τις αρχές του απαραβίαστου της ιδιωτικής περιουσίας. Καταφέρουν πλήγμα στο φιλελεύθερο μοντέλο παγκοσμιοποίησης, βασισμένο στις αγορές και τον ελεύθερο συναγωνισμό, το οποίο, ας σημειωθεί, ήταν επωφελές κυρίως και ειδικά για τις Δυτικές χώρες. Και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν την εμπιστοσύνη ως ηγέτες της παγκοσμιοποίησης.
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε, γιατί ήταν αυτό απαραίτητο; Επί τέλους, η ευημερία των ΗΠΑ βασίζεται κατά σημαντικό μέρος στην εμπιστοσύνη των επενδυτών και των ξένων κατόχων δολαρίων και αμερικανικών χρεογράφων. Αυτή η εμπιστοσύνη σαφώς υπονομεύεται και οι ενδείξεις της απογοήτευσης από τους καρπούς της παγκοσμιοποίησης είναι τώρα ορατές σε πολλές χώρες.

Το πολύ γνωστό προηγούμενο της Κύπρου και οι πολιτικά υποκινούμενες κυρώσεις έχουν ισχυροποιήσει την τάση προς την ενίσχυση της εθνικής οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κυριαρχίας και χώρες ή περιφερειακές ομάδες χωρών επιθυμούν να βρουν τρόπους αυτοπροστασίας από τους κινδύνους εξωτερικών πιέσεων. Βλέπουμε ήδη πως ολοένα περισσότερες χώρες αναζητούν τρόπους να καταστούν λιγότερο εξαρτημένες από το δολάριο και να συγκροτούν εναλλακτικά χρηματοπιστωτικά και συστήματα πληρωμών και νομισματικά αποθέματα. Νομίζω ότι οι Αμερικανοί φίλοι μας απλώς πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται..

Δεν μπορείς να ανακατεύεις την πολιτική με την οικονομία, αλλά αυτό είναι που γίνεται σήμερα. Πάντοτε πίστευα και εξακολουθώ σήμερα να πιστεύω ότι πολιτικά κινούμενες κυρώσεις αποτελούν σφάλμα που θα βλάψει όλους.

Γνωρίζουμε πως ελήφθησαν αυτές οι αποφάσεις και ποιος ασκεί την πίεση. Αλλά επιτρέψατε μου να τονίσω πως η Ρωσία δεν πρόκειται να εξαφθεί, να θιγεί, η να έλθει να παρακαλέσει σε κάποιου την πόρτα. Η Ρωσία είναι μια χώρα αυτάρκης. Θα εργασθούμε μέσα στο διεθνές περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί, θα αναπτύξουμε την εντόπια παραγωγή και τεχνολογία και θα προχωρήσουμε αποφασιστικότερα στην εφαρμογή της μεταμόρφωσης. Η εξωτερική πίεση, όπως συνέβη σε παρελθούσες περιπτώσεις, μόνο θα καταστήσει την κοινωνία μας πιο συμπαγή, θα μας κρατήσει σε διέγερση και θα μας κάνει να συγκεντρωθούμε στους κύριους αναπτυξιακούς στόχους μας.

Φυσικά οι κυρώσεις είναι ένα εμπόδιο. Προσπαθούν να μας τραυματίσουν με αυτές τις κυρώσεις, να εμποδίσουν την ανάπτυξή μας και να μας ωθήσουν σε πολιτική, οικονομική και πολιτιστική απομόνωση, με άλλα λόγια να μας εξωθήσουν βίαια στην οπισθοδρόμηση. Αλλά ας επαναλάβω και πάλι ότι ο κόσμος είναι σήμερα διαφορετικός. Δεν έχουμε καμία πρόθεση να αποκλεισθούμε από κανένα και να επιλέξουμε κάποιο είδος δρόμου κλειστής ανάπτυξης, προσπαθώντας να ζήσουμε σε καθεστώς αυτάρκειας. Είμαστε πάντοτε ανοικτοί στον διάλογο, και στην ομαλοποίηση των πολιτικών και οικονομικών σχέσεών μας. Υπολογίζουμε εδώ στην πραγματιστική αντίληψη και στάση των επιχειρηματικών κοινοτήτων στις ηγετικές χώρες.

Ορισμένοι λένε σήμερα ότι η Ρωσία δήθεν στρέφει τη ράχη της στην Ευρώπη και ότι αναζητεί νέους επιχειρηματικούς εταίρους, προ παντός στην Ασία. Επιτρέψατε μου να σας πω ότι αυτό δεν ισχύει καθόλου. Η ενεργός πολιτική μας στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού δεν άρχισε μόλις εχθές και δεν είναι αντίδραση στις κυρώσεις, αλλά είναι η πολιτική που ακολουθούμε από πολλά χρόνια ήδη. Όπως πολλές χώρες, περιλαμβανομένων Δυτικών χωρών, είδαμε ότι η Ασία διαδραματίζει ένα ολοένα μεγαλύτερο ρόλο στον κόσμο, στην οικονομία και στην πολιτική και ότι απλά δεν μπορούμε με κανένα τρόπο να παραβλέψουμε αυτές τις εξελίξεις.

Ας επαναλάβω ότι όλοι κάνουν το ίδιο και εμείς θα το κάνουμε τόσο περισσότερο όσο κατά μεγάλο μέρος η χώρα μας είναι στην Ασία. Γιατί δεν θα πρέπει να επωφεληθούμε των συγκριτικών πλεονεκτημάτων μας στην περιοχή αυτή; Θα ήταν εξαιρετικά κοντόφθαλμο να μην ενεργήσουμε έτσι.

Η ανάπτυξη οικονομικών δεσμών με τις χώρες αυτές και η εφαρμογή κοινών ενοποιητικών προγραμμάτων δημιουργούν επίσης μεγάλα κίνητρα για την εσωτερική μας ανάπτυξη.
Όλες οι σημερινές δημογραφικές, οικονομικές και πολιτιστικές εξελίξεις δείχνουν ότι η εξάρτηση από μία μοναδική υπερδύναμη αντικειμενικά θα μειώνεται. Αυτό είναι κάτι για το οποίο επίσης συζητούν και γράφουν οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί εμπειρογνώμονες.

Ίσως οι εξελίξεις στην παγκόσμια πολιτική θα αντικατοπτρίσουν τις εξελίξεις που βλέπουμε στην παγκόσμια οικονομία, συγκεκριμένα, εντατικό ανταγωνισμό για συγκεκριμένες θέσεις και συχνές αλλαγές ηγετών σε συγκεκριμένες περιοχές. Αυτό είναι δυνατό να συμβεί.

Ανθρωπιστικοί παράγοντες, όπως η εκπαίδευση, η επιστήμη, η υγειονομική περίθαλψη και ο πολιτισμός θα διαδραματίσουν αναμφίβολα μεγαλύτερο ρόλο στον διεθνή ανταγωνισμό. Αυτό έχει επίσης σημαντική επίδραση στις διεθνείς σχέσεις, συμπεριλαμβανομένου του λόγου ότι αυτή η πηγή ηπίας ισχύος θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα πραγματικά επιτεύγματα στην ανάπτυξη ανθρωπίνου κεφαλαίου μάλλον παρά από περίτεχνα προπαγανδιστικά τεχνάσματα.

Ωστόσο ο σχηματισμός του καλουμένου πολυκεντρικού κόσμου (και θα ήθελα να επιστήσω σε αυτό την προσοχή σας, συνάδελφοι) δεν αποτελεί, καθ’ εαυτόν, βελτίωση της σταθερότητος. Είναι μάλιστα πιθανότερο να σημαίνει το αντίθετο. Ο στόχος της επίτευξης διεθνούς ισορροπίας καθίσταται ένα αρκετά δύσκολο πρόβλημα, μια εξίσωση με πολλούς αγνώστους.

Έτσι, τι μας περιμένει εάν επιλέξουμε να μη συμμορφωθούμε προς τους κανόνες –ακόμη και εάν είναι αυστηροί και στενάχωροι- αλλά μάλλον να ζήσουμε χωρίς κανένα κανόνα; Και αυτό το σενάριο είναι απολύτως δυνατό, δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε, με τις δεδομένες εντάσεις στην διεθνή κατάσταση. ΄Εχουν ήδη γίνει πολλές προβλέψεις, που λαμβάνουν υπ’ όψιν τις τρέχουσες τάσεις, και δυστυχώς δεν είναι αισιόδοξες. Εάν δεν δημιουργήσουμε ένα σαφές σύστημα αμοιβαίων δεσμεύσεων και συμφωνιών, εάν δεν οικοδομήσουμε τους μηχανισμούς για την διαχείριση και την λύση καταστάσεων κρίσεως, τα συμπτώματα διεθνούς αναρχίας θα αυξηθούν αναπόφευκτα.

Σήμερα ήδη βλέπουμε απότομη αύξηση του ενδεχομένου σειράς όλης βιαίων συρράξεων με είτε άμεση είτε έμμεση συμμετοχή των μεγάλων δυνάμεων. Και οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν όχι απλώς τις παραδοσιακές πολυεθνικές συρράξεις, αλλά επίσης την εσωτερικήν αστάθεια σε διαφορετικά κράτη, ιδίως όταν αναφερόμαστε σε έθνη εδραζόμενα σε διασταυρώσεις γεωπολιτικών συμφερόντων μεγάλων κρατών ή στα σύνορα πολιτιστικών, ιστορικών και οικονομικών πολιτισμικών ηπείρων.

Η Ουκρανία είναι ένα παράδειγμα τέτοιων συγκρούσεων που επηρεάζουν την διεθνή ισορροπία δυνάμεων και νομίζω ότι ασφαλώς δεν θα είναι το τελευταίο. Από εδώ πηγάζει η επομένη πραγματική απειλή καταστροφής του υφισταμένου συστήματος συμφωνιών ελέγχου των εξοπλισμών. Και αυτή η επικίνδυνη διαδικασία κινήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν μονομερώς αποσύρθηκαν το 2002 από την Συνθήκη των Αντι- Βαλλιστικών Πυραύλων και στη συνέχεια ξεκίνησαν και συνεχίζουν και σήμερα τη δημιουργία του παγκόσμιου συστήματός τους Πυραυλικής Άμυνας.

Συνάδελφοι, φίλοι.

Θέλω να τονίσω πως δεν είμαστε εμείς που το αρχίσαμε αυτό. Άλλη μια φορά ολισθαίνουμε στους καιρούς όπου αντί της ισορροπίας συμφερόντων και των αμοιβαίων εγγυήσεων, είναι ο φόβος και η αμοιβαία καταστροφή που εμποδίζει τα έθνη να εμπλακούν σε ευθεία σύγκρουση. Εν απουσία νομικών και πολιτικών οργάνων, τα όπλα και πάλι γίνονται το επίκεντρο του διεθνούς ημερολογίου, χρησιμοποιούμενα οπουδήποτε και οποτεδήποτε, χωρίς οποιεσδήποτε σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Και εάν το Συμβούλιο Ασφαλείας αρνηθεί να παραγάγει τέτοιες αποφάσεις, τότε αμέσως κηρύσσεται ως απαρχαιωμένο και αναποτελεσματικό όργανο.

Πολλά κράτη δεν βλέπουν άλλους τρόπους να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους από το να αποκτήσουν δικές τους βόμβες. Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Επιμένουμε να συνεχισθούν οι συνομιλίες, δεν είμαστε απλώς υπέρ των συνομιλιών, αλλά επιμένουμε για την συνέχιση συνομιλιών για την μείωση του πυρηνικού οπλοστασίου. ΄Οσο λιγότερα πυρηνικά όπλα έχουμε στον κόσμο, τόσο καλύτερα. Και είμαστε έτοιμοι για τις σοβαρότερες, συγκεκριμένες συζητήσεις για πυρηνικό αφοπλισμό – αλλά μόνο για σοβαρές συζητήσεις, χωρίς δύο μέτρα και σταθμά.

Τι εννοώ; Σήμερα, πολλοί τύποι όπλων υψηλής ακριβείας προσεγγίζουν ήδη τα όπλα μαζικής καταστροφής από την άποψη των δυνατοτήτων τους και στην περίπτωση της εγκατάλειψης των πυρηνικών όπλων ή του δραστικού περιορισμού του πυρηνικού δυναμικού, τα έθνη που ηγούνται στην δημιουργία και στην παραγωγή συστημάτων υψηλής ακριβείας θα διαθέτουν σαφές στρατιωτικό πλεονέκτημα. Η στρατηγική ισορροπία θα έχει διαταραχθεί και αυτό θα οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση. Η χρησιμοποίηση του λεγομένου πρώτου συνολικού προληπτικού πλήγματος μπορεί να καταστεί δελεαστική. Εν ολίγοις, οι κίνδυνοι δεν μειώνονται αλλά εντείνονται.

Η επομένη προφανής απειλή είναι η περαιτέρω κλιμάκωση των εθνικών, θρησκευτικών και κοινωνικών συγκρούσεων. Τέτοιες συγκρούσεις είναι επικίνδυνες όχι μόνο καθ’ εαυτές αλλά επίσης επειδή δημιουργούν ζώνες αναρχίας, παρανομίας και χάους γύρω τους, χώρους φιλόξενους για τρομοκράτες και εγκληματίες, όπου ακμάζει η πειρατεία και το λαθρεμπόριο ανθρώπων και ναρκωτικών.

Παρεμπιπτόντως, οι εταίροι μας προσπάθησαν διαδικασίες, να χρησιμοποιήσουν περιφερειακές συγκρούσεις και να σχεδιάσουν έγχρωμες επαναστάσεις που να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους, αλλά το δαιμόνιο διέφυγε από το μπουκάλι. Φαίνεται πως και οι ίδιοι οι πατέρες της θεωρίας του χάους δεν ξέρουν τι να το κάνουν και ότι υπάρχει σύγχυση στις τάξεις τους.

Παρακολουθούμε στενά τις συζητήσεις από την κυβερνώσα ελίτ και την κοινότητα των ειδικών. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τους τίτλους του Δυτικού Τύπου στη διάρκεια του περασμένου χρόνου. Οι ίδιοι άνθρωποι αποκαλούνται μαχητές της δημοκρατίας και κατόπιν ισλαμιστές, πρώτα γράφουν για επαναστάσεις και μετά για οχλαγωγία και αναταραχή. Το αποτέλεσμα είναι φανερό: η μεγαλύτερη εξάπλωση του διεθνούς χάους.

Συνάδελφοι, με την δεδομένη διεθνή κατάσταση είναι καιρός να αρχίσουμε να συμφωνούμε σε θεμελιώδη πράγματα. Αυτό είναι απίστευτα σημαντικό και απαραίτητο, είναι πολύ καλύτερο από το να γυρίσουμε πίσω στις παλιές μας γωνίες. ΄Οσο περισσότερο όλοι μας αντιμετωπίζουμε κοινά προβλήματα, τόσο περισσότερο βλέπουμε πως βρισκόμαστε, ούτως ειπείν, στην ίδια βάρκα. Και η λογική διέξοδος βρίσκεται στη συνεργασία μεταξύ εθνών και κοινωνιών στην ανεύρεση συλλογικών απαντήσεων σε αυξανόμενες προκλήσεις και σε συλλογική διαχείριση κινδύνου. Γεγονός είναι πως ορισμένοι από τους εταίρους μας το θυμούνται αυτό, μόνο όταν ταιριάζει στα συμφέροντά τους.

Η πρακτική πείρα δείχνει πως οι κοινές απαντήσεις στις προκλήσεις δεν είναι πάντοτε πανάκεια και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Επί πλέον, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι δύσκολο να επιτευχθούν. Δεν είναι εύκολο να υπερνικηθούν οι διαφορές σε εθνικά συμφέροντα, η υποκειμενικότητα των διαφόρων προσεγγίσεων, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για έθνη με διαφορετικές πολιτιστικές και ιστορικές παραδόσεις. Αλλά, παρ’ όλα αυτά έχουμε παραδείγματα όπου, όταν έχουμε κοινούς στόχους και ενεργούμε με βάση τα ίδια κριτήρια, μαζί φθάνουμε σε κοινή επιτυχία.

Να σας θυμίσω τη λύση του προβλήματος των χημικών όπλων στη Συρία και τον ουσιαστικό διάλογο για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, όπως επίσης την κοινή εργασία μας για τα θέματα της Βορείου Κορέας, που είχε επίσης ορισμένα θετικά αποτελέσματα. Γιατί να μην μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την πείρα στο μέλλον για να λύσουμε τοπικές και διεθνείς προκλήσεις;

Ποια θα μπορούσε να είναι η νομική, πολιτική και οικονομική βάση για μια νέα τάξη, που θα καθιστούσε δυνατή τη σταθερότητα και την ασφάλεια, ενώ θα επέτρεπε τον υγιή συναγωνισμό, αποτρέποντας τον σχηματισμό νέων μονοπωλίων που εμποδίζουν την ανάπτυξη; Δεν είναι πιθανό ότι κάποιος θα μπορούσε να προσφέρει απόλυτα διεξοδικές, ετοιμοπαράδοτες λύσεις αυτή την ώρα. Θα χρειαστούμε εκτεταμένη δουλειά και συμμετοχή από ευρεία κλίμακα κυβερνήσεις, διεθνείς επιχειρήσεις, κοινωνίας των πολιτών και βάσεις εμπειρογνωμόνων όπως η παρούσα.

Είναι ωστόσο σαφές ότι η επιτυχία και τα πραγματικά αποτελέσματα είναι τότε δυνατά όταν κρίσιμοι συμμετέχοντες στις διεθνείς υποθέσεις μπορούν να συμφωνήσουν στην εναρμόνιση βασικών συμφερόντων με λογική αυτοσυγκράτηση και να δημιουργήσουν παράδειγμα θετικής και υπεύθυνης ηγεσίας. Θα πρέπει να ορίσουμε σαφώς το σημείο όπου (πρέπει να) σταματούν οι μονομερείς ενέργειες, πρέπει να εφαρμόσουμε πολυμερείς μηχανισμούς και – ως μέρος της ενίσχυσης της αποτελεσματικότητας του Διεθνούς Δικαίου- θα πρέπει να λύσουμε το δίλημμα ανάμεσα στις ενέργειες της διεθνούς κοινότητος για να προασπίσει ασφάλεια και ανθρώπινα δικαιώματα και στην αρχή της εθνικής κυριαρχίας και της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις οιουδήποτε κράτους.

Αυτές ακριβώς οι αντιθέσεις οδηγούν ολοένα και περισσότερο σε αυθαίρετη εξωτερική παρέμβαση σε περίπλοκες εσωτερικές διαδικασίες και ξανά και ξανά προκαλούν επικίνδυνες συγκρούσεις μεταξύ ηγετικών διεθνών παικτών. Το θέμα της περιφρούρησης της εθνικής κυριαρχίας αναδεικνύεται σχεδόν κυρίαρχο στην διατήρηση και ενίσχυση της διεθνούς σταθερότητος.

Σαφώς η συζήτηση περί τα κριτήρια χρήσεως εξωτερικής ισχύος είναι πολύ δύσκολη: είναι σχεδόν αδύνατος ο διαχωρισμός της από τα συμφέροντα συγκεκριμένων εθνών. Ωστόσο είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνο να μην υπάρχουν συμφωνίες, που να είναι σαφείς για όλους, όταν δεν έχουν ορισθεί οι σαφείς προϋποθέσεις για μιαν αναγκαία και νόμιμη ανάμειξη/.

Θα προσθέσω ότι οι διεθνείς σχέσεις πρέπει να διέπονται από το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο με τη σειρά του θα πρέπει να βασίζεται σε ηθικές αξίες, όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα και η αλήθεια.
΄Ισως το σημαντικότερο είναι ο σεβασμός καθενός στους εταίρους του και στα συμφέροντά τους. Αυτή είναι μια προφανής συνταγή, αλλά και μόνη η εφαρμογή της θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά την διεθνή κατάσταση.

Eίμαι βέβαιος ότι, εάν υπάρχει η βούληση, μπορούμε να αποκαταστήσουμε την αποτελεσματικότητα του διεθνούς και περιφερειακού θεσμικού συστήματος. Δεν χρειάζεται καν να
οικοδομήσουμε τίποτα εκ νέου, από την αρχή. Δεν υπάρχει εδώ ένα χέρσο πεδίο. Ιδιαίτερα όταν οι θεσμοί που δημιουργήθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι εντελώς γενικοί και μπορεί να τους δοθεί σύγχρονο περιεχόμενο, κατάλληλο για την διαχείριση της σημερινής πραγματικότητας.

Αυτό ισχύει για την βελτίωση της λειτουργίας του ΟΗΕ, του οποίου ο κεντρικός ρόλος είναι αναντικατάστατος, ως επίσης για τον ΟSCE (Οργανισμό Ευρωπαϊκής Ασφαλείας και Συνεργασίας), o οποίος, κατά την διάρκεια 40 χρόνων απέδειξε ότι είναι ένας απαραίτητος μηχανισμός για την εξασφάλιση ασφαλείας και συνεργασίας στην Ευρω-Ατλαντική περιοχή. Θα πρέπει να πω ότι ακόμη και σήμερα στην προσπάθεια επιλύσεως της κρίσεως στην Ουκρανία ο ΟSCE παίζει ένα πολύ θετικό ρόλο.

Υπό το φως των θεμελιωδών μεταβολών στο διεθνές περιβάλλον, της αυξήσεως του ανεξέλεγκτου και των διαφόρων απειλών, έχουμε ανάγκη μιας νέας συναινέσεως των υπευθύνων δυνάμεων. Δεν είναι για κάποιες τοπικές συμφωνίες ή για μία διαίρεση των σφαιρών επιρροής στο πνεύμα της κλασσικής διπλωματίας, η την πλήρη παγκόσμια κυριαρχία κάποιου. Νομίζω ότι έχουμε ανάγκη μιας νέας εκδοχής της αλληλεξάρτησης. Δεν θα έπρεπε να το φοβόμαστε. Αντίθετα, είναι ένα καλό όργανο για την εναρμόνιση των θέσεων.

Αυτό είναι ιδιαίτερα επίκαιρο με δεδομένη την ενίσχυση και την ανάπτυξη ορισμένων περιοχών του πλανήτη, διαδικασία η οποία αντικειμενικά απαιτεί την θεσμοποίηση αυτών των νέων πόλων, τη δημιουργία ισχυρών περιφερειακών οργανώσεων και την ανάπτυξη κανόνων για την αλληλεπίδραση μεταξύ των. Η συνεργασία μεταξύ αυτών των κέντρων θα συμβάλει σοβαρά στην διεθνή ασφάλεια, σωφροσύνη και οικονομία.

Αλλά για να αρχίσουμε ένα τέτοιο διάλογο είναι ανάγκη να ξεκινήσουμε από μια δεδομένη αντίληψη ότι όλα τα περιφερειακά κέντρα και τα ενοποιητικά προγράμματα που διαμορφώνονται πέριξ αυτών θα πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα στην ανάπτυξη, έτσι ώστε να αλληλοσυμπληρώνονται και κανείς να μη μπορεί έντεχνα να τα εξωθήσει σε αντίθεση ή σύγκρουση. Τέτοιες καταστρεπτικές ενέργειες θα έθραυαν δεσμούς μεταξύ κρατών και τα ίδια τα κράτη θα υποβάλλονταν σε ακραίες δοκιμασίες και ίσως ακόμη σε πλήρη καταστροφή.

Θ ήθελα να σας θυμίσω τα γεγονότα του περασμένου χρόνου. Είχαμε πει στους Αμερικανούς και Ευρωπαίους εταίρους μας ότι βιαστικές παρασκηνιακές αποφάσεις, επί παραδείγματι, για την σύνδεση της Ουκρανίας με την ΕΕ συνεπάγονται σοβαρούς κινδύνους για την οικονομία. Δεν είπαμε καν οτιδήποτε για πολιτική, μιλήσαμε μόνο για την οικονομία, λέγοντας ότι παρόμοια βήματα, που γίνονται χωρίς προηγούμενες διευθετήσεις, θίγουν τα συμφέροντα πολλών άλλων εθνών, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας ως κύριο εμπορικό εταίρο της Ουκρανίας, και ότι είναι απαραίτητη μια ευρεία συζήτηση των προβλημάτων. Παρεμπιπτόντως να σας θυμίσω σχετικά ότι οι διαπραγματεύσεις για την εισδοχή της Ρωσίας στον Οργανισμό Διεθνούς Εμπορίου διήρκεσαν 19 χρόνια. ΄Ηταν μια δύσκολη εργασία και επιτεύχθηκε κάποια συναίνεση.

Γιατί αναφέρομαι σε αυτό; Επειδή, εφαρμόζοντας το πρόγραμμα συνδέσεως της Ουκρανίας, θα έρχονταν σε εμάς από την πίσω πόρτα, ούτως ειπείν, με τα προϊόντα τους και τις υπηρεσίες τους και εμείς δεν είμαστε σύμφωνοι, κανείς δεν μας ρώτησε γι’ αυτό. Είχαμε συζητήσεις με την ΕΕ, για όλα τα θέματα που είχαν σχέση με τη σύνδεση της Ουκρανίας, επίμονες συζητήσεις, αλλά θέλω να τονίσω ότι αυτό έγινε κατά ένα απόλυτα πολιτισμένο τρόπο, επισημαίνοντας τα διάφορα προβλήματα, παρουσιάζοντας την προφανή λογική και τα επιχειρήματα μας. Κανείς δεν ήθελε να μας ακούσει και κανείς δεν ήθελε να συζητήσει. Μας είπαν απλώς αυτό δεν είναι δική σας δουλειά, τελεία. Τέλος της συζήτησης. Αντί ενός περιεκτικού αλλά –το τονίζω- πολιτισμένου διαλόγου όλα συνοψίσθηκαν σε μια ανατροπή κυβερνήσεως, έριξαν μια χώρα στο χάος, στην οικονομική και κοινωνική κατάρρευση, στον εμφύλιο πόλεμο με πολυάριθμα θύματα.

Γιατί; Όταν ρωτώ τους συναδέλφους μου γιατί, δεν έχουν πλέον απάντηση, κανείς δεν λέει τίποτα. Αυτό είναι. ΄Ολοι τα έχουν χαμένα, λένε έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα. Αυτές οι ενέργειες δεν έπρεπε να είχαν ενθαρρυνθεί, δεν μπορούσε να επιτύχει. Στο κάτω-κάτω ο τέως πρόεδρος Γιανούκοβιτς υπέγραψε τα πάντα, συμφώνησε στα πάντα. Γιατί το έκαναν; Τι νόημα είχε; Τι είναι αυτό, είναι πολιτισμένος τρόπος για τη λύση προβλημάτων; Προφανώς αυτοί που συνεχώς επισωρεύουν νέες χρωματιστές επαναστάσεις θεωρούν τους εαυτούς τους μεγαλοφυείς καλλιτέχνες και απλώς δεν μπορούν να σταματήσουν.

Είμαι πεπεισμένος ότι το έργο των ολοκληρωμένων ενώσεων, η συνεργασία των περιφερειακών συγκροτημάτων θα πρέπει να οικοδομηθεί σε βάσεις σαφήνειας και διαφάνειας: η διαδικασία πραγματοποιήσεως της Ευρασιατικής Οικονομικής ΄Ενώσεως είναι ένα καλό παράδειγμα τέτοιας διαφάνειας. Τα κράτη που συμμετέχουν ενημέρωσαν προκαταβολικά τους εταίρους τους για τα σχέδιά τους, καθορίζοντας τις παραμέτρους της ενώσεώς μας, τις αρχές που διέπουν τις εργασίες, οι οποίες ανταποκρίνονται πλήρως στους κανόνες του Οργανισμού Διεθνούς Εμπορίου.

Να προσθέσω ότι θα δεχόμαστε επίσης ευχαρίστως την έναρξη ενός σοβαρού διαλόγου μεταξύ της Ευρασιατικής και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Παρεμπιπτόντως, και αυτό μας το αρνήθηκαν σχεδόν πλήρως επίσης, και είναι εξ ίσου άγνωστοι οι λόγοι γιατί- τι είναι αυτό που προκαλεί φόβο;

Και φυσικά, με τέτοια κοινή εργασία, θα χρειαζόμαστε διάλογο (μίλησα γι’ αυτό πολλές φορές και άκουσα συμφωνία από πολλούς δυτικούς εταίρους μας, τουλάχιστον στην Ευρώπη) για την ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα κοινό πεδίο για οικονομική και ανθρωπιστική συνεργασία, που να εκτείνεται από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Συνάδελφοι, η Ρωσία έκανε την επιλογή της. Οι προτεραιότητες μας είναι να βελτιώσουμε περαιτέρω τους δημοκρατικούς και θεσμούς ανοικτής οικονομίας μας, να επιταχύνουμε την εσωτερική ανάπτυξη, λαμβάνοντας υπ΄όψιν όλες τις θετικές σύγχρονες τάσεις στον κόσμο και να ισχυροποιήσουμε μια κοινωνία βασισμένη στις παραδοσιακές αξίες και στον πατριωτισμό.

΄Εχουμε ένα θετικό ειρηνικό πρόγραμμα προσανατολισμένο σε συνενώσεις, εργαζόμαστε δραστήρια με τους συναδέλφους μας της Ευρασιατικής Ενώσεως, του Οργανισμού Συνεργασίας της Σανγκάης, των BRICS (Βραζιλία-Ρωσία-Ινδία-Κίνα- Νότιος Αφρική) και άλλους εταίρους. Το πρόγραμμα αποβλέπει στην ανάπτυξη δεσμών μεταξύ των κυβερνήσεων, όχι σε διασπάσεις. Δεν σχεδιάζουμε να μαντρώσουμε σε οποιαδήποτε μπλόκ ή να εμπλακούμε σε ανταλλαγές χτυπημάτων.

Οι ισχυρισμοί και οι δηλώσεις ότι η Ρωσία προσπαθεί να εγκαταστήσει κάποιου είδους αυτοκρατορία καταπατώντας την κυριαρχία των γειτόνων της είναι ασύστατοι. Η Ρωσία δεν έχει ανάγκη οποιασδήποτε ειδικής, αποκλειστικής θέσεως στον κόσμο –αυτό επιθυμώ να το τονίσω. Ενώ σεβόμαστε τα συμφέροντα των άλλων, απλώς θέλουμε τα δικά μας συμφέροντα να λαμβάνονται υπ΄όψιν και η θέση μας να συναντά τον σεβασμό.

΄Εχουμε πλήρη αντίληψη του ότι ο κόσμος έχει μπει σε μιαν εποχή αλλαγών και συνολικών μεταμορφώσεων, όπου όλοι έχουμε ανάγκη από ένα ιδιαίτερο μέτρο προσοχής, την ικανότητα να αποφεύγουμε απερίσκεπτα βήματα. Στα χρόνια μετά τον Ψυχρό Πόλεμο οι συμμετέχοντες στη παγκόσμια πολιτική έχασαν κάπως αυτές τις ιδιότητες. Τώρα χρειαζόμαστε να τα ξαναθυμηθούμε. Αλλιώς, οι ελπίδες για μια ειρηνική, σταθερή ανάπτυξη θα είναι μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση, ενώ η σημερινή αναταραχή θα χρησιμεύσει απλώς σαν εισαγωγή στην κατάρρευση της παγκόσμιας τάξης.

Ναι, φυσικά, το είπα ήδη ότι η οικοδόμηση μιας σταθερότερης παγκόσμιας τάξης είναι ένα δύσκολο έργο. Μιλάμε για μια μακρά και δύσκολη προσπάθεια. Υπήρξαμε ικανοί να αναπτύξουμε κανόνες αλληλεπίδρασης μετά τον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο και ικανοί να επιτύχουμε μια συμφωνία στο Ελσίνκι στη δεκαετία του 1970. Είναι κοινό καθήκον μας να λύσουμε αυτή την θεμελιώδη πρόκληση σε αυτή την νέα φάση εξέλιξης.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την προσοχή σας.

Μετάφραση Μιχ. Στυλιανού

http://olympia.gr

Το πέρασμα στην άλλη όχθη...

Ο φόβος για τις συνέπειες έτσι κι ακολουθήσουμε το κάλεσμα της καρδιάς μας. Ο φόβος της πτώχευσης, ο φόβος της φτώχιας, ο φόβος της χρεοκοπίας. Ο φόβος ότι θα συντριβούμε αν προσπαθήσουμε κάτι μόνοι μας, κι ότι θα συντριβούμε αν τα παρατήσουμε και συρθούμε πίσω στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε. Ο φόβος ότι είμαστε εγωιστές, ότι είμαστε άπιστοι σύζυγοι∙ ο φόβος μήπως αποτύχουμε να συντηρήσουμε την οικογένειά μας, μήπως θυσιάσουμε τα όνειρά τους για τα δικά μας. Ο φόβος ότι προδίδουμε τη φυλή μας, τους δικούς μας, τους κολλητούς. Ο φόβος της αποτυχίας. Ο φόβος μήπως γελοιοποιηθούμε. Ο φόβος μήπως πετάξουμε στα σκουπίδια την εκπαίδευση, την μαθητεία, την προετοιμασία εξαιτίας των οποίων όσοι αγαπάμε θυσίασαν τόσα, και που εμείς φτύσαμε αίμα για να τα αποκτήσουμε. Ο φόβος για το άλμα στο κενό, μήπως βρεθούμε πολύ μακριά εκεί έξω∙ ο φόβος μήπως περάσουμε ένα σημείο χωρίς επιστροφή πέρα απ’ το οποίο δεν μπορούμε να αναιρέσουμε ό,τι κάναμε, δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε, δεν μπορούμε να ακυρώσουμε μια απόφαση αλλά πρέπει να ζήσουμε με τη χάλια επιλογή μας για το υπόλοιπο της ζωής μας. Ο φόβος της τρέλας. Ο φόβος της παράνοιας. Ο φόβος του θανάτου.

Σοβαροί όλοι οι παραπάνω φόβοι. Αλλά δεν αποτελούν τον πραγματικό φόβο. Τον Άρχοντα των Φόβων, τον Πατέρα όλων των Φόβων, που βρίσκεται τόσο κοντά μας ώστε, ακόμα και όταν τον διατυπώνουμε φραστικά, δεν το πιστεύουμε.

Ο Φόβος Ότι Θα Πετύχουμε.

Ότι θα μπορέσουμε να έχουμε πρόσβαση στις δυνάμεις που ξέρουμε μυστικά ότι κατέχουμε.

Ότι θα γίνουμε το άτομο που βαθιά μέσα μας διαισθανόμαστε ότι είμαστε πραγματικά.

Είναι η πιο τρομακτική προοπτική που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος, επειδή τον αποβάλλει με μια κίνηση (όπως φαντάζεται) από κάθε φυλετική δραστηριότητα για την οποία  ο ψυχισμός του έχει προγραμματιστεί εδώ και πενήντα εκατομμύρια χρόνια.

Φοβόμαστε να ανακαλύψουμε πως είμαστε κάτι περισσότερο απ’ ότι πιστεύουμε πως είμαστε. Κάτι περισσότερο απ’ ότι πιστεύουν οι γονείς, τα παιδιά, οι δάσκαλοί μας. Φοβόμαστε ότι κατέχουμε στ’ αλήθεια το ταλέντο που η μικρή, αδύναμη φωνή μέσα μας λέει ότι έχουμε.  Ότι στην πραγματικότητα έχουμε τα κότσια, την επιμονή, την ικανότητα. Φοβόμαστε ότι μπορούμε πραγματικά να οδηγήσουμε το σκάφος μας, να υψώσουμε τη σημαία μας, να φτάσουμε στη δική μας Γη της Επαγγελίας. Και το φοβόμαστε επειδή, αν ισχύει, τότε αποξενωνόμαστε από οτιδήποτε ξέρουμε. Περνάμε τη μεμβράνη. Γινόμαστε τερατώδεις.

Ξέρουμε πως, αν ασπαστούμε τα ιδεώδη μας, πρέπει να αποδειχτούμε αντάξιοί τους. Κι αυτό μας τρομάζει διαολεμένα. Τι θα απογίνουμε; Θα χάσουμε τους φίλους και την οικογένειά μας, που δεν θα μας αναγνωρίζουν πια. Θα καταλήξουμε μόνοι, στο παγωμένο κενό του έναστρου διαστήματος, χωρίς τίποτα και κανέναν για να κρατηθούμε.

Φυσικά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αλλά να ποιο είναι το κόλπο: καταλήγουμε στο διάστημα αλλά όχι μόνοι. Αντίθετα συνδεόμαστε με μία ακατάσβεστη, αμείωτη, ανεξάντλητη πηγή σοφίας, συνείδησης, συντροφικότητας. Ναι, χάνουμε φίλους. Αλλά βρίσκουμε κιόλας, σε μέρη που δεν σκεφτήκαμε ποτέ να κοιτάξουμε. Και είναι καλύτεροι φίλοι, πιο αληθινοί. Και είμαστε καλύτεροι και πιο αληθινοί απέναντί τους.


http://nekthl.blogspot.gr

Η επίγνωση της συνειδητότητας

Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα γι’ αυτόν που ασκείται στον εσωτερισμό είναι ότι δεν μπορεί να παρατηρήσει άμεσα την ίδια του την πρόοδο. Δεν γνωρίζει που βρίσκεται. Ακριβώς όπως ένα παιδί δεν παρατηρεί ότι αναπτύσσεται και γίνεται ενήλικας, έτσι κι ένας άνθρωπος δεν παρατηρεί, ή μόνο σπάνια το κατορθώνει, πως η συνείδησή του διευρύνεται, ανυψώνεται, και αυτός αποκτά μεγαλύτερη επίγνωση. Ακριβώς, όπως κάποιος, που μπαίνει σ’ ένα ασανσέρ στο ισόγειο, κλείνει τον εαυτό του μέσα κι ανεβαίνει, δεν προσέχει το ύψος στο οποίο έχει φτάσει, αφού βρίσκεται πάντα “εκεί”, με τον εαυτό του, στο μικρό θάλαμο και μπορεί μόνο να υπολογίσει το ύψος όταν βγει έξω στην κορυφή και κοιτάξει κάτω, έτσι κι αυτός που ασκείται στον εσωτερισμό, δεν παρατηρεί πως η συνειδητότητά του διευρύνεται συνεχώς και πως έχει αφήσει ήδη πίσω του πολλά σκαλοπάτια στη μεγάλη σκάλα του Ιακώβ. Μόνο εάν κάποια στιγμή γυρίσει και κοιτάξει προς τα πίσω και συγκρίνει το παρελθόν με την παρούσα του θέση, θα αντιληφθεί το σκοτάδι και την άγνοια στην οποία ζούσε και από την οποία αναδύθηκε. 

Ας μην είμαστε ανυπόμονοι γιατί η κάθε στιγμή είναι πολύτιμη και μας προσφέρει μια νέα ενδιαφέρουσα εμπειρία, όσο κι αν αυτή μας φαίνεται αδιάφορη κι ανιαρή κατά την περίοδο της πραγμάτωσης. Όλα, κάθε εμπειρία, όσο μικρή κι αν είναι, μας βοηθά στο μονοπάτι. Οι άνθρωποι που έχουν διασχίσει το μακρύ μονοπάτι πριν από μας και έχοντας φτάσει στο σκοπό προσπαθούν να μας βοηθήσουν, περιγράφουν τους σταθμούς προόδου σε μας και τις πινακίδες με τις χιλιομετρικές αποστάσεις που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας. Ακριβώς όπως μέσα στο ασανσέρ μπορούμε να έχουμε μια ένδειξη για τον όροφο στον οποίο βρισκόμαστε από τον αριθμό που εμφανίζεται στο φωτεινό καντράν, με την καθοδήγηση αυτών που προπορεύονται μπορούμε να έχουμε μια επιβεβαίωση για τα σκαλοπάτια που έχουμε ήδη καλύψει.  Έτσι αποκτούμε το θάρρος και την αυτοπεποίθηση να συνεχίσουμε το δύσβατο ανηφόρι ώστε όταν κάποτε σταθερά πατήσουμε την κορυφή του βουνού να τείνουμε με την σειρά μας μια χείρα βοηθείας σ’ αυτούς που προσπαθούν να ανέλθουν μετά από μας.

Μια εσπευσμένη εξέλιξη ενέχει πάντα ορισμένους κινδύνους διότι παραβιάζεται ο νόμος της φύσης. Μπορούμε όμως να αποφύγουμε αυτούς τους κινδύνους, εάν τους γνωρίζουμε, και οπλίσουμε τον εαυτό μας ενάντια σ’ αυτούς από την αρχή. Ο άνθρωπος μπορεί να ανέβει και τους πιο απότομους βράχους προκειμένου να φτάσει στην κορυφή του βουνού, εφ’ όσον διαθέτει τον κατάλληλο εξοπλισμό και γνωρίζει τι ακριβώς πρέπει να προσέξει. Πολλοί άνθρωποι κατακτούν το βουνό μαζί με έναν έμπειρο οδηγό και άλλοι πάλι, όπως οι πρώτοι κατακτητές, φτάνουν στην κορυφή χωρίς οδηγό. Αλήθεια, έχει καμία σημασία ο τρόπος εφόσον ξεπεράσουν τους κινδύνους και καταφέρουν να φτάσουν στον στόχο; Και οι δύο βρίσκονται πλέον στην κορυφή!

Το καλύτερο και πιο ασφαλές όπλο νομίζω, ενάντια σε κάθε κίνδυνο, είναι να μη χάνει κανείς ποτέ τη συνειδητότητά του. Δηλαδή η συνειδητότητα θα πρέπει πάντα να ταυτίζεται με τον εαυτό, εδώ και τώρα, και δεν θα πρέπει να μας ξεφεύγει και να ταυτίζεται με εξωτερικά πράγματα. Οφείλουμε συνεχώς να εξετάζουμε το κάθε μας αίσθημα και σκέψη και να εμβαθύνουμε στο καθένα με το φως της συνειδητότητάς μας. Οφείλουμε, αν θέλουμε να κόψουμε δρόμο, να προσέχουμε ακόμη και την παραμικρή αναταραχή της ψυχής μας, του νου μας, και αμέσως να εξετάζουμε την πηγή και το ασυνείδητο κίνητρο. Οφείλουμε να κρατιόμαστε συνεχώς απ’ την συνειδητότητά μας, να μην την αφήνουμε να μας ξεφεύγει, που σημαίνει να είμαστε πάντα σε εγρήγορση, πάντα ΕΔΩ, πάντα στο ΤΩΡΑ! Τότε δε θα γίνουμε ποτέ ανυπόμονοι και δε θα ρωτήσουμε “πόσο ακόμη για την λύτρωση;”. Μόνο το άτομο που ζει μέσα στο χρόνο, μέσα στο πεπερασμένο, ανυπομονεί. Το Πνεύμα, έτσι κι αλλιώς, είναι πέρα απ’ το χρόνο όπως ακριβώς και το χάρισμα της υπομονής είναι μια άχρονη κατάσταση. Επομένως, εάν ειλικρινής σκοπός μας είναι να αφυπνιστούμε πνευματικά και να πετύχουμε πνευματική συνείδηση, θα πρέπει, πάνω απ’ όλα, να εναρμονίσουμε το νου μας με το άχρονο στοιχείο της ύπαρξής μας.

http://nekthl.blogspot.gr/

Το δέος των παγκοσμιοποιητών απέναντι στον Μ. Αλέξανδρο

Μεγάλο πολιτικό παιχνίδι φαίνεται ότι παίχθηκε και παίζεται γύρω από τις ανασκαφές τόσο της ομάδας της αρχαιολόγου Κατερίνας Περιστέρη στην Αμφίπολη, όσο και της αρχαιολόγου Λιάνας Σουβαλτζή στην όαση Σίουα της Αιγύπτου μέχρι το 1996.

Η μεν τελευταία πλέον κανονικά καταγγέλλει τους Κ.Σημίτη, Θ..Πάγκαλο και Ε.Βενιζέλο ότι την εποχή εκείνη σαμποτάρισαν την ανασκαφή στην Αίγυπτο προκειμένου να μην αποκαλυφθεί, πιθανόν, ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, διότι "Θα είχαμε έξαρση του εθνικισμού στην Ελλάδα ειδικά στο θέμα των Σκοπίων" (!) όπως της είπε ο τότε υπουργός Εξωτερικών Θ.Πάγκαλος.

Η δε, πρόσφατη αποκάλυψη του τάφου-τύμβου στην Αμφίπολη από την Κ.Περιστέρη, τελικά φαίνεται ότι χρησιμοποιείται πολιτικά από την κυβέρνηση για να στρέψει αλλού την προσοχή των πολιτών και ειδικά του συντηρητικού-πατριωτικού χώρου, ενώ από την αρχή γνωρίζουν ότι ο τάφος ΔΕΝ είναι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Είναι βασιλικός τάφος της εποχής, είναι τεράστιας σημασίας αρχαιολογικό εύρημα, ακόμα και αν έχει συληθεί, όπως όλα δείχνουν (το defencenet.gr πρώτο είπε ότι ο τάφος έχει συληθεί μεταδίδοντας την έγκυρη πληροφόρηση που είχε από αρχαιολόγους που συμμετέχουν στην ανασκαφή), αλλά δεν είναι, δυστυχώς, ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το σόου που στήθηκε με τον πρωθυπουργό Α.Σαμαρά σε όλες τις πρώτες φωτογραφίες με τον Α.Σαμαρά που δόθηκαν στην δημοσιότητα από την είσοδο του τάφου σε ένα κοινό πολιτών που διψούσε για πληροφόρηση και εικόνες από έναν τάφο όπου πιθανόν να είχε μέσα ως τελευταίο κάτοικο τον Έλληνα Μακεδόνα "Βασιλέα των Βασιλέων", ξέσπασε ακριβώς την στιγμή που ψηφίστηκε στην Βουλή ο εξοντωτικός φόρος ακινήτων του ΕΝΦΙΑ!

Και τελείως τυχαία θα έχουμε το άνοιγμα του τάφου και τα τελικά συμπεράσματα τις ημέρες που θα βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της ΔΕΘ, ο Α.Σαμαράς!

Γιατί όλα αυτά; Για να υπάρξει βελτίωση της εικόνας του ίδιου του πρωθυπουργού και να υπάρξει αντιπερισπασμός στο θέμα του ΕΝΦΙΑ.

Και οι δηλώσεις του Α.Σαμαρά και του υπουργού Πολιτισμού Κ.Τασούλα "φούντωσαν" το ζήτημα, ενώ όλοι ξέρουν ότι ο τάφος είναι μεν βασιλικός (ίσως είναι θαμμένος και κάποιος αντιβασιλέας της περιόδου) αλλά δεν είναι του Μ.Αλεξάνδρου για μία σειρά λόγων και αντικειμενικών ευρημάτων.

Ανεξάρτητα, επαναλαμβάνουμε, με την ήδη τεράστια αρχαιολογική επιτυχία του ευρήματος και της αξία για την κατάδειξη της συνέχειας της ελληνικής ιστορίας και της ελληνικότητας της Μακεδονίας από τους αρχαίους χρόνους, την οποία εμπεριέχει.

Ακριβώς τα αντίθετα ήταν τα κίνητρα της κυβέρνησης Σημίτη που οδήγησαν στο σαμποτάρισμα της πολύ σοβαρής ανασκαφής στην Αίγυπτο της γνωστής αρχαιολόγου Λιάνα Σουβαλτζή, που από το 1989 μέχρι το 1996 προχώρησε σε ανακαλύψεις που πιθανόν να σχετίζονται με τον τάφο του Βασιλέα των Βασιλέων αλλά σταμάτησαν κατόπιν απαίτησης της κυβέρνησης Σημίτη για να μην υπάρξει "άνοδος του εθνικισμού"
Όπως αναφέρει σε συνέντευξή της οι έρευνες της εποχής στην Αίγυπτο, που γίνονταν με αυτοχρηματοδότηση, είχαν ως αποτέλεσμα την εύρεση ενός τάφου.
«Βρήκαμε έναν υπέργειο ναόσχημο μακεδονικό τάφο με εμβαδόν  525 τετραγωνικά μέτρα ενώ ο χώρος που ανήκει ο τάφος ξεπερνά τα 12.000 τετραγωνικά μέτρα. Βρέθηκαν μάλιστα 4 αγάλματα λεόντων που φύλαγαν την είσοδο του τάφου» διηγείται η αρχαιολόγος που υποστηρίζει ότι ανακάλυψε και ελληνικές επιγραφές, η πρώτη εκ των οποίων έγραφε: «Αλέξανδρος Άμμωνος Ρα».
Κατόπιν επεμβάσεως της τότε κυβέρνησης, όπως είπε η κ. Σουλβατζή,  με απόφαση του Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη σταμάτησε το έργο, παρόλο που η κυβέρνηση της Αιγύπτου είχε ανακοινώσει επίσημα ότι είχε βρεθεί ο τάφος του Αλέξανδρου.
Σύμφωνα με την ίδια ο τάφος που έφερε στο φως συγκεντρώνει υψηλές πιθανότητες να ήταν του Αλεξάνδρου όμως η διακοπή των ανασκαφών δεν επέτρεψαν να αποδειχθεί.
Η κ. Σουβαλτζή, σε παλαιότερη συνέντευξή της, χωρίς να μασά τα λόγια της, είχε κατακεραυνώσει εκτός από τον κ. Σημίτη, τον τότε Υπουργό Πολιτισμού, Ευάγγελο Βενιζέλο και τον πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Παπανδρέου, Θόδωρο Πάγκαλο για παρεμπόδιση στο ερευνητικό της έργο.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε πριν από ένα χρόνο σε συνέντευξη που παραχώρησε πριν από ένα χρόνο στο arcadiavoice.gr ο τάφος που βρέθηκε στην όαση είναι ένας “τεράστιος, βασιλικός, μακεδονικός τάφος... 525 τ.μ.  ενώ ο χώρος που τον περιβάλει ξεπερνά τα 12.000 τ.μ., όταν στην Ελλάδα ο μεγαλύτερος τάφος είναι του Φιλίππου που μαζί με τον χώρο που ορίζει δεν ξεπερνά τα 40 τ.μ.. Και μόνο από το μέγεθος καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν ο τάφος για κάποιον ηγεμονίσκο ή κάποιο αξιωματούχο.”
Η επέμβαση, όπως μου ανακοίνωσαν τότε από το Υπουργείο Πολιτισμού της Αιγύπτου έγινε από τον τότε πρωθυπουργό τον κ. Σημίτη ο οποίος έστειλε τον θανόντα πλέον Μοσκώφ, που ήταν μορφωτικός σύμβουλος της ελληνικής πρεσβείας, να ζητήσει από την αιγυπτιακή πλευρά να σταματήσει το έργο και να μην μας δώσουν τις άδειες (σ.σ. τις άδειες που αφορούσαν το τελευταίο στάδιο των ανασκαφών που πιθανόν να έφερναν στο φως το ταριχευμένο σώμα του Αλέξανδρου).
Η αιγυπτιακή πλευρά μου το ανέφερε αυτό. Μου είπαν κατά λέξη: "Κυρία Σουβαλτζή, είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στα χρονικά η ίδια σας η χώρα να ζητάει κάτι τέτοιο. Πηγαίνετε να τα βρείτε και τα λέμε”.
Συνεχίζοντας αναφέρει ότι "παίχτηκαν πάρα πολλά παιχνίδια τα οποία δεν γνωρίζει καθώς δεν είναι ούτε πολιτικός ούτε διπλωμάτης αλλά αρχαιολόγος: “Εκείνη η εποχή ήταν μία εποχή έντονων αντιδράσεων για το θέμα του ονόματος των Σκοπίων.
Ήταν πάλι προσπάθειες να πάρουν τα Σκόπια το όνομα Μακεδονία...
Ο κ. Πάγκαλος με είχε καλέσει – όλοι ξέρουμε πόσο ελεύθερα μιλάει -  και μου είπε δεν είναι τόσο οι ζήλιες των αρχαιολόγων, αυτές υπάρχουν, αλλά αυτό το θέμα δημιουργούσε έναν εθνικισμό, και ότι πρέπει οι τόνοι να είναι χαμηλοί.
Δηλαδή να μην μιλάμε για τάφο Αλέξανδρου αλλά για ένα ελληνικό μνημείο. Να μην μιλάμε για να μην ανεβεί το φρόνημα των Ελλήνων. Ίσως εκείνη την εποχή να γινόταν παζάρια για το όνομα”.
Συνεχίζοντας αναφέρει ότι για την συγκεκριμένη ανασκαφή στην Αίγυπτο είχαν παιχθεί πολλά παιχνίδια. “Βέβαια εκείνη την εποχή στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία ήταν αντιπολίτευση. Όλοι στην Νέα Δημοκρατία ξέρανε το θέμα και όλοι υπόσχονταν ότι θα το ταχτοποιούσαν όταν έρχονταν στην εξουσία. Και ήρθαν φυσικά στην εξουσία, αν τακτοποίησαν τίποτα, πείτε το μου και εμένα. Τίποτα δεν έγινε απολύτως”.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ζήτησε να συνομιλήσει ακόμη και με τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή χωρίς όμως να τα καταφέρει καθώς υπήρχε απροθυμία από το ιδιαίτερο γραφείο του.
Τέλος η κ. Σουβαλτζή κάνει αναφορά στην συνάντηση της με τον πρέσβη του Ισραήλ στην Αίγυπτο που επισκέφθηκε κατά την διάρκεια των ανασκαφών στην όαση: “Είναι μία συνάντηση που δεν μπορεί να την σβήσει κάποιος εύκολα από την μνήμη του, διότι παραδέχθηκε – είχε έρθει με μία ομάδα επιστημόνων -  ότι είναι ένα πολύ μεγάλο εύρημα το οποίο, όπως μου είπε, θα άλλαζε όχι μόνο τη μοίρα της όασης και γενικότερα της Αιγύπτου, αλλά και κατά κάποιο τρόπο όλου του κόσμου. Κάποια στιγμή υπήρξε κάποια διαμάχη μεταξύ μας γιατί μου ανέφερε ότι ο Αλέξανδρος ήταν μέθυσος, κίναιδος, τα γνωστά.
Και του είπα δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο διότι εάν ήταν κάποιος κίναιδος δεν θα έκανε αυτά τα μεγάλα έργα αλλά θα ήταν δέσμιος του πάθους του και ότι τα περί μέθυσου ήταν ιστορίες που δημιουργήθηκαν στην ρωμαϊκή εποχή όταν η Ρώμη ήθελε να δείξει ότι από εκείνη ξεκίνησε ο πολιτισμός... Μου είπε κάποια στιγμή (σ.σ. ο πρέσβης του Ισραήλ) ότι ο Αλέξανδρος προσκύνησε τον αρχιερέα στην Ιερουσαλήμ.
Και του είπα “κ. Πρέσβη αυτά τα γράφει ένας Εβραίος ιστορικός και δεν ευσταθούν καθώς ο Αλέξανδρος δεν πέρασε από την Ιερουσαλήμ. Αν μου λέγατε ότι ο αρχιερέας προσκύνησε τον Αλέξανδρο, αυτό να το πιστέψω. Αλλά να μου πείτε ότι ένας  Αλέξανδρος να πήγε ειδικά να προσκυνήσει τον αρχιερέα αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ”.
Και μου είπε ότι είχα θάρρος, και όποιος έχει θάρρος κάποια στιγμή το πληρώνει”. Φεύγοντας ο πρέσβης του Ισραήλ την συνεχάρη για την ανασκαφή: “Εύχομαι να πάνε όλα καλά, εάν σας αφήσουν να συνεχίσετε”.

Σχετικό βίντεο εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=pvcYJuymtcM


http://www.defencenet.gr

Σε ευχαριστούμε Αργεντινή

Η Αργεντινή επιλέγει την χρεοκοπία και τη σύγκρουση με τα κερδοσκοπικά funds, και στην Ελλάδα ξεσπάει πόλεμος ανάμεσα σε αργεντινομάχους και αργεντινολάτρες. Οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως δεν τους παίρνει πια να κρίνουν τους άλλους λαούς.

Σε περίπτωση που κάποιοι δεν το έχουν αντιληφθεί, στην Αργεντινή -σε αντίθεση με την Ελλάδα- δεν έχουν ακόμα την εξουσία οι πολιτικοί που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία το 2001.

Ο Φερνάντο ντε λα Ρούα εγκατέλειψε το προεδρικό μέγαρο με ελικόπτερο.....

Επίσης, οι πολίτες της Αργεντινής δεν απέδωσαν την χρεοκοπία της χώρα τους στους …μετανάστες, ούτε ψήφισαν νεοναζιστές.

Σύγκριση ανάμεσα στην χρεοκοπία της Ελλάδας και της Αργεντινής δεν μπορεί να γίνει, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Η πρόεδρος και η κυβέρνηση της Αργεντινής επέλεξαν την σύγκρουση με τα κερδοσκοπικά funds, και δεν είναι λίγοι αυτοί οι ειδικοί που θεωρούν πως έκανε τη σωστή κίνηση.

Ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς δεν έχει καμία σχέση με τον καπιταλισμό όπως τον ξέραμε μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες.

Ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς είναι ο πιο άγριος καπιταλισμός – μέχρι τον επόμενο- και έχει μετατρέψει την παγκόσμια οικονομία σε καζίνο.

Κι αυτό δεν είναι μια αριστερή θεώρηση· οι ίδιοι οι καπιταλιστές είναι που ασκούν σκληρή κριτική στον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς που δεν είναι, βέβαια, καθόλου ελεύθερη.

Θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε την εξουσία να την έχουν οι εκλεγμένοι πολιτικοί ή τα αρπακτικά funds.

Ξεκάθαρα πράγματα.

Αν στο εξής τις αποφάσεις για την Αργεντινή, την Ελλάδα -και την κάθε χώρα- θα τις παίρνουν οι κερδοσκόποι και τα …αμερικανικά δικαστήρια, δεν χρειάζονται πια εκλογές. Να καταργηθούν.

Οι πολιτικοί που υπακούν τυφλά στις Τράπεζες και στα κερδοσκοπικά funds- δηλαδή οι Έλληνες πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων από την χρεοκοπία του 2010 και μετά- δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.

Είναι διακοσμητικοί.

Και είναι και άσχημη διακόσμηση πολιτικοί όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Η Αργεντινή επέλεξε τη σύγκρουση με τα κερδοσκοπικά funds.

Η Αργεντινή επέλεξε να αναδείξει την παράνοια της παγκόσμιας οικονομίας σήμερα.

Ήδη, ο διάλογος, σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει ανοίξει.

Προσφεύγοντας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, η Αργεντινή θέτει ευθέως το ερώτημα «Δημοκρατία ή Κερδοσκόποι;».

Και θα ήταν χρήσιμο να ξέρουμε την επίσημη απάντηση.

Αν οι εκπρόσωποι των αρπακτικών funds και ο Αμερικανός δικαστής επιμείνουν, θα φάνε μια ωραία βόμβα και δεν θα επιμένουν πια.

Αν εσύ πιστεύεις πως, για την πλάκα σου, μπορείς να παίζεις με τη ζωή ενός ολόκληρου λαού, μπορεί κάποιος πατριώτης να παίξει και τη δική σου ζωή. Και δεν θα σε κλάψει κανείς.

Και στο εξής, οι υπόλοιποι κερδοσκόποι θα είναι κάπως πιο διαλλακτικοί και συζητήσιμοι.

Η Αργεντινή έχει ήδη ξεμπερδέψει με την χρεοκοπία της.

Η Ελλάδα δεν έχει ακόμα αντιληφθεί πως έχει χρεοκοπήσει.

Αλλά η Ελλάδα μπορεί να είναι τυχερή.

Η σημερινή στάση της Αργεντινής βοηθάει πολύ την Ελλάδα. Και άλλες χώρες.

Αν η Αργεντινή δικαιωθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, θα υπάρχει δεδικασμένο.

Σε ευχαριστούμε Αργεντινή.

http://pitsirikos.net

Η μόνη κρίση στην Ελλάδα είναι κρίση Ελληνισμού

"Η μόνη κρίση που υπάρχει στην Ελλάδα είναι η κρίση του ελληνισμού" υποστηρίζει στο βιβλίο της: "Μια Γαλλίδα για την Ελλάδα" η διανοούμενη Σιμόν Λε Μπαρόν, εισάγοντας την ιδέα του νεοφιλελληνισμού ως τρόπο ζωής. Στο βιβλίο της, μεταξύ άλλων, έχει επιλέξει να παρουσιάσει 8 εν ζωή έλληνες, ανθρώπους που γνωρίζει την πορεία τους, "οχτώ δασκάλους του εαυτού τους και του ανθρωποκεντρικού ελληνισμού", προκειμένου να αποδείξει ότι ο ελληνισμός είναι μια ζωντανή, διαχρονική, συγχρονική οντότητα. 

Σε άπταιστα ελληνικά, η Σιμόν Λε Μπαρόν εξηγεί γιατί επέλεξε την Ελλάδα και τον ελληνικό τρόπο ζωής, γιατί αγαπάει τους σύγχρονους έλληνες, αλλά και γιατί νιώθει απέχθεια για την Γαλλία -όχι ως χώρα- αλλά ως ιστορία, και τους δημιουργούς αυτής.   

- Γιατί μια γαλλίδα εγκατέλειψε την Γαλλία και ήρθε να μείνει στην Ελλάδα;

- Και γιατί όχι; Γιατί να φαίνεται νορμάλ να εγκαταλείψει την Ελλάδα ένας Έλληνας κι όχι μια Γαλλίδα να εγκαταλείψει τη Γαλλία; Απαντώ μόνιμα: εσείς οι Έλληνες έχετε για τη Γαλλία και τους Γάλλους μια πολύ ρομαντική ιδέα. Το σαβουάρ βιβρ, η λογοτεχνία, ο πολιτισμός τελείωσαν εδώ και 50 χρόνια. Σοβαρές γαλλικές στατιστικές λένε ότι 60% των Γάλλων που φεύγουν από τη Γαλλία για το εξωτερικό, δεν θέλουν να επιστρέψουν. Ποτέ. Ενώ ξέρουμε ότι για τους Έλληνες της διασποράς είναι ακριβώς το αντίθετο. Θεωρώ τη Γαλλία μια από τις πιο ωραίες χώρες στον κόσμο. Ένα γαλλικό περιοδικό - γεγονός που μας δείχνει τουλάχιστον ότι έχουν αυτοσαρκασμό - γράφει ότι ο γαλλικός λαός θεωρείται πιο αντιπαθητικός στον κόσμο. Προτίμησα την ελληνική ανθρωπιά. Αυτό είναι το δικό σας σαβουάρ βιβρ.

- Γιατί γράψατε αυτό το βιβλίο; Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμά του και σε ποιον απευθύνεται;

- Τελικά, μπορώ να πω ότι σχεδόν «αναγκάστηκα» να το γράψω. Στην αρχή ήθελα να γράψω το "Νέοφιλελληνισμό", απλώς. Όταν ήρθα στην Ελλάδα και διαπίστωσα ότι οι Έλληνες κάνανε λάθος στην κρίση, θεώρησα χρέος μου να τους δώσω την άποψη μιας Γαλλίδας που έρχεται από το μέτωπο. Το όπλο μου: η γνώση της ελληνικής γλώσσας. Εσείς οι Έλληνες μαθαίνετε όλες τις γλώσσες, κι αυτό φαίνεται νορμάλ στους ξένους. Πόσοι ξένοι είμαστε που γνωρίζουμε τη δημοτική; Πολύ λίγοι υποθέτω. Οι ξένοι ξέρουν τα αρχαία, οι περίφημοι Ελληνιστές… Και για αυτούς ο ελληνισμός περιορίζεται στην αρχαία Ελλάδα. Το μήνυμα αυτού του βιβλίου: ο ελληνισμός συνεχίζεται! Η μόνη κρίση που υπάρχει στην Ελλάδα είναι η κρίση του ελληνισμού. Και τι είναι ελληνισμός; Η ιστορία της ελληνικής γλώσσας/σκέψης. Αυτό το βιβλίο δεν απευθύνεται μόνο στους Έλληνες. Είναι μια φωνή που υψώνεται μέσα στην έρημο της ατομικιστικής ανθρωπότητας του 21του αιώνα.

- Στο βιβλίο σας, διακρίνεται και μια ένταση εναντίον της Γαλλίας. Γιατί;  

- Η λέξη «ένταση» δεν είναι αρκετά δυνατή. Νιώθω απέχθεια, όχι για τη Γαλλία σαν χώρα αλλά για την ιστορία της και για αυτούς που την δημιούργησαν και συνεχίζουν. Υπάρχει η ιστορία που μαθαίνουμε στο σχολείο και αυτή που ανακαλύπτει εκείνος που διψάει για αλήθεια. Επέλεξα τη δεύτερη οδό κι αυτό που ανακάλυψα δεν είναι ωραίο: μια ιστορία βασιλιάδων, προδοτών, δολοφονιών, μοιχαλίδων, πλούσιων που υποδουλώνουν ένα ολόκληρο λαό επί αιώνες. Η επανάστασή; ποια επανάστασή; αυτή που έκαναν ευγενείς, διανοούμενοι και μασόνοι; Η διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου; Αυτοί τη διακήρυξή την συνέταξαν οι λεγόμενοι διανοούμενοι «επαναστάτες» με στόχο την ατομική ελευθερία του ανθρώπου, όχι την καθολική ελευθερία των ανθρώπων.  Ο λαός ήταν αγράμματος. Σήμερα οι πολιτικοί πήραν τη θέση των βασιλιάδων. Η Γαλλία είναι η πιο ακριβή χώρα στον κόσμο για τα ακίνητα. Οι εκατομμύρια φτωχοί έχουν το δικαίωμα να σιωπούν. Δεν είναι κρίση, είναι κόλαση.

- Λέτε στο βιβλίο σας ότι αν η ανθρωπότητα αγάπησε τον Ελληνισμό και τους αρχαίους έλληνες, εσείς αγαπάτε τους σημερινούς έλληνες. Για ποιο λόγο, ειδικά σε μια περίοδο που οι έλληνες έχουν δεχτεί τόνους λάσπης;

- Οι ξένοι θαυμάζουν τους αρχαίους Έλληνες και ονομάζουν ελληνισμό την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας. Τους εντυπωσιάζει. Εντυπωσιάζει τους Αμερικάνους που έχουν σαν ιστορία τη γενοκτονία των Ινδιάνων, τους Ευρωπαίους την ιστορία των εισβολών των Βαρβάρων. Η γνώση τους για τον ελληνισμό περιορίζεται σε δυο λέξεις: δημοκρατία και φιλοσοφία. Δηλαδή, το σύμβολο της ειρήνης. Οπότε, τι τους νοιάζει η ιστορία των κατοχών, δικτατοριών, πόλεμων; Όταν έρχονται στην Ελλάδα για τουρισμό, ασυνείδητα, περιμένουν να βρουν κάτω από την Ακρόπολη φιλόσοφους με χλαμύδες στην αγορά. Όταν σας βλέπουν εσάς, σύγχρονους Έλληνες, δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι είσαστε απόγονοι τους διότι τους χαλάσατε το όνειρο τους... Συνεπώς, σας μισούν.  Aγαπώ την ανθρωπιά του ελληνισμού και εσείς οι Έλληνες μου δώσατε να καταλάβω ότι στον Ελληνισμό κυριαρχεί η ανθρωπιά. Επομένως, ναι, αγαπώ τους σύγχρονούς Έλληνες, τουλάχιστον αυτούς που έχουν κληρονομήσει την ανθρωπιά των προγόνων τους. Αγαπώ τους ζωντανούς, σέβομαι τους νεκρούς.

- Στο βιβλίο σας που έχει έντονα αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, κάνετε συχνές ιστορικές αναφορές στην πρόσφατη ιστορία του ελληνισμού από το 1821 μέχρι και σήμερα. Για ποιο λόγο;

- Θέλω να δείξω στους Έλληνες ότι υπάρχει τουλάχιστον μια ξένη που γνωρίζει την ιστορία της Ελλάδας πέραν από την αρχαιότητα και στους ξένους, ότι η ιστορία της Ελλάδας συνεχίζεται. Βαρέθηκα να βλέπω τους θαυμαστές των αρχαίων - ακόμα και τους δωδεκαθεϊστές - να σβήνουν την πρόσφατη ιστορία σας. Αφετέρου, αναφέρομαι στην ιστορία της Ελλάδας μετά το 1821, διότι ούτε η μια ούτε η άλλη επανάσταση άλλαξε κάτι στη Γαλλία ή στην Ελλάδα. Ξέρω ότι οι περισσότεροι Έλληνες θέλουν μια αληθινή δημοκρατία, όχι αυτή την παρωδία. Επί της γαλλικής επανάστασης γεννηθήκαν τα κόμματα με τις έννοιες αριστερά-δεξιά. « Να μην αφήσετε ποτέ πια τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας αντί για εσάς »

- Σε πολλά σημεία του βιβλίου σας, καλείτε τον κάθε έλληνα να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Τι εννοείτε;

- Επανάσταση στον τρόπο ζωής, εξέγερση εναντίων των ανθελλήνων! Ξενομανία, αμερικανισμός, ατομικισμός κυριαρχούν σήμερα στην Ελλάδα. Αφορούν στον τρόπο ζωής. Δεν ξύπνησε μια μέρα η Ελλάδα με εκατομμύρια αυτοκίνητα, αμερικάνικη μουσική παντού, σούπερ μάρκετ, οι γυναίκες στη δουλειά αντί να φροντίζουν το σπίτι, τα παιδιά και τους γέρους, το εξοχικό σπίτι στο χωριό κ.ο.κ, ενώ την παραμονή η ζωή στην Ελλάδα κυλούσε μες στην ελληνική χαρά. Σε αυτό δεν φταίνε οι πολιτικοί, ούτε οι ξένοι, φταίνε οι Έλληνες. Στην ηλικία των 60 ετών, έχω κάποια πείρα. Λέω πάντα ότι, εάν κανένας δεν είχε ακολουθήσει αυτό τον ψεύτικο τρόπο ζωής, όπου μετράνε πρώτα τα περιττά, σήμερα οι Έλληνες θα ήταν ακόμα Έλληνες, οι Γάλλοι, Γάλλοι κι οι Αμερικάνοι κάου-μπόις!

- Το κείμενό σας, το οποίο είναι έντονα γλαφυρό και περιγραφικό και κερδίζει τον αναγνώστη, έχετε κατηγοριοποιήσει την ανθρωπότητα με τέτοιο τρόπο που προβληματίζει για το μελλον του σύγχρονου ανθρώπου. Προσδίδετε μια μεταφυσική διάσταση στα γεγονότα, παρόλο που εξαρχής δηλώνετε την ταυτότητά σας ως μη θρησκευόμενο άτομο. Ασκείτε δε και έντονη κριτική στην εκκλησία, την οποία ονομάζετε εκκλησία των πλουσίων. Θα ήθελα το επεξηγηματικό σχόλιό σας.

- Έχω συνηθίσει να λέω ότι δε χρειάστηκα ποτέ νόμους, πολιτικούς, θρησκεία και κληρικούς για να βρω το δρόμο της ελευθερίας και της ευτυχίας. Αν ισχύει για μένα, ισχύει για όλους. Από τη στιγμή που οι Homo sapiens έπαψαν να είναι νομάδες και δημιούργησαν τον πολιτισμό – πριν 17 000 χρόνια  

– βρέθηκαν ασυνείδητοι άνθρωποι για να εκμεταλλευτούν και να υποδουλώσουν την πλειοψηφία. Η  ιστορία του Homo sapiens: 200 000 χρόνια.  Η ιστορία της ανθρωπότητας: 3 εκατομμύρια χρόνια. Δηλαδή ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι νεογέννητο σε όλη αυτή την ιστορία, βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη,  ενώ σχεδόν όλοι νομίζουν ότι ο κύβος ερρίφθη, η παρτίδα τελείωσε. Η ροή της ζωής… Πολιτικοί και κληρικοί είναι – παρέα – απ' αυτούς τους ασυνείδητους. Η  σημερινή πολιτική κι η σημερινή εκκλησία δεν έχουν σχέση με την πολιτεία, ούτε με την πίστη, ούτε με τον άνθρωπο, έχουν σχέση με το χρήμα. Αποτελούν μέσα εκμετάλλευσης και υποδούλωσης. Χρειάζεται συνειδητοποίηση  όλων των πολιτισμένων ανθρώπων.   

- Σε αντίθεση με πολλούς άλλους ελληνιστές, που μυήθηκαν σ τα κείμενα των αρχαίων ελλήνων, εσείς αντιπροτείνετε 8 σύγχρονους εν ζωή έλληνες, τον καθένα στον τομέα του. Με ποια κριτήρια τους επιλέξατε και γιατί τους προβάλλετε;

- Με τους 8 σύγχρονους εν ζωή Έλληνες, θέλω να αποδείξω ότι ο ελληνισμός είναι μια ζωντανή, διαχρονική, συγχρονική οντότητα. Τους διάλεξα απλώς, επειδή τους γνωρίζω. Έχω συνηθίσει να μιλάω για αυτά που γνωρίζω, όχι να σκαρώνω θεωρίες χωρίς πραγματική γνώση. Το κεφάλαιο που αφορά σε αυτούς τους 8 Έλληνες έχει τίτλο « οχτώ Έλληνες, οχτώ δάσκαλοι του εαυτού τους, οχτώ δάσκαλοι του ανθρωποκεντρικού ελληνισμού». Τι άλλο να προσθέσω; αυτός ο τίτλος τα λέει όλα.

who is who

Γεννημένη στην BREST της Γαλλίας, σπούδασε γλωσσολογία στην Faculté de Lettres της Rouen, First Certificate of Cambridge, Πληροφορική, και είναι εξειδικευμένη καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας για τους αλλοδαπούς.

Τον Απρίλιο του 2011 απευθύνει τις ευχές της για το Πάσχα στον ελληνικό λαό. Εκεί γεννιέται, εκ μέρους της, η ιδέα του «Νεοφιλελληνισμού».

Το καλοκαίρι του 2012, απευθύνεται στην Ουνέσκο με αίτημα την εγγραφή του Ελληνισμού στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά

Είναι, επίσης, μέλος της οργάνωσης Agora International Webography για την ανάδειξη και επικαιροποίηση του έργου του Κορνήλιου Καστοριάδη, στο Πανεπιστήμιο του Michigan.

Της Δέσποινας Συριοπούλου, Επενδυτής 18 Αυγούστου 2013.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:ΣΙΜΟΝ ΛΕ ΜΠΑΡΟΝ:ΜΙΑ ΓΑΛΛΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

http://www.visaltis.net/

Περί της τύχης των συνεργατών του κατακτητή…

Βρισκόμαστε στο έτος 1944. Ήδη το καλοκαίρι έχει έρθει και οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η παρουσία τους στην χώρα δεν θα κρατήσει πολύ. Οι σφαγές, οι εκτελέσεις και τα μπλόκα εντείνονται. Παράλληλα ο ΕΛΑΣ πολεμά αποφασιστικά για την ημέρα της απελευθέρωσης που κοντοζυγώνει...

Παράλληλα μεγάλη ανυπομονησία έχει απλωθεί στους συνεργάτες των Γερμανών στην Αθήνα και όλη την χώρα. Τι θα συμβεί τώρα που ο Κόκκινος Στρατός προελαύνει ακάθεκτος ; Τι θα απογίνουν εκείνοι ; Οι Γερμανοί φαίνονται καθησυχαστικοί. Υπόσχονται για όσους το επιθυμούν... 

Να τους πάρουν μαζί τους στην Γερμανία όταν επιστρέψουν. Οι Γερμανοί τελικά θα εγκαταλείψουν την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, πριν όμως από αυτό διοργάνωσαν μια αποχαιρετιστήρια φιέστα...

Με κάθε επισημότητα, οι Γερμανοί αποστέλλουν προσκλήσεις σε όλον τον "καλό" κόσμο της Αθήνας και των προαστίων. Καλούν κάθε είδους συνεργάτες τους, ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες, δοσιλόγους και μαυραγορίτες. Η γιορτή λαμβάνει χώρα στο μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου. Σε αυτήν θα λάβουν μέρος πάνω από 100 καλεσμένοι και υψηλά ιστάμενοι της γερμανικής διοίκησης. Οι δοσίλογοι Γκόβερης, Κωστούλας, Φαρδούλης, Κούκας, Λιάσκας Χαμουρτζόγλου, Γιαννόπουλος, οι μαυραγορίτες Σταματόπουλος, Δενδρινός, Λιναρδάκης, Άρνης και Έξαρχος, ο Πέππας, προμηθευτής των Γερμανών ο Μιχαηλίδης γνωστός μαυραγορίτης λαδιού, ο Κωσταντόπουλος, ταγματάρχης των ταγμάτων ασφαλείας, ο Γεώργιος και η Αλεξάνδρα Λακιώτη καταδότες των Γερμανών, οι δοσίλογοι Χατζηδημητρίου και Σιάκος και ο Παπαβασιλείου στέλεχος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Ελλάδας και άλλοι πολλοί.

Η φιέστα θα ξεκινήσει με χορό, αργότερα ένα πλούσιο τραπέζι θα στρωθεί για να αποχαιρετισθούν οι συνδαιτυμόνες. Κρέας και φαγητά που σπάνιζαν ακόμα και από τα πιο εύπορα σπίτια και μπύρα άφθονη γερμανική μπύρα. Το γεύμα θα συνεχιστεί μέχρι τα ξημερώματα και τέλος θα έλθει το γκραν φινάλε. Με τις πρώτες αχτίδες του ηλίου οι Γερμανοί αποχωρούν χαιρετώντας ευγενικά τους καλεσμένους τους.

Αμέσως μετά μια ομάδα Γερμανών στρατιωτών θα μπουν οπλισμένοι στο κτίριο και θα εκτελέσουν εν ψυχρώ τους καλεσμένους. Όλοι δωσίλογοι. Δεν θα επιβιώσει ούτε ένας.

Αυτό ήταν το μεφιστοφελικό τέλος πολλών από τους δοσίλογος της κατοχής που μας φέρνει στο νου το αρχαίο ρητό περί προδοσίας και προδοτών, "Την προδοσία αγάπησαν πολλοί, τον προδότη κανένας..." 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ 

Τα φωτόνια ταξιδεύουν στο χρόνο

Φαίνεται πως το ταξίδι στον χρόνο είναι δυνατόν ... για τα σωματίδια του φωτός. Χρησιμοποιώντας ένα φωτόνιο, οι φυσικοί έχουν καταφέρει να προσομοιώσουν τα κβαντικά σωματίδια που ταξιδεύουν μέσα στον χρόνο. Η μελέτη της συμπεριφοράς του φωτονίου θα μπορούσε να βοηθήσει τους επιστήμονες να καταλάβουν κάποιες ανεξήγητες πτυχές της σύγχρονης φυσικής. Ένα κβαντικό σωματίδιο ταξιδεύει μέσω μιας σκουληκότρυπας πίσω στον χρόνο και επιστρέφει στην ίδια θέση στον χώρο και τον χρόνο.

Σχετικά εδώ:

Simulating time travel: Doctor Who meets Professor Heisenberg

http://enneaetifotos.blogspot.gr

Οι εθελόδουλοι κυβερνήτες με ενεργό ρόλο στα τεκταινόμενα στην Ε.Ε.

Αδιαφορώντας για την υγεία μας και το μέλλον των παιδιών η ΕΕ αποφάσισε να επιτρέψει την καλλιέργεια μεταλλαγμένων εντός της Ένωσης. Φυσικά στο έγκλημα αυτό συμφώνησε και η Ελλάδα ,με τις ευλογίες των Βενιζέλου-Μανιάτη, για να θυμόμαστε ποιους πρέπει να "ευγνωμονούμε". Από την σύνοδο μονίμων αντιπροσώπων, στην οποία πάρθηκε η εν λόγω απόφαση, απείχε μόνο το Βέλγιο, ως ένδειξη διαμαρτυρίας.

Η συμφωνία θα επικυρωθεί στις 12 Ιουνίου στη σύνοδο των υπουργών Περιβάλλοντος στο Λουξεμβούργο και αφού την εγκρίνουν οι υπουργοί, θα πρέπει να πάρει «πράσινο» φως και από το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέχρι το τέλος του έτους.

Πρωτοστάτης αλλά και υποβολέας της πρότασης, είναι η Ελλάδα, και συγκεκριμένα οι υπουργοί Περιβάλλοντος, Γιάννης Μανιάτης, και Εξωτερικών, Βαγγέλης Βενιζέλος. Οι δύο υπουργοί υποστηρίζουν τις μεθοδεύσεις των μεγαλοπαραγωγών σπόρων, που εδώ και 15 χρόνια κυνηγάνε να πετύχουν την επικείμενη απόφαση. 

Όλα ξεκίνησαν στα μέσα του περασμένου Φεβρουαρίου, όταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος καταψήφισε την πρόταση για έγκριση του καλαμποκιού TC1507, με παραγωγό θυγατρική της μεγαλοεταιρίας DuPont, όμως, την επόμενη μέρα "παρέλειψε" να συνυπογράψει επιστολή 12 υπουργών της Ε.Ε προς τον Επίτροπο Υγείας, παρά το γεγονός ότι το 89% των Ελλήνων τάσσονταν κατά των μεταλλαγμένων. 

Το πρώτο βήμα υπέρ των μεγαλοπαραγωγών και αναπόφευκτα των μεταλλαγμένων είχε γίνει. Αυτή τη στιγμή, το καλαμπόκι αυτό αναμένει έγκριση από την Ε.Ε για να ξεκινήσει η καλλιέργειά και διανομή του.

Το τελειωτικό χτύπημα το έδωσε ο Γιάννης Μανιάτης, ο οποίος πρότεινε ανοιχτά αλλαγή στον Ευρωπαϊκό Κανονισμό για τα μεταλλαγμένα. Η αλλαγή αυτή έλεγε πως για να απαγορέψει μια χώρα την καλλιέργεια ενός μεταλλαγμένου οργανισμού, ουσιαστικά θα έπρεπε πρώτα να πάρει την έγκριση της εταιρίας που το προωθεί. Θα έπρεπε, δηλαδή, τα αίτια απαγόρευσης να μην έρχονται σε αντίθεση με τις αξιολογήσεις της EFSA (Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφάλειας Τροφίμων) σχετικά με τους περιβαλλοντικούς και υγιειονομικούς κινδύνους του υπό αμφισβήτηση προϊόντος. Η EFSA, όμως, δεν έχει εκδώσει ούτε μια αρνητική γνωμοδότηση για κανέναν μεταλλαγμένο οργανισμό.

Αυτή η πρόταση, αν και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, δεν απερρίφθη, παρά "μεταλλάχθηκε" και τον Ιούνιο θα ψηφιστεί. 

Μέσα στη συμφωνία αναφέρεται μεν το δικαίωμα κάθε χώρας που διαφωνεί να απαγορεύει την καλλιέργεια στα δικά της εδάφη, το οποίο όμως είναι απατηλό, καθώς η απαγόρευση θα ισχύει μόνο για λόγους δημόσιας τάξης ή καθορισμού χρήσεων γης, και όχι για τους πολύ βασικότερους λόγους απειλής της δημόσιας υγείας ή του περιβάλλοντος. 

Οι χώρες δεν θα έχουν καν το δικαίωμα να απαγορεύσουν τη διέλευση των μεταλλαγμένων οργανισμών από το έδαφός τους, ανοίγοντας έτσι διάπλατα το δρόμο της ανεξέλεγκτης διακίνησης των προϊόντων αλλά και του πιθανού λαθρεμπορίου, καθώς τα μεταλλαγμένα αναμένεται να έχουν χαμηλότερες τιμές.

Μπορείτε να φανταστείτε τι θα γίνει σε μια χώρα σαν την Ελλάδα στην οποία πολλοί άνθρωποι κυριολεκτικά λιμοκτονούν, και απλώς θέλουν να γεμίσουν το στομάχι τους;

Ας δούμε λίγο τι επιπτώσεις θα έχουν στην υγεία μας τα "νέα" μας τρόφιμα. Μέχρι και σήμερα η εταιρεία που πρωταγωνιστεί διεθνώς στην παραγωγή και διάθεση μεταλλαγμένων προϊόντων (Monsanto) επιμένει ότι αυτά είναι ασφαλή και ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν την επικινδυνότητά τους τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζώα.

Ωστόσο, γαλλική μελέτη που ήρθε πρόσφατα στο φως αποκάλυψε ότι τα ζώα που τρέφονται όλη τους τη ζωή με γενετικά μεταλλαγμένο καλαμπόκι υπάρχει πιθανότητα να εμφανίσουν όγκους και να υποστούν βλάβη σε ζωτικά τους όργανα (ήπαρ και νεφρά).

Ειδικότερα, ερευνητές από το γαλλικό πανεπιστήμιο της Καέν που παρακολούθησαν πειραματόζωα που τρέφονταν με μεταλλαγμένα ανέφεραν ότι εκείνα απεβίωσαν νωρίτερα από τα υπόλοιπα. Ειδικότερα, τα μισά αρσενικά και το 70% των θηλυκών πέθαναν πρόωρα σε σχέση με το 30% και 20% αντίστοιχα εκείνων που δεν τρέφονταν με προϊόντα από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς.

Με την κατανάλωση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών έχει παρατηρηθεί η εμφάνιση συχνών αλλεργικών κρίσεων, σε άτομα που είναι επιρρεπή σε συγκεκριμένες αλλεργίες. 

Ακόμη, η πρόσληψη αντιβιοτικών ουσιών από τον ανθρώπινο οργανισμό, μέσω των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών, προκαλεί αύξηση της ανθεκτικότητάς του σε αυτές. Αυτό έχει ως συνέπεια την αναποτελεσματικότητα των αντιβιοτικών στον οργανισμό, όταν αυτό είναι αναγκαίο π.χ. στην ανάρρωση κάποιας ασθένειας.

Επιπλέον, κάποιες έρευνες έδειξαν ότι η γύρη από ένα μεταλλαγμένο καλαμπόκι σκότωνε κατά χιλιάδες ένα είδος πεταλούδας. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι διαταράσσεται η ισορροπία του περιβάλλοντος και συνεπώς επηρεάζεται η τροφική αλυσίδα.

Παρόλο που υπάρχουν σοβαρές ανησυχίες για την ασφάλεια των μεταλλαγμένων τροφίμων, τα συστήματα ελέγχου είναι ανεπαρκή.

Μεταλλαγμένα ονομάζονται τα τρόφιμα των οποίων το DNA έχει αλλοιωθεί με την προσθήκη άλλων οργανισμών με σκοπό τη βελτίωση κάποιων χαρακτηριστικών τους, αλλά βιάζοντας στην ουσία την γενετική τους δομή. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι ντομάτες που δεν σαπίζουν, σπόροι καλαμποκιού με ενσωματωμένα εντομοκτόνα κ.ά.

Τα μεταλλαγμένα τρόφιμα που παράγονται σε μεγαλύτερες ποσότητες και επομένως έχουν και την μεγαλύτερη ευθύνη της γενετικής μόλυνσης στη φύση είναι η σόγια, το καλαμπόκι και τα παράγωγά τους (ζωοτροφές, γλυκίσματα, συμπληρώματα διατροφής, παιδικές τροφές).

Μία από τις μεγαλύτερες πηγές μόλυνσης είναι οι ζωοτροφές και οι ιχθυοτροφές που παράγονται σε τεράστιες ποσότητες με επιβλαβή αποτελέσματα για τα ζώα και κατ’επέκταση για τη φύση αλλά και για τον άνθρωπο που στη συνέχεια τα καταναλώνει.

Μεταξύ άλλων, η αύξηση της παραγωγής των μεταλλαγμένων τροφίμων θα επιφέρει αλλοίωση της βιοποικιλότητας, αύξηση των φυτοφαρμάκων-ζιζανιοκτόνων και επομένως αύξηση της αντοχής των ζιζανίων και των εντόμων σε αυτά ,έξαρση των αλλεργιών και της ανθεκτικότητάς τους στα αντιβιοτικά καθώς και εμφάνιση νέων ,απειλή για την οικολογική ισορροπία και για τη διατροφική ασφάλεια των επόμενων γενεών.

Αρκετές προηγούμενες μελέτες που όλοι γνωρίζουμε πως βγαίνουν είχαν δείξει ότι τέτοιες ουσίες είναι ασφαλείς, αλλά οι επιστήμονες θεωρούν ότι οι γνώσεις που έχουμε για τις μακροπρόθεσμες συνέπειές τους είναι ελάχιστες, καθώς τα προϊόντα αυτά βρίσκονται στην αγορά μόνο δεκαπέντε χρόνια. Μόνο για αυτό τον λόγο δεν έπρεπε να καταλήξει σε αυτό το έγκλημα η ΕΕ.

Ο Ιπποκράτης έλεγε "είμαστε ότι τρώμε" δείχνοντας ότι η αφομοίωση μια τροφής από τον ανθρώπινο οργανισμό είναι διαδραστική, και προκαλεί μεταβολές στον άνθρωπο. Καταναλώνοντας μεταλλαγμένα τρόφιμα το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να μείνει ίδιο, και αυτοί που το αποδέχτηκαν έπρεπε να το ξέρουν, ή μήπως αυτό θέλουν;

http://www.defencenet.gr/

Μια επιστολή-μαρτυρία για το "ισλαμικό τρένο" που έρχεται από την Θράκη...

Ένας Πομάκος δάσκαλος δάσκαλος από τη Θράκη, απευθύνει έκκληση προς όλους τους Έλληνες συμπολίτες του να κατανοήσουν και να δράσουν στην περιοχή όσο είναι ακόμα ενωρίς. Η επιστολή του δημοσιεύθηκε στον πολύ καλό ιστότοπο zagalisa.gr.

Διαβάστε το και θα αντιληφθείτε την φύση του προβλήματος:

«Είναι γνωστό σε όλους πως το κράτος μας κάνει εδώ και χρόνια τα πάντα για να "σώσει" την αγαπημένη μας πατρίδα. Για να το επιτύχει αυτό έχει επιλέξει την οδό της οικονομικής μας εξαθλίωσης και παράλληλα της ψυχολογικής και ηθικής. Κάνει δηλαδή τα πάντα, για να μην κάνει τίποτα.

Την ίδια ώρα λοιπόν ,που στην ίδια χώρα οι περισσότεροι απογυμνώνονται οικονομικά (χάνοντας όλο και περισσότερα στηρίγματα), σε κάποιους άλλους χαρίζονται απλόχερα (με σχετική αμοιβαιότητα πάντα) χρηματικά πακέτα διόλου ευκαταφρόνητα τη σήμερον ημέρα.

Τώρα πολύ εύλογα θα αναρωτιέστε, ποιοι μπορεί να είναι αυτοί που καρπώνονται αυτά τα απλόχερα χαρισμένα δώρα. Κοιτάζοντας όμως κανείς για λίγο πια το δέντρο και όχι το δάκτυλο, τότε χωρίς μεγάλη δυσκολία ξεκινά να αναζητά τον χρηματοδότη και όχι τον παραλήπτη.

Συνάδελφοι! Μπορεί για κάποιους από εσάς να είναι πολύ σημαντικό, το ποια παράταξη θα κερδίσει τις εκλογές ή το ποιος συνάδελφος θα μας αντιπροσωπεύσει στα εκπαιδευτικά συμβούλια. Για μένα όμως σημαντικότερο όλων αυτών είναι το κάτω από ποια σημαία θα ξυπνήσει αύριο η οικογένειά μου και κάτω από ποια σημαία θα αναπαύονται οι παππούδες μου.

Κύριοι και κυρίες, κατάγομαι από την Θράκη, από την πόλη της Κομοτηνής. Εκεί από την 14 Μαΐου του 1920 τιμούμε και γιορτάζουμε κάθε χρόνο την απελευθέρωσή μας από τον τουρκικό ζυγό. Ξέρετε, μετά από τα παρακάτω , δεν θα “ναι υπερβολή να δηλώσω πως ακόμη και μέχρι σήμερα ,το έτος 2013, ο τόπος μου διέπεται από κάποιας μορφής τουρκοκρατία.

Η Θράκη κατοικείται σήμερα από περίπου 350.000 ανθρώπους, Έλληνες, πολίτες. Γύρω στους 120.000 από αυτούς είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Αυτοί λοιπόν αποτελούν και τη γνωστή ελληνική μουσουλμανική μειονότητα. Οι 60.000 από τους 120.000 είναι οι τουρκοφανείς (κοινωνική ομάδα που διασπάται σε αρκετές μικρότερες υποομάδες). Γύρω στους 20.000 είναι οι Ρομά και 40.000 οι Πομάκοι.

Εδώ και πολλές δεκαετίες η τουρκική αλυτρωτική πολιτική, με την κρατική ανοχή-προδοσία, στα πλαίσια μιας ανύπαρκτης (κυρίως από την απέναντι πλευρά) ελληνοτουρκικής φιλίας, θέτει τις βάσεις και σπέρνει τους σπόρους της πολύ μεθοδικά, έτσι ώστε την στιγμή του θέρους να μαζέψει ευκολότερα πολύ περισσότερους καρπούς.

Έτσι λοιπόν ακόμα και η πιο καλόβουλη προσπάθεια ερμηνείας των κινήσεων της Τουρκίας στη Θράκη, είναι αδύνατον και ουτοπικό να μην καταλήξει στις προ πολλών ετών μελετημένες και σταδιακά υλοποιημένες και υλοποιούμενες βλέπεις των γειτόνων.

Το σχέδιο έχει ως εξής. Τουρκοποίηση του συνόλου του μουσουλμανικού πληθυσμού, δημιουργία θρακικού ζητήματος ( καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως του αυτοπροσδιορισμού), αίτημα για συνδιοίκηση, ανεξαρτητοποίηση και τελικά προσάρτηση. Και όλα αυτά, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, μόνο με την χρήση δημοψηφισμάτων.

Ποιο είναι λοιπόν το μέσο για να επιτευχθεί το σχέδιο; Η μη τουρκοφανής μουσουλμανική μειονότητα, η οποία ανέκαθεν και συστηματικά κακοποιείται από σύσσωμο το ελληνικό κράτος και αντιμετωπίζεται σαν κάτι ξένο, προβληματικό και εχθρικό.

Η λυσσαλέα και απρόσκοπτη γειτονική προπαγάνδα για την εμφύτευση τουρκικής συνείδησης στη μειονότητα και η παράλληλη και συστηματική αδιαφορία-κακοποίηση- προδοσία από μέρους της ελληνικής πολιτείας, σπρώχνουν όλο και πιο επικίνδυνα κοντά τη μειονότητα στην αγκαλιά της «μητέρας» Τουρκίας. Επειδή είμαι λοιπόν και του επαγγέλματος γνωρίζω πως τα παραδείγματα είναι αυτά που μένουν. Παραπάνω μίλησα για χαρισμένα πακέτα χρημάτων από κάποιους σε κάποιους άλλους και μάλιστα σας προκάλεσα να αναζητήσετε τον πομπό και όχι τον δέκτη.

500 ευρώ μηνιαίως είναι το ποσό που παρέχει ο ζάμπλουτος Τούρκος επιχειρηματίας Ομάρ Μπαμπά για κάθε παιδί που εγκαταλείπει το ελληνικό σχολείο για να φοιτήσει σε ιδιωτικό μουσουλμανικό ιεροσπουδαστήριο, χάριν της ορθότερης εκμάθησης του Ισλάμ κάτω από τη σκέπη βέβαια της τουρκικής κυβέρνησης. 1000 ευρώ ετησίως για κάθε κεφάλι ανήλικου κοριτσιού που θα φορά την παραδοσιακή τούρκικη μαντίλα (η οποία θεωρείται χρόνια τώρα παρωχημένη στην γείτονα) παρέχει άτυπα το τουρκικό προξενείο.

Το πομακόπουλο που ουδεμία σχέση έχει με την τούρκικη κουλτούρα και γλώσσα καλείται να μάθει δίχως άλλη επιλογή τρείς άγνωστες προς αυτό γλώσσες, από την πρώτη κιόλας δημοτικού. Και αυτό γιατί η ελληνική πολιτεία δείχνει να μην αναγνωρίζει το πομάκικο κομμάτι της μουσουλμανικής μειονότητας και με τη βία σπρώχνει το μικρό παιδί στην σύγχυση, στην αμάθεια και έπειτα στην τουρκοποίηση καθώς μέσα στα μειονοτικά σχολεία οι γλώσσες που διδάσκονται είναι τα τούρκικα, τα αραβικά και τα ελληνικά( καμία αναφορά στα πομάκικα).

Εδώ και χρόνια προσφέρονται δωρεάν δορυφορικά πιάτα (συνδεδεμένα άμεσα με τα τούρκικα ραδιοτηλεοπτικά μέσα) κυρίως στα ορεινά χωριά της Θράκης (πομακοχώρια) όπου μέχρι σήμερα το σήμα των ελληνικών δικτύων δεν έχει φτάσει ή είναι ανεπαρκές.

Στο κέντρο της Κομοτηνής εδώ και κάποια χρόνια δεσπόζει ,κάτω από τη σκέπη ενός νεόκτιστου και πολυτελούς κτηρίου, η μεγαλοπρεπής τούρκικη τράπεζα Ζιράατ Μπανκ η οποία δανείζει, επιλεκτικά σε μουσουλμάνους αλλά και συλλόγους που φωνάζουν ότι είναι τούρκικοι, με χαμηλά επιτόκια 3% ενώ οι ελληνικές με 14%. Αποτέλεσμα αυτών είναι ο χριστιανός να πουλά και ο μουσουλμάνος (η τράπεζα στην ουσία) να αγοράζει γη.

Ο εγκληματικός (όχι μόνο για τη Θράκη) Καλλικράτης μετέτρεψε τους δήμους της Κομοτηνής σε τέσσερις, με αποτέλεσμα να μην ισχύει πλέον η κοινωνική ισορροπία στους πληθυσμούς των νέων δήμων και έτσι δυο από τους τέσσερις δήμους να έχουν για άρχοντα μουσουλμάνο, εκλεκτό εννοείται του τουρκικού προξενείου και έτοιμο να λειτουργήσει προς όφελος του.

Η επίσης εγκληματική κομματική λίστα έφερε επικίνδυνα αποτελέσματα στην περιοχή. Τα κόμματα που είχαν αξιώσεις στην περιοχή είχαν ως πρώτο όνομα στη λίστα μουσουλμάνο ( εκλεκτό του προξενείου) με αποτέλεσμα δύο από τους τρείς βουλευτές του νομού Ροδόπης να είναι τελικά από τους παραπάνω «εκλεκτούς».

Όπως φαίνεται τα παραδείγματα είναι πολλά και τα συναντά κανείς καθημερινά και σε όλα τα κομμάτια της κοινωνίας της Θράκης. Το ζήτημα είναι ότι εφόσον το επίσημο κράτος εδώ και δεκαετίες  κάνει τα πάντα για να μην κάνει τίποτα, ο κλήρος πέφτει μόνο σε εμάς τους πολίτες. Εύλογα θα διερωτάται κανείς τι μπορεί να κάνει για να βοηθήσει. Το λιγότερο αλλά συνάμα σημαντικότατο που μπορεί να κάνει κάποιος από εδώ είναι αρχικά να ενημερωθεί για το ζήτημα και έπειτα να μεταλαμπαδεύσει το ζήτημα ως «ιεραπόστολος» και να το γνωστοποιήσει σε όσο το δυνατό περισσότερους συμπολίτες μας.

Στόχος δεν είναι η ελληνοποίηση των Πομάκων. Στόχος είναι η συνειδησιακή τους αφύπνιση. Όταν ο Πομάκος νιώσει Πομάκος τότε αυτόματα θα νιώσει και θα είναι Έλληνας!"

http://www.defencenet.gr