H άνοδος της ασημαντότητας

Aπό το βιβλίο του Kορνήλιου Kαστοριάδη «H άνοδος της ασημαντότητας» (1996) και από το ομότιτλο κεφάλαιο, τα δύο εκτενή αποσπάσματα που ακολουθούν.
I. H απουσία κριτικής σκέψης
H εργασία των διανοουμένων θα έπρεπε να είναι εργασία κριτικής. Kαι τέτοια ήταν συχνά στην Iστορία, όπως, παραδείγματος χάριν, κατά τη στιγμή της γέννησης της φιλοσοφίας στην αρχαία Eλλάδα. Tότε, οι φιλόσοφοι αμφισβητούν τις κατεστημένες συλλογικές παραστάσεις, αμφισβητούν τις ιδέες για τον κόσμο και τους θεούς, αμφισβητούν την ορθή τάξη της πολιτείας. Ομως, αρκετά γρήγορα, η στάση αυτή εκπίπτει, εκφυλίζεται. Οι διανοούμενοι εγκαταλείπουν τον κριτικό ρόλο τους. Tον προδίδουν. Mεταβάλλονται σε εκλογικευτές της πραγματικότητας και σε απολογητές της καθεστηκυΐας τάξης. Tο πιο ακραίο παράδειγμα αλλά, χωρίς αμφιβολία, το πιο χαρακτηριστικό- ακόμη και μόνο διότι ενσαρκώνει τη μοίρα και την κατάληξη της κληρονομημένης φιλοσοφίας - είναι ο Xέγκελ. Tελικά, ο Xέγκελ έφθασε να διακηρύσσει πως «ό,τι είναι ορθολογικό είναι πραγματικό και ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό».
Στο δικό μας αιώνα έχουμε δύο κραυγαλέες περιπτώσεις αυτού του φαινομένου: στη Γερμανία, ο Xάιντεγκερ και η βαθιά του προσχώρηση, πέρα από τα γνωστά συμβάντα και την ανεκδοτολογία, στο «πνεύμα» του ναζισμού· στη Γαλλία, ο Zαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος δικαιολόγησε τουλάχιστον μετά το 1952 τα σταλινικά καθεστώτα και, όταν, τέλος πάντων, ξέκοψε με τον τρέχοντα κομμουνισμό, άρχισε να υποστηρίζει τον Φιντέλ Kάστρο, τον Mάο Tσε Tουγκ, κ.λπ.
Οι διανοούμενοι
Mέχρι σήμερα η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλάξει ως προς την ουσία της, αλλά, απλώς, ως προς την έκφρασή της. Mετά από την κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων και την κονιορτοποίηση του μαρξισμού-λενινισμού, οι δυτικοί διανοούμενοι στην πλειοψηφία τους περνούν τον καιρό τους εγκωμιάζοντας τα δυτικά καθεστώτα ως καθεστώτα «δημοκρατικά», ίσως όχι ιδανικά (δεν ξέρω ποιο είναι το ακριβές νόημα της έκφρασης αυτής), αλλά πάντως ως τα καλύτερα ανθρωπίνως εφικτά. Mας διαβεβαιώνουν, επίσης, ότι η οποιαδήποτε άσκηση κριτικής προς αυτές τις ψευδο-δημοκρατίες οδηγεί κατευθείαν στα Γκουλάγκ. Eτσι, λοιπόν, συνεχίζεται αυτή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, μια κριτική που έρχεται με καθυστέρηση τριάντα, σαράντα, πενήντα, εξήντα, εβδομήντα ετών (πολλοί από τους σημερινούς «αντιολοκληρωτικούς» διανοούμενους στις αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν ακόμη μαοϊκοί).
Ομως αυτή η στάση, δηλαδή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, επιτρέπει να αποσιωπώνται τα φλέγοντα προβλήματα του παρόντος, που είναι: η αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών, η απάθεια, ο κυνισμός και η πολιτική διαφθορά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κατάσταση στις εξαθλιωμένες χώρες κ.λπ. Yπάρχει, επίσης, μία παραλλαγή της ίδιας ουσιαστικά στάσης: αποσύρεται κανείς στον πλαστικό πύργο του και εκεί ασχολείται με την πολύτιμη προσωπική του παραγωγή.
Πρέπει να σταματήσουμε να υπερ-εκτιμούμε και, ταυτοχρόνως, να υπο-τιμούμε το ρόλο των διανοουμένων. Yπήρξαν ασφαλώς διανοητές και συγγραφείς οι οποίοι έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στην Iστορία - όχι, εξάλλου, πάντα προς το καλύτερο. Ο Πλάτων χωρίς αμφιβολία είναι το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα, αφού ακόμη σήμερα όλος ο κόσμος, και χωρίς να το ξέρει, σκέφτεται με όρους πλατωνικούς. Ωστόσο, από τη στιγμή που κάποιος επιχειρεί να εκφραστεί για την κοινωνία, την ιστορία, τον κόσμο, το είναι, τότε, οπωσδήποτε, εισχωρεί στο πεδίο των κοινωνικοϊστορικών δυνάμεων. Kαι σ' αυτό το πεδίο μπορεί να παίξει ένα ρόλο του οποίου η σημασία κυμαίνεται από το απειροελάχιστο μέχρι το αξιοσημείωτο. Tο να θεωρήσουμε ότι ο ρόλος αυτός είναι «ρόλος εξουσίας», κατά τη γνώμη μου αποτελεί γλωσσική κατάχρηση.
Kρίση της κριτικής
Ο συγγραφέας και ο διανοητής, με τα ιδιαίτερα μέσα που του δίνουν η κουλτούρα του και οι ικανότητές του, ασκεί επιρροή στην κοινωνία. Ομως αυτή η επιρροή αποτελεί μέρος του ρόλου του ως πολίτη: λέει αυτό που σκέφτεται και αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του. Kανείς δεν απαλλάσσεται από αυτή την ευθύνη. Ούτε καν εκείνος που σωπαίνει και, ως εκ τούτου, αφήνει να μιλούν οι άλλοι και να καταλαμβάνεται ο κοινωνικο-ιστορικός χώρος ενδεχομένως από ιδέες τερατώδεις. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να καταγγέλλουμε την «εξουσία των διανοουμένων» και, ταυτοχρόνως, να θεωρούμε ότι οι Γερμανοί διανοούμενοι που σώπασαν μετά το 1932 είναι συνένοχοι των ναζί.
Mία από τις εκδηλώσεις - μόνο μία - της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας είναι η κρίση της κριτικής. Γεγονός είναι ότι υπάρχει γενικευμένη ψευδο-συναίνεση. H κριτική και η εργασία των διανοουμένων απορροφώνται από το σύστημα τώρα πολύ περισσότερο από άλλοτε και με τρόπο πολύ πιο έντονο. Ολα τα αλέθουν τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης. Tα δίκτυα συνενοχής είναι παντοδύναμα. Σήμερα, τις αποκλείνουσες και ετερόδοξες φωνές δεν τις καταπνίγουν ούτε η λογοκρισία ούτε οι εκδότες. Tις καταπνίγει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση.
Aκόμη και σε ό,τι είναι τελείως κοινότοπο και τετριμμένο δίδεται χροιά «επαναστατική». Για τη διαφήμιση ενός βιβλίου χρησιμοποιείται συχνά η εξής φράση: «Iδού ένα βιβλίο που φέρνει επανάσταση στον τομέα του». Aλλά και για τη διαφήμιση των ζυμαρικών την ίδια φράση χρησιμοποιούν: «τα ζυμαρικά Panzani έφεραν επανάσταση στη μαγειρική». H λέξη «επαναστατικός» - όπως, επίσης, οι λέξεις «δημιουργία» και «φαντασία» - έχει καταντήσει διαφημιστικό σλόγκαν (αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε πριν από λίγα χρόνια ιδιοποίηση). H περιθωριακότητα παίρνει μία θέση κεντρική και γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης. H ανατροπή είναι μία ενδιαφέρουσα γραφικότητα που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος. H σύγχρονη κοινωνία έχει μία τρομερή ικανότητα να πνίγει κάθε αληθινή απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την, είτε μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα· ένα φαινόμενο εμπορευματοποιημένο όπως τα άλλα.
Mπορούμε να γίνουμε ακόμη πιο διεξοδικοί. Οι κριτικοί μόνοι τους προδίδουν το ρόλο τους ως κριτικών. Οι συγγραφείς προδίδουν την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητά τους. H συνενοχή του κοινού είναι τεράστια. Tο κοινό ασφαλώς μόνον αθώο δεν είναι, αφού αποδέχεται το παιχνίδι και προσαρμόζεται σε ό,τι του δίνουν. Tα πάντα γίνονται εργαλείο του συστήματος, ενός συστήματος ανώνυμου. H κατάσταση αυτή δεν είναι ούτε έργο ενός δικτάτορα, ούτε έργο μιας χούφτας μεγάλων καπιταλιστών, ούτε έργο μιας ομάδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης· είναι, απεναντίας, ένα τεράστιο κοινωνικο-ιστορικό ρεύμα, το οποίο έχει πάρει μια τέτοια κατεύθυνση που όλα τα κάνει να γίνονται ασήμαντα.
H τηλεόραση
H τηλεόραση αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα: κάτι που βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας για ένα εικοσιτετράωρο, γίνεται τελείως ασήμαντο (παύει να υπάρχει) ακριβώς μετά από αυτό το εικοσιτετράωρο, είτε διότ βρέθηκε είτε διότι πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο για να πάρει τη θέση του. Λατρεία του εφήμερου, η οποία καταλήγει στην πιο ακραία συρρίκνωση του χρόνου. Aυτό που στην αμερικανική τηλεόραση ονομάζεται attention span, δηλαδή ο ωφέλιμος χρόνος προσοχής του θεατή, πριν από μερικά χρόνια ήταν δέκα λεπτά. Στη συνέχεια, βαθμιαία, έπεσε σε πέντε λεπτά, σε ένα λεπτό και, τώρα, είναι μόλις δέκα δευτερόλεπτα. Tο τηλεοπτικό σποτ των δέκα δευτερολέπτων θεωρείται το πιο αποτελεσματικό. Tόση είναι η διάρκεια που έχουν τα σποτ τα οποία χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές προεδρικές καμπάνιες. Eίναι απολύτως κατανοητό ότι αυτά τα σποτ δεν περιέχουν τίποτα το ουσιαστικό, αλλά επικεντρώνονται σε δυσφημιστικούς υπαινιγμούς. Προφανώς, αυτό είναι το μόνο πράγμα που ο θεατής είναι ικανός να αφομοιώσει.
Tούτο όμως είναι και αληθές και ψευδές. H ανθρωπότητα δεν έχει εκφυλιστεί βιολογικά. Οι άνθρωποι είναι ακόμη ικανοί να παρακολουθήσουν ένα λόγο με επιχειρήματα και με κάποια χρονική διάρκεια. Ομως είναι, επίσης, αληθές ότι το σύστημα και τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης «καλλιεργούν» - δηλαδή παραμορφώνουν με τρόπο συστηματικό - τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην είναι σε θέση τελικά να ενδιαφερθούν για κάτι το οποίο έχει διάρκεια μεγαλύτερη από κάποια δευτερόλεπτα, το πολύ κάποια λεπτά. Yπάρχει εδώ μια συνομωσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια του όρου: όλα «συν-ομνύουν», όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητά της.
II. Tο βαρύ προνόμιο της Δύσης
Στην ιστορία της Δύσης υπάρχουν αναρίθμητες φρικαλεότητες, τις οποίες η Δύση διέπραξε τόσο εναντίον των άλλων όσο και εναντίον του ίδιου του εαυτού της. Οι φρικαλεότητες όμως δεν αποτελούν προνόμιο της Δύσης. Παντού στον κόσμο υπάρχει συσσώρευση φρίκης, είτε πρόκειται για την Kίνα, την Iνδία, την Aφρική πριν από την αποικιοκρατία, είτε για τους Aζτέκους. H ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων. Eίναι η ιστορία των φρικαλεοτήτων - αν και όχι μόνον αυτή.
Yπάρχει, οπωσδήποτε, ένα θέμα προς συζήτηση: το θέμα του ολοκληρωτισμού. Eίναι ο ολοκληρωτισμός - όπως το νομίζω - η κατάληξη της τρέλας για κυριαρχία ενός πολιτισμού ο οποίος διέθετε τα μέσα εξόντωσης και χρησιμοποίησε την πλύση εγκεφάλου σε τέτοια κλίμακα που ποτέ άλλοτε δεν γνώρισε η Iστορία; Eίναι ο ολοκληρωτισμος ένα διεστραμμένο πεπρωμένο, εγγενές στη σύγχρονη εποχή, με όλες τις αμφισημίες που τη χαρακτηρίζουν; Eίναι, μήπως, κάτι άλλο ο ολοκληρωτισμός; Για τη συζήτησή μας το θέμα αυτό, αν μπορώ να πω, είναι θεωρητικό. Kαι είναι θεωρητικό στο μέτρο που τις φρικαλεότητες του ολοκληρωτισμού η Δύση τις έστρεψε εναντίον των δικών της (των Eβραίων συμπεριλαμβανομένων). Eίναι θεωρητικό στο μέτρο που η φράση «σκοτώστε τους όλους, ο θεός θα ξεχωρίσει τους δικούς του», δεν είναι φράση του Λένιν, αλλά ενός πολύ θεοσεβούμενου χριστιανού δούκα και ελέχθη όχι τον 20ό αλλά το 16ο αιώνα. Eίναι θεωρητικό, στο μέτρο που οι ανθρώπινες θυσίες έχουν εφαρμοστεί αφειδώς και σε τακτά χρονικά διαστήματα από τις μη ευρωπαϊκές κουλτούρες κ.λπ. Tο Iράν του Xομεϊνί οπωσδήποτε δεν είναι προϊόν του Διαφωτισμού.
Yπάρχει όμως κάτι το οποίο αποτελεί την ιδιομορφία, τη μοναδικότητα και το βαρύ προνόμιο της Δύσης: πρόκειται γι' αυτή την κοινωνικο-ιστορική αλληλουχία που ξεκινά στην αρχαία Eλλάδα και αρχίζει ξανά, από το 11ο αιώνα και μετά, στη δυτική Eυρώπη. Aυτή είναι η μόνη στην οποία βλέπουμε να προβάλει ένα πρόταγμα ελευθερίας, ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, κριτικής και αυτοκριτικής. H πιο εντυπωσιακή επιβεβαίωση αυτού είναι ακριβώς ο λόγος ο οποίος καταγγέλλει τη Δύση. Διότι στη Δύση έχουμε τη δυνατότητα -τουλάχιστον ορισμένοι από εμάς- να καταγγέλλουμε τον ολοκληρωτισμό, την αποικιοκρατία, το δουλεμπόριο των Mαύρων, την εξόντωση των Iνδιάνων στην Aμερική. Ομως δεν έχω δει τους απογόνους των Aζτέκων, των Iνδών ή των Kινέζων να κάνουν μια ανάλογη αυτοκριτική. Aπεναντίας, βλέπω ότι ακόμη και σήμερα οι Iάπωνες αρνούνται τις θηριωδίες που διέπραξαν κατά το B Παγκόσμιο Πόλεμο.
Tις πταίει
Οι Aραβες καταγγέλλουν συνεχώς ότι για όλα τα κακά που τους ταλαιπωρούν ­εξαθλίωση, έλλειψη δημοκρατίας, διακοπή της εξέλιξης του πολιτισμού τους κ.λπ.­ ευθύνεται η αποικιοκρατία την οποία υπέστησαν από τους Eυρωπαίους. Ωστόσο, η αποικιοκρατία σε αρκετές αραβικές χώρες διήρκεσε στη χειρότερη περίπτωση εκατόν τριάντα χρόνια (έτσι συνέβη στην Aλγερία, 1830-1962). Ομως οι ίδιοι αυτοί Aραβες, πριν από την αποικιοκρατία των Eυρωπαίων, είχαν υποστεί για πέντε αιώνες το ζυγό των Tούρκων. H τουρκική κυριαρχία στην εγγύς και τη Mέση Aνατολή αρχίζει τον 15ο αιώνα και τελειώνει το 1918. Aλλά οι Aραβες, καθώς οι Tούρκοι κατακτητές τους ήταν ομόθρησκοί τους μουσουλμάνοι, δεν μιλούν για την κυριαρχία αυτή.
Πάντως, η εξέλιξη της αραβικής κουλτούρας σταμάτησε το 11ο με 12ο αιώνα, δηλαδή οκτώ αιώνες πριν καν να μπορεί να γίνει λόγος για την κατακτητική επέκταση της Δύσης. Eξάλλου και αυτή η ίδια η αραβική κουλτούρα βασίστηκε στις κατακτήσεις, την εξόντωση και τη λίγο έως πολύ βίαια επιβολή της ισλαμικής θρησκείας στους κατακτημένους πληθυσμούς. Στην Aίγυπτο το 550 μ.X. δεν υπήρχαν Aραβες, όπως δεν υπήρχαν Aραβες, τότε, ούτε στη Λιβύη ούτε στην Aλγερία ούτε στο Mαρόκο ούτε στο Iράκ. Οι Aραβες που βρίσκονται τώρα εκεί είναι απόγονοι των κατακτητών που κυρίευσαν αυτές τις χώρες και που επέβαλαν, με ή χωρίς βία, στους τοπικούς πληθυσμούς τη δική τους θρησκεία. Δεν βλέπω όμως να γίνεται καμία κριτική αυτών των γεγονότων μέσα στο χώρο του αραβικού κόσμου. Kατά τον αυτό τρόπο, μιλάμε βεβαίως για το δουλεμπόριο των Mαύρων απο τους Eυρωπαίους (16ος αιώνας και εντεύθεν), αλλά δεν μιλάμε ποτέ για το γεγονός ότι το δουλεμπόριο και η συστηματική υποδούλωση των Mαύρων στην Aφρική τα εγκαινίασαν Aραβες έμποροι (11ος - 12ος αιώνας και εντεύθεν, με τη συνενοχή - συμμετοχή, όπως πάντα, βασιλιάδων και φυλάρχων). Eπίσης, δεν μιλάμε για το γεγονός ότι η δουλεία δεν καταργήθηκε αυθόρμητα σε καμία ισλαμική χώρα και ότι σε κάποιες από αυτές η δουλεία ισχύει ακόμη και σήμερα.
Δεν θέλω να πω με κανέναν τρόπο ότι όλα αυτά απαλείφουν τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Δυτικοί. Λέω μόνον ότι η ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού έγκειται ακριβώς στην ικανότά του της αυτοαμφισβήτησης και της αυτοκριτικής. Στην ιστορία της Δύσης, όπως και σε όλες τις άλλες ιστορίες, υπάρχουν θηριωδίες και φρικαλεότητες.
Aλλά όμως μόνον η Δύση δημιούργησε την ικανότητα για εσωτερική αμφισβήτηση ­αμφισβήτηση των ίδιων των θεσμών και των ιδεών της εν ονόματι της λογικής συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων, η οποία παραμένει ανοιχτή στο διηνεκές και δεν αναγνωρίζει έσχατο δόγμα.

E on-line

«Η ελευθερία δεν απειλείται μόνο από ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα. Με πιο ύπουλο και ίσως πιο επικίνδυνο τρόπο η ελευθερία απειλείται από την εξαφάνιση της κριτικής, από την απουσία της σύγκρουσης. Απειλείται από την εξάπλωση της αμνησίας, την άνοδο της ασημαντότητας και από την αυξανόμενη ανικανότητα αμφισβήτησης του παρόντος και των θεσμών που υπάρχουν».

Κορνήλιος Καστοριάδης

Από τον Παντουρανισμό-Παντουρκισμό στον Νεοοθωμανισμό

Ο Παντουρανισμός και ο Παντουρκισμός είναι δυο έννοιες που εμφανίζονται τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, ως αντίδραση κυρίως στη διαδικασία διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που είχε αρχίσει από το 1828, με την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Ο Παντουρανισμός ήταν μια ιδεολογία η οποία πρέσβευε και αποσκοπούσε στην ενίσχυση των δεσμών μεταξύ όλων των εθνών που ομιλούσαν γλώσσες που ανήκαν στην ουραλοαλταϊκή οικογένεια, με απώτερο στόχο την ένωση όλων αυτών των εθνοτήτων σε ένα κράτος, το οποίο θα είχε ηγεμονική θέση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου. Ο Παντουρκισμός, πάλι, είναι μια ιδεολογία η οποία πρεβεύει την συνένωση όλων των εθνών και εθνοτήτων που ομιλούν τις λεγόμενες τουρκικές γλώσσες και διαλέκτους, με στόχο την ένωση όλων των κρατών που κατοικούν τα συγκεκριμένα έθνη και ομάδες σε ένα εννιαίο κράτος, με κοινή γλώσσα, την τουρκική, κοινό πολιτισμό, έθνική άμυνα και εξωτερική πολιτική...
Ενώ ο Παντουρανισμός παρέμεινε μια ιδεολογία που επιχειρήθηκε να βρει οπαδούς κυρίως μέσα στην Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν και μπορούμε να πούμε ότι οι προσπάθειες εξαντλήθηκαν σε "φιλοσοφικές" και άλλες συζητήσεις, ο Παντουρκισμός επιχειρήθηκε να λάβει σάρκα και οστά αρκετές φορές στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ο Παντουρκισμός ήταν ο πυρήνας της ιδεολογίας των Νεοτούρκων στις αρχές και τα μέσα του 20ου αιώνα, ενώ ο Ενβέρ πασά, ο ένας από την πανίσχυρη τριανδρία των Νεοτούρκων, ήταν αυτός που ανέλαβε το βάρος μια ατελέσφορης εκστρατείας στις τουρκόφωνες περιοχές της Κεντρικής Ασίας (1920-1922), όπου, στην προσπάθειά του να συνενώσει όλα τα τουρκόφωνα έθνη, βρήκε το θάνατο κατά τη διάρκεια μάχης με μπολσεβικικά στρατεύματα, στο Μπελτσιβάν (Belcivan) του Τατζικιστάν, στις 4 Αυγούστου 1922.
Στη συνέχεια οι Τούρκοι, στη λογική της ιδεολογίας του Παντουρκισμού, έκαναν επαφές με τη χιτλερική Γερμανία, έχοντας ως στόχο την από κοινού δράση Ναζί-Τούρκων εναντίον του ρωσικού παράγοντα στην περιοχή του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας. Το εγχείρημα δεν πήρε σάρκα και οστά, αφού τους πρόλαβε ο στρατηγός Χειμώνας και οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να φθάσουν ποτέ στον Καύκασο και το Μπακού, όπου θα έπαιρνε σάρκα και οστά η συμμαχία Ναζί-Τούρκων.
Σε όλες τις παραπάνω προσπάθειες, στη βάση της ιδεολογίας του Παντουρανισμού και του Πανρτουρκισμού, μπορούμε να αναζητήσουμε έναν κοινό παρονομαστή, την προσπάθεια κάποιας μεγάλης δύναμης να αποδυναμώσει και να χτυπήσει τη Ρωσία στο μαλακό της υπογάστριο, για να μπορέσει να την αντιμετωπίσει καλύτερα στο κύριο κάθε φορά μέτωπο. Τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο Παντουρκισμός εμφανίζεται και πάλι στο προσκήνιο, με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά έναν Κούρδο, τον Τουργκούτ Οζάλ, στην αρχή πρωθυπουργό (1983-1989) και και μετά πρόεδρο της δημοκρατίας (1989-1993), οποίος είχε κάνει κεντρικό πυρήνα της παντουρκικής του ιδεολογίας το σύνθημα: "Ο τουρκικός κόσμος τον 21ο αιώνα θα κυριαρχήσει στη ζώνη που εκτείνεται από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος και θα καταστεί κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο". Το συγκεκριμένο όραμα, που είχε τη στήριξη των ΗΠΑ και των μεγάλων εταιρειών πετρελαίου για να κτυπηθεί η ρωσική επιρροή και να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση στα ενεργειακά αποθέματα της Κεντρικής Ασίας, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά με την κατ' έτος συνάντηση κορυφής των ηγετών των τουρκόφωνων χωρών και κοινοτήτων, που έλαβε χώρα για πρώτη φορά το 1992. Μετά τον ενθουσιασμό των πρώτων χρόνων και το θάνατο του Τουργκούτ Οζάλ, το παντουρκικό όραμα άρχισε να ξεθωριάζει για διάφορους λόγους, ενώ η ίδια η Τουρκία, που αποτελούσε την κινητήρια δύναμή του, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με το ένοπλο κουρδικό κίνημα.
Το μεγάλο παντουρκικό όραμα με την είσοδο του 21ου αιώνα εμφανίστηκε στην Τουρκία με μια σχετικά ελαφρή παραλλαγή. Η κυβέρνηση Ερντογάν, ξεπερνώντας τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με μερίδα του βαθέως κράτους, άρχισε να ξεδιπλώνει μια νέα ιδεολογία, παρεμφερή με αυτήν του Παντουρκισμού. Πρόκειται για την ιδεολογία του "νεοοθωμανισμού", με βάση την οποία η σύγχρονη Τουρκία, παράληλλα με τις προσπάθειες για ενδυνάμωση των δεσμών στο λεγόμενο "τουρκικό κόσμο", θα πρέπει να αποκαταστήσει πολιτική, πολιτισμική, εκπαιδευτική και οικονομική επιρροή στις χώρες που αποσχίστηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να αναλάβει εκ νέου ηγετικό και ηγεμονικό ρόλο μεταξύ των χωρών αυτών. Στη βάση αυτής της ιδεολογίας η κυβέρνηση Ερντογάν, σε αγαστή συνεργασία με το τουρκικό επίσημο και βαθύ κράτος, εκτός των άλλων, έχει θέσει ως στόχο την απάλλειψη των αρνητικών για τους Τούρκους στοιχείων από τα βιβλία ιστορίας των χωρών αυτών, για να παρουσιαστεί στη συνέχεια η οθωμανική κατοχή και σκλαβιά περίπου ως μια φωτεινή περίοδος κατά την οποία τα υπόδουλα έθνη απολάμβαναν τη φιλευσπλαχνία και τα ελέη του πολυχρονεμένου σουτλάνου! Να σημειωθεί ότι στη δικογραφία της οργάνωσης ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ υπάρχει εργασία των τουρκικών υπηρεσιών στην οποία είναι καταγραμμένα όλα τα εδάφια των σχολικών βιβλίων ιστορίας των χωρών (παλαιών οθωμανικών κτήσεων) που έχουν αρνητικές αναφορές για τους Τούρκους και για την περίοδο της οθωμανικής κατοχής κια πρέπει να αλλάξουν. Άλλο σκέλος της ιδεολογίας του Νεοοθωμανισμού σε πρακτικό επίπεδο είναι η απόφαση που έχει πάρει η κυβέρνηση Ερντογάν για εξομάλυνση των σχέσεων με όλες τις χώρες-παλιές οθωμανικές κτήσεις, ούτως ώστε να γίνει πιο εύκολη η υλοποίση του σχεδίου επανένωσης των χωρών αυτών υπό την ηγεμονία της Τουρκίας, στη λογική της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Στη λογική του Νεοοθωμανισμού η Τουρκία θα γίνει και πάλι περιφερειακή δύναμη και οι λαοί των χωρών της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα γίνουν νεοραγιάδες, με το όλο εγχείρημα να εξυπηρετεί ευρύτερούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και συμφέροντα. Ίσως στη συγκεκριμένη ανάλυση κάποιοι να αναζητήσουν και να βρουν το στοιχείο της υπερβολής, ενώ πρέπει και μεις από την πλευρά μας να σημειώσουμε πως, φυσικά, ό,τι σχεδιάζει η Τουρκία και όποιοι άλλοι δεν σημαίνει πως θα γίνει πραγματικότητα. Θα άξιζε όμως τον κόπο να έχουμε κατά νου τις πιο πάνω σκέψεις, για να αξιολογούμε ίσως καλύτερα διάφορα γεγονότα όπως το πώς και γιατί μας προέκυψε ο "συνωστισμός στην Αποβάθρα της Σμύρνης", ο διαμεσολαβητικός ρόλος της Τουρκίας στις διενέξεις Συρίας-Ισραήλ, Ιράν-ΗΠΑ, η θεαματική αύξηση των εξαγωγών της Τουρκίας (136 δις δολάρια το 2008, ενάντι μόλις 15 δις δολαρίων της χώρας μας), ο πολιτικός εξευτελισμός της Ελλάδας από την Τουρκία στο Κυπριακό, το Αιγαίο τη Θράκη, την Πόλη, την Ίμβρο και την Τένεδο και παρόλα αυτά η συνέχιση των προσπαθειών για την υλοποίση των ...ΜΟΕ.

του Σάββα Καλεντερίδη

Greek American News Agency 12.08.08

Ο σύγχρονος πολιτισμός ηχηρή παραφωνία στη συμπαντική αρμονία

Κανένας πολιτισμός δεν θα καταστεί βιώσιμος εάν οι επιστήμες, πριν από κάθε πειραματική έρευνα και εφαρμογή δεν ελέγξουν με την Υψίστη Συνείδηση τα "όρια" και τους παράγοντες ασφαλείας των. Δυστυχώς, ο σύγχρονος άνθρωπος, δημιουργός του παρόντος πολιτισμού, πριν επινοήσει τρόπους για την ευημερία του και σωτηρία του επινοεί μεθόδους και όπλα δυστυχίας και καταστροφής. Πιστεύει βέβαια, για την καταστροφή των άλλων, (ποιών άλλων;) κάτι που καθιστά εμφανές ότι ο άνθρωπος σαν άτομο ή σαν "ομάδα" διαχωρίζει τον εαυτό του από άλλα άτομα ή ομάδες ανθρώπων. Έτσι φαίνεται, ωθούμενος από τα ένστικτα, μεταχειρίζεται την "ευφυΐα" και πονηρία του για να υπηρετήσει τα ένστικτα δίχως να λαμβάνει υπ' όψη του αληθείς Ηθικές Αξίες για τις οποίες αν ερωτηθεί, επικαλείται τις ποικιλοθρησκευτικές ψευδοηθικές αξίες οι οποίες του επιτρέπουν και του υπαγορεύουν ανάλογα με την συνείδησή του. Δηλαδή έχουν στην ουσία λόγο ανύπαρκτο, καθότι η συνείδησή του υπηρετεί την θέλησή του η οποία και εξουσιοδοτείται από τα ένστικτα, αδιάφορα αν παρουσιάζεται συνηγεμονεύουσα με την συνείδηση. Είναι εμφανές ότι εδώ και δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια η Νόηση και οι υψηλές Ηθικές Αξίες, ανετράπησαν από τα ένστικτα και τις ποικιλοθρησκευτικές ψευδοηθικές αξίες από κάποιο ιστορικό μέγα ατύχημα ή "ιστορική απαίτηση". Ένας ψευδο-νοητικο-ηθικός πολιτισμός έκτοτε μας αναλίσκει δίνοντάς μας την ατυχή εντύπωση ότι είναι κτήμα μας. Στην πραγματικότητα είναι δημιούργημά μας και είμαστε κτήματά του που σημαίνει οτιδήποτε από: αντικείμενα, δούλοι, θύματα, θλιβεροί άβουλοι εκπρόσωποι μέχρι πειραματοπρόσωπα. Κυρίαρχο αίτιο για την εμφάνιση αυτού του τερατουργήματος είναι το χάσμα μεταξύ Ελληνόησης και βαρβαρο-αντίληψης και η βίαιη εξώθηση της ανθρωπότητας εντός του ορίζοντος της τελευταίας, παρά τις προσπάθειες πολλών αξιόλογων "εξελληνισθέντων" βαρβάρων να γεφυρωθεί το χάσμα προς όφελος της Νόησης της Ηθικής και της Ανθρωπότητας. Αναφέρεται διαρκώς ότι ο Δυτικός πολιτισμός είναι διάδοχος του Ελληνικού. Βέβαια απλώς και μόνο για να υποκλέψει έστω και ίχνη του Ελληνικού μεγαλείου. Στην ουσία είναι διάδοχος όπως περίπου διάδοχος του Μέγα Ιουλιανού ήταν ο Ιοβιανός και Βεσπασιανός ή του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Κάσσανδρος ή του Πυθαγόρα και του Πτολεμαίου του Σωτήρος ο Πατριάρχης Θεόφιλος ή ο Μέγας Θεοδόσιος (παρά το μέγα χρονικό χάσμα) ή του Απόλλωνος ο Απολλύων.
Ο Δυτικός πολιτισμός προέρχεται και δεσμεύεται από τρεις δυναμικές. Τις δυναμικές της Κατοχής της Άγνοιας και του Τυχαίου (ΚΑΤ). Είναι όμως αυτό πολιτισμός; Με τον χειρισμό της Άγνοιας κάτω από την αυστηρή επίβλεψη της Κατοχής ώστε να καταστεί εκμεταλλεύσιμη η εμφάνιση του Τυχαίου δημιουργήσαμε αυτό που αποκαλούμε "γνώση" και που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά "ορθολογικοί" κανόνες "λειτουργίας" μέσα στα χαλύβδινα πλαίσια αυτού του Άξονα. Η Σύνεση σπανιότατα εμφανίζει ίχνη της, ενώ ο φιλοσοφικός θρησκευτικός και ειδικά ο πολιτικοοικονομικός και επιστημονικός τυχοδιωκτισμός ηγεμονεύουν. Έτσι καραδοκεί διαρκώς ο Πανόλεθρος. Αυτό αντί να μας καθιστά πιο προσεκτικούς, απεναντίας μας οδηγεί στην θέση: τον όλεθρο θα τον αντιμετωπίσουμε με τα ίδια του τα όπλα. Έτσι προβαίνουμε στην επινόηση και κατασκευή των μέσων του ολέθρου! Το ότι το κυριότερο όπλο του όμως είναι ο ίδιος ο άξων του "πολιτισμού" μας, δεν το λαμβάνουμε υπ' όψιν. Πρακτικά ηττημένοι, θεωρητικά νικητές. Ο όλεθρος πάντα σιωπά και μόνο πράττει. Διηθεί και κατευθύνει τα έργα μας και εκχυδαΐζει το λόγο μας. Έτσι λοιπόν στον άξονα Κατοχή-Άγνοια-Τυχαίο έχει παρεισδύσει και ο Όλεθρος. Τετράζυγος άρα ο άξων του πολιτισμού μας ή αν θέλετε τετράπορτο το άδυτο του ναού του (του πενταγώνου του). Κάτω λοιπόν από τις επιταγές ενός τέτοιου δεσποτικού πολιτισμού, καθαρά σχιζοειδικού και απρόβλεπτου η ανθρωπότητα ανίκανη ν' αντιδράσει και να διαμαρτυρηθεί σαν να μην υπάρχει κανένα κοινό σημείο επικοινωνίας αφέθηκε εντελώς αδύναμη στις άγνωστες αποφάσεις της Ειμαρμένης. Έτσι οι "ψυχές" των ανθρώπων συνωστίζονται μέσα στον νέο "μεσαίωνα" στο νέο και φρικτότερο του μεσαιωνικού, έρεβος. Είναι η κατάσταση τόσο τραγική; θα αναρωτηθούν οι ελάχιστοι. Και λέγω οι ελάχιστοι καθότι αυτοί που βρίσκονται μέσα στο έρεβος του πολιτισμού δεν έχουν περιθώρια να αναρωτηθούν, αυτοί δε που το δημιούργησαν δεν έχουν λόγο να αναρωτηθούν. Φαίνεται λοιπόν ότι η Ειμαρμένη που κάποτε προκαλούσε δέος και τρόμο, σήμερα αποτελεί πόλο ελπίδας των ανθρώπων, ενώ αυτό που αποτελούσε κάποτε θεωρητικό έστω πόλο ελπίδας, ο πολιτισμός, προκαλεί σήμερα δέος και τρόμο. Θα ήταν δυνατόν ο πολιτισμός να ήταν ένας ανθρωπιστικός πολιτισμός; Φυσικά ΝΑΙ. Απαραίτητη προυπόθεση θα ήταν στον άξονά του να αντικατασταθεί η νοσογόνος του και παράφρων δυναμική της Κατοχής. Πως όμως να συμβεί όταν είναι ένας πολιτισμός που ανεπτύχθη κάτω από την αυστηρή επίβλεψή της και τους καταχθόνιους χειρισμούς της; Η Κατοχή προϋποθέτει και διαρκώς απαιτεί πόλεμο κάθε μορφής και είδους όχι μόνο για την Κατοχή αυτών που δεν θέλουν ή δεν μπορούν ή δεν γνωρίζουν πώς να κατέχουν, ούτε και για την κατοχή αυτών που μπορούν να παράγουν και εφευρίσκουν μεθόδους και μέσα που θα εξυπηρετούν την κατοχή, αλλά κυρίως εναντίον αυτών που θέλουν επίσης να κατέχουν και έχουν ήδη βρεθεί στις ανώτατες κλίμακες του βασιλείου της Κατοχής. Εκεί ο πόλεμος είναι ποικιλόμορφος, πανούργος και αδυσώπητος. Επιστρατεύουν όλα τα μέσα του πολιτισμού και τον πολιτισμό για την παραγωγή των μέσων του πολέμου της Κατοχής. Τα παραπολιτισμικά προϊόντα ίσως πότε-πότε χρησιμοποιούνται για να εμπαίζουν ή για να "ανακουφίζουν" τα βαρύτατα τραύματα της ανθρωπότητας που προέρχονται από τον πόλεμο αυτό, τον πόλεμο του πολιτισμού της Κατοχής ή της Κατοχής του πολιτισμού.
Μόνο ανοήμονες μπορούν να υποστηρίξουν ότι δεν βαδίζουμε πάνω σε ένα λεπτό κρυστάλλινο, θολό, διάδρομο "γνώσης" ο οποίος επεκτείνεται στην επιφάνεια ενός αχανούς ωκεανού Άγνοιας. Αλλοίμονο εάν η αφροσύνη μας, προκαλέσει αυτόν τον ωκεανό. Τα θρύψαλα των κρυστάλλων θα βρεθούν στους βυθούς του και στις απόκρημνες ακτές του. Και εμείς; Παρ' όλα αυτά η πρόκλησή μας έχει υπερβεί επικίνδυνα τα όρια ασφαλείας και ιδού τα πρώτα ολέθρια ρήγματα. Τα Μυστήρια κατοικούν στο βασίλειο του Φωτός. Έτσι για να πλησιάσουμε ώστε να μας αποκαλυφθούν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε με πολύ σεβασμό το ελάχιστο από αυτό το φως που μας εδόθη Κοσμική Δωρεά, την "λυχνία" της Συνείδησης, της Νόησης, της Αγαθότητας της "Ιερής Αναγωγής". Όμως, πεπλανημένως, πιστέψαμε πως τα μυστήρια κατοικούν στο Σκότος, το οποίο δεν έχει καμία θέση μέσα στη Δημιουργία. Είναι επινόηση του ανθρώπου η οποία στρέφεται μόνο εναντίον του και ειδικά όταν την χρησιμοποιεί για να ερευνήσει την αλήθεια και να εμπαίζει το Φως. Ο αναμενόμενος, κατασκευασμένος θετός υιός του ανθρώπου είναι ο άγγελος του Ερέβους, ενώ ο ίδιος ο άνθρωπος είναι υιός του Θεού του Φωτός. Σ' αυτήν την αναμονή και σ' αυτήν την προετοιμασία είναι τοποθετημένη η πτώση του, η παρεκτροπή του, η ασωτία του και ο επικείμενος όλεθρός του. Έτσι θα επιχειρήσω μία κατάδυση σε μία περιοχή της ερήμου της πτώσης, στην περιοχή της γενετικής μηχανικής, ίσως και κατορθώσω να αποκομίσω στοιχεία της παρεκτροπής, της ασωτίας και του παρακειμένου ολέθρου. Εξ' αρχής, καθιστώ ξεκάθαρη την θέση μου. Η Βιολογία θα έπρεπε να παραμείνει η υπέροχη και ιερή όαση (όπως ξεκίνησε) όπου αυστηρότατοι "θρησκευτικοί" νόμοι θα έπρεπε να ισχύουν και η ιεροσυλία όχι μόνο θα αποτελούσε το βαρύτερο έγκλημα και το κατ' εξοχήν αμάρτημα, αλλά θα έπρεπε να θεωρείται και αδιανόητη. Είναι αναμφισβήτητο το ότι το Τυχαίο έχει συμβάλλει στην ανάπτυξη της επιστήμης πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε ορθολογική υπόθεση η οποία υποβαλλόταν στη δοκιμασία της πειραματικής απόδειξης. Εάν η δεύτερη διαδικασία ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη και κυριαρχούσα, η επιστήμη θα είχε ίσως διαφορετική μορφή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμβάλλει ουσιωδώς στην ανάπτυξη της επιστήμης, αλλά συμβάλλει κυρίως με έναν ορθολογισμό που παραβιάζει τα όριά του. Το να παραβιάζουμε όμως τα όρια του ορθολογισμού στην υπόθεση, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την παραβίασή του στην πειραματική εφαρμογή και ειδικά όταν παράλληλα με το ορθολογικό αναμενόμενο συνυπάρχει το "σκότος" στο οποίο ο ορθολογισμός μας ωθεί έντονα να υποθέσουμε ότι πιθανόν κρύπτεται μία μορφή ολέθρου. Όταν λοιπόν η πρόθεση της παραβίασης των ορίων του επιστημονικού ορθολογισμού μας αποκαλύπτει την πιθανότητα ενός ανεξέλεγκτου ολέθρου εκ του αποτελέσματος και αυτή η αποκάλυψη μας αφήνει αδιάφορους ενώ κάποια σκοτεινή σκοπιμότητά μας ή αχαρακτήριστη αφροσύνη και επιπολαιότης μας, οδηγεί στην διάνοιξη των πυλών του ολέθρου, τότε η "εσχάτη των ποινών" θα πρέπει να είναι η αμοιβή μας. Διαφορετικά σε χρόνο ανύποπτο η επιστήμη θα γίνει η εσχάτη των ποινών μας. Και για μεν τους υπεύθυνους αυτή η ποινή και ελαχίστη θα είναι και αναποτελεσματική, για δε τους ανεύθυνους και άδικη και τελεσίδικη και φυσικά αναποτελεσματική. Έτσι λοιπόν φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι εφ' όσον μία τέτοια πιθανότητα πάντα θα υπάρχει οι "ανεύθυνοι" θα πρέπει να αποκτήσουν ευθύνες. Δηλαδή ΛΟΓΟ. Εφ' όσον αρνηθούν να αποκτήσουν "λόγο" τότε θα πρέπει να θεωρηθούν συνυπεύθυνοι. Για να αποκτήσουν πρέπει να απαιτήσουν. Και φυσικά δεν θα απαιτήσουν κατ' ευθείαν από τους επιστήμονες, αλλά από τους κυρίους των υποσχέσεων, τους κυρίους που απαιτούν την ψήφο τους, τους κυβερνώντες. Και αυτή η απαίτηση ωχριά εμπρός σε οποιαδήποτε άλλη. Για να απαιτήσουν όμως πρέπει να βρίσκονται στο ύψος της απαίτησής των. Και εδώ βρίσκεται απαιτητικότατο το δικό τους βαρύ χρέος. Βέβαια για να διαμορφωθεί ένα χρέος και να πάρει την πλήρη "ουσία" του πρέπει να συμβάλλουν προϋποθέσεις και πράξεις και σ' αυτή την διαδικασία μπορεί διάφοροι παράγοντες να παρέμβουν ώστε να το αλλοιώσουν να το υποτιμήσουν ή και εξουδετερώσουν. Η διαδικασία λοιπόν είναι σοβαρότερη απ' ότι εκ πρώτης φαίνεται.
Αφροσύνη-Επιπολαιότητα. Σωφροσύνη-Σοβαρότητα. Εάν στο μέσον αυτής της τετράδος τοποθετήσουμε την Σκοπιμότητα, τότε δημιουργούμε ένα ζυγό με τον οποίο μπορούμε να αξιολογήσουμε τον πολιτισμό μας και την επιστήμη μας. Το αποτέλεσμα μας αφήνει εμβρόντητους. Ο ζυγός γέρνει ανεπίτρεπτα και άκρως επικίνδυνα αριστερά οπότε και αναλόγως αξιολογείται η Σκοπιμότητα. Αυτό το αποτέλεσμα όμως δεν χαρακτηρίζει το σύνολο της επιστημονικής κοινότητος. Απεναντίας η συντριπτική πλειοψηφία των επιστημόνων δεν έχει σχέση με το αποτέλεσμα εν αντιθέσει με την διεθνή πολιτική κοινότητα. Τι συμβαίνει όμως και μία μηδαμινή μειοψηφία "κατορθώνει" να παρεμβαίνει κακοηθέστατα και να αποπροσανατολίζει την επιστημονική "θεότητα"; Η αιτία είναι γνωστή σε όλους. Στο σύνολο των δύο, επιστημόνων και πολιτικών, η συντριπτική πλειοψηφία που καθορίζει το αποτέλεσμα είναι πλειοψηφία αφρόνων και έτσι ο μέγας αριθμός σωφρόνων επιστημόνων και ο ελάχιστος των πολιτικών δεν δύνανται να έχουν αποφασιστικό λόγο σ' αυτήν την παγκόσμια μοναρχούσα "δημοκρατία". Αν ανατρέξουμε ελάχιστα στο παρελθόν θα κάνουμε μία ουσιώδη διαπίστωση η οποία σαν τεχνητός ήλιος αλλά κακός οιωνός ανέτειλε ξαφνικά με μία εκτυφλωτική ακτινοβολία αλαζονείας (και όχι φωτός) η οποία δημιούργησε τέτοιες παραισθήσεις που οδήγησε νοήμονες, φιλοσόφους, επιστήμονες και πολιτικούς να αναγγείλουν ή να "αποδεχθούν" τον θάνατο του "Θεού". Η αφύπνιση νεογνικών επιστημονικών "γνώσεων", ελάχιστα σοβαρών, σοβαροφανών ή αστείων ορθώθηκε σαν μαγικό κάτοπτρο σύγχυσης εμπρός στην ίδια την Νόηση και την οδήγησε έμμεσα να αυτοχαρακτηρισθεί και να προκαλέσει την μεγαλύτερη υποτίμησή της. Μεταμορφώνοντας τις "επινοήσεις" της σε τάφο τής Θεότητας έθετε και τον ίδιο τον εαυτό της μέσα. Έτσι μεταμορφώνονταν σε Ταφική Αλαζών. Όχι όμως η Νόηση που προέρχεται από το Πνεύμα, αλλά η νοησιφάνεια ή νοθογενής "νόηση", η παρανόηση που αυτή την περίοδο της ιστορίας κατευθύνει το "πηδάλιο" της ανθρωπότητας και εκθρονίζει το Πνεύμα οδηγώντας το στη λαιμητόμο. Τα άδυτα ιερά της φύσης παραβιάζονται και ακάθεκτοι ορμούμε στο άδυτο των αδύτων της ζωής με όλη την "μεγαλόπρεπη" βαναυσότητα της τεχνολογίας και την τεχνολογική αλαζονεία της συνείδησης. Η συγκομιδή από τους απέραντους ελληνικούς Νοητικούς κήπους των εσπερίδων έχει ταφεί στις χωματερές της Ευρώπης και των άλλων ηπείρων επειδή οι ειδήμονες δάγκωσαν τα χρυσά μήλα και διαπίστωσαν ότι ήταν πολύ σκληρά για να είναι βρώσιμα. Η τύφλωσή τους ή η αλαζονική μωρία τους κατόρθωσε να ανακαλύψει τρόπους για να απαλλαγεί από την ακατανόητη Δωρεά. Η ανθρωπότητα είναι η δόξα της κιβδηλοποιίας. Έτσι την εκτρέφουν με οτιδήποτε κίβδηλο μπορούν να παράγουν. Η χάραξη της αρχαίας ιερής πορείας με την μαγνητική βελόνη του ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΟΝ και ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ ανεκόπη βάναυσα και λεηλατήθηκε οτιδήποτε θα μπορούσε να την ανασυντάξει. Έκτοτε και σταδιακά επινόησαν την "καταδυόμενη σπείρα" με αφετηρία ένα τέλμα αιώνων και απόληξη τα "αποτεφρωτήρια" της ψυχής και του πνεύματος του σημερινού ανοήμονος πολιτισμού. Ο ορίζων της τεχνολογικής νοημοσύνης προβάλλεται απ' αυτήν σαν ορίζων της Δημιουργίας και του Δημιουργού.
Το 1953 ο James D. Watson και ο E.H.C. Crick ανακαλύπτουν την διπλή έλικα του DNA. Ήταν ήδη γνωστό από το 1944 ότι επ' αυτού ήταν καταγραμμένες οι γενετικές πληροφορίες. Παρ' όλη την συσσώρευση γνώσεων, βασικά ερωτήματα, για δεκαετίες -μέχρι και σήμερα- δεν ήταν δυνατόν να απαντηθούν όπως π.χ. τι καθορίζει την λειτουργία και "έκφραση" των γονιδίων, πώς αλληλοεπιδρούν, τι καθορίζει αν θα είναι ενεργά ή ανενεργά, πώς εξ ενός κυττάρου αναπτύσσεται ένας πολυκύτταρος οργανισμός και άλλα πάμπολλα. Εκείνο βέβαια που δεν ελήφθη σοβαρά υπ' όψιν, όπως συνηθέστατα συμβαίνει, είναι η συνειδητοποίηση του κατά πόσον τα ερωτήματα που θέτουμε είναι πάντοτε τα ορθά,αν οι απαντήσεις που δίδουμε είναι ορθές και πόσες χιλιάδες ακόμη ερωτήματα δεν έχουμε σκεφθεί να τα θέσουμε και πως μέσα στις χιλιάδες που δεν σκεφθήκαμε, κάποιο, άγνωστο ποιο, μπορεί να είναι το ουσιωδέστερο απ' όλα. Ως συνήθως με επιφανή επιπολαιότητα πιστεύουμε ότι οι ερμηνείες βρίσκονται ανάμεσα στα ερωτήματά μας και ότι δεν απαιτούνται όλες για να μπορούμε, ασυνείδητα, να επιχειρούμε γενετικές ακροβασίες. Στο ενδιάμεσο οι "τυχαίες" και απρόβλεπτες αποκαλύψεις και εκπλήξεις δεν μας πείθουν για την έλλειψη γνώσης και σύνεσης, ούτε για τους κινδύνους που παραμονεύουν μέσα στο πυκνό δάσος της άγνοιας και της αλαζονείας και της κακοήθους σκοπιμότητας. Είκοσι χρόνια μετά την ανακάλυψη της διπλής έλικας γνωρίζαμε ελάχιστα εν σχέσει με σήμερα που γνωρίζουμε ελάχιστα εν σχέσει με δέκα χρόνια στο μέλλον κ.ο.κ. Παρ' όλους τους ολεθροφόρους κινδύνους όμως που παραμονεύουν ανάμεσα στα γενετικά παίγνια, οι βιολόγοι, οι συναφείς εταιρείες, τα εργαστήρια και οι οικονομικοπολιτικοί υδροκέφαλοι με την χαρακτηριστική ιδιόμορφη ολιγοφρένειά τους άρχισαν πυρετωδώς να επιδίδονται στο "πρόγραμμα" απεξάρθρωσης του κώδικα της ζωής για τον οποίον απαιτήθηκαν πάνσοφες επιλογές δισεκατομμυρίων ετών ώστε να καταστεί δυνατή η εμφάνιση, εγκατάσταση και ισορροπία της ζωής. Ανοήμονες βιολόγοι υπήρχαν και υπάρχουν αρκετοί για να οργανωθεί το μεγαλύτερο ιστορικό έγκλημα. Επαναλαμβάνω: ανοήμονες βιολόγοι. Είναι ανόητο βέβαια να πιστεύουμε ότι οι βιολόγοι των "επιλεγμένων" εργαστηρίων είναι επιλεγμένες ιδιοφυΐες. Αν παρακολουθήσουμε το έργο τους θα διαπιστώσουμε ότι είναι μετριότητες επιλεγμένες για μία συγκεκριμένη σκοπιμότητα και στιγματισμένες με όλες τις κακοήθειες που χαρακτηρίζουν τέτοιες μετριότητες. Και αυτό βέβαια δεν χαρακτηρίζει μόνο τους βιολόγους αλλά πολλούς κλάδους επιστημόνων. Στους βιολόγους όμως αποκτά ιδιαίτερη σοβαρότητα. Έτσι περίπου είναι η κατάσταση της σημερινής ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ή όπως θέλουν να την αποκαλούν Biotechnology Industry! Πιστεύουν δε "επιλεγμένοι" βιολόγοι (ο ανόητος πιστεύει πάντα ότι γνωρίζει πολύ καλά τι λέει και τι κάνει) ότι δραστικότατα έχει αλλάξει η κατάσταση εδώ και δέκα-είκοσι χρόνια, από τότε που "και ο εξυπνότερος βιολόγος δεν θα μπορούσε να φανταστεί τις σημερινές ερευνητικές μεθόδους...". Βέβαια δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το ίδιο πίστευαν και τότε, στην δεκαετία του '70 οι βιολόγοι, το ίδιο θα πιστεύουν και οι βιολόγοι του 2010. Όμως η βιοτεχνολογία, τα πειράματα της γενετικής μηχανικής, άρχισαν να παίρνουν τρομακτικές διαστάσεις εκείνη την δεκαετία, που σύμφωνα με τους σημερινούς βιολόγους, οι τότε βιολόγοι ούτε λίγο ούτε πολύ βρίσκονται μέσα σε ένα ημίφως ή σκότος. Αν είναι δυνατόν ένα μυστήριο σαν αυτό της "ζωής" να απαιτεί μόνο μερικές δεκαετίες για να εκτεθεί στο "φως" και στη λεηλασία! Τα "μυστήρια" της KGB και CIA απαιτούν περισσότερο χρόνο. Δεν μπορώ να μην αναφέρω το ότι πραγματικά σώφρονες βιολόγοι στις αρχές της δεκαετίας του 70 εναγωνίως προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρεμποδίσουν τα ολεθροτόκα πειράματα. Χαρακτηριστική είναι η φωνή αγωνίας τους στο SCIENCE: "είμαστε αρκετά σοφοί και έμπειροι ώστε να είμαστε έτοιμοι να ανακατέψουμε αυτό που η φύση για δισεκατομμύρια χρόνια απαγόρευε, το γενετικό υλικό των ευκαριωτικών και προκαριωτικών κυττάρων;.. (δηλαδή γονίδια π.χ. μικροβίων και ανθρώπων)... Δεν γνωρίζουμε τον τρόπο δράσης (επίθεσης) των μικροβίων και ιών στα κύτταρα.... έχουμε λοιπόν το δικαίωμα να δράσουμε δίχως δικλείδες ασφαλείας και πιθανότητες επανόρθωσης πάνω στην σοφία δισεκατομμυρίων ετών, απλώς για να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες και την περιέργεια λίγων επιστημόνων;..... Το μέλλον θα μας καταραστεί..."
Σε κάποιο σημείο του απείρου υπάρχουμε. Αμφοτερόπλευρα εκτείνεται το άπειρο. Και προς τον μικρόκοσμο και προς τον μεγαλόκοσμο. Το λάθος μας είναι να πιστεύουμε ότι προς την απειροκατεύθυνση του μικρόκοσμου μπορούμε να αναλάβουμε τον ρόλο Θεών, όπως αισθανόμαστε από την απειροκατεύθυνση του Μεγαπείρου "κάποιος" να παίζει τον ρόλο του Θεού σε μας: αμείλικτου, απλησίαστου και ακατανόητου. Καθότι όμως πεπερασμένοι, υποθέτουμε και πιστεύουμε ότι προς την κατεύθυνση του μικρόκοσμου υπάρχει πέρας. Άλλωστε οποιαδήποτε τεχνολογική ανάπτυξη δεν θα κατορθώσει ποτέ να μας φέρει ούτε μέχρι τα όρια του δικού μας Γαλαξία, ενώ απεναντίας μπορεί να μας "φέρει" ανάμεσα σε γονίδια, μόρια ή άτομα! Έτσι μπορούμε να γίνουμε κυρίαρχοι της φύσης που μας δημιούργησε, να την καταστρέψουμε και να την αντικαταστήσουμε. Όταν όμως από Νόμο Κοσμικό ανήκουμε σ' αυτή, καταστρέφοντάς την θα καταστραφούμε και αντικαθιστώντας την θα αντικατασταθούμε. Από τι όμως; Δεν μας ενδιαφέρει. Φτάνει ορισμένοι υπερανόητοι να αισθανθούν για χρόνο απειροελάχιστο ότι είναι θεοί και μπορούν να προκαλούν την θεότητα της Κοσμικής Δημιουργίας. Ο μύθος της μεγαλοφυΐας πρέπει να καταρριφθεί. Δεν υπάρχουν σήμερα μεγαλοφυΐες και αυτοί που χαρακτηρίζονται σαν τέτοιοι, είναι ή από σκοπιμότητα ή από άγνοια. Ο αιώνας μας είναι αιών της τεχνητής και τεχνικής ευφυΐας. Ίσως υπήρξαν μερικοί ιδιοφυείς, αλλά το "σύνολο" της νοητικής τους ικανότητος μόλις να προσέγγισε το δείκτη του μετρίου. Δημιουργήθηκαν όμως αλλεπάλληλοι μύθοι για να για να "οικοδομηθεί" ο μύθος της ανθρώπινης θεότητας που καταρρέει στην πρώτη απόπειρα του ανθρώπου να παίξει τον ρόλο θεού. Και εδώ αποκαλύπτεται η σαθρότητα της πλαστής μεγαλοφυΐας και τα ενδοχάσματα της "ιδιοφυΐας". Σε κάθε τομέα της επιστημονικής έρευνας, η αλαζονεία μας, πατά πάνω σε δάφνες κάτω από τις οποίες η άβυσσος της άγνοιας ούτε καν θέλει να μας εμπαίξει. Οι δάφνες μαραίνονται και οπές προς την άβυσσο προβάλλουν. Άραγε αθροίζουμε γνώση αληθινή ή δάφνες για να κλείνουμε τις οπές και "προσχηματική" γνώση; Δυστυχώς ούτε προσχηματική γνώση καθότι όταν πιστεύουμε ότι αποκωδικοποιήσαμε τους νόμους του σύμπαντος και δεν απομένει πλέον τίποτα για να ανακαλύψουμε ή ότι έπαψε πλέον η φύση να ηγεμονεύει και υπέκυψε στην δική μας μονοκρατορία, τότε και τα "προσχήματα" έχουν καταρρεύσει. Εδώ λοιπόν, σ' αυτό το εγγύς σημείο είναι που θα παρέμβει η άβυσσος και ήδη τα πρώτα τελεσίγραφα τυπώθηκαν στην ανθρώπινη "οθόνη. Η αλαζονεία μας εδώ ξεπέρασε τον εαυτό της σ' ένα αγώνα δρόμου με την αφροσύνη μας. Με την έναρξη της δεκαετίας του '70 οι πρώτου υπεραλαζόνες και άφρονες εμφανίζονται απροκάλυπτα στα παρασκήνια της "καθημερινής" ανθρωπότητας και επισήμως στους εργαστηριακούς πύργους της επιστήμης της. Οι άνθρωποι κοιμούνται και ξυπνούν διαδοχικά μέσα στο αμφιθέατρο των θεαμάτων, της επιβίωσης, των ελπίδων και των απογοητεύσεων της παγκόσμιας ιλαροτραγωδίας. Και οι πλέον απαισιόδοξοι δεν συλλαμβάνουν το τι προετοιμάζεται πυρετωδώς. Η από βιολόγους θραύση των "δομικών" μονάδων της ζωής των ζώντων οργανισμών, από πλασμίδια, βακτηριοφάγους, ιούς, μικρόβια μέχρι και του ανθρώπου και γενική γενετική παμμειξία κατά βούληση! Δηλαδή βίαιη "εισαγωγή" γενετικού υλικού, (γονιδίων) ανθρώπινων κυττάρων σε χρωματοσώματα μικροβίων ή ιών ή άλλων έμβιων και αντιστρόφως και ποικιλοτρόπως. Ό,τι η Φύση κράτησε αυστηρότατα χωριστά για δισεκατομμύρια χρόνια εμείς αρχίζουμε ασυνείδητα και δίχως την ελάχιστη γνώση ή ασφαλιστικές δικλείδες ή την παραμικρή βεβαιότητα και ασφάλεια να τα αναμιγνύουμε βίαια. Προς τι; Το ερώτημα δεν θα απαντηθεί ποτέ ούτε ποτέ θα καταστεί δυνατή και η παραμικρή δικαιολογία. Ανοητολογίες πολλές. Ανάλογη με αυτή της ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικούς αντιδραστήρες! Δηλαδή παραγωγή ινσουλίνης, ιντερφερόνης, "ιικών πεπτιδικών αντιγόνων", ρενίνης κλπ π.χ. με εισαγωγή του γονιδίου ανθρώπων εντός κολοβακτηριδίων ώστε τούτο να παράγει ανθρώπινη ινσουλίνη με την "καθοδήγηση" του ανθρώπινου γονιδίου του υπεύθυνου για την παραγωγή ινσουλίνης στον ίδιο τον άνθρωπο. Με τέτοιου είδους προσχήματα φτάνουμε να κάνουμε τις πιο απίθανες μίξεις γενετικών υλικών ώσπου κάποια στιγμή εμφανίζεται ο ίδιος ο Δαίμων Τρόμος: Εμφάνιση απρόβλεπτων τεχνητών ιών με εντελώς απρόβλεπτες και θανατηφόρες νοσογόνους ιδιότητες και όχι μόνο αυτό. Το τραγικότερο: πλήρης άγνοια της συμπεριφοράς των και πλήρης αδυναμία καταπολέμησής των. Ούτε ελέγχουμε πλέον και ούτε γνωρίζουμε τι πανίσχυρες και καταστροφικές χίμαιρες έχουν τεχνητά δημιουργηθεί και οι πιθανότητες να καταστρέψουν εντελώς την ιερή κοσμική νομοθεσία στην οποία στηρίζεται εν γένει η ζωή είναι τόσο μεγάλες που φαίνεται πλέον βέβαιο ότι ή θα εξαφανισθεί η ζωή ή, η μέχρι σήμερα από καταβολής κόσμου έμβιος μορφολογία θα παραμείνει ανάμνηση στο κοσμικό υποσυνείδητο. Η εισαγωγή τεχνιτών και φυσικών γονιδίων στα σπέρματα (ωά και σπερματοζωάρια) διαφόρων οργανισμών ή η ανταλλαγή γονιδίων κλπ με το γελοιωδέστατο πρόσχημα ότι δεν μπορεί να προκύψει κάτι βιώσιμο, ενώ προέκυψαν πολλά θα οδηγήσει σε τέτοια "φαινόμενα" στο εγγύς μέλλον που η εικόνα της φύσης τουλάχιστον θα φαίνεται σαν να παρατηρείται μέσα σε παραμορφωτικά κάτοπτρα. Όσο για την τραγικότητα στην εν γένει συμβίωση των όντων κανείς δεν μπορεί να την περιγράψει. Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Για λόγους πολλούς και διότι όταν π.χ. ο Paul Berg στο Stanford κατασκεύαζε το υβρίδιο SV40 -lambda plage - E coli με την υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης και του συναδέλφου του Renato Dulbecco και άλλων, εμείς και όλη σχεδόν η ανθρωπότητα ασχολιόταν με τον Kissinger και τον Allende, με την CIA και την Committee of 40, με τα έγγραφα του πενταγώνου και την ανταρσία στις φυλακές Attica N.Y. κλπ. Η κραυγή των αντιδρώντων βιολόγων: "το πείραμα του Berg είναι τρομακτικό και διασπείρει τον τρόμο σε όλους μας και σ' αυτόν τον ίδιο", ήταν αδύνατον να φθάσει μέχρι σ' εμάς, και να έφθανε όμως, εμείς θα ακούγαμε μόνο "Βιετνάμ". Όταν λίγο αργότερα σε ένα "συμπόσιο", σε κάποιο πύργο της Σικελίας η ερώτηση πρόβαλε σαν Δαμόκλειος σπάθη για την ανθρωπότητα: "πρέπει ή δεν πρέπει να προβούμε σε πειράματα γενετικής μηχανικής τα αποτελέσματα των οποίων, όσον αφορά τις κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές και βιολογικές επιπτώσεις δεν μπορούμε να προβλέψουμε", ενώ ορισμένοι και πάλι αντέδρασαν, οι μεγαλύτεροι τότε βιολόγοι όπως ο sir Francis Crick έμειναν σιωπηλοί!Η ομάδα λοιπόν Berg, Jackson, Symonds και Kaiser, Lobban κ.ά. συνεχίζουν τις "ερασιτεχνικές" τους μεθόδους στις τεχνικές μίξεις γενετικού υλικού διαφόρων οργανισμών και μικροοργανισμών (γενετικού υλικού μικροβίων σε κύτταρα θηλαστικών και αντιστρόφως) ενώ ήδη είχαν μεγάλη εμπειρία στο να μην έχουν προβλέψει στο παρελθόν τα αποτελέσματα των πειραματισμών των. Συγχρόνως το πρώτο "συνθετικό γονίδιο" έχει κατασκευασθεί από τον H.G. Khoranα. Διάφορα ένζυμα (restriction enzymes, ligases, ECORI, Lambda exonuclease, terminal transterase κ.ά.) ATP, TTP και ραδιενέργεια χρησιμοποιούνται με όλη την ευκολία που παρέχει η ημιμάθεια, ο ενθουσιασμός και η άγνοια για την χιμαιρική μικροχειρουργική. Ο P. Lobban δημοσιεύει εκτεταμένη μελέτη το '73 στο Journal of Molecular Bacteriology για τις πειραματικές του ακροβασίες γενετικής μηχανικής στο βακτηριοφάγο P22 και ο Berg με την ομάδα του (Mertz, Davis κ.ά.) έχει προηγηθεί με τους δικούς του ανασυνδιασμούς γονιδίων και της κατασκευής υβριδίων με την βοήθεια του ECORI και DNA ligase. Ακολουθούν άλλοι όπως ο V. Sgaramella, H. Goodman κ.ά. σε ένα αγώνα δρόμου "φήμης", βιασύνης και ανεπανόρθωτου ολέθρου. Την τραγικότητα της κατάστασης την συνειδητοποιούν ορισμένοι νεαροί βιολόγοι και με ενέργειές τους συγκαλείται "συμπόσιο" στο Asilomar Cοnference Center του Pacific Grove της California τον Ιανουάριο του '73. Διάφοροι βιολόγοι με πρωτοστατούντα τον P. Berg υποστήριζαν ότι το άγνωστο του αποτελέσματος ενός πειράματος γενετικής μηχανικής δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί αιτία για να μην επιχειρηθεί ένα τέτοιο πείραμα. Ο Berg που καθοδηγούσε το συμπόσιο, απέκλεισε τους δημοσιογράφους και όσους ήταν δυνατόν εκ των αντιδραστικών βιολόγων. Ενώ το αντικείμενο αφορούσε την ανθρωπότητα -Biohazards in Biological Research- δεν έπρεπε κατά τον Berg αυτή να γνωρίζει τίποτα. Ασχολούνται όλοι με το Βιετνάμ, το watergate, τις δικτατορίες και διάφορες άλλες πολιτικολογίες. Ο mister Berg μετά το συνέδριο παραπονέθηκε -γνωστή τακτική- ότι ουσιώδεις παρατηρήσεις και σημειώσεις χάθηκαν. Σημειωτέον ότι δεν καθορίστηκαν ούτε οι απαραίτητοι κανόνες ασφαλείας των εργαστηρίων για τέτοιου είδους πειράματα που οποιαδήποτε στιγμή θα ήταν δυνατόν να γίνουν αίτια ανεξέλεγκτων θανατηφόρων πανδημιών. Εντός ελάχιστου χρονικού διαστήματος ο S.N. Cohen πειραματιζόμενος με πλασμίδια και με διαφορετική "τεχνοτροπία" από αυτή του Berg έκανε την γενετική μηχανική προσιτή σχεδόν στον "καθένα". Με ελάχιστες γνώσεις και απλές τεχνικές ποικίλα τμήματα DNA από απεριόριστο αριθμό οργανισμών και μικροοργανισμών ήταν δυνατόν να συνενωθούν και να δημιουργήσουν "υβρίδια" που ποτέ μέχρι τώρα η Φύση δεν επέτρεψε να δημιουργηθούν και φυσικά είχε σοβαρότατους λόγους γι' αυτό. Στην "Gordon Research Conference on Nucleic Acids" τον Ιούνιο του '73 οι κίνδυνοι αποσιωπούνται και κανείς και πάλι δεν ενημερώνεται. Ακόμη και μεταξύ των ίδιων των βιολόγων επικρατούσε καχυποψία και μυστικότητα καθ' ομάδες. Μόνο ο E. Ziff αναφερόμενος στο συμπόσιο, δημοσιεύει τον Οκτώβριο του '73 στο New Scientist τις επιφυλάξεις του: "Οι βιολογικές ιδιότητες DNA υβριδίων δεν έχουν εξετασθεί και δεν μας είναι γνωστές ....μερικά, μάς καθιστούν ανήσυχους .... είναι ικανά να προκαλούν καρκινογένεση..... πιθανόν οι άνθρωποι να έχουν μηχανισμούς να προστατεύονται από τέτοιου είδους υβρίδια. Μέχρι όμως να αποδειχθεί, μία συνειδητή επιστημονική κοινότητα θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στα πειράματα και στους σκοπούς των και θα πρέπει να λάβει κάθε προφύλαξη για το κοινό ... Οι επιπτώσεις από την έκθεση σε (τεχνητούς) καρκινογόνους παράγοντες πιθανότατα θα εμφανισθούν μετά από χρόνια...". Οι Nathans και Weissman πίστευαν πως τέτοιες αποκαλύψεις θα οδηγούσαν πιθανόν σε περιορισμούς στα βιολογικά πειράματα που θα δυσκόλευαν την "πειραματική έρευνα" κάτι που δεν θα ήταν επιθυμητό. Το αποκορύφωμα της ασυνειδησίας εμφανίζεται στην πρόταση της M. Singer: "... δεν θα επιτρέψω ουσιώδη συζήτηση επί του θέματος των κινδύνων και των προφυλάξεων, αλλά μόνο να γίνουν προτάσεις ... σε δεκαπέντε λεπτά θα κλείσει επί του θέματος η συζητήσεις και θα ακολουθήσει "ψηφοφορία" δι' ανατάσεως της χειρός... Κατόπιν θα προχωρήσουμε κατ' ευθείαν στο κυρίως επιστημονικό θέμα .....". Εβραία στην καταγωγή και μητέρα τεσσάρων παιδιών η Singer θα έπρεπε άραγε να συμπεριφερθεί κατ' αυτόν τον τρόπο; Τότε, δεν υπήρχε σ' αυτήν πρόσφατη ιστορική γνώση για τον χιτλερισμό; Της ίδιας καταγωγής ήταν και ο Berg και ο Cohen και ο Weisman και πολλοί άλλοι, ο μεγαλύτερος αριθμός των μετεχόντων. Τι συνέβαινε λοιπόν στα παρασκήνια των παρασκηνίων; Από τους 142 συμμετέχοντες οι 47 απεχώρησαν πριν από την ψηφοφορία. Μετά το τέλος του συμποσίου άνοιγαν εντελώς οι πύλες του βασιλείου του ολέθρου. Στην αρχή το "τοπίο" εξαίσιο. Ο όλεθρος γνωρίζει πολύ καλά και να παραπλανά και να κρύβεται και να χτυπά. Καλύτερα από οποιονδήποτε άνθρωπο που πέρασε από την Γη. Γονίδια Xenopus laevis σε κολοβακτηρίδια, pSC101 (plasmid Stanley Cohen 101), υβρίδια Drosophila + pSC101 + βακτηριοφάγοι (ευκαριοτικά-προκαριοτικά) κ.ο.κ. Πολύ αργά στην San Fransisco Chronicle μπορούσαν ορισμένοι να διαβάσουν και συνειδητοποιήσουν και αμέσως αδιαφορήσουν τα κάτωθι: "..... ημιτεχνητοί μικροοργανισμοί κατασκευασμένοι από εξέχοντες αμερικανούς επιστήμονες είναι δυνατόν να διαφύγουν από τα εργαστήρια και να αποτελέσουν ολέθριο κίνδυνο για τον γενικό πληθυσμό. .... Υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το κατά πόσο αυτά τα τεχνητά πλασμίδια, ιοί, μπορούν να αποβούν ολέθρια μολύνοντας ανώτερους οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου.....". Σε ένα άλλο "συμπόσιο" και πάλι στο Asilomar τον Φεβρουάριο του '75 ο David Baltimore παραπονέθηκε στον H. Lewis: "κάθε φορά που προσπαθείς να μιλήσεις σε κάποιον, κάποιο αυτί υπάρχει να ακούσει .... είναι τρομερό .... οι δημοσιογράφοι είναι δυνατόν να καταστρέψουν τα πειράματά μας! ως εκ τούτου θα κρατηθούν μακριά...". Τι συνέβαινε από την πλευρά της "πολιτείας"; Ο Γενικός γραμματέας, τότε, του υπουργείου Υγείας, Παιδείας και κοινωνικών ασφαλίσεων Caspar Weinberger παρότρυνε τους βιολόγους προς την κατεύθυνση της γενετικής μηχανικής. Στο συμπόσιο του Asilomar του '75 παρόλο ότι ακούσθηκε και η φωνή: "η άγνοια επί του "αντικειμένου" πρέπει να μας καθιστά εξαιρετικά προσεκτικούς..." στην ψηφοφορία μόνο ένας ήταν κατά της συνέχισης των ολεθροφόρων πειραμάτων, κάτω από τέτοιες συνθήκες. Το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας επιχορηγούσε τα εργαστήρια του ολέθρου με χρήματα αυτών εναντίον των οποίων έστρεφαν αυτόν τον όλεθρο. Κανένας από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, από τους ανθρώπους της Γης δεν είχε δικαίωμα ψήφου. Με αυτών την ζωή έπαιζαν θανάσιμα και τελεσίδικα. Τους απασχολούσε το embargo των πετρελαίων, η απαγωγή της Patricia Hearst, ότι ο Nixon οφείλει από τις φορολογικές του δηλώσεις 33.000 δολ. τα οποία είχε υποκλέψει, η δολοφονία της μητέρας του Martin Luther King, η "απαλλαγή" που εδόθη στον Nixon από τον Ford, το ότι στο Σικάγο σε μία χρονιά διεπράχθησαν 968 φόνοι, η δίκη του Haldeman, Ehrlichman και Mitchel, η εκπαίδευση Σαουδαράβων από αμερικανική εταιρεία για προστασία αμερικανικών συμφερόντων στην Σ. Αραβία, η κατάληψη της Καμπόδιας, η αποχώρηση (άτακτη) των Αμερικανών από το Ν. Βιετνάμ, οι διπλωματικές σχέσεις Ανατ. Γερμανίας - ΗΠΑ, το NATO και ο Haig, οι αποκαλύψεις για τον ρόλο της CIA στη Χιλή, η ελληνική "μεταπολίτευση", η εκθρόνιση του Halle Selassie, ο Antonio de Spinola, οι Εβραίοι και οι Άραβες, ο Μακάριος και το δημοψήφισμα, ο IRA η EEC η διαίρεση της Κύπρου, το κομμουνιστικό κόμμα της Ιταλίας, ο τρομοκράτης Carlos, η συνάντηση αμερικανών και σοβιετικών αστροναυτών, η δίκη των συνταγματαρχών, ο πάπας και η αγία μητέρα Ελισάβετ και πάμπολλες άλλες ημιανοησίες. Το ότι παραβίαζαν και κατέστρεφαν την γενετική μας ουσία ούτε τους απασχολούσε -γιατί δεν το γνώριζαν- ούτε θα τους απασχολούσε -αν το γνώριζαν- καθότι είχαν τόσα άλλα ενδιαφέροντα να τους απασχολούν!... Έτσι τον Ιούνιο του '76 στην πρώτη σελίδα του Boston Phoenix δημοσιεύεται άρθρο με επικεφαλίδα "Biohazards at Harvard" και υπότιτλο "επιστήμονες θα δημιουργήσουν νέες μορφές ζωής - αλλά πόσο ακίνδυνες θα είναι;" Το άρθρο μεταξύ άλλων ανέφερε ότι το κτίριο όπου βρίσκουμε τα βιολογικά εργαστήρια του Harvard ήταν ένα παλαιό και άκρως ακατάλληλο για βιολογική ασφάλεια κτίριο από κάθε άποψη. Επικίνδυνοι τεχνητοί ιοί θα μπορούσαν να διαφύγουν οποιαδήποτε στιγμή με οποιοδήποτε τρόπο. "Το Harvard το επισκέπτονται άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο. Εάν ένας τέτοιος μικροοργανισμός διαφύγει, τότε δεν μιλάμε πλέον για μόλυνση στο Harvard αλλά για όλο τον κόσμο...". Η καθηγήτρια Ruth Hubbard όμως είχε διαφορετική γνώμη: "το να μεταφέρω το εργαστήριό μου -το να τα μαζέψω και να φύγω- δεν θα διορθώσει τίποτα....". Η αντίδραση προήλθε από τον δήμαρχο του Cambridge (όπου βρίσκεται το πανεπιστήμιο του Harvard) A. Velucci. Στο δημαρχείο όπου συγκέντρωσε αρκετούς δημότες, απαίτησε από τους επιστήμονες απαντήσεις, στην επιστημονική ορολογία των οποίων απήντησε απλά: "δεν καταλαβαίνουμε την αλφαβήτα σας. Μιλήστε απλά για να αντιληφθούμε τι συμβαίνει". Η M. Singer τηλεφωνούσε από την Ουάσιγκτον υπέρ των πειραμάτων. Η απάντηση του Velucci (ιταλικής καταγωγής) ήταν "για ποιο λόγο κάποιος από την Ουάσιγκτον θα δώσει υποδείξεις στον δήμαρχο του Cambridge για το τι συμβαίνει στον δήμο του και στο πανεπιστήμιο Harvard;". Ενώ ο Velucci αντιδρούσε για τα "ατυχήματα" στο πανεπιστήμιο που βρίσκονταν μέσα στον δήμο του, η J. Hopson έγραφε για το πανεπιστήμιο του San Francisco "ιός ο οποίος δεν είναι δυνατόν να καταστραφεί -a true Andromeda strain- έχει δημιουργηθεί από πειραματικό ατύχημα σε εργαστήριο του S. Francisco"... Όταν φτάσαμε στο "Gorbach report" που ανέφερε ότι "45 ειδικοί επιστήμονες από τις ΗΠΑ και το εξωτερικό συμφώνησαν το κολοβακτηρίδιο Κ12 δεν ήταν φυσιολογικό επιδημικό παθογόνο και δεν θα έπρεπε με εργαστηριακές παρεμβάσεις γενετικής μηχανικής να μετατραπεί σε παθογόνο" ήταν πλέον πολύ αργά. Ήδη και ιδιωτικές εταιρείες ασχολούνταν με γενετική μηχανική. Και άρχισε η λογοκρισία σε ότι αφορά αυτά τα πειράματα. Ο Itakura στο City of Hope του Los Angeles ανεκάλυπτε νέα μέθοδο κατασκευής τεχνιτών γονιδίων. Όσον αφορά τον Velucci έχασε την θέση του και οι δημότες τον χρόνο τους. Περίεργες επιδημίες άρχισαν να εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο σε ανθρώπους και ζώα. Σε αρκετές, απεδείχθη ότι το αίτιο δεν ήταν μόνο φυσικοί ιοί αλλά συνυπήρχαν και τεχνητοί ιοί. Ένας νέος καρκινογόνος ιός εμφανίζεται απρόοπτα σε εργαστήριο του Texas (San Antonio). Βιολόγοι κατασκευάζουν ιό από μίξη ενός μη παθογόνου ιού baboon, και ενός επίσης μη παθογόνου ποντικών. Το νέο υβρίδιο προκαλούσε καρκίνο όχι μόνο σε ποντικούς αλλά και σε σκύλους και χιμπατζήδες καθώς και σε ανθρώπινα κύτταρα. Ο S. Kalter, διευθυντής του εργαστηρίου, έντρομος ανακοίνωνε: "Όταν οι χιμπατζήδες άρχισαν να πεθαίνουν τρομάξαμε. Θεέ μου, αν αυτός ο ιός προκαλεί θάνατο στα ζώα τι θα προκαλέσει σε μας και τότε σε όλο τον κόσμο;". Το κογκρέσο άφηνε ελεύθερες τις ιδιωτικές εταιρείες να κάνουν οτιδήποτε θα ήταν επικερδές. Στο τέλος του '77 περισσότερα από 150 πειράματα ανασυνδιασμού DNA στην Ευρώπη και περισσότερα από 300 στις ΗΠΑ βρίσκονταν σε εξέλιξη. Διάφοροι "επιστημονικοί", ιδιωτικοί οργανισμοί όπως EMBO (European Molecular Biology Organization), ICSU (International Council of Scientific Unions), COGENE (Committee on Genetic Engineering), ESF, EMRC κ.ά. προστάτευαν τα πειράματα από το κοινό, από την ανθρωπότητα, αυτή την "ανόητη" ανθρωπότητα που δεν έχει κατάλληλο νοητικό επίπεδο για να αντιληφθεί.... Η επιβλητική φωνή των βιολόγων ήταν πάντα η ίδια: "Αφήστε μας ήσυχους. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι κάνουμε.". Για να κλείσω όμως το άρθρο θα κάνω μία ερώτηση: Τι μπορούν να μας πουν για το AIDS και για ανάλογα νοσήματα που άρχισαν να ανατέλλουν σαν βιολογικές βόμβες στον ουρανό της ανθρωπότητας; Μπορεί να δώσει μία απάντηση ο R. Weinberg που διαλαλεί ότι είναι πλέον κυρίαρχος της φύσης; Δεν θα αναφερθώ στους clones, απαιτεί ιδιαίτερο και εκτεταμένο κεφάλαιο ..... Η φωνή του δαίμονος δεν πείθει. Σήμερα τέτοιου είδους πειράματα γίνονται παντού. Προσπαθούν να διορθώσουν με γενετική μηχανική τα δεινά που προκάλεσαν με την γενετική μηχανική. Σήμερα οποιαδήποτε τεχνητή μετάλλαξη επιχειρείται. Εντελώς άγνωστοι ανασυνδιασμοί που ποτέ δεν δημιουργήθηκαν από τη φύση ή τους απέρριψε ή από "ενδογενή" σοφία και γνώση δεν τους επεχείρησε, οι επιστήμονες τις "κατόρθωσαν" μέσα σε διάστημα μερικών ημερών. Οι μηχανισμοί ελέγχου φυσικών γονιδίων απ' τους νόμους της φύσης δεν έχουν καμία ισχύ στα τεχνητά παρείσακτα γονίδια που εισάγονται μέσα σ' ένα βιολογικό σύστημα. Έτσι περιμένουμε το αποτέλεσμα δίχως τις περισσότερες φορές να έχουμε την παραμικρή ιδέα τι μπορεί να είναι. Η τεχνητή επίθεση στα σπερματοζωάρια μπορεί να προκαλέσει μακροχρόνια τις πιο αποτρόπαιες βιώσιμες ή μη χίμαιρες. Τεράστιες ποσότητες DNA παράγονται μέσω PCR. Πέραν τούτων επιχειρείται πυρετωδώς και παραγωγή τεχνητού πρωτοπλάσματος. Ο Masuo Aizawa αναπτύσσει "αποικίες" νευρικών κυττάρων, φιλοδοξώντας να κατασκευάσει τεχνητό "εγκέφαλο". Ο J. Szostak, ο G. Joyce, ο T. Cech, Douna κ.ά. προσπαθούν να κατασκευάσουν "τεχνητή ζωή" πειραματιζόμενοι με RNA. Κάθε είδους πείραμα σε κάθε σχεδόν χώρα βρίσκεται σε εξέλιξη για να συμβάλλει στην εξέλιξη -πιστεύουν οι ερευνητές- ενώ προσωπικά πιστεύω για να αναστείλει την εξέλιξη και καταστρέψει στον προσεχή αιώνα ίσως την ζωή όπως την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
Ο Θεός πέθανε και ο άνθρωπος κάνει ό,τι θέλει. Λησμονεί όμως ότι ανήκε στη Βασιλεία του Θεού και δεν είναι δυνατόν παρά αφού τον δολοφόνησε να τον ακολουθήσει με μία ιδιόμορφη και πρωτοφανή πράξη αυτοχειρίας. Η αλαζονική φωνή του R. Weinberg θα πλανάται πάνω από την έρημο: We are no longer the victims of biology but the masters of it.....

κείμενο: Μανώλης Καπουσίδης

Κι όμως είναι ακόμα εδώ...

Απο τις ελάχιστες περιπτώσεις που η άλλη Ελλάδα (ξανα)περνά στα μέσα ενημέρωσης και μας γεμίζει αγαλλίαση. Η σιωπηλή Ελλάδα του ήθους, του ύφους, της κοινής προσπάθειας, του αυθόρμητου συναισθήματος, της αμόλυντης ψυχής, τα χρυσά αυτά παιδιά-έφηβοι της εθνικής ομάδας... "οι άλλοι ήδη μας μελετούν, μας αντιγράφουν..." είπε ο κ. Βασιλακόπουλος, ένας από τους βασικούς θεμελιωτές αυτής της εδρεωμένης πια άλλης εικόνας του έλληνα-καλαθοσφαιριστή. Τα παραδείγματα είναι εδώ! Ό,τι πέτυχαν μέχρι τώρα ας αποτελεί ζωντανό κομμάτι μνημοσύνης στη ζωή τους και τη ζωή όσων άλλων νέων τους παρακολουθούν...

Η υψηλή επιστημονική γνώση στους αρχαίους ελληνικούς ναούς

Οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί δεν ήταν τυχαία αρχιτεκτονήματα. Σίγουρα. Δεν κατασκευάστηκαν μόνο για να στεγάσουν την αρχαία λατρεία, αλλά και για να αποτυπώσουν την αρμονία του σύμπαντος. Μέσα τους είναι εγγεγραμμένη η βαθιά γνώση που συνδέει τη γη με τον ουράνιο θόλο, τον άνθρωπο με το άπειρο. Ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες Ηλείας κρατά, επίσης, κάποια αναπάντεχα μυστικά βαθιά κρυμμένα. Κυριολεκτικά βαθιά στα θεμέλια του. Αυτά που οι κλασικά σκεπτόμενοι επιστήμονες χαρακτήρισαν ¨σαθρά¨ δίχως να καταλάβουν το ¨μυστικό¨ που βρίσκεται εκεί. Οι πρώτες περίεργες ενδείξεις προέκυψαν από σχετική έρευνα του αρχαιολόγου Cooper, ο οποίος το 1972 έκανε κάποιες τομές στα θεμέλια του ναού. Αυτό που ανακάλυψε είναι πως ολόκληρο το οικοδόμημα στηρίζεται πάνω σε μια ασυνήθιστη υπόγεια βάση. Στην ανατολική πλευρά του ναού υπάρχει, σε βάθος δύο μέτρων, ένα στρώμα προσεχτικά λαξευμένου βράχου, με κλίση προς το νότο. Πρόκειται για ένα κεκλιμένο επίπεδο, δηλαδή. Στη νότια πλευρά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί ο ναός ¨κάθεται¨ πάνω σε φερτά υλικά, σε αναρρίμματα και συγκεκριμένα σε ένα στρώμα από κιτρινωπό πηλώδες χώμα και βότσαλα θαλάσσης. Το αποτέλεσμα; Ολόκληρος ο ναός ¨γλιστράει¨ και περιστρέφεται αργά γύρω από έναν κατακόρυφο άξονα στην νοτιοανατολική γωνία του. Για να διευκολυνθεί αυτή η περιστροφή και να αποσβένονται οι κραδασμοί, ολόκληρη η βάση του ναού είναι κατασκευασμένη από αλλεπάλληλα στρώματα πλακών που συνδέονται μεταξύ τους με μεταλλικούς συνδετήρες γύρω από τους οποίους έχει χυθεί μόλυβδος. Παρόμοιες συνδέσεις έχουν παρατηρηθεί και στο δάπεδο του ναού της Προναίας Αθηνάς στους Δελφούς, στο μυστηριώδες κτίσμα που είναι γνωστό με το όνομα ¨Θόλος¨. Γιατί όμως να έχει κατασκευαστεί έτσι ο ναός του Απόλλωνα στις Βάσσες; Σίγουρα δεν είναι τυχαίο συμβάν, αλλά ούτε και κατασκευαστικά αβλεψία. Κατά την άποψη του μαθηματικού Στέλιου Πετράκη, ο ναός γλιστράει και περιστρέφεται, όπως διαπιστώνουν οι αρχαιολόγοι, όχι τυχαία, αλλά σκόπιμα. Πρόκειται για ένα προσεκτικά προμελετημένο επίτευγμα των αρχαίων κατασκευαστών του. Η ιδιότυπη βάση του ναού κατασκευάστηκε αφού προηγουμένως υπολογίστηκαν πολύ προσεχτικά το βάρος του και η γωνία στροφής του, έτσι ώστε μέσα σε έναν χρόνο να ¨μετακινείται¨ κατά 50 πρώτα και δύο δεύτερα της μοίρας. Εδώ είναι που αρχίζουν τις εντυπωσιακές θεωρίες γιατί τα 50΄ και 2΄΄ της μοίρας είναι η τιμή ετήσιας μετάπτωσης των ισημερινών! Το αποτέλεσμα είναι η ¨ολίσθηση¨ προς τα πίσω του βορείου πόλου του ουρανού. Αυτήν την μεταβολή την είχαν υπολογίσει ακριβώς οι αρχαίοι κατασκευαστές του ναού και γι΄ αυτόν τον λόγο είχαν διαμορφώσει έτσι τα θεμέλια του, ώστε να μπορεί να περιστρέφεται και να παρακολουθεί στο πέρασμα των αιώνων την μετάπτωση των ισημεριών. Αυτή την άποψη υποστηρίζει ένθερμα ο Στέλιος Πετράκης, ο οποίος έχει υποβάλει και σχετική μελέτη στη μαθηματική εταιρεία Πατρών. Σύμφωνα με τους μαθηματικούς και αστρονομικούς υπολογισμούς του λοιπόν, ολόκληρος ο ναός περιστρέφεται συμπεριφερόμενος σαν μια ¨συσκευή¨ παρατήρησης του ουράνιου θόλου και συντονισμού της με το άστρο του Βορρά, τον Πολικό Αστέρα. Την εποχή που χτίστηκε ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα, ο Πολικός Αστέρας ήταν ο Α΄ του αστερισμού του Δράκοντα. Στο διάστημα των χιλιετιών που κύλησαν και λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών, που αναφέραμε, τη θέση του Πολικού Αστέρα κατέλαβε ο Α΄ της Μικρής Άρκτου. ¨Σκέφτηκα¨ αναφέρει ο Στέλιος Πετράκης ¨πως αν η θεωρία μου για την λειτουργία του ναού και ως συσκευής για την παρατήρηση του ουρανίου θόλου είναι σωστή, τότε θα έπρεπε να έχουμε και σήμερα τις αποδείξεις για την εναρμόνιση του με την ουράνια γεωμετρία. Ο άξονας του, όπως διαγράφεται από τον προσανατολισμό του και από τις πλάκες του δαπέδου, είναι στραμμένος προς τον ουράνιο Βορρά. Πριν από 2400 χρόνια έδειχνε τον Α΄ του Δράκοντα. Σήμερα θα έπρεπε να ¨δείχνει¨ τον Α΄ της μικρής Άρκτου¨. Και έτσι είναι. ¨Διαπίστωσα ιδίοις όμμασι το φαινόμενο, στις 2 Αυγούστου του 1972¨, αναφέρει ο Στέλιος Πετράκης και εξηγεί: ¨Περίμενα υπομονετικά να νυχτώσει, έχοντας σταθεί πίσω από τον κυκλικό βωμό που βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού. Όταν τα αστέρια εμφανίστηκαν είδα πως προεκτείνοντας νοερά τις δύο βόρειες μεσαίες κολόνες προς τον ουρανό συναντούσα ανάμεσα τους, στο κέντρο ακριβώς, τον σημερινό Πολικό Αστέρα, τον Α΄ της μικρής Άρκτου¨. Για πολλούς συντηρητικά σκεπτόμενους, ενδεχόμενα σαν και αυτό της τεχνητής ολίσθησης του ναού είναι απίστευτα, ωστόσο οι μαθηματικοί και αστρονομικοί υπολογισμοί τα αποδεικνύουν υπενθυμίζοντας μας πως καμιά φορά ο πολύς ορθολογισμός η και η επιστημονική αλαζονεία μπορεί να αποκλείσουν τις εκδοχές που, ενώ δείχνουν απίστευτες, ίσως είναι οι πραγματικές.

Πηγή: Περιοδικό ¨Ιστοριογνωσία"

Πόσο ελέυθερη είναι σήμερα η επιστημονική έρευνα;

...Ένα αληθινό ιερατείο υψηλής επιστήμης ελέγχει σημαντικά τμήματα της δημόσιας και ιδιωτικής πολιτικής για την έρευνα, την ανάπτυξη, την κατασκευή, την παραγωγή, την εκπαίδευση και τη δημοσίευση σε όλο τον κόσμο...
...Η δωρεάν ενέργεια, το νερό ως καύσιμο, η ψυχρή σύντηξη, ακόμα και η ενέργεια από το κενό εναι απαράδεκτοι όροι που προκαλούν ανησυχία στη διεθνή οικονομική ελίτ, που θα μπορούσε να συνδυαστεί με την απελευθέρωση από την ενεργειακή ή και οικονομική σκλαβιά...
... Οι "ανωμαλίες" που απειλούν τις καθιερωμένες θεωρίες αρχικά αγνοούνται. Αν κάποιοι "σηκώσουν κεφάλι" και παρουσιαστούν δημόσια, γελοιοποιούνται. Ο "αντιφρονών" επιστήμονας θα απορριφθεί από τα επιστημονικά συνέδρια και τα επιστημονικά περιοδικά. Θα εξοντωθεί με εξαναγκαστική απουσία δημοσιεύσεων και επαγγελματική δίωξη. Αν τολμήσει να εκφραστεί δημόσια, θίγοντας τα κεκτημένα συμφέροντα ισχυρών οικονομικών ομάδων και παραγόντων, θα ακολουθήσουν προσωπικές απειλές, ξυλοδαρμοί, εμπρησμοί, βανδαλισμοί ίσως και η δολοφονία του...

Αποσπάσματα από το ενδιαφέρον και τεκμηριωμένο με παραδείγματα άρθρο του Δημήτρη Ευαγγελόπουλου στο HELLENIC NEXUS που κυκλοφορεί

Ο σκοπός της ζωής μέσα από τα δρώμενα των Ελευσινίων Μυστηρίων

Τα διασημότερα από τα αρχαία μυστήρια ήσαν τα Ελευσίνια που τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια στην πόλη της Ελευσίνας προς τιμήν της Δήμητρας και της κόρης της Περσεφόνης. Οι μυημένοι φημίζονταν σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο για την ωραιότητα των φιλοσοφικών τους αντιλήψεων και τα υψηλά κριτήρια ηθικής που βίωναν στην καθημερινή τους ζωή.
Εξ αιτίας της υπεροχής τους τα Μυστήρια αυτά διαδώθηκαν στη Ρώμη και την Βρετανία, αλλά αργότερα οι τελετές μύησης υποχώρησαν και στις δυο αυτές χώρες. Τα Ελευσίνια Μυστήρια ιδρύθηκαν από τον Εύμολπο σε χρονολογία που χάνεται στα βάθη της αρχαιότητας αλλά μέσω του Πλατωνικού φιλοσοφικού συστήματος οι αρχές τους διατηρήθηκαν μέχρι τις μέρες μας. Οι τελετές της Ελευσίνας με τις μυστηριακές αναπαραστάσεις των πιο πολύτιμων μυστικών της Φύσης, επισκίασαν και σταδιακά απορρόφησαν πολλές μικρότερες φιλοσοφικές σχολές ενσωματώνοντας στο δικό τους σύστημα οποιαδήποτε πολύτιμη πληροφορία κατείχαν. Το τελετουργικό των Ελευσινίων ήταν πολύπλοκο και η κατανόησή του απαιτούσε τη σε βάθος μελέτη της Ελληνικής Μυθολογίας. Τα Μυστήρια διαιρούνταν σε Κατώτερα, (που τελούνταν κατά την περίοδο της εαρινής ισημερίας στην πόλη Άγραι) και σε Ανώτερα κατά την φθινοπωρινή ισημερία στην πόλη της Ελευσίνος.

Τα Κατώτερα Μυστήρια
Ήσαν αφιερωμένα στην Περσεφόνη, και ο Τόμας Τέϋλορ στο βιβλίο του "Ελευσίνια και Βακχικά μυστήρια" συνοψίζει την πρόθεσή τους: "Τα Κατώτερα Μυστήρια δημιουργήθηκαν από τους αρχαίους θεολόγους, τους ιδρυτές τους, για να σημάνουν με αποκρυφιστικό τρόπο την κατάσταση της μη εξαγνισμένης ψυχής που έχει ενδυθεί το γήινο σώμα της και έχει περιβληθεί την υλική φύση. "Ο μύθος που χρησιμοποιείτο στις τελετές των Κατώτερων Μυστηρίων είναι της απαγωγής της Περσεφόνης της κόρης της Δήμητρος από τον Πλούτωνα τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου. Ενώ η Περσεφόνη μάζευε λουλούδια σε ένα υπέροχο λιβάδι, η γη άνοιξε ξαφνικά και ο σκαιός άρχοντας του θανάτου, οδηγώντας το μεγαλοπρεπές άρμα του αναδύθηκε από τα σκοτεινά βάθη και αρπάζοντάς την, οδήγησε τη θεά, που αγωνιζόταν να ξεφύγει από τα χέρια του, στο υπόγειο παλάτι του όπου την ανάγκασε να γίνει σύντροφος του και βασίλισσά του. Υπάρχουν πολλές αμφιβολίες αν πολλοί από τους μυημένους αντιλαμβάνονταν το μυστικό νόημα αυτής της αλληγορίας, αφού οι περισσότεροι από αυτούς πίστευαν ότι αναφερόταν στις διαδοχές των εποχών. Είναι πολύ δύσκολη η απόκτηση ικανοποιητικών πληροφοριών που σχετίζονται μα τα Μυστήρια γιατί οι υποψήφιοι δεσμεύονταν με αδιάρρηκτους όρκους να μην αποκαλύψουν ποτέ στους βέβηλους τα μυστικά που τους παραδίδονταν. Κατά την έναρξη της τελετουργίας μυήσεως, ο υποψήφιος πατούσε πάνω στο δέρμα των ζώων που είχαν θυσιαστεί γι'αυτό τον σκοπό και ορκιζόταν ότι ο θάνατος θα σφραγίσει τα χείλη του πριν αποκαλύψει τις ιερές αλήθειες που επρόκειτο να του αποκαλυφθούν. Μέσα από έμμεσες διόδους ωστόσο, ορισμένα από τα μυστικά διατηρήθηκαν μέχρι σήμερα. Οι διδαχές που παραδίδονταν στους νεοφώτιστους σε γενικές γραμμές ήσαν οι ακόλουθες: Η ψυχή του ανθρώπου, που στα Ελευσίνια Μυστήρια συμβολιζόταν από την Περσεφόνη, είναι στην ουσία της πνευματική. Η πνευματική κατοικία της βρίσκεται στους ανώτερους κόσμους, όπου απαλλαγμένη από τα δεσμά της υλικής μορφής και των υλικών αντιλήψεων λέγεται ότι είναι αληθινά ζωντανή και αυτοεκφραζόμενη. Το υλικό σώμα είναι το "σήμα", ο τάφος της ψυχής, ένα ψευδές και προσωρινό πλάσμα, η πηγή όλων των θλίψεων. Ο Πλάτων περιγράφει το σώμα ως τον τάφο της ψυχής, εννοώντας με αυτό όχι μόνο την ανθρώπινη μορφή, μα και την ανθρώπινη φύση. Η κατήφεια και η αθυμία των Κατώτερων Μυστηρίων αναπαριστούσαν την αγωνία της πνευματικής ψυχής που είναι ανίκανη να εκφράσει τον εαυτό της διότι έχει δεχθεί τους περιορισμούς και τις αυταπάτες του ανθρώπινου περιβάλλοντος. Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε σοφότερος μετά τον θάνατο από ότι στην διάρκεια της ζωής του. Εάν δεν αναδυθεί πάνω από την άγνοια κατά την παραμονή του στη γη, ο άνθρωπος οδηγείται στον αιώνιο θάνατο όπου περιφέρεται για πάντα, κάνοντας τα ίδια λάθη που έκανε κι εδώ. Εάν δεν υπερβεί την επιθυμία του για υλικά αποκτήματα εδώ, θα την μεταφέρει στον αόρατο κόσμο, όπου επειδή δεν μπορεί να ικανοποιήσει την επιθυμία, θα συνεχίσει σε ατελείωτη αγωνία. Η "Κόλαση" του Δάντη είναι η συμβολική περιγραφή των βασανιστηρίων, εκείνων που ποτέ δεν ελευθέρωσαν την πνευματική τους φύση από τις αλόγιστες επιθυμίες, τις συνήθειες, τις απόψεις και τους περιορισμούς των Πλουτωνικών προσωπικοτήτων τους. Εκείνων που πότε δεν προσπάθησαν να βελτιώσουν τους εαυτούς τους (και των οποίων οι ψυχές κοιμούνται) κατά την διάρκεια της σωματικής τους ζωής, πέρασαν στον θάνατο του Άδη όπου και κοιμούνται στην αιωνιότητα, όπως κοιμόντουσαν και κατά την διάρκεια της ζωής τους.
Για τους φιλοσόφους των Ελευσινίων η γέννηση στον φυσικό κόσμο είναι ο θάνατος με την πλήρη σημασία της λέξεως και η μοναδική αληθινή γέννηση είναι αυτή της πνευματικής ψυχής του ανθρώπου που αναδύεται από τον τάφο της σωματικής φύσης. Ο θνητός είναι ένας νεκρός που κοιμάται και αυτό είναι κλειδί για την κατανόηση των Ελευσινίων Μυστηρίων. Ακριβώς όπως ο Νάρκισσος όταν είδε τον εαυτό του στην επιφάνεια του νερού (οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν αυτό το άστατο στοιχείο για να συμβολίσουν την παροδικότητα και το απατηλό του υλικού σύμπαντος) έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να αγκαλιάσει μια αντανάκλαση, έτσι και ο άνθρωπος βλέποντας μέσα στον καθρέφτη της Φύσης και δεχόμενος σαν πραγματικό εαυτό του τον "πηλό που βλέπει να αντανακλάται" χάνει την ευκαιρία που του επιτρέπει η σωματική του ζωή να αποκαλύψει τον αόρατο κι αθάνατο εαυτό του. Ένας αρχαίος μύστης είπε κάποτε ότι οι ζωντανοί κυβερνώνται από τους νεκρούς.
Μόνον οι ειδήμονες των Ελευσινιακών αντιλήψεων ζωής μπορούν να αντιληφθούν το νόημα της φράσης αυτής. Σημαίνει ότι η πλειονότητα των ανθρώπων δεν κυβερνιέται από το ζωντανό τους πνεύμα αλλά από την ανόητη (γι'αυτό είναι νεκρή) κτηνώδη προσωπικότητά τους. Η μετεμψύχωση και η μετενσάρκωση συμπεριλαμβάνονταν στις διδαχές των Μυστηρίων αυτών αλλά κατά κάποιον ασυνήθιστο τρόπο. Επιστεύετο ότι κατά τα μεσάνυχτα οι αόρατοι κόσμοι πλησίαζαν τη γήινη σφαίρα και ότι οι ψυχές που αποκτούσαν υλική ύπαρξη εισέρχονταν την ώρα αυτή. Για τον λόγο αυτόν πολλές από τις Ελευσινιακές τελετουργίες τελούνταν κατά τα μεσάνυχτα. Ορισμένα από αυτά τα κοιμώνενα πνεύματα που απέτυχαν να αφυπνίσουν την υψηλή φύση τους κατά την διάρκεια της επίγειας ζωής και που τώρα περιφέρονται στους αόρατους κόσμους περιβεβλημένα το σκοτάδι που τα ίδια δημιούργησαν, περιοδικώς ξεγλιστρούν αυτή συγκεκριμένη ώρα και προσλαμβάνουν τη μορφή διαφόρων πλασμάτων.
Οι μύστες της Ελευσίνας αποδοκίμαζαν την αυτοκτονία εξηγώντας ότι υπάρχει ένα βαθύτερο μυστήριο που αφορά αυτό το έγκλημα για το οποίο δεν τους επιτρεπόταν να μιλήσουν, αλλά προειδοποιούσαν τους μαθητές τους ότι μια απέραντη θλίψη καταλαμβάνει όλους εκείνους που αφαίρεσαν τις ζωές τους. Αυτή ήταν στην ουσία η διδασκαλία που παρεδίδετο στους μυημένους στα Μικρά Μυστήρια. Καθώς ο βαθμός επεικτεινόταν στις δυστυχίες εκείνων που απέτυχαν να χρησιμοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τις φιλοσοφικές ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν, οι αίθουσες της μυήσεως ήταν υπόγειες και ο τρόμος του Άδου απεικονιζόταν με ζωντάνια σε ένα πολύπλοκο τελετουργικό δράμα. Αφού περνούσαν επιτυχώς μέσα από τα βασανιστικά περάσματα με τις δοκιμασίες και τους κινδύνους τους, οι υποψήφιοι λάμβαναν τον τιμητικό τίτλο του Μύστη, που σημαίνει εκείνον που είδε μέσα από το πέπλο ή είδε ένα σκοτεινό όραμα. Επίσης σημαίνει πως ο υποψήφιος έφτασε μπροστά στο πέπλο το οποίο πρόκειται να σχιστεί στον υψηλότερο βαθμό. Η σύχρονη λέξη Μύστης που αναφέρεται στον ερευνητή της αλήθειας σύμφωνα με τις επιταγές της καρδιάς κατά μήκος της οδού της πίστεως, πιθανώς προέρχεται από αυτήν την αρχαία λέξη, αφού πίστη είναι η αποδοχή ως αλήθεια της πραγματικότητας καταστάσεων που δεν μπορούν να γίνουν ορατές.

Τα Ανώτερα Μυστήρια
Στα οποία ο υποψήφιος γινόταν δεκτός μόνον αφού είχε εισαχθεί στα κατώτερα και σε πολλές περιπτώσεις ούτε κι αυτό ήταν αρκετό) ήσαν αφιερωμένα στη Δήμητρα, την μητέρα της Περσεφόνης, και την παρουσίαζαν περιπλανώμενη ανά τον κόσμο σε αναζήτηση της απαχθείσας Κόρης. Η Δήμητρα έφερε δυο δαυλούς, την διαίσθηση και την αιτία, αρωγούς στην αναζήτηση του χαμένου της παιδιού, της ψυχής. Επιτέλους βρήκε την Περσεφόνη, όχι μακριά από την Ελευσίνα και δίδαξε στον λαό τον τρόπο καλλιέργειας του σίτου, που από τότε της είναι αφιερωμένος. Ίδρυσε επίσης τα Μυστήρια. Η Δήμητρα ζήτησε από τον Πλούτωνα, τον θεό των ψυχών των νεκρών να επιτρέψει στην Περσεφόνη να επιστρέψει κοντά της. Εκείνος αρνήθηκε στην αρχή γιατί η Περσεφόνη έφαγε σπόρους ροδιού κι έτσι έγινε θνητή, δηλαδή γονιμοποιήθηκε σε σώμα θνητό. Στο τέλος όμως συμβιβάστηκε και συμφώνησε να της επιτραπεί να ζει στον ανώτερο κόσμο κατά τα δυο τρίτα της ζωής της και να διαμένει μαζί του το υπόλοιπο ένα τρίτο. Οι αμύητοι γνώριζαν ότι η Περσεφόνη ήταν η εκδήλωση της ηλιακής ενέργειας η οποία κατά τους χειμερινούς μήνες ζούσε κάτω από τη γη μαζί με τον Πλούτωνα, αλλά το καλοκαίρι επέστρεφε μαζί με τη θεά της παραγωγικότητας. Ένας μύθος λέει πως τα λουλούδια αγαπούν την Περσεφόνη και κάθε χρόνο όταν εκείνη φεύγει για το σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα, τα φυτά πεθαίνουν από λύπη. Κι ενώ οι βέβηλοι και οι αμύητοι είχαν αυτές τις απόψεις για το συγκεκριμένο θέμα, οι αλήθειες των ελληνικών αλληγοριών παρέμειναν προσεκτικά φυλαγμένες από τους μυημένους που μόνον εκείνοι γνώριζαν το μεγαλείο των σημαντικών αυτών φιλοσοφικών και θρησκευτικών παραλληλισμών.Τα Ανώτερα Μυστήρια μιλούν με μυστικό τρόπο και με έξοχα οράματα για την χαρά της ψυχής στη ζωή, αλλά και μετά τον θάνατο, όταν εξαγνιστεί από την μόλυνσή της εξαιτίας της υλικής φύσης και ανέλθει σε μια πραγματικότητα που ανήκει στα διανοητικά οράματα. Ακριβώς όπως τα Κατώτερα Μυστήρια πραγματεύονταν την εμβρυακή εποχή του ανθρώπου όταν η συνειδητότητα μέσα σε εννέα μέρες (στους εννέα μήνες της εμβρυακής ζωής που αναπαριστώντο στα Μυστήρια που διαρκούσαν εννέα μέρες) κατερχόταν στο βασίλειο της αυταπάτης και ενεδύετο το πέπλο της αναλήθειας, έτσι τα Ανώτερα Μυστήρια πραγματεύονταν τις χαρές της πνευματικής αναγεννήσεως και αποκάλυπταν στους μυημένους όχι μόνο την απλούστερη, αλλά και την πιο άμεση μέθοδο της απελευθέρωσης της ανώτερης φύσεώς τους από τους δεσμούς της υλικής άγνοιας. Όπως ο Προμηθέας ο δεμένος στην κορυφή του Καυκάσου, η ανώτερη φύση του ανθρώπου είναι δεμένη στην ανεπαρκή του προσωπικότητα. Οι εννέα ημέρες της μυήσεως συμβόλιζαν ακόμα τις εννέα σφαίρες μέσω των οποίων η ανθρώπινη ψυχή κατέρχεται κατά την διάρκεια της διαδικασίας ανάληψης της γήινης μορφής της. Σύμφωνα με τον Ομηρικό Ύμνο στην Δήμητρα η θεά δεν ανακάλυψε την νέα κατοικία της Κόρης παρά στο τέλος της περιόδου των εννέα ημερών. Αυτό το μέρος της αλληγορίας που αναφέρεται στις δυο περιόδους κατά την διάρκεια των οποίων η Περσεφόνη πρέπει να μείνει με τον Πλούτωνα και κατόπιν να μπορεί να επισκέπτεται τον ανώτερο κόσμο, προσφέρει υλικό για σκέψη. Είναι πιθανόν ότι οι Ελευσίνιοι συνειδητοποίησαν ότι η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα κατά την διάρκεια του ύπνου, ή τουλάχιστον είναι ικανή να το εγκαταλείπει μετά από ειδική εξάσκηση την οποία αναμφισβήτητα ήταν σε θέση να την παραδώσουν. Έτσι η Περσεφόνη παραμένει στο βασίλειο του Πλούτωνα κατά την διάρκεια της αφύπνισης αλλά μπορεί να ανέλθει στους πνευματικούς κόσμους κατά τις περιόδους του ύπνου.
Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ: Ο μυημένος διδάσκονταν πώς να διαμεσολαβεί ώστε ο Πλούτων να επιτρέπει στην Περσεφόνη (την μυημένη ψυχή) να ανέρχεται από το σκοτάδι της υλικής του φύσης στο φως της κατανόησης. Όταν κατ'αυτόν τον τρόπο απελευθερωνόταν από τα δεσμά του πηλού και αποκρυσταλλώνονταν οι αντιλήψεις του, ο μυημένος απελευθερωνόταν όχι μόνο κατά την διάρκεια της ζωής του αλλά για ολόκληρη την αιωνιότητα, αφού ποτέ στο εξής δεν επρόκειτο να αποστερηθεί τις ιδιότητες εκείνες της ψυχής οι οποίες μετά τον θάνατο θα αποτελούσαν τα οχήματα για την εκδήλωση και την έκφραση στον αποκαλούμενο ουράνιο κόσμο. Σε αντίθεση με την αντίληψη του Άδη ως κυβερνήτη του σκότους, οι Θεοί κατοικούσαν στις κορυφές των βουνών με κέντρο τον Όλυμπο, όπου οι δώδεκα θεότητες του Ελληνικού Πανθέου κατοικούσαν μαζί. Στις μυητικές περιπλανήσεις του ο νεόφυτος εισήρχετο σε αίθουσες ολοένα και πιο λαμπρές για να εικονογραφηθεί έτσι η άνοδος του πνεύματος του από τους κατώτερους κόσμους στο βασίλειο του φωτός. Στο απώτατο σημείο των περιπλανήσεων αυτών έμπαινε σε μια αίθουσα στο κέντρο της οποίας ευρίσκετο το φωτισμένο άγαλμα της θεάς Δήμητρας. Εκεί και με την παρουσία του ιεροφάντη που περιτριγυριζόταν από ιερείς με λαμπρά ενδύματα, καθοδηγείτο στα υψηλότερα μυστικά των Ελευσινίων Μυστηρίων. Κατά την λήξη της τελετής αναγορευόταν Επόπτης, λέξη που σημαίνει εκείνον που είδε, που γνώρισε. Για τον λόγο αυτόν μύηση αποκαλείται αυτοψία. Οι Επόπτες παρελάμβαναν ορισμένα ιερά βιβλία πιθανώς κρυπτογραφημένα, μαζί με πέτρινες πλάκες στις οποίες ήταν εγχάρακτες μυστικές οδηγίες. Από τα διασωθέντα κείμενα μαθαίνουμε πως ένα πλήθος παράξενα και μεταφυσικά φαινόμενα συνόδευαν τις τελετές. Πολλοί μυημένοι ισχυρίζονταν ότι είχε δει τους ίδους τους Θεούς. Εάν αυτό ήταν αποτέλεσμα της θρησκευτικής έκστασης ή η συνεργασία των αόρατων δυνάμεων με τους ορατούς ιερείς παραμένει μυστήριο. Ο Απουλήϊος στο έργο του "Μεταμορφώσεις" ή "Ο Χρυσός Όνος" περιγράφει κατά πάσα πιθανότητα την μύηση του στα Ελευσίνια Μυστήρια."Άγγιξα τα σύνορα του θανάτου και πατώντας στο κατώφλι του παλατιού της Περσεφόνης επέστρεψα παλεύοντας σε όλα τα στοιχεία. Στο μέσον της νυχτός είδα τον ήλιο να λάμπει με ζωηρό φως έφτασα μπροστά στους Θεούς του Άδου και προσκύνησα από κοντά."

Οι γυναίκες και τα παιδιά δεν αποκλείονταν από τα Ελευσίνια Μυστήρια και υπήρξαν χιλιάδες μυημένοι. Όμως οι ανώτερες διδαχές παραδίδονταν μόνον σε έναν περιορισμένο αριθμό μυημένων οι οποίοι εξ αιτίας της ανώτερης πνευματικότητάς τους, επεδείκνυαν ισχυρή αντιληπτικότητα στις θεμελιώδεις βασικές διδαχές. Ο Σωκράτης αρνήθηκε να μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια, διότι γνωρίζοντας τις αρχές τους χωρίς να είναι μέλος του, συνειδητοποίησε ότι η συμμετοχή του θα του σφράγιζε το στόμα. Τα Μυστήρια βασίζονταν σε σπουδαίες και αιώνιες αλήθειες κι αυτό επιβεβαιώνεται από τον σεβασμό που τους απεδίδετο από τους σημαντικούς πνευματικούς ανθρώπους τους αρχαίου κόσμου. Τα ενδύματα που έφεραν οι υποψήφιοι προς μύηση διατηρούνταν για πολλά χρόνια και πίστευαν ότι κατείχαν σχεδόν ιερές ιδιότητες. Όπως ακριβώς η ψυχή δεν έχει ένδυμα άλλο από τη σοφία και την αρετή, έτσι και οι υποψήφιοι, οι οποίοι ως τότε δεν κατείχαν την αληθινή γνώση, παρουσιάζονταν στα Μυστήρια γυμνοί φέροντας στην αρχή το δέρμα ενός ζώου και κατόπιν ένα ειδικά αφιερωμένο ένδυμα για να συμβολίσουν τις φιλοσοφικές διδαχές που δέχθηκαν από τον μυσταγωγό.
ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ: Κατά την διάρκεια της μύησης ο υποψήφιος περνούσε μέσα από δυο πύλες. Η πρώτη ήταν κατωφερής, οδηγούσε προς τους κατώτερους κόσμους και συμβόλιζε την γέννησή του στην άγνοια. Η δεύτερη οδηγούσε προς τα άνω σε μια αίθουσα άπλετα φωτισμένη από αόρατες λάμπες και στην οποία βρισκόταν το άγαλμα της Δήμητρας. Η αίθουσα αυτή συμβόλιζε τους ανώτερους κόσμους ή την διαμονή του Φωτός και της Αλήθειας. Ο Στράβων επιβεβαιώνει ότι ο μεγάλος ναός της Ελευσίνας ήταν χωρητικότητας μεταξύ είκοσι και τριάντα χιλιάδων ατόμων. Η ακόλουθη παράγραφος από τον Πορφύριο παρουσιάζει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο τον Ελευσινιακό συμβολισμό: "Ο Θεός είναι μια φωτεινή αρχή, που κατοικεί στο μέσον του λεπτότερου πυρός, παραμένει δια παντός αόρατος για τα μάτια εκείνων που δεν έχουν αναγάγει τους εαυτούς τους πάνω από την υλική ζωή. Υπ'αυτήν την έννοια, η όψη των διάφανων σωμάτων, όπως το κρύσταλλο, το παριανό μάρμαρο ακόμη και το ελεφαντοστούν, φέρνει στο νου την ιδέα του θεϊκού φωτός, όπως η όψη του χρυσού συνδέεται με την ιδέα της αγνότητας αφού ο χρυσός δεν μπορεί να κηλιδωθεί. Ορισμένοι θεώρησαν πως ένας μαύρος βράχος συμβόλιζε το αόρατον της θεϊκής ουσίας. Για να εκφραστεί η ανώτατη αιτία, η θεότητα αναπαρίστατο με ανθρώπινη μορφή, και απείρου κάλλους, αφού ο Θεός είναι η πηγή της ωραιότητας, διαφορετικών ηλικιών και συμπεριφορών, καθισμένη ή όρθια του ενός ή του άλλου φύλου, σαν παρθένος ή νεαρός άνδρας, σαν σύζυγος ή σαν νύφη, σημειώνοντας έτσι όλες τις μορφές και τις διαβαθμίσεις. Κάθε λαμπρό πράγμα κατά συνέπεια, απεδίδετο στους Θεούς, η σφαίρα και κάθε σφαιρικό σώμα στο σύμπαν, στον ήλιο και στη σελήνη και μερικές φορές στην Τύχη και στην Ελπίδα. Ο κύκλος και κάθε κυκλικό σχήμα στην αιωνιότητα, στις ουράνιες κινήσεις, στους κύκλους και τις ζώνες του ουρανού. Οι τομές των κύκλων στις φάσεις της σελήνης, οι πυραμίδες και οι οβελίσκοι στην αρχή του πυρός και μέσω αυτού στους Ουράνιους Θεούς. Ο κύλινδρος τη γη, ο φαλλός και το τρίγωνο (σύμβολο της μήτρας) ορίζουν την γονιμότητα."

Τα Ελευσίνια Μυστήρια διατηρήθηκαν περισσότερο από όλα τα άλλα Μυστήρια του αρχαίου κόσμου, μέχρι και τον 4ον μ.Χ αιώνα όταν ο Θεοδόσιος (ο επονομαζόμενος Μέγας) εξολόθρευσε βίαια όλους όσους αρνήθησαν να δεχθούν τον χριστιανισμό.
Γι αυτή την σπουδαία φιλοσοφική σχολή ο Κικέρων είπε ότι δίδασκε στους ανθρώπους όχι μόνο πώς να ζουν, αλλά και πώς να πεθαίνουν.
κείμενο: Δήμητρα Λιατσά

Η προέλευση και τα συστατικά στοιχεία της ζωής στον "Τίμαιο" του Πλάτωνα

Ξεκινάμε λίγο παράδοξα αυτό το άρθρο μας, με δυο ερωτήσεις:
1η Ερώτηση: Τι αναπνέουμε;
Απάντηση: Αέρα
2η Ερώτηση: Από τι αποτελείται ο αέρας;
Απάντηση:
Α-ΖΩΤΟΝ - N2 -78.084 %
ΟΞΥ-ΓΟΝΟΝ - O2 - 20.9476 %
ΑΡΓΟΝ – Ar - 0.934 %
ΔΙΟΞΕΙΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ - CO2 - 0.0314 %
ΝΕΟΝ - Νe - 0.001818 %
ΜΕΘΑΝΙΟΝ - CH4 - 0.0002 %
ΗΛΙΟΝ – He - 0.000524 %
ΚΡΥΠΤΟΝ – Kr - 0.000114 %
ΥΔΡΟ-ΓΟΝΟΝ - H2 - 0.00005 %
ΞΕΝΟΝ – Xe - 0.0000087 %
Παρατηρούμε ότι το Α-ΖΩΤΟΝ, δηλαδή «το εκ των ων ουκ άνευ της ζωής», αποτελεί το συντριπτικό ποσοστό του αέρα που αναπνέουμε και αποτελεί ουσιαστικά τον αέρα-ΑΗΡ μέσα στον οποίο «κατοικεί» αυτό που γεννά την καύση και καίει, δηλαδή το ΠΥΡ, που δεν είναι άλλο από το ΟΞΥ-ΓΟΝΟ.
Εκεί επίσης «κατοικεί» και η ουσία που γεννά το ΥΔΩΡ, δηλαδή το ΥΔΡΟ-ΓΟΝΟΝ. Εκεί μέσα επίσης βρίσκεται και το αποτέλεσμα των καύσεων, δηλαδή το Διοξείδιο του ΑΝΘΡΑΚΑ. Ο ΑΝΘΡΑΞ είναι το εκ της ΓΑΙΑΣ-Γης ληφθέν στοιχείο, που δια του ΥΔΩΡ-ΓΟΝΟΥ που βρίσκεται με ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής μέσα στο σύνολο του αέρα, σχηματίζει το μεθάνιο CH4 (γαιαέριον ή αέριον Grisou ). Αέριο, το οποίο ήταν και το βασικό στοιχείο της αρχικής ατμόσφαιρας πριν την δημιουργία ζωής, όπου εκάει από το ΠΥΡ, δηλαδή το ΟΞΥ-ΓΟΝΟ, και έδωσε το CO2 και το Νερό και όπου εχρειάζετο, πάλι ΑΝΘΡΑΚΑ δια της ατελούς καύσεως.
Δηλαδή η ΓΗ, είναι ο ΑΝΘΡΑΞ, αφού η ένωση αυτού με το ΥΔΩΡ-ΓΟΝΟ έδωσε την αρχική σούπα της διαθέσιμης ύλης, και η ένωση αυτού με το ΟΞΥΓΟΝΟ το CO2, που επιστρέφει ως αποτέλεσμα της χρήσης του αέρα από τα έμβια όντα, προκειμένου να κάνουν τις αναγκαίες βιολογικές τους καύσεις.
Ξέρω, θα μου πείτε ότι κάτι αρχίζει να «κουδουνίζει» στο μυαλό μας. Πάμε όμως λίγο παρακάτω. Τα υπόλοιπα στοιχεία He (Ήλιον), New (Νέον), Ar (Αργόν), Kr (Κρυπτόν), Xe (Ξένον) είναι τα λεγόμενα αδρανή αέρια ή «ευγενή», που ως γνωστόν δεν αντιδρούν δια των υπολοίπων, και σκέφτεται κάποιος: Τι ρόλο άραγε να παίζουν εκεί, μέσα στην ατμόσφαιρα; Επειδή ακριβώς είναι αδρανή, δηλαδή δεν αντιδρούν με άλλα στοιχεία του περιβάλλοντος, φαίνεται ότι έχουν τον ρόλο του περιοριστή της συγκέντρωσης ανά μονάδα όγκου, ποσοτήτων των λοιπών στοιχείων που και ενεργά είναι, αλλά και η ισορροπία της συγκέντρωσης τους είναι σημαντικότατη για την ύπαρξη της ζωής. Διότι εάν η συγκέντρωση για παράδειγμα του ΥΔΩΡ-ΓΟΝΟΥ αύξανε, τότε θα είχαμε πρόκληση έκρηξης λόγω της βιαίας του ένωσης με το ΠΥΡ-Οξυγόνο. Αυτό θα τροφοδοτούσε μια σειρά άλλων ενδόθερμων αντιδράσεων, στις οποίες θα συμμετείχε το μεθάνιο με το άζωτο και τελικά το σύστημα θα οδηγούνταν σε κατάσταση που δεν θα επέτρεπε των σχηματισμό αμινοξέων και πρωτεϊνών.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και το τελευταίο της σειράς ευγενές αέριο, το Rn (Ραδόνιο), το οποίο όμως δεν ευρίσκεται στην ατμόσφαιρα, αλλά παράγεται διαρκώς από την Γη και είναι ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΟ. Το περίεργο με το Ραδόνιο είναι, ότι όση ποσότητα και να έχουμε από αυτό το στοιχείο μαζεμένη κάπου, σε τέσσερις μόνο μέρες θα έχει εξαφανιστεί λόγω συνεχούς εκπομπής ακτινοβολίας. Έχει πολύ μικρό χρόνο ημι-ζωής και είναι θέμα προσεχούς μελέτης μας τα εξής δυο βασικά ερωτήματα που προκύπτουν: α) Πως η Γη το παράγει συνεχώς ; β) Ποιος είναι ο ρόλος του στην αλληλεπίδραση με τα στοιχεία της ατμόσφαιρας ;
Ας πάμε όμως τώρα να δούμε την χημική σύσταση των δομικών λίθων που συνθέτουν το DNA. Είναι οι τέσσερις πολύ γνωστές Χημικές-Βάσεις με τα ονόματα Αδενίνη, Γουανίνη, Θυμίνη και Κυτοσίνη, η διασύνδεση των οποίων, κατά αποκλειστικά ζεύγη Γουανίνης - Κυτοσίνης (GC) και Αδενίνης – Θυμίνης (AT), σε μια απειρία συνδυασμών και δισεκατομμυρίων ζευγών, σαν μικρά καρφιά, συγκροτούν και συγκρατούν τις δυο λουρίδες της αλυσίδας του DNA.
Οι δομικοί λίθοι της ζωής, αποτελούνται από ΑΗΡ-Άζωτον, ΥΔΩΡ-Υδρογόνο, ΠΥΡ-Οξυγόνο και ΓΗ-Άνθρακα. Τα τέσσερα στοιχεία της φύσης δηλαδή τα οποία, «κατ εντολή του άκτιστου θεού, τα κτίσματα του οι τέλειοι θεοί, τα πήραν, υπό προκαθορισμένες και κατ’ εντολή του αναλογίες και έπλασαν το γένος των ανθρώπων. Συνέδεσαν αυτά σε ένα ενιαίο σύνολο, όχι αδιάλυτο όπως το δικό τους, αλλά στερεώνοντας τα με αμέτρητα καρφιά τόσο μικρά που ήταν αόρατα» [ Πλάτωνος Τίμαιος 43 α ].
Μπορώ να πω ότι μετά από τόσες ανα-ΓΝΩΣΕΙΣ, βρίσκομαι πλέον σε θέση να πω ότι μελετώ τον ΤΙΜΑΙΟ. Σε κάθε νέα μελέτη, αναδύονται νέες εικόνες της πραγματικότητας. Ώσπου αυτές άρχισαν τελικά να συνδέονται και να αποδίδουν την αληθινή σημασία και πληροφορία που θέλει να μας μεταφέρει ο Πλάτωνας. Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή και το σοκ από την διαπίστωση αυτή ήταν ήδη τεράστιο. Από ότι τώρα βλέπω, η συσχέτιση και αποκάλυψη της επιστημονικής γνώσης που φαίνεται ότι υπάρχει κωδικοποιημένη μέσα στον ΤΙΜΑΙΟ, αλλά και σε πολλά αλλά Αρχαία συγγράμματα, θα χωρούσε ίσως μόνο σε μια εκτεταμένη σειρά βιβλίων. Εάν δε, όπως έχω ήδη αποδελτιώσει, συσχετίσουμε την πληροφορία αυτή με την Λογική του ΟΡΓΑΝΟΥ του Αριστοτέλη, όπως αυτή εφαρμόζεται μέσα στις αποδείξεις των προσταγμάτων του στα ΦΥΣΙΚΑ, τα ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΑ, και τα ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, τότε πιθανόν να χρειάζεται επαναθεώρηση των θεμελίων των επιστήμων.
Δεν θα αναφερθούμε εδώ, στον χιλιο-γραμμένο και χιλιο-ειπωμένο λόγο των Αιγυπτίων ιερέων προς τον Σόλωνα [ΤΙΜΑΙΟΣ 22-25], περί των λαμπρών προγονών των Ελλήνων που έζησαν χιλιάδες χρόνια πριν από το ταξίδι αυτό, και ότι ήταν αυτοί που μετέφεραν την γνώση στους Αιγυπτίους. Δεν υπάρχει προς το παρον να λεχθεί κάτι νέο. Ο ΤΙΜΑΙΟΣ από μόνος του, χωρίς δηλαδή να διαβαστεί η ημιτελής συνέχειά του , ο ΚΡΙΤΙΑΣ, είναι ένα κείμενο που φαίνεται ότι είναι κυριολεκτικά ένα ΚΛΕΙΔΙ. Όσο περισσότερο τον μελετάς τόσο περισσότερο διαπιστώνεις τις φοβερές γνώσεις που προσπαθεί να κληροδοτήσει ο μυημένος ΠΛΑΤΩΝ στο γένος των ανθρώπων. Το ίδιο βεβαίως, αλλά με υψηλότερο βαθμό κωδικοποίησης κάνει και ο Αριστοτέλης.
Και από ότι φαίνεται, όταν και ενώ οι φυσικοί απόγονοι τους οι Έλληνες, υπέφεραν επί 2000 χρόνια από κάθε είδους κατοχική ή θρησκευτική-θεοκρατική σκλαβιά, η ΔΥΣΗ, αυτές τις γνώσεις τις αναγνώριζε, τις μελετούσε, τις υλοποιούσε και τις μετέτρεπε στον πολιτισμό που ζούμε σήμερα. Δυστυχώς παρέλειψε ή βαρέθηκε ή δεν συνέφερε να μελετήσει εξίσου και ισοσθενώς και τις υπόλοιπες γραφές τους. Περί ηθικής, δικαιοσύνης, νόμων, εξουσίας, σκέψης.
Δεν υπάρχει πραγματικά εδάφιο μέσα στον ΤΙΜΑΙΟ, που να μην αποκαλύπτεται μια επιστημονική γνώση τεράστιου βάρους και άξιας. Συνεχίζουμε λοιπόν μια πρώτη προσέγγιση άλλων πολύ σημαντικών εδαφίων.
Η σύγχρονη Κβαντική Φυσική, έχει πλέον δείξει πειραματικά, όπως από καταβολής Κβαντικής οι θεμελιωτές της υποψιάζοντο, ότι τελικά για τα φαινόμενα ισχύει η Μη Τοπικότητα. Ότι δηλαδή το σύμπαν έχει τον τρόπο του να μεταδίδει ακαριαία την πληροφορία, σε οποιοδήποτε σημείο του, από οποιοδήποτε άλλο σημείο, αγνοώντας, χλευάζοντας θα λέγαμε επιδεικτικά, τόσο το όριο της ταχύτητας του Φωτός όσο και την ψυχρή λογική που αναδύεται μέσα από τις Θεωρίες της Σχετικότητας εν γένει. Έχουμε συχνά γράψει σχετικά με τα ζητήματα αυτά, πολύ αναλυτικά, στην στήλη Επιστημονικά Νέα του περιοδικού HELLENIC NEXUS.
Πληροφορίες, για το συγκεκριμένο ζήτημα της μη Τοπικότητας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης και στο http://www.atlascom.gr/gravity.htm επιλέγοντας το υπ’ αριθμόν 5) υπερσύνδεσμο, αλλά και άλλους που συνεχώς προστίθενται.
Η πειραματική αυτή απόδειξη της Μη Τοπικότητας, σημαίνει ότι ο χρόνος δεν έχει δομή σύμφωνα με το σχήμα παρελθόν-παρόν-μέλλον, με το οποίο οι θρησκόπληκτοι άνθρωποι έχουν στομώσει το μυαλό και το πνεύμα μας. Μελετώντας τα εδάφια [ΤΙΜΑΙΟΣ 37 e & d], μας αποκαλύπτεται ότι ο χρόνος είναι η εικόνα της κίνησης μέσα στην σταθερή αιωνιότητα και όχι το μέτρο της αιωνιότητας αυτής. Αυτά που εμείς ονομάζουμε παρελθόν και μέλλον είναι απλά μορφές του χρόνου, δηλαδή της κίνησης. Εσφαλμένα όμως τις αποδίδουμε στην δημιουργία ως ιδιότητές της. Αυτή η δημιουργία δεν υπάγεται στα πλαίσια περιγραφών του τύπου ότι «κάτι υπήρχε» και του τύπου ότι «κάτι θα υπάρχει» αλλά απλά ότι, η δημιουργία αυτή υπάρχει.
Το υπήρχε και το θα υπάρχει, είναι απλά κινήσεις μέσα στην αμετάβλητη ουσία της δημιουργίας, που δεν μπορεί να είναι πιο παλιά η να γίνεται πιο νέα με το πέρασμα του χρόνου, νοουμένου αυτού ως η φυσική κίνηση των πάντων.
Ο Αριστοτέλης στα Φυσικά, θέτει τον χρόνο με πιο κατανοητό τρόπο, ως εκείνο όχι το δια του οποίου μετρούμε αλλά το μετρούμενον. Τον ορίζει με αυστηρά λογική επαγωγή ως αριθμόν της κίνησης, «...αριθμός εστί κινήσεως....».
Τελικά η ουσία είναι, ότι από όλη αυτήν την μελέτη, αλλά και από τα σύγχρονα πειραματικά δεδομένα, αποδεικνύεται ότι ο χρόνος δεν έχει καμία αντικειμενική σχέση με την Φύση της Δημιουργίας. Όπως έχουμε όμως εμείς μάθει να τον προσεγγίζουμε, αποτελεί μόνο την αντανάκλαση της δικής μας πεπερασμένης θρησκόπληκτης αντίληψης, που εντελώς εσφαλμένα την έχουμε εγκλωβίσει μέσα στο μεταφυσικό-θανατολαγνικό πλαίσιο γένεσης-θανάτου και ως έτσι πλανώμεθα πλάνη οικτράν
Ουσιαστικά, εάν σκεφτούμε ότι η μόνη αντικειμενικά διαχωριστική κόκκινη γραμμή μεταξύ της μελέτης της Λογικής (Μαθηματικά) και της μελέτης της Φύσης (Φυσικής) είναι η εισαγωγή της έννοιας του χρόνου στην δεύτερη, θα παρατηρήσουμε αμέσως ότι ολόκληρη η Φυσική θα μπορούσε να αναχθεί στην μελέτη Λογικών Κανόνων, απλά και μόνο αίροντας από μέσα της, τον πονηρό θεό χρόνο, που με μεγάλη μαεστρία τα ιερατεία έχουν φυτέψει από πολύ-πολύ παλιά, και έχουν χαρακτηρίσει ως μια ποιότητα που πρέπει αναγκαστικά να συνυπολογίζεται στα φαινόμενα. Με τον τρόπο αυτό έχουν δέσει τα Μαθηματικά στο άρμα της Φυσικής, που τα κατά καιρούς δόγματά της, π.χ. η θεωρία της Σχετικότητας, καταλήγουν να γίνονται θρησκευτική πίστη. Έτσι, ενώ τα Μαθηματικά που κατά βάση θα έπρεπε να οδηγούν, ως εκ’ φύσεως, στην παραγωγή ολοένα και περισσότερο προχωρημένων λογικών σχημάτων και αναπτυγμάτων που θα αποκαλύπτουν συνεχώς νέους δρόμους κατανόησης των δεδομένων που προκύπτουν από την νόηση, την παρατήρηση και το πείραμα, δηλαδή από την άσκηση μιας Πραγματικής Φυσικής, αντ’ αυτού καλούνται να παράξουν μοντέλα που έστω και σε ένα πολύ μερικό και περιορισμένο βαθμό μπορούν να απεικονίσουν σχεδόν επιτυχώς, αλλά χωρίς σχεδόν ποτέ να την εξηγούν, μια οποιαδήποτε νέα Φυσική Θεωρία που το Παγκόσμιο ιερατείο της εγκατεστημένης Φυσικής έχει αποφασίσει να επιβάλει.
«.....όποιος λοιπόν αγαπάει την νόηση και την γνώση, πρέπει πρώτα να εξετάζει τις αιτίες της Λογικής Φύσης, και ύστερα να ενδιαφέρεται για εκείνες που δημιουργούνται από άλλες ή που κινούν και άλλες. [ΤΙΜΑΙΟΣ 46e]» Και συνεχίζει πιο κάτω, με την αυτονόητη σήμερα σε κάθε ερευνητή αρχή ότι «....εάν η λογική και η αληθινή γνώμη είναι δυο διαφορετικά πράγματα, τότε θα πρέπει να υπάρχουν, να αναζητηθούν δηλαδή, τα καθ’ αυτά είδη, που δεν γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις μας, αλλά μόνο από την νόηση». [ΤΙΜΑΙΟΣ 51 d & e].
Που σημαίνει, ότι εάν οι κανόνες της Λογικής οδηγούν σε συμπεράσματα διαφορετικά από την γνώμη που σχηματίζουμε για κάποια φαινόμενα, από την παρατήρησή τους και μόνο, τότε σημαίνει ότι το παρατηρούμενον δεν αντανακλά στην αντικειμενική πραγματικότητα αλλά ίσως μόνο σε μια εκδοχή της.
Την τεράστια αυτή πνευματική σύλληψη, που συχνά οι επιστήμονες αγνοούν ή και σκόπιμα παραβλέπουν, μπορούμε να την παρουσιάσουμε μέσα από το εξής παράδειγμα που έχει σχέση με την βαρύτητα.
Το βάρος ενός σώματος όχι μόνο διαφέρει από τόπο σε τόπο, αλλά και μηδενίζεται όταν το σώμα που μελετάμε απομακρυνθεί τελείως από την έλξη της Γης, η μειώνεται δραματικά όταν για παράδειγμα ζυγιστεί μέσα σε ένα δοχείο με υγρό που του προκαλεί κάποια άνωση. Ενώ λοιπόν αισθανόμαστε ξεκάθαρα αυτό το κάτι, το αίτιο δηλαδή που θα λέγαμε, που τραβάει αυτό το σώμα προς τα κάτω, αυτό επιμένει να αλλάζει, ανάλογα με τις συνθήκες μέτρησης και κίνησής του.
Ανακαλώντας τις πρώτες στιγμές της καθόδου μας με ένα ασανσέρ, στο χέρι που ενδεχομένως κρατάμε ένα βάρος, αισθανόμαστε άμεσα ένα βραχύ ξαλάφρωμα. Μολονότι όλα τα παραπάνω συνθέτουν αληθινές γνώμες, εν τούτοις η λογική μας λέει ότι κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία του γεγονότος ότι κάθε φορά η μέτρηση μας για το ίδιο σώμα θα δίνει διαφορετικό αποτέλεσμα βάρους, ως συνέπεια της θέσης ή της κίνησης του πειραματικού δείγματος.
Για όλα αυτά, χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα, ο Τίμαιος, δια γραφίδας Πλάτωνος μας αφηγείται τις γνώσεις που έφερνε ο Σόλων σχετικά με το θέμα αυτό, αλλά και σχετικά με το θέμα της επιταχυνόμενης κίνησης. Ας προσέξουμε τα επόμενα:
[ΤΙΜΑΙΟΣ 63 c, d, e]
«….. όταν βρισκόμαστε στην Γη και πάρουμε ύλες για να τις ζυγίσουμε, τις σέρνουμε (τις κινούμε) και τότε αυτές αντιδρούν και επιδιώκουν να παραμείνουν ως έχουν……». Νόμος της Αδράνειας και της Κίνησης, γνωστοί και ως νόμοι του Newton – Ποιοτική Περιγραφή.
«….. η μικρότερη μάζα όμως υποχωρεί ευκολότερα ……». Δηλαδή επιταχύνεται περισσότερο, «βιάζεται» όπως λέει ο Τίμαιος, υπό την επίδραση του ίδιου αιτίου κίνησης, ή γ1=F/m1 , γ2=F/m2 , όπου στην μικρότερη μάζα δηλαδή αντιστοιχεί μεγαλύτερη επιτάχυνση – Ποσοτική Περιγραφή.
Και παρακάτω...
«…… πρέπει λοιπόν να προσέξουμε ότι η μετακίνηση κάθε στοιχείου προς το συγγενικό του σώμα είναι αυτό που το κάνει να φαίνεται βαρύ και μας επιβάλλει να λέμε κάτω τον τόπο προς τον οποίο κινείται ….»
Δηλαδή εδώ, σε συνδυασμό με το αμέσως προηγούμενο, έχουμε την ξεκάθαρη αποτύπωση της αρχής της ισοδυναμίας περί βαρών και επιταχύνσεων, γνωστή και ως Αρχή Ισοδυναμίας του Einstein !!!! Τα συμπεράσματα ανήκουν στον καθένα μας.
Ο ΤΙΜΑΙΟΣ όμως, για όσους μελετήσουν τα σχετικά εδάφια, προχωρά και στην διάκριση μεταξύ ευθύγραμμης και κυκλικής κίνησης, τόσο σε ποσοτικό, όσο και σε ποιοτικό επίπεδο.
Επίσης:
[ΤΙΜΑΙΟΣ 67 c ]
«…. Η γρήγορη κίνηση προκαλεί τους οξείς (πρίμους) ήχους, ενώ η αργή του πιο βαθιούς (μπάσους) ήχους….» Δηλαδή μας μαθαίνει ότι η συχνότητα του ήχου είναι ανάλογη της ταχύτητας του αίτιου που τον προκαλεί !!
Επίσης:
[ΤΙΜΑΙΟΣ 89 c & d]
«… όποιος εργάζεται διανοητικά και με ένταση πρέπει επίσης να ασκεί ανάλογα και το σώμα του με την γυμναστική, ενώ εκείνος που ασκεί το σώμα του πρέπει να κάνει και τις ανάλογες ασκήσεις για την ψυχή με μουσική και φιλοσοφία ……» «… η γυμναστική και η άσκηση είναι το καλύτερο για να διατηρείται ένα σώμα υγιές…» «..… η κάθαρση με φάρμακα είναι το χειρότερο είδος για να φροντίσουμε ένα σώμα παρά μόνο σε υπέρτατη ανάγκη και καμία ασθένεια που δεν συνεπάγεται μεγάλους κινδύνους δεν πρέπει να την ερεθίζουμε με φάρμακα….»
Η πληρότητα και η ολοκληρωμένη αντίληψη περί ζωής, σε όλο της το μεγαλείο. Εμείς ευτυχώς έχουμε τις φαρμακευτικές εταιρίες να μας «φροντίζουν» κατάλληλα και τον καναπέ για να τις χρηματοδοτούμε.
Ένα αρκετά εκτεταμένο χωρίο από τον Τίμαιο, αναφέρεται στον τρόπο και τις αναλογίες δια των οποίων, τα στοιχεία της δημιουργίας, δηλαδή το Πυρ, το Ύδωρ, ο Αήρ και η Γη, συνενώθηκαν για να συντεθεί το ορατό σύμπαν αλλά και η ζωή. Προσέξτε ότι εδώ μιλάμε για 420 χρόνια πριν την έναρξη της Ιουδαιοχριστιανικής χρονολόγησης και έχουμε σε πλήρη ανάπτυξη από τις παραγράφους 32a, 35b & 35c, ολόκληρη την καταγραφή της επονομαζόμενης Χρυσής Αναλογίας που εκφράζεται με το αριθμό «φ». Πέραν δε τούτου γίνεται και συγκεκαλυμμένη επισήμανση της Τετρακτύος του Πυθαγόρα. Συγκεκριμένα, στην παράγραφο 35b, αριθμούνται 7 διαδοχικοί μερισμοί της ουσίας της δημιουργίας. Στην θέση των τεσσάρων πρώτων μερισμών, οι αναλογίες της ουσίας ακολουθούν την τάξη αρίθμησης τους και είναι οι: Α – 2Α – 1,5χ2Α – 2χ2Α που σημαίνει 1, 2, 3 ,4 δηλαδή η ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ του Πυθαγόρα που συνθέτει ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ τρίγωνο.
Στις επόμενες τρεις θέσεις μερισμού, την 5η την 6η και την 7η, οι ουσίες έχουν ποσότητες αντίστοιχα: 3 φορές την ποσότητα της 3ης θέσης, δηλαδή 9, 8 φορές την ποσότητα της 1ης θέσης δηλαδή 8 και 27 φορές την ποσότητα της 1ης θέσης που είναι 27 ενώ οι αριθμοί που προκύπτουν δεν ακολουθούν την τάξη τους.
Στην συνέχεια μας καθοδηγεί να φτιάξουμε τις αναλογίες ποσοτήτων των εχόντων λόγο 2 και των εχόντων λόγο 3. Αυτό μας οδηγεί στην κατασκευή των προφανών αναλογιών 2/1=4/2=8/4 και 3/1=9/3=27/9.
Σε όλες τις παραπάνω σχέσεις, αλλά και ειδικά στην παράγραφο 31c και 32a, αποκαλύπτεται η Χρυσή Αναλογία, η οποία ουσιαστικά αφορά σε μια γεωμετρική ΑΠΟΦΑΣΗ της ΦΥΣΗΣ να την ενθέτει σε όλες τις κατασκευές της. Εδώ, δεν θα εξετάσουμε το ζήτημα της αντικειμενικότητας της αντίληψης μας στο όριο του κατωφλιού της πραγματικότητας, που μέσω της θεσπισμένης μαθηματικής μας αξιωματικής βάσης ποσοτικοποιεί την παρατήρηση των γεωμετρικών δομών και άρα και την αναλογία αυτή. Αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά την κοσμοθεωρητική μας προσέγγιση περί του εάν ο κόσμος είναι αυτός που βλέπουμε ή είναι απλά η εικόνα που εμείς μπορούμε να δούμε λόγω της κατασκευαστικής μας δομής. Υπάρχει απάντηση και σαφής και πλήρης στο ερώτημα αυτό, αλλά δεν είναι της παρούσης. Και ο Τίμαιος επίσης μας απαντά σε αυτό. Εμείς εδώ στεκόμαστε στο γεγονός ότι ο Πλάτων μας μεταφέρει δια μέσου των αιώνων μια γνώση περί «φ», επί της οποίας, μεταξύ πολλών άλλων, στηριχθέντες οι πεφωτισμένοι της Αναγέννησης δημιούργησαν πάλι τεχνικό και πνευματικό πολιτισμό.
Ο αριθμός αυτός φ, εμφανίζεται με μια πεισματική επανάληψη σε όλα τα επίπεδα της παρατήρησης της φύσης και η τιμή του είναι 1,618....... Είναι χαρακτηριστικό, ότι η ακολουθία των αριθμών του Πυθαγόρα, δηλαδή η 1,1,2,3,5,8,13,21,,,,,, όπου ο κάθε αριθμός της σειράς παράγεται από το άθροισμα των δυο προηγούμενων του, υπακούει στον αριθμό Φ. Εάν διαιρέσουμε έναν οποιονδήποτε όρο της ακολουθίας με τον προηγούμενο του, ο λόγος είναι Φ. Επίσης, σήμερα είναι γνωστό ότι οι αποστάσεις των πλανητών από τον Ήλιο, ακολουθούν την αναλογία Φ, που σημαίνει ότι εάν διαιρέσουμε την απόσταση οποιουδήποτε πλανήτη από τον Ήλιο, με την απόσταση του προηγούμενου πλανήτη του από τον Ήλιο, ο λόγος είναι πάλι Φ, όπως εξ’ άλλου και ο Τίμαιος συγκεκαλυμμένα πάλι μας αναφέρει στην 38b,c,d όπου συνδέει άμεσα τις αναλογίες με τους πλανήτες και τις τροχιές τους.
Αυτή ακριβώς είναι και η ανακάλυψη από τον κ. Ιπποκράτη Δακογλου, του Δέκατου Πλανήτη που αναλυτικά περιγράφει στους τέσσερις τόμους του «Ο Μυστικός Κώδικας του Πυθαγόρα» και που επιβεβαιώθηκε αργότερα και ανακοινώθηκε επίσημα από την ΝASA. Η αναλογία «Φ» επίσης υπάρχει στην κατασκευή όλων των αρμονικών επιπέδων και στέρεων αντικειμένων, όπως το Πεντάγωνο και το Δωδεκάεδρο.
Στον Τίμαιο επίσης, γίνεται και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία η ανάδειξη της επιστημονικής μεθόδου ως του μοναδικού εργαλείου γνώσης, όπου δια μέσου της λογικής, των στοιχείων και της μελέτης τους οδηγούμεθα σε αποδείξεις, σε αντιδιαστολή με τις απόψεις εκείνων που δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά και μεταθέτουν σε υπερφυσικές αιτίες και σε θεούς, την εξήγηση των φαινομένων.
Μας λέει συγκεκριμένα στην 40c,d:
«....θα ήταν όμως ματαιοπονία, αφού δεν διαθέτουμε πρότυπα για να μελετήσουμε τις κινήσεις των άστρων, να μιλήσουμε για τις συνόδους των και για τις προσεγγίσεις και απομακρύνσεις τους .......... οι οποίες στέλνουν ανησυχητικά σημάδια στους ανθρώπους που δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά για τα πράγματα που θα συμβούν στο μέλλον.»
Και λίγο πιο κάτω αναφέρει ότι:
«αναγκαστικά δεν μπορούν να μην πιστεύσουν, (οι άνθρωποι) στα όσα αναφέρεται ότι οι θεοί κατασκεύασαν, (αυτά που δηλαδή οι Αιγύπτιοι ιερείς μετέφεραν στον Σόλωνα) ΠΑΡ’ ΟΛΟ ΠΟΥ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΕΠΑΡΚΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ. (40d,e).
Το χωρίο αυτό είναι και η οριστική απάντηση του ίδιου του Πλάτωνα σε όσους θεόπληκτους δια μέσου των αιώνων ήθελαν να τον παρουσιάσουν ως ενάντιο στην φιλοσοφία του επιστημονικού ρεαλισμού που εισήγαγαν οι Προ-Σωκρατικοί Φυσικοί Φιλόσοφοι αλλά και ο Αριστοτέλης, καθώς και οι μετά Τούτου επίσης επιστήμονες φιλόσοφοι.
Ο Πλάτων είναι απόλυτα ξεκάθαρος στο έργο αυτό. Είναι ένα από τα τελευταία έργα της ζωής του, της πιο ώριμης και κατασταλαγμένης, όπου αναγορεύει την Λογική και την Απόδειξη ως τα κυρίαρχα εργαλεία δια των οποίων ο άνθρωπος έχει εφοδιαστεί από την δημιουργία και που θα πρέπει να τα χρησιμοποιεί για να βρει την θέση του μέσα στο σύμπαν. Διότι όπως λέει με καταπληκτική σαφήνεια ο Τίμαιος στην 59d, :
«όταν ο άνθρωπος για αναψυχή παραμερίζει τις σκέψεις που αφορούν στα αιώνια όντα (δηλαδή όταν παύει να είναι ένας θανατολόγος-θρησκόπληκτος θεοαναλυτής), και αρχίζει να ασχολείται με τις πιθανές αιτίες της δημιουργίας του σύμπαντος, κάτι δηλαδή που του προσφέρει ευχαρίστηση και άβλαβη ικανοποίηση, τότε δίνει στην ζωή του φρόνιμη και όμορφη απασχόληση.»
Εδώ πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο γεγονός ότι ο Πλάτων θέτει το ζήτημα της γνώσης και της ερμηνείας των αιτιών και της δημιουργίας, όχι σε υπερβατικό επίπεδο, όπως έχουν κάνει όλες οι ελεεινές ,κυρίως μονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά μέσα σε απολύτως ανθρώπινα πλαίσια.
Ολόκληρο το εποικοδόμημα της σύγχρονης Μαθηματικής Λογικής, αλλά και οι βάσεις της, από τότε που τα Μαθηματικά άρχισαν να ξαναπαίρνουν την θέση τους μέσα στην ανθρώπινη πνευματική ενασχόληση και να παραμερίζουν σταδιακά, ως όργανον της Λογικής πλέον, τις βρωμερές θεοσοφίες του Μεσαίωνα, απαντώνται στα εδάφια 48-52.
Είναι τεράστια η εσωτερική δόνηση που θα αισθανθεί ο μελετητής καθώς θα διαπιστώνει ότι όλες οι βάσεις και οι αρχές της γνώσης ήταν μπροστά μας, διασωσμένες από πάντα.
Γνώσεις που εμείς ουδέποτε διδασκόμαστε από τα γιαχβικά εκπαιδευτικά μας συστήματα.
Θα αναφερθούμε μόνο στο εδάφιο 51d, για να καταλάβει ο αναγνώστης την τεράστια μεγατονική πνευματική ισχύ που μεταφέρει ο Πλατωνικός Λόγος δια μέσου του Τίμαιου,
«....ΕΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΤΟΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΘΑΥΤΑ ΤΑ ΕΙΔΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΟΗΣΗ. ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΟΜΩΣ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΥ, ΟΠΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ, ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ (που εκδηλώνει την νόηση) ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...» Η συνεχεία του χωρίου αυτού αποτελεί ουσιαστικά την επιτομή της επιστήμης της Μαθηματικής Λογικής και της Γεωμετρικής αρμονίας του ορατού κόσμου.
Σε ολόκληρο το σώμα του κειμένου, ο Πλάτων χρησιμοποιεί τα στοιχεία ΠΥΡ, ΥΔΩΡ, ΑΗΡ, και ΓΗ με εναλλασσόμενες διατάξεις αντιστοίχισής τους επί των ορατών ουσιών αλλά και επί εννοιών. Στις παραγράφους 56d και 56e, ουσιαστικά παραδίδει μαθήματα Χημείας αναφορικά με την σύνθεση και την στοιχειομετρία του νερού όπου και αποκαλύπτει τον χημικό του τύπο Η2Ο.
Συνεχίζει δε στην παράγραφο 57, όπου μας υποδεικνύει την δράση του Οξυγόνου ως ουσίας που καίει και διασπά, αλλά και ως ουσίας που συνεννούται με τα άλλα στοιχεία που προαναφέρει, σε αδιάσπαστα είδη (χημικές ενώσεις), οι οποίες είναι αδιάσπαστες από την παρουσία της φωτιάς μόνης της, δηλαδή του ίδιου του Οξυγόνου μόνου του.
Εκεί όμως που ο Πλάτων δίνει την χαριστική βολή, σε όσους έχουν δια μέσου των αιώνων επιχειρήσει να αποδώσουν στην Ελληνική Επιστημονική Σκέψη γεω-κεντρισμό είναι στο εδάφιο 62d και 63a. Αναφέρει συγκεκριμένα ο Τίμαιος πως:
«....... αφού λοιπόν το σύμπαν είναι παντού ομοιόμορφο, πώς θα έλεγε κάποιος ότι έχει σωστή αντίληψη, αν του αποδώσει ιδιότητες αντίθετες με την φύση του ; Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι στο κέντρο του υπάρχει κάποιο σώμα στέρεο και ισορροπημένο, δεν θα μπορούσε ποτέ να μεταφερθεί σε κάποιο άκρο, αφού όλα αυτά είναι απολύτως όμοια μεταξύ τους....»
Μεγάλο τμήμα των επόμενων παραγράφων αφιερώνεται στην όραση και εν γένει στις αισθήσεις σε συνδυασμό με τις αληθινές γνώμες που ΔΕΝ μπορούμε να έχουμε στηριζόμενοι μόνο σε αυτές καθ’αυτές τις αισθήσεις. Κάπου εκεί αποκαλύπτει και την σχέση συχνότητας και μήκους κύματος, όταν αναφέρει στην παράγραφο 67b-c ότι:
«.... η γρήγορη κίνηση προκαλεί τους οξείς ήχους ενώ η αργή τους πιο βαθιούς ...»!!!
Πρέπει να προσέξουμε ειδικά και την παράγραφο 70c και d, όπου ο Τίμαιος μας αποκαλύπτει την γνώση περί του ότι στους πνεύμονες γίνεται η είσοδος του Πυρός (Οξυγόνου).
Στην παράγραφο δε 72 ξεμπερδεύει μια και καλή με τους αποκαλούμενους μάγους και μάντεις.
Ο μέγας συγκλονισμός έρχεται στην 86b έως και την 89d, όπου μέσα σε μια σελίδα διατυπώνεται ολόκληρη η ουσία των ασθενειών εν-γένει. Μόλις τώρα, στις αρχές του 21ου αιώνα η Παγκόσμια Ιατρική και Ψυχοθεραπευτική επιστήμη έρχεται να μας ομολογήσει και να αρχίζει να εφαρμόζει ακριβώς, αυτά που θα έπρεπε ποτέ να μην είχαν λείψει από το γένος των ανθρώπων, δηλαδή:
ο ΙΣΟΡΟΠΗΜΕΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ, και η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ.
Είδη, που και τα δυο εξέλειπαν τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα πολύ καθυστερημένο, μερικώς καλό τεχνικά, πλην όμως θανατολαγνικό και μίζερο Πολιτισμό.
Το πως ξεφεύγουμε απαντάται στις 90b,c και d.
Και το μέγα συμπέρασμα από όλα αυτά είναι:
«... να χρησιμοποιούμε την νόηση μας για τον σκοπό που μας δόθηκε.......»
Όποια παράγραφο ή ομάδα παραγράφων του ΤΙΜΑΙΟΥ και να μελετήσουμε, θα ανακαλύψουμε συγκλονιστικές πληροφορίες που θα τις εντοπίσουμε εύκολα ως κινητήριες ιδέες μέσα στα μεγάλα κινήματα από την Αναγέννηση και μετά. Πολιτική, Ηθική, Επιστήμη, Φιλοσοφία, Ιατρική, Μαθηματικά, Φυσική, Γενετική, Ψυχολογία, Πληροφορική και ένα πλήθος άλλων ανθρώπινων κατακτήσεων του σύγχρονου πολιτισμού μας, έχουν ΠΡΩΤΟΓΡΑΦΤΕΙ στον ΤΙΜΑΙΟ. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει κάτι για τον οποιοδήποτε από εμάς και του τι είδους επανάσταση μπορεί να τον ωθήσει να κάνει μέσα του, αλλά σίγουρα φαντάζομαι ότι θα σταθεί σε πρώτη φάση ικανό να τον κάνει να αρχίσει να μελετά και να αποκωδικοποιεί τα μηνύματα που οι φωτισμένοι αυτοί άνθρωποι μας παρέδωσαν, προς όφελος μας και μόνο.
Για τα αποσπάσματα από τον ΤΙΜΑΙΟ, χρησιμοποιήθηκε το βιβλίο ΤΙΜΑΙΟΣ – ΚΡΙΤΙΑΣ των Εκδόσεων ΚΑΚΤΟΣ.
(κείμενο: Γιάννης Πηλιούνης)