Από τη δική τους αγνώμονα στάση, θα ξεπηδήσει η δική μας ανάταση

Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν' αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ' αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ' ένα πικρό χαμόγελο.

Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!

Κάποτε τα δεινά έληξαν και στον τόπο εγκαθιδρύθηκε μια κουτσή και στραβή τάξη. Η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες ώρες αφόρητης φτώχειας. Η Κατοχή μάς είχε εξουθενώσει. Κάποιοι δικηγόροι ξεκίνησαν έναν αγώνα για αποζημιώσεις. Μάζευαν υπογραφές από συγγενείς θυμάτων. Υπόσχονταν -αν θυμάμαι καλά- δύο χιλιάδες το «κεφάλι». Πήγαν και στον πατέρα μου να υπογράψει, μα ο φτωχούλης αρνήθηκε με βδελυγμία. «Δεν κοστολογούνται τα κεφάλια των αδελφών μου», είπε. Κι ένιωσε πως ανταπέδιδε με τη φράση αυτή την καλύτερη τιμωρία στην επηρμένη μεταπολεμική Γερμανία, τη Γερμανία του οικονομικού θαύματος, που στηρίχθηκε στην ξένη εργασία και στην αφειδώς παρεχόμενη αμερικανική βοήθεια.

Αν σ' όλη αυτή τη μακρά διαδικασία με πληγώνει κάτι, είναι όχι αυτή καθαυτή η εκτέλεση, αλλά η «νομιμότητα» αυτής της εκτέλεσης. Οι γερμανικές αρχές είχαν διακηρύξει πως για κάθε σκοτωμένο Γερμανό θα εκτελούνταν 40 άμαχοι Έλληνες. Ας το σκεφθούμε αυτό: 40 Έλληνες έναντι ενός Γερμανού! Έτσι μας κοστολόγησαν κι έτσι μας κοστολογούν. Ένας Έλληνας είναι υποπολλαπλάσιο του Γερμανού. Αυτό εκφράζει όχι απλώς τη ναζιστική θηριωδία αλλά τη γενικότερη ευρωπαϊκή νοοτροπία. Γιατί, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ντισραέλι, «μπορεί μια αποικία ν' απέκτησε ανεξαρτησία, αλλά δεν παύει γι' αυτό το λόγο να είναι αποικία».

Αν σήμερα οι Γερμανοί δυστροπούν να πληρώσουν την επιδικασθείσα από τα Δικαστήρια αποζημίωση στους μαρτυρικούς κατοίκους του Διστόμου (και όχι μόνον του Διστόμου), δεν το κάνουν μόνο από τσιγκουνιά, το κάνουν για να μας ταπεινώσουν ακόμη μια φορά. αρνούνται υπόσταση στα δικαστήριά μας. Ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν σε μας υπόσταση κράτους. Παραπέμπουν το ζήτημα στον Υπουργό. Αυτός είναι ένας περιδεής εκπρόσωπος της Νέας Τάξης που δεν λογοδοτεί στον ελληνικό λαό αλλά στα Διευθυντήρια των Νέων Καιρών.

Αυτό που όμως με θλίβει δεν είναι η ψυχική κακομοιριά των κυβερνώντων, είναι το ηθικό κατάντημα κάποιων δημοσιογράφων. Άκουγα ένα μεσημέρι κάποιον ραδιοσχολιαστή που με άκρως περιφρονητική φωνή στιγμάτιζε τη συμπεριφορά των Διστομιτών, επειδή κατέφυγαν στα ασφαλιστικά μέτρα κατά των Γερμανών. Κι έλεγε: «Πού φθάσαμε...»! Έπρεπε να είχε ζήσει τη γερμανική φρίκη της Κατοχής, για να είχε δει το πού φθάνε το κτήνος όταν κυριεύει την ανθρώπινη ψυχή. Τι έκαναν οι κάτοικοι του Διστόμου από το να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη; Μήπως έπρεπε κι αυτοί - κι όχι μόνο αυτοί- να συμπεριφερθούν γερμανικά, δηλαδή να πιάσουν καμιά πεντακοσαριά Γερμανούς τουρίστες και να τους κρατήσουν ομήρους ή να τους εκτελέσουν; Στα αντίποινα των Γερμανών εμείς δεν απαντήσαμε με αντίποινα. Οι Γερμανοί τιμωρήθηκαν ελάχιστα γι' αυτά που διέπραξαν στον τόπο μας. Κάλυψαν ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που όφειλαν. Συνέχισαν τη ναζιστική πολιτική, όχι βέβαια στη γραμμή του Χίτλερ (δεν είναι ακόμη καιρός) αλλά στη γραμμή του Γκαίμπελς. Παραπλάνηση και εξαπάτηση. Και μετά αποθράσυνση. Θα 'ρθει στιγμή που θα μας ζητήσουν αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να μας... σκοτώσουν.

Μέρος Δεύτερο

Το κείμενο που προηγήθηκε είχε γραφτεί προ πολλών ετών για να δημοσιευθεί στην εφημερίδα όπου αρθρογραφούσα επαγγελματικώς. Δεν δημοσιεύθηκε• και σε λίγες ημέρες «εκτελέστηκα» και δημοσιογραφικώς. Μου τράβηξαν το χαλί επιτηδείως κάτω από τα πόδια μου. Τώρα που ήλθαν οι δύσκολοι καιροί και η Γερμανία μάς φόρεσε καπίστρι, πολλοί σταθμοί και πάμπολλα έντυπα μού ζητούν να μιλήσω και να γράψω για τις περιβόητες αποζημιώσεις. Μου ζητήθηκε να μιλήσω και για τις εκτελέσεις. Κι αντιμετώπισα τις λοιδορίες δύο «καναλοκύνων». Αναφερόμουν στην εκτέλεση των συγγενών μου και στην υπέροχη στάση της γιαγιάς μου. Ήμουν μπροστά, όταν ο πατέρας τής ανακοίνωσε την εκτέλεση των δύο παιδιών της, των δύο αδελφών του. Η γιαγιά -βαθιά χριστιανική ψυχή- κατέβασε το μαύρο τσεμπέρι ως τα μάτια και πριν τυλίξει με αυτό το στόμα για να μη βγει κραυγή οδύνης, κατόρθωσε να μουρμουρίσει:

- Ο θεός να τους συγχωρέσει για το κακό που μου έκαναν!...

Κι έπειτα κλείστηκε στη βαθιά σιωπή της. Που και που ένα σιγαλό - σαν αγεράκι απαλό- μοιρολόι.

Πέρασαν κάποια χρόνια. Ήμουν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, την λεγόμενη τότε «Ογδόη». Ο πατέρας έφθασε ένα μεσημέρι ράκος στο σπίτι. Τον είχε επισκεφθεί στο κατάστημα του «Δραγώνα» (Αιόλου 89) ο άνθρωπος που είχε βάλει στη λίστα των μελλοθάνατων τα αδέρφια του. ήταν ετοιμοθάνατος• τον «κουράριζε» στον Άγιο Σάββα, εξάδελφός μου ογκολόγος. Του έμεναν λίγες ημέρες ζωής. Ζήτησε από τον εξάδελφό μου την άδεια να βγει για λίγες ώρες• έπρεπε κάποιον να δει. Και πήγε να βρει τον πατέρα μου. Δεν μπορούσε να ανέβει στον ημιώροφο. Τον ζήτησε και κατέβηκε ο πατέρας. Σαν τον είδε πάνιασε.

- Ήλθα να πάρω τη συγγνώμη σου, του είπε ο άλλος. Σε λίγες μέρες πεθαίνω...

Ο πατέρας, βαθιά συγκλονισμένος, μόλις κατόρθωσε να ψελλίσει μία φράση:

- Να 'σαι συγχωρεμένος...

Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και κλείστηκε στο γραφειάκι που ήταν το λογιστήριο. Δεν ήθελε να τον δει κανείς με δάκρυα στα μάτια. Ήταν ένας μικρόσωμος άνθρωπος με υψηλή περηφάνεια. Μας τα είπε στο σπίτι με αναφιλητά. Ήταν η πρώτη φορά που μάλωσα με τον πατέρα μου. Με τη σκληρότητα της νεανικής ηλικίας πίστευα πως η συγγνώμη σ' έναν εγκληματία συνιστά αδικία. Σήμερα το ίδιο θα έπραττα κι εγώ, Αυτό δεν σημαίνει πως έκοψα να είμαι Μανιάτης. Αλλά η πείρα μιας μακράς ζωής με εδίδαξε ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι η συγγνώμη. Γι' αυτό συγχωρώ και τον δημοσιογράφο - κάποτε φίλο- και τα παρασαρκώματα που τον περιστοιχίζουν, που, χωρίς να φορούν την στολή της «Βέρμαχτ», συνεχίζουν με άλλα μέσα το έργο τους.

Συγχωρώ ακόμη και τους Γερμανούς δημοσιογράφους, τραπεζίτες και πολιτικούς για όσα μας κάνουν. Κι όχι απλώς τους συγχωρώ, αλλά τους ευγνωμονώ. Από τη δική τους αγνώμονα στάση, θα ξεπηδήσει η δική μας ανάταση, η νέα εθνική μας επανάσταση. Όχι κατά των Γερμανών αλλά κατά των υπολειμμάτων του δωσιλογισμού που «κοπροκρατούν» (το ρήμα του Ελύτη) πολιτικά και οικονομικά τη δόλια πατρίδα μας.

Υ.Γ. Το πρωτότυπο κείμενο είναι δημοσιευμένο σε πολυτονικό

Σαράντος Καργάκος

Πηγή:
Αθηναϊκό Ημερολόγιο 2012, Εκδόσεις Φιλιππότη

Περί της αποφάσεως του "Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης"

Δικαιώνει την Γερμανία η απόφαση που ανακοινώθηκε σήμερα το μεσημέρι από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο έκρινε ότι η Ιταλία παραβίασε το δικαίωμα ασυλίας της Γερμανίας με το να επιδικάσει αποζημιώσεις στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, μεταξύ αυτών και στους απογόνους των Ελλήνων που σφαγιάστηκαν στο Δίστομο κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το Δικαστήριο με ψήφους 12-3, 14-1, 14-1 και 14-1 τάχθηκε κατά των αποφάσεων των ιταλικών δικαστηρίων τα οποία, συντασσόμενα προς την απόφαση ελληνικού Πρωτοδικείου, είχαν αποφανθεί ότι η Γερμανία δεν δικαιούτο να επικαλείται ασυλία και θα έπρεπε έτσι να καταβάλει αποζημιώσεις της τάξης των 28 εκατ. ευρώ στους απογόνους κατοίκων του Διστόμου που έπεσαν θύματα της γερμανικής Κατοχής.
Το Διεθνές Δικαστήριο ουσιαστικά αναγνώρισε το δικαίωμα της Γερμανίας να μη δικάζεται ως κράτος από δικαστήρια άλλων χωρών και επομένως να μην εφαρμόζει τις αποφάσεις ξένων δικαστηρίων. Κάλεσε δε την Ιταλία να τερματίσει την ισχύ των αποφάσεων των δικαστηρίων της, ενώ ομόφωνα απέρριψε και τις αξιώσεις της Γερμανίας για δική της αποζημίωση από το ιταλικό Δημόσιο.

Τι γράφαμε εν αναμονή της απόφασης της Χάγης για τις γερμανικές αποζημιώσεις
Του Αλέξανδρου Κουτσομητόπουλου:

Εισαγωγικά θεωρούμε αναγκαίο να επισημάνουμε τα εξής , που πρέπει ο καθένας μας να έχει υπόψη στις κρίσεις που θα ακολουθήσουν για την αναμενόμενη Απόφαση του Δ.Δ. της Χάγης :
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης συγκροτήθηκε από τον Ο.Η.Ε. για την προστασία των βασικών του Καταστατικών Αρχών . Ο Ο.Η.Ε. ιδρύθηκε σαν αποτέλεσμα της μεγάλης αντιφασιστικής και αντιιμπεριαλιστικής νίκης των λαών από την Συμμαχία των ¨Ηνωμένων Εθνών¨ κατά της Χιτλερικής Συμμαχίας του – τότε – ¨Άξονα¨ της Γερμανίας. Η Ελλάδα σαν ιδρυτικό μέλος των ¨Ηνωμένων Εθνών¨ είναι συνεπώς από τα πρώτα 24 ιδρυτικά κράτη του μετέπειτα ¨Ο.Η.Ε.¨ . Μια από τις πρώτες διακηρύξεις της Συμμαχίας των ¨Ηνωμένων Εθνών¨ κατά του ¨Άξονα¨ έλεγε τον Δεκέμβρη του 1942 πως η Γερμανία θα καταβάλει Αποζημιώσεις για κάθε παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Τα –ακόμα- ισχύοντα Άρθρα ¨53¨ και ¨107¨ του ¨Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών¨ ( Ο.Η.Ε. ) ορίζουν πως η Γερμανία αποτελεί ¨Εχθρικό Κράτος¨ για την Διεθνή Κοινότητα και πως κάθε κράτος-μέλος της αρχικής Συμμαχίας δικαιούται να επέμβει σε αυτή ¨αυτοβούλως¨ , χωρίς απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας , εάν εκτιμήσει πως απειλείται η διεθνής ειρήνη. Βέβαια αυτό είναι ¨παράλογο¨ στο βαθμό που αρχικά οι δύο Γερμανίες από την δεκαετία του 1970΄είναι μέλη του Οργανισμού. Μετά την Ενοποίηση της Γερμανίας με την ενσωμάτωση της Ανατολικής η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. το 1994 ζήτησε με ψήφισμά της να απαλειφθούν από τον Καταστατικό Χάρτη τα δύο αυτά άρθρα. ΟΜΩΣ έκτοτε πέρασαν 17 χρόνια και οι πρώην συμμαχικές ¨4ρεις Μεγάλες Δυνάμεις¨ έχουν βρει διάφορες ¨τεχνικές δυσκολίες¨ για να μη αλλάξουν αυτά τα άρθρα, γενικά ισχυρίζονται πως ¨χρειάζεται γενικότερη μεταρρύθμιση του Καταστατικού του Ο.Η.Ε. ¨ , η δε Γερμανία ζητά πιεστικά όχι μόνο να απαλειφθούν τα άρθρα που την ¨προσβάλλουν¨ , αλλά και να γίνει ένα από τα ¨μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας¨ ( πλάι στους τέσσερεις πρώην συμμάχους της Αντιχιτλερικής Συμμαχίας ) , αίτημα που το υποστήριξε στο παρελθόν και η κ. Ντ. Μπακογιάννη , ως ΥΠΕΞ , χωρίς ανταλλάγματα βέβαια ( όπως θα ήταν για παράδειγμα η καταβολή των Πολεμικών Επανορθώσεων , διότι τα Ηνωμένα Έθνη ιδρύθηκαν ακριβώς λόγο του πολέμου που εξαπέλυσε η Γερμανία για δεύτερη φορά στον 19ο αιώνα ).
Όπως και να έχουν τα πράγματα ¨τυπικά¨ η Γερμανία παραμένει ¨Εχθρικό Κράτος¨ για την διεθνή κοινότητα και το Δ.Δ. της Χάγης είναι το Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών στα οποία η Ελλάδα για πολύ συγκεκριμένες αιτίες είναι ένα από τα λίγα ιδρυτικά του μέλη. Τώρα , στις σημερινές συνθήκες , έχουμε νέες ¨διεθνείς εξελίξεις¨ στις οποίες εμπλέκεται ενεργά η ¨Νέα Γερμανία¨ και η παγκόσμια κοινότητα σίγουρα θα σκέπτεται σοβαρά τις προοπτικές , όπως και την κατεύθυνση της ¨μεταρρύθμισης¨ του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε. που θα ήθελε η Γερμανία.
Με τον Ν. 2023/10.3.1952 η Ελλάδα κατήργησε την ¨εμπόλεμη κατάσταση με την Γερμανία¨ ΜΕ ΤΗΝ ΡΗΤΗ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ – ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ – ΠΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΘΑ ΡΥΘΜΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ¨ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ¨. Η Γερμανία όμως με την Ενοποίηση της αρνήθηκε την συζήτηση και τη καταβολή τους , δεν αναγνωρίζει πως η Συνθήκη μεταξύ των τεσσάρων μεγάλων πρώην συμμαχικών μας δυνάμεων με τις δύο Γερμανίες είναι όχι μόνο ¨de-facto ¨ , αλλά και ¨de jura ¨ ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΛΗΞΗ ΤΟΥ Β΄Π.Π. ΚΑΙ ΤΩ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΤΟΥ, συνεπώς ¨αυτόματα¨ και με τον ¨νόμο¨ βρισκόμαστε σε ¨εμπόλεμη κατάσταση¨ μαζί της και αυτό όχι μόνο λόγω επιβολής αποικιοκρατικών μνημονίων και νέων απαιτήσεων της για ¨παράδοση της εθνικής και λαϊκής μας κυριαρχίας¨. Βέβαια την άρση του ¨εμπολέμου¨ την υπέγραψε το 1952 σαν αρχηγός κράτους ο τ. Βασιλιάς Παύλος , σήμερα σύμφωνα με το ¨ισχύον¨ Σύνταγμα αρμόδιος για την τήρηση των Νόμων , την κήρυξη πολέμων ΚΑΙ την υπογραφή ¨Συνθηκών Ειρήνης¨ την έχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ! Σαν ¨πρώην Επονίτης¨ κάτι πρέπει να κάνει για την επίτευξη ειρήνης με την Γερμανία – όπως επιτάσσει το Σύνταγμα – μη απεμπολώντας εθνικά δίκαια , το γενικό συμφέρον δηλαδή , σύμφωνα με τον όρκο που έχει δώσει και όχι σύμφωνα με αυτά που τον συμβούλεψε στην ¨τελετή παράδοσης¨ η τότε πρόεδρος της Βουλής , η κυρία Άννα –Ψαρούδα Μπενάκη…

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΧΑΓΗ…
Υπάρχουν τρις πιθανότητες σχετικά με την απόφαση της ¨Ανεξάρτητης¨ -Διεθνούς Δικαιοσύνης για τις Επανορθώσεις – Αποζημιώσεις , για τις οποίες ψυχικά και πολιτικά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Εάν οι μεγάλες ανταγωνιστικές με την Γερμανία ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θέλουν να της στείλουν ένα ¨προειδοποιητικό ράπισμα¨ επειδή τους τα έχει ¨ζαλίσει ¨ τελευταία με τον ¨εγωισμό της¨ ( όπως προσεκτικά ονομάζουν την ιμπεριαλιστική-επεκτατική της ορμή ) , τότε η απόφαση της ¨διεθνούς δικαιοσύνης¨ θα είναι καλή για τους λαούς. Εάν θέλουν να της στείλουν μόνο μια απλή ¨προειδοποίηση¨ , τότε η Απόφαση θα είναι ¨αμφίρροπη¨ ( σου λέμε πως οφείλεις στην ανθρωπότητα , αλλά προς το παρόν στα χαρίζουμε στο βαθμό που συνεχίσεις να εξυπηρετείς ¨εμάς¨ με τις πολιτικές σου , όπως γινόταν και από τις δύο Γερμανίες μέχρι σήμερα ).
Όλα εξαρτώνται βέβαια ( και για την Απόφαση του Δ.Δ. της Χάγης ) από τι εναλλασσόμενες συμμαχίες της Γερμανίας ( μια περισσότερο με τις ΗΠΑ , την άλλη περισσότερο με την Ρωσία ) και τους νέους ¨Άξονες¨ που στήνει ξανά στην Ευρώπη εντός και εκτός της ¨Ε.Ε.¨ ( Ολλανδία , Φιλανδία , Δανία , Αυστρία , Πολωνία και Τουρκία , όπως και με τον ¨Μουσουλμανικό Κόσμο¨ , δηλαδή τις χώρες του Καυκάσου , Ουιγούρους της Κίνας και την Περσία ) , παρά την σταθερή της συμμαχία με το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ ) .
Η ενεργειακά και εξαγωγικά εξαρτημένη Γερμανία κινείται , ιδιαίτερα μετά το 1990 , ¨πολυεπίπεδα¨ και πρέπει να την επανεκτιμούμαι και να προσαρμόζουμε τις πολιτικές μας απέναντι της καθημερινά , όπως κάνει και η ίδια δηλαδή.
Σαν ιδέα το ¨Ευρωπαϊκό Ιδεώδες¨ είναι γλυκό και όμορφο , αλλά ας το αφήσουμε προς το παρόν στους καλά ελεγχόμενους και εξαρτώμενους ( τουλάχιστον ¨ψυχολογικά¨ ) απόφοιτους και υπότροφους των Γερμανικών ιδρυμάτων και Α.Ε.Ι , στους Πράσινους και Ανανεωμένους Αριστερούς , όπως και σε διάφορους ¨Χάμπερμας¨… ¨Έφαγε καλά¨ τα τελευταία εβδομήντα χρόνια η Γερμανία από αυτό το ιδεώδες και φαίνεται να μην έχει χορτάσει ακόμα. Ιδιαίτερα μετά την κάθοδο της στα Βαλκάνια με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας της άνοιξε η όρεξη ακόμα περισσότερο , για λόγους… ¨προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασίας μειονοτήτων όλων των ειδών…¨.
Επίσης θα πρέπει να έχουμε – καλά υπόψη μας - πως για τις ¨λοιπές δημοκρατικές- ιμπεριαλιστικές δυνάμεις¨ η Απόφαση του Δ.Δ. της Χάγης για τις Πολεμικές Επανορθώσεις – Αποζημιώσεις – ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΛΑΝΟ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ – ΟΜΩΣ ΜΕ ¨ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΤΙΑ¨ αφορά –ΟΛΕΣ- τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε σχέση με τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν καθημερινά. Ιδιαίτερα η αναγνώριση του δικαιώματος σε κάθε πολίτη να ενάγει κράτη ζητώντας αποκατάσταση της αδικίας – θα πρέπει να κάνουν τις ΗΠΑ, το Ισραήλ , το ΝΑΤΟ ( συμπεριλαμβανομένης της ¨Νέας¨-Γερμανίας ) να τρέμουν μπροστά στην προοπτική να τεθούν από τους λαούς στο εδώλιο και να αποζημιώσουν όπως και για το Β΄Π.Π. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ- ΕΙΝΑΙ ΤΟ ¨ΑΤΟΥ ΤΗΣ¨ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΗΣ
Προφανώς στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα από την ¨ακρόαση των αντιπάλων¨ τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε στο Δ.Δ. της Χάγης μέχρι την Απόφαση του δικαστηρίου που αναμένουμε σε λίγες μέρες ( 3/2 ) , ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ θα έκανε πολλές ¨διαβουλεύσεις¨ με τους ¨συμμάχους¨ για την έκβαση της Απόφασης. Το αποτέλεσμα θα το δούμε , θα είναι όμως πιστεύω μέσα στο πλαίσιο αυτών των συσχετισμών και παραμέτρων.

¨ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ¨ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Α΄
Α) Επειδή η υπάρχουσα ¨διεθνής δικαιοσύνη¨ είναι ο ¨συγκερασμός¨ των ¨πολιτικών συσχετισμών¨ μεταξύ – κυρίως- των μεγάλων ¨δημοκρατικών¨ – κρατικών δυνάμεων η Απόφαση μπορεί να είναι τελείως αρνητική για τους πολίτες της Ιταλίας και της Ελλάδας.
Να λέει δηλαδή η ότι η Γερμανία δικαιούται το ¨ακαταδίωκτο¨ -από πολίτες- για τα εγκλήματα της ( ¨κρατική ασυλία – ετεροδικία ¨ ) , να καταργεί ¨ψυχρά¨ την σχετική Απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ιταλίας και στο ¨σκεπτικό¨( αιτιολόγηση) να μην αναφέρει -τίποτα άλλο – , να μην εκφέρει καμία άλλη κρίση σχετικά με το γενικότερο πρόβλημα των ¨Γερμανικών Επανορθώσεων¨.
Σε αυτή την περίπτωση της ¨χαρίζεται¨ σαν ¨bonus” από την ¨διεθνή κοινότητα¨ ( λόγο ¨άμεμπτης μεταπολεμικής συμπεριφοράς¨ και ¨προτέρου έντιμου βίου¨ ) η κατάσχεση των περιουσιακών της στοιχείων ΑΡΧΙΚΑ στην Ιταλία ( όλες οι ενστάσεις της Γερμανίας έχουν απορριφθεί και η Απόφαση είναι άμεσα εκτελεστή , απλά περιμένει και την Απόφαση του Δ.Δ. τ. Χάγης ) και μια επερχόμενη νέα θύελλα αγωγών εναντίον της σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα εκκρεμούν για παράδειγμα πάνω από 56000 αγωγές Αποζημίωσης από θύματα και κληρονόμους τους. Αγωγές που πάγωσε το υπουργείο ¨δικαιοσύνης¨ της ¨Ελλάδας¨ μετά την απόφαση , το 2002 , του ¨εκτάκτου¨ ( ¨Ειδικού¨) δικαστηρίου που συγκρότησε ο ¨συνήθης Σημιτισμός/Παπανδρεϊσμός¨ με τον κ. Ματθία ( του οποίου του πρόσφεραν ¨έκτακτη¨ παράταση της ληγμένης θητείας του για αυτό τον σκοπό ) για να αναιρέσει την Απόφαση του Άρειου Πάγου – που ΔΕΝ αναγνώριζε δικαίωμα ¨ετεροδικίας¨ ( κρατικής ασυλίας ) στην Γερμανία. Σε περίπτωση θετικής Απόφασης του Δ.Δ.τ, Χάγης , εννοείται πως ενεργοποιούνται οι αγωγές αυτές ( μιας και οι συνήθεις ¨αντιφασίστες¨ υπουργοί ¨δικαιοσύνης¨ της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ , ΔΕΝ αναθεώρησαν από μόνοι τους την Διάταξη του Π.Κ. που δίνει την δυνατότητα στον εκάστοτε υπουργό της…. Να –αναστέλλει – την απόφαση εκτέλεσης δικαστικών Αποφάσεων με κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων αλλοδαπών υπηκόων για ¨λόγους εθνικού συμφέροντος¨ , την διάταξη δηλαδή με την οποία ο κ. Ι. Σταθόπουλος απαγόρευσε την κατάσχεση του Ινστιτούτου Γκαίτε της Αθήνας και άλλων ακινήτων της Γερμανίας… υπέρ της Αποζημίωσης των κατοίκων του Διστόμου. Κατ΄άλλα βέβαια ο ¨Αντίφα¨ κ. Χ. Καστανίδης με ειδικό νόμο ενεργοποίησε το ¨Ελληνικό Γραφείο Δίωξης Γερμανών Εγκληματιών Πολέμου¨ ( που είχε καταργήσει το 1959 η Ελλάδα του Κ. Καραμανλή – πρώτη χώρα στον κόσμο ! ) , σύμφωνα με τα ¨αιτήματα¨ του ¨Κ.Ι.Σ.¨ , τ΄οποίο ελπίζει στην σύλληψη του συνεργάτη του Μαξ Μέρτεν , Αλόϊς Μπρούνερ , ¨κάπου στην Μ. Ανατολή¨ και στην δίκη του στην Ελλάδα για τα εγκλήματα κατά του Εβραϊκού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης.
Και βέβαια με μια αρνητική απόφαση υπέρ της ¨Ετεροδικίας¨ η Γερμανία , για άλλη μια φορά , θα κερδίσει χρόνο , όπως κάνει επί εβδομήντα χρόνια μετά την λήξη του Β.Π.Π. , ώστε να μπορεί να λέει στην συνέχεια ( όσο περνάει ο χρόνος ) : ¨Μετά από30 , 40, 50, 60, 70, 80 και 90 χρόνια ¨μας ζητάτε αποζημιώσεις¨ ( ; ) , ¨δεν είναι άδικο αυτό για τις νέες γενιές , τώρα που είμαστε και σύμμαχοι και σας βοηθάμε με την… Ζήμενς και τα Μνημόνια ¨ ( ; ) , σε λίγο θα ζητήσουν και οι Πέρσες αποζημιώσεις από την Ελλάδα για την εκστρατεία του Μέγα Αλέξανδρου… ( κάπου εκεί , σε αυτά τα ¨σοβαρά επίπεδα¨ , κινούνται σήμερα της Γερμανίας . Κάποιοι Γερμανοί έγραψαν στα μπλοκ ¨Ωραία , τότε να ζητήσουμε και εμείς Αποζημιώσεις από τους Ρωμαίους για τις επιδρομές πέρα των Άλπεων…¨.
Άλλωστε η Γερμανία ( κυβέρνηση Μέρκελ ) η ίδια προσέφυγε στο Δ.Δ. της Χάγης ( και αυτό λέει κάτι… ) ΣΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ¨ΣΥΝΥΠΟΣΧΕΤΙΚΟ¨ με την Ιταλία ( κυβέρνηση Μπερλουσκόνι ) για να ακυρώσουν την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ιταλίας που δικαίωνε ιταλούς και έλληνες πολίτες με την αποζημίωση τους από κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων της Γερμανίας στην Ιταλία ( Ινστιτούτο Γκαίτε στο Commo κ.α ) . Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε πως , έτσι και αλλιώς δεν συμφωνούσε η άρχουσα τάξη της Ιταλίας με την Απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της. Γι΄αυτό αμέσως μετά συναντήθηκαν τον Δεκέμβρη του 2009 ο Μπερλουσκόνι με την Μέρκελ στη Βενετία και σκεπτόμενοι πως θα αποτρέψουν την εκτέλεση της , προχώρησαν στο προαπαιτούμενο ¨συνυποσχετικό¨ για την προσφυγή της Γερμανίας στο Δ.Δ. τ. Χάγης.
Μπορούμε να φανταστούμε πως και ο έτερος νέος υπάλληλος της ¨Παγκόσμιας Διακυβέρνησης¨ στην Ιταλία , ο κ. Μόντι , δεν θα ήθελε να κερδίσει η ¨πατρίδα του¨ την δίκη σε αντιδικία με την Γερμανία…, όπως βέβαια και ο κ. Παπαδήμος ( σκεφτείτε λίγο το προσωπικό δράμα αυτών των ¨παγκόσμιων ανθρώπων¨ , από την μια η ¨αγωνία τους για τις τύχες του διεθνούς τραπεζιτικού συστήματος και της ανθρωπότητας γενικότερα¨ και από την άλλη τα ¨στενά αναχρονιστικά, εγωιστικά , τοπικιστικά και μισαλλόδοξα συμφέροντα της χώρας – καταγωγής- τους ).

¨ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ¨ – ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Β΄
Επειδή η ¨ δικαιοσύνη ¨ πάντα πρέπει να αφήνει την αίσθηση της ¨ανεξαρτησίας της¨ ώστε να δικαιολογεί ( νομιμοποιεί ) την ύπαρξη της η ¨Απόφαση¨ , όλως ενδεχομένως , μπορεί να είναι ¨αμφίρροπη¨ και ¨ισοσκελισμένη¨ ( ¨δίκαια¨ κατά την τρέχουσα αντίληψη ) .
Δηλαδή να λέει πως επιβεβαιώνει αυτό που ζητά τώρα η Γερμανία , ότι σαν κράτος έχει ¨ασυλία¨ ( ετεροδικία) απέναντι σε αγωγές πολιτών και επί της ουσίας να ακυρώσει την σχετική απόφαση Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ιταλίας , ΟΜΩΣ σε αυτή την περίπτωση το ¨αιτιολογικό ¨ της Απόφασης μπορεί να λέει πως :
¨ ναι μεν οι πολίτες δεν μπορούν να ενάγουν την Γερμανία¨ , ΑΛΛΑ
¨ η Ελλάδα , σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο ( ¨συνθήκες της Χάγης περί πολέμου¨ , 1897-1907 ) δικαιούται επανορθώσεων¨ μόνο… που αυτό πρέπει να το ζητήσει το ελληνικό κράτος – και βέβαια με την προϋπόθεση ότι υπάρχει ¨συνθήκη ειρήνης ¨ μεταξύ των πρώην εμπόλεμων κρατών στον β΄π.π.
Στην ¨καλή περίπτωση¨ ( την οποία όπως έχω καταλάβει ¨ευελπιστεί¨ και ο πραγματικά άξιος συνεχιστής του αείμνηστου Ι. Σταμούλη , κ. Στ. Περράκης ) το σκεπτικό της Απόφασης μπορεί να λέει ( πράγμα που προσωπικά το θεωρώ –απίθανο- έχοντας γνώσει των εκβιασμών που ασκεί η Γερμανία στην διεθνή κοινότητα , στηριζόμενη στην οικονομική της δύναμη , αλλά και στις ¨ 5ες Φάλαγγες¨ που διαθέτει στα διάφορα κράτη ) πως :
¨Ο Β.Π.Π. έχει λήξει με την ενοποίηση της Γερμανίας και την υπογραφή της Συνθήκης των 4+2 , η οποία υπέχει την σημασία μιας ¨Συνθήκης Ειρήνης¨ , και συνεπώς η Γερμανία υποχρεούται να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις με τα ενδιαφερόμενα ΚΡΑΤΗ για τον διακανονισμό των ζητημάτων που προέκυψαν από τον πόλεμο ( σε αυτή την περίπτωση μόνο των ¨Επανορθώσεων-Αποζημιώσεωνν ¨ , διότι άλλα όλα τ΄άλλα ζητήματα έχουν διακανονισθεί ) .
Αυτά ¨θα¨ μπορούσε να αναφέρει το σκεπτικό της Απόφασης στην ¨καλή περίπτωση¨.
Στην κακή ( το πιο πιθανό κατά την κρίση μου ) το σκεπτικό της ¨Απόφασης¨ στα πλαίσια μιας υποκριτικής λογικής θα αναφέρει πως ναι μεν οι πολίτες δεν δικαιούνται να ενάγουν την Γερμανία , αυτό μπορεί να τα κάνει μόνο το Ελληνικό κράτος ( γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτό από το 1832 ¨ελέγχεται¨ ) , η Γερμανία όμως υποχρεούται στην καταβολή Επανορθώσεων , ΑΛΛΑ ¨ΟΤΑΝ ¨ υπογραφτεί μια ¨Συνθήκη Ειρήνης¨ – που δεν έχει υπογραφτεί . Να αναφέρεται δηλαδή ρητά στο σκεπτικό της Απόφασης πως : ¨Η Συνθήκη των 4+ 2 για την Γερμανική Ενοποίηση και τον τερματισμό των Συμμαχικών Κατοχικών προνομίων ( 1990 )- ΔΕΝ – είναι η απαιτούμενη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο ¨Συνθήκη Ειρήνης ¨, η απαίτηση παραμένει ¨ανοιχτή ¨ ( δηλαδή οριστικά κλειστή ! ) ¨ΟΤΑΝ¨ υπογραφτεί , όπως δηλαδή ισχυρίζεται , περιπαίζοντας επί εβδομήντα χρόνια την διεθνή κοινότητα , καταρρακώνοντας το διεθνές δίκαιο και το αίσθημα δικαίου των πολιτών , η κατ΄άλλα Δημοκρατική Γερμανία .

¨ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ¨ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Γ΄
Η Τρίτη και πιο απεχθής πιθανότητα είναι η Απόφαση του Δ.Δ. της Χάγης είναι να απορρίπτει τις αγωγές των πολιτών κατά της Γερμανίας και να επιβεβαιώνει το παραδοσιακό ιμπεριαλιστικό δίκαιο της ¨Ετεροδικίας ¨- Ασυλίας – Ακαταδίωκτο των κρατών απέναντι σε εγκλήματα πολέμου και στρατιωτικές εισβολές ΚΑΙ ΝΑ ΣΒΗΝΕΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ (οι οποίες ¨ειρήσθω εν παρόδω¨ κατασκευάστηκαν από τις ίδιες τις πολεμοκάπηλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στις αρχές του 19ου αιώνα – για να εισάγουν κάποια ¨λογική¨ και ¨δικαιοσύνη¨ στην διεξαγωγή των πολέμων, δεν παύει όμως να είναι μια ¨κατάκτηση της ανθρωπότητας¨ σε σχέση με το παρελθόν ) διατυπώνοντας στο αιτιολογικό της την θέση πως Η ¨ΣΗΜΕΡΙΝΗ¨ ΓΕΡΜΑΝΙΑ – ΔΕΝ –ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ¨ΠΙΑ¨– ΜΕΤΑ ΑΠΟ 70 ΧΡΟΝΙΑ – ΣΕ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΩΝ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΑ ¨ΑΛΛΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ¨ – ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ¨Γ΄ΡΑΪΧ¨ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ¨ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ¨!
Για αυτό το ¨πιθανό σκεπτικό υπάρχει ήδη –νομικό προηγούμενο – με την μόλις πριν περίπου ένα χρόνο σχετική Απόφαση του λεγόμενου ¨Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων¨ του Συμβουλίου της Ευρώπης… Στην αγωγή Ελλήνων και άλλων Ευρωπαίων πολιτών είχαν απαντήσει ( Αποφασίσει ) πως η ¨δημοκρατική¨ Γερμανία δεν υποχρεούται να αποζημιώσει για κάτι που έκανε η Ναζιστική !
Στην Ευρώπη ¨της¨ ( UNSERES EUROPA – ΟΠΩΣ ΚΑΠΟΤΕ Η ¨MARE NOSTRUM της Ιταλίας ) η Γερμανία με το ¨ειδικό βάρος της ¨μπορεί να ΕΠΙΒΑΛΕΙ την ¨ετεροδικία της …¨, αλλά και γενικά το ακαταδίωκτο της απέναντι σε κράτη και πολίτες .
Διαβάστε σχετικά εδώ, το ¨σκεπτικό¨ της Απόφασης ¨προπομπού¨, εύχομαι να διαψευστώ:
¨…Το δικαστήριο απεφάνθη ότι η «Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» δεν υποχρεώνει τα κράτη-μέλη να καταβάλλουν αποζημιώσεις ΓΙΑ ΑΔΙΚΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΕΠΡΑΧΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ, ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΑΥΤΑ ΔΙΑΔΕΧΘΗΚΑΝ…¨
http://www.doryforos.org/syzitiseis/viewtopic.php?t=1548&sid=532f675065e0f5c1852e330be2442b22
Τι θα σήμαινε εάν επικρατούσε αυτή η δικαιακή ¨λογική¨.
Εκτός του γεγονότος ότι δικαιώνεται το παλαιό , παμπάλαιο ¨δίκαιο¨ των ιμπεριαλιστικών πολέμων¨ , θα σήμαινε επίσης ότι καταργείται το μέχρι τώρα ισχύον Διεθνές Δίκαιο που αναφέρεται στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις σύμφωνα με την ¨ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ¨ (ανεξάρτητα από την αρχική γεωγραφική τους έκταση και των πολιτικών συστημάτων και καθεστώτων που διακυβερνήθηκαν. Για παράδειγμα αναφέρω πως η Ρωσία μετά το κατέβασμα της κόκκινης σημαίας στο Κρεμλίνο υποχρεώθηκε, σύμφωνα με το ίδιο αξίωμα (της ¨διαδοχής των κρατών¨) να αποπληρώσει τα δάνεια που είχε λάβει η Τσαρική Ρωσία, τα οποία είχε διαγράψει ο Λένιν.
Επί σαράντα χρόνια η Δυτική Γερμανία , από το 1950 μέχρι το 1990 που ενσωμάτωσε την πρώην Ανατολική Γερμανία , ισχυριζόταν πως ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ αυτή (η κρατική της οντότητα ) είναι ο μοναδικός συνεχιστής του Ράιχ – δηλαδή της Γερμανίας –, ήταν δηλαδή η μοναδική ¨Γερμανία¨ και απειλούσε (έχοντας πλήρη συναίσθηση της οικονομικής δύναμης του ¨Μάρκου¨) όποια χώρα θα αναγνώριζε διπλωματικά την τότε Ανατολική Γερμανία ( Γ.Λ.Δ.- DDR) ότι θα διέκοπτε τις οικονομικές –διπλωματικές σχέσεις μαζί της! ( το λεγόμενο μεγαλομανές ¨Δόγμα Χάλστάϊν¨, σύμφωνα με το όνομα του τότε υπουργού εξωτερικών της) .
ΣΗΜΕΡΑ όμως που καλείται να πληρώσει για τα εγκλήματα του Γ΄ Ράιχ προωθεί την ιδέα πως δεν υπάρχει ¨Συνέχεια των Κρατών ¨ και δεν προτίθεται να πληρώσει γι΄αυτό . Σύμφωνα με την λογική ¨Τι φταίμε εμείς οι ¨δημοκράτες¨ γι΄αυτά που έκαναν οι Ναζί (η ¨άλλη¨ Γερμανία ήταν αυτή…¨. Μονά – ζυγά , Κορώνα- Γράμματα : Γερμανία.
Υ.Γ. ΜΕΡΟΣ Β΄
Δείτε εδώ τι πνίγει το κρατικό και δια-κομματικό κατεστημένο της Ελλάδας. Ανεβάστε αυτό το βίντεο (http://vimeo.com/31324369), τώρα που αναμένεται η απόφαση του Δ.Δ. τ. Χάγης και κανείς δεν μιλά , ούτε ¨πιέζει¨ για το γεγονός αυτό… Στην εκπομπή αυτή , μετά από την ακρόαση στο Δ.Δ. της Χάγης, ¨ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ¨, του καλού δημοσιογράφου Π. Σαββίδη –που δεν την αναπαρήγαγε κανείς– λέγονται από τον Στέλιο Περράκη (κρίνω πως σχεδόν όλοι οι άλλοι που ακούγονται είναι από ¨κάτι λίγο¨ μέχρι αδιάφοροι) όλα τα νομικά και πολιτικά επιχειρήματα που δεν εκθέτουν μόνο την Γερμανία –αλλά και το Ελληνικό– δια-κομματικό κατεστημένο, ακόμα και κάποιους ¨διεκδικητές¨ των Γερμανικών Επανορθώσεων –ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΣΙΓΗ ΤΟΥΣ– ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΤΗΝ ΧΑΓΗ…
Προσοχή, στην εκπομπή εκτίθεται κατά την κρίση μου και ο Ελληνογερμανός καθηγητής Χάγκεν-Φλαϊσερ (τον οποίο ορισμένες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα τον κατατάσσουν στους θεούς του Ολύμπου για τον ¨αντιφασιστικό φιλελληνισμό του¨) με διάφορες έξυπνες ¨επιφυλάξεις¨ κατά των νομικών και πολιτικών επιχειρημάτων της Ελλάδας για την καταβολή των Γερμανικών Επανορθώσεων – Αποζημιώσεων (¨δεν είναι έτσι ακριβώς¨ ισχυρίζεται, δεν το ορίζει έτσι η Συνθήκη του Λονδίνου/1952, και βέβαια σαν ιστορικός κάνει ¨λάθος¨).
ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ξεσκεπάζονται οι δύο οικονομολόγοι Alfred Ritschl ( Γερμανός,αλλά στην Αγγλία καθηγητής ) και Jac-De-pla ( Γάλλος ) που τους κάναμε επίσης “θεούς¨ στην Ελλάδα, διότι έγραψαν σε ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ την αλήθεια , δηλαδή πως ¨εάν ήθελε πραγματικά α διεκδικήσει η Ελλάδα , έχει τόσους ισχυρούς τίτλους που θα έπρεπε οι Γερμανοί να πουλήσουν και τα εσώρουχα τους για να μας αποζημιώσουν … , επίσης ο Ritschl -είχε – πει πως με την Συνθήκη του Λονδίνου η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες που χάρισε τα τεράστια προ-πολεμικά χρέη και τα μεταπολεμικά μέχρι το 1952 ( της ΚΟΥΡΕΨΑΜΕ το 50 % των χρεών της και ορίσαμε ΕΝΑ ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ 60 ΕΤΩΝ ! ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ – ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΟΣΗ ΤΗΝ ΚΑΤΕΒΑΛΕ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ Τ0 2010 ! – ΜΕ ΕΝΑ ΕΠΙΤΟΚΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΟΥΣΕ ΤΟ 2,5 – 3 % …
Ο δε Γάλλος Ντεπλά υπολόγισε με επιστημονικό τρόπο πως η Γερμανία μας οφείλει ΠΑΝΩ ΑΠΟ 575 ΔΙΣ ΔΟΛΑΡΙΑ , την στιγμή οι ¨Έλληνες Διεκδικητές¨ (ας μη τους ονομάσουμε) ισχυρίζονται πως δεν μας χρωστά πάνω από 163 δις δολάρια –ΚΑΙ ΜΕΣΑ Σ΄ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗΣ– ¨ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΑ ΧΑΛΑΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ…¨ –ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΣΕΙ ΜΕΣΑ Σ΄ΕΝΑ ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ– 40 ΕΤΩΝ!
Αλλά βέβαια η Γερμανική αποικιοκρατική υπεροψία έχει ¨γραμμένους¨ και αυτούς τους ¨σώφρονες δημοκράτες¨, όπως και τους άλλους, τους ¨φιλογερμανούς διεκδικητές¨ που εδώ και εβδομήντα χρόνια λένε ¨πως δεν είναι σωστό να ζητάμε πολεμικές επανορθώσεις – τους θυμίζουμε μια ήττα – τώρα είμαστε σύμμαχοι και μας βοηθάνε¨, ας ζητήσουμε ¨μόνο την επιστροφή του εξαναγκαστικού δανείου¨, διότι το ¨δάνειο είναι δάνειο¨, συγκινεί κάθε καλό αστό που πιστεύει στην τήρηση των ¨χρηστών ηθών στις εμπορικές -χρηματιστικές συνδιαλλαγές¨ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ¨ΤΟΥΣ ΕΓΡΑΨΕ¨ ΕΠΙ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ¨–
ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ – ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ – ΑΛΛΑ ΜΕ ¨ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ¨ ΓΙΑ Α ΜΗΝ ΧΑΛΑΣΟΥΝ ΤΙΣ¨ ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΕΣ ¨ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΗΣ … ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΛΑΚΑ … ΑΝΤΕ ΚΑΙ Α ΤΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ – ¨ΚΑΠΟΙΑ ΥΠΟΤΡΟΦΙΑ ¨ Η ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗ ΘΕΣΗ…
Σε αυτό το βίντεο λοιπόν που σαν προτείνω να δείτε , η εκπομπή ¨Ανιχνεύσεις¨ ζήτησε από τους ¨Φιλέλληνες¨ Alfred Ritschl και Jac-De-pla να μιλήσουν , υποθέτοντας πως μετά την καταγγελτική για την Γερμανία αρθρογραφία τους θα είχαν κάτι σημαντικά να προσθέσουν για τις οφειλόμενες οικονομικές υποχρεώσεις της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα…, ΚΑΙ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ! (δες στο βίντεο).
ΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ¨ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ¨ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ¨ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΡΥΘΜΙΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ – Α Λ Λ Α – ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ – ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ¨ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ¨ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ -ΜΝΗΜΟΝΙΟ – ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ … !!!!
Αυτοί είναι οι ¨φιλέλληνες καθηγητές¨ ( εντός και εκτός Ελλάδας ) , αρνήθηκαν να μιλήσουν ακόμα και σε μια δημοσιογραφική εκπομπή για να επιβεβαιώσουν αυτά που είχαν γράψει πριν 3-4 μήνες ! Δεν γνωρίζουμε εάν τους ¨συμβούλεψαν¨ κάποιες υπηρεσίες , διότι τα λεφτά είναι πολλά Άρη και η ¨Συνθήκη του Λονδίνου ¨ ( στην οποία στηρίχθηκε το Δυτικογερμανικό ¨οικονομικό θαύμα¨ ) σχεδόν ¨κρατικό μυστικό¨ της Γερμανίας. Όμως δεν σχολίασε , δεν ξεσκέπασε , κανείς στην Ελλάδα την απαράδεκτη αντιεπιστημονική συμπεριφορά των καθηγητών.
Πριν λίγες μέρες ο ¨Γερμανός από την Αγγλία¨ , ο κ. Ritschl έκανε νέες δηλώσεις στο Spiegel , όχι αγωνιώντας για την ¨δικαιοσύνη¨ ή από ¨φιλελληνισμό¨, όπως συνεχίζουν ορισμένοι να τον παρουσιάζουν, αλλά σαν Γερμανός ρεαλιστής που θέλει να ¨σώσε騨 την πατρίδα του. ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ – ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ – ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ¨ΕΧΕΙ ΙΣΧΥΡΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ¨ ΚΑΙ ΕΑΝ ΤΟ ΘΕΛΗΣΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙ ¨ΟΛΑ¨ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ –ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ Έμμεσα δηλαδή προτείνει ¨συμβιβασμό¨, όσο είναι νωρίς, με την πληρωμή κάποιων ψιχίων. Ήδη στην Ελλάδα ορισμένοι ¨διεκδικητές¨ των Αποζημιώσεων, ¨συνήλθαν και αποφάσισαν εκτάκτως¨ πως το σύνολο των Επανορθώσεων – Αποζημιώσεων ανέρχονται μόνο σε ¨168 δις ΕΥΡΩ¨ (ΟΤΑΝ ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ 600… ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟ) και σαν ¨Ευρωπαίοι Πολίτες της Συμφιλίωσης και της Αγάπης¨ προτείνουν στην Γερμανία την αποπληρωμή σε μικρές δώσεις διάρκειας 40 χρόνων! και μάλιστα με ¨κεφαλαιουχικά αγαθά ¨ (που θα τα υπερτιμολογούν, όπως συνηθίζεται στο ¨διεθνές εμπόριο).
Συμπέρασμα η Γερμανία φοβάται πως θα ζητήσουμε πραγματικά Επανορθώσεις , ¨εμείς¨, οι πάντα πρόθυμοι, κάνουμε από τώρα ¨εκπτώσεις¨. Έχει άδικο η ρατσιστική προπαγάνδα της Γερμανίας, από την εποχή του Φαλμεράϋερ , να μας παρουσιάζει σαν ¨Εμποράκους Λεβαντίνους¨ που κάνουν ¨ντόρο¨ για να πάρουν ¨κάτι¨;
http://vimeo.com/31324369

http://kostasxan.blogspot.com/2012/02/they-can-run-but-they-cannot-hide.html

Αναβίωση της έδρας Ελληνικών στη Γλασκώβη

Της Λίνας Γιάνναρου

Την άνοιξη, στην έναρξη της καλύτερης περιόδου για να επισκεφθεί κανείς τη Σκωτία, πρόκειται να ξεκινήσουν και επισήμως οι διαδικασίες για την αναβίωση της διάσημης έδρας των Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης.
Το φιλί της ζωής στο εμβληματικό για το ίδρυμα τμήμα, που όμως παρέμενε σε νάρκη για πάνω από δέκα χρόνια, έδωσε... μετά τον θάνατό του ο επί τριακονταετία (1971-2001) κάτοχος της έδρας φιλέλληνας Ντάγκλας Μορίς Μακντάουελ.
Η διαθήκη του καθηγητή, που έφυγε από τη ζωή τον Ιανουάριο του 2010 σε ηλικία 78 ετών, όριζε ρητά ότι δωρίζει το πινάκιο των μετοχών και τίτλων που κατείχε για την αναβίωση της έδρας των Ελληνικών Σπουδών. Η αξία της δωρεάς πρόσφατα εκτιμήθηκε στο ιλιγγιώδες ποσό των 2,4 εκατ. λιρών.
Σε δύο μήνες περίπου πρόκειται να ανακοινωθούν τα ονόματα των υποψηφίων για την κάλυψη της θέσης του κατόχου της έδρας. Στόχος, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης, είναι να οριστεί υπεύθυνος καθηγητής έγκαιρα για το νέο ακαδημαϊκό έτος.
Αυξανόμενο ενδιαφέρον
Η είδηση, με έντονο συμβολισμό και για την κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα μας, αλλά και γενικότερα για το μέλλον των ανθρωπιστικών σπουδών, χαιρετίστηκε από τον ακαδημαϊκό χώρο. «Αν και η μελέτη των ελληνικών ατόνησε τα τελευταία 40 χρόνια περίπου, βλέπουμε ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για το αντικείμενο από τους φοιτητές και η αναβίωση της έδρας θα ισχυροποιήσει τη φήμη του πανεπιστημίου μας σε αυτό το αντικείμενο σπουδών» είπε χαρακτηριστικά ο καθηγητής Κλασικών Σπουδών στη Γλασκώβη Μάθιου Φοξ.
«Ο καθηγητής Μακντάουελ ήταν αυθεντία στη διδασκαλία και στην εδραίωση της ελληνικής γλώσσας καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του. Η αναζήτηση του κατάλληλου υποψηφίου θα πάρει καιρό, θέλοντας να βεβαιωθούμε ότι θα είναι άξιος συνεχιστής της φήμης του προκατόχου του» συμπλήρωσε.
Πράξη γενναιοδωρίας
Σύμφωνα με τους συναδέλφους του, πάντως, η δωρεά ήταν συνεπής της συνολικής στάσης του Μακντάουελ ως ακαδημαϊκού, αλλά και της ασίγαστης αγάπης του για την Ελλάδα και την ελληνικότητα. «Το κληροδότημα αντικατοπτρίζει τον ισχυρό δεσμό του με το πανεπιστήμιο και την επιθυμία του να εξασφαλίσει ότι θα παραμείνει κέντρο αριστείας για τη διδασκαλία των ελληνικών», δήλωσε ο καθηγητής Αλεξάντερ Γκάρβι, ο οποίος ήταν και ένας από τους εκτελεστές της διαθήκης. «Ήταν η τελευταία πράξη γενναιοδωρίας σε μια ζωή που πέρασε υποστηρίζοντας τη μελέτη του αντικειμένου». Σημειώνεται ότι πριν από την αποχώρηση του καθηγητή Μακντάουελ το 2001, η έδρα των Ελληνικών Σπουδών λειτουργούσε απρόσκοπτα στη Γλασκώβη από το 1704, οπότε και ιδρύθηκε.
Χρηματοδότηση
Θα χρειαστούν πάντως πολλοί τέτοιοι ευεργέτες Έλληνες και ξένοι προκειμένου να διασωθούν οι έδρες Ελληνικών Σπουδών που κινδυνεύουν με μαρασμό. Από τις περίπου 185 έδρες Νεοελληνικών Σπουδών που λειτουργούν σε πολλά πανεπιστήμια του κόσμου, αρκετές είναι υπό κατάργηση ή κινδυνεύουν να καταργηθούν, χτυπημένες τόσο από την απαξίωση των ανθρωπιστικών σπουδών όσο και από την αδυναμία του ελληνικού κράτους να τις στηρίξει. Το 2009 διατέθηκαν από το υπουργείο Πολιτισμού 759.040 ευρώ σε 94 έδρες και τμήματα πανεπιστημίων του εξωτερικού, ενώ το 2010 το συνολικό ποσό δεν ξεπέρασε τα 417.650 ευρώ που κατευθύνθηκαν σε μόλις 53 έδρες και τμήματα. Μάλιστα, το 2010 σε 22 από αυτούς τους φορείς η ετήσια επιχορήγηση δεν ξεπέρασε τις 4.000 ευρώ ενώ ο μέσος όρος ανήλθε σε περίπου 8.000 ευρώ. Την ίδια ώρα, το 2010, 81 έδρες και τμήματα Νεοελληνικών Σπουδών του εξωτερικού δεν έλαβαν καμία χρηματοδότηση, αριθμός διπλάσιος από την προηγούμενη χρονιά.

Καθημερινή

Ο φωτεινός δρόμος της κατανόησης και της θεραπείας

Jean-Jacques Crèvecoeur

Dr. Ryke Geerd Hamer

Η ιστορία μιας επανάστασης στην ιατρική επιστήμη.

Αφιερωμένο σε όλους τους ελεύθερους ανθρώπους και τους ανυπότακτους στα συμφέροντα ερευνητές...
που αναζητούν την αλήθεια.

Στο άρθρο θα πάρετε απαντήσεις στα ερωτήματα:
Γιατί η ιατρική βρίσκεται σε αδιέξοδο;
Ποιά είναι τα αξιώματα της σημερινής ιατρικής επιστήμης?
Τι είναι η ασθένεια και ποιός ο ορθός ρόλος της θεραπείας?
Γιατί αποσιωπάται σήμερα η αλήθεια?
Τι είναι ο καρκίνος πραγματικά και ποια η Νέα ιατρική του Δρ. Χάμερ?
Πώς να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε ;
Τι πρέπει να κάνουμε για να μην "πεθαίνουμε" από τις ασθένειες μας?

Η γλώσσα της θεραπείας:
η ιστορία μιας επανάστασης στην ιατρική επιστήμη

του Jean-Jacques Crèvecoeur

«Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτομο από το να αλλάξει μια πεποίθηση " έλεγε ο Αϊνστάιν. Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές και στις καινοτομίες καταναλώνοντας για αυτό ένα μέρος από την ενέργειά τους. Αυτό είναι γνωστό από παλιά. Ισχύει για όλους και ακόμη περισσότερο για τους επιστήμονες, που δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποδεχθούν τις νέες θεωρίες, επειδή αυτές θα αντιπροσωπεύουν πάντα απώλεια ισχύος, χρήματος και γοήτρου για εκείνους που αποτελούν το επιστημονικό κατεστημένο.

Όταν άρχισα τις σπουδές μου στις φυσικές επιστήμες ήμουν πεπεισμένος ότι θα ερχόμουν σε επαφή με την λαμπρή ομάδα των ανδρών και των γυναικών που αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στην αφιλοκερδή έρευνα της αλήθειας και της γνώσης, με απώτερο στόχο να φέρουν την ευτυχία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εκείνη την εποχή νόμιζα ότι η επιστημονική διαδικασία βασιζόταν αποκλειστικά σε αντικειμενικά γεγονότα και ότι οι επιστήμονες επεδίωκαν ακούραστα να αναδείξουν τις σχέσεις αιτίας και αιτιατού που παρατηρούνται ανάμεσα στους διάφορους παράγοντες. Πίστευα επίσης ότι οι ερευνητές είχαν ανοιχτό μυαλό, ήταν ανοιχτοί στον διάλογο, αναθεωρούσαν συνεχώς τις διάφορες υποθέσεις και αποδεχόντουσαν την αντιπαραβολή απόψεων. Αφού αφιέρωσα 5 χρόνια της ζωής μου σ’ αυτόν τον κόσμο αποφάσισα να τον εγκαταλείψω, ευτυχής που είχα διαμορφωθεί με τρόπο αυστηρό και κριτικό από εξαιρετικούς δασκάλους αλλά και απογοητευμένος από την αδιαλλαξία, τη στενοκεφαλιά, τις απάτες, το κυνήγι των δημοσιεύσεων και την υποδούλωση των επιστημόνων στους χορηγούς τους. Δεν είχα υποπτευθεί, τότε, ότι στον ιατρικό κόσμο, που υποτίθεται ότι είναι στην υπηρεσία της ζωής και της υγείας, οι προστριβές ήταν ακόμη πιο σκληρές και βίαιες.

Άρχισα τότε μια σειρά μαθημάτων κατάρτισης στη γενική φιλοσοφία (μετά τη διακοπή του διδακτορικού μου στις φυσικές επιστήμες) και συγχρόνως ήμουν για δύο χρόνια ερευνητής στην παιδαγωγική. Εκείνη την εποχή, το 1984, άρχισα να ενδιαφέρομαι για την επιστημολογία της ιατρικής, δηλαδή την κριτική μελέτη της λειτουργίας της ιατρικής, των αξιωμάτων της, των μεθόδων συλλογιστικής της. Έτσι βαθμιαία εξοικειώθηκα με όλα τα είδη της ιατρικής σκέψης, από την επιστημονική ιατρική μέχρι την κινεζική ιατρική και ανάμεσά τους μια ολόκληρη σειρά θεραπειών, οι οποίες αδίκως ονομάζονται « παράλληλες ιατρικές ».

Όντας επιστήμονας, φιλόσοφος και παιδαγωγός, έχω χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που διδάχτηκα για να συσχετίζω και να ελέγχω τη συνέπεια των διαδικασιών και των ανακοινώσεων. Κυρίως, όμως, έχω δοκιμάσει αρκετές από αυτές τις ιατρικές, γινόμενος ο ίδιος παρατηρούμενο πειραματόζωο και συγχρόνως παρατηρητής. Το συμπέρασμά μου : βιώνουμε, στην ιατρική, μια επανάσταση του ίδιου εύρους με αυτή που γνώρισε η φυσική με τον Κοπέρνικο, τον Κέπλερ και τον Γαλιλαίο κατά τον δέκατο έκτο αιώνα. Και όπως και εκείνοι οι αστρονόμοι και μαθηματικοί, έτσι και οι πρωτοπόροι αυτής της νέας προσέγγισης της υγείας και της ασθένειας υφίστανται τις χειρότερες ενοχλήσεις, τις χειρότερες κατηγορίες και τις χειρότερες απειλές.

Γιατί η ιατρική βρίσκεται σε αδιέξοδο;

Στην αρχή της δεκαετίας του 1980 οι ιδιωτικές συνομιλίες μου με συναδέλφους ερευνητές στον τομέα της ιατρικής και της βιολογίας μου είχαν ήδη βάλει ψύλλους στ' αυτιά. " Στην ιατρική, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Το ξέρουμε μερικά χρόνια τώρα και δεν ξέρουμε προς τα πού να προσανατολίσουμε τις έρευνές μας." Αυτές οι παρατηρήσεις αφορούσαν το σύνολο της ιατρικής έρευνας και όχι ένα μόνο μικρό απομονωμένο τομέα, δυστυχώς. Οι εκμυστηρεύσεις γινόντουσαν ανεπίσημα, μια και κανένας δεν τολμούσε να τις κοινοποιήσει ούτε στα επιστημονικά συνέδρια, από φόβο μήπως και διακοπούν αμέσως οι επιχορηγήσεις, οι απαραίτητες για να συνεχιστούν οι εργασίες στα εργαστήρια.

Έτσι, τότε, είχα πολύ αποσπασματικές πληροφορίες σχετικά με την απόγνωση, στην οποία βρισκόντουσαν οι ερευνητές στην ιατρική και τη βιολογία. Δεν καταλάβαινα όμως γιατί βρισκόντουσαν σε αδιέξοδο. Με την ευκαιρία αυτή ανακάλυψα επίσης ότι στην πλειοψηφία των επιστημόνων είχε (και έχει) επιβληθεί καθεστώς σχεδόν πλήρους απουσίας ελευθερίας στη σκέψη, την έρευνα και την έκφραση. Έτσι, εκείνοι που υποτίθεται ότι ενσωμάτωναν όλες τις ελπίδες της ανθρωπότητας μου έδιναν ξαφνικά την εντύπωση εκφοβισμένων προλετάριων, ξεπουλημένων και στο έλεος κάποιου ιατροφαρμακευτικού βιομηχανικού συμπλέγματος, που αποφάσιζε όχι μόνο το τι είναι σωστό ή καλό για την υγεία των ατόμων, αλλά και το τι πρέπει να παραχθεί και να νομιμοποιηθεί επιστημονικά, ώστε να αυξήσει τα κολοσσιαία οφέλη τους.

Εν τω μεταξύ, πολλές στατιστικές αποδείκνυαν αυτό που οι ερευνητές συνάδελφοί μου μου είχαν ήδη ανακοινώσει. Ανάμεσα στο1970 και το1990 έχει παρατηρηθεί στατιστικά ότι αυτοί που προσβάλλονται από σοβαρές ασθένειες (καρδιαγγειακές, καρκινώδεις, εκφυλιστικές, αυτοάνοσες, κ.λ.π.) είναι κατά πέντε χρόνια νεώτεροι από παλαιότερα Κατά την ίδια περίοδο, η εκδήλωση κάποιων ασθενειών (το ετήσιο ποσοστό εμφάνισής τους), αυξήθηκε κατά 3 έως 10 φορές. Κανένα πραγματικό φάρμακο δεν έχει βρεθεί για τον καρκίνο, το έιτζ, τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι αλλεργίες έχουν κυριολεκτικά εκραγεί μέσα σε 20 χρόνια. Τα περισσότερα από τα αντιβιοτικά είναι πλέον αναποτελεσματικά καθώς η αντίσταση των προσαρμοσμένων πια βακτηριδίων αυξάνεται! Τα εμβόλια αμφισβητούνται όλο και περισσότερο, όχι μόνο εξαιτίας των παρενεργειών τους, αλλά κυρίως εξαιτίας του ότι αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο (από τις στατιστικές που δυστυχώς αποκρύβονται από τα μάτια του μεγάλου κοινού), ότι η αποτελεσματικότητά τους είναι μόνον υποθετική. Παρά την καθαρή αύξηση των δαπανών για την υγεία, η ποιότητα της ζωής και της υγείας του ανθρώπου στις χώρες της δύσης έχει επιδεινωθεί.

Από τότε οι πολυάριθμες μελέτες μου, οι συνομιλίες μου με κάθε είδους θεραπευτές και οι προσωπικές μου εμπειρίες με έκαναν να καταλάβω γιατί η ιατρική, όπως είναι σήμερα, όχι μόνο βρίσκεται σε αδιέξοδο, αλλά επίσης και σε λάθος δρόμο. Έχω ακόμη καταλάβει ότι βασική αιτία αυτής της συλλογικής επιδείνωσης της κατάστασης υγείας στον πλανήτη είναι η μέθοδος που χρησιμοποιεί η ιατρική. Επομένως έχουμε απομακρυνθεί πολύ από τη συμβουλή που έδινε στους μαθητές του ο Ιπποκράτης : «Προ πάντων, μην βλάπτετε»...

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, ας εξετάσουμε ποια είναι τα θεμέλια της σύγχρονης ιατρικής σκέψης. Θα μπορούσε κανείς να τα συνοψίσει ως εξής:

1. Η ασθένεια υπάρχει, είναι κάτι το μοιραίο που πρέπει να το εξαφανίσουμε.
2. Η ασθένεια χαρακτηρίζεται από νοσώδη συμπτώματα (πόνοι, ερυθρότητες, πυρετός, σπυριά, εξανθήματα, διάρροιες, εμετοί, κ.λπ..).
3. Η θεραπεία κάποιας ασθένειας συνίσταται στην εξαφάνιση, το συντομότερο δυνατόν, όλων αυτών των νοσωδών συμπτωμάτων, με τη βοήθεια του οπλοστασίου των φαρμάκων.
4. Η ασθένεια είναι ουσιαστικά μια φυσική πραγματικότητα που έχει επιπτώσεις σε κάποιο ιδιαίτερο όργανο του φυσικού σώματος και θεωρείται βιο-φυσικο-χημικός μηχανισμός που μπορεί να απορυθμισθεί.
5. Πολλές ασθένειες προκαλούνται από παθογόνους παράγοντες (μικρόβια, μύκητες, βακτηρίδια, ιοί), καρκινογόνους παράγοντες ή αλλεργιογόνους παράγοντες. Πρέπει επομένως να αποφύγει κανείς κάθε επαφή με αυτούς τους παράγοντες (σε αυτήν την περίπτωση κάνουμε πρόληψη). Εάν αυτό δεν είναι δυνατόν, θα προσπαθήσουμε να απομακρύνουμε ή να εξαφανίσουμε αυτούς τους παράγοντες (τότε κάνουμε θεραπεία).
6. Μερικές άλλες ασθένειες έχουν γενετική προέλευση και διαβιβάζονται από γενιά σε γενιά. Αυτό το ονομάζουμε κληρονομικότητα.
7. Εάν ολόκληρο το θεραπευτικό οπλοστάσιο αποδειχθεί ανίσχυρο ή αναποτελεσματικό, θα πρέπει τότε να αφαιρέσουμε το όργανο που έχει καταληφθεί από την ασθένεια, επιτρέποντας έτσι στον ασθενή να επιζήσει.

Οι επιστημονολόγοι αποκαλούν αυτό το είδος απαρίθμησης βασικά αξιώματα κάποιας θεωρίας ή πρακτικής.

Σ' αυτό το άρθρο θα αντιπαρατεθώ σε αυτά τα αξιώματα, ελέγχοντας την εσωτερική τους συνέπεια και παραθέτοντας παρατηρήσεις, που είναι μεν υπαρκτές, αλλά που συχνά τις αρνούνται οι ερευνητές…
Η ασθένεια δεν είναι πια αυτό που ήταν.

Και εάν η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική; Και εάν τα φαινόμενα παραπλανούν; Και εάν υπάρχει η πιθανότητα, αντιστρέφοντας τα αξιώματα, να εξηγηθούν καλύτερα τα αποτελέσματα όλων εκείνων των «παράλληλων» προσεγγίσεων, από τις οποίες επωφελούνται εκατομμύρια ασθενών και οι οποίες δεν έχουν αναγνωριστεί από την επίσημη επιστημονική ιατρική ;

Σας προσκαλώ να εξερευνήσετε μαζί μου αυτήν την αντίθετη άποψη και να την δεχτείτε ως μια υπόθεση εργασίας για σκέψη και έρευνα και όχι ως μια οριστική αλήθεια. Και εάν κάτι από αυτά που εγώ διαισθάνομαι λέει κάτι μέσα σας, σας προσκαλώ να μην παραμείνετε στην απλή ανάγνωση του άρθρου αλλά να ερευνήσετε το θέμα, εμβαθύνοντας.

Ας το γλεντήσουμε, λοιπόν, ξαναγράφοντας τα κλασικά αξιώματα της ιατρικής μου ...

Νέο αξίωμα αρ. 1 : Η ασθένεια δεν υπάρχει, δεν είναι κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο και δεν είναι απαραίτητο να την εξαφανίσουμε.

Σύμφωνα με πολλές παραδοσιακές αντιλήψεις, η ασθένεια δεν υπάρχει. Μόνο ο ασθενής υπάρχει και σε αυτόν πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή του γιατρού ή του θεραπευτή. Επιπροσθέτως, και αυτό θα τον αποδείξουμε αργότερα, η «ασθένεια» είναι σημάδι ανισορροπίας που προέρχεται, τις περισσότερες φορές, από τη συμπεριφορά του ασθενή, συνειδητή ή ασυνείδητη• επομένως δεν είναι μοιραία και αναπόφευκτη (εκτός εάν θεωρήσει κανείς ότι το ασυνείδητο είναι κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο).

Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, τα συμπτώματα είναι οι ορατές ενδείξεις μιας φυσικής ή ψυχικής ανισορροπίας, η οποία είναι μη ορατή. Τα συμπτώματα επομένως δεν είναι αυτή καθαυτή η ανισορροπία. Για να το καταλάβουμε αυτό, ας πάρουμε μια πρώτη μεταφορά. Ας συγκρίνουμε το σώμα μας (φυσικό όχημα) με ένα αμάξι (αυτοκίνητο όχημα). Όταν ελαττωθεί το νερό του ψυγείου ή το λάδι του κινητήρα, αυτό δεν γίνεται αμέσως αντιληπτό. Εντούτοις, η ανισορροπία υπάρχει ήδη εκεί, μόνο που δεν μπορούμε ούτε να την δούμε ούτε να την ακούσουμε. Είναι αυτό που θα αποκαλέσουμε πραγματική ασθένεια. Όταν η υπερθέρμανση του κινητήρα υπερβεί το όριο, κάποια κομμάτια (που έχουν προβλεφθεί γι’ αυτό το σκοπό) θα σπάσουν (βαλβίδα, εύκαμπτος, κ.λπ.), απελευθερώνοντας αμέσως πολύ ατμό! Αυτή είναι η στιγμή κατά την οποία τα πράγματα φανερώνονται, γίνονται ορατά. Αυτά είναι τα συμπτώματα. Η εκτόνωση του ατμού δεν είναι σε καμία περίπτωση η ασθένεια του αυτοκινήτου : πρόκειται για μια διαδικασία που δημιουργήθηκε (σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής) για να επιτρέψει στην υπερπίεση να εξαφανιστεί, έτσι ώστε το σύστημα να επιστρέψει στην ισορροπία και την κανονικότητα.

Για να μην φτάσουν τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο, οι κατασκευαστές αυτοκίνητων έχουν εφεύρει έναν άλλο μηχανισμό : τοποθετούν φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου του αυτοκινήτου. Μόλις υπάρξει κίνδυνος να μην εξασφαλίζεται, να μην γίνεται σεβαστή ή να μην ικανοποιείται κάποια θεμελιώδης ανάγκη, το λαμπάκι ανάβει, προσκαλώντας τον οδηγό να εξετάσει την κατάσταση και να την διορθώσει. Σε μια τέτοια περίπτωση τι θα λέγατε για τον μηχανικό που θα σας συμβούλευε να ξεβιδώσετε - ή να σπάσετε - το αναμμένο λαμπάκι;

Εντούτοις, αυτό κάνει η επιστημονική ιατρική εδώ και δεκαετίες: εξ ορισμού, θεωρεί ότι τα συμπτώματα είναι κακά και πρέπει να εξαφανιστούν. Αλλά γιατί θα πρέπει να τα εξαφανίζουμε συστηματικά, αφού εάν εξετάσουμε το νόημα του μηνύματος που στέλνουν, προσδιορίσουμε τι είναι αυτό που προκάλεσε την ανισορροπία και αποκαταστήσουμε την αρχική αρμονία, το φως στο ενδεικτικό λαμπάκι θα σβήσει από μόνο του;

Εάν αλλάξετε την άποψή σας σχετικά με τα συμπτώματα και τα δείτε ως συμμάχους που σας φέρνουν πολύτιμες πληροφορίες (που θα πρέπει να αποκωδικοποιηθούν), δεν θα συγχέετε ποτέ πια την ασθένεια (την ανισορροπία που συμβαίνει αθόρυβα) με την διαδικασία της θεραπείας της (τα συμπτώματα που μερικές φορές φανερώνονται θορυβωδώς).

Νέο αξίωμα αρ. 2 : Όταν εμφανίζονται συμπτώματα (πόνοι, ερυθήματα, πυρετός, σπυριά, εξανθήματα, διάρροιες, εμετοί, κ.λπ.), αυτό είναι σημάδι ότι το σώμα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του.

Έχω συναντήσει αυτήν την σύλληψη τόσο στην ομοιοπαθητική, τον βελονισμό, την οστεοπαθητική, όσο και στη Νέα Ιατρική του γιατρού Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Γερμανία), στην Ολιστική Βιολογία των Ζωντανών Υπάρξεων του γιατρού Κλωντ Σαμπά (Γαλλία) και σε άλλες ακόμη προσεγγίσεις.

Για να το κατανοήσουμε αυτό, ας πάρουμε μια δεύτερη πολύ απλή μεταφορά. Ας συγκρίνουμε το σώμα μας (το ζωντανό) με ένα σπίτι (κατοικημένο). Η ζωή στο σπίτι παράγει κανονικά μια κάποια ποσότητα σκουπιδιών, καθημερινώς. Φανταστείτε ότι κάποιος δημοτικός νόμος σας απαγορεύει να βγάλετε τον σκουπιδοτενεκέ σας στο πεζοδρόμιο μέχρι να έρθει νεότερη διαταγή. Αποφασίζετε τότε να τα αποθηκεύσετε μέσα σε ένα δωμάτιο. Μερικές εβδομάδες αργότερα, και ενώ η απαγόρευση πάντα ισχύει, ένα δεύτερο και μετά ένα τρίτο δωμάτιο χρησιμοποιείται για τα σκουπίδια, που προκαλούν μια όλο και περισσότερο αφόρητη μυρωδιά στο εσωτερικό του σπιτιού. Σε αυτό το στάδιο, μπορούμε να πούμε ότι το σπίτι σας έχει χάσει την ισορροπία του, την αρμονία του : είναι μολυσμένο και δηλητηριασμένο.

Μην αντέχοντας πια, ας φανταστούμε ότι αποφασίζετε να βγάλετε έξω τους σκουπιδοτενεκέδες σας, παρά την απαγόρευση. Κάνοντάς το αυτό εκδηλώνετε τη θέλησή σας να αποκαταστήσετε την ισορροπία μέσα στο σπίτι, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Αρχίζει λοιπόν το σπίτι να επανέρχεται σε κατάσταση υγείας... Όμως, οι γείτονές σας ή η δημοτική αστυνομία δεν το βλέπουν καθόλου με το ίδιο μάτι : σύντομα, κάποιοι επεμβαίνουν και όχι μόνο επαναφέρουν τους σκουπιδοτενεκέδες μέσα στο σπίτι σας, αλλά επιπλέον καρφώνουν μερικές σανίδες στις πόρτες και στα παράθυρα του ισογείου, για να σας αποθαρρύνουν από το να επαναλάβετε την πράξη σας.

Για να επιστρέψουμε στο σώμα, κατά την περίοδο που η ανισορροπία εγκαθίσταται μέσα μας βαθμιαία (επώαση της μόλυνσης, συσσώρευση τοξινών, ανάπτυξη κάποιου όγκου, εκφυλισμός κάποιου οργάνου, μυός ή του αίματος, κ.λπ.), η ασθένεια είναι αθόρυβη, ανώδυνη, ασυμπτωματική. Οι Κινέζοι μιλούν για ψυχρή ασθένεια ...

Αντιθέτως, όταν το σώμα «αποφασίσει» (θα δούμε αργότερα το γιατί) να αποκαταστήσει την ισορροπία του, θα προσπαθήσει να ξεφορτωθεί τη μόλυνση ή τις τοξίνες, να αποσυνθέσει τον όγκο ή να επισκευάσει το όργανο που έχει προσβληθεί, τον μυ ή το αίμα. Σε αυτήν την περίπτωση, το σώμα βγάζει τους σκουπιδοτενεκέδες του (πυρετός, σπυριά, εξανθήματα κ.λπ.). Η ασθένεια αρχίζει να «μιλάει», εμφανίζονται πόνοι, εκδηλώνονται συμπτώματα. Οι Κινέζοι μιλούν για θερμή ασθένεια ...
Η εμφάνιση των συμπτωμάτων είναι σημάδι ότι το σώμα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του.

Αυτό που εκπλήσσει και προκαλεί σύγχυση με αυτήν την άποψη, είναι ότι αυτό που αποκαλούμε «ασθένεια» θα πρέπει σχεδόν πάντα να ερμηνεύεται ως αρχή της θεραπείας. Όμως, κάνουμε το ανάποδο.

Νέο αξίωμα αριθμ. 3 : Η θεραπεία μιας ασθένειας συνίσταται στο να ακούσουμε τα συμπτώματά της και να τα δούμε σαν ενδεικτικές πινακίδες του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε για να θεραπευθούμε.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, φαίνεται καθαρά ότι το αξίωμα αυτό είναι η λογική συνέπεια της άποψης που αναπτύχθηκε στο αξίωμα αριθμ. 2. Τα συμπτώματα, όχι μόνο είναι οι σκουπιδοτενεκέδες που το σώμα προσπαθεί να εκκενώνει τακτικά για να βρει την ισορροπία του, αλλά συγχρόνως μας δείχνουν και αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε για να βοηθήσουμε τον οργανισμό να επιτύχει πλήρως αυτήν την ισορροπία.

Εάν δεν έχουμε καθόλου υπερένταση, εάν το επίπεδο ζωτικής ενέργειας μέσα μας είναι υψηλό, πιθανώς το σώμα μας θα έχει αρκετές δυνάμεις για να βγάλει έξω μόνο του όλους τους σκουπιδοτενεκέδες του, όποτε θα του είναι απαραίτητο. Όμως συχνά είναι κουρασμένο... Αρχίζει επομένως την εργασία, βγάζει έξω τους πρώτους σκουπιδοτενεκέδες, αλλά δεν προλαβαίνει να τους βγάλει όλους. Σε αυτήν την περίπτωση, όλα συμβαίνουν σαν η ταχύτητα με την οποία γίνεται η εκκένωση να ήταν πολύ μικρή σε σχέση με την ταχύτητα με την οποία γεμίζει με νέους σκουπιδοτενεκέδες. Αυτή είναι η κατάσταση που ονομάζουμε χρόνια ασθένεια, η οποία δεν σταματάει να εκφράζεται και ψάχνει την ισορροπία που δεν επιτυγχάνεται ποτέ.

Ο θεραπευτής ή ο ασθενής που το αντιλαμβάνεται αυτό, θα προσπαθήσει τότε να αφουγκραστεί τα συμπτώματα και θα ξεκινήσει μια διαδικασία που θα αποσκοπεί να φέρει στον οργανισμό πρόσθετη ενέργεια ώστε να επιταχύνει και να αυξήσει την έκφραση των συμπτωμάτων (δηλαδή την εκκένωση των σκουπιδοτενεκέδων). Αυτό κάνει και η ομοιοπαθητική (ορίζοντας μια θεραπεία που προκαλεί στο άτομο τα ίδια συμπτώματα με εκείνα που επιδιώκει να απομακρύνει), ο βελονισμός (ελευθερώνοντας τα ενεργειακά κυκλώματα και με αυτό τον τρόπο επιτρέποντας να επιταχυνθούν οι διεργασίες επανεξισορρόπησης), η οστεοπαθητική (απελευθερώνοντας τις λειτουργικές ή οργανικές εμπλοκές), η νηστεία και η ανάπαυση (βάζοντας περισσότερη ενέργεια στη διάθεση του σώματος ώστε αυτό να μπορέσει να καθαριστεί), κ.λπ..

Η ιατρική, επιχειρώντας να εξαφανίσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα συμπτώματα, όχι μόνο στερείται ουσιαστικών πληροφοριών για την φυσική και βαθιά θεραπεία του ασθενούντος ατόμου, αλλά επιπλέον απομακρύνεται από τη σοφία που βασίζεται στο να αφουγκράζεσαι τη φύση, στρεφόμενη όλο και περισσότερο προς την έπαρση και την αλαζονεία μιας εκλογικευμένης γνώσης, αποσυνδεδεμένης από την Πραγματικότητα.

Νέο αξίωμα αριθμ. 4 : Η ασθένεια είναι κάτι το πολυδιάστατο, και συνδέεται με μια περίπλοκη και συστημική πραγματικότητα στοιχείων, που βρίσκονται σε μόνιμη αλληλεπίδραση μεταξύ τους.

Η ιατρική είναι βασισμένη σε ένα διπλό αξίωμα που στηρίζεται στο διαχωρισμό του σωματικού από το ψυχικό. Πρώτον, θεωρεί ότι εάν ένα φαινόμενο εκδηλώνεται στο σωματικό επίπεδο, αυτό συμβαίνει επειδή είναι φαινόμενο που αφορά το σώμα. Δεύτερον, όταν έχει προσβληθεί ένα συγκεκριμένο όργανο, ως αιτία θεωρείται η κακή λειτουργία του οργάνου.

Όμως, στην καθημερινή μας εμπειρία παρατηρούμε ότι μια άσχημη ψυχολογική κατάσταση, μια άσχημα βιωμένη διαπροσωπική σύγκρουση, η απώλεια του νοήματος της ζωής, ένα φιλοσοφικό δίλημμα, η υπερένταση της καθημερινής ζωής, όλα αυτά, επηρεάζουν έντονα την σωματική μας υγεία. Αντιστρόφως, σωματικές διαταραχές μπορούν να μας εμποδίσουν να αισθανόμαστε καλά μέσα μας, μπορεί να μας κάνουν να χάσουμε την πίστη μας ή να μας κατακρημνίσουν σε βαθιά κρίση. Το να προσπαθείς να θεραπεύσεις κάποιον άνθρωπο διαχωρίζοντας την σωματική, την ψυχική, την κοινωνική και την πνευματική του διάσταση, μου φαίνεται ότι προέρχεται από αδυναμία αντίληψης που είναι αναποτελεσματική αλλά και επιβλαβής. Δηλαδή το σωματικό επηρεάζει το ψυχικό, όπως και το ψυχικό επηρεάζει το σωματικό.

Επιπλέον, ακόμα και αν περιοριστούμε αυστηρά στη σωματική σφαίρα, η κινεζική ιατρική, η ομοιοπαθητική, η οστεοπαθητική αλλά ακόμη και άλλοι κλάδοι όπως η ορθοδοντική, η (etiopathie), η ολιστική ιατρική, μας έχουν δείξει ότι η ανισορροπία κάποιου ιδιαίτερου οργάνου, προκαλείται συχνά από την ανισορροπία κάποιου άλλου οργάνου. Δεν είναι σπάνιο το γεγονός, οι ιγμορίτιδες να θεραπεύονται απελευθερώνοντας τις τοξίνες τους στο συκώτι, ο πόνος της ράχης να ανακουφίζεται με ξεμπλοκάρισμα των εντέρων, οι πονοκέφαλοι να εξαλείφονται με ανάταξη του κόκκυγα ή τα προβλήματα των γονάτων να ρυθμίζονται με αναπροσαρμογή του κλεισίματος των σαγονιών ... Και πάλι, δεν πρόκειται να βρούμε την λύση στο πρόβλημα επιτιθέμενοι στο ίδιο το όργανο. Θα ήταν περισσότερο πρόσφορο να επανεισαγάγουμε στην ιατρική την ολιστική και συστημική θεώρηση ώστε να μπορέσουμε να ενεργήσουμε πιο αποτελεσματικά.

Νέο αξίωμα αριθμ. 5 : Οι παθογόνοι παράγοντες δεν είναι εχθροί της υγείας, αλλά σύμμαχοί της. Οι καρκινογόνοι παράγοντες δεν είναι υπεύθυνοι για τον καρκίνο (εκτός από το 1% των περιπτώσεων). Αλλεργιογόνοι παράγοντες δεν υπάρχουν.

Θα χρειαζόμουν πολύ περισσότερο χώρο για να τα αποδείξω αυτά με επιστημονικό και λεπτομερή τρόπο. Στη συνέχεια, όμως, όταν θα ασχοληθώ με τις εργασίες του γιατρού Χάμερ και του γιατρού Σαμπά, θα καταλάβετε καλύτερα γιατί το αξίωμα αυτό αποτελεί λογική συνέπεια της θεώρησης για την υγεία και την ασθένεια που παρουσιάζεται στο άρθρο αυτό.

Προς το παρόν, ας χρησιμοποιήσουμε μια τρίτη μεταφορά. Όταν συμβαίνει ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα, στον τόπο του ατυχήματος παρατηρείται συχνά η παρουσία αστυνομικών, χωροφυλάκων, οδηγών ασθενοφόρου, πυροσβεστών ή γιατρών. Αυτό είναι γεγονός. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συχνά καλούνται δημοσιογράφοι για να καλύψουν το γεγονός. Γενικά, εκτός και αν έχουν ιδιαίτερες πηγές πληροφοριών, οι ανταποκριτές φθάνουν μετά το ατύχημα και μετά τις δυνάμεις της αστυνομίας και των πρώτων βοηθειών. Εάν δεν γνώριζαν την πραγματικότητα, παρατηρώντας κάθε φορά το ίδιο πράγμα, οι δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να συμπεράνουν, με καλή πίστη, ότι οι αστυνομικοί, οι χωροφύλακες, οι οδηγοί ασθενοφόρου, οι πυροσβέστες και οι γιατροί είναι η αιτία όλων των ατυχημάτων που συμβαίνουν στους δρόμους ! Και στατιστικά, μια και θα βασίζονταν μόνο στις εκ των υστέρων παρατηρήσεις τους, θα είχαν σχεδόν πάντα δίκιο !

Φυσικά, θα μου πείτε ότι αυτό είναι ένα χονδροειδές σφάλμα λογικής, εφόσον το ατύχημα έχει προηγηθεί της άφιξης των πρώτων βοηθειών, και όχι το αντίστροφο. Φανταστείτε για μια στιγμή ότι το ίδιο συμβαίνει και με αυτό που αποκαλούμε ασθένεια. Ξέρουμε ήδη ότι όταν εμφανίζεται κάποιο σύμπτωμα, γεγονός που θεωρείται ότι αποτελεί την αρχή της ασθένειας, στην πραγματικότητα αρχίζει η διαδικασία του καθαρισμού, της επανεξισορρόπησης και της θεραπείας ( εάν το σώμα μας δεν έχει αρκετή ενέργεια για να βρει εντελώς την ισορροπία του, εξαντλείται μέσα σε αυτήν την προσπάθεια και δεν εκπληρώνεται ποτέ η θεραπεία του. Αυτή είναι και μια από τις αιτίες για τις οποίες πεθαίνουμε εξαιτίας της «ασθένειας »).

Το οποίο σημαίνει ότι όταν αρχίζει να φαίνεται κάτι (στο μεταφορικό παράδειγμα του σπιτιού, η έξοδος των σκουπιδοτενεκέδων), αυτό γίνεται επειδή πολλά αόρατα πράγματα έχουν συμβεί ήδη προηγουμένως (η συσσώρευση των σκουπιδοτενεκέδων στο εσωτερικό του σπιτιού). Μερικοί ερευνητές αναγνωρισμένοι για την αποτελεσματικότητά τους ως θεραπευτές, έχουν αποδείξει ότι οι ιοί, τα βακτηρίδια και οι μύκητες κινητοποιούνται από το σώμα (με διαταγή του εγκεφάλου) τη στιγμή που αρχίζει η επανεξισορρόπηση, για να βοηθήσουν να εκπληρωθεί η διαδικασία. Είτε για να φέρουν υλικά για να επανοικοδομήσουν τα κύτταρα που βλάπτονται, είτε για να εκκενώσουν τα κύτταρα που αχρηστεύονται.

Προφανώς, εάν η αρχική ανισορροπία (ψυχρή και μη ορατή φάση της ασθένειας) υπήρξε υπερβολικά βαθιά, μακρά ή/και υπερβολικά έντονη, ο καθαρισμός θα είναι τόσο βίαιος και τόσο έντονος που μπορεί να σπάσει τη ζωτικής σημασίας ισορροπία του οργανισμού και να προκαλέσει το θάνατό του. Αλλά, βασικά, καθώς οι ασθένειες δεν είναι ασθένειες, και καθώς οι παράγοντες που αποκαλούνται μολυσματικοί εμφανίζονται τη στιγμή της διαδικασίας της θεραπείας, ολόκληρη η θεωρία του Παστέρ καταρρέει προς όφελος μιας πολύ πιο δυναμικής θεώρησης, που έχει ως στόχο μάλλον την ενίσχυση του εδάφους και της ισορροπίας, παρά την εξαφάνιση των παραγόντων καθαρισμού (ιοί) ή ανοικοδόμησης (μύκητες και βακτηρίδια).

Όσον αφορά τους καρκινογόνους παράγοντες, διάφορες έρευνες έχουν δείξει ότι μόνο στο 1% των περιπτώσεων οι καρκίνοι προκλήθηκαν από αυτούς. Είναι η περίπτωση της έκθεσης σε ραδιενέργεια ή σε κάποιες πολύ τοξικές ουσίες σε ισχυρή δόση. Αντιθέτως, το 99% των άλλων καρκίνων οφείλονται σε παράγοντες έντονου στρες (βίαια ψυχολογικά σοκ που βιώνονται, χωρίς να εκφράζονται βιολογικά - οργανικά), συνδέονται δε συχνά με έντονες εσωτερικές συγκρούσεις που δεν έχουν λυθεί ψυχολογικά. Ο γιατρός Χάμερ ήταν ο πρώτος που το έδειξε αυτό με επιστημονικό τρόπο, σε περισσότερες από 8.000 περιπτώσεις καρκίνου. Η αξία του έγκειται στο ότι μπόρεσε να δείξει ότι η ανάπτυξη του καρκίνου έγινε σύμφωνα με κάποιους πολύ ακριβείς και αμετάβλητους νόμους. Θα το δούμε αυτό αργότερα.

Τελικά, οι αλλεργιογόνοι παράγοντες είναι δημιούργημα της φαντασίας, ανάλογο με εκείνο που θέλει τους αστυνομικούς και τους άλλους να προκαλούν τα ατυχήματα. Όλες οι αλλεργίες, χωρίς εξαίρεση, είναι στην πραγματικότητα διαδικασία θεραπείας μιας τεράστιας εσωτερικής σύγκρουσης αποχωρισμού (αφού είναι κάτι που εκδηλώνεται: σπυριά, δερματικά εξανθήματα, αναπνευστικές δυσκολίες).

Νέο αξίωμα αριθμ. 6 : Η γενετική αντανακλά την κατάσταση της υγείας του σώματος και δεν είναι η υγεία αυτή που αντανακλά την γενετική αιτιοκρατία (γενετικό ντετερμινισμό).

Εδώ, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για μια ακόμη φορά, τη μεταφορά μας για τα ατυχήματα αυτοκινήτου που προκαλούνται από τους αστυνομικούς και τους συνεργούς τους. Πράγματι, γενετιστές που διαφωνούν με τις επικρατούσες θεωρίες της γενετικής, έχουν ανακαλύψει ότι ο γενετικός χάρτης μας μεταβάλλεται συνεχώς, εξαιτίας θετικών ή αρνητικών αγχωτικών καταστάσεων που βιώνουμε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Σύμφωνα με την ίδια αρχή, που ισχύει και στο προηγούμενο αξίωμα, η αγχωτική κατάσταση, το στρες είναι αυτό που προηγείται. Αυτό προκαλεί μια λίγο πολύ βαθιά και διαρκή ανισορροπία στον οργανισμό και στο άτομο. Τότε γίνεται μια γενετική αλλαγή για να απεικονισθούν τα νέα δεδομένα της κατάστασής μας, μέσα στη δομή του DNA μας. Αυτό μοιάζει σαν η γενετική κληρονομιά μας να έχει αναλάβει ως αποστολή την παράδοση, την απομνημόνευση όλης της ιστορίας μας, για να διαβιβάσει την πληροφορία, στο μέλλον του ατόμου και του είδους του.

Το να πιστεύουμε επομένως ότι το συγκεκριμένο χρωμόσωμα είναι υπεύθυνο για την συγκεκριμένη ασθένεια είναι, για μια φορά ακόμα, σα να διαβάζουμε αντίστροφα την χρονική αλυσίδα των γεγονότων. Επομένως το να συμπεραίνουμε ότι αντικαθιστώντας κάποιο «παθογόνο» χρωμόσωμα με ένα «υγιές» μπορούμε να εξαφανίσουμε την ασθένεια, είναι σα να λέμε ότι, καταστρέφοντας τη φωτογραφία (τη μνήμη) κάποιου ατυχήματος, ακυρώνεται το ατύχημα ή επισκευάζεται η ζημιά. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι με παρόμοιο συλλογισμό οι γενετιστές, που μας υπόσχονται θαύματα (όπως άλλοι έκαναν με τον καρκίνο σαράντα χρόνια νωρίτερα), εμπλέκονται σε μια νέα μορφή αναθεωρητισμού, σχετικά με τα κύτταρα όμως αυτή τη φορά : «Εάν σβήσω τη μνήμη κάποιου γεγονότος, σβήνω το γεγονός.» Αυτή είναι η βάση στην οποία στηρίζονται οι επενδύσεις δισεκατομμυρίων που γίνονται σήμερα στην γενετική...

Νέο αξίωμα αριθμ. 7 : Δεν σώζεται η ζωή του ασθενούς αφαιρώντας του ένα όργανο.

Διαβάζοντας αυτό το τελευταίο αξίωμα, σε συνδυασμό με όλα τα προηγούμενα, θα καταλάβετε ότι αυτό που ευρέως αποκαλείται ασθένεια δεν είναι παρά η έκφραση μιας ανισορροπίας (μη ορατή διαδικασία) που προσπαθεί να επανέλθει σε ισορροπία (ορατή διαδικασία). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το όργανο πρέπει να θεωρείται μόνο ως το σημείο εκδήλωσης, μέσα από το οποίο προσπαθεί να εκφραστεί, η διαδικασία της θεραπείας. Σε καμία περίπτωση, δεν είναι η πρωταρχική αιτία! Η αιτία, αυτό το είδαμε ήδη, είναι η εσωτερική σύγκρουση, το έντονο στρες, το οποίο όταν λυθεί, ξεπεραστεί, επιτρέπει τη θεραπεία.

Όταν αφαιρούμε το όργανο, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να αφαιρούμε ένα σημείο εκδήλωσης της ασθένειας. Και εάν η εσωτερική σύγκρουση μένει ακόμη ενεργή, ο οργανισμός θα βρει άλλα σημεία συνήθως γειτονικά, για να συνεχίσει να εκδηλώνει αυτό που έχει ανάγκη να εκδηλώσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιες γυναίκες, αφού υποβλήθηκαν σε ολική αφαίρεση στήθους, παρουσιάζουν γάγγλια ενώ άλλες όχι. Οι πρώτες δεν έχουν ακόμη λύσει το στρες που είναι υπεύθυνο για τον καρκίνο τους, και γι’ αυτό συνεχίζουν να έχουν συμπτώματα.


Αυτά τα επτά νέα αξιώματα που σας προτείνω να σκεφτείτε, είναι αποτέλεσμα δικής μου σύνθεσης, μετά από 15 χρόνια ενασχόλησής μου, σε βάθος, με τις παραδοσιακές και τις διάφορες ολιστικές ιατρικές. Με ενέπνευσαν επίσης οι ανακαλύψεις που έκαναν επιστήμονες που είχαν το θάρρος να βγουν από την πεπατημένη της μοναδικής κυρίαρχης και ολοκληρωτικής σκέψης που είναι διαδεδομένη στην επιστημονική κοινότητα. Θα μπορούσα να παρουσιάσω τις εργασίες πολλών ερευνητών, αλλά θα περιοριστώ, στα πλαίσια αυτού του άρθρου, στις εργασίες του γιατρού Χάμερ (Γερμανία) και του γιατρού Σαμπά (Γαλλία).

Η νέα ιατρική του γιατρού Χάμερ

Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του, του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρις στις περιστάσεις, στην τύχη και στην λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών. Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής.

Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής: " Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια. " Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.

Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης. Ο καρκίνος των πνευμόνων στη έντονο φόβο του θανάτου. Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό). Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται). Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας). Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.

Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι φανταστικό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση - εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Για να το πούμε και αλλιώς, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο ...

Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του. Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως « αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες» : έτσι, ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ., χωρίς να προσφύγουν στη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη χειρουργική επέμβαση ή άλλες κλασικές θεραπείες που ορίζονται από την ιατρική. Και όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική, που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι, ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερ στις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο, απελπισμένοι, αφού είχαν δοκιμάσει τα πάντα). Αυτή η σύγκριση παρουσίασε με περιφανή τρόπο την ανωτερότητα της προσέγγισής του Χάμερ, σε σχέση με την προσέγγιση της επιστημονικής ιατρικής και ολόκληρου του οπλοστασίου της: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία. Χωρίς σχόλιο.

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των « εσωτερικών συγκρούσεων »

Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή μου, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν μαγικές. Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε πρώτα-πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από την ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της.

Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει : τον κυνηγό. Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές : εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη · εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά.

Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο. Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι. Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου : ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού. Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα. Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά. Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι. Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων. Συμπέρασμα : χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό ,τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Το μόνο που δεν σας είπα ακόμη, είναι ότι αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού !

Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ..

Ας σημειώσουμε, μια και το έφερε ο λόγος, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.

Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας;

Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία. Για να το αποδείξουμε, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα ·
- Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία ·
- Εάν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτή τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική ·
- Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική ·
- Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας. Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική.

Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής. Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε: " αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω ", και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε…

Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε. Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων. Μαντεύετε τη συνέχεια : αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά. Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους.

Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει. Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο.

Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων ,στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος.

Πώς να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε ;

Στο τελευταίο μου βιβλίο «Η γλώσσα της θεραπείας» έχω περιγράψει λεπτομερώς τις διαδικασίες που, ξεκινώντας από έντονα ψυχικά σοκ ή μεγάλο στρες, καθορίζουν και προκαλούν τις σωματικές ασθένειές μας. Στα πλαίσια αυτού του άρθρου μου φαίνεται άχρηστο να προχωρήσω βαθύτερα, αφού η ίδια λογική ισχύει για όλες τις ασθένειες, ανεξάρτητα από τον βαθμό έντασης και σοβαρότητάς τους.

Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από όλα αυτά είναι, ότι από τη μια, ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και από την άλλη, ότι αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο. Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά.

Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα, ότι εάν μάθετε τους νόμους της Νέας Ιατρικής του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ ή της Ολιστικής Βιολογίας του Κλωντ Σαμπά, που είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα μπορείτε όχι μόνο να καταλάβετε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές σας, αλλά κυρίως θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε. Πώς ; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει : το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί. Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν...

- να εκφράζουμε τις ανάγκες μας : πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε.
Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις.

- να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα : να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται. Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα [θυμηθείτε : στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος)].
Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.

- να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους :
πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει ...
Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.

- να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι : συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε.
Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά : η συμβουλή μου είναι, να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο.

- οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα : Ο Γιούνγκ επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα : επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος. Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως, το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ.

- να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο. Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό. Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου και να μην δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.

- να συγχωρούμε : τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.
Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.

Συμπεράσματα

Στο τέλος αυτού του άρθρου, θέλω να βγάλω μερικά σύντομα συμπεράσματα. Πρώτα πρώτα, δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες. Ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαζόταν να παραθέσω πολύ περισσότερα, για να σας κάνω να αλλάξετε απόψεις. Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα είναι πιθανώς στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας. Εάν κάποια από αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα ... Και κυρίως, να πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας, όπως κάνω εγώ, εδώ και 18 χρόνια.

Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο : η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.

Και τέλος, ως ασθενείς και ως πολίτες, έχουμε όλοι το καθήκον να ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω από αυτές τις νέες έρευνες, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική, πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό, να γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη, ξεπερασμένη.
Όταν βλέπω τις διώξεις τις οποίες υφίστανται πολλοί θεραπευτές που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή (και επομένως να μην υπηρετούν πια τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων), γνωρίζω ότι αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς γιατρούς μας, αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε. Αλλιώς, η ασθένεια θα παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας. Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε ; Αυτό θα εξαρτηθεί από μας.

http://vickytoxotis.blogspot.com/

Υπέροχα δελφίνια...

Η θεωρία λέει ότι το δελφίνι μπορεί να "επικοινωνήσει" με το μωρό στην κοιλιά της μητέρας του και ότι αυτό συμβάλει στην καλή πνευματική ανάπτυξη του εμβρύου.

Όπως και να έχει, έχουμε να κάνουμε με μια υπέροχη εικόνα.

http://ianisdo-anando2.blogspot.com

Τιμούμε την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα

Τιμούμε την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα
στο πρόσωπο της Υπατίας της Αλεξανδρινής
για την Ημέρα της Ελληνικής Παιδείας
29 Ιανουαρίου 2012, ώρα 11:30 π.μ.
Πολυχώρος ΕΡΜΟΥ
(Ερμού 11 & Ι. Δραγούμη, Θεσσαλονίκη)
Διοργάνωση: Πολιτιστικός Σύλλογος “Προμηθεύς Πυρφόρος”
Είσοδος ελεύθερη

Τιμούμε την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα στο κατ’ εξοχήν πρόσωπο που θα μπορούσε, στη διαχρονική πορεία της Ιστορίας, να εκπροσωπήσει συμβολικά τις έννοιες των ελληνικών Γραμμάτων και της ελληνικής Παιδείας. Στο κατ’ εξοχήν πρόσωπο που τίμησε τις έννοιες αυτές με την μόρφωσή του, με το ήθος του, με τον τρόπο ζωής του. Στο πρόσωπο που η αγάπη του για την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα, το οδήγησε μέχρι το τραγικό μαρτύριο και τον ακόμη μαρτυρικότερο θάνατο. Σ’ έναν θάνατο που την βαρβαρότητα και τον φανατισμό με τον οποίο προήλθε, σπάνια θα συναντήσουμε σε ολόκληρη την πολιτισμένη ιστορία της ανθρωπότητας.
Εκδήλωση με αναφορά στο βίο, το πλούσιο και ακτινοβόλο έργο της και στον τραγικό της θάνατο,
διανθισμένη με εικόνες,
δραματοποίηση,
ποίηση
και κινηματογραφικές προβολές
για την εποχή της, την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας από τον καθοδηγούμενο θρησκόληπτο όχλο και τις τελευταίες τραγικές στιγμές της μεγάλης μαθηματικού, φιλοσόφου και αστρονόμου.

Απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους Έλληνες
σε κάθε πόλη της Ελλάδος
να τιμήσουν την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα
στο πρόσωπο της Υπατίας, της μάρτυρος μαθηματικού και φιλοσόφου.

Μάθετε για τη ζωή της Υπατίας μέσα από τα βίντεο εκδηλώσεων των προηγούμενων ετών πατώντας εδώ

http://pyrrphoros.wordpress.com/
http://alfeiospotamos.blogspot.com/