Δίνοντας από την πληρότητά μας

Το σκοτάδι της μοναξιάς δεν μπορεί να το πολεμήσει κανείς απευθείας. Υπάρχει κάτι ουσιώδες που πρέπει να το καταλάβει ο καθένας. Υπάρχουν θεμελιώδη πράματα που δεν μπορούν να αλλαχτούν κι αυτό είναι ένα από τα βασικά: Δεν μπορείς να πολεμήσεις απευθείας το σκοτάδι, δεν μπορείς να πολεμήσεις απευθείας τη μοναξιά, δεν μπορείς να πολεμήσεις απευθείας το φόβο της απομόνωσης. Δεν μπορείς να πολεμήσεις, επειδή τίποτε απ’ αυτά δεν υπάρχει. Είναι απλώς απουσίες, ακριβώς όπως το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός.

Τι κάνεις όταν θέλεις να μην είναι σκοτεινό το δωμάτιο; Δεν ασχολείσαι απευθείας με το σκοτάδι. Δεν μπορείς να το βγάλεις έξω. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι με το σκοτάδι, ώστε να το εξαφανίσεις. Μπορείς όμως να κάνεις κάτι με το φως. Αυτό βέβαια αλλάζει την όλη κατάσταση. Κι αυτό είναι κάτι ουσιώδες, θεμελιακό. Ούτε που το αγγίζεις το σκοτάδι. Ούτε που το σκέφτεσαι. Λεν υπάρχει λόγος, δεν υφίσταται. Είναι απλώς μια απουσία.

Γι’ αυτό φέρε το φως και δεν θα βρεις καθόλου σκοτάδι. Το σκοτάδι ήταν απλώς η απουσία τού φωτός. Δεν ήταν κάτι υλικό, κάτι που να ‘χει δίκιά του ύπαρξη, δεν ήταν υπαρκτό. Επειδή όμως δεν υπήρχε φως, είχες την ψευδαίσθηση πως το σκοτάδι ήταν υπαρκτό. Μπορείς να συνεχίσεις να πολεμάς μ’ αυτό το σκοτάδι σ’ όλη σου τη ζωή, χωρίς να καταφέρεις να το νικήσεις, μα ένα μικρό κερί είναι αρκετό για να το διαλύσει. Πρέπει να δουλέψεις για το φως, επειδή είναι θετικό, υπαρξιακό, αυθύπαρκτο. Και όταν έρθει το φως, εξαφανίζεται αυτό που προηγουμένως ήταν απλώς η απουσία του.

Η μοναξιά μοιάζει με το σκοτάδι. Δεν ξέρεις τη μοναχικότητά σου. Δεν έχεις την εμπειρία της μοναχικότητας σου και της ομορφιάς της, τής καταπληκτικής της δύναμης, τού σθένους της. Μοναξιά και μοναχικότητα είναι λέξεις συνώνυμες στα λεξικά, όμως η ύπαρξη δεν ακολουθεί τα λεξικά… Η μοναξιά είναι απουσία.

Δεν γνωρίζεις τη μοναχικότητά σου κι αυτό σε φοβίζει. Η μοναξιά που νιώθεις σε κάνει να θέλεις να προσκολληθείς σε κάτι, σε κάποιον, σε κάποια σχέση, απλά και μόνο για να διατηρήσεις την ψευδαίσθηση πως δεν είσαι μόνος. Όμως εσύ ξέρεις πως είσαι μόνος κι αυτό σε πονάει. Κι απ’ την άλλη, είσαι προσκολλημένος σε κάποιον που δεν υπάρχει πραγματικά, μα είναι απλώς μια προσωρινή διευθέτηση .. μια σχέση, μια φιλία.

Με τη σχέση δημιουργείς μια μικρή αυταπάτη για να ξεχάσεις τη μοναξιά σου. Αν και μπορείς να ξεχάσεις για μια στιγμή τη μοναξιά σου, το πρόβλημα είναι πως την αμέσως επόμενη στιγμή νιώθεις ξαφνικά πως η σχέση, ή η φιλία δεν είναι κάτι μόνιμο. Χτες δεν γνώριζες καν αυτόν τον άντρα ή αυτή τη γυναίκα, ήσασταν ξένοι… σήμερα είστε φίλοι… ποιός ξέρει για το αύριο; Αύριο μπορεί και πάλι να είστε ξένοι… γι’ αυτό πονάς.

Η αυταπάτη δίνει μια κάποια ανακούφιση, αλλά δεν μπορεί στ’ αλήθεια να εξαφανίσει το φόβο. Απλώς καταπιέζει τον φόβο, ώστε επιφανειακά να αισθάνεσαι καλά ή τουλάχιστον προσπαθείς να αισθάνεσαι καλά προσποιείσαι ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό πως αισθάνεσαι καλά, πως η σχέση είναι καταπληκτική… πόσο καταπληκτικός είναι ο άντρας ή η γυναίκα. Πίσω όμως από την αυταπάτη -και η αυταπάτη είναι τόσο λεπτή, που μπορεί να δεις από πίσω υπάρχει πόνος στην καρδιά, επειδή η καρδιά γνωρίζει πολύ καλά πως αύριο τα πράγματα δεν μπορεί να είναι τα ίδια… Και δεν είναι τα ίδια.

Όλη η εμπειρία της ζωής σου υποστηρίζει τη συνεχή αλλαγή. Τίποτα δεν παραμένει σταθερό. Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, δεν μπορείς να προσκολληθείς σε τίποτα. Ήθελες να κάνεις τη φιλία σου κάτι μόνιμο, αλλά αυτό που θέλεις αντιβαίνει στο νόμο της αλλαγής. Και ο νόμος δεν πρόκειται να κάνει εξαιρέσεις. Συνεχίζει απλώς να κάνει το δικό του, αλλάζοντας τα πάντα.

Μακροπρόθεσμα, ίσως μια μέρα καταλάβεις πως ήταν καλό που η ύπαρξη δεν σε άκουσε, που δεν ενδιαφέρθηκε για σένα κι απλώς συνέχισε να κάνει ό,τι ήθελε να κάνει… κι όχι να πάει σύμφωνα με την επιθυμία σου. Μπορεί να χρειαστείς λίγο χρόνο για να το καταλάβεις. Θέλεις αυτόν τον φίλο να είναι φίλος σου για πάντα, μα αύριο γίνεται εχθρός. Ή απλώς εξαφανίζεται και δεν είναι πια μαζί σου. Και έρχεται να γεμίσει το κενό ένας άλλος, που συμβαίνει να είναι και πολύ ανώτερος απ’ τον προηγούμενο. Και τότε, ξαφνικά, συνειδητοποιείς πως ήταν καλό που ο προηγούμενος εξαφανίστηκε. Σε αντίθετη περίπτωση, θα είχες μείνει άσχημα κολλημένος μαζί του. Το μάθημα όμως δεν πάει τόσο βαθιά που να σταματήσεις να ζητάς τη μονιμότητα. Θα συνεχίσεις να αποζητάς μονιμότητα μ’ αυτόν τον άντρα, μ’ αυτή τη γυναίκα… Αυτή τη φορά αυτός δεν θα πρέπει να αλλάξει. Στην πραγματικότητα, δεν έχεις μάθει το μάθημα που λέει πως η αλλαγή είναι η ίδια η δομή της ζωής.

Πρέπει να το καταλάβεις και να προχωρήσεις μ’ αυτό. Μη δημιουργείς αυταπάτες. Αυτές δεν πρόκειται να βοηθήσουν. Κι ο καθένας δημιουργεί διαφορετικές αυταπάτες.

Ήξερα κάποιον που είπε, “Έχω εμπιστοσύνη μόνο στα λεφτά. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλον.”

“Κάνεις μια πολλή σημαντική δήλωση,” τού είπα.

Εκείνος είπε, “Όλοι αλλάζουν. Δεν μπορείς να βασιστείς σε κανέναν. Και καθώς γερνάς, μόνο τα λεφτά είναι δικά σου. Κανένας δεν ενδιαφέρεται… ούτε ο γιος σου, ούτε η γυναίκα σου. Αν έχεις λεφτά, όλοι ενδιαφέρονται… Με τα λεφτά κάνεις τους άλλους να σε σέβονται. Αν δεν έχεις λεφτά γίνεσαι ζητιάνος.” Αυτό που λέει, πως το μόνο πράγμα στον κόσμο που μπορεί να εμπιστευτεί κανείς είναι το χρήμα, προέρχεται από μια μακρόχρονη εμπειρία ζωής, από το γεγονός ότι τον κορόϊδεψαν ξανά και ξανά οι άνθρωποι που εμπιστεύτηκε… Εκείνος νόμιζε πως τον αγαπούσαν, μα όλοι ήταν γύρω του για τα λεφτά.

“’Όμως,” τού είπα, “τη στιγμή του θανάτου σου, τα λεφτά δεν θα είναι δίπλα σου. Εσύ μπορείς να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου πως ακόμα κι εκείνη τη στιγμή είσαι δυνατός επειδή έχεις λεφτά, αλλά καθώς θα σταματάει η αναπνοή σου, θα αντιμετωπίσεις αυτή τη βαθιά μοναξιά που έκρυβες πίσω.» από την βιτρίνα των χρημάτων.” Κάτι έχεις κερδίσει, μα θα τ’ αφήσεις εδώ. Δεν μπορείς να τα πάρεις μαζί σου.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν κυνηγούν τα λεφτά, αλλά τη δύναμη. Το κίνητρο όμως είναι το ίδιο. Όταν βρίσκονται στην εξουσία, έχουν κοντά τους πολλούς ανθρώπους, δεν είναι μόνοι… και εξουσιάζουν εκατομμύρια άλλους. Μπορεί να είναι μεγάλοι πολιτικοί και θρησκευτικοί αρχηγοί, η εξουσία όμως αλλάζει. Τη μια μέρα την έχεις εσύ, την άλλη έχει φύγει… Και τότε, ξαφνικά, όλη η αυταπάτη εξαφανίζεται. Αισθάνεσαι τόση μοναξιά, όσο κανένας άλλος, επειδή οι άλλοι είναι συνηθισμένοι στη μοναξιά. Εσύ δεν έχεις συνηθίσει… η μοναξιά σε πληγώνει περισσότερο. Η κοινωνία έχει προσπαθήσει να επιβάλλει ρυθμίσεις, ώστε να μπορείς να ξεχνάς τη μοναξιά σου. Οι γάμοι με συνοικέσιο είναι μια προσπάθεια μόνο για να ξέρεις ότι η γυναίκα σου είναι μαζί σου. Όλες οι θρησκείες αντιδρούν στο διαζύγιο, για τον απλό λόγο ότι, αν επιτραπεί το διαζύγιο, τότε καταστρέφεται η θεμελιώδης αιτία για την οποία εφευρέθηκε ο γάμος. Η θεμελιώδης αιτία ήταν να σου δώσει ένα σύντροφο, ένα σύντροφο εφ’ όρου ζωής. Παρόλο που μια σύζυγος μπορεί να είναι μαζί σου, ή ένας σύζυγος μπορεί να είναι μαζί σου όλη σου τη ζωή, αυτό δεν σημαίνει ότι η αγάπη παραμένει ίδια. Στην πραγματικότητα, αντί να σου δώσουν ένα σύντροφο, σου έδωσαν ένα φορτίο να κουβαλάς. Αισθανόσουν μοναξιά, ήδη είχες μπελάδες και τώρα πρέπει να κουβαλάς ένα άλλο άτομο που αισθάνεται μοναξιά. Και όταν η αγάπη εξαφανιστεί, τότε και οι δυο αισθάνεστε μοναξιά και οι δυο είστε υποχρεωμένοι να υπομένετε ο ένας τον άλλον. Τώρα δεν γοητεύεται ο ένας από τον άλλον. Το περισσότερο που μπορεί να συμβεί είναι να υπομένει καρτερικά ο ένας τον άλλον. Η μοναξιά δεν έχει αλλάξει από την κοινωνική στρατηγική του γάμου.

Οι θρησκείες έχουν προσπαθήσει να σε κάνουν μέλος ενός οργανωμένου θρησκευτικού σώματος, ώστε να είσαι πάντα μέσα σε ένα πλήθος. Όταν γνωρίζεις πως υπάρχουν εξακόσια εκατομμύρια καθολικοί, δεν νιώθεις μόνος. Εξακόσια εκατομμύρια καθολικοί είναι μαζί σου. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο σωτήρας σου. Ο Θεός είναι μαζί σου. Αν ήσουν μόνος, θα είχες αμφιβολίες, μπορεί να ήσουν λάθος… εξακόσια εκατομμύρια άνθρωποι όμως δεν μπορεί να είναι λάθος. Έτσι νιώθεις υποστήριξη… Κι αυτή η υποστήριξη όμως δεν υπάρχει πια, καθώς υπάρχουν άλλες θρησκείες με διαφορετικές αρχές, ενώ υπάρχουν και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στο Θεό. Και ο αριθμός τους δεν είναι καθόλου μικρότερος από εκείνον των καθολικών…

Για ένα ευφυές άτομο είναι δύσκολο να μην αμφιβάλλει. Μπορεί να έχεις εκατομμύρια ανθρώπους που ακολουθούν ένα συγκεκριμένο σύστημα δοξασιών, μα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι είναι μαζί σου και πως εσύ δεν είσαι μόνος. Ο Θεός είναι ένα επινόημα. Όλα όμως τα επινοήματα έχουν αποτύχει. Ήταν ένα επινόημα… Όταν δεν υπάρχει τίποτα, τουλάχιστον ο Θεός είναι μαζί σου. Είναι πάντοτε, παντού, μαζί σου. Σε περίοδο δοκιμασίας, εκείνος είναι πάντοτε μαζί σου, οπότε μη στενοχωριέσαι.

Κάθε προσπάθεια που έχει καταβληθεί στο να αποφευχθεί η μοναξιά έχει αποτύχει και θα αποτύχει, επειδή αντιβαίνει προς τις θεμελιακές αρχές της ζωής. Δεν σου χρειάζεται κάτι με το οποίο να μπορείς να ξεχνάς την μοναξιά σου. Αυτό που χρειάζεται είναι να γίνεις συνειδητός της μοναξιάς σου. Και η μοναξιά σου είναι πραγματική. Και είναι τόσο όμορφη η εμπειρία της, το να τη βιώσεις, επειδή πρόκειται για την ελευθερία σου από τον όχλο, από τον άλλον. Πρόκειται για την ελευθερία σου από το φόβο τού να νιώθεις μόνος.

Και μόνο στο άκουσμα της λέξης μόνος νιώθεις κάτι σαν πληγή, ένα κενό που πονάει και χρειάζεσαι κάτι για να το γεμίσεις. Η λέξη μοναχικότητα όμως, δεν έχει καθόλου την έννοια της πληγής, του κενού που πρέπει να γεμίσει. Μοναχικότητα σημαίνει απλώς ολοκλήρωση. Είσαι ολόκληρος και δεν έχεις ανάγκη κανενός άλλου, που θα σε ολοκληρώσει. Γι’ αυτό προσπάθησε να βρεις το εσώτατο κέντρο σου, όπου είσαι πάντοτε μόνος, πάντοτε έχεις υπάρξει μόνος. Στη ζωή, στο θάνατο, όπου βρίσκεσαι, θα είσαι πάντα μόνος. Είναι όμως τόσο γεμάτο… είναι τόσο γεμάτο και τόσο ολοκληρωμένο και τόσο ξεχειλίζει από όλους τους χυμούς της ζωής, από όλες τις ομορφιές και τις ευλογίες της ύπαρξης, που αν έχεις γευτεί έστω και μια φορά τη μοναχικότητα, τότε ο πόνος της καρδιάς εξαφανίζεται και τότε θα υπάρξει ένας νέος ρυθμός γλυκύτητας, ειρήνης, χαράς, ευτυχίας.

Αυτό δεν σημαίνει πως ο άνθρωπος που είναι κεντραρισμένος στη μοναχικότητά του, ολοκληρωμένος σαν άτομο, δεν μπορεί να κάνει φίλους. Στην πραγματικότητα, μόνον αυτός μπορεί να κάνει φίλους, γιατί δεν έχει ανάγκη να ξεφύγει απ’ τη μοναξιά, αλλά διάθεση να μοιραστεί. Και έχει τόσα πολλά να μοιραστεί!

Υπάρχουν δυο ειδών φιλίες. Το ένα είδος είναι η φιλία της ζητιανιάς. Εσύ χρειάζεσαι τον άλλο, για να βοηθήσεις τη μοναξιά σου και ο άλλος είναι επίσης ζητιάνος, γιατί θέλει το ίδιο από σένα. Και φυσικά δυο ζητιάνοι δεν μπορούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Σύντομα θα δουν πως το να ζητιανεύουν από έναν ζητιάνο έχει κάνει την ανάγκη διπλάσια, ή και πολλαπλάσια. Αντί για έναν ζητιάνο, τώρα υπάρχουν δυο. Και αν, ατυχώς, έχουν παιδιά, τότε υπάρχει μια ολόκληρη συντροφιά από ζητιάνους που ζητούν, μα κανείς δεν έχει να προσφέρει. Έτσι, ο κάθε ένας είναι απογοητευμένος και θυμωμένος και ο κάθε ένας αισθάνεται πως τον κλέβουν, πως, τον κοροϊδεύουν. Μα, στην πραγματικότητα, κανείς δεν κλέβει και κανείς δεν κοροϊδεύει, γιατί δεν υπάρχει τίποτα για να κλαπεί.

Στο άλλο είδος φιλίας έχει μια τελείως διαφορετική ποιότητα. Δεν είναι ανάγκη, αλλά προέρχεται από το ότι έχεις τόσο πολύ, που θέλεις να το μοιραστείς. Τότε έρχεται στην ύπαρξή σου ένα καινούργιο είδος χαράς: Η χαρά του μοιράσματος, της αγάπης… Κάτι που δεν γνώριζες πριν, καθώς στο παρελθόν απλώς ζητιάνευες.

‘Όταν μοιράζεσαι, δεν τίθεται θέμα προσκόλλησης. Ρέεις με την ύπαρξη, ρέεις με ην αλλαγή της ζωής, επειδή δεν έχει σημασία με ποιον μοιράζεσαι. Μπορεί να είναι το ίδιο άτομο αύριο, το ίδιο άτομο για όλη σου τη ζωή, ή μπορεί να είναι διαφορετικά άτομα. Δεν είναι συμβόλαιο, δεν είναι γάμος. Είναι που θέλεις να δώσεις από την πληρότητα σου. Έτσι, απλώς δίνεις ό,τι έχεις, σε όποιον συμβεί να βρίσκεται κοντά σου. Και το να δίνεις, είναι τέτοια χαρά!

Το να ζητιανεύεις είναι τεράστια δυστυχία. Ακόμη κι αν πάρεις κάτι με τη ζητιανιά, θα παραμείνεις δυστυχισμένος. Αυτό πονάει. Πληγώνει την περηφάνια σου, πληγώνει την ακεραιότητά σου. Το μοίρασμα όμως σε κάνει περισσότερο κεντραρισμένο, περισσότερο ενοποιημένο, περισσότερο περήφανο, που η ύπαρξη σου έχει φερθεί με συμπόνια, αλλά όχι περισσότερο εγωιστή. Δεν πρόκειται για εγωισμό. Είναι ένα τελείως διαφορετικό φαινόμενο… μια αναγνώριση ότι η ύπαρξη σού έχει επιτρέψει κάτι για το οποίο εκατομμύρια άνθρωποι προσπαθούν, χτυπώντας λάθος πόρτα. Εσύ συνέβη να βρίσκεσαι στη σωστή πόρτα.

Είσαι περήφανος για την μακαριότητά σου και για όλα όσα σου έχει δώσει η ύπαρξη. Ο φόβος εξαφανίζεται, το σκοτάδι εξαφανίζεται, ο πόνος εξαφανίζεται, η επιθυμία για τον άλλον εξαφανίζεται.

Όταν μοιράζεσαι τη χαρά σου, δεν δημιουργείς φυλακή για κανέναν. Απλώς δίνεις. Ούτε και προσδοκείς ευγνωμοσύνη, ή ευχαριστώ, γιατί δεν δίνεις περιμένοντας να πάρεις κάτι, ούτε καν ευγνωμοσύνη. Δίνεις επειδή είσαι τόσο γεμάτος, που είσαι υποχρεωμένος να δώσεις. Έτσι, αν κάποιος είναι ευγνώμων, εσύ είσαι ευγνώμων προς το άτομο που έχει αποδεχτεί την αγάπη σου, που έχει αποδεχτεί το δώρο σου. Και όσο περισσότερο μοιράζεσαι, όσο περισσότερο δίνεις, τόσο περισσότερο έχεις. Έτσι, αυτό δεν σε κάνει τσιγκούνη, δεν δημιουργεί έναν καινούργιο φόβο πως “μπορεί να το χάσω.” Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερο το χάνεις, τόσο περισσότερο φρέσκα νερά ρέουν μέσα σου, από. πηγές που δεν γνώριζες πριν. Έτσι, δεν θα σου πω να κάνεις κάτι για την μοναξιά σου. Κοίταξε απλώς τη μοναχικότητά σου.

Ξέχνα την μοναξιά σου, ξέχνα το σκοτάδι, ξέχνα τον πόνο. Αυτά είναι απουσία της μοναχικότητας. Η εμπειρία της μοναχικότητας θα τα ξεδιαλύνει μονομιάς. Και η μέθοδος είναι ίδια: Απλώς παρατήρησε το νου σου, έχε επίγνωση. Γίνε ολοένα και περισσότερο συνειδητός, έτσι ώστε τελικά να έχεις επίγνωση του εαυτού σου. Αυτό είναι το σημείο όπου γίνεσαι συνειδητός τής μοναχικότητας.

Θα σε εκπλήξει το ότι διαφορετικές θρησκείες έχουν δώσει διαφορετικά ονόματα στην αυτογνωσία. Οι τρεις θρησκείες που γεννήθηκαν έξω από την Ινδία δεν έχουν κανένα όνομα γι’ αυτήν, επειδή ποτέ δεν προχώρησαν πολύ στην αναζήτηση τού εαυτού. Παρέμειναν παιδιάστικες, ανώριμες, προσκολλημένες σ’ έναν Θεό, προσκολλημένες στην προσευχή, προσκολλημένες σ’ έναν σωτήρα. Μπορείς να δεις τί εννοώ: Είναι πάντοτε εξαρτημένες. Κάποιος άλλος είναι εντεταλμένος να τις σώσει. Δεν έχουν ωριμάσει.

Ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός, το Ισλάμ δεν έχουν ωριμάσει καθόλου και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που έχουν επηρεάσει την μεγάλη πλειοψηφία στον κόσμο, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο είναι ανώριμοι. Έχουν μια συγκεκριμένη συγγένεια. Οι τρεις θρησκείες όμως στην Ινδία έχουν τρία ονόματα για την αυτογνωσία. Και το θυμήθηκα αυτό εξαιτίας της λέξης μοναχικότητα. Ο ζαϊνισμός έχει επιλέξει τη λέξη καϊβάλυα, που σημαίνει μοναχικότητα, ο βουδισμός έχει επιλέξει τη λέξη νιρβάνα, που σημαίνει μη ατομικότητα, και ο ινδουισμός έχει επιλέξει τη λέξη μόκσα, που σημαίνει ελευθερία. Ο ζαϊνισμός διάλεξε την απόλυτη μοναχικότητα.

Και οι τρεις λέξεις είναι όμορφες. Είναι τρεις διαφορετικές απόψεις της ίδιας πραγματικότητας. Μπορείς να το αποκαλέσεις απελευθέρωση, ελευθερία, μπορείς να το ονομάσεις μοναχικότητα, μπορείς να το αποκαλέσεις απουσία ατομικότητας, ή να μην το ονομάσεις καθόλου… Τίποτα… Απλοί δείκτες προς την ύστατη εμπειρία, για την οποία κανένα όνομα δεν είναι αρκετό.

Σε κάθε περίπτωση, να κοιτάς αν αυτό που αντιμετωπίζεις ως πρόβλημα είναι κάτι αρνητικό, ή κάτι θετικό. Αν είναι αρνητικό, τότε μην το πολεμάς. Μην ασχολείσαι μαζί του καθόλου. Ψάξε απλώς για το θετικό του μέρος και θα βρίσκεσαι μπροστά στη σωστή πόρτα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο χάνουν, επειδή αρχίζουν να πολεμούν απευθείας με την αρνητική πόρτα. Πόρτα δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο σκοτάδι, υπάρχει μόνο απουσία. Και όσο περισσότερο πολεμούν, τόσο περισσότερο αποτυγχάνουν, τόσο περισσότερο αισθάνονται αποκαρδιωμένοι, απαισιόδοξοι… Και τελικά αρχίζουν να βρίσκουν πως η ζωή δεν έχει νόημα, ότι είναι απλώς μαρτύριο. Το σφάλμα τους είναι πως μπήκαν από την λάθος πόρτα.

Γι’ αυτό, πριν αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, απλώς κοίταξέ το. Μήπως το πρόβλημα είναι απλώς μια απουσία; Όλα σου τα προβλήματα είναι μια απουσία… Όταν θα έχεις βρει τίνος η απουσία είναι, τότε ακολούθησε το θετικό. Και τη στιγμή που θα βρεις το θετικό, το φως, τότε το σκοτάδι τελειώνει.

‘Οσσο: »Από τη μοναξιά στη μοναχικότητα»

http://enallaktikidrasi.com

Αναγνωρίζοντας αυτούς που μας ρουφούν ενέργεια

Κάποιες σχέσεις σού στραγγίζουν συστηματικά την ενέργεια, τόσο με φανερούς όσο και με υπόγειους τρόπους. Υπάρχουν αρκετοί τύποι ανθρώπων που σε εξαντλούν ή σε βγάζουν από το δρόμο της εξαιρετικής φροντίδας του εαυτού σου. 

Αυτοί οι τύποι περιλαμβάνουν τους πιο κάτω:

Ο επικριτής:

Είναι ο  άνθρωπος που συνεχώς σε κατακρίνει και σε κατηγορεί, όπως και κάθε άλλον, για τα δικά του προβλήματα. Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις δεν έχουν άλλη δουλειά από το να δημιουργούν καταστροφές σ΄αυτόν τον άνθρωπο που, αντί να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του, προτιμάει να ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους.

Ο παραπονιάρης:

Σ΄αυτόν τον άνθρωπο αρέσει να γκρινιάζει. Παραπονιέται συνεχώς για ό,τι δεν λειτουργεί στη ζωή του, όμως δεν κάνει τίποτα γι΄αυτό. Ενώ η δική σου ενέργεια εξαντλείται, εκείνος παίρνει ενέργεια από την γκρίνια του, αδειάζοντας τα προβλήματά του πάνω σου.

Ο “ρουφήχτρας”:

Πρόκειται για τον ενδεή ψυχικά άνθρωπο, που “ρουφάει” την ενέργειά σου, ζητώντας συνεχώς καθοδήγηση, υποστήριξη, συμβουλές, πληροφορίες ή οτιδήποτε άλλο χρειάζεται για να νιώσει καλύτερα εκείνη τη στιγμή. Εξαιτίας της ανασφάλειάς του, η συζήτηση περιστρέφεται σχεδόν πάντα γύρω από τον εαυτό του, κι εσύ σχεδόν μπορείς να νιώσεις το ρούφηγμα της ενέργειάς σου στη διάρκεια της κουβέντας.

Ο “εξευτελιστής”:

Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι επικίνδυνος για την υγεία σου. Σε διακοπτει όταν μιλάς, σε ταπεινώνει, σε επιπλήττει ή γελοιοποιεί εσένα και τις ιδέες σου μπροστά σε άλλους. Συχνά περιφρονεί τα όριά σου και μπορεί να προσπαθήσει να σε πείσει ότι η κριτική του είναι για το καλό σου. Είναι το είδος του ανθρώπου που σε κάνει να αμφιβάλλεις για τη δική σου πνευματική υγεία, πριν αμφισβητήσεις τη δική του.

Ο αμφισβητίας:

Είναι ο άνθρωπος που μειώνει και αμφισβητεί ό,τι κι αν πεις. Συχνά έχει έντονη ανάγκη να έχει δίκιο και μπορεί να βρει ελάττωμα σε κάθε άποψη. Είναι εξοντωτικό να συζητάς με έναν αμφισβητία, με αποτέλεσμα να παραιτείσαι τελικά και να αποφασίσεις απλώς να ακούς.

Ο κουτσομπόλης:

Αυτό το άτομο αποφεύγει την ανάπτυξη στενών σχέσεων με το να μιλάει για τους άλλους πίσω από την πλάτη τους. Ο κουτσομπόλης παίρνει ενέργεια αναμεταδίδοντας ιστορίες και απόψεις χρησιμοποιώντας το “φτυάρι” του. Κουτσομπολεύοντας τους άλλους, δημιουργεί μια έλλειψη ασφάλειας στις σχέσεις του, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι. Στο κάτω-κάτω, αν μιλάει για κάποιους άλλους θα μιλάει και για σένα.

Ενας συνάδελφός μου χρησιμοποιεί μια καταπληκτική τεχνική για την αντιμετώπιση του εκρηκτικού κλίματος που δημιουργείται από τα κουτσομπολιά στη δουλειά. Βάζει τους πελάτες του να κολλάνε στα γραφεία τους ένα σήμα που δηλώνει “αντι-κουτσομπολική ζώνη”, για να σταματάνε τους άλλους πριν ακόμα σκεφτούν να κουτσομπολέψουν.

Καθώς η εξαιρετική φροντίδα του εαυτού σου γίνεται το κριτήριό σου για τη ζωή, δεν θα ανέχεσαι πια αυτού του είδους τις σχέσεις. Αντίθετα, θα αναζητάς ανθρώπους που προσθέτουν ποιότητα στη ζωή σου με θετικό τρόπο, που σε τροφοδοτούν με καύσιμα πρώτης ποιότητας.

Στην επόμενη ανάρτηση θα δούμε αυτούς τους τύπους των ανθρώπων, που θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας.

Πηγή: Cheryl Richarson, Take time for your life (Random House, 1998). Στα ελληνικά: Βρες χρόνο για τη ζωή σου, σε μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη, από τις εκδόσεις “Δυναμική της επιτυχίας”

Πηγή: newagemama.com

Ο σοφός δεν είναι τυφλός, μπορεί να δει το κακό, αλλά δεν το προσλαμβάνει, θεωρεί ότι αυτό που έχει σημασία στη ζωή και στα όντα είναι το καλό που βρίσκεται μέσα σε αυτά

“Αν κάποιος σου δώσει ένα αναμμένο κάρβουνο κι εσύ δεν το πάρεις, σε ποιανού το χέρι μένει ;”

Αυτό που λέει ή κάνει ο άλλος, όσο άσχημο κι αν είναι, δεν μπορεί στην πραγματικότητα να μας ενοχλήσει ή να μας εξοργίσει αν δεν το επιτρέψουμε εμείς. Ο μόνος τρόπος να μας ενοχλήσει είναι μέσω της σκέψης μας. Για παράδειγμα, όταν θυμώσουμε, ακολουθούμε τρία στάδια:

Πρώτα σκεφτόμαστε αυτά που είπε ο άλλος.

Μετά σκεφτόμαστε ότι αξίζει να θυμώσουμε και αναπτύσσουμε μέσα μας το συναίσθημα της οργής.

Στη συνέχεια αποφασίζουμε να ενεργήσουμε. Ίσως να μιλήσουμε ή να φερθούμε με τρόπο ανάλογο με το δικό του.

Βλέπουμε ότι η σκέψη, το συναίσθημα, η αντίδραση και η δράση, συμβαίνουν όλα στο νου μας. Δεν υπάρχει λόγος να παίρνουμε προσωπικά κάτι που λέγεται για μας, όχι γιατί δεν εκτιμούμε ή δεν εμπιστευόμαστε αυτούς που το είπαν, αλλά γιατί ξέρουμε ότι βλέπουν τον κόσμο μέσα από διαφορετικό πρίσμα, το δικό τους πρίσμα. Και το δικό τους πρίσμα είναι κάτι προσωπικό, είναι μοναχά η δική τους αλήθεια.

Όταν ωριμάσει κανείς συναισθηματικά δεν αντιδρά αρνητικά στην κριτική ή το μίσος των άλλων. Κάτι τέτοιο σημαίνει να κατέβει στο επίπεδο των χαμηλών νοητικών δονήσεων και να γίνει ένα με την αρνητική ατμόσφαιρα του άλλου. Ταυτιστείτε με τους στόχους που έχετε βάλει στη ζωή σας και μην επιτρέπετε σε οποιονδήποτε  ή σε οτιδήποτε να σας μετακινήσει από την εσωτερική κατάσταση γαλήνης, ηρεμίας και υγείας.

Ο σοφός δεν είναι τυφλός, μπορεί να δει το κακό, αλλά δεν το προσλαμβάνει, θεωρεί ότι αυτό που έχει σημασία στη ζωή και στα όντα είναι το καλό που βρίσκεται μέσα σε αυτά. Έτσι, γνωρίζει ότι το κακό υπάρχει, αλλά δεν είναι τόσο απασχολημένος με αυτό. Αντίθετα, επικεντρώνεται στο καλό, και με τη στάση του αυτή προσελκύει τις δυνάμεις του καλού και τις γαλουχεί σε άλλους και στον κόσμο.

“Ότι μου συμβαίνει δεν συμβαίνει σε μένα. 

Κανένα «εγώ» δεν είναι εκεί για να το αποδεχτεί, απλά συμβαίνει.”

http://nekthl.blogspot.gr

Η μετακίνηση των μαγνητικών πόλων της γης

Μετακινούνται οι Μαγνητικοί και όχι οι Γεωγραφικοί πόλοι της Γης. Η διαφορά μεταξύ Γεωγραφικού και Μαγνητικού πόλου της Γης οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα τους αναγνώστες διάφορων θεωριών . Όπως  όλοι γνωρίζουμε ο πλανήτης μας συμπεριφέρεται σαν ένας τεράστιος μαγνήτης δημιουργώντας γύρω του ένα μαγνητικό πεδίο. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι πόλοι αυτού του μαγνήτη δεν ταυτίζονται με τους γεωγραφικούς πόλους της Γης αλλά βρίσκονται 11,5 μοίρες περίπου μακρύτερα από αυτούς

Σήμερα πιστεύουμε ότι το αίτιο δημιουργίας αυτού του μαγνητικού πεδίου είναι η διαφορετική περιστροφή των εξωτερικών στερεών στρωμάτων της Γης σε σχέση με τα πιο εσωτερικά, που είναι θερμότερα και ρευστά. Όπως αναφέρεται σε δημοσίευση στο περιοδικό Σάιενς, κάθε 900 χρόνια, ο πυρήνας της Γης συμπληρώνει μια επιπλέον πλήρη περιστροφή σε σχέση με τον φλοιό της. Αυτό σημαίνει ότι ο πυρήνας της Γης προτρέχει του φλοιού κατά 0,009 δευτερόλεπτα ανά έτος. Το γεγονός αυτό σημειώθηκε για πρώτη φορά το 1996 από τον Δρ Ζιαοντόνγκ Σονγκ, του Πανεπιστημίου του Ιλινόις, και τον Πολ Ρίτσαρντς, του Πανεπιστημίου Κολούμπια.

Οι δύο επιστήμονες, προκειμένου να μελετήσουν τη κίνηση του πυρήνα της Γης, μέτρησαν τον χρόνο που χρειάστηκαν τα σεισμικά κύματα από διάφορους σεισμούς για να μεταδοθούν από ένα σημείο της Γης σε ένα άλλο.

Επειδή όμως τόσο στον πυρήνα της Γης όσο και στα εξωτερικά του στρώματα κυκλοφορούν ηλεκτρικά φορτία, οι δύο αυτές περιοχές μοιάζουν σαν τα δύο στοιχεία ενός ηλεκτρικού πηνίου, εκ των οποίων το ένα κινείται με διαφορετική ταχύτητα σε σχέση με το άλλο. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας κίνησης, όπως ξέρουμε από το λύκειο, είναι η δημιουργία ενός μαγνητικού πεδίου. Το μαγνητικό αυτό πεδίο είναι ένας αναγκαίος παράγοντας δημιουργίας και συντήρησης της ζωής πάνω στον πλανήτη μας, εφόσον αποτελεί την τεράστια ασπίδα της Γης απέναντι στα φορτισμένα σωμάτια που εκπέμπονται από τον Ήλιο και βομβαρδίζουν ανελέητα τη Γη μας, με μεταβαλλόμενη ένταση. Ο βομβαρδισμός αυτός γίνεται ανελέητος στις περιόδους που η ένταση των ηλιακών φαινόμενων είναι μεγάλη.

Τα τεράστιας ενέργειας ηλιακά αυτά σωματίδια, στην κίνησή τους, με τη μορφή ενός ηλιακού ανέμου, απομακρύνονται από τον Ήλο μεταφέροντας μέχρι τη Γη ένα κομμάτι από το μαγνητικό του πεδίο.

Εκεί τα δύο μαγνητικά πεδία συγκρούονται και συμπιέζονται, ενώ το μαγνητικό πεδίο της Γης αναγκάζει τα φορτισμένα σωματίδια και το μαγνητικό πεδίο τους να αλλάξουν τροχιά και έτσι να μην πέσουν πάνω στη Γη καταστρέφοντας τις συνθήκες ύπαρξης ζωής σε αυτήν.

Μεταβολή της έντασης του μαγνητικού πεδίου της Γης

Όπως έχουμε παρατηρήσει τα προηγούμενα 150 χρόνια, η ένταση του γήινου μαγνητικού πεδίου, που προφυλάσσει τη Γη, έχει μειωθεί κατά 10%. Το γεγονός αυτό, σύμφωνα με κάποια μαθηματικά μοντέλα, αν συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό, αυξάνει την πιθανότητα, στο μακρινό μέλλον, να καταρρεύσει και αργότερα να αντιστραφεί, το μαγνητικό πεδίο της Γης με τρόπο ώστε ο βόρειος μαγνητικός πόλος να γίνει Νότιος και το αντίστροφο. Μια τέτοια αναστροφή δεν είναι ένα απίθανο γεγονός, εφόσον γνωρίζουμε ότι το γήινο μαγνητικό πεδίο έχει αντιστραφεί εκατοντάδες φορές κατά τα προηγούμενα 400 εκατομμύρια χρόνια. Όπως υπολογίζεται, η προηγούμενη αναστροφή έγινε πριν 800.000 χιλιάδες χρόνια. Με αυτόν το ρυθμό μείωσης, όπως αναφέρει ο Τζέρεμυ Μπλόξαμ του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, το μαγνητικό πεδίο θα μπορούσε να εξαφανιστεί θεωρητικά σε 1.500 έως 2.000 περίπου χρόνια.

Ήδη, μετρήσεις των δορυφόρων έδειξαν ότι πάνω από το Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό, η συνεχής εξασθένιση του μαγνητικού πεδίου της Γης έχει ελαττώσει την προστατευτική επίδραση του μαγνητικού πεδίου της Γης από τη ηλιακή ακτινοβολία, με τρόπο που να επηρεάζεται η λειτουργία των τεχνητών δορυφόρων. Η περιοχή αυτή ονομάζεται από τους επιστήμονες «Νότια Ατλαντική ανωμαλία».

Μεταξύ των δορυφόρων που έχουν πέσει θύματα στα βλαβερά αποτελέσματα της ακτινοβολίας ήταν ένας δορυφόρος της Δανίας που είχε σκοπό, κατά ειρωνικό τρόπο, να μετρήσει το γήινο μαγνητικό πεδίο.

Όπως αναφέρει ο Τσαλς Τζάκμαν του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Γκόνταρντ της NAΣA, η αποδυνάμωση μπορεί στο μέλλον να έχει επιπτώσεις και στη χημική σύσταση της ατμόσφαιρας.

Ένα άλλο φαινόμενο

Εκτός όλων των προηγουμένων πρέπει να σημειώσουμε και ένα άλλο φαινόμενο. Εδώ και 800.000 χρόνια, όπως ήδη έχουμε πει, οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου της Γης βγαίνουν από το Νότιο Πόλο και μπαίνουν από το Βόρειο, δημιουργώντας ένα γιγάντιο μαγνητικό δίπολο. Αλλά τώρα, σύμφωνα με δεδομένα των δορυφόρων, στη νοτιοανατολική πλευρά της Αφρικής έχει δημιουργηθεί ένα μαγνητικό πεδίο αντίθετης φοράς με το μαγνητικό δίπολο της Γης.

Παράλληλα, το μαγνητικό πεδίο του Βόρειου και του Νότιου πόλου έχουν εξασθενήσει κατά 10%. Εάν το μαγνητικό πεδίο της Αφρικής συνεχίσει να δυναμώνει, σε αντίθεση με αυτό των δύο πόλων μέσα στην επόμενη χιλιετία οι τωρινοί μαγνητικοί πόλοι μπορεί να μετατοπιστούν ή και να αντιστραφούν κι έτσι οι μαγνητικές γραμμές να βγαίνουν από τον Βόρειο πόλο και να μπαίνουν από τον νότιο. Μιλάμε δηλαδή για πλήρη αναστροφή στην πολικότητα του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη μας

Σήμερα δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι κάποτε σταμάτησε πλήρως να υπάρχει το μαγνητικό πεδίο της Γης. Αντίθετα, υπάρχουν στοιχεία ότι πριν από 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια ήταν ήδη σχηματισμένο. Εάν το μαγνητικό πεδίο ξαφνικά σταματούσε να λειτουργεί, η γενετική ίσως να άλλαζε επειδή κάποια μόρια που έρχονται από τον Ήλιο ισοδυναμούν με ραδιενεργά μόρια και επιδρούν στο DNA των οργανισμών. Τα όντα θα επιβίωναν, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Θα προσαρμόζονταν στις νέες συνθήκες.

Στην πραγματικότητα οι μαγνητικοί πόλοι προσπαθούν να αλλάξουν πολικότητα δέκα φορές περισσότερες, από αυτές που τελικά τα καταφέρνουν. Η τελευταία αλλαγή στην πολικότητα της Γης έγινε πριν 800.000 χρόνια, όταν ήδη οι άνθρωποι υπήρχαν, αλλά όχι με τη σημερινή μορφή τους.

Γενικά, δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι το μαγνητικό πεδίο αντιστρέφεται ή ότι υπάρχει κίνηση ρευστών στον πυρήνα της Γης, αλλά το πώς αυτή η κίνηση προκαλεί μια μετατόπιση του πεδίου. Αυτό είναι κάτι που δεν το έχει εξηγήσει η σύγχρονη επιστήμη!

Το επιστημονικό γεγονός

Το επιστημονικό λοιπόν γεγονός είναι η μείωση της έντασης του μαγνητικού πεδίου της Γης. Ο φόβος, που αναδύεται μέσα από θεωρητικά μοντέλα, είναι μήπως κάποια στιγμή μηδενιστεί η έντασή του και τελικά δημιουργηθεί μια αναστροφή των πόλων του μαγνητικού πεδίου της Γης. Σε μια τέτοια περίπτωση, η μαγνητική ασπίδα του πλανήτη μας θα καταστραφεί και για χιλιάδες χρόνια δεν θα προστατεύει τη ζωή πάνω στη Γη από την καταστροφική ακτινοβολία του Ήλιου. Στην περίπτωση αυτή, αυτό θα είναι και το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης στον πλανήτη μας.

Όλα τα προηγούμενα καταστροφικά σενάρια που έχουν τρομάξει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, έχουν διατυπωθεί μεν, αλλά όλα έχουν ξεπεραστεί από νέες παρατηρήσεις και μαθηματικές αναλύσεις, αφού ουσιαστικά βασίζονται σε μαθηματικά μοντέλα. Ας δούμε λοιπόν τι προβλέπουμε ότι θα συμβεί στην περίπτωση ελαχιστοποίησης του μαγνητικού πεδίου της Γης.

Σε μια δημοσίευση, στο περιοδικό Astronomy and Astrophysics, ο Γκουίντο Μπερκ και ο Χάραλντ Λες του Πανεπιστημίου του Μονάχου, καθώς και ο Κρίστινα Κονζ του Ινστιτούτου Mαξ Πλανκ παρουσίασαν τα αποτελέσματα μιας έρευνάς τους που είχε ως στόχο της να διαπιστωθεί τι ακριβώς συμβαίνει όταν το γήινο μαγνητικό πεδίο μειώνεται δραστικά ή όταν εξαφανίζεται ολοκληρωτικά.

Οι προσομοιώσεις τους δείχνουν κάτι πραγματικά εκπληκτικό. Αρχικά υπάρχει ο ηλιακός άνεμος, το ρεύμα δηλαδή των πυρήνων υδρογόνου και ηλίου που προέρχεται από τον Ήλιο μας και βομβαρδίζει τη Γη με σωματίδια ταχύτητας εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Οι έρευνες έδειξαν ότι την περίοδο ελαχίστων τιμών του γήινου μαγνητικού πεδίου, το ρεύμα αυτό περιτυλίγει ολόκληρη τη Γη, με τρόπο που προκαλεί τη δημιουργία ενός νέου μαγνητικού πεδίου στη γήινη ιονόσφαιρα τόσο ισχυρό όσο και το αρχικό.

Το νέο αυτό μαγνητικό πεδίο, αποτελεί μια προσφορά προστασίας του βασιλιά Ήλιου, στη γήινη βιολογία που αυτός δημιούργησε και συντηρεί.

Εκτός της προηγούμενης μελέτης ο Gary Γκλατζμάγιερ (Gary Glatzmaier) καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και ο συνάδελφος του Paul Roberts χρησιμοποιώντας τις εξισώσεις της μαγνητοϋδροδυναμικής, ενός κλάδου της φυσικής που εξετάζει τα αγώγιμα ρευστά και τα μαγνητικά πεδία, κατέληξαν σε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας των δύο επιστημόνων οι αντιστροφές των μαγνητικών πόλων της Γης χρειάζονται πολλές χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρωθούν, και κατά τη διάρκεια αυτής της αντιστροφής -- αντίθετα με τη λαϊκή πεποίθηση -- το μαγνητικό πεδίο δεν εξαφανίζεται.

Όπως εξηγεί ο Γκλατζμάγιερ την περίοδο εκείνη, απλώς το μαγνητικό πεδίο της γης γίνεται πιο περίπλοκο. Οι μαγνητικές γραμμές του πεδίου κοντά στη γήινη επιφάνεια γίνονται πιο στριφτές και μπλεγμένες, και οι μαγνητικοί πόλοι εμφανίζονται σε ασυνήθιστες θέσεις. Ένας νότιος μαγνητικός πόλος μπορεί να προκύψει πάνω από την Αφρική, παραδείγματος χάριν, ή ένας Βόρειος πόλος πάνω από την Ταϊτή. (σχήμα 1)

 Σε γενικές γραμμές το φαινόμενο αυτό δεν φαντάζει παράδοξο. Όταν μιλάμε, προς χάρη ευκολίας, για ένα γενικό μαγνητικό πεδίο γύρω από ένα ουράνιο σώμα, δεν πρέπει να έχουμε στο νου μας έναν απλό ραβδόμορφο μαγνήτη. Το γενικό μαγνητικό πεδίο δεν είναι παρά η σύνθεση όλων των τοπικών μαγνητικών πεδίων που δημιουργούνται πάνω στην επιφάνεια του ουράνιου σώματος.

Σαν παράδειγμα αναφέρουμε τον Ήλιο μας. Το γενικό μαγνητικό πεδίο που μετράμε γύρω του δεν ξεπερνάει τα 1 έως 2 Γκάους. Παρ’ όλα αυτά πάνω στην επιφάνεια του μπορούμε να μετρήσουμε μαγνητικά πεδία χιλιάδων Γκάους.

Με τον ίδιο τρόπο κατά τη διάρκεια μελλοντικών αναστροφών του γήινου μαγνητικού πεδίου τα δημιουργούμενα ισχυρά τοπικά μαγνητικά πεδία θα προστατέψουν τη Γη από τη διαστημική ακτινοβολία και τις ηλιακές καταιγίδες.

Το ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι αν η παρατηρούμενη μείωση της έντασης του γήινου μαγνητικού πεδίου οφείλεται σε μια μελλοντική αναστροφή της πολικότητας του ή σε κάποιο άλλο φαινόμενο.

Μια πιθανή ερμηνεία είναι η μετακίνηση των μαγνητικών πόλων της γης σε σχέση με τη θέση των γήινων πόλων περιστροφής της, ένα γεγονός που έχει διαπιστωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Η μετακίνηση του Βόρειου μαγνητικού πόλου

Οι επιστήμονες από καιρό ξέρουν ότι οι μαγνητικοί πόλοι μετακινούνται. Ο James Ross εντόπισε το Βόρειο Πόλο για πρώτη φορά το 1831 μετά από ένα εξαντλητικό αρκτικό ταξίδι κατά τη διάρκεια του οποίου το σκάφος του είχε κολλήσει στον πάγο για τέσσερα χρόνια.

Κανένας άλλος δεν ξαναπήγε εκεί κατά τον 19ο αιώνα. Το 1904, ο Ρόαλνρ Αμούνδσεν (Roald Amundsen) έφτασε στον Βόρειο Πόλο αλλά ανακάλυψε ότι είχε μετακινηθεί τουλάχιστον 50 km από την αντίστοιχη εποχή του Ross.

Ο Βόρειος Πόλος συνέχισε να κινείται, κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, με μέση ταχύτητα 10 km ετησίως. Πρόσφατα επιταχύνθηκε και έφτασε τα 40 km ετησίως. Με αυτό το ρυθμό σε λίγο θα αφήσει τη Βόρεια Αμερική και σε μερικές δεκαετίες θα φθάσει στη Σιβηρία.(σχήμα 2)

Η παρακολούθηση της κίνησης του Βόρειου μαγνητικού πόλου έχει ανατεθεί στον Larry Newitt της Γεωλογικής Έρευνας του Καναδά

Η αντήχηση Σούμαν

(Η θεωρία της συρρίκνωσης ή της μείωσης της ταχύτητας περιστροφής της Γης)

Όπως δεχόμαστε σήμερα, η Γη συμπεριφέρεται σαν ένα τεράστιο ηλεκτρικό κύκλωμα και η ατμόσφαιρα της αποτελεί έναν αδύνατο αγωγό που συνδέει την περιοχή μεταξύ της επιφάνειας της γης και την εσωτερική άκρη της ιονόσφαιρας που βρίσκεται 55 χιλιόμετρα πιο πάνω. Συνήθως το φορτίο της περιοχής αυτής είναι περίπου 500.000 Κουλόμπ. Μέσα σε αυτή την περιοχή δημιουργείται μια ροή φορτίων μεταξύ του εδάφους και της ιονόσφαιρας με τη μορφή κυμάτων. Από τα κύματα αυτά ένα είναι το βασικό, με συχνότητα περίπου 7,8 Χερτζ, που ονομάζεται «αντήχηση Σούμαν».  

Η συχνότητα αυτή, σε μια πρώτη προσέγγιση, υπολογίζεται ως το πηλίκο της διαίρεσης της ταχύτητα διάδοσης του κύματος, δηλαδή της ταχύτητα του φωτός που φτάνει τα 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, με το μήκος της περιφέρειας της Γης που είναι περίπου 40.000 χιλιόμετρα. Τα αλλά κύματα είναι συνοδευτικά και παρουσιάζουν αρμονικές συχνότητες μεταξύ 6 και 50 κύκλων ανά δευτερόλεπτο και συγκεκριμένα βρίσκονται στα 7.8, 14, 20, 26, 33, 39 και 45 Χερτζ, με μια καθημερινή απόκλιση περίπου +/- 0,5 Χερτζ. Τα κύματα αυτά προκειμένου να παρατηρηθούν πρέπει να διεγερθεί το «μέσο» μέσα από το οποίο διαδίδονται. Όπως έχει αποδειχθεί, το αίτιο της δημιουργίας τους δεν είναι κάποιο γεγονός που προέρχεται από το εσωτερικό, ή την επιφάνεια της Γης, αλλά από την ηλεκτρική δραστηριότητα στην ατμόσφαιρά της, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του φαινομένου των αστραπών.

Όπως είναι φανερό, αν οι ιδιότητες της γήινης ηλεκτρομαγνητικής περιοχής, μεταξύ της επιφάνειας της Γης και της ιονόσφαιρας, παραμείνουν σταθερές, τότε και οι συχνότητες αντήχησης θα παραμείνουν οι ίδιες. Πιθανότατα οι αντηχήσεις αυτές να παρουσιάζουν κάποιες μεταβολές, λόγω των αλλαγών που υφίσταται η ιονόσφαιρα κατά τη διάρκεια των περιόδων της ηλιακής δραστηριότητας.

Την ύπαρξη αυτών των κυμάτων την προέβλεψε αρχικά ο Τέσλα, αλλά η ονομασία τους προέρχεται τον γερμανικό φυσικό Βάλτερ Σούμαν. Ο Σούμαν τα ανίχνευσε μαζί με τον Κένιγκ το 1954. Η πρώτη φασματική απεικόνιση αυτού του φαινόμενου έγινε από τους Μπάλσερ και Βάγκνερ το 1960.

Τα τελευταία 20 χρόνια ένα μεγάλο μέρος της έρευνας πάνω στην «αντήχηση Σούμαν» έχει πραγματοποιηθεί από το αμερικανικό ναυτικό στο πλαίσιο της μελέτης εξαιρετικά χαμηλών συχνοτήτων επικοινωνίας με τα υποβρύχια. Αναφέρουμε ενδεικτικά το «Εγχειρίδιο της ατμοσφαιρικής ηλεκτροδυναμικής, εντάσεις Ι», γραμμένο από τον Χανς Βόλλαντ, το1995. Το κεφάλαιο 11, σ’ αυτό το βιβλίο, αναφέρεται εξ ολοκλήρου στις αντηχήσεις Σούμαν.

Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν το 1983 όταν παρουσιάστηκαν εργασίες στις οποίες αναφέρονταν μετρήσεις όπου η «αντήχηση Σούμαν» είχε μεταβληθεί και η συχνότητά της αντί 7.8 Χερτζ ήταν πλέον κάτι λιγότερο από 13 Χερτζ. Οι μετρήσεις αυτές αμφισβητήθηκαν αμέσως, αφού η μεταβολή αυτή θα σήμαινε ή τη μεταβολή της ταχύτητας του φωτός ή τη σημαντική συρρίκνωση της γήινης διαμέτρου, γεγονότα τα οποία όμως δεν είχαν συμβεί.

Όπως πιστεύεται σήμερα δεν υπάρχει κάποια αύξηση της αντήχησης Σούμαν, αλλά ένα λάθος στις μετρήσεις. Πιστεύεται δηλαδή ότι λόγω των μεγάλων δυσκολιών οργάνωσης της πειραματικής διάταξης, από τα όργανα δεν μετρήθηκε η «αντήχηση Σούμαν», αλλά με κάποιο σφάλμα η πρώτη αρμονική της, που όπως είπαμε φτάνει περίπου τα 14 Her.

Εξάλλου αν η αντήχηση Σούμαν φτάσει ακριβώς τα 13 Χερτζ, όπως υπολογίζεται, η διάρκεια της ημέρας θα ήταν μόλις 16 ώρες. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα αν υπολειπόμαστε λίγο από τα 13 Χερτζ η διάρκεια της ημέρας θα έπρεπε να ήταν πολλές ώρες μικρότερη, γεγονός που θα μπορούσαμε να το διακρίνουμε μέσω της χρήσης οργάνων χρόνου που η λειτουργία τους δεν εξαρτάται από τις μεταβολές της αντήχηση Σούμαν. Υπενθυμίζουμε ότι ένα τέτοιο όργανο μέτρησης του χρόνου είναι ο ίδιος ο ουρανός.

Πηγή: Μάνος Δανέζης, Επίκουρος Καθηγητής Αστροφυσικής, Τμήμα Φυσικής Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

manosdanezis.gr

Η αρνητική συμπεριφορά των άλλων πρόκληση για δική μας ενδυνάμωση

https://www.youtube.com/watch?v=D0CM2zSdj1w

Η επικινδυνότητα των εμβολίων

Όπως μεταδίδει η βρετανική Dailymail o Robert De Niro έχει πει ότι ως γονέας ενός αυτιστικού παιδιού θέλει να ξέρει την «αλήθεια» για τo τριπλό εμβόλιο ιλαράς, παρωτίτιδας και ερυθράς (MMR).
Όταν εμφανίστηκε στην εκπομπή Today του NBC, ο σταρ του Χόλιγουντ εξέφρασε επίσης την λύπη του για την άδικη κριτική που άσκησε σε ένα ντοκιμαντέρ κατά των εμβολίων από το Φεστιβάλ Tribeca Film της Νέας Υόρκης.
Ο De Niro ενθάρρυνε τους ανθρώπους να δουν την ταινία, Vaxxed: Από την συγκάλυψη στην καταστροφή.
Το ντοκιμαντέρ έχει σκηνοθετηθεί από τον πρώην γιατρό του Ηνωμένου Βασιλείου Andrew Wakefield, ο οποίος αποβλήθηκε από το βρετανικό ιατρικό μητρώο εξαιτίας των ισχυρισμών του σχετικά με το τριπλό εμβόλιο.
Τον περασμένο μήνα, ο De Niro απομάκρυνε την ταινία από το φεστιβάλ που ίδρυσε όταν συζήτησε με μέλη της επιστημονικής κοινότητας.
Αλλά την Τετάρτη, ο 72 χρονος ηθοποιός προέτρεψε τους ανθρώπους να δουν το Vaxxed και άλλο ένα ντοκιμαντέρ κατά των εμβολιασμών Trace Amounts.
«Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τη δική τους κριτική,» είπε στην εκπομπή Today «, αλλά θα πρέπει να το δείτε.»
Ο De Niro πρόσθεσε ότι «δεν ήταν και τόσο σίγουρος για τον Wakefield. Η επιστημονική κοινότητα απαξιώνει τους ισχυρισμούς του Wakefield για μια σχέση μεταξύ εμβολίων και αυτισμού, αλλά ο De Niro είπε ότι πλέον είναι πολύ δύσπιστος. Είπε ότι πιστεύει πως «υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που είναι πιο ευαίσθητοι» στο τριπλό εμβόλιο MMR
«Είναι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό,» είπε ο ηθοποιός. «Υπάρχει ένας σύνδεσμος. «Ας μάθουμε την αλήθεια, δεν είμαι εναντίον των εμβολίων, αλλά είμαι υπέρ των ασφαλών εμβολίων».
Είπε ότι αισθάνθηκε ότι πολλοί προσπαθούν να «κλείσουν» τις συζητήσεις γύρω από τα εμβόλια και τον αυτισμό. «Ωστόσο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν και λένε όχι, είδα αλλαγή παιδί μου, μέσα σε μια νύχτα», είπε.
«Είδα τι συνέβη και θα έπρεπε να είχα κάνει κάτι και δεν το έκανα. «Έτσι, κρύβεται κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που βλέπουμε με μια πρώτη ματιά, πιστέψτε με.»
Ο De Niro είπε ότι η σύζυγός του, η Grace Hightower, πιστεύει ότι ο 18 χρονος πλέον γιος τους ο Elliot άλλαξε «μέσα μια νύχτα » μετά από το τριπλό εμβόλιο. Και πρόσθεσε: «Δεν θυμάμαι αλλά πλέον το παιδί μου είναι αυτιστικό.».
Το Vaxxed ισχυρίζεται ότι οι υγειονομικές αρχές των ΗΠΑ «έκοψαν και έραψαν » τα δεδομένα που συνδέουν το τριπλό εμβόλιο MMR με τα αυξανόμενα ποσοστά αυτισμού.
Ο Wakefield συνδέει το τριπλό εμβόλιο ιλαράς, παρωτίτιδας και ερυθράς (MMR) με τον αυτισμό σε ένα άρθρο του το 1998 σε ένα βρετανικό ιατρικό περιοδικό.
Η διαμάχη οδήγησε στο να κατηγορηθεί για την παγκόσμια αύξηση σε κρούσματα ιλαράς.
Όλος ο κόσμος όμως ξέρει ότι η ιλαρά είναι από τις πλέον ήπιες μορφές παιδικών ασθενειών και το ρίσκο να αποκτήσει το παιδί σου αυτισμό επειδή τα παγκόσμια αφεντικά έτσι θέλουν είναι το λιγότερο κάτι το οποίο όλοι οι γονείς θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους.

Σχετικό απόσπασμα βίντεο εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=UCPLW6hFcRU

  http://www.pronews.gr

Το ζευγάρι δεν είναι δύο μισά που γίνονται ένα ολόκληρο, αλλά δύο άνθρωποι που συνυπάρχουν και συμπορεύονται

Πολλές φορές λέμε στα μέλη ενός ζευγαριού να φροντίζουν να διατηρούν τον προσωπικό τους «χώρο», ώστε να μην γίνονται «αυτοκόλλητοι» και χάνεται η ατομική ταυτότητα. Το ζευγάρι δεν είναι δύο μισά που γίνονται ένα ολόκληρο, αλλά δύο άνθρωποι που συνυπάρχουν και συμπορεύονται.

Το πόσα πράγματα θα κάνουν μαζί δύο σύντροφοι, εξαρτάται αποκλειστικά από τους ίδιους. Από τις αρχές τους, τις πεποιθήσεις και συνήθειες, τις ανάγκες κι επιθυμίες τους.

Εκτός όμως από όσα μοιραζόμαστε, υπάρχουν και αυτά που θεωρούμε αποκλειστικά δικά μας, προσωπικά δεδομένα, ατομικά δικαιώματα, θέματα που ανήκουν στην ιδιωτική σφαίρα. Αυτά αναφέρονται ως Ιδιωτικότητα (privacy).

Για μια σχέση, όχι μόνο δεν είναι βλαπτικό, αλλά αντιθέτως δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη εμπιστοσύνης, σεβασμού, ενδιαφέροντος, αλλά και για την προσωπική ανάπτυξη.

Πολλοί άνθρωποι νιώθουν ν’ απειλούνται όταν ο σύντροφος έχει κάποια ατομική δραστηριότητα, ή προσωπικούς κωδικούς στο e-mail και τα socialmedia. Νομίζουν πως η άνεση κι η ειλικρίνεια ευνοούνται όταν δεν υπάρχει τίποτα «κρυφό».

Στην πραγματικότητα, αυτό που ενθαρρύνεται είναι η ανασφάλεια, οι ελεγκτικές συμπεριφορές, τα μυστικά και τα ψέματα. Είναι πολύ συνηθισμένο άνθρωποι που προφασίζονται απόλυτη «διαφάνεια» να διατηρούν εντελώς κρυφές κι ανώνυμες δραστηριότητες.

Οι ανάγκες που δεν αναγνωρίζουμε, δεν παραδεχόμαστε και δεν σεβόμαστε, δεν παύουν ξαφνικά να υπάρχουν. Αντιθέτως συχνά διογκώνονται. Έτσι ο σύντροφος στον οποίο δεν «επιτρέπεται» να έχει δικό του κωδικό στο facebook, φτιάχνει άλλο προφίλ και περιηγείται κρυφά και συχνά ιδιαίτερα αντιδραστικά κι εμμονικά.

Έτσι μπαίνει ανάμεσα στο ζευγάρι η Μυστικότητα (secrecy). Σε αντίθεση με την ιδιωτικότητα, η μυστικότητα έχει καταστροφική επίδραση στη σχέση.

Η ιδιωτικότητα είναι αυτό που λέμε «ο προσωπικός μας χώρος». Η μυστικότητα σημαίνει πως κρατάμε μυστικά, επειδή πιστεύουμε πως η αποκάλυψη τους θα βλάψει τη σχέση. Αλλά αυτό που μας βλάπτει τελικά, είναι η αδυναμία μας να μοιραστούμε κάτι σημαντικό.

Η μυστικότητα είναι μια κρυφή παράλληλη ζωή που κάνουμε στο παρασκήνιο της σχέσης μας, ενώ στην κεντρική σκηνή υποδυόμαστε κάτι πολύ διαφορετικό, ή απλά εκφράζουμε μία μόνο πλευρά (κρατώντας άλλες πλευρές στη σκιά).

Πολλές φορές μένουν οι άνθρωποι έκπληκτοι από την αποκάλυψη μιας μυστικής ζωής και άλλες τόσες αδυνατούν να φανταστούν πως είναι πολύ πιθανό ο «άμεμπτος» σύντροφος να έχει – κάπου αλλού, με κάποιους άλλους – μια εντελώς διαφορετική προσωπικότητα και συμπεριφορά…

Παραδείγματα μυστικότητας είναι μια εξωσυζυγική – παράλληλη σχέση, άλλου τύπου ερωτικές δραστηριότητες (π.χ. εκπλήρωση ιδιαίτερων προτιμήσεων, ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες, cybersex), προβλήματα υγείας ή οικονομικές δοσοληψίες άγνωστες στον σύντροφο (π.χ. δάνεια, τζόγος, αγορές), φιλίες και συγγενικές σχέσεις που συντηρούνται μυστικά (π.χ. ο σύντροφος δεν εγκρίνει τη σχέση με την μητέρα ή μια στενή φίλη και έτσι συναντιόμαστε κρυφά).

Κάποιες ενδείξεις μυστικότητας μπορεί να είναι:

«Ανεξήγητα» νεύρα, άγχος, κατάθλιψη, συναισθηματικές μεταπτώσεις.

Κακή ή ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ατελέσφορες συζητήσεις σχετικά με σημαντικές αποφάσεις.

Επιφανειακή επικοινωνία και όχι ουσιαστική αλληλεπίδραση.

Μετάθεση του κέντρου ενδιαφέροντος στα παιδιά, την επαγγελματική ζωή, τα χόμπι.

Με τον καιρό η μυστικότητα οδηγεί σε αποξένωση, αδιαφορία και γενικά πάμπολλα αρνητικά συναισθήματα. Η υποκρισία γίνεται δεύτερη φύση μας, οι ενοχές όμως και οι ψυχολογικές συνέπειες (συναισθηματικές & ψυχοσωματικές διαταραχές, αίσθηση ανικανοποίητου) μας υπενθυμίζουν πως ζούμε μια ψεύτικη ζωή. Αν μάλιστα ο σύντροφος δείχνει αμέριμνος στον κόσμο του, προστίθεται και θυμός – υποτίμηση, προς εκείνον (που δεν μας καταλαβαίνει) και προς εμάς (που δεν τολμάμε).

Γι’ αυτό, τολμήστε να συζητήσετε:

Τις τωρινές σημαντικές σας ανάγκες κι επιθυμίες.

Τις παρελθοντικές εμπειρίες που σας έχουν καθορίσει σαν άτομα, ή που είναι ακόμα σημαντικές για εσάς.

Τέλος μην ξεχνάτε ότι αν με τον σύντροφο δεν συμφωνούμε στο επίπεδο ιδιωτικότητας που επιθυμούμε, αν υποψιαζόμαστε μυστικότητα, ή αν έχουμε μυστική ζωή, τότε χρειάζεται ν’ αναρωτηθούμε για πολλά και κυρίως να μην κρυβόμαστε κι από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αρθρογράφος: ΤΖΙΝΑ ΧΟΝΔΡΟΥ
Ψυχολόγος

e-psychology

http://revealedtheninthwave.blogspot.gr

Διαλέγοντας εκείνον που θα μπορεί να παίξει τα «παιχνίδια» μας. Η αποφυγή της αυθεντικής επαφής

Η οικειότητα, είναι μια κατάσταση πραγματικής γνωριμίας και πλησιάσματος με τον άλλο. Συμβαίνει όταν ρίχνεις τις μάσκες, και αφήνεις τον άλλο να δει ποιος πραγματικά είσαι.

 «Το αγαπημένο «παιχνίδι» του Γιάννη και της Μαρίας ήταν ο «σαματάς». Ήξεραν και οι δύο την πρώτη κίνηση του παιχνιδιού: μια σιωπηλή συμπεριφορά, όπως τα μούτρα, τα απανωτά τσιγάρα, η απόσυρση ή ο εκνευρισμός. Έτσι μπορούσαν να στήσουν και να αρχίσουν το «παιχνίδι» τους. Όταν ο συμπαίχτης είχε πια πιαστεί στο παιχνίδι, ξεκινούσαν. Μόλις άρχιζε, ακολουθούσε μια προβλεπόμενη σειρά από συναλλαγές, όπου κάποιος από τους δύο εισέπραττε μια κατηγορία, ή μια ταπείνωση και κατέληγαν σε δυνατό καυγά. Έτσι, απομακρύνονταν ο ένας από τον άλλο. Αυτό ήταν το κέρδος που αποκόμιζαν από το «παιχνίδι», η αποφυγή της οικειότητας».

Η αποφυγή της οικειότητας

Συχνά, δηλώνουμε σε ένα φίλο «άσε, είμαι χάλια. Πάλι τσακωθήκαμε με τον Χ.» Και όταν αυτός μας ρωτήσει για ποιο λόγο, διστάζουμε, συλλογιζόμαστε και λέμε: « για βλακείες.. πραγματικά δεν ξέρω.. έγινε όμως ένας τρικούβερτος καυγάς!».

Ή κάποτε ίσως έχει τύχει να πούμε: «φοβάμαι να του πω πως τον αγαπώ μήπως τρομάξει», ή «εγώ ήμουν έτοιμος/η να του/της δώσω τα πάντα, και αυτός/ή μου είπε να χωρίσουμε».

Όπως ο Γιάννης και η Μαρία, είμαστε ικανοί, να επινοήσουμε τον κάθε λογής τρόπο, συνήθως ασυνείδητα, προκειμένου να αποφύγουμε την ουσιαστική δέσμευση και οικειότητα. Ολόκληροι γάμοι βασίζονται σε τέτοιου είδους ασυνείδητες συμφωνίες μεταξύ των μελλοντικώς συζύγων! Διαλέγουμε εκείνον, που θα μπορεί να παίξει τα «παιχνίδια» μας, και εκείνος μας διαλέγει, γιατί μπορούμε να παίξουμε τα δικά του.

Φαίνεται πως μια σχέση, μπορεί να εξυπηρετεί αυτήν την ανάγκη, το αέναο παίξιμο των παιχνιδιών, που από κάτω κρύβει την αποφυγή της αυθεντικής επαφής.

Η τελική κατάληξη είναι το εξής αντιφατικό: να «συζούμε χώρια» ! Όπως αναφέρει χαριτολογώντας ο Λ.Μπουσκάλια στο βιβλίο του «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» : «Κοιμόμαστε σε χωριστά δωμάτια, τρώμε χωριστά, πηγαίνουμε διακοπές χωριστά, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συνεχίσουμε να ζούμε μαζί!».

Τι είναι λοιπόν αυτή η οικειότητα, και γιατί τόσο πολύ τη φοβόμαστε;

Η οικειότητα, είναι μια κατάσταση πραγματικής γνωριμίας και πλησιάσματος με τον άλλο. Συμβαίνει όταν ρίχνεις τις μάσκες, και αφήνεις τον άλλο να δει ποιος πραγματικά είσαι. Σημαίνει εμπιστοσύνη ότι ο άλλος θα σε δεχτεί και θα σε αγαπήσει, όπως ακριβώς είσαι. Δύσκολο εγχείρημα ! Γιατί , « αν δει ποιος πραγματικά είμαι, θα με θέλει ακόμα; Καλύτερα να συνεχίζω να υπάρχω μέσα από τις ταμπέλες, τους ρόλους, τους τίτλους μου, να ρίχνουμε πού και πού και κανά καυγά, να ξανα-απομακρυνόμαστε, και έτσι θα λειτουργεί καλύτερα, θα είναι ασφαλέστερα».

Πιστεύω ότι το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι αν το ρισκάραμε, ο άλλος θα ήταν διατεθειμένος ακόμα να μας αγαπά, ότι θα ήταν πολύ πιο εύκολο για εκείνον να μας αγαπήσει με τις αδυναμίες μας, από ό,τι εμείς να αγαπήσουμε τον εαυτό μας με τις αδυναμίες μας. Να του συγχωρέσουμε την αδυναμία μας να είμαστε τέλειοι υπεράνθρωποι ή απλώς άνθρωποι!

Σε αυτήν την κοινωνία, όπου από μικρούς μας μαθαίνει να μπαίνουμε σε καλούπια, να λειτουργούμε «όπως πρέπει», να φοράμε μάσκες, να παίζουμε ρόλους και παιχνίδια, να είμαστε επιφυλακτικοί με τους άλλους, με άλλα λόγια μας μαθαίνει να αποξενωνόμαστε από τον πραγματικό εαυτό μας και να μην εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους, είναι πραγματικά δύσκολο να επιτρέπουμε στην οικειότητα να υπάρχει , να πραγματώνεται.

Ωστόσο, όλοι έχουμε ζήσει στιγμές με το σύντροφό μας όπως η ανταλλαγή μιας ματιάς γεμάτης νόημα, που κανείς άλλος στην παρέα δεν καταλαβαίνει, ένα τρυφερό άγγιγμα, μια αγκαλιά που μπορεί μεμιάς να σου πάρει όλον τον πόνο, ένα χαμόγελο κατανόησης και αποδοχής που ξαφνικά σε αφοπλίζει και σου δίνει λόγο ύπαρξης.

Υπάρχουν πραγματικά κάποιες στιγμές μαγικές, όπου μπορούμε να νιώσουμε κοντά, να νιώσουμε την αγάπη !

Αξίζει να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, όσο περισσότερο, για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά μας όσο περισσότερο, για να μάθουμε να ρισκάρουμε όλο και περισσότερο να είμαστε αυτοί που πραγματικά είμαστε και να αφήνουμε αυτές τις στιγμές της οικειότητας να συμβαίνουν όλο και πιο συχνά!

Βιβλιογραφία:

J.Muriel, D.Jongeward (1980). Γεννήθηκες για να κερδίσεις. Συναλλακτική ανάλυση με πειράματα Gestalt. Εκδ. Γλάρος

T.A.Harris Md (1967). I ‘m ok-you ‘re ok. Harper Collins Publishers Inc.,New York.

E.Berne,M.D. (1964). Παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι. Εκδόσεις Δίοδος.

Δανάη Χορομίδου , Ψυχολόγο, Ψυχοθεραπεύτρια- Ψυχοδραματιστή, Συνεργάτη του ΨΥ.ΚΑ.Π.(Ψυχοδραματικό Κέντρο Ανάπτυξης Προσωπικότητας)

Ιστότοπος: danaichor.blogspot.gr

http://psychografimata.com

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη για ό,τι εμφανίζεται στην πραγματικότητά μας (Ho’oponopono)

Ho’oponopono, πώς να Μεταμορφώσουμε την Πραγματικότητά μας Εξαγνίζοντας τον Εαυτό μας

Η αρχαία Χαβανέζικη θεραπευτική τεχνική, που ονομάζεται Ho’oponopono, μας ζητά να αναλάβουμε 100% την ευθύνη για οτιδήποτε εμφανίζεται στην πραγματικότητά μας – για οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε ή τραβάει την προσοχή μας. Σ’ αυτή τη διαδικασία εξαγνίζουμε τον εαυτό μας και την προσωπική μας συμβολή σ’ αυτό που αποκαλούμε «πραγματικότητά μας», η οποία είναι προσωπική, κοινωνική και παγκόσμια. Αλλάζουμε τον κόσμο αλλάζοντας τον εαυτό μας. Είναι ταυτόχρονα μια μέθοδος επίλυσης προβλημάτων, θεραπείας του εαυτού μας, των άλλων, καθώς και των καταστάσεων. Είναι, επίσης, ένα μέσο για πνευματική εξέλιξη και φώτιση.

Παρουσιάζουμε εδώ μια σύντομη επεξήγηση. Μπορείτε να βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες στο:
http://www.HolisticHarmony.com/archives/capsules/hopono.asp

Η διαδικασία είναι απλή:

Αντιλαμβανόμαστε ή θυμόμαστε πως οτιδήποτε παρατηρούμε ή μας επηρεάζει, με οποιονδήποτε τρόπο, βρίσκεται εκεί επειδή καθρεφτίζει κάτι από μέσα μας – κυρίως τις προσωπικές μας μνήμες, πεποιθήσεις, συναισθήματα και προγραμματισμούς.

Έλκουμε αυτή τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, επειδή είναι καιρός να καθαρίσουμε εκείνο το μέρος του εαυτού μας που συμβάλλει και στην ουσία συν-δημιουργεί αυτήν την πραγματικότητα με κάποιον τρόπο. Η συγκεκριμένη πραγματικότητα μπορεί να είναι άτομα ή καταστάσεις που φαίνονται να μην είναι καλά – να μην είναι αρμονικά. Ή θα μπορούσε να είναι κάτι που μας ενοχλεί προσωπικά – όπως η συμπεριφορά κάποιου ή μια παγκόσμια κατάσταση.

Έχοντας πάρει την ευθύνη για την πραγματικότητα μπροστά μας, ζητάμε τώρα συγχώρεση από εκείνο το άτομο, την κατάσταση ή τη συμπεριφορά, για τη συμμετοχή μας στη συγκεκριμένη πραγματικότητα που έχει πέσει στην αντίληψή μας.

Αντί να ζητήσουμε συγχώρεση, μπορούμε απλά να αναγνωρίσουμε ότι συμμετέχουμε στη δημιουργία αυτής της πραγματικότητας.

Μια άλλη περίπτωση είναι να ευχαριστήσουμε αυτό το άτομο ή την κατάσταση για την ευκαιρία για αυτογνωσία και εξέλιξη που μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα.

Σημείωση: Είναι εξαιρετικά απίθανο ότι θα κατανοούμε ποια είναι η «συμβολή» μας σ’ αυτό. Θα μπορούσε να προέρχεται βαθιά από το υποσυνείδητό μας ή από άλλες βαθύτερες διαστάσεις του εαυτού μας, για τις οποίες δεν έχουμε επίγνωση. Η «αιτία μέσα μας» μπορεί απλά να είναι το γεγονός ότι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το Θείο μέσα σε μας ή τους άλλους ή μέσα σ’ αυτό που συμβαίνει κι έτσι του επιτρέπουμε να μας ενοχλεί.

Αισθανόμαστε τότε και εκφράζουμε την αγάπη μας προς «αυτό» που μας ενοχλούσε ή φαινόταν να μην είναι «καλό ή αρμονικό». Κάνοντας αυτό, αναζητούμε να αισθανθούμε αποδοχή, αγάπη, ενότητα και καλές ευχές γι’ αυτό το άτομο, το γεγονός ή την κατάσταση.

Τότε χρειάζεται να νιώσουμε αγάπη και αποδοχή για τον εαυτό μας όπως είμαστε και να αφήσουμε κάθε ενοχή ή αυτοαπόρριψη σε σχέση μ’ αυτόν ή οποιοδήποτε άλλο λόγο.

Απελευθερώνουμε αυτό το άτομο, την κατάσταση ή το γεγονός – οτιδήποτε μας ενοχλεί – από την ανάγκη μας να είναι έτσι για την εξέλιξή μας. Του δίνουμε την άδεια να αλλάξει.

Ευχαριστούμε το Θείο που διαλύει αυτές τις μη φωτισμένες μνήμες, τάσεις, φόβους και πεποιθήσεις μέσα στο φως της αγνής θεϊκής συνειδητότητας – που στην πραγματικότητα είναι η αρχική τους κατάσταση.

Αν είναι δυνατόν, μπορούμε να παραμείνουμε για λίγο σε μια κατάσταση κενού ή εσωτερικού φωτός, καθώς επιτρέπουμε στο Θείο να μας καθαρίσει από οτιδήποτε μπορεί να έλκει αυτή την ανεπιθύμητη πραγματικότητα.
100% Ευθύνη;;;

Αυτήν την έννοια της ευθύνης είναι μάλλον δύσκολο για τους περισσότερους από μας να την αφομοιώσουμε. Μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για τις ανεύθυνες ή ανήθικες πράξεις των άλλων ανθρώπων; Πώς μπορεί να είμαστε εμείς υπεύθυνοι γι’ αυτούς που βιάζουν γυναίκες και παιδιά ή σκοτώνουν αθώους ανθρώπους στο Ιράκ ή την Αφρική ή οπουδήποτε αλλού; Μπορούμε να πάρουμε την ευθύνη για τρομοκρατικές πράξεις σ’ όλο τον κόσμο; Τέτοιες αντιδραστικές σκέψεις είναι φυσιολογικό να έρχονται στο νου όταν μας ζητείται να πιστέψουμε και να εφαρμόσουμε αυτό το επαναστατικό σύστημα.

Πώς μπορούμε να είμαστε υπεύθυνοι για κάτι που «εμείς» δεν έχουμε κάνει και «πιθανά» (ποτέ δεν ξέρουμε μέχρι να βρεθούμε στις ίδιες συνθήκες) να μην κάναμε ποτέ; Πώς μπορούμε να είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό που κάνουν άλλοι στην άλλη πλευρά του κόσμου, καθώς και για πράξεις που αποφασίστηκαν από ηγέτες που ποτέ δεν ψηφίσαμε, με τους οποίους δεν συμφωνούμε και ακόμη και καταδικάζουμε;

Επίσης, πώς να συμβιβάσουμε αυτήν την αλήθεια με μια άλλη εξίσου προφανή και ισάξια αλήθεια, ότι ο καθένας μας είναι ο αποκλειστικός δημιουργός της πραγματικότητάς του και ότι οι άλλοι δεν δημιουργούν την πραγματικότητά μας, καθώς κι εμείς δεν δημιουργούμε τη δική τους; Αυτές οι αλήθειες μοιάζουν ασυμβίβαστες.

Κι όμως, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βρει το Ho’oponopono μια αληθινά μεγαλειώδη τεχνική που οδηγεί τελικά στην αγνότητα, την αγάπη και την ελευθερία από την αρνητικότητα. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι στην πραγματικότητα αλλάζει τον εξωτερικό κόσμο.

Ας παίξουμε με ιδέες που μπορεί να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε πώς μπορεί να δουλεύει.

Το Συλλογικό Υποσυνείδητό μας
Έχουμε πολλά κοινά συναισθήματα, πεποιθήσεις και τρόπους λειτουργίας, όπως τέθηκε σαν υπόθεση από τον Καρλ Γιούνγκ στη θεωρία του για το Συλλογικό Υποσυνείδητο. Μοιραζόμαστε πολλούς προγραμματισμούς, φόβους, συναισθήματα και επιθυμίες. Μπορεί απλά όλοι να επηρεαζόμαστε ο ένας από το υποσυνείδητο του άλλου. Σήμερα, πολλά πειράματα δείχνουν ότι μπορούμε να επηρεαστούμε από τα συναισθήματα των άλλων, ακόμη κι αν συνειδητά δεν έχουμε επίγνωση του τι συμβαίνει. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό για ανθρώπους με τους οποίους έχουμε στενό συναισθηματικό δεσμό.

Η Κβαντική Φυσική έχει δείξει ότι ισχύει το ίδιο για τα μόρια που είχαν επαφή σε κάποιο σημείο στην ιστορία τους. Οτιδήποτε συμβαίνει στο ένα επηρεάζει αμέσως το άλλο.
Οι ψυχολόγοι έχουν επίσης επίγνωση του «φαινόμενου των συγκοινωνούντων δοχείων», που διατείνεται ότι οι άνθρωποι είναι σαν δοχεία με νερό που συνδέονται στη βάση τους με ένα σωλήνα. Όταν πιέζουμε το νερό στο ένα δοχείο, θα ανέβει στο άλλο. Είναι γνωστό ότι σε μια συντροφική ή οικογενειακή κατάσταση τα καταπιεσμένα συναισθήματα του ενός ατόμου μεταφέρονται στα άλλα μέλη και συχνά εκφράζονται απ’ αυτά. Οτιδήποτε κι αν κάνουμε, το δικό μας «υδάτινο σύστημα» θα επηρεάσει τους άλλους που συνδέονται μαζί μας μ’ αυτόν τον τρόπο. Επηρεάζουμε τους άλλους με την αόρατη συναισθηματική σύνδεσή μας μαζί τους.

Κοινωνικά παραδείγματα
Επίσης συμμετέχουμε και επηρεαζόμαστε από τα κοινά παραδείγματα της κοινωνίας, στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Όταν αποδεχόμαστε και δρούμε σύμφωνα μ’ αυτά τα παραδείγματα, τα μεγεθύνουμε για όλους τους άλλους. Επομένως, επιτρέποντας να περιορίζεται ο εαυτός μας από το σύστημα πεποιθήσεων των άλλων, υποστηρίζουμε αυτό το σύστημα πεποιθήσεων. Αν πιστεύουμε ότι κινδυνεύουμε από εκείνους που διαφέρουν από μας (σε φυλή, θρησκεία, κοινωνική τάξη), τότε συν-δημιουργούμε αυτήν την πραγματικότητα. Αν πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν αρκετά αγαθά για όλους μας, συν-δημιουργούμε αυτήν την πραγματικότητα. Αν πιστεύουμε ότι η ζωή είναι δύσκολη και δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους, συμβάλλουμε σ’ αυτήν την πραγματικότητα.

Το κοινό μας Μορφογενετικό Πεδίο
Η θεωρία του βιολόγου Ρούπερτ Σέλντρεϊκ για το μορφογενετικό πεδίο προσθέτει μια βιολογική διάσταση σ’ αυτό. Ο βιολόγος αυτός πιστεύει ότι το σώμα και ο νους μας παίρνουν τις πληροφορίες τους από μια κοινή δεξαμενή γνώσεων και τάσεων, που υπάρχει σε ένα πεδίο όπου όλοι μας έχουμε πρόσβαση. Όταν κάποιος από μας κάνει μια αλλαγή στον τρόπο ζωής του, στα συναισθήματα, στον τρόπο σκέψης του, αυτό επηρεάζει σε κάποιο βαθμό την κατάσταση του κοινού μας πεδίου και αυτό κάνει το νέο τρόπο σκέψης ή αντίδρασης περισσότερο διαθέσιμο και περισσότερο πιθανό για όλους, όσοι μοιράζονται αυτό το πεδίο. Αυτό ισχύει για όλα τα συναισθήματα, πεποιθήσεις και συμπεριφορές, αρνητικές και θετικές. Όταν παραμένουμε στις παλιές, μη φωτισμένες πεποιθήσεις και συμπεριφορές, αυτό επηρεάζει όλους τους άλλους που μοιράζονται αυτό το πεδίο. Είμαστε συν-υπεύθυνοι γι’ αυτό που συμβαίνει. Από την άλλη, οι θετικές αλλαγές μας επιτρέπουν στους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Το ατομικό αιτιατό σώμα μας
Φιλοσοφικά συστήματα μάς διδάσκουν ότι ο καθένας μας έχει ένα ατομικό «αιτιατό σώμα», όπου αποθηκεύονται όλες οι μνήμες, τάσεις, ιδιότητες και ικανότητες της ψυχής του μαζί με όλους τους φόβους του και άλλα συναισθήματα. Όλες οι θετικές και αρνητικές τάσεις μας βρίσκονται εκεί. Κατά τη γέννησή μας, αυτό θα καθορίσει το είδος του φυσικού σώματος που θα έχουμε, όπως και τις συνθήκες της γέννησής μας και τις συναισθηματικές και νοητικές τάσεις μας. Αυτά επηρεάζουν, αλλά δεν καθορίζουν αποκλειστικά, τα σπουδαιότερα γεγονότα της ζωής μας. Έλκουμε την πραγματικότητα που σε μεγάλο βαθμό μορφοποιείται από το περιεχόμενο του αιτιατού μας σώματος. Αυτό, όμως, δεν δημιουργεί ένα συμπαγές πεπρωμένο, επειδή κάθε στιγμή προσθέτουμε και αφαιρούμε ιδιότητες από το αιτιατό πεδίο, όταν αλλάζουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, σκεπτόμαστε, δρούμε και αντιδρούμε.
Όταν εφαρμόζουμε Ho’oponopono και άλλες μεθόδους μεταβολής της αντίληψης και της αντίδρασης, αλλάζουμε το περιεχόμενο του συνειδητού και υποσυνείδητου νου μας καθώς και το αιτιατό μας σώμα. Ζητούμε και επιτρέπουμε σε όλες τις τάσεις του αιτιατού σώματός μας, οι οποίες μπορεί να συμβάλλουν σ’ αυτό που αντιλαμβανόμαστε και που μας επηρεάζει, να απομακρυνθούν και να διαλυθούν για άλλη μια φορά μέσα στην αγνή συνειδητότητα – η οποία αποτελεί αυτό που τελικά είναι.

Οικουμενική συνειδητότητα
Όλες οι σκέψεις, μνήμες, δράσεις και αντιδράσεις, καθώς και όλα τα φυσικά αντικείμενα και όντα και οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους είναι απλά εκδηλώσεις της μίας οικουμενικής συνειδητότητας. Αυτό είναι παρόμοιο με το γεγονός ότι όλες οι εικόνες σε μια κινηματογραφική ταινία ή στην οθόνη της τηλεόρασης είναι προσωρινές εκδηλώσεις του ενός λευκού φωτός που μόνο προσωρινά παίρνει αυτές τις μορφές – του «καλού», του «κακού», του τρυφερού, του μισητού, του ορυκτού, του φυτού, του ζώου, των ανθρώπων και όλων των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα τους.
Το λευκό φως της τηλεόρασης, όταν δεν παίζει τίποτα, είναι το μηδενικό σημείο από το οποίο όλα εμφανίζονται και στο οποίο όλα ξαναδιαλύονται. Στο Ho’oponopono ζητάμε από το Θείο να διαλυθούν όλες οι τάσεις, που μπορεί να συνεισφέρουν σ’ αυτό που βιώνουμε, και να επιστρέψουν στην πραγματική τους φύση, που είναι το λευκό αδιαφοροποίητο φως.

Το κοινό αιτιατό σώμα μας
Παρόμοια με το μορφογενετικό πεδίο, μοιραζόμαστε όλοι ένα κοινό οικουμενικό αιτιατό σώμα. Υπάρχει ένα αιτιατό σώμα για κάθε είδος ζώων και φυτών, ένα αιτιατό σώμα για όλους τους άνδρες, ένα για όλες τις γυναίκες, ένα για όλους τους ανθρώπους και ένα για τον πλανήτη τον ίδιο.
Αυτό το κοινό αιτιατό σώμα συμπεριλαμβάνει όλες τις κοινές τάσεις μας, οι οποίες επηρεάζουν την ανθρωπότητα και τον πλανήτη σαν σύνολο. Έτσι, όταν απελευθερωνόμαστε από το θυμό, το φόβο ή την ενοχή, κάνουμε αυτές τις τάσεις λιγότερο διαθέσιμες στο κοινό αιτιατό σώμα. Τότε η αγάπη, η κατανόηση, η υπευθυνότητα και η γαλήνη γίνονται περισσότερο διαθέσιμες.
Το Ho’oponopono και όλες οι μορφές ενεργειακής ψυχολογίας όπως το EFT, TAT, TFT, BSFF, EMDR, WHEE, η μέθοδος Σεντόνα (Αυτοαποπρογραμματισμού), το Ακούγοντας την Καρδιά, ο διαλογισμός, η προσευχή και πολλές άλλες μέθοδοι μάς επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε και να αντιδρούμε διαφορετικά. Όταν διαλύονται οι παλιές μνήμες και οι προγραμματισμοί μας, τότε ελαττώνονται επίσης και από όλη την ανθρωπότητα σαν σύνολο.

Πνευματικές διδασκαλίες
Όλες οι θρησκείες διδάσκουν την έννοια της θεϊκής δικαιοσύνης. Ο καθένας παίρνει ακριβώς αυτό που δικαιούται, βασισμένο δίκαια σε ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν μέχρι τώρα. Στη Χριστιανοσύνη αυτό εκφράζεται στα λόγια, «Όπως σπείρεις, έτσι θα θερίσεις», «Όπως κρίνετε, έτσι θα κριθείτε». Επίσης, όταν ο Χριστός θεράπευσε τον παράλυτο, του είπε, «Σήκω και περπάτα, οι αμαρτίες σου έχουν συγχωρεθεί», δηλώνοντας ότι ήταν παράλυτος λόγω κάποιων προηγούμενων λαθών του.
Σύμφωνα μ’ αυτές τις πνευματικές διδασκαλίες και το νόμο του κάρμα των ανατολικών θρησκειών, κανείς δεν θα μπορούσε να μας βλάψει, αν οι οικουμενικοί νόμοι της τέλειας δικαιοσύνης δεν του το επέτρεπαν. Επομένως, αν το σύμπαν επιτρέπει σε κάποιον να μας συμπεριφερθεί με αρνητικό τρόπο, το μοναδικό μας συμπέρασμα μπορεί να είναι ότι, παρόλο που αυτό φαίνεται εντελώς άδικο και λάθος, είναι επιτρεπτό και, άρα, πρέπει να υπάρχει κάποια κρυμμένη δικαιοσύνη και ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος «λόγος» μέσα σε μας που το έλκει ή το επιτρέπει.
Το πραγματικό νόημα του Ho’oponopono είναι η διόρθωση ή η επαναφορά στο δίκιο. Απλά συμπεραίνουμε ότι εμείς, σ’ αυτήν ή ίσως (αν το πιστεύουμε) σε κάποια προηγούμενη ζωή, έχουμε κάνει κάτι που συμβάλλει σ’ αυτό που συμβαίνει. Μία άλλη πιθανότητα είναι ότι αυτό συμβαίνει επειδή χρειάζεται να μάθουμε κάτι. Σ’ αυτήν την περίπτωση, μπορούμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας και την αγάπη μας στον άλλον, ο οποίος μας δίνει την ευκαιρία να μάθουμε και να εξελιχθούμε μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία.

Η επόμενη ερώτηση είναι πώς επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον και πώς δημιουργείται η ατομική και συλλογική πραγματικότητά μας.

Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από ερμηνεία και προβολή
Δημιουργούμε την υποκειμενική πραγματικότητά μας ανάλογα με τον τρόπο που ερμηνεύουμε συμπεριφορές, καταστάσεις και γεγονότα. Δυστυχώς πολύ συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό που υπάρχει, αλλά στην πραγματικότητα αντιλαμβανόμαστε αυτό που έχουμε προγραμματιστεί να πιστεύουμε ότι υπάρχει. Το σύστημα πεποιθήσεών μας λειτουργεί σαν φίλτρο, που υποκειμενικά και συλλογικά ερμηνεύει οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό με τρόπο που επιβεβαιώνει αυτό που ήδη πιστεύουμε και αγνοεί αυτό που δεν πιστεύουμε.
Για παράδειγμα, αν πιστεύουμε ότι οι άλλοι θα μας απορρίψουν και δεν μας αγαπούν, θα ερμηνεύσουμε τα λόγια ή τις πράξεις τους σαν μια μορφή απόρριψης και σαν έλλειψη αγάπης για μας, ακόμη κι όταν δεν είναι αλήθεια. Όλοι μας έχουμε εκπλαγεί ανακαλύπτοντας ότι οι άνθρωποι έχουν παρερμηνεύσει τις πράξεις μας, πιστεύοντας ότι είχαμε κίνητρα και συναισθήματα που ποτέ δεν είχαμε.
Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Προβάλλουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις κίνητρα και κινδύνους που απλά δεν υπάρχουν. Όταν το κάνουμε, βιώνουμε φόβο, πόνο, πίκρα, δημιουργώντας άχρηστη δυστυχία για τον εαυτό μας και τους άλλους.

Συγκρουόμενα συστήματα πεποιθήσεων και μνήμες
Μπορούμε να διαιρέσουμε τις πεποιθήσεις μας στις ακόλουθες κατηγορίες:

1. Συναισθηματικά Φορτισμένες Εντυπώσεις – Αυτές δεν είναι τόσο πεποιθήσεις όσο «συναισθηματικά φορτισμένες εντυπώσεις» που έχουν εντυπωθεί στο νου μας κατά τη διάρκεια τραυματικών εμπειριών. Ο νους τότε ταυτίζει αυτό το συγκεκριμένο ερέθισμα με μια συναισθηματικά φορτισμένη αίσθηση και όταν το σκεφτόμαστε, νιώθουμε φόβο και άλλα συναισθήματα. Αυτό το είδος «πεποίθησης» έχει μια ισχυρή «συναισθηματική φόρτιση» που δεν βασίζεται σε παρατηρήσεις και γεγονότα, αλλά μάλλον σε μια ή δύο έντονες εμπειρίες, που δεν είναι αντιπροσωπευτικές της πραγματικότητας.

2. Λανθασμένα Παιδικά Συμπεράσματα – Αυτά είναι λανθασμένες πεποιθήσεις για την πραγματικότητα, όπου αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε αδύναμοι, εσφαλμένοι, ανάξιοι της αγάπης και υπαίτιοι για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, όπως ο θυμός, η απουσία, η δυστυχία, η αδιαφορία, το διαζύγιο, η αρρώστια, ακόμη και ο θάνατος των γονιών μας και άλλων. Λανθασμένα ερμηνεύουμε ότι είμαστε ανάξιοι ή ανίκανοι και ότι οι άλλοι θα μας φέρονται πάντοτε με τους τρόπους που βιώσαμε στην παιδική ηλικία.
Αυτές οι δύο πρώτες κατηγορίες συνήθως καταπιέζονται στο υποσυνείδητο (την «σκιά» ή το εσωτερικό παιδί) λόγω του πόνου και της σύγχυσης που προκαλούν. Τις καταπιέζουμε ώστε να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε και να λειτουργήσουμε στην καθημερινότητά μας.
Παρόλο που αυτές οι «πεποιθήσεις» είναι καταπιεσμένες, ώστε να μην αισθανόμαστε τη δυσάρεστη, αρνητικά φορτισμένη συναισθηματική ενέργεια που σχετίζεται μαζί τους, ενεργοποιούνται κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή ή σκεφτόμαστε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα. Προκαλούν φόβο, συναισθηματική απομάκρυνση και συχνά επιθετική συμπεριφορά. Δημιουργούν, επίσης, ψυχοσωματικές αρρώστιες. Ελέγχουν τις αντιδράσεις μας σε γεγονότα, καταστάσεις και ανθρώπους. Και το σημαντικότερο, έλκουν τις πραγματικότητες που συναντούμε.
Λόγω της καταπίεσης και της επακόλουθης απομόνωσης από το συνειδητό νου μας, αυτά τα δύο πρώτα συστήματα πεποιθήσεων δεν εξελίσσονται μαζί μας. Παραμένουν στην αρχική τους κατάσταση, ανεξάρτητα από την εξελισσόμενη λογική μας, την κρίση μας, τις νέες εμπειρίες και την πνευματική πίστη μας. Δεν προσλαμβάνουν νέα δεδομένα, εκτός κι αν ασχοληθούμε με εσωτερική ψυχολογική ή πνευματική εργασία.

3. Εξελισσόμενο Συνειδητό Σύστημα Πεποιθήσεων – Αυτό είναι το συνειδητό σύστημα πεποιθήσεών μας, το οποίο, καθώς προσλαμβάνει νέα δεδομένα, επαναξιολογεί την αντίληψη της πραγματικότητας, στην προσπάθεια να κάνει τις ρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την κατανόηση της αλήθειας πίσω από τα φαινόμενα που παρατηρούμε.
Το συνειδητό σύστημα πεποιθήσεων εξελίσσεται σ’ έναν μικρό αριθμό ανθρώπων. Πολλοί έχουν σταματήσει να προσλαμβάνουν νέα δεδομένα κι έτσι παραμένουν στο ίδιο συνειδητό σύστημα πεποιθήσεων για πολλά χρόνια και θα αποχωρήσουν από τη ζωή μ’ αυτό.
Αυτό το σύστημα πεποιθήσεων κατανοεί ότι είμαστε ασφαλείς, σίγουροι, καλοί, άξιοι και ικανοί. Συνειδητοποιεί, επίσης, ότι δεν κινδυνεύουμε από ανθρώπους, ύψη, αυτοκίνητα, έντομα, σκύλους, γάτες, ανελκυστήρες, αεροπλάνα κλπ. Τα γεγονότα το κάνουν να συνειδητοποιήσει ότι οι φόβοι του είναι αβάσιμοι. Αντιλαμβάνεται ακόμη ότι η αξία μας δεν έχει να κάνει με το τι λένε, σκέφτονται ή κάνουν οι άλλοι.

4. Η Πνευματική Διαισθητική Πίστη μας – Αυτές οι πεποιθήσεις είναι συνήθως βασισμένες στη διαίσθηση ή την πίστη παρά στην απόδειξη. Νιώθουμε ότι αυτό που πιστεύουμε είναι αλήθεια. Εκτός από την επιρροή που ασκούν πάνω μας οι πνευματικές πεποιθήσεις των άλλων, βιώνουμε τις δικές μας εσωτερικές αφυπνίσεις ή αποκαλύψεις, όπου απλά «ξέρουμε» ότι κάτι είναι αληθινό.
Σύμφωνα με το Ho’oponopono αυτή η θεϊκή έμπνευση μπορεί να συμβεί μόνον όταν ο νους είναι καθαρός από τους τρεις προηγούμενους τύπους νοητικού περιεχομένου, που όλοι τους περιορίζονται από τη μνήμη.
Στην πραγματικότητα συχνά βιώνουμε συμπεριφορές, γεγονότα και καταστάσεις μέσα από ταυτόχρονες πεποιθήσεις και από τις τέσσερεις κατηγορίες, που δημιουργούν συγκρουόμενα συναισθήματα και αντιδράσεις σ’ αυτό που συμβαίνει. Μπορεί να νιώθουμε συγχρόνως αγάπη, γαλήνη, πόνο και θυμό, επειδή οι διαφορετικές πεποιθήσεις μας δημιουργούν διαφορετικές εσωτερικές πραγματικότητες.
Επομένως ένας βασικός τρόπος με τον οποίο δημιουργούμε την πραγματικότητά μας είναι ο τρόπος που ερμηνεύουμε οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας. Στο ίδιο εξωτερικό ερέθισμα δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι που να δημιουργούν την ίδια πραγματικότητα.

Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από την έλξη και το καθρέφτισμα
Ο δεύτερος παράγοντας στην εκδήλωση της ατομικής πραγματικότητάς μας είναι ο τρόπος που έλκουμε ή δημιουργούμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας – αυτό που πραγματικά μας συμβαίνει.
Από τις διάφορες θεωρίες εκείνη που διατείνεται ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας φαίνεται να εξηγεί ένα ευρύτερο πιο περιεκτικό μέρος της πραγματικότητας που αντιλαμβανόμαστε. Αυτή η εξήγηση γίνεται ακόμη πιο κατανοητή, όταν απομακρύνουμε την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας ανάμεσα σε μας, σαν ατομικές θεϊκές εκφράσεις, και τη θεότητα την ίδια. Όταν αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν προσωρινή έκφραση της θείας συνειδητότητας ή της θείας ενέργειας στο φυσικό βασίλειο, γίνεται ξεκάθαρο ότι όλοι μαζί ατομικά και συλλογικά συν-δημιουργούμε την ατομική και κοινωνική πραγματικότητά μας.

Είμαστε το ίδιο το θείο ενσαρκωμένο σε προσωρινά σώματα. Δημιουργούμε και διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Το κάνουμε με διάφορους τρόπους:

α. Το παρελθόν. Οι προηγούμενες σκέψεις, πράξεις, επιλογές, συναισθήματα και λόγια είναι αιτίες της τωρινής πραγματικότητάς μας. Αυτή η έννοια είναι αποδεκτή από όλες τις θρησκείες και τις πνευματικές φιλοσοφίες. Μπορεί να μην πιστεύουν όλες στη μετενσάρκωση, αλλά όλες πιστεύουν στην αιτία και το αποτέλεσμα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Οι επιλογές μας να φροντίζουμε τον εαυτό μας ή όχι, να επικοινωνούμε ειλικρινά και τίμια ή όχι, να βοηθάμε και να αγαπάμε τους άλλους ή όχι, να απελευθερωθούμε από τους φόβους ή όχι, επηρεάζουν όλες την τωρινή πραγματικότητά μας.

β. Το παρόν. Οι τωρινές μας σκέψεις, πεποιθήσεις, προσδοκίες, φόβοι, ενοχές και άλλα συναισθήματα και συμπεριφορές δημιουργούν την τωρινή πραγματικότητά μας μέσα από «τους νόμους της αντανάκλασης και της έλξης». Οι άλλοι και η ίδια η ζωή αντανακλούν πίσω σε μας το περιεχόμενο του νου και της συμπεριφοράς μας σε όλα τα επίπεδα. Αν απορρίπτουμε τον εαυτό μας, φοβόμαστε ή περιμένουμε την απόρριψη, ή απορρίπτουμε τους άλλους, τότε έλκουμε απόρριψη. Αν σκεφτόμαστε, μιλάμε ή ενεργούμε ανταγωνιστικά ή εγωιστικά, τότε έλκουμε το ίδιο. Βασικά έλκουμε οτιδήποτε φοβόμαστε, αγαπάμε, επιθυμούμε και μισούμε, καθώς και ό,τι περιμένουμε και ό,τι κάνουμε.
Είναι σοφό που η ζωή καθρεφτίζει πίσω σε μας τις δικές μας σκέψεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις, ρόλους και συμπεριφορές, προσφέροντας μας την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας και να απελευθερωθούμε απ’ αυτές τις πλευρές του εαυτού μας που έλκουν αυτό που μας δυσαρεστεί. Σε τέτοια περίπτωση, το μάθημά μας είναι να ανακαλύψουμε αυτό που καθρεφτίζεται και να το μεταμορφώσουμε. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να έλκουμε την τωρινή πραγματικότητά μας. Αυτό είναι βασικό στο Ho’oponopono. Αυτό είναι που χρειάζεται να καθαρίσουμε, για να θεραπεύσουμε αυτό που συν-δημιουργούμε.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δύναμη και η ευκαιρία για θετική αλλαγή βρίσκονται στο παρόν και πουθενά αλλού. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψή μας για το παρελθόν και επομένως την επίδρασή του σε μας στο παρόν. Δεν γνωρίζουμε το μέλλον, αλλά μπορούμε να το διαμορφώσουμε με τις επιλογές μας στην παρούσα στιγμή.
Μερικοί άνθρωποι αποδέχονται αρνητικές πραγματικότητες, πιστεύοντας ότι είναι κάποιο «κάρμα» που πρέπει να υπομείνουν. Δεν υπάρχει κανένα όφελος από τα βάσανα ή την τιμωρία, αν δεν μάθουμε κάτι από την εμπειρία και αν αυτό δεν οδηγήσει σε αλλαγή. Η έννοια ότι πρέπει να υποφέρουμε για τα λάθη του παρελθόντος δεν έχει αξία, αν ο πόνος δεν γίνει ευκαιρία για εξέλιξη.

γ. Οι επιλογές της ψυχής μας. Ο τρίτος παράγοντας που καθορίζει τη φύση των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή μας είναι οι «επιλογές της ψυχής μας». Εμείς, σαν ψυχές, επιλέγουμε πριν ακόμη από τη γέννησή μας ότι θα θέλαμε ή θα χρειαζόμασταν να μάθουμε κάποια μαθήματα σαν μέρος της διαδικασίας εξέλιξής μας. Αν έχουμε επιλέξει να μάθουμε αυτοπαραδοχή, θα «κάνουμε ένα συμβόλαιο» με τους κοντινούς μας ανθρώπους, για να δοκιμάσουμε την ικανότητά μας να νιώθουμε την αξία μας ακόμη κι όταν αντιμετωπίζουμε αποδοκιμασία ή απόρριψη. Αν έχουμε αποφασίσει να μάθουμε αγάπη χωρίς όρους ή συγχώρεση, λογικά θα επιλέξουμε να έχουμε επαφή με άτομα που θα μας είναι δύσκολο να αγαπάμε. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα έχουμε την ευκαιρία να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να αγαπήσουμε αυτά τα άτομα. Αν θα θέλαμε να μάθουμε αυτάρκεια, θα στήσουμε στη ζωή μας ένα δράμα, στο οποίο δεν θα είναι εύκολο να βρούμε υποστήριξη από τους άλλους. Αλλά, επίσης, έχουμε την ελεύθερη βούληση να αντισταθούμε στην εκμάθηση αυτών των μαθημάτων.
Όταν περνάμε δύσκολους καιρούς, μπορεί να μην είναι επειδή ήμασταν «κακοί» στο παρελθόν, αλλά επειδή έχουμε επιλέξει να μάθουμε συγκεκριμένα μαθήματα.
Με το Ho’oponopono αποδεσμεύουμε αυτά τα άτομα, με τα οποία έχουμε κάνει αυτά τα «συμβόλαια», από την ανάγκη να συνεχίσουν να παίζουν τους ρόλους τους που μας δοκιμάζουν, επειδή έχουμε μάθει το μάθημα, το οποίο είναι να αναλάβουμε την ευθύνη για την πραγματικότητά μας και να τους αγαπάμε.

Επομένως, εμείς και όλοι οι άλλοι δημιουργούμε την ατομική και συλλογική πραγματικότητά μας μέσα από:
α. Τις προηγούμενες πεποιθήσεις, επιλογές, πράξεις, λόγια και συμπεριφορές.
β. Τις τωρινές πεποιθήσεις, λόγια, προσδοκίες, επιλογές, πράξεις και συμπεριφορές.
γ. Τις αποφάσεις της ψυχής μας να μάθουμε ορισμένα μαθήματα.
δ. Τον τρόπο που το προγραμματισμένο σύστημα πεποιθήσεών μας ερμηνεύει αυτό που συμβαίνει.

Πώς επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον;
Η συμπαθητική δόνηση είναι νόμος της φυσικής που αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι αν έχουμε δύο κιθάρες ή δύο πιάνα και χτυπήσουμε μια χορδή στο ένα απ’ αυτά, τότε η χορδή του άλλου, που είναι συντονισμένη στην ίδια συχνότητα με την χορδή που χτυπήσαμε στο πρώτο, θα επηρεαστεί και θα αρχίσει να δονείται. Μια δόνηση της μιας θα επηρεάσει την άλλη μόνον αν είναι συντονισμένη στην ίδια συχνότητα. Αν αυτή είναι συντονισμένη σε άλλη συχνότητα είναι απίθανο να διεγερθεί.
Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να φανταστούμε ότι επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον με συνειδητές και υποσυνείδητες συχνότητες που εκπέμπουμε. Εμείς και οι άλλοι δεν θα επηρεαζόμασταν, αν δεν είχαμε κάτι μέσα μας που διεγείρεται από αυτό που συμβαίνει ή που εκπέμπεται από τον άλλον. Αργότερα θα ερευνήσουμε πιθανές όψεις της ψυχολογίας μας που μπορεί να διεγείρουν όψεις των άλλων και τανάπαλι.
Εμείς δημιουργούμε το ερέθισμα – εκείνοι δημιουργούν την πραγματικότητά τους
Εκείνοι δημιουργούν το ερέθισμα – εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητά μας
Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι μόνο για τα συνειδητά και υποσυνείδητα δεδομένα μας στο παρελθόν και το παρόν, αλλά όχι γι’ αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει στον άλλον. Αυτό είναι δική του δημιουργία.
Η μοναδική δύναμή μας έγκειται στο να καθαρίσουμε τον εαυτό μας και να απομακρύνουμε (ή να ζητήσουμε από το θείο να απομακρύνει) εκείνες τις όψεις που έχουν επηρεάσει ή προσελκύσει, μέσω συμπαθητικής δόνησης, αρνητικές πραγματικότητες για τον εαυτό μας και τους άλλους. Το Ho’oponopono είναι η διαδικασία για να σταματήσουμε τις δικές μας χορδές να δονούνται σ’ εκείνες τις συχνότητες, ώστε να σταματήσουμε να προσθέσουμε στην πραγματικότητα των άλλων. Εξαγνίζουμε τη δική μας συμβολή στην πραγματικότητα γύρω μας.
Επηρεαζόμαστε από τους άλλους με τον ίδιο τρόπο. Όταν οι «παλλόμενες χορδές» των άλλων διεγείρουν κινήσεις μέσα σε μας, εκείνοι είναι το ερέθισμα, αλλά είναι το δικό μας πρόγραμμα δόνησης που μας κάνει να επηρεαζόμαστε και να δημιουργούμε τη δική μας ατομική πραγματικότητα.

Κβαντική φυσική – Η κατάληξη του κύματος
Η κβαντική φυσική μάς λέει ότι ένα φωτόνιο ή ένα ηλεκτρόνιο είναι στην πραγματικότητα ένα κύμα πιθανοτήτων μέχρι να υπάρξει ένας παρατηρητής που προκαλεί αυτό το κύμα να «καταλήξει» σε ένα συγκεκριμένο σωματίδιο σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Φαίνεται ότι ο παρατηρητής προκαλεί το κύμα πιθανοτήτων να αφήσει την κατάσταση των πολλών πιθανοτήτων και να γίνει μία πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε.
Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει ανάμεσα σε μας τους ίδιους και τη ζωή. Η ζωή είναι κύμα πιθανοτήτων, που υπάρχουν όλες μαζί μέσα σε μία ανεκδήλωτη κατάσταση. Σ’ αυτήν την κατάσταση τίποτα δεν είναι ακόμη σχηματισμένο. Όλα είναι πιθανά. Μνήμες και προγράμματα δεν περιορίζουν ακόμη αυτήν τη συνειδητότητα-ενέργεια.
Μόλις η αγνή συνειδητότητα αρχίσει να εκφράζεται μέσα από τον προγραμματισμένο νου μας, περιορίζεται και τείνει να έλκει ό,τι είναι σε συμφωνία με τις μνήμες και τους προγραμματισμούς μας. Οι πεποιθήσεις και τα συναισθήματά μας κάνουν την απεριόριστη άμορφη συνειδητότητα να μετασχηματιστεί σε αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητά μας – με ανθρώπους, πράξεις και γεγονότα, που είναι όλα αντανακλάσεις και ανταποκρίσεις στο εσωτερικό μας περιεχόμενο.
Το Ho’oponopono είναι μια διαδικασία ξεκαθαρίσματος του εσωτερικού περιεχομένου μας, ώστε να πάψουμε να διαστρεβλώνουμε την έκφραση αυτής της αγνής συνειδητότητας στη ζωή μας. Όταν ζητάμε από τους άλλους συγγνώμη, δεν είναι επειδή τους έχουμε βλάψει κάπου ή επειδή κάναμε λάθος. Είναι επειδή αναγνωρίζουμε ότι εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την πραγματικότητά μας και όχι αυτοί. Επίσης συνειδητοποιούμε ότι κάτι στους δικούς μας προγραμματισμούς τούς έχει φέρει στην επίγνωσή μας και μας έκανε να τους παρατηρήσουμε και ίσως να νιώσουμε κάποια συναισθήματα για ό,τι συμβαίνει ή για ό,τι εκείνοι κάνουν.
Μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η εσωτερική μας πραγματικότητα που κάνει την εξωτερική πραγματικότητα να εκδηλωθεί και να μας επηρεάσει, τότε απαλλασσόμαστε από το συναίσθημα ότι είμαστε τα θύματα ή ότι οι άλλοι είναι υπεύθυνοι για την πραγματικότητά μας. Αναλαμβάνουμε 100% την ευθύνη για τη δική μας πραγματικότητα. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε αυτήν την πραγματικότητα είναι να απελευθερωθούμε από οτιδήποτε υπάρχει μέσα μας που συνεισφέρει σ’ αυτήν – ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε τι θα μπορούσε να είναι αυτό.

Το εσωτερικό μας περιεχόμενο
Οι πεποιθήσεις, τα συναισθήματα, οι προγραμματισμοί, οι ανάγκες, οι επιθυμίες, οι φόβοι, οι προσκολλήσεις και οι συμπεριφορές μας, όλα αντανακλώνται πίσω σε μας μέσα από τη συμπεριφορά των άλλων και την ίδια τη ζωή. Ακολουθεί ένας κατάλογος κάποιων όψεων του εαυτού μας που μπορεί να αντανακλώνται πίσω σε μας μέσα από τη συμπεριφορά του άλλου ή την κατάσταση.
Σημείωση: Το Ho’oponopono δεν απαιτεί να γνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα μας που χρειάζεται να καθαριστεί.
Η παρουσία οποιουδήποτε από τα παρακάτω μπορεί εύκολα να προσελκύσει αντίστοιχες συμπεριφορές και καταστάσεις.

1. Όταν νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα γι’ αυτό που συμβαίνει, το έλκουμε ώστε να μπορούμε να απελευθερωθούμε μέσα μας.

2. Όταν έχουμε συγκεκριμένες περιοριστικές πεποιθήσεις για τους άλλους και γι’ αυτό που συμβαίνει ή όταν αντιλαμβανόμαστε κάποιον ή κάτι σαν κακό, λάθος, άδικο κλπ., το έλκουμε ώστε να μπορούμε να εργαστούμε μαζί του.

3. Η δική μας συμπεριφορά μέχρι τώρα προς αυτόν τον άνθρωπο ή προς άλλους στο παρελθόν αντανακλάται πίσω σε μας στο παρόν, ώστε να μπορούμε να μάθουμε απ’ αυτήν.

4. Οι φόβοι μας έλκουν και δημιουργούν πραγματικότητες. Ιδιαίτερα οι φόβοι μας σχετικά με την αξία, ασφάλεια, ελευθερία, ικανοποίηση ή έλεγχο.

5. Επίσης έλκουμε αυτό που προσδοκούμε από τους άλλους και τη ζωή.

6. Οι αμφιβολίες γι’ αυτό που αξίζουμε περιορίζουν την πραγματικότητά μας σ’ αυτό που πιστεύουμε ότι αξίζουμε.

7. Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε προς τον εαυτό μας κάνει τους άλλους να μας συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.

8. Οι ανεπίλυτες παιδικές εμπειρίες τείνουν να επαναλαμβάνονται στη ζωή μας μέχρι να καταφέρουμε να τις θεραπεύσουμε.

9. Οι ρόλοι, με τους οποίους ταυτιζόμαστε για νόημα, αξία και ασφάλεια, μπορούν να προσελκύσουν καταστάσεις ζωής και αντίστοιχες συμπεριφορές από άλλους – ώστε να μπορούμε να απελευθερωθούμε από τις ψευδαισθήσεις και τους περιορισμούς αυτών των ρόλων. Μπορεί να παίζουμε κάποιους από τους ακόλουθους ρόλους: α. το θύμα, β. τον τρομοκράτη, γ. το δάσκαλο, δ. το γονιό, ε. το παιδί, στ. τον έξυπνο, ζ. το σωστό, η. τον αντιδραστικό, θ. το δυνατό – χωρίς ανάγκες, ι. το δίκαιο, ια. τον καλό, ιβ. τον υπεύθυνο, ιγ. τον πρόθυμο, ιδ. τον αδύναμο, ιε. τον πνευματικό, ιστ. το δικαστή, ιζ. τον απόμακρο, ιη. τον ανακριτή, ιθ. κάποιον άλλο ρόλο.

10. Εκείνες οι ανάγκες και οι προσκολλήσεις που περιορίζουν την ηρεμία, ευτυχία, αγάπη ή εξέλιξή μας μπορεί να αντικατοπτρίζονται σε διάφορες καταστάσεις ζωής και συμπεριφορές, ώστε να έχουμε την ευκαιρία να απελευθερωθούμε απ’ αυτές.

11. Η τάση μας να νιώθουμε ενοχή έλκει συμπεριφορές και καταστάσεις που διεγείρουν τους προγραμματισμούς μας, ώστε να μπορέσουμε να απελευθερωθούμε απ’ αυτούς.

12. Φέρνουμε στη ζωή μας οτιδήποτε κρίνουμε, επικρίνουμε, απορρίπτουμε ή για το οποίο έχουμε προκαταλήψεις.

13. Έλκουμε οτιδήποτε μας κάνει να νιώθουμε ζήλια, πόνο, θυμό, πίκρα, αδικία ή οποιοδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα, ώστε να έχουμε την ευκαιρία να απελευθερωθούμε από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούν αυτά τα συναισθήματα.

14. Έλκουμε οτιδήποτε δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε στους άλλους ή στον εαυτό μας.

15. Όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, τους φέρνουμε στην πραγματικότητά μας.

16. Οι δικές μας εσωτερικές συγκρούσεις και η αυτοαμφισβήτηση έλκουν συγκεκριμένες συμπεριφορές από τους άλλους που φέρνουν αυτά τα συναισθήματα στην επιφάνεια.

17. Όταν αποτυγχάνουμε να επικοινωνήσουμε καθαρά, σταθερά και χωρίς κριτική ή κατηγορία, δημιουργούμε πραγματικότητες στις οποίες δεν παίρνουμε αυτό που χρειαζόμαστε.

18. Αν έχουμε εθιστεί σε μια πραγματικότητα, έχουμε την τάση να μείνουμε σ’ αυτήν λόγω του φόβου της αλλαγής.

19. Αν φοβόμαστε την ευτυχία, αφθονία, υγεία, αγάπη κλπ., θα εμποδίσουμε τις θετικές πραγματικότητες.

Αυτές και άλλες όψεις του εσωτερικού μας κόσμου μπορούν πολύ εύκολα να είναι παράγοντες της πραγματικότητας που συν-δημιουργούμε.

Πώς μπορεί να συμμετέχουμε στις παγκόσμιες κρίσεις;
Οι περισσότεροι από μας είμαστε δυστυχισμένοι με τον τρόπο που ο κόσμος είναι και έχει την τάση να είναι προβληματικός, λόγω του χειρισμού κάποιων θεμάτων από τους δικούς μας ή από άλλους ηγέτες, όπως της υπερθέρμανσης του πλανήτη, της Μέσης Ανατολής, της τρομοκρατίας, της Αφρικής, της οικονομίας κλπ. Όταν αισθανόμαστε απόρριψη ή μίσος για οτιδήποτε βρίσκεται μέσα στην πραγματικότητά μας, τελικά το ενεργοποιούμε και το αυξάνουμε. Τελικά ενδυναμώνουμε οτιδήποτε μισούμε, οτιδήποτε επιτρέπουμε να μας ενοχλεί με κάποιον τρόπο.

Πώς συμβάλλουμε σ’ αυτές τις εθνικές και παγκόσμιες πραγματικότητες;

1. Πρώτα απ’ όλα, οι ηγέτες μας είναι απλά μια εκδήλωση της ομαδικής συνειδητότητάς μας. Όταν αλλάζει η συνειδητότητά μας, οι ηγέτες μας αλλάζουν. Χρειάζεται να κοιτάξουμε μέσα μας για να κατανοήσουμε γιατί έχουμε αυτούς τους ηγέτες και πώς τους ενδυναμώνουμε.

2. Ένας άλλος τρόπος που συμμετέχουμε είναι με την εξάρτησή μας από την άνεση και τα υλικά αγαθά. Όλα αυτά απαιτούν καύσιμα, θερμότητα και εξαντλούν τις φυσικές πηγές της γης. Έχοντας συνηθίσει σ’ αυτές τις ανέσεις, δίνουμε πολλά χρήματα και επομένως ισχύ σ’ αυτούς που τα παράγουν και αυτοί στη συνέχεια έχουν την ικανότητα να ελέγχουν τις κυβερνήσεις. Δίνουμε τη δύναμή μας (μέσω χρημάτων) στους επιχειρηματίες που ελέγχουν τους πολιτικούς, οι οποίοι παίρνουν τις αποφάσεις. Ο τρόπος ζωής μας είναι άμεσα υπεύθυνος για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την πολιτική που σχετίζεται με την ανάγκη για καύσιμα.

3. Η προσωπική μας ταύτιση με μια μικρή ομάδα ανθρώπων, με τους οποίους νιώθουμε άνετα και η αποξένωσή μας από ανθρώπους από άλλες θρησκείες, φυλές ή εθνικότητες, αντανακλάται σε καταστάσεις όπως το Κόσοβο, η Ιρλανδία, η Μέση Ανατολή, η Αφρική και αλλού στον κόσμο, όπου άνθρωποι από διαφορετικές ομάδες πολεμούν μεταξύ τους. Αυτό είναι αντανάκλαση του γεγονότος ότι δεν αισθανόμαστε την ίδια ενότητα με όλες τις θρησκείες, φυλές και εθνικότητες ή ακόμη και κοινωνικές τάξεις.

4. Η άδικη και μεροληπτική κακή χρήση εξουσίας στον κόσμο απλά αντανακλά τη δική μας κακή χρήση εξουσίας σαν γονείς, σύζυγοι, εργοδότες κλπ. Λίγοι άνθρωποι έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τη δύναμή τους με απόλυτα δίκαιο και αμερόληπτο τρόπο. Οι κυβερνήσεις μας απλά κάνουν το ίδιο. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αντανακλάσεις της δικής μας κατάστασης εξέλιξης.

5. Δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε τι θα κάναμε αν ήμασταν στη θέση του άλλου. Αν μια ξένη δύναμη εισέβαλε και κατελάμβανε τις ΗΠΑ ή την Ευρώπη, θα ήμασταν ειρηνιστές ή τρομοκράτες μέχρι να φύγει; Οι πρώτοι Αμερικάνοι που πολεμούσαν και σκότωναν τους Βρετανούς, ήταν τρομοκράτες ή μαχητές της ελευθερίας; Από την άλλη, αν ήμασταν υπεύθυνοι για μια ολόκληρη χώρα και κάποιος βομβάρδιζε και σκότωνε το λαό μας, θα μπορούσαμε να μην κάνουμε τίποτα γι’ αυτό;
Πολύ συχνά οι πράξεις και από τις δύο πλευρές αυτών των συγκρούσεων είναι ακραίες, άδικες και σκοτεινές – αλλά είναι η ακριβής αντανάκλαση της συνειδητότητάς μας. Είναι εύκολο να κριτικάρουμε τους άλλους, όταν δεν βιώνουμε την κατάστασή τους. Αυτή η κριτική το μόνο που κάνει είναι να αυξάνει αυτό που συμβαίνει.

6. Όλα τα προβλήματά μας ξεκινούν από την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητάς μας από τους άλλους, η οποία οδηγεί στο φόβο, τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας, την αποξένωση, την αδιαφορία για το πώς είναι οι άλλοι. Εγκλωβιζόμαστε σε μια ζωή αυτοεξυπηρέτησης με έλλειψη βασικής εμπιστοσύνης για όσους δεν γνωρίζουμε ή για όσους δεν είναι σαν εμάς. Αυτό από μόνο του είναι ψευδαίσθηση που έλκει μια μεγάλη ποικιλία ατομικών και κοινωνικών πραγματικοτήτων. Οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες προσθέτουν σ’ αυτούς του φόβους και στην έλλειψη εμπιστοσύνης ενισχύοντας την ιδέα ότι μόνο εμείς έχουμε την αλήθεια και ότι οι άλλοι είναι κακοί και θέλουν να μας βλάψουν. Όταν λειτουργούμε με τέτοια παραδείγματα, συμμετέχουμε στην κοινωνική και παγκόσμια κατάσταση όπως είναι.
Αυτές οι παγκόσμιες καταστάσεις είναι απλά αντανακλάσεις των δικών μας νοητικών τάσεων, τις οποίες χρειάζεται να εξαγνίσουμε και να εξελίξουμε με Ho’oponopono και άλλες μεθόδους.

Είμαστε όλοι σε διαδικασία εξέλιξης
Σαν ψυχές στη διαδικασία του να γίνουμε πιο ώριμοι και φωτισμένοι συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά, έλκουμε προς τον εαυτό μας καταστάσεις που μας προσφέρουν την ευκαιρία να μάθουμε τα επόμενα μαθήματα που χρειαζόμαστε στην εξελικτική πορεία μας. Φυσικά, έχουμε ελεύθερη βούληση να μάθουμε από αυτές τις καταστάσεις ή όχι. Έχουμε την επιλογή να κρατηθούμε στον πόνο, το φόβο, την ενοχή και το θυμό, ή να απελευθερωθούμε απ’ όλα αυτά, καθώς αναβαθμίζουμε την αντίληψή μας για την πραγματικότητα και προχωρούμε προς τη συγχώρεση, την αυτοπαραδοχή, την αγάπη και την ειρήνη.
Μερικές από τις καταστάσεις που έλκουμε έχουν σκοπό να μάθουμε αυτά τα μαθήματα. Μπορεί να μην έχουμε κάνει κάτι στο παρελθόν που εξασφάλισε αυτό που συμβαίνει. Μπορεί, σαν ψυχές, να έχουμε επιλέξει να συμβεί αυτό, επειδή μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να απελευθερωθούμε από το φόβο και από τις παλιές δυσλειτουργικές πεποιθήσεις και να προχωρήσουμε μπροστά.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είμαστε υπεύθυνοι όχι επειδή έχουμε βλάψει κάποιον, αλλά επειδή το έχουμε επιλέξει σαν μια διαδικασία εξέλιξης. Σε τέτοια περίπτωση μπορούμε να ζητήσουμε συγχώρεση ή απλά «να ελευθερώσουμε τον άλλον ή την κατάσταση ζωής» από την ανάγκη μας να είναι έτσι, επειδή έχουμε πια μάθει το μάθημα ότι είμαστε υπεύθυνοι και μπορούμε να αγαπάμε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε κι αν είναι. Έχοντας μάθει την αγάπη, δεν χρειαζόμαστε πια το μάθημα.

Είμαστε όλοι Μία Πνευματική Συνειδητότητα
Οι περισσότερες θρησκείες διδάσκουν ότι τελικά είμαστε όλοι ένα με το Θείο και ότι μέσα στο Θείο είμαστε ένα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Χριστού λέει, «Είμαι μέσα σας και είστε μέσα μου και είμαι μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας είναι μέσα σε μένα». Οι ανατολικές θρησκείες δίνουν ακόμη μεγαλύτερη έμφαση ξεκαθαρίζοντας ότι στην πραγματικότητα είμαστε όλοι εκφράσεις της μίας θεϊκής συνειδητότητας. Είμαστε μία συνειδητότητα, που μοιάζει να έχει διαχωριστεί σε πολλές, όπως το φως του προβολέα φαίνεται πάνω στην οθόνη του κινηματογράφου να διασπάται σε πολλά διαφορετικά όντα και τις αλληλεπιδράσεις τους. Είμαστε όλοι προβολές της μίας θεϊκής συνειδητότητας, η οποία τελικά αλληλεπιδρά με τον εαυτό της μέσα από τις πράξεις μας.
Εντούτοις, έχουμε την ελεύθερη βούληση και δύναμη να εμποδίσουμε την αγνότητα αυτής της έκφρασης και είμαστε στη διαδικασία εξαγνισμού και εξέλιξης της ικανότητάς μας να εκφράσουμε την αληθινή πνευματική μας φύση. Όλοι μαζί εξελισσόμαστε και η επιτυχία του καθενός στη διαδικασία ωφελεί όλους μας. Ταυτόχρονα η άρνηση του καθενός επηρεάζει όλους μας.
Το Ho’oponopono είναι μια διαδικασία, στην οποία αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε ακόμη φωτισμένοι και ακόμη έλκουμε πραγματικότητες βασισμένες στην άγνοια, τις μνήμες και τους προγραμματισμούς. Γνωρίζοντας το, ζητάμε συγχώρεση από τα φαινόμενα που έλκουμε και ξαναεγκαθιστούμε την κατάσταση της αγάπης, η οποία βασίζεται στην αλήθεια ότι είμαστε όλοι ένα. Μετά ευχαριστούμε το Θείο που απομακρύνει από μας οτιδήποτε μπορεί να υπάρχει εκτός από την αγάπη.

Συμπέρασμα
Το Ho’oponopono είναι μια διαδικασία στην οποία αντιλαμβανόμαστε ότι:
Έλκουμε οτιδήποτε υπάρχει μέσα στην πραγματικότητά μας για κάποιον λόγο – δεν είναι τυχαίο.
Είμαστε συν-δημιουργοί όλων όσα συμβαίνουν ατομικά και κοινωνικά.
Καθετί είναι όπως θα έπρεπε να είναι αυτή τη στιγμή – σαν ερέθισμα να το διορθώσουμε μέσα στον εαυτό μας.
Μπορούμε να διορθώσουμε τον εαυτό μας και, κάνοντας το, να επηρεάσουμε τους άλλους και το σύνολο.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τι διορθώνουμε μέσα μας. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα μας που συνηχεί με αυτό που τραβά την προσοχή μας.
Τα αίτια της πραγματικότητάς μας είναι είτε στο υποσυνείδητο όπως μνήμες, προγραμματισμοί, είτε μαθήματα που έχουμε επιλέξει να μάθουμε.
Η λύση είναι η απομάκρυνση των εσωτερικών αιτίων για μας και για τους άλλους.
Όταν ελευθερώνουμε τον εαυτό μας από κάθε όψη που συμμετέχει σ’ αυτό που συμβαίνει, τότε αυτό που συμβαίνει λειτουργεί λιγότερο εξαιτίας μας και περισσότερο εξαιτίας των μαθημάτων των άλλων.
Η απελευθέρωση από μνήμες και προγραμματισμούς επιτρέπει στην έμπνευση και τη φώτιση να έρθουν.
Η λύση είναι αγάπη για τους άλλους και τον εαυτό μας.
Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής – ο δρόμος προς τη φώτιση.