Ξεχωριστός ή Μοναδικός;

Μερικές φορές οι λέξεις μας μπερδεύουν καθώς τις χρησιμοποιούμε απερίσκεπτα, ταυτίζοντας έννοιες που είναι στην ουσία διαφορετικές. Από την άλλη, δεν έχει και τόση σημασία ποιες λέξεις χρησιμοποιούμε, φτάνει να κατανοούμε το βαθύτερο νόημα των όσων λέμε. Ίσως τότε, να μην είχε υποστεί τέτοιο βιασμό η γλώσσα, ίσως να μη μιλούσαμε τόσο ακατάπαυστα αλλά να σκεφτόμασταν περισσότερο.

Ας μην ασχοληθούμε λοιπόν με την επιφάνεια των λέξεων, αλλά με το νόημα που έχουμε δώσει σε αυτές βιωματικά: στη ζωή μας, στη λειτουργία μας, σε αυτά που πιστεύουμε και κάνουμε δράση στη ζωή μας.

Τέτοιες, μπερδεμένες μέσα μας έννοιες, είναι οι λέξεις «ξεχωριστός» και «μοναδικός». Φαίνονται αλλά δεν είναι συνώνυμες, καθώς η κάθε μια κρύβει ένα διαφορετικό – και αντιφατικό – σύστημα πεποιθήσεων.

Ολόκληρη η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από την επιδίωξη του «ξεχωριστού». Ο καθένας προσπαθεί να διαφέρει, να ειδικευτεί, να υπερέχει, σε ένα αγώνα καθιέρωσης και επιβεβαίωσης της αξίας του. Ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους σε αυθεντίες και μη, τους κρίνουμε σύμφωνα με την ειδικότητα, τη θέση και το ρόλο τους. Τοποθετούμε ανάλογα τον εαυτό μας, συγκρίνοντας ποιον έχουμε απέναντι μας.

Η ανάγκη να ξεχωρίζουμε είναι ο μεγαλύτερος δικτάτορας που υπαγορεύει λανθασμένες αποφάσεις. Αναπόφευκτα μπαίνουμε στη διαδικασία της σύγκρισης και του ανταγωνισμού, θεωρώντας τους άλλους εχθρούς αλλά και εμπόδια στο δρόμο μας. Μιλάμε για «σεβασμό» αλλά δε σεβόμαστε όλους τους ανθρώπους το ίδιο. Κάτω από το σεβασμό και την ευγένεια υπάρχει κρυμμένος ο φόβος και η προσδοκία.

Οι λειτουργίες της σύγκρισης, της κριτικής, της κατάταξης υπάρχουν σε κάθε σχέση, σε κάθε συζήτηση, ακόμα και σε αυτές που κάνουμε μέσα μας με τον εαυτό μας, γιατί υπάρχουν στη σκέψη μας. Ο μόνος δημιουργός της πραγματικότητας μας είναι ο νους. Δεν καταλαβαίνουμε ότι μόνιμα ζούμε και αναπνέουμε αυτό το σύστημα διαχωρισμού, που όλο και περισσότερο μας απομακρύνει από τον Εαυτό μας. Πιστεύουμε ότι μας έχει επιβληθεί, ότι «έτσι είναι ο κόσμος» γιατί φοβόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη ότι εμείς δημιουργούμε τον κόσμο αυτό.

Δες πόσο εύκολα οι κυρίαρχες σκέψεις στο νου σου (δεν έχει σημασία αν τις εκδηλώνεις ή όχι γιατί η σκέψη είναι ενέργεια και η ενέργεια δεν είναι στάσιμη ούτε χάνεται) είναι σκέψεις σύγκρισης, κριτικής, μίμησης, φόβου, ανάγκη άμυνας ή επίθεσης. Δες πώς λειτουργεί η παγίδευση των αντιθέτων, η απουσία από το παρόν. Δες ότι χρησιμοποιείς τακτικές όπως είναι η πειθώ, η επιβολή, η εκμετάλλευση μέσα από την αδυναμία και την αυτοθυσία για να δεσμεύσεις την ενέργεια των άλλων.
Τίποτα δεν κατανοούμε που δεν το βλέπουμε μέσα μας.

Η ανάγκη διαχωρισμού βασίζεται στο ψέμα, στην καχυποψία, στη συνεχή επαγρύπνηση (για τυχόν επίθεση). Είναι το οικοδόμημα του διαχωρισμού, του εγώ. Το μυστικό που απελπισμένα προσπαθείς να κρύψεις είναι ότι δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, δεν εμπιστεύεσαι τη ζωή, άρα κανέναν. Θεωρείς (βαθιά μέσα σου και όχι φανερά) τον εαυτό σου ασήμαντο, ανάξιο και αδύναμο, έστω και αν δεν το παραδέχεσαι.

Πάνω σε αυτά τα θεμέλια έλλειψης χτίζει ο καθένας έναν υποκειμενικό κόσμο που πιστεύει ότι είναι πραγματικός. Θεωρεί στη συνέχεια ότι πρέπει να προστατευτεί από αυτόν, ενώ πεισματικά αγνοεί τον δημιουργό του – τον προγραμματισμένο νου – πολεμώντας σκιές και φαντάσματα που είναι απλά οι προβολές του.

Κανένας άνθρωπος – όποιος και αν είναι – δεν είναι ξεχωριστός, αλλά ο καθένας είναι μοναδικός. Μοναδικός σημαίνει ότι είναι ένα μοναδικό κομμάτι, όπως τα κομματάκια ενός πάζλ, του Όλου. Σημαίνει ότι δεν υπάρχει, ούτε ένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο ακριβώς ίδιος με σένα, ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ. Σημαίνει ότι έχεις μια μοναδική θέση στη ζωή, με την έννοια ότι μόνο εσύ μπορείς να συμπληρώσεις αυτό το κενό που σου αναλογεί. Κανένας άλλος εκτός από σένα δεν μπορεί ούτε πρόκειται να το κάνει. Η θέση σου θα παραμένει κενή, μέχρι να αναλάβεις την ευθύνη της μοναδικότητας σου.

Αυτή η θέση είναι αναγκαία, είναι απαραίτητη για να σχηματιστεί το Όλον σε αυτή τη διάσταση. Μόνο αναγνωρίζοντας τη δική σου μοναδικότητα μπορείς να καταλάβεις ότι χρειάζεται να βοηθήσεις άλλους να αναγνωρίσουν τη δική τους, γιατί όλοι έχουμε ένα και μοναδικό στόχο: να δημιουργήσουμε τη Μεγάλη Εικόνα της Αγάπης στον κόσμο.

Ο μόνος λόγος που οποιοσδήποτε άνθρωπος δεν έχει αυτόν τον Ένα και μοναδικό στόχο, είναι γιατί βρίσκεται ακόμα παγιδευμένος στο διαχωρισμό. Η ανάγκη αυτή πάντα αφορά αδυναμία. Είναι ο εσωτερικός φόβος, η πίστη στην αναξιότητα που στερείται εμπιστοσύνης και οδηγεί αναπόφευκτα στην απομόνωση, στην απληστία, στο φθόνο, στο μίσος, στην οργή και στην επίθεση (είτε προς τον εαυτό, είτε προς τους άλλους).

Όλα αυτά υπονοούν ότι όποιος αναγνωρίζει τη μοναδικότητα του, έχει παράλληλα κατακτήσει και την ταπεινότητα να γνωρίζει ότι δεν είναι με κανένα τρόπο ξεχωριστός. Πρόθυμα βοηθά τους άλλους, μέσα από τη δική του αναγνώριση και σιγουριά, να αναγνωρίσουν τη δική τους μοναδικότητα. Γιατί ενόσω δεν το κάνουν, ενόσω υπάρχουν «κενές θέσεις», η Εικόνα ποτέ δεν μπορεί να συμπληρωθεί και να φανερωθεί (υλοποιηθεί).

Πόσο εύκολα όμως θα γκρεμίζαμε ό,τι στηρίζει την ξεχωριστή ύπαρξη μας, το εγώ; Πόσο μπορούμε να αμφισβητήσουμε λέξεις όπως «ειδικός», «ειδήμων», «εκλεκτός»; Δεν υπάρχουν «εκλεκτοί του Θεού». Υπάρχουν «ειδικοί» μόνο όταν αναγνωριστεί η «ειδικότητα», η μοναδικότητα του καθενός.

Και τότε, η ειδικότητα ως διαχωρισμός είναι αχρείαστη γιατί παίρνει άλλο νόημα.

Η ενοχή της αναξιότητας και ο φόβος του διαχωρισμού (ξεχωριστού) κάνει τους ανθρώπους μοναχικούς, αμυντικούς και εμπόλεμους. Σίγουρα δεν προσφέρει ασφάλεια αυτό το σύστημα σκέψης και σίγουρα διατηρεί το όνειρο της ειρήνης και της αγάπης σε ουτοπία, όπως συντηρεί ζωντανό τον εφιάλτη που δημιουργούμε καθημερινά.

Το μοναδικό χρέος που έχουμε είναι να αποδεχτούμε ο καθένας τη μοναδικότητα του. Αυτή είναι η ουσιαστική συμβολή και προσφορά μας στον κόσμο. Οτιδήποτε στηρίζει το διαχωρισμό, στηρίζει παράλληλα τον πόλεμο. Είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κρατάμε την ενοχή, το φόβο, την άγνοια της μοναδικότητας μας αλλά παράλληλα να ελπίζουμε στην ειρήνη «εκεί έξω».
http://enallaktikimathisi.blogspot.com/