Ένας βιοκαλλιεργητής, ο κ. Φώτης Μπουκινάς, γράφει τη δική του ενδιαφέρουσα ιστορία στο χώρο των βιοκαλλιεργειών,, αλλά κυρίως γράφει με μεγάλα και φωτεινά γράμματα την εξέλιξη της γεωργίας, από τότε που ο άνθρωπος από συλλέκτης καρπών και σπόρων άρχισε να καλλιεργεί τη γη.
Αρχικά, το σημαντικότερο εργαλείο που χρησιμοποίησε ο τροφοσυλλέκτης πρόγονός μας δίνοντας μεγάλη ώθηση στη γεωργική παραγωγή, ήταν το «σκαπτικό ραβδί», που μ’ αυτό άρχισε να ωθεί τους σπόρους μέσα στο χώμα.
Το δεύτερο πολύ σημαντικό εργαλείο ήταν η τσάπα με την οποία άρχισε να επεξεργάζεται καλύτερα τη γη.
Το τρίτο και σημαντικότερο που άλλαξε τη φύση της γεωργίας ήταν το άροτρο. Η ανακάλυψή του υπολογίζεται ότι έγινε πριν περίπου 4.000 χρόνια από σήμερα.
Η ανακάλυψη του αρότρου, μετέφερε στην ουσία τον σποροσυλλέκτη στο στάδιο του γεωργού .
Έως σήμερα η εξέλιξη στη γεωργία – κατά την άποψη του «Οργονόματος» συνέβαινε με μικρά βήματα προς τα εμπρός. Η πρόσφατη εποχή των χημικών λιπασμάτων και λοιπών χημικών επιδράσεων στην αγροτική παραγωγή έφερε τη γεωργία φαινομενικά ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, αλλά στην πραγματικότητα τη μετέφερε και μαζί με αυτή και το περιβάλλον και την υγεία της ανθρωπότητας, πολλά μεγάλα βήματα προς τα πίσω.
Η λειτουργική σκέψη για τη θεραπεία μιας πάθησης σε ένα οργανισμό, κατευθύνεται στο πώς θα μπορέσει να στηρίξει και να ενδυναμώσει το σύνολο του πάσχοντος οργανισμού είτε πρόκειται για άνθρωπο, ζώο ή φυτό. Με την ενδυνάμωση του οργανισμού μέσω της φόρτισης με οργόνη, την ενέργεια δηλαδή που ήδη φέρει, δεν προσφέρεται έδαφος εισβολής και επέκτασης για οποιοδήποτε εισβολέα. Έτσι η άμυνα είναι ισχυρή και η θεραπεία είναι «αυθόρμητη» και χωρίς παρενέργειες.
Η μηχανιστική σκέψη επιδιώκει απλώς την εξόντωση του «εισβολέα» χρησιμοποιώντας «εργαλεία» που τον σκοτώνουν. Σκοτώνουν όμως ταυτόχρονα, όχι μόνο τον εισβολέα, αλλά και τον φορέα της πάθησης και το περιβάλλον.
Η λειτουργική σκέψη πηγάζει από τον βιολογικό πυρήνα η μηχανιστική από το άρρωστο δευτερογενές στρώμα. Η πρώτη συντηρεί τη ζωή η δεύτερη καταστρέφει, σκοτώνει, διεμβολίζει, εξοντώνει. Ο εξόντωση του «εχθρού» με χημικά, μπορεί να φέρει μια προσωρινή «νίκη», αλλά τελικά επιφέρει το θάνατο και την καταστροφή του φορέα και του περιβάλλοντός του. Αυτή είναι μια από τις τεράστιες διαφορές μεταξύ λειτουργικής και μηχανιστικής σκέψης και δράσης.
Η καταστροφή που έχει επέλθει στο περιβάλλον από τη χρήση της μηχανιστικής σκέψης στη γεωργία, με κάθε είδους τοξικά χημικά, έχει φθάσει σε τέτοιο ακρότατο σημείο, που οι περισσότεροι ειδικοί εκτιμούν ότι είμαστε πλέον στο χείλος του γκρεμού. Με ένα ακόμα βήμα δεν θα υπάρχει δρόμος επιστροφής, δηλαδή δεν θα είναι δυνατό να αφαιρεθούν από το περιβάλλον.
Ο κ. Μπουκινάς με την εφαρμογή της οργόνης στις καλλιέργειές του και την καταπληκτική απόδοση που παίρνει, έκανε ένα τεράστιο άλμα προς το μέλλον, δείχνοντας σε όλους ότι είναι δυνατό να υπάρξει γεωργική παραγωγή με λειτουργικό προσανατολισμό, υπέρ της ζωής και του περιβάλλοντος, χωρίς τη χρήση τοξικών χημικών και ότι ο αιώνας της εφαρμογής της οργονοενέργειας στη γεωργική παραγωγή – με πολύ καλά αποτελέσματα – ήδη έφθασε.
Τα 50 χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από το θάνατο του Ράιχ, θυμίζουν τους στίχους του Ελύτη: «Εκείνοι που με λιθοβόλησαν δε ζούνε πια / Με τις πέτρες τους έχτισα μια κρήνη / Στο κατώφλι της έρχονται χλωρά κορίτσια / Τα χείλια τους κατάγονται από την αυγή / Τα μαλλιά τους ξετυλίγονται βαθιά στο μέλλον».
Η οργονοκαλλιέργεια εκτός Ελλάδας
Η εφαρμογή της οργονοενέργειας σε καλλιέργειες εκτός Ελλάδας, είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η χώρα μας – χάρη στον πρωτοπόρο βιοκαλλιεργητή Φώτη Μπουκινά και ίσως έναν δύο ακόμα, αποτελεί το μόνο και λαμπρό φάρο που θα οδηγήσει – όπως φαίνεται – το υγιές αγροτικό κίνημα στη χρήση της ενέργειας στην αγροτική παραγωγή, λόγω των μεγάλων αποδόσεων που προσφέρει.
Ο καθηγητής Heckam. (Η φωτογραφία από το Μουσείο Βίλχελμ Ράιχ).
Στο εξωτερικό, η πλέον εξέχουσα προσωπικότητα που υποστηρίζει τη χρήση οργόνης στην αγροτική παραγωγή είναι ο Joseph Heckman καθηγητής του πανεπιστημίου Rutgers στο τμήμα της Βιολογίας και Παθολογίας των Φυτών στις ΗΠΑ.
Πριν ακόμα γίνει πανεπιστημιακός καθηγητής ο κ. Heckman είχε επισκεφθεί το 2000 το Μουσείο Ράιχ όπου είχε παρουσιάσει τα τότε συμπεράσματά του σχετικά με την εφαρμογή της οργόνης στη γεωργία.
Όπως αποκάλυψε τότε, έφτιαξε τον πρώτο του συσσωρευτή οργόνης το 1973 όταν ήταν ακόμα σπουδαστής λυκείου. Από τότε έκανε μια σειρά από απλά πειράματα, όπως βάζοντας στο συσσωρευτή σπόρους και φυτά, κάτι που συνέχισε ως επαγγελματίας και αργότερα.
Το 1976 έβαλε σπόρους τομάτας σε συσσωρευτή και όπως αναφέρει, οι σπόροι που είχαν προηγουμένως ακτινοβοληθεί παρήγαγαν καλύτερα άνθη, και μεγαλύτερη παραγωγή τομάτας.
Στη συνέχεια πειραματίστηκε με συσσωρευτή πέντε στρωμάτων (όπως και ο κ. Φώτης Μπουκινάς) με σπόρους. Παρατήρησε έκπληκτος ότι κάτι μυστήριο συνέβαινε με το συσσωρευτή, επειδή όταν οι σπόροι ακτινοβολούνταν για μια ώρα η παραγωγή αύξανε κατά 50%. Όταν η ακτινοβόληση ήταν 10 ώρες η παραγωγή αύξανε μόνο κατά 23%.
Στην πορεία κατάλαβε ότι κλαδιά από κλίματα, που είχαν προέλθει από σπόρους ακτινοβολημένους εντός ενός συσσωρευτή επηρεάζονταν υπερβολικά θετικά από την οργόνη. Γίνονταν πολύ δυνατά και σχεδόν αθάνατα.
Ο κ. Heckman καθώς περνούσαν τα χρόνια και αύξανε η εμπειρία του με φυτά άρχισε να πειραματίζεται με ποικίλες εφαρμογές της οργόνης και με διάφορα είδη και μέρη φυτών. Κρατούσε λεπτομερή αρχεία, για το είδος του φυτού, το χρόνο ακτινοβόλησης, τις καιρικές συνθήκες, την υγρασία, την ποσότητα νερού που απορροφούσε κ.λπ.
Τα πειράματά του δεν ήταν όλα θετικά. Ορισμένα αποτελέσματα ήταν πολύ ενθαρρυντικά και άλλα όχι. Παρά ταύτα πιστεύει ότι ο συσσωρευτής μπορεί να έχει θετικές επιδράσεις σε μια σειρά από γεωργικές εφαρμογές όπως:
Στη φόρτιση σπόρων πριν από τη σπορά.
Στη φόρτιση ενόφθαλμων (κομμάτι φυτού προοριζόμενο για φύτευση).
Στη φόρτιση νερού άρδευσης.
Στη φόρτιση χώματος για γλάστρες και
Στην αύξηση του ορίου ζωής των αποθηκευμένων σπόρων.
Αρχικά, το σημαντικότερο εργαλείο που χρησιμοποίησε ο τροφοσυλλέκτης πρόγονός μας δίνοντας μεγάλη ώθηση στη γεωργική παραγωγή, ήταν το «σκαπτικό ραβδί», που μ’ αυτό άρχισε να ωθεί τους σπόρους μέσα στο χώμα.
Το δεύτερο πολύ σημαντικό εργαλείο ήταν η τσάπα με την οποία άρχισε να επεξεργάζεται καλύτερα τη γη.
Το τρίτο και σημαντικότερο που άλλαξε τη φύση της γεωργίας ήταν το άροτρο. Η ανακάλυψή του υπολογίζεται ότι έγινε πριν περίπου 4.000 χρόνια από σήμερα.
Η ανακάλυψη του αρότρου, μετέφερε στην ουσία τον σποροσυλλέκτη στο στάδιο του γεωργού .
Έως σήμερα η εξέλιξη στη γεωργία – κατά την άποψη του «Οργονόματος» συνέβαινε με μικρά βήματα προς τα εμπρός. Η πρόσφατη εποχή των χημικών λιπασμάτων και λοιπών χημικών επιδράσεων στην αγροτική παραγωγή έφερε τη γεωργία φαινομενικά ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, αλλά στην πραγματικότητα τη μετέφερε και μαζί με αυτή και το περιβάλλον και την υγεία της ανθρωπότητας, πολλά μεγάλα βήματα προς τα πίσω.
Η λειτουργική σκέψη για τη θεραπεία μιας πάθησης σε ένα οργανισμό, κατευθύνεται στο πώς θα μπορέσει να στηρίξει και να ενδυναμώσει το σύνολο του πάσχοντος οργανισμού είτε πρόκειται για άνθρωπο, ζώο ή φυτό. Με την ενδυνάμωση του οργανισμού μέσω της φόρτισης με οργόνη, την ενέργεια δηλαδή που ήδη φέρει, δεν προσφέρεται έδαφος εισβολής και επέκτασης για οποιοδήποτε εισβολέα. Έτσι η άμυνα είναι ισχυρή και η θεραπεία είναι «αυθόρμητη» και χωρίς παρενέργειες.
Η μηχανιστική σκέψη επιδιώκει απλώς την εξόντωση του «εισβολέα» χρησιμοποιώντας «εργαλεία» που τον σκοτώνουν. Σκοτώνουν όμως ταυτόχρονα, όχι μόνο τον εισβολέα, αλλά και τον φορέα της πάθησης και το περιβάλλον.
Η λειτουργική σκέψη πηγάζει από τον βιολογικό πυρήνα η μηχανιστική από το άρρωστο δευτερογενές στρώμα. Η πρώτη συντηρεί τη ζωή η δεύτερη καταστρέφει, σκοτώνει, διεμβολίζει, εξοντώνει. Ο εξόντωση του «εχθρού» με χημικά, μπορεί να φέρει μια προσωρινή «νίκη», αλλά τελικά επιφέρει το θάνατο και την καταστροφή του φορέα και του περιβάλλοντός του. Αυτή είναι μια από τις τεράστιες διαφορές μεταξύ λειτουργικής και μηχανιστικής σκέψης και δράσης.
Η καταστροφή που έχει επέλθει στο περιβάλλον από τη χρήση της μηχανιστικής σκέψης στη γεωργία, με κάθε είδους τοξικά χημικά, έχει φθάσει σε τέτοιο ακρότατο σημείο, που οι περισσότεροι ειδικοί εκτιμούν ότι είμαστε πλέον στο χείλος του γκρεμού. Με ένα ακόμα βήμα δεν θα υπάρχει δρόμος επιστροφής, δηλαδή δεν θα είναι δυνατό να αφαιρεθούν από το περιβάλλον.
Ο κ. Μπουκινάς με την εφαρμογή της οργόνης στις καλλιέργειές του και την καταπληκτική απόδοση που παίρνει, έκανε ένα τεράστιο άλμα προς το μέλλον, δείχνοντας σε όλους ότι είναι δυνατό να υπάρξει γεωργική παραγωγή με λειτουργικό προσανατολισμό, υπέρ της ζωής και του περιβάλλοντος, χωρίς τη χρήση τοξικών χημικών και ότι ο αιώνας της εφαρμογής της οργονοενέργειας στη γεωργική παραγωγή – με πολύ καλά αποτελέσματα – ήδη έφθασε.
Τα 50 χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από το θάνατο του Ράιχ, θυμίζουν τους στίχους του Ελύτη: «Εκείνοι που με λιθοβόλησαν δε ζούνε πια / Με τις πέτρες τους έχτισα μια κρήνη / Στο κατώφλι της έρχονται χλωρά κορίτσια / Τα χείλια τους κατάγονται από την αυγή / Τα μαλλιά τους ξετυλίγονται βαθιά στο μέλλον».
Η οργονοκαλλιέργεια εκτός Ελλάδας
Η εφαρμογή της οργονοενέργειας σε καλλιέργειες εκτός Ελλάδας, είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η χώρα μας – χάρη στον πρωτοπόρο βιοκαλλιεργητή Φώτη Μπουκινά και ίσως έναν δύο ακόμα, αποτελεί το μόνο και λαμπρό φάρο που θα οδηγήσει – όπως φαίνεται – το υγιές αγροτικό κίνημα στη χρήση της ενέργειας στην αγροτική παραγωγή, λόγω των μεγάλων αποδόσεων που προσφέρει.
Ο καθηγητής Heckam. (Η φωτογραφία από το Μουσείο Βίλχελμ Ράιχ).
Στο εξωτερικό, η πλέον εξέχουσα προσωπικότητα που υποστηρίζει τη χρήση οργόνης στην αγροτική παραγωγή είναι ο Joseph Heckman καθηγητής του πανεπιστημίου Rutgers στο τμήμα της Βιολογίας και Παθολογίας των Φυτών στις ΗΠΑ.
Πριν ακόμα γίνει πανεπιστημιακός καθηγητής ο κ. Heckman είχε επισκεφθεί το 2000 το Μουσείο Ράιχ όπου είχε παρουσιάσει τα τότε συμπεράσματά του σχετικά με την εφαρμογή της οργόνης στη γεωργία.
Όπως αποκάλυψε τότε, έφτιαξε τον πρώτο του συσσωρευτή οργόνης το 1973 όταν ήταν ακόμα σπουδαστής λυκείου. Από τότε έκανε μια σειρά από απλά πειράματα, όπως βάζοντας στο συσσωρευτή σπόρους και φυτά, κάτι που συνέχισε ως επαγγελματίας και αργότερα.
Το 1976 έβαλε σπόρους τομάτας σε συσσωρευτή και όπως αναφέρει, οι σπόροι που είχαν προηγουμένως ακτινοβοληθεί παρήγαγαν καλύτερα άνθη, και μεγαλύτερη παραγωγή τομάτας.
Στη συνέχεια πειραματίστηκε με συσσωρευτή πέντε στρωμάτων (όπως και ο κ. Φώτης Μπουκινάς) με σπόρους. Παρατήρησε έκπληκτος ότι κάτι μυστήριο συνέβαινε με το συσσωρευτή, επειδή όταν οι σπόροι ακτινοβολούνταν για μια ώρα η παραγωγή αύξανε κατά 50%. Όταν η ακτινοβόληση ήταν 10 ώρες η παραγωγή αύξανε μόνο κατά 23%.
Στην πορεία κατάλαβε ότι κλαδιά από κλίματα, που είχαν προέλθει από σπόρους ακτινοβολημένους εντός ενός συσσωρευτή επηρεάζονταν υπερβολικά θετικά από την οργόνη. Γίνονταν πολύ δυνατά και σχεδόν αθάνατα.
Ο κ. Heckman καθώς περνούσαν τα χρόνια και αύξανε η εμπειρία του με φυτά άρχισε να πειραματίζεται με ποικίλες εφαρμογές της οργόνης και με διάφορα είδη και μέρη φυτών. Κρατούσε λεπτομερή αρχεία, για το είδος του φυτού, το χρόνο ακτινοβόλησης, τις καιρικές συνθήκες, την υγρασία, την ποσότητα νερού που απορροφούσε κ.λπ.
Τα πειράματά του δεν ήταν όλα θετικά. Ορισμένα αποτελέσματα ήταν πολύ ενθαρρυντικά και άλλα όχι. Παρά ταύτα πιστεύει ότι ο συσσωρευτής μπορεί να έχει θετικές επιδράσεις σε μια σειρά από γεωργικές εφαρμογές όπως:
Στη φόρτιση σπόρων πριν από τη σπορά.
Στη φόρτιση ενόφθαλμων (κομμάτι φυτού προοριζόμενο για φύτευση).
Στη φόρτιση νερού άρδευσης.
Στη φόρτιση χώματος για γλάστρες και
Στην αύξηση του ορίου ζωής των αποθηκευμένων σπόρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου