«Θνητά φρόνει», Περίανδρος ο Κορίνθιος – δελφικό παράγγελμα
Κάθε συλλογισμός επάνω στη θνητότητα δεν μπορεί παρά να είναι συλλογισμός επάνω στη ζωή και επίσης επάνω στον Χρόνο.
Οι Έλληνες αντιλήφθηκαν τον θάνατο σαν μέρος της ζωής και μάλιστα σαν την τελευταία και μεγαλειώδη πράξη του ανθρώπινου δράματος. Ο θάνατος είναι παρών στην ελληνική σκέψη και τέχνη, τουλάχιστον, ισάριθμες φορές με τη ζωή. Τιμήθηκε μάλιστα και σαν θεός, όπως φαίνεται στον γνωστό ορφικό ύμνο(1). Στο αρχαιολογικό μουσείο της Θεσσαλονίκης υπάρχει και άγαλμά του, το οποίο όμως παραπέμπει εμφανώς στον θεό… Έρωτα. Η συμφιλίωση των Ελλήνων με το κατ’ εξοχήν αναπόφευκτο και αμετάκλητο γεγονός της ύπαρξης τους οδήγησε σε μια νηφάλια επίγνωση του θνητού ρόλου τους και σε μια στάση ζωής, η οποία αρχικά εξυμνήθηκε από την ποίηση και αργότερα επικυρώθηκε από την επιστήμη (φιλοσοφία):
Oι τελευταίοι υπερασπιστές των Θερμοπυλών θα πολεμήσουν ακριβώς όπως οι – προ επτά αιώνων- πρόγονοί τους ομηρικοί ήρωες, για να αρπάξουν από τους Πέρσες το σώμα του νεκρού Λεωνίδα, παρ’ όλο που γνωρίζουν, ότι σε λίγη ώρα θα είναι και οι ίδιοι νεκροί και δεν θα μπορέσουν να τού απονείμουν τις αρμόζουσες τιμές. Από την άλλη, «Λεωνίδης πίπτει ανήρ γενόμενος άριστος» και όχι «ο Λεωνίδας σκοτώθηκε», γράφει ο Ηρόδοτος(2): ο θάνατος μπορεί ίσως να γίνει μια απονομή αριστείας σε μια ζωή γεμάτη νόημα και πληρότητα. Η συμφιλίωση με τη θνητότητα φαίνεται και στον προαναφερθέντα ορφικό ύμνο, όπου το μόνο που ζητείται από τον Θάνατο είναι να μην έρχεται πρόωρα, πριν δηλαδή εξαντληθούν τα χρονικά περιθώρια για μια ολοκληρωμένη ζωή.
Η θνητότητα ως κεντρική φαντασιακή σημασία στον Ελληνικό Πολιτισμό
Δεν θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε, ότι οι Έλληνες είναι αυτοί που ανακάλυψαν την θνητότητα: «Η ανθρωπότητα σπαταλά τον χρόνο της με ιστοριούλες για την αθανασία σε όλες της τις μορφές. Είναι περίεργο κι όμως αληθινό: οι Έλληνες ανακάλυψαν το γεγονός ότι υπάρχει ένας τελειωτικός θάνατος, οριστικός θάνατος –«τέλος θανάτοιο», επαναλαμβάνεται συνέχεια στην Ιλιάδα- ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πούμε πάνω σ’ αυτό, δεν είναι δυνατό να του δώσουμε άλλη σημασία, να τον μετουσιώσουμε και να τον ωραιοποιήσουμε».(3)
Μια ζωή πληρότητας δεν νιώθει την ανάγκη να αναζητήσει οτιδήποτε σε κάποιον «άλλον» κόσμο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, όποιος κατατρύχεται με το εάν υπάρχει επιβίωση μετά τον βιολογικό θάνατο, είναι κάποιος που δεν είναι ευχαριστημένος από τη ζωή του. Ωστόσο, η ορθότητα των απαντήσεων τις οποίες παίρνουμε, εξαρτάται πάντα από την ορθότητα των ερωτημάτων που διατυπώνουμε. Σε μια τέτοια περίπτωση το σωστό ερώτημα είναι το εάν υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο και πώς μπορούμε να την ορίσουμε. Προς αυτήν την κατεύθυνση εργάστηκαν οι περισσότεροι Έλληνες φιλόσοφοι.
Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι ο θάνατος (με την έννοια της μεταφυσικής αβεβαιότητας) άρχισε να απασχολεί τους Έλληνες μόνον όταν, λόγω του μαρασμού των πολιτικών τους κοινοτήτων, η ζωή τους έχασε την πληρότητα και το νόημα που τής έδινε μέχρι τότε η συγκρότησή τους σε αυτές και έγινε αβέβαιη. Η εποχή εκείνη (4ος αι. π.Χ. και μετά) μοιάζει από πολλές απόψεις με τη δική μας. Μέχρι εκείνη την περίοδο η επικρατούσα αντίληψη, όπως εκφραζόταν στα ομηρικά έπη, ήταν, ότι οποιαδήποτε μορφή μεταθανάτιας επιβίωσης ήταν πολύ χειρότερη ακόμα κι από την αθλιότερη ζωή (βλ. λ.χ. τον γνωστό διάλογο Αχιλλέα και Οδυσσέα στην Οδύσσεια). Τότε μόνο είναι που σημειώνεται μια στροφή, κυρίως μέσω του Πλάτωνος, προς την εξιδανίκευση της ψυχικής αθανασίας. Από την άλλη πλευρά, η φιλοσοφία της ελληνιστικής εποχής (επικουρισμός, κυνισμός, στωικισμός) επιχείρησε να επαναπροσδιορίσει, χωρίς καταφυγές σε νεφελώδεις μεταφυσικούς συλλογισμούς, την χαμένη πληρότητα της καθημερινής ζωής. Η αταραξία απέναντι στον θάνατο θεμελιώθηκε και με επιστημονικό πλέον τρόπο, επάνω στην λογική θέαση του εαυτού και της ζωής.
Η φιλοσοφία ωστόσο δεν καταπιάστηκε απευθείας με την εν θανάτω κατάσταση, αφού είναι αδύνατον να έχουμε κάποια πραγματική γνώση της (μόνο οι σωτηροαπατεώνες «γνωρίζουν» κάτι γι’ αυτήν) αλλά, με την τέχνη τού ζειν. Όποιος έχει μάθει να ζει, έχει επιτύχει κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή εξοικείωση με την έννοια του προσωπικού του θανάτου («εξοικείωση» με τον προσωπικό θάνατο, έστω στρατευμένη και υστερική, διαθέτουν π.χ. και οι ζωσμένοι βόμβες Ταλιμπάν και οι αυτόχειρες τελευταίοι πραιτωριανοί του Χίτλερ, παρ’ όλο που χαρακτηρίζονται ιστορικώς από απελπιστική άγνοια της τέχνης του ζειν).
Όποιος έχει μάθει να ζει, πετυχαίνει ώστε, ο θάνατός του να σημαίνει κάτι, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για την ανθρώπινη προσπάθεια στο σύνολό της: «Πρέπει όμως να πάμε και πιο μακριά και να διακρίνουμε μεταξύ του θανάτου που υφιστάμεθα και του θανάτου που επιλέγουμε. Αν περιοριζόμαστε στη διαπίστωση ότι οι Έλληνες –πράγμα ήδη εκπληκτικό- είναι οι πρώτοι που ανακάλυψαν ότι ο άνθρωπος είναι θνητός με την οριστική και τελική έννοια, θα ήταν βέβαια πολύ ενδιαφέρον, θα μέναμε όμως στην απλή γνώση μιας μόνο πλευράς του ανθρώπου ως θνητού ζωικού οργανισμού. Τα βόδια πεθαίνουν, τα άλογα πεθαίνουν, οι άνθρωποι επίσης πεθαίνουν Προφανώς το ουσιώδες στον αρχαίο ελληνικό κόσμο προχωρεί παραπέρα. Υπάρχει όχι μόνο η γνώση της θνητότητάς μας αλλά η επιλογή του τρόπου θανάτου και η επιλογή του ίδιου του θανάτου. Τα δύο ίσως σημαντικότερα πρόσωπα του ελληνικού φαντασιακού, το πρώτο στην αρχή του, ένας πλασματικός ήρωας, ο Αχιλλέας και το άλλο στην κατάληξή του, ο Σωκράτης, προσωπικότητα σαφώς ιστορική και υπαρκτή, επιλέγουν και οι δύο τον θάνατο» (3).
Ο τρόπος που έφυγαν ο Σωκράτης, ο Επίκουρος, ή ο Ιουλιανός, συζητώντας με τους φίλους τους και υπηρετώντας την φιλοσοφική αναζήτηση μέχρι τις τελευταίες στιγμές τους, είναι τόσο χαρακτηριστικά ηρωικός όσο και αυτός των ομηρικών ηρώων. Οι παραπάνω περιπτώσεις είναι αντιπροσωπευτικά παραδείγματα, όπου η επιλογή του θανάτου, ή του τρόπου θανάτου, ή της τελικής αντιμετώπισής του, αποτελούν ακρότατη συνέπεια και απόρροια μιας προηγουμένως επεξεργασμένης τέχνης του ζειν.
Ο θάνατος του ανθρώπου είναι μια φυσική διαδικασία, αντίστοιχη με άπειρες άλλες διαδικασίες, που συμβαίνουν ενδοσυμπαντικά από το μακρόκοσμο έως το μικρόκοσμο στο πλαίσιο της διαρκούς ροής και της φυσικής εξέλιξης.
Σύμπας ο Ελληνικός Πολιτισμός εξελίχθηκε έχοντας σαν διαρκές σημείο αναφοράς την επίγνωση ότι δεν υπάρχει περίπτωση αποφυγής των Κοσμικών διαδικασιών, όπως η φθορά και ότι, ο άνθρωπος είναι θνητός χωρίς κανένα μεταφυσικό καταφύγιο. Αλλά η συνειδητοποίηση της θνητότητας αντί να οδηγήσει σε μια στάση παραίτησης, διαμόρφωσε μια ηθική αγώνα και προσπάθειας και έγινε η κινητήρια δύναμη του Eλληνικού Πολιτισμού. Κατ’ αυτόν τον φαινομενικά παράδοξο τρόπο η επίγνωση της θνητότητας έγινε η αιτία της αθανασίας (=διαχρονικότητας) αυτού του πολιτισμού: ο μόνος ασφαλής τρόπος να γίνει κανείς αθάνατος είναι να περάσει από εδώ αφήνοντας πράγματα στα οποία θα ανατρέχουν οι επόμενοι. Γιατί, ό,τι δεν συμβαίνει σε αυτόν εδώ τον, μοναδικό επιβεβαιωμένα υπαρκτό, Κόσμο, είτε «συμβαίνει» κάπου αλλού (π.χ. σε κάποιο μεταφυσικό επέκεινα), είτε δεν συμβαίνει καθόλου και επομένως σε καμία περίπτωση δεν μάς αφορά. Η ρήση «θνητά φρόνει», όταν εφαρμόζεται, εγκαθιδρύει στη ζωή μας το μέτρο του χρόνου και των δυνατοτήτων μας και ως τέτοια έχει ένα πραγματικά απελευθερωτικό μήνυμα. Μας προτρέπει να οικειοποιηθούμε πλήρως το πέρασμά μας από αυτόν τον κόσμο και να διακρίνουμε τί του δίνει νόημα και πληρότητα και τί τού τα αφαιρεί.
Η απουσία της θνητότητας ως φαντασιακής σημασίας στο σύγχρονο πολιτισμό
Αντίθετα με την Ελληνική Αρχαιότητα, όπου η θνητότητα υπενθυμίζεται διαρκώς έχοντας εκληφθεί ως δημιουργική παρακίνηση, ο σημερινός πολιτισμός στρουθοκαμηλίζει ότι την αγνοεί: «Όλος ο σύγχρονος κόσμος υπάρχει σε μικρογραφία μέσα σ’ αυτή την κατάσταση. Και τι σημαίνουν όλα αυτά, αν προχωρήσουμε πέρα από την απλή περιγραφή; Σημαίνουν προφανώς μιαν ακόμα ξέφρενη φυγή μπροστά στον θάνατο και τη θνητότητα, που άλλωστε όπως ξέρουμε είναι εξορισμένοι από την σημερινή ζωή. Ο θάνατος αγνοείται, δεν υπάρχει πένθος, ούτε δημόσιο, ούτε τελετουργικό. Και αυτό επίσης, ανάμεσα στ’ άλλα, προσπαθεί να συγκαλύψει η συσσώρευση των σκουπιδοπροϊόντων, η καθολική δια-σκέδαση, οι οποίες όμως, όπως γνωρίζουμε από τις νευρώσεις, το μόνο που τελικά αντιπροσωπεύουν είναι και πάλι ο θάνατος, ένας θάνατος αποσταγμένος και μετασχηματισμένος σε ψιλή μονέδα της καθημερινής ζωής. Θάνατος της δια-σκέδασης, θάνατος κοιτάζοντας μιαν οθόνη όπου συμβαίνουν πράγματα που δεν τα ζεις και δεν θα μπορούσες ποτέ να τα ζήσεις. Το μοντέρνο άτομο ζει με έναν ξέφρενο ρυθμό για να λησμονεί τόσο το ότι είναι θνητό όσο και το ότι όλα όσα κάνει δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα».(4)
Όσο περισσότερο βυθιζόταν το άτομο και η κοινωνία στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια και ο κόσμος μεταβαλλόταν από αιτιοκρατούμενο βασίλειο της Ανάγκης σε παραπαίον βασίλειο της Τύχης, τόσο περισσότερο το πνεύμα αποπροσανατολιζόταν και η θνητότητα βιωνόταν με τρόμο. Ο τρόμος απέναντι στον θάνατο, όπως τον επεξεργάστηκε ο χριστιανισμός, έγινε βασικό εργαλείο, ειδικά στα χέρια των εξουσιαστών τής ύστερης αρχαιότητας και τού Μεσαίωνα: η ανασφάλεια στα περί τού βίου, η οποία εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, μετά από ένα σημείο καταλήγει –ή οδηγείται έντεχνα- σε νευρώσεις (ενοχές παντός είδους, «προπατορικά αμαρτήματα» κλπ.) που έχουν αναχθεί στο υποτιθέμενο μεταφυσικό πεδίο. Για δύο σχεδόν χιλιετίες ο κόσμος μεταβλήθηκε σε στέπα μιας καλπάζουσας ανατολίτικης μεταφυσικής (της μόνης γνήσιας μεταφυσικής (5)), που «εξηγούσε» την «κατάπτωση» του ανθρώπινου είδους και παρηγορούσε με ένα απλοϊκό μεταθανάτιο δίκαιο και με την εξίσου αφελή ελπίδα σε ένα αόριστο «βασίλειο των Ουρανών». Η πλήρης απαξίωση της ζωής που εγκαθιδρύθηκε με τον χριστιανισμό άφησε έκτοτε τα σημάδια της στον συλλογικό ψυχισμό. Με τέτοιον μάλιστα τρόπο που, παρ΄ όλη την ευεργετική επίδραση του Διαφωτισμού, η χριστιανική αρνητική αποτίμηση της ζωής ως μιας απέραντης ματαιότητας δεν έγινε κατορθωτό να μετασχηματιστεί σε κάτι πιο ενεργητικό από μια μη-αποτίμηση και, τελικά, μη-στάση. Γιατί, οι μεταδιαφωτιστικές δυτικές κοινωνίες (πλην της Ελλάδας) περιόρισαν μεν τη χριστιανική μιζέρια στους ιδιόκτητους χώρους της απομονωνόντάς την από τις διαδικασίες της κοινωνίας (βλ. διαχωρισμός θρησκείας-πολιτείας) αλλά, δεν κατόρθωσαν να ξανακάνουν αρκετά γόνιμη την καμένη –ψυχική- γη που άφησε πίσω της η θεοκρατία. Κάτι που δίνει το δικαίωμα στους απολογητές της τελευταίας να εκδηλώνουν με κάθε ευκαιρία τη χαιρεκακία τους.
Η κοινωνία της –πολύ συζητήσιμης- «αφθονίας» αποτελεί μόνο μια απομίμηση της ζωής, ταιριαστή μόνο σε χρονίως παράλυτους που θεραπεύτηκαν αλλά, στο μεταξύ έχουν ξεχάσει να περπατούν. Από το βασίλειο της Ανάγκης, περάσαμε στο βασίλειο της Τύχης και πρόσφατα στο βασίλειο της Ψευδαίσθησης, του Θεάματος: «Η συνείδηση-θεατής, ακινητοποιημένη μέσα στο πλαστοποιημένο κέντρο της κίνησης του κόσμου της , δεν αναγνωρίζει πια στη ζωή της ένα πέρασμα προς την πραγμάτωση και τον θάνατό της. Αυτός που παραιτήθηκε από την ανάλωση της ζωής του δεν μπορεί πια να παραδεχτεί τον θάνατό του. Η διαφήμιση ασφαλειών ζωής υπονοεί μόνο πως είναι ένοχος όποιος πεθαίνει, χωρίς να έχει εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία του συστήματος μετά από αυτή την οικονομική απώλεια. Η διαφήμιση του “american way of death” προβάλλει επίμονα την ικανότητά της να διατηρεί, σ’ αυτή τη συγκυρία, το μεγαλύτερο μέρος των ε π ι φ α ι ν ο μ έ ν ω ν της ζωής. Σ’ όλα τ’ άλλα μέτωπα των διαφημιστικών βομβαρδισμών, απαγορεύεται αυστηρά να γεράσεις. Λες και το ζήτημα είναι να χορηγηθεί στον καθένα ένα «κεφάλαιο-νιότη», πράγμα το οποίο επειδή δεν θα γνώριζε παρά μόνο μια μέτρια χρήση, δεν θα μπορούσε γι’ αυτόν τον λόγο, να αποκτήσει τη διαρκή και σωρευτική πραγματικότητα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτή η κοινωνική απουσία του θανάτου είναι ταυτόσημη με την κοινωνική απουσία της ζωής» (6) .
Στη νεώτερη εποχή, η απαλλαγή από τη χριστιανική θανατολαγνεία και την χριστιανική άποψη περί ματαιότητας τούτης της ζωής, δεν ήρκεσε για να οδηγήσει από μόνη της στην γνώση τού ευ ζην, την οποία είχαν κατεξοχήν προσδιορίσει οι Έλληνες φιλόσοφοι. Η απροθυμία για την αναζήτηση ενός γεμάτου νόημα («ένδοξου») βίου μετατρέπει τους ανθρώπους σε χωρίς ταυτότητα ισοπεδωμένους νεκροζώντανους, παρά την επίπλαστη ευμάρεια, την οποία ενδεχομένως επικαλούνται.
Η μη επίγνωση της θνητότητας στερεί από τη δημιουργική βίωση του Χρόνου: δεν είναι μόνο το γήρας που «απαγορεύεται» από την γεμάτη ανασφάλειες αισθητική του σημερινού πολιτισμού, αλλά και η παιδικότητα και η νεότητα. Οι άνθρωποι ρίχνονται από πολύ μικρές ηλικίες σε έναν ηλίθιο και γενικευμένο (αντι)κοινωνικό ανταγωνισμό, σαν να κυνηγούν ένα καρότο, που κάποιος κουνάει επιδέξια μπροστά στη μύτη τους. Πρόκειται για ένα γενικευμένο εξελικτικό χασομέρι, το οποίο μόνο καταχρηστικά και κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται «άμιλλα». Σε αυτή την κατάσταση τον ρόλο του κύριου νεροκουβαλητή παίζει φυσικά το εκπαιδευτικό σύστημα. Η πλειοψηφία αρέσκεται να ζει τον, κατά Σωκράτη, «ανεξέταστον βίον», μια ζωή ετοιματζίδικη και «φασόν»: εκφράζεται συχνά από πολλούς το παράπονο ότι, η ζωή τούς έφυγε μέσα από τα χέρια (εννοώντας ασυνείδητα ότι δεν έχουν κάνει τίποτα δημιουργικό στη ζωή τους), ή ότι γέρασαν πριν την ώρα τους.
Μια ζωή που δεν έχει εξοικειωθεί νηφάλια με την θνητότητα είναι μια ζωή έξω από τον Χρόνο (ας υπενθυμιστεί ότι η μόνη κατάσταση που στέκει εκτός Χρόνου, δηλαδή παραμένει αμετάβλητη, είναι ο θάνατος). Το πέρασμα από τον Κόσμο δεν γίνεται αντιληπτό στη χρονική του συνάφεια. Η επικοινωνία με τις προηγούμενες και τις επόμενες γενιές καταργείται: δεν υφίσταται πλέον κανένα αίσθημα συνέχειας με τους προηγούμενους και τους επόμενους. Η ξέφρενη φυγή από την θνητότητα οδηγεί στον μηδενισμό και φέρνει ακόμα πλησιέστερα στον θάνατο: Aν η θεοκρατία παρέδωσε καμένο ψυχοπνευματικό έδαφος, ο σημερινός πολιτισμός συμπεριφέρεται στον πλανήτη σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην πρόκειται να τον παραδώσει στους επόμενους.
Μια κοινωνία που έχει απωθήσει τη θνητότητα είναι κοινωνία χωρίς παρελθόν και, φυσικά, χωρίς μέλλον. Μια κοινωνία παντελώς αδύναμη για να δημιουργήσει κάτι που να είναι διαρκούς αξίας. Είναι επίσης μια κοινωνία με σοβαρό πρόβλημα ταυτότητας, χωρίς αυτοπαράσταση (4) και με το ένα πόδι μέσα στη Νεύρωση. Η ζωή σε μια τέτοια κοινωνία είναι κάτι για το οποίο δεν σκέφτεται να αγωνιστεί («πεθάνει») κανείς γιατί, πρωτίστως δεν αξίζει να τη ζει. Και αντιστρόφως: είναι μια ζωή την οποία δεν ζει πραγματικά κανείς, ακριβώς γιατί δεν αξίζει να πεθάνει γι’ αυτήν.
Η εθελοτυφλία απέναντι στη θνητότητα είναι η σκοτεινή πλευρά του σημερινού αξιακού συστήματος, του σημερινού φαντασιακού, αλλά και του σημερινού πολιτισμού εν γένει.
Παραπομπές:
(1): Δ. Π. Παπαδίτσα και Ελένης Λαδιά, Ορφικοί ύμνοι, εκδόσεις Βιβλιοπωλείου της Εστίας, Αθήνα 1997.
(2): Ζ, 224.
(3): Κορνήλιος Καστοριάδης, Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα, εκδόσεις Κριτική, Αθήνα 2007.
(4): Κορνήλιος Καστοριάδης, Η Άνοδος της Ασημαντότητας, εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 2000.
(5): Αν εξαιρέσουμε τις περιθωριακές εκφράσεις του ελληνικού πνεύματος (δηλ. τον πυθαγορισμό, τον πλατωνισμό και τα παράγωγά τους), όχι μόνο η ευρέως διαδεδομένη ομηρική, αλλά και όλες οι άλλες αντιλήψεις των Ελλήνων για την οποιαδήποτε τύχη μας μετά τον βιολογικό θάνατο, διατυπώθηκαν ως λογικές υποθέσεις, που αφορούν εντός των ορίων της Φύσης και άρα κατά κανένα τρόπο δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως «μεταφυσικές».
(6): Γκυ Ντεμπόρ, Η Κοινωνία του Θεάματος, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1986.
Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος
http://freeinquiry.gr/
Τρίτη 14 Ιουλίου 2009
Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009
Λαθρομετανάστευση: Η μεγαλοσύνη της ελληνικής ψυχής αντιμέτωπη με τη λοιδωρία του επίσημου κράτους στο Αγαθονήσι...
«Έρχονται εδώ αραιά και που, στη χάση και στη φέξη, δείχνουν ότι κατανοούν τη σοβαρότητα του προβλήματός μας, άλλες φορές μας γεμίζουν υποσχέσεις, άλλες μας ξεφουρνίζουν διάφορες θεωρίες επίλυσης του προβλήματος και άλλες πάλι με ύφος σνομπ μας αντιμετωπίζουν συγκαταβατικά. Μας επαινούν γιατί αυτοπροαιρέτως παραμείναμε στο ακριτικό νησί μας, φύλακες όπως μας λένε του Ελληνισμού. Λόγια πολλά, λόγια παχιά και στο τέλος ένα μεγάλο μηδενικό. Όλα έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Δεν γίνεται τίποτε, δεν κουνιέται φύλλο. Κι’ αν μετά τους ψάξεις στο τηλέφωνο, για όσα υποσχεθήκανε, δεν τους βρίσκεις ποτέ. Σαν μην πέρασαν ποτέ από εδώ». Όταν διάβασα στις εφημερίδες ότι οι εθνοφύλακες του Αγαθονησίου, παρέδωσαν τον οπλισμό τους, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αδιαφορία της πολιτείας στο μεγάλο πρόβλημα των λαθρομεταναστών που κυριολεκτικά σαρώνουν το μικρό νησί τους, πήρα την απόφαση να πάω αμέσως εκεί, να δώ και να ζήσω το πρόβλημα από πρώτο χέρι. Πιστεύω ότι όταν αποχωρείς από την υπηρεσία σου, μπορείς να προσφέρεις και από άλλο μετερίζι, δείχνοντας ότι όσα έλεγες πριν, τα πίστευες και τα υπηρετείς δια βίου. Ξεκίνησα από το Λακκί της Λέρου με το πλοίο Κάλυμνος. Περάσαμε από τους Λειψούς και πιάσαμε Πάτμο. Απ’ εκεί βάλαμε πλώρη για τους Αρκιούς. Καθόμουνα βυθισμένος στις σκέψεις μου, όταν δίπλα μου μια παιδική φωνή με ξύπνησε από το λήθαργο. «Μαμά-μαμά κοίτα κάτι νερά πράσινα». Πήγα προς τη κουπαστή, και το βλέμμα μου απλώθηκε στα πανέμορφα φιόρδ του συμπλέγματος των Αρκιών. Δίπλα μου ένας ξένος είχε μείνει άφωνος, ψιθυρίζοντας συνεπαρμένος «my God». Όσο πλησιάζαμε στο κύριο νησάκι τόσο τα νερά γινόντουσαν σμαραγδένια και προκλητικά, να μη σε αφήσουν ποτέ να φύγεις. Σκέφτηκα ότι όποιος φύγει από αυτή τη ζωή, χωρίς να δει τους Αρκιούς, είναι πραγματικά πολύ αδικημένος. Εκεί όμως είναι και η ευθύνη του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, που άφησε αναξιοποίητο αυτό τον φυσικό πλούτο και έφυγε ο κόσμος και ρημάξανε τα πάντα, βορά στη τουρκική βουλιμία. Μόλις βγήκα στο Αγαθονήσι συναντήθηκα με το πρόεδρο της κοινότητας κ. Κόττορο Ευάγγελο. Ήταν ο δάσκαλος του νησιού και τώρα πρόεδρος, γιός του επίσης δασκάλου Κων/νου Κότορου. Τον αναφέρω γιατί ήταν ο δάσκαλος που επί ιταλικής κατοχής διέσωσε τα Ελληνικά γράμματα και τη ταυτότητα των παιδιών. Όταν οι ιταλοί του επέβαλαν βιαίως να διδάσκει μόνο στην ιταλική γλώσσα, αυτός αρνήθηκε επιμόνως, αντιστάθηκε σθεναρά, με αποτέλεσμα να τον διώξουν. Αυτός και η οικογένειά του στερήθηκαν ακόμα και το ψωμί. Αυτοί οι γενναίοι δάσκαλοι διέσωσαν τη γλώσσα μας σε καιρούς δύσκολους και έτσι επιβίωσε ο Ελληνισμός σε όλες τις γωνιές αυτού του τόπου. Αυτά για τους αμπελοφιλόσοφους και τους νεωτερικούς. Ευθύς εξ αρχής στη συζήτησή μας με το πρόεδρο διαχωρίσαμε το ανθρωπιστικό θέμα από τα προβλήματα που δημιουργεί η παρουσία τόσων λαθρομεταναστών στο νησί. Στα πρώτα χρόνια όλοι οι κάτοικοι είχαμε αφοσιωθεί στη περίθαλψη των ανθρώπων αυτών, μου διηγήθηκε, γιατί πραγματικά ήταν σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Μαζεύαμε ρούχα, μαγειρεύαμε φαγητά, γλυκά, φρούτα και ότι άλλο μπορούσε να απαλύνει το πόνο αυτών των ανθρώπων. Ένα παιδί που περνούσε εκείνη την ώρα δίπλα μας το φώναξε ο πρόεδρος και μου το σύστησε. Ήταν ο Βαλάντης Κ. ο οποίος όταν πρωτοείδε ένα παιδάκι που το κρατούσε σφιχτά η μάνα ξυπόλητο και βρεγμένο, έβγαλε τις κάλτσες του και τα παπούτσια του και τη παρακάλεσε να του τα φορέσει. Ο Βαλάντης είναι η προσωποποίηση του φιλόξενου Αγαθονησιώτη. Όμως με τη πάροδο του χρόνου το κύμα των λαθρομεταναστών από τη Τουρκία μεγάλωνε. Το απίθανο Ελληνικό κράτος έκανε πως δε καταλάβαινε το πρόβλημα για αρκετά χρόνια. Το έσπρωξε στους φιλότιμους κατοίκους και άστους να βουρλίζονται. Όμως τα πράγματα με τα χρόνια χειροτέρεψαν και οι πέντε- δέκα λαθρομετανάστες γίνανε εκατό και διακόσιοι τη βδομάδα και οι έρμοι οι 140 συνολικά Αγαθονησιώτες ήταν πια ανίκανοι να τους περιθάλψουν. Ο πρόεδρος κρατά λεπτομερή στοιχεία. Το 2008, μου λέει περάσανε 4702 συν άλλοι 1500 προς Πάτμο σύνολο 6202. Φέτος έχουμε ήδη ξεπεράσει τους 2500 ενώ την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι ήταν 1300, άρα έχουμε αύξηση εκατό τοις εκατό μέχρι τώρα, γιατί είναι άγνωστες οι βουλές των Τούρκων στο μέλλον. Έρχονται συνήθως με φουσκωτές βάρκες. Αν βρεθούν μπροστά σε σκάφος του Ελληνικού λιμενικού, σκίζουν ένα ή δυο αεροθαλάμους και μπαίνει το νερό, ούτως ώστε να αναγκασθεί το πλήρωμα του σκάφους να τους περισυλλέξει από τη θάλασσα. Είναι ανθρωπίνως αδιανόητο να εγκαταλείψει κανείς ανθρώπους και δη μανάδες με μωρά στη τύχη τους μέσα στη θάλασσα. Αν δεν βρεθούν μπροστά σε σκάφος βγαίνουν στη ξηρά και προωθούνται προς τους τρείς συνοικισμούς του νησιού. Συνήθως βγαίνουν σε μια μικρονησίδα, το Νερονήσι, και από εκεί καλούν βοήθεια ή κολυμπώντας περνούν στο Αγαθονήσι,( η απόσταση είναι εβδομήντα μέτρα). Ξεχύνονται νύχτα μέρα μέσα στα σπίτια ζητώντας τροφή, νερό, κατάλυμα, ιατρική βοήθεια και χώρους βασικών βιολογικών αναγκών. Τις πρώτες μια-δυο μέρες είναι φοβισμένοι και διστακτικοί, όσο όμως περνούν οι μέρες και παραμένουν στο νησί γίνονται σιγά-σιγά απειλητικοί γιατί οι ανάγκες το επιβάλλουν. Δυστυχώς η πολιτεία τους αφήνει τις περισσότερες φορές και μια βδομάδα, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να διογκώνονται τραγικά και το χειρότερο είναι ότι δεν γίνεται ούτε μια απλή υγειονομική εξέταση αυτών των ανθρώπων. Κινδυνεύουμε από επιδημίες μου επισημαίνει ο πρόεδρος. Η αστυνομία (τέσσερεις αστυνομικοί και δύο δόκιμοι) πρέπει να τους μαζέψουν, να τους ταΐσουν και να ικανοποιήσουν βασικές ανάγκες τους. Τη νύκτα φυλάνε βάρδιες και χρησιμοποιούνται και για συνοδεία των λαθρομεταναστών από το νησί. Είναι αδύνατο να ανταποκριθούν. Σκεφθείτε ότι ο αρμόδιος φορέας, το υπουργείο εσωτερικών, δεν επισκέφθηκε ποτέ το νησί με οποιονδήποτε εκπρόσωπο. Στους πρόχειρους χώρους υγιεινής επικρατεί αθλιότης. Κοιμούνται κατά γης μέσα σε δυο μικρά δωμάτια όσοι χωράνε και οι πολλοί έξω, μέσα στις πέτρες, στο χώμα και στα χαμόκλαδα. Την ημέρα δεν έχουν μια σκιά για να σταθούν. Κατά χώρα προέλευσης κάνουν και φατρίες, ικανές να συγκρουσθούν πολύ βίαια μεταξύ τους. Η κατάσταση σιγά-σιγά εκτραχύνεται, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να έχουν περιέλθει σε αναγκαστική άμυνα. Ο πρόεδρος έχει φτιάξει μια αποθήκη με ρούχα , παπούτσια, τρόφιμα και άλλα χρειώδη, που του στέλνουν φιλανθρωπικοί σύλλογοι και η εκκλησία από όλη την Ελλάδα και τα μοιράζει στις φουρνιές που ανεβαίνουν στο νησί. Άφησα το πρόεδρο με τον οποίο βεβαίως είχα επανειλημμένες συναντήσεις μέρα και νύχτα και για ένα διήμερο και περπάτησα να ακούσω και τις απόψεις των απλών ανθρώπων. Η κυρία Παρασκευή Μ. που διατηρεί ταβέρνα ήταν πραγματικά αγανακτισμένη για όσα υποφέρει αυτή και η οικογένειά της. Ξεκινήσαμε από μια καλύβα και φτιάξαμε αυτό τον ωραίο χώρο μου είπε. Έξοδα, ταλαιπωρίες, να φέρνεις τα υλικά με τα πλεούμενα, τους τεχνίτες από μακριά, για να κτίσεις τη μικρή αυτή επιχείρηση για να ζήσεις. Σπουδάζω δυο παιδιά και τώρα δεν ξέρω τι θα μου συμβεί αύριο. Με έχουν κατ’ επανάληψη κλέψει. Τους έχω μέρα -νύχτα στα πόδια μου, γιατί ο σταθμός της αστυνομίας είναι δίπλα μου. Μαγειρεύω κάθε μέρα γι’ αυτούς , με εντολή της αστυνομίας και με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα πληρωθούμε, αλλά αυτό δεν έχει γίνει ακόμη. Ο κ. Χαράλαμπος Κ. διατηρεί με τη σύζυγό του μίνι μάρκετ στο Μεγάλο χωριό και παράγει εκλεκτό βραβευμένο τυρί. Η κατάσταση μου λέει είναι ανυπόφορη. Ο Γρηγόρης που κάθεται μαζί μας την χαρακτηρίζει τραγική. Ο Γιάννης Κ. προσφέρθηκε να με μεταφέρει με το αυτοκίνητό του. Είμαστε όμηροι μου είπε μιας κατάστασης που ήρθε από το πουθενά. Ο Μανώλης Κ. μου λέγει ότι όταν έλειπε η μάνα του, μπήκαν στο σπίτι της λαθρομετανάστες. Πήραν μερικά πράγματα αλλά το χειρότερο είναι ότι αφοδεύσανε παντού, αφήνοντας το σπίτι σε άθλια κατάσταση. Το βράδυ ως αργά συνεργαστήκαμε με το πρόεδρο. Συναντηθήκαμε και με τον επικεφαλής των Εθνοφυλάκων που παρέδωσαν τον οπλισμό τους στο πρόεδρο της κοινότητος. Ο Κων/νος Κ. μου εξήγησε ότι οι επιλογές τους είναι πια λίγες, σχεδόν μία, να φύγουν αυτοί από το νησί για να γλιτώσουν. Η αδιαφορία του κράτους κάνει το μέλλον μας επισφαλέστατο, μου λέγει. Παραδώσαμε τα όπλα μήπως και συγκινηθούν οι αρμόδιοι. Του είπα ότι διαφωνώ με αυτή την ενέργεια και μου εξήγησε ότι ουδόλως στρέφεται κατά του στρατού ή της άμυνας, αλλά πρέπει κάτι να κάνουν. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι εδώ έχουμε πρόβλημα ασφάλειας, τονίζει εμφαντικά. Όσο για την εκπαίδευση της Εθνοφυλακής ας μην κάνουμε συζήτηση καθόλου. Ο κ. Μεϊμαράκης, παρενέβη ο πρόεδρος, όταν του ζήτησα να εμπλακεί το Π. Ναυτικό, μου απήντησε ότι αυτό δεν γίνεται. Διερωτήθηκα αν μετεβλήθη η αποστολή των Ενόπλων μας Δυνάμεων ή αν πράγματι τη γνωρίζει ο Υπουργός. Μου εξήγησαν και οι δυο ότι δεν είναι μόνο οι λαθρομετανάστες, αλλά και τα τούρκικα πολεμικά αεροσκάφη που κάθε μέρα πετούν πάνω από το νησί, αλλά και τα τούρκικα ψαράδικα που φτάνουν μέχρι και πεντακόσια μέτρα από το νησί, ψαρεύοντας στο δικό του χώρο. Η αδύναμη Ελλάδα τους αφήνει απροστάτευτους. Το πρωί πήγα και πάλι στον αστυνομικό σταθμό όπου η κατάσταση ήταν άθλια. Μίλησα με τους ίδιους τους λαθρομετανάστες. Ο Badera S. από τη Σομαλία μου εξήγησε ότι έφυγε από τη χώρα του παρέα με 12 άλλους γιατί η αντίπαλη παράταξη στον εμφύλιο έσφαξε τους δικούς του. Μου εξήγησε ότι είναι και οι δώδεκα μουσουλμάνοι. Στις επανειλημμένες ερωτήσεις μου από ποιες χώρες πέρασε για να φτάσει στο Αγαθονήσι, η απάντησή του ήταν στερεότυπη. Δεν ξέρω γιατί κινούμασταν νύκτα. Επειδή είχα τη πληροφορία ότι στη Τουρκία πάνε με κανονικά χαρτιά τον ρώτησα σχετικά. Απέφυγε επιμελώς να κατονομάσει τη Τουρκία, όπως και τους ανθρώπους που τους δώσανε τη φουσκωτή βάρκα. Τα ίδια περίπου μου είπανε και οι πρόσφυγες από Ιράν, Ιράκ , Αφγανιστάν, Σομαλία, Λουάντα κλπ. Καθώς ανηφόριζα για το κοινοτικό κατάστημα ένιωσα το τόπο να τρέμει, καθώς δυο ζευγάρια τουρκικών αεροσκαφών πέρασαν σίρριζα από το Μεγάλο χωριό. Κύριοι της εξουσίας της πρώην και της νυν. Αφήσατε στη τύχη τους τα νησιά μας και απορφανίστηκαν από κατοίκους. Δεν λύσατε ούτε ένα πρόβλημα. Του νερού, της ενέργειας, των υπηρεσιών που έπρεπε να είναι κινητές, της περίθαλψης, της εργασίας, της εκπαίδευσης. Έχετε εγκληματήσει στο χώρο που είναι το λίκνο του Ελληνισμού. Τώρα τους προσθέσατε και το πρόβλημα της ανασφάλειας. Η κραυγή SOS, που βγάζει το Αγαθονήσι, είναι η κραυγή όλης της Ελλάδος που βρίσκεται σε απόγνωση. Είμαστε σίγουροι ότι και πάλι θα μείνετε ασυγκίνητοι.
Δ. Δήμου
Αντιστράτηγος ε.α.
antibaro.gr 2/7/2009
Δ. Δήμου
Αντιστράτηγος ε.α.
antibaro.gr 2/7/2009
Τρίτη 7 Ιουλίου 2009
Κλιματική αλλαγή: προς μια μικρή παγετώδη περίοδο;
Θεοί μεν γαρ μελλόντων,ανθρωποι δε γιγνομένων,σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται (Φιλόστρατος)
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε μετά από δύο άρθρα που έκαναν εντύπωση μιά και δημοσιοποιούν στο ευρύ κοινό θέματα γνωστά σε επιστημονικούς (και όχι μόνον) κύκλους τα τελευταία χρόνια:
1. Σε έγκριτη Αγγλική (1) εφημερίδα δημοσιεύθηκε εμπεριστατωμένο άρθρο με τίτλο: “Οι καλλιέργειες υπό πίεση καθώς η θερμοκρασία της γής πέφτει”. Ο υπότιτλος μάλιστα τονίζει ότι οι πολιτικοί δεν έχουν παρατηρήσει ότι το πρόβλημα μπορεί να μην είναι ότι η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας, αλλά η πτώση της. Στο κείμενο σημειώνεται ότι για δεύτερη φορά μετά από σχεδόν ένα έτος, φαίνεται ότι ο κόσμος οδεύει προς μία σοβαρή διατροφική κρίση, η οποία οφείλεται σε έναν παλαιό φίλο, την "κλιματική αλλαγή".
2. Το National Geographic News (2) διερωτάται κατά πόσον το αναμενόμενο το 2013 μέγιστο της ηλιακής δραστηριότητας θα είναι το μικρότερο των τελευταίων 90 ετών. Υπενθυμίζει μάλιστα τη γνωστή συσχέτιση της ηλιακής δραστηριότητας με τη θερμοκρασία της γής και τη συζήτηση που γίνεται τώρα για εκκίνηση μιάς Μικράς Παγετώδους περιόδου στη γή. Η συζήτηση για τα θέματα αυτά στην Ελλάδα είναι σχεδόν ανύπαρκτη, πιθανόν επειδή λανθασμένα θεωρούνται μη πολιτικά. Ακόμα και το Αντίβαρο φορτώνει συνεχώς με έρμα το πλοίο στο “Περιβάλλον” ώστε να πλέει αταλάντευτα στη θάλασσα της περιβαλλοντικής ορθοδοξίας. Για σύγκριση, το παραπάνω ανορθόδοξο άρθρο του Telegraph μάζεψε σε 24 ώρες από τη δημοσίευσή του 127 σχόλια, τα περισσότερα μάλιστα αξιόλογα, προφανώς από αναγνώστες πολύπλευρα ενημερωμένους και ιδιαίτερα ανήσυχους. Για όσους, λοιπόν, θα επιθυμούσαν μιά πολύπλευρη και επιστημονικά τεκμηριωμένη ενημέρωση για το θέμα της ανθρωπογενούς παγκόσμιας υπερθέρμανσης (AGW) ή της “κλιματικής αλλαγής” όπως συνηθίζεται να λέγεται τον τελευταίο καιρό, από την πλευρά των «σκεπτικιστών» ή «αρνητών», θα πρότεινα το βιβλίο του Ian Plimer, Heaven And Earth / Global Warming: The missing Science, Connor Court Publishing Pty Ltd, Ballan, Victoria, Australia. Την έκδοση του βιβλίου (15/4/2009) πληροφορήθηκα από σχετική ανασκόπηση (3) πριν από την κυκλοφορία του. Αποφάσισα να το παραγγείλω αμέσως εκτιμώντας ότι επρόκειτο για σημαντικό βιβλίο μιά και: Η θεματολογία του έδειχνε σφαιρική αντιμετώπιση της AGW. Ο συγγραφέας είχε σημαντική ακαδημαϊκή πορεία, η οποία ακολούθησε μιά επιτυχή καριέρα στη πρώτη γραμμή της Μεταλλευτικής βιομηχανίας. Ο συγγραφέας ήταν πλέον συνταξιούχος και συνεπώς μακράν επηρεασμού από χρηματοδοτήσεις. Το βιβλίο ήρθε σύντομα και αποδείχθηκε έργο όχι μόνον σημαντικού επιστήμονα, εξαιρετικού συγγραφέα αλλά και ανθρώπου που δεν διστάζει να πεί τα πράγματα με το όνομά τους. Ο θυμός του φαίνεται στην αφιέρωση: Αφιερώνεται στους AGL και CEL, λευκούς Ιππότες που πολεμούν τις δυνάμεις του σκότους και στην τελευταία φράση του κειμένου: Η ηλιθιότητα του ανθρώπου είναι μικρότερη μόνον από την αγάπη του θεού που είναι άπειρη. Οι 500 σελίδες του βιβλίου, οι 230.000 λέξεις και οι 2.311 υποσημειώσεις - βιβλιογραφικές αναφορές είναι το προϊόν των 40 ετών της έρευνας σε βάθος και σε πλάτος της γνώσης. Όπως Plimer γράφει: "Η κατανόηση των αλλαγών του κλίματος απαιτεί μια συγχώνευση της αστρονομίας, της φυσικής του ήλιου, της γεωλογίας, της γεωχρονολόγησης, της γεωχημείας, της ιζηματολογίας, της τεκτονικής, της παλαιοντολογίας, της παλαιοοικολογίας, της επιστήμης των παγετώνων, της κλιματολογίας, της μετεωρολογίας, της ωκεανογραφίας, της οικολογίας, της αρχαιολογίας και της ιστορίας". Το πιο σημαντικό σημείο που πρέπει να θυμάστε σχετικά με τον Plimer είναι ότι είναι ο πλέον επιφανής γεωλόγος της Αυστραλίας. Ως τέτοιος, η αίσθηση που έχει σχετικά με το χρόνο με πολύ διαφορετική από τους περισσότερους από εμάς. Η άποψή του τραβά μακριά πίσω στον χρόνο. Εξετάζει το κλίμα σε γεωλογική, αρχαιολογική και ιστορική χρονική κλίμακα καθώς και στη σύγχρονη εποχή. Γράφει: "Οι προηγούμενες αλλαγές του κλίματος, οι μεταβολές της στάθμης της θάλασσας και οι καταστροφές είναι γραμμένες στην πέτρα". Πολλά από αυτά που έχουμε διαβάσει για την αλλαγή του κλίματος, ισχυρίζεται, είναι τα σκουπίδια, ιδίως τα αποτελέσματα των μοντέλων σε υπολογιστή πάνω στα οποία βασίζεται υπερβολικά η τρέχουσα επιστημονική γνώμη, την οποία περιγράφει ως "πρωτόγονη". Τα λάθη και οι στρεβλώσεις των μοντέλων σε υπολογιστή θα αποδειχθούν με το πέρασμα του χρόνου. Ο Plimer δεν αμφισβητεί την αλλαγή του κλίματος αλλά ουσιαστικά αμφισβητεί τις περισσότερες από τις παραδοχές και τις προβλέψεις που γίνονται για την τρέχουσες αιτίες, κυρίως από τους επιστήμονες της ατμόσφαιρας, οι οποίοι έχουν μια διαφορετική προοπτική για τον χρόνο. "Είναι λίγο έκπληξη το γεγονός ότι καταστροφολογικές απόψεις για το μέλλον του πλανήτη έπεσαν σε γόνιμο έδαφος. Η ιστορία του χρόνου μας δείχνει ότι η μείωση του πληθυσμού, η κοινωνική αναστάτωση, οι εξαφανίσεις ειδών, οι ασθένειες και οι καταστροφικές ξηρασίες συνέβησαν σε περιόδους που επικρατούσε κρύο. Αντίθετα, η ζωή άνθισε και οι οικονομίες αναπτύχθηκαν ραγδαία στις θερμές περιόδους. Ο πλανήτης Γη είναι δυναμικός. Πάντα αλλάζει και εξελίσσεται. Αυτή τη στιγμή είναι σε μιά εποχή παγετώνων". Αν κοιτάξουμε τα τελευταία 6 εκατομμύρια χρόνια, η Γη ήταν θερμότερη από ότι είναι τώρα για 3 εκατομμύρια χρόνια. Το παγοκάλυμμα της Αρκτικής, της Ανταρκτικής και της Γροιλανδίας είναι γεωλογικά ασυνήθιστο. Οι πολικοί πάγοι είναι παρόντες μόνο κατά το 20 τοις εκατό του γεωλογικού χρόνου. Ότι ακολουθεί είναι μιά έντονη συμπίεση των 500 σελίδων του βιβλίου με όλα τους τα επιχειρήματα και τις προκλητικά συμπεράσματα: Είναι επικίνδυνη αύξηση της θερμοκρασίας που συμβαίνει; Όχι Είναι το εύρος της θερμοκρασίας που παρατηρήθηκε κατά τον 20ό αιώνα έξω από την περιοχή της κανονικής μεταβλητότητας; Όχι Το κλίμα της Γης ελέγχεται από την παραλαβή και την αναδιανομή της ηλιακής ενέργειας. Παρά αυτή την κρίσιμη αυτή σχέση, ο ήλιος τείνει να εξαφανιστεί ως το πλέον σημαντικός παράγων του κλίματος. Υπολογισμοί με υπερυπολογιστές είναι πρωτόγονοι σε σχέση με το σύνθετο δυναμισμό του κλίματος της γης εάν αγνοήσει κανείς την κρίσιμη σχέση μεταξύ του κλίματος και της ηλιακής ενέργειας. "Ο περιορισμός της σύγχρονης αλλαγής του κλίματος σε μιά μόνον μεταβλητή, το CO2, ή ένα μικρό μέρος της μεταβλητής - το ανθρωπογενές CO2 - δεν είναι επιστήμη. Το να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε το μέλλον με βάση μία μόνο μεταβλητή (CO2) σε εξαιρετικά πολύπλοκα φυσικά συστήματα είναι τρέλα. Εντούτοις, όταν κάποιοι αστρονόμοι έχουν την τόλμη να αποδείξουν ότι η ηλιακή δραστηριότητα ελέγχει το κλίμα και όχι οι εκπομπές CO2, έχουν απορριφθεί ως δεινόσαυροι που χρησιμοποιούν μεθόδους παλιομοδίτικης επιστήμης". Κατά το παρελθόν η περιεκτικότητα της σε CO2 ήταν πολύ υψηλότερη από ότι σήμερα. Το ατμοσφαιρικό CO2 ακολουθεί την αύξηση της θερμοκρασίας. Δεν αυξάνεται η θερμοκρασία καθώς αυξάνεται το CO2. Το CO2 δεν είναι ρύπος. Η υπερθέρμανση του πλανήτη και η μεγάλη περιεκτικότητα σε CO2 φέρει ευημερία και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Η υπόθεση ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να δημιουργήσει υπερθέρμανση του πλανήτη είναι παράδοξη διότι έρχεται σε αντίθεση με τη γνώση επικυρωμένη από την φυσική του ήλιου, την αστρονομία, την ιστορία, αρχαιολογία και τη γεωλογία". Αλλά πλέον οι αποδείξεις δεν μετρούν. Και κάθε αντίθετη εργασία που δημοσιεύεται σε περιοδικά με κριτές, απλώς αγνοείται. Μας λένε ότι η επιστήμη για την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του πλανήτη έχει πλέον σχηματισθεί και δεν επιδέχεται αλλαγών. Ωστόσο, ο ισχυρισμός από ορισμένους επιστήμονες ότι η απειλή της AGW είναι 90 % σίγουρη (ή ακόμη και 99 %) είναι ένα σχήμα λόγου. Δεν έχει μαθηματική ή αποδεικτική βάση. " Παρατηρήσεις στη φύση διαφέρουν σημαντικά από τα αποτελέσματα που προέκυψαν από σχεδόν δύο δωδεκάδες κλιματικών μοντέλων που αναπτύχθηκαν σε υπολογιστή. Τα κλιματικά μοντέλα διογκώσουν τα αποτελέσματα της ανθρώπινης εκπομπής CO2 στην ατμόσφαιρα, επειδή λίγες από τις φυσικές μεταβλητές λαμβάνονται υπ’ όψιν. Τα φυσικά συστήματα είναι πολύ πιο περίπλοκα από ότι τα μοντέλα σε υπολογιστή. Η δημιουργία, από τον ΟΗΕ της Διακυβερνητικής Ομάδας για τις Κλιματικές Αλλαγές (IPCC), το 1988, έδωσε την ευκαιρία στις περιβαλλοντικές ομάδες να μετατρέψουν την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη σε κύριο θέμα". Η διαδικασία της IPCC σχετίζεται με τον περιβαλλοντικό ακτιβισμό, την πολιτική και τον καιροσκοπισμό. Είναι άσχετη με την επιστήμη. Οι απόψεις των ζηλωτών της κλιματικής αλλαγής (AGW) μπορεί να συγκριθούν με την αποδεδειγμένη βεβαιότητα των θρησκευτικών φονταμενταλιστών". Ο Ian Plimer δεν είναι ένα απομονωμένο περίεργο άτομο. Είναι βραβευμένος επιστήμονας και καθηγητής. Το οπισθόφυλλο του «Heaven And Earth» περιλαμβάνει τη λαμπρή υποστήριξη από τον Πρόεδρο της Τσεχικής Δημοκρατίας, Vaclav Klaus, ο οποίος τώρα κατέχει την εκ περιτροπής προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολλοί επιστήμονες έχουν συμπαραταχθεί με τον Plimer στή διαφωνία προς την επικρατούσα ορθοδοξία. Το «Heaven And Earth » βασίζεται σε αποδείξεις και επιτίθεται στον κονφορμισμό και την «ορθοδοξία». Είναι επίσης μια υπενθύμιση προς το σεβασμό της αντίθετης άποψης και ένα ηχηρό μήνυμα για να προσέξουμε μήπως η ιδεολογία υποκαθιστά τις αποδείξεις.
(1):http://www.telegraph.co.uk/comment/columnists/christopherbooker/5525933/Crops-under-stress-as-temperatures-fall.html
(2): http://news.nationalgeographic.com/news/2009/06/090612-sun-lowest-peak-activity.html
(3): http://www.smh.com.au/opinion/beware-the-climate-of-conformity-20090412-a3ya.html
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1. Σύμφωνα με κάποια Blogs, οι μεγάλοι εκδοτικοί Οίκοι της Αυστραλίας αρνήθηκαν να εκδώσουν το «αιρετικό» αυτό βιβλίο.
2. Το βιβλίο απεδείχθη εκδοτική επιτυχία και ευρίσκεται στην 5η ανατύπωση (http://connorcourtpublishing.blogspot.com/)
3 «Κάποιοι αστρονόμοι έχουν την τόλμη να αποδείξουν ότι η ηλιακή δραστηριότητα ελέγχει το κλίμα »Η επιστημονική έχασε πριν λίγες ημέρες τον μεγαλύτερο εξ αυτών, τον Jack Eddy. Διαβάστε το «Interview with Jack Eddy»
Η επιστημονική κοινότητα θα προτείνει να ονομασθεί το τρέχον σημαντικό ηλιακό ελάχιστο «Eddy Minimum», ως ελάχιστη τιμή στον Άνδρα και τον Επιστήμονα.
Μάριος Λεονάρδος
www.antibaro.gr
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε μετά από δύο άρθρα που έκαναν εντύπωση μιά και δημοσιοποιούν στο ευρύ κοινό θέματα γνωστά σε επιστημονικούς (και όχι μόνον) κύκλους τα τελευταία χρόνια:
1. Σε έγκριτη Αγγλική (1) εφημερίδα δημοσιεύθηκε εμπεριστατωμένο άρθρο με τίτλο: “Οι καλλιέργειες υπό πίεση καθώς η θερμοκρασία της γής πέφτει”. Ο υπότιτλος μάλιστα τονίζει ότι οι πολιτικοί δεν έχουν παρατηρήσει ότι το πρόβλημα μπορεί να μην είναι ότι η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας, αλλά η πτώση της. Στο κείμενο σημειώνεται ότι για δεύτερη φορά μετά από σχεδόν ένα έτος, φαίνεται ότι ο κόσμος οδεύει προς μία σοβαρή διατροφική κρίση, η οποία οφείλεται σε έναν παλαιό φίλο, την "κλιματική αλλαγή".
2. Το National Geographic News (2) διερωτάται κατά πόσον το αναμενόμενο το 2013 μέγιστο της ηλιακής δραστηριότητας θα είναι το μικρότερο των τελευταίων 90 ετών. Υπενθυμίζει μάλιστα τη γνωστή συσχέτιση της ηλιακής δραστηριότητας με τη θερμοκρασία της γής και τη συζήτηση που γίνεται τώρα για εκκίνηση μιάς Μικράς Παγετώδους περιόδου στη γή. Η συζήτηση για τα θέματα αυτά στην Ελλάδα είναι σχεδόν ανύπαρκτη, πιθανόν επειδή λανθασμένα θεωρούνται μη πολιτικά. Ακόμα και το Αντίβαρο φορτώνει συνεχώς με έρμα το πλοίο στο “Περιβάλλον” ώστε να πλέει αταλάντευτα στη θάλασσα της περιβαλλοντικής ορθοδοξίας. Για σύγκριση, το παραπάνω ανορθόδοξο άρθρο του Telegraph μάζεψε σε 24 ώρες από τη δημοσίευσή του 127 σχόλια, τα περισσότερα μάλιστα αξιόλογα, προφανώς από αναγνώστες πολύπλευρα ενημερωμένους και ιδιαίτερα ανήσυχους. Για όσους, λοιπόν, θα επιθυμούσαν μιά πολύπλευρη και επιστημονικά τεκμηριωμένη ενημέρωση για το θέμα της ανθρωπογενούς παγκόσμιας υπερθέρμανσης (AGW) ή της “κλιματικής αλλαγής” όπως συνηθίζεται να λέγεται τον τελευταίο καιρό, από την πλευρά των «σκεπτικιστών» ή «αρνητών», θα πρότεινα το βιβλίο του Ian Plimer, Heaven And Earth / Global Warming: The missing Science, Connor Court Publishing Pty Ltd, Ballan, Victoria, Australia. Την έκδοση του βιβλίου (15/4/2009) πληροφορήθηκα από σχετική ανασκόπηση (3) πριν από την κυκλοφορία του. Αποφάσισα να το παραγγείλω αμέσως εκτιμώντας ότι επρόκειτο για σημαντικό βιβλίο μιά και: Η θεματολογία του έδειχνε σφαιρική αντιμετώπιση της AGW. Ο συγγραφέας είχε σημαντική ακαδημαϊκή πορεία, η οποία ακολούθησε μιά επιτυχή καριέρα στη πρώτη γραμμή της Μεταλλευτικής βιομηχανίας. Ο συγγραφέας ήταν πλέον συνταξιούχος και συνεπώς μακράν επηρεασμού από χρηματοδοτήσεις. Το βιβλίο ήρθε σύντομα και αποδείχθηκε έργο όχι μόνον σημαντικού επιστήμονα, εξαιρετικού συγγραφέα αλλά και ανθρώπου που δεν διστάζει να πεί τα πράγματα με το όνομά τους. Ο θυμός του φαίνεται στην αφιέρωση: Αφιερώνεται στους AGL και CEL, λευκούς Ιππότες που πολεμούν τις δυνάμεις του σκότους και στην τελευταία φράση του κειμένου: Η ηλιθιότητα του ανθρώπου είναι μικρότερη μόνον από την αγάπη του θεού που είναι άπειρη. Οι 500 σελίδες του βιβλίου, οι 230.000 λέξεις και οι 2.311 υποσημειώσεις - βιβλιογραφικές αναφορές είναι το προϊόν των 40 ετών της έρευνας σε βάθος και σε πλάτος της γνώσης. Όπως Plimer γράφει: "Η κατανόηση των αλλαγών του κλίματος απαιτεί μια συγχώνευση της αστρονομίας, της φυσικής του ήλιου, της γεωλογίας, της γεωχρονολόγησης, της γεωχημείας, της ιζηματολογίας, της τεκτονικής, της παλαιοντολογίας, της παλαιοοικολογίας, της επιστήμης των παγετώνων, της κλιματολογίας, της μετεωρολογίας, της ωκεανογραφίας, της οικολογίας, της αρχαιολογίας και της ιστορίας". Το πιο σημαντικό σημείο που πρέπει να θυμάστε σχετικά με τον Plimer είναι ότι είναι ο πλέον επιφανής γεωλόγος της Αυστραλίας. Ως τέτοιος, η αίσθηση που έχει σχετικά με το χρόνο με πολύ διαφορετική από τους περισσότερους από εμάς. Η άποψή του τραβά μακριά πίσω στον χρόνο. Εξετάζει το κλίμα σε γεωλογική, αρχαιολογική και ιστορική χρονική κλίμακα καθώς και στη σύγχρονη εποχή. Γράφει: "Οι προηγούμενες αλλαγές του κλίματος, οι μεταβολές της στάθμης της θάλασσας και οι καταστροφές είναι γραμμένες στην πέτρα". Πολλά από αυτά που έχουμε διαβάσει για την αλλαγή του κλίματος, ισχυρίζεται, είναι τα σκουπίδια, ιδίως τα αποτελέσματα των μοντέλων σε υπολογιστή πάνω στα οποία βασίζεται υπερβολικά η τρέχουσα επιστημονική γνώμη, την οποία περιγράφει ως "πρωτόγονη". Τα λάθη και οι στρεβλώσεις των μοντέλων σε υπολογιστή θα αποδειχθούν με το πέρασμα του χρόνου. Ο Plimer δεν αμφισβητεί την αλλαγή του κλίματος αλλά ουσιαστικά αμφισβητεί τις περισσότερες από τις παραδοχές και τις προβλέψεις που γίνονται για την τρέχουσες αιτίες, κυρίως από τους επιστήμονες της ατμόσφαιρας, οι οποίοι έχουν μια διαφορετική προοπτική για τον χρόνο. "Είναι λίγο έκπληξη το γεγονός ότι καταστροφολογικές απόψεις για το μέλλον του πλανήτη έπεσαν σε γόνιμο έδαφος. Η ιστορία του χρόνου μας δείχνει ότι η μείωση του πληθυσμού, η κοινωνική αναστάτωση, οι εξαφανίσεις ειδών, οι ασθένειες και οι καταστροφικές ξηρασίες συνέβησαν σε περιόδους που επικρατούσε κρύο. Αντίθετα, η ζωή άνθισε και οι οικονομίες αναπτύχθηκαν ραγδαία στις θερμές περιόδους. Ο πλανήτης Γη είναι δυναμικός. Πάντα αλλάζει και εξελίσσεται. Αυτή τη στιγμή είναι σε μιά εποχή παγετώνων". Αν κοιτάξουμε τα τελευταία 6 εκατομμύρια χρόνια, η Γη ήταν θερμότερη από ότι είναι τώρα για 3 εκατομμύρια χρόνια. Το παγοκάλυμμα της Αρκτικής, της Ανταρκτικής και της Γροιλανδίας είναι γεωλογικά ασυνήθιστο. Οι πολικοί πάγοι είναι παρόντες μόνο κατά το 20 τοις εκατό του γεωλογικού χρόνου. Ότι ακολουθεί είναι μιά έντονη συμπίεση των 500 σελίδων του βιβλίου με όλα τους τα επιχειρήματα και τις προκλητικά συμπεράσματα: Είναι επικίνδυνη αύξηση της θερμοκρασίας που συμβαίνει; Όχι Είναι το εύρος της θερμοκρασίας που παρατηρήθηκε κατά τον 20ό αιώνα έξω από την περιοχή της κανονικής μεταβλητότητας; Όχι Το κλίμα της Γης ελέγχεται από την παραλαβή και την αναδιανομή της ηλιακής ενέργειας. Παρά αυτή την κρίσιμη αυτή σχέση, ο ήλιος τείνει να εξαφανιστεί ως το πλέον σημαντικός παράγων του κλίματος. Υπολογισμοί με υπερυπολογιστές είναι πρωτόγονοι σε σχέση με το σύνθετο δυναμισμό του κλίματος της γης εάν αγνοήσει κανείς την κρίσιμη σχέση μεταξύ του κλίματος και της ηλιακής ενέργειας. "Ο περιορισμός της σύγχρονης αλλαγής του κλίματος σε μιά μόνον μεταβλητή, το CO2, ή ένα μικρό μέρος της μεταβλητής - το ανθρωπογενές CO2 - δεν είναι επιστήμη. Το να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε το μέλλον με βάση μία μόνο μεταβλητή (CO2) σε εξαιρετικά πολύπλοκα φυσικά συστήματα είναι τρέλα. Εντούτοις, όταν κάποιοι αστρονόμοι έχουν την τόλμη να αποδείξουν ότι η ηλιακή δραστηριότητα ελέγχει το κλίμα και όχι οι εκπομπές CO2, έχουν απορριφθεί ως δεινόσαυροι που χρησιμοποιούν μεθόδους παλιομοδίτικης επιστήμης". Κατά το παρελθόν η περιεκτικότητα της σε CO2 ήταν πολύ υψηλότερη από ότι σήμερα. Το ατμοσφαιρικό CO2 ακολουθεί την αύξηση της θερμοκρασίας. Δεν αυξάνεται η θερμοκρασία καθώς αυξάνεται το CO2. Το CO2 δεν είναι ρύπος. Η υπερθέρμανση του πλανήτη και η μεγάλη περιεκτικότητα σε CO2 φέρει ευημερία και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Η υπόθεση ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να δημιουργήσει υπερθέρμανση του πλανήτη είναι παράδοξη διότι έρχεται σε αντίθεση με τη γνώση επικυρωμένη από την φυσική του ήλιου, την αστρονομία, την ιστορία, αρχαιολογία και τη γεωλογία". Αλλά πλέον οι αποδείξεις δεν μετρούν. Και κάθε αντίθετη εργασία που δημοσιεύεται σε περιοδικά με κριτές, απλώς αγνοείται. Μας λένε ότι η επιστήμη για την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του πλανήτη έχει πλέον σχηματισθεί και δεν επιδέχεται αλλαγών. Ωστόσο, ο ισχυρισμός από ορισμένους επιστήμονες ότι η απειλή της AGW είναι 90 % σίγουρη (ή ακόμη και 99 %) είναι ένα σχήμα λόγου. Δεν έχει μαθηματική ή αποδεικτική βάση. " Παρατηρήσεις στη φύση διαφέρουν σημαντικά από τα αποτελέσματα που προέκυψαν από σχεδόν δύο δωδεκάδες κλιματικών μοντέλων που αναπτύχθηκαν σε υπολογιστή. Τα κλιματικά μοντέλα διογκώσουν τα αποτελέσματα της ανθρώπινης εκπομπής CO2 στην ατμόσφαιρα, επειδή λίγες από τις φυσικές μεταβλητές λαμβάνονται υπ’ όψιν. Τα φυσικά συστήματα είναι πολύ πιο περίπλοκα από ότι τα μοντέλα σε υπολογιστή. Η δημιουργία, από τον ΟΗΕ της Διακυβερνητικής Ομάδας για τις Κλιματικές Αλλαγές (IPCC), το 1988, έδωσε την ευκαιρία στις περιβαλλοντικές ομάδες να μετατρέψουν την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη σε κύριο θέμα". Η διαδικασία της IPCC σχετίζεται με τον περιβαλλοντικό ακτιβισμό, την πολιτική και τον καιροσκοπισμό. Είναι άσχετη με την επιστήμη. Οι απόψεις των ζηλωτών της κλιματικής αλλαγής (AGW) μπορεί να συγκριθούν με την αποδεδειγμένη βεβαιότητα των θρησκευτικών φονταμενταλιστών". Ο Ian Plimer δεν είναι ένα απομονωμένο περίεργο άτομο. Είναι βραβευμένος επιστήμονας και καθηγητής. Το οπισθόφυλλο του «Heaven And Earth» περιλαμβάνει τη λαμπρή υποστήριξη από τον Πρόεδρο της Τσεχικής Δημοκρατίας, Vaclav Klaus, ο οποίος τώρα κατέχει την εκ περιτροπής προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολλοί επιστήμονες έχουν συμπαραταχθεί με τον Plimer στή διαφωνία προς την επικρατούσα ορθοδοξία. Το «Heaven And Earth » βασίζεται σε αποδείξεις και επιτίθεται στον κονφορμισμό και την «ορθοδοξία». Είναι επίσης μια υπενθύμιση προς το σεβασμό της αντίθετης άποψης και ένα ηχηρό μήνυμα για να προσέξουμε μήπως η ιδεολογία υποκαθιστά τις αποδείξεις.
(1):http://www.telegraph.co.uk/comment/columnists/christopherbooker/5525933/Crops-under-stress-as-temperatures-fall.html
(2): http://news.nationalgeographic.com/news/2009/06/090612-sun-lowest-peak-activity.html
(3): http://www.smh.com.au/opinion/beware-the-climate-of-conformity-20090412-a3ya.html
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1. Σύμφωνα με κάποια Blogs, οι μεγάλοι εκδοτικοί Οίκοι της Αυστραλίας αρνήθηκαν να εκδώσουν το «αιρετικό» αυτό βιβλίο.
2. Το βιβλίο απεδείχθη εκδοτική επιτυχία και ευρίσκεται στην 5η ανατύπωση (http://connorcourtpublishing.blogspot.com/)
3 «Κάποιοι αστρονόμοι έχουν την τόλμη να αποδείξουν ότι η ηλιακή δραστηριότητα ελέγχει το κλίμα »Η επιστημονική έχασε πριν λίγες ημέρες τον μεγαλύτερο εξ αυτών, τον Jack Eddy. Διαβάστε το «Interview with Jack Eddy»
Η επιστημονική κοινότητα θα προτείνει να ονομασθεί το τρέχον σημαντικό ηλιακό ελάχιστο «Eddy Minimum», ως ελάχιστη τιμή στον Άνδρα και τον Επιστήμονα.
Μάριος Λεονάρδος
www.antibaro.gr
Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009
Η εκπαίδευση των παιδιών με οδηγό την προκατάληψη, τη μισαλλοδοξία και τη δυνητική επαγγελματική τους χρησιμότητα
Στο δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο θα μιλήσω. Δεν είμαι μέρος του εγκλήματος. Επιλέξτε στρατόπεδο. Η θίγεστε, ή θίγετε. Δεν υπάρχει μεσότητα εδώ.
Αναθρέφετε στρατιές ηλιθίων. Κάθε παιδί που γεννιέται παραμένει ελπιδοφόρο. Μέχρι να το εκπαιδεύσετε στο πώς ακριβώς μπορεί να γίνει αποτελεσματικότερα ένας τέλειος ηλίθιος. Και για να μην σας ξεστρατίσει και κουβαλήσει μια ικμάδα οξύνοιας, προλαβαίνετε ασθμαίνοντας να το φορτώσετε με σεβαστή ποσότητα βλακείας από τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Δημοτικό σχολείο. Πρώτο δίδαγμα η προσευχή και η στρατιωτική συνάθροιση. Ένα μπέρδεμα από αμίλητα στρατιωτάκια στα πρόθυρα της κλινικής νεύρωσης. Δηλητήριο σε αμόλυντες ψυχές. Μπόλιασμα υποταγής σε ένα σκήπτρο θεϊκής προέλευσης. Ο θεός ξέρει, ήξερε, και θα ξέρει πάντα. Παντογνώστης. Θα ξέρει και ποιος είσαι και ποιος θα είσαι, τι κάνεις και τι θα κάνεις. Θα σε κρίνει, θα σου δώσει δέκα εντολές, θα σε παρακολουθεί όπου κι αν είσαι, ό,τι και να κάνεις, γνωρίζοντας τα πάντα σε παρόν παρελθόν και μέλλον. Και όμως μικρέ, είναι καλά όλα αυτά. Στοχεύουν στην ελευθερία σου. Σκύψε στο σκήπτρο μικρέ εξάχρονε. Μην με κοιτάς στα μάτια. Μου χρωστάς την ύπαρξή σου μικρέ. Δεν με ξεγελούν τα αθώα σου μάτια. Αν σε ξεμαντρώσω θα φανεί το βδελυρό σου προσωπείο. Προσκύνα το ράσο μου. Όποιος και να γίνεις, ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να επιλέξεις στο μέλλον, ένα δεν θα αλλάξει μικρέ. Το ράσο θα το βλέπεις ιερό. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Και τώρα έθνος. Ξέρεις τι σημαίνει να είσαι Έλληνας; Κανείς δεν μας την έχει πει εμάς μικρέ και πρέπει κι εσύ να γίνεις τέτοιος άντρας σαν τους παππούδες σου. Έχουμε εθνικές γιορτές και επετείους. Ο Κολοκοτρώνης μας λευτέρωσε με τις αρματωσιές και λεφούσια αντρειωμένους που όρμαγαν στο τουρκόσκυλο και το σκόρπαγαν στους πέντε ανέμους. Έτσι θα γίνεις κι εσύ. Θα σε τρέμει ο Τούρκος. Εμείς είμαστε δέκα αλλά κάνουμε για εκατό. Θα ντυθείς τσολιάς και θα υμνήσεις την αντρειοσύνη σου. Μόνο εμείς ξέρουμε από αυτά μικρέ. Δεν υπάρχουν άλλοι αντρειωμένοι. Οι άλλοι σκορπάνε όταν βλέπουν τη φούντα του τσολιά. Όταν εσύ κρατάς το λάβαρο στη γιορτή του σχολείου σου οι Τούρκοι απέναντι παίζουν με τις κούκλες τους. Μη σε νοιάζει για πολιτικές, διπλωματίες και τέτοιες γλυκανάλατες φούσκες. Τα ελληνικά άρματα είναι ιερά. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Είσαι Έλληνας από πολύ παλιά. Τρεις χιλιάδες χρόνια. Τότε ήταν κάτι παράξενοι τύποι για τους οποίους θα μάθεις όταν μεγαλώσεις, δεν είναι και πολύ σημαντικοί αυτοί. Με τα εγκόσμια ασχολούνταν. Σημασία έχει ότι εμείς σου βρήκαμε την αλήθεια του Χριστού και αυτήν θα κάνεις σύστημα στη ζωή σου. Αυτό έγινε και τότε με εκείνους τους παράξενους ανθρώπους. Μετανόησαν και συνέχισαν στον ορθό δρόμο. Και μετά έφτιαξαν κάτι ακόμα μεγαλύτερο, το Βυζάντιο. Και ναι, έχει συνέχεια το ελληνικό έθνος μικρέ, και οι Βυζαντινοί ήταν απευθείας απόγονοι των παράξενων αρχαίων. Μόνο που ήταν λίγο πιο σωστοί αφού έκαναν τον σταυρό τους και έχτισαν και μοναστήρια. Μη σε νοιάζει που μερικοί κακοήθεις λένε ότι δεν υπήρξε ποτέ Βυζάντιο και ότι είναι εφεύρημα των νέων ιστορικών για να χτίσουμε έναν νέο εθνικισμό. Η ελληνική συνέχεια στους αιώνες είναι ιερή. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Θα ψηφίσεις μικρέ. Όταν γίνεις δεκαοχτώ. Δεν ξέρεις τι είναι αυτό; Μη μου λες τέτοια. Πρέπει να ξέρεις, θα σου πουν οι γονείς σου και η τηλεόραση. Αυτοί ξέρουν καλύτερα το καλό σου. Στο σχολείο δεν κάνει να μαθαίνεις για πολιτική και τέτοια πράγματα που προάγουν το μίσος. Κάποτε σφάζονταν οι άνθρωποι γι αυτά. Δεν πρέπει να αναφέρεσαι ποτέ σε πολιτικά θέματα, είναι επικίνδυνο. Θα σου μάθουν και για τη μυστικότητα της ψήφου. Κρυφά θα ψηφίζεις μικρέ και δεν θα λες τίποτα σε κανέναν γιατί αν έχει αντίθετη άποψη μπορεί να χιμήξει κατά πάνω σου. Θα σου πω εγώ τι θα ψηφίσεις όταν έρθει η ώρα. Έχεις παράδοση στην οικογένειά σου εσύ. Μην ξεστρατίσεις μικρέ, είστε οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων. Ο μισθός είναι ιερό πράγμα. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Θα γίνεις επαγγελματίας μικρέ. Θα διαβάσεις, θα γίνεις πολύ καλός και με αυτά που θα διαβάσεις θα κερδίσεις πολλά χρήματα. Θα κάνεις ό,τι θες μετά. Τώρα τα βιβλία είναι αναγκαίο κακό, κάνε υπομονή μικρέ, μετά θα απολαμβάνεις. Υπάρχει μια θέση εργασίας για σένα εκεί έξω, αρκεί να γίνεις κι εσύ άξιος να την πάρεις. Αν δεν σπουδάσεις δεν θα είσαι κατάλληλος και όλοι θα σε περιφρονούν. Αν δεν πάρεις το χαρτί μικρέ κανείς δεν θα αναγνωρίζει την αξία σου. Το χαρτί θα σου ανοίξει πόρτες, δουλειά μικρέ, διάβασμα. Δεν πρέπει να ασχολείσαι τώρα με άλλα πράγματα που σου αρέσουν. Ό,τι σου αρέσει, ό,τι κάνεις τον ελεύθερο χρόνο σου είναι εις βάρος σου. Να νοιώθεις τύψεις για τον ελεύθερο χρόνο σου. Μη σε νοιάζει που μερικοί κακοήθεις λένε για ρουσφέτια, μίζες και λαδώματα. Δεν υπάρχουν αυτά. Έχουμε παράδοση οι Έλληνες. Το χαρτί των σπουδών σου είναι ιερό. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Θα κάνεις οικογένεια μικρέ. Θα παντρευτείς. Δεν έχει σημασία το τι και το πώς. Μη ζητάς με αυθάδεια να μάθεις πώς μένει έγκυος μια γυναίκα και πώς ήρθες εσύ στον κόσμο. Το θέλει ο καλός θεούλης. Είναι βλασφημία να κάθομαι να σου εξηγώ για ωορρηξίες, εμμήνους ρύσεις, ανδρικές στύσεις, εκσπερματώσεις και αντισύλληψη. Αυτά τα έχεις μέσα σου μικρέ, είναι ένστικτα και θα σου βγουν μόνα τους. Μερικοί ανόητοι λένε ότι πρέπει να τα κάνεις αυτά στο σχολείο, μα τι ξέρουν αυτοί. Το ράσο να ακούς που απαγορεύει τέτοιου είδους βλάσφημη γνώση. Μόνο στην ευλογία του γάμου θα μάθεις την ηδονή του σεξ με μέτρο και τάξη. Μην ξεχνάς ότι ο θεός πάντα θα σε βλέπει. Γέννα παιδιά, τα παιδιά είναι ευλογία. Περισσότερες βαφτίσεις, περισσότερα μυστήρια. Περισσότερα ποίμνια μικρέ. Δεν έχει σημασία τι και πώς. Πολλά να’ναι και υποτακτικά τα παιδιά που θα κάνεις. Σαν κι εσένα. Μην ξεχνάς το σκήπτρο μικρέ. Είναι ιερή η οικογένεια. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Και όταν όλα αυτά τελειώσουν μικρέ, κοίτα πίσω τη ζωή που δεν έζησες. Γεύσου το κρασί που δεν ήπιες, πες τα λόγια που ξέχασες, τρέξε στο γρασίδι που ο χρόνος ξεθώριασε το χρώμα του. Τότε κοίτα πάνω και δες ποιος είναι αυτός που στα είπε όλα αυτά, ποιος είναι αυτός που σε δίδαξε να δέχεσαι τη βλακεία για αλήθεια, τα δεσμά για ελευθερία, τον ευτελισμό για δόξα. Κοίτα τον κατάματα και πέστου τα πιο όμορφα λόγια που θα μπορούσαν ποτέ να ξεστομίσουν τα γλυκά μικρά χειλάκια σου: «Ρε άντε γαμήσου». Και κλείσε δυνατά την πόρτα στα μούτρα του. Πάρε την παλέτα με τα ζωηρά σου χρώματα. Σε περιμένω.
Παναγιώτης Πέρρος
www.filosofia.gr
Αναθρέφετε στρατιές ηλιθίων. Κάθε παιδί που γεννιέται παραμένει ελπιδοφόρο. Μέχρι να το εκπαιδεύσετε στο πώς ακριβώς μπορεί να γίνει αποτελεσματικότερα ένας τέλειος ηλίθιος. Και για να μην σας ξεστρατίσει και κουβαλήσει μια ικμάδα οξύνοιας, προλαβαίνετε ασθμαίνοντας να το φορτώσετε με σεβαστή ποσότητα βλακείας από τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Δημοτικό σχολείο. Πρώτο δίδαγμα η προσευχή και η στρατιωτική συνάθροιση. Ένα μπέρδεμα από αμίλητα στρατιωτάκια στα πρόθυρα της κλινικής νεύρωσης. Δηλητήριο σε αμόλυντες ψυχές. Μπόλιασμα υποταγής σε ένα σκήπτρο θεϊκής προέλευσης. Ο θεός ξέρει, ήξερε, και θα ξέρει πάντα. Παντογνώστης. Θα ξέρει και ποιος είσαι και ποιος θα είσαι, τι κάνεις και τι θα κάνεις. Θα σε κρίνει, θα σου δώσει δέκα εντολές, θα σε παρακολουθεί όπου κι αν είσαι, ό,τι και να κάνεις, γνωρίζοντας τα πάντα σε παρόν παρελθόν και μέλλον. Και όμως μικρέ, είναι καλά όλα αυτά. Στοχεύουν στην ελευθερία σου. Σκύψε στο σκήπτρο μικρέ εξάχρονε. Μην με κοιτάς στα μάτια. Μου χρωστάς την ύπαρξή σου μικρέ. Δεν με ξεγελούν τα αθώα σου μάτια. Αν σε ξεμαντρώσω θα φανεί το βδελυρό σου προσωπείο. Προσκύνα το ράσο μου. Όποιος και να γίνεις, ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να επιλέξεις στο μέλλον, ένα δεν θα αλλάξει μικρέ. Το ράσο θα το βλέπεις ιερό. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Και τώρα έθνος. Ξέρεις τι σημαίνει να είσαι Έλληνας; Κανείς δεν μας την έχει πει εμάς μικρέ και πρέπει κι εσύ να γίνεις τέτοιος άντρας σαν τους παππούδες σου. Έχουμε εθνικές γιορτές και επετείους. Ο Κολοκοτρώνης μας λευτέρωσε με τις αρματωσιές και λεφούσια αντρειωμένους που όρμαγαν στο τουρκόσκυλο και το σκόρπαγαν στους πέντε ανέμους. Έτσι θα γίνεις κι εσύ. Θα σε τρέμει ο Τούρκος. Εμείς είμαστε δέκα αλλά κάνουμε για εκατό. Θα ντυθείς τσολιάς και θα υμνήσεις την αντρειοσύνη σου. Μόνο εμείς ξέρουμε από αυτά μικρέ. Δεν υπάρχουν άλλοι αντρειωμένοι. Οι άλλοι σκορπάνε όταν βλέπουν τη φούντα του τσολιά. Όταν εσύ κρατάς το λάβαρο στη γιορτή του σχολείου σου οι Τούρκοι απέναντι παίζουν με τις κούκλες τους. Μη σε νοιάζει για πολιτικές, διπλωματίες και τέτοιες γλυκανάλατες φούσκες. Τα ελληνικά άρματα είναι ιερά. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Είσαι Έλληνας από πολύ παλιά. Τρεις χιλιάδες χρόνια. Τότε ήταν κάτι παράξενοι τύποι για τους οποίους θα μάθεις όταν μεγαλώσεις, δεν είναι και πολύ σημαντικοί αυτοί. Με τα εγκόσμια ασχολούνταν. Σημασία έχει ότι εμείς σου βρήκαμε την αλήθεια του Χριστού και αυτήν θα κάνεις σύστημα στη ζωή σου. Αυτό έγινε και τότε με εκείνους τους παράξενους ανθρώπους. Μετανόησαν και συνέχισαν στον ορθό δρόμο. Και μετά έφτιαξαν κάτι ακόμα μεγαλύτερο, το Βυζάντιο. Και ναι, έχει συνέχεια το ελληνικό έθνος μικρέ, και οι Βυζαντινοί ήταν απευθείας απόγονοι των παράξενων αρχαίων. Μόνο που ήταν λίγο πιο σωστοί αφού έκαναν τον σταυρό τους και έχτισαν και μοναστήρια. Μη σε νοιάζει που μερικοί κακοήθεις λένε ότι δεν υπήρξε ποτέ Βυζάντιο και ότι είναι εφεύρημα των νέων ιστορικών για να χτίσουμε έναν νέο εθνικισμό. Η ελληνική συνέχεια στους αιώνες είναι ιερή. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Θα ψηφίσεις μικρέ. Όταν γίνεις δεκαοχτώ. Δεν ξέρεις τι είναι αυτό; Μη μου λες τέτοια. Πρέπει να ξέρεις, θα σου πουν οι γονείς σου και η τηλεόραση. Αυτοί ξέρουν καλύτερα το καλό σου. Στο σχολείο δεν κάνει να μαθαίνεις για πολιτική και τέτοια πράγματα που προάγουν το μίσος. Κάποτε σφάζονταν οι άνθρωποι γι αυτά. Δεν πρέπει να αναφέρεσαι ποτέ σε πολιτικά θέματα, είναι επικίνδυνο. Θα σου μάθουν και για τη μυστικότητα της ψήφου. Κρυφά θα ψηφίζεις μικρέ και δεν θα λες τίποτα σε κανέναν γιατί αν έχει αντίθετη άποψη μπορεί να χιμήξει κατά πάνω σου. Θα σου πω εγώ τι θα ψηφίσεις όταν έρθει η ώρα. Έχεις παράδοση στην οικογένειά σου εσύ. Μην ξεστρατίσεις μικρέ, είστε οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων. Ο μισθός είναι ιερό πράγμα. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Θα γίνεις επαγγελματίας μικρέ. Θα διαβάσεις, θα γίνεις πολύ καλός και με αυτά που θα διαβάσεις θα κερδίσεις πολλά χρήματα. Θα κάνεις ό,τι θες μετά. Τώρα τα βιβλία είναι αναγκαίο κακό, κάνε υπομονή μικρέ, μετά θα απολαμβάνεις. Υπάρχει μια θέση εργασίας για σένα εκεί έξω, αρκεί να γίνεις κι εσύ άξιος να την πάρεις. Αν δεν σπουδάσεις δεν θα είσαι κατάλληλος και όλοι θα σε περιφρονούν. Αν δεν πάρεις το χαρτί μικρέ κανείς δεν θα αναγνωρίζει την αξία σου. Το χαρτί θα σου ανοίξει πόρτες, δουλειά μικρέ, διάβασμα. Δεν πρέπει να ασχολείσαι τώρα με άλλα πράγματα που σου αρέσουν. Ό,τι σου αρέσει, ό,τι κάνεις τον ελεύθερο χρόνο σου είναι εις βάρος σου. Να νοιώθεις τύψεις για τον ελεύθερο χρόνο σου. Μη σε νοιάζει που μερικοί κακοήθεις λένε για ρουσφέτια, μίζες και λαδώματα. Δεν υπάρχουν αυτά. Έχουμε παράδοση οι Έλληνες. Το χαρτί των σπουδών σου είναι ιερό. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Θα κάνεις οικογένεια μικρέ. Θα παντρευτείς. Δεν έχει σημασία το τι και το πώς. Μη ζητάς με αυθάδεια να μάθεις πώς μένει έγκυος μια γυναίκα και πώς ήρθες εσύ στον κόσμο. Το θέλει ο καλός θεούλης. Είναι βλασφημία να κάθομαι να σου εξηγώ για ωορρηξίες, εμμήνους ρύσεις, ανδρικές στύσεις, εκσπερματώσεις και αντισύλληψη. Αυτά τα έχεις μέσα σου μικρέ, είναι ένστικτα και θα σου βγουν μόνα τους. Μερικοί ανόητοι λένε ότι πρέπει να τα κάνεις αυτά στο σχολείο, μα τι ξέρουν αυτοί. Το ράσο να ακούς που απαγορεύει τέτοιου είδους βλάσφημη γνώση. Μόνο στην ευλογία του γάμου θα μάθεις την ηδονή του σεξ με μέτρο και τάξη. Μην ξεχνάς ότι ο θεός πάντα θα σε βλέπει. Γέννα παιδιά, τα παιδιά είναι ευλογία. Περισσότερες βαφτίσεις, περισσότερα μυστήρια. Περισσότερα ποίμνια μικρέ. Δεν έχει σημασία τι και πώς. Πολλά να’ναι και υποτακτικά τα παιδιά που θα κάνεις. Σαν κι εσένα. Μην ξεχνάς το σκήπτρο μικρέ. Είναι ιερή η οικογένεια. Και αν τυχόν το ξεχάσεις, πάντα θα κοιτάς τη σημαία σου που θα στο θυμίζει. Όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις.
Και όταν όλα αυτά τελειώσουν μικρέ, κοίτα πίσω τη ζωή που δεν έζησες. Γεύσου το κρασί που δεν ήπιες, πες τα λόγια που ξέχασες, τρέξε στο γρασίδι που ο χρόνος ξεθώριασε το χρώμα του. Τότε κοίτα πάνω και δες ποιος είναι αυτός που στα είπε όλα αυτά, ποιος είναι αυτός που σε δίδαξε να δέχεσαι τη βλακεία για αλήθεια, τα δεσμά για ελευθερία, τον ευτελισμό για δόξα. Κοίτα τον κατάματα και πέστου τα πιο όμορφα λόγια που θα μπορούσαν ποτέ να ξεστομίσουν τα γλυκά μικρά χειλάκια σου: «Ρε άντε γαμήσου». Και κλείσε δυνατά την πόρτα στα μούτρα του. Πάρε την παλέτα με τα ζωηρά σου χρώματα. Σε περιμένω.
Παναγιώτης Πέρρος
www.filosofia.gr
Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009
Πώς περνά έτσι γρήγορα η ζωή μας; Μήπως δεν τη ζούμε;…
Εμείς οι άνθρωποι φτιάξαμε ένα κόσμο με τον οποίο καταδικάσαμε τον εαυτό μας στην ουσιαστική μοναξιά και απομόνωση. Νομίζουμε ότι ακούμε, αλλά δεν ακούμε, νομίζουμε ότι βλέπουμε αλλά δεν βλέπουμε, νομίζουμε ότι αγαπάμε, αλλά δεν αγαπάμε, νομίζουμε ότι υπάρχουμε αλλά δεν υπάρχουμε. Δεν επικοινωνούμε πραγματικά με τους άλλους αλλά με τις ίδιες μας τις σκέψεις. Όταν συζητούμε συνήθως δεν ακούμε τους άλλους τι λένε αλλά σκεφτόμαστε τι θα πούμε εμείς, για να κερδίσουμε τον αγώνα του διαλόγου ή να κερδίσουμε το παιχνίδι που παίζει το Εγώ μας με το Εγώ του άλλου, του συνομιλητή. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία μας, και η κύρια αιτία της όλο και μεγαλύτερης απομόνωσης που υπάρχει στο σύγχρονο κόσμο μας.
Δεν χρειαζόμαστε αυτόν τον αλλόκοτο ανταγωνισμό, γιατί όλοι είμαστε Ένα και κανείς δεν μπορεί μόνος του. Είμαστε ένα και με το πιο μακρινό άτομο του πλανήτη, πόσο μάλιστα με τους δικούς μας διπλανούς συνανθρώπους, γείτονες, συγγενείς και φίλους, αδέλφια και παιδιά.
Εμείς δημιουργούμε τον κόσμο μας την κάθε στιγμή που περνά με την παρουσία μας και μόνο. Για να το κατανοήσουμε αυτό πρέπει να είμαστε παρόντες, να είμαστε ένα με το πραγματικό μας εαυτό και όχι με το εικονικό «Εγώ» με το οποίο ταυτιζόμαστε. Την παρουσία μας μπορούμε να την αισθανθούμε μερικώς στην περιοχή του Ηλιακού Συμπλέγματος (plexous solaris) και μερικώς εξωτερικά στο χώρο που βρισκόμαστε. Η εμβέλεια της παρουσίας μας είναι περίπου ένα τετραγωνικό μέτρο, μέχρι εκεί που εκτείνεται και η αύρα μας. Εκτός της παρουσίας μας είμαστε συνειδητοί των πραγμάτων γύρω μας, της μουσικής που ακούμε, των λέξεων που εκστομίζει κάποιος δικός μας άνθρωπος, της κίνησης αυτοκινήτων και ανθρώπων, αν είμαστε στο δρόμο, πουλιών κ.λ.π. Όμως τις περισσότερες φορές δεν είμαστε συνειδητοί της ίδιας της παρουσίας μας, του ατόμου μας χωρίς το οποίο θα είμαστε μόρια και στοιχεία σκορπισμένα στο χώρο. Και αυτό συμβαίνει επειδή τις περισσότερες φορές είμαστε ταυτισμένοι με κάποιες σκέψεις που μας πολιορκούν και μας βασανίζουν γιατί νομίζουμε ότι αυτό που σκεφτόμαστε είμαστε εμείς, η ζωή μας. Δεν έχουμε καν τη δυνατότητα να δούμε από άλλη γωνία τα πράγματα. Μόνο όταν είμαστε χαλαροί και ήρεμοι, όταν δεν μας απασχολεί τίποτα συγκεκριμένο και δεν είμαστε αιχμάλωτοι των συναισθημάτων μας, αλλά αφήνουμε τις περιπλανώμενες σκέψεις όπως έρχονται να φεύγουν, να περνάνε μπροστά από το παρατηρητικό μάτι της συνείδησής μας, χωρίς να προσκολλούμαστε σ’αυτές, τότε μπορούμε να πούμε πως είμαστε παρόντες. Είμαστε λοιπόν εν δυνάμει συνειδητές προσωπικότητες που δημιουργούν και αλλάζουν αυτόν τον κόσμο καθημερινά, αλλά πολλές φορές χανόμαστε στη δημιουργία μας. Και όπως λέει ένα σύγχρονος δάσκαλος της Δύναμης του Τώρα (αυτός είναι και ο τίτλος πολύ γνωστού βιβλίου του), ο Εκάρτ Τόλλε: «Ο Θεός πρέπει να έχει χαθεί μέσα στη δημιουργία και μετά ξύπνησε και κοίταξε γύρω του με έκπληξη».
Όταν μιλάμε για ύπαρξη συνήθως, μιλάμε για τη μορφή με την οποία ταυτίζεται. Η ύπαρξη έρχεται από το αόρατο και φανερώνεται, είναι το ηλιακό μας σύστημα, το σώμα μας, τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια… άρα η ύπαρξη είναι οτιδήποτε μπορούμε να καταλάβουμε με τις πέντε αισθήσεις μας. Εδώ θα έπρεπε, αν όχι να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον να φανταστούμε πως υπάρχουν και υπάρξεις τις οποίες εμείς, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς, δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε με τις πέντε αισθήσεις μας, όχι τουλάχιστον στις συνηθισμένες συνθήκες που ζούμε. Όμως το σύμπαν μας, η φύση μας είναι βαθιά ριζωμένη σε κάθε ον, σε κάθε ύπαρξη γύρω μας, και εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους και με άπειρες όψεις τις ορατές και αόρατες. Για την ολιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας, των θνητών θεών εν δυνάμει και αυτό είμαστε εξαιτίας της μοναδικής ικανότητας να κατανοούμε και να δημιουργούμε τα πράγματα, είναι πάρα πολύ σημαντική η επαφή με το δικό μας αόρατο σώμα, αυτό που δεν εκδηλώνεται, που είναι μέσα και έξω, που είναι γύρω μας, που δεν ονομάζεται και δεν έχει μορφή.
Το σώμα μας αυτό είναι ενεργειακό και δεν πεθαίνει ποτέ, όπως καμία ενέργεια δεν πεθαίνει απλά μετατρέπεται, υποβαθμίζεται ή αναβαθμίζεται και εκδηλώνεται με μια άλλη μορφή. Όταν για κάποιο λόγο, είτε εσκεμμένα είτε αυθόρμητα ανοίγει ο νους μας – άρα γινόμαστε «open minded» - ο εγκέφαλος αρχίζει και λειτουργεί με μεγαλύτερη αντιληπτικότητα, μπορεί και αντιλαμβάνεται την αστρική φύση του. Αλλά όταν «βγαίνουμε» από αυτήν την βαθιά αντίληψη και αφηνόμαστε πάλι στις «γήινες» σκέψεις –πολιορκητές του τύπου: «Εγώ έχω…, εκείνο δεν έχω, θέλω εκείνο το αυτοκίνητο…, την θέεελω…, δεν έχω λεφτά…, δεν με αγαπάει…», αρχίζουμε πάλι και σκεφτόμαστε σαν σκεπτόμενες μηχανές πιστεύοντας ότι υπάρχουμε με αυτό τον υποκειμενικό τρόπο.
Η αίσθηση της παρουσίας
Ας φανταστούμε ότι είμαστε σε μια άγνωστη πόλη και αναζητούμε κάποια οδό. Συναντάμε στο δρόμο ένα τυχαίο άνθρωπο που δεν έχουμε ξαναδεί και τον ρωτάμε αν ξέρει πού είναι … Εκεί θα υπάρχει μια στιγμή της επικοινωνίας. Εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα που περιμένουμε την απάντηση, εκεί υπάρχει μια σιωπή, αταραξία, ηρεμία… χωρίς τη συνηθισμένη κρίση. Εκεί υπάρχει η αίσθηση της παρουσίας, εκεί καταλαβαίνουμε ότι έχουμε πραγματικά συναντήσει ένα άλλο ανθρώπινο ον, έγινε η επικοινωνία σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Και αυτό είναι μόνο δυνατόν αν δεν είμαστε αντιδραστικοί στη μορφή, αν δεν ασχολούμαστε με το πώς είναι αυτό το άτομο, μαύρο, λευκό, καλοντυμένο, κακοντυμένο κ.λ.π.
Κανονικά θα έπρεπε να επικοινωνούμε κάνοντας ορθή χρήση του εγκεφάλου μας γιατί εκεί βρίσκεται το κέντρο των επικοινωνιακών διαύλων μας. Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας τους ανθρώπους ακόμη επικοινωνούμε σε ένα άλλο επίπεδο, σε ένα επίπεδο των συναισθημάτων. Δεν καταφέρνουμε να δούμε συνήθως την αληθινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το άλλο άτομο, επίσης δεν καταφέρνουμε να ακούσουμε το περιεχόμενο του εγκεφάλου του, τι είναι αυτό που έχει στο νου του, την ώρα που προσπαθεί να μας πει κάτι. Δεν ακούμε αυτό που θέλει να μας πει ο άνθρωπος, αλλά ακούμε εκείνο που έχουμε εμείς στο μυαλό μας, βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε…
Ο καθαρός νους, η καθαρή συνείδηση δεν επηρεάζεται από τα συναισθήματα και γι’ αυτό επικοινωνεί ήρεμα. Σ’ αυτήν την επικοινωνία δεν υπάρχει πάθος γιατί δεν υπάρχει το Εγώ. Σε μια σωστή επικοινωνία αναζητείται μια αντικειμενική άποψη και μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνο αν ξεχάσουμε το Εγώ μας και τα «συμφέροντά» μας. Και να δώσουμε τον κυρίαρχο λόγο στο νου αντί στα συναισθήματα που κυριαρχούνται από το πάθος και τον εγωκεντρισμό – χρειάζονται μόνο μερικά δευτερόλεπτα πριν την αντίδραση. Μόνο μερικά δευτερόλεπτα χρειάζεται ο νους για να αποτρέψει το κακό, την κακή και υποκειμενική αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει ένας θολός και μπερδεμένος από τα συναισθήματα νους. Όταν εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα επικοινωνούμε με τον άλλο, με τον ορθό και αληθινό τρόπο αισθανόμαστε ότι πραγματικά υπάρχουμε εδώ και τώρα και αυτό μας γεμίζει χαρά και υγεία.
Εγώ ένας Άλλος
Όταν λοιπόν ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις που είναι γεμάτες από «εγώ, εμένα, μου» κ.λ.π., νομίζουμε ότι αυτές οι σκέψεις είμαστε εμείς. Έτσι όταν επικοινωνούμε με κάποιον που δεν συμφωνεί με τις σκέψεις μας, εμείς αισθανόμαστε κάτι σαν προσωπική επίθεση! Κάποιος μπορεί να αμφισβητεί τη δική σας γνώμη (γιατί όχι;) για κάτι και να πει ότι «το πράγμα δεν είναι ακριβώς έτσι» και εσείς ξαφνικά ακούτε τον εαυτό σας να απαντάει αγριεμένα: «Τι θες να πεις, ότι Εγώ λέω ψέματα;». Αυτός που μιλάει ταυτίζεται με μια νοητική του θέση, με μια άποψη, με μια σκέψη που μπορεί σε τελική ανάλυση να είναι εντελώς ασήμαντη. Όμως γι’ αυτή την άποψη είναι έτοιμος να χαλάσει τα πάντα, τη σχέση, το μέλλον, τα συμφέροντά του. Μπορεί να μαλώσετε με κάποιον, να τον προσβάλετε, να πείτε πράγματα για τα οποία θα μετανιώσετε αργότερα και μπορεί να είναι αργά, ειδικά αν και ο άλλος δεν καταλαβαίνει αυτό το παιχνίδι του Εγώ. Ο κάθε παίχτης είναι ολοκληρωτικά ταυτισμένος με τη δική του εξήγηση («μετάφραση»). Ο κάθε συμμετέχων αυτού του παιχνιδιού (δηλαδή της ζωής) νομίζει ότι αυτός κατέχει την απόλυτη αλήθεια. «Θέλεις να ακούσεις την αλήθεια;» ρωτάει νομίζοντας ότι υπάρχει μόνο μία αλήθεια και φυσικά μόνο αυτός την ξέρει. Το παιχνίδι αυτό είναι φαινομενικό και είναι το πιο σημαντικό-ασήμαντο παιχνίδι που παίζουμε στη ζωή μας. Αν το γνωρίζουμε μπορούμε στην πραγματικότητα να προστατέψουμε τα πραγματικά μας συμφέροντα. Είτε πρόκειται για το σύνολο είτε για το άτομο. Όταν υπάρχουμε ριζωμένοι στο παρόν, παρόντες στο Τώρα, η σκέψη χάνει τη σοβαρότητά της και το τρομερό βάρος της. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να εκμεταλλεύονται τη δύναμη της σκέψης τους για να φουσκώνουν το «Εγώ» τους. Ζούμε σε μια πολλαπλή ψευδαίσθηση γιατί αν το κάθε Εγώ θα μπορούσε να δημιουργεί αυτό που λέει και φαντάζεται, θα έμοιαζε αυτός ο κόσμος ολόκληρος και όχι μόνο κάποια μέρη του, με μια αληθινή κόλαση. Ευτυχώς που η πραγματική δημιουργία βρίσκεται πάντα εκτός του κάθε Εγώ κι έτσι, σύμφωνα με την παλιά παροιμία «τα πολλά λόγια είναι φτώχια», τα λόγια δεν έχουν μεγάλη δύναμη γιατί και η σκέψη με το που χάνει τη σοβαρότητά της χάνει ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να σας κάνει δυστυχισμένους. Όταν πλέον δεν είστε εκεί μέσα, δεν ενδιαφέρεστε για το παιχνίδι του Εγώ, ξέρετε ότι δεν είναι σημαντικό το αποτέλεσμα. Ξέρετε ότι τα πραγματικά αποτελέσματα έρχονται από τις πραγματικές καταστάσεις. Και οι σκέψεις είναι ψευδαισθήσεις και μάλιστα οι σκέψεις που τις λέμε στους άλλους με τις οποίες οι άλλοι ενδεχομένως δεν συμφωνούν και γίνονται οι αντίπαλοί μας και οι εχθροί μας.
Συχνά οι άνθρωποι ρωτάνε πράγματα όπως «υπάρχει μετενσάρκωση;» Η απάντηση είναι: ναι, καθημερινά! Κάθε φορά που ταυτίζεσαι με οποιαδήποτε μορφή, συμπεριλαμβανομένων των σκέψεων και των συναισθημάτων, έχετε ενσαρκωθεί σε μια καινούργια μορφή που γίνεται Εγώ και μετά έρχεται η επόμενη ενσάρκωση με την οποία ταυτίζεσαι και γίνεσαι άλλο Εγώ, ενσαρκώνεσαι στα συναισθήματα που ανέρχονται και όταν σε κυριαρχούνε εντελώς κάποιες σκέψεις έρχεται και μια καινούργια ενσάρκωση… Οπότε το ερώτημα είναι πόσες φορές καθημερινά ενσαρκωνόμαστε; Και το τέλος των ενσαρκώσεων μπορεί να συμβεί μόνο αυτή την ίδια στιγμή, τη στιγμή που δεν ταυτίζομαι με τη μορφή, απλά αφήνω τα πράγματα να είναι χωρίς την ταύτισή μου χωρίς την παρέμβασή μου.
Οι ασυνείδητοι άνθρωποι
Όταν λέμε ασυνείδητοι άνθρωποι εννοούμε εκείνους που ταυτίζονται εντελώς με τις σκέψεις τους. Το αν είναι κάποιος ασυνείδητος ή όχι δεν έχει να κάνει με το πόσο μορφωμένος είναι. Οι μορφωμένοι άνθρωποι συνήθως είναι και εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους «ανώτερο», ταυτίζονται με τους τίτλους τους, στους οποίους άλλωστε έχουν επενδύσει τόσο πολύ… Αν γύρω σας έχετε μερικούς ανθρώπους που είναι ασυνείδητοι θα νιώσετε τότε το ενεργειακό πεδίο της ασυνειδητότητας. Θα νιώσετε ότι απειλήστε ανά πάσα στιγμή, θα πρέπει να αιτιολογείστε για αυτά που πιστεύετε ή γι’ αυτά που λέτε, όσο και ασήμαντο να είναι αυτά. Οι ασυνείδητοι άνθρωποι δίνουν συνήθως μεγάλη σημασία στα λόγια τους άσχετα που δεν τα τηρούν καμία φορά. Θα αρχίσουν να σας προκαλούν με τον τρόπο τους για να μπείτε και πάλι στο παιχνίδι της απολογίας, αναμετρήσεις, ανταγωνισμούς ή ό,τι άλλο φέρνει η προσκόλληση στο Εγώ τέλος πάντων. Εσείς θα ξεκινήσετε να υποκρίνεστε ή θα μείνετε παρόντες! Αν μείνετε συνειδητοί, δηλαδή παρόντες και μέσα στο σώμα σας, σε ένα περιβάλλον που δεν είναι παρόν, η αλλαγή θα έρθει αργά ή γρήγορα. Ή θα αλλάξει το ενεργειακό πεδίο και θα αλλάξει και η αλληλεπίδραση και οι άλλοι θα νιώσουν τη διαφορετική ενέργεια και θα κάνουν λίγο πίσω, θα σωπάσουν, θα σκεφτούν. Ή θα αλλάξει επειδή οι άνθρωποι αυτοί ή ο άνθρωπος αυτός θα νιώσει ενοχλημένος ενεργειακά και θα φύγει από κει γιατί δεν του αρέσει να είναι παρόν στο παρόν και προτιμάει να είναι ασυνείδητος. Αλλά κι εσείς μπορεί να βρεθείτε στην κίνηση της αποχώρησης και θα ακούσετε τον εαυτό σας που λέει «αντίο».
Πρέπει να είμαστε παρόντες όταν βλέπουμε την τρέλα στην τηλεόραση και στις ειδήσεις. Αυτά που συμβαίνουν είναι φυσιολογικά γιατί η ίδια τρέλα συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, μόνο που τώρα λόγω της τεχνολογίας όλοι μπορούμε να την παρακολουθούμε όπου και να συμβαίνει στον κόσμο, μέσα από την τηλεόραση. Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ο πρώτος πόλεμος που μπορούσαμε να «απολαύσουμε» άνετα ξαπλωμένοι στον καναπέ μας. Τότε για πρώτη φορά ο πόλεμος εισήλθε στο σαλόνι του καθενός. Αλλά τότε ήταν ταυτόχρονα και η περίοδος της πνευματικής αφύπνισης στην Αμερική και στην Ευρώπη. Πολλές φορές δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αυξανόμενη τρέλα από την αφύπνιση: έρχονται μαζί και είναι όλο και πιο πολύ ορατά και τα δύο. Η αφύπνιση στο ατομικό και συλλογικό επίπεδο ξεκινάει όταν αναγνωρίσουμε την τρέλα ως τρέλα. Βλέποντας γεγονότα γύρω μας στον κόσμο μας, πρέπει να τολμήσουμε, χωρίς να αμφισβητούμε τα λόγια μας, να πούμε πως «αυτό είναι τρέλα». Όταν συμμετέχουμε και εμείς σε μία συλλογική τρέλα όπως είναι ο πόλεμος, η αφύπνιση γίνεται αν παρατηρούμε ότι κι εμείς είμαστε τρελοί. Την αλήθεια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε χωρίς φόβο, όποια κα αν είναι αυτή, είτε μας συμφέρει είτε όχι. Και όταν πέφτουμε το βράδυ για ύπνο είναι πολύ σημαντικό να είμαστε μέσα στο σώμα μας να χαλαρώνουμε και αφήνουμε τις σκέψεις όπως έρχονται να φεύγουν χωρίς καμία προσκόλληση…
Το φάντασμα του στρες
Ίσως έχετε νιώσει να είναι άλλοι στραμμένοι εναντίον σας γιατί δεν υποφέρετε από την «ασθένεια του στρες», όπως εκείνοι. Αν θέλουμε να ζούμε χωρίς το στρες πρέπει να μάθουμε να μην ξεκολλάμε με τη δική μας κατάσταση της ζωής. Αντί να σκεφτόμαστε τη ζωή μας, καλά θα είναι να τη ζούμε, να κάνουμε τα πράγματα που μας αρέσουν και μας κάνουν ευτυχισμένους, εμάς και τους άλλους γύρω μας. Τη ζωή μας όλοι την έχουμε από τη μια (δεν ξέρουμε όμως για πόσο). Είναι βλαβερή η αναβίωση με το μυαλό μας των στιγμών που συνήθως πέρασαν ή των υποτιθέμενων καταστάσεων που θα έρθουν και οι οποίες συνήθως μας προκαλούν ή το άγχος ή το φόβο. Η ζωή μας, όπως τη σκεφτόμαστε, είναι οι μορφές των σκέψεων, ή το παρελθόν ή το μέλλον, ποτέ το παρόν. Είμαστε συνήθως χαμένοι στις ιστορίες διαφόρων καταστάσεων που νομίζουμε ότι είναι η ζωή μας, ενώ η πραγματική ζωή συμβαίνει τώρα, αυτή τη στιγμή χωρίς εμάς να την παρατηρήσουμε. Οι καταστάσεις που τις σκεφτόμαστε και μας κλέβουν τις πραγματικές στιγμές πρέπει να τις δουλέψουμε όταν έρθει η ώρα τους.
Οι σκέψεις φόβου και άγχους είναι σαν φαντάσματα που μας στοιχειώνουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς και πότε πέρασε η ζωή τους τόσο γρήγορα, αφού ποτέ δεν είναι καν παρόντες στη ζωή τους! Για να αποφύγουμε αυτά τα λάθη καλά είναι πάντα να ελέγχουμε και να αναρωτιόμαστε «ποια είναι η πραγματικότητα εδώ και τώρα;» και να ξεχωρίζουμε την πραγματικότητα από τις σκέψεις μας, γιατί οι σκέψεις μας είναι συνήθως υποκειμενικές και δεν είναι απαραίτητο να είναι αληθινές. Πρέπει να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα εδώ και τώρα. Τι μπορώ να κάνω τώρα που θα με οδηγήσει στο καλύτερο αύριο… Για παράδειγμα κάποιος είναι άρρωστος. Ακόμη και η συμβατική ιατρική έχει παραδεχτεί ότι υπάρχουν περιπτώσεις της ίασης με «θαυματουργό τρόπο». Κανένας δεν έχει θεραπευτεί από καμία βαριά αρρώστια ενώ βίωνε έντονα το στρες. Όσοι έχουν θεραπευτεί είναι εκείνοι που βρήκανε τη γαλήνη τους, γιατί μόνο ο ήρεμος νους θεραπεύει…
Η δυστυχία πάντα έρχεται από τις σκέψεις, η δυστυχία είναι δημιούργημα των σκέψεων. Υπάρχει και φυσικός πόνος φυσικά, όμως η δυστυχία μπορεί να τελειώσει πριν τελειώσει ο φυσικός πόνος. Η δυστυχία μπορεί να τελειώσει πριν έρθει ο θάνατος. Μπορεί να φτάσετε στο τέλος του πόνου και να νιώσετε την ολοκλήρωση και το σκοπό της ζωής σας να απλώνεται μπροστά σας. Η απελευθέρωση έχει γίνει όταν είστε εκτός της ταύτισης με τις σκέψεις σας, όταν βρίσκεστε εδώ και τώρα βαθιά μέσα στο είναι σας και είστε έτοιμοι να συνεχίσετε το ταξίδι σας, χωρίς φόβο, για να εξερευνήσετε το Σύμπαν.
Άρθρο με τίτλο «Η τέχνη της ζωής»
της Μίλιτσα Κοσάνοβιτς Αρχισυντάκτριας του περιοδικού «Ζενίθ» (τεύχος 23)
Δεν χρειαζόμαστε αυτόν τον αλλόκοτο ανταγωνισμό, γιατί όλοι είμαστε Ένα και κανείς δεν μπορεί μόνος του. Είμαστε ένα και με το πιο μακρινό άτομο του πλανήτη, πόσο μάλιστα με τους δικούς μας διπλανούς συνανθρώπους, γείτονες, συγγενείς και φίλους, αδέλφια και παιδιά.
Εμείς δημιουργούμε τον κόσμο μας την κάθε στιγμή που περνά με την παρουσία μας και μόνο. Για να το κατανοήσουμε αυτό πρέπει να είμαστε παρόντες, να είμαστε ένα με το πραγματικό μας εαυτό και όχι με το εικονικό «Εγώ» με το οποίο ταυτιζόμαστε. Την παρουσία μας μπορούμε να την αισθανθούμε μερικώς στην περιοχή του Ηλιακού Συμπλέγματος (plexous solaris) και μερικώς εξωτερικά στο χώρο που βρισκόμαστε. Η εμβέλεια της παρουσίας μας είναι περίπου ένα τετραγωνικό μέτρο, μέχρι εκεί που εκτείνεται και η αύρα μας. Εκτός της παρουσίας μας είμαστε συνειδητοί των πραγμάτων γύρω μας, της μουσικής που ακούμε, των λέξεων που εκστομίζει κάποιος δικός μας άνθρωπος, της κίνησης αυτοκινήτων και ανθρώπων, αν είμαστε στο δρόμο, πουλιών κ.λ.π. Όμως τις περισσότερες φορές δεν είμαστε συνειδητοί της ίδιας της παρουσίας μας, του ατόμου μας χωρίς το οποίο θα είμαστε μόρια και στοιχεία σκορπισμένα στο χώρο. Και αυτό συμβαίνει επειδή τις περισσότερες φορές είμαστε ταυτισμένοι με κάποιες σκέψεις που μας πολιορκούν και μας βασανίζουν γιατί νομίζουμε ότι αυτό που σκεφτόμαστε είμαστε εμείς, η ζωή μας. Δεν έχουμε καν τη δυνατότητα να δούμε από άλλη γωνία τα πράγματα. Μόνο όταν είμαστε χαλαροί και ήρεμοι, όταν δεν μας απασχολεί τίποτα συγκεκριμένο και δεν είμαστε αιχμάλωτοι των συναισθημάτων μας, αλλά αφήνουμε τις περιπλανώμενες σκέψεις όπως έρχονται να φεύγουν, να περνάνε μπροστά από το παρατηρητικό μάτι της συνείδησής μας, χωρίς να προσκολλούμαστε σ’αυτές, τότε μπορούμε να πούμε πως είμαστε παρόντες. Είμαστε λοιπόν εν δυνάμει συνειδητές προσωπικότητες που δημιουργούν και αλλάζουν αυτόν τον κόσμο καθημερινά, αλλά πολλές φορές χανόμαστε στη δημιουργία μας. Και όπως λέει ένα σύγχρονος δάσκαλος της Δύναμης του Τώρα (αυτός είναι και ο τίτλος πολύ γνωστού βιβλίου του), ο Εκάρτ Τόλλε: «Ο Θεός πρέπει να έχει χαθεί μέσα στη δημιουργία και μετά ξύπνησε και κοίταξε γύρω του με έκπληξη».
Όταν μιλάμε για ύπαρξη συνήθως, μιλάμε για τη μορφή με την οποία ταυτίζεται. Η ύπαρξη έρχεται από το αόρατο και φανερώνεται, είναι το ηλιακό μας σύστημα, το σώμα μας, τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια… άρα η ύπαρξη είναι οτιδήποτε μπορούμε να καταλάβουμε με τις πέντε αισθήσεις μας. Εδώ θα έπρεπε, αν όχι να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον να φανταστούμε πως υπάρχουν και υπάρξεις τις οποίες εμείς, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς, δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε με τις πέντε αισθήσεις μας, όχι τουλάχιστον στις συνηθισμένες συνθήκες που ζούμε. Όμως το σύμπαν μας, η φύση μας είναι βαθιά ριζωμένη σε κάθε ον, σε κάθε ύπαρξη γύρω μας, και εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους και με άπειρες όψεις τις ορατές και αόρατες. Για την ολιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας, των θνητών θεών εν δυνάμει και αυτό είμαστε εξαιτίας της μοναδικής ικανότητας να κατανοούμε και να δημιουργούμε τα πράγματα, είναι πάρα πολύ σημαντική η επαφή με το δικό μας αόρατο σώμα, αυτό που δεν εκδηλώνεται, που είναι μέσα και έξω, που είναι γύρω μας, που δεν ονομάζεται και δεν έχει μορφή.
Το σώμα μας αυτό είναι ενεργειακό και δεν πεθαίνει ποτέ, όπως καμία ενέργεια δεν πεθαίνει απλά μετατρέπεται, υποβαθμίζεται ή αναβαθμίζεται και εκδηλώνεται με μια άλλη μορφή. Όταν για κάποιο λόγο, είτε εσκεμμένα είτε αυθόρμητα ανοίγει ο νους μας – άρα γινόμαστε «open minded» - ο εγκέφαλος αρχίζει και λειτουργεί με μεγαλύτερη αντιληπτικότητα, μπορεί και αντιλαμβάνεται την αστρική φύση του. Αλλά όταν «βγαίνουμε» από αυτήν την βαθιά αντίληψη και αφηνόμαστε πάλι στις «γήινες» σκέψεις –πολιορκητές του τύπου: «Εγώ έχω…, εκείνο δεν έχω, θέλω εκείνο το αυτοκίνητο…, την θέεελω…, δεν έχω λεφτά…, δεν με αγαπάει…», αρχίζουμε πάλι και σκεφτόμαστε σαν σκεπτόμενες μηχανές πιστεύοντας ότι υπάρχουμε με αυτό τον υποκειμενικό τρόπο.
Η αίσθηση της παρουσίας
Ας φανταστούμε ότι είμαστε σε μια άγνωστη πόλη και αναζητούμε κάποια οδό. Συναντάμε στο δρόμο ένα τυχαίο άνθρωπο που δεν έχουμε ξαναδεί και τον ρωτάμε αν ξέρει πού είναι … Εκεί θα υπάρχει μια στιγμή της επικοινωνίας. Εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα που περιμένουμε την απάντηση, εκεί υπάρχει μια σιωπή, αταραξία, ηρεμία… χωρίς τη συνηθισμένη κρίση. Εκεί υπάρχει η αίσθηση της παρουσίας, εκεί καταλαβαίνουμε ότι έχουμε πραγματικά συναντήσει ένα άλλο ανθρώπινο ον, έγινε η επικοινωνία σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Και αυτό είναι μόνο δυνατόν αν δεν είμαστε αντιδραστικοί στη μορφή, αν δεν ασχολούμαστε με το πώς είναι αυτό το άτομο, μαύρο, λευκό, καλοντυμένο, κακοντυμένο κ.λ.π.
Κανονικά θα έπρεπε να επικοινωνούμε κάνοντας ορθή χρήση του εγκεφάλου μας γιατί εκεί βρίσκεται το κέντρο των επικοινωνιακών διαύλων μας. Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας τους ανθρώπους ακόμη επικοινωνούμε σε ένα άλλο επίπεδο, σε ένα επίπεδο των συναισθημάτων. Δεν καταφέρνουμε να δούμε συνήθως την αληθινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το άλλο άτομο, επίσης δεν καταφέρνουμε να ακούσουμε το περιεχόμενο του εγκεφάλου του, τι είναι αυτό που έχει στο νου του, την ώρα που προσπαθεί να μας πει κάτι. Δεν ακούμε αυτό που θέλει να μας πει ο άνθρωπος, αλλά ακούμε εκείνο που έχουμε εμείς στο μυαλό μας, βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε…
Ο καθαρός νους, η καθαρή συνείδηση δεν επηρεάζεται από τα συναισθήματα και γι’ αυτό επικοινωνεί ήρεμα. Σ’ αυτήν την επικοινωνία δεν υπάρχει πάθος γιατί δεν υπάρχει το Εγώ. Σε μια σωστή επικοινωνία αναζητείται μια αντικειμενική άποψη και μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνο αν ξεχάσουμε το Εγώ μας και τα «συμφέροντά» μας. Και να δώσουμε τον κυρίαρχο λόγο στο νου αντί στα συναισθήματα που κυριαρχούνται από το πάθος και τον εγωκεντρισμό – χρειάζονται μόνο μερικά δευτερόλεπτα πριν την αντίδραση. Μόνο μερικά δευτερόλεπτα χρειάζεται ο νους για να αποτρέψει το κακό, την κακή και υποκειμενική αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει ένας θολός και μπερδεμένος από τα συναισθήματα νους. Όταν εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα επικοινωνούμε με τον άλλο, με τον ορθό και αληθινό τρόπο αισθανόμαστε ότι πραγματικά υπάρχουμε εδώ και τώρα και αυτό μας γεμίζει χαρά και υγεία.
Εγώ ένας Άλλος
Όταν λοιπόν ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις που είναι γεμάτες από «εγώ, εμένα, μου» κ.λ.π., νομίζουμε ότι αυτές οι σκέψεις είμαστε εμείς. Έτσι όταν επικοινωνούμε με κάποιον που δεν συμφωνεί με τις σκέψεις μας, εμείς αισθανόμαστε κάτι σαν προσωπική επίθεση! Κάποιος μπορεί να αμφισβητεί τη δική σας γνώμη (γιατί όχι;) για κάτι και να πει ότι «το πράγμα δεν είναι ακριβώς έτσι» και εσείς ξαφνικά ακούτε τον εαυτό σας να απαντάει αγριεμένα: «Τι θες να πεις, ότι Εγώ λέω ψέματα;». Αυτός που μιλάει ταυτίζεται με μια νοητική του θέση, με μια άποψη, με μια σκέψη που μπορεί σε τελική ανάλυση να είναι εντελώς ασήμαντη. Όμως γι’ αυτή την άποψη είναι έτοιμος να χαλάσει τα πάντα, τη σχέση, το μέλλον, τα συμφέροντά του. Μπορεί να μαλώσετε με κάποιον, να τον προσβάλετε, να πείτε πράγματα για τα οποία θα μετανιώσετε αργότερα και μπορεί να είναι αργά, ειδικά αν και ο άλλος δεν καταλαβαίνει αυτό το παιχνίδι του Εγώ. Ο κάθε παίχτης είναι ολοκληρωτικά ταυτισμένος με τη δική του εξήγηση («μετάφραση»). Ο κάθε συμμετέχων αυτού του παιχνιδιού (δηλαδή της ζωής) νομίζει ότι αυτός κατέχει την απόλυτη αλήθεια. «Θέλεις να ακούσεις την αλήθεια;» ρωτάει νομίζοντας ότι υπάρχει μόνο μία αλήθεια και φυσικά μόνο αυτός την ξέρει. Το παιχνίδι αυτό είναι φαινομενικό και είναι το πιο σημαντικό-ασήμαντο παιχνίδι που παίζουμε στη ζωή μας. Αν το γνωρίζουμε μπορούμε στην πραγματικότητα να προστατέψουμε τα πραγματικά μας συμφέροντα. Είτε πρόκειται για το σύνολο είτε για το άτομο. Όταν υπάρχουμε ριζωμένοι στο παρόν, παρόντες στο Τώρα, η σκέψη χάνει τη σοβαρότητά της και το τρομερό βάρος της. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να εκμεταλλεύονται τη δύναμη της σκέψης τους για να φουσκώνουν το «Εγώ» τους. Ζούμε σε μια πολλαπλή ψευδαίσθηση γιατί αν το κάθε Εγώ θα μπορούσε να δημιουργεί αυτό που λέει και φαντάζεται, θα έμοιαζε αυτός ο κόσμος ολόκληρος και όχι μόνο κάποια μέρη του, με μια αληθινή κόλαση. Ευτυχώς που η πραγματική δημιουργία βρίσκεται πάντα εκτός του κάθε Εγώ κι έτσι, σύμφωνα με την παλιά παροιμία «τα πολλά λόγια είναι φτώχια», τα λόγια δεν έχουν μεγάλη δύναμη γιατί και η σκέψη με το που χάνει τη σοβαρότητά της χάνει ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να σας κάνει δυστυχισμένους. Όταν πλέον δεν είστε εκεί μέσα, δεν ενδιαφέρεστε για το παιχνίδι του Εγώ, ξέρετε ότι δεν είναι σημαντικό το αποτέλεσμα. Ξέρετε ότι τα πραγματικά αποτελέσματα έρχονται από τις πραγματικές καταστάσεις. Και οι σκέψεις είναι ψευδαισθήσεις και μάλιστα οι σκέψεις που τις λέμε στους άλλους με τις οποίες οι άλλοι ενδεχομένως δεν συμφωνούν και γίνονται οι αντίπαλοί μας και οι εχθροί μας.
Συχνά οι άνθρωποι ρωτάνε πράγματα όπως «υπάρχει μετενσάρκωση;» Η απάντηση είναι: ναι, καθημερινά! Κάθε φορά που ταυτίζεσαι με οποιαδήποτε μορφή, συμπεριλαμβανομένων των σκέψεων και των συναισθημάτων, έχετε ενσαρκωθεί σε μια καινούργια μορφή που γίνεται Εγώ και μετά έρχεται η επόμενη ενσάρκωση με την οποία ταυτίζεσαι και γίνεσαι άλλο Εγώ, ενσαρκώνεσαι στα συναισθήματα που ανέρχονται και όταν σε κυριαρχούνε εντελώς κάποιες σκέψεις έρχεται και μια καινούργια ενσάρκωση… Οπότε το ερώτημα είναι πόσες φορές καθημερινά ενσαρκωνόμαστε; Και το τέλος των ενσαρκώσεων μπορεί να συμβεί μόνο αυτή την ίδια στιγμή, τη στιγμή που δεν ταυτίζομαι με τη μορφή, απλά αφήνω τα πράγματα να είναι χωρίς την ταύτισή μου χωρίς την παρέμβασή μου.
Οι ασυνείδητοι άνθρωποι
Όταν λέμε ασυνείδητοι άνθρωποι εννοούμε εκείνους που ταυτίζονται εντελώς με τις σκέψεις τους. Το αν είναι κάποιος ασυνείδητος ή όχι δεν έχει να κάνει με το πόσο μορφωμένος είναι. Οι μορφωμένοι άνθρωποι συνήθως είναι και εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους «ανώτερο», ταυτίζονται με τους τίτλους τους, στους οποίους άλλωστε έχουν επενδύσει τόσο πολύ… Αν γύρω σας έχετε μερικούς ανθρώπους που είναι ασυνείδητοι θα νιώσετε τότε το ενεργειακό πεδίο της ασυνειδητότητας. Θα νιώσετε ότι απειλήστε ανά πάσα στιγμή, θα πρέπει να αιτιολογείστε για αυτά που πιστεύετε ή γι’ αυτά που λέτε, όσο και ασήμαντο να είναι αυτά. Οι ασυνείδητοι άνθρωποι δίνουν συνήθως μεγάλη σημασία στα λόγια τους άσχετα που δεν τα τηρούν καμία φορά. Θα αρχίσουν να σας προκαλούν με τον τρόπο τους για να μπείτε και πάλι στο παιχνίδι της απολογίας, αναμετρήσεις, ανταγωνισμούς ή ό,τι άλλο φέρνει η προσκόλληση στο Εγώ τέλος πάντων. Εσείς θα ξεκινήσετε να υποκρίνεστε ή θα μείνετε παρόντες! Αν μείνετε συνειδητοί, δηλαδή παρόντες και μέσα στο σώμα σας, σε ένα περιβάλλον που δεν είναι παρόν, η αλλαγή θα έρθει αργά ή γρήγορα. Ή θα αλλάξει το ενεργειακό πεδίο και θα αλλάξει και η αλληλεπίδραση και οι άλλοι θα νιώσουν τη διαφορετική ενέργεια και θα κάνουν λίγο πίσω, θα σωπάσουν, θα σκεφτούν. Ή θα αλλάξει επειδή οι άνθρωποι αυτοί ή ο άνθρωπος αυτός θα νιώσει ενοχλημένος ενεργειακά και θα φύγει από κει γιατί δεν του αρέσει να είναι παρόν στο παρόν και προτιμάει να είναι ασυνείδητος. Αλλά κι εσείς μπορεί να βρεθείτε στην κίνηση της αποχώρησης και θα ακούσετε τον εαυτό σας που λέει «αντίο».
Πρέπει να είμαστε παρόντες όταν βλέπουμε την τρέλα στην τηλεόραση και στις ειδήσεις. Αυτά που συμβαίνουν είναι φυσιολογικά γιατί η ίδια τρέλα συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, μόνο που τώρα λόγω της τεχνολογίας όλοι μπορούμε να την παρακολουθούμε όπου και να συμβαίνει στον κόσμο, μέσα από την τηλεόραση. Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ο πρώτος πόλεμος που μπορούσαμε να «απολαύσουμε» άνετα ξαπλωμένοι στον καναπέ μας. Τότε για πρώτη φορά ο πόλεμος εισήλθε στο σαλόνι του καθενός. Αλλά τότε ήταν ταυτόχρονα και η περίοδος της πνευματικής αφύπνισης στην Αμερική και στην Ευρώπη. Πολλές φορές δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αυξανόμενη τρέλα από την αφύπνιση: έρχονται μαζί και είναι όλο και πιο πολύ ορατά και τα δύο. Η αφύπνιση στο ατομικό και συλλογικό επίπεδο ξεκινάει όταν αναγνωρίσουμε την τρέλα ως τρέλα. Βλέποντας γεγονότα γύρω μας στον κόσμο μας, πρέπει να τολμήσουμε, χωρίς να αμφισβητούμε τα λόγια μας, να πούμε πως «αυτό είναι τρέλα». Όταν συμμετέχουμε και εμείς σε μία συλλογική τρέλα όπως είναι ο πόλεμος, η αφύπνιση γίνεται αν παρατηρούμε ότι κι εμείς είμαστε τρελοί. Την αλήθεια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε χωρίς φόβο, όποια κα αν είναι αυτή, είτε μας συμφέρει είτε όχι. Και όταν πέφτουμε το βράδυ για ύπνο είναι πολύ σημαντικό να είμαστε μέσα στο σώμα μας να χαλαρώνουμε και αφήνουμε τις σκέψεις όπως έρχονται να φεύγουν χωρίς καμία προσκόλληση…
Το φάντασμα του στρες
Ίσως έχετε νιώσει να είναι άλλοι στραμμένοι εναντίον σας γιατί δεν υποφέρετε από την «ασθένεια του στρες», όπως εκείνοι. Αν θέλουμε να ζούμε χωρίς το στρες πρέπει να μάθουμε να μην ξεκολλάμε με τη δική μας κατάσταση της ζωής. Αντί να σκεφτόμαστε τη ζωή μας, καλά θα είναι να τη ζούμε, να κάνουμε τα πράγματα που μας αρέσουν και μας κάνουν ευτυχισμένους, εμάς και τους άλλους γύρω μας. Τη ζωή μας όλοι την έχουμε από τη μια (δεν ξέρουμε όμως για πόσο). Είναι βλαβερή η αναβίωση με το μυαλό μας των στιγμών που συνήθως πέρασαν ή των υποτιθέμενων καταστάσεων που θα έρθουν και οι οποίες συνήθως μας προκαλούν ή το άγχος ή το φόβο. Η ζωή μας, όπως τη σκεφτόμαστε, είναι οι μορφές των σκέψεων, ή το παρελθόν ή το μέλλον, ποτέ το παρόν. Είμαστε συνήθως χαμένοι στις ιστορίες διαφόρων καταστάσεων που νομίζουμε ότι είναι η ζωή μας, ενώ η πραγματική ζωή συμβαίνει τώρα, αυτή τη στιγμή χωρίς εμάς να την παρατηρήσουμε. Οι καταστάσεις που τις σκεφτόμαστε και μας κλέβουν τις πραγματικές στιγμές πρέπει να τις δουλέψουμε όταν έρθει η ώρα τους.
Οι σκέψεις φόβου και άγχους είναι σαν φαντάσματα που μας στοιχειώνουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς και πότε πέρασε η ζωή τους τόσο γρήγορα, αφού ποτέ δεν είναι καν παρόντες στη ζωή τους! Για να αποφύγουμε αυτά τα λάθη καλά είναι πάντα να ελέγχουμε και να αναρωτιόμαστε «ποια είναι η πραγματικότητα εδώ και τώρα;» και να ξεχωρίζουμε την πραγματικότητα από τις σκέψεις μας, γιατί οι σκέψεις μας είναι συνήθως υποκειμενικές και δεν είναι απαραίτητο να είναι αληθινές. Πρέπει να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα εδώ και τώρα. Τι μπορώ να κάνω τώρα που θα με οδηγήσει στο καλύτερο αύριο… Για παράδειγμα κάποιος είναι άρρωστος. Ακόμη και η συμβατική ιατρική έχει παραδεχτεί ότι υπάρχουν περιπτώσεις της ίασης με «θαυματουργό τρόπο». Κανένας δεν έχει θεραπευτεί από καμία βαριά αρρώστια ενώ βίωνε έντονα το στρες. Όσοι έχουν θεραπευτεί είναι εκείνοι που βρήκανε τη γαλήνη τους, γιατί μόνο ο ήρεμος νους θεραπεύει…
Η δυστυχία πάντα έρχεται από τις σκέψεις, η δυστυχία είναι δημιούργημα των σκέψεων. Υπάρχει και φυσικός πόνος φυσικά, όμως η δυστυχία μπορεί να τελειώσει πριν τελειώσει ο φυσικός πόνος. Η δυστυχία μπορεί να τελειώσει πριν έρθει ο θάνατος. Μπορεί να φτάσετε στο τέλος του πόνου και να νιώσετε την ολοκλήρωση και το σκοπό της ζωής σας να απλώνεται μπροστά σας. Η απελευθέρωση έχει γίνει όταν είστε εκτός της ταύτισης με τις σκέψεις σας, όταν βρίσκεστε εδώ και τώρα βαθιά μέσα στο είναι σας και είστε έτοιμοι να συνεχίσετε το ταξίδι σας, χωρίς φόβο, για να εξερευνήσετε το Σύμπαν.
Άρθρο με τίτλο «Η τέχνη της ζωής»
της Μίλιτσα Κοσάνοβιτς Αρχισυντάκτριας του περιοδικού «Ζενίθ» (τεύχος 23)
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009
Όποιος δεν σέβεται τον εαυτό του δεν δικαιούται να αναμένει το σεβασμό των άλλων...
Στις διεθνείς σχέσεις είναι αποδεδειγμένο διαχρονικό αξίωμα: Κανένας δεν σέβεται εκείνον, που δεν σέβεται τον εαυτό του. Κανένας δεν ανέχεται εκείνον, που αναμένει από τρίτους να υπερασπίσουν τα συμφέροντά του. Και όλοι οικτίρουν και χλευάζουν εκείνον, που δεν έχει αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, αποφασιστικότητα, δύναμη και αταλάντευτη σταθερότητα στους στόχους του. Η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται με παρακάλια, κλαψουρίσματα, γαλιφιές και γλειψίματα αλλά με αξιοπρέπεια, καθαρούς στόχους, αταλάντευτη διεκδίκηση και σταθερή και απαραμείωτη αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κράτους. Η κύρια αποστολή κάθε σοβαρής κυβέρνησης είναι η ασφάλεια και η επιβίωση του κράτους και του λαού. Στις διεθνείς σχέσεις είναι αποδεδειγμένο διαχρονικό αξίωμα: Κανένας δεν σέβεται εκείνον, που δεν σέβεται τον εαυτό του. Κανένας δεν ανέχεται εκείνον, που αναμένει από τρίτους να υπερασπίσουν τα συμφέροντά του. Και όλοι οικτίρουν και χλευάζουν εκείνον, που δεν έχει αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, αποφασιστικότητα, δύναμη και αταλάντευτη σταθερότητα στους στόχους του. Η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται με παρακάλια, κλαψουρίσματα, γαλιφιές και γλειψίματα αλλά με αξιοπρέπεια, καθαρούς στόχους, αταλάντευτη διεκδίκηση και σταθερή και απαραμείωτη αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κράτους. Η κύρια αποστολή κάθε σοβαρής κυβέρνησης είναι η ασφάλεια και η επιβίωση του κράτους και του λαού. Άρα, εξ αυτών ανάλογα πρέπει να είναι τα μέσα στην προαγωγή και διεκδίκηση αυτών των συμφερόντων: Πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά και, πρώτιστα, στρατιωτικά. Όταν εκδηλώνεται κρίση, η ουδετερότητα δεν είναι πάντα σοφή και αποδοτική επιλογή. Ιδιαίτερα όταν είσαι μικρός και αδύνατος. Οι μικροί και αδύναμοι δεν μπορούν να παίζουν παιγνίδια με τους μεγάλους. Όταν συγκρούονται οι ελέφαντες, υποφέρει το χορτάρι. Μόνον ένας επιτήδειος ουδέτερος υπάρχει και έγραψε ιστορία με την αχρεία συμπεριφορά του και αυτός είναι η κατοχική Τουρκία. Και η μεν Τουρκία, ως μεγάλη χώρα και ήδη περιφερειακή δύναμη, είναι σε θέση να παίζει παιγνίδια, να εκβιάζει και να απαιτεί με αλαζονεία και προπέτεια. Η Κύπρος, αν και μικρή, έχει άλλα όπλα που, αν τα χρησιμοποιήσει με την ανάλογη πολιτική συνέπεια και επιμονή, μπορεί να κερδίσει. Είναι προτιμότερο, χρησιμότερο και αποδοτικότερο να είσαι ομοτράπεζος των ισχυρών, φίλος και συνεργάτης, σύμμαχος ή εταίρος τους παρά να είσαι στο περιθώριο, παρίας, απόκληρος και γραφικός. Γράφουμε αυτά με αφορμή μία πρωτοφανή δήλωση του Προέδρου Χριστόφια, κατά την πρόσφατη υποδοχή του πρωθυπουργού της Ελλάδας, Κ. Καραμανλή. Απαντώντας σε ερώτηση Έλληνα συναδέλφου, ποια στάση θα τηρήσουν η Ελλάδα και η Κύπρος έναντι των δύο τάσεων, που ήδη μορφοποιούνται στην Ευρώπη, ο Δ. Χριστόφιας είπε τα εξής: «Εμείς έχουμε κάνει την επιλογή μας και ο στόχος ο δικός μας είναι να πείσουμε και εκείνους της ειδικής σχέσης και εκείνους που είναι οπαδοί της πλήρους ένταξης της Τουρκίας, όπως η Τουρκία εφαρμόσει τις υποχρεώσεις της, και δίνουμε το μήνυμα ότι αν δεν εφαρμόσει τις υποχρεώσεις της, έχει καθήκον η Ένωση να τη βάλει στη θέση της». Ποιος λέγει αυτά τα απίστευτα; Τα λέγει και τα εννοεί ο Πρόεδρος της, κατεχόμενης από την Τουρκία, Κύπρου, ενός κράτους που εδώ και 35 χρόνια απειλείται από μια χώρα, που με αναίδεια απαιτεί να ενταχθεί στη δημοκρατική Ευρώπη. Τα λέγει και τα εννοεί ο Πρόεδρος της Κύπρου, που υφίσταται το διεθνές έγκλημα του εποικισμού, την εθνοκάθαρση, την καταστροφή της πολιτιστικής της κληρονομιάς και την απειλή πλήρους κατάληψής της.Απορούμε με την απίστευτη αφέλεια του Δ. Χριστόφια: Γιατί η Ένωση να βάλει την Τουρκία στη θέση της; Γιατί αναμένουμε από τους εταίρους μας να κάνουν εκείνα, που η εκλεγμένη κυβέρνηση Χριστόφια οφείλει καθηκόντως να πράξει; Γιατί η Ευρώπη να ασκήσει βέτο εναντίον της Τουρκίας και όχι η Ελλάδα και η Κύπρος; Οι άλλοι εταίροι μας θα βάλουν την αυθάδη και αλαζονική Τουρκία στη θέση της και όχι η Ελλάδα και η Κύπρος; Περίεργη, πρωτοφανής και ανεκδιήγητη, μα την αλήθεια, αντίληψη περί των διεθνών σχέσεων και των διακρατικών συνεργασιών. Με απλά λόγια, ο Δ. Χριστόφιας εννοεί όπως οι 26 εταίροι μας κατεβούν στην αρένα, συγκρουστούν με την κατοχική Τουρκία, και η Ελλάδα και η Κύπρος, ως απαθείς, ουδέτεροι και παθητικοί θεατές, να παρακολουθούν! Καραμανλής και Χριστόφιας, να συνέλθουν! Ας προσγειωθούν, επιτέλους! Αθήνα και Λευκωσία έχουν το δικαίωμα βέτο. Γιατί δεν το αξιοποιούν, όπως έπραξε πρόσφατα η Σλοβενία; Γιατί δεν διαμηνύουν -ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΝ- ότι αν η κατοχική Τουρκία δεν συμμορφωθεί, μετά από πέντε χρόνια εμπαιγμού μας, θα εμποδίσουν την παραπέρα πορεία της στην Ευρώπη; Ναι, αλλά, για να πουν αυτά ή να μην τα πουν, έπρεπε να είχαν πολιτική, σοβαρότητα, αξιοπιστία, να είναι σεβαστοί στους ξένους και επίφοβοι για τους Τούρκους, και να είχαν κτίσει έγκαιρα συμμαχίες συμφερόντων με εταίρους μας, ώστε σε κάθε περίπτωση να αντιμετωπίσουν με το λιγότερο κόστος οποιεσδήποτε αρνητικές συνέπειες. Τέτοια πολιτική, δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο παχυλές κουβέντες, που ούτε ο εν πολλαίς δυσκολίαις ευρισκόμενος Καραμανλής ούτε ο πελαγοδρομών Χριστόφιας μπορούν να μεταφράσουν σε αποφάσεις και πράξεις. Ο μεν Χριστόφιας έχει προσδεθεί ασφυκτικά, σε βαθμό πνιγμού, στους σχεδιασμούς των Βρετανών, που τον παρασύρουν προς τις τουρκικές αξιώσεις. Τον έχουν παγιδεύσει στα γρανάζια απρόσοδων συνομιλιών, που οδηγούν τον τόπο κατά τουρκικών κρημνών. Η απόφαση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) στην υπόθεση Αποστολίδη εναντίον Όραμς τού προσφέρει ένα ανέλπιστο, πανίσχυρο και ευρωπαϊκό όπλο, στην υπεράσπιση του ατομικού και αναφαίρετου δικαιώματος ιδιοκτησίας και άλλων κρίσιμων πτυχών του Κυπριακού. Αμφιβάλλουμε σφόδρα ότι θα το αξιοποιήσει. Δεν θέλει να ζορίζει το σύντροφό του Ταλάτ, ή να εκνευρίζει την Τουρκία. Η φιλοσοφία και η ηλίθια νοοτροπία του «καλού παιδιού» γι' ακόμα μια φορά θα χαντακώσει τον κυπριακό Ελληνισμό. Και πότε; Όταν η Τουρκία και ο υποτελής Ταλάτ δεν χάνουν ευκαιρία για να υπονομεύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία και να τεχνουργήσουν νέα δεσμά για τους Έλληνες. Από την άλλη, η Ελλάδα εξευτελίζεται και βιάζεται από την Τουρκία στο Αιγαίο, καθημερινά. Και το άθλιο κράτος των Αθηνών κοιμάται ή διαπληκτίζεται ακκιζόμενο, ανοητολογώντας και χυδαιολογώντας στα τηλεοπτικά παράθυρα. Μέχρι που μια μέρα θα ξυπνήσει, για να διαπιστώσει ότι έχασε το μισό Αιγαίο. Ακόμα και τα κωμικά Σκόπια γελοιοποιούν τη δύστηνη Ελλάδα. Και στη Δυτ. Θράκη ετοιμάζεται νέα τουρκανταρσία. Αθήνα και Λευκωσία ούτε το παράδειγμα της Σλοβενίας δεν είναι σε θέση να μιμηθούν. Δεν θέλουν! Δεν μπορούν! Δεν διανοούνται να αναμετρηθούν με το τουρκικό θηρίο. Αναμένουν από τρίτους σωτηρία και αχρηστεύουν ανεύθυνα τα ευρωπαϊκά και άλλα όπλα, που έχουν ή μπορούν να έχουν στα χέρια τους. Οι ξένοι γελούν και χλευάζουν το κατάντημα των ηγετών του Ελληνισμού. Και, βεβαίως, τιμούν και ανταμείβουν τον σφαγέα μας, που ξέρει να διεκδικεί με τη δύναμη της γεωπολιτικής, στρατηγικής και στρατιωτικής σημασίας και χρησιμότητάς του.
Σάββας Ιακωβίδης
εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΙΝΗ"
Σάββας Ιακωβίδης
εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΙΝΗ"
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009
Ο δρόμος της αξιοπρέπειας...
Αυτά τα λόγια απηύθυνε δάσκαλος στους μαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:
Σκέφτηκα να σας μιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά το μυαλό σας θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σας μιλήσω για το 21, αλλά ο νους σας θα πάει στην Ορίτζιναλ. Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σας ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.
Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα, τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.
Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού, σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου μιλήσω σταράτα, για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.
Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, οι μαθητές που δίδαξα φέτος, στη συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος. Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη, με έργα, με λόγια, με ύβρεις, δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος, που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.
Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο, πως, εκτός του γνωστικού ελλείμματος, το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων. Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας, των δασκάλων σας και των γονιών σας.Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση, πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.
Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.
Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να μας πει την ιστορία του βίου του, το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών. Αυτό το παράδειγμα είναι για σας το πιο κατάλληλο, και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.
Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από το μπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα, ήταν πάνω απ´ όλα μπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα. Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον, να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.
Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους, δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά. Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας, να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα, για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.
Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, της εποχής στην οποία μεγαλώνετε. Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της. Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.
Κι όταν βλέπω την εποχή μας να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, μόνο σε εσάς ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση , να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε, να πολεμήσετε, να νικήσετε.
Μη μας απογοητεύσετε.
Σκέφτηκα να σας μιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά το μυαλό σας θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σας μιλήσω για το 21, αλλά ο νους σας θα πάει στην Ορίτζιναλ. Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σας ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.
Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα, τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.
Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού, σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου μιλήσω σταράτα, για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.
Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, οι μαθητές που δίδαξα φέτος, στη συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος. Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη, με έργα, με λόγια, με ύβρεις, δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος, που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.
Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο, πως, εκτός του γνωστικού ελλείμματος, το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων. Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας, των δασκάλων σας και των γονιών σας.Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση, πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.
Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.
Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να μας πει την ιστορία του βίου του, το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών. Αυτό το παράδειγμα είναι για σας το πιο κατάλληλο, και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.
Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από το μπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα, ήταν πάνω απ´ όλα μπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα. Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον, να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.
Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους, δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά. Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας, να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα, για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.
Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, της εποχής στην οποία μεγαλώνετε. Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της. Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.
Κι όταν βλέπω την εποχή μας να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, μόνο σε εσάς ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση , να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε, να πολεμήσετε, να νικήσετε.
Μη μας απογοητεύσετε.
Κυριακή 31 Μαΐου 2009
Οι επικίνδυνοι αυτοπροσδιοριζόμενοι Οικολόγοι και τα Πράσινα Άλογα
Θεσσαλονίκη 13 Νοεμβρίου 2006
Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
Παρουσίαση «Μακεδονικού Αναγνωστικού», ενός βιβλίου που αξιοποιείται έντονα από τη σκοπιανή προπαγάνδα για την απόδειξη ενός παιδικού παραμυθιού που γίνεται πιστευτό από όλους όσους αγνοούν την Ιστορία. Δηλαδή, για την ύπαρξη «μακεδονικού» έθνους διάφορου από το ελληνικό. Εννοείται ότι δεν πρόκειται για ελληνικό αναγνωστικό, αλλά για εγχειρίδιο γραμμένο στο ιδίωμα των Σκοπίων. Δίπλα στο πάνελ ένα πανό όπου δέσποζε το πρόσωπο του Γκότσε Ντέλσεφ, του εθνικού ήρωα της FYROM. Ανάμεσα στους παρουσιαστές του βιβλίου ο εκπρόσωπος του κόμματος Ουράνιο Τόξο κ. Βοσκόπουλος που αυτοπροσδιορίστηκε ως «εθνικά Μακεδόνας για πολιτικούς λόγους», ο κ. Ονσούνογλου που συστήθηκε ως «Οθωμανός», ο κ. Τριαρίδης που είπε ότι είναι «ελληνόγλωσσος Σαλονικιός» και… ο κ. Μιχάλης Τρεμόπουλος! Ο εσχάτως διάσημος επικεφαλής των Οικολόγων Πράσινων.
Η τηλεοπτική σιωπή
Σε αυτή την εκδήλωση, που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φιλελληνική, ο κ. Τρεμόπουλος μίλησε πολύ ανοιχτά για τα εθνικά μας θέματα, την έννοια της πατρίδας, τη Μακεδονία, τα Σκόπια, τις μειονότητες και τα ζητήματα του αυτοπροσδιορισμού των ατόμων και των συλλογικοτήτων. Αυτά αποφεύγει να τα επαναλάβει, αν και έχει δεχτεί επανειλημμένως προκλήσεις και προσκλήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ από συνομιλητές, κυρίως του ΛΑΟΣ. Οι λόγοι είναι προφανείς. Οι επί του Μακεδονικού απόψεις του είναι μάλλον αντιδημοφιλείς, ενώ ο γενικός και αόριστος όρος «οικολογία» είναι συμπαθέστατος και συνιστά δημοσκοπικό… πασπαρτού. Όμως, στα πλαίσια ενός ειλικρινούς πολιτικού διαλόγου που οφείλουν να κάνουν τα κόμματα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ο κ. Τρεμόπουλος οφείλει στο κοινό, αλλά και στον εαυτό του, ξεκάθαρες εξηγήσεις, χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα. Όπως ακριβώς στάθηκε εκείνη τη δύσκολη μέρα όπου παρουσιάζοντας το «Μακεδονικό Αναγνωστικό» δέχτηκε τις ερωτήσεις αντιφρονούντων εθνικιστών, απλών Θεσσαλονικιών νέων, ηλικιωμένων και δημοσίων προσώπων, χωρίς να αποφύγει καμία απάντηση. Περιήλθε λοιπόν, με κάπως «κινηματογραφικό» τρόπο στην κατοχή μας το βίντεο με την παρουσίαση του βιβλίου και παραθέτουμε κάποια σημαντικά σημεία από τις παρεμβάσεις του κ. Τρεμόπουλου προς κρίση του κοινού.
«Η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ελληνική»
Στην εκκίνηση της δικής του εισήγησης ο κ. Τρεμόπουλος όρισε την πατρίδα με έναν τρόπο που ενδέχεται να ξενίσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Πατρίδα μας δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η παιδική μας ηλικία: «Ευχαριστώ για την πρόσκληση τους διοργανωτές αυτής της συνέντευξης Τύπου, η οποία έχει στόχο να παρουσιάσει αυτό το βιβλίο. Ήδη έχει παρουσιαστεί και στην Αθήνα και προκάλεσε αντίστοιχο ενδιαφέρον από κάποιους πολιτικά περιθωριακούς κύκλους, οι οποίοι νομίζουν ότι είναι στην αιχμή του δόρατος ενός κλίματος που έχει μάθει να πουλάει και να ζει από τον πατριωτισμό. Η ιστορία του θεσμού του έθνους-κράτους έχει δύο, δυόμισι αιώνες βάθος. Βέβαια, για να χαραχθούν κάποιες γραμμές συνόρων έχουν χυθεί ποτάμια αίματος. Αυτό που μένει είναι η πραγματικά σοφή προσέγγιση, επιστημονική μεν, αλλά πολύ απλή, ότι η πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία. Εκεί ξαναρχόμαστε και τελικά αυτό είναι που αγαπάμε και αυτό εμείς τουλάχιστον είμαστε διαθέσιμοι να υπερασπίσουμε».
Στη συνέχεια, η τοποθέτησή του θα μπορούσε να απογοητεύσει όλους τους Έλληνες που έχουν εδραία πεποίθηση ότι η συμπρωτεύουσα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του έθνους μας. Ο αρχηγός του κόμματος Οικολόγοι Πράσινοι… έγραψε ιστορία αναφέροντας ότι η Θεσσαλονίκη το 1912 δεν ήταν ελληνική και ούτε λίγο ούτε πολύ, οι ελληνικές αρχές, έπειτα από την απελευθέρωση «συμπεριφέρθηκαν μετά το 1912 σαν ξένοι μέσα στη νύχτα που ήρθαν και έσκισαν σελίδες από το βιβλίο της Ιστορίας της πόλης. Παραθέτουμε την ακριβή απομαγνητοφώνηση των λόγων του:
«Για μας, το να ασχολείται κανείς με την τοπική Ιστορία δεν είναι μόνο ένα χρέος στο να αποκαθιστά κάποια κομμάτια της Ιστορίας, είτε της πόλης της Θεσσαλονίκης είτε της χώρας. Ακριβώς επειδή κάποιοι συμπεριφέρθηκαν μετά το 1912 σαν ξένοι μέσα στη νύχτα που ήρθαν και έσκισαν σελίδες από το βιβλίο της Ιστορίας της πόλης. Βέβαια, η Θεσσαλονίκη το 1912, όταν μπήκε ο Ελληνικός Στρατός δεν ήταν ελληνική. Έγινε ελληνική και έπρεπε να γίνει με μια διαδικασία, η οποία ανέδειξε και εξέθρεψε ένα στρώμα που έχει μάθει να κάνει τον πατριωτισμό επάγγελμα και ταυτόχρονα να δημιουργεί εκείνες τις ιδεολογίες αλλά και τις συγκεκριμένες πρακτικές και μάλιστα πολιτικές συμπεριφορές, για τις οποίες αυτή η πόλη, με ειλικρίνεια, θα έπρεπε να ντρέπεται τουλάχιστον για ένα κομμάτι αυτής της Ιστορίας. Γιατί είχαμε και εδώ, στη διάρκεια του μεσοπολέμου, ανάπτυξη εκείνων των κινημάτων που πάτησαν και στην αντίστοιχη ανάπτυξη κινημάτων, του φασισμού, του ναζισμού. Εδώ ήταν το φυτώριο όπου αναπτύχθηκε πανελλαδικά η γνωστή, σε αυτούς που τουλάχιστον ασχολούνται με την πολιτική Ιστορία, «Εθνική Ένωση Ελλάς» που κατάφερε να έχει μέχρι και 27 παραρτήματα σε ολόκληρη τη χώρα».
«Κρητικοί χωροφύλακες καταπίεζαν Οθωμανούς»
Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης σημειώθηκε ένταση μεταξύ του πάνελ και του κοινού. Αποχωρώντας, ένας από τους διαφωνούντες με τις θέσεις των εισηγητών του «Μακεδονικού Αναγνωστικού» είπε στον κ. Τρεμόπουλο: «Το όνομά σας είναι Τρεμόπουλος. Τρέμετε!» Η απάντηση του κ. Τρεμόπουλου σίγουρα θα φανεί εξαιρετικά προσβλητική σε εκατομμύρια συμπολίτες μας: «Τρέμουν οι εχθροί μου. Και αν θέλετε να ξέρετε, τις καταλήξεις αυτές σε –όπουλος στη δυτική Μακεδονία τις δώσανε Πελοποννήσιοι γραφιάδες. Γιατί αυτός ο τόπος, είτε κατοικούνταν από Έλληνες είτε από Εβραίους, Οθωμανούς, οτιδήποτε, υπέφερε από τους Πελοποννήσιους γραφιάδες και από τους Κρητικούς χωροφύλακες. Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να σβηστεί μονοκοντυλιά».
Σε αυτή τη δευτερολογία του, ο διασημότερος οικολόγος στη χώρα είπε ξεκάθαρα κάτι που μάλλον αποφεύγει να διατυπώσει ανοιχτά στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις του. Υποστηρίζει απόλυτα το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Αν τον ερμηνεύουμε σωστά, τότε κάλλιστα μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι Σκοπιανοί μπορούν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες. Τρεμόπουλος έφη: «Αυτοί που υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες του 1923, αυτοί οι οποίοι καλοβλέπουν όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι μιλούν στο όνομα της συνύπαρξης, στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, της δημοκρατίας, της ανοχής, της ανεκτικότητας, είναι αυτοί που υπερασπίζονται εκδηλώσεις σαν τη σημερινή. Όποιος εδώ βρίσκει φιλόξενο έδαφος για να αναπτύξει τις όποιες απόψεις του, να παραμυθιαστεί για άλλη μια φορά, να αποδείξει στον εαυτό του και τους γύρω του πόσο πολύ πατριώτης και ήρωας είναι, θα έπρεπε να μας λέει και «ευχαριστώ». Ακριβώς επειδή δόθηκε η δυνατότητα στο φιλόξενο τούτο χώρο να ανθίσει η άλλη άποψη της άλλης Θεσσαλονίκης. Δεν φοβόμαστε να συγκρουστούμε με τις πλειοψηφίες, κύριέ μου, και δεν είμαστε εμείς αυτοί που δεν είναι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ούτε έχετε μπροστά σας εκπροσώπους κάποιας άλλης χώρας. Έχετε ανθρώπους που υπερασπίζονται το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Το δικαίωμα στην ανοχή, τη διαφορά. Αυτά είναι άγνωστες λέξεις για ένα μεγάλο κομμάτι της Θεσσαλονίκης. Ένα μεγάλο κομμάτι που έχει κάνει τον πατριωτισμό επάγγελμα και ακριβώς η ιδεολογία αυτή είναι που επαναλαμβάνεται και κυριαρχεί πολλές φορές και διαμορφώνει και διαστρεβλώνει νεότερες συνειδήσεις. Η αγάπη για την πατρίδα σου, για μένα, αν θέλετε, είναι αγάπη για την πόλη αυτή. Γνωρίζω την Ιστορία και ταυτίζομαι με αυτήν και την υπερασπίζομαι από κάθε εχθρό, όχι τη στιγμή της σύγκρουσης σε κάποια σύνορα, αλλά εδώ και τώρα, από αυτούς που την υποβαθμίζουν, είτε όσον αφορά την ποιότητα των σχέσεων ή την ποιότητα της δημοκρατίας. Επί χρόνια τώρα, μονοπωλείτε με κυρίαρχο λόγο, διαμορφώνετε συνειδήσεις, παραμυθιάζεστε και παραμυθιάζετε τις νέες γενιές και δεν δέχεστε έστω και αυτή τη στιγμή να ακουστεί με τον πιο σεμνό τρόπο που έχω δει σε αυτή την πόλη να κατατίθεται μια άλλη άποψη. Αυτό ήρθα να υπερασπίσω».
Μεταπτυχιακά στα Σκόπια
Ενδέχεται κάποιος αναγνώστης να απορήσει με τη στάση του κ. Τρεμόπουλου απέναντι στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Αν βρισκόταν στην παρουσίαση του «Μακεδονικού Αναγνωστικού», δεν θα χρειαζόταν να απορήσει. Ο κ. Τρεμόπουλος αποκάλυψε τι τον συνέδεσε με το γειτονικό κρατίδιο: «Βρέθηκα στα Σκόπια πολύ νωρίς, επειδή αυτό επέβαλε και το μεταπτυχιακό μου, γύρω στο 1991. Ο Θανάσης Παρίσης ήταν πολύτιμος συνεργάτης. Ένα από τα πρώτα ερωτήματα που έθεσα όταν βρέθηκα πρώτη φορά στα Σκόπια ήταν «Και εγώ είμαι Μακεδόνας. Και εσύ δεν πρέπει να βρεις έναν προσδιορισμό ώστε να μην υπάρχει σύγχυση; Η απάντηση που πήρα ήταν η εξής: «Εσύ έχεις μια ταυτότητα. Είσαι Έλληνας και δευτερευόντως Μακεδόνας. Όταν εγώ δεν θέλω να είμαι ούτε Έλληνας, ούτε Αλβανός, ούτε Σέρβος, ούτε Βούλγαρος, τότε τι είμαι;. Έχει λοιπόν υποχρέωση να σεβαστεί κάποιος αυτό το ερώτημα και να δώσει εκείνες τις απαντήσεις που είναι αντίστοιχες με το πνεύμα της ανοχής στη διαφορά που θα υπερασπιζόμαστε σε κάθε ευκαιρία». Σε αυτό το κλίμα και με τέτοιου είδους εισηγήσεις εξελίχθηκε η εκδήλωση για την παρουσίαση του «Μακεδονικού Αναγνωστικού». Με πολλή ένταση, πολύ λόγο για την καταπίεση των «εθνικά μακεδόνων» από το επίσημο ελληνικό κράτος, με πολλές αναφορές στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, αλλά ταυτόχρονα και με διάθεση να διαφοροποιηθούν οι ομιλητές από το γενικό περί πατριωτισμού αίσθημα του ελληνικού λαού.
Παναγιώτης Λιάκος
«Espresso» 28/5/2009
Βλέπε επίσης αποκαλυπτικά στοιχεία για τους "Οικολόγους Πράσινους" στη διεύθυνση: http://www.antinews.gr/?p=6695
Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
Παρουσίαση «Μακεδονικού Αναγνωστικού», ενός βιβλίου που αξιοποιείται έντονα από τη σκοπιανή προπαγάνδα για την απόδειξη ενός παιδικού παραμυθιού που γίνεται πιστευτό από όλους όσους αγνοούν την Ιστορία. Δηλαδή, για την ύπαρξη «μακεδονικού» έθνους διάφορου από το ελληνικό. Εννοείται ότι δεν πρόκειται για ελληνικό αναγνωστικό, αλλά για εγχειρίδιο γραμμένο στο ιδίωμα των Σκοπίων. Δίπλα στο πάνελ ένα πανό όπου δέσποζε το πρόσωπο του Γκότσε Ντέλσεφ, του εθνικού ήρωα της FYROM. Ανάμεσα στους παρουσιαστές του βιβλίου ο εκπρόσωπος του κόμματος Ουράνιο Τόξο κ. Βοσκόπουλος που αυτοπροσδιορίστηκε ως «εθνικά Μακεδόνας για πολιτικούς λόγους», ο κ. Ονσούνογλου που συστήθηκε ως «Οθωμανός», ο κ. Τριαρίδης που είπε ότι είναι «ελληνόγλωσσος Σαλονικιός» και… ο κ. Μιχάλης Τρεμόπουλος! Ο εσχάτως διάσημος επικεφαλής των Οικολόγων Πράσινων.
Η τηλεοπτική σιωπή
Σε αυτή την εκδήλωση, που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φιλελληνική, ο κ. Τρεμόπουλος μίλησε πολύ ανοιχτά για τα εθνικά μας θέματα, την έννοια της πατρίδας, τη Μακεδονία, τα Σκόπια, τις μειονότητες και τα ζητήματα του αυτοπροσδιορισμού των ατόμων και των συλλογικοτήτων. Αυτά αποφεύγει να τα επαναλάβει, αν και έχει δεχτεί επανειλημμένως προκλήσεις και προσκλήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ από συνομιλητές, κυρίως του ΛΑΟΣ. Οι λόγοι είναι προφανείς. Οι επί του Μακεδονικού απόψεις του είναι μάλλον αντιδημοφιλείς, ενώ ο γενικός και αόριστος όρος «οικολογία» είναι συμπαθέστατος και συνιστά δημοσκοπικό… πασπαρτού. Όμως, στα πλαίσια ενός ειλικρινούς πολιτικού διαλόγου που οφείλουν να κάνουν τα κόμματα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ο κ. Τρεμόπουλος οφείλει στο κοινό, αλλά και στον εαυτό του, ξεκάθαρες εξηγήσεις, χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα. Όπως ακριβώς στάθηκε εκείνη τη δύσκολη μέρα όπου παρουσιάζοντας το «Μακεδονικό Αναγνωστικό» δέχτηκε τις ερωτήσεις αντιφρονούντων εθνικιστών, απλών Θεσσαλονικιών νέων, ηλικιωμένων και δημοσίων προσώπων, χωρίς να αποφύγει καμία απάντηση. Περιήλθε λοιπόν, με κάπως «κινηματογραφικό» τρόπο στην κατοχή μας το βίντεο με την παρουσίαση του βιβλίου και παραθέτουμε κάποια σημαντικά σημεία από τις παρεμβάσεις του κ. Τρεμόπουλου προς κρίση του κοινού.
«Η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ελληνική»
Στην εκκίνηση της δικής του εισήγησης ο κ. Τρεμόπουλος όρισε την πατρίδα με έναν τρόπο που ενδέχεται να ξενίσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Πατρίδα μας δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η παιδική μας ηλικία: «Ευχαριστώ για την πρόσκληση τους διοργανωτές αυτής της συνέντευξης Τύπου, η οποία έχει στόχο να παρουσιάσει αυτό το βιβλίο. Ήδη έχει παρουσιαστεί και στην Αθήνα και προκάλεσε αντίστοιχο ενδιαφέρον από κάποιους πολιτικά περιθωριακούς κύκλους, οι οποίοι νομίζουν ότι είναι στην αιχμή του δόρατος ενός κλίματος που έχει μάθει να πουλάει και να ζει από τον πατριωτισμό. Η ιστορία του θεσμού του έθνους-κράτους έχει δύο, δυόμισι αιώνες βάθος. Βέβαια, για να χαραχθούν κάποιες γραμμές συνόρων έχουν χυθεί ποτάμια αίματος. Αυτό που μένει είναι η πραγματικά σοφή προσέγγιση, επιστημονική μεν, αλλά πολύ απλή, ότι η πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία. Εκεί ξαναρχόμαστε και τελικά αυτό είναι που αγαπάμε και αυτό εμείς τουλάχιστον είμαστε διαθέσιμοι να υπερασπίσουμε».
Στη συνέχεια, η τοποθέτησή του θα μπορούσε να απογοητεύσει όλους τους Έλληνες που έχουν εδραία πεποίθηση ότι η συμπρωτεύουσα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του έθνους μας. Ο αρχηγός του κόμματος Οικολόγοι Πράσινοι… έγραψε ιστορία αναφέροντας ότι η Θεσσαλονίκη το 1912 δεν ήταν ελληνική και ούτε λίγο ούτε πολύ, οι ελληνικές αρχές, έπειτα από την απελευθέρωση «συμπεριφέρθηκαν μετά το 1912 σαν ξένοι μέσα στη νύχτα που ήρθαν και έσκισαν σελίδες από το βιβλίο της Ιστορίας της πόλης. Παραθέτουμε την ακριβή απομαγνητοφώνηση των λόγων του:
«Για μας, το να ασχολείται κανείς με την τοπική Ιστορία δεν είναι μόνο ένα χρέος στο να αποκαθιστά κάποια κομμάτια της Ιστορίας, είτε της πόλης της Θεσσαλονίκης είτε της χώρας. Ακριβώς επειδή κάποιοι συμπεριφέρθηκαν μετά το 1912 σαν ξένοι μέσα στη νύχτα που ήρθαν και έσκισαν σελίδες από το βιβλίο της Ιστορίας της πόλης. Βέβαια, η Θεσσαλονίκη το 1912, όταν μπήκε ο Ελληνικός Στρατός δεν ήταν ελληνική. Έγινε ελληνική και έπρεπε να γίνει με μια διαδικασία, η οποία ανέδειξε και εξέθρεψε ένα στρώμα που έχει μάθει να κάνει τον πατριωτισμό επάγγελμα και ταυτόχρονα να δημιουργεί εκείνες τις ιδεολογίες αλλά και τις συγκεκριμένες πρακτικές και μάλιστα πολιτικές συμπεριφορές, για τις οποίες αυτή η πόλη, με ειλικρίνεια, θα έπρεπε να ντρέπεται τουλάχιστον για ένα κομμάτι αυτής της Ιστορίας. Γιατί είχαμε και εδώ, στη διάρκεια του μεσοπολέμου, ανάπτυξη εκείνων των κινημάτων που πάτησαν και στην αντίστοιχη ανάπτυξη κινημάτων, του φασισμού, του ναζισμού. Εδώ ήταν το φυτώριο όπου αναπτύχθηκε πανελλαδικά η γνωστή, σε αυτούς που τουλάχιστον ασχολούνται με την πολιτική Ιστορία, «Εθνική Ένωση Ελλάς» που κατάφερε να έχει μέχρι και 27 παραρτήματα σε ολόκληρη τη χώρα».
«Κρητικοί χωροφύλακες καταπίεζαν Οθωμανούς»
Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης σημειώθηκε ένταση μεταξύ του πάνελ και του κοινού. Αποχωρώντας, ένας από τους διαφωνούντες με τις θέσεις των εισηγητών του «Μακεδονικού Αναγνωστικού» είπε στον κ. Τρεμόπουλο: «Το όνομά σας είναι Τρεμόπουλος. Τρέμετε!» Η απάντηση του κ. Τρεμόπουλου σίγουρα θα φανεί εξαιρετικά προσβλητική σε εκατομμύρια συμπολίτες μας: «Τρέμουν οι εχθροί μου. Και αν θέλετε να ξέρετε, τις καταλήξεις αυτές σε –όπουλος στη δυτική Μακεδονία τις δώσανε Πελοποννήσιοι γραφιάδες. Γιατί αυτός ο τόπος, είτε κατοικούνταν από Έλληνες είτε από Εβραίους, Οθωμανούς, οτιδήποτε, υπέφερε από τους Πελοποννήσιους γραφιάδες και από τους Κρητικούς χωροφύλακες. Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να σβηστεί μονοκοντυλιά».
Σε αυτή τη δευτερολογία του, ο διασημότερος οικολόγος στη χώρα είπε ξεκάθαρα κάτι που μάλλον αποφεύγει να διατυπώσει ανοιχτά στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις του. Υποστηρίζει απόλυτα το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Αν τον ερμηνεύουμε σωστά, τότε κάλλιστα μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι Σκοπιανοί μπορούν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες. Τρεμόπουλος έφη: «Αυτοί που υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες του 1923, αυτοί οι οποίοι καλοβλέπουν όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι μιλούν στο όνομα της συνύπαρξης, στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, της δημοκρατίας, της ανοχής, της ανεκτικότητας, είναι αυτοί που υπερασπίζονται εκδηλώσεις σαν τη σημερινή. Όποιος εδώ βρίσκει φιλόξενο έδαφος για να αναπτύξει τις όποιες απόψεις του, να παραμυθιαστεί για άλλη μια φορά, να αποδείξει στον εαυτό του και τους γύρω του πόσο πολύ πατριώτης και ήρωας είναι, θα έπρεπε να μας λέει και «ευχαριστώ». Ακριβώς επειδή δόθηκε η δυνατότητα στο φιλόξενο τούτο χώρο να ανθίσει η άλλη άποψη της άλλης Θεσσαλονίκης. Δεν φοβόμαστε να συγκρουστούμε με τις πλειοψηφίες, κύριέ μου, και δεν είμαστε εμείς αυτοί που δεν είναι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ούτε έχετε μπροστά σας εκπροσώπους κάποιας άλλης χώρας. Έχετε ανθρώπους που υπερασπίζονται το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Το δικαίωμα στην ανοχή, τη διαφορά. Αυτά είναι άγνωστες λέξεις για ένα μεγάλο κομμάτι της Θεσσαλονίκης. Ένα μεγάλο κομμάτι που έχει κάνει τον πατριωτισμό επάγγελμα και ακριβώς η ιδεολογία αυτή είναι που επαναλαμβάνεται και κυριαρχεί πολλές φορές και διαμορφώνει και διαστρεβλώνει νεότερες συνειδήσεις. Η αγάπη για την πατρίδα σου, για μένα, αν θέλετε, είναι αγάπη για την πόλη αυτή. Γνωρίζω την Ιστορία και ταυτίζομαι με αυτήν και την υπερασπίζομαι από κάθε εχθρό, όχι τη στιγμή της σύγκρουσης σε κάποια σύνορα, αλλά εδώ και τώρα, από αυτούς που την υποβαθμίζουν, είτε όσον αφορά την ποιότητα των σχέσεων ή την ποιότητα της δημοκρατίας. Επί χρόνια τώρα, μονοπωλείτε με κυρίαρχο λόγο, διαμορφώνετε συνειδήσεις, παραμυθιάζεστε και παραμυθιάζετε τις νέες γενιές και δεν δέχεστε έστω και αυτή τη στιγμή να ακουστεί με τον πιο σεμνό τρόπο που έχω δει σε αυτή την πόλη να κατατίθεται μια άλλη άποψη. Αυτό ήρθα να υπερασπίσω».
Μεταπτυχιακά στα Σκόπια
Ενδέχεται κάποιος αναγνώστης να απορήσει με τη στάση του κ. Τρεμόπουλου απέναντι στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Αν βρισκόταν στην παρουσίαση του «Μακεδονικού Αναγνωστικού», δεν θα χρειαζόταν να απορήσει. Ο κ. Τρεμόπουλος αποκάλυψε τι τον συνέδεσε με το γειτονικό κρατίδιο: «Βρέθηκα στα Σκόπια πολύ νωρίς, επειδή αυτό επέβαλε και το μεταπτυχιακό μου, γύρω στο 1991. Ο Θανάσης Παρίσης ήταν πολύτιμος συνεργάτης. Ένα από τα πρώτα ερωτήματα που έθεσα όταν βρέθηκα πρώτη φορά στα Σκόπια ήταν «Και εγώ είμαι Μακεδόνας. Και εσύ δεν πρέπει να βρεις έναν προσδιορισμό ώστε να μην υπάρχει σύγχυση; Η απάντηση που πήρα ήταν η εξής: «Εσύ έχεις μια ταυτότητα. Είσαι Έλληνας και δευτερευόντως Μακεδόνας. Όταν εγώ δεν θέλω να είμαι ούτε Έλληνας, ούτε Αλβανός, ούτε Σέρβος, ούτε Βούλγαρος, τότε τι είμαι;. Έχει λοιπόν υποχρέωση να σεβαστεί κάποιος αυτό το ερώτημα και να δώσει εκείνες τις απαντήσεις που είναι αντίστοιχες με το πνεύμα της ανοχής στη διαφορά που θα υπερασπιζόμαστε σε κάθε ευκαιρία». Σε αυτό το κλίμα και με τέτοιου είδους εισηγήσεις εξελίχθηκε η εκδήλωση για την παρουσίαση του «Μακεδονικού Αναγνωστικού». Με πολλή ένταση, πολύ λόγο για την καταπίεση των «εθνικά μακεδόνων» από το επίσημο ελληνικό κράτος, με πολλές αναφορές στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, αλλά ταυτόχρονα και με διάθεση να διαφοροποιηθούν οι ομιλητές από το γενικό περί πατριωτισμού αίσθημα του ελληνικού λαού.
Παναγιώτης Λιάκος
«Espresso» 28/5/2009
Βλέπε επίσης αποκαλυπτικά στοιχεία για τους "Οικολόγους Πράσινους" στη διεύθυνση: http://www.antinews.gr/?p=6695
Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
Η επιστροφή στην ουσία της εκπαίδευσης, αντίδοτο στον προσηλυτισμό των νέων στην αγοραία ιδεολογία
Η πανεπιστημιακή γνώση άπλωσε το χέρι και ένωσε δύο ηπείρους. Η αρχική ιδέα ξεκίνησε από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, το Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας της Βενετίας, το Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας της Μαδρίτης και το Πανεπιστήμιο του Παρισιού VΙΙ. Αυτά τα τέσσερα ιδρύματα δημιούργησαν το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Πολιτισμού, με την υποστήριξη του συγγραφέα Ουμπέρτο Έκο και του φιλοσόφου Γιούργκεν Χάμπερμας. Κι απλώνοντας μια γέφυρα γνώσης, έφτασαν μέχρι τη Λατινική Αμερική: στο Καράκας της Βενεζουέλας δημιουργείται σήμερα ένα αντίστοιχο συνεργαζόμενο πανεπιστήμιο. Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που ανέλαβαν αυτή την πρωτοβουλία και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ήξεραν από την αρχή πως βαδίζουν ενάντια στο ρεύμα, το οποίο είναι σήμερα προσηλωμένο στην ιδιωτικοποίηση της γνώσης και στη μετατροπή της σε εργαλείο των επιχειρήσεων. Στην εφημερίδα «Ουμανιτέ», ο διευθυντής του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Παρισιού Ζαν Πουλέν εξηγούσε: «Βαδίζουμε πάνω στο πλατωνικό μορφωτικό μοντέλο, το οποίο τα σημερινά πανεπιστήμια έχουν ξεχάσει από καιρό. Στόχος μας είναι η επιστροφή στην ουσία της παιδείας και η πολιτιστική χειραφέτηση των ανθρώπων». Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Στρογγυλής Τράπεζας των Βιομηχάνων (ΕRΤ) είναι οι ιππότες της σύγχρονης καπιταλιστικής αποκάλυψης. Η ΕRΤ είναι ένα πανίσχυρο λόμπι των Βρυξελλών, στο οποίο μετέχουν 45 ανώτερα στελέχη των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων (Τotal, ΒΑSF, Νestle, ΕΟΝ, Shell, Renault και άλλων). Σε συνάντησή τους αποφάσισαν να συνεργαστούν πιο στενά για τον προσανατολισμό της παιδείας στις ανάγκες της αγοράς και τον προσηλυτισμό των παιδιών στην αγοραία ιδεολογία εξ απαλών ονύχων, στο πλαίσιο του προγράμματος που ονόμασαν «Τζετ- Νετ». Στην Ολλανδία, όπου εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, συμμετέχουν σε αυτό 300 καθηγητές των θετικών επιστημών και 33.000 μαθητές. Στη Γερμανία, το αντίστοιχο πρόγραμμα ονομάζεται «Εργοστάσιο της γνώσης», δημιουργήθηκε από γερμανικές πολυεθνικές και απευθύνεται σε μαθητές ηλικίας 6-12 ετών. Με ένα δικό της πρόγραμμα, η Siemens απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας (3-6 ετών), ενώ η φινλανδική Νokia διοργανώνει κάθε χρόνο «τεχνολογικές κατασκηνώσεις» για παιδιά ηλικίας 14-19 ετών. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο, που ήταν παρών στη συνάντηση της ΕRΤ, δικαιολόγησε έτσι αυτό το παιδομάζωμα: «Στόχος μας είναι να δώσουμε σε όλους τους νέους τη δυνατότητα να αναπτύξουν τα ταλέντα τους, ώστε να μας βοηθήσουν στη δημιουργία μιας ανταγωνιστικής Ευρώπης». Για να γίνει αυτό, ομάδα ειδικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής υπό τον Γάλλο σοσιαλιστή πρώην πρωθυπουργό Μισέλ Ροκάρ αποφάνθηκε πως πρέπει να αποθαρρύνεται η θεωρητική και να ενθαρρύνεται η τεχνική παιδεία των νέων.
Τι ήθελε ο Πλάτων, όταν πριν από είκοσι πέντε αιώνες έστηνε την Ακαδημία του; αναρωτιέται ένας άλλος Γάλλος καθηγητής, ο Μισέλ Ναρβέζ. Να γνωρίσει στους μαθητές του τις ιδέες και την κριτική σκέψη, ώστε να μπορούν να συμβάλουν στην αρμονία της πόλης. Στους ευρωκράτες, αρκεί η αρμονία της φάμπρικας. Σίγουρα ο Πλάτων δεν θα έκανε καριέρα στη σημερινή Ευρώπη.
Ρούσσος Βρανάς
«Τα Νέα» 27/5/2009
Τι ήθελε ο Πλάτων, όταν πριν από είκοσι πέντε αιώνες έστηνε την Ακαδημία του; αναρωτιέται ένας άλλος Γάλλος καθηγητής, ο Μισέλ Ναρβέζ. Να γνωρίσει στους μαθητές του τις ιδέες και την κριτική σκέψη, ώστε να μπορούν να συμβάλουν στην αρμονία της πόλης. Στους ευρωκράτες, αρκεί η αρμονία της φάμπρικας. Σίγουρα ο Πλάτων δεν θα έκανε καριέρα στη σημερινή Ευρώπη.
Ρούσσος Βρανάς
«Τα Νέα» 27/5/2009
Τετάρτη 27 Μαΐου 2009
Η διείσδυση των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στα κέντρα λήψης αποφάσεων των ΗΠΑ
Η ανατομία της επιχείρησης «Λευκή Ενέργεια»
Τον Ιούνιο του 2002, στην γνωστή εφημερίδα των ΗΠΑ Washington Post, μια πρώην χαμηλόβαθμος υπάλληλος του FBI δημοσίευσε ένα εκτενές άρθρο της, στο οποίο κατήγγειλε συγκεκριμένα πρόσωπα μέσα στους κυβερνητικούς μηχανισμούς των ΗΠΑ, τα οποία εργάζονταν για λογαριασμό της Τουρκίας.
Η Σιμπέλ ΄Εντμοντς (Sibel Edmonds) έφερε στο φως της δημοσιότητας απίστευτα γεγονότα κατασκοπείας για διεισδύσεις των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών (ΜΙΤ) στις υπηρεσίες ασφαλείας των ΗΠΑ αλλά και στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια.
Οι καταγγελίες της Σιμπέλ ΄Εντμοντς περιγράφουν ένα κατασκοπευτικό θρίλερ το οποίο περιλαμβάνει, στρατολογήσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ από την Τουρκική ΜΙΤ, επιχειρήσεις διείσδυσης μέσα στο FBI Τούρκων πρακτόρων, γεγονότα λαθρεμπορίου ναρκωτικών και πυρηνικών υλικών, μέχρι και τον χρηματισμό του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ για την εξυπηρέτηση των Τουρκικών συμφερόντων!
Οι καταγγελίες της μεταφράστριας του FBI προκάλεσαν ισχυρό σοκ στις ΗΠΑ και στην παγκόσμια κοινότητα των Μυστικών Υπηρεσιών του κόσμου! Οι έρευνες, οι καταγγελίες και οι αποκαλύψεις, της Σιμπέλ ΄Εντμοντς συνεχίζονται μέχρι σήμερα και έχουν φέρει σε πάρα πολύ δύσκολη θέση πολλούς υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους των ΗΠΑ. Πολλά ΜΜΕ στις ΗΠΑ αλλά και σε όλο τον κόσμο παρακολουθούν με αγωνία την σύγκρουση της Σιμπέλ ΄Εντμοντς με τις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες και τα όργανά τους στις ΗΠΑ, τα οποία επιχειρούν μια άνευ προηγουμένου συγκάλυψη της υπόθεσης η οποία αποτελεί βόμβα στα θεμέλια του νεοσυντηρητικού κατεστημένου των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με το γνωστό περιοδικό των ΗΠΑ Vanity Fair (Σεπτέμβριος 2005) στελέχη του American Turkish Council (ATC) «πλήρωσαν» τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, Ντένις Χάστερτ (Dennis Hastert), για να ενεργήσει κατάλληλα, ώστε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο «Η.Res.596», το οποίο αφορούσε την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τις ΗΠΑ.
Τον Αύγουστο του 2000 ο Ντένις Χάστερτ, ως Πρόεδρος της Βουλής, δήλωσε ότι θα υποστηρίξει το κείμενο του νομοσχεδίου 596. Στις 27 Σεπτεμβρίου 2000 ο βουλευτής Ραντάνοβιτς, κατέθεσε το νομοσχέδιο στο Σώμα της Βουλής για να ψηφιστεί. Στις 20 Οκτωβρίου λίγα λεπτά πριν την ψηφοφορία, ο Χάστερτ απέσυρε το κείμενο του νομοσχεδίου παρουσιάζοντας και σχετική επιστολή του Προέδρου των ΗΠΑ Μ. Κλίντον.
Την ίδια ημέρα ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Ισμαήλ Τζέμ, δήλωνε ότι «ένας μεγάλος κίνδυνος στις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ έχει εκλείψει».
Τα ηχητικά ντοκουμέντα που παρουσίασε η Σ. ΄Εντμοντς, φέρουν τον Χάστερτ να έχει λάβει από ανώτατο αξιωματούχο της Τουρκικής Πρεσβείας το ποσό των 500.000 δολαρίων υπό την μορφή εισφοράς για την προεκλογική του εκστρατεία!
Σε μια άλλη ηχητική τεκμηρίωση (τηλεφωνική υποκλοπή) ανώτατος υπάλληλος του
Στέιτ Ντιπάρτμεντ φέρεται να καλείται στο «Αμερικανοτουρκικό Συμβούλιο» να λάβει την αμοιβή του, ύψους 7.000 δολαρίων για την «μεσολάβησή του» για την προώθηση αγοράς όπλων για λογαριασμό της Τουρκίας.
Σε μια άλλη «ακρόαση» ο Χάστερτ φέρεται να έλαβε άλλες 50.000 δολάρια μετά την ακύρωση της σχετικής ψηφοφορίας του νομοσχεδίου 596, από την Τουρκική Πρεσβεία ως «δώρο» για τις προσωπικές του ανάγκες. Στην ίδια «ακρόαση» ο Χάστερτ αποκαλείται από τους Τούρκους με το παρατσούκλι «Denny-Boy» και γίνεται αναφορά για «επιδοτήσεις» του με την μορφή μικροποσών, των 200 δολαρίων, για να μην υπάρχει η υποχρέωση για την δήλωση προέλευσή τους! Πληροφορίες φέρουν τον « Denny-Boy» να έχει λάβει εκατοντάδες «επιδοτήσεις» των 200 δολαρίων…
Η πρακτική της δωροδοκίας και της εξαγοράς για πολιτικά πρόσωπα και αξιωματούχους των ΗΠΑ εκ μέρους της Τουρκίας, όπως προκύπτει, πρόκειται για μια μακροχρόνια πρακτική ρουτίνας! Η ρουτίνα συνήθως ωθεί τους πράκτορες σε απενεργοποίηση των κανόνων ασφαλείας. Η Τουρκική ΜΙΤ έπεσε θύμα της πρακτικής αυτής, και δεν τήρησε έστω και τους απλούς κανόνες ασφαλείας, που αφορούν τις επικοινωνίες της! Με τον ποιο αφελή τρόπο αποκαλύφθηκε όλο το δίκτυο των συνεργατών της και των πρακτόρων της στις ΗΠΑ αλλά και οι τρόποι δράσης της!
Η αποκάλυψη Σιμπέλ ΄Εντμοντς
Η υψηλής στρατηγικής αξίας υπόθεση κατασκοπείας, προδόθηκε από την απουσία εφαρμογής των κανόνων και μέτρων ασφαλείας της όλης επιχείρησης, αλλά και από μια ασήμαντη υπάλληλο του FBI! Την μεταφράστρια, Σιμπέλ ΄Εντμοντς!
Η Σιμπέλ ΄Εντμοντς κατάγεται από το Αζερμπαϊτζάν. Έζησε την παιδική και εφηβική της ηλικία, μεταξύ Τουρκίας και Ιράν. Είναι σιϊτικού θρησκεύματος. Πήγε στις ΗΠΑ για σπουδές, όπου γνώρισε και τελικά παντρεύτηκε τον αμερικανό σύζυγό της και εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί ξεκινώντας μια νέα ζωή.
Μετά τις επιθέσεις και τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 στις ΗΠΑ, προσλήφθηκε στο FBI ως μεταφράστρια στο τμήμα υποκλοπών, όπου εργαζόταν στην μετάφραση απορρήτων συνομιλιών που είχαν σχέση με υπόπτους τρομοκρατίας αλλά και κατασκοπείας.
Την ίδια εποχή προσλήφθηκε στο FBI στο ίδιο τμήμα με την Σ. ΄Εντμοντς, η Τουρκάλα Μελέκ Κάν ως μεταφράστρια και εργάζονταν μαζί στους ίδιους τομείς.
Η Τουρκάλα πριν την πρόσληψή της στο FBI, εργάζονταν στο ATC και ένα άλλο αμερικανοτουρκικό «ίδρυμα» το Assembly of Turkish American Associations (ATAA), έχοντας προϋπηρεσία και στο Γερμανικό-Τουρκικό Σύνδεσμο Εμπορίου και Φιλίας… Ιδρύματα τα οποία αποτελούν προκαλύμματα της Τουρκικής ΜΙΤ και βραχίονες επηρεασμού της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Η Τουρκάλα Μελέκ Κάν, απέκρυψε στο βιογραφικό της και την αίτησή της προς το FBI, τις προηγούμενες ιδιότητές της…΄Όταν ξέσπασε η καταιγίδα των αποκαλύψεων της Σ. ΄Εντμοντς, οι Γερουσιαστές των ΗΠΑ Πάτρικ Λίχι και Τσάρλς Γκράσλεϊ, κατέθεσαν ερώτηση στο FBI, γιατί δεν διεξήχθη όπως προβλέπετε από τους κανονισμούς, η SBI (Special Background Investigation) « Ειδική ΄Έρευνα Παρελθόντος» για την Μελέκ Κάν.
Το FBI απάντησε ότι η Τουρκάλα προσλήφθηκε στην υπηρεσία με αδιαφανής διαδικασίες και «άνωθεν» παρεμβάσεις, ενώ κατά την διάρκεια της θητείας της απολάμβανε καθεστώς «ιδιαίτερης μεταχείρισης» εξασφαλίζοντας την επάρκεια για την διενέργεια της μυστικής της δράσης, για λογαριασμό της ΜΙΤ!
Πώς όμως κατάφερε μια γυναίκα πράκτορας της ΜΙΤ να διεισδύσει στα πλέον απόρρητα τμήματα του FBI και με τόσο θράσος αλλά και θάρρος, να υπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας;
Υπόθεση «Ντάγκλας Ντίκερσον»
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 τοποθετήθηκε στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Άγκυρα, ο Επισμηναγός Ντάγκλας Ντίκερσον ως Στρατιωτικός Ακόλουθος , υπεύθυνος και τα θέματα προμηθειών και λογιστικής υποστήριξης των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα και προϊστάμενος του Ντίκερσον, ήταν ο γνωστός νεοσυντηρητικός και μετέπειτα Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκ Γκρόσμαν. Κατά την διάρκεια των πρώτων μηνών της παραμονής του στην Τουρκία, ο Επισμηναγός γνωρίστηκε με την προαναφερόμενη Τουρκάλα την Μελέκ Καν Χαρπτουλού. Η σχέση τους εξελίχθηκε ραγδαία και κατέληξε σε γάμο το 1995.
Ο Επισμηναγός Ν. Ντίκερσον αναβαθμίζεται και προάγεται σε κύριο διαχειριστή όλων των προμηθειών όπλων για το Αζερμπαϊτζάν, το Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν, το Τουρκμενιστάν και το Κιργιστάν. Ταξιδεύει συνεχώς έχοντας στο πλευρό του την σύζυγό του Μελέκ Κάν-Ντίκερσον… Μέχρις εδώ όλα φαίνονταν φυσιολογικά, ώσπου το 1996 φτάνουν σημαντικές πληροφορίες στο Γραφείο του Γενικού Επιθεωρητή του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ, για δωροδοκία και στρατολόγηση Αξιωματικού της Πρεσβείας στην Άγκυρα από τις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες (ΜΙΤ). Ο Αξιωματικός συνελήφθη επ΄ αυτοφώρω να δωροδοκείται από την ΜΙΤ!
Ο Ντίκερσον μετά από διαταγή του Πρέσβη Μ. Γκρόσμαν, βοηθά σθεναρά την εταιρεία, ΙΑΙ (International Advisors Inc.) η οποία εκπροσωπεί την Τουρκία στις ΗΠΑ στους τομείς της αμυντικής συνεργασίας και των προμηθειών. Η ΙΑΙ είχε δημιουργηθεί το 1989 από τον γνωστό Ντάγκλας Φέϊθ Υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ και τον Βοηθό Υπουργό Άμυνας Ρίτσαρντ Πέρλ..
Ο Ντίκερσον πριν ολοκληρωθούν οι έρευνες στην Πρεσβεία, μετατέθηκε στην Γερμανία όπου τον ακολούθησε και η σύζυγό του, για την οποία η έρευνα της CIA την παρουσίαζε ως πράκτορα της ΜΙΤ.
Η Μελέκ Κάν-Ντίκερσον αμέσως προσλήφθηκε στον «Γερμανο-Τουρκικό Σύνδεσμο Εμπορίου και Φιλίας» γνωστό ίδρυμα-βιτρίνα της Τουρκικής ΜΙΤ στην Γερμανία.
Το 2001 ο Ντίκερσον μετατίθεται στην βάση Bolling της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (DIA) στην Ουάσινγκτον και αναλαμβάνει επικεφαλής του Τμήματος Παρακολούθησης εξοπλισμών της Τουρκίας και των χωρών που προαναφέρθηκαν, όταν ήταν στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Άγκυρα. Η Μελέκ αναλαμβάνει ταυτόχρονα δύο θέσεις. Μια στο ATC και μια στο ATAA. Μετά από λίγο διάστημα προσλαμβάνεται στο FBI ως μεταφράστρια έχοντας ως συνάδελφός της και άμεση συνεργάτη της την Σιμπέλ ΄Εντμοντς.
Η ΜΙΤ μέσα στο FBI-Επιχείρηση «Λευκή Ενέργεια»:
Η Σιμπέλ ΄Εντμοντς, εκ των πραγμάτων και της στενής συνεργασίας της με την Μελέκ, διαπιστώνει δύο πράγματα. Πρώτον, μια δαιδαλώδη διαπλοκή των ζητημάτων τρομοκρατίας και της διακίνησης ναρκωτικών στην Κεντρική Ασία με επίκεντρο την Τουρκία. Δεύτερον, το λαθρεμπόριο πυρηνικών υλικών και τεχνολογίας στο τρίγωνο, ΗΠΑ-Πακιστάν-Τουρκία!
Η Σ.΄Εντμοντς κατέγραφε με ακρίβεια όλες τις κινήσεις της Τουρκάλας συναδέλφου της και διαπίστωσε ότι αυτή, υπέκρυπτε συγκεκριμένες συνομιλίες από τις υποκλοπές ή τις μετέφραζε παραποιημένα. Ειδικά τις επικοινωνίες του Τουρκικού Προξενείου στο Σικάγο τις απέκρυπτε πολύ επιμελώς! Κατά σύμπτωση ο Πρόεδρος της Βουλής Ντένις Χάστερτ εκλέγονταν στην συγκεκριμένη περιφέρεια!
Η ΄Εντμοντς διαπίστωσε ότι στις συνομιλίες που απέκρυψε η Μελέκ υπήρχαν στοιχεία για τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001!
Επίσης, στο κρυφό αρχείο της Τουρκάλας βρήκε πλήθος στοιχεία για την αγορά με παράνομους τρόπους πυρηνικών υλικών και τεχνολογίας με κύριο οργανωτή το ATC!
Το 2001 ιδρύθηκε η Τουρκική εταιρεία ενέργειας «Μπεγιάζ ΄Ενερτζυ» (Beyaz Enerji, Λευκή Ενέργεια) η οποία συνεργάζονταν με το ATC στην ανεύρεση, αγορά και εξαγωγή πυρηνικών υλικών, ατομικής τεχνολογίας και στρατιωτικής νανοτεχνολογίας με προορισμό την Τουρκία αλλά και το Πακιστάν.
Η «Λευκή Ενέργεια» κατάφερε και βρήκε πρόσβαση στα εθνικά εργαστήρια πυρηνικών ερευνών των ΗΠΑ του Όακ Ρίτζ και του Λός Άλαμος. Ταυτόχρονα προσπάθησε να αγοράσει δύο εταιρείες συμβούλων που είχαν πρόσβαση στα παραπάνω εργαστήρια, αλλά και στελέχη από το εξειδικευμένο εργαστήριο «Λώρενς Λίβερμορ»!
Την ίδια περίοδο η εταιρεία-βιτρίνα της CIA «Brewster Jennings & Associates» απόκτησε προσβάσεις στην «Λευκή Ενέργεια» και παρακολουθούσε στενά τις ενέργειές της για την απόκτηση πυρηνικών υλικών και τεχνολογίας.
Η «Λευκή Ενέργεια» μάλιστα ξεκίνησε προσπάθειες να αγοράσει την εταιρεία-βιτρίνα της CIA!!! Τότε στα δύο τηλεφωνήματα που υπέκλεψε το FBI ο Υφυπουργός Μ. Γκρόσμαν ένα προς την «Λευκή Ενέργεια» και ένα προς ένα υψηλόβαθμο στέλεχος των Μυστικών Υπηρεσιών του Πακιστάν (ISI) όπου τους πληροφορεί να σταματήσουν κάθε επαφή με την εταιρεία-βιτρίνα γιατί είναι της CIA!
Τις υποκλοπές αυτές δεν τις μετάφρασε η Μελέκ και τις απέκρυψε!
Η Σιμπέλ ΄Εντμοντς καθημερινά ανακάλυπτε πλήθος άλλες πληροφορίες που απέκρυπτε η Τουρκάλα πράκτορας της ΜΙΤ και έντρομη ζήτησε ακρόαση από τους προϊσταμένους της, ο οποίος αμέσως κατάλαβε ότι είχε να κάνει με μια μεγάλης έκτασης περίπτωση κατασκοπείας και λαθρεμπορίου πυρηνικών και έθεσε σε κίνηση τον μηχανισμό του FBI.
Η έμπειρη Τουρκάλα πράκτορας, κατάλαβε ότι έγινε αντιληπτή και αμέσως ειδοποίησε την ΜΙΤ και τους συνεργάτες της στις ΗΠΑ. Απείλησε την Σιμπέλ ΄Εντμοντς για την ζωή της! Αλλάζοντας τακτική την επόμενη μέρα, της τηλεφώνησε αιφνιδιαστικά ζητώντας με ευγένεια να την επισκεφθεί στο σπίτι της για μια «κοινωνική συνάντηση».
Η Τουρκάλα πράκτορας πρόσφερε στην Σ.΄Εντμοντς και τον σύζυγό της πολλές χιλιάδες δολάρια και συνεργασία με τις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες!
Την ίδια στιγμή η αδελφή της Σ.΄Εντμοντς που διαμένει στην Άγκυρα δέχεται απειλές για την ζωή της, ενώ προσκαλείται στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής της «για υπόθεσή της», όπου απειλείται και κατηγορείται για πλήθος αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου! Η μηχανή της Τουρκικής ΜΙΤ ενεργοποιείται πλήρως και η ΄Εντμοντς βρίσκεται πλέον μέσα στα δίχτυα της! Παράλληλα μυστικά ενεργοποιείται πλήρως όλο το σύμπλεγμα της Τουρκικής πολιτικής στις ΗΠΑ, με κυρίαρχο άξονα τις στενές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ. Η Τουρκία διαθέτει ισχυρότατες προσβάσεις από δεκαετίες βαθιά μέσα στο Ισραηλινό κατεστημένο των ΗΠΑ και κατ΄ επέκταση σε όλους τους κυβερνητικούς μηχανισμούς των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα!
Το Ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ ξεκινά μια τιτάνια προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης καθώς εμπλέκονται και υψηλά ιστάμενα στελέχη και μέλη του που κατέχουν υψηλές κυβερνητικές θέσεις στις ΗΠΑ!
Η ΄Εντμοντς βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και αρχίζει εναντίων της ολόκληρη επιχείρηση «αποδόμησης»…Οι απειλές εις βάρος της και σε ότι έχει σχέση με αυτήν λαμβάνουν καταιγιστική μορφή!
Η ΄Εντμοντς προσφεύγει στα ΜΜΕ για να γλιτώσει πιστεύοντας ότι εάν το θέμα δημοσιοποιηθεί τουλάχιστον θα σώσει την δική της ζωή και του συζύγου της!
Εμφανίζεται στο τηλεοπτικό δίκτυο CBS όπου και αποκαλύπτει μέρος των όσων γνωρίζει. Ταυτόχρονα προσφεύγει και στην Δικαιοσύνη καθώς βλέπει ότι τα όρια γύρω της στενεύουν και πως οι καταγγελίες της προς τους προϊσταμένους της δεν έχουν το αποτέλεσμα που αναμένονταν.
Η Σ.΄Εντμοντς απολύεται από το FBI ως «προβληματική»!
Ο Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ Άσκφορτ εκδίδει απαγόρευση στην Σ. ΄Εντμοντς να κάνει οποιαδήποτε αναφορά στο ζήτημα, ενώ η επιτήρησής της είναι στενή με την λογική ότι «κινδυνεύουν ζητήματα της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ» !
Η Σ.΄Εντμοντς προσφεύγει στο Κογκρέσο το οποίο ερευνά την υπόθεση και με ενέργειές του καταφέρνει να απεγκλωβίσει την αδελφή της Σ.΄Εντμοντς από την Τουρκία, καθώς είχε προφυλακιστεί χωρίς καμία αποδεδειγμένη κατηγορία!
Η Σ. Έντμοντς προσφεύγει και στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ζητώντας δικαίωση και πλήρη διαλεύκανση της σοβαρής υπόθεσης κατασκοπείας.
Κάθε προσπάθεια της Σ. ΄Εντμοντς προσκρούει σε απίθανες δυσκολίες! Η υπόθεση βρίσκεται ακόμη σε εκκρεμότητα…
Το αόρατο δίκτυο προστασίας της ΜΙΤ στις ΗΠΑ και τα Τουρκοϊσραηλινά συμφέροντα, μεταθέτουν τον Ντίκερσον τον Ιανουάριο του 2006 πολύ μακριά από τις ΗΠΑ… στην αεροπορική βάση Γιοκοτά της Ιαπωνίας, ως διοικητή στην 374η Μοίρα Λογιστικής Ετοιμότητας! Μάλιστα ο Ντίκερσον προήχθη και σε Αντισμήναρχος!
Τον Αύγουστο του 2005 ο Ντίκερσον ανακρινόμενος για την υπόθεση και τις κατηγορίες κατασκοπείας εις βάρος του και της συζύγου του, απειλεί με σοβαρές αποκαλύψεις!
Παρεμβάσεις υψηλά ισταμένων κυβερνητικών στελεχών βάζουν τέλος στις ανακρίσεις.. Για την συγκάλυψη της υπόθεσης παρεμβαίνει και ο ίδιος ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντίκ Τσέϊνι!
Ο Ντίκερσον προάγεται και φεύγει μαζί με την σύζυγό του στην Ιαπωνία!
Η αθέατη όψη της Τουρκίας
Οι καταγγελίες της Σιμπέλ ΄Εντμοντς και τα στοιχεία τα οποία διαθέτει και έδωσε στο φως της δημοσιότητας, αποκαλύπτουν απίστευτα γεγονότα και τεράστιες διαπλοκές!
Πλήρης εμπλοκή στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών και πυρηνικών υψηλά ισταμένων κυβερνητικών παραγόντων των ΗΠΑ. Σχέσεις της Τουρκίας με την Αλ Κάϊντα σε ανώτατα κυβερνητικά και πολιτικά κλιμάκια, απίστευτες συγκαλύψεις υποθέσεων τρομοκρατίας και ένα τεράστιο δίκτυο όχι απλά κατασκοπείας, αλλά πολιτικού επηρεασμού και χειραγώγησης της πολιτικής των ΗΠΑ έναντι της Τουρκίας.
Πως όμως κατάφερε η Τουρκία και κυρίως οι Μυστικές της Υπηρεσίες να στήσουν ένα τέτοιου μεγέθους δίκτυο με τόσο μεγάλες προεκτάσεις;
Άραγε διαθέτει η Τουρκία τόσους οικονομικούς πόρους και τέτοια μεγάλη εμπειρία να κατασκοπεύει στην καρδιά των ΗΠΑ και να τοποθετεί πράκτορές της σε τόσο σημαντικές θέσεις;
Με την δυνητική προοπτική ότι κάποια στιγμή όλα θα αποκαλύπτονταν η Τουρκία πως δεν εξέταζε το ενδεχόμενο της πλήρους ρήξης των σχέσεων της με τις ΗΠΑ και πολύ σοβαρά αντίποινα εις βάρος της από την υπερδύναμη;
Ποιος «αόρατος προστάτης» και «υποκινητής» βρίσκεται πίσω από τέτοιου μεγέθους «κατασκοπευτικές διαβρώσεις» και «δράσεις» τις οποίες θα ζήλευε και η περιβόητη KGB;
Οι αποκαλύψεις της Σ. ΄Εντμοντς έφεραν στο προσκήνιο ολόκληρη την διαπλοκή μεταξύ των Τουρκικών και των Ισραηλινών «Ιδρυμάτων» και «Οργανώσεων» στις ΗΠΑ!
Μια διαπλοκή που εμπλέκει τεράστιο αριθμό κυβερνητικών και άλλων αξιωματούχων στις ΗΠΑ, αλλά που ταυτόχρονα επηρεάζει τα μέγιστα την πολιτική των ΗΠΑ στην Εγγύς Ανατολή, την Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία!
΄Ομηρος Φωτιάδης
http://spynews-gr.blogspot.com/2009/05/blog-post_7396.html
Τον Ιούνιο του 2002, στην γνωστή εφημερίδα των ΗΠΑ Washington Post, μια πρώην χαμηλόβαθμος υπάλληλος του FBI δημοσίευσε ένα εκτενές άρθρο της, στο οποίο κατήγγειλε συγκεκριμένα πρόσωπα μέσα στους κυβερνητικούς μηχανισμούς των ΗΠΑ, τα οποία εργάζονταν για λογαριασμό της Τουρκίας.
Η Σιμπέλ ΄Εντμοντς (Sibel Edmonds) έφερε στο φως της δημοσιότητας απίστευτα γεγονότα κατασκοπείας για διεισδύσεις των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών (ΜΙΤ) στις υπηρεσίες ασφαλείας των ΗΠΑ αλλά και στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια.
Οι καταγγελίες της Σιμπέλ ΄Εντμοντς περιγράφουν ένα κατασκοπευτικό θρίλερ το οποίο περιλαμβάνει, στρατολογήσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ από την Τουρκική ΜΙΤ, επιχειρήσεις διείσδυσης μέσα στο FBI Τούρκων πρακτόρων, γεγονότα λαθρεμπορίου ναρκωτικών και πυρηνικών υλικών, μέχρι και τον χρηματισμό του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ για την εξυπηρέτηση των Τουρκικών συμφερόντων!
Οι καταγγελίες της μεταφράστριας του FBI προκάλεσαν ισχυρό σοκ στις ΗΠΑ και στην παγκόσμια κοινότητα των Μυστικών Υπηρεσιών του κόσμου! Οι έρευνες, οι καταγγελίες και οι αποκαλύψεις, της Σιμπέλ ΄Εντμοντς συνεχίζονται μέχρι σήμερα και έχουν φέρει σε πάρα πολύ δύσκολη θέση πολλούς υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους των ΗΠΑ. Πολλά ΜΜΕ στις ΗΠΑ αλλά και σε όλο τον κόσμο παρακολουθούν με αγωνία την σύγκρουση της Σιμπέλ ΄Εντμοντς με τις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες και τα όργανά τους στις ΗΠΑ, τα οποία επιχειρούν μια άνευ προηγουμένου συγκάλυψη της υπόθεσης η οποία αποτελεί βόμβα στα θεμέλια του νεοσυντηρητικού κατεστημένου των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με το γνωστό περιοδικό των ΗΠΑ Vanity Fair (Σεπτέμβριος 2005) στελέχη του American Turkish Council (ATC) «πλήρωσαν» τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, Ντένις Χάστερτ (Dennis Hastert), για να ενεργήσει κατάλληλα, ώστε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο «Η.Res.596», το οποίο αφορούσε την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τις ΗΠΑ.
Τον Αύγουστο του 2000 ο Ντένις Χάστερτ, ως Πρόεδρος της Βουλής, δήλωσε ότι θα υποστηρίξει το κείμενο του νομοσχεδίου 596. Στις 27 Σεπτεμβρίου 2000 ο βουλευτής Ραντάνοβιτς, κατέθεσε το νομοσχέδιο στο Σώμα της Βουλής για να ψηφιστεί. Στις 20 Οκτωβρίου λίγα λεπτά πριν την ψηφοφορία, ο Χάστερτ απέσυρε το κείμενο του νομοσχεδίου παρουσιάζοντας και σχετική επιστολή του Προέδρου των ΗΠΑ Μ. Κλίντον.
Την ίδια ημέρα ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Ισμαήλ Τζέμ, δήλωνε ότι «ένας μεγάλος κίνδυνος στις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ έχει εκλείψει».
Τα ηχητικά ντοκουμέντα που παρουσίασε η Σ. ΄Εντμοντς, φέρουν τον Χάστερτ να έχει λάβει από ανώτατο αξιωματούχο της Τουρκικής Πρεσβείας το ποσό των 500.000 δολαρίων υπό την μορφή εισφοράς για την προεκλογική του εκστρατεία!
Σε μια άλλη ηχητική τεκμηρίωση (τηλεφωνική υποκλοπή) ανώτατος υπάλληλος του
Στέιτ Ντιπάρτμεντ φέρεται να καλείται στο «Αμερικανοτουρκικό Συμβούλιο» να λάβει την αμοιβή του, ύψους 7.000 δολαρίων για την «μεσολάβησή του» για την προώθηση αγοράς όπλων για λογαριασμό της Τουρκίας.
Σε μια άλλη «ακρόαση» ο Χάστερτ φέρεται να έλαβε άλλες 50.000 δολάρια μετά την ακύρωση της σχετικής ψηφοφορίας του νομοσχεδίου 596, από την Τουρκική Πρεσβεία ως «δώρο» για τις προσωπικές του ανάγκες. Στην ίδια «ακρόαση» ο Χάστερτ αποκαλείται από τους Τούρκους με το παρατσούκλι «Denny-Boy» και γίνεται αναφορά για «επιδοτήσεις» του με την μορφή μικροποσών, των 200 δολαρίων, για να μην υπάρχει η υποχρέωση για την δήλωση προέλευσή τους! Πληροφορίες φέρουν τον « Denny-Boy» να έχει λάβει εκατοντάδες «επιδοτήσεις» των 200 δολαρίων…
Η πρακτική της δωροδοκίας και της εξαγοράς για πολιτικά πρόσωπα και αξιωματούχους των ΗΠΑ εκ μέρους της Τουρκίας, όπως προκύπτει, πρόκειται για μια μακροχρόνια πρακτική ρουτίνας! Η ρουτίνα συνήθως ωθεί τους πράκτορες σε απενεργοποίηση των κανόνων ασφαλείας. Η Τουρκική ΜΙΤ έπεσε θύμα της πρακτικής αυτής, και δεν τήρησε έστω και τους απλούς κανόνες ασφαλείας, που αφορούν τις επικοινωνίες της! Με τον ποιο αφελή τρόπο αποκαλύφθηκε όλο το δίκτυο των συνεργατών της και των πρακτόρων της στις ΗΠΑ αλλά και οι τρόποι δράσης της!
Η αποκάλυψη Σιμπέλ ΄Εντμοντς
Η υψηλής στρατηγικής αξίας υπόθεση κατασκοπείας, προδόθηκε από την απουσία εφαρμογής των κανόνων και μέτρων ασφαλείας της όλης επιχείρησης, αλλά και από μια ασήμαντη υπάλληλο του FBI! Την μεταφράστρια, Σιμπέλ ΄Εντμοντς!
Η Σιμπέλ ΄Εντμοντς κατάγεται από το Αζερμπαϊτζάν. Έζησε την παιδική και εφηβική της ηλικία, μεταξύ Τουρκίας και Ιράν. Είναι σιϊτικού θρησκεύματος. Πήγε στις ΗΠΑ για σπουδές, όπου γνώρισε και τελικά παντρεύτηκε τον αμερικανό σύζυγό της και εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί ξεκινώντας μια νέα ζωή.
Μετά τις επιθέσεις και τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 στις ΗΠΑ, προσλήφθηκε στο FBI ως μεταφράστρια στο τμήμα υποκλοπών, όπου εργαζόταν στην μετάφραση απορρήτων συνομιλιών που είχαν σχέση με υπόπτους τρομοκρατίας αλλά και κατασκοπείας.
Την ίδια εποχή προσλήφθηκε στο FBI στο ίδιο τμήμα με την Σ. ΄Εντμοντς, η Τουρκάλα Μελέκ Κάν ως μεταφράστρια και εργάζονταν μαζί στους ίδιους τομείς.
Η Τουρκάλα πριν την πρόσληψή της στο FBI, εργάζονταν στο ATC και ένα άλλο αμερικανοτουρκικό «ίδρυμα» το Assembly of Turkish American Associations (ATAA), έχοντας προϋπηρεσία και στο Γερμανικό-Τουρκικό Σύνδεσμο Εμπορίου και Φιλίας… Ιδρύματα τα οποία αποτελούν προκαλύμματα της Τουρκικής ΜΙΤ και βραχίονες επηρεασμού της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Η Τουρκάλα Μελέκ Κάν, απέκρυψε στο βιογραφικό της και την αίτησή της προς το FBI, τις προηγούμενες ιδιότητές της…΄Όταν ξέσπασε η καταιγίδα των αποκαλύψεων της Σ. ΄Εντμοντς, οι Γερουσιαστές των ΗΠΑ Πάτρικ Λίχι και Τσάρλς Γκράσλεϊ, κατέθεσαν ερώτηση στο FBI, γιατί δεν διεξήχθη όπως προβλέπετε από τους κανονισμούς, η SBI (Special Background Investigation) « Ειδική ΄Έρευνα Παρελθόντος» για την Μελέκ Κάν.
Το FBI απάντησε ότι η Τουρκάλα προσλήφθηκε στην υπηρεσία με αδιαφανής διαδικασίες και «άνωθεν» παρεμβάσεις, ενώ κατά την διάρκεια της θητείας της απολάμβανε καθεστώς «ιδιαίτερης μεταχείρισης» εξασφαλίζοντας την επάρκεια για την διενέργεια της μυστικής της δράσης, για λογαριασμό της ΜΙΤ!
Πώς όμως κατάφερε μια γυναίκα πράκτορας της ΜΙΤ να διεισδύσει στα πλέον απόρρητα τμήματα του FBI και με τόσο θράσος αλλά και θάρρος, να υπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας;
Υπόθεση «Ντάγκλας Ντίκερσον»
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 τοποθετήθηκε στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Άγκυρα, ο Επισμηναγός Ντάγκλας Ντίκερσον ως Στρατιωτικός Ακόλουθος , υπεύθυνος και τα θέματα προμηθειών και λογιστικής υποστήριξης των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα και προϊστάμενος του Ντίκερσον, ήταν ο γνωστός νεοσυντηρητικός και μετέπειτα Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκ Γκρόσμαν. Κατά την διάρκεια των πρώτων μηνών της παραμονής του στην Τουρκία, ο Επισμηναγός γνωρίστηκε με την προαναφερόμενη Τουρκάλα την Μελέκ Καν Χαρπτουλού. Η σχέση τους εξελίχθηκε ραγδαία και κατέληξε σε γάμο το 1995.
Ο Επισμηναγός Ν. Ντίκερσον αναβαθμίζεται και προάγεται σε κύριο διαχειριστή όλων των προμηθειών όπλων για το Αζερμπαϊτζάν, το Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν, το Τουρκμενιστάν και το Κιργιστάν. Ταξιδεύει συνεχώς έχοντας στο πλευρό του την σύζυγό του Μελέκ Κάν-Ντίκερσον… Μέχρις εδώ όλα φαίνονταν φυσιολογικά, ώσπου το 1996 φτάνουν σημαντικές πληροφορίες στο Γραφείο του Γενικού Επιθεωρητή του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ, για δωροδοκία και στρατολόγηση Αξιωματικού της Πρεσβείας στην Άγκυρα από τις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες (ΜΙΤ). Ο Αξιωματικός συνελήφθη επ΄ αυτοφώρω να δωροδοκείται από την ΜΙΤ!
Ο Ντίκερσον μετά από διαταγή του Πρέσβη Μ. Γκρόσμαν, βοηθά σθεναρά την εταιρεία, ΙΑΙ (International Advisors Inc.) η οποία εκπροσωπεί την Τουρκία στις ΗΠΑ στους τομείς της αμυντικής συνεργασίας και των προμηθειών. Η ΙΑΙ είχε δημιουργηθεί το 1989 από τον γνωστό Ντάγκλας Φέϊθ Υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ και τον Βοηθό Υπουργό Άμυνας Ρίτσαρντ Πέρλ..
Ο Ντίκερσον πριν ολοκληρωθούν οι έρευνες στην Πρεσβεία, μετατέθηκε στην Γερμανία όπου τον ακολούθησε και η σύζυγό του, για την οποία η έρευνα της CIA την παρουσίαζε ως πράκτορα της ΜΙΤ.
Η Μελέκ Κάν-Ντίκερσον αμέσως προσλήφθηκε στον «Γερμανο-Τουρκικό Σύνδεσμο Εμπορίου και Φιλίας» γνωστό ίδρυμα-βιτρίνα της Τουρκικής ΜΙΤ στην Γερμανία.
Το 2001 ο Ντίκερσον μετατίθεται στην βάση Bolling της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (DIA) στην Ουάσινγκτον και αναλαμβάνει επικεφαλής του Τμήματος Παρακολούθησης εξοπλισμών της Τουρκίας και των χωρών που προαναφέρθηκαν, όταν ήταν στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Άγκυρα. Η Μελέκ αναλαμβάνει ταυτόχρονα δύο θέσεις. Μια στο ATC και μια στο ATAA. Μετά από λίγο διάστημα προσλαμβάνεται στο FBI ως μεταφράστρια έχοντας ως συνάδελφός της και άμεση συνεργάτη της την Σιμπέλ ΄Εντμοντς.
Η ΜΙΤ μέσα στο FBI-Επιχείρηση «Λευκή Ενέργεια»:
Η Σιμπέλ ΄Εντμοντς, εκ των πραγμάτων και της στενής συνεργασίας της με την Μελέκ, διαπιστώνει δύο πράγματα. Πρώτον, μια δαιδαλώδη διαπλοκή των ζητημάτων τρομοκρατίας και της διακίνησης ναρκωτικών στην Κεντρική Ασία με επίκεντρο την Τουρκία. Δεύτερον, το λαθρεμπόριο πυρηνικών υλικών και τεχνολογίας στο τρίγωνο, ΗΠΑ-Πακιστάν-Τουρκία!
Η Σ.΄Εντμοντς κατέγραφε με ακρίβεια όλες τις κινήσεις της Τουρκάλας συναδέλφου της και διαπίστωσε ότι αυτή, υπέκρυπτε συγκεκριμένες συνομιλίες από τις υποκλοπές ή τις μετέφραζε παραποιημένα. Ειδικά τις επικοινωνίες του Τουρκικού Προξενείου στο Σικάγο τις απέκρυπτε πολύ επιμελώς! Κατά σύμπτωση ο Πρόεδρος της Βουλής Ντένις Χάστερτ εκλέγονταν στην συγκεκριμένη περιφέρεια!
Η ΄Εντμοντς διαπίστωσε ότι στις συνομιλίες που απέκρυψε η Μελέκ υπήρχαν στοιχεία για τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001!
Επίσης, στο κρυφό αρχείο της Τουρκάλας βρήκε πλήθος στοιχεία για την αγορά με παράνομους τρόπους πυρηνικών υλικών και τεχνολογίας με κύριο οργανωτή το ATC!
Το 2001 ιδρύθηκε η Τουρκική εταιρεία ενέργειας «Μπεγιάζ ΄Ενερτζυ» (Beyaz Enerji, Λευκή Ενέργεια) η οποία συνεργάζονταν με το ATC στην ανεύρεση, αγορά και εξαγωγή πυρηνικών υλικών, ατομικής τεχνολογίας και στρατιωτικής νανοτεχνολογίας με προορισμό την Τουρκία αλλά και το Πακιστάν.
Η «Λευκή Ενέργεια» κατάφερε και βρήκε πρόσβαση στα εθνικά εργαστήρια πυρηνικών ερευνών των ΗΠΑ του Όακ Ρίτζ και του Λός Άλαμος. Ταυτόχρονα προσπάθησε να αγοράσει δύο εταιρείες συμβούλων που είχαν πρόσβαση στα παραπάνω εργαστήρια, αλλά και στελέχη από το εξειδικευμένο εργαστήριο «Λώρενς Λίβερμορ»!
Την ίδια περίοδο η εταιρεία-βιτρίνα της CIA «Brewster Jennings & Associates» απόκτησε προσβάσεις στην «Λευκή Ενέργεια» και παρακολουθούσε στενά τις ενέργειές της για την απόκτηση πυρηνικών υλικών και τεχνολογίας.
Η «Λευκή Ενέργεια» μάλιστα ξεκίνησε προσπάθειες να αγοράσει την εταιρεία-βιτρίνα της CIA!!! Τότε στα δύο τηλεφωνήματα που υπέκλεψε το FBI ο Υφυπουργός Μ. Γκρόσμαν ένα προς την «Λευκή Ενέργεια» και ένα προς ένα υψηλόβαθμο στέλεχος των Μυστικών Υπηρεσιών του Πακιστάν (ISI) όπου τους πληροφορεί να σταματήσουν κάθε επαφή με την εταιρεία-βιτρίνα γιατί είναι της CIA!
Τις υποκλοπές αυτές δεν τις μετάφρασε η Μελέκ και τις απέκρυψε!
Η Σιμπέλ ΄Εντμοντς καθημερινά ανακάλυπτε πλήθος άλλες πληροφορίες που απέκρυπτε η Τουρκάλα πράκτορας της ΜΙΤ και έντρομη ζήτησε ακρόαση από τους προϊσταμένους της, ο οποίος αμέσως κατάλαβε ότι είχε να κάνει με μια μεγάλης έκτασης περίπτωση κατασκοπείας και λαθρεμπορίου πυρηνικών και έθεσε σε κίνηση τον μηχανισμό του FBI.
Η έμπειρη Τουρκάλα πράκτορας, κατάλαβε ότι έγινε αντιληπτή και αμέσως ειδοποίησε την ΜΙΤ και τους συνεργάτες της στις ΗΠΑ. Απείλησε την Σιμπέλ ΄Εντμοντς για την ζωή της! Αλλάζοντας τακτική την επόμενη μέρα, της τηλεφώνησε αιφνιδιαστικά ζητώντας με ευγένεια να την επισκεφθεί στο σπίτι της για μια «κοινωνική συνάντηση».
Η Τουρκάλα πράκτορας πρόσφερε στην Σ.΄Εντμοντς και τον σύζυγό της πολλές χιλιάδες δολάρια και συνεργασία με τις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες!
Την ίδια στιγμή η αδελφή της Σ.΄Εντμοντς που διαμένει στην Άγκυρα δέχεται απειλές για την ζωή της, ενώ προσκαλείται στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής της «για υπόθεσή της», όπου απειλείται και κατηγορείται για πλήθος αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου! Η μηχανή της Τουρκικής ΜΙΤ ενεργοποιείται πλήρως και η ΄Εντμοντς βρίσκεται πλέον μέσα στα δίχτυα της! Παράλληλα μυστικά ενεργοποιείται πλήρως όλο το σύμπλεγμα της Τουρκικής πολιτικής στις ΗΠΑ, με κυρίαρχο άξονα τις στενές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ. Η Τουρκία διαθέτει ισχυρότατες προσβάσεις από δεκαετίες βαθιά μέσα στο Ισραηλινό κατεστημένο των ΗΠΑ και κατ΄ επέκταση σε όλους τους κυβερνητικούς μηχανισμούς των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα!
Το Ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ ξεκινά μια τιτάνια προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης καθώς εμπλέκονται και υψηλά ιστάμενα στελέχη και μέλη του που κατέχουν υψηλές κυβερνητικές θέσεις στις ΗΠΑ!
Η ΄Εντμοντς βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και αρχίζει εναντίων της ολόκληρη επιχείρηση «αποδόμησης»…Οι απειλές εις βάρος της και σε ότι έχει σχέση με αυτήν λαμβάνουν καταιγιστική μορφή!
Η ΄Εντμοντς προσφεύγει στα ΜΜΕ για να γλιτώσει πιστεύοντας ότι εάν το θέμα δημοσιοποιηθεί τουλάχιστον θα σώσει την δική της ζωή και του συζύγου της!
Εμφανίζεται στο τηλεοπτικό δίκτυο CBS όπου και αποκαλύπτει μέρος των όσων γνωρίζει. Ταυτόχρονα προσφεύγει και στην Δικαιοσύνη καθώς βλέπει ότι τα όρια γύρω της στενεύουν και πως οι καταγγελίες της προς τους προϊσταμένους της δεν έχουν το αποτέλεσμα που αναμένονταν.
Η Σ.΄Εντμοντς απολύεται από το FBI ως «προβληματική»!
Ο Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ Άσκφορτ εκδίδει απαγόρευση στην Σ. ΄Εντμοντς να κάνει οποιαδήποτε αναφορά στο ζήτημα, ενώ η επιτήρησής της είναι στενή με την λογική ότι «κινδυνεύουν ζητήματα της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ» !
Η Σ.΄Εντμοντς προσφεύγει στο Κογκρέσο το οποίο ερευνά την υπόθεση και με ενέργειές του καταφέρνει να απεγκλωβίσει την αδελφή της Σ.΄Εντμοντς από την Τουρκία, καθώς είχε προφυλακιστεί χωρίς καμία αποδεδειγμένη κατηγορία!
Η Σ. Έντμοντς προσφεύγει και στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ζητώντας δικαίωση και πλήρη διαλεύκανση της σοβαρής υπόθεσης κατασκοπείας.
Κάθε προσπάθεια της Σ. ΄Εντμοντς προσκρούει σε απίθανες δυσκολίες! Η υπόθεση βρίσκεται ακόμη σε εκκρεμότητα…
Το αόρατο δίκτυο προστασίας της ΜΙΤ στις ΗΠΑ και τα Τουρκοϊσραηλινά συμφέροντα, μεταθέτουν τον Ντίκερσον τον Ιανουάριο του 2006 πολύ μακριά από τις ΗΠΑ… στην αεροπορική βάση Γιοκοτά της Ιαπωνίας, ως διοικητή στην 374η Μοίρα Λογιστικής Ετοιμότητας! Μάλιστα ο Ντίκερσον προήχθη και σε Αντισμήναρχος!
Τον Αύγουστο του 2005 ο Ντίκερσον ανακρινόμενος για την υπόθεση και τις κατηγορίες κατασκοπείας εις βάρος του και της συζύγου του, απειλεί με σοβαρές αποκαλύψεις!
Παρεμβάσεις υψηλά ισταμένων κυβερνητικών στελεχών βάζουν τέλος στις ανακρίσεις.. Για την συγκάλυψη της υπόθεσης παρεμβαίνει και ο ίδιος ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντίκ Τσέϊνι!
Ο Ντίκερσον προάγεται και φεύγει μαζί με την σύζυγό του στην Ιαπωνία!
Η αθέατη όψη της Τουρκίας
Οι καταγγελίες της Σιμπέλ ΄Εντμοντς και τα στοιχεία τα οποία διαθέτει και έδωσε στο φως της δημοσιότητας, αποκαλύπτουν απίστευτα γεγονότα και τεράστιες διαπλοκές!
Πλήρης εμπλοκή στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών και πυρηνικών υψηλά ισταμένων κυβερνητικών παραγόντων των ΗΠΑ. Σχέσεις της Τουρκίας με την Αλ Κάϊντα σε ανώτατα κυβερνητικά και πολιτικά κλιμάκια, απίστευτες συγκαλύψεις υποθέσεων τρομοκρατίας και ένα τεράστιο δίκτυο όχι απλά κατασκοπείας, αλλά πολιτικού επηρεασμού και χειραγώγησης της πολιτικής των ΗΠΑ έναντι της Τουρκίας.
Πως όμως κατάφερε η Τουρκία και κυρίως οι Μυστικές της Υπηρεσίες να στήσουν ένα τέτοιου μεγέθους δίκτυο με τόσο μεγάλες προεκτάσεις;
Άραγε διαθέτει η Τουρκία τόσους οικονομικούς πόρους και τέτοια μεγάλη εμπειρία να κατασκοπεύει στην καρδιά των ΗΠΑ και να τοποθετεί πράκτορές της σε τόσο σημαντικές θέσεις;
Με την δυνητική προοπτική ότι κάποια στιγμή όλα θα αποκαλύπτονταν η Τουρκία πως δεν εξέταζε το ενδεχόμενο της πλήρους ρήξης των σχέσεων της με τις ΗΠΑ και πολύ σοβαρά αντίποινα εις βάρος της από την υπερδύναμη;
Ποιος «αόρατος προστάτης» και «υποκινητής» βρίσκεται πίσω από τέτοιου μεγέθους «κατασκοπευτικές διαβρώσεις» και «δράσεις» τις οποίες θα ζήλευε και η περιβόητη KGB;
Οι αποκαλύψεις της Σ. ΄Εντμοντς έφεραν στο προσκήνιο ολόκληρη την διαπλοκή μεταξύ των Τουρκικών και των Ισραηλινών «Ιδρυμάτων» και «Οργανώσεων» στις ΗΠΑ!
Μια διαπλοκή που εμπλέκει τεράστιο αριθμό κυβερνητικών και άλλων αξιωματούχων στις ΗΠΑ, αλλά που ταυτόχρονα επηρεάζει τα μέγιστα την πολιτική των ΗΠΑ στην Εγγύς Ανατολή, την Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία!
΄Ομηρος Φωτιάδης
http://spynews-gr.blogspot.com/2009/05/blog-post_7396.html
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
Rule Britania the waves of Internet...
Τον τίτλο του πιο αστυνομικού κράτους της Ευρώπης κατέχει αδιαφιλονίκητα η Βρετανία και κάνει ό,τι μπορεί για να τον υπερασπιστεί: μετά την εφαρμογή του εθνικού συστήματος ταυτότητας, του συστήματος παρακολούθησης ανηλίκων Contact Point, τη σύσταση ταξιδιωτικού ημερολογίου καταγραφής των μετακινήσεων των Βρετανών και την πιο διευρυμένη επιτήρηση πολιτών με 4,2 εκατ. κάμερες, τώρα προωθείται ακόμη ένα μέτρο αστυνόμευσης των Βρετανών.
Το υπουργείο Εσωτερικών εισάγει νομοσχέδιο που υποχρεώνει τους παροχείς υπηρεσιών τηλεφωνίας και Ιντερνετ να διατηρούν αρχεία με τις κλήσεις, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ακόμη και την περιήγηση ιστοσελίδων των πελατών τους, σε μια βάση δεδομένων που θα είναι προσπελάσιμη από τις αρμόδιες αστυνομικές υπηρεσίες.
Πάγιο επιχείρημα είναι η αντιτρομοκρατία, αλλά όπως δήλωσε ο «σκιώδης» υπουργός Εσωτερικών Κρις Γκρέιλινγκ του αντιπολιτευόμενου Συντηρητικού Κόμματος, πίσω από αυτό το νέο ποιοτικό άλμα καταστολής βρίσκεται «η κουλτούρα της επιτήρησης που ξεπερνά κατά πολύ τις ανάγκες της αντιτρομοκρατίας και της δίωξης του κοινού εγκλήματος».
Αρχικά, το νομοσχέδιο της υπουργού Εσωτερικών Τζάκι Σμιθ προέβλεπε τη σύσταση εθνικής βάσης δεδομένων που θα καταχώριζε κάθε τηλεπικοινωνιακή δραστηριότητα των Βρετανών. Όμως, μετά τις έντονες αντιδράσεις οργανώσεων πολιτών αλλά και πολιτικών λόμπι στο Λονδίνο, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση: Αντί της εθνικής βάσης δεδομένων, προτιμήθηκε η υποχρεωτική τήρηση αρχείων από τους ίδιους τους παροχείς υπηρεσιών, με την κυβερνητική εγγύηση ότι δεν θα καταχωρίζεται το περιεχόμενο των συνομιλιών και των ηλεκτρονικών μηνυμάτων, αλλά μόνο οι αποστολείς και οι παραλήπτες.
Το νέο μέτρο περιέχεται στο ευρύτερο Πρόγραμμα Εκσυγχρονισμού Υποκλοπών (Interception Modernisation Programme - ΙΜΡ) της Βρετανίας, που αποσκοπεί στην αξιολόγηση της δυνατότητας αρχειοθέτησης των τηλεπικοινωνιακών δραστηριοτήτων των πολιτών, «ειδικά σε ένα περιβάλλον δυναμικής τεχνολογικής εξέλιξης». Πρόκειται για ένα πρόγραμμα συνολικής δαπάνης άνω των 2,2 δισ. ευρώ, ποσό που θα αντληθεί και από τη φορολογία των πολιτών.
Η βρετανική κυβέρνηση, πάντως, έσπευσε να υπενθυμίσει ότι με πρόσφατη οδηγία της Ε.Ε. οι παροχείς υπηρεσιών Ιντερνετ υποχρεώνονται να διατηρούν αρχεία των επισκέψεων ιστοσελίδων των πελατών τους, αποσιωπώντας όμως το γεγονός ότι με το δικό της νομοσχέδιο διευρύνεται το περιεχόμενο των αρχείων ενώ αλιεύονται δεδομένα και από «τρίτα μέρη», δηλαδή και από παροχείς εκτός της βρετανικής επικράτειας.
Ήδη στη Βρετανία μιλούν για «Δημοκρατία Κλειστών Κυκλωμάτων» -αναφορά στους γαλαξίες των καμερών- ενώ τώρα με τον πολλαπλασιασμό των βάσεων δεδομένων προστίθεται και η πραγματικότητα των «αρχείων του Μεγάλου Αδελφού».
Αχιλλέας Φακατσέλης
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (10/5/2009)
Το υπουργείο Εσωτερικών εισάγει νομοσχέδιο που υποχρεώνει τους παροχείς υπηρεσιών τηλεφωνίας και Ιντερνετ να διατηρούν αρχεία με τις κλήσεις, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ακόμη και την περιήγηση ιστοσελίδων των πελατών τους, σε μια βάση δεδομένων που θα είναι προσπελάσιμη από τις αρμόδιες αστυνομικές υπηρεσίες.
Πάγιο επιχείρημα είναι η αντιτρομοκρατία, αλλά όπως δήλωσε ο «σκιώδης» υπουργός Εσωτερικών Κρις Γκρέιλινγκ του αντιπολιτευόμενου Συντηρητικού Κόμματος, πίσω από αυτό το νέο ποιοτικό άλμα καταστολής βρίσκεται «η κουλτούρα της επιτήρησης που ξεπερνά κατά πολύ τις ανάγκες της αντιτρομοκρατίας και της δίωξης του κοινού εγκλήματος».
Αρχικά, το νομοσχέδιο της υπουργού Εσωτερικών Τζάκι Σμιθ προέβλεπε τη σύσταση εθνικής βάσης δεδομένων που θα καταχώριζε κάθε τηλεπικοινωνιακή δραστηριότητα των Βρετανών. Όμως, μετά τις έντονες αντιδράσεις οργανώσεων πολιτών αλλά και πολιτικών λόμπι στο Λονδίνο, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση: Αντί της εθνικής βάσης δεδομένων, προτιμήθηκε η υποχρεωτική τήρηση αρχείων από τους ίδιους τους παροχείς υπηρεσιών, με την κυβερνητική εγγύηση ότι δεν θα καταχωρίζεται το περιεχόμενο των συνομιλιών και των ηλεκτρονικών μηνυμάτων, αλλά μόνο οι αποστολείς και οι παραλήπτες.
Το νέο μέτρο περιέχεται στο ευρύτερο Πρόγραμμα Εκσυγχρονισμού Υποκλοπών (Interception Modernisation Programme - ΙΜΡ) της Βρετανίας, που αποσκοπεί στην αξιολόγηση της δυνατότητας αρχειοθέτησης των τηλεπικοινωνιακών δραστηριοτήτων των πολιτών, «ειδικά σε ένα περιβάλλον δυναμικής τεχνολογικής εξέλιξης». Πρόκειται για ένα πρόγραμμα συνολικής δαπάνης άνω των 2,2 δισ. ευρώ, ποσό που θα αντληθεί και από τη φορολογία των πολιτών.
Η βρετανική κυβέρνηση, πάντως, έσπευσε να υπενθυμίσει ότι με πρόσφατη οδηγία της Ε.Ε. οι παροχείς υπηρεσιών Ιντερνετ υποχρεώνονται να διατηρούν αρχεία των επισκέψεων ιστοσελίδων των πελατών τους, αποσιωπώντας όμως το γεγονός ότι με το δικό της νομοσχέδιο διευρύνεται το περιεχόμενο των αρχείων ενώ αλιεύονται δεδομένα και από «τρίτα μέρη», δηλαδή και από παροχείς εκτός της βρετανικής επικράτειας.
Ήδη στη Βρετανία μιλούν για «Δημοκρατία Κλειστών Κυκλωμάτων» -αναφορά στους γαλαξίες των καμερών- ενώ τώρα με τον πολλαπλασιασμό των βάσεων δεδομένων προστίθεται και η πραγματικότητα των «αρχείων του Μεγάλου Αδελφού».
Αχιλλέας Φακατσέλης
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (10/5/2009)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
