Πώς περνά έτσι γρήγορα η ζωή μας; Μήπως δεν τη ζούμε;…

Εμείς οι άνθρωποι φτιάξαμε ένα κόσμο με τον οποίο καταδικάσαμε τον εαυτό μας στην ουσιαστική μοναξιά και απομόνωση. Νομίζουμε ότι ακούμε, αλλά δεν ακούμε, νομίζουμε ότι βλέπουμε αλλά δεν βλέπουμε, νομίζουμε ότι αγαπάμε, αλλά δεν αγαπάμε, νομίζουμε ότι υπάρχουμε αλλά δεν υπάρχουμε. Δεν επικοινωνούμε πραγματικά με τους άλλους αλλά με τις ίδιες μας τις σκέψεις. Όταν συζητούμε συνήθως δεν ακούμε τους άλλους τι λένε αλλά σκεφτόμαστε τι θα πούμε εμείς, για να κερδίσουμε τον αγώνα του διαλόγου ή να κερδίσουμε το παιχνίδι που παίζει το Εγώ μας με το Εγώ του άλλου, του συνομιλητή. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία μας, και η κύρια αιτία της όλο και μεγαλύτερης απομόνωσης που υπάρχει στο σύγχρονο κόσμο μας.
Δεν χρειαζόμαστε αυτόν τον αλλόκοτο ανταγωνισμό, γιατί όλοι είμαστε Ένα και κανείς δεν μπορεί μόνος του. Είμαστε ένα και με το πιο μακρινό άτομο του πλανήτη, πόσο μάλιστα με τους δικούς μας διπλανούς συνανθρώπους, γείτονες, συγγενείς και φίλους, αδέλφια και παιδιά.
Εμείς δημιουργούμε τον κόσμο μας την κάθε στιγμή που περνά με την παρουσία μας και μόνο. Για να το κατανοήσουμε αυτό πρέπει να είμαστε παρόντες, να είμαστε ένα με το πραγματικό μας εαυτό και όχι με το εικονικό «Εγώ» με το οποίο ταυτιζόμαστε. Την παρουσία μας μπορούμε να την αισθανθούμε μερικώς στην περιοχή του Ηλιακού Συμπλέγματος (plexous solaris) και μερικώς εξωτερικά στο χώρο που βρισκόμαστε. Η εμβέλεια της παρουσίας μας είναι περίπου ένα τετραγωνικό μέτρο, μέχρι εκεί που εκτείνεται και η αύρα μας. Εκτός της παρουσίας μας είμαστε συνειδητοί των πραγμάτων γύρω μας, της μουσικής που ακούμε, των λέξεων που εκστομίζει κάποιος δικός μας άνθρωπος, της κίνησης αυτοκινήτων και ανθρώπων, αν είμαστε στο δρόμο, πουλιών κ.λ.π. Όμως τις περισσότερες φορές δεν είμαστε συνειδητοί της ίδιας της παρουσίας μας, του ατόμου μας χωρίς το οποίο θα είμαστε μόρια και στοιχεία σκορπισμένα στο χώρο. Και αυτό συμβαίνει επειδή τις περισσότερες φορές είμαστε ταυτισμένοι με κάποιες σκέψεις που μας πολιορκούν και μας βασανίζουν γιατί νομίζουμε ότι αυτό που σκεφτόμαστε είμαστε εμείς, η ζωή μας. Δεν έχουμε καν τη δυνατότητα να δούμε από άλλη γωνία τα πράγματα. Μόνο όταν είμαστε χαλαροί και ήρεμοι, όταν δεν μας απασχολεί τίποτα συγκεκριμένο και δεν είμαστε αιχμάλωτοι των συναισθημάτων μας, αλλά αφήνουμε τις περιπλανώμενες σκέψεις όπως έρχονται να φεύγουν, να περνάνε μπροστά από το παρατηρητικό μάτι της συνείδησής μας, χωρίς να προσκολλούμαστε σ’αυτές, τότε μπορούμε να πούμε πως είμαστε παρόντες. Είμαστε λοιπόν εν δυνάμει συνειδητές προσωπικότητες που δημιουργούν και αλλάζουν αυτόν τον κόσμο καθημερινά, αλλά πολλές φορές χανόμαστε στη δημιουργία μας. Και όπως λέει ένα σύγχρονος δάσκαλος της Δύναμης του Τώρα (αυτός είναι και ο τίτλος πολύ γνωστού βιβλίου του), ο Εκάρτ Τόλλε: «Ο Θεός πρέπει να έχει χαθεί μέσα στη δημιουργία και μετά ξύπνησε και κοίταξε γύρω του με έκπληξη».
Όταν μιλάμε για ύπαρξη συνήθως, μιλάμε για τη μορφή με την οποία ταυτίζεται. Η ύπαρξη έρχεται από το αόρατο και φανερώνεται, είναι το ηλιακό μας σύστημα, το σώμα μας, τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια… άρα η ύπαρξη είναι οτιδήποτε μπορούμε να καταλάβουμε με τις πέντε αισθήσεις μας. Εδώ θα έπρεπε, αν όχι να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον να φανταστούμε πως υπάρχουν και υπάρξεις τις οποίες εμείς, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς, δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε με τις πέντε αισθήσεις μας, όχι τουλάχιστον στις συνηθισμένες συνθήκες που ζούμε. Όμως το σύμπαν μας, η φύση μας είναι βαθιά ριζωμένη σε κάθε ον, σε κάθε ύπαρξη γύρω μας, και εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους και με άπειρες όψεις τις ορατές και αόρατες. Για την ολιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας, των θνητών θεών εν δυνάμει και αυτό είμαστε εξαιτίας της μοναδικής ικανότητας να κατανοούμε και να δημιουργούμε τα πράγματα, είναι πάρα πολύ σημαντική η επαφή με το δικό μας αόρατο σώμα, αυτό που δεν εκδηλώνεται, που είναι μέσα και έξω, που είναι γύρω μας, που δεν ονομάζεται και δεν έχει μορφή.
Το σώμα μας αυτό είναι ενεργειακό και δεν πεθαίνει ποτέ, όπως καμία ενέργεια δεν πεθαίνει απλά μετατρέπεται, υποβαθμίζεται ή αναβαθμίζεται και εκδηλώνεται με μια άλλη μορφή. Όταν για κάποιο λόγο, είτε εσκεμμένα είτε αυθόρμητα ανοίγει ο νους μας – άρα γινόμαστε «open minded» - ο εγκέφαλος αρχίζει και λειτουργεί με μεγαλύτερη αντιληπτικότητα, μπορεί και αντιλαμβάνεται την αστρική φύση του. Αλλά όταν «βγαίνουμε» από αυτήν την βαθιά αντίληψη και αφηνόμαστε πάλι στις «γήινες» σκέψεις –πολιορκητές του τύπου: «Εγώ έχω…, εκείνο δεν έχω, θέλω εκείνο το αυτοκίνητο…, την θέεελω…, δεν έχω λεφτά…, δεν με αγαπάει…», αρχίζουμε πάλι και σκεφτόμαστε σαν σκεπτόμενες μηχανές πιστεύοντας ότι υπάρχουμε με αυτό τον υποκειμενικό τρόπο.
Η αίσθηση της παρουσίας
Ας φανταστούμε ότι είμαστε σε μια άγνωστη πόλη και αναζητούμε κάποια οδό. Συναντάμε στο δρόμο ένα τυχαίο άνθρωπο που δεν έχουμε ξαναδεί και τον ρωτάμε αν ξέρει πού είναι … Εκεί θα υπάρχει μια στιγμή της επικοινωνίας. Εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα που περιμένουμε την απάντηση, εκεί υπάρχει μια σιωπή, αταραξία, ηρεμία… χωρίς τη συνηθισμένη κρίση. Εκεί υπάρχει η αίσθηση της παρουσίας, εκεί καταλαβαίνουμε ότι έχουμε πραγματικά συναντήσει ένα άλλο ανθρώπινο ον, έγινε η επικοινωνία σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Και αυτό είναι μόνο δυνατόν αν δεν είμαστε αντιδραστικοί στη μορφή, αν δεν ασχολούμαστε με το πώς είναι αυτό το άτομο, μαύρο, λευκό, καλοντυμένο, κακοντυμένο κ.λ.π.
Κανονικά θα έπρεπε να επικοινωνούμε κάνοντας ορθή χρήση του εγκεφάλου μας γιατί εκεί βρίσκεται το κέντρο των επικοινωνιακών διαύλων μας. Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας τους ανθρώπους ακόμη επικοινωνούμε σε ένα άλλο επίπεδο, σε ένα επίπεδο των συναισθημάτων. Δεν καταφέρνουμε να δούμε συνήθως την αληθινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το άλλο άτομο, επίσης δεν καταφέρνουμε να ακούσουμε το περιεχόμενο του εγκεφάλου του, τι είναι αυτό που έχει στο νου του, την ώρα που προσπαθεί να μας πει κάτι. Δεν ακούμε αυτό που θέλει να μας πει ο άνθρωπος, αλλά ακούμε εκείνο που έχουμε εμείς στο μυαλό μας, βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε…
Ο καθαρός νους, η καθαρή συνείδηση δεν επηρεάζεται από τα συναισθήματα και γι’ αυτό επικοινωνεί ήρεμα. Σ’ αυτήν την επικοινωνία δεν υπάρχει πάθος γιατί δεν υπάρχει το Εγώ. Σε μια σωστή επικοινωνία αναζητείται μια αντικειμενική άποψη και μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνο αν ξεχάσουμε το Εγώ μας και τα «συμφέροντά» μας. Και να δώσουμε τον κυρίαρχο λόγο στο νου αντί στα συναισθήματα που κυριαρχούνται από το πάθος και τον εγωκεντρισμό – χρειάζονται μόνο μερικά δευτερόλεπτα πριν την αντίδραση. Μόνο μερικά δευτερόλεπτα χρειάζεται ο νους για να αποτρέψει το κακό, την κακή και υποκειμενική αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει ένας θολός και μπερδεμένος από τα συναισθήματα νους. Όταν εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα επικοινωνούμε με τον άλλο, με τον ορθό και αληθινό τρόπο αισθανόμαστε ότι πραγματικά υπάρχουμε εδώ και τώρα και αυτό μας γεμίζει χαρά και υγεία.
Εγώ ένας Άλλος
Όταν λοιπόν ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις που είναι γεμάτες από «εγώ, εμένα, μου» κ.λ.π., νομίζουμε ότι αυτές οι σκέψεις είμαστε εμείς. Έτσι όταν επικοινωνούμε με κάποιον που δεν συμφωνεί με τις σκέψεις μας, εμείς αισθανόμαστε κάτι σαν προσωπική επίθεση! Κάποιος μπορεί να αμφισβητεί τη δική σας γνώμη (γιατί όχι;) για κάτι και να πει ότι «το πράγμα δεν είναι ακριβώς έτσι» και εσείς ξαφνικά ακούτε τον εαυτό σας να απαντάει αγριεμένα: «Τι θες να πεις, ότι Εγώ λέω ψέματα;». Αυτός που μιλάει ταυτίζεται με μια νοητική του θέση, με μια άποψη, με μια σκέψη που μπορεί σε τελική ανάλυση να είναι εντελώς ασήμαντη. Όμως γι’ αυτή την άποψη είναι έτοιμος να χαλάσει τα πάντα, τη σχέση, το μέλλον, τα συμφέροντά του. Μπορεί να μαλώσετε με κάποιον, να τον προσβάλετε, να πείτε πράγματα για τα οποία θα μετανιώσετε αργότερα και μπορεί να είναι αργά, ειδικά αν και ο άλλος δεν καταλαβαίνει αυτό το παιχνίδι του Εγώ. Ο κάθε παίχτης είναι ολοκληρωτικά ταυτισμένος με τη δική του εξήγηση («μετάφραση»). Ο κάθε συμμετέχων αυτού του παιχνιδιού (δηλαδή της ζωής) νομίζει ότι αυτός κατέχει την απόλυτη αλήθεια. «Θέλεις να ακούσεις την αλήθεια;» ρωτάει νομίζοντας ότι υπάρχει μόνο μία αλήθεια και φυσικά μόνο αυτός την ξέρει. Το παιχνίδι αυτό είναι φαινομενικό και είναι το πιο σημαντικό-ασήμαντο παιχνίδι που παίζουμε στη ζωή μας. Αν το γνωρίζουμε μπορούμε στην πραγματικότητα να προστατέψουμε τα πραγματικά μας συμφέροντα. Είτε πρόκειται για το σύνολο είτε για το άτομο. Όταν υπάρχουμε ριζωμένοι στο παρόν, παρόντες στο Τώρα, η σκέψη χάνει τη σοβαρότητά της και το τρομερό βάρος της. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να εκμεταλλεύονται τη δύναμη της σκέψης τους για να φουσκώνουν το «Εγώ» τους. Ζούμε σε μια πολλαπλή ψευδαίσθηση γιατί αν το κάθε Εγώ θα μπορούσε να δημιουργεί αυτό που λέει και φαντάζεται, θα έμοιαζε αυτός ο κόσμος ολόκληρος και όχι μόνο κάποια μέρη του, με μια αληθινή κόλαση. Ευτυχώς που η πραγματική δημιουργία βρίσκεται πάντα εκτός του κάθε Εγώ κι έτσι, σύμφωνα με την παλιά παροιμία «τα πολλά λόγια είναι φτώχια», τα λόγια δεν έχουν μεγάλη δύναμη γιατί και η σκέψη με το που χάνει τη σοβαρότητά της χάνει ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να σας κάνει δυστυχισμένους. Όταν πλέον δεν είστε εκεί μέσα, δεν ενδιαφέρεστε για το παιχνίδι του Εγώ, ξέρετε ότι δεν είναι σημαντικό το αποτέλεσμα. Ξέρετε ότι τα πραγματικά αποτελέσματα έρχονται από τις πραγματικές καταστάσεις. Και οι σκέψεις είναι ψευδαισθήσεις και μάλιστα οι σκέψεις που τις λέμε στους άλλους με τις οποίες οι άλλοι ενδεχομένως δεν συμφωνούν και γίνονται οι αντίπαλοί μας και οι εχθροί μας.
Συχνά οι άνθρωποι ρωτάνε πράγματα όπως «υπάρχει μετενσάρκωση;» Η απάντηση είναι: ναι, καθημερινά! Κάθε φορά που ταυτίζεσαι με οποιαδήποτε μορφή, συμπεριλαμβανομένων των σκέψεων και των συναισθημάτων, έχετε ενσαρκωθεί σε μια καινούργια μορφή που γίνεται Εγώ και μετά έρχεται η επόμενη ενσάρκωση με την οποία ταυτίζεσαι και γίνεσαι άλλο Εγώ, ενσαρκώνεσαι στα συναισθήματα που ανέρχονται και όταν σε κυριαρχούνε εντελώς κάποιες σκέψεις έρχεται και μια καινούργια ενσάρκωση… Οπότε το ερώτημα είναι πόσες φορές καθημερινά ενσαρκωνόμαστε; Και το τέλος των ενσαρκώσεων μπορεί να συμβεί μόνο αυτή την ίδια στιγμή, τη στιγμή που δεν ταυτίζομαι με τη μορφή, απλά αφήνω τα πράγματα να είναι χωρίς την ταύτισή μου χωρίς την παρέμβασή μου.
Οι ασυνείδητοι άνθρωποι
Όταν λέμε ασυνείδητοι άνθρωποι εννοούμε εκείνους που ταυτίζονται εντελώς με τις σκέψεις τους. Το αν είναι κάποιος ασυνείδητος ή όχι δεν έχει να κάνει με το πόσο μορφωμένος είναι. Οι μορφωμένοι άνθρωποι συνήθως είναι και εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους «ανώτερο», ταυτίζονται με τους τίτλους τους, στους οποίους άλλωστε έχουν επενδύσει τόσο πολύ… Αν γύρω σας έχετε μερικούς ανθρώπους που είναι ασυνείδητοι θα νιώσετε τότε το ενεργειακό πεδίο της ασυνειδητότητας. Θα νιώσετε ότι απειλήστε ανά πάσα στιγμή, θα πρέπει να αιτιολογείστε για αυτά που πιστεύετε ή γι’ αυτά που λέτε, όσο και ασήμαντο να είναι αυτά. Οι ασυνείδητοι άνθρωποι δίνουν συνήθως μεγάλη σημασία στα λόγια τους άσχετα που δεν τα τηρούν καμία φορά. Θα αρχίσουν να σας προκαλούν με τον τρόπο τους για να μπείτε και πάλι στο παιχνίδι της απολογίας, αναμετρήσεις, ανταγωνισμούς ή ό,τι άλλο φέρνει η προσκόλληση στο Εγώ τέλος πάντων. Εσείς θα ξεκινήσετε να υποκρίνεστε ή θα μείνετε παρόντες! Αν μείνετε συνειδητοί, δηλαδή παρόντες και μέσα στο σώμα σας, σε ένα περιβάλλον που δεν είναι παρόν, η αλλαγή θα έρθει αργά ή γρήγορα. Ή θα αλλάξει το ενεργειακό πεδίο και θα αλλάξει και η αλληλεπίδραση και οι άλλοι θα νιώσουν τη διαφορετική ενέργεια και θα κάνουν λίγο πίσω, θα σωπάσουν, θα σκεφτούν. Ή θα αλλάξει επειδή οι άνθρωποι αυτοί ή ο άνθρωπος αυτός θα νιώσει ενοχλημένος ενεργειακά και θα φύγει από κει γιατί δεν του αρέσει να είναι παρόν στο παρόν και προτιμάει να είναι ασυνείδητος. Αλλά κι εσείς μπορεί να βρεθείτε στην κίνηση της αποχώρησης και θα ακούσετε τον εαυτό σας που λέει «αντίο».
Πρέπει να είμαστε παρόντες όταν βλέπουμε την τρέλα στην τηλεόραση και στις ειδήσεις. Αυτά που συμβαίνουν είναι φυσιολογικά γιατί η ίδια τρέλα συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, μόνο που τώρα λόγω της τεχνολογίας όλοι μπορούμε να την παρακολουθούμε όπου και να συμβαίνει στον κόσμο, μέσα από την τηλεόραση. Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ο πρώτος πόλεμος που μπορούσαμε να «απολαύσουμε» άνετα ξαπλωμένοι στον καναπέ μας. Τότε για πρώτη φορά ο πόλεμος εισήλθε στο σαλόνι του καθενός. Αλλά τότε ήταν ταυτόχρονα και η περίοδος της πνευματικής αφύπνισης στην Αμερική και στην Ευρώπη. Πολλές φορές δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αυξανόμενη τρέλα από την αφύπνιση: έρχονται μαζί και είναι όλο και πιο πολύ ορατά και τα δύο. Η αφύπνιση στο ατομικό και συλλογικό επίπεδο ξεκινάει όταν αναγνωρίσουμε την τρέλα ως τρέλα. Βλέποντας γεγονότα γύρω μας στον κόσμο μας, πρέπει να τολμήσουμε, χωρίς να αμφισβητούμε τα λόγια μας, να πούμε πως «αυτό είναι τρέλα». Όταν συμμετέχουμε και εμείς σε μία συλλογική τρέλα όπως είναι ο πόλεμος, η αφύπνιση γίνεται αν παρατηρούμε ότι κι εμείς είμαστε τρελοί. Την αλήθεια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε χωρίς φόβο, όποια κα αν είναι αυτή, είτε μας συμφέρει είτε όχι. Και όταν πέφτουμε το βράδυ για ύπνο είναι πολύ σημαντικό να είμαστε μέσα στο σώμα μας να χαλαρώνουμε και αφήνουμε τις σκέψεις όπως έρχονται να φεύγουν χωρίς καμία προσκόλληση…
Το φάντασμα του στρες
Ίσως έχετε νιώσει να είναι άλλοι στραμμένοι εναντίον σας γιατί δεν υποφέρετε από την «ασθένεια του στρες», όπως εκείνοι. Αν θέλουμε να ζούμε χωρίς το στρες πρέπει να μάθουμε να μην ξεκολλάμε με τη δική μας κατάσταση της ζωής. Αντί να σκεφτόμαστε τη ζωή μας, καλά θα είναι να τη ζούμε, να κάνουμε τα πράγματα που μας αρέσουν και μας κάνουν ευτυχισμένους, εμάς και τους άλλους γύρω μας. Τη ζωή μας όλοι την έχουμε από τη μια (δεν ξέρουμε όμως για πόσο). Είναι βλαβερή η αναβίωση με το μυαλό μας των στιγμών που συνήθως πέρασαν ή των υποτιθέμενων καταστάσεων που θα έρθουν και οι οποίες συνήθως μας προκαλούν ή το άγχος ή το φόβο. Η ζωή μας, όπως τη σκεφτόμαστε, είναι οι μορφές των σκέψεων, ή το παρελθόν ή το μέλλον, ποτέ το παρόν. Είμαστε συνήθως χαμένοι στις ιστορίες διαφόρων καταστάσεων που νομίζουμε ότι είναι η ζωή μας, ενώ η πραγματική ζωή συμβαίνει τώρα, αυτή τη στιγμή χωρίς εμάς να την παρατηρήσουμε. Οι καταστάσεις που τις σκεφτόμαστε και μας κλέβουν τις πραγματικές στιγμές πρέπει να τις δουλέψουμε όταν έρθει η ώρα τους.
Οι σκέψεις φόβου και άγχους είναι σαν φαντάσματα που μας στοιχειώνουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς και πότε πέρασε η ζωή τους τόσο γρήγορα, αφού ποτέ δεν είναι καν παρόντες στη ζωή τους! Για να αποφύγουμε αυτά τα λάθη καλά είναι πάντα να ελέγχουμε και να αναρωτιόμαστε «ποια είναι η πραγματικότητα εδώ και τώρα;» και να ξεχωρίζουμε την πραγματικότητα από τις σκέψεις μας, γιατί οι σκέψεις μας είναι συνήθως υποκειμενικές και δεν είναι απαραίτητο να είναι αληθινές. Πρέπει να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα εδώ και τώρα. Τι μπορώ να κάνω τώρα που θα με οδηγήσει στο καλύτερο αύριο… Για παράδειγμα κάποιος είναι άρρωστος. Ακόμη και η συμβατική ιατρική έχει παραδεχτεί ότι υπάρχουν περιπτώσεις της ίασης με «θαυματουργό τρόπο». Κανένας δεν έχει θεραπευτεί από καμία βαριά αρρώστια ενώ βίωνε έντονα το στρες. Όσοι έχουν θεραπευτεί είναι εκείνοι που βρήκανε τη γαλήνη τους, γιατί μόνο ο ήρεμος νους θεραπεύει…
Η δυστυχία πάντα έρχεται από τις σκέψεις, η δυστυχία είναι δημιούργημα των σκέψεων. Υπάρχει και φυσικός πόνος φυσικά, όμως η δυστυχία μπορεί να τελειώσει πριν τελειώσει ο φυσικός πόνος. Η δυστυχία μπορεί να τελειώσει πριν έρθει ο θάνατος. Μπορεί να φτάσετε στο τέλος του πόνου και να νιώσετε την ολοκλήρωση και το σκοπό της ζωής σας να απλώνεται μπροστά σας. Η απελευθέρωση έχει γίνει όταν είστε εκτός της ταύτισης με τις σκέψεις σας, όταν βρίσκεστε εδώ και τώρα βαθιά μέσα στο είναι σας και είστε έτοιμοι να συνεχίσετε το ταξίδι σας, χωρίς φόβο, για να εξερευνήσετε το Σύμπαν.
Άρθρο με τίτλο «Η τέχνη της ζωής»
της Μίλιτσα Κοσάνοβιτς Αρχισυντάκτριας του περιοδικού «Ζενίθ» (τεύχος 23)