"Το κατοστάρικο που μας έσωσε": η σημασία του χρήματος πριν την εμπορευματοποίησή του

"Σ' ένα χωριό που ζει από τον τουρισμό λόγω της κρίσης τα πάντα έχουν νεκρωθεί. Για να επιβιώσουν οι κάτοικοι, ο ένας δανείζεται από τον άλλο. Ο καιρός περνά μέσα σ' αυτή τη θλιβερή ατμόσφαιρα ώσπου μια μέρα... έρχεται ένας τουρίστας και ζητάει ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο του χωριού. Ο ξενοδόχος του λέει την τιμή και εκείνος προπληρώνει με ένα χαρτονόμισμα των 100 Ευρώ. Πριν ακόμα ανέβει στο δωμάτιο του, ο ξενοδόχος πηγαίνει το χαρτονόμισμα στο χασάπη στον οποίο χρωστάει ακριβώς 100 Ευρώ. Ο χασάπης παίρνει το χαρτονόμισμα και τρέχει να το δώσει στον κτηνοτρόφο που τον εφοδιάζει με κρέας. Ο κτηνοτρόφος παίρνει το χαρτονόμισμα και πηγαίνει να το δώσει στην πουτάνα του χωριού που της χρωστάει κάποιες τρυφερές ώρες που πέρασαν μαζί. Εκείνη με τη σειρά της τρέχει και το δίνει στον ξενοδόχο που του χρωστάει μερικές βραδιές που χρησιμοποίησε τα δωμάτια του με τους πελάτες της. Όπως άφηνε το χαρτονόμισμα στη ρεσεψιόν, ο τουρίστας που μόλις κατέβηκε από το δωμάτιο του λέγοντας στον ξενοδόχο ότι δεν του αρέσει και άλλαξε γνώμη, αρπάζει το χαρτονόμισμα και φεύγει. Τελικά τίποτα δεν ξοδεύτηκε, κανείς δεν έχασε, κανείς δεν κέρδισε και όλα τα χρέη ξεχρεώθηκαν! Μήπως κάπως έτσι θα μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση;"

Η αυτο-οργάνωση του κόσμου δείχνει το δρόμο: τυπώνουν γνήσια συναλλακτικό νόμισμα σε πόλεις της Αγγλίας

Τυπώνουν το δικό τους νόμισμα στο Brixton του Λονδίνου:
Οι κάτοικοι του Brixton στο νότιο Λονδίνο, αντιμέτωποι και αυτοί με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, έχουν αρχίσει να τυπώνουν το δικό τους νόμισμα, τις «λίρες Brixton» (B£s) προκειμένου να προστατέψουν και να ενισχύσουν την αγοραστική τους δύναμη. Πράγματι, όπως αναφέρει σχετικό δημοσίευμα του BBC, δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει κάτι τέτοιο, εκτός αν κάποιος προσπαθήσει να «περάσει» το νέο νόμισμα για βρετανική λίρα. Ειδικοί αναφέρουν ότι παρόμοιες τοπικές πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί και στο παρελθόν σε περιόδους κρίσης, όπως στις ΗΠΑ (στη Μεγάλη Ύφεση) και στην Αργεντινή. Αυτό που επιτυγχάνεται στην ουσία, είναι ότι το χρήμα μένει στην περιοχή και κρατάει «ζωντανή» την τοπική αγορά. Πώς χρησιμοποιούν οι κάτοικοι του Brixton το νέο τους νόμισμα; Αρχικά ανταλλάσσουν 20 στερλίνες με 20 λίρες Brixton στο πολυκατάστημα Morleys ή στο Opus Cafe. Στη συνέχεια μπορούν να ξοδέψουν αυτά τα χρήματα σε οποιοδήποτε από τα 70 συμβεβλημένα καταστήματα της περιοχής λαμβάνοντας ρέστα σε λίρες Brixton, τις οποίες μπορούν να συνεχίσουν να ξοδεύουν με τον ίδιο τρόπο. Οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να ανταλλάξουν και πάλι τι λίρες Brixton με στερλίνες σε συγκεκριμένα καταστήματα. Συνολικά κυκλοφορούν 40.000 χαρτονομίσματα των 1, 5, 10 και 20 λιρών Brixton, τα οποία διαθέτουν υδατογράφημα και αριθμό σειράς. Οι λίρες Brixton δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν εκτός του Brixton και δε μπορούν να κατατεθούν σε τράπεζα ή να τοκιστούν.
Ακολουθεί η απόδοση στη νεοελληνική του κειμένου του παρακάτω συνδέσμου από το σχετικό με το θέμα διαδικτυακό τόπο http://www.brixtonpound.org/:
"Το Σεπτέμβριο του 2009, ο Οργανισμός Μεταβατικού Νομίσματος της πόλης του Brixton θα εισάγει στην τοπική αγορά τη «λίρα του Brixton», ένα τοπικό νόμισμα που θα χρησιμοποιείται μόνο στις συναλλαγές εντός των ορίων της πόλης του Brixton.
Η λίρα του Brixton θα κυκλοφορήσει στην πόλη υποστηρίζοντας τις δραστηριότητες των τοπικών καταστημάτων και επιχειρήσεων οι οποίες κινδυνεύουν από την ύφεση και την ανταγωνιστικότητα των μεγάλων αλυσίδων εμπορίου. Όπως έχουν καταδείξει τα ευρήματα σχετικής έρευνας του New Economic Foundation, τα χρήματα που θα ξοδεύονται για αγορές, θα κυκλοφορούν με ταχύτητα τρεις φορές μεγαλύτερη στην τοπική οικονομία απ’ότι στο επίπεδο της εθνικής οικονομίας.
Η κυκλοφορία της λίρας του Brixton θα ενθαρρύνει τον κόσμο να προβληματιστεί για το πού κατευθύνονται τα χρήματά του και να αποφασίσει να ξοδέψει ένα ποσοστό του εισοδήματός του σε τοπικό επίπεδο. Η κυκλοφορία του τοπικού νομίσματος θα αναδείξει επίσης την ποικιλία προσφοράς και τη μοναδικότητα των τοπικών καταστημάτων, θα διαμορφώσει μια αίσθηση υπερηφάνειας στους κατοίκους του Brixton και θα καταστήσει την τοπική κοινωνία περισσότερο ευέλικτη, αλτρουϊστική και ευπροσάρμοστη στις οικονομικές κρίσεις. Ο Οργανισμός Μεταβατικού Νομίσματος θα συμβάλει επίσης στην προστασία του περιβάλλοντος ενθαρρύνοντας τις τοπικές επιχειρήσεις να προμηθεύονται τα προϊόντα και τις πρώτες ύλες τους από την τοπική αγορά, μειώνοντας την εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου.
Μια λίρα του Brixton θα έχει την ίδια αγοραστική αξία με την επίσημη βρετανική λίρα και θα μπορεί να αλλαχθεί εύκολα με αυτήν, στα σημεία έκδοσης του τοπικού νομίσματος. Η λίρα του Brixton έχει ήδη την υποστήριξη του Lambeth Savings and Credit Union, ενός συνεταιριστικού χρηματοπιστωτικού ιδρύματος οι μέτοχοι του οποίου είναι κάτοικοι του Brixton.
Το Brixton θα αποτελέσει την Τρίτη στη σειρά πόλη Μεταβατικού Νομίσματος στην Μεγάλη Βρετανία, μετά το Tothes στην κομητεία του Devon και του Lewes στην κομητεία του Sussex. Τα παραδείγματα και των δύο αυτών πόλεων απεδείχθησαν επιτυχημένα στην πράξη και έχουν για το λόγο αυτό τύχει ευρείας δημοσιότητας στην τηλεοπτικά μέσα και στον Τύπο. Το Brixton θα είναι το πρώτο προάστιο του Λονδίνου και η πρώτη αστική περιοχή σε ολόκληρη τη Μεγάλη Βρετανία που θα έχει το δικό του νόμισμα."

Απήχθη ο Έλληνας που αφιέρωσε τη ζωή του στη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς των Καλάς. Ακούει κανείς από το debate;

Προ ημερών απείχθη ο Θανάσης Λερούνης, ο άνθρωπος ο οποίος εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχει αφιερώσει εαυτόν στους λίγους εναπομείναντες απογόνους του Αλεξάνδρου στο βόρειο Πακιστάν, του Καλάσα.. Είναι ο άνθρωπος που όσο κανένας άλλος νεο-Έλληνες έδωκε ψυχή και καρδιά σε ένα όραμα, στην διατήρηση της εθνικής και θρησκευτικής αυτής μειονότητας, αναγνωρισμένης από την Ουνέσκο. Η πίστη του σ' αυτό τον σκοπό συγκίνησε πολλούς στην Ελλάδα και διέθεσαν χρήματα και μοιράστηκαν την πίστη του. Αλλά το όραμά του δεν ήταν αερολογίες από την θέση του ασφαλούς. Το έκανε πράξη με προσωπική εργασία, με θυσίες και παρουσία στον άγονο εκείνο τόπο. Είναι, μ'άλλα λόγια, ένας ήρως της φυλής μας, από τους λίγους που διαθέτουμε σήμερα σ' αυτή την εκφυλισμένη κοινωνία. Η είδηση της απαγωγής του Λερούνη από τους ταλιμπάν μουσουλμάνους μας πλημμύρισε από οργή και αγανάκτηση. Οργή με δύο παραλείπτες, τους απαγωγείς που δήθεν πολεμούν για δικαιοσύνη αλλά θέλουν να αφανίσουν έναν ήρωα, και την επίσημη, δήθεν ελληνική κοινωνία. Βιώνουμε πλέον το αίσχος των ΜΜΕ και την πορεία προς το τέλος ενός έθνους, του ελληνικού. Αν απήγετο ένας άγγλος ή αμερικανός τα δήθεν ελληνικά ΜΜΕ, ή μη τι άλλο, θα ανακοίνωναν λεπτομερώς την απαγωγή του αλλοεθνούς. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επίσης θα αναφερόταν με θλίψη και καταδίκη κατά των απαγωγέων. Εδώ που πρόκεται για Έλληνα ήρωα του καιρού μας, για πολίτη μας, τι κάνετε κύριοι των ΜΜΕ και της κυβερνήσεως; Ποιός από σας κύριοι των ακριβοπληρωμένων θέσεων, που έχετε αναλάβει να φρουρείτε τον Έλληνα πολίτη όπου και αν βρίσκεται έχει έστω και λίγο θάρρος ή την ανάλογη ντροπή να σκεφτεί τον Λερούνη; Βέβαια είναι πιο σημαντική η τηλεμαχία των πολιτικάντηδων, που αμόρφωτοι και ανεύθυνοι όντες, ονομάζετε debate; Είναι σημαντικότερο για σας, γιατί εκεί έχει "μάσα", ενώ από έναν ήρωα τι έχετε να φάτε, την αρετή του ηρωϊσμού, δεν τρώγεται! Μέχρις πότε όμως, κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα των Ελλήνων!!!
Τρύφων Ολύμπιος
www.schizas.com

Υπάρχουν δρόμοι για την προκοπή του τόπου, πρέπει όμως να ανακαλύπτουμε εκείνους που τους υιοθετούν

Στο μάθημα της πατριδογνωσίας, παλιότερα, μαθαίναμε: Τι εξάγει η Ελλάς: σταφίδα, ελαιόλαδο, σύκα, πορτοκάλια, μεταλλεύματα... Αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες. Την ίδια εποχή, μια άλλη μικρή μεσογειακή χώρα, το Ισραήλ, εξήγαγε κι αυτή τα ίδια περίπου - θυμόμαστε τα πορτοκάλια Γιάφας και τις μπανάνες Ισραήλ.
Σήμερα, η Ελλάδα εξάγει ελάχιστη σταφίδα, διότι η καλλιέργειά της εγκαταλείφθηκε, το ελαιόλαδο αντιμετωπίζει τον σαρωτικό ανταγωνισμό του ισπανικού και του ιταλικού, τα σύκα έχουν εγκαταλειφθεί κι αυτά εν πολλοίς, τα πορτοκάλια μάς τα επιστρέφουν ως μειονεκτικά ακόμη και οι Ρώσοι, ενώ και αρκετά ορυχεία έχουν εγκαταλειφθεί.
Το Ισραήλ εξακολουθεί να εξάγει πορτοκάλια και μανταρίνια (και να τα εισάγουμε εμείς...), αλλά η εξαγωγική του δύναμη βρίσκεται προ πολλού σε άλλα είδη: εξάγει υψηλή τεχνολογία... Από μικροεπεξεργαστές, νανοτεχνολογία και λογισμικό, έως τεχνολογία ηλιακής ενέργειας και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ).
Την κατάσταση της έρευνας και της ανάπτυξης τεχνολογικών καινοτομιών στο μεσογειακό και παρόμοιο ιστορικά Ισραήλ, αλλά και τη δυσάρεστη σημερινή διαφορά προσανατολισμού Ελλάδος -Ισραήλ, μας τη θύμισε σε φωτισμένο άρθρο του προ ημερών ένας νέος Έλληνας επιστήμονας και τεχνοκράτης, ο Δρ Τάσος Γκόλνας, που δουλεύει στις ΗΠΑ ως αναλυτής στην SunEdison, την κορυφαία αμερικανική εταιρεία παραγωγής ηλιακής ενέργειας και τεχνολογίας. Με σπουδές Φυσικής και Μηχανικής (διδάκτωρ του Στάνφορντ) και καριέρα σε εταιρείες υψηλής τεχνολογίας της Σίλικον Βάλεϊ, με ολοκληρωμένη, εν τω βάθει εποπτεία του διεθνούς τοπίου στην ηλιακή ενέργεια και τις ΑΠΕ, αλλά και με επιτόπια γνώση του ισραηλινού «οικοσυστήματος» παραγωγής καινοτομιών, ο δρ Γκόλνας είναι σε θέση να μας πει τι κάνει σήμερα το Ισραήλ. Αυτό κάνει στο άρθρο του, στο μπλογκ reality-tape.com, υπό τον προκλητικό τίτλο «Καινοτομία και σιωνισμός» (http:/ /www.reality-tape.com/neu/?p=1101).
Εν συνόψει, ο δρ Γκόλνας περιγράφει πώς το Ισραήλ αντλεί ανθρώπινο δυναμικό και τεχνογνωσία από τον πανίσχυρο στρατό του, τη γνωστή ΙDF, αλλά και από το think tank της εβραϊκής διασποράς των ΗΠΑ, για να αναπτύξει τεχνολογίες αιχμής για ειρηνικούς εμπορικούς σκοπούς, και πώς τις τελευταίες δεκαετίες σημειώνει μια σειρά από επιτυχίες και αριστείες σε διάφορα πεδία: από την ανάπτυξη των γνωστών επεξεργαστών Centrino, για λογαριασμό της Intel, έως τις αλλεπάλληλες καινοτομίες στην τεχνολογία ημιαγωγών και ηλιακής ενέργειας.
Δεν περιγράφει μόνο. Ο Έλληνας επιστήμονας βλέπει αναλογίες: Αφού και η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να συντηρεί δυσανάλογα μεγάλο στρατό και να προβαίνει σε δυσανάλογα μεγάλες αμυντικές δαπάνες (ως προς τους άλλους Ευρωπαίους), δεν θα μπορούσε άραγε να σχηματίσει ένα οικοσύστημα εταιρειών έρευνας, σχεδιασμού και ανάπτυξης υψηλής τεχνολογίας, παρόμοιο υπό κλίμακα με το ισραηλινό;
Ο δρ Γκόλνας μας βάζει ενώπιον διπλής πρόκλησης. Θυμίζει, καταρχάς, τα περίφημα «αντισταθμιστικά οφέλη», για τα οποία γίνεται λόγος έπειτα από κάθε πανάκριβη «αγορά του αιώνα»: αγοράζουμε αεροπλάνα ή άρματα, αλλά εισάγουμε τεχνογνωσία, κατασκευάζουμε μέρη τους εν Ελλάδι, ανοίγουν θέσεις εργασίας κ.λπ. Αυτό συμβαίνει, αλλά μόνο εν μέρει, και εντέλει μόνο για προϊόντα αμυντικής τεχνολογίας. Για πολλούς λόγους, δεν υπάρχει μακρόπνοη εθνική στρατηγική για το πώς θα εξασφαλιστούν συνέργειες μεταξύ στρατιωτικών και εμπορικών έργων, με μεγάλη διάρκεια και αποδοτικότητα για την κοινωνία. Ένας λόγος είναι ότι η Ελλάδα «ψωνίζει» οπλικά συστήματα με βάση τις μεταβαλλόμενες γεωπολιτικές συνθήκες, δηλαδή ψωνίζει ΚΑΙ εύνοια: άλλοτε από τους συμμάχους Γάλλους, άλλοτε από τους φίλους Αμερικανούς, άλλοτε από τους Ρώσους κι άλλοτε από ευρωπαϊκά κονσόρτσιουμ. Αυτή η αναγκαστική τακτική δεν αλλάζει εύκολα.
Αλλά ο σοβαρότερος ίσως λόγος είναι ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα μια κουλτούρα βιομηχανίας και παραγωγής, ανάπτυξης· δεν επικρατεί η δημιουργικότητα, η παραγωγικότητα και η καινοτομία, αυτά ηττώνται από τη διάχυτη και κυρίαρχη κουλτούρα του εισαγωγικού εμπορίου, των μεσαζόντων, των πλασιέ, των αντιπροσώπων ξένων οίκων, των μιζαδόρων. Αυτή η κυρίαρχη κουλτούρα του «imports και μίζα» διαβρώνει τη διοίκηση και την οικονομία. Υπηρετείται από μια πολιτική ελίτ οκνηρή πνευματικά και υποτελή πολιτικά, και διαμορφώνει μια κοινωνία αναλόγως ράθυμη, κλειστή, εχθρική προς τους νεωτερισμούς, εντέλει μια κοινωνία που δεν σέβεται τον εαυτό της και το μέλλον των παιδιών της. Μια κοινωνία αντιπατριωτική.
Εδώ συναντάμε τη δεύτερη πρόκληση που εμπεριέχεται στον συλλογισμό του δρος Γκόλνα: Αφού μπορούν αυτοί, στο Ισραήλ, γιατί να μην μπορούμε κι εμείς, στην Ελλάδα, έστω υπό κλίμακα; Αφού μπορεί η Κορέα, αφού μπορεί η Ιρλανδία, γιατί να μην μπορεί και η Ελλάδα; Και επιστήμονες διαθέτει, και νέα μυαλά, και αριστούχους φοιτητές σε κάθε γωνιά εκτός συνόρων, και ισχυρή Διασπορά στις ΗΠΑ και παντού, όπως έδειξε και το μανιφέστο αγωνίας για την έρευνα που συνυπέγραψαν πέρσι 22 κορυφαίοι επιστήμονες.
Γιατί λοιπόν εδώ, παρά τα αλλεπάλληλα κοινοτικά πακέτα στήριξης, παρά τα έργα υποδομής με ευρωπαϊκά χρήματα, γιατί λαχανιάζουμε διαρκώς πίσω από τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. προσπαθώντας για τα αυτονόητα, πώς δηλαδή θα καταργήσουμε τις τοξικές χωματερές και πώς θα διευθετήσουμε τα λύματα; Γιατί το μεγαλύτερο έργο της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν η φιέστα των Ολυμπιακών; Γιατί το κύριο μέλημα των κυβερνήσεων είναι η νομιμοποίηση των αυθαίρετων οικοδομών και η πριμοδότηση των Ι.Χ. αυτοκινήτων;
Διότι έτσι εννοεί η πολιτική ελίτ την ανάπτυξη: Μπάζωμα, τσιμέντωμα, real estate, παζάρεμα για φόρους, διόγκωση του εισαγωγικού εμπορίου, κατανάλωση. Διότι ακόμη και στο λογισμικό, την πιο άυλη τεχνολογία, η πολιτική ελίτ, διά χειρός Αλογοσκούφη, έδρασε σαν υποτελής νεόπλουτος: έκανε πανάκριβο shopping και έδεσε τη χώρα στο άρμα της Microsoft, αντί να την ανοίξει στο μέλλον του Open Source και να χρηματοδοτήσει τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά spin-offs για μια ανεξάρτητη εθνική στρατηγική πληροφορικής.
Ο συλλογισμός του δρος Γκόλνα απηχεί τη σκέψη και την επιθυμία πολλών Ελλήνων, απανταχού της Γης. Πρόκειται για ανθρώπους μορφωμένους, δραστήριους, κοσμοπολίτες, εφευρετικούς, αριστείς στα πεδία τους· πρόκειται πάνω απ’ όλα για ανθρώπους που αγαπούν την πατρίδα τους, που νιώθουν ότι χρωστούν κάτι στο δημόσιο σχολείο τους, που θέλουν να είναι περήφανοι για τον τόπο τους. Ο συλλογισμός «αφού μπορούν οι άλλοι, γιατί όχι κι εμείς;» θεμελιώνει έναν μοντέρνο πατριωτισμό, απολύτως ρεαλιστικό και τρομακτικά αναγκαίο.
Tου Νίκου Ξυδάκη από την "Καθημερινή" 15-8-2009

Η Ελλάδα κινδυνεύει: Η επίδειξη ψυχραιμίας και αυτοκυριαρχίας, όταν δεν συνοδεύεται από επιχειρήματα, πράξεις, αποτελέσματα, υποδηλώνει αδυναμία...

Καθώς πλησιάζει η πρώτη επέτειός του στην εξουσία, ο Αμερικανός πρόεδρος πρέπει εύλογα να νιώθει υπερήφανος για τον εαυτό του και τη φυλή του. Κατέκτησε πράγματι μια θέση ύψιστης περιωπής με την αξία του και την επιμονή του, και είναι γεγονός ότι απέχει παρασάγγας από τη θλιβερή κατάσταση του προκατόχου του.
Παρ’ όλα αυτά, ως πολιτικός με σαφή επίγνωση των εξελίξεων και των γεγονότων, είναι μάλλον απίθανο να μην αισθάνεται ότι δεν έχει και τόσους λόγους πανηγυρισμού.
Έτσι όσον αφορά τα εσωτερικά θέματα, το μείζον πρόγραμμά του -ένα πρόγραμμα μεταρρύθμισης του αμερικανικού συστήματος υγείας- είναι μεν αναγκαίο, αλλά, επί του παρόντος, βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης. Η οικονομική ανάκαμψη της χώρας του είναι ακόμη αμφίβολη. Η ανάγκη για περαιτέρω οικονομικές ενέσεις τόνωσης των αμερικανικών βιομηχανιών παραμένει υπαρκτή. O τρόπος που χειρίστηκε το ζήτημα του επαίσχυντου Γκουαντάναμο δεν του απέφερε επαίνους (αν και, για το ευρύ κοινό, το ζήτημα αυτό έχει πλέον αρχίσει να περνά σε δεύτερη μοίρα).
Οσον αφορά τα εξωτερικά θέματα, η κατάσταση είναι πιο μελαγχολική, μια και σταδιακά η πολιτική του Ομπάμα προσελκύει πλέον τον χειρότερο όλων των χαρακτηρισμών -κρινόμενη ως προς την ουσία της, ασφαλώς, και όχι με βάση τη δημιουργία εντυπώσεων-, ως «συνέχεια της στρατηγικής Μπους/Τσένι».
Η δήλωση αυτή μοιάζει ίσως υπερβολικά σκληρή, αλλά, εάν εξετάσει κανείς τις συνιστώσες της, δεν είναι εντέλει τόσο αδικαιολόγητη.
Πιο συγκεκριμένα: ο πρόεδρος Ομπάμα ελάχιστη πρόοδο έχει σημειώσει όσον αφορά τις σχέσεις του με τη Ρωσία. Υπάρχουν μάλιστα ενδείξεις ότι η Ρωσία έχει ενοχληθεί σοβαρά από τη συστηματική τάση των Αμερικανών να υποτιμούν τη διεθνή σπουδαιότητά της.
Η Αμερική στα λόγια, εάν όχι και στις πράξεις (εφόσον ελάχιστα μπορεί όντως να κάνει), παραμένει επίσης προκλητική όσον αφορά τη Γεωργία και την Ουκρανία. Οι σχέσεις της με την Ευρώπη παραμένουν χλιαρές, ενώ ταυτόχρονα η σημερινή Γερμανία προσεταιρίζεται όλο και περισσότερο τη Ρωσία στο πλαίσιο ζητημάτων που δεν περιορίζονται πλέον στον ενεργειακό τομέα.
Κοιτάζοντας πιο πέρα βλέπουμε πως o πόλεμος στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν παραμένει εκκρεμής και αιματηρός όσο ποτέ άλλοτε, ενώ το οικονομικό κόστος του για τις ΗΠΑ (συνυπολογιζόμενης της διατήρησης στρατευμάτων στο Ιράκ) κατά το τρέχον έτος θα υπερβεί τα 730 δισ. δολάρια.
Η «συγκράτηση» του διαρκώς εντεινόμενου ισραηλινού επεκτατισμού εγείρει επίσης ανυπέρβλητες δυσκολίες, παρά τις επικοινωνιακές προσπάθειες να καλυφθεί η πραγματική κατάσταση. Τέλος, το φλέγον ζήτημα του Ιράν ενδέχεται σύντομα να εισέλθει σε μια νέα, πολύ πιο επικίνδυνη φάση. Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τα πολλαπλά προβλήματα που υποβόσκουν στις σχέσεις της Αμερικής με το Μεξικό, την ανεπίλυτη διένεξη με την Κορέα, καθώς και την εντεινόμενη οικονομική αντιπαλότητα με την Κίνα που εξελίσσεται σήμερα στη Βραζιλία, σαφέστατα διαπιστώνουμε όχι μόνον ότι η αμερικανική ηγεμονία δεν είναι ακμαία, αλλά ότι η όλη κατάσταση δύσκολα θα δικαιολογούσε το οποιοδήποτε αίσθημα χαράς ή ικανοποίησης.

Η υποβόσκουσα κρίση μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας
Μέσα σε ακριβώς αυτό το πλαίσιο, και όχι μεμονωμένα, οφείλουμε να εξετάσουμε και την κλιμακούμενη ένταση ανάμεσα στη χώρα μας και την Τουρκία. Το επισημαίνω αυτό για λογαριασμό του μέσου αναγνώστη, ο οποίος έχει συνηθίσει να λαμβάνει μόνο επαναλαμβανόμενες και καθησυχαστικές δηλώσεις από το υπουργείο Εξωτερικών μας.
Οι δηλώσεις αυτές περιστρέφονται γύρω από δύο κεντρικές ιδέες που αφορούν τις διμερείς σχέσεις, αλλά λίγο-πολύ αγνοούν την επίδραση του ευρύτερου γεωπολιτικού συστήματος στη διαμόρφωση των αμερικανικών προθέσεων για την Τουρκία και, εμμέσως, για την Ελλάδα ως τον τελευταίο τροχό αυτής της άμαξας.
Η πρώτη ιδέα/διαβεβαίωση είναι ότι αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές τουρκικές προκλήσεις με ηρεμία και ψύχραιμη σκέψη, γνωρίζοντας ότι το διεθνές δίκαιο είναι με το μέρος μας. Σύμφωνα με τη δεύτερη ιδέα, η παρούσα επιθετική στάση της Τουρκίας αποτελεί «εποχικό φαινόμενο», διόλου πρωτόγνωρο, και άρα είναι απλώς ακόμη ένα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ηρεμία σε σχέση με τη γείτονα χώρα.
Διαφωνώ και με τις δύο αυτές ιδέες, για τρεις διαφορετικούς λόγους.
Κατά πρώτο λόγο, η τουρκική εξωτερική πολιτική επηρεάζεται πλέον όλο και λιγότερο από τους παράγοντες που επικαλείται η ελληνική κυβέρνηση, και ειδικότερα από την προσπάθεια των κεμαλιστών στρατηγών να παραμείνουν υπολογίσιμος παράγοντας στη χώρα τους. Τo λέω αυτό διότι ο κ. Ερντογάν συνεχίζει επιτυχώς τις πολιτικές του κ. Γκιουλ και του Τ. Οζάλ, αποδυναμώνοντας όλο και περισσότερο τον παλιό αυτόν προμαχώνα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Σήμερα στη συλλογιστική βάση της τουρκικής επιθετικότητας βρίσκεται, όπως προσπάθησα να εξηγήσω σε προηγούμενο άρθρο μου στο «Εθνος της Κυριακής», μια πολύ πιο εκλεπτυσμένη, πολυδιάστατη και συντονισμένη εξωτερική πολιτική, την οποία ανέπτυξαν προοδευτικά και θέτουν πλέον σε εφαρμογή οι κ.κ. Νταβούτογλου και Ερντογάν. Η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών θα έπρεπε επομένως να προσαρμοστεί καταλλήλως, να εκσυγχρονιστεί και να διαμορφωθεί κατά τρόπον ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό το σύνθετο σχέδιο δράσης, που είναι πρωτόγνωρο με τα μέχρι τώρα τουρκικά δεδομένα. Οπως και αρκετοί άλλοι πολίτες, αναμένω και εγώ σαφείς αποδείξεις μιας μελετημένης και συντονισμένης ελληνικής αντίδρασης, αλλά, μέχρι στιγμής, μάταια.
Κατά δεύτερο λόγο, διαφωνώ με τη συχνή επίκληση του διεθνούς δικαίου ως παράγοντα που είναι με το μέρος μας και άρα καθιστά τη χώρα μας απόρθητη. Διαφωνώ με αυτήν την προσέγγιση όχι επειδή δεν τρέφω σεβασμό γι’ αυτόν τον κλάδο του δικαίου -πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε, τη στιγμή που ως νομικός ασχολούμαι με αυτά τα θέματα-, αλλά επειδή γνωρίζω, όπως γνωρίζει και η κυβέρνηση, ότι και εμείς οι ίδιοι δεν τολμούμε να εφαρμόσουμε πρακτικά το διεθνές δίκαιο.
Αρκεί ένα και μόνο παράδειγμα, για του λόγου το αληθές. Παρότι, λοιπόν, το διεθνές δίκαιο μάς δίνει το δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, εμείς δεν τολμούμε να ασκήσουμε το δικαίωμα αυτό στην πράξη, δεδομένης της απειλής της Τουρκίας ότι θα το εκλάβει ως casus belli.
Θεωρητικά υπάρχουν πάντα τρόποι να αντιδράσει κανείς στα φαινομενικά αδιέξοδα, υπό τον όρο, βεβαίως, ότι μπορεί να σκεφτεί ελεύθερα και πρωτότυπα. Το ζήτημα όμως είναι: «Εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο;».
Σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα (2008), με τίτλο «Για το ζήτημα του Αιγαίου - Τα πετρέλαια, ο Μάρτης του ‘87, οι «συνοριακές διαφορές», η Ευρωπαϊκή Ενωση και η «ενεργειακή γέφυρα»», ο πρώην υπουργός Αναστάσιος Ι. Πεπονής έγραψε (σ. 161) ότι «η Ελλάδα μπορεί, με σωστή εκτίμηση των δεδομένων, να προπαρασκευάσει και να προχωρήσει σε διαφοροποιημένες κατά περιοχή επεκτάσεις της χωρικής της θάλασσας στο Αιγαίο, ασκώντας ευχέρεια που αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο». (Χρησιμοποίησα πλάγια στοιχεία σε αρκετές λέξεις, θέλοντας να δείξω πόσο προσεκτικά γράφει ο κ. Πεπονής.)
Δεν υποστηρίζω, στο συγκεκριμένο σημείο, ότι αυτή είναι υποχρεωτικά η λύση. Ούτε και ο κ. Πεπονής, νομίζω, υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Τα ζητήματα αυτά, ας μην ξεχνάμε, είναι πολύ περίπλοκα και δεν είναι δυνατόν να επιλυθούν στο στενό πλαίσιο ενός άρθρου εφημερίδας. Αυτό πάντως που υποστηρίζω είναι ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε ρεαλιστικά σχέδια με σκοπό να προστατεύσουμε τα συμφέροντα της χώρας μας, όπως πολύ χαρακτηριστικά έκανε το 1987 η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, αναγκάζοντας τελικά την Τουρκία να εγκαταλείψει την επιθετική της στάση.
Οσον αφορά τη σημερινή κρίση, δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα παρά μόνο κάποιες παρασκηνιακές πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες οι Αμερικανοί θέλουν να συναντηθούμε με τους Τούρκους και να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα διαμιάς. Είναι προφανώς αδύνατον να αποβεί λυσιτελής μια τέτοια πρόταση. Κι επιπλέον, θα ήταν ντροπή για οποιονδήποτε Ελληνα πολιτικό να καθίσει σε ένα τέτοιο τραπέζι διαπραγματεύσεων!
Αυτή είναι η γνώμη ενός πατριώτη, αν και γνωρίζει και αυτός και όλοι οι αναγνώστες ότι οι Αμερικανοί δεν θα ησυχάσουν μέχρις ότου μας επιβάλουν την πρόθεσή τους.
Τέλος διαφωνώ με τις καθησυχαστικές, αλλά κοινότοπες δηλώσεις στις οποίες προβαίνει το υπουργείο Εξωτερικών μας ότι έχει την όλη κατάσταση υπό έλεγχο, διότι απλούστατα, όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου, δεν πιστεύω ότι αυτό αληθεύει.
Η επίδειξη ψυχραιμίας και αυτοκυριαρχίας, όταν δεν συνοδεύεται από επιχειρήματα, πράξεις, αποτελέσματα, υποδηλώνει αδυναμία, όχι δύναμη. Η κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας δείχνει ότι και οι Τούρκοι συμμερίζονται ακριβώς την ίδια άποψη γι’ αυτές τις δηλώσεις, μια και προφανώς τις αντιμετωπίζουν με πλήρη αδιαφορία.
Κατά τη γνώμη μου θα ήταν πολύ πιο υπεύθυνη στάση να βγει κανείς και να μιλήσει ανοιχτά στους πολίτες της χώρας, να τους πει για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα και, αν είναι αρκετά θαρραλέος (πράγμα μάλλον απίθανο), να τους υπενθυμίσει ποιοι μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτές τις ανούσιες διαβεβαιώσεις, προσπαθώντας να μας εξωθήσουν σε συζητήσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο την εθνική μας κυριαρχία.
Πράγματι -για να επανέλθουμε στο επιχείρημα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική- δεν θεωρούνται άραγε ελληνικές εδώ και εβδομήντα χρόνια, και μάλιστα βάσει του διεθνούς νομικού καθεστώτος, οι βραχονησίδες που διεκδικεί σήμερα η Τουρκία; Οι πρόσφατες παραβιάσεις του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου μας δεν μπορεί παρά να αποσκοπούν στην καθιέρωση μιας de facto κατάστασης, την οποία, εν ευθέτω χρόνω, η Τουρκία μπορεί να «ρίξει» στο τραπέζι των συζητήσεων ως «διαπραγματευτικό ατού». Λυπούμαι που το λέω, αλλά το θεωρώ απολύτως λογικό η Τουρκία να εκμεταλλευτεί αυτό το επιχείρημα σε νομικό επίπεδο. Κοντολογίς, το ξαναλέω: η Ελλάδα κινδυνεύει!

Η αδυναμία της Ελλάδας σε μια επικείμενη διαμάχη
Οταν κανείς διακρίνει προβλήματα στον ορίζοντα, οφείλει να προειδοποιεί τον λαό του. Και προσωπικά διακρίνω. Αυτό μάλιστα που αντιλαμβάνομαι ως πρωταρχικό πρόβλημα -και εξυπακούεται πως μπορεί κανείς να έχει διαφορετική γνώμη- είναι δισδιάστατο. Περιέργως, όμως, καμία από τις δύο «διαστάσεις» ή όψεις του δεν σχετίζεται με την Τουρκία. Τουναντίον, αμφότερες σχετίζονται με εμάς και τους φίλους μας. Και λέγοντας «φίλους μας» εννοώ την Αμερική και την Ευρώπη.
Οποιοσδήποτε έχει διαβάσει τις απόψεις που έχω διατυπώσει σε αρκετά άρθρα μου κατά τα δύο τελευταία χρόνια θα έχει ενδεχομένως προσέξει τη βαθιά μου θλίψη για τη στάση της Αμερικής απέναντί μας, αλλά και την εξίσου βαθιά ανησυχία μου για την ικανότητα των Ευρωπαίων συμμάχων μας να μας βοηθήσουν ουσιαστικά σε μια κρίσιμη στιγμή. Εξακολουθώ να φοβούμαι ότι, εάν ποτέ εμπλεκόμασταν σε μια ένοπλη σύγκρουση με την Τουρκία, το μέγιστο που θα μπορούσαν να μας εξασφαλίσουν αυτοί οι φίλοι είναι μια «συμφωνία» ανάλογη αυτής των Ιμίων. Κατά τη γνώμη μου, μία μάς αρκεί!
Η απάντησή μου για ένα τέτοιο ενδεχόμενο -η καλύτερη απάντηση που μπόρεσα να σκεφτώ, έστω και αν δεν έτυχε ευρύτερης επιδοκιμασίας- ήταν πως πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε νέους φίλους. Οι σχετικές μου επισημάνσεις αγνοήθηκαν, ενώ, σε προσωπικό κύκλο, δέχτηκα και την κατηγορία πως γερνώντας είχα γίνει ρωσόφιλος.
Οι κατηγορίες, όμως, που δεν βασίζονται σε επιχειρήματα, αλλά σε προκαταλήψεις, με αφήνουν τελείως αδιάφορο. Αντιθέτως, με μεγάλο ενδιαφέρον βλέπω σήμερα ότι κάποιοι έγκυροι αρθρογράφοι -λ.χ. ο γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ- μετακινήθηκαν πρόσφατα (βλ. «Καθημερινή», 15 Αυγούστου 2009) προς μια εμφανώς διφορούμενη θέση, ισχυριζόμενοι, από τη μια πλευρά, ότι «η Αθήνα ούτε μπορεί να παίξει σημαντικά μεγαλύτερο ρόλο στο πλαίσιο των ρωσικών σχεδιασμών, ούτε και θα έπρεπε να το επιδιώξει» (δική μου η έμφαση), αλλά και κλείνοντας, από την άλλη πλευρά, το ίδιο άρθρο προβάλλοντας την άποψη που πρεσβεύω εδώ και αρκετό καιρό, υπέρ μιας καλοζυγισμένης μετατόπισης της χώρας μας προς την κατεύθυνση της Ρωσίας.
Η μερική αυτή προσέγγιση της πολιτικής που θεωρώ ενδεδειγμένη είναι, φαντάζομαι, καλύτερη από το τίποτε. Η κύρια ανησυχία μου όμως είναι ότι χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Οι πρόσφατες ρωσοτουρκικές συμφωνίες για τον South Stream αποδεικνύουν ότι η Τουρκία κινείται ταχύτατα, ενώ εμείς ακόμη αμφιταλαντευόμαστε. Δυστυχώς.
Εξάλλου οφείλουμε πλέον να στρέψουμε την προσοχή μας και στα δικά μας σφάλματα, διότι είναι εξίσου υπαίτια για τη δυσχερή μας θέση με τους όποιους εξωτερικούς παράγοντες. Οπως έγραψε ο λαμπρός Γάλλος διανοητής Michel de Montaigne σε ένα από τα διασημότερα δοκίμιά του, «όταν η κρίση μας προβαίνει σε μια μομφή εναντίον κάποιου άλλου ανθρώπου [...] τούτο δεν πρέπει να μας απαλλάσσει από μια εσωτερική διερεύνηση».
Με άλλα λόγια, δεν πρέπει μόνο να κατηγορούμε φίλους και εχθρούς για τις ατυχίες μας, αλλά να αναρωτιόμαστε κατά πόσον σε αυτό το αποτέλεσμα έχει συμβάλει και η δική μας συμπεριφορά. Και θεωρώ πως, στην περίπτωσή μας, η συμπεριφορά μας έχει όντως συμβάλει στα προβλήματά μας, για τους ακόλουθους βασικούς λόγους:
Πρώτον, έχουμε αφήσει να περάσει απαρατήρητο ένα ολόκληρο καλοκαίρι τουρκικών προκλήσεων, εκμεταλλευόμενοι (και ενθαρρύνοντας;) την επικέντρωση του Τύπου στη γρίπη των χοίρων, στις θερινές διακοπές, στο σκάνδαλο της Siemens (το οποίο, καλώς ή κακώς, ενδέχεται κάποια στιγμή να αποσοβηθεί, ώστε... να μην προκληθούν περισσότεροι και εντονότεροι πονοκέφαλοι), αλλά όχι στις κρισιμότατες εξωτερικές απειλές, και ειδικά στο πρόσφατο αμερικανικό non-paper που θέλει να καθίσουμε μαζί με τους Τούρκους και να συζητήσουμε για εδάφη και ύδατα που ανήκουν σε εμάς, αλλά που εσχάτως αποφάσισαν να τα διεκδικήσουν και οι Τούρκοι. Γιατί; Ρωτώ ξανά: ΓΙΑΤΙ;
Δεύτερον, για ποιο λόγο οι περισσότερες ηγετικές μορφές της αντιπολίτευσης έχουν υιοθετήσει τόσο χαμηλό προφίλ απέναντι σε αυτά τα ζητήματα ύψιστης εθνικής σημασίας; Δεν είναι άραγε συνταγματικό τους καθήκον να επισημαίνουν τα τυχόν ελαττώματα στον χειρισμό των εθνικών ζητημάτων; Ή μήπως οι χαμηλοί τους τόνοι υποδηλώνουν ότι, σε γενικές γραμμές, συμφωνούν και οι ίδιοι με τον κυβερνητικό τρόπο χειρισμού της υποβόσκουσας κρίσης; Οταν όμως πρόκειται για τόσο κρίσιμα ζητήματα απαιτείται απόλυτη σαφήνεια, αν όχι (ιδεωδώς) κοινή αντίδραση.
Θα αποφύγουμε τον Χειμώνα της Δυσαρέσκειας; Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα εξωτερικά μας προβλήματα εάν πρώτα δεν κατανοήσουμε και δεν διορθώσουμε τις εσωτερικές μας αδυναμίες. Τα ερωτήματα που έθεσα προηγουμένως πρέπει να λάβουν πλήρεις απαντήσεις προτού μπορέσουμε να διαπιστώσουμε πόσο ετοιμοπόλεμοι είμαστε - και χρησιμοποιώ τον όρο υπό έννοια ηθική και διπλωματική, όχι στρατιωτική. Θεωρώ, λοιπόν, ότι δεν είμαστε καθόλου ετοιμοπόλεμοι, και ιδού γιατί ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο:
Η κυβέρνησή μας είναι αδύναμη όχι μόνο επειδή εξαρτάται από μία ψήφο, αλλά επειδή είναι πολυάριθμοι οι «υποστηρικτές» της που ενδιαφέρονται απλώς για το επόμενο πόστο τους και δείχνουν, αν κρίνει κανείς από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, να αφιερώνουν υπερβολικά πολύ χρόνο στις μάχες για τη διαδοχή. Μπορεί ασφαλώς αυτή να είναι η εσφαλμένη άποψη ενός «εξωτερικού» παρατηρητή. Οπως όμως και αν έχει το πράγμα, θεωρώ ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά θυμίζει έντονα τη λογική που επικρατεί στις καταρρέουσες αυτοκρατορίες και στα βυθιζόμενα πλοία: καθένας για τον εαυτό του.
Είμαστε αδύναμοι επειδή έχουμε αδύναμη αντιπολίτευση. Το στοιχείο αυτό αποτελεί «πλεονέκτημα» για την παραπαίουσα κυβέρνηση, όχι όμως και για τη χώρα στο σύνολό της. Η αδυναμία της αντιπολίτευσης έγκειται στο γεγονός ότι, σε εξωτερικό επίπεδο, δίνει την εντύπωση -και ίσως κάνω λάθος- πως είναι πολύ πιο δεκτική προς τις αμερικανικές απόψεις από όσο θα επιθυμούσαν πολλοί Ελληνες.
Η χώρα μας είναι αδύναμη διότι, και αν ακόμη νικήσει η σημερινή αντιπολίτευση στις επόμενες εκλογές, οι δημοσκοπήσεις και οι εκλογικές στρατηγικές δείχνουν ότι, πιθανότατα, κανένα κόμμα δεν θα έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Η πιθανότητα αυτή μπορεί να ευχαριστεί κάποιους μηχανορράφους του πολιτικού χώρου, που ελπίζουν ότι θα έχουν έτσι μια μοναδική ευκαιρία να σχηματίσουν τεχνητές συμμαχίες και άρα να ασκήσουν μεγαλύτερο έλεγχο στην πολιτική ζωή του τόπου. Η ιστορία, όμως, καθόλου δεν συμφωνεί με την ιδέα ότι το είδος του χάους που βιώνουμε σήμερα μπορεί να θεραπευτεί μέσω παρασκηνιακών κινήσεων και μηχανορραφιών, οι οποίες, τις πιο πολλές φορές, εξυπηρετούν μόνο προσωπικές φιλοδοξίες.
Καθώς και τα δύο κόμματα διαπληκτίζονται για τα σκάνδαλα ή/και την αποσταθεροποίηση ενός επιτυχούς και δημοφιλούς Προέδρου της Δημοκρατίας, η ανεργία θα συνεχίσει, κατά πάσα πιθανότητα, να αυξάνεται, το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα μεγαλώσει, οι ακάλυπτες επιταγές θα δημιουργήσουν νέες δυσχέρειες, η εγκληματικότητα θα περιμένει πάντα μια βιώσιμη λύση, η λαθρομετανάστευση θα παραμείνει απειλητική - αν και, χάρη στη βοήθεια του Γάλλου επιτρόπου Ζακ Μπαρό (έπειτα από πρωτοβουλία, ας σημειωθεί, του Ελληνα υπουργού Εσωτερικών, και όχι Εξωτερικών), έχουν αρχίσει τουλάχιστον να λαμβάνονται κάποια μέτρα.
Εάν σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα προσθέσουμε και την υποβόσκουσα κρίση στο εξωτερικό, αυξάνονται σημαντικά οι πιθανότητες να ζήσουμε φέτος τον δικό μας Χειμώνα της Δυσαρέσκειας. Και η προσωπική μου ανησυχία σχετίζεται με το γεγονός ότι, σε στιγμές ανάλογης κρίσης, χαμένοι βγαίνουν κατά κανόνα η χώρα και οι «άνθρωποι του λαού».
Γενικό συμπέρασμαΚατά τη γνώμη μου, oι επόμενοι τέσσερις μήνες θα είναι από τους πιο κρίσιμους στην πρόσφατη Ελληνική Ιστορία. Ο βασικός κίνδυνος αφορά την επιθυμία της Αμερικής, του ΝΑΤΟ και της σουηδικής προεδρίας της ΕΕ να υποχρεώσουν την Ελλάδα να επιλύσει μέσω διαπραγματεύσεων τα προβλήματα, αφενός, της ονομασίας της ΠΓΔΜ και, αφετέρου, των εντεινόμενων αξιώσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο προκειμένου να διευκολυνθεί η ένταξη αυτής της τελευταίας στην ΕΕ.
Αυτές οι πιέσεις από πλευράς «συμμάχων» είναι απαράδεκτες. Ακόμη πιο δυσοίωνη όμως είναι η διαφαινόμενη νοοτροπία πίσω από αυτές τις πιέσεις, σύμφωνα με την οποία πρέπει -κατά κάποιον τρόπο- να απομακρυνθούν από τα αξιώματά τους ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπούλιας, ώστε να ελαχιστοποιηθεί το ενδεχόμενο για ένα ακόμη απροσδόκητο «Βουκουρέστι» (και αναφέρομαι στον δεξιοτεχνικό χειρισμό του Ελληνα πρωθυπουργού, που την έφερε με τον πιο έξυπνο τρόπο στους Αμερικανούς).
Μια τόσο κυνική νοοτροπία μπορεί μόνο να απορρέει από την άποψη -άποψη αβάσιμη, θέλω να πιστεύω- ότι οι Ελληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι μπορεί να αποδειχτούν πιο ευπροσάρμοστοι σε αυτού του είδους τα σχέδια σε σχέση με τον πρωθυπουργό. Καθώς οσμίζομαι συνωμοσίες στην ατμόσφαιρα, θεωρώ καθήκον μου να προειδοποιήσω τους συμπατριώτες μου για τους ελλοχεύοντες κινδύνους.

Βασίλης Μαρκεζίνης* "Έθνος" 30-8-2009
Ο Βασίλης Μαρκεζίνης κατέχει τον τίτλο του "σερ", είναι νομικός σύμβουλος της βασίλισσας της Αγγλίας και μέλος σε επτά Ακαδημίες του εξωτερικού.

Ο έλεγχος της νομισματικής κυκλοφορίας και η χειραγώγηση των εθνών

http://video.google.com/videoplay?docid=-7492068823950286254

Η δομική σύσταση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ως εργαλείο αναδιανομής του πλούτου και παραγωγός ελλείμματος Δημοκρατίας

Για όσους πιστεύουν στην ενωμένη Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια έννοια συνυφασμένη με το όραμα μιας Ομοσπονδίας (Federalism) όπως Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είναι όμως πλέον όχι μόνο έντονα αισθητό αλλά απόλυτα πραγματικό, ότι η Ενωμένη Ευρώπη 'ιδρύεται' κατά μια εντελώς αντίστροφο δυναμική και ουσία αλλά και πρόθεση και σκοπιμότητα από την γενεσιουργό δυναμική εκείνη, τα κίνητρα, τις προθέσεις και την ιδιοσυστασία της κοινωνίας, ηγετών και Λαού, που συγκρότησαν τις σημερινές ΗΠΑ.
Η Αμερικανική Επανάσταση 'κλονοποιήθηκε' μέσα από το Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας μέσα από το οποίο η Βρετανία Εξουσίαζε δυναστικά τους άποικους της γεωγραφικής περιοχής που σήμερα αντιλαμβανόμεθα ως Η.Π.Α. Υπήρχε σαφώς ένα Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας καθώς η Διοίκηση των αποίκων γινόταν απ' ευθείας από την Βρετανία και οι άποικοι δεν είχαν καμία εκπροσώπηση στην διακυβέρνηση τους. Το πολιτικό αυτό έλλειμμα δημοκρατίας, δεν ήταν μόνο διαγνώσιμο από την 'τυπική' και πραγματική απουσία αντιπροσώπευσής τους στους Βρετανικούς πολιτικούς μηχανισμούς διακυβέρνησης (τυπικό πολιτικό έλλειμμα δημοκρατίας) αλλά και από την ουσιαστική μεταχείριση τους από το πολιτικό σύστημα το οποίο ηρνείτο 'να τους λάβει υπ'όψιν' η να τους σεβασθεί σαν ισότιμους πολίτες, η να τους αντιμετωπίσει σαν πολίτες με ίσα δικαιώματα, η ακόμα περισσότερο να τους αντιμετωπίσει σαν μια κοινωνία του 'αποδιδώναι εκάστω τα ίδια' (ουσιαστικό κριτήριο ύπαρξης Δημοκρατίας).
Αντίθετα το πολιτικό σύστημα χειριζόταν τους αποίκους αυταρχικά και με μοναδικό γνώμονα την αναπαραγωγή, επίταση και διαιώνιση της εξουσίας της Βρετανίας πάνω στους αποίκους, αλλά και του κατεστημένου της Βρετανικής κοινωνίας. Το πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας ήταν ορατό μέσα από το οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας που εμφανιζόταν τόσο με την μορφή των σκληρών φόρων, όσο και μέσα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα που ήταν έτσι οργανωμένο ώστε να ελέγχει πλήρως την κοινωνία των αποίκων και να εξασφαλίζει μια συνεχή αναδιανομή του πλούτου από τις αποικίες προς την Βρετανία, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την διατήρηση του κατεστημένου και της πυραμίδας της εξουσίας.
Και εάν το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αρκετά πολύπλοκο και δυσνόητο στους μη υποψιασμένους για να εντοπισθεί το ότι είναι σκόπιμα σχεδιασμένο για να αναδιανέμει τον πλούτο εκ των κάτω προς τα άνω και να αναπαράγει την κοινωνική αδικία την ανισότητα και την εξουσία, οι σκληροί φόροι που συχνά επέβαλε η Βρετανική Κυριαρχία είχαν πολύ ορατή την αποκλειστικά εισπρακτική τους σκοπιμότητα και την χρήση τους ως εργαλείου αναδιανομής του πλούτου από τις αποικίες προς την Βρετανία και από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους, έτσι ώστε να αναπαράγουν και να διαιωνίζουν την αδικία, την τεχνητή ανισότητα, την εξουσία και τους εξουσιαστές. Έτσι το πρώτο κυρίαρχο επαναστατικό αίτημα ενάντια στο Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας, ήταν «όχι φόροι χωρίς αντιπροσώπευση» (Νo taxation without Represenation).
Ένα αμιγές Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας της κοινωνίας των άποικων ήταν και το ότι δεν είχαν το δικαίωμα να δημιουργούν χρήμα . Η έλλειψη του δικαιώματος δημιουργίας χρήματος (εκδοτικό προνόμιο) στο γεωγραφικό χώρο των αποικιών (Αμερική) είχε σαν συνέπεια την απόλυτη εξάρτηση της οικονομικής δραστηριότητας τους τόσο στο εσωτερικό των αποικιών όσο και στο εμπόριο τους με την Βρετανία, από τους Βρετανούς πιστωτές. Κάθε συναλλαγή στο 'εσωτερικό' της 'Αμερικής' και κάθε συναλλαγή μεταξύ «Αμερικής» και Βρετανίας γινόταν με χρήμα που «δάνειζε» η Βρετανία στους αποίκους με δυσβάστακτα υψηλούς τόκους που επροσδιορίζοντο από τις εκάστοτε προθέσεις των Βρετανών Πιστωτών . Το χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο που εξασφάλιζε την συνεχή αναδιανομή του πλούτου από την 'Αμερική' στην Βρετανία.
Κάθε φορά που οι Βρετανοί ήθελαν να ελέγξουν τεχνητά το τι και πόσο θα παραχθεί στένευαν τις πιστώσεις η/και αύξαναν τους τόκους, και κάθε φορά που ήθελαν πλούτος που είχε παραχθεί στις αποικίες.... ' να μεταφερθεί στις τσέπες των βρετανών εξουσιαστών', αύξαναν τους τόκους. Οι άποικοι είχαν νοιώσει στο πετσί τους την σκληρότητα της Βρετανικής εξουσίας, που όπως κάθε εξουσία εφεύρισκε λογικοφανείς εξηγήσεις και επιστημονικοφανείς θεωρίες «περί χρήματος» ώστε να παρουσιάζεται ως 'μονόδρομος' τόσο η έννοια του χρήματος, όσον και η όλη συγκρότηση του «χρηματοπιστωτικού συστήματος».
Αυτός ο δήθεν ...μονόδρομος....σκληρής φορολογικής λεηλασίας και ενός ελεγχόμενου και κατευθυνόμενου χρηματοπιστωτικού συστήματος είχε σαν σκοπιμότητα την συνεχή εκμετάλλευση και καταλήστευση των αποίκων από τους βρετανούς εξουσιαστές αλλά και σαν πρόθεση και συνέπεια ταυτόχρονα την αναπαραγωγή και διαιώνιση της Βρετανικής εξουσίας στο Νέο Κόσμο.
Οι τόκοι, είναι μια προκατασκευασμένη δομική δυναμική άνισης ανταλλαγής για την εξασφάλιση συνεχούς αναδιανομής του πλούτου από την διάσταση της παραγωγικής δραστηριότητας (όπου παράγεται ο πραγματικός πλούτος και Κεφαλαίο), στον χώρο του Χρηματοοικονομικού Κεφαλαίου ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από εικονικός πλούτος που η εξουσία επιβάλει με εξαναγκασμό 'ωσάν πραγματικό' και με τον οποίο η εξουσία αναδιανέμει προς όφελος της και κατά τις επιθυμίες της τον πραγματικό, με σκοπό την αναπαραγωγή και διαιώνιση της.
Οι τόκοι δεν είναι παρά ένα εργαλείο έλεγχου και λεηλασίας του πραγματικού πλούτου, και είναι «ένα τίμημα που εισπράττεται για το τίποτα» (they take something for nothing) όπως αποδεικνύει εμπεριστατωμένα η βιβλιογραφία της πολιτικής οικονομίας με δημοκρατική φιλοσοφία. Ο εννοιολογικός προσδιορισμός του χρήματος εξαρτάται από την Πολιτική Φιλοσοφία και την πολιτική βούληση που το Χρήμα καλείται να υλοποιήσει. Αν επιδίωξη μιας κοινωνίας είναι η άσκηση Αριστοτέλειας Δημοκρατίας, τότε το Χρήμα είναι μέσο επικοινωνίας για την συνολική κοινωνικοοικονομική δημιουργία. Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό περιεχόμενο το χρήμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χαρτί στο οποίο περιέχονται εντολές και συμφωνίες, και η σημασία και η άξια του αλλά και η δεοντολογία του είναι εκείνη του 'Λόγου Τιμής'. Σ' αυτά τα εννοιολογικά πλαίσια πολιτικής φιλοσοφίας και Αποστόλης, το χρήμα πρέπει να υπάρχει απεριόριστα διαθέσιμο κατά τον ίδιο τρόπο που υπάρχει το οποιοδήποτε χαρτί πάνω στο οποίο μπορούν να καταγραφούν εντολές, συμφωνίες, υποσχέσεις, και πάνω από όλα χωρίς μεγαλύτερο κόστος από αυτό το χαρτί, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η μεγίστη δυνατή 'επικοινωνία' και να στηρίζει και να διασφαλίζει (το χρήμα ως μέσο επικοινωνίας) την δυνατότητα 'μεγιστοποίησης' της συνολικής κοινωνικοοικονομικής δημιουργίας. Αν βέβαια η συνειδητή επιδίωξη είναι η αναπαραγωγή και η διαιώνιση της εξουσίας και η αναπαραγωγή, διαιώνιση και επίταση της Κοινωνικής αδικίας, τότε 'το Χρήμα' είναι εργαλείο «έλεγχου και εξάρτησης» (Power and Control) και του δίνεται η αποστολή του μέτρου και της αποθήκευσης πλούτου και δύναμης, που είναι συμβατό και με το μοντέλο ποσοτικού διαφορισμού που είναι και ο απόλυτα επιδιωκόμενος στόχος της εξουσίας για όλο το φάσμα κάθε υπαρκτού προσδιορισμού μια και ένας τέτοιος προσδιορισμός (ποσοτικός) την αναπαράγει (την εξουσία).
Στη διαχρονική πάλη του καλού με το κακό που είναι η ζωή, με το 'καλό' να εμφανίζεται με την μορφή της Αριστοτέλειας Δημοκρατίας και το 'κακό' με το αποκρουστικό προσωπείο της Εξουσίας, το χρήμα είχε σχεδόν πάντα την λειτουργία του εργαλείου αναπαραγωγής της εξουσίας, (1) με συνέπεια η κλασική βιβλιογραφία (textbook) να 'διδάσκει' και να αναλύει το χρήμα με αυτόν του τον προσδιορισμό δίνοντας έτσι την εσφαλμένη εντύπωση ότι είναι και ο μοναδικός. (2) Είτε η επιδίωξη μιας κοινωνίας έχει επιτευχθεί να είναι η άσκηση δημοκρατίας, είτε σε μια κοινωνία η εξουσία επιδιώκει την αναπαραγωγή της, είναι δεδομένο ότι από τα πρωταρχικά κυριαρχικά δικαιώματα ενός Λαού, είναι και το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος . Δηλαδή η ανεξάρτητη δυνατότητα αυτού του Λαού να συνεννοείται μεταξύ του (μέσω του χρήματος) , χωρίς εξωγενείς έλεγχους και εξαρτήσεις, για την συνολική και συλλογική συνδημιουργία του . Και αυτή η ανεξαρτησία κατοχυρώνεται η δηλώνεται σε όλα τα επίσημα έγγραφα, κείμενα η συνθήκες που αποτελούν ιδρυτική πράξη ενός Κράτους, η διακήρυξη ανεξαρτησίας ενός Λαού, που δεν παραλείπουν να διευκρινίζουν ρητά ότι η ανεξάρτητη αυτή Πολιτεία έχει το δικαίωμα δημιουργίας χρήματος (έκδοση νομίσματος). Απουσία μιας τέτοιας δυνατότητας, απουσία της δυνατότητας δημιουργίας χρήματος αποτελεί ένα ουσιαστικό οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας, κατά τον ίδιο τρόπο που θα αποτελούσε πολιτικό έλλειμμα δημοκρατίας ο περιορισμός του Λόγου η της καθ οιονδήποτε τρόπο επικοινωνίας και συνεννόησης .
Είναι γνωστό ότι η ίδρυση των ΗΠΑ στηρίχθηκε πρώτα στην διακήρυξη της ανεξαρτησίας (Declaration of Independence) και εν συνεχεία στην Συνταγματική και Νομοθετική κατοχύρωση της αντιπροσώπευσης και της δυνατότητας δημιουργίας χρήματος, εγκαθιδρύοντας μια ανεξάρτητη Χώρα με όλες τις προϋποθέσεις για να μην έχει ούτε πολιτικό ούτε οικονομικό έλλειμμα δημοκρατίας. (3)
Αντίθετα με τις Η.Π.Α., η Ενωμένη Ευρώπη Ιδρύεται με ακριβώς αντίστροφο τρόπο από εκείνο των Η.Π.Α..: Ι) Με την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ κατάργηση της αντιπροσωπευτικότητας του λαού και ΙΙ) Με την κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος. Η Ενωμένη Ευρώπη ιδρύεται σ κ ο π ι μ α μέσα από ένα Πολιτικό και Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας που κατασκευάζει τεχνητά δομές και δυναμική που θα οξύνουν και θα παγιώσουν οξυμένη την κοινωνική αδικία και ανισότητα σε μη ανατάξιμη κατάσταση και θα αναπαράγουν και θα διαιωνίζουν την Εξουσία .
Η Ύπαρξη και άσκηση Δημοκρατίας σε μια Πολιτεία και σε μια Κοινωνία, πρέπει να αναζητείται στον πολιτισμό που βιώνει, σαν Αλήθεια, σαν έννοια και σαν καθημερινή πρακτική. Δημοκρατία υπάρχει όταν οι Πολίτες (4) έχουν την Ικανότητα ελεύθερης αναζήτησης της Αλήθειας και ολοκλήρωσης του Ιδεατού τους. Δημοκρατία Υπάρχει όταν το 'Είναι' ,είναι προσδιορισμού περιεχομένου, εννοιολογικού προσδιορισμού, σε μια δυναμική που δημιουργεί αξίες, και ο 'διαφορισμός' είναι διαφορισμός εννοιών και περιεχομένου. Δημοκρατία υπάρχει όταν η ζωή είναι πράξη, δηλαδή δράση με περιεχόμενο, κι ακόμα περισσότερο όταν η ζωή είναι πράξη με Κατάθεση Ψυχής, που δικαιώνει τον άνθρωπο μέσα από την Δημιουργία, που διαφορίζει από το 'Μηδέν' και ακόμα περισσότερο από το 'κενό', και κερδίζει την ..Αθανασία. Η Δημοκρατία -αντίθετα με την εξουσιαστική παγίδα της ύπουλης απλοϊκότητας της ισοπέδωσης- αναγνωρίζει, στηρίζει και εκφράζει τον διαφορισμό. Δημοκρατία υπάρχει όταν δεν υπάρχει ισοπέδωση αλλά υψηλός διαφορισμός του κακού από το καλό, του καλού από το καλύτερο και του καλύτερου από το άριστο, αλλά και ταυτόχρονα όταν υπάρχει και η ακλόνητη πίστη και πεποίθηση ότι όλοι οι Πολίτες έχουν την ικανότητα να αριστεύσουν, και όταν η Πολιτεία διαμορφώνει και εξασφαλίζει τους ανάλογους μηχανισμούς για να στηρίξει την εξατομικευμένη προσπάθεια κάθε Ανθρώπου να κατακτήσει το Ιδεατό του μέσα στην συλλογική συνδημιουργία της Αριστοτέλειας Δημοκρατίας του «αποδιδώναι εκάστω τα ίδια». Δημοκρατία υπάρχει όταν στους Ανθρώπους και στο Κοινωνικό σύνολο υπάρχει πίστη ότι αυτό που δεν υπάρχει μπορεί να δημιουργηθεί, ότι το καλύτερο και το άριστο είναι μέσα στο Ανθρώπινο μέτρο. Η Δημοκρατία και η Πολιτιστική ανάταση, συνυπάρχουν και συντίθενται και συνθέτουν μαζί με τις έννοιες της Ελευθερίας, της Αλήθειας και της Αγάπης. Δεν υπάρχει Δημοκρατία όταν ο όποιος προσδιορισμός είναι προσδιορισμός σχήματος, εικόνας, διαδικασίας η δράσης. Ένας τέτοιος προσδιορισμός αναγκαστικά καταλήγει μόνον -και περιοριστικά- σε ποσοτικό διαφορισμό που δεν παράγει αξίες, αλλά είτε είναι το απόλυτο «κενό» εκ προοιμίου λόγω έλλειψης περιεχομένου, είτε παράγει το «Μηδέν» μέσα από την αντίφαση. Ένας τέτοιος περιοριστικός προσδιορισμός στερεί τον άνθρωπο από την ικανότητα ερμηνείας της πράξης, αφαίρεσης και ελεύθερης αναζήτησης της αλήθειας ευνουχίζοντας μη ανατάξιμα την Δημοκρατία. Σε μια τέτοια δυναμική, Δεν υπάρχει Δημοκρατία γιατί η ζωή αναγκαστικά δεν είναι πλέον πράξη, αλλά ένα διαδικασιακό κυνηγητό του χρόνου για να καλυφθεί το 'τίποτα'. Κι ακόμα δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία γιατί χωρίς εννοιολογικούς προσδιορισμούς περιεχομένου η ανθρώπινη δράση (που δεν μπορεί να είναι πράξη) είναι ανίκανη να έχει συνέπεια και αρμονία, και πέρα από την αντιφατικότητα της γίνεται και συγκρουσιακή με συνέπεια την ανάγκη «εξαναγκασμού σε τάξη» πράγμα που εκμεταλλεύεται δεόντως η εξουσία όχι μόνο για να την επιβάλει, αλλά και για να την επιβάλει για την αναπαραγωγή, επίταση και διαιώνισή της.
Μέσα από τον αποκλειστικό και περιοριστικό προσδιορισμό του ποσοτικού διαφορισμού δεν υπάρχει Δημοκρατία. Γιατί μοιραία υπάρχει ισοπέδωση (εννοιών) που πέρα από το «κενό» και το απόλυτο «Μηδέν» που ...εξασφαλίζουν, εξασφαλίζουν και την συνεχή πολιτιστική πτώση αλλά και το μη ανατάξιμο του Ανθρώπου και της κοινωνίας μια και δεν υπάρχει διαφορισμός του κακού από το καλό το καλύτερο και το άριστο. Μοιραία συνέπεια της κακοποίησης της από την εξουσία, μια Κοινωνία με συνεχή αίσθηση ακύρωσης από την αντίφαση, αίσθηση μηδενός, αίσθηση κενού, μια κοινωνία που δεν έχει καμία πίστη και δυνατότητα να διασπάσει τα όρια του υπαρκτού και να δημιουργήσει το ανύπαρκτο κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα, αφού ούτε την δυνατότητα να ξεχωρίσει το κακό, από το καλό το καλύτερο και το άριστο έχει, αλλά και ψυχικά κακοποιημένη (η Κοινωνία) όπως είναι, όχι μόνο δεν έχει το σθένος που είναι απαραίτητο για έναν αγώνα, αλλά -όπως κάθε ψυχολογικά κακοποιημένος/η- είναι εξαρτημένη ψυχολογικά και παρανοϊκά νομίζει ότι είναι ερωτευμένη με τον βασανιστή της την εξουσία, την οποία αποζητά, αναπαράγει και στηρίζει. Η ανυπαρξία Δημοκρατίας και η πολιτιστική πτώση και συνολική κρίση συνυπάρχουν σε μια σωρευτική αποσύνθεση. Το μέτρο της Ύπαρξης -η Μη- Δημοκρατίας, είναι στην ουσία του Πολιτισμού που βιώνουν οι Πολίτες και η Κοινωνία.. Υπάρχει βέβαια και μια συνηθισμένη προσέγγιση για την διαπίστωση της ύπαρξης η μη δημοκρατίας σε μια κοινωνία. Εξετάζεται το αν και κατά πόσον πληρούνται κάποιες τυπικές προϋπόθεσης ύπαρξης Δημοκρατίας με συνηθισμένα κριτήρια, αν υπάρχει διάκριση των εξουσιών (εκτελεστική, δικαστική, Νομοθετική), αν διενεργούνται εκλογές, αν οι εκλογές διεξάγονται ομαλά η με βία και νοθεία (5), κ.α. Όμως μια τέτοια ανάλυση βασισμένη σε ΤΥΠΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ, μπορεί να αποβεί παραπλανητική και για τον πλέον έμπειρο αναλυτή, καθόσον πάντα ο Τύπος, το σχήμα, μπορεί να λάβει περισσότερα του ενός περιεχόμενα, και να έχουμε μια κοινωνία που πληροί όλα τα τυπικά κριτήρια της δημοκρατίας, αλλά στην ουσία αυτά να φαλκιδεύονται κατά τρόπο που εξασφαλίζει στην Εξουσία την στυγνή έκφραση της. Ένας έντιμος και αντικειμενικός αναλυτής θα προσεγγίζει ελευθέρα την Αλήθεια μόνο όταν εξετάζει την ουσιαστική ύπαρξη Δημοκρατίας με κριτήριο την Αριστοτέλεια Πολιτεία του «αποδιδώναι εκάστω τα ιδία» την Πολιτεία στην οποία στους Πολίτες αποδίδονται αυτά τα οποία εκείνοι δικαιούνται-χρειάζονται για να φθάσουν το ιδεατό τους.
Ιδιαίτερα επικίνδυνοι για την Αλήθεια είναι εκείνοι οι Αναλυτές οι οποίοι κακοποιημένοι από το σύστημα ευρίσκονται στην κατάσταση ψυχικής εξάρτησης και παράνοιας τέτοιας ώστε να ερωτεύονται τον βασανιστή τους. Ο κάθε άνθρωπος που έχει περιέλθει σε αυτή την ψυχονευρωτική κατάσταση σαν αποτέλεσμα ψυχικής κακοποίησης και βασανισμού του από το σύστημα, αποδέχεται με ευγνωμοσύνη κάθε αδικία και ταπείνωσή του από το σύστημα το οποίο μάλιστα αντιμετωπίζει όχι μόνο με κατανόηση αλλά και θαυμασμό. Βρίσκει δε κάθε δυνατή δικαιολογία, έστω και εάν είναι εμπαιγμός του εαυτού του, για να στηρίξει τον δήμιο του και να του εκφράσει την υποταγή και τον θαυμασμό του. Άνθρωποι που αποδέχθηκαν την ήττα τους από την εξουσία και την υποταγή τους στο σύστημα γίνονται οι χειρότεροι γενίτσαροι εναντίον εκείνων που αγωνίζονται για ουσιαστική δημοκρατία γιατί αλλιώς θα πρέπει να παραδεχθούν τον εξευτελισμό τους και την λάθος επιλογή που έχουν κάνει.
Τέτοιοι συνήθως ψυχικά κατεσταλμένοι άνθρωποι αναμασούν την ξύλινη γλώσσα των αποκρουστικών επιχειρημάτων στήριξης του συστήματος, αναπαράγοντας την απάτη πλύσης εγκεφάλου που τους έχει γίνει, με όλα τα εργαλεία και τις τεχνικές mind games και manipulation που χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του «το σύστημα». Είναι χρήσιμο να γίνεται αντιληπτό αν μια συγκεκριμένη επιχειρηματολογία εκφράζει μια ελεύθερη προσέγγιση στην αλήθεια, που είναι η ερμηνεία ενός ελευθέρου Ανθρώπου, η αν είναι η έκφραση μιας ψυχικά εξαρτημένης προσωπικότητας.
Ακόμα και από πλευράς Τυπικών Κριτηρίων Η Ευρωπαϊκή Ένωση συγκροτείται με ένα τεράστιο Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας. Είναι ιστορικά η πλέον «παρά φύση» διαδικασία με υποκριτική επίφαση Δημοκρατίας. Η επιλογή μιας χώρας για ένταξη στην ΕΟΚ είτε δεν τέθηκε ποτέ σε δημοψήφισμα στους Λαούς, είτε και όταν ετέθη, δεν εξασφαλίσθηκε ελεύθερο ψήφισμα μια και οι Λαοί βρέθηκαν μπροστά σε εξαναγκασμό αποδοχής με τεχνητά διλήμματα του Τύπου η υποτάσσεστε η πεινάτε, και οπωσδήποτε μπροστά σε προαποφασισμένα και συνειδητά απατηλά υπεσχημένα (για το τι καλό θα φέρει η ένταξη) που στην υλοποίηση τους εμφανίσθηκαν στην πράξη να είναι ακριβώς αντίθετα. Όλες οι σημαντικές κανονιστικές πράξεις που καθορίζουν τα πάντα για τους Λαούς, λαμβάνονται πρωτογενώς από όργανα που δεν έχουν καμία σχέση αντιπροσωπευτικότητας με τους Λαούς. Όλες οι συνθήκες που καθορίζουν σκληρά την μοίρα των Λαών, όπως αυτό το αποκρουστικό Μάαστριχ, έχουν περιεχόμενο καθαρά αυθαίρετο συνταχθέν και συμφωνηθέν ερήμην των Λαών. Οι Εθνικές κυβερνήσεις ούτως η άλλως δεσμεύονται από τις αυθαίρετα συναφθείσες συνθήκες να επικυρώνουν τυπικά και να δίνουν και τυπικά την ισχύ νόμου στα αυθαιρέτως και ερήμην των λαών συμφωνηθέντα. Το ότι τα άτομα που συμφωνούν τα όσα συμφωνούνται είναι αιρετοί άρχοντες των χωρών δεν ικανοποιεί την αρχή της αντιπροσωπευτικότητας γιατί τα όσα αποφασίζονται έχουν ισχύ νόμου, και οι Νόμοι δεν συντάσσονται από Πρωθυπουργούς η υπουργούς αλλά από Εθνικές αντιπροσωπείες. Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ασκούν την αποστολή τους οι εθνικές αντιπροσωπείες δεν ικανοποιεί το κριτήριο της αντιπροσωπευτικότητας, πρώτον γιατί είναι προσυμφωνημένο ότι θα αποδεχθούν και θα δώσουν Νομικό περίβλημα στα αυθαιρέτως προαποφασισθέντα, αλλά και διότι οι βουλευτές ψηφίζουν συντεταγμένοι χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός ρόλος του κοινοβουλίου. Η αντιπροσωπευτικότητα η δεν υπάρχει, η όταν υπάρχει είναι τυπική και κενό γράμμα. Χωρίς να λησμονούμε ότι ουσιαστική Δημοκρατία υπάρχει όταν ασκείται σαν συμμετοχική δημοκρατία και όχι σαν αντιπροσωπευτική δημοκρατία, και ακόμα ότι δεν νοείται Δημοκρατία μια Πολιτεία της οποίας οι πολίτες έχουν την αντίληψη ότι «εμείς εκλέγουμε κάθε 4 χρόνια αυτούς που τον υπόλοιπο χρόνο θα μας λένε τι να κάνουμε» κατά προσφιλέστατη διατύπωση (αμερικανών) φοιτητών.
Όταν η Νομοθετική Συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνεται ουσιαστικά αυθαίρετα σε επίπεδο Λέσχης Εξουσιαστών (Μάαστριχ) η εκτελεστικής εξουσίας (Κομισιόν) , η ύπαρξη Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που συγκροτείται μεν από εκλεγμένους αντιπρόσωπους αλλά δεν νομοθετεί αυτό αλλά οι 'συνθήκες' και η Κομισιόν, και Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που είναι υποχρεωμένο να ασκεί Δικαιοσύνη στη βάση της αυθαίρετα παραγόμενης νομοθεσίας, όχι μόνο μπορούμε να μιλάμε για Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας, αλλά για ουσιαστικά και σκόπιμα παντελή έλλειψη Δημοκρατίας και για την ύπαρξη ενός αυθαίρετου και αυταρχικού εξουσιαστικού καθεστώτος.
Αλλά έστω και αν ακόμα η Ευρωπαϊκή Ένωση πληρούσε κάποια τυπικά κριτήρια Δημοκρατίας, το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΥΓΑΛΕΟ είναι εύκολο να εντοπισθεί τόσο με βάση την μεθοδολογία ουσίας που διατυπώθηκε ενωρίτερα, αλλά ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού εκθαμβωμένου από την τεχνητή κρίση και κακοποίηση αλλά και την περιφρόνηση, και την περιθωριοποίηση των Λαών καθώς σκόπιμα υλοποιείται η προκατασκευασμένη κοινωνικοοικονομική πυραμίδα της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, μέσα από κανονιστικές πράξεις που άλλοτε εμφανίζονται ως αποτέλεσμα πλήρους Δημοκρατικής διαδικασίας, και άλλοτε με την παραδοχή του όντως υπαρκτού Ελλείμματος Δημοκρατίας, αλλά με την καθησυχαστική δήλωση της προοδευτικής βελτίωσης του.
Το επιχείρημα της 'υπόσχεσης προοδευτικής βελτίωσης' δεν είναι παρά μια παγίδα αποδεκτή μόνο από άτομα που έχουν εξαρτημένη ψυχοπαθητική προσωπικότητα με ανάγκη εξάρτησης από τον βιαστή τους. Μόνο κάτι τέτοιο εξηγεί το ότι αποδέχονται με ευγνωμοσύνη την κακοποίηση τους, αναντίρρητα και αυτονόητα το ότι τους δίδεται, και δεν έχουν την ικανότητα να αναζητήσουν ελευθέρα άλλους δρόμους εκτός από τον μονόδρομο του εξουσιασμού που τους «προσφέρεται».
Η κατάρριψη του επιχειρήματος του 'μονόδρομου' αποκαλύπτει την απάτη και την σκοπιμότητα του Δημοκρατικού ελλείμματος, αλλά και το υποβολιμιαίον του επιχειρήματος-υπόσχεσης της σιγά-σιγά βελτίωσης. Όταν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για άμεση πλήρη άσκηση Δημοκρατίας, η σιγά-σιγά βελτίωση και μείωση του Πολιτικού Ελλείμματος Δημοκρατίας, έχει μόνο μια σκοπιμότητα και δη εξουσιαστική. Να κερδηθεί χρόνος από την εξουσία με την υπόσχεση της μελλοντικής εξάλειψης του Ελλείμματος Δημοκρατίας, ώστε μέχρι τότε να παγιωθούν δομές και να δημιουργηθούν πραγματικότητες που θα συγκροτήσουν την από την εξουσία ποθητή οξεία προκατασκευασμένη κοινωνικοοικονομική πυραμίδα μη ανατάξιμα, και ακόμα επί πλέον -τεχνητά αλλά και εμπειρικά- κατοχυρώνουν την επιχειρηματολογία της εξουσίας για την αναπαραγωγή της. πχ μέσα από έλλειμμα δημοκρατίας η εξουσία εξασφαλίζει την άνιση παιδεία ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες κατά τις επιθυμίες της. Όταν μετά από καιρό το έλλειμμα δημοκρατίας θα έχει εξαλειφθεί, θα είναι μη ανατάξιμα ακρωτηριασμένοι και τραυματισμένοι οι άνθρωποι με μόνιμες κοινωνικές, πολιτιστικές και δημιουργικές και επαγγελματικές αναπηρίες πάνω στις οποίες η εξουσία (που τις δημιούργησε) θα στηρίξει το επιχείρημα της ότι Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι η συνειδητή διατήρηση της πυραμίδας που πλέον αποτελείται από τα πραγματικά «ανθρώπους-ναυάγια» που αυτή σκόπιμα δημιούργησε. (6) Αυτή η σκοπιμότητα και μόνο υποκρύπτεται πίσω από το Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Η συγκρότηση της ποθητής από την εξουσία, οξείας Προκατασκευασμένης κοινωνικής ανισότητας και αδικίας, Κοινωνικοοικονομικής πυραμίδας .
Και ενώ με την Αμερικανική ανεξαρτησία, -οι αμερικανοί αποκτούν το κυριαρχικό δικαίωμα να δημιουργούν χρήμα, δηλαδή την ανεξάρτητη δυνατότητα να συνεννοούνται μεταξύ τους (μέσω του χρήματος) χωρίς εξωγενείς έλεγχους και εξαρτήσεις για την συνολική και συλλογική κοινωνικοοικονομική δράση τους, πράγμα που τους επιτρέπει και να μην έχουν περιορισμούς στην συνεννόηση και να μην έχουν περιορισμούς στην όποια δραστηριότητα και συνολική δημιουργία θέλουν να επιλέξουν, ούτε τεχνητά εμπόδια και περιορισμούς στο μέγεθος του τελικού αποτελέσματος που μπορούν να πετύχουν-, με την 'συγκρότηση' της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Λαοί χάνουν την δυνατότητα να δημιουργούν χρήμα. Ταυτόχρονα με την κατάργηση του εκδοτικού προνομίου ενώ το χρήμα που απαιτείτο για συνεννόηση για δράση μπορούσε απλά να δημιουργηθεί, τώρα το ίδιο μέσο συνεννόησης πρέπει να βρεθεί από 'δανεισμό' από Ιδιώτες δανειστές. Οι δανειστές αυτοί εισπράττουν σκληρούς τόκους και είναι σε θέση να προσδιορίζουν το είδος και το μέγεθος της οικονομικής δραστηριότητας των Λαών.
Η κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος, συνοδευόμενη και από την κατάλληλη προπαγανδιστική ερμηνεία της εξουσίας, μετατρέπει το απλά λογιστικό και ουσιαστικά ανύπαρκτο εσωτερικό χρέος σε πραγματικό μέσα από την ιδιωτικοποίηση του, και την ταυτόχρονη συμφωνία (Μάαστριχ) για την μη νομισματικοποίηση του, πράγμα που επιτρέπει στην εξουσία να βρει λογικοφανείς αιτιολογίες και ηθική τάχα βάση, για την ανήθικη εξαναγκαστική αναδιανομή του πλούτου εκ των κάτω προς τα άνω μέσα από συνεχή φορολογική λεηλασία, και τοκογλυφία, χάριν της δήθεν κάλυψης ελλειμμάτων, ανύπαρκτων σε μια πραγματικότητα με εν ενεργεία το κυριαρχικό δικαίωμα της δημιουργίας χρήματος.
Η Ευρώπη κάνει ένα σκληρό πισωγύρισμα στον μεσαίωνα, και «επιτυγχάνει» τις ίδιες συνθήκες Οικονομικού ελλείμματος δημοκρατίας που είχε η Αμερική πριν την ανεξαρτησία της.
Στην ουσία η κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος της δημιουργίας χρήματος μεταλλάσσει το χρήμα από μέσο συνεννόησης για δημιουργία σε εργαλείο ελέγχου και εξάρτησης για την αναπαραγωγή της εξουσίας όπως αναλύθηκε ενωρίτερα.. Με την κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος δημιουργίας χρήματος, υπάρχει «τεχνητή» ανεπάρκεια μέσων συνεννόησης για κοινωνικοοικονομική δράση, με συνέπεια άνθρωποι και πόροι να παραμένουν «τεχνητά» ανενεργοί, με συνέπεια μετατόπιση της Οικονομίας από Οικονομία θετικού αποτελέσματος σε οικονομία συνολικής κρίσης. Η δυναμική αυτή μαζί με την άγρια φορολογική λεηλασία, επιτρέπει στην εξουσία να συγκροτήσει την οξείας προκατασκευασμένης ανισότητας και αδικίας κοινωνικοοικονομική πυραμίδα. Αυτή η σκοπιμότητα και μόνο υποκρύπτεται πίσω από το οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τόσο το Πολιτικό, όσο και το Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας στην Ευρώπη υπάρχουν από την πρόθεση και την σκοπιμότητα της εξουσίας να ανακατανείμει τον κόσμο σε μια Πυραμίδα οξύτατης κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής ανισότητας και αδικίας και μάλιστα μη ανατάξιμη ώστε να αναπαράγει, επιτείνει και διαιωνίζει αυτόματα την εξουσία. Είναι δε και το Πολιτικό έλλειμμα Δημοκρατίας και το Οικονομικό έλλειμμα Δημοκρατίας μέχρι σήμερα και αναστρέψιμα και ανατάξιμα. Κάτι που πρέπει να γίνει αν η Ευρώπη και γενικότερα η παγκοσμιοποιουμένη κοινωνία θα έχει προσανατολισμό την Πολιτεία της Αριστοτελικής Δικαιοσύνης, και όχι 'παίγνιο' μιας Λέσχης εξουσιαστών σε νέο μεσαίωνα.
Ανδρέας Αθηναίος
καθηγητής Πανεπιστημίων στις ΗΠΑ
Αναλυτής στον τηλεοπτικό δίαυλο "High Channel" κάθε δεύτερη Τετάρτη 23:00μ.μ.

Σημειώσεις:
1. Ο Κευνσιανισμός που εφαρμόσθηκε μεταπολεμικά από την καπιταλιστική πραγματικότητα, αποτελεί την μεγαλύτερη προσέγγιση του χρήματος σε ρόλο άσκησης δημοκρατίας. Ενώ ο προσδιορισμός του χρήματος στα πλαίσια της Νέας Τάξης πραγμάτων, είναι στις μέρες μας το πλέον στυγνό εργαλείο επίτασης της κοινωνικής αδικίας, ανθρώπινης λεηλασίας και βίαιης αναπαραγωγής της εξουσίας.
2. Εννοείται ότι η μονοδιάστατη διδασκαλία και η παρουσίαση του χρήματος με όλα τα χαρακτηριστικά που το βιώνουμε καθημερινά δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της σχεδόν συνεχούς χρήσης του στο συγκεκριμένο αυτό ρόλο από την εξουσία, αλλά οφείλεται και στο γεγονός ότι η εξουσία μέσα από τον έλεγχο της επιστήμης και της παιδείας φροντίζει να διαμορφώνει την σκέψη -και φυσικά και την κοινή γνώμη- έτσι ώστε τα φαινόμενα να αντιμετωπίζονται αποκλειστικά με την εννοιολογική διάσταση που συγκροτεί συμπεριφορές και μονομανίες που αναπαράγουν την εξουσία.
3. Οι 'Αμερικανοί' είχαν εκδώσει δικό τους χρήμα για την χρηματοδότηση διάφορων πολεμικών επιχειρήσεων* πολύ πριν την ανεξαρτησία τους, αλλά χρειάσθηκε να το αποσύρουν μέχρι να συγκροτηθούν σε 'κυρίαρχο Κράτος. *Το γεγονός αυτό αποδεικνύει και εμπειρικά την επικοινωνιακή λειτουργικότητα του 'εκδοτικού προνομίου' και την ιδιοσυστασία του χρήματος σαν μέσου επικοινωνίας για αποτελεσματική δημιουργία και όχι σαν 'αξίας' όπως θέλει να το προβάλει και να το μεταχειρίζεται το 'σύστημα' χάριν της αναπαραγωγής της εξουσίας.
4. Πολίτες και όχι υπήκοοι, συμμέτοχοι στο πολιτικό γίγνεσθαι και όχι οπαδοί
5. Όπως πχ οι δικές μας του 1962
6. και οι μόνοι που δεν το βλέπουν αυτό είναι αυτοί που οι ίδιοι είναι κάπου ναυαγοί...... οι 'τσαρλατανιδιδες'

Ο Καζαντζάκης γράφει για τον Νίτσε...

Ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει για τον Φ. Νίτσε:
Μια μέρα εκεί που διάβαζα σκυμμένος στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, μια κοπέλα με ζύγωσε κι έγειρε από πάνω μου. Κρατούσε ανοιχτό ένα βιβλίο κι είχε βάλει το χέρι της κάτω από τη φωτογραφία ενός αντρός που 'χε το βιβλίο, για να κρύψει τ' όνομά του, και με κοίταζε με κατάπληξη.
-Ποιος είναι αυτός; με ρώτησε δείχνοντάς μου την εικόνα.
Σήκωσα τους ώμους:-Πώς θέλετε να ξέρω; Είπα.
-Μα είστε εσείς, έκαμε η κοπέλα, εσείς, απαράλλαχτος. Κοιτάχτε το μέτωπο, τα πυκνά φρύδια, τα βαθουλά μάτια. Μονάχα που αυτός είχε χοντρά κρεμαστά μουστάκια, κι εσείς δεν έχετε.
Κοίταξα αλαφιασμένος:
-Ποιος είναι λοιπόν; Έκανα προσπαθώντας ν' αναμερίσω το χέρι της κοπέλας, να δω τ' όνομα.
-Δεν τον γνωρίζετε; Πρώτη φορά τον βλέπετε; Ο Νίτσε!
Ο Νίτσε! Είχα ακούσει τ' όνομά του, μα δεν είχα ακόμα τίποτα διαβάσει δικό του.
-Δε διαβάσατε τη Γένεση της Τραγωδίας, το Ζαρατούστρα του; Για τον Αιώνιο Γυρισμό, για τον Υπεράνθρωπο;
-Τίποτα, τίποτα, απαντούσα ντροπιασμένος, τίποτα.
-Περιμένετε! Είπε κι έφυγε η κοπέλα πεταχτή. Σε λίγο μου 'φερνε το Ζαρατούστρα.
-Να, είπε γελώντας, να λιονταρίσια θροφή για το μυαλό σας - αν έχετε μυαλό. Κι αν το μυαλό σας πεινάει.
Ετούτη στάθηκε μια από τις πιο αποφασιστικές στιγμές της ζωής μου. Εδώ, στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, με τη μεσολάβηση μιας άγνωστης φοιτήτριας, μου 'χε στήσει καρτέρι η μοίρα μου. Εδώ με περίμενε, φλογερός, αιματωμένος, μεγάλος πολεμιστής, ο Αντίχριστος. Στην αρχή με κατατρόμαξε. Τίποτα δεν του 'λειπε: αναίδεια κι αλαζονεία, μυαλό απροσκύνητο, λύσσα καταστροφής, σαρκασμός, κυνισμός, ανόσιο γέλιο, όλα τα νύχια, τα δόντια και τα φτερά του Εωσφόρου. Μα με είχε συνεπάρει η ορμή του κι η περηφάνια, με είχε μεθύσει ο κίντυνος και βυθίζουμουν μέσα στο έργο του με λαχτάρα και τρόμο, σα να 'μπαινα σε βουερή ζούγκλα, γεμάτη πεινασμένα θεριά και ζαλιστικά σερνικολούλουδα.
Βιάζουμουν να τελειώσουν τα μαθήματα στη Σορβόννη, να βραδιάσει, να γυρίσω σπίτι, να 'ρθει η σπιτονοικοκυρά να ανάψει το τζάκι και ν' ανοίξω τα βιβλία του -πυργώνουνταν όλα απάνω στο τραπέζι μου- και να αρχίζω μαζί του το πάλεμα. Σιγά σιγά είχα συνηθίσει τη φωνή του, την κομμένη ανάσα του, τις κραυγές του πόνου του. Δεν ήξερα, τώρα το μάθαινα, πως κι ο Αντίχριστος αγωνίζεται κι υποφέρει όπως κι ο Χριστός και πως κάποτε, στις στιγμές του πόνου τους, τα πρόσωπά τους μοιάζουν.
Ανόσιες μου φάνταζαν βλαστήμιες τα κηρύγματά του, κι ο Υπεράνθρωπός του δολοφόνος του Θεού. Κι όμως μια μυστική γοητεία είχε ο αντάρτης ετούτος, μαυλιστικό ξόρκι τα λόγια του, που ζάλιζε και μεθούσε κι έκανε την καρδιά σου να χορεύει. Αλήθεια, ένας χορός διονυσιακός ο στοχασμός του, ένας όρθιος παιάνας που υψώνεται θριαμβευτικά στην πιο ανέλπιδη στιγμή της ανθρώπινης κι υπερανθρώπινης τραγωδίας. Καμάρωνα, χωρίς να το θέλω, τη θλίψη του, την παλικαριά του και την αγνότητα και τις στάλες τα αίματα που περιράντιζαν το μέτωπό του, σαν να φορούσε και τούτος, ο Αντίχριστος, αγκάθινο στεφάνι.
Σιγά σιγά, χωρίς να το 'χω διόλου συνειδητά στο νου μου, οι δυο μορφές, Χριστός κι Αντίχριστος, έσμιγαν. Δεν ήταν λοιπόν ετούτοι οι δυο, προαιώνιοι οχτροί, δεν είναι ο Εωσφόρος αντίμαχος του Θεού, μπορεί ποτέ το Κακό να μπει στην υπηρεσία του Καλού και να συνεργαστεί μαζί του; Με τον καιρό όσο μελετούσα το έργου του αντίθεου προφήτη, ανέβαινα από σκαλί σε σκαλί σε μια μυστική παράτολμη ενότητα. Το Καλό και το Κακό, έλεγα, είναι οχτροί, να το πρώτο σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι συνεργάτες, αυτό είναι το δεύτερο, το πιο αψηλό σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι ένα! Αυτό 'ναι το πιο αψηλό, όπου ως τώρα μπόρεσα να φτάσω σκαλοπάτι...
Λιονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης. Θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως εκατάντησε, μήτε στο Χριστό, όπως τον κατάντησαν. Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλάβους, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη ετούτη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες! Τι οβραίικη Αγία Τράπεζα η θρησκεία ετούτη, που δίνεις μια πεντάρα στην επίγεια ζωή κι εισπράττεις αθάνατα εκατομμύρια στην άλλη! Τι απλοϊκότητα, τι πονηριά, τι τοκογλυφία! Όχι, δεν μπορεί να 'ναι λεύτερος που ελπίζει Παράδεισο ή που φοβάται την Κόλαση. Ντροπή πια να μεθούμε στις ταβέρνες της ελπίδας! Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου. Πόσα χρόνια και δεν το 'χα καταλάβει, κι έπρεπε να 'ρθει ο άγριος ετούτος προφήτης να μου ανοίξει τα μάτια!...
Κι άξαφνα η Εκκλησία του Χριστού, όπως την κατάντησαν οι ρασοφόροι, μου φάνταξε μια μάντρα, όπου μερόνυχτα βελάζουν, ακουμπώντας το ένα στο άλλο, χιλιάδες πρόβατα κυριεμένα από πανικό κι απλώνουν το λαιμό κι αγλείφουν το χέρι και το μαχαίρι που τα σφάζει. Κι άλλα τρέμουν γιατί φοβούνται πως θα σουβλίζουνται αιώνια στις φλόγες, κι άλλα βιάζουνται να σφαχτούν για να βόσκουν στους αιώνες των αιώνων σε αθάνατο ανοιξιάτικο χορτάρι. ...
http://dikaiopolis.pblogs.gr

Η κατάκτηση της Ελευθερίας και της Αλήθειας

Ελευθερία και Αλήθεια, έννοιες-πραγματικότητες για τις οποίες η Ελλάδα υπήρξε διαχρονικά όχι απλό σύμβολο αλλά βίωμα - περιεχόμενο ζωής.
Η Aλήθεια προσεγγίζεται και κατακτάται, είτε με την Αθωότητα (κατάθεση Καρδιάς) είτε ΚΑΙ με την ΣΟΦΙΑ (Κατάθεση Ψυχής). Και την Στιγμή που η Αθωότητα απειληθεί να χαθεί, είναι το κρίσιμο σημείο που πρέπει να γίνει Κατάθεση Ψυχής, το κρίσιμο σημείο που πρέπει η ΣΟΦΙΑ να προστατέψει το συναίσθημα, έτσι ώστε και μέσα από την υπερβατική αφαίρεση, αλλά και από την -αποτέλεσμα της κατάθεσης ψυχής- διατήρηση της 'αθωότητας', ο Άνθρωπος να παραμείνει ΑΛΗΘΙΝΟΣ, άρα και ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ να αναζητά την Αλήθεια και την Δικαίωση.
Όταν ένας Λαός απειληθεί να χάσει την Ικανότητα της Κατάθεσης Καρδιάς, και δεν έχει την ικανότητα στο σημείο αυτό να καταθέσει ψυχή, έχει χάσει την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του, ΚΑΙ την Ατομική ΚΑΙ την Συλλογική.
Όταν ένας Λαός δεν έχει την ικανότητα της Υπερβατικής Αφαίρεσης την στιγμή που κινδυνεύει η συναισθηματική του υπόσταση, είναι έρμαιο της Εξουσίας.
Γιατί η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η ΑΛΗΘΕΙΑ , προσεγγίζονται και βιώνονται μόνο με «Κατάθεση Καρδιάς», με «Κατάθεση Ψυχής», μόνο με ικανότητα 'κατάθεσης Καρδιάς', 'κατάθεσης Ψυχής'.
Γι αυτό και ο σύγχρονος Κατακτητής, η εξουσία, στοχεύει στο να πνίξει το συναίσθημα του Έλληνα και της Ελληνίδας που τους χάριζε πάντα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ , το προνόμιο της Ελευθερίας, και ακόμα μέσα από μια κακοποίηση της ψυχής μέσα από την επικράτηση και «επανάσταση των βλακών», να 'κατεβάσει' τους Ελληνες από το Συναίσθημα και από την Αφαιρετική Υπέρβαση στο ένστικτο, να κάνει ανίκανους τους Ελληνες και τις Ελληνίδες να ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΝ ΨΥΧΗ στην όποια Δημιουργία, στην όποια Δικαίωση, και συνεπώς και στην Αλήθεια και στην Ελευθερία.
Η Σύγχρονη «Σκλαβιά» , ο «σύγχρονος Σκλάβος» είναι το ανθρωπάκι που δέσμιο του 'εικονικού' και υποχείριο του ένστικτου, έχει γίνει ανίκανο να καταθέσει καρδιά, ανίκανο να καταθέσει ψυχή.
Ανδρέας Αθηναίος
καθηγητής Πανεπιστημίων στις ΗΠΑ
τ. νομάρχης Ρεθύμνου και Θεσπρωτίας
ομιλητής στο High Channel κάθε δεύτερη Τετάρτη στις 23:00 μ.μ.

Οι ικανότητες των σημερινών πολιτικών εξαντλούνται στην υπηρεσία των συμφερόντων που υπηρετούν

Το χειρότερο «υλικό» για να ερμηνεύσεις μια πολιτική κατάσταση είναι τα δημοσιογραφικά σενάρια και οι «αποκλειστικές» πληροφορίες, ή τα λόγια των πολιτικών. Όλα αυτά μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων και σε γαργαλιστικές ιστορίες περί «ανικάνων» προσώπων, «κουρασμένων» ή «άτολμων» πρωθυπουργών και τα παρόμοια… Αναμφίβολα οι «προσωπικές ιδιότητες» των πολιτικών συμβάλουνσημαντικά πάνω στο παιχνίδι που παίζεται στην πολιτική σκακιέρα. Το καθοριστικό σε αυτό το παιχνίδι είναι η «σκακιέρα»: Δηλαδή το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι πολιτικοί και ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους. Η «Σκακιέρα», όμως, δεν βρίσκεται στα χέρια των πολιτικών, αλλά των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων. Οι πολιτικοί και κάθε κυβέρνηση κινούνται ΕΝΤΟΣ του ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟΥ πλαισίου, ΕΝΤΟΣ του πλαισίου του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ: του καπιταλιστικού συστήματος που η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των ισχυρών οικονομικών ελίτ, των υπερεθνικών κέντρων. Τα κυβερνητικά πολιτικά κόμματα, καθώς και τα ενσωματωμένα «αριστερά» κόμματα εντός αυτού του κάδρου κινούνται. Ιδιαίτερα εγκλωβισμένη σε αυτό το κάδρο είναι η εκάστοτε κυβέρνηση η οποία δεν έχει και την πολυτέλεια των ανέξοδων αντιπολιτευτικών λόγων. ΕΝΤΟΣ, συνεπώς, αυτού του καθορισμένου καπιταλιστικού πλαισίου κινούνται οι πολιτικοί υπηρέτες (υπηρέτες είναι και όχι τα μεγάλα αφεντικά), ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ταυτόχρονα και το δικό τους «παιχνίδι», και προωθώντας και τα «ειδικά» συμφέροντα φιλικών μερίδων του κεφαλαίου.Το «παιχνίδι» τους, στο καθορισμένο τερέν, συνίσταται σε τούτο: Να αναδειχτούν ως οι καλύτεροι ηγετικοί εκφραστές των ΣΥΝΟΛΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ του συστήματος, ως οι ηγετικές φυσιογνωμίες των ΣΥΝΟΛΙΚΩΝ και όχι των «ΕΙΔΙΚΩΝ» συμφερόντων του κεφαλαίου. Συνακόλουθα το «παιχνίδι» τους στοχεύει και στη δική του σωτηρία… Με αυτά τα δεδομένα και εντός του δοσμένου ασφυκτικού πλαισίου μπορεί να ερμηνεύσουμε τις κινήσεις των πολιτικών και τις ικανότητές τους: Ικανότητες στην υπηρεσία των συμφερόντων που υπηρετούν και όχι στην υπηρεσία της κοινωνίας, στην υπηρεσία της δικής τους πολιτικής δικαίωσης (αλλά και σωτηρίας) απέναντι στους «νταβάδες»: Διεθνείς και εγχώριους. Το να ξεκινάμε να ερμηνεύουμε τη στάση και τις «κινήσεις» των πολιτικών με βάση τα λαϊκά συμφέροντα, το έθνος και τα εθνικά ή μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, σημαίνει ότι δεν γνωρίζουμε πού ζούμε και πού βρίσκεται η εξουσία. Ξεκινώντας από δω μπορούμε να βρούμε το κλειδί ερμηνείας της σημερινής πολιτικής κατάστασης και των «κινήσεων» του Καραμανλή. Για να ξετυλίξουμε το Μίτο της Αριάδνης πρέπει να δούμε ποιο είναι το ΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑ των ισχυρών κέντρων εξουσίας.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ:α). Αυτά τα κέντρα και υπέρ- κέντρα εξουσίας θέλουν άμεσα να προωθήσουν ιστορικές γεωπολιτικές λύσεις στην περιοχή και να λύσουν ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ τα εθνικά μας θέματα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.Κανένα κόμμα από μόνο του δεν μπορεί να πάρει το κόστος αυτών των λύσεων. Άμεσος συνεπώς στόχος: Οικουμενικά πολιτικά σχήματα. Και αυτά περνάνε μέσα από τη «διάσπαση» των υπαρχόντων (τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά). β). Τα υπερεθνικά και ντόπια κέντρα γνωρίζουν καλά επίσης ότι η κρίση του συστήματός του είναι τόσο οξεία που απαιτεί «συγκυβερνήσεις» και «οικουμενικά σχήματα» για να ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Η κρίση στην Ελλάδα, με δεδομένο τον ΕΦΙΑΛΤΗ της λαθρομετανάστευσης, θα προκαλέσει εκρηκτικούς λαϊκούς σπασμούς. Τέτοιες καταστάσεις για να αντιμετωπιστούν από το καθεστώς απαιτούνται πλατιές πολιτικές συναινέσεις. Ο Καραμανλής και οποιοσδήποτε Πρωθυπουργός δεν μπορεί ΠΟΤΕ να πάει «κόντρα» σε αυτά τα ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ του κεφαλαίου. ΚΟΝΤΡΑ πηγαίνουν μόνο τα λαϊκά κινήματα και οι ηγέτες τους. Ηγέτες που δεν στηρίζονται στο κράτος, αλλά στον οργανωμένο λαό. Μέσα βεβαίως εδώ μπορεί να υπάρχουν και αντιτιθέμενα οικονομικά συμφέροντα και ο Καραμανλής να έχει και τις επιμέρους «διαφορές» του, τις επιμέρους «αντιλήψεις» του για την προώθηση και των ειδικών συμφερόντων. Ωστόσο, όλα αυτά δεν μπορούν να επιλυθούν ΕΞΩ από το ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ του συστήματος που υπηρετεί. Παγιδευμένος, συνεπώς, μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο των οξύτατων απαιτήσεων του κεφαλαίου, προσπαθεί να ελιχθεί έτσι, ώστε να προβληθεί από τα πράγματα ως ο μεγάλος ηγέτης του καθεστώτος. Αν θα το πετύχει είναι άλλο ζήτημα. Μια κίνηση, όμως, που φαίνεται να είναι στρατηγική και μελετημένη είναι αυτή που για μας είναι «πλήρης υποταγή»: Η αποδοχή των εκλογών, αν δεν συμφωνήσει ο Γιώργος Παπανδρέου σε μια μίνιμουμ συναίνεση, στα οικονομικά και στον Πρόεδρο. Εδώ ο Καραμανλής προσπαθεί να προλάβει τα πράγματα και να ανοίξει το δρόμο των οικουμενικών σχημάτων με τον ίδιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια ήττα κόντρα σε αυτό μπορεί να τον πετάξει έξω από το παιχνίδι. Αυτό που κινδυνεύει να πάθει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ που μάλλον δεν έχει αντιληφθεί καλά τις απαιτήσεις των μεγάλων πατρόνων. Αυτά τα κόμματα είναι τόσο σάπια που δεν μπορεί κανένα να κυβερνήσει σήμερα μόνο του. Αυτό διευκολύνει υπερβολικά τα σχέδια αυτών που απεργάζονται το τέλος μας.Από την μεριά τους οι αστοί πολιτικοί και η ενσωματωμένη «αριστερά» προσπαθούν αγωνιωδώς να «πλασαριστούν» στο νέο πολιτικό σκηνικό. Ο Καραμανλής, λοιπόν, από τη δική του οπτική (την καθεστωτική) δεν ενεργεί και τόσο ανόητα, όσο νομίζουμε. Μπορεί να μην έχει υπολογίσει σωστά όλους τους παράγοντες της πολιτικής σκακιέρας και να χάσει παντελώς το «παιχνίδι». Το να θρηνούμε εμείς για τις κινήσεις του Καραμανλή είναι ηλίθιο. Αν περιμένουμε τις λύσεις από τους πολιτικούς τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας…
Ρεσάλτο

Οι πρόωρες εκλογές στο συνολικό σχεδιασμό περιθωριοποίησης της Ελλάδας;

Η Ελλάδα έχει περάσει σε «δεύτερη μοίρα» στον αμερικανικό σχεδιασμό και όλο το βάρος και η προσοχή έχουν στραφεί αποκλειστικά στην Τουρκία προς ζημία, φυσικά, των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.
Κοινός βηματισμός-χειραψίες στις συναντήσεις Ομπάμα με Ερντογάν και Καραμανλή. Ήδη ήταν σε εξέλιξη η «ντιρεκτίβα του Ιανουαρίου» που έδινε τους ρόλους σε Ελλάδα και Τουρκία Έτσι, κάπως, συνοψίζεται από ανώτατο Αμερικανό παράγοντα, η ουσία της πολιτικής Ομπάμα στα ελληνοτουρκικά, η οποία, κατ' αυτόν, σκιαγραφείται ανάγλυφα και με τη δέουσα επιχειρηματολογία σε απόρρητο κείμενο-ντιρεκτίβα, των αρχών του έτους και αντανακλάται στις μέχρι τούδε ενέργειες της νέας αμερικανικής κυβέρνησης.
Παράλληλα, για την αποτροπή παράπλευρων απωλειών από τυχόν ελληνικές αντιδράσεις (σ.σ. Βάση Σούδας, αντιαμερικανισμός, Ελληνοαμερικανοί κ.λπ., φέρεται να δόθηκε εντολή σε όλους τους «επικοινωνιακούς δίαυλους» προς την Αθήνα, να μεταφέρουν το μήνυμα πως «η αυξημένη προσοχή προς την Άγκυρα» (σ.σ. κάτι που έμελλε να φανεί) δεν πρόκειται να 'ναι επιζήμια για τα ελληνικά συμφέροντα.
Ο ανώτατος Αμερικανός παράγων πιστεύει ακράδαντα πως η Αθήνα θα πρέπει ν' αντιδράσει στον «δόλιο» σχεδιασμό της νέας αμερικανικής κυβέρνησης και να «διεκδικήσει» ανταλλάγματα...
Ρόλος κομπάρσου στην Ελλάδα
Αναλυτικότερα, όπως αποκαλύπτεται εγκύρως, οι βαθύτεροι σχεδιασμοί της εξωτερικής πολιτικής Ομπάμα βάζουν την Ελλάδα στο περιθώριο μέχρι νεωτέρας και δίνουν «άμεση και ύψιστη προτεραιότητα» στη γείτονα Τουρκία, γιατί «έτσι και μέσω αυτής μπορούν να εξυπηρετηθούν στο έπακρον» τα αμερικανικά συμφέροντα.
Κατά την παρεχόμενη ερμηνεία, οι Αμερικανοί θέλουν την Ελλάδα σε ρόλο «κομπάρσου» στις μέσω Τουρκίας προωθούμενες επιδιώξεις τους, και αυτό σημαίνει πως στο όνομα μιας «σχετικής ηρεμίας στην περιοχή» η Αθήνα θα γίνει αποδέκτης αυξανόμενων αμερικανικών πιέσεων για να «τα βρει με την Τουρκία» και με όρους -εξυπακούεται- επιζήμιους για τα ελληνικά συμφέροντα, γιατί διαφορετικά η Άγκυρα δεν θα ενδώσει σ' εκείνα που της ζητά η Ουάσιγκτον.
Κατ' ελάχιστον, οι αμερικανικοί σχεδιασμοί θεωρούνται άκρως επικίνδυνοι για την πεμπτουσία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που αφορά την Τουρκία, γιατί αυξάνουν εις πολλαπλούν τις σοβινιστικές εξάρσεις της γείτονος, η οποία, με τις πλάτες της υπερατλαντικής συμμάχου της και υπ' αυτές τις συνθήκες, θα επιδιώξει τα μέγιστα δυνατά οφέλη στο Κυπριακό, στο Αιγαίο και στο Πατριαρχείο, και θα συνεχίσει την τακτική της στη Θράκη και στη λαθρομετανάστευση.
Συνεπώς, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει το ελληνικό ΥΠΕΞ ότι παρά τις ασαφείς συστάσεις (σ.σ. μάλλον ρητορεία) Γκόρντον του Αμερικανού βοηθού ΥΠΕΞ, προς την Άγκυρα για να σταματήσει τις υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα νησιά στο Αιγαίο (σ.σ. «Καθημερινή» 5/7/09), η Άγκυρα συνεχίζει με εντατικότερο ρυθμό τις υπερπτήσεις πάνω από τα κατοικημένα νησιά, γιατί «βλέπει χάσμα» μεταξύ της αμερικανικής ρητορείας και των αμερικανικών πράξεων.
24 Ιανουαρίου: το κείμενο - ντιρεκτίβα Σύμφωνα με παρασχεθείσες πληροφορίες, οι αμερικανικές μεθοδεύσεις του πρώτου εξαμήνου της κυβέρνησης Ομπάμα ακολουθούν πιστά ένα απόρρητο σχέδιο δράσης που, όπως λέγεται, υπό μορφή ντιρεκτίβας, και με ημερομηνία 24 Ιανουαρίου 2009 (σ.σ. τέσσερις μέρες μετά την ανάληψη καθηκόντων Ομπάμα), παρεδόθη σαν «τυφλοσούρτης» της νέας πολιτικής στους επικεφαλής του επιτελείου Εθνικής Ασφάλειας (Κλίντον, Τζόουνς και Γκέιτς) για τα περαιτέρω...
Όπως είναι φυσικό, ένα τέτοιο κείμενο υψηλής πολιτικής στις προτεραιότητες της αμερικανικής εθνικής ασφάλειας δεν μπορεί παρά να τυγχάνει της απόλυτης γνώσης και έγκρισης του Αμερικανού προέδρου και να φέρει τις «ευλογίες» του.
«Έχουν αποφασίσει να βάλουν την Ελλάδα "κατά μέρος" (..."to put Greece aside"...) και να ρίξουν το βάρος στην Τουρκία για τα επόμενα 2-3 χρόνια, με τη λογική πως "χρειαζόμαστε την Τουρκία... για τον μουσουλμανικό κόσμο"...», αποκαλύπτει ο ανώτατος Αμερικανός παράγων που μίλησε ελεύθερα στην «Ε», αφού προηγουμένως είχε εύλογα και κατά ιδιότυπο τρόπο, διασφαλίσει την ανωνυμία του.
Στο συγκεκριμένο απόρρητο κείμενο που θεωρείται η «μητέρα» όλων των έκτοτε ενεργειών, λέγεται πως καταγράφονται (σ.σ. προφανώς μέσα σ' ένα ευρύτερο πλαίσιο αξιολόγησης της αμερικανικής πολιτικής με άξονα την Τουρκία), οι αρκούντως ευνοϊκές διαθέσεις και συστάσεις για τη γείτονα, μάλιστα σε τέτοιο βάθος και έκταση, που προκαλούν «αγανάκτηση», κατά τον ενημερωμένο παράγοντα, ο οποίος εύλογα και με τον «τρόπο» του, θέλησε να κρούσει τον κώδωνα κινδύνου και να στείλει ένα μήνυμα προειδοποίησης προς την Αθήνα για τη διπλοπροσωπία του επιτελείου εξωτερικής πολιτικής του προέδρου Ομπάμα.
Αρχικές απορίες και υπόνοιες της «Ε» για τον τρόπο δράσης και σχεδιασμό του επιτελείου Ομπάμα για τον εναγκαλισμό της Τουρκίας στους πρώτους κιόλας μήνες της νέας κυβέρνησης βρήκαν την απάντηση τους το τελευταίο 10ήμερο του Μαΐου όταν, κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες, ήλθε στην προσοχή της «Ε» η ύπαρξη του απόρρητου κειμένου της 24ης Ιανουαρίου, το περιεχόμενο του οποίου έριχνε άπλετο φως στις αμερικανικές κινήσεις.
Περαιτέρω, δε, από νεότερες συγκλίνουσες εκτιμήσεις προκύπτει πως το απόρρητο εκείνο κείμενο, που σημειωτέον συντάχθηκε καθ' ομολογίαν ενός εκ των συντακτών του, με τη συμβολή παλαιών και νέων ανώτατων Αμερικανών αξιωματούχων της μεταβατικής εκείνης περιόδου, φέρεται να 'χει τις «ρίζες» του στο «σκεπτικό» του Κέντρου για Αμερικανική Πρόοδο (Center for American Progress-CAP) που τον περασμένο Δεκέμβριο συνέταξε εμπεριστατωμένη έκθεση για την ανάγκη «αναβίωσης» της «παραμελημένης συμμαχίας» ΗΠΑ και Τουρκίας.
Έδωσε γραμμή ο Σόρος
Το CAP συνιστούσε στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο, μόλις τρεις εβδομάδες προ της αναλήψεως των καθηκόντων του, να κάνει την Τουρκία «σημαία» της εξωτερικής του πολιτικής και τον παρότρυνε να επισκεφθεί την Τουρκία αμέσως στην αρχή της θητείας του, στο πλαίσιο μάλιστα ευρωπαϊκής περιοδείας, για να στείλει έτσι το αμερικανικό μήνυμα περί της ευρωπαϊκής διάστασης της γείτονος προς Γερμανούς και Γάλλους -όπερ και εγένετο.
Είναι αξιοσημείωτο πως πρόεδρος του CAP είναι ο Τζον Ποντέστα, «παλιά καραβάνα» στον κόσμο του λόμπι στην Ουάσιγκτον που διετέλεσε επικεφαλής της μεταβατικής ομάδας Ομπάμπα (transition team) και ασφαλώς στον «κόσμο της Ουάσιγκτον» μόνον αφελώς θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο γεγονός το «φύτευμα» των αντιλήψεων και συστάσεων της έκθεσης του CAP στο απόρρητο έγγραφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ του Ιανουαρίου και μάλιστα σε προχωρημένη εκδοχή.
Ειρήσθω εν παρόδω πως το «μεγάλο αφεντικό» του CAP, ιδρυτής και χρηματοδότης του, είναι ο χρηματιστής και υπέρμαχος της ένταξης της Τουρκίας στην Ένωση, Τζορτζ Σόρος, ο οποίος επέλεξε προσωπικά τον Ποντέστα να ηγηθεί του κέντρου το 2003, που πρωτοσυστάθηκε, γιατί, προφανώς, θαύμασε τις «ταχυδακτυλουργίες» του ιταλο-ελληνικής καταγωγής Ποντέστα κατά τη θητεία του ως «προσωπάρχη» στον Λευκό Οίκο των Κλίντον, την εποχή Λεβίνσκι.
Κατά τον ανώτατο Αμερικανό παράγοντα «ετοιμάζονται να δώσουν στην Τουρκία ό,τι θέλει στο Κυπριακό» μέχρι τα τέλη της χρονιάς και αυτό αποτελεί μία από τις βραχυπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες για τον Ελληνισμό στον βωμό των γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων του επιτελείου Ομπάμα (σ.σ. ενδεικτική επ' αυτού ήταν η δήλωση του εισέτι περιφερόμενου προς ανεύρεση εργασίας Ματ Μπράιζα, πρόσφατα στην Κύπρο, πως «δεν μπορούμε να πιέσουμε την Τουρκία»...).
Σύμφωνα με άλλους κύκλους, ετοιμάζεται και προωθείται από αμερικανικής πλευράς και σε συνεργασία με κάποιους Ευρωπαίους, μια εν είδει προσωρινής ή ενδιάμεσης συμφωνία για το Κυπριακό με διατάξεις που «ακόμη και ο Χριστόφιας δεν θα μπορούσε να δεχθεί» κατά μία άποψη, αλλά που θα εξυπηρετεί πρωτίστως τις ανάγκες της Τουρκίας για προώθηση της ευρωπαϊκής της πορείας.
«Είναι προσβλητικό» για όλους εκείνους τους Ελληνοαμερικανούς που συνέλεξαν τόσα χρήματα για την προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμα και της Κλίντον και τώρα «ετοιμάζονται να τους πουλήσουν», λέγεται εγκύρως.
Εξάλλου, υποδεικνύεται πως δεν ήταν τυχαίες οι δηλώσεις Γκόρντον σε δύο περιπτώσεις, στις οποίες θέλησε να «θολώσει τη φύση της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής στην Κύπρο, χαρακτηρίζοντάς την ως "παρουσία"...».
Κατά τις σχετικές πληροφορίες, ομοίως η επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία, αλλά και ο «χειρισμός» του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, κατά τρόπο που να μην «προσβληθούν» οι Τούρκοι, ήταν αντικείμενο προσοχής στο κείμενο της 24ης Ιανουαρίου.
Τον Απρίλιο είχε ήδη επιβεβαιωθεί Οι εξελίξεις τον Απρίλιο επιβεβαίωσαν κατά τον πλέον κραυγαλέο τρόπο το «πνεύμα» του μνημονίου, με την άρνηση Ομπάμα να μεταβεί στο Φανάρι και, τελικά, μόνο έπειτα από πίεση Ελληνοαμερικανών, την τελευταία στιγμή, δέχθηκε ο Αμερικανός πρόεδρος να συναντηθεί στο ξενοδοχείο του κατ' ιδίαν με τον κ. Βαρθολομαίο (σ.σ. οι φωτογραφίες της συνάντησης δόθηκαν με καθυστέρηση στη δημοσιότητα, αλλά και η ίδια η συνάντηση είχε ορισθεί να 'ναι πολυμερής, μέχρι της παρεμβάσεως των Ελληνοαμερικανών...).
Τώρα, στο συγκεκριμένο μνημόνιο φέρεται να στηρίχθηκε η κ. Κλίντον στις ενημερώσεις που έκανε στη Γερουσία εκείνη την εβδομάδα και ιδιαίτερα στην «επικοινωνία» της με τον Ρεπουμπλικανό Ρίτσαρντ Λούγκαρ της Επιτροπής Εξωτερικών, στην οποία, όπως έχει αποκαλύψει η «Ε» (25/2/09) του επισήμαινε τον «ζωτικής σημασίας» ρόλο της Τουρκίας για τα αμερικανικά ενεργειακά συμφέροντα (σ.σ. ιδιαίτερα για την πρόσφατα υπογραφείσα συμφωνία του Nabucco), και όπως εγκύρως λέγεται, ο ανταγωνισμός τους με τη Ρωσία και η μέσω Τουρκίας εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους είναι έτερον σημαντικός λόγος της συνειδητής απόφασης περιθωριοποίησης της Ελλάδας από την κυβέρνηση Ομπάμα.
Περαιτέρω επιβεβαίωση των όσων προφανώς αναγράφονται στο απόρρητο έγγραφο της 24ης Ιανουαρίου αποτελεί ανάγλυφα η κατάθεση Γκόρντον στο Κογκρέσο (17 Ιουνίου '09), όπου υποστήριξε διθυραμβικά πως η Τουρκία είναι «κρίσιμης» γεωπολιτικής σημασίας για τις ΗΠΑ και η Ελλάδα απλώς μια «σημαντική» σύμμαχος, περιγράφοντας την εν είδει «κομπάρσου» στους αμερικανικούς σχεδιασμούς.
Το επικίνδυνο σ' όλα αυτά είναι πως ενώ δεν παραγνωρίζεται εν γένει η πραγματική γεωπολιτική σημασία της γείτονος, η Ουάσιγκτον με τον «τρόπο» της κάνει πλάτες στην Άγκυρα, η οποία πλήρως αποθρασυμένη αλωνίζει στο Αιγαίο, λέγεται αρμοδίως.
Κατά τα λοιπά, τον περασμένο Μάρτιο, ο Αμερικανός πρέσβης Νταν Σπέκχαρντ επέστρεψε στην Αθήνα ύστερα από διαβουλεύσεις στην Ουάσιγκτον, επιφορτισμένος και «οπλισμένος» με ενημερωτικά σημειώματα, να «πείσει» τους συνομιλητές του στην Αθήνα πως το νέο επιτελείο εξωτερικής πολιτικής έχει... «αγαθές» προθέσεις για την Ελλάδα και να μην «παρερμηνεύονται» οι κινήσεις Ομπάμα σε ό,τι αφορά την Τουρκία.
Φυσικά, «ξέχασαν» να ενημερώσουν τον κ. Σπέκχαρντ για τον βαθύτερο αμερικανικό σχεδιασμό και λογικά οι Έλληνες συνομιλητές του θα πρέπει ν' αντιληφθούν πως όσα συζητούν μαζί του δεν πάνε και πολύ μακριά...
Τώρα, το κείμενο του Ιανουαρίου μέχρι πρότινος παρέμενε απόρρητο, γιατί έπειτα από ενδοϋπηρεσιακές διαβουλεύσεις έκριναν πως θα πρέπει να παραμείνει έτσι για καμιά 3ετία, μέχρι να ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός τους και μετά να το «καταχωνιάσουν» κάπου (σ.σ. κατ' επίταξη της νομοθεσίας FOIA) που θα 'ναι δύσκολο να βρεθεί σύντομα.
Του Δ.Π. ΔΗΜΑ
«Ελευθεροτυπία» 17/7/2009

Η άλωση των ΜΜΕ κι όχι μόνο...

Βίκτωρ Ρέστης: Εφοπλιστής εισηγμένος στη Wall Street, τραπεζίτης με επιχειρήσεις στη βιομηχανία τροφίμων, στην ενέργεια και το real estate και με πρωτοφανή ρευστότητα. Εσχάτως και εκδότης. Όπως λένε μάλιστα στο χώρο των ΜΜΕ, ο Βίκτωρ Ρέστης ήρθε για να μείνει. Διαθέτοντας απίστευτη ρευστότητα για τα ελληνικά δεδομένα, φαίνεται ότι είναι αποφασισμένος να μπει στο παιχνίδι. Παράγοντες της αγοράς λένε ότι το cash αγγίζει τα 4 δις. δολάρια. Όσοι θέλουν να το μειώσουν λένε ότι «μετά βίας φτάνει το 1 δις. δολ.»! Ο επιχειρηματίας ο οποίος εν μια νυκτί εισήλθε στο μετοχικό κεφάλαιο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, βρίσκεται μια ανάσα από την απόκτηση του CHANNEL 9 από τον Κοντομηνά, ανακοίνωσε τη δημιουργία του MTV GREECE, αγόρασε το SMART TV, ετοιμάζεται για νέες περιπέτειες στα ελληνικά ΜΜΕ και δεν κρύβει ότι «ήρθε για να μείνει». Το ερώτημα ωστόσο –όπως λένε πολλοί- είναι αν πίσω από αυτήν την επιχειρηματική υπερκινητικότητα κρύβεται ένα στιβαρό σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος ή αν πρόκειται για ένα οικονομικό «γιουρούσι» του επιπέδου «τα παιδία παίζει». Και αυτό διότι δεν είναι λίγοι οι παράγοντες της αγοράς που ψιθυρίζουν στο παρασκήνιο ότι ο Βίκτωρ είναι «μια μηχανή υπερπαραγωγής ιδεών που ποτέ δεν πραγματοποιούνται». Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι το αγαπημένο του σύνθημα είναι «ο ουρανός δεν είναι το όριο». Πρόκειται για ένα σλόγκαν που αντανακλά τις υψηλές του βλέψεις και την υπέρμετρη φιλοδοξία του. Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο χώρο της ναυτιλίας όσοι πιστεύουν σε αυτόν τον αποκαλούν «ο νέος Ωνάσης». Εξέχον μέλος της Ελληνικής Ισραηλιτικής Κοινότητας ο κ. Ρέστης με την επιχειρηματική του πορεία, μοιάζει να επιβεβαιώνει το εμπορικό δαιμόνιο του «περιούσιου λαού» που έχει μάθει να επιβιώνει και να γίνεται ακόμη πιο ισχυρός ύστερα από κάθε δοκιμασία. Και που η κυριαρχία του αρχίζει να ξεδιπλώνεται το τελευταίο διάστημα και στη χώρα μας. Η μητέρα του, η κυρία Μπέλλα Ρέστη, είναι δραστήριο μέλος και πρόεδρος του Ισραηλιτικού Συλλόγου Αθηνών, ο οποίος αριθμεί 265 μέλη και ταυτόχρονα είναι μέλος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Ρόδου. Παράλληλα κατέχει τον τίτλο της μεγάλης ευεργέτιδας του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος, ενώ έχει ιδρύσει το «Ρέστειον Κέντρο Ηλικιωμένων» στην περιοχή της Βούλας, το οποίο φιλοξενεί γέροντες εβραϊκής καταγωγής. Ο Βίκτωρ Ρέστης βοηθά όσο μπορεί σε όλες αυτές τις δράσεις αλληλεγγύης, είτε χρηματοδοτώντας είτε συμμετέχοντας, όποτε μπορεί, στους εβραϊκούς εορτασμούς, όπως ήταν η πρόσφατη εισαγωγή του Σεφέρ Τορά στο Εχάλ της Συναγωγής που βρίσκεται μέσα στο «Ρέστειον Ίδρυμα». Ο Βίκτωρ Ρέστης διατηρεί φιλικές σχέσεις με πολλά εξέχοντα στελέχη της ελληνικής επιχειρηματικότητας που προέρχονται από την ισραηλιτική κοινότητα: τον κ. Σάμι Φαϊς, την οικογένεια Μοντιάνο, την οικογένεια Μάτσα (της γνωστής δισκογραφικής εταιρείας). Πρόσφατα μάλιστα εξαγόρασε μειοψηφικό μερίδιο μετοχών στην εταιρεία του –επίσης ισραηλιτικής καταγωγής- επιχειρηματία κ. Σαμ Μπενρουμπή. Το φλερτ με τον ΔΟΛ Ο Βίκτωρ Ρέστης δείχνει εσχάτως μεγάλο ενδιαφέρον για τα ΜΜΕ. Η είσοδός του στον Τύπο δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες περίπου πριν από ένα χρόνο όταν εξαγόρασε το 33% της ΙΜΑΚΟ του Πέτρου Κωστόπουλου. Η χημεία όμως των δύο ανδρών δεν έδεσε, με αποτέλεσμα να εξαναγκαστεί να επιστρέψει το ποσοστό αυτό στον μεγαλομέτοχο της ΙΜΑΚΟ. Έχει το 75% του MTV, ενώ το υπόλοιπο 25% ανήκει στην οικογένεια Βαρδινογιάννη, το 100% του SMART TV και το 5,6% του ΔΟΛ, με στόχο την αύξηση αυτού του ποσοστού. Τις τελευταίες μέρες έχουν φουντώσει οι φήμες ότι βρίσκεται πολύ κοντά στην απόκτηση του CHANNEL 9 ιδιοκτησίας Δημήτρη Κοντομηνά. Σύμφωνα με πληροφορίες, η εξαγορά του καναλιού είναι ζήτημα χρόνου, αφού λέγεται ότι οι δύο πλευρές έδωσαν ήδη τα χέρια. Η εξαγορά του CHANNEL 9 αποτελούσε εδώ και καιρό «διακαή πόθο» του Ρέστη, ο οποίος έχει αποφασίσει να επενδύσει μεγάλα ποσά στα ΜΜΕ. Λέγεται ότι στην περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις «ναυαγήσουν» την τελευταία στιγμή, ο εφοπλιστής έχει εναλλακτική λύση, καθώς έχει βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις της ιδιοκτησίας ενός άλλου τηλεοπτικού σταθμού της Αττικής, τοπικής εμβέλειας. Κάποιοι επισημαίνουν τις στενές επικοινωνιακές σχέσεις που έχει αναπτύξει με δύο άλλα μεγάλα ονόματα του εφοπλισμού, τον Νίκο Δ. Πατέρα και τον Ευάγγελο Μαρινάκη, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στα ΜΜΕ. Κάνουν λόγο για ενδεχόμενη δημιουργία επενδυτικού ομίλου ο οποίος θα αφορά στα ΜΜΕ. Η εξαγορά ποσοστού στο ΔΟΛ (περίπου 6%, με βλέψεις να φτάσει σύντομα στο 10%) τον έχει φέρει εσχάτως κοντά και με τον ισχυρό άνδρα του συγκροτήματος Σταύρο Ψυχάρη. Λέγεται μάλιστα ότι οι δύο «συνεταίροι» συναντήθηκαν προσφάτως προκειμένου να προσδιοριστεί επακριβώς το όριο του ποσοστού στο ΔΟΛ που θα αποκτήσει ο νεαρός κροίσος, αλλά και το πλαίσιο μελλοντικών πιθανών συνεργιών. Φαίνεται πάντως ότι οι φιλοδοξίες του για τα ΜΜΕ δεν σταματούν εδώ. Ανεπιβεβαίωτες για την ώρα πληροφορίες –τις οποίες ωστόσο διαψεύδουν οι εκδότες του- λένε ότι ο κ. Ρέστης έχει εισέλθει και στο μετοχικό κεφάλαιο της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Το Ποντίκι», μέσω του δανείου ύψους 2,5 εκατομμυρίων ευρώ που έδωσε η τράπεζά FBB, η οποία ελέγχεται από το νεαρό εφοπλιστή. Ο χρόνος βέβαια θα δείξει έως πού θα φτάσουν οι μιντιακές φιλοδοξίες του κ. Ρέστη και κυρίως αν θα αποδειχτούν επιτυχημένες. ΄ Οι Business του Βίκτωρα Ρέστη: Ναυτιλία: Έχει την “Enterprise Shipping & Trading S.A.”, ήτοι 98 πλοία ξηρού φορτίου και δεξαμενόπλοια Αποκτώντας το 33% της «Freeseas” μπήκε στη Wall Strret Με το 13% της κυπριακής «Sea Star” μπήκε στην ΑΝΕΚ και στην «Hellenic Seaways” Αγόρασε το κρουαζιερόπλοιο “Delphin Voyager” Τράπεζες-Επιχειρήσεις: Το 51% της First Business Bank (FBB) Το 20% της “Multirama” Το 11% της “FG Europe” Το 10% της “Νικας” Το 10% της “Imperio” Ίδρυσε την “First Financial Bank” στο Μαυροβούνιο Media: Εξαγόρασε το 33% της “IMAKO” Έχει το 75% του MTV Hellas To SMART TV του ανήκει κατά 100% Μπήκε στο ΔΟΛ με 5,6% Κλείνει την εξαγορά του CHANNEL 9 Έγινε μέτοχος στο «Ποντίκι»
Έχει σχέση με το Project Soros στα Βαλκάνια;

Ρεπορτάζ των Δημήτρη Μαρκόπουλου και Μηνά Τσαμόπουλου από το "Πρώτο Θέμα" της Κυριακής 16 Μαρτίου 2008
Σημ. Μέσα στον τελευταίο χρόνο οι εναγκαλισμοί του επιχειρηματία με τον Ψυχάρη και τα ποσοστά του στο ΔΟΛ έχουν αυξηθεί σημαντικά

Οι πυρκαγιές και η ελληνική μαφία

Εξέλιξη στο πρότυπο των καταστροφικών πυρκαγιών της Ηλείας πριν δυο χρόνια… Τυχαίο; Ξεκίνησε από τον χώρο που προορίζεται εν μέσω σφοδρών αντιδράσεων των κατοίκων, για χώρος υγειονομικής ταφής (χυτα). Από πλευράς της επίσημης Πολιτείας εν μέσω άλλων γλαφυρών όπως το περί ευθύνης των πεύκων για τις συνέπειες της πυρκαγιάς, ακούστηκε ότι δεν εκτιμήθηκε στο μέγεθος που έπρεπε η επικινδυνότητά της (τουλάχιστον τις δυο πρώτες κρίσιμες ώρες). Η εικόνα πριν δυο χρόνια στην Ηλεία: η φωτιά φτάνει στην κοινότητα Παλαιοβαρβάσαινας και ενώ μικρές εστίες έχουν μείνει να καίνε τα αεροσκάφη πυρόσβεσης αποχωρούν… Επίγεια μέσα πυρόσβεσης (πυροσβεστικά οχήματα) ελάχιστα έως ανύπαρκτα για το μέγεθος της φωτιάς που ήδη έχει καταστρέψει μεγάλες δασικές εκτάσεις και αγροτικές καλλιέργειες… Η συνέχεια γνωστή πλέον με όλες της δραματικές της προεκτάσεις και σε ανθρώπινες ζωές. Η φωτιά συνεχίζει ανεξέλεγκτη, τα πυροσβεστικά μέσα ανύπαρκτα, περνάει πίσω από το Πελόπιο, κατακαίει τον Πλάτανο και εισβάλλει ως άλλοτε ο Αλάριχος στην Αρχαία Ολυμπία. Στο χωριό Καλυβάκια απέναντι από την Αρχαία Ολυμπία (τα χωρίζει ο Αλφειός ποταμός) συλλαμβάνεται από κατοίκους εμπρηστής που παρίστανε τον κάτοικο της περιοχής με καταγωγή από την Κεφαλονιά, κι ενώ μόλις έγινε αντιληπτός ξεκίνησε από πίσω του νέα εστία φωτιάς που είχε ο ίδιος προκαλέσει. Στο Γραμματικό η φωτιά μη συναντώντας οργανωμένη αντίσταση – οι κάτοικοι αναφέρουν ότι οι πυροσβέστες σε αρκετές περιπτώσεις, τους ρωτούσαν πού να ρίξουν νερό – φτάνει στον Άγιο Στέφανο, κατακαίει ότι είχε αναγεννηθεί από μετά από παλαιότερη πυρκαγιά του 1982… Δύο προσωπικοί φίλοι, μου αναφέρουν ότι και στην Αγία Παρασκευή του Αγίου Στεφάνου και στη Δροσιά, εντόπισαν γκαζάκια που άναψαν επί μέρους φωτιές εκεί που δεν υπήρχαν ή εκεί όπου το κυρίως μέτωπο της φωτιάς ήταν πολύ μακρύτερα. Η ίδια οργάνωση, συντονισμός και δράση εμπρηστών τώρα και τότε… Η ίδια αβελτηρία της Πολιτείας και τώρα και τότε… Σύμπτωση; Τι απέγιναν οι συλληφθέντες από κατοίκους εμπρηστές της Ηλείας; Αφέθηκαν ΟΛΟΙ τους ελεύθεροι.
Οι ανταποκριτές των ξένων ειδησεογραφικών μέσων αναρωτιούνται, σύμφωνα με κατάθεση έλληνα ρεπόρτερ, πώς μετά από τέτοια καταστροφή πριν δυο χρόνια επαναλαμβάνεται η ίδια εικόνα και μάλιστα μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας… Επισημαίνεται η ποιοτική διαφοροποίηση της δράσης των εμπρηστών μέσα στα τελευταία δέκα περίπου χρόνια: Στο παρελθόν έκαιγαν δασικές εκτάσεις με την προοπτική οικοπεδοποίησης με την ανοχή της Πολιτείας. Σπανίως ακούγαμε για κάψιμο κατοικιών και θύματα ταυτόχρονα… Σύμπτωση; Τι σημαίνουν οι φωτιές που μπαίνουν δίπλα ή μέσα στις αυλές σπιτιών εκεί όπου ήδη υπάρχουν οικισμοί με ρυμοτομικά μάλιστα σχέδια; Τι σημαίνουν οι φωτιές στα όρη στα βουνά που κατακαίουν την Ελλάδα συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες; Τι σημαίνουν οι φωτιές στις αγροτικές καλλιέργειες Σύμπτωση και η επιλογή του νομού Ηλείας, κατεξοχήν αγροτικού νομού ως στόχου πριν δυο χρόνια; Ο νομός από το 1977 όταν ξέσπασε η πρώτη μεγάλη πυρκαγιά, καίγεται συστηματικά σχεδόν κάθε δεκαετία, ώστε η με φυσικό τρόπο αναγεννώμενη πεύκη να καταστρέφεται πριν προλάβει να κάνει κουκουνάρι και σπόρο ώστε να εξαφανιστεί με σιγουριά το δάσος. Μακρόπνοοι στρατηγικοί σχεδιασμοί από ομάδες με οργανωτικά επίπεδα στα οποία εμπλέκονται άτομα με διαφορετικές επιδιώξεις μέσα από κοινές μεθόδους δράσης. Η πρόσφατη αποκάλυψη του κυκλώματος που απήγαγε τον εφοπλιστή Παναγόπουλο μας δίνει ανάγλυφη την εικόνα πόσο ορθολογικά δομημένες είναι ανάλογες ομάδες με κοινούς σκοπούς. Έγραψε ο Τύπος, δικαστικοί, αστυνομικοί, πολιτικοί επιχειρηματίες, εργολάβοι μπλεγμένοι στο κύκλωμα… Ελληνική μαφία! Έτσι και στην εξελισσόμενη ως τυποποιημένη δράση εμπρησμού, εμπλέκονται ομάδες με διαφορετικούς στόχους μεσο - μακροχρόνιους…
Που δεν διστάζουν να προκαλέσουν ανθρώπινα θύματα… Μερικοί από τους στόχους;
1) Η καταστροφή του πρωτογενούς τομέα παραγωγής. Ήδη παράλληλα με εμάς εδώ στην Ελλάδα καίγονται δάση και καλλιέργειες σε όλες τις μεσογειακές χώρες με αγροτική παραγωγή. Είναι γνωστό ότι οι βορειότερες χώρες λόγω και των ψυχρότερων κλιματολογικών συνθηκών δεν διαθέτουν αγροτική παραγωγή. Χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η νότια Γαλλία μαστίζονται επίσης από καταστροφικές για τα δάση και τις αγροτικές τους καλλιέργειες πυρκαγιές… Η Monsanto και οι όμοιοί της, κολοσσοί στην παραγωγή γενετικά τροποποιημένων τροφών καραδοκούν…
2) Η τρομοκρατία και ο φόβος της καταστροφής από τη φωτιά περνάει από τις αγροτικές περιοχές και στα αστικά κέντρα ώστε κανείς να μην αισθάνεται ασφαλής. Ούτε γι αυτά που απέκτησε με στερήσεις και τραπεζικό δανεισμό. Εικόνα ανάλογη του φιάσκου του χρηματιστηρίου: δεν πρέπει κανείς «ασήμαντος» να τρέφει αυταπάτες ότι μπορεί να αισθάνεται όπως Εκείνοι… «Τα κεφάλια μέσα» με κάθε ευκαιρία.
3) η οικονομική καταστροφή και στον τουρισμό που αποτελεί την σημαντικότερη πηγή εισοδήματος.
4) Η αδηφάγος διάθεση των «νταβατζήδων» να χτίσουν ουσιαστικά άναρχα χωρίς κρατική πρόβλεψη για ανθρώπινες συνθήκες ζωής ακόμα και τις κορυφές του περιαστικού ορεινού όγκου…
5) Η εξώθηση της «κρίσιμης μάζας» ψηφοφόρων στη μία ή την άλλη κατεύθυνση όπου περιμένει ο όποιος «εκλεκτός» να κυβερνήσει…
Κι εμείς; Εμείς τι κάνουμε; Συνεχίζουμε την καθημερινότητά μας σφυρίζοντας αδιάφορα ή/και ξεσπώντας την οργή μας στο οικείο περιβάλλον μας, πληγώνοντας τους ανθρώπους μας; Μήπως κάποιοι που εκχώρησαν στο παρελθόν την πολιτική εξουσία με βαρύ για το λαό και το έθνος μας αντίτιμο, στους κάθε λογής «νταβατζήδες» και κάποιοι άλλοι που συνεχίζουν στα χνάρια των πρώτων να τους υπηρετούν, πρέπει να πάρουν κάποιο χειροπιαστό μήνυμα; Όχι βέβαια μόνο μέσα από την εκλογική διαδικασία…
Αντισταθείτε!