Οι ικανότητες των σημερινών πολιτικών εξαντλούνται στην υπηρεσία των συμφερόντων που υπηρετούν

Το χειρότερο «υλικό» για να ερμηνεύσεις μια πολιτική κατάσταση είναι τα δημοσιογραφικά σενάρια και οι «αποκλειστικές» πληροφορίες, ή τα λόγια των πολιτικών. Όλα αυτά μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων και σε γαργαλιστικές ιστορίες περί «ανικάνων» προσώπων, «κουρασμένων» ή «άτολμων» πρωθυπουργών και τα παρόμοια… Αναμφίβολα οι «προσωπικές ιδιότητες» των πολιτικών συμβάλουνσημαντικά πάνω στο παιχνίδι που παίζεται στην πολιτική σκακιέρα. Το καθοριστικό σε αυτό το παιχνίδι είναι η «σκακιέρα»: Δηλαδή το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι πολιτικοί και ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους. Η «Σκακιέρα», όμως, δεν βρίσκεται στα χέρια των πολιτικών, αλλά των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων. Οι πολιτικοί και κάθε κυβέρνηση κινούνται ΕΝΤΟΣ του ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟΥ πλαισίου, ΕΝΤΟΣ του πλαισίου του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ: του καπιταλιστικού συστήματος που η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των ισχυρών οικονομικών ελίτ, των υπερεθνικών κέντρων. Τα κυβερνητικά πολιτικά κόμματα, καθώς και τα ενσωματωμένα «αριστερά» κόμματα εντός αυτού του κάδρου κινούνται. Ιδιαίτερα εγκλωβισμένη σε αυτό το κάδρο είναι η εκάστοτε κυβέρνηση η οποία δεν έχει και την πολυτέλεια των ανέξοδων αντιπολιτευτικών λόγων. ΕΝΤΟΣ, συνεπώς, αυτού του καθορισμένου καπιταλιστικού πλαισίου κινούνται οι πολιτικοί υπηρέτες (υπηρέτες είναι και όχι τα μεγάλα αφεντικά), ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ταυτόχρονα και το δικό τους «παιχνίδι», και προωθώντας και τα «ειδικά» συμφέροντα φιλικών μερίδων του κεφαλαίου.Το «παιχνίδι» τους, στο καθορισμένο τερέν, συνίσταται σε τούτο: Να αναδειχτούν ως οι καλύτεροι ηγετικοί εκφραστές των ΣΥΝΟΛΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ του συστήματος, ως οι ηγετικές φυσιογνωμίες των ΣΥΝΟΛΙΚΩΝ και όχι των «ΕΙΔΙΚΩΝ» συμφερόντων του κεφαλαίου. Συνακόλουθα το «παιχνίδι» τους στοχεύει και στη δική του σωτηρία… Με αυτά τα δεδομένα και εντός του δοσμένου ασφυκτικού πλαισίου μπορεί να ερμηνεύσουμε τις κινήσεις των πολιτικών και τις ικανότητές τους: Ικανότητες στην υπηρεσία των συμφερόντων που υπηρετούν και όχι στην υπηρεσία της κοινωνίας, στην υπηρεσία της δικής τους πολιτικής δικαίωσης (αλλά και σωτηρίας) απέναντι στους «νταβάδες»: Διεθνείς και εγχώριους. Το να ξεκινάμε να ερμηνεύουμε τη στάση και τις «κινήσεις» των πολιτικών με βάση τα λαϊκά συμφέροντα, το έθνος και τα εθνικά ή μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, σημαίνει ότι δεν γνωρίζουμε πού ζούμε και πού βρίσκεται η εξουσία. Ξεκινώντας από δω μπορούμε να βρούμε το κλειδί ερμηνείας της σημερινής πολιτικής κατάστασης και των «κινήσεων» του Καραμανλή. Για να ξετυλίξουμε το Μίτο της Αριάδνης πρέπει να δούμε ποιο είναι το ΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑ των ισχυρών κέντρων εξουσίας.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ:α). Αυτά τα κέντρα και υπέρ- κέντρα εξουσίας θέλουν άμεσα να προωθήσουν ιστορικές γεωπολιτικές λύσεις στην περιοχή και να λύσουν ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ τα εθνικά μας θέματα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.Κανένα κόμμα από μόνο του δεν μπορεί να πάρει το κόστος αυτών των λύσεων. Άμεσος συνεπώς στόχος: Οικουμενικά πολιτικά σχήματα. Και αυτά περνάνε μέσα από τη «διάσπαση» των υπαρχόντων (τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά). β). Τα υπερεθνικά και ντόπια κέντρα γνωρίζουν καλά επίσης ότι η κρίση του συστήματός του είναι τόσο οξεία που απαιτεί «συγκυβερνήσεις» και «οικουμενικά σχήματα» για να ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Η κρίση στην Ελλάδα, με δεδομένο τον ΕΦΙΑΛΤΗ της λαθρομετανάστευσης, θα προκαλέσει εκρηκτικούς λαϊκούς σπασμούς. Τέτοιες καταστάσεις για να αντιμετωπιστούν από το καθεστώς απαιτούνται πλατιές πολιτικές συναινέσεις. Ο Καραμανλής και οποιοσδήποτε Πρωθυπουργός δεν μπορεί ΠΟΤΕ να πάει «κόντρα» σε αυτά τα ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ του κεφαλαίου. ΚΟΝΤΡΑ πηγαίνουν μόνο τα λαϊκά κινήματα και οι ηγέτες τους. Ηγέτες που δεν στηρίζονται στο κράτος, αλλά στον οργανωμένο λαό. Μέσα βεβαίως εδώ μπορεί να υπάρχουν και αντιτιθέμενα οικονομικά συμφέροντα και ο Καραμανλής να έχει και τις επιμέρους «διαφορές» του, τις επιμέρους «αντιλήψεις» του για την προώθηση και των ειδικών συμφερόντων. Ωστόσο, όλα αυτά δεν μπορούν να επιλυθούν ΕΞΩ από το ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ του συστήματος που υπηρετεί. Παγιδευμένος, συνεπώς, μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο των οξύτατων απαιτήσεων του κεφαλαίου, προσπαθεί να ελιχθεί έτσι, ώστε να προβληθεί από τα πράγματα ως ο μεγάλος ηγέτης του καθεστώτος. Αν θα το πετύχει είναι άλλο ζήτημα. Μια κίνηση, όμως, που φαίνεται να είναι στρατηγική και μελετημένη είναι αυτή που για μας είναι «πλήρης υποταγή»: Η αποδοχή των εκλογών, αν δεν συμφωνήσει ο Γιώργος Παπανδρέου σε μια μίνιμουμ συναίνεση, στα οικονομικά και στον Πρόεδρο. Εδώ ο Καραμανλής προσπαθεί να προλάβει τα πράγματα και να ανοίξει το δρόμο των οικουμενικών σχημάτων με τον ίδιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια ήττα κόντρα σε αυτό μπορεί να τον πετάξει έξω από το παιχνίδι. Αυτό που κινδυνεύει να πάθει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ που μάλλον δεν έχει αντιληφθεί καλά τις απαιτήσεις των μεγάλων πατρόνων. Αυτά τα κόμματα είναι τόσο σάπια που δεν μπορεί κανένα να κυβερνήσει σήμερα μόνο του. Αυτό διευκολύνει υπερβολικά τα σχέδια αυτών που απεργάζονται το τέλος μας.Από την μεριά τους οι αστοί πολιτικοί και η ενσωματωμένη «αριστερά» προσπαθούν αγωνιωδώς να «πλασαριστούν» στο νέο πολιτικό σκηνικό. Ο Καραμανλής, λοιπόν, από τη δική του οπτική (την καθεστωτική) δεν ενεργεί και τόσο ανόητα, όσο νομίζουμε. Μπορεί να μην έχει υπολογίσει σωστά όλους τους παράγοντες της πολιτικής σκακιέρας και να χάσει παντελώς το «παιχνίδι». Το να θρηνούμε εμείς για τις κινήσεις του Καραμανλή είναι ηλίθιο. Αν περιμένουμε τις λύσεις από τους πολιτικούς τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας…
Ρεσάλτο