Η ανθρώπινη αλληλεπίδραση ο σημαντικός παράγοντας ευτυχίας στη ζωή

Η καλή ζωή χτίζεται με καλές σχέσεις. Δεν υπάρχει τίποτα πιο καταλυτικό για την ποιότητα ζωής των ανθρώπων, πνευματική και σωματική, άρα για τη μακροπρόθεσμη ευτυχία τους, από την πλούσια, ποιοτική ανθρώπινη διασύνδεση. Ούτε τα χρήματα ούτε η φήμη, που αποτελούν τους κυριότερους στόχους των νέων ανθρώπων, όπως προέκυψε από πρόσφατη έρευνα, δεν εγγυώνται την ευτυχία. Μόνο οι ζεστές, ποιοτικές ανθρώπινες σχέσεις οδηγούν σε αυτήν.
 Δεν το λέω εγώ ή κάποιος ρομαντικός, κάποια κάρτα στο Facebook στην οποία ούτε καν κάνουμε like γιατί μοιάζει σαχλή. Το λέει το Χάρβαρντ. Και είναι πλέον αποδεδειγμένο επιστημονικά από την εγκυρότερη, πιο μακρόχρονη και με το μεγαλύτερο κύρος έρευνα που έχει διεξαχθεί ποτέ πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση, το Study of Adult Development της Ιατρικής Σχολής του.
Ή, όπως την αποκαλούν επί δεκαετίες οι επιστήμονες, The Study. «Ομολογώ ότι με συγκινεί που το Χάρβαρντ με το κύρος του μας φέρνει αυτό το μήνυμα», λέει στο «Κ» η κ. Ευαγγελία Ανδριτσάνου, συστημική ψυχοθεραπεύτρια και συν-μεταφράστρια των έργων του Ιρβιν Γιάλομ και άλλων θεωρητικών και μεθοδολογικών βιβλίων από σημαντικούς ψυχοθεραπευτές. Η πιο πρόσφατη μετάφρασή της είναι το βιβλίο της ομότιμης καθηγήτριας του Cambridge Terri Apter «Δύσκολες μητέρες. Πώς να κατανοήσουμε και να ξεπεράσουμε την επίδρασή τους πάνω μας» που κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα από τις εκδόσεις Αρμός. «Το λέμε συχνά, αλλά δεν το πιστεύουμε πάντα, η σκληρή καθημερινότητα μοιάζει να το διαψεύδει, όμως είναι σημαντικό ότι επιτέλους υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις ότι τα πλούτη και τα αξιώματα δεν παίζουν ρόλο όσο οι σχέσεις και η αγάπη. Είναι σχεδόν επαναστατικό».

Παρακολούθησαν τις ζωές τους σε πραγματικό χρόνο  

 Η «Μελέτη Ανάπτυξης των Ενηλίκων» ξεκίνησε πριν από 75 χρόνια, έχοντας δείγμα 814 ανθρώπους: 268 αγόρια από ανώτερες τάξεις, φοιτητές του Χάρβαρντ, 456 αγόρια από φτωχές συνοικίες της Βοστώνης και 90 γυναίκες προικισμένες πνευματικά με IQ άνω του 140, που αρχικά ανήκαν σε έρευνα του Στάνφορντ. Από το 1938 οι ερευνητές, ο επικεφαλής των οποίων έχει αλλάξει έως σήμερα τέσσερις φορές, παρακολουθούσαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τις ζωές των συμμετεχόντων, όχι μόνο με ερωτηματολόγια, αλλά και με προσωπικές συνεντεύξεις, εξετάσεις αίματος, μαγνητικές εγκεφάλου. Καμία άλλη έρευνα δεν κατάφερε να αντέξει τόσα χρόνια και να βγάλει τόσο ολοκληρωμένα συμπεράσματα για τις ζωές των συμμετεχόντων, όχι από τις αναμνήσεις τους, αλλά από την παρακολούθηση των ζωών τους σε πραγματικό χρόνο. Είναι συγκινητικό ακόμη και αυτό καθαυτό το εγχείρημα.

 Ποια είναι τα συμπεράσματα; Το βασικότερο αυτό που ήδη είπαμε: οι καλές σχέσεις μάς κρατούν ευτυχισμένους και υγιείς - η μοναξιά κυριολεκτικά σκοτώνει. Δεν έχει σημασία η ποσότητα των σχέσεων που κάνουμε, αλλά η ποιότητά τους, το πόσο μπορούμε να μοιραστούμε, να βρούμε κατανόηση, να βασιστούμε στον σύντροφο, στους φίλους, στις κοινωνικές μας επαφές. Οι καλές σχέσεις δεν προστατεύουν μόνο τη σωματική υγεία, αλλά και την πνευματική. Ενώ οι επτά βασικοί παράγοντες που προδιαγράφουν μια ευτυχισμένη ζωή είναι η αποχή από το κάπνισμα, η μόρφωση, το καλό σωματικό βάρος, ο καλός και σταθερός γάμος ή μόνιμη σχέση, η άσκηση, η μη κατάχρηση αλκοόλ και κυρίως η ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε, αυτό που οι επιστήμονες λένε «ώριμες άμυνες» και που στην καθομιλουμένη θα λέγαμε «το να μπορείς να κάνεις τα λεμόνια λεμονάδα». Ακόμη και ο αλκοολισμός, που θεωρείται βασικός παράγοντας δυστυχίας, σύμφωνα με το Χάρβαρντ, δεν είναι μόνο γιατί επιβαρύνει την υγεία, αλλά κυρίως γιατί διαλύει τις ανθρώπινες σχέσεις του παθόντος - αυτό είναι που τον καταδικάζει στη δυστυχία.

Οι άνθρωποι μας αλλάζουν, οι σχέσεις μάς γιατρεύουν

 Η μεγαλύτερη προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει κανείς προκειμένου να ζήσει καλά είναι να δουλέψει πάνω στις σχέσεις του. «Δεν είναι τα κακά πράγματα που μας συμβαίνουν αυτά που μας καταδικάζουν», λέει ο Τζορτζ Βάιλαντ, προτελευταίος διευθυντής της έρευνας, στο βιβλίο του «Στοιχεία ευτυχίας» όπου καταγράφει δέκα ιστορίες ζωής από δέκα συμμετέχοντες. «Είναι οι καλοί άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας σε κάθε ηλικία που οδηγούν σε μια ευτυχισμένη ζωή. Οι σχέσεις που μας γιατρεύουν διευκολύνονται από την ικανότητά μας να συγχωρούμε, να ευγνωμονούμε και να αφήνουμε τους ανθρώπους να μας αγγίξουν, δηλαδή να εμπλουτίζουμε τους εαυτούς μας από την αγάπη που τρέφουμε για κάποιον. Ένας καλός γάμος στα 50 προδιαγράφει ευχάριστα γηρατειά περισσότερο από ό,τι η χαμηλή χοληστερίνη. Άλλωστε, σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας, η αντικειμενικά καλή υγεία είναι λιγότερο σημαντική από την υποκειμενική. Δεν πειράζει να είναι κανείς άρρωστος, φτάνει να μη νιώθει άρρωστος».

 Διαβάζοντας όμως το βιβλίο, βγαίνουν και πολλά ακόμη συναρπαστικά συμπεράσματα. «Αν συμφωνήσουμε ότι ευτυχία είναι να ζει κανείς ποιοτικά και να είναι ευχαριστημένος από τη ζωή του, αυτός είναι ένας στόχος που αξίζει κανείς να επιδιώκει», λέει η κ. Ανδριτσάνου. «Και θα τον συνέδεα και με το να ζούμε στο τώρα. Όταν ζούμε στο τώρα και δεν μας απορροφά τι έχει φύγει στο παρελθόν και τι φοβόμαστε ότι θα γίνει στο μέλλον, όλα μπαίνουν σε διαστάσεις πολύ λιγότερο επιβαρυντικές, τρομακτικές και θλιβερές». Είναι αλήθεια πως, σύμφωνα με τις τελικές σκέψεις των επιστημόνων πάνω στην έρευνα, η αυξημένη ικανότητα για συγχώρεση είναι βασικό στοιχείο όσων ζουν καλύτερες ζωές. Η δυνατότητα να αφήνουμε πράγματα πίσω οδηγεί σε επιτυχημένο «μεγάλωμα» πολύ περισσότερο από το να κρατάμε απωθημένα με ανθρώπους ή καταστάσεις.

Η κρίση μέσης ηλικίας είναι δώρο, όχι κατάρα

 Το δεύτερο και ίσως σημαντικότερο συμπέρασμα είναι πως, αντίθετα από ό,τι πιστεύουμε όταν έχουμε μια επιφανειακή σχέση με την ψυχοθεραπεία, ΔΕΝ είμαστε απόλυτα προκαθορισμένοι, ΔΕΝ είμαστε δέσμιοι της παιδικής μας ηλικίας ή της σχέσης μας με τους γονείς μας. Συμμετέχοντες με φριχτές ζωές ως παιδιά κατάφεραν μέσω της ευφυΐας και του χαρακτήρα τους να καταλήξουν πιο ευτυχισμένοι από άλλους με καλύτερες παιδικές ηλικίες. «Όποιες κι αν είναι οι καταβολές μας, τα βιώματά μας και οι ιστορίες μας, έχουμε τη δυνατότητα να προχωρήσουμε και να τα ξεπεράσουμε», λέει η κ. Ανδριτσάνου.
«Καταλυτική σε αυτό είναι η κρίση της μέσης ηλικίας, που έχουμε μάθει να φοβόμαστε, αλλά αποτελεί σημαντικότατο ορόσημο στη ζωή ενός ανθρώπου. Έρχεται γύρω στα 45 να υπενθυμίσει με τον πιο καίριο και οξύ τρόπο ότι μπορεί να έχουμε αφήσει κάποιες πλευρές του εαυτού μας που δεν έχουμε εκφράσει καθόλου. Και όποιος έχει την τόλμη και την αγωνιστικότητα να μην αφήσει αυτά τα κομμάτια του να χαθούν, βαδίζει προς την ελευθερία και την ολοκλήρωση. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τη μέση ηλικία, είναι αναζωογονητική. Πολλοί άνθρωποι στην έρευνα άλλαξαν τη ζωή τους μετά τα 40, έζησαν σχεδόν δύο ζωές. Κάποια πράγματα γίνονται μόνο όταν μεγαλώνει κανείς. Σε μια εποχή που θεωρεί τη νεότητα απόλυτη αξία και θεωρεί ότι η ζωή τελειώνει μετά τα 40, είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι επιστημονικά δεδομένα έρχονται να αποδείξουν ότι το να μεγαλώνει κανείς είναι κάτι που πρέπει να περιμένει με χαρά και αγωνία».

 Και η ψυχοθεραπεία; Μπορεί να μας οδηγήσει στην ευτυχία; «Η εκπαίδευση, η παιδεία είναι σημαντικότατος παράγοντας για να γίνουμε ευτυχισμένοι, και εκεί θα ενέτασσα και την ψυχοθεραπεία», λέει η κ. Ανδριτσάνου. «Δεν είναι μια καταφυγή, αλλά ένα ολόκληρο ταξίδι ανακάλυψης και γνώσης του εαυτού μας και των άλλων. Μαθαίνουμε τα όριά μας, τους τρόπους που σχετιζόμαστε και αν είναι λειτουργικοί, εκπαιδευόμαστε σε νέα μοτίβα σχέσεων, ανακαλύπτουμε δυνάμεις και ισχυρά μας σημεία. Ο κοινός παρονομαστής είναι η γνώση. Όσο περισσότερα πράγματα μαθαίνουμε, όσο πιο ανοιχτοί είμαστε στον κόσμο και στην εμπειρία τόσο αργότερα γερνάμε, τόσο πιο ευτυχισμένοι γινόμαστε».

Μανίνα Ντάνου

http://www.kathimerini.gr/

Ποιοί δημιούργησαν και μισθοδοτούν τους αφιονισμένους μισθοφόρους

Aυτό που από την αρχή της συριακής σύγκρουσης το pronews.gr είχε αποκαλύψει, επιβεβαιώνει τώρα η μεγαλύτερη πολιτική οικογένεια των ΗΠΑ, η οικογένεια Κένεντι:   «Ο πόλεμος μας ενάντια στον Άσαντ δεν ξεκίνησε λόγω των ειρηνικών διαδηλώσεων της Αραβικής Άνοιξης του 2011 αλλά το 2000 όταν το Κατάρ προσφέρθηκε να κατασκευάσει έναν αγωγό αξίας δέκα δισεκατομμυρίων δολαρίων που θα περνούσε τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, τη Συρία και την Τουρκία» δήλωσε ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ, σε συνέντευξη του για το Politico, επιβεβαιώνοντας όσους από την αρχή υποστήριζαν ότι οι ΗΠΑ σε συνεργασία με την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ δημιούργησαν εξόπλισαν και εφοδίασαν το ISIS αλλά και τις υπόλοιπες ένοπλες ομάδες της υποτιθέμενης συριακής αντιπολίτευσης.   "Η απόφαση των ΗΠΑ για ανατροπή του Μ.Άσαντ πάρθηκε όταν αρνήθηκε να δεχτεί το πέρασμα του αγωγού που θα πήγαινε από το Κατάρ προς την Ευρώπη", δήλωσε.   Το pronews.gr από την αρχή είχε αποκαλύψει τους λόγους έναρξης αυτού του ατελείωτου "λουτρού αίματος" καθώς οι ΗΠΑ έλπιζαν ότι με τον αγωγό αυτόν θα μετέφεραν το καταριανό φυσικό αέριο στην Ευρώπη και θα εξοβέλιζαν την Ρωσία από την ευρωπαϊκή ενεργειακή αγορά.   "Επειδή ο πατέρας μου δολοφονήθηκε από έναν Άραβα έκανα προσπάθεια να κατανοήσω το πως η αμερικανική πολιτική επηρεάζει την Μέση Ανατολή"   "Αντί να έχουμε βολικές εξηγήσεις περί θρησκείας και ιδεολογίας ας δούμε πως το δάχτυλο της ευθύνης στρέφεται κατά ημών των ιδίων. Λίγα πράγματα γνωρίζει ο αμερικανικός λαός για τις βίαιες αμερικανικές επεμβάσεις στην Συρία"   Το Κατάρ, είναι ο στενός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, όπου και βρίσκονται οι δύο σημαντικότερες βάσεις των ΗΠΑ  και τα γραφεία της Κεντρικής Διοίκησης στη Μέση Ανατολή.   Για να υποστηρίξει τα συμφέροντα της Ρωσίας, ο Άσαντ αρνήθηκε να υπογράψει αυτή τη συμφωνία για χάρη ενός άλλου αγωγού που θα ξεκίναγε από το Ιράν και θα κατέληγε στον Λίβανο.   Φυσικά αυτό θα έβαζε το συμμαχικό προς-την Μόσχα- Ιράν σε θέση ισχύς ο καθώς θα γινόταν ένας από τους μεγαλύτερους παρόχους φυσικού αερίου στην Ευρώπη, και μαζί με την Μόσχα θα είχανε τον απόλυτο έλεγχο.   "Αμέσως μετά την άρνηση του Άσαντ, οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας, άρχισαν να χρηματοδοτούν την αντιπολίτευση στη Συρία και να προετοιμάζουν την ανατροπή του. Η CIA μετέφερε έξι δισ. δολάρια σε λογαριασμό βρετανικού τηλεοπτικού καναλιού στη Συρία για να ξεκινήσει ρεπορτάζ υπέρ της ανατροπής του Άσαντ."   "Παρόλα αυτά ήταν λάθος η επιλογή των ισλαμιστών καθώς ο Άσαντ είναι περισσότερο διαλλακτικός από τα σουνιτικά ουαχαμπιστικά βασίλεια της περιοχής καθώς η χώρα του έχει κοσμική ελίτ σε αντίθεση με τις αντίστοιχες θεοκρατικές του Κατάρ και της Σ.Αραβίας.   Άλλωστε ο Μ.Άσαντ έδωσε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες στη CIA μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη"   "Η CIA χρησιμοποίησε τους τζιχαντιστές για τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και για να ανατρέψει καθεστώτα στη Μέση Ανατολή από τα μέσα του 20ου αιώνα καθώς θεωρούσε πως οι θεοκρατικές δυνάμεις ήταν ένα αξιόπιστο αντίβαρο για την επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης στην περιοχή"   Είναι γνωστό ότι οι Ταλιμπάν δημιουργήθηκαν από τις ΗΠΑ για να χτυπηθούν οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν την δεκαετία του '80   Αναφέρει μάλιστα χαρακτηριστικά ο Ρ.Κένεντι ότι ήδη από το 1957 οι ΗΠΑ προσπάθησαν να προκαλέσουν εξεγέρσεις στη Συρία και να ανατρέψουν την τότε κυβέρνηση   "Άρα το ISIS είναι αποτέλεσμα όλων αυτών των ενεργειών του παρελθόντος".   Οι δηλώσεις αυτές προέρχονται από την οικογένεια-μύθος των Δημοκρατικών και αποτελούν μεγάλο "χαστούκι" στον Μ.Ομπάμα και στην πολιτική που ακολούθησε. Η προεδρία του έχει πλέον σημαδευτεί από την εξάπλωση του ισλαμισμού σε όλον τον πλανήτη και την δημιουργία κλίματος φόβου παντού.   Συν τοις άλλοις χρεώνεται τις γενοκτονίες που έλαβαν χώρα σε Συρία και Ιράκ και την καταστροφή των Μνημείων με βάση τα οποία εξολοθρεύεται ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης Ιστορίας.   Πολύ άσχημα επιτεύγματα για έναν άνθρωπο που κάποιοι του έδωσαν Νόμπελ Ειρήνης το 2008 για αυτά που ΘΑ έκανε στο μέλλον (το είδαμε κι αυτό).

Θεόφραστος Ανδρεόπουλος

http://www.pronews.gr

Περί τελειομανίας

Η εμμονή στην «Τελειότητα» και το ατέρμονο κυνήγι του «Αψεγάδιαστου» ταλαιπωρεί πολλούς ανθρώπους. Ναι μεν βγαίνει ασυνείδητα ως μία εσωτερική ανάγκη, η οποία αν δεν ικανοποιηθεί, ενδέχεται να «τιμωρήσει» αλλά τελικά, όπως και να έχει, προκαλεί απίστευτη ψυχική και σωματική κούραση και στον «Τελειομανή» και στους γύρω του.

Η «Τελειοθηρία» από τι προκαλείται; Όταν ένας άνθρωπος θέλει τόσο πολύ να έχει under control τα πάντα στη ζωή του, να είναι όλα σε τάξη, να μαζεύει μόνο επιτυχίες, κατά βάθος τι θέλει να κερδίσει;

Η απάντηση είναι μία και μοναδική. Την επιβεβαίωση, την επιβράβευση και την αποδοχή.
Συνήθως, οι ενήλικες που είναι «Τελειομανείς» στην ζωή τους, ως παιδιά έχουν εισπράξει σε μεγάλο βαθμό την επίκριση και την αδιαφορία, μπήκαν αρκετά στο περιθώριο και μεγαλώνοντας με το να προσπαθούν καθημερινά να ελέγχουν και να επιδιώκουν την «τέλεια» δουλειά, τους «τέλειους» συντρόφους, την «τέλεια» οικογένεια, τους «τέλειους» φίλους, αισθάνονται ότι τα μάτια γύρω τους θα καμαρώνουν για εκείνους. Στην πραγματικότητα, αγωνίζονται με αυτόν τον τρόπο να πιστέψουν στον ίδιο τους τον εαυτό μέσα από τους «άλλους», γιατί δεν έχουν μάθει από τα παιδικά τους χρόνια να αυτο-καμαρώνονται.

Οι «Τελειομανείς» άνθρωποι μέσα από αυτόν τον καταναγκασμό, καλώς ή κακώς, βγάζουν και ωραία αποτελέσματα μέσα από τις ενέργειες τους. Για αυτό άλλωστε και οι εργοδότες δεν έχουν ποτέ κανένα παράπονο από τέτοιους εργαζομένους. Οι ίδιοι, όμως, προκειμένου να πετύχουν το καλύτερο και να αποκλείσουν κάθε πιθανότητα αποτυχίας, καταναλώνουν περισσότερες δυνάμεις από αυτές, που μπορούν να αντέξουν, βάζοντας παράλληλα και σε άλλους ανθρώπους το «μαχαίρι στο λαιμό», για να το διασφαλίσουν. Όλη αυτή η εσωτερική πίεση, που στο συνειδητό θεωρείται απόλυτα φυσιολογική, συσσωρεύεται και πολλές φορές σωματοποιείται με τις λεγόμενες «ψυχοσωματικές διαταραχές».

Η λύση βρίσκεται στο να τροποποιηθούν οι «καταγραφές του παρελθόντος». Να αλλάξει η ματιά προς τον εαυτό και να γίνει απόλυτα κατανοητός ο λόγος, που δεν εισπράχθηκαν τα «μπράβο» κατά την παιδική ηλικία. Η κατανόηση, η αποδοχή, η συγχώρεση και η αγάπη προς εμάς τους ίδιους και την οικογένεια, που μας έφερε στον κόσμο, είναι λέξεις κλειδιά για την εξομάλυνση της «Τελειοθηρίας». Είναι μόνο καλό, να επιθυμούμε καλά πράγματα για εμάς και τους ανθρώπους, που αγαπάμε. Αλλά αυτό με βασική προϋπόθεση να απουσιάζει ο ψυχαναγκασμός, το άγχος και η αγωνία από κάθε είδους προσπάθεια. Γιατί; Γιατί απλά το «Τέλειο» δεν υπάρχει, η «Κορυφή» δεν αγγίζεται και αν αγγιχθεί, τότε έχουμε την αίσθηση ότι στην πορεία υπάρχει και άλλη. 

Της Μαριας Αθανασιαδου απο το enikos. gr

http://olympia.gr

Αποκαλύπτοντας το εγώ

Αν φοράς μια μάσκα για πολύ καιρό

αρχίζεις να ξεχνάς

ποιος κρύβεται πίσω απ’ αυτή.

Όταν φέρνουμε στο μυαλό μας κάποιον εγωκεντρικό τύπο, συνήθως σκεφτόμαστε ένα επηρμένο, αλαζονικό, εγωπαθές άτομο που κοιτάζει υποτιμητικά όλους τους άλλους γύρω του. Ωστόσο είναι σίγουρο πως το «εγώ» μπορεί να εμφανιστεί σε όλα τα σχήματα και τα μεγέθη. Στην πραγματικότητα, ο καθένας μας έχει ένα «εγώ» που το μόνο στο οποίο διαφέρει από το εγώ του πλησίον του είναι κάποιες μικρές ή μεγαλύτερες λεπτομέρειες. Το «εγώ» μας δεν είναι παρά η αίσθηση του εαυτού μας, η ιδέα που έχουμε για το ποιοι είμαστε.

Για παράδειγμα, ένα άτομο που λέει: «είμαι πολύ θρησκευόμενος, συμπεριφέρομαι πάντα ευγενικά στους συνανθρώπους μου, είμαι έξυπνος, είμαι ενάρετος» λειτουργεί εξίσου εγωκεντρικά με ένα άτομο που ισχυρίζεται πως: «εγώ εργάζομαι σκληρά και δεν ανέχομαι τους τεμπέληδες» ή «εγώ πάντα πετυχαίνω τους στόχους μου γιατί είμαι πειθαρχημένος».

Και οι δύο παραπάνω τύποι ανθρώπων λειτουργούν από μια ψευδαίσθηση για την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους.  Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ψευδαίσθηση την οποία όχι μόνο μαθαίνουμε να πιστεύουμε αλλά προσπαθούμε να πείσουμε και τους γύρω μας ότι είναι αληθινή, γίνεται τελικά η στενή φυλακή μας. Για παράδειγμα ένα άτομο που είναι δογματικά προσκολλημένο στη θρησκεία του δε θα είναι πρόθυμο να εξετάσει ιδέες ή έννοιες από άλλες θρησκείες επειδή ήδη έχει στο μυαλό του ότι αυτές οι ιδέες δεν ταιριάζουν με την εικόνα που έχει οικοδομήσει για τον εαυτό του.

Από την άλλη, αυτός που βλέπει τον εαυτό του σαν ένα σκληρά εργαζόμενο και φιλόδοξο άτομο θα πέσει σε κατάθλιψη αν ξαφνικά χάσει τη δουλειά του ή αν η εταιρεία του πτωχεύσει γιατί η πεποίθησή του γι’ αυτό που νομίζει ότι είναι αναπάντεχα θα καταρρεύσει. Αυτό που ονομάσαμε «εγώ» βασίζεται πάντα σε έννοιες και συστήματα πίστης και όχι σε κάτι πραγματικό ή απτό.   Έτσι, τι συμβαίνει όταν σταματήσουμε να πιστεύουμε σ' αυτό; Όταν αρχίσουμε να εναρμονιζόμαστε περισσότερο με τον αληθινό εαυτό μας, ο οποίος είναι το εσωτερικό εκείνο κομμάτι μας που μπορεί να παρατηρεί το «εγώ», όχι το ίδιο το εγώ, αντιλαμβανόμαστε ότι κάτω από την επιφάνεια της ύπαρξής μας υπάρχει πάντα εκείνη η γλυκύτατη κατάσταση της ειρήνης.  Αυτή η αΐδιος ειρήνη ξεπερνά όλες τις έννοιες και ιδέες που μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι θα πρέπει να είμαστε.

Όσο περισσότερο λοιπόν ένα άτομο έρχεται σε επαφή με την Αλήθεια του, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι όλα όσα πίστευε για τον εαυτό του, για τους άλλους ή για τη ζωή γενικότερα ήταν βασισμένα σε μια μεγάλη παραίσθηση. Οι πεποιθήσεις του αυτές δημιουργούσαν ισχυρότατους περιορισμούς που τον κρατούσαν φυλακισμένο σε ένα ασφυκτικά στενό και ανήλιαγο κελί. Πως λοιπόν θα διαπιστώσουμε τελικά αν λειτουργούμε από τον εγωκεντρισμό ή από τον αληθινό εαυτό; Παρακάτω παραθέτουμε κάποιες ερωτήσεις που μπορείτε να θέσετε στον εαυτό σας και να λάβετε μόνοι σας την απάντηση.

Νιώθω συχνά προσβεβλημένος;

Ο αληθινός εαυτός δεν μπορεί να προσβληθεί. Δεν έχει κάποια προκατάληψη για το πώς οι άλλοι άνθρωποι θα πρέπει να του συμπεριφέρονται και για το τι θα πρέπει να αποφεύγουν να του κάνουν. Δέχεται τα πράγματα κυριολεχτικά έτσι όπως ακριβώς είναι.  Οι  άνθρωποι που λειτουργούν από τον εγωισμό τους προσβάλλονται συχνά από τους άλλους όταν ο τρόπος  που τους φέρονται δεν συμφωνεί με τις προκαταλήψεις τους. Συνεπώς δε μπορούν να δεχτούν τις καταστάσεις όπως τους εμφανίζονται στη ζωή.

Έχω άποψη για τα πάντα;

Το εγώ εκλιπαρεί για προσοχή. Θέλει να νιώθει σημαντικό με κάθε τρόπο. Ακόμα και λέγοντας ανοησίες. Όσο πιο εγωκεντρικό είναι ένα άτομο τόσο περισσότερο θέλει να επιβάλει τη γνώμη του για οποιοδήποτε θέμα άσχετα αν είναι ή όχι της ειδικότητάς του. Δεν έχει σημασία αν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω απ’ τις καλύτερες γαρνιτούρες για μια πίτσα, απ’ τα σπουδαιότερα έργα της όπερας ή τις τελευταίες ανακαλύψεις της αστροφυσικής, το ριζωμένο στο εγώ άτομο θα έχει άποψη για τα πάντα.

Έχω βάλει στον εαυτό μου πολλές ταμπέλες;

Από τη στιγμή που το εγώ βασίζεται στην πίστη σ’ αυτό για να επιβιώσει, μεταμφιέζεται με διάφορες ταμπέλες έτσι ώστε να επιβάλει τη νομιμότητά του. Ταμπέλες που μπορεί να λένε οτιδήποτε, όπως: «είμαι ντροπαλός», «είμαι αστείος», «είμαι δυνατός» ή «είμαι αδύναμος», «είμαι μορφωμένος» ή «είμαι πνευματικό άτομο», ότι τέλος πάντων μπορεί να ισχυριστεί ένα άτομο για τον εαυτό του. Όταν ένα άτομο ταυτίζεται με την ταμπέλα του τότε νιώθει να απειλείται από οποιονδήποτε αμφισβητεί αυτή την ταμπέλα. Φανταστείτε να πείτε σε ένα άτομο που ισχυρίζεται πως είναι πνευματικό (κανένα πραγματικά πνευματικό άτομο δε θα τολμούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο) πως έχει σημαντικά ελαττώματα. Το εγώ του θα πληγωνόταν βαθύτατα κι ίσως να εξοργιζόταν μαζί σας παρότι η ψευδαίσθηση της πνευματικότητάς του θα προσπαθούσε να πνίξει αυτή την οργή. Ο αληθινός εαυτός δεν πιστεύει ποτέ πως είναι κατηγορηματικά κάτι ιδιαίτερο κι έτσι δεν μπορεί να νιώσει προσβολή επειδή κάποιος αμφισβήτησε μια ανύπαρκτη ταμπέλα.

Μήπως ασχολούμαι υπερβολικά με το τι σκέφτονται για μένα οι άλλοι;

 Όταν οι άλλοι άνθρωποι δεν επικυρώνουν την πίστη μας για το ποιοι είμαστε, το εγώ νοιώθει επίσης να απειλείται. Αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι προσπαθούν να έχουν κοντά τους κόλακες και όχι πραγματικούς φίλους που να θέλουν το καλό τους και να  τους λένε την αλήθεια. Αυτά τα άτομα βασίζονται στην γνώμη των άλλων για να τονώσουν την μοναδικότητά τους και την δήθεν εξαιρετικότητα τους σε κάποιους τομείς κι έτσι όταν κάποιος άλλος άνθρωπος ή κάποιο γεγονός δεν ενισχύει αυτή τους την ανάγκη τότε το εγώ τους νοιώθει απογοητευμένο γιατί αντιλαμβάνεται πως δεν είναι τόσο μοναδικό όσο ήθελε να πιστεύει. Ο αληθινός εαυτός, χωρίς να έχει την ανάγκη να αποδείξει κάτι, δρα πάντα με απόλυτη φυσικότητα, είτε όλοι οι υπόλοιποι τον επιβραβεύουν είτε τον κατηγορούν γι’ αυτή του τη δράση.  

Μήπως έχω την τάση να χαρακτηρίζω εύκολα τους συνανθρώπους μου;

Το εγώ ενισχύεται όταν κρίνει και όταν συγκρίνει. Έτσι, όπως ακριβώς οι θεατές μιας ταινίας, το εγώ κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους αλόγιστα σε καλούς ή κακούς. Και μόλις αξιολογήσει κάποιον, σχεδόν ποτέ δεν αλλάζει τη γνώμη που έχει γι’ αυτόν. Ωστόσο, όλοι κάποτε στη ζωή μας, έχουμε πράξει κάτι που κάποιος άλλος θα μπορούσε να το θεωρήσει κακό ή ακόμη και διαβολικό. Είναι όμως αλήθεια αυτό που θα πρέπει να μας χαρακτηρίζει για το υπόλοιπο της ζωής μας; Όταν λειτουργούμε από τον αληθινό μας εαυτό είναι ευκολοδιάκριτο ότι ο καθένας μας ενεργεί κάθε στιγμή από το επίπεδο της συνειδητότητας που βρίσκεται εκείνη ακριβώς την στιγμή και που μπορεί ανάλογα με τις συνθήκες που θα του παρουσιαστούν να αναδιαμορφωθεί. 

Συμπερασματικά θα καταλήξουμε ότι το να προσπαθήσουμε να ξεφορτωθούμε το εγώ μας ίσως να είναι τελικά μια μάταιη προσπάθεια. Δεν μπορούμε να το διώξουμε με τη βία παρά μόνον να αποκτήσουμε επίγνωση της ύπαρξής του και να αρχίσουμε να γελάμε μαζί του κάθε φορά που το ανακαλύπτουμε. Όταν θα καταφέρουμε να αρχίσουμε να το παρατηρούμε χωρίς να το κρίνουμε αυστηρά, όταν καταφέρουμε να αποκαλύπτουμε τους ύπουλους τρόπους με τους οποίους συμπεριφέρεται, τότε θα μπορέσουμε να χαλαρώσουμε την προσκόλλησή μας επάνω του. Όταν πάψουμε επιτέλους να πιστεύουμε σε οτιδήποτε το εγώ μας επιμένει πως είμαστε υποχρεωμένοι να πιστέψουμε τότε αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά εμείς και μόνον εμείς κατέχουμε το κλειδί που ανοίγει την καγκελένια πόρτα του στενάχωρου κελιού μας. Τότε γινόμαστε λίγο πιο ελεύθεροι, πιο συνειδητοί και πιο χαρούμενοι σ’ αυτόν αφιλόξενο κόσμο που ζούμε κι όχι ισοβίως κρατούμενοι από τον ίδιο μας το νου. 

http://nekthl.blogspot.gr

Οι συνέπειες των εμβολίων

Πολλοί γονείς, με παρακάλεσαν να ξαναεμφανίσω το άρθρο με το αληθινό περιστατικό ΑΝΤΙΔΟΤΗΣΗΣ ΕΜΒΟΛΙΟΥ MMR, το οποίο δεν πρόλαβαν να διαβάσουν γιατί είχα αναγκαστεί να ΚΡΥΨΩ από το χρονολόγιο μου λόγω των απειλών για καταγγελίες εναντίον μου στον Ιατρικό Σύλλογο. (εδώ το άρθρο που ακόμα κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με τις απειλές) http://www.docmed.gr/polemos-metaxi...

Κατόπιν συζήτησης μου με παγκοσμίως αναγνωρισμένο, επίτιμο καθηγητή της Ιατρικής του Α.Π.Θ. διαβεβαιώθηκα ότι είναι παράνομο να μου απαγορεύουν να μιλώ δημόσια για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΑΣΘΕΝΗ ΜΟΥ, ότι δεν μπορούν να μου κάνουν τίποτα και ότι ΕΧΩ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΩ. Ορίστε λοιπόν η “πέτρα του σκανδάλου”.

Σαν Ομοιοπαθητικός ιατρός, έχω την τύχη να έχω συχνά επαφή με παιδιά και με τους γονείς τους. Οι γονείς ενώ είναι πλέον ενημερωμένοι για το πόσο μεγάλο κακό κάνουν τα εμβόλια, συνεχίζουν να νιώθουν κάπου ένοχοι αν σταματήσουν τον εμβολιασμό των παιδιών και έτσι τελικά δεν το πράττουν, θέτοντας τα παιδιά τους σε θανάσιμο κίνδυνο.

Ας δούμε όμως γιατί νιώθουν ένοχοι. Φοβούνται ότι αν δεν κάνουν π.χ. το εμβόλιο της μηνιγγίτιδας το παιδί θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πάθει μηνιγγίτιδα, πράγμα που όπως θα δούμε παρακάτω, ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ. Και έτσι είναι για εκείνους σαν να πρέπει να διαλέξουν μεταξύ «κάποιων πιθανοτήτων» μακροπρόθεσμης εμφάνισης καρκίνου ή κάποιας σοβαρής νόσου (καρκίνου, σκλήρυνσης κατά πλάκας, κλπ) ή τη βραχυπρόθεσμη εμφάνιση μηνιγγίτιδας. Και από ότι φαίνεται οι γονείς, φοβούνται περισσότερο το 2ο κι έτσι εκθέτουν τα παιδιά τους στον κίνδυνο του εμβολιασμού.

Υπάρχουν διάφορες μελέτες που βρίσκονται σε συνεχή εξέλιξη, και μεταξύ αυτών η μεγαλύτερη είναι αυτή του κλασικού ομοιοπαθητικού Andreas Bachmair. 17.000 παιδιά έχουν λάβει μέρος σ αυτήν τη μελέτη. Η μελέτη αυτή μπορεί να βρεθεί στο VaccineInjury.info και έχει προστεθεί ένας σύνδεσμος για τους γονείς εμβολιασμένων παιδιών. Έχουν ανταποκριθεί και λάβει μέρος μέχρι στιγμής σε 11.000 οικογένειες, κυρίως από U.S.A. Άλλες μελέτες έχουν επίσης γίνει σε μικρότερα γκρουπ οικογενειών ανά τον πλανήτη.

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΠΑΡΟΜΟΙΑ. ΟΛΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ 2-5 ΦΟΡΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΕΙ, ΚΑΘΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΟΞΕΙΕΣ ΕΙΤΕ ΧΡΟΝΙΕΣ, ΑΥΤΙΣΜΟ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΡΓΙΕΣ…ΤΑ ΜΗ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ 5 ΦΟΡΕΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΝΟΣΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!!!

Καμία από τις μελέτες δεν εμφανίστηκε στα μεγάλα ΜΜΕ. Καμία, δεν χρηματοδοτήθηκε από τον ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΥΓΕΙΑΣ (WHO) ή από τα ΚΕΝΤΡΑ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ(CDC) ή από οποιοδήποτε εθνικό ή διεθνές γραφείο σχετικά με την υγεία ή από οποιοδήποτε ιατρικό γρουπ. Δεν τολμούν να συγκρίνουν αντικειμενικά την υγεία των μη εμβολιασμένων παιδιών, με αυτήν των εμβολιασμένων και να ρισκάρουν να διακοπεί η εμβολιο-μανία τους (vaxmania,, vaccination mania).

Σύνδεσμος συμμετοχής στη μελέτη του Andreas Bachmair. http://www.vaccineinjury.info/ http://www.vaccinationcouncil.org/ http://www.thedoctorwithin.com/

Παράδειγμα περιστατικού Αγόρι 7 ετών Όζο στο θυρεοειδή 3 χιλιοστών διάμετρο.

TSH: 11.95 (Φ.Τ. 0.28 – 4.3) T3: ΣΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΟΡΙΑ Τ4: ΣΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΟΡΙΑ Αιματοκρίτης Hct: 35.5 (Φ.Τ. 30-44%) Ρινορραγίες Βρογχίτιδες που ξεκίνησαν ένα μήνα μετά τον πρώτο εμβολιασμό (κάθε φορά οι πνευμονολόγοι έδιναν αντιβιώσεις και εισπνεόμενη κορτιζόνη) 4-4,5 ετών αρχίζει να βγάζει κοκκινίλες, διάφορα δερματικά εξανθήματα, έντονες αντιδράσεις ακόμα και σε τσίμπημα κουνουπιού, οι οποίες αντιμετωπίζονταν από την κλασική ιατρική μόνο με αντιβιώσεις. Ξαφνικά ξεκινά επικίνδυνη αλλεργία στο τσίμπημα της μέλισσας – που δεν υπήρχε πριν – η οποία επιβεβαιώθηκε και με αλλεργικό τεστ. Το παιδί οδηγείται πολλές φορές στο νοσοκομείο με επικίνδυνο για τη ζωή του αλλεργικό σοκ. Μεταφέρει πάντα μαζί του ενέσιμη αδρεναλίνη και κορτιζόνη, και έχει εκπαιδευτεί για να κάνει μόνο του ένεση σε περίπτωση που το τσιμπήσει μέλισσα. Αυτό, αγχώνει πολύ το παιδί και το φοβίζει. Οι γονείς θέλουν να απαλλαγεί από αυτήν την αλλεργία, για να απελευθερωθεί από αυτό το άγχος.

Το παιδί αφού έκανε κάποιους μήνες θεραπεία με Κλασσική Ομοιοπαθητική, παρουσίασε σταδιακά τις παρακάτω αλλαγές / βελτιώσεις. Δεν αρρωσταίνει πλέον συχνά. Όταν αρρωστήσει δεν είναι βαρύ το κρυολόγημα δηλαδή δεν παθαίνει πια βρογχίτιδες και λοιμώξεις αναπνευστικού, δεν χρειάζεται να παίρνει αντιβιώσεις, κορτιζόνη κλπ. Όταν αρρωστήσει, έχει τη μορφή ελαφριού κρυολογήματος, που αντιμετωπίζεται καθαρά με Ομοιοπαθητική και το πολύ σε 2 εικοσιτετράωρα το παιδί είναι τελείως καλά. Ο όζος στο θυρεοειδή έχει μειωθεί στα 2 χιλιοστά.

TSH: Μειώθηκε από 11.95 σε 6.5 (Φ.Τ. 0.28 – 4.3) T3: ΣΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΟΡΙΑ Τ4: ΣΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΟΡΙΑ Αιματοκρίτης Hct: Από 35.5% ανέβηκε στο 38.5% (Φ.Τ. 30-44%) Δεν παθαίνει πια ρινορραγίες.

Έχει παραμείνει όμως Η ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ και η συμπεριφορά ελαφριάς μορφής αυτισμού, η οποία εκδηλώθηκε μετά το εμβόλιο MMR.

Σκέφτηκα ότι ίσως ο θυρεοειδής και η αλλεργία προέρχονται καθαρά από τους εμβολιασμούς. Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία, να προσπαθήσω να αντιδοτήσω μερικά εμβόλια και αποφάσισα να ξεκινήσω από το εμβόλιο MMR. Ο λόγος που επέλεξα το MMR, ήταν επειδή το συγκεκριμένο εμβόλιο ευθύνεται για πολλές περιπτώσεις που εμφάνισαν ξαφνικά αυτισμό. Οι γονείς έλεγαν ότι το παιδί ήταν σαν να έχει αλλάξει χαρακτήρα και αυτά τα οποία περιέγραφαν θύμιζαν το σύνδρομο Asperger’s (η πιο ελαφριά μορφή αυτισμού). Ενώ παλιά ήταν πολύ κοινωνικό και ανοιχτό, ξαφνικά είχε γίνει ένα κλειστό παιδί. Όταν συναντούσαν ξένους ανθρώπους, κρυβόταν φοβισμένα πίσω από τη μητέρα του. Όταν θύμωνε ή στεναχωριόταν, δεν μπορούσε πλέον να ανταπεξέλθει στο να αντιμετωπίσει όποιον τον στεναχωρούσε, αλλά απλά τρεπόταν σε ΦΥΓΗ, είτε στο δωμάτιο του, είτε έβγαινε έξω από το σπίτι. Θύμωνε έντονα με παραμικρά πράγματα, έχοντας έντονες αντιδράσεις που παλιά δεν είχε, περισσότερο έκφραση οργής παρά απλού θυμού, ούρλιαζε εύκολα, πέταγε πράγματα, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Έχει γίνει υπερκινητικός και φαίνεται να έχει άγνοια κινδύνου. Κάποιες φορές βλέπει παιδιά να κλαίνε και είναι σαν να μην μπορεί να αντιλήφθη ότι πονάνε είτε ψυχικά είτε σωματικά. Δεν μπορεί να εφαρμόσει την ενσυναίσθηση, δηλαδή να μπει στη θέση του άλλου για να τον κατανοήσει, έστω με τον τρόπο που θα έκανε ένα παιδί της ηλικίας του. (Δηλαδή έλλειψη κοινωνικής φαντασίας…βασικό χαρακτηριστικό του συνδρόμου Asperger.) Άρχισαν ξαφνικά να τον ενοχλούν οι ήχοι ακόμα και η μουσική, με αποτέλεσμα να ενεργοποιείται πονοκέφαλος με αυτήν την αιτία.

ΠΛΗΡΗΣ ΙΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΕΡΓΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΛΙΣΣΑ ΚΑΙ ΙΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΑΥΤΙΣΜΟΥ.

Λόγω του ότι όλα αυτά τα συμπτώματα αναπτύχθηκαν αρκετά σταδιακά παράλληλα με τους εμβολιασμούς δοκίμασα λοιπόν να αντιδοτήσω το εμβόλιο MMR. Ζητήθηκε από φαρμακείο να φτιαχτεί από το εμβόλιο MMR το αντίστοιχο Ομοιοπαθητικό φάρμακο, το οποίο θα λειτουργούσε ως αντίδοτο. Η δοσολογία που εφαρμόστηκε είναι σύμφωνη με τους κανόνες που έχει εφαρμόσει ο Ομοιοπαθητικός Ιατρός Dr. Tinus Smits για να θεραπεύσει το ΜΕΤΕΜΒΟΛΙΑΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ, σύμφωνα με τη θεωρία του Inspiring Homeopathy, με μεγάλη επιτυχία είτε σε περιπτώσεις που μετ – εμβολιακά εμφανίστηκε αυτισμός, είτε οποιαδήποτε άλλη σωματική ή ψυχολογική / συμπεριφοριακή πάθηση.

Δεν χρειάστηκε να αντιδοτηθεί άλλο εμβόλιο, μιας και ήδη λίγο πριν ολοκληρωθεί η θεραπεία αντιδότησης, το παιδί ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΣΤΗ ΜΕΛΙΣΣΑ! Επίσης ο όζος εξαφανίστηκε, η TSH πήγε στο φυσιολογικό, οπότε δεν υπήρχε λόγος πλέον το παιδί να λαμβάνει την αγωγή με το Τ4, που σε άλλη περίπτωση θα το έπαιρνε πιθανότατα εφ’ όρου ζωής. Ο αιματοκρίτης του στο πέρας της θεραπείας, ήταν στο 40%. Η συμπεριφορά του άλλαξε επίσης. Δεν είναι πια υπερκινητικός. Δεν έχει πλέον την ανάγκη να κρύβεται στο δωμάτιο του, ή να τρέχει έξω από το σπίτι, όταν κάτι τον θυμώσει ή τον στεναχωρέσει, αλλά μπορεί να αντιμετωπίσει με θάρρος και κυρίως με ψυχραιμία όταν συμβεί κάτι, σε βαθμό ακόμα και πολύ καλύτερο από τους άλλους συνομήλικους του. Δεν αντιδρά πλέον με νεύρα στο παραμικρό, αλλά μπορεί να λέει στη μητέρα του τι τον ενοχλεί και να κάνει διάλογο.

Ιατρός – Ομοιοπαθητικός Κ. Λυμνιούδη

http://revealedtheninthwave.blogspot.gr

Η κόμη ως αιθερικό αισθητήριο

Ο δυτικός πολιτισμός έχει οδηγήσει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι το στυλ που θα έχουν τα μαλλιά τους, ανήκει στη σφαίρα των προσωπικών προτιμήσεων, ότι το μήκος των μαλλιών έχει να κάνει με τη μόδα ή την άνεση. Αν πάμε όμως πίσω, στην εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ, θα δούμε μια ολότελα διαφορετική εικόνα να αναδύεται, που παρέμεινε προσεκτικά κρυμμένη από το κοινό για δεκαετίες.

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90, η Σάλυ (όνομα αλλαγμένο για προστασία), παντρεύτηκε έναν διακεκριμένο ψυχολόγο που εργαζόταν σε Νοσοκομείο βετεράνων του πολέμου του Βιετνάμ, που υπέφεραν από μετατραυματικό στρες μάχης.

Η Σάλυ διηγείται: «Θυμάμαι καθαρά ένα απόγευμα όταν επέστρεψε σπίτι ο άντρας μου, κρατώντας στα χέρια του έναν ογκώδη επαγγελματικό φάκελο. Μέσα του βρίσκονταν εκατοντάδες σελίδες από κάποια μελέτη που είχε εκπονήσει η κυβέρνηση. Ο άντρας μου είχε σοκαριστεί από το περιεχόμενο. Αυτά που διάβασε σ’ εκείνη τη μελέτη, άλλαξαν την μετέπειτα ζωή του. Από τη μέρα εκείνη ο συντηρητικός, μέσης ηλικίας άντρας μου, άφησε τα μαλλιά του και τα γένια του να μεγαλώσουν και δεν τα έκοψε ποτέ ξανά κοντά. Επιπλέον, το ιατρικό κέντρο που δούλευε του επέτρεψε να το κάνει, και ακόμα, ορισμένοι άλλοι πολύ συντηρητικοί άντρες από το προσωπικό ακολούθησαν το παράδειγμά του. Διάβασα τη μελέτη και έμαθα το γιατί.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, ένας τομέας του υπουργείου Αμύνης είχε στείλει μυστικά ειδικούς απεσταλμένους σε Αμερικανικό Καταυλισμό Ινδιάνων να ερευνήσουν και να ψάξουν για ταλαντούχους ανιχνευτές, σκληροτράχηλους νεαρούς άντρες που ήταν εκπαιδευμένοι στο να κινούνται σε άγρια εδάφη χωρίς να τους παίρνει είδηση ο εχθρός. Αναζητούσαν ιχνηλάτες με σχεδόν υπερφυσικές, εξωπραγματικές ικανότητες. Πριν να τους προσεγγίσουν, εκείνοι οι εκλεκτοί άντρες παρακολουθούνταν στενά για την τεχνική τους και τον τρόπο που είχαν να επιβιώνουν.

Όταν βρήκαν τελικά εκείνο που έψαχναν, οι άντρες των ειδικών δυνάμεων, με όμορφα λόγια δελέασαν τους νεαρούς Ινδιάνους και τους έπεισαν να στρατολογηθούν στον Αμερικανικό στρατό. Μόλις κατετάγησαν, συνέβη κάτι εκπληκτικό. Όποιο ταλέντο και ικανότητα και αν διέθεταν προηγουμένως, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, και ο ένας νεοσύλλεκτος μετά τον άλλο δεν κατάφεραν να επιδείξουν όσα είχαν δείξει να γνωρίζουν στον καταυλισμό τους.

Μετά από τις σημαντικές αποτυχίες των νεοσύλλεκτων, η κυβέρνηση διεξήγαγε δαπανηρότατα τεστ για να ανακαλύψει την αιτία, και αυτά που βρήκε περιγράφονταν στη μελέτη.

Όταν οι Ινδιάνοι ερωτήθηκαν για τους λόγους της αποτυχίας τους, ο πιο μεγάλος στην ηλικία νεοσύλλεκτος απάντησε με επιμονή ότι όταν τους έκοψαν τα μακριά τους μαλλιά, δεν μπορούσαν πλέον να ‘νιώθουν’ τον εχθρό, δεν είχαν πια πρόσβαση στην 6η αίσθηση, η διαίσθησή τους δεν ήταν πια αξιόπιστη, δεν μπορούσαν να ‘διαβάσουν’ τα λεπτοφυή, αδιόρατα σήματα και δεν είχαν πλέον πρόσβαση στις λεπτοφυείς εξωαισθητήριες πληροφορίες.

Έτσι, Το ινστιτούτο που διεξήγαγε τις δοκιμές, στρατολόγησε και άλλους Ινδιάνους ιχνηλάτες, αυτή τη φορά επιτρέποντάς τους να κρατήσουν τα μαλλιά τους μακριά και τους υπέβαλε σε διάφορες δοκιμασίες. Μετά έστειλαν τους άντρες ανά ζεύγη, έχοντας και οι δυο από το ζεύγος περάσει τα τεστ με την ίδια βαθμολογία. Άφησαν τον ένα να κρατήσει τα μαλλιά του μακριά, ενώ τον άλλο κούρεψαν στρατιωτικά. Μετά τους υπέβαλαν ξανά σε διάφορες δοκιμασίες.

Οι άντρες με τα κουρεμένα μαλλιά αποτύγχαναν συνεχώς στα ίδια τεστ που προηγουμένως είχαν περάσει με επιτυχία.

Ένα τυπικό τεστ:

Ο νεοσύλλεκτος κοιμάται στο δάσος. Ένας οπλισμένος ‘εχθρός’ τον πλησιάζει. Ο με μακριά μαλλιά άντρας ξυπνάει με μια ισχυρή αίσθηση κινδύνου και φεύγει μακριά πριν ο εχθρός έρθει πολύ κοντά του, προτού καν ακουστεί κάποιος ήχος από τον ‘εχθρό’ που πλησιάζει.

Σε μια άλλη εκδοχή του ίδιου τεστ, ο ίδιος άντρας νιώθει κάτι να τον πλησιάζει και διαισθάνεται ότι ο εχθρός θα του επιτεθεί με το σώμα του. Ακολουθεί την 6η αίσθησή του και μένει ακίνητος προσποιούμενος τον κοιμισμένο, αιφνιδιαστικά αρπάζει τον επιτιθέμενο και τον ‘σκοτώνει’ καθώς εκείνος προσπαθεί να τον στραγγαλίσει.

Αυτός ο ίδιος άντρας που πέρασε με επιτυχία τα τεστ, στη συνέχεια κουρεύτηκε στρατιωτικά και συνεχώς αποτύγχανε σε όσα τεστ είχε περάσει. Έτσι, το έγγραφο συνιστούσε όλοι οι Ινδιάνοι ιχνηλάτες/ανιχνευτές να εξαιρούνται από το στρατιωτικό κούρεμα. Αντίθετα, ήταν επιβεβλημένο οι ιχνηλάτες να διατηρούν μακριά μαλλιά.

Σχόλιο

Το σώμα των θηλαστικών εξελίσσεται επί πολλά εκατομμύρια χρόνια. Οι ικανότητες επιβίωσης ανθρώπων και ζώων πολλές φορές μοιάζουν εξωπραγματικές, ενώ η επιστήμη συνεχώς ανακαλύπτει νέες εκπληκτικές ικανότητες. Κάθε μέρος του σώματος επιτελεί ένα πολύ λεπτό έργο για την επιβίωση και την ευζωία του σώματος.

Τα μαλλιά αποτελούν επέκταση του νευρικού συστήματος, μπορούν να ειδωθούν ως αισθητήρια νεύρα της εξωτερικής πλευράς, ένα είδος υψηλά εξελιγμένου ‘αισθητήρα’ ή ‘κεραίας’ που διαβιβάζει τεράστιες ποσότητες σημαντικών πληροφοριών στον εγκέφαλο.

Όχι μόνο τα μαλλιά, αλλά και το τριχωτό του προσώπου παρέχει στον εγκέφαλο μια οδική αρτηρία πληροφοριών και επίσης εκπέμπει προς το περιβάλλον την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια του εγκεφάλου. Αυτό το έχουν δει οι επιστήμονες στις φωτογραφίες Κίρλιαν, όταν ένα άτομο φωτογραφίζεται με μακριά μαλλιά και μετά κουρεμένο.

Όταν τα μαλλιά είναι κοντά, οι λήψεις και οι εκπομπές από και προς το περιβάλλον εμποδίζονται πολύ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ‘μούδιασμα’.

Το κόψιμο των μαλλιών συμβάλλει στην έλλειψη επίγνωσης που έχει ο κόσμος για την καταστροφή του περιβάλλοντος στα τοπικά οικοσυστήματα. Συμβάλλει ακόμα στην έλλειψη ευαισθησίας στις κάθε είδους σχέσεις. Συμβάλλει στην σεξουαλική απογοήτευση.

Συμπέρασμα

Αναζητώντας λύσεις για τη δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο, ίσως είναι η ώρα να αναλογιστούμε ότι πολλές από τις βασικές υποθέσεις μας για την πραγματικότητα είναι λανθασμένες. Ίσως ένα μεγάλο κομμάτι της λύσης να κρύβεται στο πρόσωπο που κοιτάμε κάθε μέρα στον καθρέφτη μας.

Η ιστορία του Σαμψών και της Δαλιδά στην Βίβλο εμπεριέχει πολλές κωδικοποιημένες αλήθειες. Όταν η Δαλιδά έκοψε τα μαλλιά του Σαμψών, ο κάποτε αήττητος Σαμψών ηττήθηκε.

Ας αναλογιστείτε ότι εκτός από τους Ινδιάνους της Αμερικής, όλοι οι αρχαίοι λαοί διατηρούσαν μακριά μαλλιά. Αυτό δεν έχει να κάνει με την μη ύπαρξη ‘ψαλιδιών’ γιατί έχουν βρεθεί και τέτοια στις ανασκαφές.

http://olympia.gr

Χορεύοντας το χορό μέχρι το τέλος...

Από τότε που συνειδητοποίησα πως δεν θα δω ποτέ τους γονείς μου μαζί σαν ηλικιωμένο ζευγάρι, άρχισα να παρατηρώ έξω με μεγάλο ενδιαφέρον και προσοχή τα ηλικιωμένα ζευγάρια. Δεν ξέρω τι με παρακίνησε να πράξω κατά αυτόν τον τρόπο. Σίγουρα, όμως απέκτησα μία διαφορετική οπτική για τον κόσμο και εκτίμησα πολύ παραπάνω την αξία της συντροφικότητας και του ‘’μαζί’’.

Πόσο δυνατή η λέξη ‘’μαζί’’; Πόση προσπάθεια χρειάζεται για να γίνει πράξη; Πόσες συνέπειες έχει είτε θετικές είτε αρνητικές; Και πόσοι εν τέλει καταφέρνουν αυτό το ‘’μαζί’’ να το κρατούν για πάντα;

Μου αρέσει συγκεκριμένα να παρατηρώ τα ηλικιωμένα ζευγάρια και τις όμορφες συνήθειές τους, να βγαίνουν το βράδυ περιποιημένοι και οι δύο στο εστιατόριο, να ακούν την αγαπημένη τους μουσική και να σιγοτραγουδούν,να κρατιούνται σφιχτά από το χέρι. Λες και δεν υπάρχει αύριο, λες και δεν υπάρχει χθες, αυτά τα ζευγάρια ζουν το τώρα και απολαμβάνουν την στιγμή χωρίς άγχος,κοιτώντας πάντα προς την ίδια κατεύθυνση. Τι μας έκανε άραγε να έχουμε συνηθίσει να κάνουμε εκπτώσεις στον έρωτα και στην αγάπη;

Στις μέρες μας με το παραμικρό, λίγη γκρίνια, κάποιες μικρές διαφωνίες και κατευθείαν λέμε αντίο. Γιατί δεν αντέχουμε να χορέψουμε μέχρι τέλος τον χορό στον οποίο διαλέξαμε να είμαστε;
Δεν ξέρω αν μπορώ να το ονομάσω μαγική συνταγή για σχέση που αντέχει στον χρόνο, σίγουρα όμως έχω κάποια βασικά χαρακτηριστικά υγιούς σχέσης στο μυαλό μου: ρομαντισμός, ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, πάθος, μοίρασμα, ενδιαφέρον. Να είσαι δεκτικός απέναντι στον άνθρωπό σου, να παίρνεις μέσα σου ένα βαθύ κομμάτι του, να δίνεσαι σε αυτόν. Να σε ενδιαφέρει κάθε ώρα και στιγμή πως είναι και πως νιώθει. Όλα αυτά φαντάζουν ιδανικά.

Ιδανικό, όμως είναι όχι να υπάρχουν όλα αυτά τα θετικά στοιχεία στην σχέση, αλλά να απουσιάζουν τα κακά χαρακτηριστικά που την πηγαίνουν πίσω. Ποια είναι τα αρνητικά χαρακτηριστικά; Κριτική και αμυντική στάση παίρνουν το βραβείο. Σίγουρα, στιγμές άμυνας θα υπάρξουν και στα επιτυχημένα ζευγάρια. Αυτά, όμως θα προσέξουν ότι κάτι δεν πάει καλά και θα προσπαθήσουν να διορθώσουν την κατάσταση. Δεν θα το βάλουν στα πόδια.

Η κάθε σχέση στην ζωή μας ερωτική ή μη θέλει προσπάθεια, αμοιβαία αισθήματα, πίστη, ειλικρίνεια και σεβασμό. Όταν σπάει το γυαλί, να μη κολλάμε τα σπασμένα κομμάτια, ούτε να αλλάζουμε ποτήρι. Απλά να μπορούμε να αντικαθιστούμε το γυαλί με νέο υλικό! Νέους υγιείς τρόπους συμβίωσης που θα διαλέξει από κοινού το ζευγάρι. Κοινοί στόχοι, κοινά όνειρα, αίσθηση ομαδικότητας.

Γράφοντας μου έρχονται όλο και περισσότερα θετικά χαρακτηριστικά. Δεν θα τα απαριθμήσω. Άλλωστε η κάθε σχέση είναι μοναδική και μόνο το ίδιο ζευγάρι γνωρίζει τι είναι γι΄αυτό σημαντικό και τι όχι.

Θαυμάστε και αγαπήστε αυτόν που έχετε δίπλα σας. Μπορεί να είσαι κατά του γάμου, γυναίκα καριερίστρια, μεγάλος εραστής, αλλά πάνω απ’όλα είσαι άνθρωπος και μεγαλώνοντας δεν μπορεί να μη θέλεις το παρεάκι σου. Γι’αυτό και μόνο αξίζει να σκεφτείς λίγο καλύτερα τα κριτήρια σου όταν κάνεις σχέση. Μην βλέπεις τα πράγματα μονόφθαλμα. Να σκέφτεσαι πάντα με γνώμονα την αγάπη.

Και αν νιώθεις ότι ο παρτενέρ σου μπορεί να σε χορέψει μέχρι το τέλος του χορού…..να τον κρατάς!!

Γεωργία Κανελλοπούλου – Ψυχολόγος

H επιλογή του συντρόφου

Η επιλογή του συντρόφου διαμορφώνεται σε ασυνείδητο επίπεδο από τα πρώτα χρόνια της ζωής, όταν συντελείται ο σχηματισμός ταυτότητας φύλου, μέσα από τη σχέση με τους γονείς. Είναι πλέον γνωστό ότι η σχέση με τον ετερόφυλο γονέα είναι καθοριστική για την ποιότητα των σχέσεων μα τα άτομα του άλλου φύλου.

Μια σταθερά θετική τρυφερή σχέση με τον ετερόφυλο γονιό επιτρέπει την διαμόρφωση ικανότητας συναλλαγής με στοιχεία εμπιστοσύνης και αλληλοεκτίμησης, ενώ μια εξαρτητική ή έντονα συγκρουσιακή σχέση με τον ετερόφυλο γονιό συνοδεύει το άτομο και διαταράσσει τις προσωπικές σχέσεις.

Η εμπιστοσύνη στον άλλο προϋποθέτει την εμπιστοσύνη στον εαυτό. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν έχει την ικανότητα να εμπιστεύεται. Δεν εμπιστεύεσαι τον άλλο, απλώς του παραδίδεσαι. Η αυτοεγκατάλειψη στα πλαίσια της σχέσης προσομοιάζει στον έντονο έρωτα, αλλά στην ουσία εκφράζει μια παραίτηση από την προσωπική ευθύνη και την προσωπική συμμετοχή.

Η εμπιστοσύνη δεν αφήνει χώρο για ζηλοτυπίες, αμφισβητήσεις και επιβεβαιώσεις. Παρακάμπτει τις ψυχοφθόρες προστριβές και επιτρέπει την αυτονομία των συντρόφων, δίχως την αίσθηση απειλής για την σχέση. Η ελευθερία όχι μόνο δεν αποτελεί κίνδυνο, αλλά αντίθετα είναι ευκαιρία, αφού δίνει την δυνατότητα στον κάθε σύντροφο να συλλέγει νέες σημαντικές εμπειρίες στην προσωπική, ξεχωριστή του πορεία, τις οποίες μπορεί να προσφέρει στο κοινό ταμείο του ζευγαριού.

Η εμπιστοσύνη στον ερωτικό τομέα δεν μπορεί να στηρίζεται στα τσεκαρίσματα και σε κρυφές ματιές στα κινητά και στα λάπτοπ. Η εμπιστοσύνη δεν μπορεί να διασφαλιστεί με ζηλοτυπίες και με περιορισμούς στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους που υπάρχουν στο εργασιακό ή στο φιλικό περιβάλλον.

Δεν μπορεί να σταθεί ένα μαγαζί, όπου ο ένας συνέταιρος θα παραφυλάει τον άλλο, μήπως κλέψει από το κοινό ταμείο. Πώς θα σταθεί μια σχέση, όπου ο ένας θεωρεί τον άλλο αναξιόπιστο, που αναζητά την ευκαιρία να ξεφύγει;

Πόσο ελκυστικός μπορεί να είναι ένας σύντροφος που κάνει διαρκώς ελέγχους και παρατηρήσεις; Πόσο έξυπνο είναι να μεταβάλλεται σε ένα ανασφαλή δεσμοφύλακα που η μόνη του ασχολία είναι να μην δραπετεύσει ο κρατούμενος;

Ένας ισοπεδωμένος σύντροφος που έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του και δεν ενδιαφέρεται για την ύπαρξη των άλλων ανθρώπων γύρω του, δεν είναι ένας πιστός σύντροφος που αξίζει τη συμπόρευση μαζί του, αλλά ένα αφόρητο βάρος στη ζωή.

Δεν μπορεί να εμπιστευτείς ένα άνθρωπο που έχει διαταραγμένες προσωπικές σχέσεις με τα μέλη της οικογένειάς του, που νιώθει πικρία από την εγκατάλειψη των φίλων του και έχει ένταση με τους συναδέλφους του και να φαντασιώνεις ότι μαζί σου θα είναι όλα ιδανικά.

Δεν μπορείς να εμπιστευτείς κάποια που είναι το κοριτσάκι που δεν έχει αυτονομηθεί ποτέ και να περιμένεις να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες στην κοινή ζωή…

Δημήτρης Καραγιάννης "Έρωτας ή τίποτα"

Ο δικός μας άνθρωπος

Ο προσωπικός χώρος στο ζευγάρι είναι ο κοινός χρόνος τους. Ο χρόνος που πάντα είναι πολύ λίγος για ένα ζευγάρι που αγαπιέται. Ο χρόνος που αφιερώνεται στις συζητήσεις τους, που αφορούν πληροφορίες για τον χρόνο που έζησαν ξεχωριστά και για τα όσα κατάφεραν. Για όσα συνειδητοποίησαν μόνοι τους και θα ήθελαν να μοιραστούν. Για τα όσα όμορφα και σημαντικά έχουν ζήσει τώρα ή στο παρελθόν και θα ήθελαν να τα επεξεργαστούν από κοινού, ώστε να διασωθούν στην κοινή μνήμη. Για τα όσα πικρά, επώδυνα ή αηδιαστικά έχουν ζήσει τώρα ή στο παρελθόν και για τα οποία θέλουν να ορκιστούν ότι θα απουσιάζουν από την κοινή ζωή τους.

Σημαντικός είναι ο χρόνος στο ζευγάρι όταν γελούν και αστειεύονται. Όταν εκφράζονται όλες οι υπαρκτές δυσκολίες από την θέρμη του έρωτά τους. Όταν το παιχνίδισμα γίνεται τρόπος ζωής για όσους σέβονται τη σοβαρότητά της. Όταν η τρυφερότητα δεν αφορά μόνο τα προκαταρκτικά στάδια της σεξουαλικής σχέσης, αλλά είναι η ίδια η σχέση. Όταν η καλή διάθεση δεν είναι κουκούλωμα των προβλημάτων, αλλά η βεβαιότητα για τη δυνατότητα επίλυσής τους.

Σημαντικός είναι ο χρόνος στο ζευγάρι, όταν μπορούν να χαλαρώσουν δίχως να πρέπει να απολογούνται. Όταν μπορούν να αυτοσαρκαστούν, δίχως να φοβούνται ότι θα ξεπέσουν στα μάτια του συντρόφου. Όταν αντί για γκρίνιες και παράπονα για εκείνα που ήθελαν και δεν έγιναν, μοιράζονται τις επιθυμίες τους και τα όνειρά τους.

Ο σύντροφος τότε δεν ακούει απλώς αυτά που του λες, αλλά γνωρίζει να αφουγκράζεται και αυτά που σε δυσκολεύουν να τα ονομάσεις, αυτά που ζητούν τον χρόνο τους για να αναδυθούν, αυτά που δεν έχεις λόγια να τα εκφράσεις.

Ο σύντροφος που είναι ο καλός σου φίλος. Που δεν κολλάς επάνω του γιατί δυσκολεύεσαι στις σχέσεις με τους άλλους, αλλά γιατί με αυτόν έχεις απεριόριστες δυνατότητες επικοινωνίας και κατανόησης.

Συντροφικότητα. Η δυνατότητα να έχεις τον δικό σου άνθρωπο. Τον άνθρωπο που σε γνωρίζει και γι αυτό σε εμπιστεύεται. Να έχεις δίπλα σου κάποιον που θέλει να σε ακούει, όχι για να σου κάνει χάρη, αλλά γιατί εμπλουτίζεται από την σχέση του με σένα. Να έχεις τον δικό σου άνθρωπο που δεν σε παρεξηγεί, γιατί γνωρίζει να εξηγεί τις προθέσεις σου. Να θέλεις να είσαι μαζί του όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί μαζί του είσαι ολόκληρος ο εαυτός σου.

Συντροφικότητα. Η αίσθηση ότι είναι ο δικός μου άνθρωπος. Ο αγαπημένος. Ο σημαντικός. Αυτός που με δυσκολεύει με το να είναι διαφορετικός, ακόμη και όταν συμφωνούμε. Αυτός που με δυσκολεύει με το να είναι παρόν, ακόμη και στη μοναξιά μου. Αυτός που με δυσκολεύει με το να μη δέχεται τους συμβιβασμούς μου. Αυτός που με δυσκολεύει με την ομορφιά της αγάπης του. Αυτός που με δυσκολεύει με το να μη του φτάνει ποτέ ο κοινός μα χρόνος. Αυτός που με δυσκολεύει με το να με εμπιστεύεται απροϋπόθετα. Αυτός που με δυσκολεύει με το να μην μου επιτρέπει να εγκλωβίζομαι στα άσχημα. Αυτός που με δυσκολεύει με το να μην μου επιτρέπει να παραιτούμαι. Αυτός που με δυσκολεύει με το να με βλέπει ερωτικά, ακόμη και όταν εγώ δεν αντέχω τον εαυτό μου. Αυτός που με δυσκολεύει με το να μου ζητά να είμαι ο εαυτός μου και μόνο αυτό…

Δημήτρης Καραγιάννης από το βιβλίο του «Έρωτας ή τίποτα»

Καλλιεργώντας θετικές σκέψεις και συναισθήματα

Χρειάζεστε έναν ήρεμο, καθαρό και θετικό νου για να ικανοποιήσετε τις ανάγκες σας για τον εαυτό σας, την οικογένειά σας και ίσως ακόμη για την κοινωνία και τον κόσμο.

Τα συναισθήματά μας έχουν απευθείας επίδραση στο σώμα μας. Κάθε φορά που νιώθουμε ένα συναίσθημα, το ενδοκρινικό μας σύστημα εκκρίνει συγκεκριμένες ορμόνες ή πεπτίδια που κυκλοφορούν μέσα στο αίμα μας προς όλα τα κύτταρα, γεμίζοντας τα με τις «ορμόνες αυτού του συναισθήματος».

Η ορμονική κατάσταση που δημιουργείται από αρνητικά συναισθήματα φέρνει ανισορροπία σε διάφορα συστήματά μας όπως το νευρικό, το ενδοκρινικό και το ανοσοποιητικό μας σύστημα, τα οποία στη συνέχεια δημιουργούν έλλειψη ισορροπίας σε όλα τα άλλα συστήματα. Αυτό έχει σαν επακόλουθο να είμαστε πολύ περισσότερο ευαίσθητοι σε ασθένειες και διαταραχές.

Ιατρικές μελέτες στο «Ινστιτούτο Αριθμητικής της Καρδιάς» στην Καλιφόρνια έχουν δείξει ότι πέντε λεπτά θυμού ή απογοήτευσης μπορούν να αποδυναμώσουν μέρη του ανοσοποιητικού συστήματος για πέντε ώρες και ότι πέντε λεπτά αγάπης ή ευγνωμοσύνης μπορούν να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό σύστημα για πέντε ώρες.

Άλλες μελέτες έχουν δείξει ότι αποκτούμε χημικό εθισμό σε ορμονικές εκκρίσεις από συγκεκριμένα συναισθήματα και έχουμε την τάση να αναζητούμε υποσυνείδητα τρόπους να ξαναδημιουργήσουμε αυτά τα συναισθήματα και να πάρουμε τις «ορμονικές δόσεις» μας, ακριβώς όπως κάνουμε με κάθε άλλη εθιστική ουσία.

Στην πραγματικότητα αποκτούμε χημικό εθισμό σε συναισθήματα φόβου, θυμού, πόνου, πίκρας, μίσους ή ενοχής και έλκουμε και δημιουργούμε καταστάσεις, στις οποίες μπορούμε να βιώσουμε ξανά εκείνα τα οικεία συναισθήματα.

Αυτό στη συνέχεια οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο αναδημιουργίας αρνητικών συναισθηματικών καταστάσεων που ενισχύουν τις λανθασμένες πεποιθήσεις μας ότι κινδυνεύουμε ή ότι είμαστε θύματα ή ανάξιοι. Η υγεία, οι σχέσεις, η εργασία και η ευτυχία μας φθείρονται.

Ο νους μας δημιουργεί την πραγματικότητά μας.

Το χειρότερο ίσως αποτέλεσμα είναι ότι, λόγω του νόμου της έλξης, τα αρνητικά μας συναισθήματα και οι αρνητικές μας σκέψεις έλκουν περισσότερα από αυτά για τα οποία νιώθουμε αρνητικά. Αυτό μπορεί επίσης να ονομαστεί νόμος του καθρεφτίσματος, νόμος της συμπαθητικής δόνησης ή νόμος της εκδήλωσης.

Ο νους, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι προσδοκίες και οι συμπεριφορές μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας. Όταν τα αλλάζουμε, η πραγματικότητά μας αλλάζει. Οι θετικές σκέψεις και τα θετικά συναισθήματα έλκουν και δημιουργούν θετικές πραγματικότητες.

Αυτή είναι η δοκιμασία του καιρού μας: το να νιώθουμε εμπιστοσύνη και θετικότητα ακόμη κι όταν η εξωτερική πραγματικότητα δεν εμπνέει θετικές σκέψεις. Εδώ είναι που ξεχωρίζουν «αυτοί που είναι στο κέντρο τους» από τους «φοβισμένους».

Αυτοί, που μπορούν να συνεχίσουν να νιώθουν εμπιστοσύνη στην ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν τις προκλήσεις, θα είναι καλά. Αυτοί, που υποκύπτουν στο φόβο, το άγχος, το θυμό και το μίσος, όπως είναι πολύ εύκολο να κάνουν, θα υποφέρουν ακόμη περισσότερο.

Οι άλλοι καθρεφτίζουν τα συναισθήματά μας.

Εκπέμπουμε τα συναισθήματά μας, σαν ενέργειες, είτε τα εκφράζουμε είτε όχι. Αυτές οι ενέργειες κάνουν τους άλλους να αντιδρούν και να συμπεριφέρονται με τρόπους που αντανακλούν τα συναισθήματά μας. Όταν έχουμε έντονα αρνητικά συναισθήματα για διάρκεια χρόνου (όχι απλά στιγμιαία συναισθήματα, που είναι φυσιολογικά και αβλαβή), στην πραγματικότητα αυξάνουμε την πιθανότητα να μας φερθούν οι άλλοι αρνητικά.

Ακόμη κι όταν είμαστε «αθώοι», και δεν έχουμε βλάψει κανέναν, ο φόβος μας για τους άλλους θα τους προσκαλέσει υποσυνείδητα να φερθούν με τρόπους που καθρεφτίζουν τους δικούς μας φόβους. Το ίδιο ισχύει για τα συναισθήματα του θυμού, της ενοχής, του πόνου, της προδοσίας, του μίσους, της πίκρας, της απόρριψης, της κριτικής και όλα τα άλλα. Αυξάνουν την πιθανότητα έλξης αυτού για το οποίο αισθανόμαστε αρνητικά.

Αυτό είναι ένα γεγονός που είναι εξαιρετικά σημαντικό να θυμόμαστε όταν περνάμε «καιρούς δοκιμασίας». Στην πραγματικότητα δοκιμάζεται η ικανότητά μας να παραμείνουμε θετικοί νιώθοντας άξιοι, ασφαλείς και δυνατοί μέσα μας, ώστε να μπορέσουμε να ενθαρρύνουμε τον εαυτό μας στην αντιμετώπιση των ανθρώπων και των καταστάσεων.

Η δύναμη της Ευγνωμοσύνης.

Ένας τρόπος να δημιουργείτε θετικά συναισθήματα είναι να εστιάζεστε σε όλα όσα έχετε, για τα οποία μπορείτε να νιώθετε ευγνωμοσύνη. Ακόμη κι όταν δεν έχουμε όλα όσα θέλουμε ή πιστεύουμε ότι πρέπει να έχουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι, μπορούμε πάντοτε να εστιαζόμαστε σ’ αυτά που έχουμε.

Όταν συγκεντρωνόμαστε μόνο σ’ αυτό που δεν έχουμε, χάνουμε όλα αυτά που πραγματικά έχουμε, επειδή τα αγνοούμε και δεν τα επιτρέπουμε να μας παρέχουν απόλαυση, ασφάλεια ή ευτυχία.

Μπορεί να μην έχουμε τα χρήματα ή την υλική ασφάλεια που θα θέλαμε να έχουμε, αλλά μπορεί να έχουμε ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Μπορεί να έχουμε καλή ή αρκετά καλή υγεία για να απολαύσουμε τη ζωή. Μπορεί να έχουμε στέγη και τροφή. Μπορεί να έχουμε ηλεκτρισμό και τρεχούμενο νερό.

Μπορεί ακόμη να έχουμε και ζεστό τρεχούμενο νερό. Αν έχουμε βιβλία και τηλεόραση, τότε είμαστε πιθανώς στο ανώτερο 20% του πλανήτη. Αν έχουμε έστω και λίγα χρήματα στην τράπεζα, τότε είμαστε στο ανώτερο 8% του πλανήτη.

Μπορούμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τον αέρα που αναπνέουμε, τα λουλούδια, τα δένδρα και τα πουλιά γύρω μας. Κι αν ζούμε κοντά σε ένα πάρκο, δάσος, βουνό ή κοντά σε οποιοδήποτε είδος νερού, τότε μπορούμε να βρούμε ευχαρίστηση από την παρουσία τους στη ζωή μας. Ακόμη και σε δύσκολους καιρούς, μπορούμε να απολαύσουμε τους ανθρώπους, τα ζώα και τη φύση γύρω μας.

Αν ξέρουμε να διαβάζουμε και έχουμε πάρει διάφορες μορφές μόρφωσης, τότε είμαστε πολύ ιδιαίτεροι και ευλογημένοι. Αν έχουμε πρόσβαση στο Διαδίκτυο, τότε είμαστε μέσα στο 6% των ανθρώπων του πλανήτη που έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Αν έχουμε τηλέφωνο, είμαστε πολύ καλύτερα από τα 3 δισεκατομμύρια ανθρώπους (το 50% του πλανήτη) που δεν έχουν και μπορεί να μην έχουν καν δει τηλέφωνο.

Το αίσθημα της ευγνωμοσύνης για όλα όσα έχουμε έλκει περισσότερα από αυτά που χρειαζόμαστε. Όταν αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη, εκπέμπουμε θετική ενέργεια, η οποία αντανακλάται πίσω σε μας από τους ανθρώπους και το σύμπαν με τη μορφή όλων αυτών που μας κάνουν να νιώθουμε ακόμη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη.

Όταν αισθανόμαστε τυχεροί που έχουμε όσα έχουμε, έλκουμε περισσότερα από αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε τυχεροί. Όταν αισθανόμαστε ανάξιοι της αγάπης, άτυχοι και αποθαρρυμένοι, έλκουμε περισσότερα από αυτά που μας κάνουν να έχουμε αυτά τα συναισθήματα.

Η ζωή είναι ένας καθρέφτης που αντικατοπτρίζει πίσω σε μας τις υπερισχύουσες σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές μας από το παρελθόν και το παρόν.

Η δύναμη να δημιουργήσουμε μια καινούρια και πιο ευτυχισμένη πραγματικότητα, ακόμη και σ’ αυτούς τους καιρούς δοκιμασίας, εξαρτάται από την ικανότητά μας να έχουμε εμπιστοσύνη ότι πάντοτε αξίζουμε, είμαστε ασφαλείς και έχουμε τη δύναμη και το εσωτερικό σθένος να αντιμετωπίσουμε και να ωφεληθούμε από κάθε πρόκληση που μας φέρνει η ζωή.

Είναι σημαντικό να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή φιλική παρά επικίνδυνη. Έχουμε μάθει και προγραμματιστεί να βλέπουμε τη ζωή δύσκολη και επικίνδυνη, επειδή για πολλές χιλιάδες χρόνια η κοινωνία μάς έχει ταυτίσει με το σώμα και το νου, αγνοώντας τον πνευματικό εαυτό μας και τον πραγματικό λόγο που βρισκόμαστε, σαν πνεύματα, μέσα σ’ αυτά τα προσωρινά σώματα.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Μια βασική αλλαγή που χρειάζεται να κάνουμε στον τρόπο που σκεφτόμαστε είναι να αντιληφθούμε ότι τίποτα από όσα έχουν συμβεί, συμβαίνουν και θα συμβούν στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Ο Θεός, η ζωή και το σύμπαν μάς αγαπούν πέρα από κάθε μέτρο. Ότι συμβαίνει στη ζωή μας είναι μια ευκαιρία για ανάπτυξη και εξέλιξη. Δημιουργούμε αυτά τα γεγονότα και τις καταστάσεις είτε με τις μη φωτισμένες επιλογές, συναισθήματα και σκέψεις μας είτε σαν «επιλογές της ψυχής» πριν να γεννηθούμε.

Η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε ουσιαστικά αθάνατη άμορφη συνειδητότητα που έχει καταλάβει προσωρινά ένα σώμα με σκοπό να θυμηθούμε την αληθινή αιώνια φύσης μας ενώ βρισκόμαστε μέσα στο σώμα και μετά να εκδηλώσουμε στο υλικό επίπεδο την αρμονία, αγάπη, ενότητα και ομορφιά που ήδη υπάρχουν στον πνευματικό εαυτό μας.

Μ’ αυτό στο νου μας, υπάρχουν μόνο δύο λόγοι για να συμβεί κάτι δυσάρεστο στη ζωή μας. Ο ένας είναι ότι η άγνοια και ο φόβος μας έλκουν αρνητικές πραγματικότητες. Ο άλλος είναι ότι σε πνευματικό επίπεδο έχουμε επιλέξει αυτήν την εμπειρία σαν ευκαιρία να αφυπνιστούμε.

Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι αυτή η οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση που βιώνει ο κόσμος είναι προϊόν αυτών των δύο λόγων. Σ’ ένα επίπεδο αυτή η κρίση είναι αποτέλεσμα της ταύτισής μας με το εγώ μας, την ιδιοτέλεια, την απληστία, το φόβο και την ξεχωριστότητα μας. Σ’ ένα άλλο επίπεδο, είναι αυτό που έχουμε τώρα επιλέξει σαν ευκαιρία για να αναπτύξουμε εσωτερική ασφάλεια και μεγαλύτερη αίσθηση ενότητας, αγάπης και συνεργασίας.

Μας αγαπούν καθένα από μας προσωπικά.

Όλοι μαζί σαν ανθρωπότητα έχουμε δημιουργήσει και επιλέξει αυτήν την κατάσταση σαν ευκαιρία να κάνουμε το επόμενο βήμα προς την πνευματική απελευθέρωσή μας από το φόβο και προς τη βαθύτερη σύνδεσή μας με την απεριόριστη εσωτερική μας δύναμη. Βασισμένοι σ’ αυτήν την αντίληψη, μπορούμε τώρα να αρχίσουμε να κατανοούμε και να αισθανόμαστε ότι ο Θεός και το σύμπαν αγαπούν χωρίς όρους καθένα από μας προσωπικά.

Δεν υπάρχει τίποτα που έχει συμβεί, συμβαίνει τώρα ή θα συμβεί στο ξεδίπλωμα της ζωής μας, το οποίο δεν είναι δική μας δημιουργία – είτε από τις επιλογές του εγώ μας είτε από τις επιλογές της ψυχής μας. Δεν υπάρχει τιμωρία. Δεν υπάρχει κίνδυνος. Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί κατά τύχη. Τίποτα δεν θα συμβεί ποτέ που δεν είναι για το ύψιστο όφελός μας σαν ψυχές που αναζητούμε να θυμηθούμε τον αληθινό εαυτό μας μέσα σ’ αυτά τα υλικά σώματα, όπου έχουμε χάσει την αίσθηση της άμορφης αθανασίας μας.

Κάθε γεγονός, κάθε συμβάν είναι έκφραση αγάπης από το σύμπαν, δίνοντας μας την ευκαιρία να το χρησιμοποιήσουμε για να αντιληφθούμε την αλήθεια ή όχι. Έχουμε ελεύθερη βούληση. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις εμπειρίες για ύψιστο σκοπό – να ανακαλύψουμε την εσωτερική μας αξία, ασφάλεια, ελευθερία και ικανοποίηση.

Ή μπορούμε να βυθιστούμε στο φόβο, την αποθάρρυνση, τον πόνο, την πίκρα, τη μνησικακία, το θυμό, την ενοχή, το μίσος ή την ανημπόρια. Αυτή είναι η ελεύθερη βούλησή μας. Τα γεγονότα έχουν δημιουργηθεί από τις προηγούμενες ή τις τωρινές μας σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις και από τις επιλογές της ψυχής μας σε συνδυασμό με τα μαθήματα που έχουμε επιλέξει ατομικά και ομαδικά να μάθουμε σ’ αυτό το σημείο της εξελικτικής πορείας μας.

Αλλά το πώς τα χρησιμοποιούμε και πώς αντιδρούμε σ’ αυτά τα γεγονότα και τις καταστάσεις είναι δική μας ελεύθερη επιλογή.

Αυτή είναι η επιλογή που έχουμε σε «καιρούς δοκιμασίας». Δεν χρειάζεται να συγχέουμε, όπως κάναμε για χιλιάδες χρόνια, τις ευκαιρίες, οι οποίες μας έχουν δοθεί μέσα από αυτές τις δοκιμασίες που εμείς έχουμε βάλει για τον εαυτό μας, με κάποια μορφή τιμωρίας. Δεν υπάρχει θεία τιμωρία. Είναι μια ψευδαίσθηση.

Πώς θα μπορούσε ποτέ ένα θεϊκό ον αγάπης χωρίς όρους, που ζητά από μας να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας, να έχει αρνητικά συναισθήματα ή να τιμωρεί τα δημιουργήματα εκείνα που στην ουσία είναι προβολές του Θεού στο υλικό επίπεδο; Δεν είναι λογικό.

Η ιδέα της τιμωρίας από το Θεό ή το σύμπαν είναι μια παλιά, μάλλον παιδιάστικη, αντίληψη για το Θεό και έχει χάσει τη χρησιμότητά της καθώς προχωρούμε προς την πραγμάτωση και την εκδήλωση του δικού μας εσώτερου θεϊκού δυναμικού.

Εκείνοι που μέχρι τώρα πίστευαν ότι είμαστε αδύναμοι και ανάξιοι αμαρτωλοί μπορεί να ωφεληθούν από τη γνώση ότι ο πραγματικός σκοπός της Χριστιανοσύνης, όπως εκφράστηκε από τους πρώτους Πατέρες της Εκκλησίας, είναι η «θέωση» ή η διαδικασία να γίνουμε «καθ’ ομοίωση».

Με την απελευθέρωση του εαυτού μας από το φόβο και την ενοχή, προωθούμε τις εσωτερικές πνευματικές αξίες όπως η αγάπη, η ειρήνη, η σωστή δράση, η αλήθεια, η μη βία, η ανιδιοτέλεια και το νοιάξιμο και η υπηρεσία προς τους άλλους. Αυτές οι ιδιότητες εκδηλώνουν την «Εικόνα του Θεού» η οποία βρίσκεται δυνητικά μέσα μας όπως η Ομοίωση του Θεού στη ζωή μας.

Αυτό είναι ένα βασικό βήμα στη Θέωση – να γίνουμε σαν το Θεό ενώ βρισκόμαστε μέσα στο σώμα.

Είναι ουσιώδες να απελευθερωθούμε από την αίσθηση ότι ζούμε μέσα σε ένα δύσκολο, εχθρικό σύμπαν που τιμωρεί. Χρειάζεται τώρα να αφήσουμε αυτές τις λιγότερο εξελιγμένες αντιλήψεις και να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι μαζί – όλες οι ψυχές, ενσαρκωμένες και μη – εμπεριέχουμε το ον που αποκαλούμε Θεό.

Είμαστε εκφράσεις της Θείας συνειδητότητας μέσα σ’ αυτά τα προσωρινά φυσικά σώματα. Είμαστε οι δημιουργοί της ατομικής μας πραγματικότητας και συν-δημιουργοί της κοινωνικής, εθνικής και πλανητικής πραγματικότητας.

Μαθαίνοντας και εκδηλώνοντας.

Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία όπου μαθαίνουμε να εκδηλώνουμε ακόμη περισσότερο θετικές πραγματικότητες με αφθονία, ειρήνη, ισότητα, αγάπη και ευτυχία για όλους. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας. Έχουμε αποδεχτεί να ξεχάσουμε προσωρινά τον αληθινό άμορφο εαυτό μας και να ταυτιστούμε με το σώμα και το νου.

Στα υψηλότερα επίπεδα της ύπαρξής μας αγαπάμε τον καθένα – ακόμη κι αυτούς που μας βλάπτουν και μας ενοχλούν. Το εγώ μας μπορεί να μην τους αγαπάει. Αλλά εμείς τους αγαπάμε. Γι’ αυτό το λόγο ο Χριστός μάς ζήτησε να αγαπάμε αυτούς που μας βλάπτουν, επειδή έτσι συνδεόμαστε με τον αληθινό πνευματικό εαυτό μας που στην πραγματικότητα ήδη αγαπά τους άλλους και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.

Όταν κατανοήσουμε ότι ζούμε μέσα σε μια πραγματικότητα αγάπης, θα νιώθουμε ασφαλείς και ήρεμοι σε όλες τις καταστάσεις και θα μπορούμε να βοηθάμε τους γύρω μας να κάνουν το ίδιο. Η ενέργειά μας θα μετατραπεί τότε από το φόβο, την κακία και το θυμό σε ατομική και συλλογική αναζήτηση λύσεων.

Θα είμαστε πολύ περισσότερο αποτελεσματικοί στη δημιουργία της ασφάλειας, αφθονίας και ευτυχίας που ψάχνουμε.

Μπορείτε να το κάνετε με το να συνειδητοποιήσετε και να θυμηθείτε τα ακόλουθα :

Στην ουσία είστε αθάνατη θεϊκή συνειδητότητα που έχετε προσωρινά προβάλει τη συνειδητότητά σας σ’ αυτό που ονομάζετε σώμα σας. Δεν υπάρχει γέννηση, μόνο μια προσωρινή προβολή της συνειδητότητάς σας σ’ αυτό το σώμα και το νου. Στην πραγματικότητα δεν έχετε ποτέ γεννηθεί και δεν θα πεθάνετε ποτέ.

Απλά μια μέρα θα αποσύρετε τη συνειδητότητά σας από το σώμα σας τη χρονική στιγμή που εσείς επιλέγετε, ανεξάρτητα από τις συνθήκες της αποχώρησής σας, η οποία μπορεί να γίνει σιγά-σιγά ή ξαφνικά. Δεν μπορείτε και δεν θα αποσύρετε τη συνειδητότητά σας από το σώμα σας μέχρι εσείς οι ίδιοι να επιλέξετε το χρόνο.

Ακόμη και στην ακραία πιθανότητα που κάποιος μπορεί να σας «δολοφονήσει», αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με την εσωτερική σας συγκατάθεση – για την οποία φυσικά το εγώ και ο νους σας δεν θα έχουν επίγνωση.

Το ίδιο ισχύει για όλα τα γεγονότα που έχουν συμβεί ή θα εμφανιστούν στη ζωή σας. Τίποτα δεν θα συμβεί που δεν θα το έχετε με κάποιο τρόπο δημιουργήσει ή επιλέξει σε κάποιο επίπεδο. Ό,τι έχει ποτέ συμβεί, συμβαίνει και θα συμβεί, θα είναι πάντοτε η καλύτερη ευκαιρία για την εξέλιξη και την αφύπνισή σας στην αλήθεια.

Μπορείτε να είστε ήρεμοι ότι θα συμβεί μόνο αυτό που εξυπηρετεί το καλύτερο δυνατό συμφέρον σας σαν ψυχή στη διαδικασία της εξέλιξης.

Με τον ίδιο τρόπο όλοι οι αγαπημένοι σας είναι επίσης αιώνιες, αθάνατες αδελφές ψυχές που έχουν επιλέξει να παίξουν τους προσωρινούς ρόλους τους στο δράμα της ζωής σας (όπως κι εσείς παίζετε το δικό σας ρόλο στη δική τους ζωή) και οι οποίοι έχουν επιλέξει τις δικές τους εμπειρίες και μαθήματα.

Τίποτε δεν συμβαίνει και δεν θα συμβεί στη ζωή τους που δεν είναι αυτό που δημιουργούν ελεύθερα μόνοι τους και επιλέγουν σαν ευκαιρία για να μάθουν τα επιλεγμένα μαθήματά τους. Έχουν κι αυτοί ελεύθερη βούληση να μάθουν ή όχι. Μπορεί να χρειαστεί να δημιουργήσουν περισσότερο πόνο πριν να είναι έτοιμοι να μάθουν.

Μερικές φορές μπορούμε να τους βοηθήσουμε και άλλες φορές δεν είναι ανοικτοί και έτοιμοι για βοήθεια. Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να αποδεχτούμε και να είμαστε ήρεμοι.

Η ανησυχία και ο φόβος για τους αγαπημένους μας το μόνο που κάνει είναι να υπονομεύει τη δική τους αίσθηση δύναμης και αυτοπεποίθησης.

Μπορούμε να τους βοηθήσουμε πολύ πιο αποτελεσματικά με το να τους αντιλαμβανόμαστε σαν αιώνιες ισχυρές πνευματικές υπάρξεις που έχουν επιλέξει τα μαθήματα και τις προκλήσεις της ζωής τους και με το να πιστεύουμε στην ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν και να ωφεληθούν από αυτές τις δοκιμασίες.

Υπάρχει μια ιστορία, που πιστεύω ότι είναι αληθινή, για έναν άνθρωπο που είδε μια πεταλούδα να αγωνίζεται να βγει από το κουκούλι της. Αποφάσισε να την βοηθήσει ανοίγοντας το κουκούλι με το μολύβι του για να επιτρέψει στην πεταλούδα να απελευθερωθεί χωρίς προσπάθεια.

Όμως, η πεταλούδα δεν μπορούσε να πετάξει, επειδή τα φτερά της μπορούσαν να αναπτυχθούν μόνο μέσα από την προσπάθεια που κατέβαλε σπρώχνοντας με τα φτερά πάνω στα τοιχώματα. Παρέμεινε στο έδαφος.

Μέσα από την αγάπη και το νοιάξιμο για τους αγαπημένους μας και ιδιαίτερα για τα παιδιά μας, συχνά κάνουμε το λάθος να λύνουμε τα προβλήματά τους, έτσι ώστε στο τέλος δεν έχουν φτερά να πετάξουν.

Ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε τους αγαπημένους μας είναι να εφαρμόσουμε Ho’oponopono (θα το συζητήσουμε αργότερα) και να τους οραματιστούμε γεμάτους με το εσωτερικό φως του αληθινού πνευματικού εαυτού τους να τους ενεργοποιεί με δύναμη και εσωτερική καθοδήγηση.

Κάθε φορά που φοβάστε ή ανησυχείτε για έναν αγαπημένο σας, αν θέλετε πραγματικά να βοηθήσετε, συγκεντρώστε το νου σας σ’ αυτήν την εικόνα του με φως, δύναμη και εσωτερική καθοδήγηση.

Μ’ αυτόν τον τρόπο θα τον ενδυναμώσετε αντί να συμμετέχετε στην ψευδαίσθηση της αδυναμίας του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορείτε να προσφέρετε στους αγαπημένους σας.

Οι ευκαιρίες μας για ανάπτυξη και εξέλιξη έρχονται με δόσεις που μπορεί να δυναμώνουν τους «πνευματικούς μυς» μας, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να τους βλάψουν, εκτός κι αν εμείς οι ίδιοι αγνοήσουμε την εσωτερική μας δύναμη.

Όταν θέλουμε να αυξήσουμε το βάρος που μπορούμε να σηκώσουμε, δεν είναι λογικό να σηκώνουμε τα ίδια βάρη που σηκώναμε για χρόνια. Χρειάζεται να αυξήσουμε το βάρος, αλλά όχι τόσο πολύ που να δημιουργήσουμε βλάβη στη μέση μας από την προσπάθεια.

Με τον ίδιο τρόπο, «επιλέγουμε» τις ευκαιρίες ανάπτυξης που δοκιμάζουν τους πνευματικούς μυς μας, αλλά πάντοτε σε δόσεις που έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε. Δεν θα μας δοθεί ποτέ μια ευκαιρία ανάπτυξης που είναι πέρα από την ικανότητά μας να την αντιμετωπίσουμε.

Όμως, έχουμε ελεύθερη βούληση να προσεγγίσουμε την εσωτερική μας δύναμη ή να την αγνοήσουμε και να νιώθουμε αδύναμοι, και έτσι να επιτρέψουμε στο γεγονός ή την κατάσταση να μας σύρουν στον πόνο, το φόβο, την απελπισία, την κατάθλιψη και την ανημπόρια.

Μερικοί άνθρωποι μετά τον πρώτο πόνο ή φόβο, επανέρχονται και επανασυνδέονται με την εσωτερική τους δύναμη και άλλοι όχι. Είναι δική μας επιλογή.

Όλα τα γεγονότα και οι πραγματικότητες είναι προσωπικές δημιουργίες, ακόμη και σε όλες τις περιβαλλοντικές καταστροφές. Ο Χριστός μιλώντας για τη Δευτέρα Παρουσία είπε ότι «δύο άνδρες θα βρίσκονται στον αγρό, ένας θα φύγει και ένας θα μείνει».

Αυτό, για μένα, σημαίνει ότι ακόμη και σε μια μαζική καταστροφή, είτε είναι σεισμός, πλημμύρα, φωτιά είτε μια οικονομική κρίση, αυτό που θα συμβεί στον καθένα θα είναι αυτό που αυτή η συγκεκριμένη ψυχή χρειάζεται αυτή τη στιγμή.

Τίποτε δεν θα συμβεί σε σας επειδή συμβαίνει στους άλλους.

Ανεξάρτητα από ό,τι γίνεται στους άλλους γύρω σας, σε σας θα συμβεί μόνο αυτό που έχετε επιλέξει και δημιουργήσει. Όταν ένα ατύχημα, όπως η συντριβή αεροπλάνου, έχει σαν αποτέλεσμα το θάνατο πολλών ανθρώπων, είναι επειδή καθένας απ’ αυτούς έχει επιλέξει αυτόν τον τρόπο απόσυρσης της συνειδητότητάς του από το προσωρινό φυσικό σώμα.

Αν κάποιοι είχαν εισιτήριο για την πτήση, αλλά δεν είχαν επιλέξει αυτόν τον τρόπο απόσυρσης, αυτοί κατά κάποιον τρόπο θα εμποδιστούν να μπουν στο αεροπλάνο, ενώ άλλοι που δεν ήταν στη λίστα της πτήσης, αλλά έχουν επιλέξει αυτό το μέσο αναχώρησης από το σώμα, ξαφνικά θα βρεθούν σ’ αυτήν την πτήση.

Όταν αρχίζουμε να σκεφτόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο, θα βιώσουμε εσωτερική ηρεμία και διαύγεια και θα συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε σύμπαν αγάπης και ότι ο Θεός, του οποίου είμαστε μέρος, μας αγαπά χωρίς όρους.

Θα νιώσουμε ευγνωμοσύνη και θα αντιληφθούμε κάθε πρόκληση σαν μια ευκαιρία για βαθύτερη σύνδεση με τον αληθινό εαυτό μας. Θα εκδηλώσουμε τότε όλη την αφθονία, υγεία, χαρά και αγάπη που επιθυμούμε να έχουμε.

Robert Ηλίας Najemy

Ανακαλύπτοντας τον πραγματικό μας εαυτό

Η ζωή μας, ας το παραδεχτούμε, απλώς συμβαίνει. Συμβαίνει και συνοδεύεται από αμείλικτες ευθύνες. Χρειαζόμαστε χρήματα για να επιβιώσουμε, για να φροντίσουμε τα παιδιά μας, για να διατηρήσουμε την υγεία μας και για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς που η κυβέρνηση χωρίς καμία λύπηση ακατάπαυστα μας ταχυδρομεί. Συνέχεια πρέπει κάτι να φροντίσουμε, κάτι να κυνηγάμε, με κάτι να αγχωθούμε. Και μόλις διανοηθούμε να ξεστομίσουμε ότι επιτέλους τα έχουμε όλα δρομολογήσει, ότι όλα τα έχουμε βάλει σε μια σειρά, εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός ένας οικογενειακός φίλος μπροστά μας, να μας περιγράψει γλαφυρά την τελευταία καταστροφή που του χτύπησε την πόρτα και να  μας ζητήσει τη συνδρομή μας στο πρόβλημά του. Μοιάζει σαν να έχει γίνει το άγχος, τρόπος ζωής για τους περισσότερους από μας.

Στην πραγματικότητα το στρες έχει ενσωματωθεί τόσο πολύ στην καθημερινότητά μας που αν κάποιος τολμήσει να πει πως η ζωή είναι σε γενικές γραμμές όμορφη και πως δεν έχει λόγο να παραπονιέται για όσα δυσάρεστα πιθανόν να του συμβαίνουν, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει πιστευτός. Ο περίγυρος θα αποφανθεί ότι εσκεμμένα εθελοτυφλεί  ή θα χαρακτηριστεί ανεπανόρθωτα ρομαντικός. Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς έχουμε καταχωρήσει στη μνήμη μας την λανθασμένη πεποίθηση ότι το άγχος στη ζωή μας είναι απόλυτα φυσιολογικό και ότι το να βιώνουμε στρεσογόνες καταστάσεις πολλές φορές είναι τιμητικό γιατί δηλώνει ότι είμαστε ζωντανοί, ότι έχουμε φιλοδοξίες για τη ζωή, ότι νοιαζόμαστε αληθινά για την οικογένεια και τη δουλειά μας, ότι είμαστε σημαντικοί και επιτυχημένοι και αυτή τη σημαντικότητα προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να προασπίσουμε. 

Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος ώστε να διεκπεραιώνουμε όλες τις υποχρεώσεις της ημέρας και να αντέχουμε να ακούμε τις συμφορές και τα παράπονα των φίλων μας χωρίς να χάνουμε την γαλήνη και την ηρεμία μας; Υπάρχει κάποιος τρόπος να βρισκόμαστε σωματικά σ’ αυτόν τον κόσμο, να συμμετέχουμε σε όλες τις καταστάσεις και τις συνθήκες αλλά να μην ταυτιζόμαστε τόσο πολύ με τα συμβάντα  αυτού του κόσμου, που σημαίνει να μην ταυτιζόμαστε τόσο με κάθε γεγονός ώστε να φτάνουμε στο σημείο να ξεριζώνουμε τις τρίχες της κεφαλής μας από ανησυχία ή απογοήτευση;

«Το στρες ποτέ δεν μας δίνεται. Υπάρχουν άνθρωποι που χωρίζουν φιλικά. Υπάρχουν άνθρωποι που πακετάρουν τα πράγματά τους και μετακομίζουν χωρίς πένθιμες κωδωνοκρουσίες. Δεν υπάρχει στρεσογόνος παράγοντας εκεί έξω. Βιώνουμε το άγχος ή δεν το βιώνουμε ανάλογα με τις πεποιθήσεις μας.» - Andrew Bernstein

Τι χαρακτηριστικά λοιπόν μπορεί να έχουν αυτοί οι άνθρωποι που μας περιγράφει ο παραπάνω σύγχρονος φιλόσοφος; Κατά ειρωνικό τρόπο, το περισσότερο άγχος δεν συμβαίνει στην παρούσα στιγμή. Συμβαίνει σαν αποτέλεσμα της σκέψης πάνω σε μια κατάσταση. Είτε επαναλαμβάνουμε στο νου μας ένα παρελθοντικό γεγονός και αφήνουμε τα συναισθήματα του παρελθόντος να μας αναστατώνουν ξανά και ξανά ή ανησυχούμε για ένα υποτιθέμενο μελλοντικό γεγονός που μπορεί και να μη συμβεί ποτέ (και τις περισσότερες φορές δε συμβαίνει). Χρησιμοποιούμε την φαντασία μας με τον χειρότερο τρόπο, προσπαθώντας να δημιουργήσουμε τα χειρότερα υποθετικά σενάρια εξέλιξης του δράματος της ζωής μας.  Μέσα στον νου μας εξελίσσεται διαρκώς μια μάχη που δυστυχώς έχει πάντα έναν μόνο νικητή. Ο νικητής καθορίζει ποιος είμαι τελικά και κατά συνέπεια, πως βλέπω τον κόσμο που με περιβάλλει. Είμαι άραγε εκείνος που τη στιγμή αυτή στέκεται μπροστά στον κόσμο με αμεσότητα και ζει αυθεντικά στο «τώρα»; Ή είμαι εκείνος που τη στιγμή αυτή ζει τη ζωή του μέσα από τη μνήμη του, με βάση αυτά που έχει μάθει από το παρελθόν; Όταν το «τώρα» κερδίζει, σε στιγμές εσωστρέφειας και χαλάρωσης, ανακαλύπτω τον κόσμο απ’ την αρχή και βιώνω γύρω μου το θαύμα. Σε στιγμές κινδύνου, υποθετικού ή πραγματικού, όπου το «εγώ» απειλείται, συνήθως αντιδρώ πάντα «από μνήμης», σύμφωνα με την εμπειρία που έχω συσσωρεύσει από το παρελθόν. 

Οι άνθρωποι λοιπόν που κατά τον Andrew Bernstein «χωρίζουν φιλικά», οι άνθρωποι που επιβιώνουν κάθε κρίσης, είναι οι άνθρωποι που ζουν τη στιγμή και βρίσκονται σε επαφή με τον ανώτερό τους εαυτό. Αν είσαι σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό ΕΙΣΑΙ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ. Ζεις το ΤΩΡΑ. Γιατί μόνο στο τώρα μπορείς να ενθυμηθείς. Ζεις σ’ αυτό τον κόσμο χωρίς να ανήκεις στον κόσμο αυτόν. Δε νοιώθεις φόβο και κίνδυνο. Αν δεν είσαι σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό, αναμοχλεύεις τη μνήμη σου για να βρεις τον τρόπο να γλιτώσεις από την επικίνδυνη κατάσταση που ο νους σου επιμένει ότι βρίσκεσαι. Αυτή ακριβώς είναι η πάλη ανάμεσα στο «τώρα» και στη «ζωή μέσα από τη μνήμη»

Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε ποιοι άνθρωποι, ποια μέρη και ποιες καταστάσεις μας προκαλούν το μεγαλύτερο στρες στη ζωή μας και κατά συνέπεια μας αποσυνδέουν απ’ την παρούσα στιγμή, οφείλουμε να αποκτήσουμε επίγνωση των προτύπων της σκέψης μας. Πόσο συχνά σκεφτόμαστε συγκεκριμένα πράγματα και κυρίως ποια πεποίθηση κρύβεται πίσω από την σκέψη η οποία μας προκαλεί το άγχος; Για παράδειγμα, η επανάληψη ενός παρελθοντικού γεγονότος το οποίο συνεχίζει να μας εξοργίζει ξανά και ξανά, συνήθως απορρέει από την πεποίθηση ότι κάποιος έπρεπε να ενεργήσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, τον τρόπο που εμείς προσδοκούσαμε να ενεργήσει. Η πεποίθηση ότι τα πράγματα πρέπει να εξελίσσονται όπως ακριβώς εμείς θέλουμε, μας δημιουργεί πάντα οργή και αγανάκτηση. Αλλά το σίγουρο είναι πως η ζωή ποτέ δεν εξελίσσεται σύμφωνα με τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε. Δε θέλουμε να έχουμε οικονομική κρίση, δε θέλουμε να αρρωσταίνουμε, να πέφτουμε σε μποτιλιάρισμα, να μένουμε άνεργοι, να μας απατάει ο σύντροφός μας. Δε θέλουμε να ακούμε κριτική από τους άλλους γιατί δεν αρέσει στον εγωκεντρικό μας εαυτό… Κι όμως όλα αυτά συμβαίνουν συχνά. Και όσο συντομότερα συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι κάθε μεμονωμένη κατάσταση στη ζωή μας δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει όπως ακριβώς τη σχεδιάσαμε, τόσο γρηγορότερα θα μπορέσουμε να βρούμε την πραγματική γαλήνη μέσα στις καταιγίδες της ζωής. Ο εσωτερικός πυρήνας, το ειρηνικό κέντρο που βρίσκεται μέσα σε όλους μας, δεν έχει προσκολλήσεις σε αποτελέσματα. Δεν έχει «πρέπει» και «δεν πρέπει», δέχεται τη ζωή όπως έρχεται, γι’ αυτό σπάνια διαταράσσεται από τα αναπάντεχα γεγονότα της καθημερινότητας.

«Κι όταν ο Άγγελος με άγρια όψη ορθωθεί εμπρός σου

Δέξου το, μην τραβηχτείς»

Ομάρ Καγιάμ

Είναι σήμερα τόσο μεγάλη η φασαρία του εξωτερικού κόσμου, ώστε η αίσθηση που αναδύει το εσωτερικό μας, η αίσθηση της ησυχίας και της πληρότητας δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή. Όταν η γαλήνη γίνεται τρόπος ζωής, τότε με φυσικότητα απομακρυνόμαστε από ανθρώπους, από μέρη και ακόμη και από πρότυπα σκέψης που διαταράσσουν αυτή τη γαλήνη. Από αυτή την κατάσταση της ύπαρξης, την κατάσταση της εγρήγορσης, είμαστε ικανοί να χειριστούμε τις απρόσμενες καταστάσεις της ζωής όπως αυτές παρουσιάζονται μπροστά μας. Τότε, οι προβληματικές καταστάσεις που μπορούν να αλλάξουν, αλλάζουν και οι άνθρωποι που μπορούν να απομακρυνθούν από τη ζωή μας απομακρύνονται.  Η ζωή γίνεται απίστευτα απλή. Όσο για τις καταστάσεις που μας προκαλούν άγχος και δεν μπορούν να επιλυθούν, μαθαίνουμε την τέχνη της αποδοχής. Αν προκύψει ένα πρόβλημα το οποίο δεν μπορεί άμεσα να επιλυθεί, είμαστε αναγκασμένοι να το αποδεχτούμε όπως είναι και αφού δε μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε γι’ αυτήν. Την ίδια τακτική χρησιμοποιούμε και με τους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμαστε. Πολύ συχνά, εμφανίζονται αρνητικοί άνθρωποι στη ζωή μας που παραπονιούνται συνεχώς για μικροπράγματα και επιμένουν από μας να εμπλακούμε στο δράμα τους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις εμείς καλούμαστε, όχι μόνον να ασκήσουμε την αποδοχή, (να αποδεχτούμε ότι τουλάχιστον για την ώρα είναι έτσι, δηλαδή αρνητικοί και γκρινιάρηδες) αλλά να ασκήσουμε επίσης την πρακτική της ανταπόκρισης αντί της αντίδρασης και αποφυγής. Αντί να πιαστούμε στα δίχτυα της αρνητικότητας τους και να υποφέρουμε μπορούμε να ανταποκριθούμε από το επίπεδο της συνειδητότητάς μας. Έτσι, αφού τους ακούσουμε προσεχτικά, μέσα από αυτό το επίπεδο της επίγνωσης, είτε θα τους προσφέρουμε μια συμβουλή που πιστεύουμε ότι μπορεί να τους βοηθήσει ή αν υπάρχει άλλος τρόπος βοήθειας θα εκτιμηθεί εκείνη τη στιγμή κατά πόσο είναι ωφέλιμος ώστε αυτός ο άνθρωπος  να ξεφύγει από τη δυσάρεστη κατάστασή του. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος ανταπόκρισης όταν αυτή προέρχεται από μια γνήσια περιοχή, την περιοχή της εγρήγορσης. Τελικά, είμαστε κάτι πέρα από τα φτωχά μας λόγια∙ Είμαστε! Ο κυριότερος τρόπος να συμπαρασταθούμε στους άλλους είναι να καταφέρουμε να θυμηθούμε τον αληθινό μας εαυτό.

“Νιώθω εντελώς ακίνητη και άδεια, όπως πρέπει να νιώθει το μάτι ενός ανεμοστρόβιλου που κινείται μονότονα στο κέντρο ενός μεγάλου σαματά!” 

 Sylvia Plath

Μπορεί στην αρχή να αισθάνομαι περίεργα, ίσως ακόμη και βαρετά μη συμμετέχοντας στο μάτι κάθε κυκλώνα. Συνήθως όταν ένα άτομο έχει τόσο πολύ εθιστεί στο χάος και το στρες στα πρώτα σημάδια εσωτερικής γαλήνης μπορεί να νιώσει περίεργα και άβολα. Αλλά τελικά αυτό που αρχίζει να συμβαίνει είναι τα μικρά πράγματα να αρχίσουν να του προκαλούν ενθουσιασμό και χαρά. Ένα καλό γεύμα, ο ποιοτικός χρόνος με ένα φίλο, μια ζεστή κούπα με καφέ, η ησυχία ενός μαγευτικού ηλιοβασιλέματος, αντικαθιστούν το άγχος και γίνονται η βασική διέγερσή μας. Και όταν καταφέρουμε να ανακαλύψουμε την αληθινή χαρά στα απλά και μικρά πράγματα, αντί να εξαρτιόμαστε από το στρες για να νιώσουμε ζωντάνια, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να μας πείσουν να πιαστούμε στις ασήμαντες εγωιστικές μας επιδιώξεις ή στην αρνητικότητα των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε. Μόλις βιώσουμε την ευλογία της εσωτερικής αταραξίας, η ευδαιμονία και η ευγνωμοσύνη γίνονται η φυσική μας κατάσταση, που μας επιτρέπει να δούμε την ομορφιά, την μαγεία και την έκπληξη σε κάθε ασήμαντη για τους άλλους έκφανση του βίου μας.

http://nekthl.blogspot.gr/

Ένας γνήσιος ερωτικός άνθρωπος ζητά συνοδοιπόρους που θα τον εμπνέουν στο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής

Αναφέρομαι συχνά στο μύθο που έχει επικρατήσει σε σειρά γενεών, που αφορά τις σχέσεις των ζευγαριών και που καταγράφει τους ανθρώπους ως μισές οντότητες. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, οι άνθρωποι όντας σε μια αναπηρία έλλειψης, θα πρέπει να αναζητήσουν το έτερον ήμισυ τους για να την καλύψουν. Επομένως ως επιτυχημένη επιλογή συντρόφου θεωρείται εκείνη που θα καλύπτει πλήρως τις ατέλειες με το να σου προσφέρει ό,τι σου λείπει.

Ο μύθος αυτός ήταν πολύ σημαντικός σε πολύ παλιές εποχές, τότε που οι γυναίκες ήταν υποτιμημένες και με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζονταν ως σημαντικές υπάρξεις που θα συνεισέφεραν στην ολοκλήρωση των ανδρών.

Η παρενέργεια του μύθου αυτού είναι καθημερινά παρούσα στην κλινική πράξη, όταν άνθρωποι που αναζητούν τις αιτίες της καταστροφής της σχέσης τους, ορίζουν ως μοναδική τους ευθύνη την κακή επιλογή συντρόφου. Δεν αναζητούν καθόλου την προσωπική τους ευθύνη, πριν και κατά την σχέση, αλλά εστιάζονται αποκλειστικά στις ελλείψεις του συντρόφου.

Η στάση αυτή εξηγείται από το γεγονός ότι ο καθένας θεωρεί ως δεδομένη την προσωπικότητα του και ως αυτονόητες τις συμπεριφορές, τις προσωπικές ελλείψεις, τις συνήθειες και τις ιδιορρυθμίες τους. Επομένως ο άλλος φταίει για οιαδήποτε εμπλοκή προκύψει στη συνέχεια.

Το φαινόμενο αυτό καταγράφεται σε μεγαλύτερη ένταση από τους συγγενείς και τους φίλους στις διενέξεις και στους χωρισμούς, που πρόθυμα δικαιολογούν την οποιαδήποτε δυσλειτουργία στον δικό τους, αλλά αντίθετα είναι πολύ σκληροί στην κριτική του συντρόφου. «Δεν μπόρεσε να σταθεί όπως έπρεπε…». 

Πρέπει να το υπογραμμίσουμε. Δεν είμαστε μισά που αναζητούμε το άλλο ήμισυ. Δικαιούμαστε να είμαστε ολόκληροι και η συμπόρευση με τον σύντροφο αφορά την αμοιβαία ενίσχυση, την αμοιβαία παροχή εμπιστοσύνης, την αμοιβαία έμπνευση, την αμοιβαία φροντίδα, την αμοιβαία χαρά.

Το μοίρασμα και η συμπαράσταση στις δυσχέρειες της ζωής απαιτεί εμπιστοσύνη και γενναιότητα, αλλά και το μοίρασμα των επιτυχιών απαιτεί προσωπική καλή αυτοεκτίμηση και συνάμα ταπεινοφροσύνη αυτού που την παρέχει.

Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να επιλέξεις κάποιον επειδή εσύ τον αγαπάς και με όρους αμοιβαιότητας. Αντίθετα όποιος έχει κινηθεί με κριτήριο την αγάπη και την προσφορά του άλλου (την αγάπη του αγάπησα…), σύντομα θα νιώσει προδομένος. Ο άλλος δεν θα του χαρίζεται για πάντα ή, χειρότερα, θα νιώσει εγκλωβισμένος στο χρυσό κλουβάκι που αρχικά τον κολάκεψε και τον βόλεψε.

Είναι πολύ σημαντικό να μην επιτρέπεις στους ιούς να μπαίνουν ανενόχλητα στη ζωή σου και να την καταστρέφουν, να μην είσαι ανοχύρωτος στα spam της μιζέριας που κυκλοφορούν ανεμπόδιστα στα κοινωνικά δίκτυα παντός τύπου, να πάρεις την απόφαση να μην πετάξεις τη ζωή σου στον κάδο ανακύκλωσης.

Είναι πολύ σημαντικό δηλαδή να αποφασίσεις για το αν εσύ θα είσαι ένας άνθρωπος που θα ζεις ερωτικά, δηλαδή ευχαριστιακά, δηλαδή υπερβατικά, δηλαδή αναστάσιμα, δηλαδή να μην ορίζεσαι από τη φθορά και το μοιραίο, δηλαδή να αξιοποιείς την κάθε στιγμή που έχεις σ’ αυτή τη ζωή.

Ένας ερωτικός άνθρωπος έχει αποφασίσει ότι η γκρίνια, το παράπονο, η αίσθηση αδικίας δεν του ταιριάζουν. Επομένως επιλέγει να σχετίζεται με αντίστοιχους ανθρώπους εκεί όπου μπορεί να επιλέξει.

Στο ζήτημα της επιλογής συντρόφου δεν ταιριάζει η υπομονή, η φιλανθρωπία, και η ελεημοσύνη. Δεν μπορείς να επιλέξεις κάποιον επειδή τον λυπάσαι, επειδή θέλεις να τον σώσεις, επειδή δεν τον αντέχει κανείς άλλος. Μια τέτοια στάση δεν αφορά την ανθρωπιά, αλλά την παθολογία και την ανοησία που αναζητά εύκολες συγκρίσεις για να επιβεβαιώνεται.

Ένας γνήσιος ερωτικός άνθρωπος ζητά συνοδοιπόρους που θα τον εμπνέουν στο συναρπαστικό μα και απαιτητικό ταξίδι της ζωής. Είναι υπέροχα θαυμαστή και ιερή η εικόνα ενός νέου ζευγαριού που, ευρισκόμενοι μέσα στο πλήθος των ανθρώπων, έχουν δημιουργήσει τον δικό τους αποκλειστικό μικρόκοσμο και τρυφερά κουβεντιάζουν τιτιβίζοντας, καθώς μοιράζονται εμπειρίες, σχόλια και πλούσια συναισθήματα.

Από το βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη

"Έρωτας ή τίποτα"

http://nekthl.blogspot.gr/