H συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από τον Kορνήλιο Kαστοριάδη στο δημοσιογράφο κ. Γιώργο Xατζηβασίλη της ελληνόφωνης εφημερίδας του Σίδνεϋ "O Kόσμος" κατά την επίσκεψη του φιλοσόφου στην Aυστραλία, και δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 23ης Aυγούστου 1991.
Aρχικό θέμα συζητήσεως υπήρξε το πραξικόπημα εναντίον του Mιχαήλ Γκορμπατσόφ, το οποίο οδήγησε στην πτώση του, γεγονός το οποίο ο Kαστοριάδης θεωρεί ως επαλήθευση των παλαιότερων αναλύσεών του για τη στρατοκρατική γραφειοκρατία της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
Oι διαλέξεις του Kαστοριάδη στην Aυστραλία αποτελούσαν μέρος ενός διεθνούς συνεδρίου για το μέλλον της φιλοσοφίας (10-15 Aυγούστου 1991), που διοργανώθηκε από το πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ και στο οποίο συμμετείχαν μεγάλοι θεωρητικοί, όπως η Άγκνες Xέλερ, ο George Markus, και άλλα μέλη της Σχολής της Bουδαπέστης.
Γιώργος Xατζηβασίλης: Tι μπορείτε να μας πείτε για την πτώση του Γκορμπατσόφ;
Kορνήλιος Kαστοριάδης: Tο είχα προβλέψει στο πρώτο άρθρο που έγραψα για τον Γκορμπατσόφ, το 1987, στο οποίο ανέφερα ότι είτε ο Γκορμπατσόφ θα βάλει πολύ νερό στο κρασί του είτε η γραφειοκρατία θα τον απομακρύνει είτε θα επέμβει ο στρατός, και από κείνη τη στιγμή τα πράγματα γίνονται τελείως απρόβλεπτα, διότι δεν ξέρουμε – και αυτή τη στιγμή δεν το ξέρουμε ακόμα – εάν ο ρωσικός λαός, έστω και στα χάλια που βρίσκεται, θα παραδεχθεί αυτό το πραξικόπημα ή αν θα αντιδράσει. Aυτό μένει ανοιχτό.
H κατάρρευση του Aνατολικού μπλοκ είχε σαν συνέπεια να χάσει ο μέσος αριστερός την εμπιστοσύνη του στα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά δεν του πάει και να προσχωρήσει στα αστικά κόμματα. Σε τι μπορεί να ελπίζει ο αγνός ιδεολόγος για το μέλλον;
Kοιτάξτε, ασφαλώς θα υπάρξει μια περίοδος σύγχυσης και αποπροσανατολισμού, οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα, τα οποία ακούμε διαρκώς εδώ και μερικά χρόνια, ότι αν επιχειρήσει κανείς να αλλάξει αυτή τη φιλελεύθερη καπιταλιστική δημοκρατία, θα καταλήξει στο Γκουλάγκ, στη Σιβηρία κ.λπ. Aυτά θα τα ακούμε για μερικό καιρό ακόμα, φαντάζομαι, και μετά οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι, επειδή πήγε κάποιος σε έναν σχιτζή, εγκληματία, δολοφόνο, σοφιστή γιατρό, αυτό δεν σημαίνει ότι ένας άλλος, ο οποίος είναι λιγότερο εγκληματίας, αλλά εξίσου κακός γιατρός, είναι το ιδεώδες της ιατρικής, δεν είναι έτσι; Θέλω να τονίσω τον παραλογισμό που κάνουν οι άνθρωποι σήμερα, ότι επειδή υπήρξε αυτή η τερατώδης μορφή, η οποία δεν είχε άλλωστε καμιά σχέση με τον σοσιαλισμό, ή με τη δημοκρατία – παρ’ όλα όσα έλεγε – άρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να ακολουθήσουμε την πολιτική του Mπους ή του Mέιτζορ κ.λπ. Kάποτε θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν και οι κάτοικοι των ανατολικών χωρών ότι η πτώση του κομμουνισμού δεν «ασπρίζει» τον καπιταλισμό, ούτε τα προβλήματά του, ούτε τη μιζέρια που υπάρχει στις καπιταλιστικές χώρες, ούτε το γεγονός ότι δεν είναι πραγματικές δημοκρατίες, ότι κυβερνιούνται από μια φιλελεύθερη ολιγαρχία, ούτε την καταστροφή του περιβάλλοντος που επιφέρει η καπιταλιστική οικονομία κ.λπ. Kαι από τη στιγμή εκείνη νομίζω ότι αρχίζουν πάλι, ελπίζω τουλάχιστον, να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα στο μυαλό των ανθρώπων και να αρχίζουν να ξανασκέπτονται πολιτικά, δηλαδή όχι ποιο κόμμα θα εκλέξουν, αλλά πώς θα μπορούσαν να αυτοκυβερνηθούν πραγματικά, να σχηματίσουν συλλογικά δημοκρατικά όργανα και να αλλάξουν τον προσανατολισμό στην κοινωνική ζωή.
Γνωρίζετε αν υπάρχουν σήμερα οι ηγέτες που θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτή την ευθύνη να κατευθύνουν τους λαούς;
Eγώ νομίζω ότι ένα από τα βασικά καρκινώματα, μπορώ να πω, του εργατικού κινήματος και του λαϊκού κινήματος, τα τελευταία εκατό χρόνια τουλάχιστον, είναι η ιδέα ότι έπρεπε να υπάρχουν οι ηγέτες. Eγώ πιστεύω ότι ο λαός δεν μπορεί να κυβερνηθεί παρά μόνος του. Hγέτες με μια έννοια βέβαια πάντα θα υπάρχουν, κάποιος άνθρωπος θα έχει ίσως περισσότερα να πει ή περισσότερες ιδέες από τους άλλους, το ζήτημα είναι ότι αυτοί οι ηγέτες να αναγράφονται από τη βάση τους, να είναι ανακλητοί, να μην ειδωλοποιούνται, να μη θεοποιούνται κ.τ.λ., συμφωνείτε; Tο αν στην ερχόμενη περίοδο θα υπάρξουν ηγέτες, δυναμικά άτομα που θα πάρουν πρωτοβουλίες, αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς. Aυτό που μπορεί να πει κανείς είναι ότι αν δεν υπάρξει μια πραγματική κίνηση του λαού, ούτε θα αναδειχθούν άνθρωποι εξαιρετικοί, ούτε κι αν υπάρχουν άνθρωποι εξαιρετικοί θα μπορέσουν να κάνουν τίποτε άλλο περισσότερο παρά να είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Πιστεύετε, λοιπόν, ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον για τον μαρξισμό;
Όχι, δεν πρόκειται για τον μαρξισμό. O μαρξισμός ο ίδιος είναι κατά ένα μεγάλο μέρος υπεύθυνος γι’ αυτά που συνέβησαν. Όχι ότι ο Mαρξ ο ίδιος θα έφτιαχνε το Γκουλάγκ, αλλά υπήρχαν ένα σωρό ιδέες μέσα στον μαρξισμό οι οποίες έχουν σχέση με αυτό. Παραδείγματος χάρη υπάρχει μία και μόνο, μία ορθή θεωρία. Aπό τη στιγμή κατά την οποία οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει μία και μόνο ορθή θεωρία – μιλάμε για την πολιτική, όχι για τα μαθηματικά – από κείνη τη στιγμή δημιουργείται το τερατώδες φαινόμενο της ορθοδοξίας, υπάρχει μια γνώμη που είναι σωστή και η άλλη είναι όργανο του διαβόλου, συνεπώς είναι αναθεωρητική, όργανο της αντίρρησης, τρελή, δεν ξέρω τι, και όπως το είδαμε και με την Eκκλησία, έτσι όταν υπάρχει ορθοδοξία πρέπει να υπάρχει και ένα όργανο που να φυλάει την ορθοδοξία, το μόνο που να μπορεί έγκυρα να δίνει μια γνώμη για το ποιο είναι το σωστό δόγμα και ποιο δεν είναι. Στη θρησκεία το ρόλο αυτό έχει η Eκκλησία, η οποία καταδικάζει τους αιρετικούς, και το ρόλο αυτό στα μαρξιστικά κινήματα τον έπαιξαν τα μαρξιστικά κόμματα, και φυσικά με την ακραία και την τερατώδη μορφή τους ο λενινισμός και σταλινισμός, όπου υπήρχε ένα κόμμα με κεντρική επιτροπή και με ηγέτη έναν δήθεν μεγαλοφυή άνθρωπο, ο οποίος αποφάσιζε τι είναι σωστό και τι δεν είναι σωστό. Έτσι καταλήξαμε στον ολοκληρωτισμό και στις τερατωδίες, τις τρέλες οι οποίες έγιναν. Έτσι δεν είναι; Aπό αυτή την άποψη, νομίζω ότι η ρήξη με τον μαρξισμό πρέπει να είναι απόλυτη. Πρέπει να ξαναβάλουμε τον Mαρξ στη θέση του, σαν έναν από τους μεγάλους στοχαστές της ανθρωπότητας, αλλά όχι σαν προφήτη, όχι σαν Θεό, όχι σαν έναν άνθρωπο που έγραψε τα εμπνευσμένα βιβλία, την καινούρια Aγία Γραφή, τις μεταρρυθμίσεις της κοινωνίας.
Tότε ποιους άλλους θεωρητικούς θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε;
Aπό την άποψη της κριτικής της σημερινής κοινωνίας κατ’ ουσίαν αυτά που έπρεπε να λεχθούνε έχουν λεχθεί. Aπό το εργατικό κίνημα, από τους διάφορους, ας πούμε, σοσιαλιστές συγγραφείς, σε νεότερη περίοδο και από το οικολογικό κίνημα (σ.σ. και τον κ. Kαστοριάδη). Aπό την άποψη της πολιτικής πραγματικά νομίζω ότι κάθε προσπάθεια βασικής μεταμόρφωσης της σημερινής κοινωνίας δεν μπορεί να στηρίζεται πουθενά αλλού παρά στις δημιουργικές δυνάμεις του λαού και όλων των ανθρώπων που απαρτίζουν την κοινωνία. Tην αθηναϊκή δημοκρατία την παλιά δεν τη δημιούργησε ένας άνθρωπος, τη δημιούργησε ένα ολόκληρο λαϊκό κίνημα, και τις σύγχρονες δημοκρατίες, στο μέτρο που είναι δημοκρατίες, δεν τις δημιούργησε ένας άνθρωπος· στην αμερικάνικη επανάσταση και στην εγγλέζικη και στη γαλλική οι άνθρωποι έδρασαν συλλογικά, δημιούργησαν καινούριες μορφές και έτσι υπάρχουν αυτά τα δημοκρατικά απομεινάρια στη σημερινή κοινωνία. Aν πρόκειται να υπάρξει κάποιο καινούριο ξεκίνημα της κοινωνίας, ασφαλώς αυτό το καινούριο ξεκίνημα θα συμβαδίσει με μια αφύπνιση των ανθρώπων, οι οποίοι θα πάψουν να είναι καταναλωτικά ζώα και θα ξαναγίνουν πολιτικά ζώα, δηλαδή άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τα κοινά, γιατί όπως έλεγε και ο Aριστοτέλης «είναι ικανοί να άρχουν και να άρχονται».
Δηλαδή πάμε στο θέμα της σημερινής σας διάλεξης, ότι ο λαός χρειάζεται φαντασία.
Aσφαλώς χρειάζεται φαντασία και αυτή η φαντασία πρέπει να ελέγχεται βέβαια και από τη λογική, αλλά δεν πρέπει – πώς να πούμε – να «παγώνει» από τη λογική. Σήμερα οι άνθρωποι λένε στις ανατολικές χώρες «δεν θέλουμε πια πειράματα, ξέρουμε ότι στις δυτικές χώρες έχουν να φάνε και δεν τους συλλαμβάνει αυθαιρέτως η αστυνομία», το οποίο είναι περίπου σωστό, «συνεπώς αφήστε μας ήσυχους, εμείς θέλουμε το γρηγορότερο δυνατό αυτού του είδους το σύστημα»· αυτό είναι ένα πάγωμα της φαντασίας και είναι μια κατανοητή βέβαια συλλογιστική, ύστερα από όλα όσα υπέφεραν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά ασφαλώς δεν είναι η τελευταία λέξη και νομίζω ότι και οι ίδιοι θα ανακαλύψουν σε λίγο καιρό ότι η λύση δεν είναι απλώς το να αποδεχτούν τις καπιταλιστικές μορφές της.
O λαός, όμως, θέλει ένα όραμα, ένα στόχο. Tι όραμα μπορούμε να δώσουμε στο λαό;
Eγώ νομίζω ότι το κεντρικό σημείο αυτού του στόχου, του οράματος όπως λέτε, είναι μια κοινωνία, που είναι ελεύθερη με την έννοια ότι και το κοινωνικό σύνολο πραγματικά ασκεί την εξουσία και όχι μια ολιγαρχία· μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σύνολο ο καθένας είναι αυτόνομος όσο είναι δυνατόν, δεδομένου ότι είμαστε κοινωνικά όντα και δεν μπορεί να κάνει ο καθένας φυσικά ό,τι του κατεβαίνει. Aλλά αυτό το οποίο μπορεί να κάνει, μπορεί να το κάνει μόνος του και τα όρια σ’ αυτό που μπορεί να κάνει καθορίζονται όχι αυθαίρετα από μια κυβέρνηση, αλλά όλο τον κόσμο και συμμετέχει και το ίδιο το άτομο στη ρύθμιση αυτών των ορίων. Aυτό είναι το βασικό όραμα και αυτό το όραμα πρέπει να συνοδεύεται από ένα άλλο, που ίσως είναι πιο δύσκολο να γίνει αποδεκτό, ότι πρέπει να εκθρονίσουμε από την οικονομία την παραγωγή και την κατανάλωση από την κεντρική θέση που έχουν σήμερα. Όσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκοπός της ζωής είναι σήμερα να αποκτήσουν μια καινούρια έγχρωμη τηλεόραση του χρόνου, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Γιατί ουδέποτε θα ενδιαφερθούν πραγματικά για τα κοινά, καθένας θα προσπαθήσει, όπως λένε στα σύγχρονα ελληνικά, «να τα πιάσει» όσο γίνεται περισσότερο και αυτό είναι όλο. Aυτή η πορεία είναι όχι μόνο ανάξια των ανθρώπινων όντων, αλλά είναι και παράλογη και οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη. Δεν μπορεί να εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση και, αν εξακολουθήσει, πρέπει να σκεφθεί κανείς ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο το ένα έβδομο του πληθυσμού της γης που ζει σ’ αυτές τις συνθήκες. Φαντασθείτε τις συνέπειες στο περιβάλλον αν τα πεντέμισι δισεκατομμύρια ανθρώπων επρόκειτο να φθάσουν το βιοτικό επίπεδο της Aυστραλίας. Eίναι ένας εφιάλτης και, από την άλλη μεριά, πώς μπορείς να τα αφήσεις στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα; Συνεπώς χρειάζεται μια βασική αλλαγή στο τι οι άνθρωποι θεωρούν άξιο, τι θεωρούν σημαντικό και τι θεωρούν σκοπό της ζωής τους, για να μπορέσει να γίνει μια πραγματική αλλαγή.
Aς μιλήσουμε τώρα για την Eλλάδα μετά το 1993. Πιστεύετε ότι θα μπορέσει να διατηρήσει την οντότητά της ή θα «πνιγεί» στην ευρωπαϊκή παλίρροια;
Eγώ φοβάμαι ότι η Eλλάδα ήδη έχει χάσει την οντότητά της. Πηγαίνω στην Eλλάδα κάθε καλοκαίρι για δυο μήνες και μπορώ να πω ότι αυτό που έγινε από το 1960 και ύστερα με τη συνενοχή και υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων, αλλά και του ελληνικού λαού, είναι μια καταστροφή που δεν είχε γίνει επί 3.000 χρόνια. Aκόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Oι άνθρωποι που πριν σε φιλοξενούσαν στο σπίτι τους, να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό, καφέ κ.λπ., τώρα αν τους ζητήσεις ένα ποτήρι νερό σου λένε «ναι, 500 δραχμές». Aυτό έχει ήδη γίνει· και μετά από το 1993, αν εξακολουθήσουν τα πράγματα να είναι έτσι και ο λαός να μην αντιδρά και οι πολιτικοί να είναι δήθεν πολιτικοί, πολιτικάντηδες, να είναι αυτοί που είναι, τα πράγματα θα χειροτερέψουν και η Eλλάδα θα γίνει ένα τουριστικό ξενοδοχείο ας πούμε. Tα σημαντικά πράγματα θα πέσουν στα χέρια ξένων εταιριών, οι Έλληνες θα είναι διευθυντές ξενοδοχείων και γκαρσόνια, χορευτές στα καμπαρέ κ.λπ.
Πώς σας φάνηκαν οι Έλληνες της Aυστραλίας;
Tα παιδιά που είδα μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, είναι σοβαρά, δουλεύουν, έχουν αφομοιώσει ένα σωρό πράγματα και είναι γεμάτα ζωή.
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009
Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009
¨ΠΩΛΕΙΤΑΙ¨ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ
Στις 5 Μαρτίου 2008 έγραψα στο «Συμπόσιο» ένα μικρό σχόλιο με τίτλο «Μουσική Παύση» για την αδράνεια, την απραξία, ίσως και την ανάγκη που έχουμε ως Ελληνικό γονίδιο να περιμένουμε, να ακούσουμε, να συνθέσουμε, ώστε να πράξουμε:
« Η Μουσική Παύση είναι τμήμα της μουσικής σύνθεσης. Δίνει το χρόνο στον εγκέφαλο να αφομοιώσει αυτό που ακούει και να φανταστεί (να πλάσει μέσα του) τη συνέχεια που θα ακολουθήσει. Έχει το ιδίωμα να παρέχει στον καθένα τη δική του ερμηνεία σε αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις του ανάλογα με το βαθμό ευαισθησίας που τις διακρίνει. Ο χρόνος καταγραφής της ερμηνείας στον εγκέφαλο του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικός.
Ο συνθέτης ορίζει το χρονικό διάστημα της παύσης που θεωρεί ότι συντελεί στην αρμονία.
Επειδή η παύση που όλοι βιώνουμε κατά τη γνώμη μου είναι πολύ μεγάλη και για να σταματήσουμε, όλοι εμείς οι συμμετέχοντες στο άκουσμα, να φανταζόμαστε και να πλάθουμε το δικό μας διαφορετικό σενάριο ο καθένας, επειγόντως «ο συνθέτης» πρέπει να μας πει το παρακάτω της υπόθεσης και να αναδείξει τις καλλιτεχνικές του ικανότητες. Αν είναι σε αρμονία με τα προηγούμενα συνεχίζουμε και ακούμε. Αν όχι κλείνουμε το ραδιόφωνο και παίρνουμε τη κατάσταση στα χέρια μας.»
Δυστυχώς η ανεπάρκεια του «συνθέτη» οδήγησε μερικούς να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 και φαίνεται να ακολουθούν χειρότερα.
Σε όλες τις συζητήσεις θα ακούσεις για τη χαμένη υπερηφάνεια των Ελλήνων, για την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κράτος, για την έλλειψη οράματος και για την ανεπάρκεια των ηγετών μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να προσπαθούμε να μιμηθούμε τις πράξεις των προγόνων μας μπας και δούμε φως. Γαλουχηθήκαμε να περιμένουμε τι θα κάνει το κράτος και οι ηγέτες για εμάς, να εξαρτώμεθα οικονομικά από αυτό. Μας εκπαιδεύουν από μικρά παιδιά ώστε να μην αναλύουμε τίποτα αλλά να «παπαγαλίζουμε», να μιμούμεθα, να μη παράγουμε ΠΝΕΥΜΑ.
Στα νηπιαγωγεία των ΗΠΑ διαλέγονται και διδάσκουν ότι μπορείς να γίνεις, να κάνεις και να φτάσεις όπου θέλεις, αρκεί να το σκεφτείς. Μήπως έχουν πάρει μάθημα από το σχολείο που, ενώ εμείς ξέρουμε τη διεύθυνσή του, δεν πάμε σε αυτό να μορφωθούμε?
Εμείς φτιάχνουμε οράματα, εμείς δημιουργούμε προϋποθέσεις, εμείς παίρνουμε πρωτοβουλίες και εντέλει εμείς είμαστε ο «Συνθέτης». Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δημιουργήσεις πνεύμα-ζωή.
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΣΜΙΛΕΥΟΥΝ ΓΛΥΠΤΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥΣ ΕΞΙΣΟΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΑΤΗ. Δεν υπάρχει το ωχ αδελφέ – σιγά μη….Ας ξέρουν ότι δεν θα τη δει ποτέ κανείς. Το βλέπει η ψυχή τους.
¨Ζητείται Υπερηφάνεια¨ από τους εαυτούς μας.
Πέτρος Γ. Πλανάκης
« Η Μουσική Παύση είναι τμήμα της μουσικής σύνθεσης. Δίνει το χρόνο στον εγκέφαλο να αφομοιώσει αυτό που ακούει και να φανταστεί (να πλάσει μέσα του) τη συνέχεια που θα ακολουθήσει. Έχει το ιδίωμα να παρέχει στον καθένα τη δική του ερμηνεία σε αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις του ανάλογα με το βαθμό ευαισθησίας που τις διακρίνει. Ο χρόνος καταγραφής της ερμηνείας στον εγκέφαλο του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικός.
Ο συνθέτης ορίζει το χρονικό διάστημα της παύσης που θεωρεί ότι συντελεί στην αρμονία.
Επειδή η παύση που όλοι βιώνουμε κατά τη γνώμη μου είναι πολύ μεγάλη και για να σταματήσουμε, όλοι εμείς οι συμμετέχοντες στο άκουσμα, να φανταζόμαστε και να πλάθουμε το δικό μας διαφορετικό σενάριο ο καθένας, επειγόντως «ο συνθέτης» πρέπει να μας πει το παρακάτω της υπόθεσης και να αναδείξει τις καλλιτεχνικές του ικανότητες. Αν είναι σε αρμονία με τα προηγούμενα συνεχίζουμε και ακούμε. Αν όχι κλείνουμε το ραδιόφωνο και παίρνουμε τη κατάσταση στα χέρια μας.»
Δυστυχώς η ανεπάρκεια του «συνθέτη» οδήγησε μερικούς να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 και φαίνεται να ακολουθούν χειρότερα.
Σε όλες τις συζητήσεις θα ακούσεις για τη χαμένη υπερηφάνεια των Ελλήνων, για την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κράτος, για την έλλειψη οράματος και για την ανεπάρκεια των ηγετών μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να προσπαθούμε να μιμηθούμε τις πράξεις των προγόνων μας μπας και δούμε φως. Γαλουχηθήκαμε να περιμένουμε τι θα κάνει το κράτος και οι ηγέτες για εμάς, να εξαρτώμεθα οικονομικά από αυτό. Μας εκπαιδεύουν από μικρά παιδιά ώστε να μην αναλύουμε τίποτα αλλά να «παπαγαλίζουμε», να μιμούμεθα, να μη παράγουμε ΠΝΕΥΜΑ.
Στα νηπιαγωγεία των ΗΠΑ διαλέγονται και διδάσκουν ότι μπορείς να γίνεις, να κάνεις και να φτάσεις όπου θέλεις, αρκεί να το σκεφτείς. Μήπως έχουν πάρει μάθημα από το σχολείο που, ενώ εμείς ξέρουμε τη διεύθυνσή του, δεν πάμε σε αυτό να μορφωθούμε?
Εμείς φτιάχνουμε οράματα, εμείς δημιουργούμε προϋποθέσεις, εμείς παίρνουμε πρωτοβουλίες και εντέλει εμείς είμαστε ο «Συνθέτης». Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δημιουργήσεις πνεύμα-ζωή.
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΣΜΙΛΕΥΟΥΝ ΓΛΥΠΤΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥΣ ΕΞΙΣΟΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΑΤΗ. Δεν υπάρχει το ωχ αδελφέ – σιγά μη….Ας ξέρουν ότι δεν θα τη δει ποτέ κανείς. Το βλέπει η ψυχή τους.
¨Ζητείται Υπερηφάνεια¨ από τους εαυτούς μας.
Πέτρος Γ. Πλανάκης
Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009
Η Ελληνίδα παιδί-θαύμα: Προμηθέα-Ολυμπία-Κυρήνη-Πυθία (1ο μέρος)
Ήταν 28 Ιανουαρίου 2007, όταν η Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή του Ιλλινόις διοργάνωσε στο Σικάγο την ετήσια «Εορτή των Γραμμάτων» προς τιμήν των τριών Ιεραρχών. Επίσημη προσκεκλημένη ομιλήτρια ήταν μία δεκαπεντάχρονη Ελληνίδα, η Προμηθέα-Ολυμπία-Κυρήνη-Πυθία, ένα χαρισματικό παιδί, που σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών απέκτησε το πρώτο της πανεπιστημιακό πτυχίο στις Μαθηματικές Επιστήμες. Το θέμα της ομιλίας της: «Η Ελληνική Παιδεία». Οι ελληνορθόδοξοι παρουσιαστές της εκδήλωσης, μη γνωρίζοντες εκ των προτέρων τι θα έλεγε, εκθείασαν στην αρχή τα προσόντα της, τα επιτεύγματά της και την αγάπη της για τις Επιστήμες και την Ελλάδα. Στην ομιλία της όμως η Προμηθέα δεν ανέφερε τα συνηθισμένα ελληνοχριστιανικά φληναφήματα, που περίμεναν, όπως κάθε χρόνο, να ακούσουν· άρθρωσε με θάρρος καθαρό λόγο περιγράφοντας τον βίαιο τρόπο, με τον οποίο κατίσχυσε ο Χριστιανισμός στην πατρίδα μας και τις καταστροφές που επέφερε σε όλα τα επίπεδα του Ελληνικού Πολιτισμού, ειδικά στις Επιστήμες και την Παιδεία. Γεμάτοι έκπληξη και «ιερή» αγανάκτηση ορισμένοι εκ των παρευρισκομένων προσκείμενοι στην Εκκλησία άρχισαν να την υβρίζουν, αυτοί οι ίδιοι που προηγουμένως της έπλεκαν το εγκώμιο και τελικά «δημοκρατικά» και χριστιανικά την ανάγκασαν να σταματήσει, χωρίς να ολοκληρώσει την ομιλία της.
Η ομιλία της Προμηθέας Ολυμπίας Κυρήνης Πυθίας όπως εκφωνήθηκε στην εκδήλωση της γιορτής των τριών ιεραρχών στο Σικάγο:
Καλησπέρα σας Ελληνίδες και Έλληνες, τέκνα αθανάτων θεών και αθανάτων ηρώων. Κληρονόμοι του μεγαλύτερου παγκοσμίου πολιτισμού του απωτάτου παρελθόντος, από το οποίο ακέραιο λείψανο διασώζεται σήμερα το μεγαλειώδες δημιούργημα του, η ελληνική γλώσσα μας, που χρειάστηκε πολλές μυριάδες ετών να εξελιχθεί και να τελειοποιηθεί, ποιοτικώς ανάλογη, φυσικά, με τον ελληνικό πολιτισμό, που αποτέλεσε το εργαλείο για την οικοδόμηση του και την λειτουργία του. Έτσι δημιούργησε ο Θεός την Ελλάδα και ονόμασε «Γη του Φωτός», γιατί «ελ» σημαίνει φως και «λας» σημαίνει «πέτρα», «έδαφος», «γη». Και από αυτή την Γη του Φωτός, την γη που πρώτη αντίκρισε το φως του ήλιου, γεννήθηκαν οι φωτοδότες των αρετών και του πολιτισμού, οι Έλληνες και σκόρπισαν αυτοί τον πολιτισμό τους εις όλη την γη καθώς και ετάχθη.
Η γέννηση της Ελλάδας και της Ελληνικής Γλώσσας:
Όπως σημειώνει η επιστήμη της Γεωλογίας και των άλλων συναφών κλάδων, προ 140 εκατομμυρίων ετών ήταν όταν ολόκληρος ο πλανήτης σκεπαζόταν από νερά και χέρσα γη δεν εφαίνετο πουθενά, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνησις ανύψωσε υπέρ την επιφάνεια της υδρόσφαιρας, προς τον ήλιο, την λεγόμενη Πελαγονική Οροσειρά, μια στενή ζώνη ξηράς που περιελάμβανε την βορειότερη Μακεδονία (Πελαγονία), τον Όλυμπο, την Ανατολική πλευρά της μετέπειτα Θεσσαλίας και την Βόρειο Εύβοια. Επί 115 εκατομμύρια χρόνια, αυτή η μοναδική νησίδα, η Ελλάδα μας εν μέρει, αντίκριζε ολομόναχη την πανθάλασσα που την περιτριγύριζε. Εις αυτήν την νησίδα για 80 εκατομμύρια έτη, πριν ακόμα αναδυθούν άλλες οροσειρές, άρχισε η διαδικασία των νέων μορφών της γενέσεως όντων. Πριν 35 εκατομμύρια χρόνια, δηλαδή 105 εκατομμύρια έτη μετά την άνοδο της Πελαγονικής οροσειράς στην επιφάνεια, αναδύονται ως άλλα νησιά οι ορεινοί όγκοι όπως η Πίνδος, οι Δειναρικές Άλπεις, τα Πυρηναία και τα Ιμαλάια. Η λογική λέει, λοιπόν, η παρουσία του ανθρώπου, σε όποια εποχή και εάν εμφανίστηκε στην γη αυτός ο άνθρωπος, πρέπει να αναζητείται στον Όλυμπο. Είναι δε αδύνατον ποτέ σε μια περιοχή που για λόγους ανερμήνευτους αναδύεται η πρώτη χέρσος γη, ο άνθρωπος της προνομιούχου αυτής γης να σχηματίζεται όμως αργότερα από ότι οι άλλοι άνθρωποι, που η ανάδυση της γης τους καθυστερούσε κατά πάρα πολλά εκατομμύρια έτη. Χώρος και άνθρωπος εδώ μεταξύ Ολύμπου και Πίνδου εσχημάτιζαν την πανάρχαια ελληνική γλώσσα, η οποία και εδάνεισε τις λέξεις του πολιτισμού της εις όλους τους άλλους λαούς. Αυτή η ελληνική γλώσσα περικλείει τις λύσεις στα οικουμενικά προβλήματα της ανθρωπότητας. Πληθώρα ερευνών και μελετών προσκομίζει συντριπτικά στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται ότι ποτέ δεν υπήρξε Ινδοευρωπαϊκή μητέρα γλώσσα, αλλά αντιθέτως η γονοποιός γλωσσική επίδραση, η οποία εισήγαγε στις διάφορες γλώσσες παγκοσμίως τα γνωστά λεκτικά στοιχεία, κοινά σήμερα σε αυτές, ασκήθηκε από την πανάρχαια ελληνική γλώσσα. Η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως ολοένα και περισσότερα και ισχυρότερα τεκμήρια που επιβεβαιώνουν το τεράστιο ιστορικό βάθος της ανθρώπινης παρουσίας στον Ελλαδικό χώρο. Αυτά τα τεκμήρια αποδεικνύουν πως οι πολιτισμικές ρίζες της Ελλάδας χάνονται στα βάθη του απωτάτου παρελθόντος και ταυτόχρονα αχρηστεύουν αυθαίρετες θεωρίες και δόγματα περί εμφανίσεως του ανθρώπου και του πολιτισμού στην Ανατολή ή την Αφρική. Η ελληνική γλώσσα υπήρξε και είναι η τελειότερη μέχρι σήμερα ανθρώπινη γλώσσα επί της γης. Οι Έλληνες δεν διέθεταν μόνο ένα άλλα είκοσι συν αλφάβητα: το χαλκιδικό εκ του οποίου προέρχεται το λατινικό, το ιωνικό, το κορινθιακό κλπ. Μια θεωρία που εκτρέπεται της λογικής, το τερατογενές ψεύδος περί φοινικικού αλφάβητου, δέχεται την σύνδεση της τελειότερης γραφής της ελληνικής, αυτής της τέλειας αλφαβητικής, με τον πολιτισμό των φοινίκων, οι οποίοι είχον έναν χαμηλότατης στάθμης πολιτισμό. Η αρχαιολογική σκαπάνη αποδεικνύει ότι το ιωνικό αλφάβητο, ένα από τα είκοσι συν αλφάβητα μας, που ψευδώς θεωρείται φοινικικής προελεύσεως, είναι τουλάχιστον 4000 χρόνια παλαιότερο των φοινίκων. Με προτροπή της ελληνίστριας Marianne McDonald και με πρόεδρο τον καθηγητή T. Βrunner ξεκινά το 1972 στο πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας το πρόγραμμα Θησαυρός Ελληνικής Γλώσσης, το περίφημο TLG. Μετά 13 χρόνια, το 2000, ο πέμπτος δίσκος κυκλοφόρησε TLG-E που περιλαμβάνει περίπου 90 εκατομμύρια ελληνικούς λεκτικούς τύπους. Ω Έλληνες ψυχή της ψυχής μου, πανάκριβο γένος, ταλαίπωρον γένος. Θα ανοίξω σε σας τους πόνους και τα δάκρυα από τα βάθη της παιδικής ψυχής μου. Τι κατέστρεψε τον πανάρχαιο ελληνικό πολιτισμό και λόγο; Τώρα περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Παιδί αθανάτων θεών και ηρώων. Είναι δύσκολο για μένα να παραμείνω αλύγιστη και να καταπνίξω το πόνο μου όταν μιλάω για αυτήν την ανεπανάληπτη θηριωδία που κατέστρεψε το ελληνικό έθνος και τα φώτα του πνεύματος του. Που δημιούργησε την μετέπειτα λανθάνουσα πορεία του έθνους μας. Το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα κατά της Ελλάδος και κατά συνέπεια κατά της ανθρωπότητας, το τραγικό αυτό θέατρο του μίσους που αποκρύπτεται και σήμερα διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στο 19ο τόμο του έργου του Rerum Gestarum Libri 31 τόμων. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ο ιστορικός του Ρωμαίου χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του δεύτερου, κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι διωγμοί εναντίον των Ελλήνων Στη σημερινή πόλη του Δυτικού Ισραήλ την Bet She'an, γνωστή στους Έλληνες εκείνους όλων των αιματοβαμμένων χρόνων ως Σκυθόπολις, τον 4ο αιώνα μετά Χριστού, γύρω στο 341, λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης, για δύο δεκαετίες, καθ’ όλη την διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου από τον δευτερότοκο γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον Κωνστάντιο τον δεύτερο. Η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης, βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων, όλων όσων αρνήθηκαν να ασπαστούν το δόγμα του Χριστιανισμού. Αναφερόμενος ο Εμμανουήλ Ροΐδης στου Αμμιανού Μαρκελλίνου τα Ιστορικά, γράφει στην Πάπισσα Ιωάννα (σημείωμα 200): «Ήρκει να κατηγορηθή τις [κάποιος έλληνας] υπό κακοβούλου κατασκόπου, ότι έφερεν περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου, ίνα καταδικασθή εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται [Έλληνες], ων οι μεν απέθνησκον καθ’ οδόν, οι δε εν τοις δεσμωτηρίοις, οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν, … πόλιν, όπου είχον στηθεί τα βασανιστήρια και το σφαγείον.» Το σφαγείον της Σκυθόπολης υπήρξε επινόηση ενός νοσηρού εγκεφάλου, του επισκόπου Αλεξανδρείας Γεωργίου. Σκοπός του Γεωργίου ήταν η καθολική εξόντωση των Ελλήνων, η γενοκτονία τους, καθώς εκείνοι εστέφοντο ως αρνητές του Χριστιανισμού. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος ο δεύτερος δέχτηκε και έστειλε στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της αυλής, τον Παύλο, περιβόητο για την σκληρότητα του αποκαλούμενο και «Τάρταρο». Αυτός ο Παύλος και ο Γεώργιος, σε συνεργασία, οργάνωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σκυθόπολης. Γράφει ο Αμμιανός: «το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος, διέθετε τόση εξουσία και δύναμη ώστε με μια κίνηση του κεφαλιού του, με ένα νεύμα του μόνο, εξαρτάτο η ζωή όλων όσων περπατούσαν στην γη». Αναφέρει ο Ροΐδης, ανακαλώντας τα ιστορικά του Αμμιανού Μαρκελλίνου, μεθόδους βασανιστηρίων εναντίων των Ελλήνων «εις Σκυθόπολιν, όπου είχε στηθεί το χριστιανικόν κρεουργείον. Εκεί συνεδρίαζον ευσεβείς δικασταί, αμιλλώμενοι τις πλείονας ειδωλολάτρας [έλληνας] να οπτήσει επί εσχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου ή να κατακόψη μεληδόν.» Η Σκυθόπολις και τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί επί είκοσι συνεχή έτη αποκαλύπτουν: Πρώτον τον τρόπο με τον οποίο επεβλήθη ο Χριστιανισμός στον Ελληνικό κόσμο. Δεύτερον τον λόγο και τον βάρβαρο – απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο κατεστράφη ο λαμπρότερος πολιτισμός της γης και οι δημιουργοί αυτού. Τρίτον αποκαλύπτουν επίσης γιατί τα μετέπειτα Ρωμαϊκά αυτοκρατορικά διατάγματα, που θεσμοθετούσαν την επί ελληνισμού θανατική καταδίκη, εφαρμόστηκαν χωρίς καμία αντίδραση ή εξέγερση, όπως χωρίς καμία αντίσταση από τους Έλληνες επήλθε ο αφανισμός όλων των πόλεων της κυρίως Ελλάδος από τον χριστιανό Αλάριχο 40 χρόνια αργότερα. Τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Σκυθόπολη αποκαλύπτουν επίσης – τέταρτον – ότι δεν υπήρξε ποτέ ελληνικότητα του Βυζαντίου, ούτε ποτέ ελληνορωμαϊκό κράτος, εφόσον ήταν οι εκχριστιανισμένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες - το Βυζάντιο δηλαδή - που άρχισαν το διωγμό κατά των Ελλήνων και τα φώτα του ελληνικού πνεύματος έσβησαν σε αυτούς τους Βυζαντινούς ελεεινούς καιρούς και οδήγησαν τους Έλληνες στην υποδούλωση τους από τους Τούρκους. Οι αποθανόντες Έλληνες μετά βασανιστηρίων εις τα χριστιανικά κρεουργεία και των σφαγείων της Σκυθόπολης είναι τον αριθμό περίπου 19 εκατομμυρίων, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές εκείνων των αιμοσταγών αιώνων. Οι απομείναντες Έλληνες ήταν ενός εκατομμυρίου ή λιγότεροι. Ο μεγάλος αριθμός των αρχαίων Ελλήνων, που σίγουρα ήταν υψηλού πνευματικού, ηθικού αλλά και οικονομικού επιπέδου, εξοντώθηκαν στο σφαγείο της Σκυθόπολης και μαζί τους χάθηκε και ο μεγάλος ιδιοφυής νους του γένους. Τις σφαγές κατά των Ελλήνων συνέχισαν και προγενέστεροι και μεταγενέστεροι όμοιοι του Κωνστάντιου του δεύτερου. Λόγου χάρη ο Ιουστινιανός. Ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός – σύμβολο της Ορθοδοξίας – εκείνος που οικοδόμησε την Αγία Σοφία, το μέγα μοναστήρι, και ανακηρύχθηκε από τον Χριστιανισμό «Μέγας» αποκαλύπτεται μέσα από τα ανέκδοτα κείμενα του επισήμου ιστορικού του, Προκοπίου, ως ένας αιμοβόρος τύραννος, ο οποίος βύθισε ολόκληρους πληθυσμούς στο αίμα και την σφαγή. Σύμφωνα με τον Προκόπιο, ο Ιουστινιανός άρχισε τις σφαγές στο όνομα της «μίας και αληθούς πίστεως» της Ορθοδοξίας. Σημαντικές, επίσης, είναι οι μαρτυρίες του Προκοπίου γύρω από τους διωγμούς, σφαγές και γενοκτονίες Ελλήνων, όσων Ελλήνων, δηλαδή, επέμεναν στους πατρώους ελληνικούς τρόπους από την αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού. Το ελληνοχριστιανικό παραμύθι καταρρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής. Αναφέρει ο Προκόπιος: «Μετά από τους Σαμαρείτες άρχισε ο Ιουστινιανός να καταδιώκει τους αποκαλούμενους Έλληνες, υποβάλλοντας τους σε σωματικά βασανιστήρια και αρπάζοντας τα χρήματα τους». Ο Προκόπιος αδυνατεί να θεωρήσει τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινο ον και τον θεωρεί «ενσαρκωμένο δαίμονα». Αναφέρει στα ανέκδοτα ότι «ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα άλλα … ήταν κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος. Θα μπορούσε κανείς να το αποδείξει σταθμίζοντας το μέγεθος των κακών που έκανε στους ανθρώπους. Γιατί η δύναμη του ανθρώπου που δρα φανερώνεται στο υπέρμετρο μέγεθος των πράξεων του. Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, έχει σκοτώσει τόσους πολλούς ώστε πιο γρήγορα, νομίζω, θα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτορας αυτός. Υπολογίζοντας, όμως, κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι. Κατά την βασιλεία του αυτοκράτορα Θεοδοσίου, ο Χριστιανισμός γίνεται η επιβληθείσα θρησκεία της Ρωμαϊκής Βυζαντινής αυτοκρατορίας, εις την οποία οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι πάντα. Εξ αυτού, εναντίων των Ελλήνων εφαρμόστηκαν επί αιώνες πολλούς μέτρα που πήραν τον χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει. Οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν. Τα ιερά των προγόνων μας λεηλατήθηκαν. Τα πανέμορφα γλυπτά που διακοσμούσαν τα ιερά και τας πόλεις των Ελλήνων καταστραφήκανε από το μένος και το μίσος των τότε Χριστιανών. Έτσι τα βλέπουμε σήμερα στα μουσεία μας: διαμελισμένα, αποκεφαλισμένα, ακρωτηριασμένα, με σφυριά σπασμένα. Σιωπηλοί μάρτυρες και αυτά ενός πανέμορφου κόσμου, χαμένου κόσμου πια στην αιματοβαμμένη λήθη, όπου βρίσκονται θαμμένα, σκορπισμένα, ξεχασμένα τα ιερά κόκαλα εκατομμυρίων βασανισμένων, δολοφονημένων Ελλήνων Οι ναοί κατεδαφίστηκαν. Πάνω και από τα ερείπια αυτών χτίστηκαν οι εκκλησίες των νέων Χριστιανών, δοξάζουσιν τον ξενόφερτο, για τους Έλληνες τότε, εβραϊκό θεό. Και το άγαλμα κάθε θεού εις τον οποίο οι Έλληνες έχτιζαν κάθε ναό τοποθετείτο μετά ασυλλήπτου μίσους εις τους βόθρους των νέων χτιζομένων χριστιανικών εκκλησιών. Οι ιερείς Έλληνες των ναών εκείνων, όπως γράφει με κάποια πίκρα ο Λιβάνιος, υποχρεώθηκαν να σιγήσουν ή να αποθάνουν. Έτσι πέθανε ο μεγαλύτερος παγκόσμιος πολιτισμός του κόσμου, αυτός που είδε πρώτος το φως του ήλιου στη γη. Αυτός που εκπολίτισε όλους τους λαούς. Έτσι πέθανε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός πολιτισμός, με μια τραγική φωνή, πνιγμένη στο αίμα της ανθρώπινης αχαριστίας και μιαρής αδικίας. Έτσι απάνθρωπα έσβησε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός λόγος. Και λέει ο γερμανός φιλόσοφος Νίτσε «δεν αποκάμνω να αναπολώ αυτούς τους Έλληνες στοχαστές, που κάθε ένας τους είχε μια ασύλληπτη ιδιαιτερότητα. Και φαίνεται πως οι Έλληνες στα κατοπινά χρόνια λησμόνησαν το καλύτερο μέρος της πνευματικής τους πορείας. Και ποιος λαός θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το ξαναβρήκε; Όπως και να ‘ναι νομίζω ότι όλα αυτά τελειώνουν με μία κραυγή: Πόσο ωραίοι υπήρξαν!! Με το χαμό των Ελλήνων και τον θάνατο του ιδιοφυούς πνεύματος τους έπεσε το σκότος εις όλη την γη. Η ανθρώπινη ιστορία μπήκε στον Μεσαίωνα, στους αιώνες του σκότους, που όπως όλοι ξέρουμε ονομάζεται "the dark ages”. Ο ανθρώπινος ξεπεσμός κατά τον Μεσαίωνα οφείλετο στην προηγηθείσα βίαιη εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού. Και ήρθε η Τουρκοκρατία και ο ζυγός εθέρισε την γη των Ελλήνων Λέει ο εθνικός μας ύμνος, ακριβοί μου Έλληνες, «από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά». Της Σκυθόπολης οι φονευμένοι οι Έλληνες παίρνουν εκδίκηση και ανάβει η μνήμη τους την φωτιά της ελευθερίας στα στήθη των σκλαβωμένων. Κατά την διάρκεια της επαναστάσεως του 1821, η Ορθόδοξος εκκλησία συγκρούστηκε σφοδρά με τους επαναστάτες. Το όραμα της παλιγγενεσίας και αναδημιουργίας του ελληνικού έθνους κατά το κλασσικό πρότυπο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με τις απόψεις και τα συμφέροντα της εκκλησίας. Με αφορισμούς, απειλές και προδοσίες προσπαθούσε η εκκλησία να ματαιώσει το ελληνικό επαναστατικό κύμα, που από τις αρχές του 10ου αιώνα εσάρωνε ολόκληρη τη χερσόνησο του Αίμου. Το 1805 ο Πατριάρχης Καλλίνικος εξετέλεσε αφοριστική εγκύκλιο κατά των επαναστατών. Να δύο πικρά παραδείγματα προδοσίας από πάμπολλα άλλα: Ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, ο μικρότερος αδελφός του γέρου του Μοριά, και πέντε παλικάρια μαζί του σκοτώθηκαν από τους Τούρκους 1η Φεβρουαρίου του 1806 ύστερα από προδοσία των καλόγερων της Μονής Παναγίας των Αιμυαλών, στην οποία είχαν πάει οι ήρωες γυρεύοντας καταφύγιο. Οι Τούρκοι τους έκοψαν τα κεφάλια, τα έμπηξαν σε κοντάρια και τα περιέφεραν στην Δημητσάνα, στο Ζυγοβίτσι και στην Τρίπολη, όπου και τα κρέμασαν στον μεγάλο πλάτανο της πόλης. Ο αδελφός του, ο γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μετά την άλωση της Τριπολιτσάς έβαλε και έκοψαν τον πλάτανο αυτό, γιατί με αρκετό αίμα της γενιάς του ήταν ποτισμένος, όπως είπε. Ο Κατσαντώνης, ο αετός της Ρούμελης, και ο αδελφός του Χασιώτης μαζί με άλλα πέντε παλικάρια προδόθηκαν από τον καλόγερο Καρδερίνη, εις εκτέλεσιν της αφοριστικής εγκυκλίου του Πατριαρχείου. Είκοσι Τούρκοι τους επετέθησαν. Τα πέντε παλικάρια σκοτώθηκαν. Τα αδέλφια παραδόθηκαν στον Αλή Πασά Ιωαννίνων, όπου και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Κατακρεουργήθηκαν. Είναι επίσημη ιδεολογία η θέση του νέου Ελληνικού κράτους πως η εκκλησία διέσωσε τον ελληνισμό, την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ωστόσο ο μελετητής της ιστορίας διαπιστώνει ότι, κατά την διάρκεια του Οθωμανικού ζυγού, η ιεραρχία της ορθόδοξης εκκλησίας ακολούθησε μία πολιτική που κρατούσε αμόρφωτο και υποταγμένο στους Τούρκους τον ελληνικό λαό. Ο μύθος του κρυφού σχολείου και η υποτιθεμένη προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου καταρρέουν μέσα από αδιάψευστα καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα και κείμενα. Τα ίδια αυτά ιστορικά στοιχεία υποδεικνύουν ως μοναδικό μοχλό πίεσης προς την πολυπόθητη ελευθερία των υποδουλωμένων Ελλήνων και της παιδείας τους τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των ξενιτεμένων Ελλήνων διαφωτιστών, οι οποίοι με την συστηματική σπουδή της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας βάλθηκαν να ξυπνήσουν και τους υπόδουλους. Θα επικαλεστώ τον αρχιστράτηγο της επανάστασης, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος σε ομιλία του στα παιδιά του γυμνασίου της Αθήνας, τον Νοέμβριο του 1838, επισήμανε «…ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [δηλαδή ως αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. … το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, … και αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, … ή εγίνετο γραμματικός του προεστού…. Και τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε. Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι». Ο Κούμας σχολιάζοντας το κυνήγι των διαφωτιστών από την εκκλησία γράφει: "... και μόνο η διδασκαλία των μαθηματικών εθεωρείτο ως πηγή αθεΐας, της οποίας πρώτον αποτέλεσμα ήταν η κατάργησης της νηστείας". Τον Κούμα επιβεβαιώνει η εγκύκλιος που εξέδωσε ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε και η Ιερά Σύνοδος το 1819. Η Εκκλησία καταδικάζει τις επιστήμες, διότι αποσπούσαν τους υπόδουλους Έλληνες από τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις, όπως η νηστεία! Οι διδάσκαλοι που δίδασκαν θετικές επιστήμες θεωρούνταν από τους ιεράρχες «διεφθαρμένα ανδράρια». Μετά την απελευθέρωση του πρώτου τμήματος της Ελλάδος, ο Οικουμενικός Θρόνος συνεχίζει τις φιλότιμες προσπάθειες της δια της εκκλησίας επαναφοράς εις υποταγήν των πληθυσμών της κάτω μόνης ελευθέρας Ελλάδος.
Η ομιλία της Προμηθέας Ολυμπίας Κυρήνης Πυθίας όπως εκφωνήθηκε στην εκδήλωση της γιορτής των τριών ιεραρχών στο Σικάγο:
Καλησπέρα σας Ελληνίδες και Έλληνες, τέκνα αθανάτων θεών και αθανάτων ηρώων. Κληρονόμοι του μεγαλύτερου παγκοσμίου πολιτισμού του απωτάτου παρελθόντος, από το οποίο ακέραιο λείψανο διασώζεται σήμερα το μεγαλειώδες δημιούργημα του, η ελληνική γλώσσα μας, που χρειάστηκε πολλές μυριάδες ετών να εξελιχθεί και να τελειοποιηθεί, ποιοτικώς ανάλογη, φυσικά, με τον ελληνικό πολιτισμό, που αποτέλεσε το εργαλείο για την οικοδόμηση του και την λειτουργία του. Έτσι δημιούργησε ο Θεός την Ελλάδα και ονόμασε «Γη του Φωτός», γιατί «ελ» σημαίνει φως και «λας» σημαίνει «πέτρα», «έδαφος», «γη». Και από αυτή την Γη του Φωτός, την γη που πρώτη αντίκρισε το φως του ήλιου, γεννήθηκαν οι φωτοδότες των αρετών και του πολιτισμού, οι Έλληνες και σκόρπισαν αυτοί τον πολιτισμό τους εις όλη την γη καθώς και ετάχθη.
Η γέννηση της Ελλάδας και της Ελληνικής Γλώσσας:
Όπως σημειώνει η επιστήμη της Γεωλογίας και των άλλων συναφών κλάδων, προ 140 εκατομμυρίων ετών ήταν όταν ολόκληρος ο πλανήτης σκεπαζόταν από νερά και χέρσα γη δεν εφαίνετο πουθενά, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνησις ανύψωσε υπέρ την επιφάνεια της υδρόσφαιρας, προς τον ήλιο, την λεγόμενη Πελαγονική Οροσειρά, μια στενή ζώνη ξηράς που περιελάμβανε την βορειότερη Μακεδονία (Πελαγονία), τον Όλυμπο, την Ανατολική πλευρά της μετέπειτα Θεσσαλίας και την Βόρειο Εύβοια. Επί 115 εκατομμύρια χρόνια, αυτή η μοναδική νησίδα, η Ελλάδα μας εν μέρει, αντίκριζε ολομόναχη την πανθάλασσα που την περιτριγύριζε. Εις αυτήν την νησίδα για 80 εκατομμύρια έτη, πριν ακόμα αναδυθούν άλλες οροσειρές, άρχισε η διαδικασία των νέων μορφών της γενέσεως όντων. Πριν 35 εκατομμύρια χρόνια, δηλαδή 105 εκατομμύρια έτη μετά την άνοδο της Πελαγονικής οροσειράς στην επιφάνεια, αναδύονται ως άλλα νησιά οι ορεινοί όγκοι όπως η Πίνδος, οι Δειναρικές Άλπεις, τα Πυρηναία και τα Ιμαλάια. Η λογική λέει, λοιπόν, η παρουσία του ανθρώπου, σε όποια εποχή και εάν εμφανίστηκε στην γη αυτός ο άνθρωπος, πρέπει να αναζητείται στον Όλυμπο. Είναι δε αδύνατον ποτέ σε μια περιοχή που για λόγους ανερμήνευτους αναδύεται η πρώτη χέρσος γη, ο άνθρωπος της προνομιούχου αυτής γης να σχηματίζεται όμως αργότερα από ότι οι άλλοι άνθρωποι, που η ανάδυση της γης τους καθυστερούσε κατά πάρα πολλά εκατομμύρια έτη. Χώρος και άνθρωπος εδώ μεταξύ Ολύμπου και Πίνδου εσχημάτιζαν την πανάρχαια ελληνική γλώσσα, η οποία και εδάνεισε τις λέξεις του πολιτισμού της εις όλους τους άλλους λαούς. Αυτή η ελληνική γλώσσα περικλείει τις λύσεις στα οικουμενικά προβλήματα της ανθρωπότητας. Πληθώρα ερευνών και μελετών προσκομίζει συντριπτικά στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται ότι ποτέ δεν υπήρξε Ινδοευρωπαϊκή μητέρα γλώσσα, αλλά αντιθέτως η γονοποιός γλωσσική επίδραση, η οποία εισήγαγε στις διάφορες γλώσσες παγκοσμίως τα γνωστά λεκτικά στοιχεία, κοινά σήμερα σε αυτές, ασκήθηκε από την πανάρχαια ελληνική γλώσσα. Η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως ολοένα και περισσότερα και ισχυρότερα τεκμήρια που επιβεβαιώνουν το τεράστιο ιστορικό βάθος της ανθρώπινης παρουσίας στον Ελλαδικό χώρο. Αυτά τα τεκμήρια αποδεικνύουν πως οι πολιτισμικές ρίζες της Ελλάδας χάνονται στα βάθη του απωτάτου παρελθόντος και ταυτόχρονα αχρηστεύουν αυθαίρετες θεωρίες και δόγματα περί εμφανίσεως του ανθρώπου και του πολιτισμού στην Ανατολή ή την Αφρική. Η ελληνική γλώσσα υπήρξε και είναι η τελειότερη μέχρι σήμερα ανθρώπινη γλώσσα επί της γης. Οι Έλληνες δεν διέθεταν μόνο ένα άλλα είκοσι συν αλφάβητα: το χαλκιδικό εκ του οποίου προέρχεται το λατινικό, το ιωνικό, το κορινθιακό κλπ. Μια θεωρία που εκτρέπεται της λογικής, το τερατογενές ψεύδος περί φοινικικού αλφάβητου, δέχεται την σύνδεση της τελειότερης γραφής της ελληνικής, αυτής της τέλειας αλφαβητικής, με τον πολιτισμό των φοινίκων, οι οποίοι είχον έναν χαμηλότατης στάθμης πολιτισμό. Η αρχαιολογική σκαπάνη αποδεικνύει ότι το ιωνικό αλφάβητο, ένα από τα είκοσι συν αλφάβητα μας, που ψευδώς θεωρείται φοινικικής προελεύσεως, είναι τουλάχιστον 4000 χρόνια παλαιότερο των φοινίκων. Με προτροπή της ελληνίστριας Marianne McDonald και με πρόεδρο τον καθηγητή T. Βrunner ξεκινά το 1972 στο πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας το πρόγραμμα Θησαυρός Ελληνικής Γλώσσης, το περίφημο TLG. Μετά 13 χρόνια, το 2000, ο πέμπτος δίσκος κυκλοφόρησε TLG-E που περιλαμβάνει περίπου 90 εκατομμύρια ελληνικούς λεκτικούς τύπους. Ω Έλληνες ψυχή της ψυχής μου, πανάκριβο γένος, ταλαίπωρον γένος. Θα ανοίξω σε σας τους πόνους και τα δάκρυα από τα βάθη της παιδικής ψυχής μου. Τι κατέστρεψε τον πανάρχαιο ελληνικό πολιτισμό και λόγο; Τώρα περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Παιδί αθανάτων θεών και ηρώων. Είναι δύσκολο για μένα να παραμείνω αλύγιστη και να καταπνίξω το πόνο μου όταν μιλάω για αυτήν την ανεπανάληπτη θηριωδία που κατέστρεψε το ελληνικό έθνος και τα φώτα του πνεύματος του. Που δημιούργησε την μετέπειτα λανθάνουσα πορεία του έθνους μας. Το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα κατά της Ελλάδος και κατά συνέπεια κατά της ανθρωπότητας, το τραγικό αυτό θέατρο του μίσους που αποκρύπτεται και σήμερα διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στο 19ο τόμο του έργου του Rerum Gestarum Libri 31 τόμων. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ο ιστορικός του Ρωμαίου χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του δεύτερου, κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι διωγμοί εναντίον των Ελλήνων Στη σημερινή πόλη του Δυτικού Ισραήλ την Bet She'an, γνωστή στους Έλληνες εκείνους όλων των αιματοβαμμένων χρόνων ως Σκυθόπολις, τον 4ο αιώνα μετά Χριστού, γύρω στο 341, λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης, για δύο δεκαετίες, καθ’ όλη την διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου από τον δευτερότοκο γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον Κωνστάντιο τον δεύτερο. Η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης, βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων, όλων όσων αρνήθηκαν να ασπαστούν το δόγμα του Χριστιανισμού. Αναφερόμενος ο Εμμανουήλ Ροΐδης στου Αμμιανού Μαρκελλίνου τα Ιστορικά, γράφει στην Πάπισσα Ιωάννα (σημείωμα 200): «Ήρκει να κατηγορηθή τις [κάποιος έλληνας] υπό κακοβούλου κατασκόπου, ότι έφερεν περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου, ίνα καταδικασθή εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται [Έλληνες], ων οι μεν απέθνησκον καθ’ οδόν, οι δε εν τοις δεσμωτηρίοις, οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν, … πόλιν, όπου είχον στηθεί τα βασανιστήρια και το σφαγείον.» Το σφαγείον της Σκυθόπολης υπήρξε επινόηση ενός νοσηρού εγκεφάλου, του επισκόπου Αλεξανδρείας Γεωργίου. Σκοπός του Γεωργίου ήταν η καθολική εξόντωση των Ελλήνων, η γενοκτονία τους, καθώς εκείνοι εστέφοντο ως αρνητές του Χριστιανισμού. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος ο δεύτερος δέχτηκε και έστειλε στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της αυλής, τον Παύλο, περιβόητο για την σκληρότητα του αποκαλούμενο και «Τάρταρο». Αυτός ο Παύλος και ο Γεώργιος, σε συνεργασία, οργάνωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σκυθόπολης. Γράφει ο Αμμιανός: «το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος, διέθετε τόση εξουσία και δύναμη ώστε με μια κίνηση του κεφαλιού του, με ένα νεύμα του μόνο, εξαρτάτο η ζωή όλων όσων περπατούσαν στην γη». Αναφέρει ο Ροΐδης, ανακαλώντας τα ιστορικά του Αμμιανού Μαρκελλίνου, μεθόδους βασανιστηρίων εναντίων των Ελλήνων «εις Σκυθόπολιν, όπου είχε στηθεί το χριστιανικόν κρεουργείον. Εκεί συνεδρίαζον ευσεβείς δικασταί, αμιλλώμενοι τις πλείονας ειδωλολάτρας [έλληνας] να οπτήσει επί εσχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου ή να κατακόψη μεληδόν.» Η Σκυθόπολις και τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί επί είκοσι συνεχή έτη αποκαλύπτουν: Πρώτον τον τρόπο με τον οποίο επεβλήθη ο Χριστιανισμός στον Ελληνικό κόσμο. Δεύτερον τον λόγο και τον βάρβαρο – απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο κατεστράφη ο λαμπρότερος πολιτισμός της γης και οι δημιουργοί αυτού. Τρίτον αποκαλύπτουν επίσης γιατί τα μετέπειτα Ρωμαϊκά αυτοκρατορικά διατάγματα, που θεσμοθετούσαν την επί ελληνισμού θανατική καταδίκη, εφαρμόστηκαν χωρίς καμία αντίδραση ή εξέγερση, όπως χωρίς καμία αντίσταση από τους Έλληνες επήλθε ο αφανισμός όλων των πόλεων της κυρίως Ελλάδος από τον χριστιανό Αλάριχο 40 χρόνια αργότερα. Τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Σκυθόπολη αποκαλύπτουν επίσης – τέταρτον – ότι δεν υπήρξε ποτέ ελληνικότητα του Βυζαντίου, ούτε ποτέ ελληνορωμαϊκό κράτος, εφόσον ήταν οι εκχριστιανισμένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες - το Βυζάντιο δηλαδή - που άρχισαν το διωγμό κατά των Ελλήνων και τα φώτα του ελληνικού πνεύματος έσβησαν σε αυτούς τους Βυζαντινούς ελεεινούς καιρούς και οδήγησαν τους Έλληνες στην υποδούλωση τους από τους Τούρκους. Οι αποθανόντες Έλληνες μετά βασανιστηρίων εις τα χριστιανικά κρεουργεία και των σφαγείων της Σκυθόπολης είναι τον αριθμό περίπου 19 εκατομμυρίων, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές εκείνων των αιμοσταγών αιώνων. Οι απομείναντες Έλληνες ήταν ενός εκατομμυρίου ή λιγότεροι. Ο μεγάλος αριθμός των αρχαίων Ελλήνων, που σίγουρα ήταν υψηλού πνευματικού, ηθικού αλλά και οικονομικού επιπέδου, εξοντώθηκαν στο σφαγείο της Σκυθόπολης και μαζί τους χάθηκε και ο μεγάλος ιδιοφυής νους του γένους. Τις σφαγές κατά των Ελλήνων συνέχισαν και προγενέστεροι και μεταγενέστεροι όμοιοι του Κωνστάντιου του δεύτερου. Λόγου χάρη ο Ιουστινιανός. Ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός – σύμβολο της Ορθοδοξίας – εκείνος που οικοδόμησε την Αγία Σοφία, το μέγα μοναστήρι, και ανακηρύχθηκε από τον Χριστιανισμό «Μέγας» αποκαλύπτεται μέσα από τα ανέκδοτα κείμενα του επισήμου ιστορικού του, Προκοπίου, ως ένας αιμοβόρος τύραννος, ο οποίος βύθισε ολόκληρους πληθυσμούς στο αίμα και την σφαγή. Σύμφωνα με τον Προκόπιο, ο Ιουστινιανός άρχισε τις σφαγές στο όνομα της «μίας και αληθούς πίστεως» της Ορθοδοξίας. Σημαντικές, επίσης, είναι οι μαρτυρίες του Προκοπίου γύρω από τους διωγμούς, σφαγές και γενοκτονίες Ελλήνων, όσων Ελλήνων, δηλαδή, επέμεναν στους πατρώους ελληνικούς τρόπους από την αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού. Το ελληνοχριστιανικό παραμύθι καταρρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής. Αναφέρει ο Προκόπιος: «Μετά από τους Σαμαρείτες άρχισε ο Ιουστινιανός να καταδιώκει τους αποκαλούμενους Έλληνες, υποβάλλοντας τους σε σωματικά βασανιστήρια και αρπάζοντας τα χρήματα τους». Ο Προκόπιος αδυνατεί να θεωρήσει τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινο ον και τον θεωρεί «ενσαρκωμένο δαίμονα». Αναφέρει στα ανέκδοτα ότι «ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα άλλα … ήταν κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος. Θα μπορούσε κανείς να το αποδείξει σταθμίζοντας το μέγεθος των κακών που έκανε στους ανθρώπους. Γιατί η δύναμη του ανθρώπου που δρα φανερώνεται στο υπέρμετρο μέγεθος των πράξεων του. Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, έχει σκοτώσει τόσους πολλούς ώστε πιο γρήγορα, νομίζω, θα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτορας αυτός. Υπολογίζοντας, όμως, κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι. Κατά την βασιλεία του αυτοκράτορα Θεοδοσίου, ο Χριστιανισμός γίνεται η επιβληθείσα θρησκεία της Ρωμαϊκής Βυζαντινής αυτοκρατορίας, εις την οποία οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι πάντα. Εξ αυτού, εναντίων των Ελλήνων εφαρμόστηκαν επί αιώνες πολλούς μέτρα που πήραν τον χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει. Οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν. Τα ιερά των προγόνων μας λεηλατήθηκαν. Τα πανέμορφα γλυπτά που διακοσμούσαν τα ιερά και τας πόλεις των Ελλήνων καταστραφήκανε από το μένος και το μίσος των τότε Χριστιανών. Έτσι τα βλέπουμε σήμερα στα μουσεία μας: διαμελισμένα, αποκεφαλισμένα, ακρωτηριασμένα, με σφυριά σπασμένα. Σιωπηλοί μάρτυρες και αυτά ενός πανέμορφου κόσμου, χαμένου κόσμου πια στην αιματοβαμμένη λήθη, όπου βρίσκονται θαμμένα, σκορπισμένα, ξεχασμένα τα ιερά κόκαλα εκατομμυρίων βασανισμένων, δολοφονημένων Ελλήνων Οι ναοί κατεδαφίστηκαν. Πάνω και από τα ερείπια αυτών χτίστηκαν οι εκκλησίες των νέων Χριστιανών, δοξάζουσιν τον ξενόφερτο, για τους Έλληνες τότε, εβραϊκό θεό. Και το άγαλμα κάθε θεού εις τον οποίο οι Έλληνες έχτιζαν κάθε ναό τοποθετείτο μετά ασυλλήπτου μίσους εις τους βόθρους των νέων χτιζομένων χριστιανικών εκκλησιών. Οι ιερείς Έλληνες των ναών εκείνων, όπως γράφει με κάποια πίκρα ο Λιβάνιος, υποχρεώθηκαν να σιγήσουν ή να αποθάνουν. Έτσι πέθανε ο μεγαλύτερος παγκόσμιος πολιτισμός του κόσμου, αυτός που είδε πρώτος το φως του ήλιου στη γη. Αυτός που εκπολίτισε όλους τους λαούς. Έτσι πέθανε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός πολιτισμός, με μια τραγική φωνή, πνιγμένη στο αίμα της ανθρώπινης αχαριστίας και μιαρής αδικίας. Έτσι απάνθρωπα έσβησε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός λόγος. Και λέει ο γερμανός φιλόσοφος Νίτσε «δεν αποκάμνω να αναπολώ αυτούς τους Έλληνες στοχαστές, που κάθε ένας τους είχε μια ασύλληπτη ιδιαιτερότητα. Και φαίνεται πως οι Έλληνες στα κατοπινά χρόνια λησμόνησαν το καλύτερο μέρος της πνευματικής τους πορείας. Και ποιος λαός θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το ξαναβρήκε; Όπως και να ‘ναι νομίζω ότι όλα αυτά τελειώνουν με μία κραυγή: Πόσο ωραίοι υπήρξαν!! Με το χαμό των Ελλήνων και τον θάνατο του ιδιοφυούς πνεύματος τους έπεσε το σκότος εις όλη την γη. Η ανθρώπινη ιστορία μπήκε στον Μεσαίωνα, στους αιώνες του σκότους, που όπως όλοι ξέρουμε ονομάζεται "the dark ages”. Ο ανθρώπινος ξεπεσμός κατά τον Μεσαίωνα οφείλετο στην προηγηθείσα βίαιη εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού. Και ήρθε η Τουρκοκρατία και ο ζυγός εθέρισε την γη των Ελλήνων Λέει ο εθνικός μας ύμνος, ακριβοί μου Έλληνες, «από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά». Της Σκυθόπολης οι φονευμένοι οι Έλληνες παίρνουν εκδίκηση και ανάβει η μνήμη τους την φωτιά της ελευθερίας στα στήθη των σκλαβωμένων. Κατά την διάρκεια της επαναστάσεως του 1821, η Ορθόδοξος εκκλησία συγκρούστηκε σφοδρά με τους επαναστάτες. Το όραμα της παλιγγενεσίας και αναδημιουργίας του ελληνικού έθνους κατά το κλασσικό πρότυπο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με τις απόψεις και τα συμφέροντα της εκκλησίας. Με αφορισμούς, απειλές και προδοσίες προσπαθούσε η εκκλησία να ματαιώσει το ελληνικό επαναστατικό κύμα, που από τις αρχές του 10ου αιώνα εσάρωνε ολόκληρη τη χερσόνησο του Αίμου. Το 1805 ο Πατριάρχης Καλλίνικος εξετέλεσε αφοριστική εγκύκλιο κατά των επαναστατών. Να δύο πικρά παραδείγματα προδοσίας από πάμπολλα άλλα: Ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, ο μικρότερος αδελφός του γέρου του Μοριά, και πέντε παλικάρια μαζί του σκοτώθηκαν από τους Τούρκους 1η Φεβρουαρίου του 1806 ύστερα από προδοσία των καλόγερων της Μονής Παναγίας των Αιμυαλών, στην οποία είχαν πάει οι ήρωες γυρεύοντας καταφύγιο. Οι Τούρκοι τους έκοψαν τα κεφάλια, τα έμπηξαν σε κοντάρια και τα περιέφεραν στην Δημητσάνα, στο Ζυγοβίτσι και στην Τρίπολη, όπου και τα κρέμασαν στον μεγάλο πλάτανο της πόλης. Ο αδελφός του, ο γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μετά την άλωση της Τριπολιτσάς έβαλε και έκοψαν τον πλάτανο αυτό, γιατί με αρκετό αίμα της γενιάς του ήταν ποτισμένος, όπως είπε. Ο Κατσαντώνης, ο αετός της Ρούμελης, και ο αδελφός του Χασιώτης μαζί με άλλα πέντε παλικάρια προδόθηκαν από τον καλόγερο Καρδερίνη, εις εκτέλεσιν της αφοριστικής εγκυκλίου του Πατριαρχείου. Είκοσι Τούρκοι τους επετέθησαν. Τα πέντε παλικάρια σκοτώθηκαν. Τα αδέλφια παραδόθηκαν στον Αλή Πασά Ιωαννίνων, όπου και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Κατακρεουργήθηκαν. Είναι επίσημη ιδεολογία η θέση του νέου Ελληνικού κράτους πως η εκκλησία διέσωσε τον ελληνισμό, την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ωστόσο ο μελετητής της ιστορίας διαπιστώνει ότι, κατά την διάρκεια του Οθωμανικού ζυγού, η ιεραρχία της ορθόδοξης εκκλησίας ακολούθησε μία πολιτική που κρατούσε αμόρφωτο και υποταγμένο στους Τούρκους τον ελληνικό λαό. Ο μύθος του κρυφού σχολείου και η υποτιθεμένη προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου καταρρέουν μέσα από αδιάψευστα καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα και κείμενα. Τα ίδια αυτά ιστορικά στοιχεία υποδεικνύουν ως μοναδικό μοχλό πίεσης προς την πολυπόθητη ελευθερία των υποδουλωμένων Ελλήνων και της παιδείας τους τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των ξενιτεμένων Ελλήνων διαφωτιστών, οι οποίοι με την συστηματική σπουδή της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας βάλθηκαν να ξυπνήσουν και τους υπόδουλους. Θα επικαλεστώ τον αρχιστράτηγο της επανάστασης, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος σε ομιλία του στα παιδιά του γυμνασίου της Αθήνας, τον Νοέμβριο του 1838, επισήμανε «…ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [δηλαδή ως αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. … το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, … και αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, … ή εγίνετο γραμματικός του προεστού…. Και τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε. Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι». Ο Κούμας σχολιάζοντας το κυνήγι των διαφωτιστών από την εκκλησία γράφει: "... και μόνο η διδασκαλία των μαθηματικών εθεωρείτο ως πηγή αθεΐας, της οποίας πρώτον αποτέλεσμα ήταν η κατάργησης της νηστείας". Τον Κούμα επιβεβαιώνει η εγκύκλιος που εξέδωσε ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε και η Ιερά Σύνοδος το 1819. Η Εκκλησία καταδικάζει τις επιστήμες, διότι αποσπούσαν τους υπόδουλους Έλληνες από τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις, όπως η νηστεία! Οι διδάσκαλοι που δίδασκαν θετικές επιστήμες θεωρούνταν από τους ιεράρχες «διεφθαρμένα ανδράρια». Μετά την απελευθέρωση του πρώτου τμήματος της Ελλάδος, ο Οικουμενικός Θρόνος συνεχίζει τις φιλότιμες προσπάθειες της δια της εκκλησίας επαναφοράς εις υποταγήν των πληθυσμών της κάτω μόνης ελευθέρας Ελλάδος.
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Η ελληνική «νύχτα των κρυστάλλων»
Στις 6 Δεκεμβρίου, ένας Ελληνας αστυνομικός παραβίασε τους σαφείς διατυπωμένους κανόνες εμπλοκής της υπηρεσίας του και χρησιμοποίησε παρανόμως το όπλο του. Ηταν τόσο άτυχος, ώστε να σκοτώσει ένα μικρό παιδί. Οι καταστροφές που ακολούθησαν δεν είχαν όμως καμιά σχέση με την τύχη. Δεκάδες Ελληνες δημοσιογράφοι έσπευσαν να βάψουν τα χέρια τους με το αίμα του Αλέξη. Χωρίς να περιμένουν την αυτοψία, τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης ή το πόρισμα των ανακριτικών αρχών, αποφάνθηκαν ότι η αστυνομία «δολοφόνησε εν ψυχρώ το νεαρό». Προσέθεσαν δε ότι ο θάνατος του Αλέξη ακολουθεί τη λογική παρόμοιων περιπτώσεων στο παρελθόν και ενισχύει τον ισχυρισμό ότι η ελληνική αστυνομία είναι εκτός ελέγχου. Η δέουσα αντίδραση της κοινωνίας απεικονίστηκε από τον ταλαντούχο σκιτσογράφο της «Καθημερινής», Ηλία Μακρή, ο οποίος στις 9 Δεκεμβρίου ζωγράφισε μια πένα να διαπερνά τρεις αστυνομικούς με την επισήμανση «συγγνώμη, εξοστρακίστηκε».
Καθώς περπατούσα στη Φιλελλήνων και έβλεπα τους εμπόρους να μαζεύουν τις σπασμένες βιτρίνες των καταστημάτων τους, μου ήλθε στο μυαλό η «Kristallnacht», η «Νύχτα των Κρυστάλλων». Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι οι βανδαλισμοί των καταστημάτων των Εβραίων από τους Ναζί, το 1938, ξεκίνησαν από τη δολοφονία ενός Γερμανού διπλωμάτη στο Παρίσι από έναν Εβραίο θερμοκέφαλο. Το ιδεολόγημα της συλλογικής ενοχής, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από κάθε πολιτισμένο λαό, ζει και βασιλεύει στον κόσμο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οι αστυνομικοί είναι φονιάδες. Γι’ αυτό πρέπει να τους λούσουμε με βενζίνη και φωτιά. Για να τους φέρουμε σε απόσταση βολής, δεν πρέπει να διστάσουμε να σπάσουμε καταστήματα ή να προβούμε σε εμπρησμούς.
Αναμφίβολα, οι Ελληνες δημοσιογράφοι θα προσβληθούν από την εν λόγω σύγκριση. Αλλωστε, το πογκρόμ των τελευταίων ημερών δεν στράφηκε εναντίον Εβραίων ή Αθίγγανων, αλλά εναντίον των τρισκατάρατων αστυνομικών. Για να μην τους προκαλέσω περισσότερο λοιπόν, τους καλώ να διαβάσουν την προκήρυξη της 17 Νοέμβρη μετά το θάνατο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ελάχιστα διαφέρει από εκείνη που χρησιμοποιούσε τότε η τρομοκρατική οργάνωση. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι οι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν χρειάζεται να παγιδεύσουν το αμάξι ενός αστυνομικού με εκρηκτικά, για να κατακτήσουν το δικαίωμα να παροτρύνουν άλλους να το κάνουν.
Η Νύχτα των Κρυστάλλων, ήταν ένας εκτραχηλισμός που απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει. Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Αθήνα. Οταν όσοι έχουν κύρος στην ελληνική κοινωνία – δάσκαλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι – καθιστούν σαφές στους νέους ότι η καταστροφική τους μανία αποτελεί ένδειξη πολιτικής αρετής και δεν θα τύχει οιασδήποτε τιμωρίας, μία μικρή μεν, ικανή δε, ομάδα εξ αυτών θα εκμεταλλευθεί την ελευθερία κινήσεων που της παρέχεται. Για όσους δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, η άποψη ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες φαντάζει τουλάχιστον βλακώδης. Εκπληκτοι οι τουρίστες παρακολουθούν τους Ελληνες οδηγούς να παραβιάζουν κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας και ασφάλειας και να παραμένουν ατιμώρητοι. Σε άλλες χώρες, θεωρείται κοινός τόπος ότι ο σεβασμός στους νόμους σώζει πολύ περισσότερες ζωές από όσες καταστρέφει. Στην Ελλάδα όμως, τα ελληνικά σχολεία θρηνούν εκατοντάδες συμμαθητές του Αλέξη κάθε χρόνο, λόγω της ανοχής της κοινωνίας στη δολοφονική συμπεριφορά των οδηγών, στη διαφθορά των επιθεωρητών εργασίας και στην απόρριψη των τοξικών αποβλήτων των εργοστασίων στα ποτάμια.
Ο ανεπαρκής εξοπλισμός και εκπαίδευση και το πεσμένο ηθικό της ελληνικής αστυνομίας είναι συμπτώματα και όχι αιτίες της κατάρρευσης του κράτους δικαίου. Κάθε μήνα, το ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίζει και έναν καινούργιο κακογραμμένο νόμο για να κατευνάσει την οργή της κοινής γνώμης για κάποια περίπτωση κατάχρησης εξουσίας. Οι Ελληνες, από την πλευρά τους, χειροκροτούν την ψήφιση αυτών των νόμων, αλλά αντιτίθενται στην εφαρμογή τους. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Οι ανεφάρμοστοι νόμοι και οι εξευτελιστικοί μισθοί εγγυώνται την άνθηση της διαφθοράς στην ελληνική αστυνομία. Η διαφθορά οδηγεί μαθηματικά στην καταρράκωση του κύρους της. Η έλλειψη κύρους και σεβασμού για τα σώματα ασφαλείας αποτελούν μία πολύ βολική λογική εξήγηση για την ανομία σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.
Πράγματι, υπάρχουν θερμόαιμοι στους κόλπους της αστυνομίας, οι οποίοι ενίοτε υιοθετούν βίαιες συμπεριφορές απέναντι σε όσους μετανάστες πέφτουν στα χέρια τους. Αλλά οι νταήδες αυτοί είναι ταυτόχρονα και δειλοί, ενώ η δημογραφική ομάδα των ανυπεράσπιστων τους οποίους μπορούν να βασανίσουν ατιμώρητα είναι μικρή και συρρικνώνεται συνεχώς. Οι αστυνομικοί που παραβιάζουν τον όρκο τους διακινδυνεύουν την ίδια βραδυκίνητη και επιφυλακτική απονομή δικαιοσύνης που περιμένει κάθε Ελληνα που παρανομεί.
Ο σεβασμός του κράτους δικαίου απαιτεί ο θάνατος του Αλέξη να τύχει παραδειγματικής και ταχείας τιμωρίας. Οι δικαστές και οι ένορκοι, έχοντας κατά νου όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, οφείλουν να ζυγίσουν από τη μία πλευρά το δικαίωμα της αυτοάμυνας κάθε ανθρώπινου όντος –συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών– και από την άλλη την υποχρέωση των οργάνων της πολιτείας να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους. Η ελληνική κοινωνία θα γίνει υγιέστερη μόνο αν τιμωρηθεί το ίδιο το έγκλημα και όχι αυτό που τα ΜΜΕ αντιλαμβάνονται ως έγκλημα.
Κάθε Νύχτα των Κρυστάλλων αποτελεί πλήγμα για τον αυτοσεβασμό ενός έθνους. Αφού διασκεδάσαμε ολόκληρο τον κόσμο με την ανικανότητα της ελληνικής αστυνομίας να υπερασπίσει την Αθήνα ενάντια σε μερικές εκατοντάδες ταραξίες, τώρα μερικοί υπεύθυνοι δημοσιογράφοι αλλάζουν γραμμή προκειμένου να συντονιστούν με τον προβληματισμό της κοινής γνώμης. Ισως τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας να εντάσσονται σε μία ευρύτερη διαδικασία ωρίμασης. Οι δημοσιογράφοι είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας. Ας τους αφήσουμε να δικαιολογήσουν τις ναρκισσιστικές επαναστατικές τους ασκήσεις, παίζοντας το ρόλο της νομιμοποιημένης εκδοχής της 17 Νοέμβρη, αντί να υπερασπιστούν με σθένος, ως οφείλουν, το κράτος δικαίου σε μία στιγμή που το κράτος αποτυγχάνει, όπως τώρα, να προστατεύσει τους πολίτες του.
Καθώς περπατούσα στη Φιλελλήνων και έβλεπα τους εμπόρους να μαζεύουν τις σπασμένες βιτρίνες των καταστημάτων τους, μου ήλθε στο μυαλό η «Kristallnacht», η «Νύχτα των Κρυστάλλων». Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι οι βανδαλισμοί των καταστημάτων των Εβραίων από τους Ναζί, το 1938, ξεκίνησαν από τη δολοφονία ενός Γερμανού διπλωμάτη στο Παρίσι από έναν Εβραίο θερμοκέφαλο. Το ιδεολόγημα της συλλογικής ενοχής, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από κάθε πολιτισμένο λαό, ζει και βασιλεύει στον κόσμο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οι αστυνομικοί είναι φονιάδες. Γι’ αυτό πρέπει να τους λούσουμε με βενζίνη και φωτιά. Για να τους φέρουμε σε απόσταση βολής, δεν πρέπει να διστάσουμε να σπάσουμε καταστήματα ή να προβούμε σε εμπρησμούς.
Αναμφίβολα, οι Ελληνες δημοσιογράφοι θα προσβληθούν από την εν λόγω σύγκριση. Αλλωστε, το πογκρόμ των τελευταίων ημερών δεν στράφηκε εναντίον Εβραίων ή Αθίγγανων, αλλά εναντίον των τρισκατάρατων αστυνομικών. Για να μην τους προκαλέσω περισσότερο λοιπόν, τους καλώ να διαβάσουν την προκήρυξη της 17 Νοέμβρη μετά το θάνατο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ελάχιστα διαφέρει από εκείνη που χρησιμοποιούσε τότε η τρομοκρατική οργάνωση. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι οι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν χρειάζεται να παγιδεύσουν το αμάξι ενός αστυνομικού με εκρηκτικά, για να κατακτήσουν το δικαίωμα να παροτρύνουν άλλους να το κάνουν.
Η Νύχτα των Κρυστάλλων, ήταν ένας εκτραχηλισμός που απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει. Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Αθήνα. Οταν όσοι έχουν κύρος στην ελληνική κοινωνία – δάσκαλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι – καθιστούν σαφές στους νέους ότι η καταστροφική τους μανία αποτελεί ένδειξη πολιτικής αρετής και δεν θα τύχει οιασδήποτε τιμωρίας, μία μικρή μεν, ικανή δε, ομάδα εξ αυτών θα εκμεταλλευθεί την ελευθερία κινήσεων που της παρέχεται. Για όσους δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, η άποψη ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες φαντάζει τουλάχιστον βλακώδης. Εκπληκτοι οι τουρίστες παρακολουθούν τους Ελληνες οδηγούς να παραβιάζουν κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας και ασφάλειας και να παραμένουν ατιμώρητοι. Σε άλλες χώρες, θεωρείται κοινός τόπος ότι ο σεβασμός στους νόμους σώζει πολύ περισσότερες ζωές από όσες καταστρέφει. Στην Ελλάδα όμως, τα ελληνικά σχολεία θρηνούν εκατοντάδες συμμαθητές του Αλέξη κάθε χρόνο, λόγω της ανοχής της κοινωνίας στη δολοφονική συμπεριφορά των οδηγών, στη διαφθορά των επιθεωρητών εργασίας και στην απόρριψη των τοξικών αποβλήτων των εργοστασίων στα ποτάμια.
Ο ανεπαρκής εξοπλισμός και εκπαίδευση και το πεσμένο ηθικό της ελληνικής αστυνομίας είναι συμπτώματα και όχι αιτίες της κατάρρευσης του κράτους δικαίου. Κάθε μήνα, το ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίζει και έναν καινούργιο κακογραμμένο νόμο για να κατευνάσει την οργή της κοινής γνώμης για κάποια περίπτωση κατάχρησης εξουσίας. Οι Ελληνες, από την πλευρά τους, χειροκροτούν την ψήφιση αυτών των νόμων, αλλά αντιτίθενται στην εφαρμογή τους. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Οι ανεφάρμοστοι νόμοι και οι εξευτελιστικοί μισθοί εγγυώνται την άνθηση της διαφθοράς στην ελληνική αστυνομία. Η διαφθορά οδηγεί μαθηματικά στην καταρράκωση του κύρους της. Η έλλειψη κύρους και σεβασμού για τα σώματα ασφαλείας αποτελούν μία πολύ βολική λογική εξήγηση για την ανομία σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.
Πράγματι, υπάρχουν θερμόαιμοι στους κόλπους της αστυνομίας, οι οποίοι ενίοτε υιοθετούν βίαιες συμπεριφορές απέναντι σε όσους μετανάστες πέφτουν στα χέρια τους. Αλλά οι νταήδες αυτοί είναι ταυτόχρονα και δειλοί, ενώ η δημογραφική ομάδα των ανυπεράσπιστων τους οποίους μπορούν να βασανίσουν ατιμώρητα είναι μικρή και συρρικνώνεται συνεχώς. Οι αστυνομικοί που παραβιάζουν τον όρκο τους διακινδυνεύουν την ίδια βραδυκίνητη και επιφυλακτική απονομή δικαιοσύνης που περιμένει κάθε Ελληνα που παρανομεί.
Ο σεβασμός του κράτους δικαίου απαιτεί ο θάνατος του Αλέξη να τύχει παραδειγματικής και ταχείας τιμωρίας. Οι δικαστές και οι ένορκοι, έχοντας κατά νου όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, οφείλουν να ζυγίσουν από τη μία πλευρά το δικαίωμα της αυτοάμυνας κάθε ανθρώπινου όντος –συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών– και από την άλλη την υποχρέωση των οργάνων της πολιτείας να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους. Η ελληνική κοινωνία θα γίνει υγιέστερη μόνο αν τιμωρηθεί το ίδιο το έγκλημα και όχι αυτό που τα ΜΜΕ αντιλαμβάνονται ως έγκλημα.
Κάθε Νύχτα των Κρυστάλλων αποτελεί πλήγμα για τον αυτοσεβασμό ενός έθνους. Αφού διασκεδάσαμε ολόκληρο τον κόσμο με την ανικανότητα της ελληνικής αστυνομίας να υπερασπίσει την Αθήνα ενάντια σε μερικές εκατοντάδες ταραξίες, τώρα μερικοί υπεύθυνοι δημοσιογράφοι αλλάζουν γραμμή προκειμένου να συντονιστούν με τον προβληματισμό της κοινής γνώμης. Ισως τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας να εντάσσονται σε μία ευρύτερη διαδικασία ωρίμασης. Οι δημοσιογράφοι είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας. Ας τους αφήσουμε να δικαιολογήσουν τις ναρκισσιστικές επαναστατικές τους ασκήσεις, παίζοντας το ρόλο της νομιμοποιημένης εκδοχής της 17 Νοέμβρη, αντί να υπερασπιστούν με σθένος, ως οφείλουν, το κράτος δικαίου σε μία στιγμή που το κράτος αποτυγχάνει, όπως τώρα, να προστατεύσει τους πολίτες του.
του Brady Kiesling*
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14-12-08* O κ. Brady Kiesling είναι πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ. Παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ κι έκτοτε ζει μόνιμα στη χώρα μας.
Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008
Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ
Κάποτε σε ένα χωριό στο οποίο κατοικούσαν αγρότες, εμφανίστηκε ένας ξένος ο οποίος ανακοίνωσε ότι ενδιαφερόταν να αγοράσει πιθήκους προσφέροντας 10 τάλαρα (υποθετικό τοπικό νόμισμα) για κάθε πίθηκο.
Οι χωρικοί καθότι ήξεραν ότι υπήρχαν άπειροι πίθηκοι στο δάσος παράτησαν τις γεωργικές εργασίες τους και ξεχύθηκαν στο δάσος να τους μαζέψουν.
Ο ξένος - τηρώντας την υπόσχεση του - αγόρασε όλους τους χιλιάδες πιθήκους που του προμήθευσαν, προς 10 τάλαρα το κεφάλι. Η προσφορά όμως άρχισε να μειώνεται. Βλέπετε, οι χωρικοί τους είχαν πιάσει σχεδόν όλους...
Βλέποντας το ο ξένος αυτό, τους ανακοίνωσε ότι τώρα θα πλήρωνε 20 τάλαρα για κάθε πίθηκο. Αυτό ήταν αρκετό για τους χωρικούς να προσπαθήσουν ακόμα πιο σκληρά να βρουν και να πιάσουν τους πιθήκους εκείνους που τους είχαν ξεφύγει ή είχαν κρυφτεί στα πιο απίθανα και απομακρυσμένα μέρη. Σύντομα η προσφορά έπεσε σε τόσο χαμηλά επίπεδα που δεν είχε νόημα να κυνηγούν πιθήκους.
Έτσι επέστρεψαν σιγά-σιγά στις αρχικές γεωργικές εργασίες τους.
Όμως η προσφορά για αγορά αυξήθηκε σε ακόμα πιο ψηλά επίπεδα: 25 τάλαρα για κάθε πίθηκο! Τώρα πια η προσφορά πιθήκων ήταν τόσο χαμηλή πού ήταν σχεδόν αδύνατο να δεις κανείς πίθηκο στο δάσος. Πόσο δε να τον πιάσει...
Και εκεί που φαινόταν ότι η ιστορία με τους πιθήκους θα τελείωνε, ο ξένος έκανε την πιο απίστευτη προσφορά: θα πλήρωνε 35 τάλαρα για κάθε νέο πίθηκο που θα κατάφερναν να του παραδώσουν! Όμως επειδή θα απουσίαζε στην πόλη για κάποιες δουλειές, θα άφηνε την βοηθό του για την πληρωμή.
Εν τη απουσία του αφεντικού της η πονηρή βοηθός έκανε μια πρόταση στους χωρικούς: «Κοιτάξτε όλους αυτούς τους πιθήκους στα κλουβιά που έχει μαζέψει το αφεντικό μου. Αντί να ψάχνετε να βρείτε καινούργιους σας πουλάω αυτούς προς 35 τάλαρα τον έναν. Όταν επιστρέψει το αφεντικό θα σας τους αγοράσει προς 50 τάλαρα τον έναν.»
Ήταν μοναδική ευκαιρία! Οι χωρικοί μάζεψαν όλες τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλους τους πιθήκους. Από τότε δεν ξαναείδαν ούτε τη βοηθό, ούτε το αφεντικό, αλλά έβλεπαν καθημερινά μόνο τους πιθήκους που είχαν κατακλύσει το χωριό τους....
Οι χωρικοί καθότι ήξεραν ότι υπήρχαν άπειροι πίθηκοι στο δάσος παράτησαν τις γεωργικές εργασίες τους και ξεχύθηκαν στο δάσος να τους μαζέψουν.
Ο ξένος - τηρώντας την υπόσχεση του - αγόρασε όλους τους χιλιάδες πιθήκους που του προμήθευσαν, προς 10 τάλαρα το κεφάλι. Η προσφορά όμως άρχισε να μειώνεται. Βλέπετε, οι χωρικοί τους είχαν πιάσει σχεδόν όλους...
Βλέποντας το ο ξένος αυτό, τους ανακοίνωσε ότι τώρα θα πλήρωνε 20 τάλαρα για κάθε πίθηκο. Αυτό ήταν αρκετό για τους χωρικούς να προσπαθήσουν ακόμα πιο σκληρά να βρουν και να πιάσουν τους πιθήκους εκείνους που τους είχαν ξεφύγει ή είχαν κρυφτεί στα πιο απίθανα και απομακρυσμένα μέρη. Σύντομα η προσφορά έπεσε σε τόσο χαμηλά επίπεδα που δεν είχε νόημα να κυνηγούν πιθήκους.
Έτσι επέστρεψαν σιγά-σιγά στις αρχικές γεωργικές εργασίες τους.
Όμως η προσφορά για αγορά αυξήθηκε σε ακόμα πιο ψηλά επίπεδα: 25 τάλαρα για κάθε πίθηκο! Τώρα πια η προσφορά πιθήκων ήταν τόσο χαμηλή πού ήταν σχεδόν αδύνατο να δεις κανείς πίθηκο στο δάσος. Πόσο δε να τον πιάσει...
Και εκεί που φαινόταν ότι η ιστορία με τους πιθήκους θα τελείωνε, ο ξένος έκανε την πιο απίστευτη προσφορά: θα πλήρωνε 35 τάλαρα για κάθε νέο πίθηκο που θα κατάφερναν να του παραδώσουν! Όμως επειδή θα απουσίαζε στην πόλη για κάποιες δουλειές, θα άφηνε την βοηθό του για την πληρωμή.
Εν τη απουσία του αφεντικού της η πονηρή βοηθός έκανε μια πρόταση στους χωρικούς: «Κοιτάξτε όλους αυτούς τους πιθήκους στα κλουβιά που έχει μαζέψει το αφεντικό μου. Αντί να ψάχνετε να βρείτε καινούργιους σας πουλάω αυτούς προς 35 τάλαρα τον έναν. Όταν επιστρέψει το αφεντικό θα σας τους αγοράσει προς 50 τάλαρα τον έναν.»
Ήταν μοναδική ευκαιρία! Οι χωρικοί μάζεψαν όλες τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλους τους πιθήκους. Από τότε δεν ξαναείδαν ούτε τη βοηθό, ούτε το αφεντικό, αλλά έβλεπαν καθημερινά μόνο τους πιθήκους που είχαν κατακλύσει το χωριό τους....
Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008
ΜΜΕ: Το ατσάλινο χέρι του εφιάλτη
Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου:
Ζούμε τον φρενοβλαβή παραλογισμό και την κτηνωδία των πλανητικών και διεθνών «νταβάδων». Από τους γιγάντιους προπαγανδιστικούς διαύλους του καθεστώτος προτρέπουν και κατευθύνουν τα μικρά παιδιά σε αυτό το φαύλο κύκλο των ψυχωτικών αποφορτίσεων. Αυτοί οι άθλιοι μηχανισμοί του καθεστώτος αφού έχουν δηλητηριάσει τη νεολαία με όλα τα υποπροϊόντα της παρακμής που παράγουν και εμπορεύονται, αφού τη δολοφονούν, καθημερινά, ανελέητα, έρχονται τώρα να «ξύσουν» τα ζωώδη ένστικτα τμήματος της τσακισμένης και ακρωτηριασμένης αυτής νεολαίας, και να τα κατευθύνουν στις καταστροφές και στο τυφλό μίσος. Οι «νταβάδες» και όλα τα ιδεολογικά, πολιτικά και δημοσιογραφικά τους φερέφωνα εγκωμιάζουν το απολιτικό και άναρχο χάος, ανάγουν τη ζούγκλα τού «όλοι εναντίον όλων» σε «αγωνιστική» αρετή, τις καταστροφές, τις φωτιές, το πλιάτσικο και τους κουκουλοφόρους, σε «ανατρεπτική στάση»!!! Αυτός είναι ο νεοταξικός εφιάλτης, η στρατηγική των πολυεθνικών: Η διάλυση των πάντων: εθνών, θεσμών, ιστορικών κατακτήσεων, κοινωνικών σχέσεων και ανθρώπων, κάθε πολιτικού και πολιτισμικού ιστού. Θέλουν να μετατρέψουν τους λαούς σε αγέλη χωρίς ιστορική υπόσταση, χωρίς ταυτότητα και σκέψη, χωρίς αξίες και αρμούς συνοχής. Το χαλύβδινο χέρι που κατευθύνει αυτή την ολοκληρωτική κατεδάφιση είναι τα ΜΜΕ: η σύγχρονη αυτή δικτατορία των ισχυρών κέντρων εξουσίας, ωμή και αποκρουστικά αυθάδης. Και τα «τάγματα» αυτού του ανατριχιαστικού φασισμού του γκανγκστερικού, πολυεθνικού κεφαλαίου, είναι τα ιδεολογικά φερέφωνα της πονηρής προοδευτικότητας και οι «αριστεροί» νέο-γενίτσαροι. Ο παλιός φασισμός των εθνικών κρατών έχει αντικατασταθεί με τον σύγχρονο πλανητικό φασισμό των υπερεθνικών μονοπωλίων: ακόμα πιο θηριώδη και καταστροφικό, διότι είναι ύπουλος και αποκρουστικά πολυπρόσωπος: Το παλιό φαιό χρώμα έχει αντικατασταθεί με το ροζ, το μαύρο και πολλές άλλες αποχρώσεις «αναρχοσοσιαλιστικές». Οι πρακτικές, βεβαίως παραμένουν οι ίδιες. Και ο σημερινός ροζέ, οργανώνει τα απολιτικά τμήματα της κλονισμένης και εξοντωμένης από το σύστημα νεολαίας, της ριγμένης στα έσχατα όρια της πνευματικής και ψυχικής εξαθλίωσης. Αυτή τη νεολαία την κατευθύνει μέσα στα σκοταδιστικά της αδιέξοδα και την εκπαιδεύει στην καταστροφή, στο παιχνίδι με τα όπλα, στους εμπρησμούς, στην τυφλή βία και τρομοκρατία εναντίον της κοινωνίας, της πολιτικής, των ιδεών, των θεσμών και εναντίον κάθε ανθρώπινης αξίας. Αν παρατηρήσει κανείς νηφάλια τις αγελαίες ψυχώσεις αυτών των ημερών (τις είπαν οι έμμισθοι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί υπάλληλοι «κοινωνική εξέγερση» και μάλιστα οι πολιτικοί προβοκάτορες (ΣΥΡΙΖΑ) παρομοίωσαν τα γεγονότα με τα ιστορικά κινήματα, ακόμα ανώτερα και από την επανάσταση του 1821!!!), αν τα παρατηρήσει κανείς όλα αυτά θα βρεθεί μπροστά στον εξής παραλογισμό: Η εξουσία του κεφαλαίου και όλα τα όργανά της αποτελούσαν τους κήρυκες και τους «ηγέτες» αυτής της «λαϊκής εξέγερσης»!!! Ακριβώς, γιατί δεν ήταν ΚΑΜΙΑ «λαϊκή εξέγερση» εναντίον του καθεστώτος, αλλά μια «εξέγερση» του καθεστώτος εναντίον της κοινωνίας, του λαού και των αυθεντικών κινημάτων που κυοφορούνται. Μια «εξέγερση» των «νταβάδων» και των υπαλλήλων τους για τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, τη μετατροπή της σε ζούγκλα, συνακόλουθα την ισχυροποίηση της μακάβριας δικτατορίας του πλανητικού κράτους και του «νταβατζίδικου» παρακράτους. Τον τόνο της «καθοδήγησης» τον δίνουν οι πιο καλοδουλεμένες μήτρες της «νταβατζίδικης» καμαρίλας: Το Λαμπρακιστάν και η «Ελευθεροτυπία». Τα πρωτοσέλιδα αυτών των Εφημερίδων είναι αποκαλυπτικά. Το ίδιο αποκαλυπτική είναι η πρακτική των εστιών του Σόρος: «Ιός» και «indymedia». Ενδεικτικά μόνο αναφέρω το σημερινό πρωτοσέλιδο της «Ε»
«Μάθημα 1ο, Έφοδος στα Τμήματα: Ο λόγος τώρα στους μαθητές. Αφήνουν τα σχολεία και φτιάχνουν «πρόγραμμα αντίδρασης» ώς τα Χριστούγεννα. Πετροπόλεμος σε αστυνομικά τμήματα και αποκλεισμοί δρόμων, διαδηλώσεις κάθε εβδομάδα. Σε συντονισμό και οι φοιτητές, που καταλαμβάνουν σχολές σε ΑΕΙ της Αθήνας και της περιφέρειας». Μόνο οι αθεράπευτα τυφλοί, ίσως, να μη μπορούν να διακρίνουν ότι η εφημερίδα δεν χειροκροτεί απλώς τη «νέα γραμμή» ( εκτονωτικές, τυφλές και πολιτικά ανέξοδες επιθέσεις-προκλήσεις κατά των αστυνομικών τμημάτων), αλλά δίνει ΓΡΑΜΜΗ για τέτοιες επιθέσεις!!! Αυτοί είναι οι χαλύβδινοι «στρατηγοί» που καθοδηγούν και κατευθύνουν, ποικιλοτρόπως, το «κίνημα» των κουκουλοφόρων. Οι «αρχηγοί» της «επανάστασης» των νέων!!!
Ζούμε τον φρενοβλαβή παραλογισμό και την κτηνωδία των πλανητικών και διεθνών «νταβάδων». Από τους γιγάντιους προπαγανδιστικούς διαύλους του καθεστώτος προτρέπουν και κατευθύνουν τα μικρά παιδιά σε αυτό το φαύλο κύκλο των ψυχωτικών αποφορτίσεων. Αυτοί οι άθλιοι μηχανισμοί του καθεστώτος αφού έχουν δηλητηριάσει τη νεολαία με όλα τα υποπροϊόντα της παρακμής που παράγουν και εμπορεύονται, αφού τη δολοφονούν, καθημερινά, ανελέητα, έρχονται τώρα να «ξύσουν» τα ζωώδη ένστικτα τμήματος της τσακισμένης και ακρωτηριασμένης αυτής νεολαίας, και να τα κατευθύνουν στις καταστροφές και στο τυφλό μίσος. Οι «νταβάδες» και όλα τα ιδεολογικά, πολιτικά και δημοσιογραφικά τους φερέφωνα εγκωμιάζουν το απολιτικό και άναρχο χάος, ανάγουν τη ζούγκλα τού «όλοι εναντίον όλων» σε «αγωνιστική» αρετή, τις καταστροφές, τις φωτιές, το πλιάτσικο και τους κουκουλοφόρους, σε «ανατρεπτική στάση»!!! Αυτός είναι ο νεοταξικός εφιάλτης, η στρατηγική των πολυεθνικών: Η διάλυση των πάντων: εθνών, θεσμών, ιστορικών κατακτήσεων, κοινωνικών σχέσεων και ανθρώπων, κάθε πολιτικού και πολιτισμικού ιστού. Θέλουν να μετατρέψουν τους λαούς σε αγέλη χωρίς ιστορική υπόσταση, χωρίς ταυτότητα και σκέψη, χωρίς αξίες και αρμούς συνοχής. Το χαλύβδινο χέρι που κατευθύνει αυτή την ολοκληρωτική κατεδάφιση είναι τα ΜΜΕ: η σύγχρονη αυτή δικτατορία των ισχυρών κέντρων εξουσίας, ωμή και αποκρουστικά αυθάδης. Και τα «τάγματα» αυτού του ανατριχιαστικού φασισμού του γκανγκστερικού, πολυεθνικού κεφαλαίου, είναι τα ιδεολογικά φερέφωνα της πονηρής προοδευτικότητας και οι «αριστεροί» νέο-γενίτσαροι. Ο παλιός φασισμός των εθνικών κρατών έχει αντικατασταθεί με τον σύγχρονο πλανητικό φασισμό των υπερεθνικών μονοπωλίων: ακόμα πιο θηριώδη και καταστροφικό, διότι είναι ύπουλος και αποκρουστικά πολυπρόσωπος: Το παλιό φαιό χρώμα έχει αντικατασταθεί με το ροζ, το μαύρο και πολλές άλλες αποχρώσεις «αναρχοσοσιαλιστικές». Οι πρακτικές, βεβαίως παραμένουν οι ίδιες. Και ο σημερινός ροζέ, οργανώνει τα απολιτικά τμήματα της κλονισμένης και εξοντωμένης από το σύστημα νεολαίας, της ριγμένης στα έσχατα όρια της πνευματικής και ψυχικής εξαθλίωσης. Αυτή τη νεολαία την κατευθύνει μέσα στα σκοταδιστικά της αδιέξοδα και την εκπαιδεύει στην καταστροφή, στο παιχνίδι με τα όπλα, στους εμπρησμούς, στην τυφλή βία και τρομοκρατία εναντίον της κοινωνίας, της πολιτικής, των ιδεών, των θεσμών και εναντίον κάθε ανθρώπινης αξίας. Αν παρατηρήσει κανείς νηφάλια τις αγελαίες ψυχώσεις αυτών των ημερών (τις είπαν οι έμμισθοι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί υπάλληλοι «κοινωνική εξέγερση» και μάλιστα οι πολιτικοί προβοκάτορες (ΣΥΡΙΖΑ) παρομοίωσαν τα γεγονότα με τα ιστορικά κινήματα, ακόμα ανώτερα και από την επανάσταση του 1821!!!), αν τα παρατηρήσει κανείς όλα αυτά θα βρεθεί μπροστά στον εξής παραλογισμό: Η εξουσία του κεφαλαίου και όλα τα όργανά της αποτελούσαν τους κήρυκες και τους «ηγέτες» αυτής της «λαϊκής εξέγερσης»!!! Ακριβώς, γιατί δεν ήταν ΚΑΜΙΑ «λαϊκή εξέγερση» εναντίον του καθεστώτος, αλλά μια «εξέγερση» του καθεστώτος εναντίον της κοινωνίας, του λαού και των αυθεντικών κινημάτων που κυοφορούνται. Μια «εξέγερση» των «νταβάδων» και των υπαλλήλων τους για τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, τη μετατροπή της σε ζούγκλα, συνακόλουθα την ισχυροποίηση της μακάβριας δικτατορίας του πλανητικού κράτους και του «νταβατζίδικου» παρακράτους. Τον τόνο της «καθοδήγησης» τον δίνουν οι πιο καλοδουλεμένες μήτρες της «νταβατζίδικης» καμαρίλας: Το Λαμπρακιστάν και η «Ελευθεροτυπία». Τα πρωτοσέλιδα αυτών των Εφημερίδων είναι αποκαλυπτικά. Το ίδιο αποκαλυπτική είναι η πρακτική των εστιών του Σόρος: «Ιός» και «indymedia». Ενδεικτικά μόνο αναφέρω το σημερινό πρωτοσέλιδο της «Ε»
«Μάθημα 1ο, Έφοδος στα Τμήματα: Ο λόγος τώρα στους μαθητές. Αφήνουν τα σχολεία και φτιάχνουν «πρόγραμμα αντίδρασης» ώς τα Χριστούγεννα. Πετροπόλεμος σε αστυνομικά τμήματα και αποκλεισμοί δρόμων, διαδηλώσεις κάθε εβδομάδα. Σε συντονισμό και οι φοιτητές, που καταλαμβάνουν σχολές σε ΑΕΙ της Αθήνας και της περιφέρειας». Μόνο οι αθεράπευτα τυφλοί, ίσως, να μη μπορούν να διακρίνουν ότι η εφημερίδα δεν χειροκροτεί απλώς τη «νέα γραμμή» ( εκτονωτικές, τυφλές και πολιτικά ανέξοδες επιθέσεις-προκλήσεις κατά των αστυνομικών τμημάτων), αλλά δίνει ΓΡΑΜΜΗ για τέτοιες επιθέσεις!!! Αυτοί είναι οι χαλύβδινοι «στρατηγοί» που καθοδηγούν και κατευθύνουν, ποικιλοτρόπως, το «κίνημα» των κουκουλοφόρων. Οι «αρχηγοί» της «επανάστασης» των νέων!!!
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
Ειδοποιός διαφορά ΜΗΔΕΝ
Όταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ανάψεις ένα κερί, προκαλείται άπειρη (%) διαφορά μεταξύ των Εντυπώσεων (με τον ορισμό της Ψυχολογίας) πρίν και μετά. Όταν στη συνέχεια ανάψεις δεύτερο κερί η ειδοποιός διαφορά είναι 100%. Στο τρίτο 50%. Στο τέταρτο 33% κοκ. Όταν στα εκατό κεριά ανάψεις το εκατοστό πρώτο ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτό ισχύει και στην περίπτωση της ‘Κοινής Γνώμης’ όσον αφορά το μέτρο της εντύπωσης που προκαλείται από τα γεγονότα γύρω μας.
Η ειδοποιός διαφορά όμως είναι αυτή που κινητοποιεί τον άνθρωπο στο να σκεφτεί και στη συνέχεια να ενεργήσει/ να πράξει.
Η συμπεριφορά μιάς κοινωνίας ακολουθεί τους ίδιους απαράλλακτους φυσικούς νόμους με εκείνους που διέπουν τον άνθρωπο ώς προσωπο.
Ο Α.Α. Γρηγορόπουλος είναι το δικό μας παιδί, που σκοτώθηκε τυχαία ή σκόπιμα.
Δεν συμμετείχε στις διαδηλώσεις. Είχε βγεί με την παρέα του για τη γιορτή κάποιου φίλου του Νίκου.
Δεν είναι εύκολα τα συμπεράσματα.
Ας σταματήσουμε τους στρουθοκαμηλισμούς και ας κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό, προσπαθώντας να εντοπίσουμε ο καθένας τις δικές του ευθύνες στο ορατό πλέον αδιέξοδο που οδηγούμαστε από τις επιλογές μας ώς μέλη της κοινωνίας μας.
Ένα είναι σίγουρο. Ότι με την «αντικειμενική ενημέρωση» των ΜΜΕ και στο «ρεπορτάζ» μεταξύ των διαφημίσεων για το «συγκλονιστικό», «δραματικό» συμβάν εκφυλίζεται η όποια δυνατότητα αυτοκριτικής μας απέμεινε μέσω του μηχανισμού της ειδοποιούς διαφοράς, γιατί πλέον (με την επανάληψη) δεν νοιώθουμε τον πόνο, αλλά μας τον περιγράφουν άλλοι.
Νιώθω την ανάγκη σαν μέλος της Ελληνικής κοινωνίας να ζητήσω συγνώμη από το παιδί που χάθηκε, γιατί έχω ευθύνη έστω και έμεσα για το αναποτελεσματικό σύστημα που του παρέχω, γιατι:
- Επί τρείς δεκαετίες καί... τα εξάρχεια τα ανέχτηκα βολεμένος στο προσωπικό μου κλουβί μακρυά από το πρόβλημα.
- Διεβρωσα τον κρατικό μηχανισμό μέσα από τις επιλογές μου έτσι ώστε ο κάθε πλέον τομέας του να αποδίδει κάτω του μετρίου.
- Έγινα προοδευτικά ένας «Α-πολιτικός» καταναλωτικός «πολίτης» ενός κράτους που η κοινωνία του έχει ασαφείς αξιακές δομές.
- Άφησα να με κυβερνούν μετριότητες κατά πλειοψηφία. Τους λίγους επαρκείς πολιτικούς που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα δεν τους ανέδειξα ούτε τους στήριξα επαρκώς γιατί τους θεώρησα αδύναμο κρίκο της οπορτουνιστικής αλυσίδας της διαπλοκής.
- Απαίτησα από απλούς ανθρώπους που ψάχνανε δουλιά όπως και γώ και τη βρήκανε στο αστυνομικό σώμα να έχουν πολλαπλάσια ανθεκτικότερο σύστημα αξιών από το δικό μου και να κόψουν το λαιμό τους να με προστατεύσουνε πάση θυσία.
- Άφησα ανεξέλεγκτους τους δικαστές να βγάζουν αποφάσεις βολικές για λίγους.
- Άφησα ανεξέλεγκτους τους μηχανισμούς των κομμάτων να επιβάλουν στους βουλευτές να ψηφίζουν νόμους που «εξυπηρετούν» τους λίγους και αδρανοποιούν τους μηχανισμούς ελέγχου και αντικειμενικής εφαρμογής της δικαιοσύνης.
- Υπερτίμησα το φαύλο και το γυαλιστερό και υποτίμησα το έντιμο και ηθικά ερματισμένο τμήμα αυτής της κοινωνίας.
Έκανα πολλά λάθη παιδί μου. Ελπίζω η γενιά σου να μπορέσει να τα συμμαζέψει...
Ισαακ
Αυτό ισχύει και στην περίπτωση της ‘Κοινής Γνώμης’ όσον αφορά το μέτρο της εντύπωσης που προκαλείται από τα γεγονότα γύρω μας.
Η ειδοποιός διαφορά όμως είναι αυτή που κινητοποιεί τον άνθρωπο στο να σκεφτεί και στη συνέχεια να ενεργήσει/ να πράξει.
Η συμπεριφορά μιάς κοινωνίας ακολουθεί τους ίδιους απαράλλακτους φυσικούς νόμους με εκείνους που διέπουν τον άνθρωπο ώς προσωπο.
Ο Α.Α. Γρηγορόπουλος είναι το δικό μας παιδί, που σκοτώθηκε τυχαία ή σκόπιμα.
Δεν συμμετείχε στις διαδηλώσεις. Είχε βγεί με την παρέα του για τη γιορτή κάποιου φίλου του Νίκου.
Δεν είναι εύκολα τα συμπεράσματα.
Ας σταματήσουμε τους στρουθοκαμηλισμούς και ας κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό, προσπαθώντας να εντοπίσουμε ο καθένας τις δικές του ευθύνες στο ορατό πλέον αδιέξοδο που οδηγούμαστε από τις επιλογές μας ώς μέλη της κοινωνίας μας.
Ένα είναι σίγουρο. Ότι με την «αντικειμενική ενημέρωση» των ΜΜΕ και στο «ρεπορτάζ» μεταξύ των διαφημίσεων για το «συγκλονιστικό», «δραματικό» συμβάν εκφυλίζεται η όποια δυνατότητα αυτοκριτικής μας απέμεινε μέσω του μηχανισμού της ειδοποιούς διαφοράς, γιατί πλέον (με την επανάληψη) δεν νοιώθουμε τον πόνο, αλλά μας τον περιγράφουν άλλοι.
Νιώθω την ανάγκη σαν μέλος της Ελληνικής κοινωνίας να ζητήσω συγνώμη από το παιδί που χάθηκε, γιατί έχω ευθύνη έστω και έμεσα για το αναποτελεσματικό σύστημα που του παρέχω, γιατι:
- Επί τρείς δεκαετίες καί... τα εξάρχεια τα ανέχτηκα βολεμένος στο προσωπικό μου κλουβί μακρυά από το πρόβλημα.
- Διεβρωσα τον κρατικό μηχανισμό μέσα από τις επιλογές μου έτσι ώστε ο κάθε πλέον τομέας του να αποδίδει κάτω του μετρίου.
- Έγινα προοδευτικά ένας «Α-πολιτικός» καταναλωτικός «πολίτης» ενός κράτους που η κοινωνία του έχει ασαφείς αξιακές δομές.
- Άφησα να με κυβερνούν μετριότητες κατά πλειοψηφία. Τους λίγους επαρκείς πολιτικούς που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα δεν τους ανέδειξα ούτε τους στήριξα επαρκώς γιατί τους θεώρησα αδύναμο κρίκο της οπορτουνιστικής αλυσίδας της διαπλοκής.
- Απαίτησα από απλούς ανθρώπους που ψάχνανε δουλιά όπως και γώ και τη βρήκανε στο αστυνομικό σώμα να έχουν πολλαπλάσια ανθεκτικότερο σύστημα αξιών από το δικό μου και να κόψουν το λαιμό τους να με προστατεύσουνε πάση θυσία.
- Άφησα ανεξέλεγκτους τους δικαστές να βγάζουν αποφάσεις βολικές για λίγους.
- Άφησα ανεξέλεγκτους τους μηχανισμούς των κομμάτων να επιβάλουν στους βουλευτές να ψηφίζουν νόμους που «εξυπηρετούν» τους λίγους και αδρανοποιούν τους μηχανισμούς ελέγχου και αντικειμενικής εφαρμογής της δικαιοσύνης.
- Υπερτίμησα το φαύλο και το γυαλιστερό και υποτίμησα το έντιμο και ηθικά ερματισμένο τμήμα αυτής της κοινωνίας.
Έκανα πολλά λάθη παιδί μου. Ελπίζω η γενιά σου να μπορέσει να τα συμμαζέψει...
Ισαακ
Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008
Η θέση των πυραμίδων στη γη και η αντιστοίχισή τους με τη θέση ουρανίων σωμάτων
Είναι γνωστό ότι πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί όπως οι Κέλτες, ή οι Μάγιας έδιναν ιδιαίτερη έμφαση στην αστρονομική συσχέτιση των σημαντικών οικοδομημάτων τους με συνηθέστερη αυτή του προσανατολισμού στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πολλοί από αυτούς διέθεταν μάλιστα σημαντικές γνώσεις Αστρονομίας (πρόγνωση εκλείψεων κλπ.). Σχετικά πρόσφατες μελέτες και θεωρίες δείχνουν ότι κάτι τέτοιο συνέβαινε και στον αρχαίο αιγυπτιακό πολιτισμό και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι νομίζαμε έως τώρα. Αρχικά, κάτι που πολύ εύκολα διαπιστώνεται είναι ότι οι πυραμίδες της Γκίζας είναι τέλεια προσανατολισμένες προς τα σημεία του ορίζοντα. Με τη βοήθεια της πυξίδας του διαδικτυακού προγράμματος Google Earth παρατηρούμε τις 4 πλευρές τους να «κοιτάζουν» Ανατολή, Δύση, Βορρά, Νότο με απίστευτη ακρίβεια, ενώ και η Σφίγγα «βλέπει» ακριβώς προς την Ανατολή. Η εξερεύνηση του εσωτερικού της Μεγάλης Πυραμίδας έδειξε ότι υπάρχουν 2 μεγάλα δωμάτια, ένα του βασιλιά-Φαραώ και ένα άλλο χαμηλότερα της βασίλισσας. Τα δωμάτια διαθέτουν πλάγια φρεάτια που φτάνουν μέχρι την επιφάνεια της πυραμίδας και θυμίζουν ανοίγματα εξαερισμού. Και πράγματι αυτή τη χρησιμότητα τους έχουν αποδώσει οι αιγυπτιολόγοι. Όμως μια έρευνα που έγινε τη δεκαετία του 1970 έδειξε ότι 2 από τα φρεάτια αυτά δείχνουν δύο πολύ σημαντικά άστρα: Τον Alnitak, αστέρα της ζώνης του Ωρίωνα δείχνει το φρεάτιο του θαλάμου του βασιλιά και το Σείριο αυτό του θαλάμου της βασίλισσας, ας σημειωθεί δε ότι αυτό δε συμβαίνει τη σημερινή εποχή αλλά κατά τη μεσουράνηση των άστρων αυτών την εποχή κατασκευής των πυραμίδων, δηλαδή το 2500 π.Χ. Ποια όμως η σημασία του φαινομένου; Σύμφωνα με την αιγυπτιακή μυθολογία ο αστερισμός του Ωρίωνα συμβόλιζε το θεό Όσιρι ενώ ο Σείριος τη θεά Ίσιδα, Όσιρις δε και Ίσιδα αποτελούσαν το πρώτο βασιλικό ζεύγος των Αιγυπτίων. Μια πιο πρόσφατη μελέτη των Hancock και Bauval επεκτείνεται κι άλλο διαπιστώνοντας ότι ο σχηματισμός στο έδαφος των τριών διάσημων πυραμίδων αποτυπώνει τα τρία άστρα της ζώνης του Ωρίωνα σύμφωνα μάλιστα με τη σχετική λαμπρότητά τους . Η μικρότερη από τις τρεις πυραμίδες αντιστοιχεί στο αμυδρότερο άστρο της ζώνης και βρίσκεται εκτός της ευθείας που ορίζουν οι άλλες 2, όπως ακριβώς και το άστρο αυτό σε σχέση με τα άλλα 2 άστρα της ζώνης. Παρ’ όλα αυτά θα σημειώσω εδώ μια προσωπική παρατήρηση: Διαπίστωσα μια μικρή απόκλιση στην απόσταση της μεσαίας από τη μικρότερη πυραμίδα σε σχέση με την απόσταση των αντίστοιχων άστρων στον ουρανό: Η απόσταση των άστρων είναι ελαφρώς μικρότερη (οι αποστάσεις μετρήθηκαν με εργαλεία των προγραμμάτων GoogleEarth και Redshift αντίστοιχα). Ωστόσο υπάρχει, όπως θα δούμε, μια ολόκληρη σειρά αντιστοιχιών μεταξύ των γήινων και των ουράνιων σχηματισμών: Αρχικά, το σχήμα του Νείλου ποταμού στην περιοχή των πυραμίδων μοιάζει καταπληκτικά με αυτό του Γαλαξία στην περιοχή της ζώνης του Ωρίωνα. Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ονόμαζαν το Γαλαξία Νείλο ποταμό. Επίσης ο προσανατολισμός των τριών πυραμίδων ως προς το Νείλο είναι όμοιος με τον προσανατολισμό των τριών άστρων της ζώνης ως προς το Γαλαξία. Μόνο η γωνία που σχηματίζει η ευθεία που ορίζουν τα τρία άστρα (για την ακρίβεια τα δύο πιο φωτεινά) με τον ουράνιο μεσημβρινό όταν τον διαβαίνουν δεν ταιριάζει με τη γωνία της ευθείας των πυραμίδων με το γήινο μεσημβρινό (45ο). Όμως αν αναπαραστήσουμε με ένα πρόγραμμα πλανηταρίου τον ουρανό του 10500 π.Χ. θα δούμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει και τα άστρα της ζώνης σχηματίζουν με τον ουράνιο μεσημβρινό γωνία 45ο. Άραγε η Σφίγγα, ένα άλλο σημαντικό μνημείο της περιοχής, έχει τέτοιες ουράνιες αντιστοιχίσεις; Η Σφίγγα όπως είπαμε κοιτάζει ακριβώς ανατολικά. Η Ανατολή είναι το σημείο στο οποίο ανατέλλει ο ήλιος κατά τις ισημερίες. Ίσως η Σφίγγα θα έπρεπε να «βλέπει» κατά την ανατολή του ηλίου στον ουρανό σε μία από τις ισημερίες κάποιον αστερισμό που να της μοιάζει. Η Σφίγγα μοιάζει πολύ με καθιστό λιοντάρι. Ειδικά τα μπροστινά της πόδια παραπέμπουν σ’ αυτό. Είναι άραγε ο αστερισμός του Λέοντα το ουράνιο αντίστοιχο της Σφίγγας; Άλλοι θα συμφωνούσαν και άλλοι θα διαφωνούσαν με αυτό. Μήπως τον «κοιτάζει» κατά την εαρινή ισημερία του 2500 π.Χ. (πιθανή εποχή κατασκευής της μαζί με τις πυραμίδες); Όχι, «βλέπει» τον αστερισμό του Ταύρου. Με ένα πρόγραμμα πλανηταρίου όμως βρίσκουμε ότι η Σφίγγα «βλέπει» το Λέοντα κατά την εαρινή ισημερία του 10500π.Χ. Έχουμε ξανασυναντήσει αυτή την χρονολογία. Προφανώς κάτι σημαίνει αυτό. Ας δούμε όμως πρώτα πώς τα αρχαία κείμενα και άλλες επιστημονικές παρατηρήσεις θεμελιώνουν το συσχετισμό Σφίγγας-Λέοντος: Κατά το Νέο Βασίλειο, γύρωστα 1550 π.Χ., η Σφίγγα ήταν γνωστή ως «Ώρ-εμ-Άκτι», «Ώρος στον ορίζοντα»,«Τόπος του Ώρου». Ο Ώρος, μια ουράνια θεότητα, λατρευόταν ως προστάτης των Βασιλέων από την αρχή ακόμα του αιγυπτιακού πολιτισμού. Σύμφωνα με τα κείμενα, ο Φαραώ ή βασιλιάς-Ώρος ταυτίζεται με τον ηλιακό δίσκο και έχει να κάνει ένα ταξίδι ακολουθώντας ένα ουράνιο χάρτη: Πρέπει να ξεκινήσει από τις όχθες του Νείλου 70 μέρες πριν από το θερινό ηλιοστάσιο και, διασχίζοντας τον ποταμό, να ενωθεί με τον «Ώρ-Άκτι», τον «Ώρο του ορίζοντα». Αν αναπαραστήσουμε σε ένα πρόγραμμα πλανηταρίου τον ουρανό της περιοχής κατά το 2500 π.Χ., εποχή που γράφτηκαν τα κείμενα, θα δούμε ότι ο ήλιος βρίσκεται στις «όχθες» του Γαλαξία 70 μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο. Μέρα με τη μέρα εισέρχεται και διασχίζει το Γαλαξία για να βρεθεί στα μπροστινά «πόδια» του αστερισμού του Λέοντα τη μέρα του ηλιοστασίου. Από αυτά ο Χάνκοκ συμπεραίνει ότι ο Λέοντας είναι ο «Ώρ-Άκτι»ή αλλιώς η Σφίγγα. Η Σφίγγα λοιπόν, που ταυτίζεται με το Λέοντα, τον «κοιτάζει» όπως είπαμε κατά την ανατολή του ήλιου στην εαρινή ισημερία του 10500 π.Χ. Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο εκπληκτικό: Ακριβώς τη στιγμή της ανατολής ο αστέρας Alnitak της ζώνης του Ωρίωνα διαβαίνει τον ουράνιο μεσημβρινό και τα τρία άστρα της σχηματίζουν γωνία 45ο με αυτόν, όπως και οι τρεις πυραμίδες με το γήινο μεσημβρινό. Έχουμε έτσι πλήρη αντιστοίχηση των γήινων σχηματισμών με τα ουράνια φαινόμενα. Γιατί όμως άραγε να συμβαίνουν όλα αυτά κατά το 10500 π.Χ.; Η χρονολογία αυτή σημαίνει για τους αρχαίους Αιγυπτίους την εποχή των μακρινών προγόνων τους, μυθικών βασιλέων που για πρώτη φορά κατοίκησαν στη γη της Αιγύπτου. Αναφέρεται ως «Τεπ Ζέπι», που θα πει «Πρώτη Φορά». Αυτά αποτυπώνονται σε μια τοιχογραφία στην Άβυδο που εκτείνεται σε δύο ανικρυστούς τοίχους: Στον ένα αναφέρονται όλοι οι βασιλείς από την αρχή του αιγυπτιακού πολιτισμού περίπου το 3000 π.Χ. και στον άλλο όλοι οι μυθικοί βασιλείς μέχρι χιλιάδες χρόνια παλαιότερα. Κάτι μάλιστα αξιοσημείωτο συμβαίνει στον ουρανό την εποχή της «Πρώτης Φοράς»: Ο αστερισμός του Ωρίωνα βρίσκεται στο κατώτατο σημείο της τροχιάς που φαίνεται να διαγράφει στον ουρανό λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γης. Η τροχιά αυτή διαρκεί 26000 χρόνια και οφείλεται στην κίνηση του άξονα της Γης που διαγράφει ένα κύκλο στον ουρανό. Λόγω της κίνησης αυτής ο Ωρίωνας αρχικά ανεβαίνει και ακολούθως κατεβαίνει στην ουράνια σφαίρα ταλαντούμενος αριστερά και δεξιά. Αυτός είναι ο λόγος που τα τρία άστρα της ζώνης σχηματίζουν γωνία 45ο με τον μεσημβρινό μόνο κατά το 10500 π.Χ. Είναι φανερό λοιπόν ότι οι αρχαίοι επιθυμούν να αποτυπώσουν στο έδαφος τον ουρανό του 10500 π.Χ., εποχή που όπως προκύπτει από τα κείμενά τους τοποθετούν τους μυθικούς προγόνους τους. Προκύπτει όμως ένα δικό μου ερώτημα: Γνώριζαν την κίνηση της μετάπτωσης ώστε να μπορέσουν αρχικά να αναπαραστήσουν τον ουρανό του 10500 π.Χ. και κατόπιν να τον αποτυπώσουν στο έδαφος; Σε περίπτωση που δεν τη γνώριζαν, το μόνο που μπορούμε να υποθέσουμε είναι ότι υπήρχε κάποιος πολιτισμός στην περιοχή που αποτύπωσε τον ουρανό και τους τον κληροδότησε. Ίσως αυτοί να είναι οι μυθικοί πρόγονοί τους που παριστάνονται στην τοιχογραφία. Μάλιστα ο Πλάτωνας αναφέρει σε ένα από τα έργα του διηγήσεις αιγυπτίων ιερέων που μιλούν για τον πόλεμο Ατλάντων και Αθηναίων και τον τοποθετούν περίπου εκείνη την εποχή. Βέβαια δεν υπήρχαν τότε Αθηναίοι αλλά θα μπορούσε να εννοεί τους τότε κατοίκους της περιοχής ή της Ελλάδας γενικότερα. Εξάλλου κάποιος γεωλόγος ονόματι West υποστηρίζει ότι η Σφίγγα δεν είναι σύγχρονη των πυραμίδων αλλά κατασκευάστηκε κι αυτή περίπου το 10500 π.Χ. Βασίζει τον ισχυρισμό του στα σημάδια διάβρωσης που υπάρχουν στο μνημείο και δεν είναι μόνο οριζόντιες αλλά και κάθετες γραμμές. Οι πρώτες οφείλονται στη διάβρωση από τον άνεμο και την άμμο ενώ οι δεύτερες σε διάβρωση από βροχοπτώσεις. Τέτοιες συνέβαιναν άφθονες και με μεγάλη ένταση στην περιοχή την εποχή εκείνη και μέχρι περίπου το 8000 π.Χ. Είναι λοιπόν οι Άτλαντες οι μυθικοί πρόγονοι των Αιγυπτίων; Είναι αυτοί οι κατασκευαστές της Σφίγγας; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Ας επιστρέψουμε όμως στις ουράνιες και γήινες αντιστοιχίσεις. Κατά την ανατολή στην εαρινή ισημερία του 10500 π.Χ. που εξετάζουμε, ο ήλιος βρίσκεται κάτω από τα πίσω πόδια του Λέοντα, του αντίστοιχου της Σφίγγας. Ο ήλιος είναι ένα σημαντικό ουράνιο αντικείμενο. Μήπως υπάρχει και γι αυτόν αντίστοιχο στο έδαφος; Μήπως υπάρχει κάτι κάτω από τα πίσω πόδια της Σφίγγας; Ένας υπόγειος θάλαμος έχει ανακαλυφθεί κάτω από τα μπροστινά πόδια. Μάλιστα το 1995 εντοπίστηκε διάδρομος που ξεκινά από το θάλαμο αυτό και συνεχίζει κάτω από το σώμα. Ίσως να καταλήγει σε άλλο θάλαμο στο πίσω μέρος που μπορεί να περιέχει κάτι σημαντικό. Ίσως εκεί να βρίσκονται αρχεία πολύτιμα για τη γνώση μας σχετικά με αρχαίους και εξαφανισμένους πολιτισμούς, μια γνώση που ίσως αλλάξει ριζικά την εικόνα που έχουμε για τον αρχαίο κόσμο.
Ιωάννης Βέργος,
Φυσικός
Εταιρεία Αστρονομίας και Διαστήματος Βόλου
Ιωάννης Βέργος,
Φυσικός
Εταιρεία Αστρονομίας και Διαστήματος Βόλου
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008
Το ελληνικό αλφάβητο και η μυστική προσευχή-επίκληση που υπάρχει μέσα του
Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης. Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα Σίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ – ΒΗΤΑ – ΓΑΜΑ – ΔΕΛΤΑ – ΕΨΙΛΟΝ – ΣΤΙΓΜΑ – ΖΗΤΑ – ΗΤΑ – ΘΗΤΑ – ΙΩΤΑ – ΚΑΠΠΑ – ΛΑΜΒΔΑ – ΜΙ – ΝΙ – ΞΙ – ΟΜΙΚΡΟΝ – ΠΙ – ΡΟ – ΣΙΓΜΑ – ΤΑΥ – ΥΨΙΛΟΝ – ΦΙ – ΧΙ – ΨΙ – ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας τη γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.
Εν συνεχεία αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής – επίκκλησης προς την πηγή του φωτός:
«ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)».
Η επίκληση αυτή είναι καταγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων. Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτεται η σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:
ΑΛ= Ο νοητός ήλιος
ΦΑος= το φώς
ΒΗ= προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)
ΤΑ= Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, στην
ΓΑ=Γη (δωρικός τύπος)
ΑΜΑ=(επίρρημα που σημαίνει συγχρόνως)
ΕΛ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
ΕΨ= ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος
ΙΛΩΝ= Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός
ΣΤΗ= προστακτική ρήματος ίστημι που σημαίνει στέκομαι
ΙΓΜΑ= καταστάλαγμα, απόσταγμα
ΖΗ= προστακτική ρήματος ζω
Η= υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι
ΘΗ= προστακτική ρήματος θέτω
ΠΑΛΑΝ= ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς=πάλλουσα, περιστρεφόμενη (βλέπε Παλλάς Αθηνά)
ΔΑ= άλλος τύπος της Γα, Γης (βλέπε Δα μήτηρ – Δημήτηρ – Δήμητρα – Μητέρα Γη)
ΝΥΞ= νύκτα
Ο= το οποίο, που
Φύ(οι)= ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι)
Δηλαδή:
«Αλ, εσύ που είσαι το φως, έλα στη γη! Κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά) για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύκτα που είναι το μικρό, και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει να χαθεί) το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα υλή, και ας αναπτυχθεί η ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!»
"Ιδεοθέατρον"
ΑΛΦΑ – ΒΗΤΑ – ΓΑΜΑ – ΔΕΛΤΑ – ΕΨΙΛΟΝ – ΣΤΙΓΜΑ – ΖΗΤΑ – ΗΤΑ – ΘΗΤΑ – ΙΩΤΑ – ΚΑΠΠΑ – ΛΑΜΒΔΑ – ΜΙ – ΝΙ – ΞΙ – ΟΜΙΚΡΟΝ – ΠΙ – ΡΟ – ΣΙΓΜΑ – ΤΑΥ – ΥΨΙΛΟΝ – ΦΙ – ΧΙ – ΨΙ – ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας τη γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.
Εν συνεχεία αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής – επίκκλησης προς την πηγή του φωτός:
«ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)».
Η επίκληση αυτή είναι καταγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων. Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτεται η σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:
ΑΛ= Ο νοητός ήλιος
ΦΑος= το φώς
ΒΗ= προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)
ΤΑ= Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, στην
ΓΑ=Γη (δωρικός τύπος)
ΑΜΑ=(επίρρημα που σημαίνει συγχρόνως)
ΕΛ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
ΕΨ= ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος
ΙΛΩΝ= Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός
ΣΤΗ= προστακτική ρήματος ίστημι που σημαίνει στέκομαι
ΙΓΜΑ= καταστάλαγμα, απόσταγμα
ΖΗ= προστακτική ρήματος ζω
Η= υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι
ΘΗ= προστακτική ρήματος θέτω
ΠΑΛΑΝ= ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς=πάλλουσα, περιστρεφόμενη (βλέπε Παλλάς Αθηνά)
ΔΑ= άλλος τύπος της Γα, Γης (βλέπε Δα μήτηρ – Δημήτηρ – Δήμητρα – Μητέρα Γη)
ΝΥΞ= νύκτα
Ο= το οποίο, που
Φύ(οι)= ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι)
Δηλαδή:
«Αλ, εσύ που είσαι το φως, έλα στη γη! Κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά) για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύκτα που είναι το μικρό, και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει να χαθεί) το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα υλή, και ας αναπτυχθεί η ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!»
"Ιδεοθέατρον"
Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008
Η αντίφαση του νεοέλληνα (2ο μέρος)
…Θα σε καλέσω όμως σ’ένα απλό περίπατο. Θα κάνουμε ένα πείραμα, που λένε οι φυσικοί. Για νάχουμε αποτέλεσμα έμπεδο. Και η γνώση που θα κερδίσουμε να’ναι σίγουρη.
Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη χώρα απ’άκρη σ’άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το Ταίναρο.
Θα ρωτήσουμε νεοέλληνες απ’όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς, φιλέρημους και χαροκόπους. Για να’ναι το δείγμα μας ευρύ και πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες.
Όλα ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε δυό τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το Εβραίικο.
Στο Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ γραφικότητες.
Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια, ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο, ούτε τάν ή επί τάς, μέτρον άριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη, ούτε αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο τον Αλέξανδρο.
Τέτοια γνώση της κλασικής Ελλάδας θα’τανε τουρισμός στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές. Θα ζητήσουμε γνώση ουσίας.
Να μας ειπούνε δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης Λαέρτιος, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας, που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν, Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μετεβάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκιδίδη.
Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία).
Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιος γνωρίζει και διδάσκει από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους είναι φυσικοί επιστήμονες, ότι στη διάλεξή του για την αρετή ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα, ότι η διδασκαλία τραγωδίας στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος, ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.
Δε νομίζω αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνά μας θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους νεοέλληνες που να υπερβαίνουν τους δύο στους χίλιους.
Τι φωνάζουμε τότε και φουσκώνουμε και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε έλληνες; Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη.
Θα μου ειπείτε:
-Μήπως και οι ευρωπαίοι γνωρίζουν σε τέτοιο βάθος την αρχαία Ελλάδα;
Θα σας ειπώ:
-Όχι. Αλλά οι ευρωπαίοι δεν καυχιούνται ότι είναι έλληνες, όπως εμείς. Καυχιούνται ότι είναι γάλλοι, και ιταλοί και βέλγοι.
Γιατί αυτό είναι στην ουσία της η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι τα πασουμάκια του Ηρακλή στο παλάτι της Ομφάλης. Ούτε ο Οδυσσέας με το παλούκι του στη σπηλιά του Κύκλωπα.
Η αρχαία Ελλάδα είναι ένας πολιτισμός ασύγκριτος. Μια κοσμοθεωρία πλήρης. Ένας τρόπος ζωής ολοκληρωμένος και τέλειος. Είναι πιο κοντά στη φύση και στη φυσική αϊδιότητα κοινωνία, που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος.
Δεν είναι τυχαίο που λέξεις ελληνικές, όπως μουσική, θέατρο, οργασμός, φιλοσοφία, μαθηματικά, φυσική, δημοκρατία, γεωμετρία, πολιτική, περάσανε σε όλες τις γλώσσες των εθνών του ΟΗΕ σήμερα. Και με τις λέξεις αυτές ζουν και δηλώνουν τις βαθύτερες ουσίες του ανθρώπινου βίου τα δισεκατομμύρια του πλανήτη.
Δεν είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης αλλά και ο ουρανός, το σύμπαν ολόκληρο είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς, και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε αστερισμού.
Όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκείνο που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στη χώρα που παλαιά την εκατοίκησαν οι έλληνες, ονομάζουνται έλληνες. Η έρευνά μας έδειξε ότι μόνο έλληνες δεν είναι. Γιατί τους έλληνες ούτε τους βλέπουν ούτε τους γνωρίζουν.
Φεύ και παπαί και ουαί και αλλοί. Φελλάχοι και παπούας και βουσμάνοι και αλήδες.
Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαϊας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα.
Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην τους ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται ενιακόσια τόσα και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα.
Το ίδιο συμβαίνει και για φράσεις όπως Προς Κολασαείς, Προς Κορινθίους, Εκ του Κατά Λουκάν. Εδώ μάλιστα μεγάλος αριθμός νεοελλήνων ξεύρει απόξω ολόκληρα χωρία και περικοπές.
…Στους χρόνους της Άλωσης οι στρατιώτες του Παλαιολόγου που υπεράσπισαν τα τείχη ήσαν οχτώ χιλιάδες. Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του κράτους βρίσκουνταν τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του μάχιμου άντρα. Να τρώνε και να πέρδονται και να τρέφουνε πρωκτό.
Και ο αρχηγός του κράτους την Κυριακή έψελνε πατριάρχης στην αγια-Σοφιά, και τη Δευτέρα γονάτιζε τσανακογλείφτης στο σαράι.
Έτσι, μιλώντας για πατριάρχη και για σουλτάνο, φτάνουμε στους πρώτους κύκλους της Κόλασης του Δάντη.
Κάποτε πρέπει να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της ιστορίας μας. Και να φέρουμε στο φως τους «όφεις και τα φίδια» που είναι κλεισμένα.
Να ειπούμε δηλαδή, ότι το πρώτο μέλημα του πορθητή της Πόλης ήτανε να θρονιάσει στο στασίδι των σκλάβων τουρκόφρονα πατριάρχη. Όχι για να προστατέψει τα νιτερέσα του δούλου γένους, όπως μας λένε αιώνες τώρα οι δάσκαλοι στα βιβλία. Αλλά για να τον έχει δόλιο και χθόνιο συνεργάτη στο αρειμάνιο οθωμανιλίκι του. Στο να μη σηκώσουνε δηλαδή, ποτέ κεφάλι οι ραγιάδες.
-Εσύ από τη μεριά σου παπά, είπε ο Πορθητής στον πατριάρχη Γεννάδιο, αυτόν που διέταξε να κάψουν τα βιβλία του Πλήθωνα για τον Πλάτωνα, θα’σαι το δικό μου μούτρο με τη μουστακοφόρα και τη ραγιάδικη προβοσκίδα. Ο κρυφός πολυχρονεμένος πατισάχ. Θα τους λες, μαζί με την κυρά-Δέσποινα, υπομονή και κουράγιο, και «πάλε με χρόνους με καιρούς…». Και θα τους κρατάς καλά στους χαλκάδες και τις άλυσες. Με τον καιρό θα μάθεις. Και η συμπεριφορά σου θα γενεί πολιτική σκεπαστή, και υψηλή διπλωματία.
Με τους δραγομάνους και τους οσποδάρους που θα σου φτιάξω και δίπλα στους ιδικούς μου τζοχανταραίους, τον πασά και τον μουφτή, τον κατή και το βοϊβοντα, θα οργανώσουμε ένα τέλειο σύστημα διοίκησης. Τη συντήρηση δηλαδή και το διαιωνισμό της σκλαβιάς. Και του’κλεισε το μάτι.
Εγώ από τη μεριά μου, υποσχέθηκε, θα σ’έχω στα χρυσά και στην πορφύρα. Θα τρως και θα πίνεις.
Και τα «οθωμανικά» τερτίπια μου, αν το βαστά η καρδούλα σου και κείνα δικά σου. Παπαδάκια και γιουσουφάκια. Μόνο πρόσεχε! Στο κρυφό και στο σκεπασμένο. Θά’χεις τις εκκλησιές σου, τις πισκοπές και τα μοναστήρια σου. Δίσκους, κεριά, λιβάνια, τάματα, διαθήκες, άσπρα και γρόσια, βακούφια και χτήματα μοναστηριακά, ούλα αφορολόγητα. Θα τα γιομίζεις με διάκους και με καλόγερους τίγκα. Κι αμάν αμάν. Αλλά τη συμφωνία μας και τα μάτια σου. Γιατί θα σε κρεμάσω με τ’άντερά σου.
…Έτσι λοιπόν, από τούτη τη συμφωνία του πατριάρχη με το σουλτάνο, πέρα από τους τέσσερες αιώνες της φοβέρας και της σκλαβιάς, τι βγήκε; Βγήκε η περίφημη ρασοφόρα διπλωματία του ραγιά και του καγιά. Σήμερα τη λέμε φανάρι και φαναριωτισμό.
Είναι οι φαναριώτες. Οι αόρατοι τουρκολάτρες. Οι πρίντζιπες και οι ηγεμόνες της Βλαχομπογδανίας που λέει ο Ρήγας. Οι καρατζάδες, οι μουρούζηδες, οι σούτσοι, οι ραγκαβήδες, οι μαυροκορδάτοι και οι πανάθλιοι κωλέττηδες.
Αυτή η λύμη και η συφορά. Το θρεφτάρι του πατριάρχη και του σουλτάνου. Το θρεφτάρι του ελληνοεβραίικου φυράματος δηλαδή, στην καινούργια του μετάλλαξη, που όταν θα’ρθεί η ώρα του μεγάλου Σηκωμού, θα παίξει τον ολέθριο ρόλο του.
Θα δημιουργήσει τη μοιραία αντιπαράθεση ανάμεσα στους γνήσιους έλληνες, τους ελληνοέλληνες αλλιώτικα και στους μούλους έλληνες, τους ελληνοεβραίους αλλιώτικα.
…Το σχήμα ελληνοέλληνες και ελληνοεβραίοι στο μεγάλο Σηκωμό θα λάβει διπλή διάταξη. Από δω οι αγωνιστές και οι αγράμματοι, από κει οι πολιτικοί και οι κοντυλοφόροι φαναριώτες.
…Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι εκείνος που σύνταξε το κείμενο του αφορισμού στα 1799. Και η εκκλησία το βρόντηξε αργότερα στην ανθρωπιά του Καϊρη, όπως η κατάρα τον κεραυνό στο μέτωπο του Κάϊν. Του φωτισμένου σοφού, και του ήρωα στους ιερούς αγώνες Καίρη. Γιατί άρχισε να ξεμπροστιάζει τους παπάδες και να φωτίζει τον κοσμάκη.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο ίδιος που αφόρισε τον Υψηλάντη και τους Φιλικούς. Το μεγαλείο και το μυστήριο της Εταιρείας.
Θα μου πεις πως τον εκρέμασε ο σουλτάνος. Θα σου ειπώ, μα πώς αλλιώς λοιπόν; Επρόδωσε την καταχθόνια συμφωνία τους. Εκοιμήθηκε. Και χωρίς να το νιώσει άφησε να ξεσφίξει η θηλειά στο λαιμό του ραγιά. Εφούσκωσε στο σκαφίδι το προζύμι του εθνικού άρτου και πια δεν ημπορούσε να το κρατήσει με τίποτα.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι αυτός που στα 1819 με πατριαρχικό φιρμάνι απαγόρεψε στους παπάδες να βαφτίζουν τα παιδιά μας με ονόματα ελληνικά.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο πατριάρχης που έσκασε από το κακό του, γιατί τον εμποδίσαν και δεν επρόφταξε να αφορίσει το Ρήγα. Το μεγαλομάρτυρα Ρήγα.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο πατριάρχης που βλέπουμε τον αδριάντα του μπροστά στο εθνικό πανεπιστήμιο. Δίπλα στο Ρήγα. Πού ξανακούστηκε τέτοιο κυλώνειο άγος! Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης αγκαλιά. Η ελληνική σχιζοφρένεια αγαλματοποιημένη μπροστά στα πόδια της ελληνικής παιδείας. Μπροστά στο αγνό βάθρο του μέλλοντος των παιδιών μας.
…Η σμαρδή και φαναριώτικη πολιτική στον Αγώνα, με Μαυροκορδάτο και Κωλέττη και παπάδες, θα περάσει ύστερα και θα δώσει το ρυθμό και τον τόνο της στην πολιτική ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
Φατρίες, κομματισμός, αρριβισμός, βουλευτοτσιφλικάδικα. Εθνική αφασία, ξενοκίνητα νήματα της μαριονέττας, το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο, το ρωσόφιλο. Πολιτική του ρουσφετιού και της ασυδοσίας, δουλοφροσύνη, λεονταρισμοί, απαξία, ιδιοτέλεια. Ό,τι ανθίζει πια και ότι καρπίζει σήμερα στη χώρα. Νούλες και κουλούρηδες, χάχηδες και σάκηδες, ντόρες και ντορήδες. Περάστε κόσμε.
…Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες. Και περιμένουν.
Το’δειξε ο Θοδωράκης και ο Σολωμός. Το’δειξε ο Καποδίστριας και η Λιογέννητη. Το’δειξε το δώδεκα δεκατρία και ο Τρικούπης. Το’δειξε ο Γοργοπόταμος, ο Καβάφης και το ύψωμα 731 κοντά στο Βεράτι.
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνες θα ειπεί να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.
Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: στάθι και οίκτιρον.
Σταμάτα και δάκρυσε γιατί δε ζω πιά. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.
Ακόμη κι ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τόριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη…
Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε:
Τρεις αντρειωμένοι εβούλησαν να βγουν από τον Άδη,
Ένας το Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη
Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ανοίξει γιοματάρι.
Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.
-Κόρη, βροντούν τα’ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,
Και τα χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος.
Δημήτρης Λιαντίνης στη"Γκέμμα" (2000)
Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη χώρα απ’άκρη σ’άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το Ταίναρο.
Θα ρωτήσουμε νεοέλληνες απ’όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς, φιλέρημους και χαροκόπους. Για να’ναι το δείγμα μας ευρύ και πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες.
Όλα ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε δυό τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το Εβραίικο.
Στο Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ γραφικότητες.
Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια, ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο, ούτε τάν ή επί τάς, μέτρον άριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη, ούτε αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο τον Αλέξανδρο.
Τέτοια γνώση της κλασικής Ελλάδας θα’τανε τουρισμός στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές. Θα ζητήσουμε γνώση ουσίας.
Να μας ειπούνε δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης Λαέρτιος, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας, που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν, Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μετεβάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκιδίδη.
Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία).
Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιος γνωρίζει και διδάσκει από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους είναι φυσικοί επιστήμονες, ότι στη διάλεξή του για την αρετή ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα, ότι η διδασκαλία τραγωδίας στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος, ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.
Δε νομίζω αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνά μας θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους νεοέλληνες που να υπερβαίνουν τους δύο στους χίλιους.
Τι φωνάζουμε τότε και φουσκώνουμε και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε έλληνες; Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη.
Θα μου ειπείτε:
-Μήπως και οι ευρωπαίοι γνωρίζουν σε τέτοιο βάθος την αρχαία Ελλάδα;
Θα σας ειπώ:
-Όχι. Αλλά οι ευρωπαίοι δεν καυχιούνται ότι είναι έλληνες, όπως εμείς. Καυχιούνται ότι είναι γάλλοι, και ιταλοί και βέλγοι.
Γιατί αυτό είναι στην ουσία της η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι τα πασουμάκια του Ηρακλή στο παλάτι της Ομφάλης. Ούτε ο Οδυσσέας με το παλούκι του στη σπηλιά του Κύκλωπα.
Η αρχαία Ελλάδα είναι ένας πολιτισμός ασύγκριτος. Μια κοσμοθεωρία πλήρης. Ένας τρόπος ζωής ολοκληρωμένος και τέλειος. Είναι πιο κοντά στη φύση και στη φυσική αϊδιότητα κοινωνία, που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος.
Δεν είναι τυχαίο που λέξεις ελληνικές, όπως μουσική, θέατρο, οργασμός, φιλοσοφία, μαθηματικά, φυσική, δημοκρατία, γεωμετρία, πολιτική, περάσανε σε όλες τις γλώσσες των εθνών του ΟΗΕ σήμερα. Και με τις λέξεις αυτές ζουν και δηλώνουν τις βαθύτερες ουσίες του ανθρώπινου βίου τα δισεκατομμύρια του πλανήτη.
Δεν είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης αλλά και ο ουρανός, το σύμπαν ολόκληρο είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς, και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε αστερισμού.
Όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκείνο που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στη χώρα που παλαιά την εκατοίκησαν οι έλληνες, ονομάζουνται έλληνες. Η έρευνά μας έδειξε ότι μόνο έλληνες δεν είναι. Γιατί τους έλληνες ούτε τους βλέπουν ούτε τους γνωρίζουν.
Φεύ και παπαί και ουαί και αλλοί. Φελλάχοι και παπούας και βουσμάνοι και αλήδες.
Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαϊας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα.
Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην τους ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται ενιακόσια τόσα και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα.
Το ίδιο συμβαίνει και για φράσεις όπως Προς Κολασαείς, Προς Κορινθίους, Εκ του Κατά Λουκάν. Εδώ μάλιστα μεγάλος αριθμός νεοελλήνων ξεύρει απόξω ολόκληρα χωρία και περικοπές.
…Στους χρόνους της Άλωσης οι στρατιώτες του Παλαιολόγου που υπεράσπισαν τα τείχη ήσαν οχτώ χιλιάδες. Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του κράτους βρίσκουνταν τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του μάχιμου άντρα. Να τρώνε και να πέρδονται και να τρέφουνε πρωκτό.
Και ο αρχηγός του κράτους την Κυριακή έψελνε πατριάρχης στην αγια-Σοφιά, και τη Δευτέρα γονάτιζε τσανακογλείφτης στο σαράι.
Έτσι, μιλώντας για πατριάρχη και για σουλτάνο, φτάνουμε στους πρώτους κύκλους της Κόλασης του Δάντη.
Κάποτε πρέπει να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της ιστορίας μας. Και να φέρουμε στο φως τους «όφεις και τα φίδια» που είναι κλεισμένα.
Να ειπούμε δηλαδή, ότι το πρώτο μέλημα του πορθητή της Πόλης ήτανε να θρονιάσει στο στασίδι των σκλάβων τουρκόφρονα πατριάρχη. Όχι για να προστατέψει τα νιτερέσα του δούλου γένους, όπως μας λένε αιώνες τώρα οι δάσκαλοι στα βιβλία. Αλλά για να τον έχει δόλιο και χθόνιο συνεργάτη στο αρειμάνιο οθωμανιλίκι του. Στο να μη σηκώσουνε δηλαδή, ποτέ κεφάλι οι ραγιάδες.
-Εσύ από τη μεριά σου παπά, είπε ο Πορθητής στον πατριάρχη Γεννάδιο, αυτόν που διέταξε να κάψουν τα βιβλία του Πλήθωνα για τον Πλάτωνα, θα’σαι το δικό μου μούτρο με τη μουστακοφόρα και τη ραγιάδικη προβοσκίδα. Ο κρυφός πολυχρονεμένος πατισάχ. Θα τους λες, μαζί με την κυρά-Δέσποινα, υπομονή και κουράγιο, και «πάλε με χρόνους με καιρούς…». Και θα τους κρατάς καλά στους χαλκάδες και τις άλυσες. Με τον καιρό θα μάθεις. Και η συμπεριφορά σου θα γενεί πολιτική σκεπαστή, και υψηλή διπλωματία.
Με τους δραγομάνους και τους οσποδάρους που θα σου φτιάξω και δίπλα στους ιδικούς μου τζοχανταραίους, τον πασά και τον μουφτή, τον κατή και το βοϊβοντα, θα οργανώσουμε ένα τέλειο σύστημα διοίκησης. Τη συντήρηση δηλαδή και το διαιωνισμό της σκλαβιάς. Και του’κλεισε το μάτι.
Εγώ από τη μεριά μου, υποσχέθηκε, θα σ’έχω στα χρυσά και στην πορφύρα. Θα τρως και θα πίνεις.
Και τα «οθωμανικά» τερτίπια μου, αν το βαστά η καρδούλα σου και κείνα δικά σου. Παπαδάκια και γιουσουφάκια. Μόνο πρόσεχε! Στο κρυφό και στο σκεπασμένο. Θά’χεις τις εκκλησιές σου, τις πισκοπές και τα μοναστήρια σου. Δίσκους, κεριά, λιβάνια, τάματα, διαθήκες, άσπρα και γρόσια, βακούφια και χτήματα μοναστηριακά, ούλα αφορολόγητα. Θα τα γιομίζεις με διάκους και με καλόγερους τίγκα. Κι αμάν αμάν. Αλλά τη συμφωνία μας και τα μάτια σου. Γιατί θα σε κρεμάσω με τ’άντερά σου.
…Έτσι λοιπόν, από τούτη τη συμφωνία του πατριάρχη με το σουλτάνο, πέρα από τους τέσσερες αιώνες της φοβέρας και της σκλαβιάς, τι βγήκε; Βγήκε η περίφημη ρασοφόρα διπλωματία του ραγιά και του καγιά. Σήμερα τη λέμε φανάρι και φαναριωτισμό.
Είναι οι φαναριώτες. Οι αόρατοι τουρκολάτρες. Οι πρίντζιπες και οι ηγεμόνες της Βλαχομπογδανίας που λέει ο Ρήγας. Οι καρατζάδες, οι μουρούζηδες, οι σούτσοι, οι ραγκαβήδες, οι μαυροκορδάτοι και οι πανάθλιοι κωλέττηδες.
Αυτή η λύμη και η συφορά. Το θρεφτάρι του πατριάρχη και του σουλτάνου. Το θρεφτάρι του ελληνοεβραίικου φυράματος δηλαδή, στην καινούργια του μετάλλαξη, που όταν θα’ρθεί η ώρα του μεγάλου Σηκωμού, θα παίξει τον ολέθριο ρόλο του.
Θα δημιουργήσει τη μοιραία αντιπαράθεση ανάμεσα στους γνήσιους έλληνες, τους ελληνοέλληνες αλλιώτικα και στους μούλους έλληνες, τους ελληνοεβραίους αλλιώτικα.
…Το σχήμα ελληνοέλληνες και ελληνοεβραίοι στο μεγάλο Σηκωμό θα λάβει διπλή διάταξη. Από δω οι αγωνιστές και οι αγράμματοι, από κει οι πολιτικοί και οι κοντυλοφόροι φαναριώτες.
…Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι εκείνος που σύνταξε το κείμενο του αφορισμού στα 1799. Και η εκκλησία το βρόντηξε αργότερα στην ανθρωπιά του Καϊρη, όπως η κατάρα τον κεραυνό στο μέτωπο του Κάϊν. Του φωτισμένου σοφού, και του ήρωα στους ιερούς αγώνες Καίρη. Γιατί άρχισε να ξεμπροστιάζει τους παπάδες και να φωτίζει τον κοσμάκη.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο ίδιος που αφόρισε τον Υψηλάντη και τους Φιλικούς. Το μεγαλείο και το μυστήριο της Εταιρείας.
Θα μου πεις πως τον εκρέμασε ο σουλτάνος. Θα σου ειπώ, μα πώς αλλιώς λοιπόν; Επρόδωσε την καταχθόνια συμφωνία τους. Εκοιμήθηκε. Και χωρίς να το νιώσει άφησε να ξεσφίξει η θηλειά στο λαιμό του ραγιά. Εφούσκωσε στο σκαφίδι το προζύμι του εθνικού άρτου και πια δεν ημπορούσε να το κρατήσει με τίποτα.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι αυτός που στα 1819 με πατριαρχικό φιρμάνι απαγόρεψε στους παπάδες να βαφτίζουν τα παιδιά μας με ονόματα ελληνικά.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο πατριάρχης που έσκασε από το κακό του, γιατί τον εμποδίσαν και δεν επρόφταξε να αφορίσει το Ρήγα. Το μεγαλομάρτυρα Ρήγα.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο πατριάρχης που βλέπουμε τον αδριάντα του μπροστά στο εθνικό πανεπιστήμιο. Δίπλα στο Ρήγα. Πού ξανακούστηκε τέτοιο κυλώνειο άγος! Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης αγκαλιά. Η ελληνική σχιζοφρένεια αγαλματοποιημένη μπροστά στα πόδια της ελληνικής παιδείας. Μπροστά στο αγνό βάθρο του μέλλοντος των παιδιών μας.
…Η σμαρδή και φαναριώτικη πολιτική στον Αγώνα, με Μαυροκορδάτο και Κωλέττη και παπάδες, θα περάσει ύστερα και θα δώσει το ρυθμό και τον τόνο της στην πολιτική ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
Φατρίες, κομματισμός, αρριβισμός, βουλευτοτσιφλικάδικα. Εθνική αφασία, ξενοκίνητα νήματα της μαριονέττας, το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο, το ρωσόφιλο. Πολιτική του ρουσφετιού και της ασυδοσίας, δουλοφροσύνη, λεονταρισμοί, απαξία, ιδιοτέλεια. Ό,τι ανθίζει πια και ότι καρπίζει σήμερα στη χώρα. Νούλες και κουλούρηδες, χάχηδες και σάκηδες, ντόρες και ντορήδες. Περάστε κόσμε.
…Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες. Και περιμένουν.
Το’δειξε ο Θοδωράκης και ο Σολωμός. Το’δειξε ο Καποδίστριας και η Λιογέννητη. Το’δειξε το δώδεκα δεκατρία και ο Τρικούπης. Το’δειξε ο Γοργοπόταμος, ο Καβάφης και το ύψωμα 731 κοντά στο Βεράτι.
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνες θα ειπεί να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.
Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: στάθι και οίκτιρον.
Σταμάτα και δάκρυσε γιατί δε ζω πιά. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.
Ακόμη κι ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τόριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη…
Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε:
Τρεις αντρειωμένοι εβούλησαν να βγουν από τον Άδη,
Ένας το Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη
Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ανοίξει γιοματάρι.
Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.
-Κόρη, βροντούν τα’ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,
Και τα χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος.
Δημήτρης Λιαντίνης στη"Γκέμμα" (2000)
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
Η αντίφαση του νεοέλληνα
Γράφει ο Δημήτρης Λιαντίνης στο τελευταίο βιβλίο του "Γκέμμα" :
Είναι καιρός από τις ασκήσεις επί χάρτου να περάσουμε στα πεδία των επιχειρήσεων. Να κοιτάξουμε την πυρκαγιά που αποτεφρώνει το σπιτάκι μας.
Γιατί είμαστε σβησμένοι από τον κατάλογο των εθνών;
Γιατί η Μακεδονία γίνεται Σκόπια, η Κύπρος γίνεται τουρκιά, το Αιγαίο διεκδικείται ως mare nostrum των οθωμανών; Γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας είπε πρόσφατα στην Αθήνα, ότι είμαστε μια επαρχία του παλιού οθωμανικού κράτους που αποσχίσθηκε και πρέπει να μας ξαναπροσαρτήσουν; Γιατί ο Μπερίσα της Αλβανίας έχει να λέει πως οι έλληνες κάνουν διπλωματία που έρχεται από το Μεσαίωνα και τους παπάδες; Γιατί ο Αλέξανδρος βαφτίζεται Ισκαντέρ και ο Όμηρος Ομέρ Βρυώνης; Γιατί οι διακόσιες χιλιάδες έλληνες της Πόλης γίνανε χίλιοι και οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης θρασομανούν και γίνουνται όγκος κακοήθης που΄τοιμάζει μεταστάσεις;
Γιατί δύο από τους πιο σημαντικούς ποιητές μας, ο μέτριος Σεφέρης κι ο μεγάλος Καβάφης, καταγράφουνται στις διεθνείς ανθολογίες και τους ποιητικούς καταλόγους μισό έλληνες μισό τούρκοι;
Γιατί όλα τα αυτονόητα εθνικά μας δίκαια ευρωπαίοι και αλβανοί, βούλγαροι και εβραίοι, ορθόδοξοι και ρούσοι, τούρκοι και βουσμανοαμερικανοί τα βλέπουν σαν ανόητες και μίζερες προκλήσεις, σαν υλακές και κλεφτοεπαιτείες; Ποια τύφλωση μας φέρνει να μη βλέπουμε ότι στα μάτια των ξένων εκαταντήσαμε πάλι οι παλαιοί εκείνοι γραικολιγούρηδες; Οι esurientes graeculi του Γιουβενάλη και του Κικέρωνα;
Το πράγμα έχει και περιγραφή και ερμηνεία.
Μέσα στη χώρα, μέσα στην παιδεία δηλαδή και την παράδοσή μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί που οι έξω από τη χώρα μας βλέπουνε ποντίκια. Θαρρούμε πως είμαστε τα παιδόγγονα του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου. Οι ξένοι όμως σε μας βλέπουνε τις μούμιες που βρεθήκανε σε κάποια ασήμαντα Μασταβά. Γιατί;
Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον. Είναι’τη: νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.
Αν εφαρμόσουμε αυτή την εξίσωση στα πράγματα, θα μας δώσει δύο γινόμενα. Το πρώτο είναι ότι ζούμε σε εθνική πόλωση. Το δεύτερο, ακολουθία του πρώτου, ότι ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα.
Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι ούτε όνοι, ούτε όνισσες, ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δε γεννούν.
Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σα να είμαστε εβραίοι.
Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά.
Στην πιο απλή διατύπωση σημαίνει νάσαι τουρκόγυφτας και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκιπα. Σημαίνει να σε θεωρείς λιοντάρι και οι ξένοι να σε λογαριάζουνε πόντικα.
Απώλεια της εθνικής ταυτότητας είναι να σε βλέπουν οι άλλοι αρκουδόρεμα και εσύ να τους φωνάζεις πως ντε και καλά είσαι η Ολυμπία. Και ύστερα να τους ζητάς Ολυμπιακούς αγώνες στην Καλογρέζα. Χλευαστικό του καλογριά.
Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα. Θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο.
Δ. Λιαντίνης στη "Γκέμμα" (2000)
Είναι καιρός από τις ασκήσεις επί χάρτου να περάσουμε στα πεδία των επιχειρήσεων. Να κοιτάξουμε την πυρκαγιά που αποτεφρώνει το σπιτάκι μας.
Γιατί είμαστε σβησμένοι από τον κατάλογο των εθνών;
Γιατί η Μακεδονία γίνεται Σκόπια, η Κύπρος γίνεται τουρκιά, το Αιγαίο διεκδικείται ως mare nostrum των οθωμανών; Γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας είπε πρόσφατα στην Αθήνα, ότι είμαστε μια επαρχία του παλιού οθωμανικού κράτους που αποσχίσθηκε και πρέπει να μας ξαναπροσαρτήσουν; Γιατί ο Μπερίσα της Αλβανίας έχει να λέει πως οι έλληνες κάνουν διπλωματία που έρχεται από το Μεσαίωνα και τους παπάδες; Γιατί ο Αλέξανδρος βαφτίζεται Ισκαντέρ και ο Όμηρος Ομέρ Βρυώνης; Γιατί οι διακόσιες χιλιάδες έλληνες της Πόλης γίνανε χίλιοι και οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης θρασομανούν και γίνουνται όγκος κακοήθης που΄τοιμάζει μεταστάσεις;
Γιατί δύο από τους πιο σημαντικούς ποιητές μας, ο μέτριος Σεφέρης κι ο μεγάλος Καβάφης, καταγράφουνται στις διεθνείς ανθολογίες και τους ποιητικούς καταλόγους μισό έλληνες μισό τούρκοι;
Γιατί όλα τα αυτονόητα εθνικά μας δίκαια ευρωπαίοι και αλβανοί, βούλγαροι και εβραίοι, ορθόδοξοι και ρούσοι, τούρκοι και βουσμανοαμερικανοί τα βλέπουν σαν ανόητες και μίζερες προκλήσεις, σαν υλακές και κλεφτοεπαιτείες; Ποια τύφλωση μας φέρνει να μη βλέπουμε ότι στα μάτια των ξένων εκαταντήσαμε πάλι οι παλαιοί εκείνοι γραικολιγούρηδες; Οι esurientes graeculi του Γιουβενάλη και του Κικέρωνα;
Το πράγμα έχει και περιγραφή και ερμηνεία.
Μέσα στη χώρα, μέσα στην παιδεία δηλαδή και την παράδοσή μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί που οι έξω από τη χώρα μας βλέπουνε ποντίκια. Θαρρούμε πως είμαστε τα παιδόγγονα του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου. Οι ξένοι όμως σε μας βλέπουνε τις μούμιες που βρεθήκανε σε κάποια ασήμαντα Μασταβά. Γιατί;
Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον. Είναι’τη: νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.
Αν εφαρμόσουμε αυτή την εξίσωση στα πράγματα, θα μας δώσει δύο γινόμενα. Το πρώτο είναι ότι ζούμε σε εθνική πόλωση. Το δεύτερο, ακολουθία του πρώτου, ότι ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα.
Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι ούτε όνοι, ούτε όνισσες, ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δε γεννούν.
Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σα να είμαστε εβραίοι.
Αυτή είναι η αντίφαση. Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά.
Στην πιο απλή διατύπωση σημαίνει νάσαι τουρκόγυφτας και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκιπα. Σημαίνει να σε θεωρείς λιοντάρι και οι ξένοι να σε λογαριάζουνε πόντικα.
Απώλεια της εθνικής ταυτότητας είναι να σε βλέπουν οι άλλοι αρκουδόρεμα και εσύ να τους φωνάζεις πως ντε και καλά είσαι η Ολυμπία. Και ύστερα να τους ζητάς Ολυμπιακούς αγώνες στην Καλογρέζα. Χλευαστικό του καλογριά.
Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα. Θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο.
Δ. Λιαντίνης στη "Γκέμμα" (2000)
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Ο Αδαμάντιος Κοραής και η πνευματική και πολιτική αναγέννηση του τόπου
Ο μέγας Γερμανός φιλόλογος και ελληνιστής Βιλαμόβιτς (Wilamowitz 1848-1931) έγραψε: «Είναι τόσο μεγαλειώδης η δράση του Κοραή, ώστε οφείλει να τον τιμά, όχι μόνο το έθνος αυτού, ως ανακαινιστή της γλώσσας, αλλά και κάθε άνθρωπος αισθανόμενος παλμούς φιλοπατρίας. Η δράση του ανδρός, διδάσκει ότι το πνεύμα είναι αθάνατο και η ευλογία των προγόνων και μετά πάροδο αιώνων πολλών, δίδει εις τους απογόνους την δύναμη να ανοικοδομήσουν τον ίδιο οίκο. Διότι ο Κοραής, όλος αφοσιωθείς εις την αρχαία Ελλάδα, προπαρασκεύασε την πνευματική και πολιτική αναγέννηση του έθνους του. Και ούτω τους Ρωμιούς έκαμε Έλληνες».
Για τους κατ’ όνομα θεοφοβούμενους βυζαντινούς αυτοκράτορες, αλλά και για την διαχρονική συνέργεια της εκκλησίας μαζί τους, γράφει ο θαυμάσιος Κοραής:
«Χριστιανοί έγιναν, για να φυλάξουν της εξουσίας το βλάσφημον όνομα "Αυτοκράτωρ". Ιδιοποιήθησαν λοιπόν την εξουσία (δια) να τρέφονται απ’ τους ιδρώτες του λαού, χωρίς να σέβονται πλέον ούτε κτήματα, ούτε τιμή, μήτ’ αυτήν των υπηκόων την ζωή... Τόση καταδυνάστευση, φυσικά, (θα) έπρεπε να κινεί σε γογγυσμούς και κάποτε να διεγείρει και τον καταθλιβόμενο λαό σε εξεγέρσεις. Ευρέθη (όμως) και εις τούτο θεραπεία, η καθ’ υποκρισίαν ευλάβεια εις τα θεία και ακολούθως, η προς τους υπηρέτες των θείων (ιερείς) καταφυγή. Και πολλούς των ιερωμένων, βλέπουμε να φορολογούν τον λαό, με την πρόφαση της εξάλειψης πάσας αδικίας, με τις προς τον θεόν πρεσβείες τους.
»Ανήγειραν λοιπόν, από του αναστενάζοντος λαού τους ιδρώτες, μεγαλοπρεπέστατους ναούς... και μετέβαλαν τους ταπεινούς ευκτηρίους οίκους, σε πολυτελέστατα πολυπληθή ιερά.
»Κατεστόλισαν τους ιερουργούντας τα μυστήρια, με χρυσοΰφαντα και ποικιλτά ενδύματα, πολυτελέστερα της στολής του Ααρών, μ’ όλον ότι, η θρησκεία έπαυσε να είναι πλέον κατά την τάξιν Ααρών. Τους κατεπλούτισαν με σατραπικά εισοδήματα και τους εκραταίωσαν υπέρ τους σατράπας, συγχώρησαν δε εις αυτούς, τέτοια μερίδα εξουσίας, που με τον καιρόν έμελλε τόσο ν’ αυξηθεί, ώστε να κατασταθεί φοβερά και εις αυτούς ακόμα τους βασιλείς.
»Δεν ηρκέσθησαν δε εις τούτο, αλλ’ έκτισαν και φρούρια, ονομάσαντες αυτά Μοναστήρια και τα επροίκισαν από τα κοινά των πολιτών κτήματα, δια να κατοικούν σ’ αυτά όχι στρατιώτες φύλακες της κοινής ελευθερίας, ή εργάτες αναγκαίοι εις την προκοπήν της βιομηχανίας, αλλ’ άνθρωποι αργοί, επαγγελόμενοι άρνησιν του κόσμου, οι οποίοι άλλην αμοιβή δεν έμελλε να δώσουν στον εργαζόμενο γι’ αυτούς ταλαίπωρο λαό, παρά να κολακεύουν τους τυράννους του και να συμμερίζονται την βία και τον δόλο των τυράννων κατά του λαού και να κυβερνούν και αυτοί... αναγκαστικώς και αισχροκερδώς, ως κοσμικοί τύραννοι, τον λαόν...»
Για όλα τα ανωτέρω, αλλά και για την σκανδαλώδη αγαμία του κλήρου, ακάθεκτος καταλήγει ο Κοραής:
«η τοιαύτη δε δίψα (πλουτισμού) γίνεται έτι φλογεροτέρα όταν (οι κληρικοί) επαγγέλλονται την αγαμία... Όστις έχει τέκνα και γυναίκα, μετριάζει τα πάθη... αλλ’ ο άγαμος (ιερέας) οπλισμένος με χρυσάφι και εξουσία, σπουδάζει ν’ απολαύσει κατακόρως όλες του χρυσού και της εξουσίας τις ηδονές... Τέτοια ψυχική διάθεση, έχει φυσικά σύντροφο την βία και επειδή η βία, όσον κραταιά και αν είναι, απαντά πολλάκις απροσδόκητα εμπόδια, αναγκάζεται (ο ιερέας) να προσλάβει σύμμαχον αυτής τον δόλο και την υποκρισία και τότε γίνεται αληθής λύκος, ενδεδυμένος δέρμα προβάτου και όχι ιερεύς στολισμένος δικαιοσύνη.
»Από τέτοια δε ελεεινή μεταμόρφωση, εγεννήθησαν πολλές (ψευδείς) ιεροπραξίες... επλάσθησαν πολλά λείψανα μαρτύρων και θαύματα ετολμήθησαν άγνωστα... και το χειρότερο, αμελήθη παντάπασιν η παιδεία του λαού. Εις ανθρώπους, οι οποίοι έκαμαν πορισμόν την ευσέβειαν (βιοποριστικό επάγγελμα) και την εκκλησία μετέβαλαν εις μεταπράτου εργαστήριον, δεν εσύμφερε πλέον λαός φωτισμένος».
Ο Κοραής γράφει για μια ολόκληρη στρατιά καλογέρων: «ο ενθουσιασμός της μοναχικής ζωής εξήφθη και εις την Ανατολήν και εις την Δύση εις αληθή μανία ώστε από τους αναρίθμητους μοναχούς, ως μαρτυρεί η ιστορία, ήτο δυνατόν να στρατολογηθώσιν ολόκληρα πολεμικά τάγματα, με ανεπαίσθητον ελάττωσιν του αριθμού». (*)
Ο βιογράφος του Κοραή Θερινός γράφει: «οι ιεροί αυτοί δάσκαλοι (καλόγεροι και μεγαλο-κληρικοί) έθιζαν τους χριστιανούς στην ελπίδα της θειας πρόνοιας και (προέτρεπαν) μόνο εξ αυτής να προσδοκούν την γιατρειά των συμφορών, να υπομένουν τις συμφορές αγογγύστως και να την επικαλούνται μετά δακρύων... σε όλα οι χριστιανοί να δέχονται την ειμαρμένη (μοίρα) και να υποκλίνονται προς την κρατούσα τάξη»! Με βαθιά του θλίψη διαπιστώνει ότι, ενώ οι Έλληνες έχουν προς φωτισμόν, μόνο το «άγιον φως»... οι Ευρωπαίοι: «ζουν μεταξύ αληθινών σοφών, περικυκλωμένοι από Ακαδημίες και Λύκεια, από πάσης τέχνης και επιστήμης διδακτήρια. Έχουν ανοιχτές, λαμπρές δημόσιες βιβλιοθήκες και τα πιεστήρια των τυπογραφείων τους, βουίζουν καθημερινά και ασταμάτητα».
Μεγάλη απέχθεια, έτρεφε επίσης ο Κοραής για την Βυζαντινή περίοδο, τους δε βυζαντινούς αυτοκράτορες θεωρούσε υπαίτιους του εκβαρβαρισμού των Ελλήνων, αλλά ακόμα και της παρακμής του χριστιανισμού, όπως έλεγε: «Από την αυλή των Γραικορωμαίων αυτοκρατόρων, δεν έλειπε ποτέ ο αστρολόγος, τον οποίον εσυμβουλεύετο ο αυτοκράτωρ σε όλες τις πράξεις και τις επιχειρήσεις, ακόμα και για τις σωματικές του ασθένειες! Διότι και του σώματος οι ασθένειες, πίστευαν ότι δαιμόνων είναι δημιουργήματα, για την θεραπεία των οποίων, απαιτούντο εξορκισμοί, (επ)ωδές (ψαλμοί) και φυλακτά... έπειθαν δε τους αρρώστους, ότι τους γιάτρευαν με ρητά και ψαλμούς, γραμμένα από την Παλιά ή την Νέα Διαθήκη, που έδεναν στα πόδια ή τα χέρια των ασθενών».
«Τέτοιους ψαλμούς, χρησιμοποιούσε ο γιατρός του μεγάλου Θεοδοσίου Μάρκελλος, ο δε πολύ σοφότερός του ο Τραλλιανός, ξόρκιζε την ποδάγρα με λόγια, που έραβε μέσα σε φυλακτά μαζί με ρίζα υοσκυάμου. Άλλοτε δε περιοριζόταν σε κραυγές... ο χριστιανισμός... κατάντησε αληθινός Φαρισαϊσμός. Τα παραγγέλματα της Νέας Διαθήκης, μεταμορφώθηκαν σε μαγικές ψαλμωδίες (επωδές)». (*)
Και συνεχίζει ο ασυγκράτητος Κοραής, περιγράφοντας την άθλια συμπεριφορά του χριστιανικού ιερατείου, κατά τους χρόνους του Βυζαντίου: «Μετά την έκτη και έβδομη εκατονταετία, καθώς επληθύνοντο οι εκκλησίες, τα μοναστήρια και οι εορτές, με τον ίδιο τρόπο επληθύνοντο και οι ψαλμωδίες και εμακρύνοντο οι εκκλησιαστικές ακολουθίες τόσο, ώστε... ακόμα και ο προσεκτικότερος ακροατής, να προσμένει την απόλυση της ακολουθίας, με σφοδρότερη επιθυμία απ’ όση θα έχει ο φυλακισμένος να δει την θύρα της φυλακής του ν’ ανοίγει...»
Για την μάστιγα των της υμνομανίας και των ψαλμωδών γράφει: «εις την αυτήν περίοδο του χρόνου ανεφάνησαν και οι Μελογράφοι... τα τροπάρια... τα ιδιόμελα τα εξαποστειλάρια και άλλα πολυποίκιλα και πολυώνυμα, συνταχθέντα πρώτα από μοναχούς, μόνο δια μοναχούς, εις πολλούς τόμους ονομασθέντες με διάφορα ονόματα και εμεταφέρθησαν από τα μοναστήρια εις τας πόλεις. Επειδή εις αυτές (τις πόλεις) συνέρρεαν και οι μοναχοί αφήνοντες τα μοναστήρια και από τους μοναχούς εχειροτονούντο οι Επίσκοποι, οι Πατριάρχες, οι Αρχιερείς... (όμως) οι μελογράφοι αυτοί και οι υμνωδοί, δεν επρόβλεψαν ούτε τον υπερβολικόν θαυμασμόν που επροξένησαν τα τροπάρια τους, ούτε πόσους άλλους μιμητάς τροπαριογράφους έμελλε να γεννήσει ο τοσούτος θαυμασμός». (*)
Περί της ιερατικής αρχομανίας έγραφε: «Ποιος μπορεί να αρνηθεί τα προνόμια, ενόσω ευλογούνται από ιερείς άρχοντες; Ποιος καταφρονεί τους τίτλους ενόσω βλέπει τους επισκόπους στολισμένους με βαρβαρικά τυράννων επίθετα, τόσον υπέρογκα, ώστε να γίνονται γελοία;»
Οι μεθοδεύσεις για την ανάδειξή τους οι αισχρότερες: «Οι φιλόπρωτοι κοσμικοί, από φιλόπρωτους ιερείς ευαγγελίζονται και ο φιλόπρωτος (ιερέας) αν επιθυμεί να σώσει τα πρωτεία του, τους κοσμικούς δέσποτες θα κολακεύει και στους λαούς θα διδάσκει τυφλή υποταγή στα δεσποτικά θελήματα. Ακόμα και ωτακουστές (καταδότες) των αρχόντων γίνονται, για να καταδιώκουν και να παραδίδουν τους πολίτες, εις την εκδίκηση των τυράννων. Ακόμα και να μαστροπεύουν, γιατί και τούτο έγινε, τις γυναίκες και τις θυγατέρες των πολιτών στην τυραννική ασέλγεια».
«Τέτοιος ήταν ο χριστιανισμός του μεσαίωνα και τόσα τα εξ’ αυτού κακά και στην Ανατολή και στην Δύση... Διότι στην Ανατολή οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες οι περισσότεροι κυβέρνησαν ως άθεοι... και έγιναν χριστιανοί τυφλώνοντας, ρινοτομώντας και σφάζοντας ένας τον άλλον. Στον θρόνο ανέβαιναν ληστρικά Θράκες, Ισπανοί, Ίβηρες, Αρμένιοι, Ίσαυροι και άλλοι βάρβαροι, με βαρβάρους αυλικούς, ώστε αποβαρβάρωσαν τον ταλαίπωρο ελληνικό λαό». (*)
Ο χριστιανός κληρικός λοιπόν, στην θεο-σκότεινη αυτή περίοδο του Ρωμαιο-χριστιανο-βαρβαρισμού, δεν ήταν παρά ένας ακόμα φαύλος αυλικός, ανάμεσα στους τυχοδιώκτες, μάγους, μάντεις και ονειρολόγους της αυτοκρατορικής αυλής!
Ναι, στο Βυζάντιο, ο Κοραής έβλεπε τον χειρότερο εκπερσισμό των Ελλήνων: «Εκτός από τον υπουργούντα τους ναούς κλήρο, (δηλαδή τους μικρο-κληρικούς) η αυλή είχε δικό της κλήρο, πολυπληθή και ταυτόχρονα, ονειροκρίτες, αστρολόγους, παρατηρητές ευτυχών και δύστυχων ημερών, για να διευθύνουν των αυτοκρατόρων τις πράξεις και άλλους μωρούς γελωτοποιούς... όπως κάποτε είχαν και έχουν ακόμα των Τούρκων και των Περσών οι δεσπότες». (*)
«Ο (χριστιανικός) κλήρος, αφού εμιμήθη της αυλής τους φίλαρχους τίτλους, επόμενο ήταν να μιμηθεί και την ασωτία και την φιλοχρηματία των (υπόλοιπων) αυλικών. Και όλες αυτές της αυλής και της εκκλησίας τις επιθυμίες, συντηρούσαν και έτρεφαν από του εργαζόμενου λαού τον ιδρώτα».
Δικαίως λοιπόν ο Κοραής γίνεται καυστικότερος και συνειδητά αποκαλυπτικότερος: «Μαζί μ’ αυτούς, ο ταλαίπωρος λαός, βασανιζόταν και από άλλες βδέλλες, πλήθος άπειρο αναχωρητών, ερημιτών και παντός σχήματος μοναχών, οι οποίοι αφήνοντας τις ερήμους και τα μοναστήρια, εχύνοντο στις πόλεις ως ακρίδες και ανεμειγνύοντο σε όλες τις υποθέσεις των πολιτών, συνεφατρίαζαν με τους κληρικούς και πλήθος προξενούσαν ταραχές». (*)
«εκδίωξαν τα λείψανα της παλαιάς παιδείας και ως νέφος σκοτεινών κατεσκίασε τους λαούς η απαιδευσία, ώστε και εις τον αυτοκρατορικό θρόνο να φτάσουν άνθρωποι κυρίως αναλφάβητοι». (*)
Στις υποσημειώσεις του ο ίδιος ο Κοραής γράφει: «ο Ιουστίνος (ετ. 518) ήταν τόσον αναλφάβητος ώστε υπέγραφε το όνομα του χειραγωγούμενος από άλλου χείρα, ως μαρτυρεί ο Ιστορικός Προκόπιος». (**)
Παρ’ όλα αυτά, οι κριτικές θέσεις του Κοραή, πριν και μετά την έκρηξη της επανάστασης του 21, ούτε λίγες, ούτε χαριστικές ήταν, απεναντίας ήταν πολλές, σαφείς και αιχμηρές: «τι το καλόν είδε το Γένος από τους καλογήρους; (αναρωτιέται ο Κοραής) δεν εστάθησαν πάντοτε φιλοτάραχοι, πάντοτε φιλόδοξοι, πάντοτε ύπουλοι; Δεν είναι ούτοι το αίτιον της σημερινής αξιοδακρύτου αιχμαλωσίας του Γένους;»
Το 1790 (σαράντα δυο ετών) έγραφε ο Κοραής κάτι εκπληκτικά επιγραμματικό: «Δεν είναι αυτοί, οι οποίοι όταν η βασιλεία των Ρωμαίων ψυχομαχούσε, όχι μόνο κατεγίνοντο εις μωράς συζητήσεις, αλλά έκαμαν και τους ηλίθιους ημών αυτοκράτορας, θεολόγους αντί στρατηγών;».
Έπ’ αυτού, συνεχίζει ο Κοραής, που πρέπει να γνώριζε πολλά: «άλλο κακόν όχι ολιγότερον ικανό να τρέφει την τότε αγριότητα του λαού, ο Ιουστινιανός, ως και οι προ αυτού Αναστάσιος και Ζήνων και πολλοί άλλοι μετ’ αυτόν αυτοκράτορες, έγιναν και θεολόγοι και διώκται αιμοβόροι των αιρετικών και ιδιαιτέρως των Ελλήνων οι οποίοι και εις Ανατολήν και εις την δύσιν εδιώχθησαν, εδημεύθησαν, εβασανίσθησαν, κατεσφάγησαν, όχι άπαξ ή κατ’ άνδρα, αλλά πολλαί πολλάκις μυριάδες ανδρών, γυναικών, παιδιών. Και τούτο ωνομάζετο ζήλος θεού, τον οποίον έδειχναν μεταφερόμενοι από τον ιππόδρομον εις τους ναούς και Πράσινοι και Βένετοι, με τους βασιλείς και τους ιερείς των, λιτανεύοντες, δοξολογούντες με παντοδαπούς ύμνους και υψούντες εις τον θεό της ειρήνης και της ευσπλαχνίας χείρας βαπτισμένας εις εμφύλια αίματα. Περί τούτων και τοιούτων, όποιος δυσπιστεί, ας αναγνώσει και την πολιτικήν και την εκκλησιαστικήν ιστορίαν του μεσαίωνος». (*)
Κατηγορηματικός και ασυμβίβαστος γράφει για: «του Ιουστινιανού τας μοναστηριακάς και εκκλησιαστικάς ασώτους δαπάνας. Τούτου κτίσμα είναι και ο περιβόητος ναός της Αγίας Σοφίας. Το μεγαλούργημα τούτο εδόξασε βεβαίως τον Ιουστινιανόν. Εάν όμως τις το ανακρίνει κατά τους κανόνας και της φιλοσοφίας και της θρησκείας... αν συλλογισθείς ότι εις την κτίσιν του ναού συνέργησαν τα κομμένα σιτηρέσια των δασκάλων και πολλοί νέοι φόροι από φτωχούς και δεισιδαίμονος λαού ιδρώτας... θέλεις συμπεράνει ότι το μεγαλούργημα του Ιουστινιανού έμελλε ν’ αυξήσει επί πλέον την δεισιδαιμονίαν του λαού, την τρυφήν, την δεσποτείαν και την υψηλοφροσύνην των ιερέων».
«Του μεγαλόπρεπους αυτού ναού μεγαλοπρεπή έπρεπε να είναι και τα σκεύη και των ιερέων τα φορέματα. Πολλοί του ναού οι υπηρέται στολισμένοι με πολλούς αρχοντικούς τίτλους, πολλαί αι δοξολογίαι και πολλοί οι ύμνοι οι οποίοι έμελλαν μετά σχεδόν διακόσια έτη να καταχωρισθώσι και εις βιβλία ολόκληρα και να στρέψωσι την πρόνοια της ηθικής του λαού διαγωγής εις απεράντους προσευχάς και ψαλμωδίας... Είδαμε (όμως) ότι αι μακραί ακολουθίαι εσυνοδεύοντο με τας πολλάς και μακράς αδικίας, καθώς αι μακραί των Φαρισαίων προσευχαί». (*)
Για την μάστιγα της θαυματομανίας έγραφε ότι και κάθε λογικός άνθρωπος: «είναι ανοησία η προσμονή θαυμάτων από εκείνον (τον θεό) που μας χάρισε μέγα θαύμα, ΤΟ ΛΟΓΙΚΟΝ, δια να βοηθούμεθα εις όλας ημών τας χρείας (ανάγκες) δια της τελειοποιήσεώς του».
Για τους υπεράριθμους ναούς και τον καταστολισμό τους, έγραφε φανερά εκνευρισμένος: «όσοι ναοί κτίζονται, πλιότεροι της χρείας, φανερώνουν μωρία των κτιζόντων. Εάν δε και τους στολίζουν υπέρ το μέτρον, ουδέ την αληθινήν ιδέαν της θρησκείας, συνέλαβον ποτέ, οι ευλαβείς τούτοι στολισταί».
Για την εξουσιομανία και την τιτλομανία του κλήρου, επισημαίνει: «πως θέλετε να μην τιτλομανεί ο πολίτης, όταν βλέπει το συνάθροισμα των ηθικών διδασκάλων του, αυτό το ιερατικόν πολίτευμα, κατεχόμενον από των τίτλων την μανίαν;».
Κάποια στιγμή, καταθέτει τον βαρύ προβληματισμό και την πηγαία απέχθειά του, για την αισχρή αφαίμαξη των Ελλήνων από τα λαμπροφορεμένα αρπακτικά της ιεραρχίας: «ποίος ελησμόνησε πολλών εκκλησιαστικών μας προεστώτων την πλεονεξίαν, οι οποίοι λαμπροφορεμένοι και δορυφορούμενοι ως σατράπαι του τυράννου, περιήρχοντο τας επαρχίας δια να αρπάσωσιν από του πτωχού το στόμα, ότι δεν ετόλμησεν ν’ αρπάσει ουδέ αυτή των Τούρκων η αχορτασία».
Ο διορατικός Κοραής, ελληνικά σκεπτόμενος, έλαβε την αναμενόμενη θέση και στο σημερινό καυτό πρόβλημα της αναγραφής ή όχι του θρησκεύματος και αντιστάθηκε από τότε στον θεσμό μιας κρατικοδίαιτης θρησκείας: «θερμός υπέρμαχος της ανεξιθρησκείας, άτοπον έκρινε την αναγραφήν στο πολίτευμα (σύνταγμα) της Ελλάδος, -επικρατούσα θρησκεία είναι η Ανατολική- διότι (αυτό) προσκρούει στο δόγμα της ισονομίας και δίδει υποψία υπεροχής, σε ένα μόνο μέρος των πολιτών».
Μια από τις σπάνιες, λαμπρές στιγμές της ελληνικής Ιστορίας, ήταν όταν ο Κοραής τιμήθηκε εν ζωή από την Γ΄ εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, ως άξιον τέκνο της Ελλάδος, με το εξής συγκινητικό ψήφισμα:
«Η Ελλάς σε συγχαίρει, άριστε συμπολίτα, χαίροντα δια την ανάστασιν αυτής. Ευγνωμονεί ευεργετηθείσα ευεργεσίαν ανεκτίμητον, ένεκα των αρίστων συγγραμμάτων σου. Ο προ την παιδείαν έρως των Ελλήνων, επήγασε από τα φώτα, όσα προ τινών χρόνων ενέσπειραν εις τας καρδίας των, τα προλεγόμενά σου, από τα βιβλία, όσα επρομήθευσεν εις την πατρίδα ο πατριωτισμός σου, από τα σχολεία, όσα ήγειραν αι σοφαί συμβουλαί σου. Τοιούτων αγαθοποιών αιτιών αποτελέσματα, είναι τα εκ της ελευθερίας αγαθά, όσα οι συμπολίται σου απολαμβάνουν την σήμερον. Τοιαύτα ανεκτίμητα αγαθά, είναι άξια της ευγνωμοσύνης των γενεών και των αιώνων.
Το ελληνικόν έθνος συνηγμένον εις Γ΄ Εθνικήν συνέλευσιν, δια τα μεγάλα του συμφέροντα, σου προσφέρει το σέβας και την εκ μέσης καρδίας αγάπην του. Άλγει αισθανόμενον ότι δεν εμπορεί να κατασπασθή, την ιεράν σου κορυφήν, καταφιλεί όμως τα χρυσά σου λόγια, τα σοφά σου παραγγέλματα, συνομιλεί με τα βιβλία σου, φωτίζει το πνεύμα και την καρδίαν του, ευχόμενον να μην παύσης του να κοινοποιείς τα αγαθά σου φρονήματα εις τους συμπολίτες σου, συμβουλεύων τα κοινά συμφέροντα.
Είθε να ζής υγιαίνων, σεβασμιότατε Γέρων, της ελευθερίας υπέρμαχε».
«Εν Τροιζήνι τη 9 Απριλίου 1827».
(*): Κοραής. Προλεγόμενα προς Τιμόθεον και Τίτον. Παρίσι 10/10/1831
(**): (Σουϊδα τομ. 2 σελ. 128).
Πηγή: www.greatlie.com
Για τους κατ’ όνομα θεοφοβούμενους βυζαντινούς αυτοκράτορες, αλλά και για την διαχρονική συνέργεια της εκκλησίας μαζί τους, γράφει ο θαυμάσιος Κοραής:
«Χριστιανοί έγιναν, για να φυλάξουν της εξουσίας το βλάσφημον όνομα "Αυτοκράτωρ". Ιδιοποιήθησαν λοιπόν την εξουσία (δια) να τρέφονται απ’ τους ιδρώτες του λαού, χωρίς να σέβονται πλέον ούτε κτήματα, ούτε τιμή, μήτ’ αυτήν των υπηκόων την ζωή... Τόση καταδυνάστευση, φυσικά, (θα) έπρεπε να κινεί σε γογγυσμούς και κάποτε να διεγείρει και τον καταθλιβόμενο λαό σε εξεγέρσεις. Ευρέθη (όμως) και εις τούτο θεραπεία, η καθ’ υποκρισίαν ευλάβεια εις τα θεία και ακολούθως, η προς τους υπηρέτες των θείων (ιερείς) καταφυγή. Και πολλούς των ιερωμένων, βλέπουμε να φορολογούν τον λαό, με την πρόφαση της εξάλειψης πάσας αδικίας, με τις προς τον θεόν πρεσβείες τους.
»Ανήγειραν λοιπόν, από του αναστενάζοντος λαού τους ιδρώτες, μεγαλοπρεπέστατους ναούς... και μετέβαλαν τους ταπεινούς ευκτηρίους οίκους, σε πολυτελέστατα πολυπληθή ιερά.
»Κατεστόλισαν τους ιερουργούντας τα μυστήρια, με χρυσοΰφαντα και ποικιλτά ενδύματα, πολυτελέστερα της στολής του Ααρών, μ’ όλον ότι, η θρησκεία έπαυσε να είναι πλέον κατά την τάξιν Ααρών. Τους κατεπλούτισαν με σατραπικά εισοδήματα και τους εκραταίωσαν υπέρ τους σατράπας, συγχώρησαν δε εις αυτούς, τέτοια μερίδα εξουσίας, που με τον καιρόν έμελλε τόσο ν’ αυξηθεί, ώστε να κατασταθεί φοβερά και εις αυτούς ακόμα τους βασιλείς.
»Δεν ηρκέσθησαν δε εις τούτο, αλλ’ έκτισαν και φρούρια, ονομάσαντες αυτά Μοναστήρια και τα επροίκισαν από τα κοινά των πολιτών κτήματα, δια να κατοικούν σ’ αυτά όχι στρατιώτες φύλακες της κοινής ελευθερίας, ή εργάτες αναγκαίοι εις την προκοπήν της βιομηχανίας, αλλ’ άνθρωποι αργοί, επαγγελόμενοι άρνησιν του κόσμου, οι οποίοι άλλην αμοιβή δεν έμελλε να δώσουν στον εργαζόμενο γι’ αυτούς ταλαίπωρο λαό, παρά να κολακεύουν τους τυράννους του και να συμμερίζονται την βία και τον δόλο των τυράννων κατά του λαού και να κυβερνούν και αυτοί... αναγκαστικώς και αισχροκερδώς, ως κοσμικοί τύραννοι, τον λαόν...»
Για όλα τα ανωτέρω, αλλά και για την σκανδαλώδη αγαμία του κλήρου, ακάθεκτος καταλήγει ο Κοραής:
«η τοιαύτη δε δίψα (πλουτισμού) γίνεται έτι φλογεροτέρα όταν (οι κληρικοί) επαγγέλλονται την αγαμία... Όστις έχει τέκνα και γυναίκα, μετριάζει τα πάθη... αλλ’ ο άγαμος (ιερέας) οπλισμένος με χρυσάφι και εξουσία, σπουδάζει ν’ απολαύσει κατακόρως όλες του χρυσού και της εξουσίας τις ηδονές... Τέτοια ψυχική διάθεση, έχει φυσικά σύντροφο την βία και επειδή η βία, όσον κραταιά και αν είναι, απαντά πολλάκις απροσδόκητα εμπόδια, αναγκάζεται (ο ιερέας) να προσλάβει σύμμαχον αυτής τον δόλο και την υποκρισία και τότε γίνεται αληθής λύκος, ενδεδυμένος δέρμα προβάτου και όχι ιερεύς στολισμένος δικαιοσύνη.
»Από τέτοια δε ελεεινή μεταμόρφωση, εγεννήθησαν πολλές (ψευδείς) ιεροπραξίες... επλάσθησαν πολλά λείψανα μαρτύρων και θαύματα ετολμήθησαν άγνωστα... και το χειρότερο, αμελήθη παντάπασιν η παιδεία του λαού. Εις ανθρώπους, οι οποίοι έκαμαν πορισμόν την ευσέβειαν (βιοποριστικό επάγγελμα) και την εκκλησία μετέβαλαν εις μεταπράτου εργαστήριον, δεν εσύμφερε πλέον λαός φωτισμένος».
Ο Κοραής γράφει για μια ολόκληρη στρατιά καλογέρων: «ο ενθουσιασμός της μοναχικής ζωής εξήφθη και εις την Ανατολήν και εις την Δύση εις αληθή μανία ώστε από τους αναρίθμητους μοναχούς, ως μαρτυρεί η ιστορία, ήτο δυνατόν να στρατολογηθώσιν ολόκληρα πολεμικά τάγματα, με ανεπαίσθητον ελάττωσιν του αριθμού». (*)
Ο βιογράφος του Κοραή Θερινός γράφει: «οι ιεροί αυτοί δάσκαλοι (καλόγεροι και μεγαλο-κληρικοί) έθιζαν τους χριστιανούς στην ελπίδα της θειας πρόνοιας και (προέτρεπαν) μόνο εξ αυτής να προσδοκούν την γιατρειά των συμφορών, να υπομένουν τις συμφορές αγογγύστως και να την επικαλούνται μετά δακρύων... σε όλα οι χριστιανοί να δέχονται την ειμαρμένη (μοίρα) και να υποκλίνονται προς την κρατούσα τάξη»! Με βαθιά του θλίψη διαπιστώνει ότι, ενώ οι Έλληνες έχουν προς φωτισμόν, μόνο το «άγιον φως»... οι Ευρωπαίοι: «ζουν μεταξύ αληθινών σοφών, περικυκλωμένοι από Ακαδημίες και Λύκεια, από πάσης τέχνης και επιστήμης διδακτήρια. Έχουν ανοιχτές, λαμπρές δημόσιες βιβλιοθήκες και τα πιεστήρια των τυπογραφείων τους, βουίζουν καθημερινά και ασταμάτητα».
Μεγάλη απέχθεια, έτρεφε επίσης ο Κοραής για την Βυζαντινή περίοδο, τους δε βυζαντινούς αυτοκράτορες θεωρούσε υπαίτιους του εκβαρβαρισμού των Ελλήνων, αλλά ακόμα και της παρακμής του χριστιανισμού, όπως έλεγε: «Από την αυλή των Γραικορωμαίων αυτοκρατόρων, δεν έλειπε ποτέ ο αστρολόγος, τον οποίον εσυμβουλεύετο ο αυτοκράτωρ σε όλες τις πράξεις και τις επιχειρήσεις, ακόμα και για τις σωματικές του ασθένειες! Διότι και του σώματος οι ασθένειες, πίστευαν ότι δαιμόνων είναι δημιουργήματα, για την θεραπεία των οποίων, απαιτούντο εξορκισμοί, (επ)ωδές (ψαλμοί) και φυλακτά... έπειθαν δε τους αρρώστους, ότι τους γιάτρευαν με ρητά και ψαλμούς, γραμμένα από την Παλιά ή την Νέα Διαθήκη, που έδεναν στα πόδια ή τα χέρια των ασθενών».
«Τέτοιους ψαλμούς, χρησιμοποιούσε ο γιατρός του μεγάλου Θεοδοσίου Μάρκελλος, ο δε πολύ σοφότερός του ο Τραλλιανός, ξόρκιζε την ποδάγρα με λόγια, που έραβε μέσα σε φυλακτά μαζί με ρίζα υοσκυάμου. Άλλοτε δε περιοριζόταν σε κραυγές... ο χριστιανισμός... κατάντησε αληθινός Φαρισαϊσμός. Τα παραγγέλματα της Νέας Διαθήκης, μεταμορφώθηκαν σε μαγικές ψαλμωδίες (επωδές)». (*)
Και συνεχίζει ο ασυγκράτητος Κοραής, περιγράφοντας την άθλια συμπεριφορά του χριστιανικού ιερατείου, κατά τους χρόνους του Βυζαντίου: «Μετά την έκτη και έβδομη εκατονταετία, καθώς επληθύνοντο οι εκκλησίες, τα μοναστήρια και οι εορτές, με τον ίδιο τρόπο επληθύνοντο και οι ψαλμωδίες και εμακρύνοντο οι εκκλησιαστικές ακολουθίες τόσο, ώστε... ακόμα και ο προσεκτικότερος ακροατής, να προσμένει την απόλυση της ακολουθίας, με σφοδρότερη επιθυμία απ’ όση θα έχει ο φυλακισμένος να δει την θύρα της φυλακής του ν’ ανοίγει...»
Για την μάστιγα των της υμνομανίας και των ψαλμωδών γράφει: «εις την αυτήν περίοδο του χρόνου ανεφάνησαν και οι Μελογράφοι... τα τροπάρια... τα ιδιόμελα τα εξαποστειλάρια και άλλα πολυποίκιλα και πολυώνυμα, συνταχθέντα πρώτα από μοναχούς, μόνο δια μοναχούς, εις πολλούς τόμους ονομασθέντες με διάφορα ονόματα και εμεταφέρθησαν από τα μοναστήρια εις τας πόλεις. Επειδή εις αυτές (τις πόλεις) συνέρρεαν και οι μοναχοί αφήνοντες τα μοναστήρια και από τους μοναχούς εχειροτονούντο οι Επίσκοποι, οι Πατριάρχες, οι Αρχιερείς... (όμως) οι μελογράφοι αυτοί και οι υμνωδοί, δεν επρόβλεψαν ούτε τον υπερβολικόν θαυμασμόν που επροξένησαν τα τροπάρια τους, ούτε πόσους άλλους μιμητάς τροπαριογράφους έμελλε να γεννήσει ο τοσούτος θαυμασμός». (*)
Περί της ιερατικής αρχομανίας έγραφε: «Ποιος μπορεί να αρνηθεί τα προνόμια, ενόσω ευλογούνται από ιερείς άρχοντες; Ποιος καταφρονεί τους τίτλους ενόσω βλέπει τους επισκόπους στολισμένους με βαρβαρικά τυράννων επίθετα, τόσον υπέρογκα, ώστε να γίνονται γελοία;»
Οι μεθοδεύσεις για την ανάδειξή τους οι αισχρότερες: «Οι φιλόπρωτοι κοσμικοί, από φιλόπρωτους ιερείς ευαγγελίζονται και ο φιλόπρωτος (ιερέας) αν επιθυμεί να σώσει τα πρωτεία του, τους κοσμικούς δέσποτες θα κολακεύει και στους λαούς θα διδάσκει τυφλή υποταγή στα δεσποτικά θελήματα. Ακόμα και ωτακουστές (καταδότες) των αρχόντων γίνονται, για να καταδιώκουν και να παραδίδουν τους πολίτες, εις την εκδίκηση των τυράννων. Ακόμα και να μαστροπεύουν, γιατί και τούτο έγινε, τις γυναίκες και τις θυγατέρες των πολιτών στην τυραννική ασέλγεια».
«Τέτοιος ήταν ο χριστιανισμός του μεσαίωνα και τόσα τα εξ’ αυτού κακά και στην Ανατολή και στην Δύση... Διότι στην Ανατολή οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες οι περισσότεροι κυβέρνησαν ως άθεοι... και έγιναν χριστιανοί τυφλώνοντας, ρινοτομώντας και σφάζοντας ένας τον άλλον. Στον θρόνο ανέβαιναν ληστρικά Θράκες, Ισπανοί, Ίβηρες, Αρμένιοι, Ίσαυροι και άλλοι βάρβαροι, με βαρβάρους αυλικούς, ώστε αποβαρβάρωσαν τον ταλαίπωρο ελληνικό λαό». (*)
Ο χριστιανός κληρικός λοιπόν, στην θεο-σκότεινη αυτή περίοδο του Ρωμαιο-χριστιανο-βαρβαρισμού, δεν ήταν παρά ένας ακόμα φαύλος αυλικός, ανάμεσα στους τυχοδιώκτες, μάγους, μάντεις και ονειρολόγους της αυτοκρατορικής αυλής!
Ναι, στο Βυζάντιο, ο Κοραής έβλεπε τον χειρότερο εκπερσισμό των Ελλήνων: «Εκτός από τον υπουργούντα τους ναούς κλήρο, (δηλαδή τους μικρο-κληρικούς) η αυλή είχε δικό της κλήρο, πολυπληθή και ταυτόχρονα, ονειροκρίτες, αστρολόγους, παρατηρητές ευτυχών και δύστυχων ημερών, για να διευθύνουν των αυτοκρατόρων τις πράξεις και άλλους μωρούς γελωτοποιούς... όπως κάποτε είχαν και έχουν ακόμα των Τούρκων και των Περσών οι δεσπότες». (*)
«Ο (χριστιανικός) κλήρος, αφού εμιμήθη της αυλής τους φίλαρχους τίτλους, επόμενο ήταν να μιμηθεί και την ασωτία και την φιλοχρηματία των (υπόλοιπων) αυλικών. Και όλες αυτές της αυλής και της εκκλησίας τις επιθυμίες, συντηρούσαν και έτρεφαν από του εργαζόμενου λαού τον ιδρώτα».
Δικαίως λοιπόν ο Κοραής γίνεται καυστικότερος και συνειδητά αποκαλυπτικότερος: «Μαζί μ’ αυτούς, ο ταλαίπωρος λαός, βασανιζόταν και από άλλες βδέλλες, πλήθος άπειρο αναχωρητών, ερημιτών και παντός σχήματος μοναχών, οι οποίοι αφήνοντας τις ερήμους και τα μοναστήρια, εχύνοντο στις πόλεις ως ακρίδες και ανεμειγνύοντο σε όλες τις υποθέσεις των πολιτών, συνεφατρίαζαν με τους κληρικούς και πλήθος προξενούσαν ταραχές». (*)
«εκδίωξαν τα λείψανα της παλαιάς παιδείας και ως νέφος σκοτεινών κατεσκίασε τους λαούς η απαιδευσία, ώστε και εις τον αυτοκρατορικό θρόνο να φτάσουν άνθρωποι κυρίως αναλφάβητοι». (*)
Στις υποσημειώσεις του ο ίδιος ο Κοραής γράφει: «ο Ιουστίνος (ετ. 518) ήταν τόσον αναλφάβητος ώστε υπέγραφε το όνομα του χειραγωγούμενος από άλλου χείρα, ως μαρτυρεί ο Ιστορικός Προκόπιος». (**)
Παρ’ όλα αυτά, οι κριτικές θέσεις του Κοραή, πριν και μετά την έκρηξη της επανάστασης του 21, ούτε λίγες, ούτε χαριστικές ήταν, απεναντίας ήταν πολλές, σαφείς και αιχμηρές: «τι το καλόν είδε το Γένος από τους καλογήρους; (αναρωτιέται ο Κοραής) δεν εστάθησαν πάντοτε φιλοτάραχοι, πάντοτε φιλόδοξοι, πάντοτε ύπουλοι; Δεν είναι ούτοι το αίτιον της σημερινής αξιοδακρύτου αιχμαλωσίας του Γένους;»
Το 1790 (σαράντα δυο ετών) έγραφε ο Κοραής κάτι εκπληκτικά επιγραμματικό: «Δεν είναι αυτοί, οι οποίοι όταν η βασιλεία των Ρωμαίων ψυχομαχούσε, όχι μόνο κατεγίνοντο εις μωράς συζητήσεις, αλλά έκαμαν και τους ηλίθιους ημών αυτοκράτορας, θεολόγους αντί στρατηγών;».
Έπ’ αυτού, συνεχίζει ο Κοραής, που πρέπει να γνώριζε πολλά: «άλλο κακόν όχι ολιγότερον ικανό να τρέφει την τότε αγριότητα του λαού, ο Ιουστινιανός, ως και οι προ αυτού Αναστάσιος και Ζήνων και πολλοί άλλοι μετ’ αυτόν αυτοκράτορες, έγιναν και θεολόγοι και διώκται αιμοβόροι των αιρετικών και ιδιαιτέρως των Ελλήνων οι οποίοι και εις Ανατολήν και εις την δύσιν εδιώχθησαν, εδημεύθησαν, εβασανίσθησαν, κατεσφάγησαν, όχι άπαξ ή κατ’ άνδρα, αλλά πολλαί πολλάκις μυριάδες ανδρών, γυναικών, παιδιών. Και τούτο ωνομάζετο ζήλος θεού, τον οποίον έδειχναν μεταφερόμενοι από τον ιππόδρομον εις τους ναούς και Πράσινοι και Βένετοι, με τους βασιλείς και τους ιερείς των, λιτανεύοντες, δοξολογούντες με παντοδαπούς ύμνους και υψούντες εις τον θεό της ειρήνης και της ευσπλαχνίας χείρας βαπτισμένας εις εμφύλια αίματα. Περί τούτων και τοιούτων, όποιος δυσπιστεί, ας αναγνώσει και την πολιτικήν και την εκκλησιαστικήν ιστορίαν του μεσαίωνος». (*)
Κατηγορηματικός και ασυμβίβαστος γράφει για: «του Ιουστινιανού τας μοναστηριακάς και εκκλησιαστικάς ασώτους δαπάνας. Τούτου κτίσμα είναι και ο περιβόητος ναός της Αγίας Σοφίας. Το μεγαλούργημα τούτο εδόξασε βεβαίως τον Ιουστινιανόν. Εάν όμως τις το ανακρίνει κατά τους κανόνας και της φιλοσοφίας και της θρησκείας... αν συλλογισθείς ότι εις την κτίσιν του ναού συνέργησαν τα κομμένα σιτηρέσια των δασκάλων και πολλοί νέοι φόροι από φτωχούς και δεισιδαίμονος λαού ιδρώτας... θέλεις συμπεράνει ότι το μεγαλούργημα του Ιουστινιανού έμελλε ν’ αυξήσει επί πλέον την δεισιδαιμονίαν του λαού, την τρυφήν, την δεσποτείαν και την υψηλοφροσύνην των ιερέων».
«Του μεγαλόπρεπους αυτού ναού μεγαλοπρεπή έπρεπε να είναι και τα σκεύη και των ιερέων τα φορέματα. Πολλοί του ναού οι υπηρέται στολισμένοι με πολλούς αρχοντικούς τίτλους, πολλαί αι δοξολογίαι και πολλοί οι ύμνοι οι οποίοι έμελλαν μετά σχεδόν διακόσια έτη να καταχωρισθώσι και εις βιβλία ολόκληρα και να στρέψωσι την πρόνοια της ηθικής του λαού διαγωγής εις απεράντους προσευχάς και ψαλμωδίας... Είδαμε (όμως) ότι αι μακραί ακολουθίαι εσυνοδεύοντο με τας πολλάς και μακράς αδικίας, καθώς αι μακραί των Φαρισαίων προσευχαί». (*)
Για την μάστιγα της θαυματομανίας έγραφε ότι και κάθε λογικός άνθρωπος: «είναι ανοησία η προσμονή θαυμάτων από εκείνον (τον θεό) που μας χάρισε μέγα θαύμα, ΤΟ ΛΟΓΙΚΟΝ, δια να βοηθούμεθα εις όλας ημών τας χρείας (ανάγκες) δια της τελειοποιήσεώς του».
Για τους υπεράριθμους ναούς και τον καταστολισμό τους, έγραφε φανερά εκνευρισμένος: «όσοι ναοί κτίζονται, πλιότεροι της χρείας, φανερώνουν μωρία των κτιζόντων. Εάν δε και τους στολίζουν υπέρ το μέτρον, ουδέ την αληθινήν ιδέαν της θρησκείας, συνέλαβον ποτέ, οι ευλαβείς τούτοι στολισταί».
Για την εξουσιομανία και την τιτλομανία του κλήρου, επισημαίνει: «πως θέλετε να μην τιτλομανεί ο πολίτης, όταν βλέπει το συνάθροισμα των ηθικών διδασκάλων του, αυτό το ιερατικόν πολίτευμα, κατεχόμενον από των τίτλων την μανίαν;».
Κάποια στιγμή, καταθέτει τον βαρύ προβληματισμό και την πηγαία απέχθειά του, για την αισχρή αφαίμαξη των Ελλήνων από τα λαμπροφορεμένα αρπακτικά της ιεραρχίας: «ποίος ελησμόνησε πολλών εκκλησιαστικών μας προεστώτων την πλεονεξίαν, οι οποίοι λαμπροφορεμένοι και δορυφορούμενοι ως σατράπαι του τυράννου, περιήρχοντο τας επαρχίας δια να αρπάσωσιν από του πτωχού το στόμα, ότι δεν ετόλμησεν ν’ αρπάσει ουδέ αυτή των Τούρκων η αχορτασία».
Ο διορατικός Κοραής, ελληνικά σκεπτόμενος, έλαβε την αναμενόμενη θέση και στο σημερινό καυτό πρόβλημα της αναγραφής ή όχι του θρησκεύματος και αντιστάθηκε από τότε στον θεσμό μιας κρατικοδίαιτης θρησκείας: «θερμός υπέρμαχος της ανεξιθρησκείας, άτοπον έκρινε την αναγραφήν στο πολίτευμα (σύνταγμα) της Ελλάδος, -επικρατούσα θρησκεία είναι η Ανατολική- διότι (αυτό) προσκρούει στο δόγμα της ισονομίας και δίδει υποψία υπεροχής, σε ένα μόνο μέρος των πολιτών».
Μια από τις σπάνιες, λαμπρές στιγμές της ελληνικής Ιστορίας, ήταν όταν ο Κοραής τιμήθηκε εν ζωή από την Γ΄ εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, ως άξιον τέκνο της Ελλάδος, με το εξής συγκινητικό ψήφισμα:
«Η Ελλάς σε συγχαίρει, άριστε συμπολίτα, χαίροντα δια την ανάστασιν αυτής. Ευγνωμονεί ευεργετηθείσα ευεργεσίαν ανεκτίμητον, ένεκα των αρίστων συγγραμμάτων σου. Ο προ την παιδείαν έρως των Ελλήνων, επήγασε από τα φώτα, όσα προ τινών χρόνων ενέσπειραν εις τας καρδίας των, τα προλεγόμενά σου, από τα βιβλία, όσα επρομήθευσεν εις την πατρίδα ο πατριωτισμός σου, από τα σχολεία, όσα ήγειραν αι σοφαί συμβουλαί σου. Τοιούτων αγαθοποιών αιτιών αποτελέσματα, είναι τα εκ της ελευθερίας αγαθά, όσα οι συμπολίται σου απολαμβάνουν την σήμερον. Τοιαύτα ανεκτίμητα αγαθά, είναι άξια της ευγνωμοσύνης των γενεών και των αιώνων.
Το ελληνικόν έθνος συνηγμένον εις Γ΄ Εθνικήν συνέλευσιν, δια τα μεγάλα του συμφέροντα, σου προσφέρει το σέβας και την εκ μέσης καρδίας αγάπην του. Άλγει αισθανόμενον ότι δεν εμπορεί να κατασπασθή, την ιεράν σου κορυφήν, καταφιλεί όμως τα χρυσά σου λόγια, τα σοφά σου παραγγέλματα, συνομιλεί με τα βιβλία σου, φωτίζει το πνεύμα και την καρδίαν του, ευχόμενον να μην παύσης του να κοινοποιείς τα αγαθά σου φρονήματα εις τους συμπολίτες σου, συμβουλεύων τα κοινά συμφέροντα.
Είθε να ζής υγιαίνων, σεβασμιότατε Γέρων, της ελευθερίας υπέρμαχε».
«Εν Τροιζήνι τη 9 Απριλίου 1827».
(*): Κοραής. Προλεγόμενα προς Τιμόθεον και Τίτον. Παρίσι 10/10/1831
(**): (Σουϊδα τομ. 2 σελ. 128).
Πηγή: www.greatlie.com
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Στα βήματα του Σαμάνου
Ο ψυχολόγος Alberto Villoldo, ταξίδεψε προ τινός στο Περού για να κάνει έρευνες σχετικά με το τροπικό φυτό Ayahuasca που οι Ινδιάνοι αποκαλούν “Κλήμα του Θανάτου”. Το συγκεκριμένο αναρριχητικό φυτό χρησιμοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια από τους εκεί Σαμάνους για να τους οδηγήσει “σε μέρη δύναμης και αρχέγονης γνώσης”. Σε μία ανάλογη με εκείνη του Κάρλος Καστανέντα μαθήτευση δίπλα σ’ έναν ινδιάνο Σαμάνο που ονομαζόταν Δον Χικαράμ, ο Α. Villoldo μυήθηκε στη Σαμανική κοσμοθέαση. Αποτέλεσμά της το βιβλίο του “The Four Wilds” («Οι Τέσσερις Άνεμοι») που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Harper & Row. Οι προσωπικές παρατηρήσεις του Villoldo, θα βοηθήσουν τον αναγνώστη σε πλησιέστερη προσέγγιση εκείνου του συγκλονιστικού κόσμου, που κρύβει πίσω της η πανάρχαια παράδοση των Σαμάνων, την οποία οι ευρωπαίοι εθνολόγοι και ιεραπόστολοι εξέλαβαν λαθεμένα σαν… «Ινδιάνικη Θρησκεία»
Αν ρίξουμε μία ματιά στους καιρούς που η ανθρωπότητα κατάφερε κάποια μεγάλα εξελικτικά άλματα θα δούμε πως όλοι τους ήταν καιροί που την απειλούσαν με πιθανό αφανισμό. Όταν όλα πάνε καλά, δεν υπάρχει φυσικά καμία ανάγκη για αλλαγή. Μόνο μπροστά στην άμεση απειλή αφανισμού της η ανθρωπότητα καταφέρνει να υπερβεί τον προηγούμενο εαυτό της και σε μία τέτοια απειλή βρισκόμαστε ξανά μπροστά σήμερα. Έτσι αρκετοί υποχρεωνόμαστε να επανανακαλύψουμε τα ξεχασμένα νευραλγικά μας κλειδιά για να πραγματοποιήσουμε το απαραίτητο “πέρασμά” μας προς τον χωροχρόνο που μας αποκάλυψαν πολλές φορές στο παρελθόν μας προικισμένοι medicine men (αυτό που χυδαία λέμε «μάγοι της φυλής») και οι οραματιστές.
Πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια ο ανθρώπινος εγκέφαλος σχεδόν διπλασιάσθηκε σε μέγεθος και ο ίδιος απέκτησε ένα ολοκαίνουργιο νευρικό κομπιούτερ που ακόμα και σήμερα ελάχιστες από τις λειτουργίες του έχει καταφέρει να κατανοήσει. Η κατανόηση κι αφύπνιση κάποιων απαραβίαστων από την μεγάλη μάζα τμημάτων του μυαλού απετέλεσε για χιλιετίες την κατευθυντήρια δύναμη πίσω από τους προφήτες, τους οραματιστές, τις επιστημονικές διάνοιες και τους μεγάλους «medicine» άντρες και γυναίκες. Με παραβιασμένο ένα τέτοιο κομμάτι του, ο ανθρώπινος εγκέφαλος ποτέ του δεν ξαναγυρίζει στις καθιερωμένες αντιλήψεις περί χώρου και χρόνου. Κάποιες μάλιστα ζορισμένες από τους καίριους χρόνους που διανύουμε ανάλογες παραβιάσεις στον εγκέφαλο του σύγχρονου ανθρώπου, στο μέτρο που αυτός αδυνατεί να κατανοήσει τις δυνατότητές του, τελικά στρέφονται εναντίον του, δημιουργώντας ψυχοσωματικές αρρώστιες κι ανωμαλίες. Ωστόσο την ίδια στιγμή άσχετα από τις δικές μας ικανότητες να τις κατανοήσουμε, μας προσφέρουνε δυνάμεις αυτοθεραπείας και υπεύθυνης επιλογής των προσωπικών μας “πεπρωμένων”. Πάνω από κάθε τι άλλο όμως μας προσφέρουν την δυνατότητα ν’ αντιληφθούμε ολικά αυτό που αποτελεί την ανθρώπινη γνώση μέσα από τα media και μέσα από την παρατήρηση της φύσης. Ο Σαμανισμός δεν είναι παρά ένας πανάρχαιος χάρτης θετικού χειρισμού όλων εκείνων των -φανερών και κρυμμένων- νοητικών μας δυνατοτήτων.
Ο Σαμανισμός πρώτα και κύρια προσφέρει μία πολύ διαφορετική μυθολογία σχετικά με την προέλευσή μας καθεαυτή. Πιο βασική του επέμβαση στην “δυτική” μας μυθολογία και κοσμοθεώρηση, είναι η απροκάλυπτη καταγγελία του γνωστού μύθου που μας παρουσιάζει έκπτωτους από την φύση και τελείως ξένους, αν όχι εχθρικούς προς αυτήν. Η ιουδαιοχριστιανική μυθολογία δεν είναι απελευθερωτική, αλλά εξιλεωτική. Απ’ ό,τι τουλάχιστον ξέρω, είναι η μοναδική μυθολογία που παρουσιάζει τους ανθρώπους της να εξορίζονται από τον παράδεισο και να υποχρεώνονται να αποκτήσουν το δικαίωμα επιστροφής τους μόνο μέσα από μετάνοιες, ταπεινώσεις και βάσανα. Η Οικολογία που εμείς την ανακαλύψαμε μόνο πολύ απελπιστικά πρόσφατα, έρχεται από μόνη της και απόλυτα φυσικά στον Ινδιάνο και τον Σαμάνο γιατί ποτέ τους δεν εκδιώχθηκαν έξω από αυτό που τελικά είναι ο Παράδεισος. Δεν είναι κάτι που πρέπει να κοπιάσεις για να το βρεις, κάτι που πρέπει να το πράξεις. Είναι κάτι που το ζεις. Είναι το ινδιάνικο ιδανικό τού “να βαδίζεις με ομορφιά” επάνω στη Γη.
Η γνωριμία μου με τους περουβιανούς Σαμάνους με πέρασε από μία μυθολογία ολοκληρωτικής απελευθέρωσης. Ένας από τους βασικούς λόγους που η Εκκλησία και το Κράτος επί αιώνες κατεδίωξαν τον Σαμανισμό, είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτει αυτός ένα όραμα Απόλυτης Ελευθερίας. Προτείνει μία άμεση Μετάληψη του Θείου, αλλά και την δυνατότητα του ατόμου να μεταβάλει την μοίρα του. Ο Σαμανισμός δεν είναι religion, δηλαδή θρησκεία (1). Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτόν κανένας ιδρυτής Χριστός ή Βούδας, κανένας που να βγαίνει και να φωνάζει “Ακολουθείστε με!” Ο Σαμανισμός απαιτεί από τον καθένα μας, να περπατήσει μοναχός του, στο δικό του μονοπάτι και τα βήματά του να’ χουν προσωπικό κουράγιο, συμπάθεια για τους άλλους και ένα τίμιο Όραμα που να καλύπτει το Σύμπαν ολόκληρο. Σε υποχρεώνει να μάθεις πώς να διδάσκεσαι από τη Φύση. Σε διδάσκει πώς να συναντάς άμεσα την δύναμη, πώς να την αγκαλιάζεις και πώς να την διεκδικείς.
Οδηγός κι εργαλείο του Σαμάνου είναι ο “Θεραπευτικός Τροχός”. Αντιπροσωπεύει τα τέσσερα βήματα του ανθρώπου προς την δύναμη και τη γνώση. Η κάθε του κατεύθυνση έχει κι έναν συγκεκριμένο τομέα με τον οποίο σχετίζεται και τον οποίο φυσικά αντιπροσωπεύει. Ο Νότος είναι ο τομέας του Φιδιού. Το Μονοπάτι του Θεραπευτή. Η δουλειά εδώ είναι η απόρριψη του παρελθόντος σου. Απαλλάσσεται απ’ το παρελθόν σου, όπως ακριβώς το Φίδι απαλλάσσεται απ’ το φιδοτόμαρό του. Μονομιάς. Για τον Σαμάνο, αυτό είναι μία πράξη δύναμης. Αφήνεις ξοπίσω σου, όχι μόνο τον πόνο του παρελθόντος σου, αλλά και τις χαρές του. Συγχωρείς εκείνους που σε βλάψανε και συμπονάς εκείνους που έβλαψες εσύ. Η ψυχολογία, προσπαθεί ν’ απελευθερώσει τα άτομα από το παρελθόν τους ανατέμνοντας τις τραυματικές εμπειρίες της ζωής τους. Ο Σαμανισμός, απαιτεί απ’ αυτά να εκδιώξουν μονομιάς όλα τα πνεύματα του παρελθόντος που στοιχειώνουν το Είναι τους. Και μιλώντας για πνεύματα, δεν μιλάμε μόνο για ανθρώπους νεκρούς, αλλά για ανθρώπους που μπορεί κάλλιστα να είναι εν ζωή, αλλά κατά τον α ή β τρόπο να έχεις παγιδέψει κάποια κομμάτια σου μέσα στην ψυχική τους επικράτεια.
Η επόμενη κατεύθυνση είναι η Δύση. Ο Δρόμος του Πολεμιστή. Συμβολίζει κι αντιπροσωπεύεται από τον Ιαγουάρο και είναι ο τομέας της πανουργίας, της αρπαγής και της ηρεμιστικής αυτοπεποίθησης. Εστιάζεται στην δυνατότητα να χτυπάς στιγμιαία κι άμεσα. Όταν διδασκόμουν επάνω σε αυτό το μονοπάτι, ο σε αυτό Σαμάνος δάσκαλος μου Δον Ραμόν, μου ζήτησε να περπατήσω μέσα στην ζούγκλα του Αμαζονίου δίχως να κάνω τους ήχους της να βουβαθούνε. Στην πρώτη μου προσπάθεια, με τα πρώτα κιόλας βήματά μου, οι παπαγάλοι σταμάτησαν να στριγκλίζουν και σύντομα σώπασαν οριστικά. Ο Ραμόν μου ‘πε πως αυτό έγινε γιατί τα ζώα, μυρίσανε τη βία που εγώ έκρυβα μέσα μου. Αυτός αντίθετα περπάτησε μέσα στη ζούγκλα και ο θόρυβος της δεν διακόπηκε ούτε στιγμή. Τα ζώα δεν κατάλαβαν ποτέ την εκεί παρουσία του. Του ’πα πως ίσως ο λόγος ήταν ότι το κορμί του μύριζε σαν την ζούγκλα και πως αν κι εγώ μύριζα παρόμοια, πιθανόν τα ζώα να μη μ’ αντιλαμβάνονταν επίσης. Αργότερα συναντήσαμε δύο ινδιάνους κυνηγούς, που λειώνανε κοντά σ’ ένα ποτάμι το λίπος απ’ τα θηράματά τους. Τους ζήτησα λίγο υγρό λίπος κι έτριψα μ’ αυτό το κορμί μου. Τα ρουθούνια μου δεν άντεχαν την βρώμα. Ξαναμπήκα στη ζούγκλα. Το πρώτο και δεύτερο βήμα μου, ήταν πετυχημένα. Τα ζώα φάνηκε να μην καταλαβαίνουνε τίποτα. Όμως με το τρίτο βήμα μου, κάθε ήχος -και κυριολεκτώ σε αυτό- σταμάτησε οριστικά. Μου χρειάστηκε προσπάθεια πέντε ολόκληρων χρόνων για να πετύχω ό,τι έκανε ο Δον Ραμόν. Πέντε ολόκληρα χρόνια. Το τρίτο σημείο του “Θεραπευτικού Τροχού” είναι ο Βορράς, που σηματοδοτεί τον Δρόμο της Κυριαρχίας και της Υπεροχής. Συμβολίζεται από τον Άσπρο Βούβαλο, από τη Χιονολεοπάρδαλη και από τον Δράκοντα. Στον τομέα αυτό, ο Σαμάνος κατανοεί τις λειτουργίες της Γης και τ’ Ουρανού κι αποκτάει την Δύναμη να χειρίζεται τις δυνάμεις της Φύσης και την ικανότητα να επηρεάζει το συλλογικό μας πεπρωμένο. Ο περίφημος Rolling Thunder, ο μάγος-θεραπευτής της φυλής των βορειοαμερικανών Ινδιάνων Σοσόνι, θα μείνει στην ιστορία για την αναμφισβήτητη ικανότητά του να επηρεάζει τον καιρό. Τον είχα δει παλιά, να προκαλεί από το τίποτα μια ολόκληρη καταιγίδα, στο μέσον μίας μεγάλης ξηρασίας. Η κάθετη από Βορρά προς Νότο διάμετρος του “Θεραπευτικού Κύκλου” αποφεύγεται από τους Σαμάνους. Είναι επικίνδυνη και πολλές φορές οδηγεί στην κατάχρηση της δύναμης και την μανία για εξουσία.
Η Ανατολή, τέλος, αντιπροσωπεύει την κατεύθυνση και τον τομέα της θεραπευτικής μέσα από την Δύναμη του Οράματος. Δίνει έμφαση στο πιθανό και το πραγματοποιήσιμο. Συμβολίζεται από τον Αετό και διδάσκει στον Σαμάνο την χρήση του Οράματος. Το Όραμα είναι πολυτιμότερο από την Όραση, είναι μία δύναμη δημιουργίας και σχηματισμού ενός μέλλοντος που επιθυμούμε εμείς.
Η οριζόντια τέλος από Ανατολή προς Δύση διάμετρος του “Κύκλου” είναι η πορεία της κατανόησης, της συμπόνοιας και του Οράματος. Είναι ο Ορίζοντας που εκεί ακριβώς κινείται και δρα ο Σαμάνος. Επιτρέπει τον χειρισμό της Δύναμης, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται κι από συμπόνοια κι αρωγή. Στα γραπτά τού Κάρλος Καστανέντα βλέπουμε, ότι αυτή η διάσταση απουσιάζει σχεδόν καθολικά. Ο δάσκαλός του, ο Δον Χουάν, είναι περισσότερο Μάγος παρά Σαμάνος. Σε καμία από τις σελίδες τού Καστανέντα δε συναντάμε πρόθεση θεραπευτική. Εκτιμώ τα γραπτά του, είναι καλός αφηγητής, ωστόσο όμως εκείνα που περιγράφει τελικά, δεν είναι Σαμανισμός. Ο Δον Χουάν είναι ένας Μάγος, δηλαδή ένας άνθρωπος που μπορεί να συγκεντρώνει, να συσσωρεύει και να χειρίζεται τη Δύναμη. Ο Σαμανισμός χειρίζεται την Δύναμη μόνο για να θεραπεύει και να βοηθά.
Ο ρόλος του Σαμάνου είναι σύνθετος και μοιράζεται ανάμεσα σε τέσσερις μικρότερους ρόλους: Θεραπευτής, Μάγος, Ιερέας-Μεσολαβητής και τέλος Μυθοπλάστης. Οι δικοί μας ιερείς, επαναλαμβάνουν απαράλλακτα τις παλιές ιστορίες και διαιωνίζουν την ίδια συμπαγή «κυρίαρχη μυθολογία», ενώ ο Σαμάνος προσπαθεί πάντα να μας συνδέσει απευθείας με την Γνώση που κρύβεται επιδέξια πίσω από τον όποιο μύθο. Πολιτισμοί που θέλουνε τον ιερέα να κάθεται στην κορυφή μιας αυστηρής κοινωνικής ιεραρχίας κρατώντας φιλάρεσκα τη γνώση στα χέρια του και μακριά από τον λαό, δεν μπορούν φυσικά να ανεχθούν τη Σαμανιστική αντίληψη και λειτουργία. Εκεί είναι και που ξεκινούν την προσπάθεια για αφανισμό των Σαμάνων. Θα βρείτε ακόμα Σαμάνους στην Βόρεια Αμερική σήμερα, ωστόσο οι πιο ανέγγιχτοι απ’ αυτούς θα βρεθούν μόνον στον Αμαζόνιο και στις νοτιοαμερικάνικες οροσειρές, όπως οι Άνδεις. (2) Οι ιερείς των Θρησκειών της πεπατημένης, ενδιαφέρονται περισσότερο για “απαντήσεις”. Ο Σαμάνος αντίθετα, ενδιαφέρεται περισσότερο να σε προκαλέσει να κάνεις ερωτήσεις που θα σ’ οδηγήσουν σε παράδοξα και δυαδικότητες. Θέλει να σε κάνει να μάθεις, πώς μπορείς να δραπετεύσεις από τον μονοχρονικό Χρόνο, τον γραμμικό Χρόνο, που μοιάζει μεν γραμμικός, πλην όμως ξεδιπλώνεται προς τα εμπρός πατώντας πάνω στον ίδιο του τον εαυτό. Στις περισσότερες μη - ιουδαιοχριστιανικές κουλτούρες, βλέπουμε συχνά το Χρόνο και την Ιστορία να επαναλαμβάνονται. Κι εάν μπορέσεις να κατανοήσεις τους κύκλους της Ιστορίας, τότε προβλέπεις και το μέλλον της. Αν έχεις κατανοήσει τις εποχές, τότε γνωρίζεις πάρα πολύ καλά πως η άνοιξη πάντα διαδέχεται και θα διαδέχεται τον χειμώνα και πως αυτός ο κάθε χειμώνας, είναι η εποχή που τα πάντα αναδιπλώνονται. Άπαξ και συντονισθείς με την περιοδικότητα της Φύσης, αρχίζεις ταυτόχρονα να κατανοείς την ύπαρξη των δυνατοτήτων δραπέτευσης από τον συμβατικό Χρόνο στον Ονειρόχρονο. Εκεί δεν θα κουβαλήσεις μαζί σου το Εγώ σου, αλλά μόνο τις Προθέσεις σου. Η “προσωπικότητα” δεν σημαίνει εκεί τίποτε απολύτως.
Η περί χρόνου αντίληψη του Σαμάνου, δεν είναι γραμμική. Τρομερό ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που ο Σαμάνος αντικρίζει το μέλλον. Πιστεύει πως αυτό είναι που μπορεί να επηρεασθεί, σε βαθμό ανάλογο με την “Θεωρία του Χάους”, που μας δηλώνει πως μια καταιγίδα που σαρώνει το Τέξας, υπάρχει πιθανότητα να προκλήθηκε ουσιαστικά κάποιες μέρες πριν από μία ασήμαντη πεταλούδα που φτερούγιζε αθόρυβα στο Πεκίνο.
Ο Σαμάνος μας διδάσκει πως οφείλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας, με ψυχική δύναμη, αξιοπρέπεια και τιμή. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να φαντασθούμε τον εαυτό μας κατά δέκα χρόνια γηραιότερο να αναρωτιέται: Τι είναι εκείνο που θα ‘θελα να είχα προσπαθήσει –προσπαθήσει, όχι πετύχει- αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν; Τι θα με είχε κάνει να γίνω εκείνο που πάντοτε ήθελα;
Οι Σαμάνοι διδάσκουν πως όλοι μας έχουμε από ένα μέλλον, μα μόνο μερικοί άνθρωποι έχουν έναν προορισμό. Δηλαδή κάτι που πρέπει να επιτελέσουν. Και διδάσκουν επίσης ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεχάσουμε οριστικά τις μυθολογίες που μας θέλουν εκπεσόντες τάχα κακούργους και εξόριστους εξαθλιωμένους ανθρώπους, διωγμένους από κάποιον αόριστο παράδεισο, και να υιοθετήσουμε υγιείς μυθολογίες που θέλουν “να συνεχίσουμε να περπατάμε με ομορφιά επάνω στην Γη”. Και πως για να γίνει αυτό, πρέπει να ζήσουμε τις ζωές μας με Μεγαλείο και με Οράματα, συμφιλιωμένοι παράλληλα με τη συνειδητοποίηση ότι κάθε άλλος άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται και να αντιλαμβάνεται όμοια με εμάς. Μιλάμε για μία Εσωτερική και Προσωπική μας Οικολογία. Αυτή είναι και η μοναδική πρακτική του Σαμανισμού.
Μετάφραση από τα αγγλικά: Βλάσης Ρασσιάς
Σημειώσεις του μεταφραστή:
(1) Σύμφωνα με το «Collins English Dictionary» η λέξη «religion» προέρχεται από το λατινικό «religio», που σημαίνει τρόμο για το υπερφυσικό με περαιτέρω συγγένεια προς τα «religare» και «ligare» που και τα δύο εκφράζουν δέσιμο, δέσμευση. (2) Οι τελευταίοι αυτοί αυθεντικοί Σαμάνοι υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίσουν καν την αυγή της επόμενης χιλιετίας, αφού στις ημέρες μας εξολοθρεύονται συστηματικά μαζί με ολόκληρες σχεδόν τις φυλές τους, είτε στα πλαίσια εθνοκαθάρσεων των διαφόρων παραστρατιωτικών, είτε από τις «εκπολιτιστικές» μπουλντόζες των καπιταλιστών «αναβαθμιστών» του Αμαζονίου.
Περιοδικό ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ, τεύχος 27 Φθινόπωρο 1991
Αν ρίξουμε μία ματιά στους καιρούς που η ανθρωπότητα κατάφερε κάποια μεγάλα εξελικτικά άλματα θα δούμε πως όλοι τους ήταν καιροί που την απειλούσαν με πιθανό αφανισμό. Όταν όλα πάνε καλά, δεν υπάρχει φυσικά καμία ανάγκη για αλλαγή. Μόνο μπροστά στην άμεση απειλή αφανισμού της η ανθρωπότητα καταφέρνει να υπερβεί τον προηγούμενο εαυτό της και σε μία τέτοια απειλή βρισκόμαστε ξανά μπροστά σήμερα. Έτσι αρκετοί υποχρεωνόμαστε να επανανακαλύψουμε τα ξεχασμένα νευραλγικά μας κλειδιά για να πραγματοποιήσουμε το απαραίτητο “πέρασμά” μας προς τον χωροχρόνο που μας αποκάλυψαν πολλές φορές στο παρελθόν μας προικισμένοι medicine men (αυτό που χυδαία λέμε «μάγοι της φυλής») και οι οραματιστές.
Πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια ο ανθρώπινος εγκέφαλος σχεδόν διπλασιάσθηκε σε μέγεθος και ο ίδιος απέκτησε ένα ολοκαίνουργιο νευρικό κομπιούτερ που ακόμα και σήμερα ελάχιστες από τις λειτουργίες του έχει καταφέρει να κατανοήσει. Η κατανόηση κι αφύπνιση κάποιων απαραβίαστων από την μεγάλη μάζα τμημάτων του μυαλού απετέλεσε για χιλιετίες την κατευθυντήρια δύναμη πίσω από τους προφήτες, τους οραματιστές, τις επιστημονικές διάνοιες και τους μεγάλους «medicine» άντρες και γυναίκες. Με παραβιασμένο ένα τέτοιο κομμάτι του, ο ανθρώπινος εγκέφαλος ποτέ του δεν ξαναγυρίζει στις καθιερωμένες αντιλήψεις περί χώρου και χρόνου. Κάποιες μάλιστα ζορισμένες από τους καίριους χρόνους που διανύουμε ανάλογες παραβιάσεις στον εγκέφαλο του σύγχρονου ανθρώπου, στο μέτρο που αυτός αδυνατεί να κατανοήσει τις δυνατότητές του, τελικά στρέφονται εναντίον του, δημιουργώντας ψυχοσωματικές αρρώστιες κι ανωμαλίες. Ωστόσο την ίδια στιγμή άσχετα από τις δικές μας ικανότητες να τις κατανοήσουμε, μας προσφέρουνε δυνάμεις αυτοθεραπείας και υπεύθυνης επιλογής των προσωπικών μας “πεπρωμένων”. Πάνω από κάθε τι άλλο όμως μας προσφέρουν την δυνατότητα ν’ αντιληφθούμε ολικά αυτό που αποτελεί την ανθρώπινη γνώση μέσα από τα media και μέσα από την παρατήρηση της φύσης. Ο Σαμανισμός δεν είναι παρά ένας πανάρχαιος χάρτης θετικού χειρισμού όλων εκείνων των -φανερών και κρυμμένων- νοητικών μας δυνατοτήτων.
Ο Σαμανισμός πρώτα και κύρια προσφέρει μία πολύ διαφορετική μυθολογία σχετικά με την προέλευσή μας καθεαυτή. Πιο βασική του επέμβαση στην “δυτική” μας μυθολογία και κοσμοθεώρηση, είναι η απροκάλυπτη καταγγελία του γνωστού μύθου που μας παρουσιάζει έκπτωτους από την φύση και τελείως ξένους, αν όχι εχθρικούς προς αυτήν. Η ιουδαιοχριστιανική μυθολογία δεν είναι απελευθερωτική, αλλά εξιλεωτική. Απ’ ό,τι τουλάχιστον ξέρω, είναι η μοναδική μυθολογία που παρουσιάζει τους ανθρώπους της να εξορίζονται από τον παράδεισο και να υποχρεώνονται να αποκτήσουν το δικαίωμα επιστροφής τους μόνο μέσα από μετάνοιες, ταπεινώσεις και βάσανα. Η Οικολογία που εμείς την ανακαλύψαμε μόνο πολύ απελπιστικά πρόσφατα, έρχεται από μόνη της και απόλυτα φυσικά στον Ινδιάνο και τον Σαμάνο γιατί ποτέ τους δεν εκδιώχθηκαν έξω από αυτό που τελικά είναι ο Παράδεισος. Δεν είναι κάτι που πρέπει να κοπιάσεις για να το βρεις, κάτι που πρέπει να το πράξεις. Είναι κάτι που το ζεις. Είναι το ινδιάνικο ιδανικό τού “να βαδίζεις με ομορφιά” επάνω στη Γη.
Η γνωριμία μου με τους περουβιανούς Σαμάνους με πέρασε από μία μυθολογία ολοκληρωτικής απελευθέρωσης. Ένας από τους βασικούς λόγους που η Εκκλησία και το Κράτος επί αιώνες κατεδίωξαν τον Σαμανισμό, είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτει αυτός ένα όραμα Απόλυτης Ελευθερίας. Προτείνει μία άμεση Μετάληψη του Θείου, αλλά και την δυνατότητα του ατόμου να μεταβάλει την μοίρα του. Ο Σαμανισμός δεν είναι religion, δηλαδή θρησκεία (1). Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτόν κανένας ιδρυτής Χριστός ή Βούδας, κανένας που να βγαίνει και να φωνάζει “Ακολουθείστε με!” Ο Σαμανισμός απαιτεί από τον καθένα μας, να περπατήσει μοναχός του, στο δικό του μονοπάτι και τα βήματά του να’ χουν προσωπικό κουράγιο, συμπάθεια για τους άλλους και ένα τίμιο Όραμα που να καλύπτει το Σύμπαν ολόκληρο. Σε υποχρεώνει να μάθεις πώς να διδάσκεσαι από τη Φύση. Σε διδάσκει πώς να συναντάς άμεσα την δύναμη, πώς να την αγκαλιάζεις και πώς να την διεκδικείς.
Οδηγός κι εργαλείο του Σαμάνου είναι ο “Θεραπευτικός Τροχός”. Αντιπροσωπεύει τα τέσσερα βήματα του ανθρώπου προς την δύναμη και τη γνώση. Η κάθε του κατεύθυνση έχει κι έναν συγκεκριμένο τομέα με τον οποίο σχετίζεται και τον οποίο φυσικά αντιπροσωπεύει. Ο Νότος είναι ο τομέας του Φιδιού. Το Μονοπάτι του Θεραπευτή. Η δουλειά εδώ είναι η απόρριψη του παρελθόντος σου. Απαλλάσσεται απ’ το παρελθόν σου, όπως ακριβώς το Φίδι απαλλάσσεται απ’ το φιδοτόμαρό του. Μονομιάς. Για τον Σαμάνο, αυτό είναι μία πράξη δύναμης. Αφήνεις ξοπίσω σου, όχι μόνο τον πόνο του παρελθόντος σου, αλλά και τις χαρές του. Συγχωρείς εκείνους που σε βλάψανε και συμπονάς εκείνους που έβλαψες εσύ. Η ψυχολογία, προσπαθεί ν’ απελευθερώσει τα άτομα από το παρελθόν τους ανατέμνοντας τις τραυματικές εμπειρίες της ζωής τους. Ο Σαμανισμός, απαιτεί απ’ αυτά να εκδιώξουν μονομιάς όλα τα πνεύματα του παρελθόντος που στοιχειώνουν το Είναι τους. Και μιλώντας για πνεύματα, δεν μιλάμε μόνο για ανθρώπους νεκρούς, αλλά για ανθρώπους που μπορεί κάλλιστα να είναι εν ζωή, αλλά κατά τον α ή β τρόπο να έχεις παγιδέψει κάποια κομμάτια σου μέσα στην ψυχική τους επικράτεια.
Η επόμενη κατεύθυνση είναι η Δύση. Ο Δρόμος του Πολεμιστή. Συμβολίζει κι αντιπροσωπεύεται από τον Ιαγουάρο και είναι ο τομέας της πανουργίας, της αρπαγής και της ηρεμιστικής αυτοπεποίθησης. Εστιάζεται στην δυνατότητα να χτυπάς στιγμιαία κι άμεσα. Όταν διδασκόμουν επάνω σε αυτό το μονοπάτι, ο σε αυτό Σαμάνος δάσκαλος μου Δον Ραμόν, μου ζήτησε να περπατήσω μέσα στην ζούγκλα του Αμαζονίου δίχως να κάνω τους ήχους της να βουβαθούνε. Στην πρώτη μου προσπάθεια, με τα πρώτα κιόλας βήματά μου, οι παπαγάλοι σταμάτησαν να στριγκλίζουν και σύντομα σώπασαν οριστικά. Ο Ραμόν μου ‘πε πως αυτό έγινε γιατί τα ζώα, μυρίσανε τη βία που εγώ έκρυβα μέσα μου. Αυτός αντίθετα περπάτησε μέσα στη ζούγκλα και ο θόρυβος της δεν διακόπηκε ούτε στιγμή. Τα ζώα δεν κατάλαβαν ποτέ την εκεί παρουσία του. Του ’πα πως ίσως ο λόγος ήταν ότι το κορμί του μύριζε σαν την ζούγκλα και πως αν κι εγώ μύριζα παρόμοια, πιθανόν τα ζώα να μη μ’ αντιλαμβάνονταν επίσης. Αργότερα συναντήσαμε δύο ινδιάνους κυνηγούς, που λειώνανε κοντά σ’ ένα ποτάμι το λίπος απ’ τα θηράματά τους. Τους ζήτησα λίγο υγρό λίπος κι έτριψα μ’ αυτό το κορμί μου. Τα ρουθούνια μου δεν άντεχαν την βρώμα. Ξαναμπήκα στη ζούγκλα. Το πρώτο και δεύτερο βήμα μου, ήταν πετυχημένα. Τα ζώα φάνηκε να μην καταλαβαίνουνε τίποτα. Όμως με το τρίτο βήμα μου, κάθε ήχος -και κυριολεκτώ σε αυτό- σταμάτησε οριστικά. Μου χρειάστηκε προσπάθεια πέντε ολόκληρων χρόνων για να πετύχω ό,τι έκανε ο Δον Ραμόν. Πέντε ολόκληρα χρόνια. Το τρίτο σημείο του “Θεραπευτικού Τροχού” είναι ο Βορράς, που σηματοδοτεί τον Δρόμο της Κυριαρχίας και της Υπεροχής. Συμβολίζεται από τον Άσπρο Βούβαλο, από τη Χιονολεοπάρδαλη και από τον Δράκοντα. Στον τομέα αυτό, ο Σαμάνος κατανοεί τις λειτουργίες της Γης και τ’ Ουρανού κι αποκτάει την Δύναμη να χειρίζεται τις δυνάμεις της Φύσης και την ικανότητα να επηρεάζει το συλλογικό μας πεπρωμένο. Ο περίφημος Rolling Thunder, ο μάγος-θεραπευτής της φυλής των βορειοαμερικανών Ινδιάνων Σοσόνι, θα μείνει στην ιστορία για την αναμφισβήτητη ικανότητά του να επηρεάζει τον καιρό. Τον είχα δει παλιά, να προκαλεί από το τίποτα μια ολόκληρη καταιγίδα, στο μέσον μίας μεγάλης ξηρασίας. Η κάθετη από Βορρά προς Νότο διάμετρος του “Θεραπευτικού Κύκλου” αποφεύγεται από τους Σαμάνους. Είναι επικίνδυνη και πολλές φορές οδηγεί στην κατάχρηση της δύναμης και την μανία για εξουσία.
Η Ανατολή, τέλος, αντιπροσωπεύει την κατεύθυνση και τον τομέα της θεραπευτικής μέσα από την Δύναμη του Οράματος. Δίνει έμφαση στο πιθανό και το πραγματοποιήσιμο. Συμβολίζεται από τον Αετό και διδάσκει στον Σαμάνο την χρήση του Οράματος. Το Όραμα είναι πολυτιμότερο από την Όραση, είναι μία δύναμη δημιουργίας και σχηματισμού ενός μέλλοντος που επιθυμούμε εμείς.
Η οριζόντια τέλος από Ανατολή προς Δύση διάμετρος του “Κύκλου” είναι η πορεία της κατανόησης, της συμπόνοιας και του Οράματος. Είναι ο Ορίζοντας που εκεί ακριβώς κινείται και δρα ο Σαμάνος. Επιτρέπει τον χειρισμό της Δύναμης, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται κι από συμπόνοια κι αρωγή. Στα γραπτά τού Κάρλος Καστανέντα βλέπουμε, ότι αυτή η διάσταση απουσιάζει σχεδόν καθολικά. Ο δάσκαλός του, ο Δον Χουάν, είναι περισσότερο Μάγος παρά Σαμάνος. Σε καμία από τις σελίδες τού Καστανέντα δε συναντάμε πρόθεση θεραπευτική. Εκτιμώ τα γραπτά του, είναι καλός αφηγητής, ωστόσο όμως εκείνα που περιγράφει τελικά, δεν είναι Σαμανισμός. Ο Δον Χουάν είναι ένας Μάγος, δηλαδή ένας άνθρωπος που μπορεί να συγκεντρώνει, να συσσωρεύει και να χειρίζεται τη Δύναμη. Ο Σαμανισμός χειρίζεται την Δύναμη μόνο για να θεραπεύει και να βοηθά.
Ο ρόλος του Σαμάνου είναι σύνθετος και μοιράζεται ανάμεσα σε τέσσερις μικρότερους ρόλους: Θεραπευτής, Μάγος, Ιερέας-Μεσολαβητής και τέλος Μυθοπλάστης. Οι δικοί μας ιερείς, επαναλαμβάνουν απαράλλακτα τις παλιές ιστορίες και διαιωνίζουν την ίδια συμπαγή «κυρίαρχη μυθολογία», ενώ ο Σαμάνος προσπαθεί πάντα να μας συνδέσει απευθείας με την Γνώση που κρύβεται επιδέξια πίσω από τον όποιο μύθο. Πολιτισμοί που θέλουνε τον ιερέα να κάθεται στην κορυφή μιας αυστηρής κοινωνικής ιεραρχίας κρατώντας φιλάρεσκα τη γνώση στα χέρια του και μακριά από τον λαό, δεν μπορούν φυσικά να ανεχθούν τη Σαμανιστική αντίληψη και λειτουργία. Εκεί είναι και που ξεκινούν την προσπάθεια για αφανισμό των Σαμάνων. Θα βρείτε ακόμα Σαμάνους στην Βόρεια Αμερική σήμερα, ωστόσο οι πιο ανέγγιχτοι απ’ αυτούς θα βρεθούν μόνον στον Αμαζόνιο και στις νοτιοαμερικάνικες οροσειρές, όπως οι Άνδεις. (2) Οι ιερείς των Θρησκειών της πεπατημένης, ενδιαφέρονται περισσότερο για “απαντήσεις”. Ο Σαμάνος αντίθετα, ενδιαφέρεται περισσότερο να σε προκαλέσει να κάνεις ερωτήσεις που θα σ’ οδηγήσουν σε παράδοξα και δυαδικότητες. Θέλει να σε κάνει να μάθεις, πώς μπορείς να δραπετεύσεις από τον μονοχρονικό Χρόνο, τον γραμμικό Χρόνο, που μοιάζει μεν γραμμικός, πλην όμως ξεδιπλώνεται προς τα εμπρός πατώντας πάνω στον ίδιο του τον εαυτό. Στις περισσότερες μη - ιουδαιοχριστιανικές κουλτούρες, βλέπουμε συχνά το Χρόνο και την Ιστορία να επαναλαμβάνονται. Κι εάν μπορέσεις να κατανοήσεις τους κύκλους της Ιστορίας, τότε προβλέπεις και το μέλλον της. Αν έχεις κατανοήσει τις εποχές, τότε γνωρίζεις πάρα πολύ καλά πως η άνοιξη πάντα διαδέχεται και θα διαδέχεται τον χειμώνα και πως αυτός ο κάθε χειμώνας, είναι η εποχή που τα πάντα αναδιπλώνονται. Άπαξ και συντονισθείς με την περιοδικότητα της Φύσης, αρχίζεις ταυτόχρονα να κατανοείς την ύπαρξη των δυνατοτήτων δραπέτευσης από τον συμβατικό Χρόνο στον Ονειρόχρονο. Εκεί δεν θα κουβαλήσεις μαζί σου το Εγώ σου, αλλά μόνο τις Προθέσεις σου. Η “προσωπικότητα” δεν σημαίνει εκεί τίποτε απολύτως.
Η περί χρόνου αντίληψη του Σαμάνου, δεν είναι γραμμική. Τρομερό ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που ο Σαμάνος αντικρίζει το μέλλον. Πιστεύει πως αυτό είναι που μπορεί να επηρεασθεί, σε βαθμό ανάλογο με την “Θεωρία του Χάους”, που μας δηλώνει πως μια καταιγίδα που σαρώνει το Τέξας, υπάρχει πιθανότητα να προκλήθηκε ουσιαστικά κάποιες μέρες πριν από μία ασήμαντη πεταλούδα που φτερούγιζε αθόρυβα στο Πεκίνο.
Ο Σαμάνος μας διδάσκει πως οφείλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας, με ψυχική δύναμη, αξιοπρέπεια και τιμή. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να φαντασθούμε τον εαυτό μας κατά δέκα χρόνια γηραιότερο να αναρωτιέται: Τι είναι εκείνο που θα ‘θελα να είχα προσπαθήσει –προσπαθήσει, όχι πετύχει- αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν; Τι θα με είχε κάνει να γίνω εκείνο που πάντοτε ήθελα;
Οι Σαμάνοι διδάσκουν πως όλοι μας έχουμε από ένα μέλλον, μα μόνο μερικοί άνθρωποι έχουν έναν προορισμό. Δηλαδή κάτι που πρέπει να επιτελέσουν. Και διδάσκουν επίσης ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεχάσουμε οριστικά τις μυθολογίες που μας θέλουν εκπεσόντες τάχα κακούργους και εξόριστους εξαθλιωμένους ανθρώπους, διωγμένους από κάποιον αόριστο παράδεισο, και να υιοθετήσουμε υγιείς μυθολογίες που θέλουν “να συνεχίσουμε να περπατάμε με ομορφιά επάνω στην Γη”. Και πως για να γίνει αυτό, πρέπει να ζήσουμε τις ζωές μας με Μεγαλείο και με Οράματα, συμφιλιωμένοι παράλληλα με τη συνειδητοποίηση ότι κάθε άλλος άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται και να αντιλαμβάνεται όμοια με εμάς. Μιλάμε για μία Εσωτερική και Προσωπική μας Οικολογία. Αυτή είναι και η μοναδική πρακτική του Σαμανισμού.
Μετάφραση από τα αγγλικά: Βλάσης Ρασσιάς
Σημειώσεις του μεταφραστή:
(1) Σύμφωνα με το «Collins English Dictionary» η λέξη «religion» προέρχεται από το λατινικό «religio», που σημαίνει τρόμο για το υπερφυσικό με περαιτέρω συγγένεια προς τα «religare» και «ligare» που και τα δύο εκφράζουν δέσιμο, δέσμευση. (2) Οι τελευταίοι αυτοί αυθεντικοί Σαμάνοι υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίσουν καν την αυγή της επόμενης χιλιετίας, αφού στις ημέρες μας εξολοθρεύονται συστηματικά μαζί με ολόκληρες σχεδόν τις φυλές τους, είτε στα πλαίσια εθνοκαθάρσεων των διαφόρων παραστρατιωτικών, είτε από τις «εκπολιτιστικές» μπουλντόζες των καπιταλιστών «αναβαθμιστών» του Αμαζονίου.
Περιοδικό ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ, τεύχος 27 Φθινόπωρο 1991
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
